We can't stop, we won't stop. D-B-R

padapam

Het was wel weer duidelijk voor hem hoor, echt waar. Smiechten van de overheid konden geen normaal document opstellen waarin duidelijk werd dat ze als plofkippen bij elkaar in huizen gezet werden en daarom werd het maar zonder overleg gefikst. Nou, dat was nog eens een leuke mededeling zeg. Dean wierp een blik op het kleine kaartje waar in zijn priegelige handschrift een adres op geschreven stond en controleerde dit daarna moeizaam op het straatnaambordje. Ja, dit was het juiste adres en god mocht weten wie er hier nog meer zou komen wonen. Volgens de brief met de mededeling dat hij een huis moest delen zouden er nog twee anderen in hetzelfde huis komen te wonen en het zag er niet naar uit dat dit mensen waren die stipt op tijd waren. Nu was hij een pietlut die altijd een kwartier te vroeg op afspraken was, maar daar kon hij verder ook niet zo heel veel aan doen. Dan maar wachten, aangezien ze hem de sleutel niet toegewezen hadden. Wie de sleutel wel had? Moest je niet aan hem vragen, was voor hem geen weet. Één van zijn huisgenoten zou de sleutel opgestuurd krijgen en daar bleef het dus echt bij, aangezien hij verder ook geen informatie had gekregen. Lekkere overheid hoor, hij werd er helemaal blij van. Neh, niet echt. Hij was ongeveer weggesleept uit het kraakpand waar hij met enkele andere jongens verbleef en ze hadden hem bevolen om hierheen te gaan, anders zouden ze wel een ander onderkomen voor hem zoeken en laten we wel wezen, Dean had geen zin in veranderingen, al helemaal niet onder dwang. Dus hij besloot ongeveer mee te werken, voor zo ver hij daarin slagen kon. Blijkbaar was hij er wel in geslaagd, aangezien hij hier stipt op tijd met twee koffers stond. Twee koffers, dat was alles wat hij nodig had om zijn schamele bezittingen in mee te nemen. In dat opzicht was dit huis misschien nog wel een verbetering ook, hoewel hij de andere jongens zeker zou missen. Wist hij veel wat de toekomst hem nu nog zou brengen, het zou in ieder geval niet heel hartverwarmend zijn. Vrienden maken was nooit Dean zijn sterkste punt geweest.
Het was nu precies het afgesproken tijdstip.

Al een kwartier lang zat Ravay mokkend in de auto, mokkend over het feit dat haar zusjes afgepakt waren en dan werd ze ook nog eens gedwongen om met twee meiden die ze niet kende samen te gaan leven. Of ja, ze wist helemaal niet of het wel meiden waren, maar ze zouden toch geen jongens en meiden gemengd laten leven? Als je dan al een overschot wilde hebben aan zwangere tieners was dit de juiste manier om dat voor elkaar te krijgen. Jammer genoeg zou iedere jongen die het zou proberen erg veel spijt krijgen, ze hanteerde de koekenpan als de beste. Je kon er goed mee koken en ze waren ook nog eens handig om mensen uit je buurt te houden, wie zei dat je spullen niet voor verschillende doeleinden kon gebruiken?
'Miss, we zijn er.' Door haar chagrijn had ze niet eens door gehad dat ze bij haar nieuwe huis aan waren gekomen. Zonder haar zusjes. Geen zusjes. 'Als je hier over een week nog woont dan haal ik je op voor een dag met je zusjes,' hoe durfde hij over haar zusjes te beginnen, hij had níets met hen te maken. Het waren háár zusjes. 'En als je er niet meer bent dan zal ik je daarbij teleur moeten stellen dat je familie in het geheel van je afgepakt werd.' Nou, dat wist ze allemaal al hoor. Vrijwel meteen nadat hij klaar was met zijn verhaal stampte ze de deur uit en smeet deze dicht, uit de kofferbak haalde ze wat spullen die ze van thuis mee had mogen nemen en het geld dat ze had gekregen van de overheid. Het was genoeg om wat kleding van te kopen en haar werk had ze nog gewoon, dus ze zou het wel overleven. Op weg naar de deur zag ze al de enorme jongeman staan, haar ogen vlogen open van schrik en ietwat terughoudend liep ze op hem af. 'Hey,' haar stem was zacht en ze hield de jongeman scherp in de gaten, eerst maar eens zien wat voor persoon hij was. In ieder geval was hij tien keer groter dan zij, dat beloofde al heel wat 'gezellige' momenten.

Hij had slechts een rugzakje met wat noodzakelijke spullen mee, aangezien de koffers en enkele overige spullen te groot waren om op een motor mee te brengen. Het zou wel lukken, maar dan zou hij nog later zijn dan hij nu al was. Hoe laat het dan nu precies was? Hij had geen flauw idee, tijdstippen waren slechts getallen. Hij snapte sowieso het hele concept van tijd niet, voor hem bestond het alleen om het leven nog ingewikkelder te maken. Bijgevolg kwam hij vaker te laat dan nodig zou zijn, waardoor hij een aantal keer zijn baan was verloren. Nog een reden waarom hij nu naar een huis moest waar nog twee andere personen zouden leven. Hij was uit huis gezet wegens de huur én geluidsoverlast, mensen konden blijkbaar geen drums aanhoren om twee uur 's nachts. Of het waren de iets luidruchtigere meiden. Ach, tijd. Bracht alleen maar problemen, was nogmaals bewezen. Hij vond het wel leuk hoor, nieuwe mensen leren kennen. Het kon alleen heel erg tegenvallen als het twee jongens zouden zijn, twee meiden klonk hem net iets leuker in de oren.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij een bordje met een straatnaam op die hem bekend in de oren klonk. Het was nummer tweeëntwintig geweest, wat dus aan de linkerkant zou zijn. Het was ook niet verstandig om hem te sleutel mee te laten nemen, omdat hij nogal vaak dingen kwijtraakte. Normaal gezien zat de sleutel wel in zijn broekzak hoor, hoopte hij. Ach, anders even een belletje naar de zwakste overheid die je maar kan hebben en het was weer gefikst. Hij kwam tot stilstand bij het huis, dat er op zich nog niet heel slecht uitzag. Zijn helm legde hij achterop zijn motor, waarna hij een blik wierp op het duo dat al voor het huis stond te wachten. Hij wist niet hoe lang ze hier al stonden, was hun eigen schuld. Moesten ze maar niet te vroeg komen. Het waren trouwens geen twee meiden, maar ook geen twee jongens. Het was een jongen met ongeveer dezelfde lengte als hij had, alleen dan iets smaller en een kleiner meisje. Nou ja, wat hem meteen aan de jongen opviel was dat hij - voor zover hij kon zien - een flink aantal tatoeages had, waardoor de jongen al in Benji's achting steeg. Hij stapte met een klein lachje van zijn motor af, waarna hij de sleutel uit zijn broekzak viste.
'Benjamin, zeg maar Benji. De eerste die me Ben noemt gooi in eigenhandig het huis uit, overheid of niet.' Hij grinnikte even, waarna hij de sleutel aan het meisje gaf. 'Aangenaam,' mompelde hij, met een knipoog met het meisje dat - nu hij van de motor afgestapt was - nog kleiner leek. Hij zette nog even een stap naar de jongen toe, wiens ene hand in een vuist gebald was - waar hij handig gebruik van maakte. Hij stootte met zijn gebalde vuist even tegen de zijne, waarna hij een wenkbrauw omhoog trok en wachtte tot de kleine roodharige, of wat haar haarkleur ook mocht zijn, de deur zou openen. Zijn spullen zouden vast wel binnen staan.

