ORPG met Sterre

Ze schudde koppig haar hoofd. 'Ze zijn mijn beste vrienden, ze zouden me nooit verraden. Ze willen altijd het beste voor me. Ineens merkte ze dat ze los was en ze bewoog haar polsen, omdat die net nogal strak vastgezeten hadden. Ze richtte haar blik op de grond onder haar, waarna ze wankelend overeind kwam. Het zitten had haar vermoeid, haar benen stijf gemaakt en haar loom gemaakt, maar ze was weer wakker. 'Ik denk.. Ik denk... Rosa en Tim wachten op me...' fluisterde ze zachtjes, om langs hem heen te schieten, met de gratie en sierlijkheid van iemand die jarenlang gedanst heeft. Ze was niet sterk, ze was niet zwaar, maar ze was sneller dan het licht en lenig als een aap, binnen tien seconden was ze halverwege een van de dichtstbijzijnde bomen en ze klauterde zo hoog als ze kon, waarna ze met grote ogen bleef zitten. 'Timmie en Rosa moeten mee naar binnen, anders ga ik ook niet,' zei ze koppig. Waar kon je haar nu mee vergelijken? Waarschijnlijk wel met een vijfjarige die graag haar zin wilde krijgen, ja. Daar leek ze nu verdacht veel op.

'Niet te veel tegenstribbelen prinses,' mompelde hij, waarna hij zijn gezicht, dat heel even vertrok van pijn, weer in plooi bracht. In twee snelle stappen was hij bij haar en hij verdraaide haar arm zo dat hij iets hoorde kraken, hoewel hij zeker wist dat hij met deze beweging geen botten brak. 'Ik denk niet dat dat echt een goed idee is,' fluisterde hij zacht in haar oor, waarna hij haar terug terug en haar vast bond, met haar handen aan kettingen die aan het plafond hingen, op zo'n manier dat ze net niet met haar voeten bij de grond kon. Net wel als ze op haar tenen stond. Nou ja, dan kon ze de grond aanraken. Meer niet. Jammer joh.

'Niet te veel tegenstribbelen prinses,' Een gil van pijn verliet haar lippen toen hij haar aan haar arm terug trok, waarbij duidelijk iets in haar arm, een bot of spier, verkeerd schoot. 'Ik denk niet dat dat echt een goed idee is,' Haar stemming was in een oogopslag weer veranderd van woedend naar angstig. Met vergrote ogen keek ze hem aan terwijl hij haar handen in een soort ijzeren boeien deed, zodat ze alleen nog maar net met haar tenen bij de grond kon. 'Niet doen.' Ze fluisterde het, maar hield hem wel extreem goed in de gaten. Haar ogen volgden iedere beweging die hij maakte, niet wetend was hij precies wilde gaan doen, maar ze wist wel dat het niet goed was.

'Ze zijn mijn beste vrienden, ze zouden me nooit verraden. Ze willen altijd het beste voor me.' Koppig, maar hij zou toch wel krijgen wat hij wilde. Zo niet, nee er was eigenlijk geen niet. 'Timmie en Rosa moeten mee naar binnen, anders ga ik ook niet,' Hij zou een deal moeten sluiten, of de boom in brand moeten steken. De laatste optie was het leukste, maar dan had hij de optie om gelijk weer opnieuw op zoek te moeten naar een slachtoffer. 'Laten we een deal maken, ze blijven buiten en ik zal ze niets aandoen, maar dan kom jij mee naar binnen. Besluit je de andere optie te kiezen, dan steek ik de boom in brand en zorg ik ervoor dat jullie alledrie vergaan. Is dat duidelijk?' Voor haar waren die twee echt, dus als zij dood zou zijn, dan zouden die twee denkbeeldige mensen dat ook zijn.

Even dacht ze na, hoewel ze eigenlijk al wel wist wat ze ging antwoorden. Tim en Rosa waren al eerder uit de auto geslopen en zaten in een boom niet ver hiervandaan, met vingers over hun lippen. Ze mocht niet zeggen dat ze ergens anders waren. 'Jij bent helemaal niet zo'n lieve jongeman,' lispelde ze zachtjes, om zich in haar volle lengte op te richten en haar smalle borst vooruit te steken. Daarna liet ze zich achterover vallen, met volle vaart op de grond af. Stel je nu even wat acrobatische toeren voor, daarna stond Shira weer op de grond, op beide voeten. Ze giechelde als een klein meisje, alsof de ernst van deze situatie niet groter was dan die van een bezorgde en lichtelijk verontwaardigde moeder. Ze wierp een blik op Tim en Rosa in hun boom wat verder weg, die haar bemoedigend toelachten. Zie je wel? Ze waren er altijd voor haar. Ze zouden haar ook hieruit redden.

'Wat moet ik niet doen, lieve schat?' vroeg hij, met een lichte glimlach rond zijn lippen. Hij had doorzien wat haar kwaaltje was en hij wist nu al dat hij het prachtig in zijn voordeel kon gebruiken, die stemmingswisselingen. Nu was ze bijvoorbeeld doodsbang en zou iedere beweging haar al angst aanjagen. Op een ander moment zou iets anders nodig zijn om haar echt aan het trillen te brengen. het was een spel, een spel dat gespeeld werd door haar en hem en ze zouden het heerlijk samen kunnen spelen, of zij dat nu wilde of niet. Het zou leuk worden, heel erg leuk. Nadat hij haar vastgezet had, liep hij op gevoel naar een hoek van de kelder, waar een grote kast stond. Eens zien wat hij als eerste zou gebruiken...

