<3 Yuraia <3

Iraia's hakken tikten op de stenen, op een vrij snel tempo liep ze door de straten, zigzaggend tussen alle steegjes door. Zo'n tien minuten geleden had ze het restaurant verlaten, het was al middernacht geweest en de mannen van de universiteit waren nou ook niet bepaald het meest leuke gezelschap. Natuurlijk, het was geweldig dat ze uitgekozen was om de leerlingen te gaan vertegenwoordigen en daarom moest ze continue om de tafel zitten met de directeur, adjunct en nog een aantal belangrijke mensen. Heel tof om dan met ze te moeten vergaderen hoor, maar ze waren allemaal een flink aantal jaar ouder en zo heel fantastisch was het nou ook weer niet. Wel een chique restaurant, daar zou ze niet meer zo vaak komen.
Nog maar één steeg door en dan was ze thuis. Zodra ze ongeveer op de helft van de steeg was, kwamen aan het uiteinde twee mannen tevoorschijn en liepen langzaam op haar af. Het was niet dat Iraia altijd films keek waardoor ze er een slecht gevoel over kreeg, maar de dreigende tred van de mannen maakte het beangstigend. Vrijwel meteen draaide ze zich om, maar ook aan die kant waren er ondertussen twee mannen aan komen lopen. Oké, dan maar gewoon doen alsof ze dom was en doorlopen. Stug liet ze haar hakken tikken en kwam zo steeds dichter bij de mannen, alleen leken ze langs haar te lopen en bijna haalde ze opgelucht adem, tot ze van achteren opeens bij haar arm gepakt werd en hard tegen de muur gedrukt. 'Je bent altijd zo slim met die tong van je, ik vraag me altijd al af hoeveel oefening je dan had.' Het kwam er dus meteen op neer dat het niet van die hele slimme jongens waren (dus ja ik heb die zin expres zo gedaan), die konden gewoon niet op de universiteit zitten. 'Je zin klopt niet, misschien moet je een keertje terug gaan naar Nederlandse les en leren dat een tong niet slim kan zijn.' Aan het gezicht van de jongeman te zien was dat niet het juiste antwoord. 'Eens zien wat je er nog meer mee kan,' de woorden mompelde hij, maar een valse lach kwam over zijn lippen gerold en hij duwde het meisje hard tegen de muur aan. Haar beide handen zaten vast in ééntje van hem, waarna hij zijn lippen dwingend op die van haar duwde.