Het begon met het -naar zijn mening- kleine meisje dat aan kwam lopen met een tas in haar handen. Ze leek niet geheel zeker te zijn van haar zaak, vooral niet toen ze hem zag en dat bracht bijna een glimlach op zijn gezicht, wat ervoor gezorgd zou hebben dat zijn ogen direct een stuk minder dreigend stonden. Maar hij glimlachte dus niet, in eerste instantie in ieder geval niet. Pas toen er een heel zacht geluidje uit haar mond kwam dat vast en zeker op een begroeting moest lijken, brak die donkere blik door en een glimlachje speelde rond zijn lippen. Als dit nummer één van zijn twee huisgenoten was, kon het nog wel eens wat worden. Het meisje met de rode haren kwam op hem namelijk niet over als iemand die altijd de ondertoon voerde, dus hij wachtte nog wel eventjes af tot ze actie zou ondernemen. 'Hoi,' antwoordde hij op een zeker niet onvriendelijke toon, maar voordat hij zich voor kon stellen werd zijn aandacht getrokken door een herrieschopper die aan kwam rijden op een motor. Waarschijnlijk de derde van dit olijke stel, want hij zette de motor op slot en kwam naar hen toelopen. Benjamin, Benji was de naam. Dean beantwoordde de begroeting met een grijns en besloot dat hij het vele malen slechter had kunnen treffen met dit stel. 'Dean, dat is geen afkorting van wat dan ook.' Nu wist het meisje ook meteen zijn naam en dat was prima, dan hoefde hij zich geen twee keer voor te stellen. Zijn ogen vielen eventjes op de inktlijnen die onder het shirt van de net gearriveerde Benji vandaan kwamen en hij besloot dat hij de jongeman wel mocht, hoewel hij echt wel te laat gearriveerd was. Tatoeages waren cool, of zo. Cool was niet een woord dat echt in zijn vocabulaire zat, om eerlijk te zijn. Hij verachtte het woord omdat het zo random klonk. Of zo. Wist hij veel, hij wilde naar binnen en had heus wel gezien dat Benji, die de sleutels blijkbaar gehad had, deze doorspeelde naar het meisje. Leek hem een prima idee, aangezien meisjes erom bekend stonden zorgvuldiger te zijn met hun spullen dan jongens. Over het algemeen dan, hij zou geen oordelen vellen over mensen die hij helemaal niet kende. Helemaal nog niet kende. En nu afwachten.

Het duurde eventjes voordat Ravay was bekomen van de schrik. Hadden ze haar werkelijk met twee jongemannen in een huis gegooid? Dat konden ze niet menen. Haar gehele leven was ze al gewend aan een huis vol meiden, dachten ze dat het leuk was om dan opeens bij twee enorme gasten in huis gedumpt te worden? Nou, wat ze ook dachten, zij vond het niet leuk. En het beviel haar al helemaal niet dat hij haar gewoon de sleutel toe gooide, plus er ook nog eens bij knipoogde. Haar reflexen daarentegen waren goed genoeg om de sleutels te vangen, om daarna om te draaien en de deur open te doen. Geen van beide mannen maakten aanstalten om naar binnen te gaan dus ging ze maar als eerste, ze in het ongewisse latend over haar naam. Op dit moment was ze niet van plan die te gaan vertellen, het speet haar als ze het graag wilden weten.
Eenmaal binnen dumpte ze haar tas in de gang, jas aan de kapstok en liep ze verder het huis in. Nu waren ook haar tatoeages zichtbaar en ze was benieuwd hoe de jongens daar op gingen reageren, zij hadden ook allebei een flink bedekt lichaam, interessant. Was er tenminste iets waar ze allemaal een soort van interesse in hadden. Drie stappen in de kamer en haar blik viel al op de envelop die op de tafel neer gelegd was, nieuwsgierig pakte ze hem en riep daarna dat de jongens ook naar binnen moesten komen. Echter, ze had al geroepen, om pas later te beseffen dat de reden van je komst in die brief stond en deze diende hardop voorgelezen te worden. Waren ze gek? Die gasten hoefden dat helemaal niet van haar te weten, totaal niet. 'Benjamin, uit huis getrapt door zijn ouders en veroorzaakte teveel geluidsoverlast. Dean, overtreden van de wet in het algemeen en wonen in een kraakpand. Wat voor een soort huisgenoten hebben ze me in godsnaam gegeven?' Ravay had niet door dat ze dat allemaal hardop zei en ze was serieus verbaasd dat ze met twee van deze gasten in een huis moest leven. ''Overtreden van de wet in het algemeen.'' Pardon? Daar wilde ze niet mee samen leven.

