Arya & Leviii ♥

te lui om veel te typen so yeah sorry xxxx en ik moet er met arya weer effe inkomen hoor gimme some time

Even veegde ze haar ietwat klamme handen af aan de zwarte broek die ze droeg, natuurlijk had ze er zelf voor gekozen om haar stage hier te houden, maar dat maakte het niet minder spannend. Van tevoren had ze allerlei brieven gekregen over wat ze wel en niet aan mocht of kon doen, hoe ze zich moest gedragen en de protocollen die standaard waren. Alles zat in haar hoofd geprent, het was niet de dag voor fouten. Zeker niet op haar éérste dag. Nee, Arya had het goed gelezen en hield zich aan het voorschrift. Zwarte broek, zwarte veterlaarzen, een (donker-)blauw topje en een zwart leren jasje. Haar stijle haren waren in een hoge staart geknoopt en ze had verder geen sieraden aan. Sieraden waren ten strengste verboden, aangezien die als wapens, wurgtouw bijvoorbeeld, gebruikt konden worden.
Na nog een diepe teug adem, stapte het meisje uit de auto en liep met ferme passen naar binnen. De bewaking wist dat ze zou komen en na het laten zien van haar identiteitsbewijs, mocht ze doorlopen, richting de receptie. Ook hier waren ze op de hoogte gesteld van haar komst, een ietwat vollere man knikte onmiddellijk naar haar en stak zijn hand uit. Arya hoopte van harte dat hij niet zou merken dat ze toch wel nerveus was. Het bestuderen van menselijk gedrag als studie was geweldig wanneer je met vrienden in de collegebanken zat, maar hier, in de gevangenis, was dat toch een heel ander verhaal. 'Rustig maar, de eerste dag kijk je vanachter glas, morgen ga je pas mee het veld op.' Een kleine glimlach van opluchting kwam op haar gezicht te staan. Normaal gesproken was ze echt een ''heks met woorden'' zoals haar exen zo heerlijk haar gevatte taalgebruik konden beschrijven, echter zou ze daar hier wel mee uit kijken. Voor nu, tot ze wist wat ze kon maken. 'Volg mij maar, momenteel zijn ze allemaal buiten, dus dan kan je eens kijken met welke mensen je te maken gaat krijgen.'

Lui kind. Nja ik heb me gisteren even ingelezen dus moet goed komen.

Het was weer vanouds gezellig op het veld. Er had woord ronde gedaan dat er een nieuwe stagair zou komen, die vandaag vanachter de zwaar beveiligde ramen mee zou kijken en vanaf morgen mee zou draaien in de normale activiteiten. Dat zorgde voor nogal wat ophef, aangezien er niet vaak iets gebeurde in de gevangenis waarin Levi zich bevond. De beveiliging was over het algemeen erg goed, dus veel mogelijkheid om iets spannends te doen was er niet. De stagair zou waarschijnlijk wel wat leven in de brouwereij brengen en Levi was zeker niet de enige die gespeculeerd had over het uiterlijk of het karakter van de persoon. Verdorie, ze wisten niet eens of het een man of een vrouw was! Hij hoopte op een vrouw, dat zou een stuk interessanter zijn dan een man. Maar even logisch nadenken, welke vrouw wilde er nou stagaire zijn in een gevangenis waar een aantal van de meest gevaarlijke criminelen opgesloten zaten? Levi kon zich niet indenken dat iemand hier uit vrije wil zou komen, al helemaal geen vrouw.
Toch bleek het tegendeel waar te zijn. Er klonk opgewonden geroezemoes op en alle blikken schoten naar de ramen. Daar stond ze, begeleid door het hoofd beveiliging van de gevangenis. Een vij tenger gebouwde vrouw, bijna een meisje nog. Hoe oud zou ze zijn? Negentien? twintig? Nee, jonger. Levi wist het niet, hij was geen held met het inschatten van leeftijden. Zijn talenten lagen bij andere dingen. Een glimlach speelde rond zijn lippen toen hij dichterbij kwam. De andere gevangenisbewoners bleven achter hem, meer uit respect en angst dan iets anders. Levi was met afstand de gevaarlijkste uit deze gevangenis, twintig jaar en verschillende moorden, drugshandel, verkrachting en al wat nog meer goddeloos was op zijn naam. Dat was de reden dat hij vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week geboeid was. Ja, geboeid. Zijn handen zaten met zware kettingen aan elkaar en hoewel hij er tegenwoordig aan gewend was, belette het hem heel erg in zijn bewegingen. Het had wel wat hoor, hij had al een keer iemand bijna gewurgd met de kettingen en daarna had niemand hem ooit tegengesproken.
Terug naar de vrouw, het meisje, achter het raam. Rode haren in een staart omhooggebonden, standaard kleding. Niets provocerends. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Dat was loze moeite geweest. Hij besloot alvast een leuke indruk op het meisje te maken door helemaal naar het raam te lopen, totdat alleen het vijf centimeter dikke glas hen nog van elkaar gescheiden hield. De lach op zijn gezicht veranderde van een humoristische naar een angstaanjagende lach en hij hief zijn geboeide handen, die hij om zijn eigen hals legde ter illustratie wat er met haar zou gaan gebeuren. Een onverzorgde nagel werd over de zachte huid van zijn hals gehaald en er bleef een rode lijn achter waar hij zijn eigen huid geraakt had. Daarna een langzame knipoog, waarna hij zich omdraaide en weer wegliep. Zelfs met boeien was hij nog een angstaanjagende verschijning. De tatoeages, brede bouw en het gezicht dat gehard was door de dingen die hij in zijn leven meegemaakt had. Het arme meisje zou het heel gezellig krijgen op haar stage.

De man was richting een zwaar bewaakte deur gelopen, hij haalde een pasje door de opening en hield daarna de deur voor haar open, aangezien zij nog geen pasje had gekregen waardoor ze toegang zou krijgen tot de verschillende plaatsen van de gevangenis. Natuurlijk kreeg ze geen algemeen pasje, ze zou niet de mogelijk hebben om gevangenen uit hun cellen te laten, maar ze kreeg wel toegang tot deze kamer en een paar andere kamers. Daarnaast had je het pasje ook nodig om überhaupt binnen te komen, iets dat ze nog voor haar gingen regelen. 'Maak je niet druk om de gevangenen, ze kunnen je hier niets maken, hoewel ze waarschijnlijk wel nieuwsgierig zullen zijn. Het gebeurt niet vaak dat we een stagiaire hebben. De laatste tien jaar zijn er ongeveer drie keer eerder stagiaires geweest, allemaal mannelijk.'
'Zo makkelijk laat ik me niet op stang jagen,' het waren de eerste woorden die uit haar mond kwamen, terwijl ze de gevangenen in de gaten hield, een actie die vanachter het glas aan de andere kant, exact hetzelfde was.
'Als je vragen hebt kan je ze aan Kyle daar stellen, over een uur gaan ze allemaal weer naar binnen en zullen we je de rest uit gaan leggen. Voor nu kan je aan je studie werken.' Snel knikte de vrouw, glimlachte even en haalde een blocnote tevoorschijn. Met gekruiste benen ging ze op een van de stoelen zitten en begon te schrijven. In de voorschriften had gestaan dat een laptop verboden was, dus had ze pen en papier mee genomen. Ergens had het wel iets, lekker ouderwets. Op dat moment kwam een van de gevangenen -eentje die met kettingen flink aan elkaar zat- tot heel dicht bij het glas gelopen en maakte een erg duidelijk gebaar, waarna hij zelfs nog naar haar knipoogde. Levi. O, ze had haar research wel gedaan over welke gevangenen ze hier tegen kon komen en hij was het meest naar voren gekomen als je dingen over deze plaats zocht. Levenslang voor moord, verkrachting, marteling, alles wat je kon bedenken stond op zijn naam en blijkbaar ging hij even laten merken dat hij inderdaad aanwezig was. Voor nu ging ze daar overigens niet op in, ze bleef gewoon haar observaties opschrijven en keek af en toe een gevangene in de ogen. Effectieve manier om te kijken hoe ze op haar verschijning reageerden, aangezien de meesten het daar niet mee van doen hadden. Wat Arya dan weer wel toe moest geven, was dat ze Levi nog even links liet liggen. Hem provoceren was er eentje teveel voor de eerste dag.

