Aryen & Maya

Op een paar auto's na die af en toe voorbij kwamen gereden, was het muisstil op de parking van het wegrestaurant. Hier en daar zorgde de wind voor wat beweging in de bomen, maar dat geluid vormde slechts achtergrondgeluid waar Aryen vrij weinig aandacht aan schonk. Het was ondertussen een paar minuten voor drie - 's nachts - en de persoon waarmee hij had afgesproken, kon nu elk moment arriveren. Bij elke auto die hij zag, richtte hij zijn hoofd op de weg en toen een auto ook daadwerkelijk richting de parking reed, speelde er een lichte glimlach op zijn gelaat. De auto stopte en een raampje rolde omlaag, waarna Aryen in zijn jaszak tastte naar de XTC pillen die de bestuurder verzocht had. Hij kreeg een paar bankbiljetten in zijn hand gestopt en eens hij een goedkeurend knikje gaf, ging het raam weer omhoog en reed de auto weer weg.
Het was wel zo dat hij door het wachten bij een wegrestaurant best honger had gekregen. Het was er niet eens bepaald druk, aangezien hij niet echt mensen naar binnen had zien gaan, dus besloot hij dat hij nog net even langer kon wakker blijven. Hij stopte de biljetten in zijn broekzak en liep rond het gebouw, richting de ingang. Zoals hij al had vermoed, waren de meeste tafeltjes op enkele na - vermoedelijk zaten er vrachtwagenbestuurders, als hij ze zo even bekeek - vrij. Bestellen moest aan de balie, dus na even kort naar het menu gekeken te hebben volgde hij braaf de regels van het restaurant op. Hij was echter aangenaam verrast toen hij de persoon achter de balie bekeek. Een jongedame, ongeveer zijn leeftijd, had vermoedelijk het geluk gehad om alleen de nachtshift te draaien. 'Hallo,' sprak hij al glimlachend, terwijl hij rechtstreeks oogcontact maakte met het meisje achter de balie. 'Voor mij de burger van het huis.' Hij haalde een tientje uit zijn broekzak en schoof dat naar haar toe. 'Houd het wisselgeld maar.' Hij knipoogde, waarna hij zich weer omdraaide en plaatsnam aan een tafeltje dat redelijk dichtbij de balie stond. Hij had tenminste al een veel beter uitzicht dan de bierbuiken van de mannen die er al reeds waren. Wellicht dacht zij nu ook hetzelfde.

Het werk hier verdiende niet goed voor de uren die ze maakte. Daarbij moest ze er ook nog eens ranzige vrachtwagenbestuurders bij de koop nemen, die met hun kraaloogjes haar kant op keken en haar vunzige blikken toewierpen. Ook nog wel eens vunzige suggesties deden. Maya wist echter dat dit een van de weinige banen was waar ze haar aan zouden nemen, daarom had ze haar ontslag nog niet ingediende. Wie wilde er nou een mentaal kapot meisje aannemen dat geen opleiding of diploma had? Haar hand balde zich eventjes tot een vuist, maar ontspande direct weer toen ze het belletje bij de deur hoorde, teken dat de deur openging. Ze richtte haar blik op de onverwachte klant, daarna op de klok. Drie uur. Laat, niet voor de meeste vrachtwagenchauffeurs maar wel voor normale chauffeurs. Hij leek haar niet het type dat in een vrachtwagen reed. Ze wachtte geduldig af tot hij zijn keuze had gemaakt en schreef toen, voor de administratie, zijn bestelling op een papiertje. 'Geen drinken erbij?' vroeg ze nog, maar de heer had zich al omgedraaid en was gaan zitten. Ze haalde haar schouders op, stopte het briefje van tien euro in de ouderwetse kassa en liep naar achteren, naar de keuken. Ja, nachtshift betekende dat ze daadwerkelijk alles zelf moest doen. Dus ook die hamburger bakken en een broodje in elkaar toveren. Gelukkig wist ze onder de hand wel hoe dat moest, er was geen trucker die de ranzige, calorierijke burger niet at. Zijzelf had hem ook wel eens genomen na een zogenaamde bad trip, toen ze de calorieën nodig had om zich weer een beetje mens te voelen.
Enkele minuten later was de burger al klaar en ze kwam de keuken weer uit. Het tafereel was nauwelijks veranderd van enkele minuten daarvoor, slechts een enkele trucker die het restaurantje verlaten had. Ze kwam achter haar balie vandaan, liep met elegante pas naar de jongeman toe en zette de burger voor diens neus neer. 'Een burger van het huis, eet smakelijk,' zei ze beleefd, waarna ze zich omkeerde en weer terug liep naar haar eerdere positie achter de balie. Één van de truckers gaf haar een seintje dat hij nog wat te drinken wilde, dus dat ging ze voor hem pakken. Nog een paar uurtjes en dan was haar shift voorbij, gelukkig. Ze kon wel wat slaap gebruiken. Of een opkikkertje, maar dat was verboden.

Er was schijnbaar ook geen keukenpersoneel aanwezig, wat betekende dat het meisje achter de kassa even de balie verliet en naar de keuken ging. Niet echt heel erg veilig hoe die kassa daar stond, maar aan haar gezichtsuitdrukkingen te zien kon haar dat vrij weinig schelen. Niet dat hij het niet begreep: zo'n baantje hier was wellicht niet echt iedereens droom. Hij checkte voor de zekerheid nog even zijn telefoon, zodat hij er zeker van was dat er niemand in koud zweet was opgestaan en nood had aan één of ander middeltje, maar het was vrij rustig gebleven vandaag en ook nu was iedereen schijnbaar tevreden. Des te beter voor hem, dan had hij ook nog wat rust.
Niet veel later kwam het meisje weer tevoorschijn. Ze had een bord in haar handen met daarop zijn bestelling en alhoewel hij niet echt een fan was van burgers, was het om drie uur 's nachts toch wel anders. 'Bedankt, schoonheid,' sprak hij toen ze het bord voor zijn neus zette. Hij moest toegeven dat het geheel er beter uitzag dan hij had verwacht. Het smaakte ook beter dan hij had verwacht en tevreden zette hij zijn tanden meerdere keren in het broodje. Tegen de tijd dat hij de burger volledig naar binnen had gewerkt, was er ondertussen ook weer een chauffeur of twee verdwenen en was het - op wat achtergrondmuziek na - vrij stil in het restaurant. Hier en daar wat gereutel van één of andere papzak, die daarna een geërgerde blik van Aryen toegeworpen kreeg, maar verder was het best aangenaam. Het nachtleven had hij altijd wel gewaardeerd. Het was altijd rustiger, kalmerend op één of andere manier. Je hoefde niet echt ergens aan te denken, want de kans was groot dat je er 's nachts toch niets aan kon gaan doen. Natuurlijk had hij 's nachts soms wel andere plannen, die wel een of andere moeite vroegen, maar hij kreeg er dan een flinke som geld in de plaats voor en dan was hij ook weer tevreden.
Hij werd uit zijn gepieker gehaald door een stoel die verschoof. Aangezien het ondertussen al bijna half vier was, werd het misschien toch maar tijd om op te hoepelen. Hij zou echter niet zomaar vertrekken. Hij haalde een servet uit de verdeler, waarna hij even in zijn jaszak rommelde op zoek naar een pen. Hij liet zijn telefoonnummer achter op het papiertje en stond daarna op, om het weer naar het restaurantmeisje toe te schuiven aan de balie. 'Als je eens iets anders wil doen dan je tijd hier 's nachts te verdoen.' Hij keek haar afwachtend aan terwijl hij met zijn armen op de balie leunde.

