The art of killing

Het gevecht was in volle gang. Momenteel waren de gevechten voor gewone mensen aan de beurt, niet de meest spectaculaire gevechten, maar het was goed om de gevechten met beesten te doorbreken. Het was niet mogelijk voor de organisatie om vierentwintig uur per dag alleen maar dieren en hun meesters in de ring te hebben, bovendien werd dit dan saai. Het moest doorbroken worden, bij voorkeur door iets dat gezien werd als entertainment, maar niet hetzelfde niveau van vermaak had. Mensen gingen immers een stuk minder spectaculair dood als het door de handen van een ander mens was. Door een beest opengereten worden was veel, veel leuker om naar te kijken. Niet dat Madeleine hier iets van snapte. Ze vond het verschrikkelijk dat dit een sport was voor mensen en dat er zoveel geld in omging. Aan de andere kant zorgde het er ook voor dat zij een baan had en geld kon verdienen om in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Moralen betaalden haar eten niet.
'Meid, schiet eens op!' Het was een van de koks waar ze momenteel op stond te wachten, maar ze had niet gezien dat hij inmiddels klaar was met het eten maken. Het duurde waarschijnlijk niet lang meer voordat de winnaar bekend was en deze persoon kreeg dan altijd een flinke, lekkere maaltijd om weer op krachten te komen. Zij had de opdracht gekregen om deze maaltijd te brengen. Met het eten in hand snelde ze naar de vertrekken waar de winnaar de komende tijd zou verblijven. Een winnaar kreeg altijd een goede kamer, vaak zelfs met bediendes, een lekker bed en soms zelfs een haardvuur. Aan de andere kant werden winnaars verwacht om meer geld op te brengen en zo meer te verdienen voor de bazen hier. Niet het soort leven dat ze zou willen hebben. Ach, ieder z'n ding.
Madeleine was inmiddels aangekomen in het vertrek en zette het dienblad op de tafel neer. Ze wist dat ze hier moest wachten tot de winnaar aankwam om ervoor te zorgen dat hij, of zij, alles had wat er nodig was. Nieuwsgierig hield ze de deur in de gaten wie er dit keer doorheen zou komen.

Ze voelde hoe het bloed over haar arm heenliep, een diepe snede van een zwaard dat zonet haar huid had open gesneden. Het was lang geleden dat iemand haar nog zo goed had getroffen en een snelle blik in het publiek vertelde haar dat ook de persoon door wie ze hier zat verre van tevreden was. Dit zou tijd vergen om te genezen, haar een tijdje zwakker maken. Zwakker betekende meer kans om te verliezen en dat zou haar dood betekenen. Niet dat Nyla's dood die verdomde vent iets boeide, die wilde namelijk alleen het geld. Het geld dat zij verdiende door deze duels te winnen.

Ze ontweek een volgende aanval en plantte daarna haar eigen vuist in de maag van haar tegenstander. Die ging kuchend achteruit en maakte het makkelijk voor Nyla om zijn volgende beweging te ontwijken. Hij sloeg ergens in de lucht met het zwaard, zijn doel volledig missend.

Ze had het zichzelf misschien aangedaan, maar de man had het allemaal netjes gepland. Het was sowieso gedoemd om te mislukken. Zij had dat echter niet ingezien, was blijven doorgaan met dat verdomde kaartspel en een enorme schuld opgebouwd. Zelfs als ze al de duels hier wilde, zou ze hier voor altijd blijven. Misschien was het beter om op te geven, maar Nyla deed daar niet aan.

Haar vlakke hand raakte de zijkant van de hals van haar tegenstander, die door de impact van de slag zijn wapen liet vallen. Nyla strekte haar voet uit, om het zwaard op te vangen en het weer de lucht in te gooien, om het met haar goede arm te grijpen en langs onder door het hoofd van de man te boren. Ze won altijd.

Het enige voordeel aan winnen, was dat ze nog langer kon levens. Tevens kreeg ze een mooie kamer, meer dan comfortabel en een lekkere maaltijd. Misschien wat verzorging, als ze een goede show had neergezet, maar daar rekende ze vandaag niet op. Voor goede verzorging - medicijnen, zalfjes - moest iemand betalen en dat deed niemand. Tenzij ze een goede dag had en haar schuldeiser veel geld kon binnen harken, maar dan was ze meestal ook niet gewond. Het lijk werd weggehaald, het applaus en gejuich negeerde ze weer zoals alle andere keren. Ze werd begeleid naar één van de winnaarsruimtes, bloed kleurde het pad waarlangs ze liep. Toch voelde ze de pijn niet meer eens ze de ruimte binnenliep en een vreemd gevoel haar overviel. Verrast staarde ze het meisje dat bij de deur stond, wachtend op haar aankomst.

Ongeduldig liep ze door de kamer heen en weer, tot ze het gejuich van de mensen buiten hoorde en wist dat er een winnaar moest zijn. Dit soort gejuich kwam alleen voor wanneer iemand vermoord werd of zo dodelijk gewond werd, dat duidelijk was wie er gewonnen had. Het was misselijkmakend. Ze wist wel dat ze er niet aan moest denken, maar soms was dat lastig. Zij zou er misschien wat tegen kunnen doen als een draak, hoewel ze totaal geen training had gehad en het waarschijnlijk niet vol zou houden tegen de beestentemmers hier. Als iemand erachter kwam wat zij was, dan had ze een groot probleem. Dat maakte het misschien raar om hier te werken, maar niemand zou geloven dat er een draak tussen hen woonde en werkte als een bediende. Zelfs de bazen zouden dat niet durven dromen. Er waren bijna geen draken meer over en ze wilde graag dat iedereen dat zou denken.
Ze gooide de deuren open, immers zou de winnaar er vast zo zijn, en in de opening zag ze de winnaar staan, eerder dan ze had verwacht. Correctie, winnares. Er waren hier niet veel dames die de gevechten wisten te winnen, Madeleine had Nyla eerder gezien en ze wist dat de jongedame goed was, maar goed genoeg om dit leven vol te houden? Ze betwijfelde of iemand dat lang kon. Terwijl ze naar de jongedame keek, bekroop een vervelend gevoel haar. Er was iets mis. Haar andere gedaante probeerde koste wat het kost naar buiten te komen, alsof zij dat in haar aanwakkerde.
'Ik...' Ze twijfelde even of ze wel tegen de jongedame wilde praten wanneer ze op de rand stond van veranderen, maar ze had geen keuze. De draak in haar moest zich gedragen, anders overleefde ze dit niet. 'Ik heb het eten op de tafel gezet, als je verder niets nodig hebt,' dan zou zij er weer vandoor gaan. Er was iets goed mis met die Nyla. Ze had haar eerder gezien, ja, maar nooit van dichtbij en het gevoel werd met de minuut erger. Madeleine wist niet wat de jongedame met haar deed of wat er gebeurde, maar ze vond het helemaal niets. Als ze nu gewoon eens aan de kant ging, dan kon ze langs haar glippen. Het duurde te lang. Ze moest hier weg. Zonder te wachten op het antwoord, besloot ze om haar tanden op elkaar te zetten en langs de vrouw te lopen.

