Demeter en Sareth

Er heerste een stilte over het verwoeste veld. Een stilte die het zachtste briesje wind zou doen klinken als een herfststorm. Die ieder brekend takje, ieder verstapt blaadje zou doen klinken als een donderslag. Tussen de stenen, het wrakhout, de ooit gebruikte voorwerpen liep Sareth. Haar figuur, haar gedaante gewikkeld in een mantel waarvan de kap ver over haar ogen was getrokken. Een donkere schaduwdeken viel over haar gezicht en liet alleen haar lippen onbedekt, vrij voor het daglicht om aangetast te worden. Deze lippen waren vol en rood geverfd. In het zachte licht dat de dag met zich meebracht, glansden deze lippen. Haar mond hield ze wijselijk gesloten, de vlijmscherpe wapens die ze meedroeg in haar mond waren een verassing, een cadeautje voor de ongelukkige die ze als eerst zou tegenkomen. Hoe lang was het geweest? Hoe lang sinds ze niks had gegeten, geen druppel rode vloeistof tot zich had genomen? Nee, niet eens wijn, niet eens de goedkoopste rode wijn die ze had kunnen vinden. Geen enkele vloeistof. Haar mond was droog, haar tong gleed over haar gehemelte maar ook dit hielp niet. Sareth trok de mantel verder over haar schouders. Met haar linkerhand hield ze de twee uiteinden bij elkaar, waardoor haar spierwitte huid werd bedekt. Van het korset dat ze droeg voelde ze nauwelijks iets. Het lijfje omsloot haar lichaam en gaf haar geen kans om te ademen, maar zelfs als deze kans er wel was geweest, dan had ze hem niet hoeven aannemen. Want ademen, dat hoefde ze absoluut niet. Ademen niet, eten wel. Voeding wel. Terwijl haar ogen feller rood schenen dan ooit te voren, voelde ze de rest van haar lichaam verzwakken. Ze zou nog altijd sterker zijn dan een 'gewoon' wezen, maar verzwakt, dat was ze zeker. Een mensengedaante zou ze kunnen overmeesteren, elke andere gedaante zou haar kunnen verwonden. Ondanks dit feit bleef haar rug gerecht en had ze haar kin opgeheven. Haar gehakte voeten braken takjes, duwden voorzichtig stenen opzij en brachten haar verder het veld op, verder de ruïnes in.

Zijn ogen zagen niets van wat andere wezens in het landschap zagen; niets van wat anderen in de verwoesting vonden. Zijn mistige blik hielp het scheppen van wat een niet langer bestaande werkelijkheid was en anders dan de meeste wezens, vond hij comfort in wat hij wel durfde te zien en wat in de meeste blikken ontbrak. Zijn vingers trok de lucht aan stukken en hielden stil voor een open ruimte in wat alleen nog afgebrokkeld materiaal was. Hij vond een deur in muren die met moeite overeind waren gebleven na jaren van vernietig en met zijn vingers raakte hij de wand die al te veel gebeurtenissen had moeten zien. Hij boog voorover alsof hij op toestemming wachtte om het niet langer aanwezige vertrek te betreden, maar glimlachte na het verstrijken van een aantal seconden en stapte door de ruime opening in de afgebrokkelde muur. Zijn voetstappen klonken luid door het ruwe materiaal dat over de grond verspreid lag en ergens, tussen één van de stenen die wel deel uitmaakten van de gemozaïekte vloer, ontdekte hij een vage glinstering. Zich onbewust van een tweede aanwezigheid, niet bijster ver uit zijn buurt, boog hij zich naar de glinstering voorover en veegde met zijn handen stof en puin uit de weg. Toegegeven, met zijn rug naar de enige aanwezige in- en uitgang van de ruimte, was hij een gemakkelijk slachtoffer. Immers, er waren muren die het vertrek enige herkenning gaven, al waren sommige half afgebrokkeld en daardoor maar laag in aanwezigheid. Het vertrek was bijna een afgesloten ruimte, op de deuropening zonder deur na, en de vaalblauwe lucht die zich boven hem uitstrekte door het ontbreken van een plafond.

