Love without a boundary ~ Valjiiiiiii

Omdat ze awesome kiddo's zijn.


Vergeleken met New York, was Londen een stuk rustiger. Maar goed, New York was dan ook nergens mee te vergelijken en ergens was Valerie Daemort heel erg blij met het feit dat deze twee steden grote verschillen kenden. Het was hier rustiger en ze vond dat de mensen hier een stuk vriendelijker deden, hoewel ze nog niet al te veel contact met anderen had gehad. Slechts de duanemensen op het vliegveld en haar chauffeur, die nu halt hield bij het luxueuze hotel waar ze enkele weken zou verblijven, eerst voor de London Fashion Week en daarna omdat ze vond dat ze wel een kleine vakantie verdiende. Een kleintje maar, echt waar. Ze wilde daarna door naar Milaan, omdat ze daar ook veel interesse in haar gezicht hadden. Niet dat ze ze plekken hoefde te zoeken waar ze haar wilden hebben hoor, over het algemeen wisten ze haar wel te vinden wanneer ze haar wilden voor een shoot of een runway. Nou goed, ze was dus bij het hotel en keek schattend naar de overdreven versierde pilaren, de uit marmer gehakte muren en de opzichtige waterspuwers die over de helder groene tuinen verspreid stonden. Het was hier prachtig hoor, daar niet van. Ze hield van dit soort opzichtige plekken, omdat ze hierin thuis was. Haar hele wereld was één brok opzichtigheid en eigenlijk was dit nog niet eens zo ver over de top, dit was stijlvol opzichtig. Mocht ook wel, voor een hotel met vijf sterren en de status 'Het beste hotel van Londen' te zijn. Niet dat ze het niet geloofde hoor, zoiets als dit was gewoon uniek en de man die aan kwam lopen om de sleutel van de chauffeur te nemen, zodat de luxe limousine weggezet kon worden, was gekleed in een heerlijk klassiek pak waar Valerie eventjes van genoot. Ondertussen had de chauffeur de koffers al uit de wagen gepakt en liepen ze over de met grind versierde oprit naar de grote voordeur, die één en al weelde en schoonheid uitstraalde. Ja, ze hadden goede kwaliteit voor haar gekozen en ze wist ook dat ze niet het enige model zou zijn dan hier verbleef, omdat dit hotel favoriet was bij meerdere modellen. Het was voor haar de eerste keer dat ze hier was, maar de impressies zouden haar in ieder geval niet laten verdrinken.

Hey ze heeft wel een achternaam dat moet ik onthouden

De bus hield halt en de verbazing die van sommige gezichten af te lezen viel, bracht een lichte grijns op zijn gezicht. Het was een hotel, zoals de coach eerder had gezegd, maar dit was iets waar menig mens zich niet aan zou verwachten. Niet als je met een afgetakelde bus die nog net de personen die erop zaten kon houden, hierheen was gekomen. Niet dat je hem hoorde klagen, zijn huis zat hem soms ook gewoon dwars en dit als cadeautje was wel leuk. Beloning, eerder. Goed, het was niemand ontgaan dat dit hotel meer luxe uitstraalde dan iedereen had verwacht, maar ondanks dat gingen de flauwe grapjes en dubbelzinnigheden nog steeds de bus rond. Na een kleine aanmoediging van de eerder ongeduldige personen, kwam er schot in de zaak en begonnen de jongens die vooraan zitten uit te stappen en hun koffers uit de laadruimte te halen. Omdat hij achteraan had plaatsgenomen, kwam hij als laatste de bus uit, wat betekende dat iedereen het hotel al binnen was gegaan in hun enthousiaste bui. Eens ook hij zijn koffer had genomen, vertrok de bus opnieuw met het nodige kabaal en een aanblik op het reusachtige gebouw maakte hem toch ietwat nerveus. Zijn blik wendde dus ook snel af, waarna deze neerdaalde op een jongedame die net uit een limousine stapte. Het was niet het volk dat je er normaal zag, oude mensen die hier hun dagen kwamen slijten, maar een jonger iemand. Een jaar of negentien, niet heel oud. Niet dat leeftijd echt een rol speelde, het was een feit dat ze er niet slecht uitzag. Leeftijd speelde dan niet echt een rol. Ongeveer. Nah, hotel. Kamer uitzoeken. Het was niet dat iemand met die luxe erg veel aandacht schonk aan anderen. Wat zeiden ze alweer over dit hotel? Hotspot voor modellen tijdens fashion week? Oh, kijk. Alles viel meteen op zijn plek, al zag ze er niet uit als een doorsnee model. Haar gezicht had iets anders, of dat was net de reden waarom ze dit werk deed. Maakte niet uit. Hij greep zijn koffer steviger vast, om nog net het gebaar op te pikken van één van zijn teamgenoten. Een kort knikje bevestigde dat hij eraan kwam en na nog een goedkeurende blik te werpen op de meid, vervolledigde hij de groep die bij de ingang stond te wachten.

Jaja, Valerie Daemort, net verzonnen.

Het was niet al te ver lopen naar de reusachtige deuren die toegang verschaften tot de hal van het hotel, maar ze liep niet echt snel doordat haar voeten gestoken waren in torenhoge designerschoenen die haar nog vijftien centimeter langer maakten dan dat ze al was. De dunne hak samen met het grindpad was dan ook geen goede combinatie, maar ze was eraan gewend dat de omstandigheden niet altijd optimaal waren als je mooi wilde zijn. Haar aandacht werd wel even getrokken door een vrij hard geluid en ze draaide haar hoofd naar achteren, om een groep mannen te zien die allen tussen de achttien en de vierentwintig jaar waren. Niet van het soort dat je hier normaliter zag, aan het aftandse busje te zien. Het zag eruit als een voetbalteam en als ze eerlijk moest zijn, had ze in het geheel geen probleem met de sexy lichamen van voetballers. Dus nam ze rustig de tijd om haar voeten goed neer te zetten, waarbij haar ogen over de groep gleden. Ze zagen er allemaal goed uit hoor, maar haar blik kruiste die van één van hem en ze wendde haar ogen razendsnel af, aangezien ze niet graag voor staarder uitgemaakt werd. In ieder geval bereikten ze al snel het stenen trappetje dat naar de deur leidde en daar aangekomen was er al iemand die de deur voor haar openhield, wat galant. Ze was eigenlijk niet meer anders gewend, de laatste paar maanden was ze zo snel gestegen dat ze geen tijd had om over alle indrukken na te denken en nu hoefde dat dus ook niet meer. Ze had haar huis en haard verruild voor een wereld vol glamour en glitter en ze vond het er heerlijk. Nu liep ze door naar de receptionist, wier ogen groter werden toen hij haar zag. Ja, ze was wel een beetje bekend geworden de afgelopen maanden en het was niet raar dat hij haar herkende. 'Valerie Daemort, als u klaar bent met naar me staren,' zei ze op een zachte, aangename toon die nauwelijks berispend te noemen was. De sleutel werd haar aangereikt en ze draaide zich om, waardoor ze opnieuw naar de groep mannen keek. En alweer merkte ze dat één van hen naar haar keek, dus opnieuw keek zij weer weg. Het was niet raar dat ze naar haar keken hoor, ze wist dat haar lichaam enkele aantrekkelijke punten bezat en ze was er trots op. Ze liep naar de trap en begon deze voorzichtig op te lopen, aangezien ze de lift niet wilde nemen. Ze had een fobie voor liften, echt heel vervelend.

