Rhory en Maya

Omdat Elke zo goed is in het bijhouden van orpg's♥

Ze had al drie nachten niet goed geslapen en dat was aan haar gezicht te zien toen ze het politiebureau binnen liep. Drie nachten, het was niet zo heel verrassend met het gevaar dat iedere dag, iedere nacht, naar haar loerde. Ze zeiden dat ze nog steeds op zoek waren naar een veilige plek voor haar, het was gewoon iets moeilijker dan voor de andere familieleden. Haar oudere zus en haar vriend waren al ergens ondergebracht, ook haar ouders waren in veiligheid. Haar jongere zus... Die was ook veilig. Ongeveer. Een lichte vlaag van woede trok door haar lichaam heen en ze drukte haar nagels in haar handpalmen. Niet dat dat veel schade aanrichtte, haar nagels waren zo ver afgekloven dat de rode randen van waar ze aan de huid vast hoorden te zitten, net zo goed zichtbaar waren. Het kon net zo goed dat zijzelf over enkele dagen net zo dood was als andere mensen van haar familie. Als ze niet snel een veilige plek voor haar hadden, zou dat nog best wel eens tot de waarschijnlijke dingen behoren. Nee, daar moest ze niet over nadenken. Ze opende de deur van het statige gebouw en hoewel de receptionist even opkeek toen hij haar zag binnenkomen, wees hij naar de vergaderruimte waar ze heen zou moeten gaan. Ja, ze werd al vaste klant. Ze woonde hier zo ongeveer, ging alleen naar haar huis om te slapen en dat was dan weer alleen omdat ze niet had toegestemd om hier te slapen, in een cel. Ze was geen gevangene, dat had ze ze toen heel erg duidelijk gemaakt en hoewel haar daarna gezegd was dat dit dan allemaal op haar eigen risico was, had ze dat risico maar genomen. Géén cel voor haar. Of het nu voor haar veiligheid was of niet, ze vertikte het om in een cel te gaan wonen. Even schudde ze haar warrige haren naar achteren, waarna ze de haar aangewezen ruimte binnenliep. Hier zaten ze wel vaker te vergaderen en ze hoorde direct dat deze groep mensen er nog steeds niet uit was waar ze haar heen moesten sturen. Voor haar eigen veiligheid, natuurlijk. Ze keken op toen ze binnen kwam, maar aangezien ze met belangrijke dingen bezig waren, werd er niet al te veel aandacht aan haar besteed. Zo werkte dat hier. Alles voor haar veiligheid, maar weinig voor haar sociale contacten.

Het meisje kwam opnieuw de vergaderzaal binnen gelopen en de gesprekken verstomden even, mannen en vrouwen wierpen een blik op haar en sommigen waren verbaasd dat ze nog leefde, maar daarna gingen ze gewoon door met hun gesprekken. Drie van hen waren aangewezen om een goed tehuis voor haar te vinden zolang de moordenaar nog niet gepakt was, maar ze hadden de hele groep erbij gehaald en op die manier kreeg je natuurlijk niets voor elkaar. Maya had hem nog nooit gezien, nu ook niet, hij hield zich op een verdieping hierboven schuil. Hij had geprobeerd uit te zoeken hoe het meisje in elkaar zat en verder was hij gewoon met zijn zaak bezig geweest, hij had geen tijd voor puber meisjes, ook niet als hun leven bedreigd werd. In feite was dat niet zijn pakkie an, maar hij had wel medelijden met haar nu ze er zo verlaten bij stond. Niemand van zijn team schonk ook maar enige aandacht aan haar. Het was een verrekte goed team hoor, daar niet van, maar hun sociale vaardigheden lieten soms te wensen over.
Geërgerd over zijn team kwam hij naar beneden en liep de zaal binnen, vrijwel meteen was iedereen stil, want Rhory liet zich meestal niet in met de vergaderingen van zijn team en ook niet met de slachtofferhulp. 'Geef haar wat te drinken, schaaf je sociale vaardigheden bij en Amelie kom eens hier.' Vrijwel meteen kwam de vrouw aangelopen en hij wisselde even wat woorden met haar, ze scheen verbaasd te zijn over zijn voorstel, maar zag het nut er wel van in. Dat was dan maar besloten. 'Maya komt bij mij in huis, ze woont bij mij en als ik op kantoor ben is zij ook hier. Is dat voor iedereen duidelijk?' Hij keek eerst zijn team rond die van de schrik moesten bekomen en daarna richtte hij zijn blik op het meisje. Ja, ze had zijn interesse gewekt, maar als ze voor zijn voeten zou gaan lopen in het onderzoek zou hij een nieuw tehuis voor haar moeten vinden.