Hij grinnikte toen de meid naar binnen liep en hem en de jongen wiens naam Dean bleek te zijn riep. Nog voordat hij daadwerkelijk het huis binnen was gelopen, was ze al begonnen met een brief te lezen waarin zo te horen redenen stonden waarom ze hier waren. Was geen geheim hoor, bovendien was de informatie nog eens fout ook. Hij was gewoon uit huis gezet door de huurbaas, hij woonde al jaren niet meer bij zijn ouders omdat hij heus wel zelfstandig was.
'Doe vooral geen moeite om je eigen redenen achter te houden, schat,' mompelde hij toen hij zijn gekruiste armen liet zakken om zijn koffer op te tillen die al in de woonkamer geplaatst was. Gelukkig maar, want zin om terug te rijden en zijn spullen op te halen had hij echt niet. Zonder nog veel woorden aan deze situatie vuil te maken stampte hij de trap op met in beide handen een koffer, hij koos de eerste beste kamer uit en zette ze daar neer, om daarna in sneltempo weer van de trap te lopen en weer bij het duo te gaan staan. 'Trouwens, als jij je reden achterhoudt wilt dat zeggen dat die van jou misschien erger is. Dan stel ik me de vraag of het voor ons zo leuk is om met jou te leven.' Hij glimlachte even, waarna hij zijn armen opnieuw kruiste. Dean was trouwens ook geen brave jongen, wat hij wel ergens verwacht had. Gewoon, omdat hij er zo uitzag. Het viel hem nu pas op dat ook de meid tatoeages had, wat hij op zich wel leuk vond. Hadden ze nog iets om over te praten, mochten alle gesprekken stilvallen. Zag hij niet echt gebeuren trouwens. Nou ja, hij trok zijn jas uit en hing deze aan de kapstok, waardoor hij in een grijs shirt achterbleef en ook de tatoeages op zijn arm onthulde. Goed, hij had er nog meer. Zoveel dat het moeilijk was om nog een leeg plekje te vinden. Misschien op zijn benen en zijn handpalmen, verder was alles nog ingepalmd door inkt. Bij het meisje was wat meer plek, trouwens, als hun namen op dat papier stonden en zij te lui, arrogant of wat dan ook was om hem te zeggen, moest hij maar even zelf kijken hoe ze heette. Straks was het zo'n naam als Maria, of iets in die aard. Dan snapte hij wel waarom ze geen informatie prijsgaf. Ach. Hij liep op het meisje af en trok het briefje uit haar handen, waarna hij het iets hoger hield zodat ze er net niet bij kon.
'Ravay,' mompelde hij. 'Hoe hebben je ouders dat in hemelsnaam verzonnen.' Hij plooide het briefje dubbel en duwde het in de handen van Dean, waarna hij naar de bank liep en zichzelf daarin liet zakken. Wist hij veel wat er nu ging gebeuren.

Kijk, het meisje deed in ieder geval de deur open en liep naar binnen. Het minder positieve was dat ze een brief vond waarin blijkbaar stond wie er hier woonden en met welke reden ze hier geplaatst waren. Hij wilde liever niet horen wat ze over hem te zeggen had eigenlijk, maar hij kon er niets aan doen dat hij toch bijna moest lachen toen hij hoorde hoe tactvol ze het verwoord hadden. Overtreden van de wet in het algemeen, daar viel niet veel op aan te merken. Ze hadden uitvoerig kunnen beschrijven dat hij aan meerdere mishandelingspraktijken had meegewerkt en dat ook vernieling en dealen niet van zijn lijstje weken. Oeps, maar niet heus. Dus ja, hij had in een kraakpand gewoond. En de wet overtreden. Hij had het erger kunnen treffen trouwens, Benji was blijkbaar ook niet helemaal een braverd en toen hij het briefje had opgevangen, grinnikte hij. Ravay, wat een leuke naam zeg. Ook zij bleek niet het engeltje des huizes te zijn, maar wie was dat wel? Hij gooide de brief op een kastje vlak naast het meisje en leunde tegen één van de meubels in het huis aan. Dat was wel positief, ze kregen gewoon een huis dat volledig ingericht was en hoefden zelf niet nog alle dingen voor erin aan te schaffen. Dan zouden ze misschien nog wel even ruzie gehad hebben, omdat hij  niet geloofde dat de andere twee precies dezelfde smaak hadden als hij en vice versa. Goed, hij kon nog uren doorzeiken over het feit dat het allemaal een stuk erger had kunnen zijn, maar dat was hij niet van plan. 'Nu is dat ook weer opgehelderd, au revoir.' Hij maakte een nonchalante beweging met zijn hand en sleepte zijn koffers naar boven, waar hij maar een kamer aan de kant van de achtertuin koos, hoewel het uitzicht niet geweldig was aangezien de achtertuin duidelijk niet onderhouden was. Nou, misschien ging hij er nog wel eens wat aan doen of zo, maar niet nu want daar had hij dus echt geen zin in. Deze kamer beviel hem trouwens wel, hij geloofde best dat hij hier een leuk optrekje van kon maken met de juiste muurversieringen en dergelijke. En hij had er de tijd voor, aangezien ze hier niet eens uit mochten, ze waren hier een soort van opgesloten, hoewel ze nog wel het huis mochten verlaten. Was dat niet geweldig? Dat dacht hij ook, daarom begon hij maar rustig zijn spullen uit te pakken. Dit zou nog een enerverend verblijf worden, daar durfde hij zijn beide armen om te verwedden. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zo'n soort weddenschap sloot.

Het moment dat die Benji naar haar toe kwam en het briefje uit haar handen trok, deinsde ze achteruit en wierp hem een valse blik toe. Niemand hoefde te weten hoe haar leven eruit had gezien voordat ze hier kwam en het feit dat ze nu wisten over haar zusjes, ging veel te ver. Plus dat ze haar naam hadden gelezen, of ze daar vrolijk van moest worden wist ze nog niet. Waarom had die verrekte overheid haar nou weer met hen in een huis geplaatst? Oh wauw, ze hebben alle drie tatoeages, dan mogen ze elkaar vast, laten we ze bij elkaar zetten. Alsof ze dit per ongeluk gedaan hadden. Daar wisten ze echt wel dat ze gewend was geweest aan haar zusjes, dit deden ze expres. Ze wilden haar pesten. Overduidelijk.
Die Dean ging er meteen vandoor, nou daar had je veel aan. Rav ging dan ook maar haar spullen dumpen in de overige kamer, dat was blijkbaar de zolder. Gezellig, dan had ze tenminste een klein privé plekje om te overnachten. Dat had ze echt nodig. Iedere jongen die het lef had om binnen te komen kreeg een mep met de koekenpan. Over koekenpan gesproken, hadden ze eigenlijk wel eten in huis? Vast niet. Nu al flink geïrriteerd over haar huisgenoten en het feit dat ze moest gaan controleren op eten, liep ze de keuken in, om er daar achter te komen dat er wel voor één dag eten in huis was. Nou, fijn hoor. 'Ik ga er niet vanuit dat jij kan koken?' Het meisje stond in de deuropening naar de keuken of de woonkamer en keek naar Benji, haar stem was vrij normaal op dit moment en dat ging ook zo blijven. Als ze tenminste een beetje uit de buurt bleven. 'Dean, kan jij koken?' Ze riep het naar boven, hopend dat er überhaupt een reactie zou komen. Anders dan kon zij de boodschappen doen én het eten koken. Als ze maar niet dachten dat dat altijd zo zou gaan. Beide jongemannen mochten mooi mee met het boodschappen doen.