Hij was niet de enige die haar had opgemerkt, wat niet geheel onlogisch was. Zijn blik was ook gevallen op het paar stelten dat aan haar voeten vastzat en het was een mirakel dat ze nog steeds gracieus met haar heupen kon wiegen toen ze de trappen opliep. Ook al was het haar job, het bleef een kunst om het ook daadwerkelijk uit te houden op die dingen.
'Hey man, vangen en stoppen met staren. Onbereikbaar volk hier, weet je wel?'
Behendig ving hij de sleutel op die hem toe werd gegooid en even grinnikte hij om de woorden van zijn teamgenoot. 'Voor jouw lelijke kop misschien wel ja, onderschat mij maar niet.' Hij glimlachte nog even, gaf de jongen een schouderklopje waarna hij zijn koffer van de grond tilde en het nummertje dat aangegeven stond op de sleutel maar eens op te zoeken. Als de logica in hotels nog steeds dezelfde was, betekende het cijfer dat hij op de zevende etage zou verblijven. Om daarna nog een keer met de koffer zeven verdiepingen te bewandelen, was niet geheel naar zijn zin. Zeker niet als je keek naar de luxe die dit hotel uitstraalde, dus zocht hij een lift op die hem naar boven zou brengen.
Het duurde dan ook niet lang voordat hij op zijn etage aangekomen was en na wat overbodige hulp had hij zijn kamer bereikt, waar hij voor het verdere verloop van tijd wel even gerust zou worden gelaten. Misschien niet voor heel lang, omdat hij enkele jongens wel kende en die zouden de boel willen verkennen. Goed, hij had nog even tijd. Gewoon, koffer uitladen, spullen een plaats geven. Niet dat hij echt heel erg veel mee had, ook omdat het verblijf hier geen weken in beslag zou nemen. Dat zou de coach net iets te duur komen te staan, al was het voor iedereen wel een raadsel waarom hij per se iedereen hierheen wilde sturen, terwijl het normaal zo'n gierig man was. Ach, zou zijn redenen wel hebben. Het viel ook niet te ontkennen dat hij ook behoorlijk wat verdiende aan de ploeg zelf en een bedankje daarvoor was nooit misplaatst, zoals nu. Het bedankje was trouwens wel precies op het juiste moment gekomen, wegende de komende activiteiten in de buurt van dit hotel waardoor heel wat jonge meiden hierheen gekomen waren. Onbereikbaar, voor velen, maar proberen kon geen kwaad. Vanavond zouden er wel wat in de bar te vinden zijn, aan het zwembad of waar dan ook. Er waren veel mogelijkheden, al waren die nog niet voor nu. Er lag nog een koffer op de grond te wachten die veel te snel gemaakt was, dus die even leegmaken en alle kleding - voor zoverre hij dat kon - netjes opvouwen en wegleggen was een taak die eerst volbracht moest worden gemaakt.

Het duurde wel eventjes voordat ze de zeven trappen beklommen had, maar denk maar niet dat ze het zwaar had. Ze liep catwalks op hakken die nog eens vijf centimeter hoger waren dan het paar dat ze nu droeg en stond op de raarste plaatsen fotoshoots te doen, dus van een gebrek aan doorzettingsvermogen was geen sprake. Uiteindelijk kwam ze dan ook aan op haar verdieping, de zevende. Haar chauffeur, die tegelijkertijd haar loopmannetje voorstelde als het om het verslepen van koffers ging, had het waarschijnlijk een stuk zwaarder gehad, aangezien ze wel iets meer dan één koffertje mee had genomen voor enkele weken Londen. Eigenlijk stonden er beneden nog wel meer, dus de arme man zou zo nog een keer moeten, maar hij kon in principe gewoon de lift nemen als zij eenmaal in haar kamer was. Daarna zou ze hem wel een royale fooi geven en dan kon hij terug naar het vliegveld om een nieuw gearriveerd model op te halen, of zo. Ze maakte zich niet zo druk om hem, aangezien ze hem eigenlijk nauwelijks kende en nee, ze was niet zo arrogant dat ze zich hoger voelde dan hij, maar hij had haar gewoon geen warme persoonlijkheid geleken, hoewel hij zijn werk met overgave deed en dat vond ze altijd prettig. Mensen die hun werk met overgave deden en er passie voor hadden, stegen altijd direct in haar achting omdat ze wisten wat je best doen was. En dat was meer dan vele anderen, die altijd in luilekkerland leken te verblijven. Mensen waar ze minachting voor voelde, wat niet misplaatst was. In ieder geval liep ze de gang door en door de zachte vloerkleden die hier gelegd waren, hoorde je het geluid van haar schoenen nauwelijks. Was maar goed ook, aangezien ze echt wel een beetje moe was en last van een jetlag zou ze ook wel gaan krijgen. Nee, had ze al. Hoeveel uur liep ze nu achter? Ze was om één uur 's nachts in het vliegtuig gestapt en het was zesenhalf uur vliegen van New York naar Londen. Daarnaast was er een tijdsverschil van vijf uur, dus dat betekende dat het nu half één was. Vervelend, maar ze zou er wel aan wennen. Tegen de tijd dat ze weer terug naar New York ging, was ze aan deze tijdzone gewend, gokte ze. Ze opende de deur van haar kamer en besloot in ieder geval dat het één van de mooiste was waar ze ooit had verbleven, aangezien alles erop en eraan zat. U noemt, wij brengen. haar vingers gleden ever over de met goud versierde spiegel en daarna maakte ze met een handbeweging duidelijk waar ze haar koffers wilde hebben, waarna de man weer verdween. Ze zou zo wel uitpakken, eerst wilde even kijken hoe ze uit de vlucht gekomen was, hoewel het vast niet verschrikkelijk zou zijn.

Dit is echt een te korte titel voor zoiets groots

Het had vijf minuten geduurd en toen had hij het opgegeven. Hij snapte het nut van de kasten niet waar zijn koffer tien keer in zou passen en had geen idee waar hij alles moest leggen om het daarna ook nog een keer terug te vinden. Het resultaat was dus dat er een aantal kledingstukken in de kast lagen en een aantal spullen had hij een plek op zijn nachtkastje gegeven. De rest lag nog in zijn koffer en dat vond hij prima, voorlopig hoefde dat niet anders te zijn. Hij begreep nog steeds niet waarom ze precies hierheen gestuurd werden, of ja, waarom deze luxe nodig was. Niet dat het echt zijn probleem was, maar het was niet zo dat de coach echt tonnen geld aan het team verdiende. Tenzij het meer was dan iedereen dacht, al was het prijskaartje voor een hele ploeg in dit hotel vast wel erg hoog. Of er zat iets belangrijks aan te komen, kon natuurlijk ook. Wat het ook was boeide hem op dit moment niet, wat telde was dat hij in een hotel zat, met de nodige luxe. Plus waren er in de komende periode nog leuke activiteiten, waardoor knappere meiden dan de gemiddelde in golven toestroomden. Misschien dat hij de coach later maar eens bedankte, lag eraan.
Hij liet zijn kamer voor wat het was en liep de gang op, om nog net de meid te zien die hij eerder aan de ingang had gezien. Zelfde verdieping, was op zich wel fijn. Nog één iemand uit het team verbleef ook op deze verdieping en het voordeel was dat hij diegene wel mocht. Beter dan de anderen. Nou ja, verdieping was goedgekeurd. Misschien moest hij maar even opfrissen, hij zou nog genoeg tijd hebben om het hotel en de nodige gasten die daarin verbleven te verkennen. Kon leuk worden, was al leuk. De dag was nog niet eens ver gevorderd, half één, zoiets. Nog even snel opfrissen en dan middageten, wat beneden was. De groep had vast een hele tafel samen of zo, de coach erbij. Misschien zouden ze dingen gaan bespreken, wist hij veel. De man zou wel iets van de groep verwachten, want hij had echt niet het gevoel dat dit zomaar een 'cadeautje' was. Niet nu het hotel nog beter was dan iedereen eerst had verwacht. Gasten inclusief.