Zoals normaal nam ze gewoon plaats en luisterde ze mee naar de gesprekken, die hervat waren alsof ze niet aanwezig was. Nee, ze hadden geen tijd voor haar en dat snapte ze wel, want het was nu eenmaal een feit dat dit team niet ingehuurd was om gezellig met haar te praten. Ze waren allemaal professionals en ze waren goed in het werk dat ze deden, meer kon ze niet echt van hen vragen. Deed ze ook niet, ze zou maar al te blij zijn wanneer het hen lukte om de moordenaar op te pakken en achter slot en grendel te plaatsen, zodat zij niet meer in angst hoefde te leven en dan hoefden ze zich ook niet meer druk te maken over een plek waar ze haar onder konden brengen, want dat leek ook een groot struikelpunt te zijn. Of ja, zo kwam het op haar over. Totdat er een man binnenkwam en de hele groep stilviel. Op een andere manier dan toen zij binnenkwam, dit leek gewoon hun grote baas te zijn en ze had wel eens van hem gehoord, omdat hij het onderzoek naar de moorden leidde. Ze beet even op haar lip, de spanning die in de ruimte steeg sloeg namelijk ook op haar over en in haar hoofd was een stemmetje dat heel afleidend mompelde dat hij er verdomde goed uitzag, ook een stuk jonger dan ze gedacht had. Daar mocht ze dus helemaal niet aan denken, dat was gewoon slecht. Vooral omdat hij heel vriendelijk leek te zijn, hij had direct door wat de rest van zijn team blijkbaar niet gezien had, de asocialiteit waarmee ze haar behandelden. Niet dat het veel uitmaakte, het zorgde er alleen voor dat hij ietwat in haar achting steeg als vriendelijk persoon. Niet al te veel natuurlijk, ze had het niet zo op politie en al helemaal niet op hooggeplaatste politie. Het was grappig om te zien hoe onthutst de mensen in de vergaderruimte waren door zijn aanwezigheid en zijn woorden, terwijl zij rustig bleef zitten. Of ja, ze bleef rustig zitten tot hij zei wat hij zei. Wát was het plan? Zij zou bij hem gaan wonen, hij zou haar in huis nemen voor de veiligheid? Ze slikte een verbaasd geluidje in en hoewel de rest van de mensen hier dat niet deed, kon ze dat wel begrijpen. Ze voelde de ogen van de rechercheur op zich gericht en keek terug met nog steeds de kalme uitdrukking op haar gezicht. Als het zo dramatisch was dat ze bij een rechercheur moest gaan wonen voor haar bescherming, was het wel drastisch ja. Ze kon zich er niet zo druk om maken, misschien kon ze vannacht eindelijk eens gewoon slapen zonder wakker te worden bij ieder geluidje dat niet op zijn plaats leek. En dat waren er normaliter veel.

Het meisje genaamd Maya keek strak terug in zijn ogen, totdat een van zijn assistentes naar haar toe gelopen kwam om te vragen wat ze te drinken wilde hebben en of ze ook wat te eten lustte. Voor hij om kon draaien om verder te gaan met wat hij dan ook aan het doen was geweest op dat moment, kwam al één van de mannen uit zijn fysieke team aan gelopen. Ja, hij had een fysiek en mentaal team, tenminste zo noemde hij de verschillende mensen. Het fysieke team was als ze achter iemand aan moesten, als ze een huiszoeking moesten organiseren of als er mensen van en naar de gevangenis begeleidt moesten worden. Het mentale team sprak dan wel voor zich, die hielden zich bezig met het ontdekken van de identiteit van de dader en bleven op het bureau om ervoor te zorgen dat tips in ontvangst genomen konden worden, maar ook om het fysieke team aanwijzingen te geven over wat de exacte locatie was. Soms kwamen er namelijk pas dingen aan het licht terwijl zij al weg waren en iemand moest hen dat dan toch door geven, dat kon je leven bepalen, letterlijk. Ging het nu niet om, het ging erom dat de man hem toefluisterde of het wel zo'n goed idee was dat hij het kind in huis zou nemen. Blijkbaar vond hij dat dat de zaak in gevaar zou kunnen brengen en dat ze misschien wel op zoek zou kunnen gaan naar wraak. 'Twijfel je aan me?' Hij zei het op een normale toon, bijna monotoon zelfs en de man kneep zijn ogen dicht. Natuurlijk, hij had dit gesprek vertrouwelijk willen houden, de mensen, zijn team, vertrouwden het meisje niet en daar kon hij niets tegen doen, maar ze konden haar tenminste een beetje normaal behandelen. Hij wist heel goed hoe het was om familie kwijt te raken, dat was de enige reden dat hij haar in huis zou nemen, hij had medelijden met het meisje. 'Neem haar maar gewoon mee naar onze zalen, ze mag rondkijken als ze dat wilt.' Hij knikte naar Amelie die haar wel onder d'r hoede zou nemen, tenminste totdat ze werkelijk iets voor de zaak zou moeten doen, dan kon Maya vast zelf wel het pand verkennen.