De aanwezigheid van een tweede persoon, een tweede wezen was haar niet ontgaan. Zijn stappen waren luid, hij had duidelijk nooit geleerd om geruisloos te zijn. Sareth daarentegen was zich bewust van ieder geluid dat ze maakte en van ieder geluid dat ze opzettelijk niet maakte. Meer dan het ritselen van haar mantel over de gevallen blaadjes was niet te horen op het moment dat ze zich naar de jongen toesnelde. Het was vermakelijk om te zien hoe hij niks doorhad, hoe hij dom en naïef zichzelf in de val plaatste. Hoe hij onbewust besloot om de berenval voor zichzelf te spannen, zodat Sareth dat niet meer hoefde te doen. Hij bukte zich met zijn rug naar Sareth en zijn enige vluchtroute toe. Het was verbazingwekkend, fascinerend hoe hij het enige nog enigszins overeind staande gebouwtje had kunnen kiezen om te betreden. Dat ene huisje zou zijn weg worden naar een hel en Sareth zou naast hem in het vuur staan, lachend omdat de pijn haar niks deed en het vuur haar niet kon branden.
Inmiddels stond ze zo dichtbij dat ze zijn geur kon ruiken en de haren op zijn hoofd los van elkaar kon onderscheiden. Een lichtbruin kapsel met hier en daar blonde haren waardoor het geheel veranderde in een mengeling waar geen benaming voor was te vinden. Een zachte, zoete geur. Dom, jong, naïef. Een onschuldige geur die Sareth haar mondhoeken deed vertrekken tot een zachte grijns. Ze was de deur, de opening naar zijn ondergang nog niet doorgestapt en besloot dit ook niet te doen. In plaats daarvan zou ze zichzelf blootgeven. Ze zette de laatste stap, liet bewust een van de stenen onder haar voeten knerpen en plaatste zichzelf tegen de deuropening. Het gebouwtje was zwak en als Sareth iets zwaarder was geweest, dan had de deurpost het absoluut begeven maar Sareth was niet menselijk. De wetten die voor anderen golden, golden niet voor haar en zwaar was ze dan ook niet. Sterk daarentegen, was ze wel. Of wel, wanneer ze zich gevoed had, dan was ze sterk. Wat een aangename verassing dat haar prooi zo onschuldig, zo mooi, zo zacht was. Zo onbewust van het gevaar dat achter zijn rug in de deurpost stond en hem, zonder dit direct door te doen schemeren, de weg versperde. Met beide handen tilde ze de kap van haar hoofd en gaf ze haar spierwitte haren bloot. De mantel viel open en maakte plaats voor het lichaam dat niet vaak verborgen werd voor de buitenwereld. Een ingesnoerd lijfje, dunne heupen, aardige boezem en indrukwekkend decolleté. Heupen, benen die in een strakke, zwartleren broek waren gehuld en laarzen die tot net over haar knieën kwamen. Een bleke huid, een huid die toonde dat ze dood was. Meer dan dood, maar toch stond ze hier. Een glimlach, sinister en geamuseerd en ogen zo rood als bloed en zo fel als dwaallichtjes. 'Wat heb je daar?' sprak ze. Haar stem was zacht, verleidelijk maar zou absoluut gehoord worden wanneer ze dit wilde.

Haar aanwezigheid ontging hem tot in de allerlaatste seconden van stilte die ze voor hem overliet. Tot in het allereerste moment waar ze haar adem nam zonder zuurstof op te nemen voor haar gebruikte worden. Zijn slanke vingers dansten over het mozaïek dat over de grond was uitgespreid; zijn vingertoppen schaatsen over een te ruw oppervlak, maar lieten zich niet door kleine feiten als dezen in handeling tegenhouden. Zijn groenige ogen bestudeerden een tafereel dat hij voor zichzelf had doen ontstaan en heel voorzichtig sloten zijn ranke vingers zich om het twijfelachtige glinsterende voorwerp. Hij voelde het stof dat het voorwerp had ondergesneeuwd en zijn zilverachtige kleuren vaal had gemaakt. Hij voelde de kleine korrels van afgebrokkeld sediment dat aan de hem nog onbekende vondst kleefden. Tijd om de kleine, minieme schat te aanschouwen kreeg hij echter niet door haar stem. Door het kleine teken dat haar aanwezigheid aan hem kenbaar maakte. Het knerpen van een steen onder haar niet-bestaande gewicht en haar stem, die geen zuurstof behoefde om klank te geven aan haar woorden. Hij sloot zijn vingers om het voorwerp en duwde zijn lichaam omhoog, elke seconden met tientallen centimeters meer de hoogte in tot zijn volledige lengte was uitgeteld. Zijn groene ogen zochten een vloer met mozaïek stenen af naar het eerste kenbare element van haar aanwezigheid en vonden in donker leer gestoken voeten. Ze had leren laarzen om haar voeten gebonden, die tot haar knieën opklommen en vervolgens overgingen in een soortgelijk leer dat zich om haar benen sloot. Het vloeide over de welving van haar heupen en eindige bij het korset dat haar bovenlichaam insnoerde met extra nadruk op haar smalle heupen en goedgevormde boezem. Waar haar mantel haar huid onbedekt liet, ontdekte hij een lelieblanke kleur, die bijna in niets in kleur verschilde vergeleken met haar spierwitte haren. Haar houding gaf meer onschuld af dan de sfeer die rondom haar hing, maar hij gaf zijn wantrouwen niet de kans naar voren te komen en toonde de jonge vrouw een charmante glimlach. Ze duwde een handvol klemtonen van haar bloedrode lippen en hij bracht één van zijn handen omhoog en vouwde zijn vingers open. 'Een ketting,' concludeerde hij, terwijl hij het sieraad bestudeerde. Hij wond de ketting om zijn vingers en liet vervolgens de hanger die aan het zilveren koord bevestigd was omlaag vallen. Hij glimlachte en bestudeerde de robijn, de steen met de kleur van bloed, voordat hij zijn blik weer op haar gezicht richtte. De jonge vrouw was wit, wit en zwart. Duister met een hint van kleur. Haar ogen waren al net zo rood als haar lippen en de robijn waren.