Ik wéééééét het. Lemmefix it

"Niet verschrikkelijk" was het meest positieve wat je over haar kon zeggen. Aangezien ze geen moeilijke afspraken zou hebben de eerste dag, had ze gekozen voor weinig make-up en haar haren los rond haar gezicht, maar de vermoeiende vlucht had ervoor gezorgd dat donkere kringen rond haar ogen zichtbaar waren en haar normaliter perfecte haar zat nu ietwat warrig. Het irriteerde haar niet echt hoor, maar voordat ze een lunch zou nuttigen, wilde ze zich wel wat opfrissen. Dat hield in dat ze haar koffer doorspitte naar haar persoonlijke make-upverzameling en direct begon met het verdoezelen van de kringen rond haar ogen. Hierna pakte ze een haarborstel en wat speldjes, waarna ze haar haren in een losse knot vastmaakte, waar niets op aan te merken was. De chauffeur had ondertussen haar laatste koffers de kamer binnen gebracht en ze snelde naar haar handtas om hem een royale fooi te geven, waar hij duidelijk op stond te wachten. 'Bedankt,' zei ze vriendelijk, waarna de man haar kamer verliet en de deur achter zich sloot, haar alleen achterlatend. Vermoeid ging ze op het bed zitten, ogen gesloten. Ze was er, ze was er eindelijk. Londen, de stad van de Fashion week. Deze week zou de hele stad volgepakt zijn met modellen, stylisten, designers en eventuele scouts. Het was nooit slecht om opnieuw gescout te worden voor een ander bureau, aangezien zij weer andere contacten hadden dan de bureaus waar ze al ingeschreven was. De conclusie was dat Londen een onbeschreven blad voor haar was, waar ze zelf haar toekomst in de stad op kon gaan schrijven. Helaas niet nu, ze was te moe om een pen vast te houden. Spreekwoordelijk, natuurlijk. Nogmaals diep ademhalen, waarna ze weer overeind kwam en de kamer verliet. Haar koffers zouden wel wachten, nu was het voor haar tijd om wat te eten. Ze hoopte dat ze hier gewoon hadden wat ze wilde hebben, anders moest ze het gaan bestellen en dat bracht slechts ongerief met zich mee, waar niemand gelukkig van werd. Zij al helemaal niet.
Enkele trappen later stond ze weer in de ontvangsthal van het hotel, hoewel ze ditmaal niet de tijd nam om rustig rond te kijken. Met een vriendelijk knikje naar enkele personeelsleden liep ze naar de reusachtige balzaal die dienstdeed als eetzaal, waar al enkele gasten zaten te eten. Ook hier zag het er luxueus uit, met alle soorten maaltijden die men maar kon wensen. Kijk, dit was nou een echt hotel. Ze zou zich hier best wel even kunnen verblijven, zonder problemen zelfs.

Beter schat  

De douche had hem even laten vergeten waar hij was, al was de badkamer luxueus geweest. Muziek kwam uit de douche en de douche zelf was een regendouche. Zelfs de handdoeken waren zo zacht als wat en voelde zelfs op de ruwste huid zacht aan. Hij sloeg er één om zijn middel en nam er daarna nog één voor zijn haar, dat hij in enkele bewegingen wel droog had weten krijgen. Middag, hierna zou hij wel naar beneden gaan. Hij dacht wel dat het buffet er een tijdje stond, zodat niemand zich hoefde te haasten omdat dat niet bij de principes van dit gebouw hoorde. Was goed mogelijk. Hij hees zichzelf nog snel in een zwarte jeans en trok een lichtgrijs shirt over zijn hoofd heen, was wel prima voor hem. Het was pas 's avonds dat mensen hun pakken uit hun kast zouden halen en vrouwen jurkjes aan zouden trekken. Niet dat dat hem deerde, hij zou het toch niet doen. Al die gedragingen waren niets voor hem en als mensen dat niet leuk vonden, keken ze maar de andere kant op. Of hij gooide een bord naar hun hoofd zodat ze de andere kant wel op moesten kijken. Ach. Hij haalde de handdoek nog een paar keer door zijn haar heen, om deze daarna achteloos op de grond te gooien. Roomservice ruimde dat wel op, of hij deed het wanneer zij dat nog niet gedaan hadden. Lag eraan. Hij had honger en honger was een primaire behoefte die hij eerst moest vervullen. Als je in een duur hotel was, mocht je ook in moeilijkere termen nadenken. Of het ging vanzelf, aangezien hij echt niet lang op school had gezeten.
Hij had het pasje van zijn hotelkamer op zak en liep de suite uit - ja, het was wel groter dan een kamer eigenlijk. Hij kwam in een lege gang, wat betekende dat iedereen al beneden was of dat niemand honger had. De eerste mogelijkheid was waarschijnlijk de juiste, maar ach. Als alles dan al op mocht zijn, was er nog altijd de roomservice die men hier bood. Ach, nu was het enkel nog wachten tot de lift boven was en hem naar beneden zou brengen.

Enkele mannen die hier duidelijk werkten knikten haar toe toen zij de reusachtige zaal binnen liep en één van hen kwam naar haar toe, vroeg of hij haar naar een tafel kon begeleiden en dit aanbod nam zij dankbaar aan, aangezien zij zich lichtelijk verloren voelde in deze luxe en weelde. In dit soort gevallen wilde ze dat er iemand was waarmee ze samen reisde, zodat ze in ieder geval iemand had om contact mee op te nemen wanneer ze zich dood verveelde. Laat het nou zo zijn dat haar beste vriendin niet mee mocht lopen in de Fashion week, dus zij was hier niet. Ze zou wel komen kijken hoor, één of twee dagen. Valerie veegde een losgeraakt plukje van haar blonde haren uit haar gezicht en legde haar tas neer, waarna ze een glas water bestelde. De man die haar begeleid had verdween weer en zijzelf liep met afgemeten stappen naar het lopend buffet. Ze had een gemakkelijker paar schoenen aangetrokken dan ze bij aankomst gedragen had, maar dat wilde niet zeggen dat ze plat waren. In tegendeel, dit paar zat wel een stuk prettiger om haar voet maar was net zo hoog, als ze niet hoger waren.
Met keurende ogen bestudeerde ze het saladebuffet, waar minstens twintig verschillende soorten salades uitgestald stonden. Had zij even geluk dat ze hier langer dan één week verbleef, dat betekende namelijk dat ze iedere dag een andere salade kon uitproberen. Of nee, niet alle salades wilde ze proberen. Er waren enkele namen die haar niet aanstonden, vooral salades waar vis in zat. Ze hield niet van vis, op één of andere manier kon ze niet tegen de smaak van die waterbeesten. Nee, voor vandaag koos ze een simpele salades waar god weet niet wat allemaal inzat en met de door haar gekozen maaltijd liep ze weer terug naar haar tafel, waar net drinken neergezet was. Kijk, dat was nog eens service. 'Op welke naam, mevrouw?' vroeg deze man beleefd en nadat ze was gaan zitten, antwoordde ze hem. 'Daemort. Valerie Daemort.' De man krabbelde iets op een papiertje en verdween weer, waardoor Valerie in alle rust aan haar eerste echte maaltijd van de dag kon beginnen. Ranzige vliegtuigmaaltijden telde ze niet mee.