Ze liet zijn blik pas los toen de assistente haar op hartelijke toon kwam vragen of ze wat wilde drinken en of ze er dan ook iets te eten bij wilde. 'Alleen koffie alsjeblieft,' antwoordde ze op een beleefde, afgemeten toon en de vrouw ging weer weg, wat maakte dat er voor haar dus niets meer was om afleidend te werken. Het viel haar trouwens wel op dat de man, de rechercheur waar ze dus blijkbaar zou verblijven, heel erg veel invloed had gehad. Van geen contact naar de vraag of ze wat wilde drinken of eten. Een grote stap, ja ja. Ze snoof heel eventjes onopvallend, waarna ze gewoon bleef zitten, wachtte. Haar ogen gleden naar de man die overeind kwam en naar zijn baas toeliep, maar ze kon niet horen wat hij precies zei, omdat hij zo zacht sprak dat het niet verstaanbaar was voor anderen. Nou ja, het antwoord van de rechercheur -wier naam ze nog steeds niet kende- was wel hard genoeg uitgesproken om te kunnen horen. De woorden die in eerste instantie oppervlakkig leken, slechts aangaven dat de man zijn baas onderschatte, hadden de dubbele betekenis dat ze haar nier vertrouwden, dat ze niet geloofden dat ze geheel onschuldig was. Of wat dan ook. Ze wisten niet tot wat ze in staat waren, geloofden misschien wel dat er een tweede laag achter dit meisje zat. In een normale, minder serieuze situatie, zou ze hier misschien om lachen. Nu niet. Wantrouwen. Ze beschermden haar, maar vertrouwen deden ze haar niet. Geweldig, grandioos. Een stelletje hypocriete mensen dus, alsof ze dachten dat ze de wet zou overtreden, alsof ze geloofden dat hun baas haar niet onder controle kon houden. Oh ja, want ze was zo sterk en gevaarlijk, daar waren nu eenmaal veel bewijzen van. Ze zei niets, nam het bekertje koffie aan en glimlachte koeltjes naar de assistente, waarna ze de damp wegblies, hoewel dat weinig nut had. Oh kijk, een van de vrouwen hier zou haar rondleiden, dat leek haar enig. Misschien was het wel gewoon om haar af te leiden, dachten ze. Geweldig hier. Ze voelde zich supergoed op haar gemak nu.

Aan haar houding kon je goed zien dat ze niet op haar gemak was en dat zou hij haar niet kwalijk nemen, maar nu had hij gewoon geen tijd voor het meisje en zonder nog een blik op wie dan ook te richten liep hij de kamer weer uit. Meteen kwam er een man van het mentale team op hem af gelopen, die te vertellen had dat er weer een slachtoffer geweest was. 'Wát?' Zijn stem doorscheurde de stilte die eventjes gevallen was en woedend keek hij de man aan. 'Alle familieleden zijn ondergebracht, hoe is het in godsnaam mogelijk dat hij bij één van is gekomen?' Aan zijn teamlid kon je goed zien dat hij het erg vond, maar het wel aan had zien komen.
'Jackson's team liep in een hinderlaag, een aantal van zijn mannen zijn omgekomen en op een of andere manier hebben ze een van die dochters kunnen bereiken. Het meisje dat bij hem ondergebracht was, er is haar gif toegediend en een aantal uur na de aanval op hem en zijn team is ze overleden.' Viel te verwachten, Jackson was zo incompetent als een poedel. Dat was niet waar, maar in deze wereld was het wel zo. Een poedel, verdomme. Een roze, fluoriserende poedel. Zo zag Rhory hem en dit versterkte dat alleen nog maar. 'Ik had het kunnen verwachten, ga het meisje vertellen dat haar zus is overleden en probeer het met tact te doen. Laat haar daarna bij mij komen, ik heb wat afspraken die ik met haar moet maken, maar eerst zijn er wat telefoontjes die ik moet plegen. Tact.' Hij sloeg de man even op zijn schouder en liep toen weer verder, rechtstreeks naar zijn vaste lijn om Jackson er eens flink van langs te geven. Het was de bedoeling dat hij op dat meisje zou passen, dat ze veilig was bij hem en zijn team en ze was gewoon in koelen en bloede vermoord. Zo dacht hij niet dat het handig was iemand te beschermen, plus dat hij nu waarschijnlijk ook nog eens met de baas moest gaan praten omdat hij de moordenaar nog niet te pakken had gekregen. Het ging vandaag echt naar zijn zin.