Avonden zoals deze verliepen altijd langzaam. Er was geen hond, er gebeurde niks, het was eigenlijk gewoon saai. Maya haatte avonden als deze, vooral omdat zij degene was die geduldig en vriendelijk moest blijven, de hele avond door. Had een trucker een slechte dag gehad? Geen probleem, die hadden dat nu eenmaal. Een automobilist die hier gestand was doordat zijn auto naar de kloten was? Geen probleem, ze zou wel even de wegenwacht voor hem bellen. Maar als zij een kutnacht had? Ze snoof eventjes. Niemand die daar ook maar een cent om gaf. In tegendeel, het werd haar kwalijk genomen als ze niet op haar allervriendelijkst was. Maya wreef even over haar ontblote armen, waarop tatoeages en verschillende littekens zichtbaar waren. Een verleden dat aan haar kleefde. Waarvan ze zwoor dat ze het nu onder controle had. Ze ruimde het bord van de jongeman af toen hij uitgegeten was, ruimde wat tafels af toen de truckers begonnen te vertrekken en haalde een doekje over de tafel heen. Een blik op de klok. Ze moest nog tweeënhalf uur voordat ze naar huis mocht. Nu alles opgeruimd was, verschoof ze weer terug naar haar plekje achter de balie. Verveeld. Nog meer mensen die vertrokken, het begon langzaam leeg te lopen. De jongeman die hier uit de toon viel, kwam ook overeind. Ze volgde hem met haar ogen toen hij niet naar de deur liep, maar naar haar toe. Met een servet in zijn handen. Even fronste ze. Dit beeld had ze al vaker gezien, vaak van ranzige vrachtwagenchauffeurs die haar uitnodigden voor een gezellig nachtje in hun wagen. Dat was niet het beeld dat ze van deze jongeman had gekregen. Ze pakte het servetje aan en luisterde naar zijn voorstel. Uitdagend hing ze wat over de balie, haar gezicht daarmee iets dichter naar hem toe brengend. 'En wat zou dat 'iets anders' inhouden, meneer?' vroeg ze hem, waarbij ze het servet achter de kassa neerlegde en met glanzende ogen naar hem keek. Kijk, zou er toch nog iets gebeuren op deze doodsaaie avond.

Hij grinnikte toen ze kennelijk niet geschrokken reageerde. Het was misschien ook wel logisch dat dit vaker gebeurde, alleen zou het vast niet al te vaak voorvallen dat ze ook echt inging op een voorstel. Aryen haalde kort zijn schouders op toen zijn ogen over haar lichaam gleden. Ze bleven hangen bij de inkt op haar huid en de littekens die hier en daar zichtbaar waren, duidelijk veroorzaakt door injectienaalden. Ze zagen er echter al ietwat ouder uit, maar dat wilde niet zeggen dat ze volledig gestopt was. Je kon ook andere opties bedenken dan injecteren. 'Ik weet niet hoe lang je shift nog duurt,' mompelde hij, 'maar misschien kan ik je helpen om die net iets aangenamer te maken.' Hij haalde een klein zakje poeder uit zijn jaszak. Hij had altijd wat extra's bij zich, in het geval dat hij een onverwachte oproep kreeg. Meestal waren ze wel tevreden met een kleine hoeveelheid, om het scherpe randje weg te krijgen, waardoor hij de kans kreeg om toch nog de nodige hoeveelheid te halen. Het deed dan ook niet al te gekke dingen, zo'n kleine hoeveelheid. Hij reikte over de balie om het zakje tussen de rand van haar broek en de huid aan haar heup te stoppen. 'Mocht je meer nodig hebben, dan weet je hoe je me moet contacteren. Beschouw dit maar als een bedankje voor het eten en het uitzicht.' Hij zou het kleine beetje toch niet missen, aangezien het nu toch al laat werd. Het zou haar wellicht net iets meer opleveren dan wat hij eraan zou verdienen. Hij realiseerde zich dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld en keek haar opnieuw aan terwijl hij zijn hand uitstak. 'Aryen, trouwens. Wat onbeleefd van me om mezelf niet eens voor te stellen.'

'Nog tweeën-' begon ze, gestopt in haar woorden door het kleine zakje dat hij voor haar ogen liet bungelen. Het maakte dat het zweet haar uitbrak. Coke. Hoe wist hij het? Haar ogen gleden naar haar armen, naar de littekens. Ze voelde een onaangename blos langs haar kaken omhoog kruipen. Aan de ene kant sprong haar hart op, aan de andere kant voelde ze zich bezwaard. Toen hij het zakje aan haar gaf, overwon het gevoel van vreugde heel eventjes. Daarna strafte ze zichzelf weer door het tussen haar kleding vandaan te trekken en onder het servet te schuiven. 'Hoe durf je?' siste ze, schichtig om zich heen kijkend. De tent was eigenlijk al leeggelopen, dus zorgen maken hoefde ze zich niet. Niemand zou dit gezien hebben, behalve zij tweeën. Ze haalde een munt uit haar achterzak en legde die op de balie. Drie maanden was ze al clean. Drie ellenlange kloterige maanden. Haar ogen schoten naar het zakje, verstopt onder het servet. 'Fuck you,' zei ze, zachter dit keer. Niet meer zo boos als net daarvoor. In plaats daarvan schudde ze haar hoofd. De munt pakte ze weer op, legde ze naast haar servet. Haar hele lichaam leek ineens weer te voelen alsof het dat spul nodig had. Moeizaam slikte ze. Haalde diep adem. 'Ik zou je hiervoor kunnen aangeven,' zei ze op serieuze toon. Toen trok haar gezicht in een glimlach. Ietwat weifelend, maar het was toch echt een soort glimlach. 'Het lijkt erop dat de drugsgoden nog niet klaar met me zijn.' Niemand kon hen hier toch horen, dus kon ze het best hardop zeggen. Ze schudde haar hoofd nog eenmaal. Waarom zou ze ook clean blijven? De afgelopen maanden van haar leven waren nog miserabeler geweest dan voorheen. Het clean zijn had haar wat dat betreft geen meter verder geholpen. Ja, ze had een kutbaantje bij dit kutrestaurant te pakken gekregen. Nou, daar moest ze blij mee zijn. Ze trok een rietje uit het bakje, brak deze doormidden en scheurde het zakje op de counter kapot. Het witte poeder viel op de balie. 'Maya, trouwens,' reageerde ze op zijn introductie. Daarna maakte ze een mooi lijntje van het witte poeder en snoof het met behulp van het rietje in een keer naar binnen. Schudde eventjes haar hoofd terwijl het spul haar hoofd binnenkwam. Veegde haar neus af, veegde de restjes van de counter. 'Wow. Goed spul.'