De lift bracht hem in sneltempo naar een ruime eetzaal, waar talrijke buffetten klaarstonden en waar voedsel genoeg was om de maag van een hele stad te vullen. Niet dat alles er echt even lekker uitzag, de glibberige zeevruchten die er stonden waren niet echt wat voor hem. Hij snapte sowieso niet hoe het kon dat een normaal persoon zoiets naar binnen kon spelen, al zag hij het links en rechts wel gebeuren. Moesten zij weten, hij hoefde de trucjes niet echt te kennen. Goed, friet met eender wat zou hier niet te vinden zijn - wat op zich wel jammer was, maar langs de andere kant wel logisch. Ongeveer. Enkele leden van zijn team zaten al aan de tafel, hun bord vol met verschillende dingen die een normaal mens uren misselijk zou laten voelen en hij zou precies hetzelfde doen als zij. Onderweg naar de verschillende soorten voedsel werd hij tegengehouden door een man, waarna hij even een wenkbrauw optrok en de man langs opzij bekeek. 'Op welke naam?' vroeg de man. Heel even grinnikte hij, waarna hij besloot zich toch naar de man te keren en zijn lijstje namen uit zijn handen haalde, samen met de kogelpen. De eerder oudere man had dit alles niet verwacht, waardoor hij de tijd kreeg om zijn naam te omcirkelen en het lijstje al glimlachend teruggaf aan de man, de pen in zijn jaszak stoppend. 'Benjamin, of gewoon Benji. Yep, uit de voetbalploeg. Eet smakelijk,' mompelde hij toen hij de stomverbaasde man achterliet en zich eindelijk naar het buffet begaf.
'Benji, het is jouw schuld als we hier buitengezet worden.'
Lachend ging hij naast één van de jongens zitten, zijn bord vol met dingen die er nog ietwat eetbaar uitzagen en de luxe van het hotel niet zozeer benadrukten. 'Doe eens rustig man,' mompelde hij terug. 'Ik weet zeker dat die ouwe het leuk vond om niet door zo'n stijve hark te worden aangesproken. Trouwens, jij kan niet eens de bal fatsoenlijk in het doel schoppen dus houd jij je mond maar toe en eet.' De jongen rolde zijn ogen even, waarna hij met zijn hoofd een zijwaarts gebaar maakte, iets wat de hele groep had opgemerkt en die richting uitkeek, om een meisje dat hij vaag herkende aan de tafel naast die van hun te zien. 'Zo, je bent toch nog ergens goed voor,' zei hij lachend, waarna hij zijn bord oppakte en dat op de andere tafel zette, om daarna zelf op de stoel voor de blondine te gaan zitten.
'Jij ziet eruit alsof je gezelschap kan gebruiken, fashion week?' vroeg hij, waarna hij wat eten in zijn mond stopte. Smaakte beter dan hij verwacht had trouwens, moest hij toegeven.

Of ja, ze had gehoopt in alle rust haar maaltijd te kunnen nuttigen, zonder het lawaai van de voetbalploeg, die aan een tafel vlak bij de hare plaatsgenomen had. Fijn, die rust was ze dus ook kwijt, omdat ze om de paar tellen ogen haar kant op zag schieten, waarna er opmerkingen gemaakt werden. Ook toen een ander lid van het team erbij kwam zitten, hield dit niet op en zij richtte haar aandacht ergens anders op. Op haar bord met salade dus, waar ze ietwat lusteloos in had zitten prikken toen ze merkte dat de jongens naar haar keken. Nu begon ze weer wat te eten en ze moest toegeven dat het net zo goed smaakte als het eruit zag.
Plotseling schoof er iemand bij haar aan tafel en met een licht verbaasde blik keek ze op. Het bleek één van de voetballers te zijn, die in zijn brutaliteit bij haar aan tafel was gaan zitten. Ze was er nog niet uit of hij haar aandacht wilde of stoer wilde doen voor zijn vriendengroep, maar besloot te doen alsof ze inderdaad het domme blonde modelletje was. Snel slikte ze haar eten door en nam ze een slokje van haar water om de nasmaak weg te spoelen, waarna ze naar de jongeman glimlachte. 'Ik heb niets tegen eenzaamheid hoor, maar ik ben hier inderdaad voor de fashion week.' Niet dat het haar verraste dat hij goed gegokt had hoor, het was vrij overduidelijk dat het grootste gedeelte van de mensen hier er was voor dat evenement. Haar ogen gleden eventjes over hem heen en in minder dan een seconde nam ze hem in zich op. Niet dat hij een standaard uiterlijk had hoor, dat zeker niet. Een voetballer qua uiterlijk, met zijn gespierde armen en ietwat bredere postuur. Niet dat Valerie echt kon oordelen over een breed postuur, zij was nog smaller dan een lat.
Het meest opvallende aan zijn uiterlijk waren de tatoeages waarschijnlijk, die onder de halsopening en mouwen van zijn shirt vandaan kwamen. Als ze het zo bekeek, gokte ze dat zijn borst en rug, met eventueel ook zijn benen maar dat kon ze natuurlijk niet zien, ook onder de inkttekeningen zaten. Ze vroeg zich af wat voor een soort persoon het verder was, hoewel ze gokte dat hij eigenlijk een heel vervelend klein jongetje was dat zich ietwat groter voordeed dan hij was. Was wel jammer, want zijn uiterlijk was zeker geen afknapper. 'Jij daarentegen bent hier niet voor de fashion week, gok ik zo,' merkte ze op om het gesprek een beetje gaande te houden. Of zo. Het zou nog erger worden als hij hier zwijgend zou blijven zitten. Voor haar dan, voor hem zou het misschien niet eens zo heel veel uitmaken. Fijn, heel fijn dit. Ze merkte dat het aan de tafel met de rest van het voetbalteam een stuk rustiger geworden was, alsof ze allemaal wilden weten wat hun ploeggenoot zei en wat zij antwoordde. Nog beter.

Hoe langer hij het meisje in zich opnam, hoe meer hij zich kon herinneren van het voorbije uur. Hij had haar zien uitstappen, uit een limousine en verder had hij haar niet meer gezien. Dacht hij. Ach, hij zag haar nu weer, was wel goed. Even grinnikte hij om haar opmerking, waarna hij zijn hoofd schudde. 'Nee, niet voor fashion week. Ik ben hier met die bende,' mompelde hij, waarna hij een snel gebaar naar zijn tafel maakte die de afgelopen minuten opvallend stil was geweest, 'of ja, wat voor voetbalploeg moet doorgaan. Cadeautje van onze coach, met een achterliggende reden die we nog niet echt kennen.' Hij grinnikte weer even, waarna hij nog een hap nam. 'Zolang het maar uit zijn eigen zak is, is het voor mij geen probleem,' mompelde hij. Het was niet dat hij echt veel wist over welke shows hier zoal plaatsvonden, hij hoorde af en toe wel een keertje iets over een designer en kende namen door praatjes die mensen op de straat maakten. De basiskennis was wel handig om een gesprek gaande te houden, aangezien modellen in zijn ogen niet echt heel verstandig waren en alles van hun uiterlijk meegekregen hadden. 'Welke show loop je eerst?' vroeg hij, op een iets meer geïnteresseerde toon dan net. Hij verwachtte wel dat ze er meerdere liep, al had hij geen flauw idee hoeveel er hier waren. Hij wist alleen iets over de hectische drukte backstage, de verschillende soorten voeding die niet gegeten mocht worden en nog een paar kleine, onbenullige en algemene zaken die iedereen wel wist. Nou ja, zij leek in ieder geval niet echt van haar dieet af te wijken met de salade die voor haar neus stond. Dat was ook zoiets, als hij planten wilde eten ging hij wel naar een grasveld of iets. Ach. Hij hoefde het niet te eten, dat was al iets.
Enkele jongens stonden op om weer naar boven te gaan, klopten nog even op zijn schouder en mompelden nog wat, waarna hij even grinnikte. Die zouden waarschijnlijk boven wat dingen ontdekken, of beneden. Er was overal wel wat te doen en er waren verschillende dingen die ook de jongens leuk zouden vinden. Hij had de brochure nog niet echt doorgelezen en dat zou hij niet doen, hij zocht liever een gids die hem kon rondleiden. Oh, kijk. Voor hem zat wel een geschikt iemand, aangezien zij hier vast vaker was geweest. Probleem was dat hij haar naam nog niet kende en zij de zijne nog niet. 'Benji, trouwens. Als je je geroepen voelt om jezelf ook even voor te stellen is dat mooi meegenomen.' Hij glimlachte even, waarna hij het voorlopig naamloze meisje grijnzend aankeek.

