Love without a boundary ~ Valjiiiiiii

'Zorg maar dat je veilig landt dan, ik ben nou niet meteen de rijkste persoon op aarde,' sprak hij, terwijl hij haar een zetje naar boven gaf en ze wel degelijk zonder kleerscheuren over het hek geraakte. Hij nam de bal van de grond, die hij al over het hek heen gooide om daarna een kleine aanloop te nemen, zich vast te grijpen aan de bovenkant van het hek en zich daarna optrok, om op beide voetjes aan de andere kant van het hek neer te komen. Voeten, in dit geval. Hij raapte de bal weer op, waarna hij naar het midden van het veld liep en zelf in één van de goals ging staan. 'Probeer eens, ik zal de bal niet proberen vangen.' Hij wilde gewoon eens kijken wat ze wel en niet kon, als ze meteen naast de bal zou gaan trappen, dan hadden ze een probleem. Of ja, had zij een probleem. Het was alleen hopen dat ze er in een uurtje toch iets van zou bakken, anders was het een verloren uur geweest. Of, niet echt verloren hoor, maar gewoon. Dan had zij niets geleerd in dat uur en dat was wel de bedoeling geweest. Nog een probleem was de tijd zelf, hij had geen flauw idee wanneer dit uur om zou zijn en als ze betrapt werden, konden ze misschien wel in de problemen komen. Hij speurde de omgeving even af, om wel een aantal dingen te vinden waar ze zich konden verstoppen - mits ze snel genoeg over de hekken konden komen.
'Als je klaar bent mag je trappen hoor, niet bang zijn dat de bal tegen mijn hoofd aanvliegt, ik kan hem wel ontwijken.' Als de bal al zo ver kwam, nou ja. Geen vooroordelen vellen, misschien verraste ze hem nog. Misschien. Als ze al zeurde over schoenen die een beetje te groot waren, ach. Ze deed het wel al bijzonder goed, moest hij toegeven. Hij had ook wel zijn best gedaan eerder, dus misschien deed zij dat nu ook. Of misschien vond ze het gewoon stiekem leuk, wist hij veel. Hij kon geen mensen inschatten. Modellen was dan ook nog eens net dat stapje hoger.

Goed, even nadenken Valerie! Op de middelbare school had ze verschillende lessen gehad in zowel zaalvoetbal als in gewoon voetbal, dus dit zou ze toch wel moeten kunnen. Ze zou in ieder geval de bal moeten kunnen raken, met de binnenkant van haar voet. Ja en dan met de andere voet richten. Dat kon ze wel. De bal lag een eindje bij het doel van Benji vandaan en Valerie zelf stond een eind bij de bal vandaan, wat betekende dat ze een aanloop moest nemen. Dus dat deed ze, ze liep in een iets-sneller-dan-gewoon-hardlopen tempo op de bal af en kwam -gelukkig voor haar- met het goede been bij de bal uit. Dus gaf ze dat ding een enorme knal en de bal schoot een eind weg, wel in de richting van Benji. Zeg, ze was best trots op zichzelf. Hoewel ze lichtelijk scheef schoot en de bal dus niet echt in het doel kwam, schoot hij er wel langs tegen het hek en dat was al meer dan ze eigenlijk verwacht had, waardoor ze dus verbaasd lachte. Niet zo'n bescheiden lachje dat aangaf dat iets 'lichtelijk amusant' was, maar echt enthousiast. Natuurlijk had ze op de lagere en middelbare school wel voetbal gehad, maar ze had niet verwacht dat ze het nog kon, dat ze überhaupt genoeg kracht had om de bal te raken. Ze keek naar Benji en rende al naar hem toe. Waarbij ze struikelde over haar te grote schoenen en flikkerde, waarbij ze een koprol maakte en ietwat verdwaasd op de grond zat. Ongeveer twee meter bij Benji vandaan. Opnieuw lachte ze en ze kwam overeind, waarna ze brutaal haar kin naar hem uitstak. 'Wat kijk je nou hè? Ik raakte dat stomme ding mooi wel, hoewel ik daarna viel en jij niet eens naar me toe kwam om me overeind te helpen.' Opnieuw lachte ze, waarna ze eventjes testte of ze geen spieren verrekt had bij het vallen, wat niet het geval bleek te zijn. Mooi zo, anders was het feest wel heel snel afgelopen en dat terwijl het eigenlijk net grappig begon te worden. Voor haar in ieder geval, hoewel ze haar sportkleding straks eerst maar eens goed moest laten wassen. Er zaten wat groene vlekken op.