Heel even had hij gedacht dat hij haar totaal verkeerd had ingeschat. Hij had verwacht dat ze het zakje terug zou gooien en hem weg zou sturen, zodat ze alleen achterbleef - iedereen was ondertussen al weg, ook wel zo fijn - maar toen hij een glimlach tevoorschijn zag komen, wist hij dat ze toch toe zou geven aan de verleiding. 'Je mag me altijd aangeven, maar ik denk niet dat ze me zouden vinden,' sprak hij al lachend. Het was tevens ook geen grapje: hij had geen achternaam gegeven en het telefoonnummer stond niet geregistreerd. Hij had overigens een halfbroer die redelijk goed was in al die technische computerdingen. De inhoud van het zakje werd verspreid en Maya gebruikte een rietje om het poeder naar binnen te snuiven. Hij knikte toen ze opmerkte dat dit inderdaad geen slecht spul was. 'Zie ik eruit alsof ik je slecht spul zou geven? Ik weet wat dat met mensen doet en daar ben ik liever niet verantwoordelijk voor.' Ze veegde de restjes weg, zodat niemand ooit zou weten dat het spul er ooit lag. Wellicht gebeurde het wel vaker hier. Ergens bij de toiletten, in een hoekje. Wegrestaurants stonden erom bekend. Het personeel niet altijd, maar dit was niet echt een baantje dat je zou aannemen als je het goed zou hebben zonder enige problemen - op welk vlak dan ook. 'Dus, hoe ben je hier terechtgekomen?' Hij was oprecht wel benieuwd hoe een jong iemand als zij op dit tijdstip alleen de nachtshift stond te doen langs de rand van de weg. Hij was er ook vrij zeker van dat ze het zou willen vertellen, ze kenden elkaar namelijk totaal niet en ze kon nog altijd zelf beslissen of ze hem daarna nog wilde zijn - al had hij een flauw vermoeden dat ze dat wel zou willen. Ze had voorlopig toch nog geen signaal afgegeven dat ze hier liever helemaal alleen wilde zijn.

Al binnen enkele minuten voelde ze dat euforische gevoel haar lichaam vullen. Haar vingertoppen die begonnen te tintelen en de scherpe randjes verdwenen inderdaad langzaam maar zeker. Ook de afstandelijkheid die ze, in haar professionaliteit, had moeten bewaren, leek een beetje weg te ebben. Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb dealers gehad die het om het geld ging. Kwantiteit over kwaliteit. Die hadden dan ook de ergste klanten. Zij die het niet meer kon schelen wat ze nou snoven of spoten of rookten.' Ze fronste even. Ze had niet bedacht dat ze dit soort dingen ging zeggen. Maar ach, ze zaten hier nu toch en ze had nog tweeënhalf uur op de klok die ze vol moest tikken. Ze haalde haar schouders op. 'Als je dat verhaal wilt horen, kan je beter weer aan je tafeltje gaan zitten.' Ze pakte het rietje op, gooide het in de vuilnisbak die achter de counter stond. 'En vertel me maar wat je te drinken wilt. We zijn namelijk nog wel even bezig als je wilt weten hoe een jonge, stoere chick als ik hier terecht ben gekomen en het nog pik ook dat ik iedere avond als een stuk mooi vlees op de markt bekeken wordt.' Ze knipoogde, draaide een aantal dingen op slot achter de balie, waaronder ook het slot op de kassa. Maar wachtte nog met het sluiten van de koelkast en tap die ze hadden hangen. Ze mocht dan wel in een roes verkeren, haar verstand was ze nog niet verloren. Je kon geen mensen bedienen als je geen drinken in de aanbieding had. Ondertussen pakte ze vanachter de counter haar persoonlijke spullen. Telefoon, jas. Niet dat ze van plan was om naar buiten te gaan, maar in haar jas bewaarde ze haar sigaretten en aansteker. Als ze onder invloed van drugs was, kreeg ze vaak zin in een peuk. Of in eten. Sinds ze niet meer aan de drugs was, was roken haar afleiding geweest. Hetgeen wat ze kon doen als ze even tijd had voor zoiets. In plaats van een lijntje snuiven, een peukje roken. Het servetje dat ze eerder aangepakt had, verdween in de achterzak van haar strakke jeans. De munt die ze eerder nog tevoorschijn had getrokken, stopte ze weg in een jaszak. Niet iets waar ze zich nu druk om ging maken. Was het toch al te laat voor.

'Die komen vroeg of laat toch wel in de problemen. Een of andere bad trip, iemand die in de goot eindigt en vervolgens ergens een hoopje as wordt,' sprak Aryen, waarna hij haar advies opvolgde en weer richting de tafeltjes liep. 'Die mannen zullen er helaas altijd zijn, maar niet iedereen blijft even lang. Hij nam plaats op de stoel waar hij eerder had gezeten en maakte het zichzelf gemakkelijk. Ten eerste werd het tijd dat hij zijn leren jack van zijn schouders haalde en die over de stoel hing. Het was hier tenslotte niet echt koud en hij was hier langer dan zou hij gepland had. 'Verras me, ik ben niet kieskeurig,' zei hij toen ze hem vroeg wat hij te drinken wilde. Maya sloot een paar dingen achter de balie af, wellicht een teken dat er niet veel mensen meer voorbij zouden komen. Moest redelijk saai zijn om hier dan nog zo laat te werken. Hij zou wellicht in slaap vallen ergens halverwege de laatste uren, maar goed. Misschien deed ze dat ook wel - wist hij veel. Hij volgde haar bewegingen en hij merkte weer dezelfde munt op als eerder. Misschien zou ze er zo wel iets over vertellen, misschien dat het een soort geluksbrenger of iets dergelijks was. Hij kon er ook altijd naar vragen, mocht er nog tijd over zijn. Hij had ook niet eens verwacht dat hij zo lang zou blijven hangen, was eigenlijk niet eens van plan geweest om binnen te komen en wat te bestellen. In eerste instantie had hij gewoon verwacht dat hij de deal zou afhandelen en weer naar huis zou keren, lekker zou slapen en dan weer opstaan ergens rond de middag. Het was echter niet dat hij veel te doen had, dus in de namiddag wakker worden en het vannacht wat later maken was eigenlijk niet echt een probleem.