Ze nam kleine slokjes van haar koffie, voelde hoe dat haar wel opwekte door de cafeïne die erin zat. Tja, drie dagen niet slapen was nou niet echt bevorderlijk voor haar alertheid en daarom was ze ook wel blij dat ze dus eindelijk een plek voor haar hadden, zodat ze misschien wel een nacht kon slapen. Dat zou wel prettig zijn, een stuk beter dan wat ze nu deed. Ineens stond er een man voor haar neus en zijn gezichtsuitdrukking was nou niet echt gezellig, maar goed. Beter dan niemand die tegen haar sprak, toch? Of ja, toen ze hoorde wat hij te vertellen had, had ze met alle liefde van de wereld hem weg willen hebben, want het nieuws dat ook haar andere zus nu overleden was, kwam hard aan. Ze hadden beloofd om haar veilig te houden, ze hadden gezegd dat zij en haar vriend veilig waren en dat niemand ze meer iets zou doen, maar blijkbaar was dat dus niet gelukt. Haar vingers begonnen te trillen en ze zette het bekertje heel snel aan de kant, voordat ze de hete koffie zou laten vallen op iemand zijn vingers. 'Jullie zouden haar beschermen,' fluisterde ze zachtjes, de beschuldigende ondertoon viel niet uit haar stem te bannen. 'Jullie zouden ervoor zorgen dat haar niets overkwam en dat is jullie niet gelukt. En nu? Sorry we faalden nu gaan we weer door?' Ze snoof, schoot overeind en direct voelde ze de blikken van iedereen in de ruimte op haar gericht. 'Rhory zei dat hij je wilde spreken,' probeerde de man nog zwakjes, maar ze reageerde er niet op en liep de vergaderruimte uit. Hij mocht haar mooi komen halen, als hij haar wilde spreken. Hij was de rechercheur, het was zijn schuld dat haar beide zusjes nu dood waren. Beiden waren ze niet meer in leven, de enige naaste familie die ze nog had waren haar ouders en ook die kon ze momenteel niet bereiken. Ja ja, hij mocht haar komen halen en dan zou ze wel praten. Haar wantrouwen, maar het was hun schuld dat haar familie stierf.

