The art of killing

Ze zou ver weg blijven als ze moest vechten. Nyla was er wel blij om, om eerlijk te zijn. Wanneer ze in de buurt van Madeine was, merkte ze dat haar aandacht voornamelijk naar haar ging. Ze was een afleiding en die kon ze niet gebruiken in een plek als de arena. Nyla knikte en Madeleine wilde haar nog raad geven, een antwoord op een vraag die Nyla graag beantwoord wilde hebben, maar ze zou het niet krijgen. De deur vloog open, bewakers liepen binnen en hun ogen zochten meteen die van haar. Nyla wist wat er zou gebeuren en was er nog zekerder van toen de woorden haar oren bereikten. Een groepsgevecht. Voor mensen met een handicap. Ofwel: jullie hebben allemaal een beperking, waardoor mensen jullie niet willen zien vechten in een één-op-één duel. Een groepsgevecht, daarentegen, is een glorieus bloedbad en dan zijn ze meteen van de zwakste schakels af, maar vaak genoeg is dat dus iedereen. Nyla zuchtte. Wellicht had ze haar schulden ingelost, maar vrijgelaten worden was geen optie. Tenminste: de manier waarop ze vrijgelaten wilde worden, was geen optie. Ze stond op, wierp nog een blik op Madeleine en lachte. 'Ik denk dat dit ons probleem dan wel oplost.' Daarmee bedoelde ze dat ze wellicht zou sterven en dan liep Madeleine geen risico meer om ontdekt te worden. Ze volgde de bewakers, richting de kamer die haar naar de arena zou brengen. Wellicht voor de laatste keer.