Sterre fucking deanspam ofzo hahaha al die plaatjes

Dean ging naar boven en kort daarna verliet ook Ravay de ruimte. Slechts kort, want vrijwel meteen daarna liep ze de keuken binnen met de vraag of iemand kon koken. Hij kon het niet laten om even te lachen om de domme vraag. Nou ja, tenzij Dean wonderbaarlijke kookkunsten had wat niemand zou verwachten, kon alleen Ravay koken. Hoopte hij, anders zou hij net zoals voorgaande jaren overleven op afhaalchinees en nog wat andere dingen. Hij kreeg ook wel andere dingen voorgeschoteld hoor, maar ach.
'Ik denk dat jouw kookkunsten nog altijd wonderbaarlijker zijn dan die van mij, dus laten we het bij een nee houden,' antwoordde hij uiteindelijk op Ravays vraag. Hij snapte trouwens nog steeds niet waar die naam vandaan kwam, wat niet wilde zeggen dat hij het een lelijke naam vond. Gewoon een vreemde naam. Dean klonk hem wel wat bekender in de oren.
'Dus,' begon Benji terwijl hij overeind kwam en richting de keuken stapte, 'nu we huisgenoten zijn, is er nog iemand die huisregels hanteert?Gelieve die dan nu even mee te geven, zodat ik kan proberen me daarop aan te passen.' Met de nadruk op proberen, het was al eerder misgelopen toen de regel van het nachtelijke lawaai niet erg goed na werd geleefd - wat ook de reden van zijn komst hier was. Of het waren gewoon de buren die lichtelijk overdreven hadden. Het was een christelijk duo geweest, kon veel verklaren. Stiekem was hij wel blij dat hij van die twee af was hoor, alleen hopen dat deze twee iets losser waren. Het feit dat het behoorlijk stil was geweest was misschien niet zo'n goed teken. Goed, als de situatie vandaag niet beterde kon hij nog altijd pitten, was tenslotte ook altijd een oplossing. 'Oh, voordat ik het vergeet,' zei hij nog snel. 'Iemand de sleutel van de garage gezien? Ik laat mijn motor niet graag buiten staan, slechte ervaringen daarmee, weetjewel.'

Ach ja, hij zou later nog wel uitgebreid zijn hele kamer herinrichten, omdat de meubels toch niet stonden zoals hij ze wilde hebben. Hij wierp nog een laatste blik uit het raam en liep daarna weer naar de trap, waar de woorden van Ravay hem tegemoet kwamen. Met een zeer neutraal gezicht kwam hij de trap af en hij stond weer bij het drietal, waarna hij zijn schouders ophaalde. 'Laten we het erop houden dat ik een ei kan bakken, verder moet je mij alleen achter een kookstel zetten als je wilt dat het huis in de fik vliegt.' Hij leunde nu tegen het aanrechtblad aan, aangezien ze toch in de keuken stonden momenteel. 'En ik zou het fijn vinden als het vanaf tien uur stil is in het huis, zodat ik op tijd naar bed kan. Ik heb namelijk lange dagen en wil niet ontslagen worden.' Hij tikte op zijn voorhoofd, grijnsde er zelfs even bij. Alsof hij regels kende, hell no. Misschien moesten ze wel wat afspraken maken qua corveerooster om dat ook een beetje eerlijk te houden -en omdat er anders waarschijnlijk niets van terecht zou komen- maar dat bracht hij later wel onder de aandacht van zijn supergezellige huisgenoten. Of ja, hij moest eigenlijk niet zo snel oordelen vellen want dat was nooit goed, dat wist hij ook wel. Goed, zijn gedachten dreven nogal ver af en hij knipperde eventjes met zijn ogen, zodat hij zich weer zou gaan focussen op de dingen die gezegd werden en niet op zijn gedachten, die alle kanten op leken te gaan als hij er niet zorgvuldig op lette. Je zou het bijna vermoeiend noemen, maar Dean was niet iemand die zich er makkelijk vanaf maakte. Op zijn zestiende was hij één of ander wetenschappelijk boek met moeilijke termen gaan lezen omdat hij vond dat hij dat gewoon moest kunnen. Hier had hij wel vanaf moeten zien toen na de eerste pagina de letters voor zijn ogen begonnen te dansen en hij was hier nog enkele weken kwaad om geweest.
Wacht, stop. Nu deed hij het alweer, het wegdromen. Wat had Benji nu net gevraagd? De sleutels van de garage. Hadden ze een garage dan? Daar had hij niets van geweten, hoewel hij verder niets aan de informatie zou hebben. Hij had geen motor, nog niet eens een fiets om in de garage te zetten dus opnieuw haalde hij zijn schouders op. 'Kijk in één van de kastjes, daar leggen ze die dingen toch altijd neer bij vakantiehuisjes?' Hij kon niet uit ervaring spreken hoor, zo vaak was hij nu ook weer niet op vakantie geweest. In ieder geval kon hij het dus ook niet missen. Cheers.

Eerst kwam de ene met het bericht dat hij niet kon koken en de volgende kon al wel eieren bakken. Geweldig. Daar werd ze nu echt vrolijk van en haar stemming was op dit moment al zo goed. 'Oké best, ik kook wel voor jullie, maar daar zitten dan inderdaad wel regels aan verbonden anders dan staak ik daarin.' Eventjes keek ze beide jongens aan en wees daarna op de kapstok, daar hingen namelijk de sleutels van de garage. 'Dan wil ik dat jullie allebei om de beurt mee gaan met het doen van de boodschappen, ik vertrouw het namelijk niet als ik zelf niet mee ga, plus dat jullie wat meer in het huishouden doen dan ik. Oh, ontbijt en lunch mag je ook nog eens zelf doen, ik ben geen huishoudster.' En ze ging zich ook niet laten behandelen als een huishoudster, wat dachten die gasten wel?
'Dus, nu we huisgenoten zijn, is er nog iemand die huisregels hanteert? Gelieve die dan nu even mee te geven, zodat ik kan proberen me daarop aan te passen.' Dean gaf al meteen antwoord en Ravay dacht er eventjes over na wat ze wilde gaan zeggen. 'Behalve van me afblijven en me m'n gang laten gaan als ik iets wil doen, zie ik niet in wat ik júllie zou moeten vertellen.' Ravay verliet de keuken, de woonkamer en gewoon eigenlijk de beide jongemannen omdat ze geen zin had om nog tijd met of aan hen te besteden. Er was geen reden om te wachten op hun antwoord, ze moesten het er maar mee doen als ze wilden dat er 'wijzigingen' in haar regels kwamen, dan hadden ze pech. Zeker in het niet aanraken gedeelte ging ze niets aanpassen. Die gasten wisten niet eens dat ze nooit wat met een jongen gedaan had, iets waar ze misschien wel vanuit gingen. Misschien. Hopelijk. Zag ze er echt zo uit als iemand die nog nooit gezoend had? Rav wist niet eens hoe je er op die manier uit kon zien, laat staan of zij er zo uit zag. Eenmaal terug in haar kamer gooide ze de deur met een klap dicht en begon wat spullen uit te pakken. Het was niet veel wat ze mee had genomen, maar daarvoor had ze natuurlijk het geld van de overheid gekregen om kleding te kopen. Niet te vergeten dat ze ook nog steeds haar baantje bij Duches had. Ja, Duches, zij had de naam ook niet gekozen.