Was ze laf of intelligent? Levi wist het nog niet, maar hij geloofde graag dat ze intelligent was. En intelligente meisjes waren leuker om te breken, vooral als ze zich koppig vast blijven aan de gedachte dat dit niet kon gebeuren. Ja, met haar kon hij nog wel plezier beleven.
Levi had zich weer bij de groep criminelen gevoegd en hoewel de meesten afstand hielden, waren er een aantal die dichterbij durfden te komen en vragen probeerden te stellen. Hoe had ze gereageerd? Had ze angstig geleken of negeerde ze hem? Levi grijnsde alleen even naar ze. 'Ze is in ieder geval voor mij de eerste ronde, daar kunnen jullie zeker over zijn. En ik ben niet zo goed in delen.' Er werd nerveus gelachen, sommigen leken niet zeker te weten of Levi het meende en anderen waren bang dat ze, wanneer ze te hard lachten, Levi op de zenuwen zouden werken en een suizende klap van de handboeien in ontvangst mochten nemen.
Dat was hij niet van plan om te doen. Vandaag was er niets meer wat hem uit zijn humeur kon brengen, niet nu hij iets interessants had om naar uit te kijken. Oh, tenzij ze besloten dat het te gevaarlijk was om hem los te laten lopen als het meisje rondliep, maar dat konden ze niet maken. Hij was dan wel een gevangene, hij had zijn rechten en hoewel de bewakers het er niet altijd mee eens waren, moesten ze hem net zo behandelen als de rest van de gevangenen. Behalve dan dat zijn armen altijd geboeid waren. De grijns op zijn gezicht vertrok en hij gaf een ruk aan de boeien, die zoals gewoonlijk slechts rinkelden en daarna weer bleven hangen. Hij droeg die dingen nu al twee jaar, ze waren in die twee jaar maar een enkele keer af geweest toen hij zijn polsen er zo mee beschadigd had dat er behandeling voor moest komen. Dat was de laatste keer dat zijn polsen vrij waren geweest, hoewel hij zo kon regelen dat ze dat weer waren als hij besloot uit te breken. Oh ja, uitbreken. Je dacht toch niet dat hij van plan was de rest van zijn leven hier door te brengen? No way, Levi had al lang een plan gemaakt om hier weg te komen. En nu die stagiaire er was, leek het hem het perfecte moment. Het meisje zou er misschien niet zo heel blij mee zijn, maar dat maakte Levi niet al te veel uit. Hij zou haar toch wel meenemen.

Onwillekeurig ging haar blik af en toe toch naar de gevangene die het zwaarst bewaakt werd, iets dat je makkelijk kon zien aan de handboeien die verder niemand had. 'Is het niet tegen de regels om gevangenen anders te behandelen? Ik snap dat het misschien niet anders kan, maar er bestaat ook nog zoiets als discriminatie en zelfs in de gevangenis geldt de wet hiertegen. Mits hij hier kennis van zou krijgen en een beetje een goede advocaat had, dan kon hij het jullie nog wel eens heel moeilijk gaan maken.' Nieuwsgierig keek ze Kyle aan, die ondertussen naast haar was komen staan. Langzaam knikte hij.
'In eerste instantie mocht dit inderdaad niet, maar er ontstonden teveel gevechten waarin Levi betrokken was en we hebben dit naar de rechter moeten brengen. Uiteindelijk is er besloten dat het toegestaan was om hem continue met handboeien rond te laten lopen, voor ieders veiligheid. De enige uitzondering is wanneer ze een lichamelijke check hebben of hij opnieuw probeert zijn polsen door te snijden met de boeien, dan moeten we ze er wel af halen en hem oplappen.'
'Is dat al een keer gebeurd?' Arya kon haar nieuwsgierigheid niet uit haar stem halen, terwijl haar blik richting Kyle ging. Hij was een flink aantal jaar ouder, ze schatte hem rond de dertig, maar hij vond het niet erg om met het meisje te praten. Sterker nog, hij wilde dat. Het gebeurde vrij weinig dat iemand deze gevangenis mailde om een stage plaats en hij had nog nooit meegemaakt dat het een meisje was, laat staan een nieuwsgierige. Hoewel, dat is vrij logisch als je hier dan toch komt.
'Ja, we weten niet wat hij ermee won op dat moment, maar zijn polsen waren vrijwel helemaal kapot.' Een langzaam knikje van Arya gaf aan dat ze het begreep. Met Levi's intelligentie, tenminste wat er daarvan bekend was, had hij dat niet gedaan om zijn eigen leven te nemen, hij had er iets mee moeten winnen. Opnieuw ging haar blik naar de gevangene, waarna ze weer richting de andere mannen keek. Er waren geen vrouwen in dit deel, die zaten ergens anders opgesloten, aangezien het vaak geen goede combinatie was om mensen gemengd rond te laten lopen.
'Arya, we kunnen vandaag niet heel veel voor je betekenen, als je morgen weer terug komt, dan hebben we een pasje voor je klaar en kan je gaan helpen met de gevangenen. Wees er een uur eerder dan vandaag, dan zullen we je laten zien hoe we hen naar buiten transporteren. Oké?' Onmiddellijk knikte het meisje, verzamelde haar spullen en glimlachte nog even naar Kyle, voordat ze de kamer verliet. Tijd om naar huis te gaan. Stiekem had ze het toch een beetje spannend gevonden en morgen ging het nog leuker worden. Nu had ze de eerste reactie op haar verschijning kunnen analyseren, morgen zou ze oog in oog met hem staan. Ja, spannend, dat was wel het juiste woord ervoor.