Zo lang geleden dat ik een nieuwe jongen had      

Het was nog niet eens zo laat op de avond, maar blijkbaar wel laat genoeg om de voor hem zo vertrouwde steegjes te voorzien van rumoer, dat luider weerklonk vanaf deze hoogte dan deze in werkelijkheid was. Hij stond zoals wel vaker op zijn terras, wat eigenlijk een klein, stalen oppervlak was dat met de trap verbonden was die hij wel vaker opliep om naar zijn eigen huis te gaan. Huis, voor zover je dat zo kon noemen. Het was niet veel, slechts twee kleine kamers waarvan één een kleine badkamer was en in de andere slechts de broodnodige spullen stonden. Een bank om op te overnachten, een koelkast en een magnetron. Dat moest het ongeveer zijn. Als je sinds je twaalfde op de straat leefde, was het meer dan genoeg om je tevreden te houden. Het geld om zichzelf van eten te voorzien, vond hij van de anderen die hier leefden. Je moest elkaar in elkaar slaan om te overleven, dat waren de regels van de straat. Anderen deden soms hetzelfde met voorbijgangers, mensen die niet wisten wat voor plek dit was. Hij niet, alhoewel hij hier opgroeide en een beetje van mentaliteit hier mee had gekregen. Alles was goed als het ervoor zorgde dat je overleefde. Ach, hij hield het bij mensen die hier leefden, de minder aangename mensen dan. Als hij geluk had, vond hij nog wat andere spullen, zoals een pakje sigaretten dat hij nu in zijn zak had zitten van een paar dagen geleden. Je weet wel, mensen zeggen vaak dat mensen die in zulke omstandigheden leven maar werk moeten zoeken, maar welke werkgever - die een goed betaalde job aanbiedt - neemt iemand aan die nooit de kans heeft gehad om een schooltraject goed af te ronden? Juist, geen enkele.
De rumoer die voornamelijk alleen uit mannelijke stemmen bestond, werd nu onderbroken door een zachte, vrouwelijke stem. Als het al een vrouw van hier was, zou het een ruwe stem zijn geweest. Deze was als fluweel, als hij het daarmee mocht vergelijken. Iemand die niet wist wat voor plek het hier was en in handen was van mannen die niet genoeg hadden aan hun eigen poten. En dan moesten ze weer een hulpeloos iemand benaderen. Regels van de straat, in hun ogen. Hij had nog wat waarden en normen van thuis uit en puur omdat hij vond dat niemand dit verdiende, zou hij helpen. De goede jongen spelen, voor één keer dan. Hij drukte zijn half opgerookte sigaret uit tegen één van de ijzeren relingen, waarna hij zichzelf eroverheen hees en van een niet al te hoge afstand naar beneden sprong. Na een aantal jaar leerde je wel hoe je snel en veilig ergens vanaf kon springen en verkeerd neerkomen was nog altijd beter dan neergeslagen te worden, tot je niet meer kon vallen. Ook dat was hier vaker voorgekomen. De regel van de sterkste, zo heette dat. Goed, de verschillende stemmen kwamen uit het steegje aan zijn linkerkant en bij aankomst zag hij inderdaad iemand tegen de muur gedrukt staan, vier mannen om zich heen waarvan er één een baseballknuppel had. Zijn aankomst was echter niet onopgemerkt gebleven en nadat hij een rechtse aanval van de baseballknuppel-man kon ontwijken, gaf hij deze met plezier een linkse hoek terug, waardoor de knuppel in zijn handen terecht kwam. Een slag op de knieën van de man die het meisje vasthield, maakte dat hij op de grond zakte en hij tijd had het meisje achter zich te trekken. Niet eens zo heel veel later lag het viertal een tijdje buiten westen, lang genoeg om het meisje bij de pols te grijpen en haar de steegjes uit te trekken, ietwat verder naar de bewoonde wereld.
'Jij,' begon hij, 'jij gaat hier zo snel mogelijk weg en komt nooit meer terug, volgende keer is er niemand om je te redden, dat zweer ik je. Houd je mond tegen iedereen over wat je hier gezien hebt en vertoon je hier niet meer. Dit is geen plek om 's avonds rond te wandelen, zelfs 's middags niet.' Hij duwde tegen haar rug, gebaarde nog eens met zijn hoofd dat ze moest vertrekken en liep daarna terug naar zijn eigen huis, kamer. Ja, dit zou gevolgen hebben voor hem, wanneer de mannen hun lesje niet leerden. Als ze nog ergens een groep hadden zitten, zouden ze die misschien achter hem sturen, maar ach. Humaniteit, dat wat nodig was om te overleven? Tja, daar hoorden soms een paar goede daden bij. Zuchtend liep hij de trap op, deur open, deur op slot. Weer een doodnormale dag in funkytown.

Uit alle macht probeerde Iraia zich los te krijgen van de man die haar tegen de muur gedrukt hield, je kon wel merken dat dit niet de eerste keer was dat een meisje in zijn handen viel. Je merkte aan zijn handelingen dat hij wist wat haar acties waren, zijn heupen hielden haar dan ook alleen al op d'r plaats, daar had hij zijn tweede hand nog niet eens voor nodig. Ondertussen probeerde zijn tong door haar gesloten lippen te komen, iets wat in eerste instantie niet lukte, tot hij haar nog net wat harder tegen de muur drukte. Iraia probeerde naar adem te happen, haar lippen gingen een stukje open en ach, toen vond hij zijn doorgang. Klootzak. Zachtjes gleed zijn hand over haar been naar boven, moeilijk om te bedenken wat hij wilde was het niet, mannen waren over het algemeen al zo voorspelbaar en hij was jammer genoeg geen uitzondering. Iraia kreeg trouwens helemaal niets mee van wat er achter de man gebeurde, zijn onnoemlijk grote hoofd zat voor haar beeld, tot hij opeens door zijn knieën heen zakte en het meisje achter een andere jongeman werd getrokken. De honkbalknuppel van de andere man lag in zijn handen, je kon zien dat hij er goed mee overweg kon. Duidelijk een jongen die hier woonde. Of vaak kwam. Eén van die twee, welke maakte haar niet zoveel uit zolang hij ervoor kon zorgen dat ze hier weg kwam.
'Jij,' begon hij, 'jij gaat hier zo snel mogelijk weg en komt nooit meer terug, volgende keer is er niemand om je te redden, dat zweer ik je. Houd je mond tegen iedereen over wat je hier gezien hebt en vertoon je hier niet meer. Dit is geen plek om 's avonds rond te wandelen, zelfs 's middags niet.' Een duw in haar rug gaf aan dat ze moest gaan lopen, beduusd keek ze haar redder aan, om er dan toch maar vandoor te gaan.