Blijkbaar had de andere jongedame hetzelfde gevoel als Nyla. Het was vreemd en Nyla wist niet goed wat het betekende. Het leek alsof haar lichaam vanzelf naar haar toe wilde bewegen. Dat was misschien ook gebeurd als ze niet zo volkomen uitgeput was geweest. Het enige verschil was dat de andere persoon in de kamer zo snel mogelijk uit haar buurt wilde zijn en het leek alsof ze zichzelf probeerde te kalmeren, zichzelf probeerde tegen te houden om iets wat Nyla niet begreep te laten gebeuren.

Het eten stond op tafel.
En weg was ze.

Nyla wilde nog iets zeggen, haar vragen of ze hetzelfde had gevoeld. Al was ze te uitgeput om haar achterna te gaan, leek de geur van het voedsel haar eerder te lokken. Toch leek haar lichaam de deur te willen uitlopen en wie dat meisje ook was achterna te gaan. Kende ze haar? Nee. Ze kende hier eigenlijk niemand, nam nooit de moeite om iemands gezicht te onthouden. Ze zag er al genoeg in haar nachtmerries. Toch... Iets in haar wilde deze persoon leren kennen en waarom wist ze niet.

Uiteindelijk won ze wel de strijd en ging ze met het eten op het bed zitten, zo ver mogelijk van de plek waar het gevecht net had plaatsgevonden. Ze liet bloed achter overal waar ze ging, maar het maakte haar niets uit. Ze at haar maaltijd gretig op, haar lichaam dankbaar voor de kracht die ze terugkreeg.
Toen dat op was, verlangde haar lichaam weer naar iets anders. De bediende. Een bad. Ze schudde haar hoofd, scheurde een stuk van haar bebloedde hemd, om dat om haar arm te binden in een poging het bloed te stoppen. Het hielp echter niet zo veel. Ze zou water nodig hebben, maar water was er niet. Dat betekende dat de bediende wel terug moest komen. Ze hoopte het, misschien was het vreemde gevoel dan weer weg. Betekende het niets en hallucineerde ze gewoon dingen. Zou haar niet verbazen. Ze trok haar kleding uit, waardoor ze enkel nog het geïmproviseerde verband om haar arm. Het was hier warm genoeg en genoeg mensen hadden haar al naakt gezien, meer dan één keer. Soms overleefde kleding het gevecht ook niet. Ze ging in het bad zitten. Ook al zat er nog geen water in. Maakte haar niets uit.

Madeleine dacht alleen dat ze er makkelijk vanaf was gekomen. Zodra ze de kamer waarin Nyla verbleef had verlaten, was het gevoel weer verdwenen. Dat betekende echter niet dat haar geluk aan zou houden. Een van de opzichters had haar gespot toen ze de kamer van Nyla verliet en was achter haar aan gekomen. Niet per se om boos op haar te worden, hoewel dat vaak genoeg gebeurde, maar schijnbaar had Nyla vandaag genoeg geld opgeleverd om verzorging en een bediende te krijgen bij de vertrekking. Zij was de bediende. Ze had de man nog willen vragen om iemand anders te kiezen, maar hij liep de andere kant al op en liet haar achter.
Een mix tussen chagrijn en onzekerheid had haar lichaam onder controle terwijl ze de spullen verzamelde om Nyla's arm te genezen. Ze liep naar de kamer die ze net zo gehaast had verlaten, klopte op de deur en langzaam duwde ze deze open. Verbaasd ging haar wenkbrauw omhoog toen ze zag waar Nyla precies zat. Was ze ervan op de hoogte dat er geen water in het bad zat? Vast wel, zo stom kon ze niet zijn. Voorzichtig liep Madeleine naar binnen, ze zei geen woord terwijl ze naast de jongedame knielde en het bebloede shirt van haar arm trok. Madeleine weigerde haar aan te kijken terwijl ze de wond begon te hechten. Veel meer dan naald en draad, wat zalf en verband had ze niet, maar het was altijd nog beter dan die lap stof die er eerder op had gezeten. Nu zou het in ieder geval niet ontsteken. Haar vingers trilden zachtjes terwijl ze werkte. Niet dat ze dit nooit eerder gedaan had, ze was er zelfs heel goed in, maar haar draak deed alles om naar buiten te komen. Om de vrouw voor haar te begroeten.
'Je hebt veel geld opgebracht, ik ben de komende dagen je bediening. Zolang je mij niet nodig hebt, zal ik in de kamer hiernaast verblijven.' Ze wist niet zeker of Nyla al ooit recht had gehad op een bediende, dus gaf ze haar de zeer beknopte versie van de voordelen van een bediende. Meer dan dat hoefde ze niet te weten, immers wilde Madeleine graag zo snel mogelijk uit deze vertrekken. Er was bijna een wonder nodig om haar hier te houden, hoewel een gedeelte van haar lichaam het daar niet mee eens was.

Het meisje kwam al snel terug en Nyla had niet verwacht dat het gevoel zou terugkomen, maar dat deed het wel. Hoe dichter ze kwam, hoe sterker het werd. Nyla keek het meisje alleen maar aan terwijl ze naald en draad behendig door haar arm haalde. Een intense blik, maar de bediende gunde haar geen blik terug. Blijkbaar had ze toch genoeg opgebracht. Misschien door het einde. Het was een gurwelijk zicht en gevoel geweest, maar ze wist dat het moest. Ze was al gefaald door gewond te raken, maar Rykarin voelde zich blijkbaar gul genoeg. Ze lachte toen de bediende klaar was met hechten. 'Goed om te weten,' antwoordde ze. 'Ik dacht dat ik lekker weg zou rotten in deze kamer na mijn mislukking vandaag.' Het meisje keek haar niet aan, maar Nyla wilde weten wat dit gevoel was. Normaal kon bediening haar niet veel schelen, afgezien van een kort praatje en het feit dat ze haar over het algemeen wel normaal behandelden, maar nu... 'Hoe heet je?' vroeg ze, waarna ze met haar goede arm naar het meisje reikte en haar gezicht haar kant opdraaide. 'Ik weet dat jullie niet neerbuigend moeten doen, waarom kijk je me niet aan?' Ze wilde haar nog even hier houden, ook al leek het eerder een kwelling te zijn voor het meisje. Ze besefte ook dat ze in een nog leeg bad zat en lachte. 'Als je het niet erg vindt, zou je mijn bad nog willen vullen? Daarna mag je gaan, als je wil,' sprak ze. Zij had ook rust nodig, alhoewel ze niet helemaal wilde dat de bediende weg zou gaan. Ze had wel gezegd dat ze hier voor enkele dagen zou zijn, dus... Ze hadden tijd. Tenzij haar arm zou gaan infecteren en ze daardoor stierf, maar de hechtingen waren goed en de bediende leek ervaren genoeg om dat te voorkomen. Ze hadden tijd.