Kijk, een voetbalteam dus. Dat had ze goed gedacht, dus. Een groep jongemannen die een ietwat duurder hotel op stelten kwam zetten, omdat hun coach het voor ze betaald had. Was dat niet enig? Ze glimlachte beleefd, hoewel ze tegen zichzelf zei dat dit nog wel eens heel vervelend kon worden omdat ze eigenlijk helemaal niets met mannen had. Ook niet per sé iets tegen ze hoor, zeker niet. Ze nam alleen nooit tijd voor ze en sprak ze nauwelijks, alleen als het nodig was. Dan was dit misschien wel een goede training hoor, maar leuk was zeker anders, hoewel de jongeman voor haar een vrij aangename gesprekspartner was. Of ja, het had natuurlijk stukken erger kunnen zijn.
Zijn toon veranderde, alsof hij meer interesse in haar toonde. Dit maakte slechts dat haar glimlach iets breder werd en ze schudde haar hoofd. 'Oh kom op, alsof jij oprecht interesse hebt in de merken waar ik de komende week voor ga lopen.' Haar toon was niet eens berispend, slechts licht plagend. Hierna nam ze nog wat van haar sla en kauwde hier bedachtzaam op, tot ze het doorslikte en het gesprek weer voort kon zetten. Eerst maar even wachten tot die vervelende kleine etterbakken ook weg waren, aangezien ze het blijkbaar heel leuk vonden dat hun ploeggenoot met haar in gesprek was. Nou, niet dat het haar echt veel uitmaakte dat ze zich supercool voelden hoor, zeker niet. Zij ging ontspannen zitten, kromde haar rug ietsjes en ging daarna weer rechtop tegen de rugleuning zitten. 'Valerie. Als je echte manieren gekend had zouden we elkaar een hand gegeven hebben, maar daar blijk jij niet bekend mee te zijn en mij maakt het eigenlijk niet zo uit. Ik neem aan dat je Brits bent?' Zo, ratelde zij even snel verder zeg. Daar was ze blijkbaar ook goed, in gewoon doorratelen. Het was niet zo dat zij hem iets hoefde te bewijzen, hij was bij haar komen zitten en moest dus maar leven met haar grillen voor zolang hij hier zat. Of hij nu wegging of niet, dat was haar eigenlijk om het even. Tja, hij moest haar beledigingen maar incasseren, anders was hij haar aandacht niet waard. Trouwens, ze had het niet eens gemeen bedoeld. Als ze gemeen wilde zijn wist ze wel een betere manier, maar daar was nu niet het moment voor en als de jongeman zich een beetje bleef gedragen, zou dat moment ook niet komen.

Alweer kon hij het niet laten om even te grinniken om haar opmerking en even schudde hij zijn hoofd. 'Gesprekken aan de gang houden met een model is iets nieuws, die zie je niet elke dag en omdat dit iets is waar jullie vaak over praten, nou ja.' Hij haalde zijn schouders op, om daarna zijn bijna lege bord volledig leeg te eten. Aangezien ze de borden hier gewoon kwamen ophalen, gebeurde dat bij hem ook niet veel later en even knikte hij naar de ober, om zijn aandacht weer op Valerie te vestigen. 'Maar ik wil het wel weten hoor, misschien dat ik het ken. De kans is klein, maar aanwezig.' Basiskennis, zoals hij eerder al had gezegd. Gedacht. Whatever. Oh, manieren. Nou, een hand. Als ze een hand wilde kon ze die krijgen, alleen niet op de manier waarop zij dat dacht. Hij stond op, met een glimlach die zijn lippen sierde en liep naar de andere kant van de tafel toe, waarna hij haar hand nam en het vork dat daarin geklemd zat even losmaakte. In plaats van het te schudden, draaide hij het zachtjes om zodat de rug van haar hand omhoog kwam te liggen en kort drukte hij zijn lippen tegen haar huid. 'Aangenaam kennis te maken, Valerie.' Hij stopte daarna het vork weer in haar hand, waarna hij nog even knipoogde. 'Een gewoon hand is te zakelijk en omdat wij geen zakenpartners zijn, leek dit gepaster.' Hij ging weer zitten, met nog steeds dezelfde glimlach om zijn lippen. Nou, ze had een hand gekregen, toch? 'En ja, ik ben Brits. Hier geboren en getogen, ook niet echt van plan om nog weg te gaan. Ik vind het hier wel prima.' Hij leefde hier welgeteld al tweeëntwintig jaar, soms onderbroken door korte trips naar het buitenland, maar over het algemeen woonde hij hier zijn hele leven al. Nou ja, niet dat dat echt interessante gespreksonderwerpen waren. Een nationaliteit was een nationaliteit. Boeide hem echt niet zoveel. Het gesprek dat ze tot nu toe al gehad hadden, daarentegen, beviel hem wel. Het was anders dan hij had verwacht en hij had gevoel dat Valerie een groter stel hersens had meegekregen dan een normaal model. Of ja, het algemene beeld dat hij van modellen had waren blondines met lange benen en weinig hersenen, maar dat had hij al gezegd. Niet dat hij de slimste was hoor, goed. Maakte niet uit.

Ja hoor, iets waar ze vaak over praatten. 'Meneer Benji, je hebt toch zeker geen vooroordelen jegens modellen hè?' vroeg ze scherp en opnieuw nam ze wat van haar salade, die toch al bijna op was. Ze wilde net antwoorden op de vraag voor welke designers ze nou liep, toen haar tafelgenoot overeind kwam en haar hand pakte, wat haar in eerste instantie wantrouwig maakte, vooral toen hij de vork die zij in haar hand had, uit haar vingers manoeuvreerde en op de tafel legde. Daarna gaf hij een kus op de rug van haar hand en haar ogen werden van verbazing iets groter, waarna ze hartelijk lachte en de vork weer aannam. Hij had dus blijkbaar wel manieren, wat een interessante combinatie. Voetballen die manieren kende, of in ieder geval wist hoe hij moest doen alsof hij ze had. Ze gebaarde hem dat hij weer moest gaan zitten -als hij stond was hij echt veel langer dan zij, terwijl ze eigenlijk ongeveer dezelfde lengte hadden- en lachte hartelijk. 'Engeland is een geweldig land, veel karakteristieker dan Amerika,' merkte ze op, waarna ze haar bord aan de kant schoof, dat heel snel opgehaald werd door een ober. Deze kreeg een vriendelijk knikje van het model en zij holde haar rug eventjes tegen de stoelleuning, aangezien haar spieren nog steeds stijf waren van de vlucht met het vliegtuig en ze wist nu al van zichzelf dat ze straks, wanneer ze in haar kamer was, als een blok in slaap zou vallen en de eerstkomende uren niet meer wakker zou worden. Misschien rond het avonduur om nog een keer wat te gaan eten, maar haar excuus was natuurlijk de geweldige jetlag die ze had opgedaan vandaag. Overmorgen was het wel gedaan trouwens met het luie leven, dan begonnen de eerste shows waar ze aan mee moest lopen en tja, dan gold het jetlag-excuus niet meer. Ze hoorde dan ook niet meer moe te zijn, dan had ze andere dingen uitgespookt en laten we even duidelijk zijn: Dat was niet de bedoeling. Ze keek de eetzaal even kort rond en merkte dat deze langzaam maar zeker leeg begon te lopen, alsof iedereen hier op precies hetzelfde tijdstip at en ook op precies hetzelfde tijdstip klaar was met eten.