Het was al heel wat dat ze de bal raakte, maar hij moest geen moeite doen om deze te ontwijken omdat de bal op het hek dat een paar meter verder van hem was vloog. Hij knikte even goedkeurend, er was nog werk, maar ze kon er iets van, dus het kwam wel goed. Ongeveer. Zo te zien was Valerie zelf wel even aangenaam verrast en in haar enthousiasme struikelde ze over haar schoenen, waarna ze op de grond zat in een ietwat versufte houding. 'Zolang je dat op een modeshow maar niet doet, is het prima,' lachte hij terwijl hij naar haar toe liep, maar ze stond ondertussen zelf al weer recht en in een poging tot stoer te doen begon ze te praten, met één of ander stoer gebaar erbij. Hij kon het niet laten om even te lachen, waarna hij haar gebaar imiteerde. 'Nu alleen nog in het doel weten te schoppen, stoer meisje,' sprak hij terwijl hij in een zacht looptempo de bal ging halen. Op de terugweg greep hij Valerie's arm nog beet en nam haar weer mee naar het midden van het veld, nog steeds lopend, dus was ze zo'n beetje verplicht om mee te rennen. Goed, eens ze daar waren legde hij de bal voor de voeten van Valerie neer. 'Richten dus, is niet zo moeilijk als je het door hebt,' mompelde hij. Hij greep zachtjes haar bovenarmen en draaide haar een klein beetje, zodat ze recht tegenover de bal stond, waarna hij achter haar ging staan. 'Van zo ver richten in een echt spel kan niet echt, maar goed. Dus, het hangt ongeveer af van de manier waarop je je voet houdt.' Hij tikte met zijn voet tegen die van haar, zodat die iets naar voor ging en hield hem daar ook. Het was wel zo dat hij nu tegen haar aan stond en ze bij wijze van spreken zijn adem op haar hals kon voelen, maar dat maakte hem niet echt wat uit. 'Afhankelijk van waar je staat, ga je je voet anders houden. Nu je in het midden staat, is het de bedoeling om hem zo vlak mogelijk te houden, zodat de bal ongeveer in het midden blijft rollen. Met zijn voet duwde hij die van haar vooruit, waarna de bal iets verder rolde. 'Dan alleen iets harder, dus ga je gang.' Hij zette weer een stap achteruit, waarna zij de vrijheid had om de bal in het doel te richten. Althans, dat was de bedoeling.

Ze lachte vrolijk toen hij haar gebaar probeerde te imiteren en besloot dat hij absoluut lachwekkend was wanneer hij dat deed. Niet dat ze daar nu veel aan had, hij pakte haar gewoon bij haar arm en dwong haar dus mee te lopen. Was niet eerlijk, zijn benen waren een stuk langer en puh, hij hield maar nauwelijks rekening met haar. Dacht ze. Waarschijnlijk kon hij nog wel een stuk sneller rennen maar deed hij dat gewoon niet. 