Zodra Nyla haar gezicht aanraakte, deinsde Madeleine geschrokken achteruit. Haar hele lichaam reageerde op de aanraking van de vrouw voor haar. Bijna had ze alles laten gaan en was ze veranderd in een draak, door alleen de aanraking alleen al. Wat ze niet tegen had kunnen houden, was het feller worden van haar ogen en het heel even tevoorschijn komen van een aantal van de schubben op haar lichaam. Ze hoopte dat de vrouw te gewond was en teveel met zichzelf bezig om dat te hebben gezien.
'Madeleine, maar je kan me Lena noemen,' de meeste mensen noemden haar Lena, als ze haar naam überhaupt al kenden. Meestal niet, daar was ze van op de hoogte, maar het interesseerde haar niet als ze haar 'meisje' of 'hey jij' noemden. Het was beter om een beetje op de achtergrond te blijven op een plaats zoals deze.
'Ik zal water gaan regelen, een moment.' Ze weigerde om antwoord te geven op de belangrijkste vraag: waarom keek ze haar niet aan. Waarom keek ze haar niet aan? Ze wist het zelf amper, Madeleine wist alleen dat dit geen ideale situatie was. Er was iets met deze vrouw aan de hand waar haar draak op reageerde. Niet eens op een negatieve manier, de draak in haar leek de vrouw bijna leuk te vinden. Interessant zelfs. Alsof er een soort verbinding was tussen de twee dames. Maar dat was onzin. Er was geen verbinding. Niemand kon weten wat ze was en niemand zou erachter komen. Zeker geen vrouw die gedoemd was om te sterven in de gevechten.
Madeleine was ondertussen vanuit de irrigatie systemen langs de kamers water aan het tappen. Ze had geluk dat deze kamer vlakbij een van de systemen zat, dan hoefde ze niet zo vaak op en neer te lopen met emmers water. Het water was niet super warm, dat gebeurde alleen op de heetste dagen, maar het zou Nyla schoon krijgen en daar ging het om. Behendig kieperde ze emmer na emmer om op de jongedame in het bad. Het maakte haar niet uit dat ze er al in zat, dan wist ze des te beter hoe vol het bad moest om vol genoeg te zijn.

Ofwel was ze te gewond en hallucineerde ze, ofwel had ze echt de schittering in de ogen van Madeleine gezien. Had ze gezien hoe haar huid op enkele plekken veranderde. Ze hallucineerde. Ze had natuurlijk wel de mythes gehoord over draken. Al waren dat geen mythes: die bestonden echt. Er waren er genoeg geweest hier in deze arenas, maar de meesten waren gestorven. Uitgestorven. Nyla wist niet hoeveel er buiten in het wild zaten, aangezien er op hen gejaagd werd om hier te vechten. Samen met een zogenaamde dragonlord. Eens die twee elkaar vonden, werden ze samen de arena in gegooid en stierven ze samen. Twee in één. Het waren geen mythes, het was alleen erg lang geleden. Zeker in het geval van een draak. Andere beesten waren er in overvloed en soms vonden ze het nog leuker om mensen tegen beesten te zetten. Een vrij oneerlijk gevecht, maar als men goed betaalde... Dat zou haar misschien nog overkomen, als ze te oud was om nog een mooi schouwspel neer te zetten. Een ultieme laatste tentoonstelling van wie ze was om een gruwelijk einde tegemoet was. Als Rykarin genoeg geld had gehad en geen zin meer had om hierheen te komen.

Het lauwe water haalde haar uit haar gedachten en Nyla zuchtte van opluchting. Het had geleken alsof haar huid in brand stond en dit water hielp haar. Even siste ze toen het water haar arm raakte, maar al snel werd het een eerder comfortabel gevoel. Eens het water hoog genoeg stond en tot aan haar hals raakte, keek ze weer richting Madeleine. 'Je mag gaan. Ik ben Nyla, trouwens. Misschien had je dat al gehoord. Dankjewel voor deze,' zei ze terwijl ze haar arm even omhoog deed.

Die nacht was ze niet meer geroepen door Nyla, hoewel ze niet zeker wist dat ze daadwerkelijk gegaan zou zijn als de vrouw haar riep. Het was doodeng om bij haar in de buurt te zijn. Het was niet goed voor haar zenuwen en zeker niet voor haar leven als iemand erachter kwam wat zij was. Hoewel ze niet zeker wist wat het voor Nyla zou betekenen. Madeleine had tijd gehad om na te denken over wat er was gebeurd en ze wist vrij zeker wat er aan de hand was. Nyla was een dragonlord. Een van de weinige mensen die op alle niveaus met draken konden communiceren en hen zelfs hun wil op konden leggen. Het was doodeng dat de jongedame dat kon, als dit echt de juiste conclusie was, maar het betekende ook dat Madeleine een soort van veilig was. Nyla zou toch moeten vechten voor haar leven, daar kon ze snel genoeg dood bij gaan en zolang Nyla niet op de hoogte was van haar eigen kunnen, kon ze Madeleine niet verplichten om haar te helpen. Als zij gewoon in staat was om een bediende te zijn en verder niets, kwam het vast wel goed.
Met een dienblad in haar handen waar ontbijt op stond, kwam Madeleine de vertrekken van de jongedame binnen. 'Wakker worden!' Ze zag dat het Nyla nog wel gelukt was om van de badkuip naar het bed te gaan, maar ze lag niet heel charmant half onder de dekens. Zeker niet omdat ze nog steeds naakt was. Niet dat Madeleine niet veel erger gezien had, maar beter was ook een optie. Ze zette het dienblad op een van de tafels en met een ruk opende ze de gordijnen die ze de vorige avond gesloten had.
'Ik moet het verband weghalen, nog wat zalf op de wond smeren en er daarna schoon verband omheen doen, als je die arm van je tenminste wilt houden. Dus sta op, ik heb wel wat meer te doen vandaag dan op jou wachten.'