De volgende ochtend was Iraia rond tien uur al weer terug op de plaats waar die nacht alles gebeurd was. In haar mouw had ze een enorm mes verborgen waar hij vingers zich krampachtig omheen klemden, maar ze had gisteren helemaal niets tegen haar redder kunnen zeggen en daar deed ze het niet voor. Hij moest en zou weten dat ze het apprecieerde wat hij had gedaan, hij moest het weten en nu ging ze het hem vertellen. Snel liep ze het desbetreffende straatje in, liep nog een stukje verder en hield eens goed in de gaten wie er hier allemaal was, alleen zag ze niemand. Echter, ze zag haar redder ook niet en ze had gehoopt dat hij hier wel ergens in de buurt zou zijn. Life sucks.

Het was niet het geluid van dronken mensen die nu pas hun weg naar huis zochten, maar het geluid van de wind die zijn weg door de kleine openingen van de oude ramen - die het dak met moeite hielden - had gevonden en daarbij een heleboel kabaal maakte. Hij was op zich al een lichte slaper, dus eens hij wakker was, was het vrijwel onmogelijk om weer in slaap te vallen. Tenzij je hem bewusteloos sloeg, maar dat telde niet. Over bewusteloosheid gesproken, hij was benieuwd of iemand die gozers gisteren van straat had geraapt. Misschien waren ze ondertussen zelf al bijgekomen, wist hij veel. Hij wilde alleen weten of zij zich nog iets herinnerden van gisteren, van hem. Als ze wisten dat hij hen neer had geslagen met een knuppel, zou hij niet echt gewekt worden door de wind. Zijn stijve ledematen zorgden ervoor dat hij mompelend overeind kwam, het bed moest echt eens vervangen worden. Matras en bodem dan, het bed zelf was oké. Hij tastte naar zijn jas, waarna hij een sigaret uit zijn jaszak haalde. Maakte niet uit dat het ochtend was, er was hier niemand om hem tegen te houden. Het was wel een voordeel hoor, de vrijheid die hij hier had. Niemand die hem op slecht gedrag kon berispen, geen regels waar hij zich aan moest houden. Het was een voordeel, één van de weinige voordelen. De jas liet hij voor bekeken en hij liep naar buiten, de frisse wind tegemoet in niets meer dan een lange pyjamabroek. Vrijheid, geen regels? Toch. Het was niet eens zo koud, er hing alleen een stevige wind. Hij nam nog wel snel een aansteker van zijn salontafel en sloot toen de deur achter zich. Nou ja, zette ze op een kier. Hij wilde natuurlijk wel weer terug naar binnen.
Toen hij echter zijn sigaret op wilde steken, viel zijn oog op een meisje dat hij leek te herkennen en niet veel later had hij door wie het was. Hij wist niet of ze werkelijk zo dom was om zijn waarschuwing te negeren, maar kennelijk dus wel. Hier stond ze weer, in de gevaarlijkste buurt die je maar kon hebben - in deze stad dan. Hij zuchtte, legde zijn aansteker en de sigaret op de kast waar hij net nog bij kon van buitenaf en liep toen van de trappen af, richting het roodharige meisje. Eens hij daar was trok hij een wenkbrauw op, waarna hij haar niet-begrijpend aankeek. 'Meen je deze?' vroeg hij met een lichtelijk geërgerde ondertoon in zijn stem. 'Ik dacht dat ik gisteren wel duidelijk genoeg was? Volgende keer is er niemand om je te redden en ik wil niet weten in welke toestand iemand je dan vindt, als je nog te vinden bent.' Hij fronste zijn wenkbrauwen even, waarna hij zijn ogen van haar losmaakte. Het was geen lelijke meid hoor, maar wel een domme meid als ze hier terugkwam na gisteren. 'Dus, ga maar weer weg. Volgende keer ram ik een staaf door je brein, lijkt toch niet te werken nu je hier terug bent.' Hij schudde zijn hoofd en beet even op zijn lip, waarna hij zich omdraaide om weer terug naar zijn woning te lopen, al wierp hij wel nog een korte blik achterom. Dom, echt. Tenzij ze gewoon kickte op gevaar, dan was ze op de goede plek.

