Jami <3 <3 <3

Dat klinkt als yammie, geef het toe is een geweldige titel en afkorting (de hartjes zijn omdat de titel niet lang genoeg was)

Twee meisjes lagen gevangen in een kamer, een kille, donkere kamer waar maar twee ramen waren. Die in feite nog te vies waren om doorheen te kijken ook, dus erg veel licht kon je niet verwachten. Maakte niet uit, Aiden wist genoeg over de kamer om te weten waar je niet moest komen in verband met spinnenwebben en de gang zou genoeg licht geven om te kunnen zien hoe zijn meisje erbij zat. Zijn meisje ja, vanaf het moment dat hij haar gedrogeerd had, in de auto had gesleept en haar hier gedumpt had, was ze zijn eigendom. Waarschijnlijk was ze het daar zelf niet helemaal mee, laat dat waarschijnlijk maar weg, alleen dat deerde hem niet veel. Sowieso deerde het hem niet wat anderen dachten of deden, alleen misschien Matthew maar dat was omdat hij een soort band met de jongeman had. Nee, geen vrienden, het was anders. Vertrouwd, dat wel. Op een of andere manier dacht hij de jongeman wel te kunnen vertrouwen, hoewel hij niet zeker wist of hij dat ooit ook echt ging doen, dat had hij ook niet gezegd. Enfin, eenmaal zijn gepeins aan de kant gezet, werd de deur langzaam geopend door zijn hand en hij liep naar binnen, recht af op het meisje genaamd Jacqueline. Zijn bezit. Ze zat dus op de grond en hij knielde bij haar neer, maar voor ze überhaupt zou kunnen reageren, maakte hij al een halsband om haar nek vast en stond weer op. Nou, hij stond op, maar het meisje ook want hij trok haar zonder pardon aan haar nek overeind.

Het had een tijdje geduurd voordat haar ogen open gegaan waren, maar het was Iraia toch gelukt en nu was het haar duidelijk geworden dat ze in een of andere kille kamer lag te creperen. Niet alleen, er was nog een meisje, maar Iraia had niet echt de behoefte om contact met haar te gaan maken en bleef maar gewoon zitten waar ze zat. Waarom moeilijk doen als het ook moeilijker kan? Dat was wat Iraia er zelf altijd van maakte, gezien dat makkelijk niet in haar woordenboek voor kwam. Eigenlijk wel natuurlijk want haar woordenschat moest optimaal zijn, maar ze wilde haar leven niet te makkelijk maken. Daarom studeerde ze ook Latijn en Muziek tegelijk, op die manier werd ze gepusht om hard te werken, te leren en te doen wat ze leuk vond tegelijkertijd. Bij Latijn zat ze trouwens al in haar tweede jaar, maar bij muziek pas in het eerste. De leiding had het namelijk niet verantwoordelijk gevonden om haar meteen twee studies te laten doen, waar ze zich nog steeds flink aan kon ergeren. Hypocriete leraren. Opeens ging de deur open en Ravay's ogen keken snel op naar de deur toen er een man binnen kwam, eentje die ze werkelijk nog nooit gezien had, maar hij liep naar het andere meisje toe dus zo erg zou het voor haar niet zijn. Dacht ze. Anders kreeg ze zijn aandacht wel, toch? Enige waar ze niet zo blij mee was, was het feit dat dat meisje een halsband om kreeg. Zou dat ook bij haar gebeuren? Wie was die vent? Waren er nog meer? Nee. Kalm blijven. Dit kon ze wel. Rustig zijn.

Loser ahaha

De tactiek die Aiden gebruikte was niet meteen iets wat hij zou toepassen in de beginfase van dit spel, als hij zo vrij mocht zijn om het een spel te noemen. Wat was het anders, uiteindelijk? Hij vond het wel heel amusant om te zien hoe Aiden ook meteen een weerwoord kreeg van het meisje, wat betekende dat hij alweer een prima iemand uit had gekozen. Nu moest hij nog enkel even kijken wat voor vlees hij in de kuip had. Met een glimlach om zijn lippen liep hij de kamer binnen, die overigens dringend aan een poetsbeurt nodig zou zijn voor normale mensen. Hem deerde het echter niet en Aiden nog veel minder, had hij al vaker gemerkt. Goed, hij liep op het meisje af. Iraia, dacht hij. Hij had zijn werk gedaan hoor, of ja, Aiden had zijn werk gedaan. Hijzelf was niet echt van het opzoeken gebeuren, al had hij wel andere kwaliteiten. Hij knielde bij het meisje neer, waarna hij een touw om haar polsen bond, zodat het niet echt makkelijk werd om die te bewegen. 'Hallo lieve meid,' mompelde hij, waarna hij de touwen greep en haar zo overeind trok. 'Wij gaan plezier hebben de komende weken.' Hij trok het meisje mee de kamer uit, liep toen naar zijn eigen kamer, plek, wat het ook mocht zijn. Hij duwde haar op een stoeltje neer, waarna hij nog wat extra touwen nam en die om haar middel bond, zodat ze zich niet meer kon verzetten. Voorlopig dan, ze zouden wel nog een paar keer wisselen van plek, want een stoel was niet echt goed voor alles wat hij van plan was. Hijzelf nam er ook een stoel bij en ging voor het meisje zitten, waarna hij haar met een glimlach aankeek. 'Iraia, is het niet?' vroeg hij, waarna hij even knikte. 'Matthew trouwens, denk niet dat je het anders zou vragen.'