Verras me. Ze snoof. 'Dat zijn van die dingen waar je geen ruk aan hebt,' becommentarieerde ze zijn opmerking, waarna ze zich over de koelkast boog en een blik naar binnen wierp. Haar blik viel op het gedeelte waar de kinderdranken stonden. Op één of andere manier leek het haar een goed idee om daar iets uit te kiezen. Haar blik viel in het specifiek op een fles in de vorm van een champagnefles, die ze dus maar uit de koelkast trok. Daarbij haalde ze in een vloeiende beweging ook een champagneglas uit de kast, waarna ze de inhoud van de fles in het glas schonk. Fles terug in de koelkast, met het glas in de hand achter de balie vandaan. Ze ging tegenover Aryen zitten en schoof het glas naar hem toe. 'Proost,' zei ze met een glimlach rond haar lippen. Wat een geweldig idee was dat geweest.
Maar goed, focus nu. Nou ja, focus. Eigenlijk had ze zelf ook wel wat sterkers willen pakken, maar dat was absoluut uit de boze nu ze aan het werk was. Ze zou gewoon sober blijven, voor zo ver dat nog kon met de drugs die nu in haar bloed zaten. 'Je vroeg hoe ik hier terecht ben gekomen. Waar zal ik eens beginnen?' Bedachtzaam speelde ze met een bierviltje dat op het tafeltje lag. 'Om te beginnen is het voor een voormalig verslaafde, zonder opleiding of enige diploma, erg lastig om aan een baantje te komen. Kieskeurigheid is dan niet een eigenschap die je te veel speelruimte moet geven. Mijn andere optie was teruggaan naar de stripclub waar in ontslagen was toen ik te veel gesnoven had en over een klant heen had gekotst.' Ze grinnikte even toen ze daaraan terug dacht, hoewel het op dat moment alles behalve grappig was geweest. Daarna had ze nog een tijdje als hoer gewerkt, maar dat had niet veel opgeleverd op het gebied van geld. En geen geld betekende geen drugs. Geen drugs betekende zware afkickverschijnselen. De reden dat ze uiteindelijk maar was gaan afkicken met de hulp van zo'n sentimenteel zelfhulpgroepje. Dat muntjes uitdeelde als je een prestatie had behaald. Een maand clean? Dan kreeg je een munt waarop dat stond. Om je te belonen voor je goede gedrag, je doorzettingsvermogen. De muntjes waren helemaal niets waard, maar het was toch hetgeen waaraan je je bleef vasthouden als je niets anders meer had. En het had geholpen. Drie maanden, in ieder geval. Ze schudde haar hoofd. Aryen zat nog steeds tegenover haar.

'Misschien dacht ik dat je een goede suggestie had, vandaar,' antwoordde hij toen ze aangaf dat ze niet echt zo goed was in verrassingen. Ze kwam terug met een champagneglas en even had Aryen gedacht dat het echt champagne was - een of andere goedkope, want dit bleef wel een wegrestaurant - maar hij merkte al snel dat dat het niet was. Hij begon te lachen toen hij merkte dat het één of ander fruitdrankje voor kinderen was en nam toen een iets grotere slok. 'Nu kan ik tenminste nog wel rijden.' Hij zette het glas weer voor zich neer toen Maya begon te praten. Ze begon over het feit dat ze geen diploma had, eerder verslaafd was geweest. Ze had wel eerder een baantje gehad en toen ze zelf begon te lachen om dat verhaal, kon hij het ook niet laten om te grinniken. 'Dan heb je hem in ieder geval een unieke ervaring bezorgd, eentje die hij niet snel zal vergeten.' Hij nam nog een slok van zijn glas - om eerlijk te zijn was dit nog best lekker - en richtte zich daarna weer op Maya. 'Zo te horen had je het dus nog erger kunnen treffen dan deze plek. Je had eventueel ook een bierbuik kunnen kweken en achter het stuur van een vrachtwagen kunnen gaan zitten.' Ze had daarvoor wel een rijbewijs nodig, iets waarvan hij niet zeker wist of ze dat wel of niet had. Misschien niet. De verslaving die ze had, had hij ook al kunnen weten zonder dat ze het opbracht. De littekens op haar arm zeiden genoeg om dat te laten uitschijnen. Wellicht had ze het nu onder controle, maar of dat wel of niet zo was boeide hem op zich vrij weinig. Het was uiteindelijk haar leven en als zij verslaafd wilde raken, vond hij dat helemaal prima. Ieder z'n eigen ding, uiteindelijk. Het was wel zo dat het voor hem een voordeel was om gebruikers te kennen, maar hij kon prima op andere manieren geld verdienen. Tenslotte had hij niet echt veel klanten - om ze even zo te noemen. In zijn vrije tijd was hij dan ook erg vaak met andere dingen bezig dan het dealen van dit spul, maar het geld was altijd mooi meegenomen. 'Als je zou kunnen kiezen, wat voor job zou je dan willen?'

Een unieke ervaring.. Ja, dat kon je wel zeggen. Ach, nu kon ze er wel om lachen. Al helemaal toen hij begon over een bierbuik. Ze trok een wenkbrauw op, liet een hand over haar ongelofelijk platte -misschien wel te magere- buik glijden. 'Een bierbuik.. Krijg je dan vanzelf ook haar zo rond je navel?' vroeg ze, bloedserieus. 'Dat zie je altijd bij die dikke mannen met een bierbuik, donker buikhaar.' Ze rilde even. 'Als je zo'n buik hebt moet je een shirt kopen dat eroverheen past.'
Ach ja, hij zou vast wel gelijk hebben. Het had een stuk erger kunnen zijn. Truckdriver. Je 's nachts moeten voeden op mooie serveersters in wegrestaurants, die je niet eens aan mocht raken. Alleen kijken. Nee, dan had ze het beter voor elkaar. Iets beter in ieder geval.
Zijn volgende vraag bracht haar even van haar stuk. Wat zou ze voor een baan willen, als ze uit alles kon kiezen? Onafhankelijk van opleiding, diploma? Ze aarzelde. Dacht diep na. Wat zou ze willen doen? Een aantal iconische beroepen passeerden de revue. Niets bleef hangen. Ze haalde uiteindelijk aarzelend haar schouders op. 'Ik heb er nooit zo over nagedacht. Ik heb nooit een toekomst voor ogen gehad, waardoor het lastig is nu een antwoord te geven.' Ze bleef nog even voor zich uit staren, niet wetend wat ze moest antwoorden op zo'n simpele vraag. Haar blik schoof door de ruimte, alsof ze daar inspiratie uit op zou kunnen doen. Niet dus, er was ongeveer even veel inspiratie in deze ruimte als in haar oksel. Weinig dus. Haar blik gleed naar haar gesprekspartner, bleef uiteindelijk hangen op haar arm. 'Tattoo-artist,' antwoordde ze toen. Ze keek naar de rozen die ze ooit had laten zetten. Felle kleuren, had ze gezegd. Het paste bij haar als ze high was. Fel, alles was helder. Ze wreef even over de afbeelding heen, maar richtte zich daarna weer op de man tegenover haar. Aryen. 'En jij? Altijd al een.. dealer willen zijn? Of heb je een side-job? Als ik je van alles over mezelf vertel, mag jij mij ook wel wat dingen over jezelf vertellen. Eerlijk is eerlijk.'