Even lachte hij om haar opmerking, die iets wantrouwiger klonk dat ze wilde laten blijken. Of nieuwsgieriger, kon ook natuurlijk. 'Mevrouw Valerie,' antwoordde hij, met een soort van plechtige ondertoon. 'Ik weet alleen dat ze een lust voor het oog zijn, verder heb ik nog geen modellen leren kennen, maar als ze allemaal zoals jou zijn, zijn modellen de interessantste wezens die er zijn. Mits je dat als een vooroordeel beschouwt.' Ook zijn bord, dat ondertussen wel leeg was, werd meegenomen door een ober die het op god weet welke wijze voor elkaar kreeg om vier borden op zijn linkerarm te balanceren, glazen en die dingen in zijn rechterarm. Nou ja, als je in dit hotel werkte, waren dat vast de eerste paar dingen die je leerde. Misschien had de jongeman toch beter voor acrobatie gekozen, of wat het ook was dat jongleren en die dingen vertoonde. Voor hem was dat allemaal hetzelfde.
'En ze hebben een geweldig voetbalteam,' voegde hij nog toe aan de complimenten over Engeland. Iets wat hem wel wist te vleien, moest hij toegeven. Als je een Brit in hart en nieren was, deed een complimentje over je vaderland altijd deugd. Ondertussen begon de grote eetzaal langzaam, maar zeker, leeg te lopen. Ook de tafel waar zijn gezelschap nu ontbrak, stond op en na enkele blikken die boekdelen spraken van zijn ploegmakkers, kon hij het niet laten om even te lachen. Nu ja, als iedereen opstond, was het een klein beetje ongemakkelijk om in een volle zaal te blijven zitten. Hij besloot dus ook maar op te staan, zijn arm zo te houden zodat zij de hare er makkelijk kon inhaken. Als ze manieren wilde, kon ze deze gerust krijgen. Voor zoverre hij het leuk vond, persoonlijk vond hij het een stijf gedoe. Nou ja, voor even dan. Tot ze de grote zaal uit waren, zoiets. Wist hij veel of hij haar nog zou zien hierna, het hotel was zo groot dat de kans dat je iemand een tweede keer tegenkwam, zonder iets af te spreken, bijna miniem was. Misschien was ze morgen alweer weg, dat was ook mogelijk. Ach. Het was de ontmoeting die telde.

Als ze een Amerikaanse zonder klasse was, had ze nu haar hoofd in haar nek gegooid en was ze lichtelijk in lachen uitgebarsten. Hij wist zijn complimenten in ieder geval goed te verweven met zeer kunstig opgemaakte zinnen, dat moest ze hem nageven. Ze was alleen geen sloeberige Amerikaanse zonder klasse, maar Valerie Daemort en Valerie Daemort lachte hartelijk om zijn woorden. 'Ik ga ervan uit dat een bedankje wel op zijn plaats is voor dat grote compliment,' zei ze met nog steeds die vrolijke glans in haar ogen, waarna ze Benji zijn voorbeeld volgde en ook overeind kwam. Opnieuw een glimlach toen hij haar zijn arm aanbood, als een echte beleefde Brit. Het viel misschien wat buiten het plaatje dat deze arm volgezet was met tatoeages, maar eigenlijk vond ze dat wel wat hebben en ze nam zijn arm aan. 'De zevende verdieping en ik houd niet van trappen,' meldde ze maar even. Als hij zich als de welgemanierde man ging gedragen, zou zij zich als de chique vrouw gedragen die naar haar kamer gebracht ging worden. Oh ja, ze maakte haar wensen wel duidelijk kenbaar, zo makkelijk zou hij er niet vanaf komen.
Nu ze beiden stonden, was het haar duidelijk dat hij eigenlijk wel enkele centimeters langer was dan zij, maar doordat zij schoenen droeg die haar een stuk langer maakten, waren ze nu ongeveer even lang. Niet dat ze zich daaraan ergerde hoor, zeker niet. Oh ja, even terugkomen op zijn opmerking over voetbal. Ze schudde haar hoofd. 'Ik gok erop dat ik ongeveer net zo veel over voetbal weet als jij over mode en de fashion week,' gaf ze toe. Eerlijk was ze in ieder geval wel te noemen, aangezien je aan haar niets moest vragen over voetbal. Ze wist dat het erom ging dat je scoorde -met de voetbal- in het team van je tegenstander en het was de bedoeling dat je niemand omver schopte. Dat gebeurde trouwens wel nogal eens als ze het niet verkeerd had, dus je moest groot en stevig en gespierd zijn en daarom was het nooit iets voor haar geweest. Door de modder achter een bal aan rennen kon erg leuk zijn, maar zij had er niet zo veel interesse in. Ach ja, als hij het erover wilde hebben kon ze best interesse veinzen hoor, daar was ze wel goed in. Ernaar kijken en ernaar luisteren was waarschijnlijk niet zo heel erg. Misschien kon hij het zelfs nog interessant voor haar maken ook, hoewel dat nogal een opgave zou zijn.

Een bedankje dus, nou ja, dan was dit zijn bedankje. Hij liet het meestal niet merken wanneer hij blij was met iets, dat was gewoon wie hij was. Maakte niet echt uit, het feit dat Valerie op zijn aanbod inging, was daarentegen wel leuk. Zevende verdieping en vrouwe Valerie had een hekel aan trappen. Misschien dat ze verwachtte dat hij haar naar boven zou dragen, als ultiem teken van manieren of iets, maar hij bleef Benji en Benji was iemand die de lift nam als de andere persoon geen trappen wilde nemen. Dat was dus ook precies het geval op dit moment. Met een ietwat geamuseerde glimlach drukte hij op de liftknop, waarna de liftdeuren zich meteen openden en hij Valerie mee naar binnen begeleidde. Hij lachte even toen ze over zijn modekennis begon en schudde daarna zachtjes zijn hoofd. 'Daar weet ik inderdaad niet heel erg veel van, laten we dat zo houden. Ik kan jou wel altijd leren voetballen, als je het niet erg vindt dat je haar in de war zit of één van je nagels af dreigt te breken.'
In tegenstelling tot zijn oorspronkelijke plan, had hij nu nog steeds zijn arm in die van haar gehaakt. Dan liet hij boven wel los, zou wel moeten als zij weer op haar kamer was. Hij drukte op de knop die hen naar de zevende verdieping zou brengen en vergezeld met een achtergrondmuziekje - iets wat helemaal zijn muziekstijl niet was - ging de lift omhoog, tot ze uiteindelijk op hun verdieping aankwamen. Haar verdieping, dus meteen ook de zijne. Dat was nog eens leuk. Puur toeval wel. Niet dat het erg was, nu was de kans op weerzien een beetje groter.
Nog steeds met haar arm in de zijne, liep hij de lift uit, stilhoudend op de hal. Het enige probleem was dat hij geen flauw idee had wat haar kamernummer was en als hij het juist had, had zij hem daar ook niet over ingelicht. Dus keek hij haar in tussentijd vragend aan, wachtend tot zij de hint zelf zou begrijpen. Ze kon nog steeds mee naar zijn kamer hoor, al was dit geen dagdagelijkse situatie. En omdat hij zich nu voorbeeldig gedroeg, besloot hij dat ook maar vol te houden. Hij vond het wel grappig hoor, dit alles.

Ha, dat had ze op zich al wel verwacht. De lift dan maar, dat was nog eens een goed idee. Liften waren zo geweldig, echt ja ze stond graag in de lift. Ach, het was beter dan het alternatief want ze begon de vermoeidheid te voelen en haar voeten werkten ook niet meer zo goed mee, moest ze toegeven. Het voetballen dus. 'Ik geloof niet dat ik talent heb voor iets dat met sport te maken heeft, maar aangezien ik pas overmorgen echt aan het werk hoef, ben je vrij om mijn tijd op te eisen,' zei ze met een glimlach. Nog steeds die rustige, beleefde toon maar aangevuld met een soort plagende ondertoon. Niet dat ze daar verder nog op in zou gaan, de lift was er en ze stapten in. Ze concentreerde zich op de lichtflitsen die ze net kon zien als ze verdiepingen langszoefden en ze luisterde naar de zachte achtergrondmuziek van de lift, totdat de deuren weer openden en ze op de gang stonden. Goed, dit was de zevende verdieping en nu moest hij haar nog naar haar kamer begeleiden, maar dat zou nogal moeilijk gaan als hij het nummer niet wist. '713,' antwoordde ze op zijn zwijgende vraag en ze knikte hulpvaardig in de richting waar haar kamer zou moeten zijn, ongeveer. Hij hield het voorbeeldig voor, dat moest ze toegeven en daarbij vroeg ze zich ook af hoe lang dit spelletje nog door zou gaan. Ergens had ze het vermoeden dat dit betekende dat ze zich hierna naar zijn manieren moest schikken en dat zou nog een hele toer worden, aangezien ze geen idee had hoe ze dat nu weer moest doen. Nou ja, niet naar de toekomst kijken wanneer het heden zo leuk was. Morgen had ze nog vrij en god mocht weten wat ze dan ging doen, maar overmorgen zou ze de eerste keer doorpassen en diezelfde avond zou ze op de catwalk staan. Wat was het leven toch eigenlijk heerlijk, zelfs als niet alles volgens plan leek te verlopen. Deze ontmoeting was in ieder geval niet ingepland.