In ieder geval stopte hij toen ze weer een eindje bij het doel vandaan waren en zwijgend volgde ze zijn uitleg, hoewel dat nogal ongemakkelijk ging omdat hij op een gegeven moment heel dicht achter haar stond en haar lichaam leidde. Kom op, dat was toch ook niet eerlijk? Ze voelde zijn lichaam bijna tegen het hare en nou ja, het was nogal moeilijk om te doen wat hij zei. In ieder geval gaf ze de bal een tikje dankzij hem, dus nu was het de bedoeling dat zij het zelf ging proberen. Helaas voor haar liet hij haar los en daardoor was ze opnieuw haar concentratie kwijt, maar goed. Wat had hij uitgelegd? Kom op, dat had ze wel onthouden. Ongeveer. Iets met een voet en recht staan. Dus ze zette haar voet neer, waarna ze nog eventjes checkte of ze recht voor het doel stond of niet. Dat bleek dus wel het geval te zijn en nu was dus  het moment om die bal een trap te verkopen waardoor hij in het doel zou belanden. Dat kon toch niet zo moeilijk zijn? Er was toch geen keeper die hem eruit kon houden, of zo. Het was ook niet zo dat ze nog steeds de warme adem van Benji in haar hals voelde, hoewel die al enkele tellen weg was. Geweldig dit. Goed, nu ophouden Val. Ze haalde eventjes diep adem, waarna ze besloot maar gewoon te schoppen. De bal schoot naar voren en bleef redelijk recht, hoewel hij niet midden in het doel terecht kwam. Zeg, het was raak en dat was al veel meer dan ze eigenlijk verwacht had van zichzelf. Het trappen kon ze blijkbaar nog wel, mits ze de tijd kreeg. Of zo. Het had in ieder geval niet met haar concentratievermogen te maken dat ze het zo verdraaid goed deed. Concentratie? Waar dan? Niet hier hoor, die was ergens ver weg, mits deze nog wel bestond. Was niet haar schuld hoor, had Benji maar niet zo dichtbij moeten staan. Ze draaide zich naar hem om, afwachtend. Zelf was ze tevreden, maar waarschijnlijk had hij toch weer aanmerkingen en dat vond ze niet erg. Ze was geen professioneel voetballer en hij wel, dat maakte toch wel veel verschil. Als ze een wedstrijd moest spelen zou ze het nog geen drie tellen volhouden. Ongeveer.

Hij haalde even een wenkbrauw op toen ze schoot, waarna hij tevreden glimlachte om de resultaten. 'Natuurtalent,' zei hij. 'Kunnen die andere modellen nog wat van leren.' Natuurlijk was dit nog makkelijk, maar als je geen verwachtingen had, was wat Valerie deed wel indrukwekkend. In een iets sneller looptempo dan net liep hij naar het doel toe, om de bal eruit te halen. Niet veel later stond hij weer bij Valerie, al was het niet haar stem dat zijn aandacht trok. Stemmen die uit de verte klonken, bevestigden dat het uurtje om was en het voetbalveld nu pas zou openen. 'Oeps,' mompelde hij, waarna hij glimlachte als een kind dat snoepjes had gestolen en dat probeerde te verbergen - ja, hij plunderde als kind wel vaker de snoeppot. Nog steeds. 'Dat wordt rennen,' lachte hij. Hij besefte wel dat ze niet heel erg snel vooruit zou komen met die schoenen, dus grijnsde hij even, om zijn arm om Valerie's middel te slaan en haar op te tillen, waarna hij haar op zijn schouders zette. 'Mooi blijven zitten hoor,' zei hij, waarna hij naar het hek liep. Nu hoefde hij haar geen zetje te geven en kon ze eigenlijk zo over het hek heen, hij zou zoals daarnet gewoon volgen. Hij wilde dat hij nu haar reactie kon zien, al zou hij die straks vast wel te horen krijgen. Kon nog leuk worden, aangezien ze volgens hem nog nooit betrapt was terwijl ze iets deed wat niet mocht. Misschien werd ze nog boos omdat hij haar opgetild had, misschien niet. Zou nog een verrassing worden, aangezien hij Valerie nog niet zo goed kende. 'Eens je over het hek bent, zoek je maar iets om je te verstoppen. Het hotel is namelijk de andere kant op en terug kunnen we momenteel niet.' Zou nog wat worden dit, misschien maakte hij nog een hysterische Valerie mee die dringend naar het hotel moest voor duizenden schoonheidsbehandeling, die haar zouden helpen tijdens het werk. Wist hij veel hoe die dingen daar in elkaar zaten. Ze mocht echter wel even snel het hek over, hij zag hier en daar al een paar mensen opduiken.