'Wat moet ik niet doen, lieve schat?' Ze vond die koosnaampjes die hij haar gaf maar niets, maar wat kon ze er tegen doen? Hij was veel sterker, beter, sneller, superieurder, ze kon niets. Helemaal niets! En het frustreerde haar niet eens, maakte haar niet woedend. Nee, ze was nu alleen maar bang. 'Wat je dan ook van plan bent.' Haar stem trilde net zoals haar lichaam, dus de woorden kwamen er een beetje vreemd uit, maar ze was wel verstaanbaar. Arya was een slim meisje, maar haar emoties namen haar lichaam over en dan kon ze allerlei gebrabbel uitslaan of ze zat juist opeens niet meer in deze wereld. Ze had soms van die buien en dan kon je gewoon zien dat ze gedachteloos voor zich uit staarde. Eigenlijk niet gedachteloos, maar dan kreeg ze niets meer mee van wat er in deze wereld gebeurde. Het was ooit gebeurd tijdens zweepslagen en ze had de pijn niet eens gevoeld, dat dromerige mocht nu ook wel weer naar boven komen, dat zou het een stuk makkelijker maken voor haar.

Ach, ze had het door hoor. Niet dat hij kon horen dat ze lispelde dat hij niet vriendelijk was, maar hij kon het zien aan haar gezicht, haar houding. Het deerde hem dan ook niets dat ze zich achterover liet vallen, hij had allang door dat ze erg lenig was. Maar het spelletje was nu voorbij, hij moest haar maar weer eens mee naar binnen brengen. Zonder moeite, zonder omhaal en met amper geluid haalde hij zijn beretta 9mm tevoorschijn en schoot recht door haar knie heen. 'Klaar met spelen?' Ze zou zo niets meer kunnen, helemaal niets. Of ze moest op haar handen kunnen lopen, maar hij wilde dan ook nog wel door haar elleboog heen schieten hoor, dan kon ze zeker niets meer en hij zat er niet mee. Haar kleding werd bij haar knie ondertussen in een rap tempo rood, dat was nog eens een mooi schot. Moest zeker pijn doen.

Bij het zien van het pistool hapte ze naar lucht. Bij het horen van het schot kromp ze ineen. Bij het verbrijzelen van haar knieschijf stortte ze in. Verbrijzelde knieschijf. Rode vlekken voor haar ogen en het gevoel in haar been verdween in een rap tempo. Ongeveer net zo rap als het bloed dat uit haar been kwam zich verspreidde over de grond en even was ze verstard. Ineengezakt op de grond en verstard. Toen kwam ze weer in actie, scheurde ze de pijpen van haar broek weg en zorgde ze er dus voor dat het bloed niet meer aan haar kleding zou blijven kleven, maar doordat de stof weg was, kon ze nu ook de huid zien. Of ja, wat ervan over was. Er was een perfect rond gaatje te zien en zelfs een glanzend stukje kogel was zichtbaar, maar het meest angstaanjagende waren de botsplinters die uit de huid staken. Kleine stukjes wit bot die op plaatsen zaten waar ze niet hoorden. Één enkele traan rolde over haar wang en ze begon onophoudelijk te trillen. Tien jaar dansen, weg met één schot. Wat maakte het dan nog? Toen ze opkeek, waren Rosa en Tim weg. Wat maakte het dan nog? Voor wie zou ze vechten? Rosa en Tim zouden het toch wel overleven, ook als ze er niet was. Ze kon niet meer dansen. Lopen was al onmogelijk. Ze kon beter echt doodgaan.

'Maar ik ben niets van plan, mag ik dan alles doen?' Ondertussen richtte hij zijn blik op een onherkenbaar iets, een wapen dat hij zelf had uitgevonden. Hij pakte het op, legde het weer neer en keek verder. Hij moest met iets kleins beginnen, niet nu al groot uitpakken. 'Vertel me eens, wat is jouw naam?' vroeg hij, op neutrale toon. Simpele gesprekken, die de tijd zouden doden. Ze zouden haar kracht doden. Haar angst vergroten. Het zou een interessant schouwspel van kleuren worden. Maar eerst, als allereerste, moest hij haar naam weten. Prinses was niet genoeg, hoewel het eigenlijk wel voldeed. Nee, hij moest meer hebben.

'Maar ik ben niets van plan, mag ik dan alles doen?' En toen kwam haar andere kant naar boven, de kant waar ze voor behandeld was, maar niemand haar ooit vanaf had kunnen helpen. Het kwam alleen op de moment dat ze doods, maar dan ook echt doodsbang was. Ze verliet deze wereld, voor het oude Griekenland. Ze had vroeger teveel over de mythen en sagen gelezen, nu leefde ze er zelf in, maar het was geen fijne wereld. Iedere keer dat ze die wereld betrad zag ze haar dood, de dood van dierbaren en de pijn. De pijn was nog wel het ergste van allemaal. Zo nu ook. Een minotaurus verscheen in haar beeld en met een van zijn hoorns ging hij dwars door haar schouder, het gillen begon en hield niet ook. Van pijn kronkelde ze en schreeuwde. Tranen liepen over haar wangen, terwijl zij alleen maar los en weg probeerde te komen. Ze snapte het niet. Ze kon niet volgen wat er gebeurde. Ze was gek, maar dat wist ze zelf niet. Haar fantasie werd werkelijkheid, voor haar dan tenminste.

Het was mooi om te zien hoe ze reageerde op het feit dat hij haar knieschijf verbrijzeld had, heel mooi om te zien. Met ferme, maar afgemeten stappen liep hij naar het meisje toe, hield zijn hoofd eventjes schuin en knielde toen bij haar. Zijn vinger legde hij onder haar kin, waarna hij druk zette en haar hoofd zo optilde, dat ze hem wel recht aan moet kijken. 'Laten we het even op een rijtje krijgen.' Begon hij. 'Je bent hier in mijn huis, dus mijn regels. Houd je je daar niet aan, dan zal je nog meer pijn lijden. Houd je je daar wel aan, dan kan ik je knie zo verzorgen dat je er weer op zal kunnen lopen en uiteindelijk weer mee zal kunnen dansen, maar dan moet je wel een hele brave meid zijn. Snap je dat?' Aiden had meestal niet echt behoefte aan een pleziertje, maar meer aan een slaaf. Die deden meer in het huishouden en dat was makkelijk. Bovendien deden ze toch niet altijd wat hij wilde en dan kon hij ze alsnog pijn laten lijden. Een win-win situatie dus.