Het was niet veel bijzonders die nacht. Zoals vaak kon hij niet goed slapen en lag hij op zijn bed, naar de muren van zijn cel starend. In de bijna drie jaar die hij hier zat, had hij er niets aan gedaan om zijn cel ietwat minder somber te maken. En ja, hij was opgepakt vlak voor zijn achttiende verjaardag. Normaliter werd je dan naar een jeugdgevangenis gestuurd, strenge begeleiding bij een heropvoeding en wat al niet nog meer, maar in het geval van Levi had dat hopeloos geleken. Hij was zich volledig bewust geweest van zijn misdaden, had niets ontkent en de rechter had hem als uitzondering als een volwassene behandeld. Beter ook. Levi had zich totaal niet op zijn plek gevoeld als hij als zeventienjarige in een jeugdinstelling terecht gekomen. Nee, hier voelde hij zich veel meer op zijn plaats en hoewel hij één van de jongsten was, deed hij in kracht, intelligentie en lichaam niets voor de anderen onder. Een lachje speelde rond zijn lippen en zo bleef hij in zijn bed liggen, totdat hij het geluid hoorde dat aangaf dat de dag weer begonnen was. Gerinkel van een bel. Dit betekende dat ze overeind moesten komen, zich op moesten stellen naast de deur van hun cel en als de deuren opsloegen, zouden ze in rechte rijen naar de ontbijtruimte lopen. Na het ontbijt zouden ze naar buiten gebracht worden, waar de groep in tweeën werd gesplitst. De ene groep zou rust hebben, de andere helft werd aan het werk gezet en moest iets productiefs doen. Nou ja, zo ging het in het algemeen. Het werk bestond uit verschillende dingen, maar allen hadden met gereedschap te maken en dat was iets wat ze Levi niet in handen durfden te geven. Oftewel, hij mocht niet werken. Jammer joh, had hij echt behoefte aan.
Oh ja, de bel. Hij kwam overeind, bewoog zijn polsen en voelde de littekens onder de boeien eventjes jeuken. Een glimlach. Niemand had begrepen waarom hij dat had gedaan, behalve hijzelf. Door alle hectiek die was ontstaan had de sluwe crimineel namelijk een pistool kunnen jatten, wat hij verstopt had achter één van de bedden op de ziekenzaal. De weg daarheen kende hij tegenwoordig uit zijn hoofd en het stagiairemeisje zou hem wel even helpen door haar pasje te lenen. Oh, Levi had dit zo lang voorbereid en nu kon hij het eindelijk doen. Het was perfect.
De deuren vlogen open en in rechte rijen gingen de gevangenen naar de eetzaal. Daar zouden ze een standaard ontbijt voorgeschoteld krijgen, pas daarna zouden ze naar buiten gelaten worden. Dat was vaak een ietwat ander verhaal dan van de cel naar de eetruimte. Een stuk minder georganiseerd.

Een uur en vijf minuten van tevoren kwam ze naar binnen gelopen, dit was de tweede keer dat de bewaker haar binnen moest laten en het zou ook meteen de laatste zijn, aangezien er bij de balie een pasje voor haar klaar lag. Een pasfoto met een witte achtergrond was vorige week al gemaakt en die pronkte nu op het gloednieuwe pasje, net als haar naam, burgerservicenummer en nog een aantal termen waarvan ze niet precies wist waar het voor diende. Punt was dat ze nu tot het grootste gedeelte van de gevangenis toegang had, zonder dat ze iemand moest vragen om binnen gelaten te worden. 'Succes ermee, de gevangenen zijn nu aan het ontbijten. Loop via stelsel H, gang drie en dan kom je bij de rest van de bewaking uit. Samen met hen begeleid je de gevangenen die vandaag rust hebben richting hetzelfde veld als waar je ze gisteren observeerde. Verdere instructies zul je bij de bewakers daar ontvangen. Begrepen?'
'Begrepen, stelsel H, gang drie.' Nogmaals knikte ze, maakte duidelijk dat ze echt wist welke kant ze op moest en liep van de balie weg. Vandaag ging het echt gebeuren en zou ze de mogelijkheid krijgen om de gevangenen te bestuderen in hun ''natuurlijke'' omgeving. Een vriendin van haar was momenteel op een soortgelijke stage, zij was in Afrika leeuwen in hun natuurlijke omgeving aan het bestuderen. Enige verschil was dat die omgeving wat natuurlijker was dan hier, over de gevaren die ze tegemoet gingen, kon je discussiëren. Wie weet was dit wel gevaarlijker, aangezien sommige van de mannen hier wel degelijk ontiegelijk intelligent waren. Arya kwam ondertussen uit bij een zwaarbewaakte deur, twee mannen stonden ervoor en gebaarden dat ze haar pasje voor het apparaat moest houden. Langzaam opende de deur en stapte ze naar binnen. Er stonden een stuk of acht zwaar bewapende bewakers voor haar. Eentje daarvan was Kyle, die haar wenkte en ze moest letterlijk in het midden van de mannen gaan staan.
'Het is bijna tijd om ze te vervoeren, blijf sowieso in mijn buurt en voer alle bevelen die wij je geven onmiddellijk uit.'
'Natuurlijk.' Hij dacht toch niet dat ze van plan was om zijn bevelen in de wind te slaan? Met alle gevangenen op een hoopje hier, was het een stuk veiliger om in zijn buurt te blijven.

Het ontbijt was, simpel gezegd, standaard. Gewoon, wat ze iedere ochtend kregen. De keuze uit drie verschillende soorten ontbijtgranen, of een bruine boterham met iets ongelofelijk standaards zoals kaas of chocoladepasta. Levi proefde hetgeen wat hij hier at al lang niet meer en werkte dan ook zonder te kauwen snel wat ontbijtgranen naar binnen. Dan kon hij er weer tegenaan, joepie.
Helaas moest hij wachten tot iedereen zijn ontbijt naar binnen gewerkt had en dat was om klokslag half tien. Nu zouden de bewakers, gepantserd tot op het bot, hun begeleiden naar het veld waar ze een paar uur lang hangjongeren mochten zijn. Enig toch?
De deuren van de ontbijtzaal, die tot daarvoor gesloten waren, gingen nu open en de helft van de groep verdween erdoor. Zij waren vandaag aan de beurt om te werken en daarom moesten zij eerder vertrekken, maar dat boeide Levi niet. Hij kon zich de eerste keer dat hij moest werken nog goed herinneren, de hersenen van de man die hem in de weg stond hadden heerlijk over de groenten gespat. Geheel per ongeluk.
Levi grijnsde eventjes, de andere deur ging nu namelijk open en het was de bedoeling dat zij daar doorheen zouden gaan. De bewakers waren goed ingepakt en hij zag het meisje. de stagiaire, er bijna verstopt tussen lopen. Ze was zo klein dat je haar nauwelijks kon zien, maar door haar rode haren was ze niet te missen. Levi liep naar buiten, keurde haar geen blik waardig en volgde de groep naar buiten. Of ja, gedeeltelijk. Hij schatte het eventjes goed in, hief daarna zijn voet iets hoger dan nodig was en trapte één van zijn medegevangenen hard tegen de knieschijf. Die kermde van pijn, viel om en dat zorgde ervoor dat de hele groep ophield met lopen. Ja, Levi hield wel van herrie trappen, vooral als ze niet konden bewijzen dat hij het had gedaan.

Misschien was het wel logisch dat er vrijwel onmiddellijk iets fout ging terwijl zij tussen de bewakers liep. In diezelfde voorschriften waar ze al vaker aan gedacht had, had gestaan dat het mogelijk was dat ze mentaal getest ging worden. Zij zou hen observeren, maar dit was precies hetzelfde in hun situatie, aangezien het niet tot de normale gang van zaken behoorde dat zij daar een paar meter van hen af liep. Arya werd dan beschermd door de mannen om haar heen, dat wilde niet zeggen dat dit de gevangenen ook daadwerkelijk tegen hield.
Een van de mannen viel kermend op de grond, meteen stond iedereen stil en ging een van de bewakers naar hem toe, draaide hem op zijn rug en keek met een strak gezicht naar de knie van de man. Hij kon niet bewijzen wie dit op zijn geweten had, hoewel het duidelijk was dat een andere gevangene dit gedaan had. 'Lucas, Enrico, neem hem mee naar de ziekenboeg en kom daarna onmiddellijk terug.' De mannen knikten, sleurden de man overeind en trokken hem uit de rij. Dit betekende echter wel dat er nu nog maar één persoon tussen Arya en de mannen stond. Kyle merkte dit ook op en trok haar achter hem, zijn ogen strak gericht op de mannen die nog stonden. 'En doorlopen!' Dezelfde man deelde weer de bevelen uit en de rij gevangen kwam opnieuw in beweging. Als je even goed nadacht, wist je wel wat er gebeurd was. In eerste instantie waren er acht bewakers geweest, twee waren nu vertrokken, wat betekende dat er nog maar zes en Arya over waren. Niet dat het meisje hier aan dacht, zo paranoia was ze niet. Nog niet. Echter was de man die de lakens uitdeelde dat wel en hij wist dat dit om het meisje zou gaan. Misschien lieten ze haar te snel het veld op, het zou beter zijn wanneer ze hier nog even mee wachten. Hij had de beslissing al gemaakt; wanneer alle gevangenen op het veld zouden zijn, ging zij weer naar binnen. Eerst moesten ze de gevangen laten wennen aan haar aanwezigheid achter glas, pas daarna zou ze terug het veld op mogen.