Hij wist maar al te goed dat ze niet echt heel goed was, hoewel er vast wel mensen waren die slechter waren dan zij. In ieder geval wist hij het nog vriendelijk te verwoorden, dus op een manier die aangaf dat ze beter was dan hij in eerste instantie van haar verwacht had. Wat ontzettend vriendelijk van hem zeg. Hij ging de bal ophalen en zij maakte zich eigenlijk wel alvast klaar voor de volgende oefening, waarbij ze hoopte dat hij niet zo ontzettend dicht bij haar zou staan want ze betwijfelde of ze dan opnieuw zo goed zou schieten. Hmpf. Niet dat ze het echt erg vond hoor, het had wel wat als hij zo dicht bij haar stond. Eh, dat was niet de bedoeling. Ze draaide zich om toen ze stemmen hoorde die niet van hen waren en beet eventjes op haar lip. Oh ja, ze hoorden hier helemaal niet te zijn. Benji was zich daar klaarblijkelijk ook wel van bewust, aangezien hij zeer schuldbewust keek en vaststelde dat ze moesten gaan rennen. Eigenlijk wilde ze net zeggen dat ze dan net zo goed konden gaan wandelen toen hij haar optilde en ze slaakte een gilletje van verbazing, hoewel ze al snel haar kiezen op elkaar klemde en bleef zitten. Oké, eigenlijk was dit ook wel vrij lachwekkend. Benji droeg haar op zijn schouders en hij leek haar niet eens echt te voelen. Goh, je zou bijna denken dat ze licht was. Bijna. Eenmaal bij het hek aangekomen klauterde ze eroverheen, om netjes op haar voeten te landen. Goed, even wachten op Benji dus en ondertussen even kijken waar ze het beste heen konden gaan, als ze niet gesnapt wilden worden. Ze wist niet wat Benji van haar dacht op dit moment, maar ze wist zelf ook niet wat ze nou eigenlijk van deze situatie dacht om eerlijk te zijn. Het was niet iets dat ze dagelijks zou doen, bijna gesnapt worden op verboden terrein. Maar om eerlijk te zijn was het nou ook niet heel vervelend, de spanning die door haar lichaam raasde had ook wel wat, hoewel niet in overmate. Goed, waar gingen ze nu heen? Ze waren dan wel op een soort van pad aangekomen, maar achter hen lag het veld waar ze net vanaf gekomen waren en aan hun weerszijden lag slechts bos. Ze kon zich nog herinneren dat er in de brochure stond dat er een bos aan het hotel lag waar 's zomers verschillende wandelroutes uitgezet waren. Of zo. Nee, eigenlijk wist ze het niet zo goed. 'Ik denk dat we het beste het bos in kunnen gaan en via daar een omweg maken naar de sportzalen. Dan valt het waarschijnlijk niet zo op.' Goed, wist zij veel of het zou werken. Het was maar een gokje, maar beter dan hier blijven staan en gepakt worden.

Alweer een korte aanloop en ook hij stond aan de andere kant van het hek, naast Valerie die al een weg had gevonden. Via het bos naar de sportzalen dus, was prima. 'Zolang jij niet bang bent voor de kleine beestjes die langs je benen omhoog kriebelen, is het voor mij prima,' zei hij, waarna hij met zijn vingertoppen via haar rug naar haar nek ging, de poten van een spin of een ander insect nabootsend. Er waren wel wandelpaden, dus moest Valerie zich niet door takken en stenen een weg banen. Hijzelf had het wel vaker gedaan, al had hij er een hoop kleerscheuren aan over gehouden. Vast nog andere dingen ook hoor, maar die was hij al vergeten. Hijzelf ging wel voorop, aangezien ze toch moesten voortmaken, wilden ze onopgemerkt wegsluipen. 'We hadden tenminste wel het voordeel dat we het hele veld voor onszelf hadden. Lijkt me nog leuker 's nachts.' Hij had trouwens geen idee hoe laat het nu was hoor, al hoopte hij dat het wel bijna tijd was voor avondeten, aangezien hij al honger begon te krijgen. Of gewoon trek, één van de twee. Veel maakte het niet uit, er waren vast nog andere dingen waar eten te verkrijgen was. Moest hij alleen op zoek gaan straks. De bal, die hij voorlopig onder zijn arm had gehouden, gooide hij nu in de lucht, om hem met zijn andere hand te vangen, af zijn arm te laten rollen en zo langs de achterkant van zijn nek verder te laten rollen, tot hij weer in zijn andere hand terecht kwam. 'Ik hoop wel dat jij de weg kent vanaf hier, anders worden het insecten vanavond. Wormen en dat soort dingen, die kan je eten. Weet alleen niet of ze zo gezond zijn als jouw salade van deze middag.' Hij grinnikte even, waarna hij om zich heen keek. Ach, er stonden bordjes. Geen wormen, wat jammer nou. Hij hoopte wel dat salade niet het enige was wat Valerie at hoor, hij lustte het sowieso niet graag, maar als zij het elke dag zou eten. God, dan zou hij nog liever echt wormen eten. Nou ja, als ze wat vaker mee zou gaan voetballen, kon ze wel een keer wat anders dan salades eten. Hij lachte even toen hij zich het gezicht van Valerie inbeeldde die een pizza voor haar neus kreeg, of fastfood met drie porties friet. Best lachwekkend en het was alleen nog maar zijn verbeelding.

