Zombies enzo ~ Evie, Lillith & Roy

Hier staat een zogenaamde spannende introductie van het onderwerp. Huiveringwekkende backgroundstory over het uitbreken van een plaag die iedereen veranderde in zombies. Op een enkeling na. Je weet wel, super eng en zo. There we go.
~~
Één, twee, drie.
Hoeveel dagen geleden was de duisternis ingetreden?
Vier, vijf, zes.
Een week?
Zeven, acht, negen.
Langer dan een week.
Tien, elf, twaalf.
Hij trok de pijl uit de oogkas van het rottende lichaam en borg deze weer op. Sinds een aantal dagen was de wereld ingestort. Alle licht was verdwenen. De zon scheen nog, maar haar stralen raakten de aarde niet meer. Het was koud geworden. Het dode was leven geworden. Hij voelde zich op zijn gemak in deze wereld, een wereld waarin niemand hem neerbuigend aankeek. Er was niemand meer om hem neerbuigend aan te kijken. Een flauwe glimlach speelde rond de lippen van de lange man. De kruisboog hing hij weer op zijn rug en hij liep verder.
Dertien, veertien, vijftien.
Het was hier zo donker dat hij zijn voetstappen telde, zodat hij de weg terug kon vinden naar wat hij voor de ingang van het gebouw had gezien. Het enige wat hij hier deed, was zoeken naar iets wat van nut kon zijn. Toen dat niet het geval bleek te zijn, draaide hij zich negentig graden en hij liep terug. Vijftien stappen, daarna stond hij weer in de koude zon. Zij scheen op zijn bleke huid, liet de donkere tatoeages scherp afsteken tegen zijn ingevallen lichaam. Het maakte hem niet uit. Dit was hij, er was niemand om hem te veroordelen op wie hij was. Niet meer. Ze hadden het geen van allen overleefd. En nu was hij alleen, was zijn wens uitgekomen. Eeuwige stilte, een wereld die niet meer leefde. Roy was van de ene op de andere dag een levensgenieter geworden.

Langzaam opende het meisje haar ogen en voor een paar seconden wist ze niet meer waar ze zich bevond. Die paar seconden waren achteraf gezien ontzettend fijn, aangezien Evie zich weer bedacht in wat voor hel ze zat. Rillend van de koud in alle kleren die ze aan had, een shirt en een broek, leunde ze tegen de muur aan van de kleine kamer met slechts een enkel raam. Het licht scheen door het kleine raam in een dikke straal naar binnen en Evie besefte zich dat ze in slaap was gevallen, de slaap waartegen ze zo hopeloos vocht. Ze zat hier ondertussen al drie dagen, in deze kamer die niet op slot kon op de begane grond van een verlaten fabriek, waar ze naartoe was gevlucht zodra ze merkte dat het niet veilig meer was in het weeshuis waar ze woonde.
Drie dagen lang leefde ze in stilte in deze kleine kamer, zonder wapen, levend van het talloze voedsel wat hier opgeslagen was. Elke seconde van elke dag piekerde ze over het feit dat ze wist dat ze hier niet de rest van haar leven kon blijven. Ze had het koud, was continue bang en bij elk geluidje voelde ze een angstaanval opkomen. De doden waren ineens opgestaan, zombies, zoals ze in boeken vaak had gelezen. Ze zat buiten op een bankje in de tuin van het huis te lezen toen ze voor het eerst kennismaakte met zo'n wezen. Het vermoordde iemand recht voor haar ogen en Evie aarzelde geen moment voordat ze opsprong en wegrende. De fabriek die nu gesloten was sinds kort vanwege een ongeluk, gelokaliseerd recht naast haar woning, schoot als eerste door haar hoofd en ze was de eerste en de beste kamer ingerend die ze kon vinden. Dit was niet het leven voor haar, dat kon niet. Ze moest hier weg. Trillend stond het tengere meisje op en haar lange bruine haar viel over haar schouders. Ze wist niet eens precies wat er hier aan de hand was, het enige wat ze zich kon herinneren was het monster wat iemand vermoordde. Misschien had ze het verkeerd gezien, misschien was ze al drie dagen vermist. Ach, nee, ze was niet vermist. Niemand zou haar missen.
Ze legde haar slanke hand op de deurklink en raapte al haar moed bij elkaar. Evie duwde hem zachtjes open en luisterde even. Niks. Ze moest weten of ze niet gek was geworden, of de angstaanvallen niet te overheersend waren geworden en haar hersens hadden overgenomen. Was dat gegrom? Evie deinsde van schrik achteruit en knalde daarbij tegen de deur aan, die tot haar schrik enorm echode in het enorme gebouw. Happend naar adem dwong ze zichzelf weer te luisteren. Nu wist ze het zeker, ze hoorde gegrom, alsof er iemand stikte, een niet-menselijk geluid. Toen de gang doorkeek en een gedaante struikelend de hoek om zag komen, trok ze met een klap de deur dicht en zakte snikkend naar beneden.