Levi glimlachte onopvallend. Kijk, dit zou kunnen werken als hij zijn meesterplan in werking probeerde te zetten. Hij zou even in de gaten moeten houden hoe lang het duurde voordat de man die hij neer had getrapt terugkeerde naar het veld, maar als hij die informatie had zou het allemaal een stuk makkelijker worden. Dan kon hij iemand wegsturen om het pistool te halen en zou het klaar zijn met zijn bajestijd. Als de bewakers het meisje ook maar een seconde alleen lieten zou hij haar namelijk onder schot hebben en wanneer dat gebeurde, was het spelletje uit voor de gevangenisbewakers. Zij mochten het leven van een onschuldige niet op het spel zetten, maar Levi wel. De grijns werd snel van zijn gezicht gehaald -anders viel het zo op- en met een neutrale blik op zijn gezicht liep hij het veld op. Nee, meer herrie trappen zou hij niet doen. Nog niet. Hij moest het meisje eerst een veilig gevoel geven, zodat ze zonder haar acht bewakers buiten zou durven staan. Dan zou het feestje pas echt beginnen en Levi keek er nu al naar uit. Voor nu werden ze buitengesloten op het veld, zoals iedere dag. Het was een ongelofelijk vervelende sleur, als je er zo over nadacht. Dag in dag uit op dat veldje wandelen, af en toe eens iemand de ziekenboeg intrappen, maar daar bleef het dan ook bij. Hij had toch al levenslang, dus verder maakte het echt niet meer uit wat hij deed. Oh ja, wachten. Hij was benieuwd hoe snel zijn slachtoffer weer terug was. Dat maakte het makkelijker voor hem om te rekenen. Rekenen was nooit zijn sterkste kant geweest, strategie dan weer wel. Daarom was hij als enige op dit plan gekomen en zou hij ook de enige zijn die op deze manier ontsnapte. Weer dat glimlachje rond zijn lippen. Weer het proberen tegen te houden. Geduld hebben, zo ver was het nog lang niet. Het zou vanzelf zo ver komen. Voor nu was het wachten, wachten en wachten. Zoals ze altijd deden. Wachten op iets wat nooit zou komen.

Alle gevangenen waren ondertussen op het veld, zelfs de man die naar de ziekenboeg geweest was, kwam ondertussen weer het veld op. Hij hinkte dan misschien, maar het bleek verder niet heel ernstig geweest te zijn dus hij mocht weer -net als de rest van deze groep- het veld op. Kalm bleef Arya wachten tot ze een bevel zou krijgen, ze wist niet precies wat nu de bedoeling was en het enige wat ze dan kon doen, was wachten. 'Arya, jij gaat met Kyle, Lucas, Enrico en Sazir mee, de rest komt met mij. Gewoon een standaard rondje door de gevangenen om te kijken of alles klopt en er geen voorwerpen rondslingeren die niet toegestaan zijn. Blijf in hun buurt.' De mannen splitsten op, nu liep ze nog maar met vier bewakers een rondje langs de gevangenen.
Een van de eerste mannen kwam opeens hun kant op gelopen, hij gromde en sprak in een taal die ze niet begreep, echter na een duwtje van Kyle liep hij de andere kant weer op en ging tegen de muur aan zitten. 'Wat is er met hem aan de hand?' Het was de eerste keer dat ze sprak waar de gevangenen het konden horen, sowieso sprak ze hier niet heel veel, maar dat was alleen omdat ze haar experiment niet wilde verpesten met haar stem. Zelf kon ze er vrij weinig aan doen dat ze een echte meisjesstem had, niet bepaald iets dat respect af dwong.
'Hij spreekt een taal die niemand begrijpt, we hebben allerlei tolken gevraagd, maar het schijnt geen officiële taal te zijn, hooguit een dialect dat we niet begrijpen. Echter heeft hij wel meerdere moorden gepleegd en is er mentaal niets met hem aan de hand, dus mogen we hem hier opsluiten. Niet dat het veel nut heeft, re-integreren zal hij nooit, aangezien hij ons ook niet verstaat.' Het meisje knikte dat ze het begreep terwijl ze naast Kyle verder liep. De overige drie liepen achter hem, terwijl zij af en toe nieuwsgierig haar blik langs de mannen liet gaan. Heel even, het was maar een paar secondes, klikte haar blik vast met die van Levi, haar hoofd ging een beetje schuin en ja, ze wilde graag weten wat er in zijn hoofd omging, maar ze keek toch weg. Hij was, voor nu, nog te hoog gegrepen om in zijn hoofd te gaan speuren.

Levi was tevreden toen hij de man die hij neer had getrapt zo snel weer op het veld zag. Dat betekende dat zijn plan volledig uitvoerbaar was en niemand zou ook maar iets vermoeden. Hij zou zo eventjes een woordje moeten wisselen met de beste man, maar dat kon wachten tot later. Zijn aandacht werd getrokken door de groep bewakers die nu in tweeën splitste en het standaard rondje controle deed. Alle gevangenen zouden gefouilleerd worden en het terrein werd afgezocht naar verdachte voorwerpen. Niet dat ze iets zouden vinden, mannen die iets wilden verbergen wisten heel goed waar ze dat moesten doen.
Ineens voelde hij een paar ogen op zich gericht en direct draaide hij zich om, om de blik van het roodharige meisje op te vangen. Meisje. Vrouw. Stagiaire. Het feit dat ze hem nog aan durfde te kijken getuigde in ieder geval niet van lafheid, niet na gisteren. Was ze slimmer dan hij dacht? Misschien. Het zou nog wel even duren voordat hij daar precies achter was, maar voor nu was dat niet belangrijk. Hij grijnsde onheilspellend naar de stagiaire -hij moest echt naar naam eens leren, zou het veel makkelijker maken- en keerde zijn blik toen van haar weg. Wel liep hij nonchalant in de richting van haar groepje bewakers, waarvan er twee bij haar stonden en twee bezig waren met het fouilleren van iemand. Dit was geen ongewone situatie, die zich nu voordeed. Levi wilde er altijd zo snel mogelijk vanaf zijn en gaf zich dus zonder moeite over aan de bewakers die hem zouden checken op illegale spullen. Die had hij niet. Hij nam slechts deze mogelijkheid om het meisje nogmaals te sarren door naar de bewakers te knipogen. 'Ik zou toch liever door de stagiaire gefouilleerd worden,' zei hij op een vriendelijke, zelfs beleefde toon. Oh, Levi was doortrapt. Hij was sluw. Maar hij wist ook dat de bewakers dit nooit zouden toestaan en toch deed hij dit om het meisje nog even dwars te zitten. Hij vond het heerlijk dat er eindelijk wat variatie in de dagen zo komen. Er stond hem een gouden toekomst te wachten.

