Lucifer en Greg.

Mijn eerste meet die ik zelf aanmaak. Awesome. 
Ik zeg we maken er geen rots van maar een grot, want lucifer houdt van donker. Oké, great. En ik geef aan jou de eer te beginnen.

De conclusie dat de jonge wolvin op sterven lag, kon snel worden gedaan. Die conclusie kon, wel, in minder dan een aantal seconden worden gedaan. Het feit was echter, dat Lucifer niet het kleinste beetje angst voelde. Ze voelde geen moment de dreiging van het sterven en een wit licht bleef uit, hoewel ze er gehavend en aangedaan bij lag. Er was geen wit licht dat haar uit haar slaap hield en er waren geen geluiden die haar stoorden tijdens deze slaap - al was de oorzaak van haar rustmoment wel zeker de uitputting van een strijd die ze kortgeleden geleverd had. Het was nu eenmaal een feit dat de jonge vrouw de woorden zei die op haar lippen brandden en deze woorden werden vaak maar door een schaars aantal personen gewaardeerd. Ze wist zich niet meer goed te herinneren wie de persoon was die haar pad had gekruist en hoe ze haar gewonde lichaam naar één van de nabijgelegen grotten had gesleept was haar ook een raadsel. De persoon was niet van haar soort geweest, maar daar hield alle kennis die ze over haar tegenstander had ook wel mee op. Ze hadden elkaars aanwezigheid niet op prijs gesteld. Herinneringen aan de strijd stonden in haar geheugen gegrift, maar de behoefte er aan terug te denken was niet bijzonder sterk. Het wanhopige verlangen naar slaap was echter wél aanwezig geweest en inmiddels lag de jonge wolvin met gesloten ogen in één van de duisterste grotten die ze in haar aanwezigheid had kunnen vinden. Haar ademhaling ging met een trage regelmaat, maar van een afstand zou de aanwezigheid van zuurstof die zich in en uit haar longen pompte niet bijzonder opvallen. Het was heel gemakkelijk aan te nemen dat ze op sterven lag, of inmiddels al gestorven was. Over haar heup liep een wond ter grootte van een mannenhand met rafelige halen alsof iemand zich met sterke klauwen had ingegraven in haar lichaam. Bij haar linkeroog liep een bloederige kras. De wonden die daarnaast nog op haar lichaam restten, waren oppervlakkig, maar aanwezig. Ach, ja.

Greg plaatste zijn voeten bewust en langzaam. Na elke stap zochten zijn ogen een nieuwe plek waar hij zijn gewicht op kon laten rusten zonder weg te glijden op het gladde oppervlak van de rotsen. De grot waar hij zich in bevond was vochtig en de stenen waren glad. Zijn blik ging rond terwijl hij zichzelf neerzette op een vlakke rots. Greg zag haar liggen, het gaf hem hetzelfde gevoel als dat hij zojuist had gehad. De drang om haar te helpen was zo groot dat hij moeite moest doen haar niet te verzorgen. Het zou al een schande zijn geweest dat hij haar hierheen had gesleept, een veilige plek waar ze in ieder geval zonder gevaar kon rusten totdat haar lichaam sterk genoeg was verder te gaan. Hij vroeg zich af wat haar verhaal was, maar aangezien haar soort, was het logisch dat ze er zo bij lag. Zijn vader had hem altijd verteld wat voor een bloeddorstig, de ironie, volk ze waren en als hij wist, als hij überhaupt in staat was om na te denken op het moment, wat de jongen in zijn schild voerde zouden er zeker wat klappen vallen. Peinzend over de situatie wreef Greg in zijn ogen. Het beste was om nu weg te lopen, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Zoals ze er nu bij lag, zag ze er niet veel anders uit dan anderen, op haar mond na dan natuurlijk. Voor haar transformatie moest hij wel opletten natuurlijk, want dit meisje was overduidelijk een weerwolf. Het was alleen al te ruiken.
Langzaam stond Greg op met zijn blik op het lichaam, dat meer in een vredige slaap leek te zijn dan de gehavende situatie van hoe ze er werkelijk uitzag. Zijn voeten lieten een afdruk achter in het zand en hij was bijna bij de uitgang van de grot, nog steeds met zijn blik op haar gericht, toen hij bleef staan.