Fijn, de man kwam weer terug gerend naar hem en mompelde dat het meisje helemaal over stuur was. Wat hij dus eigenlijk wilde zeggen was ''het spijt me Rhory maar dat kind gaat dus echt niet naar je toe komen'' en dat wist hij heel erg goed. Geërgerd gebaarde hij de man te vertrekken, gezien het feit dat er nu aan de andere kant van de lijn werd opgenomen en Jackson's stem in zijn oor klonk.
'Hoe kon dit gebeuren? Ben je werkelijk zo incompetent dat je niet eens een meisje en haar vriend kan beschermen? Wil je nog meer doden? Verdomme Jackson, je weet dat ik dit aan de baas moet gaan melden. Je weet dat die moordenaar nog steeds vrij spel heeft en je weet dat je hierdoor je baan kwijt kan raken.'
'Rhory doe es rustig,' verkeerde antwoord op het verkeerde tijdstip, Jackson begon al meteen slecht. En hoewel ze hun gelijke waren, zou Rhory dat nooit erkennen. 'De moordenaar wordt nu overmoedig, hij zal opnieuw aanvallen en misschien wel bij jou. Aangezien jij jezelf zo geweldig vindt, zeker omdat jij de zaak gekregen hebt, kan jij het meisje wel beschermen en hem tegelijk oppakken. Geweldig niet? En mijn baan zal ik echt wel houden hoor, het was een ongeluk en bovendien kan ik de mensen op kantoor ook nog de schuld geven.' Snap je nou waarom Rhory hem niet mocht en ook nooit zou mogen? Poedel, had hij gezegd, klopte wel.
'Er is een onschuldig meisje dood,' zijn stem was monotoon en hij hing ook meteen de telefoon weer op de haak, nu op zoek naar Maya. Het leek alsof ze zich sterk probeerde te houden, maar hij wist dat het haar pijn moest doen om mensen te verliezen. 'Luister Maya, het spijt me, het spijt me echt heel erg en ik weet hoe verschrikkelijk dit nu voor je moet voelen. Ik weet dat het niet veel is, maar ik beloof je dat er gerechtigheid geschiedt zal worden, maar tot die tijd moet je mij m'n werk laten doen. Je bent welkom bij mij thuis, hier op kantoor ook en ik zal mijn team vertellen je wat vriendelijker te behandelen. Je mag desnoods helpen mocht je dat willen, maar ik kan je ouders en zus niet terug geven. Ik kan je alleen vertellen dat ik niet zo ben als die andere rechercheur en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je niets overkomt. Het spijt me,' zijn ogen richtten zich op die van haar en je kon aan zijn stem horen dat hij het dit keer echt meende.

'Spijt brengt mijn familie niet terug,' fluisterde ze zachtjes. Ze had niet op hem staan wachten, maar aangezien ze ook niet in een afgelegen hoekje was gaan zitten huilen had hij haar moeiteloos kunnen vinden en hoewel zijn woorden niet heel veel troost brachten, kalmeerden ze haar wel. Ongeveer. Het was iets om te horen dat hij beter was dan die andere rechercheur, hoewel dat maakte dat ze twijfelde aan de geschiktheid van degene die haar zus had laten sterven. 'Laten jullie dat dan toe, mensen die niet goed genoeg zijn, andere mensen beschermen?' Ze keek nu wel op, recht in de ogen van de rechercheur. Zoals ze al had gezegd troostten zijn woorden haar niet, maar ze geloofde wel dat hij ze sprak vanuit zijn hart. En dat was voldoende. Ze haalde een keertje diep adem, liet haar armen, die tot voor kort over elkaar geslagen waren, weer naast haar lichaam hangen. Zij deden ook alleen maar hun werk, ze waren mensen en mensen maakten fouten. Fouten die een mensenleven konden kosten, maar daar viel niets meer aan te doen. Ze schudde haar hoofd. 'Vergeet maar wat ik zei, bedankt. Voor alles wat je doet, niet alleen om het feit dat mij een plek biedt.' Zo, dat had ze in ieder geval gezegd. Beleefdheid, zelfs op dit moment. Ze zou niet huilen, dat was ze niet van plan. Ze ging niet breken, dat was niet de bedoeling. 'Ik probeer wel zo min mogelijk voor jullie voeten te lopen, ik heb geen opleiding tot rechercheur of iets in die richting gevolgd, dus je zult toch niets aan mij hebben.' Met heel veel moeite perste ze een glimlachje op haar lippen, maar meer ook niet. Ja, je dacht toch niet dat ze echt heel vrolijk ging zijn vlak nadat ze gehoord had dat haar zus dood was? Nee niets, laat maar zitten. 'Ik ben bang dat ik vanavond wel eerst thuis spullen op moet halen, kleren. Tenzij dat natuurlijk voor te veel last zorgt.' Oké, dat was het wel zo'n beetje dus nu mocht ze haar mond houden en ze zou zo wel even ergens gaan zitten om echt te kalmeren. Want ja, ze was nog steeds van streek.

