Azura en Roy <3

OMDAT IK DAAR BEHOEFTE AAN HAD en ik heb nooit gezegd dat ik roy mis oke ja ga weg (behalve sterre die mag blijven xx)

oh en ik heb echt al heel lang niet meer geschreven dus ja eh ik ben wss slecht

Met een blik dat op onweer stond liep het meisje langs alle schappen. Het voelde verschrikkelijk om, net als iedere andere burger van dit achterlijke land, gewoon in de supermarkt te lopen en te voorzien in haar behoefte naar voedsel. Het was toch duidelijk dat sommige mensen gewoon verheven waren, die mensen hoefden niet naar de winkels te lopen om inkopen te doen en ze hoefden al zeker niet in de rij voor de kassa te gaan staan, hoewel ze daar nog niet aan toegekomen was. Nu liep ze gewoon gezellig, net als ieder ander, langs de schappen en gooide af en toe chagrijnig wat in haar wagentje. Duidelijk was wel dat het echt de broodnodige dingen waren, Azura verwende zichzelf niet met dingen zoals donuts of chocola, allemaal ongezonde troep en je lichaam werd er ook niet fitter van. Als huurmoordenaar had je een imago hoog te houden, dan kon je sowieso niet aankomen met een slechte conditie. Als tweede had ze soms haar lichaam nodig om mannen te lokken - die later dood terug gevonden werden door anderen - en daar kon je al helemaal geen vetrollen bij gebruiken. En vrouwen hadden alleen maar vetrollen omdat ze zichzelf niet in konden houden, ze wisten niet wat het betekende om te werken voor een perfect lichaam. Ze zouden het eens moeten proberen, het gaf echt voldoening als een man zich tot je aangetrokken voelde en je dat later ook nog eens tegen hem kon gebruiken. Het zou de vrouw zoveel meer macht geven in de maatschappij. Ondertussen was Azura bij de kassa aangekomen, duwde het geld in de handen van het meisje achter de kassa en liep weg met haar spullen. Ze was nu al veel te lang onder de gewone mensen en ze kreeg er letterlijk moordneigingen van, tijd om ervandoor te gaan.

Het was overdag. Gewoon, een normale dag. Overdag. Zonlicht, dat tussen de wolken door op de aarde neer scheen. Hij sloot zijn ogen eventjes, zodat de witte vlekken die de zon op zijn netvlies brandde verdwenen. Waarom was hij hier? Wat deed hij hier, op een plek waar zijn huid blootgesteld werd aan het licht? De bleekte van zijn lichaam stak hier nog eens extra af, de donkere lijnen op zijn huid leken alleen maar donkerder. Alles werd feller in dit licht, maar de felheid was voor hem niet positief. Het leidde hem af, wat niet goed was. Hiervoor was hij niet naar buiten gekomen, welnee. Er was iets veel belangrijkers, iets wat hij bij het maanlicht, dat hem veel vertrouwder was, niet te pakken zou kunnen krijgen. Daarom was hij hier nu. Het was nu slechts afwachten tot zijn prooi tevoorschijn zou komen, net zoals een normaal mens de winkel zou verlaten. Maar ze was geen normaal mens, zeker niet. Hij wist precies wie ze wel was, wat ze gedaan had en waarom ze zou boeten. Het bijzondere was, dat ze zelf nog geen idee had van haar nu al vastgestelde toekomst. Haar leven was nu slechts nog een illusie, een illusie waar zij de koningin over dacht te zijn. Hij zou het aan diggelen slaan, de scherven oprapen en haar vingers eraan snijden, zoals hij wel vaker deed bij zijn prooi. Niet dat dit zomaar een prooi was, dit was de tijger. Een katachtige, een moeilijke prooi. Uiteraard stond hij daar nog wel boven hoor, daar maakte hij zich niet zo veel zorgen om. Hij moest het alleen iets anders aanpakken dan in een normale situatie, dat was het. Een glimlachje, dat niet geheel zijn ogen bereikte. Nee, het bleef hangen rond zijn lippen en was ijskoud.
Ineens leek al zijn aandacht gericht op iets anders. Niet in zijn omgeving, maar iets verder op. Zijn prooi, het oh zo onschuldige meisje, was in beweging gekomen. Hij glimlachte eventjes, wachtte tot ze de massa ietwat verlaten had en kwam toen tevoorschijn, sprong van het lage dak waarop hij zich verborgen had gehouden. Er was nog steeds een groep mensen om haar heen, maar nu kon ze er niet vandoor. 'Goedemiddag, Azura. Ik loop eventjes met je mee.'

Door al die bedrijvigheid om haar heen kreeg ze de neiging om een mes te pakken en iedereen hier af te slachten, niet erg subtiel, maar het was geen vereiste voor een moordenares om subtiel te zijn. Meestal was het wel handig, alleen het hoefde niet. Als zij er zin in had om gewoon naar een of ander dorp te reizen, daar in het openbaar een paar mensen af te slachten en dan weer terug te komen, dan deed ze dat. Wel anoniem als het even kon, anders gingen ze van die klopjachten op haar organiseren en dat was dan weer zo vermoeiend. Opeens landde vlak naast haar, bijna half voor het meisje, een jongeman met priemende ogen. Ze herkende hem niet, maar instinctief stond ze stil en keek hem recht aan. 'Goedemiddag Azura, ik loop eventjes met je mee.' Alles aan haar lichaam schreeuwde dat er flink wat mis was met hem, logisch ook want een normaal mens landde niet opeens voor je en besloot dan met je mee te lopen. Echter kon niemand zien dat haar lichaam er zo fel op reageerde, alle bewegingen waren onder controle en verbaasd trok ze een wenkbrauw op. Of, verbaasd? Je kon het ook vertalen als een beweging die haar ongenoegen liet merken. 'Volgens mij heb ik het ongenoegen nog niet gehad, ik zie dan ook niet de reden in dat je mee loopt naar mijn woonplaats. Kunt u mij met rust laten of zal ik maar meteen de politie inschakelen, het is mij om het even.' Haar ogen konden net zo priemend zijn als die van hem en mocht hij een beetje onderzoek naar haar gedaan hebben, dan wist hij ook dat ze geen problemen met de politie zou hebben. Het werd een soort spelletje voor haar dan, dat plus het feit dat haar eigen acties zo verborgen waren dat die toch niet per ongeluk gevonden konden worden. Ondertussen zag je een paar mensen opkijken, nieuwsgierig naar de twee die tegenover elkaar stonden, maar niet nieuwsgierig, of bijdehand, genoeg om te blijven staan.