Trage voetstappen die onmogelijk haar toe konden behoren, galmden in beverige geluidsgolven door de grot en kaatsen tegen de rotswanden die haar én haar gast omsloten. Voorzichtige voetstappen die als geluidsgolven tegen haar trommelvliezen ketsten en gebruik maakten van haar zuivere gehoor. Haar slanke vingers tastten over de grond en voelden de vochtige, doch ijzige rots vloer. Herinneringen schoten door haar gedachten en zorgden ervoor dat ze haar kort geopende ogen weer dichtkneep en één van haar handen naar haar hoofd bracht. Het voelde alsof een gnoom door haar gehoorgang naar haar schedelholte was gekropen en inmiddels met een pikhouweel op haar schedelwand inhakte.
Herinneringen flitsen als foto-afdrukken die ze maar één seconde mocht zien door haar geheugen. Scherpe klauwen die haar lichaam aantastten, snel omgewisseld door zachte, zorgzame handen die zich om haar gewonde lichaam sloten. Het scherpe gezicht van een monster, waar ze de soort van niet kon plaatsen, afgewisseld door het gezicht van een wolf in schaapskleren. Een menselijke gedaante met een geur van een vampier om zijn schouders gedrapeerd. Ze sloeg haar handen om haar hoofd en kreunde geërgerd, met een hint van pijn waar ze niet aan toe wilde geven.
'Jij,' sprak ze vervolgens met scherpe stem, terwijl ze haar hand verplaatste en het silhouet ver voor haar aanwees. Haar mostgroene ogen glinsterden wantrouwend, maar de pijn overwon en kwam het sterkst in haar anders dreigende blik naar voren, en in plaats van verder te spreken kreunde ze nogmaals en sloot haar ogen. 'God,' ze pauzeerde en haalde beverig adem, 'godverdomme.' Ze richtte haar hoofd op en keek naar het silhouet, dat ze steeds meer als een man wist te herkennen. Zijn donkere ogen glansden in het vage schijnsel van licht, dat vanaf het einde van de grot naar binnen scheen. Zijn blik was op haar gericht en in één moment wilde ze grommen en hem bevelen dat hij niet naar haar moest kijken, alleen maar omdat ze niet de behoefte voelde om zich zo zwak aan een ander wezen te tonen, maar dat moment verdween en ze zakte van haar zittende positie terug op de harde rotsgrond.
'Verdomme,' vloekte ze opnieuw, nog altijd de zin waar ze mee begonnen was, onafgemaakt.

Greg verroerde zich niet. Hij bleef naar haar kijken. Zijn armen hingen slap langs zijn lichaam en zijn voeten zakten dieper in het vochtige zand dat om zijn voeten heen viel. De koude ondergrond voelde fijn onder zijn blote voeten. De grot waar hij zich in bevond was zeker prachtig. Er was een klein gedeelte van zand, waar hij zich bevond. Het zand liep over in water en het water vormde een prachtige en rustige bron tussen de grijze stenen en rotsen. Verder was alles rots en lag ook de dame die hij hier gebracht had op rotsen.
Geen enkele verandering van emotie of beweging was te zien op zijn lichaam. Zijn hersenen daar in tegen werkten op volle toeren. Zijn gedachten vlogen door zijn hoofd alsof ze een poging deden eruit te komen en het veroorzaakte hem een zeurende hoofdpijn, die hij negeerde. Ze begon te praten. Enkel woorden galmden rond in de donkere grot en naast dit geluid, en af en toe de klank van druppels die op rotsen of water vielen, was het stil.
Niet wetend wat te doen, bleef hij staren. Zijn ogen op haar gericht. Toeschouwend naar hoe ze vocht om een zin, waar ze alleen maar aan begon, geheel te maken. Geduldig luisterde hij naar haar andere woorden, gevloek vooral. Hij wist niet wat haar boodschap was, hoe ze zich voelde, wat ze van hem wilde. Hij begreep haar niet. Was ze boos of dankbaar?
Het enige wat nu verstandig voor hem was, was blijven staan totdat ze duidelijk maakte wat ze verwachtte. En natuurlijk was Greg op het moment in de machtspositie. Als hij wilde kon hij gemakkelijk de genadeslag toedienen. Of hij kon weglopen, in de hoop dat tijd haar leven zou nemen door de verwondingen die ze was opgelopen. Het was duidelijk wat er, thuis, in zijn omgeving, van hem verwacht zou worden en als dit een proef zou zijn, zou hij nu al gefaald hebben. Dat was duidelijk.