'Spijt brengt mijn familie niet terug. Laten jullie dat dan toe, mensen die niet goed genoeg zijn, andere mensen beschermen?' Een lichte zucht rolde over zijn lippen, natuurlijk wist hij wel dat spijt haar familie niet terug zou brengen, maar er was niets anders dat hij voor haar kon doen. Helemaal niets, jammer genoeg. 'Als het aan mij lag dan was die rechercheur allang van zijn taak ontheven, maar helaas is dat niet mijn keuze en dat soort beslissingen worden door de hoogste bazen en soms zelfs ministers gemaakt. Ik kan het niet helpen.' Ja, ze had gelijk en hij wilde het meisje wel opvrolijken, maar op deze manier ging hem dat niet lukken. Uiteindelijk stond hij op en plukte Amelie van de gang af.
'Luister, ik werk vandaag niet meer, regel jij het hier verder op kantoor en laat het me weten als er interessante ontwikkelingen zijn in de zaak. Anders hoef ik het niet te weten.' De vrouw voor hem knikte snel en hij wist dat hij kon vertrouwen op haar, ze had altijd al goed gediend en was letterlijk zijn rechterhand. Hoewel ze nooit de kwaliteiten zou hebben om rechercheur te worden, maar haar ''mentale kwaliteiten'' maakten haar onmisbaar in zijn team en hij zou haar voor geen goud in willen ruilen. Nu niet sentimenteel of oversekst gaan doen, ze waren gewoon goede vrienden en hij respecteerde haar als collega, dat was alles.
'Maya ga je mee? We gaan kleding en al dat je nodig hebt bij jou thuis ophalen en daarna kan ik je in mijn huis rondleiden. Dan weet je tenminste een beetje waar alles staat. Je hoeft je geen zorgen te maken over dat mensen in je buurt komen,' heel eventjes trok hij zijn shirt omhoog en zijn pistool werd zichtbaar, 'ik ben gemachtigd en ik zal daar ook niet over twijfelen. Misschien kunnen we zelfs ergens stoppen om wat nieuwe spullen voor je te halen, mijn huis is niet echt ingesteld op bezoekers en ja, ik ben niet zo'n goede kok dat ik alles in huis heb.' Eventjes glimlachte hij naar het meisje om haar op d'r gemak te stellen, waarna hij wachtte tot ze met hem mee zou lopen.

Hij bevestigde hiermee dus dat de rechercheur wier schuld het was dat haar zus nu ook dood was, incontinent was wat zijn werk betreft. Het maakte haar niet gelukkig, dat zeker niet. Maar het feit dat hij het met haar eens was wat betreft zijn collega, maakte dat hij opnieuw ietwat in haar achting steeg. Hij verdween, kwam niet heel veel later terug en vertelde haar dat ze naar zijn huis gingen, wat haar verbaasde omdat ze had gedacht dat hij waarschijnlijk nog wel langer op kantoor zou moeten blijven, misschien zelfs tot diep in de nacht omdat hij blijkbaar degene was aan wie deze moordzaak toegewezen was. Blijkbaar dus niet, of hij had de leiding tijdelijk overgedragen. Dat was ook nog mogelijk, maar dat vond ze ergens wel raar omdat ze dan wel een slachtoffer van deze moordzaak was, maar zeker niet zo belangrijk dat hij vrij moest nemen. Niet dat ze dat hardop zei hoor, ze vond het maar al te prettig dat ze niet aan haar lot overgelaten werd. Beter dan niets, dat dus. Ze glimlachte ook eventjes oprecht toen ze het pistool zag dat hij onder zijn shirt verborgen hield, het betekende inderdaad veiligheid. Of ja, een soort van veiligheid. Haar zus had ook gedacht dat ze veilig zou zijn met enkele beschermers rond haar heen, maar daar wilde Maya niet aan denken. Deze rechercheur zou haar wel beschermen en ze vertrouwde hem daar ook mee. Wacht, ze had zijn naam gehoord en het was een beetje onbeleefd om hem in haar hoofd "rechercheur" te blijven noemen. Rhory. Ze liep met hem mee, aangezien het politiebureau haar ook verder niet aantrok langer te blijven. 'Ik kan wel koken,' mompelde ze behulpzaam toen ze hoorde dat hij niet echt een kok was, had ze ook niet van hem verwacht en aangezien zij wel kon koken, kon ze zich net zo goed nuttig proberen te maken, ook omdat hij zo vriendelijk was haar te beschermen, voor zover ze beschermd kon worden. Nah, ze geloofde dat hij zijn best zou doen, ze vertrouwde hem daar wel mee. Feitelijk vertrouwde ze hem haar leven toe.