'Wie weet,' antwoordde hij. 'Ze lijken het in ieder geval allemaal te hebben, dus misschien dat er op magische wijze wel wat haar op je buik groeit.' Hij lachte om de gedachte en toen hij de vraag gesteld had, leek ze heel even te moeten nadenken over een goed antwoord. Ze had wellicht nog niet eerder over de toekomst gedacht - of een leven met een of andere opleiding. Toen ze een antwoord gaf, werd zijn vermoeden inderdaad bevestigd. Net toen hij de stilte wilde verbreken door een andere vraag te stellen, gaf ze uiteindelijk toch een ietwat verrassend antwoord. Haar blik bleef hangen bij haar arm en ze keek naar de rozen die daar stonden. Aryen had ze eerder ook al opgemerkt en had ze best mooi gevonden. Rozen waren misschien ietwat standaard, maar dat wilde niet zeggen dat ze niet mooi konden zijn. 'Misschien kan je dan eens aan ontwerpen werken, je weet nooit wie er op je pad komt om het je te leren.'
Maya vond het wel zo eerlijk om hem nu ook te onderwerpen aan een vraag, iets wat hij niet echt erg vond. 'Een dealer niet, dat is nauwelijks een beroep te noemen. Is ook niet echt iets waar ik elke dag mee bezig ben, alleen zo nu en dan. Verder doe ik verschillende dingen.' Hij dacht even na om hoe hij alles kon verwoorden zonder daarmee al te veel prijs te geven. Het was niet bepaald iets wat je open en bloot op tafel legde en hij zou er niet alleen zichzelf, maar ook anderen mee in de problemen kunnen brengen. 'Hier en daar een offer. Zolang het genoeg geld oplevert, vind ik het prima. Dit is gewoon een extra iets. Verder heb ik nog tijd genoeg om iets stabiel te vinden, maar voor nu... Ik mag niet klagen.'

Hier en daar... een offer? Haar ogen werden eventjes groot, knepen daarna samen. Dat had ze verkeerd begrepen, toch? Moest haast wel. Een drugsdealer, daar kon ze nog wel inkomen. Had ze genoeg ervaring mee, sprak ze vroeger dagelijks mee af. Maar begreep ze nou echt goed dat Aryen daarbij ook nog zo af en toe iemand ombracht? Daar werd ze toch een beetje ongemakkelijk van, al helemaal omdat je het niet zo aan hem af zou zien. Natuurlijk, dat was ook de charme van het vak, je was pas goed als je niet opviel. Het viel haar wel op dat ze geen echt antwoord op haar vraag had gekregen, over wat hij nou echt had willen zijn. Geld verdienen was heel goed, dat was ook de enige reden dat zij hier nog steeds werkte, maar gaf geen indicatie van wat iemand zou willen doen. Ze wreef nog een maal over haar arm en de inkt, waarna ze dat losliet. Het was altijd een theoretische situatie geweest. Áls ze alles kon kiezen, dán zou ze misschien iets met tatoeages willen doen. Maar het theoretische zou toch geen werkelijkheid worden. Kijk hoe ze erbij zat, het eerste beste vleugje coke had haar weer helemaal uit het net opgebouwde ritme getrokken. Ze haatte het spul, verachtte het. Werd kwaad als ze eraan dacht hoe erg dit spul haar leven naar de kloten had geholpen. Maar ze kon niet ontkennen dat het een heerlijk gevoel was, zo een beetje weg raken van de wereld. Ze pakte een sigaret, stak hem aan en nam een hijs. De rook blies ze naar het plafond. 'Dat was niet echt een antwoord op de vraag wat je zou willen doen als je niet gelimiteerd werd,' reageerde ze. Haar blik weer naar de man tegenover zich. Een flauwe glimlach rond haar lippen. Nog een hijs. 'Je zult in ieder geval wel goed geld verdienen, een mooie toekomst tegemoet gaan als niemand erachter komt hoe je dat geld verdiend hebt.' Hij zou tenminste geld hebben over een aantal jaar. Dat viel van haar nog niet met zekerheid te zeggen. Hij maakte er dan ook offers voor. Zij.. zij definieerde eerder als het offer.

Nu werd duidelijk waarom ze die jas had meegenomen. De geur van de sigaretten deerde hem echter niet veel, dus liet hij haar gewoon haar gang gaan. Alhoewel het over het algemeen niet echt een goed idee was om binnen te roken - in een restaurant dan - kon ook dat hem vrij weinig schelen. Er werden hier vast wel ergere dingeren achtergelaten dan sigarettenrook. Zo te horen was ze ook niet tevreden geweest met het antwoord dat hij haar had gegeven, maar hij haalde slechts zijn schouders op. 'In mijn ogen was het een prima antwoord, aangezien ik wel tevreden ben met wat ik doe. Limieten zijn er niet, toch geen die al verhinderd hebben.' Toen begon ze over het feit dat geld geen probleem voor hem zou zijn. Als niemand zou weten wat hij deed, volgens haar dan. Hijzelf had echter vrij weinig om zich zorgen over te maken, mede door de bescherming die hem geboden werd vanuit zijn broers. Het was best wel handig om dingen te kunnen doen waar geen enkel iemand ooit iets over zou weten. Alles kon zo makkelijk voorgoed weggehaald worden, waardoor het alleen in Aryens herinneringen bleef hangen. 'Soms is het leven net iets makkelijker dan het lijkt,' mopperde hij, waarna hij de restanten in zijn glas naar binnen werkte. Het werd onderhand wel al eens tijd om er weer vandoor te gaan, aangezien hij Maya ook nog de tijd wilde geven om alles netjes achter te laten zonder dat er iemand in de buurt was. Misschien dat ze zo nog even ging hallucineren of iets, wist hij veel. Het was niet omdat hij drugs op zak had dat hij zelf een gebruiker was. Hij had er gewoonweg geen behoefte aan, al zou hij het wel een keer proberen mocht de gelegenheid zich voordoen.
'Goed,' begon hij terwijl hij overeind kwam, 'ik denk dat het tijd is om jou nog je werk te laten doen en voor mij om te gaan.' Hij nam zijn leren jas van de stoel en stak zijn armen door de mouwen. 'Je weet hoe je me moet bereiken.'