Haar mosgroene ogen glansden en waren gevuld met duizenden emoties, waar pijn aan de overwinnende hand was. Tussen de verwarring, tussen woest verlangen en één grammetje angst waar ze niet aan toe durfde te geven, beukte de pijn door de rest van haar glazen emoties en drong zich naar voren in haar irissen. Ze bestudeerde grijzige rotsen boven haar, maar sloot vervolgens haar ogen. Haar vingers tastten over de koude grond en ergens vond ze comfort in de kille ijskou van de vochtige grond. Het drong zich door tot alle vezels in haar lichaam en even voelde ze niets behalve de ijskoud die probeerde bezit te nemen van haar lichaam, maar de pijn weigerde en verbood de kou haar te omhelzen. Het sneed door haar lichaam en trok de kou weer aan flarden, of misbruikte het om haar de wonden op haar lichaam extra duidelijk te maken. Ze bracht haar handen omhoog en vouwde ze over haar gesloten ogen en heel even, was de inkttekening op haar huid zichtbaar, voordat het weer onder een dun en aan flarden gescheurd stuk stof verdween. 'Vampier,' mompelde ze, nog altijd een poging doende om de pijn uit haar stem te houden, maar ze hoorde hoe ze faalde.
Heel even leek de opmerking misplaatst, maar ze liet haar armen opzij vallen en bewoog haar gezicht ver genoeg om zijn blik met haar mosgroene ogen te kunnen vangen. 'Waarom?' voegde ze toe aan wat tot nu toe de woorden "jij" en "vampier" waren geweest. Waarom? Waarom was hij hier? Waarom was hij hier nog steeds, als hij haar net zo goed kon laten creperen? Hij had haar kunnen ombrengen, direct, zoals zijn soort zou moeten doen en hoewel hij dat nog steeds kon, zorgde iets ervoor dat ze niet geloofde dat hij dat ook zou doen.
Ze perste haar lippen op elkaar en veegde zonder dat er tranen in haar ogen stonden, voorzichtig met één hand over haar wang. Het voelde onmogelijk om nog meer te zeggen. Het voelde onmogelijk om hém iets meer te vertellen, door de pijnzinderingen die om de seconden door haar lichaam scheerden, maar ze dwong zichzelf tot handeling die haar anders misplaatst en bespottelijk zouden hebben geleken. Ze duwde haar lichaam een kwart centimeter omhoog en steunde op haar onderarmen om niet direct weer omlaag te vallen. 'Bedankt,' perste ze over haar lippen, met een uitdrukking die niet duidelijk maakte of ze oprecht was of niet. 'Geloof ik,' probeerde ze het teken van dank, dat anders nooit over haar lippen zou zijn gekomen, nog lichtjes weg te wissen. Ze haatte zichzelf. Om haar zwakte te tonen tegenover een anders soortige. Om alle gebeurtenissen, die het haar onmogelijk maakte zichzelf te zijn. Dit was zij niet, maar toch ook wel.