Zijn glimlach, net zo onschuldig als de ziel waarmee ze te maken had. Tussen zijn vingers hield hij een metalen voorwerp, een ketting. De zon deed het sieraad glinsteren wanneer het werd bewogen en door de lichtval leek de steen licht te schijnen in plaats van de weerkaatsen. Zelfs overeind, zelfs langer dan Sareth leek hij nog een klein, nietig persoon. Een vriendelijk, zwak persoon. Iemand die het niet zou overleven, die het niet zou redden in een wereld als deze. Een zachte, tere ziel. Bijna zonde om die ziel te verpesten, bijna zonde om het maagdelijk wit van zijn persoonlijkheid met bloed te bespatten, uiteen te rijten als een lap stof. Toch zou Sareth het doen. Hoe verdrietig, hoe zielig, hoe nietig en breekbaar ook, Sareth zou het doen. Ze zou zijn hart met beide handen beetpakken, alles verscheuren. Ze zou zich voeden en hij zou het toelaten want zelfs als hij dat niet deed, dan zou ze krijgen wat ze wilde.
'Mag ik het zien?' vroeg ze hem. Haar stem deinsde mee op een zacht briesje wind die langs kwam, haar haren volgden datzelfde zuchtje wind. Haar slanke vingers gleden door de lucht, naar die van hem toe. Voor hij het wist, stond ze voor hem, met haar bleke handen om die van hem heen. Tussen de wirwar van handen, lag het sieraad met de bloedrode edelsteen. Zijn huid was warm, warmer dan ze prettig vond. Het kostte haar moeite om haar handen op de plek te houden, maar ze zou doorzetten. Langzaam, zacht ontvouwde ze haar en zijn handen en nam ze het sieraad van hem over. Het kettinkje gleed tussen haar vingers door, de hanger hield ze op haar wijs- en middelvinger. 'Bloedrood,' mompelde ze, met de intentie dat hij het zou horen. 'Mooie kleur, niet?' vroeg ze hem. Ze hief haar gezicht weer op en schonk hem een zwakke glimlach.

Haar melodieuze stem werd gedragen door het enige zuchtje wind dat de stilte tussen hen beiden met ritselende golvingen onderbrak. De klanken van haar woorden zwommen met sterke slagen door de lucht, om zijn gehoorgang te bereiken en angstloos te betreden. Echter, een kans tot reageren werd hem door haar handelingen uitgesloten en zonder één woord te spreken bestudeerde hij de jonge vrouw in haar handelingen. Hij voelde haar aanraking, nog voordat haar hand de zijne besloeg, voelde de kille kou van haar huid die zich tot diep in de vezels van zijn lichaam doordrong. Haar kou was, tegenover de warmte van zijn huid, alles verterend. Haar aanraking was als de blik van Medusa en voor een moment versteende hij, kort verrast door haar koude voelingen op zijn lichaam. Het was onprettig, een kennismaking met een kou als die van haar aanwezigheid, sinds hij geen temperaturen van dien aard gewend was. Hij ontmoette zelden een vampier die de kans kreeg hem aan te raken, die wenste hem met haar eigen handen aan te voelen. Zijn huid was warm, verhit door het bloed dat door zijn aderen stroomde. Directe behoefte om in de buurt van een feniks te komen, ontbrak, bij vrijwel elk ander wezen. Heel voorzichtig, nam ze het sieraad dat ze van hem had gevraagd, tussen haar slanke vingers. In haar ogen een aandachtige blik, terwijl ze de edelsteen met haar vingertoppen raakte.
Haar woorden, niet meer dan een zachte uitspraak over de kleur van het voorwerp, precies naar haar behoeven. Bloedrood, naar haar voorkeur en met een zwakke glimlach, om haar gelijk gekleurde lippen hief ze haar gezicht weer naar hem op. Hij vermaakte zijn gezichtsuitdrukking tot een hoffelijke glimlach en deed een stap achteruit. 'Ik denk, dat het naar ieders voorkeur is,' antwoordde hij, het sieraad van een afstand bestuderend. 'Persoonlijk,' hij onderbrak zichzelf en haalde een hand door zijn donkerblonde haren, 'interesseer ik mij meer voor vuurrood.'