Ze lachte eventjes en legde bijna automatisch haar hoofd in haar nek om het gekriebel weg te jagen, hoewel ze eigenlijk wel wist dat het Benji was en niet één of ander beest. Hij vond het trouwens wel erg leuk hoor, om haar te plagen. Pesten. Hmpf. ''s Nachts krijg ik die bal direct tegen mijn hoofd aan hoor, ik heb alles behalve nachtzicht en dan vooral als ik moet sporten niet,' mopperde ze zachtjes, hoewel ze eigenlijk niet echt wilde tegensputteren. Ze meende het wel hoor, dat ze 's nachts stekeblind was, maar het was niet zo dat ze daarom niet mee zou gaan als hij besloot om midden in de nacht te gaan voetballen. Ze leek wel gek, dat moest ze eerlijk toegeven.
Oh, het was trouwens wel echt een stoertje hoor, een beetje met de bal spelen alsof hij professioneel was. Dat kon zij ook, ze was namelijk bijna even lang als hij en liep vrij dicht achter hem. Dus gebruikte ze zijn arm als steuntje en kon zo bij de bal komen, die ze met een onschuldig lachje van hem jatte. 'Als jij de pestkop uit kan hangen, kan ik dat ook doen,' plaagde ze hem, waarna ze de bal onder haar arm hield. Ze werd niet bang van zijn dreigementen over wormen hoor, de bordjes met pijlen had ze al lang gezien. Jammer voor hem, goed voor haar.
Ze merkte trouwens wel dat ze lichte honger begon te krijgen en dat kwam niet door de wormen die ze net nog voor zich had gezien, helemaal niet zelfs. Het had er waarschijnlijk mee te maken dat ze zich veel meer inspande voor het voetballen dan ze van zichzelf had verwacht, of doordat het een ander soort sport was dan ze normaliter deed. Nou ja, mits je over een loopband hollen echt sporten kon noemen. Eigenlijk niet, maar het was wel goeie conditietraining en als ze bij castings kwam kreeg ze altijd complimenten over haar lichaam. Dat zou nog wat worden als ze vaker met Benji meeging, aangezien je van voetballen stevigere beenspieren kreeg. Viel ook wel te zien, hij had een zeer gespierd lichaam en ach, dat stond hem wel redelijk goed. Oké nee, het stond hem verdomd sexy maar dat ging ze niet zeggen. God, haar gedachten dreven ook weer lekker af hoor, welnee. In ieder geval zag ze het grote gebouw waarin het sportcomplex gevestigd was al weer voor zich, wat inhield dat ze de wildernis bijna konden inruilen voor de bewoonde wereld. Nee, dat was overdreven. Hmpf. Er was tenminste eten in het hotel, dat kon je van het bos niet zeggen. Wormen waren geen voedsel, in geen enkel geval.