Ongeveer een week geleden knapte Lillith's droom. De droom om een gezinnetje te hebben, veilig en warm in een prachtig huis. De dood kwam terug tot leven en waren niet te stoppen. Je zou denken 'ach, kogeltje in die zombie's hersenen en klaar!', toch? Maar het was niet simpelweg één zombie. Het waren er duizende, klauterend uit hun grafkisten. En voor dat ze het wisten, maakte ze nieuwe slachtoffers met simpelweg één beet. De perfecte comic boek-zombies. Niet bepaald een tijd waar je je kind zou willen opvoeden.

Lillith klamde haar handen om het handvat van haar metale schep en sloeg de uiteinde tegen een zombie's schedel aan. Een blijkbaar loszittende oog viel uit de oogkas en lande voor haar voeten. "Smakelijk" mompelde ze terwijl ze de zombie nog twee flinke klappen gaf. De laatste klap was hard genoeg om de hersenen te vernietigen, gevolgd met vies dik zwart bloed dat uit het hoofd spoot. De zombie viel uiteindelijk neer op de grond, kreunend in zijn -het leek mannenlijk- plasje bloed. Lillith fronsde lichtelijk terwijl ze naar de zombie knielde. Ze vond het menselijk lichaam al altijd erg interessant en zombies waren dan ook geen uitzonderingen. Met het blad van haar schep gaf ze de zombie's voorhoofd een zachte prikje. Die is zeker weten dood.. dacht ze terwijl ze recht op stond. Met een grote stap liep ze over de zombie heen, uit het steegje waar de zombie haar net in dreefde. Om het steegje heen stonden er een aantal gebouwen en een fabriek. Na een paar minuten nadenken over waar de meeste spullen zouden liggen besloot ze dat ze het meeste kans had bij de fabriek. Één klein probleempje, ze moest openbaar de weg oversteken om daar te komen.

Het duurde Lillith een paar minuten om haarzelf voor te bereiden, niemand wilde in deze tijden openbaar rond lopen. Zeker niet met de 'rebellen' die mensen beroven en daarna vermoorden als prooi voor de zombies. Met een gebogen rug sloop ze over de straten, richting de fabriek. Halverwege haar kruipstocht hoorde ze in de rechts van haar -waar een verlaten en oud gebouw stond- voetstappen. Hoewel ze redelijk zacht waren, wilde Lillith geen risico's nemen en rende ze naar de fabriek toe. Ze plaatste haar bleke handen op de deurklink, zwaaide de deur open en holde naar binnen toe. Zonder de deur fatsoenlijk te sluiten dook ze weer door haar knieën en sloop ze richting de eerste deur toe, een klapdeur waar een raam in zat. Lillith stond op en keek door dat raam heen. Tot haar verbazing zag ze op dat moment een deur dicht ging met een harde klap. Met een frons keek ze rond in de hal waar de deur in stond en merkte een zombie op. De zombie stond aan de andere kant van de hal en wankelde naar de dicht-klappende deur toe.

De zombie had een manke been en ging dan ook alles behalve snel. Lillith drukte de klapdeur open, greep haar schep goed vast en stormde naar de zombie toe. Toen ze eenmaal voor de zombie stond sloeg ze met een krachte klap naar het hoofd toe. Door de kracht van de klap werd het rottende huid kapot gescheurd en vloog het hoofd half van de nek af. Het was een -zo te zien- zombie die verzwakt en aan het rotten was. Er kwam maar weinig bloed uit de zombie's nek als het neerviel op de grond. Levenloos lag het op de grond terwijl Lillith richting de gesloten deur riep. "Ik weet niet wie er daar net gilde en de deur dicht sloeg, maar de zombie is dood!"

Hoewel, de eeuwige stilte had slechts één klein nadeel. Er was niemand meer om af te straffen. Niemand meer om te boeten voor de fouten van de mensheid. Niemand, er was niemand meer. Hij hield dan wel van de eenzaamheid, de angst zou hij missen. Het zien van de angst, het voelen van trillende lichamen onder zijn hand.. Dat gevoel zou nu voor eeuwig verdwenen zijn en er was niemand die hem dat terug kon bezorgen. Niemand. Iedereen was weg.
Een flauwe glimlach speelde rond zijn lippen en hij hief de kruisboog in een vloeiende beweging, legde een pijl aan en nog geen tel later zoefde het scherpe projectiel in de schedel van een.. ja, wat was het eigenlijk? Hij had er nog niet zo over nagedacht en was ook niet van plan dat te doen. Een lopende dode was misschien wel de meest passende beschrijving voor het lijk dat enkele meters voor hem op de grond ineen gestort was. Hoewel, deze zou niet ver meer lopen. Roy naderde het lijk, trok de pijl terug uit de schedel en liep door. Hij had alle tijd van de wereld, maar zou deze niet verspillen aan de doden. Niet aan de echte doden, maar ook niet aan de levende doden. Er moest toch ergens iets zijn wat zijn honger naar angst kon stillen? Hij geloofde niet dat hij de enige was die het echt overleefd had. Er moesten er meer zijn, misschien een tiental. Kon je nagaan! Een tiental levenden, die hij allemaal tegelijk bij zich kon houden. Die allemaal tegelijk de grootst mogelijke angst zouden voelen bij zijn aanblik! Hij sloot zijn ogen, zag de taferelen al voor zich. Bloed, gegil, vallende ledematen... Hij opende zijn ogen weer op het moment dat een vervelend gezicht voor zijn ogen kwam. Een slachtoffer dat hij ooit gehad had. Nee, geen slachtoffer. Het meisje. Haar naam noemde hij nooit meer, maar ze was nooit ver weg. De grip om zijn wapen verstevigde. Het maakte niet uit, ze was er niet meer. En hij nog wel. Een duidelijk teken van de Goden, had Roy gedacht. Een duidelijk teken dat hij zijn gang mocht blijven gaan. Een tiental angstige, op elkaar gepakte lichamen. Hij zag het nu al voor zich.

