Sky VS Lae <3

Laetitia - 19 en verder kom je er wel achter

Haar kap verborg rode, krullende haren en priemende ogen. Ijsblauwe kijkers vlogen door het kamp, terwijl iedereen haar en haar vader schuw aankeek. De neiging om de boog van haar rug te pakken en ze allemaal neer te schieten, was zeker aanwezig, maar het zou alleen maar haar eigen dood betekenen. Waarom haar vader nou precies besloten had om een fusie te regelen tussen beide opstandelingen, wist ze niet en misschien zou ze er ook nooit achter komen, maar hij had moeten weten dat het stom was om met z'n tweeën naar het andere kampement te gaan. Geen van hun mannen was erbij -of haar vrouwen waar er namelijk ook een paar van waren- en dat zorgde ervoor dat ze heel erg kwetsbaar waren. De mannen om hen heen waren het er duidelijk ook niet mee eens dat ze hier waren, want er waren al meerdere wapens getrokken, hoewel ze tot nu toe wel door mochten rijden. Eindelijk kwamen ze bij de tent aan en een man kwam eruit gelopen. Een lach stond op zijn gezicht en zijn armen waren gespreid, als een uitnodigend gebaar. 'Welkom, welkom! Ik hoop dat jullie onderweg niet al te veel problemen hadden? Kom,' hij gebaarde dat ze van hun paard af moesten stappen en haar vader deed het meteen, waardoor Lae het ook maar deed, 'ik ben blij dat we eindelijk kunnen onderhandelen over de zaken.' Lae had nog steeds haar kap op en was ook niet van plan die af te doen, maar ze had haar vader en de man voor haar wel afkeurend zien kijken ernaar, pech dan. 'Onze reis was prima, fijn jullie eindelijk in levende lijve te ontmoeten. Ik ben Rogé en dit is mijn dochter, Laetitia, die nú haar kap af gaat doen.' Dat laatste was een stuk scherper gezegd en hij keek zijn dochter met priemende ogen aan. Arrogant gooide ze haar kap naar achteren en nam iedereen in zich op. Ze zag dat alle mannen haar goed in zich opnamen, maar schonk er geen aandacht aan. 'Aangenaam,' begon de andere man, toen er een jongeman (Sky duh) aangelopen kwam.

Sky liep traag door het kamp terwijl hij af en toe iemand hielp onderweg. Het was niet iets dat hij normaal zou doen aangezien hij niks gaf om die mensen maar hij had een lange tijd geleden geleerd dat als je vriendelijk tegen de mensen was en ze hielp bij de kleinigheden dat ze je blindelings zouden vertrouwen. Ook had hij veel respect van zijn manschappen gekregen doordat hij altijd in de frontlinie stond en hij meevocht samen met hun in plaats van ergens achteraan te staan en bevelen te geven zoals zoveel leiders deden. Hierdoor was hij erg populair geworden bij zijn mensen en dat was iets dat hij goed kon gebruiken mocht hij willen winnen.
Het enige dat er nu zou gebeuren was dat ze zich zouden voegen bij een andere grote rebellentroep en samen zouden vechten tegen de koning. Het was allemaal goed en wel op papier maar hij wist uit ervaring dat als er twee verschillende leiders waren dat de communicatie slecht zou verlopen en dat die fout in de communicatie hun de strijd zou kunnen kosten samen met een heleboel levens. Hierdoor was het erg belangrijk dat ze van te voren alles zouden bespreken met de anderen maar ergens betwijfelde hij of één van de twee iets van hun gezag zou willen opgeven om zo de communicatie beter te laten verlopen.
Met een diepe zucht liep hij verder door het kamp terwijl hij probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten voordat hij naar de tent zou gaan om te onderhandelen. Het was beter om na te gaan denken aan de argumenten die hij op tafel zou moeten brengen. De realiteit was namelijk dat de meeste leiders van zulke troepen enkel de troon voor ogen hebben eenmaal ze de koning verstoten zouden hebben. Gelukkig had hijzelf dit niet. Het leek hem niks om op een troon te zitten en te gaan beslissen over andere mensen hun leven en geld. Nee, hij wou liever onbekend blijven of enkel bekend als de wapenmeester. Het leek hem wel wat om troepen te trainen en ermee te oorlog te gaan. Op die manier had je ook het leger achter je en dat was altijd belangrijk. Ja, zo zouden de onderhandelingen moeten gaan, de andere rebellenleiders mochten de troon hebben zolang zij wapenmeesters mochten blijven voor het leven en generaal en dat hun koninklijke gezag daar niks tegen zou kunnen doen. Nu ja, tenzij de leiders creeps zouden zijn net als de koning nu, dan zou hij ze simpelweg moeten verm**rden op het einde van de strijd.
Met dat in gedachten liep hij naar de tent toe terwijl hij nog af en toe een praatje sloeg met iemand of iemand advies gaf. Snel genoeg was hij in de tent aangekomen en zag hij tot zijn verrassing dat één van de nieuwkomers een meisje was.. Even keek hij haar verbaasd aan voor hij naar zijn vader keek, wachtend op orders.