Weer sprak ze. Haar woorden klonken door de grot. Haar zachte en rauwe stem klonk zo onschuldig, hij moest zijn best doen zich niet te laten misleiden door medelijden. Nu ze bij bewustzijn was en ze wist wie, of alleen wat, hij was, kon het zo zijn dat ze het speelde. In de hoop dat hij dichterbij zou komen. Ze zou kunnen transformeren en hem kunnen aanvallen in een verrassing. Hij zou dan niet klaar zijn en ze zou de kans kunnen hebben om hem te verslaan. Hij zag meerdere scenario's voor zich.
Ze trok hem uit zijn gedachtegang door te praten. Eerst verstond hij niet goed wat ze zei, doordat hij niet de concentratie had te luisteren. Ze had gezegd: "Vampier." Dat was duidelijk. De vraag die ze daarna stelde had hij persoonlijk niet verwacht. Alhoewel dat dom was. Hij herhaalde de vraag in zichzelf. Waarom? Waarom niet? Was het niet onmenselijk iemand te laten liggen voor zijn soort. Omdat diegene geen kansen had gehad. Geen kansen, iets wat Greg maar al te goed kende en wat hij niemand toewenste. Was het dat? Dat hij zelf een kans had willen hebben, maar dat dat niet werkelijkheid was. Dus dat hij daarom een kans gaf aan anderen. Om zijn eigen kans, die hij nooit had gehad, te verbergen.
Zijn voeten brachten hem dichterbij haar, haar lichaam was gehavend, het leek haast onmogelijk dat ze nog leefde. Dichterbij bleef hij staan, hij was nog buiten haar bereik, zodat hij bij elk soort van een aanval nog weg zou kunnen schieten. Nog steeds sprak hij niet, haast mysterieus knielde hij neer. Het enige wat hij deed was observeren, zoals een jager deed bij zijn prooi. Alleen had hij op het moment niet het gevoel dat hij een van beide rollen vervulde. Hij was noch jager, noch prooi. Net zoals zij was. Misschien waren er geen rollen te geven aan deze unieke en toch zo vaak omschreven situatie. Twee soorten kwamen samen door omstandigheden die ongewoon waren.

Ze kromp ineen, de seconde dat hij zijn voetstappen liet herhalen. Het geluid was scherp vergeleken met haar stem, alleen haar stem, sinds zijn lippen door geen woord vervuild werden. Zijn zwijgzaamheid joeg haar een angst aan die ze weigerde vaste vorm aan te nemen. Haar gedachten gingen naar één begrip, één herinnering dat de situatie als een handschoen aanpaste. Het beangstigde haar; het benauwde haar meer dan ze wilde dat het zou doen. Het voelde als stilte voor de storm en ze sloot haar ogen op hetzelfde moment dat hij voor haar neerknielde.
Ze voelde de behoefte tot tegen de rotswand achteruit te kruipen. Ze voelde de behoefte om haar armen om haar benen te slaan en zich voor zijn aanwezigheid te verstoppen, maar dat kon ze niet. Dat kon ze niet, één omdat haar lichaam geen van die bewegingen zou toelaten zonder de pijn als opzwellende orkestmuziek nog eens extra op te zwepen en ze kon het niet, omdat ze geen kind meer was en ze weigerde weer in haar vroegere rollen te vervallen. Dus in plaats van zich trillend met haar rug tegen de rotswand te drukken, zakte ze voorzichtig terug op de koude rots vloer en stond hem elk van zijn handelingen toe.
Ze kon niet anders dan zijn stille, studerende blik toe te laten. Hoewel ze liever omhoog zou komen om hem in een soortgelijke situatie te brengen. Ze legde haar handen over haar ogen en liet een gespannen ademhaling vrij over haar rozerode lippen. Ze haatte het, ze haatte zijn handelingen en de manier waarop hij haar zo zwak liet lijken. Ze haatte dat hij haar van binnen veranderde in het kleine, trillende meisje wat ze nooit meer wenste te zijn. Ze herinnerde zich nog liever elk gevecht dat ze geleverd had, elk gevecht, dan dat ze zich het wolvenjong uit haar gedachten herinnerde. Ze veegde met één hand over haar wangen en voelde hoe verdwaalde zandkorrels tegen haar huid schuurde.