Rhory glimlachte toen hij hoorde dat zij kon koken. 'Dat is dan een deal, moet je me wel helpen met de boodschappen. Want hoewel de meeste politie films of series geen enkele kern van waarheid hebben, klopt het feit met dat niemand van ons kookt toch wel, jammer genoeg. Maakt niet uit, ik ken een verrekte goede Chinees in de buurt, een pizzeria en anders is er vast nog wel meer te vinden. Sushi, ook lekker. Daar neem ik je wel een keer mee naartoe, als je vis lust tenminste, maar wie lust dat nou niet?' En zo ratelde Rhory nog wel even door terwijl ze naar zijn auto liepen. Dit soort dingen -het ratelen- deed hij vrijwel automatisch als iemand niet op zijn of haar gemak was. Het liet mensen lachen en vaak ook kalmeren, hoewel hij geen flauw benul had van het feit dat dat door zijn geratel kwam. Was gewoon zo gegroeid omdat het vroeger bij hem ook geholpen had en nu deed hij het bij anderen. Zat wel een kern van waarheid in. Voordat ze bij de auto waren wilde iemand hem al wenken om iets te vragen, maar hij gebaarde dat hij geen tijd had en de man droop af. Het was waarschijnlijk ook niet belangrijk geweest, anders had hij dat gebaar echt wel genegeerd. Het was trouwens ook niet echt iemand van zijn team geweest, dus dan kon het niet dat het belangrijk was en vaak luisterde hij dan niet eens wat die persoon te zeggen had. Behalve als het zijn meerderen waren, dan kon je beter goed opletten wat er gezegd werd, anders was je binnen de kortste keren overleden. Eenmaal bij zijn auto aan gekomen maakte hij hem open en gebaarde Maya om in te stappen, zelf ging hij achter het stuur zitten en zachtjes klikte hij de radio aan. Het waren liedjes van de '80, waaronder Bon Jovi en dat vond hij echt verschrikkelijk goede muziek. 'Vind je het erg of wil je liever andere muziek?' Hij richtte zijn blik opnieuw op het meisje en als zij andere muziek wilde, dan was dat prima. Op dit moment wilde hij gewoon dat ze haar verdriet een beetje zou vergeten en kalmeerde.

Ze kon er niets aan doen, het aparte geratel van de man, Rhory, zorgde ervoor dat ze zich inderdaad op haar gemak begon te voelen. Alsof deze hele situatie niets met een moordzaak te maken had en hij gewoon een bekende was, niets meer en niets minder. 'Ik houd niet speciaal veel van vis, maar sushi vind ik wel lekker,' zei ze, waarna ze aan de kant van de bijrijder in zijn wagen stapte -goddank dat het geen politiewagen met sirenes en tralies was- en haar gordel vastmaakte. De muziek op de radio sprak haar niet bijzonder aan, maar ze kende het wel en het was beter dan muziek die haar zus leuk gevonden had, top veertig rotzooi dus. Nee, daarmee vergeleken was dit veel beter en ze gaf dus ook aan dat ze dit prima vond. Ze ging wat gemakkelijker zitten in de autostoel en beet toen op haar lip, aangezien ze net wel weer even het gevoel had opgevrolijkt te zijn, maar dat nog niet geheel was. Nou ja, je kon het ook niet direct verwachten. Maakte niet dat ze de aanwezigheid van Rhory onprettig vond hoor, hij was waarschijnlijk het beste wat haar momenteel kon overkomen. Hij was niet direct oppervlakkig vrolijk, maar had wel iets om zich heen hangen waardoor ze zich beter op haar gemak voelde, waardoor het makkelijker werd. Nee, ze had nog geen traan gelaten en dat zou ze ook nog niet, het liefste zou ze dat nooit doen, hoewel ze wist dat ze dat binnenkort wel zou moeten, ze kon toch niet de rest van haar leven hiermee rond kunnen blijven lopen. Nee, stop maar. Ze beet op haar lip, keek naast zich. 'Je hoeft heus niet zo veel moeite voor me te doen hoor,' zei ze zachtjes, gewoon omdat ze het gevoel had dat ze veel te van zijn aandacht opeiste, aandacht die hij net zo goed in het onderzoek kon stoppen, zodat de rest van haar familie gewoon weer veilig zou zijn. Zodat ze kon rouwen om de verloren familie, zonder in angst te hoeven leven dat zij de volgende was. Dat zorgde er namelijk niet voor dat je makkelijk in slaap kon vallen 's nachts, hoewel het misschien nu wat beter zou gaan. Ze hoopte het.