Ze zweeg toen hij praatte, met haar vingers nog steeds om haar been geklemd, dat steeds minder beweegbaar was. Iedere minuut had ze het gevoel dat er meer leven uit stroomde, wat eigenlijk ook zo was. Veel keuze had ze niet meer. Of ze ging dood, of ze hield zich aan zijn regels en zou uiteindelijk weer kunnen dansen. Mits hij zich aan die belofte kon houden. Met een lichtelijk rood gekleurde hand veegde ze een aantal tranen uit haar gezicht, waardoor er rode strepen op haar wangen achterbleven. 'Beloofd?' vroeg ze timide, alle vrolijkheid en vechtlust van toen ze in de boom was vergeten. 'Als ik naar jou luister, kan je me dan beloven dat ik weer zal dansen?' Ze slikte. Als ze moest kiezen tussen dood en dansen, koos ze altijd voor het dansen, hoewel dat iets was waar ze makkelijk mee te manipuleren was. Alles beter dan een been waar vrijwel geen gevoel meer in zat. Ze knikte trouwens wel, voor zover zijn vingers haar dat toestonden. Ze snapte hem.

'Mijn God, ik hoef niet eens met martelwerktuigen te komen,' mompelde hij zachtjes. Hij zocht een gemakkelijk stukje stenen keldervloer op en ging in kleermakerszit zitten, waarna hij geconcentreerd naar de bewegingen van het kind keek. Ze pijn laten lijden was leuk, maar als ze hun eigen pijn veroorzaakten, was dat nog interessanter. Het zou wel te maken hebben met die gekte in haar hoofd, dat ze zo deed en even vroeg hij zich af wat ze zag, aangezien haar geschreeuw rillingen over de rug van een normaal iemand zou doen lopen en zou zorgen dat mensen hun handen over hun oren sloegen om het buiten te sluiten. Ze was bezig met het afbreken van de tent en tegelijkertijd was de gangmaker van het feest, een heerlijke combinatie die een lach op zijn gezicht bracht, hoewel hij nu haar naam nog steeds niet wist.

Arya kronkelde nog even van de pijn die de denkbeeldige Minotaurus haar toebracht, waarna ze weer terug was in het echte leven. De pijn was weg, maar er kwam wel andere pijn voor in de plaats. Ze had zo erg getrokken en bewogen, dat haar polsen hardhandig langs de ijzeren ringen waren geschuurd en er een straaltje bloed langs haar arm naar beneden liep. Geweldig. Ook was haar angst weer voorbij, welke stemming ze nu had, wist ze niet precies. Misschien wel geen specifieke, dat ze even gewoon rustig was. Rustig. Kalm. Zo moest ze blijven, ze wilde niet terug naar die wrede wereld vol monsters en creaturen die haar pijn deden. Wilde niet zien hoe haar familie werd gedood en zij er niets tegen kon doen. Haar familie, die haar altijd nog gesteund hadden en soms op kwamen zoeken. Dat was nu dus ook onmogelijk. 'Alsjeblieft, wat wil je nou? Je kan alles van me krijgen, maar laat me gaan.' Angstig keek ze naar de jongeman die daar in kleermakerszit op de grond zat. Waarschijnlijk zou hij niet naar haar luisteren, maar ze moest het proberen.

'Beloofd?' Dat ze nog dacht dat zijn soort dingen beloofde aan hun pleziertjes en zich er dan ook nog aan hielden. Maar oké, dat was niet zijn probleem, kon hij prima mee leven. 'Als ik naar jou luister, kan je me dan beloven dat ik weer zal dansen?' Hij knikte langzaam. 'Ja, dat kan ik en dat doe ik. Ik zal, mits je luistert, er alles aan doen om je weer te laten lopen.' Een slavin die amper tot niet kon lopen was ook zo onhandig. Ja, misschien had hij op een iets minder vitale plek moeten schieten, maar dit liet wel merken dat hij meedogenloos was en dat niets haar staande zou houden. Zelfs haar hobbies niet. Hobbies die ze nodig ging hebben, maar nu niet meer had. Geweldig om haar zo mee te kunnen manipuleren. Zonder verdere omhaal tilde hij het meisje op en liep naar binnen, de trap op, naar zijn kamer.

Hoewel al het vertrouwen dat ze in de jongeman gehad had, nu weg was, besloot ze toch maar om niet koppig te zijn en "Ik geloof je niet" te zeggen. Ze had namelijk weinig te geloven en dus zou ze het hiermee moeten doen. Of hij haar echt zou helpen? Geen flauw idee, door de pijn die door haar been schoot toen hij haar overeind trok, kon ze nauwelijks meer helder nadenken. Het deed zo'n pijn dat ze niet eens zag waar hij haar heen droeg, waar ze heen gingen. Ze was blij dat Rosa er niet was, die had haar minachtend aangekeken en gezegd dat Shira maar naar haar had moeten luisteren, in plaats van koppig naar deze jongeman luisteren. Maar zou het uitgemaakt hebben? Ze wist het niet, ze wist helemaal niets. Blind voor de buitenwereld en met alleen maar een gevoel voor pijn. Haar been kon ze niet bewegen, ze kon er niets mee, het deed alleen maar pijn. Maar de tranen die achter haar ogen prikten, liet ze niet rollen. Nee, ze had al genoeg gehuild. Het huilen was klaar nu. Ze kon zonder tranen.