Greg stapt op haar af. Zonder na te denken over wat hij werkelijk doet en de consequenties die hier aan vast zaten schoof hij zijn handen onder haar rug en benen. Klemde hij zijn handen vast en tilde hij haar voorzichtig op. Nog steeds sprak hij niet. Door het extra gewicht zakte hij verder weg in het zand dus vervolgde hij zijn weg op de rotsen. Na enkele stappen bereikte hij het water. Zijn lichaam was tot zijn heup in het water gezakt en voorzichtig legde hij har op een rots zodat ook zij een klein stukje in het water lag. Het heldere voorheen nog doorzichtige nat kleurde rood en verspreidde zich langzaam.
De jongen begon de kleren uit te trekken van haar, of ze wilde of niet, ze moest schoon. Hij liet haar ondergoed en shirt aan, dat gunde hij haar wel. De broek, schoenen en verdere kleding die ze aan had gehad legde hij te drogen op een rots en ook zelf trok hij zijn shirt uit. Voorzichtig depte hij haar lichaam schoon, spoelde hij haar haren en wreef hij over zijn gezicht.
Nu dat ze schoon was kon hij haar wonden goed zien, hij had werkelijk geen idee wat hij er me aan moest en scheurde een stuk van zijn shirt af wat hij om haar wond bond. Het zag er rampzalig en lachwekkend uit, maar het was een betere oplossing dat dat de wond blootgesteld was aan de lucht en alle bacteriën die rondzweefden.
Nog steeds sprak hij niet, hij gunde haar oren de stilte en had ook werkelijk geen idee waar over te praten. Daarbij wist hij niet of ze in staat was een antwoord te geven.

En plotseling was hij zo dichtbij dat zijn geur bijna op haar lippen te proeven was. Plotseling was ze dichter in zijn buurt dat ze van zichzelf verlangde, en de kou van de ijzige rotsgrond veranderde naar een haar onbekende ijzigheid. Een subtiele kou, als de eerste ochtendbries die aan iemand voorbij trekt en hem voorzichtig laat rillen, maar ook anders. Heel veel anders, als de kou van een lelieblanke vampierhuid tegen de hare. Ze voelde elk van haar vezels voorzichtig ineen krimpen bij zijn plotselinge handeling en ze kneep haar ogen steviger dicht zonder dit van zichzelf te beseffen. Zonder erbij stil te staan dat hij haar angst aanjoeg, maar op hetzelfde moment alle plagerige emoties uit haar lichaam verjoeg. Hij durfde het aan zijn armen om haar lichaam te vouwen, ondanks elk risico van dien. Ze balde haar handen tot vuisten, maar niet uit voorbereiding op een aanval. De pijn overviel haar en stroomde met haar bloed mee naar de aller verste uiteinden van haar lichaam en in plaats van een voorbereide aanval, probeerde ze de pijn te verbijten. Ze probeerde niet toe te geven aan het gevoel dat haar lichaam verlamde, maar ook mobieler maakte dat ze eigenlijk op dit moment bedoelde en faalde in het tegenhouden van het zoute water dat achter haar ogen prikte.
En één voor één rolden er tranen van haar ogen, heel voorzichtig over haar wangen, tot haar kin. Ze haatte het. Ze haatte het wezen dat haar zo had achtergelaten, want het voelde veel erger dan vermoord woorden. Het was veel erger dan sterven, want in plaats van heel langzaam naar een wit licht lopen, zat ze in pure duisternis die alleen gevuld werd door moment waarin ze zich zwakker toonde dan ze wilde. Ze voelde hoe de jongeman haar heel voorzichtig van haar kleding ontdeed, maar weigerde haar ogen te openen, uit angst dat hij de blik in haar ogen zou zien. Hij depte haar lichaam schoon, en bij elk moment dat de stof één van haar wonden raakte, vertrok haar gezicht zonder dat ze daar zelf invloed op had. En met elke seconde nam de verwarring in haar lichaam meer toe. Ze voelde zich het speeltje van angst en verwarring, maar het bezit van pijn. Er werd over haar geheerst zonder dat ze daar toestemming voor had gegeven en het voelde verschrikkelijk.
Ze opende haar ogen op het moment dat zijn aanraking heel even uit bleef en deed een poging het overgrote deel van haar emoties uit haar blik te houden. Hij bestudeerde haar lichaam, dat alleen bedekt werd door het ondergoed en het shirt dat ze al die tijd al had gedragen. Zijn blik richtte zich op haar wonden en eindigde de onderzoekende tocht over haar lichaam, bij de meest aanwezige wond. Hij bestudeerde haar gehavende huid, het opengereten vlees bij haar hoop en pakte zijn shirt, dat niet langer om zijn bovenlichaam restte. Hij scheurde een reep van de stof af en bond deze met meer zorg dat ze van een ander wezen gediend was, om haar heup. Hij zorgde beter voor haar, dan ze ooit voorzichtig gezorgd had en een moment zorgde dat besef ervoor dat ze haar ogen sloot. Ze bracht één van haar handen omhoog en streek door haar nat geworden haren. Opnieuw wilde ze hem vragen waarom. Waarom hij überhaupt iets voor haar deed, maar hij had haar geen moment geantwoord en ze wist niet zeker of hij ooit tegen haar zou spreken. Dus zakte ze terug op de rots en luisterde naar het geluid van het water, dat bij de blokkade van zijn en haar lichaam, in toon veranderde. Ze had nooit iets rustgevender gevonden dan het water, nooit iets prettiger dan het ruisen van de golven of het roffelen van de regen.