Ze hoorde voetstappen in haar verblijf en met tegenzin opende ze haar ogen. Madeleine was duidelijk in een andere bui dan gisteren en ze gooide meteen enkele bevelen eruit, waarna ze de gordijnen opentrok en een helder licht de kamer vulde. Nyla kneep haar ogen tot spleetjes, ging overeind zitten en hield het laken nog wel over zich heen. Het was net iets te licht om naakt te zijn, in het donker zag alles er namelijk iets beter uit. Ze strekte wel haar arm uit en merkte dat het verband wel nog wat bloed had doorgelaten, maar het was vast een stuk minder erg dan wanneer ze geen verzorging had gehad.
'Jij bent pittiger vandaag,' lachte ze. 'Maar ja, ik wil graag mijn arm houden. Denk dat mijn tijd hier anders een stuk wordt ingekort, namelijk.' Ze keek de kamer rond, op zoek naar kleding, en tot haar genoegen lag er in een kast wel een paar kleding setjes waaruit ze kon kiezen. 'Als je klaar bent, wil je dan enkele kledingstukken uit de kast pakken? Je mag kiezen, ze gaan binnen de kortste keren toch wel weer kapot.' Ze leunde achterover, haar arm op een kussen zodat Madeleine kon doen wat nodig was. 'Als het slecht nieuws is onder dat verband hoor ik het liever niet,' zei ze nog, waarna ze naar het plafond staarde. Ze voelde zich om de één of andere reden nog steeds vreemd in het bijzijn van de bediende en wist eigenlijk niet goed hoe ze zich moest gedragen, zeker nu ze rust had gehad en iets helderder kon nadenken. 'Waar kom je vandaan?'

'Gisteren was een lange dag,' dat was niet gelogen. Voor de vorige nacht was het minimaal een week geleden dat ze een goede nachtrust had gehad, waardoor de dagen steeds iets langer leken te duren. Vervelend, maar het kon erger. Zij werd tenminste nog behandeld als een bediende en kreeg ervoor betaald, er liepen hier ook slaven rond. Iets dat de heersers misschien een beroep vonden, maar iedereen wist wel beter. Als slaaf had je echt geen rechten, je had niets. Madeleine had tenminste geen seks met de winnaars, daar was de bediening niet voor bedoeld. Terwijl ze de kamer door liep, pakte ze een aantal van de kledingstukken uit de kast en gooide deze op het voeteneind van Nyla haar bed. Madeleine verzamelde de benodigde spullen om haar arm nogmaals te verzorgen, ging bij de vrouw zitten en haalde voorzichtig het verband weg. Allerlei tintelingen gingen door haar lichaam terwijl ze haar aanraakte, zelfs al probeerde ze dat tot het minimum te beperken. De wond was goed aan het genezen. Fijn voor Nyla, iets minder voor haar. De vrouw zou snel aan haar einde moeten komen om geen bedreiging meer te zijn voor Madeleine. Ze wenste de vrouw echt de dood niet toe, dat zou ze nooit doen bij iemand, maar dit was een gevaar voor haar. Iets dat makkelijk uit de weg gegaan kon worden, zelfs nog door de keuzes die Nyla gemaakt had.
'Het gaat je niets aan,' ze reageerde vrij fel op de woorden van de dame voor haar en stond weer op nadat ze de wond verzorgd en opnieuw verbonden had. Ze veegde haar handen af aan een van de doeken terwijl ze naar de vrouw keek. Het was stom, maar het voelde vervelend om zo tegen haar te doen. Ze wilde haar niet haten, haar lichaam leek dat onmogelijk te maken. De draak binnen haar vocht om naar buiten te komen, ze voelde dat ze de controle verloor. Met een ruk draaide ze om en hoopte dat de schubben tevoorschijn kwamen op plaatsen die niet zichtbaar waren door haar kleding.
'Als dat alles is?'

Een lange dag? Voor haar was elke dag op deze verdomde plek een lange dag, maar ze besloot haar mond te houden. Misschien hadden de bedienden het ook zwaar. Al waren er hier nog mensen die het erger hadden. Elke bediende of zelfs slaaf mocht geluk hebben met Nyla, want veel verlangde ze niet en het liefst was ze alleen. De wond zag er goed uit. Geen etter of een andere vloeistof die op een infectie zou wijzen, wat betekende dat ze snel genoeg weer klaar was om een gevecht aan te gaan. Misschien zelfs sneller dan ze zelf zou willen, want veel inspraak had ze niet. Haar arm voelde ook al beter aan, wat betekende dat ze hem weer kon gebruiken mocht het zover komen.
Het antwoord had ze echter niet verwacht, zeker niet omdat ze slechts een gesprek aan wilde knopen. Dat kon altijd en bedienden vonden het meestal niet erg om iets over zichzelf te vertellen, maar Madeleine... Misschien probeerde ze iets te verbergen, misschien mocht ze Nyla niet. Het maakte haar echter niet veel uit, want Nyla wilde eigenlijk vrij weinig doen vandaag. 'Ga zitten,' zei ze, waarna ze met haar vlakke hand op het bed tikte. 'Misschien gaat het je niets aan, maar dat maakt me vrij weinig uit. Je moet toch doen wat ik wil.' Nyla gooide een stukje van het laken van zich af, om de kleren te pakken en die aan te trekken. 'Ik kom niet uit de buurt. Helemaal niet. Ik werd geboren in een simpel dorpje, op het platteland. Mijn ouders beweerden echter dat ik een hoger doel had. Een doel dat ik niet zou bereiken waar ik woonde, dus daar ging ik... Richting deze stad. Daar liep het mis. Tenzij hier wegkwijnen mijn hogere doel is. Dus, hoe ben jij hier bediende geworden? Ik wil een antwoord.' Nyla kruiste haar armen, voorzichtig om de hechtingen niet aan te raken, en wachtte op antwoord.