De deur vloog open, een zwartharige, niet verkeerd uitziende jongen - alhoewel ze dat niet toe wilde geven, omdat hij haar tenslotte ontvoerde - kwam de kamer binnengelopen. Veel tijd om te praten of überhaupt iets te doen, kreeg ze niet. De jongen bond een halsband om haar hals en trok haar ruw overeind, waarna zij eerst even met de grond gelijk gemaakt werd en daarna weer overeind krabbelde. 'Als je een hond nodig hebt, koop er dan één,' siste ze. Bah, wat een zak. Nu al. 'En ik hoop dat je heel goed weet waar je mee bezig bent, wat je naam ook mag zijn.' Meer details zou ze niet prijsgeven hoor, ze hoefde niet meteen alle kaarten op tafel te leggen. Zeker niet voor zo'n arrogante zak als hij. Een halsband. Die overigens ook nog eens te strak zat. Of het kwam door de kracht die hij zette. In de gang kwamen ze nog een andere jongen tegen en als ze het goed had gezien, had er nog een andere meid in de kamer gezeten waar zij eerder was geweest. Twee arrogante zakken die geen leven hadden dus. Oh, ze wist heus wel wat er ging gebeuren hoor. Ze geloofde alleen niet dat zijn plannen uiteindelijk tot het uiterste uitgevoerd konden worden. 'En als je me nu al dood wilt, ga vooral zo door, want die halsband zit veel te strak.' Ze klemde haar vingers eromheen, in een poging hem iets losser te trekken, waarna ze een ijzige blik in de rug van de jongen boorde. Weer typisch dat zij in zulke situaties verwikkeld raakte, waar was ze gisteren ook weer geweest? Nee, ze had geen idee meer, dat had hij uit haar herinneringen kunnen wissen.

Het deerde Aiden niet zo heel erg veel dat ze het niet eens was met hoe hij haar behandelde. Waarom in godsnaam zou hij een hond nemen als hij haar al had? Dat mocht ze hem best wel eens uit gaan leggen, hoewel hij het haar niet zou vragen. Meestal had Aiden niet zo'n zin om met zijn slachtoffers te praten, eigenlijk alleen als hij zijn regels uit moest leggen of als ze hem interesseerden. Wat, helaas voor hem, niet vaak voor kwam. Helaas voor hem, omdat de slachtoffers die hem interesseerden veel leuker waren om te pijnigen, om hun reactie daarop te zien en daar leefde hij op dit moment voor. Misschien zou hij later in zijn leven nog wel meer gaan doen, maar daar had hij nu geen zin in. 'Jacquelyn Elysa Tavares, kan je je mond nu houden of ik ruk je tong eruit. Mijn naam is Aiden, verder zie je nog wel hoe het hier gaat lopen.' Nog een ruk aan de halsband gaf aan dat het gesprek ten einde was en hij liep een kamer binnen, die kon je bestempelen als de zijne, maar voor haar zou het een random kamer zijn. Ondertussen liep hij gewoon door naar het bed, bond het uiteinde van de riem zo goed vast dat het meisje niet los zou komen en sloot de deur. De riem zat inderdaad strak om haar nek, echter kon dat nog wel een paar uur zo blijven zitten voordat ze bewusteloos zou vallen en zelf kreeg ze hem toch niet los.

'Hallo lieve meid, wij gaan plezier hebben de komende weken.' Iraia had in eerste instantie verbaasd opgekeken toen hij naar haar toe gelopen kwam en haar polsen vast knoopte, nu begon hij tegen haar te praten en een klein beetje angstig keek ze de jongeman aan. Hoewel zijn beredenering niet helemaal klopte, maar ach, dat kon ze wel over het hoofd zien. Opeens werd ze omhoog getrokken en struikelend ging ze achter hem aan, om in een andere kamer weer op een stoel geduwd te worden en hij bond een stuk touw strak om haar middel heen. Waar was dat goed voor? Ze ging er echt niet zomaar vandoor hoor, dat was uitgesloten. 'Iraia, is het niet?' vroeg de man waar ze nog steeds de naam niet van wist, waarna hij even knikte. 'Matthew trouwens, denk niet dat je het anders zou vragen.' Hij wist haar naam. Nu wist ze die van hem ook, maar toch, dat hoefde ze niet eens te weten. 'Matthew, wat voor opleiding heb je gedaan? Je zou toch moeten weten dat met dit touw om mijn polsen en middel ik binnen een paar dagen dood ben en je dus niet een paar weken plezier met me kan hebben. Zo klem je namelijk de bloedtoevoer stukje bij beetje af, waardoor binnen een dag zo ongeveer mijn handen kunnen afsterven en bij mijn middel duurt het een paar dagen, maar als het dood gaat daar dan ga ik ook dood.' Onschuldig keek ze de jongeman aan, eigenlijk bedoelde ze het niet echt betweterig, maar ze liet mensen altijd merken wat ze dacht en dat was niet haar beste eigenschap.