'Als ik alles van je kan krijgen, wat heb je me te geven?' Hij lachte zachtjes. Ze wilde vrij zijn, wilde daarvoor tot het uiterste gaan. Ze wilde weg en wilde daar alles voor doen, alles voor opgeven. 'Hier is de deal, mevrouw.' Hij kwam overeind, liep naar haar toe totdat hij oog in oog met haar stond. Hoewel ze een stukje boven de grond hing, was ze alsnog een aantal centimeter kleiner dan hem en nou ja, dat deed niets af aan zijn ego. 'Jij bent braaf, doet wat ik van je vraag en je sputtert alleen op een leuke manier tegen. Dan stuur ik jou niet terug naar die wereld waar je net vandaan komt, oké?' Hij glimlachte, waarna hij een enkele stap naar achteren zette en zijn armen over elkaar sloeg. Nou was hij benieuwd.

'Als ik alles van je kan krijgen, wat heb je me te geven?' Geld, dat was het voornaamste wat ze hem kon geven, haar ouders waren rijk genoeg om hem te betalen, maar dat wist hij natuurlijk niet. Haar maagdelijkheid, maar dat was iets engs om te geven, want hij zou daarna misschien meer willen. En verder, had ze inderdaad niet zoveel te bieden. 'Hier is de deal, mevrouw. Jij bent braaf, doet wat ik van je vraag en je sputtert alleen op een leuke manier tegen. Dan stuur ik jou niet terug naar die wereld waar je net vandaan komt, oké?' Meteen schudde ze haar hoofd, dat was een slechte deal en dat wisten ze allebei. 'Nee, hoe weet ik dat het hier niet nog erger is dan daar? Jij ziet er ook niet als een lieverdje uit en ik vind je kelder al helemaal niets. Dus nee, die deal neem ik in ieder geval niet aan.'

Ze deed niets, helemaal niets. Eindelijk rust. Hij vond het wel prima dat ze stil in z'n armen bleef liggen. Stil en onbewegelijk. Kon het nog beter? Nee, het kon niet nog beter. Dit was fijn, handig en hij hoefde er niet eens moeite voor te doen. Oké, hij had één kogel verspild aan het meisje, maar dat was best handig om haar duidelijk te maken wat hij verwachtte van hoe ze zich gedroeg. Eenmaal boven duwde hij met z'n rug de kamerdeur open en liep naar binnen. Zachtjes zette hij haar neer op de grond en begon door zijn laden te rommelen, om daarna terug te komen met een pincet, verband en ontsmettingsmiddel. Verdoving kon hij misschien ook wel toedienen, maar ze moest maar leren dat pijn er vanaf nu bijhoorde. Vanaf nu hoorde het bij haar leven.

Ze sloot haar ogen op het moment dat ze de grond onder haar lichaam voelde en haalde even diep adem. Naar haar weten lag haar been als een los aanhangsel aan haar lichaam op de grond, misschien lichtelijk in een rare hoek geknakt. Ze had het bloed gezien, de kogel die zich er diep ingeboord had en de botsplinters die op plaatsen zaten waar ze niet zaten. Ze keek er niet naar, in plaats daarvan richtte ze haar blik op de ruimte waar ze nu was. Het leek haar een gewone slaapkamer, misschien iets onheilspellend ingericht. Donkere kleuren, weinig mogelijkheden voor daglicht om naar binnen te stromen. Verder was er weinig bijzonders te zien en daarom sloot ze haar ogen maar weer, deels ook omdat de jongeman eraan kwam met spullen die hij waarschijnlijk ging gebruiken om haar nog meer pijn te doen, maar die haar op de lange termijn zouden helpen. Hoopte ze. Hij had het wel beloofd.

'Misschien moet je nog maar een keertje naar die wereld, misschien dat je dan inziet dat dat alleen maar erger is dan hier zitten,' mompelde hij zachtjes. Eerst klein beginnen. Ze was al machteloos, dus dat was al geregeld. Hij verdween weer in de duisternis die je omgaf als je drie meter van elkaar verwijderd was en zocht opnieuw naar een leuk speelgoed om haar mee te pesten, plagen, sarren. Iets leuks, iets waardoor de fun nog wat langer aan zou houden voor hem en dat zij eindelijk zou snappen dat er totaal geen macht was, voor haar. Het was hel voor haar en in hel moest je kiezen voor eigenbelang. Maar ja, wat verwachtte je ook van iemand die gek is?

'Misschien moet je nog maar een keertje naar die wereld, misschien dat je dan inziet dat dat alleen maar erger is dan hier zitten,' O, ging hij het zo spelen? Nou, dat zou zij ook kunnen. 'Dus jij gaat me daar terug brengen? Ik dacht dat ik hier voor jouw plezier was?' Nog steeds vond ze de jongen maar vreemd, de ene keer keer deed hij alsof hij best een deal wilde maken, maar de andere keer weer alsof hij haar gewoon weg wilde hebben. Waarom in godsnaam was ze hier nou? Ze wilde hier niet zijn, zeker niet omdat ze met haar handen aan het plafond hing en er nog steeds dat stomme straaltje bloed over haar arm liep. En ze was moe, ze kon eigenlijk zo in slaap vallen. Zou wel lekker rustig zijn, alleen misschien zou hij haar ruw wakker maken en dat wilde ze ook niet. Daar had ze angst voor.

Hij duwde haar een stukje naar achteren, zodat hij makkelijker bij haar knieschijf kon, anders ging het nog meer pijn doen. Met twee vingers duwde hij de wonde open en begon de botsplinters eruit te halen. Pas na een tijdje kon hij de kogel eruit halen, wat nog vrij vlot ging. Sneller dan dat hij gedacht had. Hij ontsmette de wonde met gemak en bond met handige, snelle vingers het verband eromheen. 'Als je nou gewoon stil blijft zitten, dan hoef ik je verder niet vast te binden, oké?' En hij zou haar gaat tatoeëren, zodat iedereen wist dat ze van hem was. Dat zou haar vast mooi staan.