Waar zou die jongeman dan eigenlijk vandaan gekomen zijn? Zelf had ze het niet gezien, die vent had haar uitzicht nogal geblokkeerd, maar aangezien hij waarschijnlijk niet van het gedeelte van de stad af was gekomen, moest hij wel van dieper in deze wijken zijn. Niet dat ze er heel erg vrolijk van werd om in deze wijken te lopen, sterker nog het was beangstigend, maar er was een reden dat ze hier was en ze zou niet weggaan voor het gelukt was. Hij had haar geholpen, wat grofweg betekende dat ze hem iets verschuldigd was, dus moest ze hem bedanken. Eigenlijk had ze hem een envelop met flink wat geld willen geven, haar baan bij de universiteit verschafte haar genoeg, alleen had ze ergens het idee dat hij haar een klap zou verkopen, mocht ze dat besluiten. Persoonlijk zou ze het ook niet leuk vinden om geld te krijgen, dan kwam je zo arm en zielig over. Geen goed idee dus.  
'Meen je deze?' Iraia had niet eens door dat hij er stond, ze wilde meteen een paar stappen achteruit zetten, echter wist ze zich in te houden. Dan zou ze nog zwakker lijken dan wat hij al van haar dacht, dat was niet de bedoeling.  'Ik dacht dat ik gisteren wel duidelijk genoeg was? Volgende keer is er niemand om je te redden en ik wil niet weten in welke toestand iemand je dan vindt, als je nog te vinden bent.' Oké, rustig. Kalm. Je kan dit wel zonder hem een klap voor zijn hoofd te verkopen vanwege zijn manieren. 'Dus, ga maar weer weg. Volgende keer ram ik een staaf door je brein, lijkt toch niet te werken nu je hier terug bent.' O, nee, dacht toch niet dat dat ging werken. Een frons kwam op het ietwat schattige gezichtje te staan terwijl ze bukte, een dennenappel opraapte en die tegen zijn hoofd aan gooide. Ze had nog geluk dat hij raak was, anders had hij haar sowieso uitgelachen en daar had ze geen behoefte aan. 'Luister eens jij...' Iraia schold niet, dat was ook de reden dat ze haar zin in het midden afkapte, maar ieder persoon zou heel goed snappen wat ze bedoelde. 'Ik kwam terug om je te bedanken, maar je bent gewoon net zo'n ongemanierde, alleen-aan-zichzelf-denkende-egoïst als die andere mannen. Ram dan maar een staaf door mijn kop, dat doe je toch niet, je bent blijkbaar net als de rest. Nog bedankt voor gisterenavond, hè.' Arrogant draaide het meisje zich om en beende weg. Dat was mogelijk gezien het feit dat ze ditmaal een spijkerbroek en platte schoenen aan had. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Eerst besloot hij haar te redden van die andere gasten, maar daarna ging hij haar zelf bedreigen? Het ging heel erg tegen haar principes in om mensen op een abnormale manier te laten weten dat ze hen niet mocht, echter had ze er verschrikkelijk veel zin in om hem ongemanierd eens flink uit te schelden en naar hem te schreeuwen dat hij een klootzak was. Gewoon, daar had ze zin in.

Hij schudde zijn hoofd toen hij abrupt stopte, hij moest doorwandelen, dan zou ze vanzelf weggaan en niet meer teruggaan, maar wat ze zei klopte gewoon niet. Dus draaide hij zich om, stond na enkele stappen weer voor het meisje en keek haar ietwat boos aan. 'Als ik precies zo was zoals jij beschrijft, zou ik gewoon doorgelopen zijn. Had ik je niet geholpen en daar mijn leven niet bij op het spel gezet, maar als dat de definitie is van een ongemanierde, alleen-aan-zichzelf-denkende-egoïst, dan zij het zo.' Hij wilde zich net weer omdraaien toen hij twee mannen, wiens gezichten al bont en blauw waren, af zag komen. Een snelle blik achterom wees erop dat ze niet alleen waren. Als je over de gevaren sprak.
'Zo zo, je vriendinnetje weer meegebracht? Niet zo slim na gisteren, hé?' riep één van de mannen. Het was de baas van de groep, ongeveer. Hij had de leiding, dat kon je gewoon zien omdat hij meteen het woord nam en gisteren ook alle macht had gegrepen.
'Ze is niet mijn vriendin, ze is gewoon iemand die me kwam bedanken omdat ik haar uit jullie vieze klauwen gered heb. Dankbaarheid, hebben jullie nooit gekregen hé?' Hij keek het meisje doordringend aan, niet wetend of ze nou voor hem kwamen of voor haar. Misschien waren het twee vliegen in één klap, hoopten ze. 'Jij,' fluisterde hij, 'jij gaat weg als ik het teken geef. Je rent zo hard mogelijk richting een plek waar veel mensen komen en je komt hier nooit, maar dan ook echt nooit meer terug.' Hij draaide zich om, om de dichtstbijzijnde gast een rechtse hoek te verkopen en werd kort daarna zelf gegrepen, om twee, drie vuisten in zijn gezicht te krijgen. Bloed druppelde vrijwel meteen op de grond en de pijn was al meteen heer en meester. 'Nu!' schreeuwde hij naar het meisje, dat hopelijk zijn raad ook opvolgde. Een trap in zijn maag deze keer, wat een bloedsmaak in zijn mond achterliet. Hij voelde hoe zijn rug tegen een koud en ruw oppervlak gedrukt werd, waarna hij nog een paar trappen kon uitdelen, al ontving hij er wel dubbel zoveel. Leven riskeren, tja. Als ze het meisje weer te pakken kregen was het toch voor niks geweest. Niet dat hij echt dood zou zijn, ze zouden net stoppen op het randje van. Hij proefde nu alleen nog maar bloed, hoestte zelfs wat van de rode substantie op. Het zat op de kleren van zijn aanvallers, iets wat ze er nog moeilijk af zouden krijgen. Hij probeerde nog weg te komen hoor, maar als ze je met twee langs beide kanten vasthielden en er nog eens twee rake klappen verkochten, was de kans dat je wegkwam redelijk klein. Ze stonden hier allemaal, het meisje kon dus wel weggeraakt zijn. 'Klootzakken,' sputterde hij. 'Stuk voor stuk.'