Het moment dat ze antwoordde dat ze sushi wel lustte glimlachte hij, dat kwam mooi uit want persoonlijk was hij een groot fan van sushi en als mensen dat niet konden waarderen, dan daalden ze in zijn achting. 'Je hoeft heus niet zo veel moeite voor me te doen hoor,' eventjes wierp hij een blik opzij naar het meisje en zuchtte. 'Luister Maya, dit is geen moeite voor me. Ik weet hoe je je voelt en ik weet hoe fijn het was toen iemand mij op kon vangen, dus wilde ik dat voor jou ook kunnen doen, gezien dat je aan mijn team niet veel hebt. Ja, op het gebied van criminaliteit misschien, maar erg sociaal ingesteld zijn ze niet. Bovendien kunnen ze het prima zonder me af, het mentale team heeft al het spul dat we ze konden geven en de fysieke zijn aan het patrouilleren. Op dit moment hebben ze me niet nodig en mocht dat al het geval zijn, dan bellen ze me wel, snap je?' Ondertussen reed Rhory het centrum van de stad binnen en parkeerde de auto. Hij bleef daarentegen wel nog eventjes zitten zodat Maya de tijd kreeg om de woorden die hij gesproken had te verwerken en erop te antwoorden. 'En zeg maar wat je nodig hebt, voor slachtofferhulp hebben wij per persoon een bedrag van 2000,- te besteden aan wat ze dan ook nodig hebben.' Eventjes knipoogde hij naar het meisje en stapte de auto uit. Het was een belachelijk hoog bedrag, maar het was goed dat zijn baas dat zo had ingevoerd, gezien het feit dat sommige slachtoffers echt niets meer hadden en dan een gehele garderobe nodig hadden. En oké, hij zou het ook kunnen gebruiken om eten mee te betalen, maar zijn inkomen als rechercheur was onnoemlijk goed en hij had al altijd teveel geld. Plus als hij iedere dag Chinees en pizza kon eten, dan kon hij in de supermarkt voor minder ook nog wel eten voor twee personen halen, mits Maya dat zou koken. Nogmaals, hij kon echt niet koken. Had hij gewoon nooit geleerd, misschien moest hij eens tips gaan vragen aan d'r.

Ze luisterde zwijgend naar wat hij zei en hoewel het door die woorden duidelijk werd dat hij echt niet gemist zou worden, was dat niet de reden dat ze naar hem keek met verbazing in haar ogen. Hij wist hoe het voelde? In een andere situatie zou ze grofweg gezegd hebben dat dat niet kon, omdat zoiets je niet zomaar overkwam. In deze situatie niet, maar ze kneep haar ogen bedachtzaam samen voordat ze besloot dat hij het misschien wel meende. Misschien moest ze er iets over zeggen en misschien kon ze dat beter niet doen, ze woog het af terwijl ze zwijgend zat te wachten tot ze er waren, maar daar werd ze afgeleid door de mededeling dat ze zo veel geld tot haar beschikking had. 'Dat geld kunnen ze beter in het onderzoek stoppen,' mompelde ze zachtjes, hoewel ze heel goed doorhad dat het vrij onbeleefd was wat ze nu zei. Met een glimlachje keek ze op, alsof de woorden van net daarvoor niet gevallen waren. 'Kleding, waarschijnlijk. Ik kan me niet zo snel iets anders bedenken, maar voor wat kleren heb ik echt geen tweeduizend euro nodig.' Nou ja, met honderd euro kwam ze al een eind. Ze was niet zo van de merkkleding, hoewel ze het af en toe wel heerlijk vond om geld uit te geven aan nutteloze dingen. Of ja, haar zus had dat leuk gevonden en door het enthousiasme van haar zus was Maya erin meegetrokken, wat ze totaal niet erg gevonden had toen. Nu ze eraan dacht vond ze het wel erg, maar het erover hebben deed ze niet. Hij zei dat hij wist hoe ze zich voelde, maar hij kende haar familie niet en dus was er geen meerwaarde aan om het met hem te hebben over haar zus of de rest van de familie. In ieder geval, de auto stond op de parkeerplaats en dus kon ze uitstappen, wat ze dan ook maar deed aangezien er geen nut lag in het blijven zitten in de wagen, hoewel ze moest toegeven dat het een mooi ding was. Duidelijk van iemand met een goedbetaalde baan, daar kon je niet omheen als je dit zo zag. Nou ja, ze had natuurlijk al wel geweten dat hij goed betaald werd.