Een paar lichte voetstappen maakten duidelijk dat Valerie nu mee was gelopen en ook haar stem was duidelijk hoorbaar. Hij glimlachte even, waarna hij nadacht over de opmerking die ze zonet had gemaakt. 'Lieveling, ik weet niet of jij de functie van lampen kent? Die staan namelijk ook over een voetbalveld en die steken ze 's nachts altijd aan.' Hij lette eigenlijk niet echt op, waardoor hij het in eerste instantie niet merkte dat Valerie de bal afgenomen had, pas toen ze sprak en hij inderdaad alleen maar lucht voelde op de plek waar de bal had gezeten, draaide hij zich om met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zette een stap of twee vooruit, waardoor hij voor Valerie stond. 'Pestkop,' fluisterde hij, waarna hij nog iets dichter naar haar toeliep, met zijn ene hand haar kin ietwat omhoog tillend. Zijn eigen hoofd hield hij ietwat schuin en zijn lippen kwamen dichter bij de hare, misschien dat er nog een paar millimeters tussen zaten. Met zijn vrije hand nam hij de bal terug, waarna hij zijn hoofd ook weer terugtrok en grinnikte. De bal wierp hij even omhoog, om hem daarna weer op te vangen. Oh, de bordjes hoefde je trouwens niet te volgen hoor, het sportcomplex kwam al in zicht en ze hadden gewoon rechtdoor gelopen. Was wel goed, zouden ze tenminste niet tussen de bomen moeten slapen. Misschien was hier nog wel een hutje of zo, wist hij veel. Desnoods maakten ze er zelf een, al was dat nu niet meer nodig. Zou wel nog leuk zijn, misschien later. Als ze voedsel bij hadden dat. 'Ik moet je wel feliciteren trouwens, zonder jouw kennis van deze omgeving zaten we nu misschien ergens hopeloos verloren in de bossen. Nou ja, ze mocht wel nog even de ingang van het sportcomplex zoeken en de weg van daaruit naar hun hal, aangezien dit wel ongeveer de andere kant van het reusachtige gebouw was. Ze hadden het hotel tenminste wel gevonden, dat was iets. En het duurde niet eens lang, nog zoiets. Ze konden ook uren ronddwalen en steeds op hetzelfde punt uitkomen, al zou hij dan wel weer over de hekken klimmen als iedereen weg was. Misschien zou het Valerie nu ook wel zonder zetje lukken, wie weet.

Ze zwaaide haar staart over haar schouder en keek hem met een brutale blik aan, klaar om een slim antwoord te geven op zijn opmerking over de lantaarnpalen. Helaas voor haar ging dat hem niet worden omdat Benji haar al onderbrak voordat ze kon beginnen. En met onderbreken bedoelde ze echt afleiden, zodat ze geen flauw idee had van wat ze nu eigenlijk had willen zeggen. Hij kwam namelijk angstaanjagend dicht bij haar in de buurt, zowel met zijn lichaam als met zijn lippen. Vooral met zijn lippen, die op een gegeven moment nog maar luttele millimeters van de hare verwijderd waren. Eigenlijk voelde ze hoe haar hart in haar keel bonkte maar een beweging maken ging haar gewoon niet lukken. Geen mogelijkheid om een slim antwoord te geven, geen mogelijkheid om ook maar iets te zeggen. Niet dat er echt iets gebeurde hoor, het enige wat hij deed was de bal van haar afjatten -hoe onverwachts- en zich weer terugtrekken, haar met een zeer gespannen gevoel achterlatend. God, ze had ook niets anders hoeven verwachten. Het was Benji toch? Ze kende hem nog niet zo goed, maar het bleek wel weer dat hij de grootste pestkop van hun beiden was. Ze schudde opnieuw haar haren naar achteren en met een nukkige blik -hoewel uiteraard niet geheel gemeend- liep ze door. Om eventjes te wijzen naar de grote deuren die toegang verschaften tot het sportcomplex. 'Was dat nou zo moeilijk?' mompelde ze zachtjes, om daarna haar nukkige houding weer te laten varen. Ze lachte zelfs eventjes toen ze weer doorliep, want hoewel Benji de grootste pestkop van hen beiden was, beter kon sporten en een geweldig lichaam had, konden ze best stellen dat zij hier met afstand de slimste was. Ondanks haar blonde koppie. Ze opende de deur van de sporthal en besloot dat dit inderdaad een andere deur was dan ze de eerste keer genomen had, maar daardoor liet ze zich niet van haar stuk brengen. Er hingen ook hier gewoon bordjes en dus was de weg naar hun gang niet zo moeilijk te vinden. Uitgang van de sporthal, hotel in, richting de liften, naar de zevende verdieping. Dan kon ze douchen en zich omkleden, waarna ze zich met goed fatsoen aan het avondeten zou kunnen vertonen. Wat een pret.