Er was haar verteld dat je nooit als eerste weg moest kijken wanneer je een staar wedstrijd hield met iemand, tenzij een van de bewakers haar aansprak, dan had ze daar geen keuze in. Punt twee, die eigenlijk gedeeltelijk overeen kwam met nummer één, was dat je ook niet van hen weg mocht deinzen wanneer ze in de buurt kwamen. Het was niet slim om angst te tonen, daar voedden ze zich mee en het zou zich zeker niet in haar voordeel omzetten.
'Ik zou toch liever door de stagiaire gefouilleerd worden.' Met een ruk keek Arya op toen ze Levi achter haar hoorde, ze was momenteel niet met hem bezig geweest en had hierdoor niet gezien dat hij ondertussen aan de beurt was om gefouilleerd te worden. Nog net zag ze ook zijn knipoog richting de bewaking, een gebaar dat ze al vaker had gezien en zachtjes schudde ze haar hoofd. Hij had dezelfde leeftijd als zij, was misschien een paar maanden ouder of jonger -ze wist zijn precieze geboortedatum niet- maar beide personen waren twintig. Toch kon het verschil niet groter zijn. In principe had Levi zijn gehele leven er al op zitten, hij zou levenslang in deze gevangenis blijven. Arya was hier alleen om haar leven op het goede spoor te zetten, dat ze later daadwerkelijk een baan kon krijgen door nu de studie te volgen die ze leuk vond. Dat ze daarbij af en toe wat spannende stages koos, was om haar leven net wat extra's te geven. Spanning. Sensatie.
'Ook jij kan bedenken dat we haar nog niet laten fouilleren, Levi, maar zelfs als we dat toe zouden laten, dan waarschijnlijk bij iemand die niet al dag en nacht handboeien draagt vanwege zijn gedrag. Je bent schoon, hup, wegwezen jij.' Haar blik bleef onwillekeurig toch bij hem hangen, tot ze heel even glimlachte, omdraaide en luisterde naar wat Kyle haar te vertellen had. Blijkbaar kwam het bijna nooit voor dat mensen hier daadwerkelijk iets bij zich hadden, als dit het geval was, dan kon dat hen een paar jaar cel opleveren en de meesten -tenminste de mannen die hier niet levenslang zaten- hadden dat er niet voor over.

Hij grinnikte eventjes nonchalant. Het was geen ander antwoord dan hij verwacht had van de bewakers, maar het was altijd leuk om mensen op het verkeerde been te zetten. 'Zonde, ik weet zeker dat ze andere talenten heeft naast criminelen observeren.' Hij wachtte tot ze klaar waren met hem controleren, waarna hij weer afstand nam. Hij zou dit niet overhaasten, hij had nu tijd genoeg. Oh en hij wilde haar naam eerst weten. Het was hem vrij duidelijk dat ze wist wie hij was, maar het zou wel leuk zijn als hij de kans had om meer over haar te leren. Zo veel hoefde hij niet te weten hoor, gewoon wat standaard informatie. Misschien moest hij maar iemand omkopen om achter haar informatie te komen, zou een stuk makkelijker zijn dan zelf het werk doen. Nee, daar zou hij zich later zorgen over maken. Voor nu liep hij naar de man die ietwat instabiel liep en pakte hem bij de schouder, zodat hij niet weg zou kunnen lopen. 'Als ik je een teken geef, wil ik dat je dat bij mij terug doet de volgende keer dat we naar het veld lopen. Maar waag het eens om door te trappen, ik zou je ballen er persoonlijk afknallen.' De man had overduidelijk geen idee waarom Levi dit wilde, maar er tegenin gaan was niets voor hem. Een knikje, waarna ze discreet weer uit elkaar gingen. Levi die een hoekje van het terrein opzocht en daar op de grond ging zitten. Zijn polsen voelden vermoeid aan als hij te lang rondliep met die verdomde boeien om, dus liet hij ze nu op zijn schoot liggen terwijl hij overzicht had over het hele veld. Zo kon hij zijn blik van de ene groep bewakers naar de andere laten gaan en ondertussen een oogje houden op de roodharige. Hij kon er niets aan doen, ze had zijn nieuwsgierigheid gewekt. Niet doordat ze een opvallend karakter had, maar doordat ze zich niet bang opstelde. Ze stelde zich slim op, maar toonde geen angst voor de criminelen. Was dat dom? Was dat lef? Levi wist het niet, hij vroeg zich af of het hem ooit duidelijk zou worden. Misschien moest hij zich er gewoon niet zo druk om maken, dat klonk als een goede tactiek.

Schijnbaar was zij niet alleen in Levi geïnteresseerd, nee, het was een interesse in elkaar die ze deelden, aangezien ze er niet bepaald vanuit ging dat hij de bewakers zo observeerde als hij bij haar deed. Misschien als hij iets nodig had, maar op deze manier provocerende opmerkingen maken? Sowieso waren dat soort opmerkingen bij andere mannen ietwat over de top, Arya ging er niet bepaald vanuit dat hij op mannen viel. Mits dat was waar hij op doelde toen hij over haar ''andere talenten'' sprak. Vast wel, zo klonk het in ieder geval wel. 'Arya,' onmiddellijk keek ze om, opnieuw was het Kyle die sprak en haar kant op knikte. 'Enrico en Lucas zullen je terug naar binnen begeleiden. De keuze is aan jou of je hier je studie wilt voortzetten achter het glas, of dat je naar huis gaat, zodat je daar alles uit kunt typen. In ieder geval verwachten we je morgen op hetzelfde tijdstip als vandaag, je kan dan meteen doorlopen naar de zaal waar het ontbijt klaar staat. Dit zal vanaf nu je vaste rooster zijn, begrepen?'
'Begrepen, ik denk dat ik naar huis ga, er zijn nog een aantal aspecten die ik voor moet bereiden voor mijn presentatie over een eerste indruk en die verpest ik liever niet.' Ze knikte naar de mannen en glimlachte even, waarna ze met Enrico en Lucas richting de bewaakte deuren toe liep. Het was voor haar studie beter dat ze nu naar huis ging, echter nam dat niet weg dat ze graag nog even op het veld gebleven was. Arya vond het uitermate spannend en interessant om te zien hoe er op haar gereageerd werd door de mannen. De reacties liepen uiteen, van samengeknepen ogen en een blik die continue op haar gefocust was, tot mensen die haar geen blik waardig vonden en de hele tijd met henzelf bezig waren. Toch bleef Levi het interessantste, hij was de enige die daadwerkelijk iets tegen haar gezegd had, terwijl daar toch echt voor meerderen de optie toe was geweest.