Ze sloot alles, maar dan ook echt alles buiten. Toen hij haar naar achteren duwde, ging ze inderdaad wat naar achteren, maar dat was het dan ook. Haar ogen waren gesloten en haar ademhaling was normaal. Tim en Rosa waren weg, die waren buiten. Zijzelf concentreerde zich op leuke dingen, dingen van vroeger. Toen nog niet alles zo moeilijk was. Door deze herinneringen voelde ze zijn vingers niet, die stukken bot uit haar been verwijderden en uiteindelijk de kogel ook weghaalden. Ze voelde er niets van. Mama en papa die samen lachten, naar haar keken terwijl ze in de tuin aan het spelen was. De eerste keer dat ze Tim en Rosa ontmoette, op vijfjarige leeftijd. Haar zesde verjaardag, toen ze haar eerste fiets kreeg en samen met haar vriendjes ging fietsen. Toen was ze gelukkig geweest, had niemand haar raar aangekeken. Toen niet. Ineens haalde zijn stem haar terug naar de werkelijkheid en ze opende haar ogen, met een nerveus knikje. Ze zou niets doen. Ze kon nog steeds niets doen, hoewel de pijn iets afgenomen had.

'Ik heb ook heel veel plezier als jij in je eigen wereld zit,' zei hij nonchalant, waarna hij een aansteker pakte. 'Vuur of water?' informeerde hij, waarna hij weer naar haar keek. 'Of... Een combinatie?' Een combinatie. Vuur en water. Misschien. Stoom, dan zou je stoom krijgen. Kon ze überhaupt wel logisch beredeneren? Of bestond haar wereld uit ja en nee? Dat geloofde hij niet, daar waren haar antwoorden te intelligent voor. Hij wist zeker dat er meer in dat hoofd zat dan simpele hersenen. Het zou hem niet verbazen als ze bovengemiddeld intelligent was, zelfs. Niet dat in deze fase van haar leven nog uitmaakte.

'Vuur of water? Of... Een combinatie?' Verbaasd trok ze een wenkbrauw naar hem op. 'Ga je je kelder in een sauna veranderen? Kleed je dan maar gelijk uit, of doen we bikinidag?' Een valse glimlach lag om haar lippen. Ze was ooit wel eens bij de sauna geweest en ze wist dat je dan naakt moest zijn, of er was een speciale dag dat mensen hun zwemkleding aan konden houden. Grappig, eigenlijk vond ze naakt minder erg dan met bikini. Met bikini liet je toch zien dat je niet helemaal op je gemak was en naakt, tsja iedereen was dan naakt. Dan maakte het ook niets meer uit. Eerlijk gezegd was ze ook best benieuwd naar zijn antwoord, misschien zou hij zijn shirt uitdoen, kon ze gelijk checken of hij sixpack had.

Hij liet haar gewoon zitten toen hij de tatoeage spullen ging halen. Erg gezellig zouden ze het krijgen samen. Zeker als ze te horen kreeg dat hij z'n initialen op haar lichaam ging tatoeëren, vond ze vast leuk. Hij kwam terug met de spullen, doopte de naald in de zwarte inkt en scheurde haar shirt kapot. Ook haar bh moest eraan geloven en die viel, naast het shirt, op de grond. Hij duwde met z'n hand haar nek tegen de stoel, zodat ze niet teveel zou bewegen en begon de ''A'' te tatoeëren. Later zouden nog de ''W'' en de ''M'' volgen, maar alles op z'n tijd.

Even slikte ze een vraag in. Eigenlijk had ze willen vragen wat hij aan het doen was, of wat hij ging doen, maar toen ze zag wat hij meegenomen had, besloot ze dat dat niet nodig was. Eerst viel haar shirt op de grond, toen haar bh. Ze had al geen kleding meer over, dat bleek wel. Een half afgescheurde broek was het enige wat ze nog droeg, hoewel ze geen tijd had daar echt over na te denken. Haar hoofd werd tegen een stoel geduwd en nog geen tel later voelde ze prikjes in haar nek. Het deed pijn, oh het deed pijn. Verschrikkelijke, helse pijn. Maar ze negeerde het grotendeels, concentreerde zich op wat er precies in haar nek geschreven werd. Een... A? Waarvan? Zijn naam? Ze wist het niet. Hij deed met haar wat hij wilde, maar zijn naam wist hij niet. Die had hij toch nog niet verteld? Of was ze die gewoon weer vergeten in alle opschudding? Misschien wisten Tim en Rosa het. Maar.. Nou ja, die waren buiten.

'Een sauna in de kelder...' Hij lachte even. Dat was nog niet eens een heel slecht idee. 'Natuurlijk, dat doen we. We maken een sauna in de kelder.' Hij reageerde niet op haar uitdaging zich uit te kleden, in plaats daarvan scheurde hij in één enkele haar haar shirt van haar lichaam, om daarna in rap tempo ook de rest van haar kleren op de grond te laten belanden. Voor zichzelf besloot hij dat het niet nodig was om zich uit te kleden, hij zou zo boven even wat gaan drinken. Zorgvuldig zette hij alles klaar, waarna hij het hele spel in werking zette. Direct begon er stoom te komen in de kelder. De eerste minuten zou het prima dragelijk zijn, misschien zelfs een halfuur. Maar als de lucht nergens heen kon en er wel telkens weer nieuwe lucht bijkwam, zou ze het vanzelf benauwd krijgen.