Even keek hij haar bedenkelijk aan, maar stiekem was hij best tevreden om toch een soort van ingang van het gebouw te hebben gevonden. Zin om helemaal terug te gaan had hij eigenlijk niet. 'Wat zou een man zijn zonder jou,' mompelde hij, waarna hij even glimlachte en het gebouw inliep. Vanaf hier zou het niet zo moeilijk zijn, als je de enorme grootte van die gebouw niet meerekende, uiteraard. Het sportcomplex alleen al was een wolkenkrabber en in de breedte was het wel groter dan een voetbalveld of twee. Vond daar je weg maar eens. Hij keek achterom, hopend dat Valerie de weg toch enigszins kende. Anders zouden ze hier wel slapen, voor hem geen probleem. Hij had alleen niet gevoel dat Valerie dat zo fijn zou vinden, aangezien dit niet echt luxe was zoals zij deze kende. Ach, ze had wel al bewezen dat zijn vooroordelen niet altijd klopten, dus je wist maar nooit.
Ondertussen keek hij wel even rond in het gebouw hier, aangezien er best wel leuke dingen waren en nu hij deze plek toch wist zijn - ongeveer - kon hij hier later wel een keer terugkomen. En het was best amusant om te zien hoe enkele mannen zich sterker voordeden dan ze waren wanneer er een jongedame voorbijliep. Alsof ze die paar extra kilo's ook echt de lucht in zouden krijgen. Ondertussen had hij plaatsgenomen op een krukje, in afwachting tot zijn menselijke google maps in werking zou treden en hem en zichzelf terug naar het hotel zouden brengen.

'Nou, ik denk dat sommige mannen zonder mij wel wat zijn, maar helaas voor jou val jij niet onder die groep. Je hebt me blijkbaar hard nodig om de weg niet kwijt te raken.' De pretlichtjes in haar ogen fonkelden fel terwijl ze dit zei, waardoor nog eens extra duidelijk werd dat ze de jongen maar wat plaagde. Niet dat dat nog niet duidelijk was, maar oké. Ze keek eventjes rond, trok haar wenkbrauw op toen ze één van de intensief sportende mannen naar haar lichaam zag kijken, waarna hij nog eens extra zijn best deed toen hij merkte dat zij hem gezien had. Ze lachte slechts eventjes, waarna ze haar lichaam van de krachtpatser weg draaide en zich oriënteerde op de bordjes die onopvallend aan het plafond hingen. Zo moeilijk was het niet, maar ze moesten blijkbaar wel een eind lopen. Langs heel veel krachtpatsertjes dus. Wat enig.
Valerie richtte zich weer tot Benji, die er maar bij was gaan zitten. Nu was hij kleiner dan zij, dus ze bukte eventjes. Niet omdat ze zo sociaal was hoor, maar gewoon omdat het haar een leuk gevoel was dat ze kon bukken voor deze reus om hem recht aan te kijken. 'Als mijnheer Benji van zijn luie reet af kan komen, is er een mogelijkheid dat ik hem naar het hotel kan vergezellen. Wanneer hij besluit hier te gaan kijken naar al die lekkere sixpacks, laat ik hem hier achter en heeft hij heel veel pech gehad.' Ze ging weer overeind staan, lachte nog steeds en sloeg haar armen over elkaar, afwachtend. Ja, ze was best benieuwd wat Benji hier nou weer op zou antwoorden. Ook keek ze weer eventjes rond, om te merken dat er nogal wat meer mannen waren die aandacht aan haar besteedden. Wat interessant zeg, ze vond het heerlijk om al die aandacht te krijgen. Niet dat ze erop in zou gaan, wel nee. Zo goedkoop was ze nu ook weer niet. Eigenlijk verre van, maar ja. Dit ware de rijkeluiszoontjes die op de kosten van papa op vakantie gingen naar een duur hotel, om daar rijkeluisdochters aan de haak te slaan. En laten we wel wezen, daar had ze nu eventjes echt geen zin in. Ze was hier niet voor een rijke gladjakker.