Ze fronste om die laatste woorden. Soms is het leven makkelijker dan het lijkt? Dat zei haar persoonlijk niks. Maar misschien was het wel een mooie boodschap om bij te leven. Toen hij overeind kwam, stond zij ook op. Één blik door de ruimte vertelde haar dat ze niets meer af hoefde te sluiten, dat het eigenlijk al zo goed als prima was om te vertrekken. Een ingeving. Ze draaide zich even om naar Aryen, keek hem aan. 'Het leven is makkelijker dan het lijkt?' herhaalde ze, op een vragende toon. Mentaal had ze een keuze gemaakt. Ze had hier weg gewild. Maar ze had zich bezwaard gevoeld doordat ze het geld nodig had. Het leven was makkelijker dan het leek. Ze liep naar achteren, naar de balie. Opende de kassa, trok wat briefjes eruit en stopte ze in haar jaszak. Op een servetje schreef ze twee woorden voordat ze de kassa weer sloot. Kwam achter de balie vandaan, zocht opnieuw oogcontact met de enige andere persoon in deze ruimte. 'Dan wil ik je vragen of je me mee wilt nemen. Hiervandaan.' Ze maakte een weids gebaar, om te illustreren wat ze bedoelde. 'Ergens anders heen. De wereld in. Om het leven maar makkelijker te maken.' Ze grijnsde. 'Tenminste, als je me mee wilt nemen.' Ze maakte een raar buiginkje alsof ze hem om een gunst vroeg. 'Je hoeft me alleen maar mee te nemen. Zelf kom ik niet ver, op de fiets. Maar opnieuw beginnen is makkelijker op een plek waar ze je nog niet kennen en uitkotsen.' Ze pakte haar jas, trok deze aan. Nam een laatste hijs van de sigaret, drukte hem daarna uit op de balie, naast het servet dat ze daar neergelegd had. Scande nog een keer de ruimte, op zoek naar iets wat ze was vergeten. Niets. Zo veel had ze ook niet. 'Please?'

Blijkbaar hadden zijn woorden iets bij haar losgemaakt en nog voordat hij ook maar kon ingaan op zijn woorden die ze herhaalde, verdween Maya al achter de balie en nam ze daar een heleboel geld - wellicht alles - uit de kassa. Nu werd het nog eens zo duidelijk dat dit echt niet was wat ze wilde. Ze liet nog een boodschap achter, al was die redelijk snel geschreven, en haar ogen ontmoetten de zijne weer. Ze wilde weg, hier weg. Uit deze stad weg. Opnieuw starten, wellicht. 'Wie zegt dat ik hier niet om de hoek woon?' Aryen begon te lachen toen hij in zijn broekzak naar zijn sleutels zocht, waarna hij knikte. 'Goed, goed,' mompelde hij toen ze ietwat aandrong. 'Gelukkig voor jou is het wel een eindje. Meer dan een eindje. Wellicht had je het al gehoord dat ik een ietwat anders accent heb dan de meeste mensen hier in de buurt.' Als ze hier weg wilde, kon hij haar wellicht wel helpen. Zelfs als ze weg wilde uit de wereld, had hij daar wel zo zijn eigen middeltjes voor. Al had hij geen flauw idee gehad of dat ook daadwerkelijk haar vraag was geweest. Voor nu gebaarde hij haar dus slechts om te volgen toen hij de deur opende en de frisse nachtlucht hem opnieuw begroette. Zijn auto stond hier nog ergens op de parkeerplaats, dus liep hij daar alvast heen en ontgrendelde hem al, zodat Maya straks ook gewoon kon instappen. Hij ging er tenminste wel vanuit dat ze hem volgde en anders zouden de straatlampen er wel voor zorgen dat ze hem zag. Hij stapte in zijn wagen en startte alvast de motor, terwijl hij wachtte tot Maya hem zou vergezellen.

'Gezien ik iedere man die in deze buurt wel een keer heb gezien, weet ik sowieso dat je niet hiervandaan komt,' reageerde ze droogjes, waarna ze de man naar buiten volgde. 'Daarbij ken ik sowieso iedere dealer die in deze omgeving dealt, dus een onbekende is een vreemde eend in de bijt.' De deur sloot ze achter zich, het ouderwetse bordje omgedraaid naar 'GESLOTEN'. Haar jas trok ze aan omdat het toch wel een beetje fris was hier en ze keek even naar de hemel, die al langzaam licht begon te worden. Ja, dat kreeg je ervan als je altijd nachtdiensten draaide. Ze zuchtte eventjes, stak haar hand in haar jaszak voor nog een sigaret, maar bedacht zich en liep achter Aryen aan naar de auto die van hem was. Ze floot even zachtjes, het was geen lelijk ding wat hij daar had staan. Nog een bevestiging dat hij hier niet uit de buurt kwam, dan zou hij echt niet in een wagen als deze gereden hebben. 'Mooi dingetje hoor,' complimenteerde ze hem, waarna ze zich naast hem op de stoel van de bijrijder liet glijden en haar handen over het leren interieur van de wagen liet glijden. Mooi wagentje, dat zeker. Ze sloot de deur, deed de gordel om en wachtte tot ze zouden vertrekken. 'Hoeveel verder is een eindje?' vroeg ze, om een gesprek op gang te houden. Ze wilde hier sowieso weg, dus het maakte niet zo veel uit dat het een eind zou zijn, maar ze wilde wel graag weten waar ze globaal terecht zou komen. En vanuit daar zag ze het wel. Op dit moment dacht Maya even niet na over wijze en domme acties. Hallo, ze was net bij een volstrekt onbekende in de auto gestapt terwijl ze drugs gebruikt had. Verantwoordelijk gedrag stond voor nu even niet in haar woordenboekje.

Maya was klaarblijkelijk onder de indruk van zijn wagen en als Aryen maar een gewone jongeman was geweest, had hij deze wagen vast ook indrukwekkend gevonden. Het was echter zo dat hij al heel wat auto's had gezien en het voor hem niet zo speciaal meer was. Hij duwde de sleutel in het contact en startte de wagen. 'Een uur of twee,' sprak hij toen de motor een teken van leven gaf en hij het gaspedaal kon indrukken na zijn handrem omlaag te drukken. 'Normaal gezien was ik al een tijdje weer thuis geweest als ik niet was blijven hangen.' Hij grinnikte toen hij de parkeerplaats verliet en de weg op reed, waarna hij het zich kon veroorloven om af en toe opzij te kijken toen hij verder sprak. 'Al had ik ook geen gezelschap gehad als ik niet was blijven plakken, dus ik denk dat dit is wat men 'het lot' noemt.' Hij zette de radio wat zachter, zodat ze toch nog een degelijk gesprek konden voeren, en zette toen de verwarming aan. 'Ik vind het trouwens behoorlijk dapper om met een wildvreemde in de wagen te stappen. Wie weet verkoop ik allemaal onzin en beland je binnen nu en tien minuten ergens op een vuilnisbelt en morgen op het nieuws. Niet dat je er dan nog bij bent om het mee te maken.' Zijn tong gleed even kort langs zijn lippen terwijl zijn mondhoek omhoog krulde in een geamuseerde grijns. Als hij Samuel was geweest, was het zonet genoemde scenario wellicht mogelijk geweest, al had hij niet echt een moord op zijn planning staan. Een meisje als Maya kon hij voor andere dingen gebruiken, zeker als ze zei dat ze opnieuw wilde starten in een nieuwe omgeving. Ze zou niemand kennen, wat voor hem erg handig kon zijn. Hij had al meerdere personen gekend die een nieuwe start wilden maken, maar uiteindelijk hervielen ze in hun oude gewoontes. Aryen geloofde niet echt in een nieuwe start. Hij zou het haar echter niet vertellen, want mensen hielpen zichzelf nou eenmaal graag op hun eigen houtje de afgrond in. 'Dus, wat ga je doen eens niemand je kent?'

