De open plek

Tussen alle dicht op elkaar staande bomen en struiken, is een kleine open plek. Op deze plek dringt de zon door het dichte bladerdak heen en hier groeien enkele prachtige bloemen. Deze plek is een prettige plek om te zijn, aangezien veel mensen hier niets van weten. Het is hier rustig, het is hier stil. Alsof de magie van de wereld nog steeds aanwezig is in dit kleine stukje jungle.

Maximaal vier personen, open meet.

Hij vond het helemaal niet erg om alleen te zijn. Niet als hij hier was.
Zijn donkere ogen waren gericht op de stralend blauwe hemel boven hem, die nu zichtbaar was door het bladerdak heen. Hij genoot ervan, van de zachte zonnestralen die over zijn huid dansten, die een spelletje speelden met de donkere lijnen op zijn lichaam.
Hij kwam hier helaas niet zo vaak, slechts omdat hij niet wilde dat het opviel. Alleen wanneer hij echt tijd voor zichzelf nodig had, kwam hij hier om tot rust te komen, om te kunnen vergeten hoe veeleisend zijn vader was geworden. Nee, stop. Dit waren geen problemen om nu aan te denken, niet hier en op dit moment. Hij wilde rust en stilte, maar niet om na te denken over de dingen die gebeurd waren of die zouden gebeuren. Hij was liever alleen, maar dan ook echt alleen. Zonder ook maar iets dat hem af kon leiden van het niets. Hij vond het heerlijk hier, aangezien er niemand was die hem kon bekritiseren. En kwam er toch iemand, dan was hij weer weg, gevlogen als een zonnestraal. Dat was een vrij goed passende vergelijking.

Ze zat verstopt tussen de blaadjes, aan de rand van de open plek. De open plek in de jungle was niks voor Nova, de lucht was hier vochtiger dan normale lucht. Lucht van een woestijn, of een andere droge plek.. Ze kon er niet snel een paar verzinnen.
Wel wist ze dat er meerdere mensen hier waren, een feniks sowieso. Moest ze nu in haar vlammende. zwaanachtige gedaante veranderen om te laten zien dat ze aan de goede kant stond? Of waren er ook weerwolven, of zelfs vampiers? Op haar tenen liep ze naar de open plek toe, wachtend op een reactie van een leven iets. Haar leren muilen waren soepel en geluidsloos, en gelukkig had ze haar maliënkolder in een tas gestopt en die achter gelaten in haar schuilplaats (een holle clastrofobische boom, de enige plek waarvan mensen dachten dat er alleen spinnenrag en rottend hout in lag). Ze voelde zich wel een beetje naakt zonder het staal dat zwaar tegen haar borst drukt, ze voelde zich kwetsbaar. In de okergele broek die ze droeg (hij was wel wat groen geworden van het mos en het gras en de bladeren) zaten geen zakken, en in het lichtgrijze tuniek zat alleen een binnenzak. Ze had geen plek voor een mes of zo, dus ze moest haar boog op haar rug houden. Aan de boog zaten rode veren, net als in haar haar gevlochten uit respect voor haar afkomst, en het hout van haar koker was vurenhout. Typisch, dacht ze bij zichzelf. Natuurlijk zal er een vijand me meteen herkennen en doodbijten of krabben. Ze had niks te vrezen voor de verleiding van zeemeerminnen, maar hun klauwen waren nog steeds gevaarlijk, net als de tanten en klauwen van weerwolven en vampiers.

De dag van Lucida was begonnen als elke andere normale dag in haar saaie bestaan. Ze was wakker geworden, alleen in een koud vies hol, en had zich daarna gewassen met wat regenwater dat nog overal te vinden was van de laatste bui. Een beekje was voor haar geen optie, ze was bang voor water. Maar aangezien ze toch schoon moest worden was regenwater een goede oplossing. Ze sloeg haar rode cape weer om en trok haar leren corsset recht, zo zag ze er weer fatsoenlijk uit. Eigenlijk wist ze niet voor wie ze zich mooi maakte, ze was toch alleen. Ze besloot uiteindelijk om naar de open plek te gaan, het was er altijd lekker rustig en dus kon ze ee goed nadenken. Snel rende ze door de bosjes, haar zintuigen op scherp, naar de open plek toe.

-sorry voor eventuele spelfouten, zit op mobiel -

Lucifer was één van die weerwolven die bij uitputting haar meest gemakkelijke vorm opzocht - al mocht "opzoeken" dan wel niet helemaal gepast zijn in deze - in haar geval - veel voorkomende situatie. En het feit was, dat de vorm van wolvin haar het meest gemakkelijk was wanneer ze uitgeput was. Dus liep de wolvin geruisloos tussen de bomen door, die haar de beschutting boden die ze niet zocht. Hoewel ze vermoeid was door een eerder gevecht, zocht ze namelijk toch de plek op waar nog zo'n gevecht het waarschijnlijkst was. Het bleek echter dat eenzaamheid opzoeken op open plekken blijkbaar op de agenda van meerderen stond, zo ook twee andere personen. Die hun menselijke vorm heel aangenaam vonden en zich dus ook minder verborgen als zij was, in haar wolvengedaante, bij de open plek waagde. Lucifer bleef bij de bomen die aan de open plek grensden stilstaan en duwde haar kop langs een stam, om een laag profiel te houden. Eén van de personen van een jonge vrouw, die met de rode veren in haar attire het eerst opviel. De tweede persoon viel minder op, één doordat hij zich laag hield - al dat dan wel niet heel bewust - en twee, omdat hij minder de behoefte leek te hebben gevoeld zich als feniks-clown uit te doffen. Lucifer ontblootte haar tanden, geërgerd door het feit dat meer mensen deze plek hadden opgezocht, maar hield een degelijk gegrom uit, om niet verder op te vallen.

