Blub 'Meet der Zeewezens'

Deze meet vindt zich midden in de oceaan plaats, een plek die alleen te bereiken valt door wezens met een staart en de kracht om onder water te leven. Leviathans en zeemeerminnen. Dit is hun ontmoetingsplek, een gebied waar deze zeewezens bij elkaar komen om God-mag-het-weten uit te voeren. Diep onder het zeeoppervlak, verstopt onder lagen van vissen en andere wezens, het Gezonken Atlantis.


-Alléén zeewezens-

Groepen vissen trokken aan zijn ogen voorbij, weken uiteen, bewogen als een draaikolk door de ruïnes van een ooit welvarende stad. Het was haast triest om te zien hoe makkelijk iets kapot kon. Hoe zelfs het meest succesvolle, het meest prachtige, het boeiendste kon verdwijnen door een simpele golf. Water verzwolg alles, water overwon. Water kon zelfs de grootste stad en de dapperste zeelui met zich meetrekken in zijn verwoestende razernij. Augustus was deel van deze razernij, hij wás razernij. Hij was een triest hoopje woede dat geen enkele reden had om boos te zijn. Maar hij hoorde bij de razernij, de golven, de woede die meer dan de helft van het aardoppervlak in beslag nam. Zijn ogen waren gevestigd op een punt in de verte, een stipje dat steeds groter werd. Het duurde niet lang voor het stipje zich wist te identificeren als een haai. Een sterk, dodelijk beest dat ooit bovenaan de voedselketen had kunnen staan. Helaas had hij plaats moeten maken voor iets groters, iets kwaadaardigers, iets donkerders en bloedlustigers. Augustus maakte zich los van de pilaar waar hij zich rond verstrengeld had en zwom op het beest af. Als een bang katje, een klein visje schrok de haai op en maakte schoot hij weg.

Voor Ravay was vandaag een doodnormale dag, ze zwom een beetje door de verlaten stad en zong wat voor zich uit. In het water zou je natuurlijk haar stem niet goed kunnen horen, maar de trillingen lokten vissen aan en ze vond het leuk om er af en toe eentje te verslonden, hoewel ze dikwijls gewoon rustig afwachtte en de beestjes met rust liet. Zo'n veelvraat was ze nu ook weer niet. Nou, oké soms was het leuk om gewoon die beesten uit te moorden voor het plezier, maar dat deed ze echt niet altijd en echt niet alleen voor haar eigen voldoening. Af en toe waren ze vervelend of werkten de kleurtjes op haar zenuwen, eigen schuld. Abrupt stopte ze met zingen zodra ze merkte dat een deel van een van de pilaren hier, geen pilaar was. In eerste instantie had ze het niet opgemerkt, maar het was een Leviathan geweest die rond de paal gekruld zat en zich nu langzaam losmaakte. Het beest was enorm, wat inhield dat hij waarschijnlijk ook nog eens een aantal jaren ouder zou zijn en misschien had hij wel de neiging om te paren. Als hij het niet erg vond, dan had Rav die neiging niet. Snel, haar staart maakte een paar razende zwiepen, verborg ze zich achter wat brokstukken, waarbij de vissen alle kanten op stoven en daarmee ook nog eens geluid veroorzaakten dat de Leviathan kon horen. Trillingen. Verdomme, waarom had ze dan ook altijd last van die beesten. Vissen bedoelde ze dit keer dan, hoewel Leviathannen haar ook regelmatig lastig vielen en het was heel lastig om eraan te ontkomen. Maar nogmaals; Ravay had niet de minste behoefte om al te gaan paren.

Hoewel Anthony zich inmiddels al maanden geen pas op het land had bevonden, voelde de warme deken van water rond zijn gigantische lichaam nog zoals het die eerste dag had gedaan. Na zijn afgelopen bezoek aan de vaste grond had het water hem verwelkomt en een onbeschrijfelijk gevoel gegeven.
Anthony was zich inmiddels welbewust van zijn machteloosheid op het land en zou daar dan ook nooit nog vrijwillig verblijven. Waar zijn aanvang, zo’n vier maanden terug, volledig moedwillig was, was zijn, naar zijn mening véél te lange, verblijf alles behalve. Hij was zich wel degelijk bewust van de gevaren geweest, enkel was het het negeren van de voortdurende pijn en ellende die de herinneringen enigszins plezant hadden gemaakt. Hij wilde het destijds niet geloven. Hij wilde niet toegeven dat deze landwezens niets maar haat en euvel in zich hadden, waar dat wel het geval bleek te zijn. Met goede intenties had hij het land betreden, maar dit werd snel tot een einde gebracht toen hij niet veel later door een aantal wolven in gevangenschap werd genomen. Ze hadden zijn vlees praktisch in stukken gescheurd en hij had dan ook geen keus maar zich laten vallen op de harde grond. Het was een wonder dat de jongen deze barbaarse ontmoeting had overleeft, aangezien er weinig van zijn lichaam te herkennen viel toen de beesten het hoopje vlees verlieten. Het gevoel van machteloosheid en verlies had hem beklommen en hem gemotiveerd om enkel één ding vast te stellen. In zijn volgende bezoek zou hij zijn menselijke vorm zo moeten trainen, dat de afgrijselijke honden hetzelfde zouden voelen als de vele zeewezens; angst, pure angst.
De lichte trilling in het water was hetgeen wat maakte dat Anthony zijn hoofd hief. Een ordinaire trilling, één die hem zo had kunnen passeren zonder zijn besef ervan. Echter was Anthony momenteel op zijn best; vol met woede. De, iet wat hijgende trilling, kostte hem niet veel moeite om te traceren, aangezien de ‘snorharen’ rond de neus van de immense waterslang nog een ander doel hadden dan het verpesten van de vlekkeloze snuit; voelen. Binnen enkele seconden wist hij zijn kop te heffen en zijn gigantische lichaam in beweging te krijgen. Anthony voelde zich volledig in zijn element; in zijn macht. Hij liet zijn ogen over het, inmiddels verwoestte landschap van Atlantis glijden, zoekend naar iets van leven wat dit beest kon verscheuren. Hoewel Atlantis, volgens de verhalen, ééns zo'n prachtige, bruisende stad was geweest, had het vertrek van magie de zwaartekracht laten overheersen. De stad was gezonken en had zich in een kwestie van jaren gevuld met mos en vele andere planten, zo was hem verteld. Echter waren deze schudkleuren momenteel in zijn voordeel, aangezien zijn blik binnen enkele milliseconden de prachtige kleuren van een staart wist op te vangen; een zeemeerminnen staart.
Het kolkende water had het vrouwelijke figuur duidelijk al attent gemaakt op Anthony’s aanwezigheid, hoewel dat hem een zorg was. Hij was niet uit op paren, hetgeen waar de zeemeerminnen zich uit de voeten voor maakten. Mannelijke figuren waren een stuk makkelijker te overmeesteren en Anthony had dan ook het lef niet om één van die venijnige beesten op hun plek te plaatsen. Hoeveel pracht deze dieren ook uitstraalden, ze waren niets maar arglist. Zonder te twijfelen duwde hij met zijn kop tonnen aan water weg naarmate hij de afstand tussen het dier en hem verkleinde, om zo dichtbij genoeg te komen om haar staart tussen zijn tanden te plaatsen en haar zo machteloos over te laten.