Het meisje schrok toen de jongeman opeens voor haar stond. Was hij net niet nog..? Stond hij niet? Ach, wat zou het allemaal ook. Hij stond hier nu en hij moest zelf maar weten of hij een woordenwisseling met haar aan kon. Over het algemeen gaf ze antwoorden die niet voor de plebs waren, waar hij overduidelijk wel onder gerekend moest worden. 'Als ik precies zo was zoals jij beschrijft, zou ik gewoon doorgelopen zijn. Had ik je niet geholpen en daar mijn leven niet bij op het spel gezet, maar als dat de definitie is van een ongemanierde, alleen-aan-zichzelf-denkende-egoïst, dan zij het zo.' Net op het moment dat ze een antwoord terug wilde gaan geven. Ze had al helemaal bedacht hoe ze hem aan de grond ging nagelen met haar woorden, hoorde ze nog een andere stem. Een stem die haar lichaam deed verstijven. 'Zo zo, je vriendinnetje weer meegebracht? Niet zo slim na gisteren, hé?' Het was het feit dat die gast al zei dat ze zijn vriendin niet was, anders had ze hem dat persoonlijk wel willen vertellen.
De jongeman fluisterde nog wel iets in haar oor, wat ze trouwens amper kon verstaan, waarna hij in de aanval ging. Hoewel, kon je zo'n actie eigenlijk wel aanval noemen? Zo ongeveer meteen werd hij door twee van de mannen vast gegrepen, om door de andere twee flink in elkaar geramd te worden. Nog steeds had Iraia dat mes in haar hand geklemd, misschien was het handig om die aan haar beschermengel te geven. Misschien. Was nou niet bepaald dat ze even naar hem toe kon lopen en het mes geven, dat ging niet werken. De enige optie was om het mes te gooien en dan maar hopen dat hij er wat aan had. Alleen was er een klein probleem; over het algemeen gooide ze mis. Hopend dat het toch nog goed terecht zou komen, haalde Iraia het mes uit haar mouw tevoorschijn en probeerde te mikken zodat de jongeman er iets aan had. 'Eh, vang!' Hard gooide ze het mes, niet wetend waar het neer zou komen. Fuck. Een man liet gorgelend de jongeman vast, zijn handen grepen naar z'n keel. Zijn keel... Waar het mes van Iraia zich in had geboord. Alle aanwezige mannen draaiden zich verbaasd om, kijkend naar het meisje dat net iemand van het leven had beroofd. 'Eh ja, hoi, dat was niet helemaal de bedoeling, maar hey, het werkt wel?'