De geur van een medewolvin kwam als een klap aan in de neus van Lucinda, wolven hadden immers een sterke geur, zeker als het geroken werd door een andere wolf, of in dit geval weerwolf. Weer het zachtje gejank van de wolf die zich in Luinda bevond, ze wou eruit en kijken bij deze wolf. Met veel moeite kon Lucinda zichzelf beheersen, en ze haalde een paar keer diep adem. Ze staarde tussen de bomen door en zag nu ook twee anderen. Een nogal opvallend uitgedoste jonge vrouw, die duidelijk een Feniks was, en een man dir ze vanaf hier niet goed kon zien. De Feniks alleen al was genoeg voor Lucinda om te willen grommen, ze ha immers een angst voor vuur en Feniksen konden nogal snel aangbrand zijn. Uiteindelijk besloot ze maar iets dichterbij te sluipen en deze wezens in de gaten te houden.

Het is niet toegestaan voor Nova om nog verder te schrijven hier, haar personage is nog niet goed gekeurd en dat is een vereiste.

Of ja, hij had gehoopt dat hij hier alleen kon zijn. Hij had gehoopt dat hij hier kon genieten van wat welverdiende rust, dat hij hier kon zijn en even aan niets hoefde te denken. Helaas werd dat moment verstoord toen een uitzinnig uitgedoste stamgenote van hem in beeld kwam en direct spanden zijn spieren zich. Niet om haar aan te vallen, maar eerder in een soort van verdedigende, onopvallende houding. Hij wilde niet gevonden worden hier en al helemaal niet door mensen van zijn eigen stam. Als hij er in zijn eentje op uit ging, zorgde hij dat hij feitelijk onherkenbaar was. Uiteraard zou zijn geur opgevangen worden door de nachtwezens, ook wel de weerwolven en vampiers genoemd, maar daar maakte hij zich niet zo druk om. Zolang hij neutraal handelde en liet zien dat hij ongewapend was, zou hij niets te vrezen moeten hebben.
Helaas voor hem moest dit direct op de proef gesteld worden, aangezien hij, voordat hij iets tegen het meisje kon zeggen, een zacht geluidje hoorde. Een knakkende tak, of iets dergelijks. In ieder geval was het resultaat dat hij op zijn hoede was en verdorie, het was nog terecht ook. Tussen de bomen door zag hij de opvallende ogen van een wolf en hij glimlachte slechts. Dit was neutraal terrein en hij zou het niet wagen om ruzie te maken met een weerwolf, al helemaal niet als deze al klaarstond om hen aan te vallen. Hij liet slechts op een kalme manier zijn handen zien, waarin zich geen wapen bevond. Zijn houding, die eerst verdedigend was geweest, veranderde in een nonchalantere houding. Ontspannen, hoewel zijn ogen waakzaam bleven. Nee, hij was niet van plan zich te laten overrompelen door wie of wat dan ook. Als het nodig was, sloeg hij zijn vleugels uit en was hij weg. Hij had daar alleen nog geen behoefte aan, aangezien het conflict uitbleef. Uiteraard was hij zich niet bewust van een vierde persoon, die zich ook aan de rand van de open plek bevond. Anders had hij zich misschien wel iets zorgvuldiger opgesteld tegenover de dieren die hij niet zijn vrienden durfde te noemen. Niet meer, in ieder geval.

Lucinda stelde zich verborgen op aan de rand tussen een paar bosjes, zo stil mogelijk om geen geluid te maken ging ze op haar buik liggen en staarde ze naar de andere wezens. Ze wist dat haar rug zo onveilig was en dat ze van achteren een redelijk makkelijke prooi was, vooral zo met haar rode cape, maar ze had niets te verliezen behalve haar leven, en zelfs van het enigste wat ze nog had kon ze niet helemaal genieten. Ze observeerde de feniks heel goed, en haar ogen vielen op nog een feniks die ze eerst niet goed had gezien, een man. Twee wolven en twee feniksen, niet echt een hele goede combinatie. Haar ogen scanden de rest van de bosrand af, zoekend om mogelijk meer wezens, maar het was verder stil en bewegingsloos, op het geluid van de bladeren na. Weer vielen haar ogen op de mannelijke feniks, die er wel heel relaxed bij zat. Zelf sloeg haar hart nu iets sneller dan normaal, de opwinding om anderen te zien was groter dan ze zelf wou toegeven. Omdat ze altijd al stil was geweest had ze nooit veel sociaal contact gehad, dat was waarom ze hier nu ook zo in de bosjes lag. Het was moeilijk voor haar om haar wantrouwen en angsten aan de kant te leggen en nieuwe wezens te ontmoeten, zeker omdat de meesten haar liever dood dan levend zagen. Bij de wezens hier wist ze het niet, want zelfs onderling konden wolven nog wel eens vechten. Iedereen hier kon haar vijand zijn.