Heel even geloofde hij wat Dean zei en heel even had hij zin om zijn koffers weer opnieuw te pakken en hier weg te gaan, al verraadde zijn gedrag wel veel. 'Rot op man,' mompelde hij lachend, waarna hij een wenkbrauw optrok. 'Nou, goed. Dan is het bij deze niet verboden om rond een uur of twee 's nachts te beginnen drummen of vrouwelijke stemmen door het huis te laten weerklinken. Goed om te weten.'
Nadat dit alles gezegd was geweest maakte Ravay één of ander snel gebaar naar de kapstok, waar de sleutels van de garage aanhingen en volgde ze Dean naar boven na ook haar regels meegedeeld te hebben, die hem trouwens niet helemaal hadden aangestaan. 'Jammer hoor,' mompelde hij nog, waarna hij de sleutel tussen zijn vingers nam. Ze kon zich nog altijd bedenken, al had hij momenteel wel andere dingen aan zijn hoofd en hij was moe. Kennismaken was vermoeiend, beloofde voor de volgende dagen. Goed, hij moest gewoon uitpakken en dan weer naar beneden, nog een filmpje kijken of zo. Hij keek wel wie hem kwam vergezellen, die zou dan ook nog chips krijgen. Hij had nog een zak in zijn koffer gestopt, gewoon, omdat hij niet echt verwacht had dat er nu al chips zouden zijn. Alleen gezonde troep waar hij vrijwel niets aan had. Ach. Hij liep via de voordeur naar buiten en maakte de garage open, om daarna het stuur van zijn motor vast te pakken en deze binnen te zetten, om daarna de garagepoort weer op slot te draaien en weer naar binnen te gaan.
Eens hij weer in zijn slaapkamer zat legde hij zijn koffers op bed en ritste ze open, om alle spullen te ordenen. Dit nam zo'n tiental minuten in beslag en liet daarna twee lege koffers achter, samen met een zak chips die hij in zijn handen had. Hij liep de smalle gang weer op die de slaapkamers en de zolder - wat Ravays plek was geworden - met elkaar verbond. 'Ze spelen een leuke film over vijf minuten en ik heb chips die hier nog niet zijn, dus als je snel bent zijn ze nog niet op.' Ondertussen had hij de zak al opengemaakt en een handvol chips naar binnen gewerkt. Hij was serieus hoor, als je eten wilde in zijn beurt moest je verdomme snel zijn. Nou ja, met twee magere sprieten zoals Ravay en Dean zou hij wellicht geen honger lijden, maar je wist maar nooit. Hij liep de trap af en liep richting de bank, waar hij zichzelf opnieuw op liet vallen en de televisie aanzette, de zak chips tussen zijn benen geklemd.

Hij grijnsde toen tot Benji doordrong dat het een grap geweest was en op een geheel natuurlijke wijze verliet hij de ruimte weer, zodat hij de regeltjes van Ravay over kon slaan, alsof ze, wanneer hij ze niet hoorde, niet golden. Nou ja, hij vond het toch niet heel erg interessante regels, hij zag wel in hoeverre hij zich eraan zou houden. Of niet dus. Hij had zich al weer opgesloten in zijn kamer, besloot om maar heel snel zijn kast in te ruimen, wat hij dus deed door de stapeltjes kleding ongeveer in de kast te gooien, waardoor het allemaal een heel klein beetje door elkaar kwam te liggen maar daar maakte hij zich geen zorgen om, aangezien het over een week toch een grote bult met door elkaar liggende kledingstukken zou zijn. Dat maakte hem niet uit en aangezien er niemand was om hem op de vingers te tikken, zou hij zich geen zorgen maken over hoe zijn kamer eruit zag. Met een glimlachje begon hij nu ook de rest van zijn spullen uit te pakken, wat grotendeels prullaria was en enkele van zijn meesterwerken, als je het zo kon noemen. Tekeningen waar hij persoonlijk trots op was. De rest van zijn verloren tijd zat in een tekenblok dat al op zijn nachtkastje lag. Tja, hij had vroeger veel vrije tijd gehad voor zulke nutteloze dingen en dus had hij maar een boekje aangelegd met die dingen. Hij was er ook best goed in, eigenlijk. Beter dan sommige anderen.
De lege koffers werden even aan de kant gezet en hij besloot het bed bij het raam te willen, dus ook dat fikste hij eventjes door zijn magere lichaam een enorme krachtsinspanning te laten leveren en binnen enkele tellen stond het bed onder het raam, wat naar zijn mening een leukere plek was. Nu kreeg ook het nachtkastje een andere plek en de koffers werden onder het bed geschoven, waarna hij besloot dat hij klaar was met inrichten. Juist op dat moment bereikte de stem van Benji zijn kamer en met een grijns besloot hij dat hij wel zin had in een zak chips of ja, wat er nog van over zou zijn tegen de tijd dat hij beneden was. Hij geloofde niet dat de andere jongeman zou wachten tot iedereen beneden was voordat hij begon met eten, vooral niet toen hij het gekraak van de zak hoorde. Even schudde hij zijn hoofd, waarna hij zich naar de deur bewoog en deze weer opende. Oh kijk, nu was hij heel snel beneden en hij liet zich op de bank vallen. 'Welke film was het ook al weer?' vroeg hij, waarna hij een hand chips jatte uit de zak die Benji in zijn handen had. De zak die onder de hand al aardig leeg begon te raken, moet ik erbij vermelden.

Het was voor Ravay wel duidelijk dat ze niet naar beneden zou gaan, echt van plan om samen met de jongens film te kijken, was ze gewoon niet. Waarom zou ze ook? Over een half uurtje was de al van plan om eten te gaan maken, eens zien of ze haar kookkunsten zouden waarderen. Waarschijnlijk niet, ze zagen er meer uit als van die gasten die gewoon iedere avond wat te eten bestelden en dat ging dus echt niet gebeuren. Rav wilde best voor hen koken, daar had ze echt geen problemen mee, maar dan wilde ze tenminste een heel klein beetje respect voor haar werk. En zij mochten de tafel dekken, mits ze überhaupt aan tafel zouden eten, het was heel goed mogelijk dat ze gewoon voor de televisie zouden eten. Probleem was dat Rav geen benul had van het leven met jongens, ze was gewend geweest aan een huis vol meiden en nu was haar geslacht in de minderheid. Hoe ze daar mee om zou gaan moest ze gewoon nog even bedenken. Even. Uiteindelijk liep het meisje toch naar beneden, recht door naar de keuken en daarbij de jongens negerend. Het was bijna zeven uur nu, dus dan kon ze best eten maken. Eerst de spullen voor de saus snijden, daarna de saus prakken en in een pan gooien om af te wegen. Ook de juiste hoeveelheid spaghetti moest afgewogen worden, water opzetten en uiteindelijk de spaghetti laten koken. Alles in een enorme pan gooien, nog eventjes laten staan en uiteindelijk was ze klaar. 'Als jullie eten willen, het staat in de keuken. Veel succes ermee,' om ondertussen op zoek te gaan naar bakjes, dan kon ze de rest invriezen en later opwarmen.