Greg zijn ogen gleden over haar lichaam en voorzichtig tilde hij haar weer op. Zijn ogen neergeslagen op de grond, zodat hij niet mis stapte en haar liet vallen. Met zorgvuldige bewegingen ging hij naar een andere rots en legde hij daar haar kwetsbare lichaam neer. Hij bekeek al haar bewegingen, opnieuw observeerde hij haar. Ze leek te vechten, wat hij niet snapte. Was hij niet voorzichtig genoeg? Liet hij niet merken dat hij haar geen kwaad wilde doen? Waarom rustte ze niet? Waarom sloot ze niet haar ogen om in een diepe slaap te vallen zodat haar lichaam de rust kon vinden die het nodig had?
Haar blik was haast leeg, alsof ze een schild om zich heen had wat haar moest beschermen tegen het uiten van emoties. Greg zijn brein draaide op volle toeren. Wat was de volgende stap. Wat zou zijn moeder in een situatie als deze hebben gedaan? Hij dacht aan de dagen dat hij zelf ziek was geweest, wat had ze gedaan. Peinzend dacht hij na. Het was zo een lange tijd geleden. Hij dacht eigenlijk nooit aan zijn moeder. Hij had sowieso de afgelopen jaren niets met het vrouwelijke geslacht te maken. Hoe kwam het dan, dat hij op dit moment zo ongelofelijk kalm was? Of deed.
Enfin, hij stapte de grot uit, en liet haar liggen op de plek waar hij haar neer had gelegd. Eenmaal op een harde ondergrond, daarmee bedoeld geen zand, begon hij het op een lopen te zetten. Geen normale sprint zoals een normaal mens zou doen, maar de topsnelheid die een vampier, en eveneens een weerwolf kon bereiken.
Na een tijdje, en hij moest zeggen dat hij zijn best moest doen om op zijn topsnelheid te blijven rennen, bereikte hij zijn thuis haven. Hier ging hij opzoek. Zoet water en voedsel waren de prioriteiten. In de jutezak die hij vond stopte hij voedsel, fruit en brood vooral en stopte hij water. Snel stormde hij de trap op en gingen zijn ogen rond in de kamer van zijn zuster, waar al jaren niemand meer was geweest. Hij vroeg zich af of dit haar zou passen. Er was niet veel achtergebleven naar het brandje van zijn vader en het vertrek van zijn zus en de geur van verkoold houd gaf hem de rillingen. Het stonk er zo ongelovelijk. Haastig, het liefst wilde hij geen seconde langer in deze kamer zijn, griste hij wat spullen weg en snelde hij het huis uit.
Eenmaal buiten botste hij tegen een buurtbewoner op. "Gaat het goed, Greg?" vroeg de dame bezorgd. Geïrriteerd door haar bemoeienis mompelde Greg dat het prima was en stapte hij door.