Er was ruim een week voorbij gegaan en de sleur leek wedergekeerd in de gevangenis. Levi had heel duidelijk gemaakt dat het stagiairemeisje van hem was en hoewel hij merkte dat de overige gevangenen ongeduldig begonnen te worden, waren ze nog niet klaar om zijn gezag te tornen. Gelukkig maar, want Levi wist dat hij ze niet allemaal onder controle zou kunnen houden als ze echt wilden.
Maar vandaag was de dag.
Hij had de dagen geteld en wist dat de man die hij een week geleden onderuit getrapt werd, vandaag ook weer met hem het veld op zou gaan. Hij had alles goed voorbereid. De stagiaire werd nog wel beschermd, maar lang niet meer zo ernstig als in het begin. Het ergste was dat hij nog steeds haar naam niet wist, trouwens. Dat zat hem redelijk dwars doordat hij iedere keer als hij haar zag, het gevoel kreeg dat ze een heleboel over hem wist. Dat was dan ook niet zo moeilijk, hij was de enige die zwaar onder bewaking stond door middel van handboeien en even opzoeken wie de gevaarlijkste crimineel in deze gevangenis was, zou simpel geweest zijn. Oh, wat frustrerend.
In rijen sjokten ze naar de eetzaal, waar dezelfde gesprekken gevoerd werden door dezelfde mensen. Waar iedereen dezelfde maaltijd at als altijd en waar de bewakers op dezelfde plekken stonden. Niets bijzonders. Levi boog zich voorover naar de man tegenover hem. 'En?' fluisterde hij zachtjes, zodat hij de aandacht van de bewakers niet zou trekken. De man keek niet op van zijn cornflakes maar antwoordde wel, zonder zijn lippen te bewegen. 'Arya. Twintig jaar. Meer kon ik niet vinden.' Levi knikte hem dankbaar toe en ging weer door met zijn standaard maaltijd. Vandaag was de dag. Een dag voor Arya om nooit meer te vergeten. Daar zou Levi wel voor zorgen.

Er was precies een week voorbij gegaan, dit was de achtste dag dat ze naar de gevangenis kwam en ze vond het geweldig. Arya snapte steeds meer van het gevangenisleven, de meeste mannen waren ondertussen aan haar verschijning gewend en besteedden er geen aandacht meer aan, waardoor ze hun ''natuurlijke'' gedrag nog veel beter kon bestuderen. Het gedrag waar ze hier voor gekomen was, de rangorde die overduidelijk te zien was in hoe de mannen met elkaar omgingen. Fantastisch. Misschien kon je zeggen dat Arya niet helemaal honderd was, niet als ze dit zo geweldig vond, maar voor haar studie en hoe zij de wereld zag, was het net een roedel. De sterkste kreeg alles voor elkaar, had de meeste verantwoordelijkheid, maar daarentegen ook het respect van de rest van de roedel. Voor iedereen was het duidelijk dat, van de gevangenen, Levi de sterkste was, helaas voor hem stond hij nog wel onder de bewakers. Hoe zij in haar roedel pasten, had ze nog niet precies bedacht. Misschien als een bedreiging van buitenaf, een andere, sterkere roedel waaraan de rest zich aan moest passen om niet uitgeroeid te worden. Natuurlijk was het niet zo drastisch als ze het nu beschreef, of als gedeeltelijk in haar aantekeningen beschreven, maar er zat wel degelijk een kern van waarheid in. Een grote kern.
Het meisje haalde haar pasje langs de beveiliging, stapte de zaal van het ontbijt binnen en schaarde zich langs Kyle. Beide personen knikten naar elkaar. Ze was nog net op tijd, het signaal klonk dat het tijd was om weer aan het werk te gaan. Ongeveer de helft van de gevangenen stond op en vertrok met een zestal bewakers. De rest had zo'n vijf minuten meer, toch klonk hun signaal al snel. Alle mannen stonden op, gingen in een rij staan en met z'n allen liepen ze richting het veld. Arya was er ondertussen op gaan letten wie naast elkaar liep, hoe de rangorde hier precies in elkaar zat. Interessant, ze kon het gewoon niet helpen.

Levi had zijn positie perfect uitgekozen. Hij liep naast de man met wie hij een afspraak had gemaakt en op het moment dat zij ter hoogte van Arya liepen, gaf hij een onopvallend teken. Direct voelde hij een ongelofelijke pijn in zijn knie en een grom van pijn ontsnapte hem. Hij zakte ineen op de grond en nam daarbij Arya mee in zijn val, gezien hij tegen haar aan beukte bij het omvallen. Direct stonden de bewakers rondom hem en de stagiaire verzameld en de hele groep criminelen stond stil. Voor eventjes. Het hoofd van de beveiliging kwam al snel in actie, gebaarde de bewakers om weer orde te scheppen en zette een luide stem op. 'Doorlopen! Er is hier niets te zien!' Daarna controleerde hij eerst het been van Levi, dat in een vreemde hoek op de grond lag en wendde toen zijn aandacht naar Arya. Die leek niet beschadigd te zijn. 'Breng ze beiden naar de ziekenboeg en laat ze controleren op nog meer letsel. Arya, als je je goed voelt kun je naar het veld komen. Enrico en Lucas zullen Levi in de gaten houden.' Hij knikte het tweetal bewakers toe en liep toen zelf naar buiten. Levi werd overeind gesleurd -overeind komen ging nu eenmaal lastig met geboeide handen en een been wat niet al te stabiel was- waarna ze zich richting de ziekenboeg begaven. Hier werd het leuk. De verpleger kwam direct op Levi toe, onderzocht het been en zuchtte. 'Zullen we hem maar gewoon terugzetten, Levi?' De crimineel grijnsde en knikte. Met een vervelende knak werd zijn been weer in de juiste houding gezet. Een vervelend zwak punt van Levi was de knieschijf, die kon makkelijk uit positie geslagen werden. Levi had er wel mee leren omgaan hoor, daar niet van. Hij zag het nauwelijks meer als een zwak punt, eerder iets wat hem een voordeel op kon leveren. Zoals nu.
De aandacht werd op Arya gericht en dat gaf Levi de kans om achter het bed waar hij op zat te grabbelen, wat nogal onhandig ging door zijn geboeide handen. Toch kreeg hij het pistool in handen, richtte het op de stagiaire en klikte het veiligheidspal eraf. 'Één beweging en ik knal haar door haar hoofd,' gromde hij. De verpleger deinsde achteruit en de bewakers leken niet te weten wat ze moesten doen. Levi had feitelijk al gewonnen.

Ze had naar voren willen lopen, langs alle gevangenen, en het was niet eens de eerste keer dat ze dit deed, echter was het wel de eerste keer dat Levi neer ging en haar mee trok in zijn val. Een zachte grom verliet haar lippen terwijl ze met een klap op de grond weer terecht kwam, met de man gedeeltelijk op haar benen. Ja, natuurlijk deed dat pijn, wat verwachten ze dan, dat een meisje van 55 kilo er vrolijk van werd wanneer ze een tientonner op haar benen kreeg? 'Breng ze beiden naar de ziekenboeg en laat ze controleren op nog meer letsel. Arya, als je je goed voelt kun je naar het veld komen. Enrico en Lucas zullen Levi in de gaten houden.' Ze voelde zich prima, maar toch knikte ze naar haar baas en liep met de rest mee. Een van de verpleegsters gebaarde haar dat ze op het bed moest gaan zitten en rustig wachtte ze terwijl Levi eerst onderzocht werd. Met een vunzige knak werd zijn knie weer recht gezet, niet bepaald iets dat Arya graag gehoord had, ze had het niet zo op bloed, botten of geluiden die het menselijk lichaam niet hoorden te maken. De verpleegster wendde zich tot het meisje, tilde haar been omhoog en bekeek alles eens goed. Dit deed ze ook bij Arya's tweede been en ze wilde net gaan zeggen dat alles prima was, toen ze Levi achter het bed zagen duiken.
'Één beweging en ik knal haar door haar hoofd.' Iedereen in de zaal keek met grote ogen naar de man op het bed toe, behalve Arya. Ja, ze was bang, er was een pistool op haar gericht en dit was niet bepaald bevorderlijk voor het verdere leven dat ze uitgestippeld had, maar hij ging haar niet neerschieten.
'Schiet me door het hoofd, Levi, en je chantage middel is dood. Je kan dan hooguit de bewakers nog bedreigen of de verpleegster, maar die hebben hier een contract getekend en vallen dus niet onder het ''in gevaar brengen van burgers''. Je kan mij niet neer schieten, tenzij je een bloedhekel aan me hebt en dit je enige doel was, maar ik geloof dat je daar te intelligent voor bent.'