Trots op je Elke  

Het was Dean die als eerste op het aanbod inging, Ravay bleef op afstand. Maakte hem niet zoveel uit, misschien was het wennen aan het mannelijk geslacht dat nu lichtelijk in de meerderheid was in huis. Oh, nu had hij ook meer chips. Tenzij Dean in sneltempo een zak naar binnen kon werken en dus voor twee telde, dan niet. Hij had zelf al ongeveer een halve zak op, eigenlijk hoefde hij niet te zeuren. Deed hij ook niet, toch? Nah. Welke film het was, nou, daar stelde de jongen een goede vraag. Even haalde hij zijn schouders op, waarna hij naar de afstandbediening reikte die op de kleine, glazen salontafel lag en die op Deans schoot gooide. 'Tv-gids, altijd handig.'
Ondertussen hoorde hij een lichte tred in de buurt van de trappen en even keek hij opzij, om te zien dat het inderdaad Ravay was die van de trap liep. Zij schonk echter geen aandacht aan hem of Dean, maar liep in één stuk naar de keuze. Nu kon hij wel een stereotiep vrouwengrapje maken, maar dat was niet echt iets dat binnen de omtrek van zijn humor viel. Misschien heel soms. Als iemand het verdiende. Misschien moest ze even in de oven zitten om dat ijs rond zichzelf te laten smelten. Kijk, dat leek er al meer op. Hij hoorde echter potten en pannen die op vuren gezet werden en enkele waterdampen kwamen de keuken uit, wat betekende dat Ravay aan het avondeten was begonnen. Zonder dat hij of Dean iets had moeten vragen, kijk, misschien zou dit nog meevallen. Pas toen een walgelijke geur zijn neus binnendrong, werd het voor hem duidelijk dat hij misschien toch niet te hard van stapel moest lopen wat het eten betrof. 'Zeg verdomme niet dat dat spaghetti is,' mompelde hij, waarna hij opstond en de zak chips bij Dean achterliet. Ja hoor, toen hij de keuken binnenwandelde en de rood-oranje saus zag, zuchtte hij even. 'Yap, dat wordt pizza voor mij vanavond. Eet jij mijn portie maar op, daar word je groot van.' Goed, hopen dat hier ergens een gouden gids lag met wat telefoonnummers van plaatselijke pizzazaken, die hopelijk ook snel leverden. Of hij kon vasten vanavond, maar dat was wel de laatste beslissing die hij wilde nemen.

Moeiteloos ving hij de naar hem toegeworpen afstandsbediening en terwijl hij met een half oog uitzocht waar de on/off-knop zat, zocht hij met zijn andere oog in de televisiegids naar de naam van de film die ze zouden gaan kijken. Oh ja, hij zocht uiteraard ook naar de zender waarop de film werd uitgezonden, die hij snel gevonden had. Ook de aan-knop was snel gevonden en na wat prutsen kwam er wat kleur op het zwarte televisiescherm en god het was een wonder, het ding deed het ook nog eens prima.
Hij was zo gefixeerd geweest op het nutteloze zoeken naar de film, dat hij het meisje dat naar beneden kwam helemaal niet gezien of gehoord had. Pas toen er gerommel in de keuken klonk realiseerde hij zich dat het bijna etenstijd was en dat het meisje maar moest koken, aangezien niemand anders in dit huishouden dat kon. Ach, misschien was ze toch wel een soort van schatje. Misschien ook niet trouwens, vrouwen waren helemaal niet te vertrouwen, in geen enkele situatie. Wacht, waar kwam dat verdomde wantrouwen nou weer vandaan? Daar had hij nooit last van en dat zou nu dus ook niet het geval zijn, verdorie. Hij concentreerde zich eventjes op het beeld, maar toen er niet onaantrekkelijke geuren de keuken uit kwamen drijven en Benji een mopperende opmerking maakte, raakte hij zijn aandacht kwijt en richtten zijn ogen zich op de keuken, waar zijn nieuwe huisgenoten nu allebei waren en het leek er niet al te vriendelijk aan toe te gaan. Hij zuchtte, kwam overeind en bewoog zich ook maar naar de keuken toe, waar de geur van spaghetti hem verwelkomde. Zo erg was dat toch niet? Benji vond blijkbaar van wel en Dean haalde zijn schouders op. 'Als jij pizza bestelt eet ik graag mee,' meldde hij droog, hoewel hij met een peinzende blik naar de spaghetti keek. 'Mits Ravay het goed vindt als ik dan ook wat van haar creatie mee-eet.' Kijk, dat was zijn tactiek. Gewoon van twee walletjes eten, dat kon hij perfect want hij zou er toch geen gram van aankomen en god, hij was een verschrikkelijk persoon als het om eten ging. Hij at vrijwel alles.

De eerste jongeman kwam de keuken al binnen, eigenlijk nog voordat ze helemaal klaar was en de kritiek lag ook meteen open en bloot op tafel. Dat was makkelijker en sneller open en bloot dan dat je Rav ooit zou krijgen. 'Yap, dat wordt pizza voor mij vanavond. Eet jij mijn portie maar op, daar word je groot van.' Een woedende blik verscheen in de ogen van het meisje, maar ze was slim genoeg om dat niet te laten merken. Een paar stappen de woonkamer in, telefoon ontgrendelen en de huistelefoon kon al niet meer gebruikt worden om pizza te bestellen. Nu alleen nog zorgen dat hij z'n mobiel niet ging gebruiken. En zodra hij overduidelijk op zoek ging naar een gouden gids, gooide ze met flink wat precisie de pollepel tegen z'n hoofd aan. Oeps. Nu zat er spaghettisaus in z'n haar, wat jammer nou. 'Of je het nu wilt of niet, je eet het.' Er klonk een zekere mate van koppigheid in haar stem door, een klank die ze ook altijd op haar zusjes gebruikt had als zij dachten iets anders te doen. Iets anders dan wat Rav wilde dat ze deden. 'Het maakt me niet uit of je het lekker vindt of niet, je kan niet altijd hebben wat je wilt en desnoods zorg ik er persoonlijk voor dat die pizza er niet komt. Twee opties, zorgen dat je geen telefoon hebt om mee te bellen, de huistelefoon is al afgesloten, of de pizzabezorger tegen houden. Kies maar.'
'Als jij pizza bestelt eet ik graag mee. Mits Ravay het goed vindt als ik dan ook wat van haar creatie mee-eet.' Waarom wist hij haar naam. Waarom sprak hij haar aan met haar naam. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet? Echter gunde ze Dean totaal geen aandacht en hield ze haar blik strak op Benji gericht, iets waar ze zich heel ongemakkelijk bij voelde. Wat misschien zichtbaar was, maar daar ging het nu niet om. Kon iemand haar uitleggen waarom ze met twee van die enorme gasten in huis geplaatst was? Nee? Enfin, je zou Ravay niet horen liegen en ze stond dus ook vol achter haar zojuist gesproken woorden, maar ze kon niet weten hoe de rest erop ging reageren en nu kon ze dus alleen maar afwachten. Zo'n stom idee, afwachten. Alsof je de rest van je leven wilde wachten op de beslissing van anderen.