Het geluid van ruisend water golfde door haar gehoorgangen en maakte het haar gemakkelijk zich voor een moment af te sluiten van de buitenwereld, voor één moment vond ze een cocon die verschilde van het schild dat ze ophield om haar emoties ongezien te laten. Ze vond een ruimte te midden van de oceaan, al was haar lichaam gestrand op de rots waar de jongeman haar had achtergelaten, voor heel even voelde het alsof de aanwezigheid van water met haar alleen was. De armen die vervolgens onder haar lichaam schoven, maakten haar echter scherp van het tegendeel bewust en ze kneep haar ogen dicht, balde haar vuisten en probeerde de pijnprikkels die over haar lichaam zinderden te negeren. Ze voelde de kou van zijn lichaam dat dicht bij het hare was en in de vochtige kleren om haar lichaam trok. Ze voelde zijn zachte handen, die haar droegen met een voorzichtigheid die hen beide niet gebruikelijk zou moeten zijn. Hij plaatste zijn voeten voorzichtig, met de oplettendheid van een koorddanser, die zich bewust was van het feit dat het koord zijn enige houvast was. Het koord, de koude rotsgrond was het enige wat hen staande hield, en nog voor ze het kon beseffen had hij haar weer neergelegd. Op de zachte, zanderige grond in een groot waar zij hem voor het eerst ontmoet had; waar zij zich bewust van zijn aanwezigheid was geworden.
Ze opende haar ogen vlug genoeg om te zien hoe hij zijn lichaam terug naar het einde van de grot bracht, hoe hij voorzichtig terug het licht inliep en uit haar zicht verdween. En ze wist niet zeker of hij haar had achtergelaten of niet. Ze wist niet of hij klaar met haar was of niet, en hoewel ze wilde zien of hij nog terug zou keren, kon ze niet vechten tegen haar steeds omlaag zakkende oogleden. Haar wilskracht was niet genoeg, om lichaamskracht bij te zetten en te voorkomen dat ze van pure uitputting in slaap viel. Ze vouwde haar armen om haar lichaam en sloot haar ogen, ook al had ze zichzelf hiervoor niet de toestemming gegeven. Haar dromen werden gevuld met haar onbekende herinneringen, met gedachten en emoties die ze niet kon plaatsen, of niet wilde toelaten, maar ze kon zich er niet tegen verzetten. Haar slaap was te diep, om het geluid van naderende voetstappen nog te horen.

Het zou verstandig zijn om een shirt aan te trekken, of iets dergelijks wat zijn bovenlichaam zou bedekken. Om de verdere dag half naakt rond te lopen zou kunnen, maar als hij niet te beveel aandachtig op zich wilde vestigen was het misschien verstandiger om terug te gaan en iets uit zijn eigen kledingkast te vissen. En zo gezegd zo gedaan, een halfuur later, hij kwam meerdere mensen tegen die hem wat wilde vertellen of iets van hem wilde weten, zoefde hij weer op hoge snelheid terug richting de grot. Langzamer als eerst natuurlijk, het was een lange tijd geleden geweest dat hij lang zo hard gerend had. Het enige waar hij de laatste mee bezig was, was het peinzen en bekommeren om zijn vader, waar hij nu uithing, wanneer hij terug zou komen of wat de rest van de omgeving er wel niet van zou denken. Ook was het zijn taak om te zorgen voor het huis natuurlijk. Dat moest altijd netjes zijn, maar wanneer zijn vader thuis was geweest, lag alles overal en waar het niet hoorde. Het was verbazingwekkend hoeveel rommel één dronken vampier aan kon richting. Maar ach, de jongen was niet anders gewend.
Hij had de kust bereikt en stapte over de rotsen en de stukken strand, zo vond hij zijn weg naar de grot, waar hij haar achter gelaten had. Zijn ogen moesten wennen aan het donker en hij bleef een tijdje staan om de tijd te geven aan zijn pupillen zodat ze konden vergroten en alle vormen in de grot waar konden nemen. Met langzame stappen ging hij weer haar kant op, of in ieder geval de kant waar ze zojuist had gelegen. De jongen liet zijn handen door zijn haar glijden en wreef over zijn arm, die rijk versierd was door meerdere tatoeages.