Levi grinnikte door de brutale woorden van het meisje. 'Je moet het goed begrijpen lieve schat, ik heb niets meer te verliezen. Als zij nu iets doen en ik schiet jouw door het hoofd, worden zij er slechter van want zij hebben dit veroorzaakt. Ik blijf hier toch wel vastzitten. Als zij niets doen, overkomt jou ook niets. Of ja, in ieder geval niet op dit moment.' Een grijns rond zijn lippen. Die had ze de afgelopen week echt al wel vaker gezien en ze zou nu begrijpen dat het niets goeds voorspelde. Hij liep naar haar toe, trok haar overeind en zorgde dat de koude loop van het pistool tegen haar huid gedrukt was. 'Zoals ik al zei, één krimp en ze is dood. Er zitten zes kogels in dit pistool dus misschien heb ik zelfs nog een mogelijkheid om jullie neer te schieten.'
De bewakers deden niets. Durfden niets. Ook de verpleegster stond als verstijfd naast het ziekenbed. Nog steeds de grijns. 'Dat dacht ik ook.'
Hij viste de pas waarmee ze Arya toegang verschaften tot het gebouw uit haar zak, maar hield haar daarna weer stevig onder schot. 'En als jij iets uit probeert te vreten schiet ik wel gewoon door je hand of been,' fluisterde hij zachtjes, bijna liefkozend. Daarna duwde hij haar, zo goed en kwaad als dat ging met geboeide polsen, voor zich uit richting de uitgang. Oh, hij wist precies hoe hij moest lopen. Hij had alleen een pasje nodig gehad en warempel, zij had hem die verschaft. Snel opende hij de deuren die naar de intakeruimte van de gevangenis gingen en trof daar een receptionist aan die met grote ogen toekeek. 'Doe iets wat me niet aanstaat en ze is dood,' gromde Levi geïrriteerd toen de vrouw alarm wilde slaan. Dit zorgde ervoor dat ze direct verstijfde. 'En geef me nu maar de sleutels van mijn boeien.'
Met trillende vingers haalde de vrouw een bosjes sleutels van een haakje en liep naar de crimineel toe. Ze klikte de handboeien los, die met een oorverdovend gerinkel op de grond vielen. Dit leverde haar een klap tegen haar slaap op, waardoor ze direct buiten westen raakte en op de grond viel. Dom wijf. Herrieschoppen. Hij richtte zijn aandacht weer op de stagiaire, die hij nu veel beter onder schot kon houden en glimlachte eventjes. In ieder geval waren zijn polsen weer vrij en hoewel de witte littekens zijn huid ontsierden, vond hij dat ze ook wel wat hadden. Nee, concentreren. Hij was nog niet helemaal ontsnapt. Nog niet, maar dat zou snel komen. Zijn geraffineerde plan zou werken, want dit gebouw lag ietwat afgelegen van welke drukke stad dan ook. Niemand die hen het terrein zou zien verlaten. Geniaal.

Het leek Arya beter om vanaf nu gewoon haar mond te houden. Ze had gehoopt dat haar woorden enig effect op hem zouden hebben, waarschijnlijk had een huis, tuin en keuken crimineel haar woorden wel tot zich genomen, maar ze had kunnen weten dat Levi hier te intelligent voor was. Mocht hij dat niet zijn, dan had hij niet al op deze leeftijd levenslang kunnen zitten, dan hadden ze hem na moord of verkrachting één al op weten te sluiten. Plus, dan had hij dat geweer niet te pakken gekregen. Het was alleen wel jammer dat hij haar daarvoor nodig had, alsof hij gewacht had tot er een vrouwelijke stagiaire hier was gekomen om zijn plan uit te voeren. Waarom had ze ooit gesolliciteerd? Arya had geweten dat het spannend zou worden, maar dit was angstaanjagend en dat woord wilde ze liever niet gebruiken wanneer het om haar stage ging.
Ze werd overeind getrokken en voelde het staal tegen haar hoofd, een duwtje in haar rug gaf aan dat ze door moest lopen. Snel wierp ze nog een blik op Lucas en Enrico, echter konden zij nu ook niets voor haar doen. Het meelevende gezicht van de verpleegster, maakte het ook niet echt beter. Nee, ze moest het nu met haar eigen hersenen doen. 'En als jij iets uit probeert te vreten schiet ik wel gewoon door je hand of been.' Levi hoefde zich geen zorgen te maken, ze was al niet van plan geweest om lichamelijk tegen hem in te gaan. Je hoefde maar een blik op hen te werpen en je wist wie dat gevecht zou winnen. Arya was niet sterker dan Levi en niet sneller dan een kogel, misschien slimmer dan beide, alleen was dat nu niet een punt dat haar echt zou kunnen helpen. Zonde. Uiteindelijk kwamen ze bij de balie aan, werden de handboeien van Levi los gemaakt en sloeg hij de receptioniste bewusteloos. Allemaal in nog geen minuut tijd. Met een ruk draaide ze om, keek hem recht in zijn ogen en zette een paar stappen achteruit. Nu kon hij makkelijk langs haar heen lopen naar buiten.
'Je bent vrij, ga dan, ik kan je niet tegen houden,' het meisje hoopte vurig dat hij niet besloot haar als gijzelaar mee te nemen. De man was al schrikwekkend genoeg wanneer je op hetzelfde, zwaarbewaakte veld was, laat staan met een pistool in zijn hand, zonder bewaking, handboeien of enig limiet. Nee, ze had liever niet dat hij haar als gegijzelde meenam en zou hem dan ook geen haarbreed in de weg staan, mocht hij besluiten nu te vertrekken.

Hij grinnikte eventjes toen het meisje probeerde zich eruit te kletsen. 'Oh Arya toch, wat denk je wel niet van me? Ik dacht dat je onderzoek naar me had gedaan, dan weet je ook dat ik niet zo dom ben dat ik jou hier achter zou laten.'
Hij pakte haar bij de kraag van haar shirt vast en duwde haar weer voor zich uit. Het pistool was nog steeds op haar gericht en Levi was zich er zeer van bewust dat de veiligheidspal er niet op zat en dat iedere verkeerde beweging van haar tot haar dood zou leiden. Nu maar hopen dat zij dat ook wist en dat ze niet iets heldhaftigs zou proberen te doen als zichzelf opofferen om Levi weer in de gevangenis te krijgen. Nee, dat dacht hij niet. Ze wilde graag blijven leven, anders had ze niet dat domme voorstel gedaan.
Eenmaal buiten bleef Levi even staan. Het was niet lang geleden dat hij buiten was geweest, maar altijd datzelfde saaie veldje was toch minder mooi dan dit. De échte wereld. Zijn wereld was beperkt gebleven tot een sleur van opstaan, naar een veld gaan en weer gaan slapen. Nu was het anders. Hij kon echte, frisse lucht inademen en gaf zichzelf een kort moment om te genieten van de verkregen vrijheid. Een heel kort moment, want hij wist dat de beveiliging echt wel iets zou gaan doen. Vooral nu hij buiten stond. Hij porde zijn gegijzelde met de loop van het pistool. 'Naar je auto. We gaan een ritje maken en ik zal je vertellen waarheen. Als je niet doet wat ik zeg..' Hij streelde eventjes met een vinger over de trekker. 'Je weet wel wat er dan gebeurt.'
Och, wat was hij gemeen. Maar hij wilde hier nu eenmaal snel weg en het meisje bracht alleen maar vertraging als ze zo door ging. Toch had hij haar echt nodig, want anders zouden ze gewoon weer op hem jagen. En daar had hij totaal geen zin in. Nee, hij moest weer verdwijnen, opgaan in de onbekende wereld van misdaad waar hij in geboren was. En ditmaal zou hij het meisje meenemen. Misschien kon hij zelfs nog wat met haar, op verschillende manieren. Het was niet de eerste keer dat Levi meisjes had verhandeld.