Ze ontkoppelde zo snel als haar korte benen dat toelieten de huistelefoon, wat hij op zich best lachwekkend vond. Alsof hij niet wist hoe hij dat ding terug kon laten werken, ach. Hij rommelde in wat kastjes, op zoek naar iets waar enkele telefoonnummers in zouden staan, maar werd afgeleid door een voorwerp dat tegen zijn achterhoofd gegooid werd. Toen hij op de grond keek en daar een pollepel met nog wat restanten van de saus op zag liggen, draaide hij zich rustig om, waarna hij even glimlachte. 'Ik denk dat ik nog steeds voor mezelf kan beslissen wat ik wel of niet doe, je leeft niet meer met mensen samen waarover je de baas kan spelen, schat en of je het nou leuk vindt of niet ; ik eet pizza.' Hij haalde met zijn vinger wat saus uit zijn haar, waarna hij naar het meisje liep en twee verticale strepen op haar voorhoofd zette met de saus, om er daarna een boogje naar boven onder te zetten. Nu zag ze er tenminste iets vrolijker uit. 'En nu ga ik douchen, eet smakelijk.' Met een rustige tred liep hij de trap op, naar de badkamer die net naast zijn slaapkamer lag. Hij ging echter eerst nog even langs zijn slaapkamer, om zijn mobieltje te halen en gewoon naar een helpding te bellen, waar ze wel een paar telefoonnummers van pizzazaken zouden doorgeven. Die mensen waren tenminste niet zo irritant als Ravay, raaf, wat dan ook. Het duurde dan ook niet lang voordat hij twee pizza's bestelde, die over een kwartiertje geleverd zouden worden. Als Ravay de pizzajongen zo graag tegen wilde houden, mocht ze dat van hem gerust doen. Het was niet dat dat voor hem echt een spektakel zou zijn, omdat hij de pizza nog altijd langs boven aan kon nemen of het meisje gewoon verplaatsen. Ze mocht het gerust proberen hoor, haar plannetje zou toch niet werken, hoeveel pollepels ze ook gooide - iets waar ze wel goed in was, moest hij toch even vermelden.
Goed, zo'n tien minuten later was de spaghettisaus uit zijn haar verdwenen en had hij zijn jeans weer aangetrokken, waar nog een briefje van twintig in te vinden was. Prima. Hij ruimde de badkamer nog even snel op en liep daarna de trap af, zijn shirt ondertussen aantrekkend. Nou ja, hij had nog een paar minuten, dus liep hij nog even naar de bank, waar hij zich op liet vallen, wachtend tot de bel ging. Dat die andere twee maar spaghetti aten, of Ravay op z'n minst. Dean kreeg zo nog wat pizza.

Oh, het was wel een gezellig huishouden hoor. Er werd nogal wat in de rondte gegooid met eten en dan vooral lepels, die tegen het achterhoofd van Benji aan kwam. Wat een schatje was die kleine Ravay ook, met haar brutale koppie en haar nog brutalere mond. Misschien was het een juist idee om haar maar eens even duidelijk te maken dat zij de baas al helemala niet was in dit huishouden, hoewel ze de enige was die kon koken. Nou, dat gaf haar niet direct recht op het commanderen van hem en Benji. Niet dat Dean nu al iets tegen het meisje had hoor, zeker niet. Ze moest alleen haar plek leren kennen en ach, hij wilde best een handje toesteken om haar daarmee te helpen. Het was ook zo wat als zij de hele tijd in de waan leefde dat haar wil wet was, want dat was in geen geval zo. Oh, in ieder geval vertrok één van zijn huisgenoten naar boven -waarschijnlijk om te douchen- en Ravay bleef met een nukkig gezicht beneden staan. Dean trok zijn schouders op en besloot de televisie maar weer uit te zetten, die hij net met wat moeite aangekregen had. Maakte ook niet zo uit, hij had de tijd. Grote kans was dat Benji toch al had gebeld voor pizza, er bestond namelijk zoiets als een mobiele telefoon hoewel Ravay zich dat nog niet beseft leek te hebben. Dean zou zich nog wel even van de domme houden, dat was alleen maar positief voor zijn maag.
Makkelijker dan hoe hij de televisie aan had gekregen, zette hij het gedrocht nu ook weer uit en het leek ineens echt stil in de ruimte, omdat het geluid van de televisie de stilte nu niet meer verbrak. Nou, dan moest hij maar uitzoeken hoe de radio hier werkte want stilte was verschrikkelijk, dan was er niets war hij zich op kon focussen en daar werd iedereen nerveus van. Hij haatte stilte. Hij haatte stilte. Hij haatte stilte. Laat dat duidelijk zijn, Dean hield niet echt van stilte.

~Ik haat het gebrek aan spellingcontrole op school. Kus.