Ze had geen idee hoe dichtbij ze bij de waarheid zat. Madeleine moest inderdaad doen wat Nyla van haar verlangde, dit was echter in een heel ander opzicht dan als winnares en bediende. Ze voelde hoe ze naar dat bed getrokken werd door haar draak. Nu kon ze het nog vechten, het was geen commando van iemand die wist dat ze een lord was, maar als het zo doorging, dan zou Nyla daar wel achter komen. Het was vrijwel onmogelijk dat ze niet voelde wat Madeleine voelde. Er was altijd een connectie tussen lords en draken, dat moest Nyla door hebben. Misschien was ze daardoor zo nieuwsgierig naar Madeleine, het zou in ieder geval veel verklaren.
Met tegenzin ging ze op het bed zitten. 'Je hebt gelijk, het gaat mij niets aan en het maakt mij niets uit waar je vandaan komt.' Als ze nu gewoon deze kamer kon verlaten, dan hoefde ze zich nergens meer druk om te maken. Iedere seconde in bijzijn van deze vrouw was een marteling. Niet zozeer omdat Nyla onaardig was, dat viel best mee. Ze was in ieder geval een stuk beter dan menigeen ander winnaar die Madeleine in haar tijd hier had leren kennen, maar dat betekende niet dat ze hen niet allemaal verkoos over Nyla. Dat waren in ieder geval geen lords die haar leven in gevaar brachten.
'Mijn ouders zijn dood en er zijn niet veel mensen die een vrouw aannemen en nog redelijk goed betalen, zonder dat je daarvoor in iemands bed beland,' heel even keek ze naar de vrouw op het bed, maar ze keek meteen weer naar voren en negeerde haar. Als het nog niet duidelijk was dat ze niet wilde praten, dan was dat het nu wel. Dat ze die vervelende interesse het raam uit gooide. Madeleine ging echt niet opeens haar hart luchten bij een of andere vreemdeling, zelfs al wilde haar lichaam dat wel. Haar draak wilde dat Nyla het wist, maar ze wist haar draak vrij effectief binnen te houden. Angst deed dat wel voor haar.

Ze luisterde wel. Wellicht omdat ze haar baan hier niet wilde kwijtraken, want als Nyla zou gaan klagen, zou dat best kunnen gebeuren. Ze vroeg namelijk niets dat tegen de regels was, dus Madeleine moest haar gewoon gehoorzamen, ook al was dat duidelijk met tegenzin. Nyla vond het wel interessant. Ook omdat ze zich comfortabel voelde in haar bijzijn, enigszins veilig. Zelfs wanneer Madeleine deed alsof ze geen moer om haar gaf. Ze gedroeg zich zo afstandelijk en Nyla vroeg zich af of dat met een reden was. Misschien omdat ze zich inderdaad net zoals zijzelf voelde, maar dit op een andere manier tot uiting bracht. Wie weet. Ze vertelde echter wel iets over zichzelf. 'Lijkt me niet leuk om hier te werken. Je ziet mensen komen in gaan, ze gaan uiteindelijk allemaal wel een keertje dood. Doe je daarom zo afstandelijk, omdat je geen vriendschappen wil sluiten? Of om een andere reden?' Nyla schoof iets dichter naar Madeleine toe. 'Je wilde gisteren zo snel mogelijk bij me weg. Nu ook. Waarom?' Nyla stond op, strekte zich uit en voelde dat haar spieren wel mee wilden werken. Prima. 'Ik ga iets halen om te ontbijten, ik weet waar ik daarvoor moet zijn. Daarna ga ik trainen, want ik heb het gevoel dat ik de kans groot is dat ik snel weer in de arena sta, dus ik moet voorbereid zijn. Als je wil, mag je meekomen. Anders doe je maar iets anders, wat je ook te doen hebt.' Nyla liep de kamer uit, richting het winnaarsbuffet, waar enkele andere winnaars al zaten te ontbijten. Wellicht één van haar volgende tegenstanders, de ene in een betere staat dan de andere. Zuchtend liep ze richting de vers gebakken broodjes, nam er twee en stopte daarna bij de fruittafel. Twee bananen en een appel. Nog een glas melk erbij en dan richting de trainingsvoorzieningen. Ze hadden elk hun eigen ruimte, dus kon ze daar in alle rust haar ontbijt opeten zonder dat iemand haar stoorde. Ze had geen zin om banden te smeden met eventuele tegenstanders, dat maakte alles alleen moeilijker.

'Iedereen gaat dood.' Zeker waar. Er waren hier vrij weinig mensen die het lang volhielden. De mensen die het uiteindelijk echt lang volhielden en er goed geld mee verdienden, schaarden zich vaak bij de heersers of gingen de volgende generatie trainen. Dat waren de enige manieren om hier weg te komen, hoewel ze nooit helemaal uit het wereldje verdwenen. Nyla stelde nog meer vragen, gelukkig hoefde Madeleine hier geen antwoord op te geven. De vrouw besloot dat ze er maar eens vandoor ging, hoewel dat niet helemaal was hoe dit werkte. Madeleine zou bij haar in de buurt moeten blijven, voor het geval ze nog iets nodig had.
Madeleine volgde haar richting de ontbijtzaal en daarna naar de trainingsruimte. Het viel mee dat ze niet veel hoefde te doen als Nyla echt ging trainen, dan hoefde ze alleen te kijken en te wachten tot ze een commando kreeg. Dat kon ze wel. Madeleine was inmiddels zelfs zo getraind dat ze staand, met haar ogen open kon slapen. Een talent dat vaak van pas kwam. De meeste bediendes konden het, het was de enige manier waarom men een beetje slaap in kon halen.
Dit keer was dat echter geen optie. Zodra Nyla met iemand anders aan het sparren was en hierbij zelf ook wat klappen opving, schoten Madeleines klauwen naar buiten. Geschrokken stopte ze haar handen in haar kleding, maar ze voelde dat haar draak aan alle kanten naar buiten wilde komen om Nyla te beschermen. Het maakte niet uit dat de training Nyla's eigen keuze was geweest. Haar ogen schoten door de ruimte, ze moest hier weg en Nyla ook. Zo snel mogelijk. Met alle wilskracht die ze bezat, duwde ze de klauwen terug naar binnen en liep op de vrouw af. Ze greep haar pols, op hetzelfde moment dat de ander haar een vuistslag in het gezicht wilde gaven. Madeleine ving de vuist op met haar hand. Ze was een draak, de slag van een mens was niets voor haar.
'Orders, ze komt straks vast terug,' met haar hand nog steeds om de pols van Nyla geklemd, trok ze de vrouw mee naar haar vertrekken. Ze merkte niet dat haar nagels langzaam weer groeiden en dat haar ogen bijna lichtgevend blauw waren. Het tweetal kwam gelukkig niemand tegen, maar het was niet goed dat ze er niet tegen kon als Nyla vocht, dat werd een probleem.
'Als je nu gaat vechten, dan verpest je je hechtingen en verlies je je arm. Is dat wat je wilt?' Het was de enige ietwat logische verklaring die ze kon geven voor haar acties.