Hij hield zijn hoofd schuin toen Valerie voor hem ging staan en zich bukte, om te laten merken dat zij nu meer lengte had dan hij. Niet moeilijk als hij op een stoel zat. Hij glimlachte slechts even en luisterde naar de woorden die ze sprak, waarna hij het niet kon laten om even te grinniken. Hij stond op en sloeg zijn arm om Valerie's schouders heen. 'Kleine dame Valerie,' begon hij. 'Ten eerste heb ik heb gevoel dat al die mannen jou net iets interessanter vinden, dus het zou een eer zijn om met jou mee te mogen.' Hij keek de ruimte nog eens rond, bestudeerde nog enkele afgetrainde lichamen en richtte zijn blik weer tot Valerie. 'En ten tweede, mijn sixpack is leuker.' Hij liep vooruit, waardoor Valerie automatisch meeliep en liep het sportcomplex uit, aangezien hij tijdens het verkennen van de ruimte de wegwijzers wel al opgemerkt had. Wie haalde het nou in godsnaam in zijn hoofd om die bordjes aan het plafond te hangen?
'Zat er trouwens iets tussen wat jou beviel, dan?' vroeg hij terwijl hij geamuseerd voor zich uit keek. Het hotel zelf was reeds in zicht en waarschijnlijk hadden ze net op tijd de weg gevonden, aangezien de zon al onder begon te gaan en het avonddiner dus niet lang meer op zich zou laten wachten. Mooi. Dan had Valerie nog even tijd om te doen wat vrouwen ook deden voor het avondeten en kon hij ook even andere kleren aantrekken. In deze kleding ging je niet in een luxueuze dinerzaal zitten, dat wist hij nou ook wel. Niet dat een maatpak of iets dergelijks aan zou trekken, dat nou ook weer niet. Dat ding zou toch te hard spannen en hij zou er hoogstwaarschijnlijk belachelijk uitzien zo. Gewoon wat alledaagse kleding was prima. Nu ze dichter bij het hotel kwamen, trok hij Valerie nog een beetje dichter tegen zich aan. Hij moest toegeven dat het een leuke dag was geweest. Buiten zijn verwachtingen, dat wel. Dat maakte het misschien net zo leuk.

Een glimlachje speelde nog steeds rond haar lippen toen hij een arm rond haar heen sloeg en ach, ze zou zich heus niet losmaken daarvan hoor. Tegelijk met hem liep ze ook richting de uitgang, zorgvuldig erop lettend dat ze de druk sportende mensen rond haar niet afleidde door naar ze te kijken. 'Hoe interessanter ze mij vinden, hoe minder interesse ik in hen ga tonen dus nee, er zat daar niet echt iets bij wat mij beviel.' Het lopen ging blijkbaar sneller dan ze had verwacht, ze waren al een redelijk eindje op weg naar de uitgang van het sportcomplex en als ze daar eenmaal waren, dan had ze nog eventjes de tijd om te douchen en avondkleding aan te trekken, waarna ze zich naar de dinerzaal zou begeven. En daarna zou ze waarschijnlijk braaf naar haar hotelkamer gaan en dan netjes gaan slapen, want anders zou ze er over twee dagen niet uitzien als ze op de catwalk verscheen. Goed, niet dat ze zich daar nu druk over moest maken, ze zag er waarschijnlijk toch wel charmant uit. Zelfs na het sporten nog, dus ja. 'Ik kan trouwens niet meepraten over de vraag of jouw sixpack leuker is dan dat van hen, dus daar ga ik dan wel gewoon niet op in.' Ze glimlachte en liep het sportcomplex uit, waardoor ze uitkwamen in één van de grote hallen van het hotel zelf. Er waren trappen die naar de zevende verdieping leidden en liften, niets bijzonders dus. Ze begon de trap maar op te lopen, aangezien Valerie eigenlijk nog niet genoeg beweging had gehad voor vandaag. Oh ja, zo duurde het ook iets langer voordat ze boven was en had ze nog eventjes de tijd om bij Benji te zijn. Was misschien wel een stukje leuker dan alleen zijn, heel misschien. Echt heel misschien. En maar een heel klein beetje leuker, misschien. Ze glimlachte eventjes om zichzelf en zweeg verder. Als hij iets wilde zeggen mocht dat wel hoor, maar zij vond stilte ook niet direct onprettig.