◕ ◡ ◕

Net op het moment dat hij het niet langer zou trekken, lieten de handen die om zijn keel zaten los en viel zijn belager op de grond, bloed vormde een plasje onder zijn levenloze lichaam. Het was niet zijn bloed, dat nu nog steeds op de grond drupte, maar het bloed van de man, vrijgelaten door een mes. De jongens die hem tegen de muur hadden gehouden, waren zodanig geschrokken dat hun greep verslapte en ze het meisje wantrouwig aankeken, ietwat met een blik gevuld met ongeloof. Net zoals hij, al was zijn reactie van kortere duur. Eens zijn handpalm zich om het lemmet van het mes hadden geklemd, renden de overige jongens weg. Hij hoestte nog even, nog wat bloed druppelde naar beneden en nog een deel bleef aan zijn gezicht kleven. Zou vast een prachtig zicht zijn, maar dat maakte niet uit. Hij leefde nog, zij leefde nog. God, ze had zijn leven gered. Net zoals hij dat eerder bij haar had gedaan. Hij probeerde op een normale manier naar haar toe te lopen, maar het werd ongeveer strompelen, zigzaggend. Hij drukte het mes in haar hand, waarna hij haar vingers om het lemmet heen legde. 'Zorg ervoor dat niemand dat mes ooit vindt. Vertel niemand wat hier gebeurde. Bedankt, trouwens,' mompelde hij. Hij had eigenlijk geen idee hoe erg hij er aan toe was, het zou wel beter worden na verloop van tijd. Vanzelf genezen. Deed het altijd, al was het nog nooit zo erg geweest. Hij zou straks de precieze schade wel opmeten, eens hij binnen was. Hij had wel wat spullen om te ontsmetten, wat dingen om het bloed mee weg te deppen. Daarna moest het gewoon genezen, wat ook zou lukken nu die gozers geen leider meer hadden. Misschien waren ze nu vrij, ergens anders heen. Ze hadden hem tenslotte gewoon laten liggen. Geen idee hoe lang dat lijk daar te vinden zou zijn, misschien een week. Twee weken. Hij zou het alleszins nergens heen brengen. Kon hij op dit moment ook niet. Nou ja, zijn dagelijkse portie avontuur had hij nu wel al gehad. Het was genoeg voor een paar dagen eigenlijk.

Je kan natuurlijk wel begrijpen dat Iraia in een soort shock verkeerde, ze vond het doodeng dat die man gorgelend op de grond gevallen was. Ze had een man vermoord. Dood. Haar hele leven al probeerde ze een perfect meisje te zijn, dit was haar bijna ook gelukt, maar dat werd allemaal de goot in geworpen omdat zij zo nodig een mes niet recht kon gooien? Ge-wel-dig. Er was echter wel één voordeel, haar vader was een agent (dit verzin ik echt niet zomaar dat was altijd al bij haar en ik bedenk het me weer) en ze wist dus hoe je dingen verborgen kon houden voor de politie. Mits je het mes in een emmer met alcohol zou gooien, dan verwijderde dat het bloed automatisch en zou je de sporen ook niet meer terug kunnen vinden.
Opeens stond de jongeman weer voor haar, iets wat ze niet aan had zien komen, waardoor ze geschrokken een stap achteruit zette. 'Zorg ervoor dat niemand dat mes ooit vindt. Vertel niemand wat hier gebeurde. Bedankt, trouwens.' Werkelijk, hij zag er niet uit. Iraia zag hem weg strompelen naar huis, ze gokte dan maar dat hij zich om ging kleden en zichzelf verzorgen, alleen zou dat lastig zijn met al zijn wonden. Misschien moest ze even helpen. Dan wist ze meteen waar hij woonde. Nieuwsgierig? Hoe kom je erbij? Plus, ze zou het mes echt niet met zich mee naar huis nemen, ze zou de volgende keer wel een ander mes gebruiken. Hij mocht het mooi houden, dan was ze daar ook weer vanaf. O, ze zou het wel voor hem schoonmaken en ze ging zijn wonden ook verzorgen, maar dat was meer uit zelfbelang dan omdat ze zo graag voor hem wilde zorgen. Snel rende ze achter de jongeman aan, huppelde bijna mee en wachtte tot ze bij zijn huis aan zouden komen. 'Wat je ook zegt, ik ga toch niet weg tot jouw wonden verzorgd zijn en de sporen op het mes weg zijn. Je mag kiezen om niets te zeggen of wel, maakt gewoon niets uit want je bent nu fysiek toch niet in staat om me weg te jagen. Wel?'