Een tegenstander vinden was nooit moeilijk, want iedereen onderschatte haar. Ze kreeg nooit echt met nieuwelingen te maken, maar met tegenstanders die al vaker hadden gewonnen. Mannen dachten altijd dat een vrouw een makkelijke prooi was en al snel had ze weer iemand gevonden om mee te sparren. De man mocht dan wel drie keer zo breed zijn als zij; het speelde ook in zijn nadeel. Door zijn lichaamsbouw was hij trager, waardoor Nyla beter kon ontwijken. Zijzelf werd jammer genoeg ook verhinderd door haar arm, waardoor ze enkele klappen niet kon ontwijken die verdomd hard aankwamen. Zijzelf had er ook genoeg kunnen geven en had zo onderhand wel door wat zijn zwakkere punten waren, maar blijkbaar mocht ze niet verder ontdekken hoe ze van deze gigant kon winnen, want Madeleine besloot het sparren te onderbreken en ving daarbij ook zonder moeite een rake klap op met haar... hand? Wellicht hadden de bedienden ook wat training gekregen, maar Nyla vond het behoorlijk knap.
Madeleine trok haar mee, richting haar vertrekken. Ze wilde haar pols lostrekken, maar op de één of andere manier was haar grip te stevig en wilde ze het meisje ook geen pijn doen. Ze wist ook niet sinds wanneer Madeleine zo'n verdomd lange nagels had gekregen, maar ze boorden zich bijna door haar huid. Niet dat ze daar veel aandacht aan kon schenken, want ze kreeg al snel een uitleg over de situatie. 'En als ik niet vecht, heb ik een enorm nadeel tijdens de volgende gevechten.' Uiteindelijk verslapte de grip en kon ze zich lostrekken. 'Volgende keer niet zo hard klemmen, je nagels zijn lang,' mompelde ze. Nyla liet zich tegen de muur zakken. 'Wat maakt het jou trouwens uit? Je bent een bediende, geen beschermer. Ze zullen vast wel werk voor je hebben als ik sterf.' Nyla zuchtte. Het was geen ideale situatie, want haar hechtingen moesten wel degelijk blijven zitten, maar ze moest ook oefenen... 'Anders oefen ik alleen, zonder sparren. Niet ideaal, maar dan ben ik in beweging.' Ze keek voor het eerst op naar Madeleine, wiens ogen helderder leken dan anders. Ze keek iets langer dan ze wilde en weer kwam dat vervelende gevoel sterker op. 'Goed?'

Natuurlijk waren haar nagels lang, ze kon niet haar gehele uiterlijk tegenhouden en de vrouw uitleg geven over wat er gaande was, zeker niet als ze de vrouw niet wilde vertellen wat er precies aan de hand was. Zodra ze binnen waren, liet Madeleine haar los en ze sloot de deuren achter haar. Haar hoofd liet ze even rusten tegen de deur, maar ze draaide zich toch weer om naar Nyla.
'Nee, niet goed. Als je zo nodig tegen iemand moet oefenen, dan doe je dat maar tegen mij met de arm die niet gewond is. Of je moet denken dat je dat niet aankan?' Ze was nota bene een winnaar, waarschijnlijk dacht Nyla dat ze Madeleine makkelijk kon hebben. Dat had ze fout. Madeleine was in haar menselijke vorm, maar ze was nog steeds sterker dan de meesten en een mes kon haar alleen met flinke kracht verwonden, anders kwam het niet eens door haar huid. Als Nyla had opgelet toen ze die vuist van de man opving, dan wist ze dat, anders mocht ze er zelf uit komen.
'Tot die tijd... Verlaat je deze kamer niet. Niet als je niet langs mij weet te komen.' Ze kon haar nog niet de opdracht geven om aan de kant te gaan waar ze naar moest luisteren als draak en als bediende zou ze nu niet luisteren. Als Nyla besloot om opnieuw te gaan vechten, dan zou dat sowieso consequenties hebben voor beide dames en daar had Madeleine geen zin in. Heel eerlijk was ze wel benieuwd wat de vrouw voor haar zou doen. Ze was het vast niet gewend dat bediendes zo tegen haar praatten, hoewel Madeleine niet gokte dat ze al veel bediendes gehad had, gezien hoe vriendelijk ze nog was. Niemand bleef aardig.
Haar uiterlijke kenmerken waren inmiddels bijna allemaal weer verdwenen, haar blauwe ogen waren niet meer zo fel en haar nagels waren weer naar binnen geklapt. Waarschijnlijk had Nyla het gemerkt, maar wie zou haar geloven dat een bediende een shifter was? Niemand.

'Tegen jou? Zit dat tegenwoordig ook al in jullie takenpakket?' protesteerde Nyla, maar de blik in de ogen van de bediende had een zekere vastberadenheid en Nyla wist dat ze hier niet meer weg zou komen. Uit deze kamer, dan. Dat ze niet meer zou wegkomen uit deze plek wist ze al langer. 'Oké, maar het spijt me als ik je pijn doe.' Iets in haar wilde ook helemaal niet tegen Madeleine vechten, wilde het risico niet lopen om het meisje pijn te doen. Echter besefte ze dat ze wel degelijk moest trainen. Ze kon het zich niet veroorloven om het niet te doen en niet in optimale conditie te blijven. Zuchtend kwam ze overeind, maar een klap uitdelen deed ze nog niet. Ook wilde ze niet alleen haar vuisten trainen: wapens waren net zo belangrijk. Er waren vaak genoeg nieuwe dingen, waarvan ze moest weten hoe ze aanvoelden en er toch enige ervaring mee opbouwen, want ze wilde niet voor verrassingen komen te staan in de arena. Dat werd je dood. Ze wist niet of ze haar vandaag al zouden meenemen voor een gevecht, maar als ze vandaag alleen met Madeleine kon trainen, moest ze morgen maar proberen om toch voor de wapens te gaan. Misschien vannacht. Ze zou het toch niet weten.
'Je hebt er zelf om gevraagd,' mompelde Nyla, waarna ze het meisje in een houdgreep probeerde onderuit te halen. Ze was verbaasd dat het niet lukte en ze stevig op haar benen bleef staan. Wellicht had het zijn vruchten afgeworpen dat de bedienden altijd overeind moesten staan. Toch... Ze probeerde het dan maar op de normale manier en haalde uit naar haar maag.