Kamer 713 dus. Zevende verdieping, kamer dertien. Dat was het meestal, deze keer misschien niet. Goed, ze gaf tenminste wel aan welke kant haar kamer precies was, wat ervoor zorgde dat het alleen een kwestie van bordjes lezen was. Hij stapte vooruit, richting de aangegeven weg en vond als snel de kamer die van Valerie was. Momenteel dan. De zijne was nog iets verder, zij het aan de andere kant. Nou ja, dan stopten hier de goede manieren. Hij liet haar arm los en deed een kleine stap opzij, zodat ze bij de deur kon - zij het dat hij nog steeds nonchalant tegen de muur aanleunde. '736, trouwens. Als je het voetballen aandurft. Moeten we ook wel even kijken of hier een ruimte is die zich daartoe leent, lijkt me niet zo fijn voor het personeel als we die vreselijk lelijke luster in de eetzaal afbreken.' Hij knipoogde even, waarna hij het elektronische kaartje dat hem toegang tot zijn slaapkamer bood uit zijn achterzak viste. Hij bekeek Valerie nog even van kop tot teen, waarna hij goedkeurend knikte en zich omkeerde, om naar zijn eigen kamer te gaan. Wist hij veel, brochures doorlezen die daar lagen of iets. Kijken wat er nou wel en niet was. Stel je voor dat hij opeens in een faciliteit voor baby's wandelde. Ja, nee dus. Daarom kwamen brochures wel van pas, zeker in zo'n groot gebouw als dit hotel. Nu hij het toch over kinderen had, hij hoopte dat hier geen irritante, krijsende wezens aanwezig waren. Niet op deze verdieping, niet op die boven deze verdieping en ook niet onder zijn verdieping. Ze mochten er wel zijn hoor, alleen buiten zijn bereik. Zijn nachtrust was wel degelijk belangrijk.
Niet eens zo veel later, werd er op de deur geklopt en met een lichte grijns stond hij op, om de deur van zijn hotelkamer te openen. Het was echter niet Valerie, maar één van zijn ploegleden die met een nieuwsgierige blik naar hem keek. Hij zuchtte even, zwaaide met een lichte glimlach en sloot toen de deur weer. Hij hoorde nog wat gevloek, maar hij kon alleen maar grinnikend weer naar binnen lopen.

Zo galant, zo verschrikkelijk galant. Toen ze eenmaal haar kamer betreden had, viel ze met een brede glimlach op het pas opgemaakte bed, dat daardoor kreukte. Niet dat dat erg was, ze zou er vanavond toch in slapen en dan zouden de lakens alsnog kreuken en de dekens toch verschuiven.
Na enkele minuten glimlachend op het bed gelegen te hebben, kwam ze overeind. In haar tas had ze waarschijnlijk nog wel iets gemakkelijkere kleren liggen dan dit, de strakke kleding en de vrij hoge hakken, die haar in haar bewegingen belemmerden. Nou ja, ze had uiteraard sportkleding mee, aangezien ze in vorm wilde blijven, ook als ze niet hoefde te werken. Die kleding trok ze dus maar aan, samen met platte sportschoenen die haar direct een stuk kleiner deden lijken. Van een losse knot toverde ze een strakke paardenstaart en alsnog bekeek ze zichzelf eventjes in de spiegel, omdat ze eigenlijk wel een beetje ijdel was. Een heel klein beetje. Welke kamer was het ook al weer? Nummer.... Oh ja, 736. Dat kon nooit ver bij haar kamer vandaan zijn, dus ze pakte haar pasje weer in, liep de gang op en sloot de deur achter zich, om de gang door te lopen en ergens halverwege haar weg één van die gespierde hulken uit dat team tegen te komen. Niet dat ze hem ook maar een blik waardig keurde, welnee. Ze liep door, vond uiteindelijk de juiste kamer en klopte aan, waarna ze rustig tegen de muur ernaast leunde. Random actie, of zo. Hij kon wel met haar meegaan, kon 'ie op zoek gaan naar een voetbalveld of zo. Hij wilde haar zo graag leren voetballen, dan moest hij het helemaal niet erg vinden om de middag daaraan te besteden. Ze had nog zesendertig uur rust tot het werk begon, de klok tikte door. Hoewel het waarschijnlijk niet echt zo dramatisch af zou lopen als zij het nu stelde. Ha.
Trouwens, hij mocht nu best de deur opendoen anders ging ze gewoon zonder hem hoor, niet dat het haar iets kon schelen. Zij was eigenlijk toch alleen hier. Kon ze prima aan.

Hij trok bedenkelijk een wenkbrauw op toen er alweer aangeklopt werd. Zuchtend draaide hij zich om, om naar de deur te lopen en deze open te trekken. 'Martijn godverdo- oh,' mompelde hij toen hij niet Martijn, maar Valerie aan de deur zag staan. Gekleed in sportkledij, wat haar wel goed stond. Nou ja, ze kon vast alles aantrekken zonder er lelijk uit te zien of zo. Nou ja, ze stond dus voor zijn deur. In sportkledij, nu al. 'Sorry,' lachte hij. 'Ik dacht dat je die veel te nieuwsgierige ploeggenoot van me was, al ben jij stukken beter.' Hij liet zijn blik even op haar schoenen rusten, dat nette en nog witte sportschoenen waren. Hij grinnikte weer even en liep zijn hotelkamer in, om een paar van zijn voetbalschoenen te nemen. Ze zouden wel een beetje te groot zijn - een beetje veel, eigenlijk - maar ze waren stukken beter. Hij reikte haar een paar aan, waarna hij er even bij glimlachte. 'Ik raad je aan om deze aan te trekken, tenzij jij graag zwarte schoenen wilt die je nooit meer wit krijgt. Met deze ren je beter en die mogen vuil worden. En ze zijn redelijk nieuw, dus ze stinken ook niet. Vertrouw me maar.' Oh ja, sportkleding. Nou ja, een jeansbroek kon wel. Maakte niet uit als die echt vuil werd, hij had er nog genoeg. Hij trok echter wel een laaghangende tank top aan in plaats van zijn zwarte trui, want dat was een beetje te warm. Ook hij trok een paar voetbalschoenen aan en wachtte tot Valerie klaar was om te vertrekken. Hij hoopte wel dat zij hier ergens een voetbalveld wist zijn, of iets in die aard. Hij betwijfelde het eigenlijk, omdat ze volgens hem nog nooit echt op een bal had geschopt en dus al zeker niet op een voetbalveld. De kans was dus groot dat ze daarom nooit doelbewust een veld had opgezocht. Goed, ergens zou er wel één zijn. Misschien dat de coach daarom dit hotel had uitgezocht, wist hij veel. Hij was alleen echt benieuwd of het iets voor Valerie zou zijn, al zou het niet echt lang meer duren voordat hij het zag. Zou wel leuk zijn als ze er iets van bakte, maar met haar uiterlijk en beroep dacht hij dat ze de bal al niet meer zou aanraken wanneer er één grassprietje op lag. Of hij kon het mis hebben, zij had het immers net over vooroordelen jegens modellen gehad.