Ietwat geïrriteerd keek hij opzij toen hij de stem van het meisje weer hoorde, alsof het zo moeilijk was voor haar om gewoon weg te gaan wanneer dat moest. Verder had ze wel gelijk, zelfs al zou hij zeggen dat ze moest gaan : ze zou het toch niet doen en hij kon haar niet zelf wegjagen. Dus liep hij vooruit, richting zijn huis terwijl het meisje naast hem liep. 'Je hoeft niet op een luxueus paradijs te hopen,' mompelde hij. 'Zoals je al gezien hebt is deze buurt niet echt wat het hoort te zijn.' Nou ja, hij moest wel zeggen dat hij het iets beter trof dan sommige mensen hier, maar als je zijn bezittingen vergeleek met dat van iemand buitenaf, kon je een heus verschil opmerken.
'Pas op voor het trapje,' zei hij toen ze bij zijn woonplaats aankwamen. Voor buitenstaanders was dit zo'n trap waar je makkelijk je been op kon breken, aangezien het best smal was en er redelijk wat plek tussen de treden zat. Hij opende de deur, waarna hij naar binnen liep en op zoek ging naar het eerste beste ontsmettingsmiddel, wat hij niet vond en hij liet zich zuchtend op de bank vallen. Het meisje, wiens naam hij overigens nog niet kende, wilde perse zijn wonden schoon, dus mocht hij hopen dat wel iets bij zich had. Oh, de sporen op het mes wilde ze ook weg. Drie keer raken wat belangrijker was. 'Yuri, trouwens,' mompelde hij. 'Meestal stelt men zichzelf voor, voordat diegene andere mensen in huis laat.' Nu pas merkte hij dat hij waarschijnlijk flink wat kneuzingen had, die zouden leiden tot blauwe plekken - als ze dat ondertussen nog niet waren. Misschien nog een gekneusde rib of drie. Ja, het deed pijn, maar hij kon er wel tegen. Hij kon er al een tijdje tegen en was er altijd sterker uitgekomen. Het tonen van je zwaktes was iets wij hij niet kende, wat hem ten strengste was afgeraden. Als men wist dat je zwak was, was je een makkelijk doelwit. Als je iemand hielp en dat een nadeel was voor een andere partij, werd je ook een doelwit. Hij kende tenminste nog één regel. Hij had er geen spijt van dat hij haar geholpen had, hij had het al zo vaak kunnen doen, maar was meestal te laat geweest. Te bang, misschien. In het begin dan. Met zijn vingertoppen raakte hij één van de wonden op zijn gezicht aan en hij moest moeite doen om niet ineen te krimpen. Makkelijk doelwit.

Je kon bijna zeggen dat het meisje geen idee had wat ze aan het doen was en dan had je nog gelijk ook. Normaal gesproken zou ze er niet eens over denken om in deze buurt te komen met zo'n soort persoon, echter stonden ze nu quitte en het kon handig zijn om iemand te hebben die hier woonde. Dan leerde ze misschien meer over die leefomstandigheden. Daarnaast was het ook een stukje eigenbelang, ze wilde haar studie Latijn afsluiten met een scriptie over hoe de daklozen en armen leefden in die tijd, maar het zou natuurlijk veel beter zijn als ze dat ook kon vergelijken met de tijd waar ze nu zelf in leefde, om te kijken of dingen verbeterd waren. Of juist niet. Het zou een geweldige scriptie zijn, iets wat mensen niet van haar zouden verwachten op deze manier, voornamelijk gezien het feit dat ze het meestal niet met dit soort mensen om ging. Van meestal kon je ook nooit maken, dit was vrijwel de eerste keer dat ze bij een zo'n persoon thuis kwam. God, nu klonk het alsof ze dacht dat hun levens helemaal niets waard waren, dat was niet zo, ze vond gewoon dat ze iets meer van hun leven hadden moeten maken dan in de goot gaan liggen en kermen. Uiteindelijk waren ze dan toch bij zijn 'huis' aangekomen (dat was een erg groot woord voor waar ze nu binnen stapte) en nieuwsgierig keek ze rond. Niet echt wat ze gewend was, maar het ging. Zodra hij zat, liep het meisje de kamer rond, op zoek naar de alcohol. Verrassend genoeg vond ze eerst een emmer en daarna pas de drank, ze goot een flink deel ervan in de emmer en gooide het mes daarbij. Die drank vergoedde ze hem dan wel. Daarna zocht ze naar een nog ietwat schone doek, doopte die ook in de alcohol en ging naast hem op de grond zitten, om zijn wonden te deppen. Ergens in haar was ze bang een klap van hem te krijgen of weggeduwd te worden, zeker gezien alcohol wel hielp maar het ook pijn deed, alleen zou ze dan toch door gaan. Die wonden moesten verzorgd worden, wat hij er zelf ook van vond en hij zag er niet bepaald actief uit. 'Iraia,' mompelde ze terug.