'Nee, dat zit niet in het takenpakket, maar je hebt niet veel keuze. Of zie jij een andere oplossing?' Die was er in ieder geval niet als ze de kamer wilde verlaten, zo makkelijk zou ze zich niet langs Madeleine weten te wurmen. Er waren wel degelijk voordelen aan het zijn van een draak, een veel sterkere huid was daar een van, maar ook haar snelheid en kracht waren beter dan die van normale mensen. Niet dat Nyla een normaal mens was. Als ze wilde, dan kon Nyla gebruik maken van de krachten die Madeleine bezat, dan moest ze echter wel weten hoe dit werkte. Dat wist ze niet. Ze wist niet eens wat ze was, laat staan wat Madeleine was.
Ze glimlachte toen Nyla haar onderuit probeerde te halen. Te makkelijk. Ze ging voor de meest simpele oplossing om haar voeten onder haar vandaan te halen en dat werkte niet. Madeleine stond stevig in haar schoenen en was niet van plan om op de grond te belandden. Nyla haalde opnieuw uit, dit keer naar haar maag en Madeleine herhaalde de truc die ze bij de man ook gebruikt had. Met de palm van haar hand ving ze de vuist van de vrouw voor haar op en duwde haar arm terug naar achteren.
'Je hebt helemaal gelijk, Nyla, ik heb hier zelf om gevraagd. Ik had echter wel een uitdaging verwacht... Hoe heb jij het al die tijd overleefd in deze wedstrijden? Ik was onder de impressie dat iemand daarvoor goed moest kunnen vechten, maar misschien is dat niet waar. Schijnbaar is het genoeg om een mooi gezichtje te hebben, dan rollen de mannen wel om en mag je hun keel doorsnijden. Is dat niet hoe het werkt?' Ze wilde haar boos maken. Wilde dat Nyla daadwerkelijk haar best deed om Madeleine tegen de grond te werken. Momenteel dacht de vrouw dat ze een zwakke bediende was, maar ze zou beter moeten weten. Ze was een bediende, zeker waar, ze was echter nog zoveel meer.

Nyla wist niet of Madeleine haar bewust boos probeerde te maken, maar het werkte. Ze zat hier verdomme al zeven maanden en in die tijd had ze nog geen enkel gevecht verloren. Anders zou ze hier niet staan. Ze had talent, werd vaak genoeg geprezen voor haar technieken, ook al vond ze het vreselijk om ze in een situatie zoals de arena te gebruiken. Waarom het niets uithaalde bij Madeleine, die stukken fragieler leek te zijn dan alle tegenstanders die ze ooit had gehad, was enkel een raadsel. Een mooi gezichtje? Vroeger, misschien. Hier en daar zaten een paar littekens door eerdere gevechten. Ze haalde nogmaals uit, ditmaal richting het gezicht van Madeleine, om haar misschien ook even te laten merken hoe het was. Ze raakte wel, maar het leek haar eigen hand meer pijn te doen dan de vuistlag langs haar kant. 'Je weet toch dat ze je zo de arena ingooien als dit je niets doet?' Nyla stopte met pogingen te doen om haar aan te vallen en liet zich weer op de grond zakken. 'Laat ook maar,' mompelde ze, waarna ze haar armen om haar benen sloeg en even siste toen haar gewonde arm langs haar been schuurde. 'Of je bent daar al geweest en daarom ken je alle trucjes. Misschien ben je daarom goed in het verbergen van pijn.' Nyla snapte het niet, maar om eerlijk te zijn was ze te geïrriteerd om er over na te denken. Ze werd gevreesd door de meesten hier, maar een stomme bediende kon ze niet aan? Grommend pakte ze de eerste beste kom van de tafel en gooide die tegen de muur aan, waarna het verdomde ding in stukken op de grond terechtkwam. Ze kon het beter opgeven als ze nog niet eens een bediende kon neerwerken, alsof ze opeens zo zwak was geworden door die stomme arm.

Ze incasseerde een vuistslag in haar gezicht. Madeleine was snel genoeg om hem te stoppen, maar ze koos ervoor om dit niet te doen. Nyla kreeg alle mogelijkheden om haar aan de kant te krijgen en het lukte haar niet, iets wat duidelijk niet heel goed viel bij de jongedame voor haar. Zodra Nyla het opgaf en op de grond ging zitten, ging Madeleine naast haar zitten.
'Ik ben nog niet in de arena geweest, maar als ze dit zouden weten, dan zou ik daar inderdaad wel belandden. Alleen niet in dezelfde gevechten als jij nu zit.' Punt was dat Nyla ook verplaatst zou worden in de gevechten als ze erachter kwamen wat er tussen de twee speelde. 'Je hoeft niet zo agressief te reageren, Nyla, er zijn maar weinig mensen die mij aan kunnen. Jij zou het kunnen, als je wist hoe. Als je wist wat je bent, wat ik ben.' Haar blik ging richting de jongedame naast haar. Ze had besloten haar te vertellen wat er aan de hand was. De beslissing was gekomen op het moment dat ze haar uit de trainingsruimte gesleept had. Madeleine kon het namelijk niet aan om te zien dat Nyla vocht, dat iemand naar haar uithaalde, terwijl zij het kon voorkomen. Het had haar hele lichaam pijn gedaan, tot ze ervoor zorgde dat Nyla niet langer vocht. Ze hoorde bij haar. Op een vreemde, bovennatuurlijke manier, maar het was wel zo.
Madeleine stak haar arm naar voren en liet toe dat de schubben een klein beetje zichtbaar werden, ook haar nagels groeiden opnieuw en haar ogen werden helderder. 'Je hebt het al een aantal keer zien verschijnen, niet volledig natuurlijk en ik denk dat je niet geloofde wat je zag, maar je zag het wel. Weet je wat het is? Wat ik ben?' Er waren maar weinig mensen die de verhalen over draken niet gehoord hadden, daarentegen waren er wel genoeg die nog nooit eentje hadden ontmoet, laat staan dat iemand een lord was.
'Ik zou het wel waarderen als je dit tegen niemand zei, als ze je al zouden geloven. Want als jij mij verlinkt, dan neem ik je mee, dat je het weet.'

