Modderpoel

In het meren gebied zijn er enorme meren, kleine meertjes, alle soorten en maten komen er voor. Echter, het meertje waar we nu bij afspreken kan je niet helemaal een meertje meer noemen. Er is jaren geleden een flinke hoop zand in terecht gekomen (hoe dat ooit heeft kunnen gebeuren is nog steeds een raadsel voor iedereen), maar het is dus een echte modderpoel geworden. Af en toe komen er wezens langs om eens lekker vies te worden of ze zijn gewoon op doortocht langs de vele prachtige plekken hier. Hoe je er dan ook bij komt, het is een fascinerend klein poeltje.

Max 4 personen

Haar haren waren helemaal bedekt door de modder, net zoals haar staart en de rest van haar lichaam. Je zag alleen haar gezicht en een klein stukje van haar staart, die stak namelijk aan het uiteinde uit. Het poeltje was niet lang genoeg, niet haar schuld. Wezens zouden op die manier wel meteen door hebben wat voor iets ze was, misschien schrok het ze wel af. De mannelijke dan, tegen vrouwelijke wezens kon ze niet veel beginnen, behalve gewoon hun ledematen eraf rukken als ze te dicht bij kwamen. Dat was een optie, altijd al geweest, alleen bij mannen was het gewoon makkelijker om eventjes te zingen en ze om haar vinger te binden. Ook daar waren uitzonderingen hoor, maar feniksen vonden het meestal niet zo tof hier met al dat water en een leviathan was in z'n watervorm veel te groot. Als man zou het kunnen, echter, ze had ook een staart waar ze rake klappen mee uit kon delen. Ach, wat nu? De enige reden dat ze hier was, was voor de rust en een modderbad was goed voor haar staart. Dan liet ze hem een klein beetje uitdragen, vitamines intrekken en uiteindelijk waste ze het weer uit in een van de andere meren. Later zou ze weer naar de oceaan gaan. Het goede leven.

Lucinda schoof een paar takken aan de kant en staarde de wat meer open vlakte van de meren op. Hier een daar was een bosje of wat bomen, maar het meeste was water. Tussen de meren door zaten brede stroken met land en af en toe een klein poeltje. Er hing een aangename stilte over dit gebied en opgelucht zuchtend stapte ze tussen de bomen vandaan. De modderige grond voelde zacht en sompig aan onder de momenteel blote voeten van Lucinda. Haar schoenen had ze uitgedaan en droeg ze nu in haar handen, genietend van het gevoel tussen haar tenen. Ondanks dat ze genoeg afstand bewaarde tussen de meren en haar voeten voelde ze toch dat bekende gevoel van angst in haar borst, de angst voor water. Ondanks dat ze niet van water hield, hoewel je gerust kon zeggen dat ze water verafschuwde, was dit wel één van haar favoriete plekken om af en toe te zijn. Soms moest ze even aan de drukte van de jungle ontsnappen en omdat er hier bijna nooit anderen waren was het wel fijn. Als hier al andere wezens waren zaten ze meestal in het water zelf, en omdat ze daar niet te dichtbij kwam was ze wel veilig, dacht ze althans. Een schelpje sneed in haar voet en ze vloekte zachtjes terwijl ze even haar voet optilde om de wond te bekijken. Het was een ondiepe snee maar er druppelde toch wat bloed uit. Haar maag begon te knorren en ze haatte zichzelf even omdat de gedachte om het bloed op te likken bij haar opkwam. 'Ik ben geen beest, ik heb controle. Ik ben geen beest, ik heb controle.' Mompelde ze een paar keer tegen zichzelf terwijl ze haar ogen sloot en haar voet weer op de grond neerzette. Een geluid uit een modderig poeltje niet veel van Lucinda vandaan trok haar aandacht en ze gaf zichzelf een mentale preek voor haar onoplettendheid. Ze draaide zich om naar waar het geluid was geweest en kon nog maar met het gezicht en de staart van een meermin. Instinctief, een woord waar Lucinda trouwens een hekel aan had, deinsde ze een stukje terug en maakte spande ze zo veel mogelijk spieren aan, klaar om er vandoor te sprinten als het zou moeten. Een laag gegrom dreigde uit haar keel te ontsnappen, maar ze wist het nog maar net in te houden.