'O, ik dacht eigenlijk dat je dat wel zou doen, aangezien een gijzeling altijd oponthoud veroorzaakt, of dat nu expres of per ongeluk gebeurt, alleen ben je sneller weg dan met tweeën,' haar stem was heel kalm, echter was ze dat van binnen niet en zeker niet toen hij haar kraag vast greep en mee naar buiten trok. Hij liep achter haar aan naar buiten, maar bleef wel even stilstaan, wat een nieuwsgierige blik van haar kant opleverde. Zou ze snel genoeg zijn om er nu vandoor te gaan? Vast niet, te zien aan hoe soepel hij het pistool in zijn handen hield, was het duidelijk dat hij er geen moeite mee had om het ook daadwerkelijk te gebruiken. Op haar. Slecht plan.
'Naar je auto. We gaan een ritje maken en ik zal je vertellen waarheen. Als je niet doet wat ik zeg...' Ze zag zijn vingers langzaam langs het pistool glijden en snapte de hint die hij gaf, heel erg goed. 'Je weet wel wat er dan gebeurt.' Een zucht verliet haar lippen, waarna ze zich omdraaide en naar haar auto beende. Eigenlijk was het nog best een goede vlucht auto, ze had een vrij rijke vader en toevallig gebruikte ze af en toe zijn auto. Vandaag had ze dus zijn zwarte Range Rover meegenomen, kon ze het Levi nog makkelijker maken? Arya viste de sleutels uit haar zak, haalde de auto van het slot en stapte achter het stuur. Naast haar ging Levi zitten. Met een klap sloot ze de deur achter zich. Het was niet eens dat ze expres de deur hard dicht sloeg, om herrie te maken of iets dergelijks, ze gooide standaard met deuren en dacht er niet over na dat ze nu misschien wat voorzichtiger moest zijn met een psychopaat in haar buurt.
Grommend kwam de auto tot leven, Arya haalde de handrem eraf, zette hem in z'n achteruit en liet de koppeling opkomen, waarna ze hard gas gaf. De auto schoot achteruit, nogmaals moest ze schakelen, echter dit keer om de auto in z'n één te zetten. Nogmaals hoorde je het grommen van de motor, waarna ze toch vooruit kwamen. Op tempo. Ze kon wel rijden wanneer ze dit wilde en ze wilde, aangezien ze niet zeker wist wat Levi deed wanneer ze sloom zou gaan. Bovendien was het eerste stukje van de weg toch rechtuit, hij zou maar laten weten welke kant ze op moest daarna.

Beter had hij het niet kunnen wensen. De wagen die de stagiaire mee had was duidelijk veel te duur voor haar, maar op dit moment kwam hem dat ongelofelijk goed uit. Toen ze instapten en Arya de motor liet grommen, nam Levi opnieuw even de tijd om de auto van binnen te bekijken. Nee, dit was niet de auto van een stagiaire. Een rijke vader misschien, maar zeker niet van haar. Het duurde wel eventjes voordat ze wegreed, maar Levi besloot daar maar niets over te zeggen. Hij kon zelf ook wel autorijden hoor, maar dat was al een aantal jaar geleden geweest en al helemaal niet in een luxueuze auto als deze.
Oh ja, het adres. Hij zocht met zijn ogen naar de TomTom en vond deze al snel, ingebouwd in de wagen. Hij tikte op het scherm en binnen enkele tellen werd de route berekend. Het zou een rit zijn van een uur, maar als Arya in dit tempo door bleef rijden zou er geen enkel probleem zijn. Hij keek eventjes in de achteruitkijkspiegel en kon daaruit direct opmaken dat de gevangenisbewakers een grote achterstand hadden die ze echt niet in gingen halen tegen deze auto.
Het adres wat hij had ingevoerd was dat van een oude vriend van hem. Of ja... vriend? Een partner in crime, om het maar zo te noemen. Deze had altijd gezegd dat Levi bij hem welkom was in tijden van nood en om eerlijk te zijn was dit wel een tijd van nood. Hoewel Levi vermoedde dat zijn eigen huis en spullen nog intact waren gelaten (ze stonden namelijk niet officieel geregistreerd op zijn naam) kon hij er niet heen zonder sleutel. En laat het nou toevallig zo zijn dat die vriend waar ze nu heen gingen de sleutel in kwestie had. 'Heb je een telefoon in die luxueuze auto van je?' vroeg hij aan Arya, zonder zijn wapen van haar af te wenden. Hij vertrouwde haar niet, want ze werkte veel te makkelijk mee. Misschien was de wereld meer veranderd dan hij had gedacht in de drie jaar die hij afgezonderd had doorgebracht, maar hij geloofde niet dat mensen met liefde mee zouden werken in de ontsnapping van een gevaarlijk crimineel. Of ja, ze had niet echt een keuze. Arme meid.

Vanuit haar ooghoek kon ze in de gaten houden dat hij iets op de TomTom aan het invoeren was en al snel kwamen de coördinaten waar ze heen moest tevoorschijn. Het was goed dat hij hem zo snel ingevoerd had, aangezien Arya een flinke ruk aan het stuur moest geven om nog linksaf te kunnen. Had hij dat niet wat eerder kunnen bedenken? Of gewoon zeggen dat ze de eerste keer links moest en daarna op de TomTom kon vertrouwen. Nee, hij moest per se wachten tot ze ongeveer al voorbij de afslag was. 'Heb je een telefoon in die luxueuze auto van je?' Even wendde ze haar blik af van de weg en keek hem met samengeknepen ogen aan. Nog steeds was het pistool op haar gericht.
'Er zit een ingebouwde telefoon bij de TomTom maar ik weet niet hoe die werkt, mijn mobiel ligt in het dashboardkastje.' Haar blik ging weer richting de weg, waar ondertussen meer verkeer begon te komen en ze ging iets rustiger rijden. Waarschijnlijk zou het niet bevorderlijk zijn voor Levi's stemming als ze nu aangehouden werden omdat zij besloot te hard te gaan rijden. Normaal gesproken werd ze niet gepakt wanneer dit gebeurde of ze kon zich er wel uit praten -mooi gezichtje, hm?- maar met hem in de auto, werd dat iets moeilijker.
'En het zou erg fijn zijn als je kon stoppen met het rondzwaaien van je speeltje. Tenzij je natuurlijk wilt dat ik me daar op focus en dadelijk tegen een boom aan rijdt, dan moet je vooral zo doorgaan en dat ding op mijn hoofd gericht houden.' Haar stem was overduidelijk chagrijnig, hoewel nog niet arrogant. Arrogantie was meer iets wanneer hij geen pistool meer op haar gericht had. Voor nu bleef het bij chagrijnig, iets dat hij vast wel kon begrijpen. 'Als we daar aankomen, wat wil je dan van mij of is dat gewoon mijn eindhalte?' Heel snel ging haar blik richting zijn gezicht, echter keek ze al snel weer naar voren, bang dat ze iemand aan zou rijden.