Hij wist niet waar ze allemaal mee bezig was, puur omdat hij het amper zag. Het mes ging in een emmer, die volgegoten was met alcohol, waarna Iraia met een doek dat in dezelfde vloeistof gedept was naar hem toe liep. Hij kneep zijn ogen dicht en drukte zijn tanden in zijn onderlip, om zo min mogelijk geluid te maken toen de vloeistof tegen zijn geschaafde huid aankwam. De pijn was de voornaamste reden waarom hij zijn wonden zelf niet vaak verzorgde, waardoor er enkele littekens op zijn huid zaten. Iraia dus. 'Heeft die naam een betekenis?' vroeg hij, met een ietwat rasperige stem door de alcohol die flink aan het branden was. Hij zei maar wat hoor, hij wist niet wat te zeggen of te doen, deels omdat zij van een stand afkomstig was waarmee hij nooit een gesprek voerde. Best grappig hoe vrijwillig ze was meegegaan, maar ze wilde vast alle sporen wissen en hier weer zo snel mogelijk vandaan lopen. 'Ik zou je wat aanbieden om te drinken,' begon hij, 'maar ik denk dat jij wat meer gewoon bent dan cola en platwater.' Hij glimlachte even, waarna hij Iraia aankeek. Het verbaasde hem dat ze nog niet was gaan rennen, eigenlijk. Dat ze niet gaan rennen was toen hij de eerste klap kreeg. Ergens wist hij wel dat hij haar moest bedanken, maar hij had geen idee hoe. 'Nog eens bedankt trouwens,' zei hij uiteindelijk. 'Het was dapper wat je deed daar.' Hij nam het doek van haar over, waarna hij het nog even tegen een wonde drukte, om het daarna weer weg te leggen. Was wel goed zo. Verder had hij niet echt iets om de wonden mee te verzorgen, dus daar hoefde ze niet achter te zoeken. Ze had haar plicht gedaan en kon weer vertrekken, wat ze wel zou doen. Ze hield het al lang genoeg uit hier. Hij stond voorzichtig op, waarna hij naar de emmer alcohol liep en het mes eruit haalde, om het droog te vegen aan het eerste doek dat hij zag, waarna hij het in een schuif stopte. Ze zouden het niet snel vinden, waarschijnlijk zouden ze het lijk niet eens vinden. Niemand wilde weten wat hier gebeurde, dus niemand wist het ook. Alles wat hier gebeurde, bleef hier. Of ja, misschien was het deze keer anders, omdat Iraia erbij betrokken was en die weer naar de buitenwereld ging. Hij zuchtte, waarna hij op het aanrecht ging zitten en door het kleine raampje naar buiten staarde.

Het was leuk om te zien hoe hij zijn best deed om een gesprek met haar aan te knopen, meestal waren haar gesprekken iets intellectueler, maar ze kon het hier ook voor doen. 'Ik heb geen idee of het een betekenis heeft, volgens mij heette een huisdier van mijn moeder ooit zo, ik weet dus ook niet of ik er heel blij mee moet zijn.' Het klopte wel dat haar moeder ooit een kat gehad had die Raias heette, Iraia was daar zeker te weten vanaf geleid en dat had haar vaak zat dwars gezeten. Je noemde je kind toch niet naar een stomme kat? Die discussie had ze vaak genoeg geprobeerd te voeren, echter was het enige wat ze dan terug kreeg: ''Het was een geweldige kat, een prachtig uiterlijk en innerlijk, waarnaast het ook nog een hele mooie naam is. Niet zeuren dus.'' Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, haar kenmerk was zeuren, er moest toch een manier zijn om dingen gedaan te krijgen? Dat oefende ze op haar ouders, de makkelijkste slachtoffers.
'Ik zou je wat aanbieden om te drinken,' begon hij, 'maar ik denk dat jij wat meer gewoon bent dan cola en platwater.' Verbaasd keek ze hem aan, waarna ze toch begon te lachen en haar wenkbrauw lichtjes omhoog trok.
'Dus jij denkt dat ik zo dun blijf door allerlei chique dranken te nuttigen? Nee, ik drink ook gewoon water uit de kraan, ik ben nog steeds gewoon een studente die ook rond moet komen met twee ouders die niet altijd alles goed vinden. Alleen dan de iets rijkere soort. Dat brengt me bij een ander punt dat ik de hele tijd al wilde geven, alleen had ik daar de kans nog niet echt toe gehad.' Snel haalde ze een opgevouwd papiertje uit haar kontzak, de beste plaats om iets te bewaren, om het in zijn handen te duwen. Dichtgevouwen. 'Ik weet niet of je het wilt hebben, maar er is geen reden om het terug te geven want ik ga het niet aannemen. Doe ermee wat je wilt, het is van jou nu.' Vluchtig keek ze even rond, besloot dat ze misschien al wel te lang gebleven was, aangezien ze niet wist of hij haar hier wel wilde hebben. 'Mijn adres staat er ook op voor als je mijn huis een keertje wilt zien, tot ziens.' Snel vloog ze de deur uit, Yurian achterlatend met een cheque in zijn handen van tweeduizend euro. Het was veel, ja, maar dat verdiende ze makkelijk weer terug met haar werk voor de universiteit. Dat bedrag kon ze echt wel missen, dan maar een keertje minder kleding kopen.