'Wat een taalgebruik,' reageerde ze droogjes op zijn opmerking, waarna ze zichzelf toegang tot zijn kamer verschafte en daar leunde ze opnieuw tegen de muur, de jongen in de gaten houdend terwijl hij een paar sportschoenen uit zijn bagage haalde. Ze trok een wenkbrauw op, al helemaal toen hij haar de schoenen aanreikte en ze bestudeerde de maat. 'Je gelooft toch niet echt dat dit mijn belabberde resultaten zal verbeteren hè? Deze schoenen zijn vijf maten te groot.' Niet dat ze besloot om koppig te zijn hoor, voor deze keer luisterde ze naar de wijsheid in zijn woorden want haar schoenen mochten best een beetje netjes blijven. Dus zette ze zich over enkele koppige gedachten heen en wisselde ze de schoenen om, waarna ze erachter kwam dat ze er in ieder geval niet direct weer uitschoot, zoals wel eens gebeurde als je schoenen te groot waren. Wel voelde ze zich nu onbehoorlijk lomp, met haar tengere postuur en reusachtige schoenen. Wat maakte het ook uit, ze hoefde er niet altijd perfect uit te zien.
Haar beloning was wel dat ze eventjes een blik opving van een zeer gespierd bovenlichaam en ach, dat maakte het wel een beetje goed. De tatoeages die ze zag stonden haar ook wel aan, was niet onprettig om naar te kijken. Zeker niet. Nou goed, ze had dus zijn schoenen aan en hij had zijn sportkleding aan, dus eigenlijk konden ze nu wel gaan. Verdorie, hij leek een stuk langer nu zij platte schoenen was en dat was niet oké, helemaal niet oké. Lichtelijk intimiderend sowieso. 'Ik weet niet precies waar de sportvelden zijn, maar de sportruimtes weet ik wel te vinden. Denk ik.' Ze grinnikte eventjes, waarna ze een losgeraakt plukje van haar blonde haren naar achteren blies, zodat het niet meer in haar gezicht hing. Zij was niet verantwoordelijk als ze hier verdwaalden, aangezien ze hier slechts tien minuten langer rondliep dan hij en dat was echt niet genoeg om ineens een expert te zijn, no way. Nou ja, wat maakte het ook uit. Ze ging voetballen, wat uiteraard helemaal geweldig was en ze wist nu al dat ze zich kostelijk zou vermaken. Of hem. Hmpf. Ze kon voor geen meter voetballen.

Hij kon het niet lachen om even te lachen om haar opmerking, waarna hij zijn hoofd schudde. 'We gaan toch geen problemen maken hé?' sprak hij, waarna hij naar Valerie toeliep en hurkte, om haar veters een beetje strakker vast te binden. 'Desnoods stoppen we er nog papier in, dat helpt ook.' Hij zette haar schoenen nog even naast het nachttafeltje, waarna hij de deur sloot en zijn pasje in zijn achterzak stopte. 'In de buurt zal wel een voetbalveld zijn,' antwoordde hij op haar voorstel - als je het zo kon noemen - om naar het sportcomplex te gaan. Dat wist hij ook wel zijn, omdat hij dat ergens in de brochure had zien staan. Goed, terwijl ze door de gang liepen kwamen ze Martijn tegen, die met een voetbal bezig was en het leuk vond om die tegen de muur te schoppen. Toen hij met Valerie langs hem liep, onderschepte hij de bal en hield hem onder zijn arm en toen Martijn een geklaag uitstootte, kreeg hij daar een middelvinger voor terug terwijl hij verder liep.
'Irritant joch is dat,' mompelde hij. 'Trapte ooit de bal in zijn eigen goal en sindsdien heeft het hele team een hekel aan hem. Jammer genoeg heeft zijn moeder een paar keer met de coach geslapen en zit die klojo dus nog steeds in het team. Zijn moeder is niet eens knap, trouwens. Mislukte, geblondeerde haren waar je bij wijze van spreken frieten in kunt bakken en een veel te onnatuurlijke huidskleur. Goed, de coach is ook niet moeders mooiste, misschien is dat de logica erachter.'
Na een kort bezoek aan de lift kwamen ze beneden aan, waar buiten inderdaad een voetbalveld te vinden was. Het probleem was echter dat het veld afgesloten was en pas opende na een bepaald uur. Het was voor hem niet echt een probleem, maar hij wist niet in hoeverre Valerie over de vaardigheden bezat om over een hek te klimmen. Het was namelijk redelijk hoog en had alleen verticale staven, geen horizontale. Hij keek het meisje even fronsend aan, waarna hij nog een blik op het hek wierp. Hij legde de bal die tot kort nog onder zijn arm had gezeten even langs de kant, waarna hij met zijn handen een steun maakte. 'Kom, ik geef je nog wel een zetje. Eens je aan de overkant zit moet je er gewoon af springen, is makkelijker dan je denkt en de kans is klein dat je iets breekt.' Een schuine glimlach sierde zijn gezicht, aangezien voetballen al helemaal buiten haar bereik was en dan nog eens ergens waar het eigenlijk - voorlopig - verboden was. Eens kijken hoeveel ze durfde.

Ze snoof eventjes toen hij het over papier in haar schoenen en kon het bijna niet laten om een snerende reactie te geven. Ze deed het dus niet hè, wat een schatje was ze ook. In ieder geval had ze wel het gevoel dat hij de veters van haar schoenen heel goed dichtgeknoopt had, dus daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken. Ze zouden niet uitglijden als ze liep, of rende, of wat dan ook. Dat alles overpeinsde ze terwijl ze de gang opliepen, richting het sportcomplex waar waarschijnlijk een voetbalveld was. Onderweg liepen ze langs één van zijn ploeggenoten, maar in plaats van een broederlijke begroeting -noemde je dat zo?- jatte Benji de bal van de andere jongen en stak zijn middelvinger op. Goh, wat een schatje was het ook. Eventjes vroeg ze zich af of dat ook onder plagen viel, maar het werd haar al vrij snel duidelijk dat dat serieus onder niet mogen viel. Dus ze luisterde naar de hele toespraak die Benji haar nu gaf, wat haar een zeer corrupt beeld gaf van het voetbalteam. Ze snoof eventjes, hoewel ze moeilijk een bekritiserende opmerking kon gaan maken op dit moment. Er waren genoeg modellen die hetzelfde deden met de fotografen en de boekers, alleen maar omdat ze zo fotogeil waren. Zij deed daar niet aan hoor en dat had haar heel erg ver gebracht, verder dan die geile camerasnollen. 'De hele wereld is corrupt,' mompelde ze daarom maar luchtig, waarna ze plaatsnam in de lift en terwijl deze naar beneden zoefde, keek ze naar haar reflectie in één van de spiegels die de lift sierden. Wauw, wat zag ze er op dit moment tenger en kwetsbaar uit, naast de langere en veel gespierdere jongeman. Het leven was ook niet eerlijk of zo.
Eenmaal beneden, bij het sportveld, bleek dat er pas over een uur gesport mocht worden. In eerste instantie wilde ze zich dus omdraaien met een 'jammer,' maar het bleek wel weer dat Benji hele andere plannen voor haar had en eigenlijk was ze nog niet zo zeker of ze dat echt leuk zou vinden. Iets met over het hek klimmen, waarschijnlijk. Goed, hij had zich naar haar wil geschikt bij het lunchen en nu zou zij ongeveer hetzelfde doen, ook al was dat verboden. Ze haalde haar schouders op. 'Als ik toch wat breek stuur ik de schadevergoeding naar jou, dus ik maak me weinig zorgen.' Goed, nu moest hij haar dus even een zetje geven en godzijdank belandde ze zonder kleerscheuren aan de overkant. Ze stond nu op verboden grond, grutjes toch. Hij mocht wel even op gaan schieten met zelf over het hek klimmen.
Ondertussen keek ze eventjes naar het sportveld, dat toch wel gigantisch groot was. Fijn, dat werd veel rennen. Daar had ze echt zin in, maar niet heus. Oké, glimlach op het gezicht en afwachten. Het zou vast nog wel een beetje leuk worden, of zo. Het kon nooit al te erg zijn, aangezien hij nul verwachting van haar had. Met zijn vooroordelen.