Twee uurtjes was wel een redelijke afstand. Ver genoeg om in een onbekende omgeving opnieuw te begonnen, zonder het gefluister dat ze nu wel eens achter zich aan kreeg. Maya, het meisje zonder familie. Die aan de drugs was geraakt, zich als hoer had gedragen en op geen enkele manier goed terecht zou komen. Ze rolde even met haar ogen. 'Zo lang het gezelschap maar goed is,' reageerde, hoewel ze vermoedde dat als het gezelschap niet goed geweest was, hij haar wel in zijn auto had geweigerd. Tenzij hij andere plannen met haar had. Ze haalde haar schouders op. 'Dan zou ik morgen dood zijn. Zouden er waarschijnlijk nieuwe roddels zijn over Maya het ongeluksmeisje dat een overdosis had genomen en zich daarna van kant had gemaakt. Maar dan had ik wel uiteindelijk nog één goeie trip gehad.' Ze grijnsde. Dood? Nee, daar kon hij haar niet bang mee maken. Ze was al jaren niet meer bang voor de dood, had een hele tijd zelfs gehoopt dat die haar snel zou komen halen. Toen ze geen zin meer had in het leven. Die periode was ze wel voorbij, maar angst had ze niet. 'Dus als dat je plan is, mag je beginnen wanneer je zin hebt. Maak er een feestje van.' Ze knipoogde even naar de jongeman naast haar, toen op de weg die ze bereden. Het was exact de andere kant op dan wanneer ze naar "huis" had moeten gaan. Helemaal prima. 'Beter werk zoeken, denk ik. In ieder geval werk waarbij je niet als een object gezien wordt door alle mannelijke klanten. Wie weet, misschien mijn droom wel najagen.' Ze grijnsde eventjes. 'Of misschien heb je me nu wel een nieuwe verdommenis in geholpen en lig ik over een paar maanden met een overdosis in het graf. Maar dan wel op een betere plek dan dit hellige gat.' Ze was wat dat betreft heel nuchter, ondanks haar huidige staat. Het zou gaan zoals het zou gaan. Maar dan had ze het in ieder geval geprobeerd, toch?

Hij moest lachen om haar verhaal en besefte dat ze eigenlijk niet bang was. Niet bang om met een vreemde in een wagen te stappen, zonder zijn motieven te kennen. Ze wilde zo graag opnieuw beginnen dat het haar niet uitmaakte of ze aan dat nieuwe leven kon beginnen of ergens tussendoor zou sterven. 'Wees gerust,' begon hij, 'ik heb geen wilde plannen vannacht.' Aryen reed in op een redelijk snel tempo over de weg, maar omdat er amper verkeer was, mocht hij wel iets zwaarder op het gaspedaal drukken. Hier en daar moest hij wel even inhouden voor een vrachtwagen die opzij ging of een rood licht hier en daar, maar als ze dit tempo aanhielden, zouden ze er best snel zijn.
Maya had zich tevens ook haar nieuwe start al ingebeeld. 'Je kan het die arme vrachtwagenchauffeurs niet kwalijk nemen dat ze onderweg niet veel hebben om naar te kijken,' sprak hij. 'Wie weet zitten ze zich thuis af te vragen waarom ze 's nachts in hun vrachtwagen zitten af te rukken op het meisje van het wegrestaurant. Misschien vinden ze het wel helemaal niet leuk.' Hij begon te lachen, iets harder dan hij had gewild, maar zo vroeg in de ochtend - of laat in de nacht, hoe je het wilde bekijken - maakte dat niemand wel uit. 'Zou je dan liever de grafsteen zijn waarvan niemand de persoon eronder kent? Een anonieme grafzerk in een onbekende stad, wel een avontuur.' Hij was het tevens wel met haar eens als ze het had gehad over het gat waar ze vandaan kwam. Het was er inderdaad niet al te aangenaam, dus een grafzerk in een andere stad was wellicht al een verbetering. 'Voorlopig ben je je nog bewust van alles om je heen, dus die grafsteen mag je nog even achterwege laten.'

Ze snoof. 'Is dat een ding, mannen die zich niet af willen trekken maar het uit misère toch doen?' Ze schudde haar hoofd, lachte hardop. Geen wilde plannen van vannacht, dat zou ze nog wel eens zien. De grijns op haar gezicht werd breder. Grapje natuurlijk. Natuurlijk, ze zou niet zomaar wilde dingen gaan doen. Niet met een wildvreemde. Dat soort dingen had ze nog nooit gedaan, al helemaal niet tegen betaling. Hmpf.
Ze richtte haar blik op de snelweg, die heel snel aan haar voorbij ging. Een blik op het dashboard vertelde haar dat er gesmokkeld werd met de maximumsnelheid, maar daar maakte ze zich geen zorgen om. Zoals ze had gezegd, ze was niet bang voor de dood. Ze had er wel vertrouwen in dat dit allemaal op zijn pootjes terecht zou komen. Terug naar de snelweg. Bomen schoten voorbij, donkere schaduwen gecreëerd door de felle koplampen. Als je goed keek, kon je tussen die donkere schaduwen ogen zien. Ogen die alles in de gaten hielden. Verbeelding natuurlijk, maar tegelijkertijd zo realistisch. Een brede glimlach. 'Je weet niet half wat voor een reputatie ik heb. Een anonieme grafsteen in een stad waar niemand mij kent, is zo veel beter dan de roddels.' Die lach van Aryen was aanstekelijk te noemen. De brede glimlach op haar gezicht kon ze niet onderdrukken, al helemaal niet nu die staat van euforie versterkt werd door de drugs die in haar lichaam speelden. 'Het is maar wat je helder noemt, Aryen. Welk helder denkend persoon doet de dingen die ik in het afgelopen halfuur gedaan heb, zonder ook maar een greintje van twijfel?' Ze keek hem aan, hoewel hij zijn ogen grotendeels op de weg moest houden. 'Wie weet denk ik wel dat ik me bewust ben van hetgeen dat om mij heen gebeurd, maar is alles eigenlijk een fabel, gecreëerd door mijn verbeelding. En de drugs, uiteraard. De drugs helpen goed mee met verbeelden.' Ze rolde met haar ogen. 'Alsof ik ze nodig heb om te kunnen verbeelden. Een rijke fantasie heb ik altijd al gehad, echter niet de middelen om het te uiten.' Blik weer op de snelweg, naar de schaduwen tussen de bomen. Ze zag ze wel, de ogen in de duisternis. Haar in de gaten houdend. Wachtend totdat ze een moment niet zou opletten, om haar te grijpen en haar één van hen te maken. De dood, de schaduw die ze op afstand hield. Al jaren. Niet uit angst, maar uit onwil. Een zucht. 'Ik klets maar wat. Zo rijk is mijn fantasie niet, niet zonder stimulatie.'