Je kon goed aan zijn gezicht zien dat hij verbaasd was haar hier te zien en dat was voor Lae een reden om haar haren nog eens in haar nek te gooien en daarna geen aandacht meer aan hem te besteden. Naast haar hoorde ze haar vader geërgerd zuchten, hij wist hoe ze was en hij had vaak genoeg geprobeerd om het te veranderen, zonder succes. 'Kom binnen, dan kunnen we alles wat comfortabeler bespreken. Omdat jullie maar met z'n tweeën zijn gekomen,' wat ook de bedoeling en afspraak was, 'heb ik mijn vertrouwelingen ook weggestuurd en zullen we met z'n vieren zijn.' O, dus die arrogante blaaskaak -de jongeman- was er dus ook bij? Niet dat Lae hem kende hoor, maar ze vond zo ongeveer iedere jongeman een arrogante blaaskaak en je moest flink je best doen om dat te kunnen veranderen. Beide leiders liepen naar binnen en Lae volgde hen. Ze gingen langs een tafel staan, waar een grote landkaart op stond en de legers van ieder in dit land stonden uitgestippeld. De grote werd aangegeven met een hoeveelheid poppetjes en ook schepen, kastelen en bossen waren duidelijk zichtbaar gemaakt. Erg handig, als je tenminste de tijd had om uren te besteden aan zo'n dom ding.
'Oké, het punt is natuurlijk dat we allebei niet genoeg manschappen hebben om de koning echt aan te kunnen, dat is gewoon zo, maar als we samen zouden voegen, dan lukt het ons misschien wel.' Het begon nu al saai te worden en Lae keek wat rond door de kamer, zonder aandacht te schenken aan de andere leider, die was toch niet interessant voor haar. 'Dat klopt, maar we kunnen nooit zomaar onze kampementen samenvoegen en dan meteen aanvallen. De manschappen moeten aan elkaar wennen, elkaar's vechtstijl leren en ze moeten ook nog eens accepteren dat een vrouw ze net zo goed aan kan voeren als een man, want Lae is hier niet om te koken of wat dan ook.' Een glimlach stond op haar gezicht toen ze zich omdraaide en je kon aan haar gezicht zien dat ze die zin leuk vond. De andere leider misschien iets minder, want zijn gezicht was heel even vertrokken. Hij dacht waarschijnlijk dat vrouwen niet konden vechten. 'Maar, ze is een meisje...' Binnen een seconde had Lae haar boog van haar schouder gehaald en wees een pijl recht op zijn hersenen. 'Een meisje dat er niet van houdt als mensen denken dat ze zwak is.' Ze grauwde het hem toe en hoewel ze niet zou schieten, was het gebaar wel heel erg duidelijk.