'Een sauna in de kelder... Natuurlijk, dat doen we. We maken een sauna in de kelder.' Wat, ging hij dat nou echt doen? Het moment dat hij haar shirt van haar lichaam trok, probeerde ze onmiddellijk zichzelf uit de handboeien te krijgen, maar hij trok ook gewoon de rest van haar kleding van haar lichaam af. Geschrokken keek ze hem aan, terwijl haar hele lichaam verkrampte. Ze liet nooit haar lichaam aan iemand zien, niet dat het er slecht uit zag, maar dat durfde ze gewoon niet. Dat was ook de reden dat ze nog maagd was. Haar ogen volgden hem toen hij een of ander apparaat in werking zette en er meteen stoom uit kwam. Het zorgde eigenlijk wel voor een aangenaam temperatuurtje. Daarentegen wist ze wel dat het niet lang zou duren, of het zou helemaal niet meer zo aangenaam zijn.

Aiden trok zich helemaal niets aan van het meisje dat daar op de sofa lag. Eerlijk gezegd vond hij het wel prima dat ze nog stil bleef zitten ook, dat deden niet veel van zijn slachtoffers. Het stelde hem een beetje gerust dat ze later misschien ook zou gaan luisteren, maar je wist het maar nooit met mensen die uit het gekkenhuis kwamen. Toen de ''A'' van Aiden eenmaal af was, begon hij aan de ''W'' van William en even later volgde ook nog de ''M'' van Miraqui. Aiden William Miraqui. Zijn initialen stonden nu in har nek getatoeëerd en iedereen zou weten dat ze zijn slachtoffer was. Niemand zou haar nog durven aanraken, uit angst dat hij wraak zou nemen. Heerlijk.

'A.. W.. M..' mompelde ze zachtjes, zonder te merken dat het hardop was. Ze wist niet wat hij had gedaan en ook niet wat de gevolgen van deze actie zou zijn. Ze had nog steeds verschrikkelijk last van haar been en dus ook geen echte zin om daarover na te denken. Leven in het heden, in het nu. Niet in de toekomst, want die pakt toch altijd anders uit dan je zou verwachten. Had iemand haar gisteren verteld dat ze vandaag niet meer zou kunnen dansen, had ze hartelijk gelachen. Helaas bleek het toch waarheid te zijn. Als iemand haar gisteren gezegd had dat ze de volgende dag drie letters in haar nek zou hebben staan, had ze diegene voor gek verklaard. Ironisch trouwens, aangezien zij degene was die in een gekkenhuis gezeten had. Ha-ha.

Voordat hij de kelder verliet, wierp hij nog een laatste blik op haar naakte lichaam. Hij moest toegeven dat ze niet lelijk was, zeker niet. Eerder het tegenovergestelde van lelijk, prachtig. Even gleed een tevreden glimlach over zijn lippen, waarna hij de trap opliep. 'Veel plezier,' mompelde hij, waarna hij de gang opliep en de deur achter zich sloot. Een halfuur zou hij haar geven, dat moest voldoende zijn, aangezien het ding op volle kracht stond. Een halfuur, dan zou ze zo weinig lucht krijgen dat ze totaal verzwakt zou zijn. Al helemaal als ze van die rare stemmingswisselingen bleef houden. Dat werd nog interessant.

Wat, nee! Hij kon niet zomaar weg gaan! Dalijk vergat hij haar, ze zou stikken met dat ding op volle stand. Ja, ze had ook echt wel door dat dat apparaat op volle stand stond, of in ieder geval heel hoog, want anders kwam er nooit zoveel stoom tegelijk uit. Dat was onmogelijk, want het begon nu al benauwd te worden en dat na amper vijf minuten. Arya sloot haar ogen en probeerde alles buiten te houden. Ze wilde vergeten waar ze was. Vergeten wie ze was. Vergeten wat haar verleden was. Wilde gewoon haar gehele leven vergeten. Één enkele traan verliet haar ooghoek, die ze normaal gesproken ruw weggeveegd had, maar dit keer niet. Ze kon het niet. Niet in de zin van mentaal, maar gewoon omdat ze aan haar handen hing. Ongeveer vijfentwinig minuten later kreeg ze nog zo weinig lucht, dat ze hijgend aan het plafond hing. Haar haren in slappe slierten langs haar gezicht en uitgeput staarde ze naar beneden, zelfs haar gedachten waren uitgeschakeld.

Hij hoorde dat ze de letters wist, nou dan mocht ze ook zijn naam wel weten. 'Aiden William Miraqui, aangenaam.' Grijnsde hij haar vals toe, nu wilde hij haar naam ook wel weten. 'Vertel me anders jouw naam en leeftijd ook eens, dan hoef ik je niet met slavin aan te spreken.' Het was gewoon een spelletje voor hem, hij zou haar toch wel met slavin aanspreken, tenminste wel als hij dat zou willen. Echter, wist zij dat niet en het boeide hem ook helemaal niets als ze het wel zou weten, wat kon ze ertegen doen? Helemaal niets, dat is inderdaad juist. En dat was nog wel het mooiste van alles. Ze kon niets en was daardoor geheel afhankelijk van hem. Kon het nog beter?

'Shira Sanawi Kay,' fluisterde ze zachtjes. Ze wilde zijn slavin niet zijn, dat klonk zo naar. Ze wilde vrij zijn, buiten kunnen dansen en lachen. 'Ik ben achttien jaar.' Het was waarschijnlijk beter om hem niet tegen de haren in te strijken, aangezien ze al nauwelijks kon lopen en hij waarschijnlijk zonder blikken of blozen haar andere been ook zou vermorzelen, ware het niet dat een slavin benen nodig had. God, waarom? Waarom? Wat had ze ooit misdaan aan de wereld? Een slavin, iemand die niets zelf kon doen. Iemand die geen mening had, die altijd moest luisteren. Slechts een bezit. Ze was gemerkt als de zijne, zou dus ook nooit meer een toekomst hebben. Tatoeages waren voor eeuwig en zouden nooit vervagen. Ze was voor altijd aan hem verbonden, of ze dat nu wilde of niet.