Gwen zuchtte, alhoewel dat niet zo duidelijk te merken was in het water dat zich overal om haar heen bevond. Het was heerlijk weer eens gewoon haar snelheid op de proef te stellen en zich te meten met de kracht die de golven op haar lichaam uitoefenden, maar nu nam ze even een pauze op één van de daken van de ooit zo bruisende stad Atlantis, die een in Gwens ogen prachtig decor vormden voor Gwens gedachten, die ze ditmaal even de vrije loop liet.
De laatste tijd had ze zich maar weinig laten zien aan de oppervlakte. Toen ze laatst weer eens haar menselijke vorm had uitgeprobeerd,voelde ze zich niet goed en voelde ze zich heel zwak. Het leek wel alsof ze kracht verloor bij die gedaanteverwisseling, terwijl ze toch dacht dat dat niet zo hoorde. Dus had ze besloten een tijdje niet meer op land te gaan en zich een beetje te proberen aan te sterken in zee, waar ze zich thuis voelde. Het jagen op vissen vond ze niet vervelend, maar werd op den duur toch ook wel weer een tikkeltje eentonig, dus had ze besloten vandaag maar eens terug te gaan naar de verloren stad die ze in haar jeugd ontdekt had.
Op het eerste gezicht leek het alsof ze alleen was, maar toen ze achter zich een vreemd geluid hoorde, draaide ze zich om en zag ze, een eind verderop, een meermin zich verschuilen voor een enorme leviathan. Op zich leefde ze wel mee met het meisje, want het was echt vervelend dat elke leviathan vaak alleen maar contact maakte vanwege zijn seksuele behoeften. Dus was het altijd beter om er even uit de buurt te blijven als je geen zin had in gedoe.
Snel dook ze een beetje in elkaar, zodat ze minder snel gezien zou worden door het monster. Gelukkig had die al zijn aandacht op de meermin gericht en was Gwen bij beiden nog niet opgevallen - althans zo leek het. Het was het beste om niet te veel heisa te schoppen, omdat het dan alleen maar gecompliceerder werd. En beter zij dan ik, dacht Gwen vals, maar wel totaal eerlijk, terwijl ze stilletjes wegzwom en zich iets verder opnieuw verborg achter de daken van een vervallen kerk.

Zijn groene ogen schoten weg van de haai die hij zojuist nog had weten op te jagen. Ruig zwiepte zijn staart door de ruwe deken van water, waar hij zich zo thuis en zo alleen kon voelen. Hij maakte een scherpe draai, waardoor zijn blik nu gericht was op de pilaar en de omgeving waar hij zich zojuist nog bij had bevonden. Hij was niet dom. Augustus was niet dom en zeker niet doof. De trillingen, de lage tonen. Aanwezigen en absoluut meer dan een. Waar de geluiden, bewegingen, trillingen vandaan kwamn wist hij ook. Een van de drie gedaantes was groot, immens, absoluut eenzelfde wezen als Augustus. De andere twee trillingen waren zwak en triest geweest, tenger en sierlijk. Meerminnen, sluwe wezens, prachtig van gezicht maar zwart en gallig van ziel. Met een krachtige zwiep van zijn staart schoot hij omhoog. Zand en enkele stenen verplaatsen en stoven op en een wolk van stof vormde zich op de plek waar hij zich zojuist had bevonden. Hijzelf deinsde boven de wolk, boven de gezonken stad op en neer en liet zijn blik over de drie figuren onder zich glijden. Een leviathan, twee zeemeerminnen. Een daarvan dichtbij de plek waar hij zojuist nog had gezeten, de leviathan absoluut bezig met die bewuste meermin. En nog een meermin, die zich dacht te verschuilen voor de immense kracht van een leviathan op zíjn speelgrond, bij een kerk. Als hij onder water had kunnen lachen, dan had hij dat gedaan. In plaats daarvan klonk er een geamuseerd woeste bries, waarna hij met nog twee zwiepen van zijn staart boven de kerk tot stilstand kwam.