Sky probeerde het gesprek zo goed mogelijk te volgen terwijl hij het meisje bestudeerde. Hij vroeg zich af waarom de man, duidelijk haar vader, haar naar deze plek had meegenomen zonder bescherming? Je wist nooit wat een vijandige troep zou doen als ze een nieuw mooi meisje zouden zien en dan maakte het niet meer uit hoe goed, slim of sterk ze was aangezien de aantallen in haar nadeel zouden werken en ze zou ze nooit allemaal kunnen verslaan en de mannen zouden gewoon zeggen dat ze hun provoceerde.
Even schudde hij zijn hoofd voor hij het gesprek verder probeerde te volgen, waar waren ze gekomen? 'Dat klopt, maar we kunnen nooit zomaar onze kampementen samenvoegen en dan meteen aanvallen. De manschappen moeten aan elkaar wennen, elkaar's vechtstijl leren en ze moeten ook nog eens accepteren dat een vrouw ze net zo goed aan kan voeren als een man, want Lae is hier niet om te koken of wat dan ook.' Zei de man waarna Sky het meisje eens goed aankeek. Ergens vond hij dat het slagveld te gevaarlijk was voor een meisje aangezien ze duidelijk een doel zou worden voor de andere mannen die daar zouden zijn. Waarom zou de man zijn eigen dochter ten strijde laten trekken? Het antwoord kwam hem snel genoeg : Ze zou troepen leiden, niet in de frontlinie vechten. Ze zou waarschijnlijk gewoon het bevel geven zoals bijna elke woordvoerder van een leger.
Zijn vader had er echter andere ideeën over en begon tegen te spurten. Hij bekeek hoe het meisje reageerde en hij reageerde even snel. Zodra het meisje haar pijn en boog had getrokken had Sky zijn zwaard in zijn handen en staarde hij het meisje vijandig aan. “Doe dat wapen weg voor je jezelf nog meer ten schande bent. Als je het waagt om mijn vader nog eens op zo’n manier te beledigen dan toon je aan dat je jezelf niet kan bedwingen en dat je ongeschikt bent om het bevel te voeren. Een bevelgever zou niet zo prikkelbaar mogen zijn voor kleine opmerkingen.” Snauwde hij het meisje toe.

De jongen trok meteen zijn zwaard en richtte het op haar, waardoor Lae haar blik naar hem toe wendde, maar de boog bleef op zijn plek. “Doe dat wapen weg voor je jezelf nog meer ten schande bent. Als je het waagt om mijn vader nog eens op zo’n manier te beledigen dan toon je aan dat je jezelf niet kan bedwingen en dat je ongeschikt bent om het bevel te voeren. Een bevelgever zou niet zo prikkelbaar mogen zijn voor kleine opmerkingen.” Ze wist dat ze eigenlijk haar mond zou moeten houden, maar daar was het kleine meisje heel erg slecht in. Want ja, ze was klein. 'O, dus ik mag je vader niet uitdagen voor een gevecht om te laten zien dat ik net zo goed, zo niet beter, ben?' Een lichte twinkeling lag in haar ogen toen ze naar de man keek, maar ook weer terug naar de jongeman. 'Laetitia doe verdomme je boog weg, ik weet dat je ze binnen een seconde dood kan hebben en zij weten nu vast ook dat je net zo goed kan doden als zij, dus doe je wapen weg.' Het klonk alsof hij moe was, maar ze wist dat hij het meende. 'Vader...' Begon het meisje, waarna de man zich opeens razendsnel omdraaide en haar een harde klap in haar gezicht gaf. 'Ik wil niet dat je me tegenspreekt en ik wil dat je nú die wapens neerlegt.' Verontwaardigd keek ze hem aan, hij had net het lef gehad om haar te slaan, waar anderen bij waren. Ze grauwde een scheldwoord naar hem, borg haar boog weer op en liep woedend naar buiten. Trisxti -haar zwarte merrie- stond en ze liep met flinke passen naar het beest toe.

Pas op het laatste moment zag ze dat er een klein -ze gokte rond de zes jaar- meisje bij stond. Verbaasd om het meisje te zien was ze niet, want in een rebellenkamp woonden gehele families, niet alleen mannen voor het vechten. 'Hè kleintje,' ze glimlachte naar het meisje en die ging schuw weer achter een boom staan. 'Mooi paardje,' met een klein handje gebaarde ze naar Trisxti en Lae glimlachte eventjes. 'Zou je haar willen bereiden? Ze is heel lief hoor.' Het meisje kwam -nog steeds een beetje schuw- vanachter de boom vandaan en aaide het paard, dat leek haar duidelijk wel wat.

De man zuchtte toen hij zijn dochter woedend de tent uit zag lopen en hij rolde eventjes met zijn ogen, waarna hij de andere twee mannen in de tent aankeek. 'Sorry daarvoor, ze is het met de gehele fusie niet eens. Jongeman, zou jij een oogje op haar willen houden dat ze niets stoms doet en zeker niet gaat vechten?'