Madeleine kwam naast haar zitten en Nyla voelde zich meteen iets beter, al wist ze niet meteen waarom. Ze zou haar aankunnen, maar dan moest ze weten hoe. Nyla snapte het niet en alles wat Madeleine zei, was een vaag verhaal in haar hoofd. Ze volgde de beweging die het meisje maakte en zag hoe dingen die ze eerder dacht gezien te hebben daadwerkelijk opnieuw verschenen. Schubben werden zichtbaar, haar nagels - klauwen - groeiden en haar ogen kregen een andere, veel heldere kleur. Ze had die dingen eerder gezien, ze slechts gezien als een hallucinatie, maar blijkbaar was het echt geweest. Wat zij zelf was, wat Madeleine was. De vele volksverhalen spookten weer door haar hoofd en Nyla schudde haar hoofd. Ze stak haar hand uit, raakte de schubben aan en voelde een tinteling door haar lichaam gaan. Met grote ogen keek ze Madeleine aan. 'Is dat waarom je hier bent? Zodat niemand het te weten komt?' vroeg ze, nog steeds kijkend naar de nieuwe uiterlijke kenmerken die op Madeleine's lichaam verschenen waren. 'Ik dacht dat ze ze allemaal uitgemoord hadden,' fluisterde ze. 'En je zegt dit tegen mij, omdat...' Nyla wilde het niet uitspreken en eigenlijk niet geloven, want dan zou haar leven een andere wending krijgen en was ze meer dan alleen één of ander iemand die door schulden hier terecht was gekomen.

'Het maakt niet uit waar ik ben, als iemand erachter komt, dan eindig ik hier. Als ik in de bossen woon, dan weet iedereen dat er iets niet klopt. In een dorp is de kans groot dat er soldaten of jagers komen die mensen vermoorden en als ik er dan iets aan wil doen, is mijn geheim de wereld in. Een stad idem dito. Hier is net zo goed als alle plaatsen, hier verwachten mensen in ieder geval niet dat mijn soort een meter verderop slaapt.' Er was geen goede verstopplaats, dit was de beste omdat niemand hier zou zoeken, dat maakte het echter niet ideaal.
Een rilling ging door haar lichaam toen Nyla haar arm aanraakte, het voelde zo goed om het haar te vertellen. Om haar geheim te kunnen delen met de persoon die ervoor gemaakt was om te weten wat ze was, om haar leven te delen. Madeleine had altijd gedacht dat ze de lords zou haten, dat ze hen dood zou willen, immers had iemand als Nyla de mogelijkheid om haar te commanderen en dan zou ze het niet kunnen negeren. Het gevoel was echter compleet anders. Het was fijn om bij de jongedame in de buurt te zijn, om een connectie te hebben die verder ging dan wat ze gewend was. Aan de andere kant was ze er doodsbang voor. Iedere seconde dat ze Nyla binnen liet, werd de kans groter dat iemand erachter kwam en dat het fout zou gaan. Ze wilde niet weten wat er gebeurde als iemand wist wat ze was, ze zou het waarschijnlijk niet overleven.
'Kan je dat niet raden, Nyla? Ik kwam je niet wegslepen uit je gevecht vanwege je wonden, als je dat soms dacht.' Draken waren gemaakt om hun lords te beschermen, maar het was al snel geëvolueerd in een relatie tussen draak en lord die een gewoon mens niet kon beschrijven. Dat was wat zowel Madeleine als Nyla de eerste dag gevoeld had; een bovennatuurlijke connectie. Een niet te beschrijven band die zowel hun redding als hun dood kon betekenen.

'Toch... Hier lijkt me dan toch de beste plek, ik denk niet dat iemand verwacht dat hier een draak rondloopt.' Het voelde vreemd om dat woord uit te spreken, omdat ze nooit gedacht hebben het echt te moeten doen en het alleen maar in verhalen had gehoord. Tegelijkertijd voelde het goed, voelde ze zich warm vanbinnen. Net zoals dat gevoel toen ze Madeleine voor het eerst had gezien, datzelfde gevoel dat ook altijd op de achtergrond aanwezig was. Ze had vaak genoeg verhalen over lords en draken gehoord, dat ze voorbestemd waren elkaar te vinden en bij elkaar te blijven tot ze stierven. Dat ze een soort onverklaarbare band was tussen de twee die niemand kon beschrijven, zelfs de personen die hem ervaarden niet. 'Dus...' Nyla probeerde de woorden te vinden terwijl ze nog steeds naar de schubben en klauwen keek. 'Je wil niet dat ik vecht, omdat ik dan gewond kan raken? Omdat...' Nyla vond het zo stom klinken uit haar mond, maar als zowel zij als Madeleine hetzelfde gevoel hadden. 'Omdat ik een lord ben?' Nyla begon ze lachen. Het klonk echt heel stom om dat over zichzelf te zeggen. 'Maar je kan het niet vermijden dat ik gewond raak, zeker niet als ik weldra weer die arena in moet... Kan je die band niet doorbreken? Misschien door afstand? Ik kan een andere bediende vragen...' Nyla wilde Madeleine niet in gevaar brengen en het risico lopen dat ze haar zou verraden, maar tegelijkertijd wilde ze haar ook niet wegsturen. Om een andere bediende vragen kwam haar misschien ook niet ten goede. 'En nu?'

De band verbreken? Dacht Nyla werkelijk dat dit een optie was? Het was een band die gevormd werd door de natuur, door mensen die bij elkaar hoorden, dat kon niet verbroken worden. Zelfs al zou het een stuk makkelijker zijn als dit wel het geval was.
'Nee, dat is niet mogelijk, maar ik zal proberen om uit de buurt te blijven als je moet vechten.' Het was de enige manier voor haar om niet die kooi in te gaan en de vijand uit te schakelen. Zelfs al deed ze dat met alle liefde voor Nyla. Sinds wanneer wilde ze die vrouw zo graag beschermen? Ja, ze was een lord, maar dat betekende echt niet dat Madeleine haar eigen leven voor haar op het spel ging zetten. Er was nog zoiets als eigenwaarde en in leven willen blijven.
'Nu? Nu moet jij zorgen dat je-' De deur vloog open midden in haar zin. Madeleine schoot overeind en keek recht in het gezicht van twee bewakers.
'Opstaan Nyla, over een half uur is er een groepsgevecht en er is besloten dat jij ook mee gaat doen. Het gevecht is tussen allerlei mensen die een of andere handicap hebben, dus daar pas jij prima bij met je nog niet genezen wond.' Madeleine wist overeind te blijven, maar ze wist heel goed dat dit fout zou gaan. Zelfs als Nyla een groepsgevecht wist te overleven, dan was de kans nog heel groot dat ze later overleed. Groepsgevechten werden alleen gedaan om van mensen af te komen op een snelle en effectieve manier, met nog een beetje amusement voor de mensen die betaalden om de gevechten te zien. Madeleine's blik ging van Nyla naar de bewakers, maar ze waren duidelijk niet van plan om te vertrekken zonder de jongedame naast haar.