'Ik heb geen flauw idee of dat al dan niet een ding is,' sprak hij. 'Ik zou het in ieder geval niet weten en het lijkt me dat ze dat laatste restantje zelfrespect bewaren en die dingen voor zichzelf houden.' Het was duidelijk dat ze langzaam maar zeker meegetrokken werd in de effecten van de drugs, haar ogen schoten een beetje van hier en naar daar en het zou hem niet verwonderen mocht ze zich dingen gaan inbeelden die er niet waren. Toch leek ze zichzelf wel redelijk in de hand te houden, misschien dat ze het al ietwat gewend was. Het was pas op het moment dat er een storm van ietwat filosofische woorden uit haar mond kwam dat hij besefte dat het gewoon wat langer had geduurd voordat de effecten echt heel erg zichtbaar werden. 'Als je echt opnieuw wil beginnen, hoef ik ook niet te weten welke reputatie je gehad hebt. Je verleden open en bloot op tafel leggen is misschien niet zo handig.' Wat ze daarna nog allemaal vertelde, ging hem net zijn petje te boven. Het klonk als dingen die hij al eerder had gehoord uit de monden van mensen die hij hetzelfde spul had gegeven. 'Ik moet toegeven dat ik niet veel heb begrepen van wat je probeerde duidelijk te maken, maar ik ben blij dat je jezelf genoeg kent om het te snappen.'

Na een tijdje sloeg Aryen af, weg van de snelweg, op de binnenwegen. Ze hadden al ongeveer anderhalf uur gereden en de tijd was behoorlijk snel gegaan, maar het lag waarschijnlijk ook een beetje aan het feit dat hij een stuk sneller had gereden dan eigenlijk mocht. Een boete kon hem verder niet enorm veel schelen, die betaalde hij wel gewoon. Nu ze ook weg waren van de snelweg en meer in de bewoonde wereld terecht waren gekomen, verlaagde Aryen zijn snelheid. 'Mocht je ergens een plek zien waar je de eerste stappen van je nieuwe leven wil zetten, moet je het even aangeven.' Veel verder zouden ze niet rijden, namelijk.

De rit verliep voor Maya in een waas. Natuurlijk, een waas die ze had opgeroepen door het gebruik van drugs, maar een waas desalniettemin. Ze genoot van de onbekende omgeving, ook al was het eigenlijk alleen maar bomen en andere stukjes snelweg. Dat verhaal veranderde toen ze de afslag hadden genomen. Huisjes kwamen tevoorschijn en tuinen die ze nog nooit gezien had, doemden voor haar op. Leuke tuintjes, weggetjes, straatstenen. Een lachje. Andere bomen ook, hier. Het leek hier lichter. Maar dat kon ook komen doordat de zon weer op aan het komen was. Ze hoorde vaag op de achtergrond wat Aryen tegen haar zei, dus ze draaide haar gezicht van het raam naar hem toe. 'Ik zal wel een mooie struik uitkiezen om mijn thuis te maken,' stelde ze voor, met een brede grijns op haar gezicht. Rare knul, die dacht dat ze op dit tijdstip ergens een onderkomen zou kunnen vinden wat ook nog een beetje redelijk en betaalbaar was. Een lach hardop, ze schudde even haar hoofd. Het was maar een klein beetje drugs geweest, dus zo lang werkte het niet door. Ze was vrij helder. 'Hoewel, als we het over stáppen hebben...' Haar ogen schoten over het wegdek. Glanzende pretogen. 'Als je hier even stopt, loop ik een rondje om de auto heen voor mijn eerste stappen in deze nieuwe stad.' Ze plaagde de jongeman maar, in de hoop dat hij dat wel begreep en erom kon lachen. Ze wist eigenlijk niet zo goed waar ze moest beginnen. Ja, opnieuw. Bij nul. Maar hoe dan? Waar dan? In ieder geval op korte termijn, waar moest ze in vredesnaam heen? Was ze zo dom geweest met haar actie? Nee niet dom, impulsief. Kon ook dom zijn. Ze haalde diep adem. Niet twijfelen nu. Dit was waarschijnlijk het beste wat ze in haar leven kon doen, dan had het geen zin om te gaan twijfelen en terug te gaan.

Het was wellicht de combinatie van moe zijn en de drugs - die misschien al begon uit te werken - maar het was aan Maya's gezicht te zien dat ze niet echt helemaal wakker was. In haar antwoorden leek ze wel helder, maar haar blik zei zo nu en dan toch net iets anders. Hij moest lachen om haar struikopmerking en hij besefte dat het inderdaad misschien zijn meest verstandige opmerking was geweest. Hij wist ook niet of hij haar wel mee kon nemen naar zijn huis, aangezien daar wel onverwachts bezoek kon zijn en dat misschien niet zo handig zou zijn. Hij werd uit zijn denken gehaald toen ze over stappen begon, waarna hij begon te grinniken. Ze had een grapje gemaakt, maar Aryen vond het eigenlijk wel een vermakelijk idee, dus besloot hij met zijn auto half op een stoep te gaan staan en de motor uit te schakelen. 'Ga je gang, ik wacht geduldig hier.' Misschien dat wat frisse lucht haar zou helpen wakker te blijven. Dat even stilstaan hielp hem ook wel, overigens. Een blik op zijn sleutelbos vertelde hem dat hij nog een sleutel had van een leegstaand appartement, ergens in de buitenwijken, dat zo nu en dan gebruikt werd voor bepaalde zaken. Ze mocht het wel gebruiken, heel even. Het was niet dat er dingen lagen die ze kon stelen, gewoon de basis dingen en misschien wat stof hier en daar - er was namelijk al een hele tijd niemand geweest. 'Voordat je uitstapt,' mompelde hij, waarna hij de sleutels uit het contact haalde en de juiste sleutel eraf pulkte. 'Hier.' Hij reikte haar de sleutel aan, waarna hij de autosleutel terug in het contact stopte. 'Misschien dat je je eerste stappen beter zet met wat zekerheid. Ik breng je er daarna wel heen, dan hoef je je even geen zorgen te maken over een verblijf.'