Waar het geluid van zijn trage voetstappen eerder genoeg was geweest om haar uit haar slaap te doen ontwaken, maten de zwakke geluidgolven niet langer op tegen de vermoeidheid die bezit had genomen van elke cel in haar tengere lichaam. Het was wonderbaarlijk hoe één element een persoon kon veranderen. Hoe pijn vooraf opgezette wanden kon afbreken en hoe slaap onschuld in het kwaad gedane lichaam joeg. Haar ogen waren gesloten, stilletjes door haar oogleden afgedekt en haar gezichtsuitdrukking was van elke emotie onttrokken. Ze had één van haar armen om haar lichaam geslagen en haar vingertoppen kwamen in voorzichtige aanraking met de stof die om haar middel was gebonden en de wond had afgebonden. In zijn afwezigheid had het bloed de vrijheid genomen zich tot een vuil rode kleur in de stof om haar lichaam te trekken en de ijzerachtige geur die alleen uit een bloedend wezen kon ontstaan, had zich om haar ledenmaten geslagen. Wat het haar geluk maakte dat geen ander wezen haar nog had gevonden. Ze was een gemakkelijk slachtoffer, geplaagd door een diepe slaap met de geur van bloed als een deken over haar heen getrokken. En ondanks het feit dat het water veel van de geur van haar af had gespoeld, was de nog aanwezige geur genoeg om andere wolven of vampiers aan te trekken.
Haar andere arm had ze, onbewust, onder haar hoofd gevouwen met haar hand licht naar boven uitgestrekt. Op haar pols tekende een inktzwarte tekening zich tegen haar blanke huid af.

Greg zag haar liggen. Haar ogen gesloten, ademhaling rustige en constant. Hij stalde de spullen die hij bij zich droeg uit op een van de naastliggende rotsen. Met moeite begon hij het aantrekken van haar nieuwe kleren, de waarschijnlijk stonken voor haar idee. Dat zou hij denken. Maar ze moest het er maar mee doen. Ze moest überhaupt dankbaar zijn dat hij haar liet leven, en niet afmaakte. Greg kon er nog steeds niet met zijn gedachten bij waarom hij dit deed, in godsnaam waarom?
Hij schudde de gedachte van zich af. Na veel trekken dat hij haar eindelijk de broek aan gekregen en ook het shirt zat eindelijk op zijn plek, dacht hij, na veel moeite. Met een snelle blik merkte hij op dat het shirt achterstevoren aangetrokken was, maar het schilde hem niet. Het was goed dat ze al iets van kleding aan had. Zo koelde ze niet af, dat deden weerwolfen toch? Hij realiseerde hoe weinig hij eigenlijk van de wezens af wist. Behalve het feit, dat hij echt niet mocht vergeten en waar hij toch al het tegenstrijdige van deed wat men maar kon doen, dat ze gehaat werden en moesten worden.
Enfin, ze had kleding en met een zucht plofte de jongen neer op de rots. De verveling begon weer op te borrelen en hij begon met steentjes te gooien. Hij gooide ze zo hard weg als hij kon en luisterde dan naar de tik die weergalmde in de donkere grot. Een zucht rolde over zijn lippen en hij zette zijn handen achter zich. Leunend op zijn armen gooide hij zijn hoofd in zijn nek. De dagen waren altijd al lang, maar deze dag leek nog langer. En hij hoopte werkelijk dat het meisje wakker zou worden zodat hij met haar kon praten, als ze daar toe in staat was. Niet wetend wat hij wilde zeggen.