Een halfuur. Een ruim halfuur, want hij had het rustig aan gedaan. Behoedzaam liep hij naar de kelder en hij besloot eerst even de deur open te zetten, want hij moest die klamme ruimte in om dat apparaat weer uit te zetten. Voorzichtig opende hij de deur en een walm klamme lucht kwam hem tegemoet, zo klam dat hij besloot zijn shirt maar uit te doen, aangezien dat alleen maar aan zijn lichaam zou gaan plakken als hij het aanhield. Rustig trok hij het dus uit en daarna waagde hij zich de grote stoomwolken in, om zich op de tast naar de machine te bewegen en hem uit te zetten. Daarna concentreerde hij zich op de stoomwolken, waardoorheen hij nog net een lichaam kon zien hangen, slap en levenloos.

Arya is bewusteloos, leuk hé?

'Shira Sanawi Kay. Ik ben achttien jaar.' Hij knikte langzaam, dat ze gehoorzaamde maakte dit alles een stuk makkelijker dan hij had gedacht. 'Kan je koken, schoonmaken en voor plezier zorgen, Shira?' Vroeg hij vanuit het niets, terwijl hij aan het werk ging met de spullen op te ruimen. Ja, dat moest ook gebeuren. Alles moest gebeuren, terwijl hij die tijd veel liever aan het pijnigen van Shira zou beleven. Haar verkrachten zou een leuke tijdverdrijving zijn, maar eigenlijk moest dat iets zijn voor wanneer ze zich niet aan zijn regels hield, wat ze nu wel deed. Ze was op dit moment eigenlijk te braaf. En waarom? Alleen omdat hij ervoor gezorgd had dat ze niet meer kon lopen. Ze moest verdomme blij zijn dat hij haar nog liet leven, hij had namelijk ook gewoon de gehele boom in de fik kunnen steken en dan was ze dood geweest. Dan had ze een rede om bang te zijn. Of nouja, ook niet helemaal want dan was ze dood, maar het ging in ieder geval om het idee.

'Schoonmaken kan ik. Denk ik. Koken deed ik vroeger altijd zelf, dus dat kan ik ook,' mompelde ze verslagen. 'Voor plezier zorgen... Heb ik nog nooit gedaan.' Haar hart klopte nog steeds in haar keel, vooral nu ze wist dat deze man tot alles in staat was. Ze was niet gek, ze wist heel goed wat hij met plezier bedoelde. Ze wist ook dat hij niet heel snel tevreden zou zijn, maar daar wilde ze niet aan denken. Pas als ze weer kon lopen, zou ze ook weer een eigen wil en eigen gedachten creëren. Met haar knieschijf was ook haar fantasie grotendeels weggeblazen. Rosa en Tim waren niet aanwezig, ze waren zelfs heel ver weg. Ze kon zich nauwelijks voor de geest halen hoe ze eruit zagen, dat betekende dat het heel ernstig moest zijn. Een groot probleem. Zo lang ze niet danste, was haar fantasie weg en was ze slechts een gebroken meisje met het waarnemingsvermogen van een tienjarige. Meer niet.

Het was nog steeds verschrikkelijk moeilijk om hier adem te halen, zelfs nadat vijf minuten verstreken waren. Zij wilde een sauna, ze had hem gekregen. Alleen had hij nu geduld nodig, tot ze weer bij zou komen. Tot haar ademhaling weer wat rustiger werd en ze weer regelmatiger zou ademen. Te weinig lucht was voor niemand goed en kon voor haar ook nooit goed geweest zijn. Afwachten, tergend afwachten. Maar tijdens het wachten kon hij zijn lange vingers wel over haar lichaam laten glijden, haar al proevend keuren. Een zachte huid en lange haren. Mooie rondingen en een smalle taille. Een droomlichaam van iedere vrouw en hij kon ermee doen wat hij wilde. Een glimlach sierde zijn lippen toen hij daaraan dacht.

Arya had niet genoeg lucht gekregen om bij bewustzijn te blijven, haar eigen lichaam had haar aan de kant gezet en uitgeschakeld, maar ze kon niet zeggen dat ze het erg vond. Op die manier had ze niet gemerkt dat haar ademhaling steeds minder was geworden, tot er opeens weer meer zuurstof haar longen bereikte. Kreunend opende ze haar ogen en tilde haar hoofd op. In eerste instantie zag ze nog wat wazig, tot ze opeens zag dat die man voor haar stond. Geschrokken hapte ze naar adem en probeerde zichzelf weg te krijgen. Ze voelde heus, tenminste ondertussen, zijn hand op haar lichaam wel en dat wilde ze niet. Met vergrote pupillen keek ze hem aan, dwong hem haar niet aan te raken. 'Raak je vriendin aan, als je die tenminste hebt met zo'n karakter.' Gromde ze hem toe, vals en gemeen, maar toch met een angstige blik in haar ogen. Nog zo iets leuks, een combinatie van emoties, in plaats van een combinatie van vuur en water. Hoewel het soms wel hetzelfde effect gaf.

'Schoonmaken kan ik. Denk ik. Koken deed ik vroeger altijd zelf, dus dat kan ik ook. Voor plezier zorgen... Heb ik nog nooit gedaan.' Een grijns sierde zijn gezicht toen hij haar antwoord hoorde en hij streelde een plukje haar uit haar gezicht. 'Geen zorgen, dat leer ik je wel.' Zonder al te veel moeite, eigenlijk helemaal geen moeite, tilde Aiden het meisje op en legde haar voorzichtig op z'n bed. Oh nee, hij ging haar nu nog niet nemen, maar hij wilde haar wel die angst aanjagen. Voelen dat ze bang was, dat ze bang was dat hij haar lichaam zichzelf zou toeëigenen. Dat zou voor hem heerlijk aan voelen. Gewoon heerlijk. Voor haar? Iets minder misschien, zeker omdat hij gewoon wist dat ze nog maagd was, dat moest wel met dit kind.