'Ik denk dat ik nog steeds voor mezelf kan beslissen wat ik wel of niet doe, je leeft niet meer met mensen samen waarover je de baas kan spelen, schat en of je het nou leuk vindt of niet ; ik eet pizza.' Daar kon hij nog best wel eens vreemd van opkijken, ze was niet van plan die pizza hier binnen te laten komen, hoe hij daar ook over dacht. Zodra de jongeman naar Ravay toe liep, deinsde het meisje achteruit en stond daarbij tegen het aanrecht aan. Haar ogen waren gefixeerd op zijn lichaam, maar dan niet hoe fantastisch (kuchtinnkuch) het was, maar meer om aan te zien komen wat zijn bedoeling was. Zachtjes streek zijn hand drie keer over haar voorhoofd, overduidelijk dat hij spaghettisaus op d'r gezicht had gesmeerd, hoewel Rav niet kon zien dat hij er een smiley van had gemaakt (ik denk tenminste dat je dat bedoelde?). Geïrriteerd haalde ze haar hand over haar voorhoofd heen om het weg te halen, maar op die manier kwam er alleen maar een streep, iets wat het niet bepaald beter maakte.
Beide jongemannen hadden zich uit de voeten gemaakt en het meisje had de neiging om alles in de keuken, door de keuken te gaan smijten. Chagrijnig als wat liep ze de keuken weer uit, liet de spaghetti gewoon op het vuur staan en stampte de trap op. Hoewel stampen in haar geval nog steeds niet zoveel herrie maakte, er was namelijk niet zoveel gewicht om mee te stampen. 'Dan vreten jullie voortaan toch lekker afhaal, ik kook in ieder geval niet meer voor zeikers die niet eens het lef hebben om verdomme spaghetti te eten. Dacht dat ik met mannen in huis geplaatst was, blijken het mietjes te zijn.' Moeite om haar woorden hardop, erg luid uit te spreken had ze niet. Beiden mochten horen dat ze het niet eens was met het soort waar ze nu mee in huis zat en eenmaal op de zolder smeet ze de deur met een klap dicht. Het erge was nog dat ze vanavond niet eens hoefde te werken, dus zou ze verplicht in dit huis zitten. Nergens anders kon ze heen, eerst had ze ook nergens anders heen gewild, maar nu? Nu zou ze iedere kans aangrijpen om hier weg te komen. Misschien zou ze wel een keertje uitgaan, kijken of dat inderdaad zo leuk was als haar collega's zeiden.

Ravay was echter naar boven gegaan, wat ervoor zorgde dat hij hier alleen met Dean zat. Niet dat hij dat vreselijk vond, de jongen was een stuk aangenamer dan het meisje. Rustiger, dat alleszins. Geen vrouwelijke, chagrijnige hormonen die de naam oestrogeen hadden. Misschien was ze ongesteld en deed ze daarom zo chagrijnig. Was een optie, hij wist alleen dat ze haar gedrag moest veranderen, wilde ze het hier uithouden. Hij had deze keer gewonnen, mits je dat zo kon noemen en dat zou wel vaker gebeuren als je keek naar hoe snel zij op had gegeven. 'Nou hey, pizza en een film zonder het gezeur van onze vrouwelijke huisgenote, kan niet beter worden,' mompelde hij, niet wetend of Dean het eigenlijk hoorde. Kort na die woorden ging de bel en met een glimlach liep hij naar de voordeur, om die met dezelfde glimlach te openen en de pizza's aan te nemen, waarna hij het briefje van twintig in de handen van de jongen schoof en de deur weer sloot, als teken dat hij de overschot mocht houden. Hij zette beide dozen op de salontafel, waarna hij een stuk van zijn eigen pizza nam. Hij had wel gehoord wat Ravay gezegd had hoor, maar hij kon er niets aan doen dat hij een normaal individu was en dus sommige dingen niet binnenkreeg. Misschien was zij te kortzichtig om dat te begrijpen, ach. Met het stuk pizza in zijn hand liep hij de trap weer op, haalde de trap naar de zolder omlaag en beklom deze daarna, om op Ravay's kamer terecht te komen. 'Kijk,' begon hij, 'niemand heeft hierom gevraagd, ja? Dus ga geen frustraties uiten op mij, Dean, wie dan ook. Goed, er gaat zo een film beginnen dus ik zie vanzelf wel of je mee komt kijken of niet en anders tot morgen, denk ik.' Hij nam een hap van de pizza en trok het luik weer open, waarna hij weer naar beneden liep, richting de keuken deze keer. Hij haalde de pot saus van het vuur af, zodat deze niet kon aanbranden en haalde zijn vinger er even door, al schudde hij echter zijn hoofd toen hij de saus proefde. Nee, hij zou het nooit lusten. Pizza, er was pizza. Of Ravay dat nou leuk vond of niet. Maakte hem op dit moment niet uit wat zij van de situatie vond, ooit zou ze moeten leren dat het leven met anderen niet altijd positief was. Al begreep hij niet waarom ze zo overdreven moest reageren, hij zou de andere dingen heus wel lusten of zo. Hormonen, zeker? Hij grinnikte even, waarna hij weer op de bank ging zitten en de doos pizza op zijn schoot naam.

O. Wist hij veel, ze gingen toch film kijken. Echt hoor, die mensen in dit huishouden waren zo verschrikkelijk duidelijk wat betreft hun wil, daar viel helemaal niet aan te tippen. Echt, geen enkel huishouden kon op deze manier functioneren en dat van hen zou het ook wel niet al te lang volhouden, aangezien de spanningen tussen de twee huisgenoten al voelbaar was en Dean had stiekem wel het gevoel dat hij er een beetje tussenin stond. Dat was best wel heel goed mogelijk ook, aangezien hij nog niet echt een kant gekozen had. Hij neigde wel meer naar Benji toe hoor, daar niet van, maar hij had nog geen hekel aan het andere meisje. Ach, hij moest stoppen met zeiken en zich hier gewoon buiten houden, hij had er toch niets aan als dit moeizaam werkende systeem nu al instortte. Dus, hij rook de pizza en besloot om nog maar een sigaret te gaan roken. Benji was toch naar boven, vuurwerk afsteken samen met Ravay, dan kon hij net zo goed de tijd nemen om nog even in de kou buiten te gaan staan. Of zo. Alsof het hem kon schelen wat zijn huisgenoten van hem dachten, hij had zo zijn meningen over hen, hoewel hij die niet over straat zou strooien.
Na even zoeken vond hij de achterdeursleutel en hij liep de lichtelijk overwoekerde achtertuin in, die vanuit zijn kamer groter had geleken dan zij eigenlijk was. Maakte niet zo veel uit, hij was niet iemand die uren in een groentetuintje stond te schoffelen of dagen bezig was met het aanleggen van een perfect parkje. Nee, alsjeblieft niet. Hij was tevreden met een plekje om te staan, zodat hij de sigaret rustig op kon roken, waar hij de tijd voor nam omdat hij niet het gevoel had dat hij echt op hoefde te schieten, hoewel hij bij het weer naar binnen lopen merkte dat Benji al weer beneden was en zich ook al nuttig had gemaakt door de saus en spaghetti van het vuur af te halen. Nou, dat was al meer dan Dean had gedaan en opnieuw kon hem dat vrij weinig tot niets schelen, simpelweg omdat het hem niet deerde. Een blik op de klok vertelde hem echter dat de film zou beginnen en hij deed de achterdeur weer op slot, waarna hij de sleutels op de plek legde waar hij ze vandaan gehaald had. Daarna zette hij de televisie weer opnieuw aan en jatte hij een stuk pizza, aangezien Benji in de keuken was en ach, als die vreetzak twee pizza's in zijn eentje at werd het tijd dat hij gerantsoeneerd werd.