Opnieuw ging er een golf angst door haar lichaam, gevolgd door de pijn van het verplaatst worden. Ze voelde zich net een lappenpop omdat ze zich nauwelijks kon bewegen. Een gebroken meisje met het waarnemingsvermogen van een tienjarige. Die kinderlijke onschuld, hoewel ze wel begreep wat hij van plan was, kwam haar op dit moment al helemaal niet van pas. Ze wist, of dacht te weten, wat hij van haar wilde en ze wenste op dit moment dat ze niet zo afgezonderd had geleefd, dat ze in ieder geval een fijn moment zoals dat had kunnen meemaken voor hier te belanden. Maar nee, ze zou haar eerste keer sowieso aan hem moeten geven en zou daar niets over te zeggen hebben. Hoewel, ze lag aardig gemakkelijk op dit bed en ze sloot haar ogen even. Beter dan de bedden in het gesticht.

'Ik heb geen vriendin nodig zo lang jij zo op me reageert,' zei hij genietend, met een vrolijke lach. 'Hoe was je sauna? Zijn je spieren nu helemaal ontspannen en voelt je huid als herboren? Anders kan ik je nog wel een halfuurtje laten hoor.' Hoewel, daar had hij geen zin in. Hij wilde even een gesprek met haar voeren, aangezien praten net zo interessant was als martelen zelf. Je hoorde zulke interessante dingen onder het praten met slachtoffers, echt waar. Tussen al het geschreeuw dat je een vervloekte lul was door, zeiden sommige mensen nog best wat interessants.

'Ik heb geen vriendin nodig zo lang jij zo op me reageert. Hoe was je sauna? Zijn je spieren nu helemaal ontspannen en voelt je huid als herboren? Anders kan ik je nog wel een halfuurtje laten hoor.' Nou, als hij een gesprek met haar wilde voeren, dan kon hij het krijgen ook. Ze was niet zo'n lafbek dat ze niets terug durfde te zeggen. 'Natuurlijk, niemand wil je, wat best te verwachten is.' Begon ze. 'En ja, héérlijk. Doe nog maar een paar uurtjes, dan ben ik dood en hoef ik in ieder geval niet meer nou jouw lelijke rotkop te kijken.' Snauwde ze hem toe, zonder ook maar enige seconde te letten op de toon die ze aansloeg. Het maakte haar niets uit. Hij zou toch wel met d'r kunnen doen wat hij wilde, waarom zou ze dan aardig blijven? Natuurlijk, ooit zou ze ook wel weer eens een vriendelijke bui krijgen, of iets in die trant, maar dat soort buien bleven op een of andere manier nooit zo lang.

Aiden had eigenlijk helemaal geen zin om nog iets te gaan doen. Hij wilde nu even haar laten rusten omdat ze anders gelijk kapot zou zijn en zelf had hij ook niet de behoefte om iets te gaan doen. Dan maar slapen. Zonder moeite tilde hij het meisje een stukje omhoog en verwijderde zo ook de resten van de broek die ze nog aanhad. Nu had ze alleen nog maar een slipje aan, nou, die mocht ze dan wel aanhouden. Hij tilde de dekens op en legde haar aan de zijkant neer, waarna hij een touw pakte, dat om één van haar polsen deed en aan het bed vastmaakte. Als ze moest gaan bewegen, dan zou ze zichzelf klem zetten en alleen maar zichzelf pijn doen. Snel trok hij zijn eigen shirt en broek ook uit, wat een boxer overliet, waarna hij het licht uitdeed en naast het meisje ging liggen. Hij trok de dekens over hen heen en trok haar tegen zich aan, terwijl hij zijn gezicht in haar haren begroef.

Ze voelde zich even lichtelijk ongemakkelijk toen ook de resten van haar broek verwijderd werden, maar aangezien ze al een aardige tijd zonder bh rondliep, kon ze dit ook nog wel aan, aangezien er in eerste instantie niets gebeurde. Later ook niet, trouwens. Hij bond een touw om haar ene pols, waarschijnlijk om zich ervan te verzekeren dat ze niets zou doen, maar toen ze haar ogen heel even opende en zag dat hij zich ook slechts gedeeltelijk uitkleedde, zakte de angst weer weg. Hij kwam wel naast haar liggen, zelfs heel dicht naast haar, met zijn gezicht in haar dunne, donkere haar, maar dat voelde niet bedreigend. Eerder.. Rustgevend. Het was nu geen tijd voor vuile spelletjes, maar voor rust. Dus sloot ze haar ogen opnieuw en keek ze naar wat er over was van haar fantasie, waarbij ze Tim en Rosa probeerde te herscheppen. Ze waren er altijd en nu niet meer. Totaal uit haar geest gebannen. Maar ze had ze nodig, dus moesten ze wel terugkomen. Toch?

'Ga je je nagels uitslaan, poesje?' vroeg hij, met een ontspannen lachje. 'Een paar uur is slecht voor je, dan gaat je haar uitvallen en dat zou zonde zijn, denk je niet?' Hij pestte haar lichtjes door een hand door haar haar te halen en daarna weer voor haar op de grond te gaan zitten. De damp trok steeds verder op, wat maar goed was ook, dan kon hij zo weer een shirt aantrekken. Het was prima dat zij naakt was, maar hij zou zich niet verlagen tot die naakte. Zoals hij had verwacht, waren het grotendeels beledigingen naar zijn adres, hoewel ze niet heel origineel waren. Om hem te kwetsen zou ze nog iets, heel iets dieper moeten graven.