Verstijft zat Evie daar, op de grond, haar knieën opgetrokken tegen zich aan terwijl de vrouwenstem aan de andere kant van de deur haar probeerde gerust te stellen. Ze kon de deur open doen, maar ze kon zich ook stil houden. Ze kon haar wegjagen of ze kon haar smeken haar hier weg te halen. Evie wist niet wat ze moest doen, niemand had haar ooit gemogen, waarom zou dat nu ineens wel zo zijn? Toch verlangde ze hopeloos naar een levend wezen, iemand met wie ze kon praten, wat ze in haar oude leven soms dagen niet had gedaan. Haar oude leven ja, er kon niks meer over zijn van de wereld, als deze vreemde persoon zomaar even een zombie vermoordde. Dat zou betekenen dat ze dat vaker had gedaan en dat betekende weer dat er meer zombies waren.
'Ik doe de deur open, maar val me alsjeblieft niet aan. Er is hier eten,' zei Evie zachtjes en ze stond langzaam op. Als ze de tranen niet van haar wangen af zou vegen zou de persoon aan de andere kant misschien wel medelijden hebben en haar niks aandoen. Haar met rust laten, of, in het allermooiste geval, haar meenemen. Rillend van angst en de kou die maar niet wegging legde Evie voor de tweede keer haar hand op de kleurklink en duwde de deur zachtjes open. Een prachtige vrouw verscheen voor haar neus, ze had wild rood haar en een bebloede schep in haar handen. Zonder haar aan de kijken deinsde Evie achteruit bij het zien van de zombie die vlak voor haar op de grond lag. Dood. Alweer. Kon ze deze vrouw vertrouwen? Ze oogde zo onschuldig, mooi. Misschien een paar jaar ouder dan zijzelf, maar toch voelde Evie een enorm leeftijdsverschil. Evie was jong, onwetend en bang. De vrouw was misschien niet enorm oud, maar wel dapper en dat was in deze tijd haast het allerbelangrijkst. 'Ik heb hier eten, doe me geen pijn,' mompelde Evie nogmaals. Zonder wapen kon ze zich niet verdedigen, zonder wapen was ze voer. Als ze hier uit zou komen, als de vrouw haar niks aan zou doen, zou ze hier weg gaan. Een wapen zoeken en een leegstaand huis proberen te vinden. Misschien kon ze dan overleven. Haar toekomst was een groot zwart gat, eigenlijk was er niks veranderd met de toekomst die ze altijd voor zich zag in haar oude leven. Zonder vrienden, zonder ouders en het allerbelangrijkste, zonder liefde. Was er ooit maar een persoon geweest die van haar hield, of zal die nog komen? Evie vroeg het zich elke dag af, maar het leek onwaarschijnlijk.

Lillith kreeg direct een warme glimlach toen zij een zachte stem hoorde. Der stem klonk angstig, eenzaam, maar ook zacht en vriendelijk. "Maak je maar geen zorgen, lieve schat. Ik val je niet aan." zei Lillith terwijl ze wat naar voren leunde op haar schep. Het duurde een paar seconde voor dat de deurklink naar beneden ging en ze een bedroefde gezicht te voorschijn zag komen. Voor haar, daar in de deur opening, stond ze. Een prachtige meisje met een bleke huid, prachtige bruine lokken en tranen over haar wangen. Lillith's glimlach verdween als sneeuw voor de zon bij het zien van de tranen en de eenzaamheid en verdriet in haar ogen. Nadat het meisje naar achter deinsde stapte Lillith de kamer binnen -met gepaste afstand- en keek rond naar alle kasten.
"Hm ja, ik zie dat je eten hebt. Maar lieve schat, hoe gaat het met jou? Dat is belangrijker dan eten." Zei Lillith terwijl haar ogen richting het meisje draaide. Zonder te wachten op een antwoord liet ze haar schep vallen, stapte ze naar het meisje toe en trok ze haar in haar armen. Pas toen merkte Lillith op hoe erg ze aan het trillen was. Na een paar seconde liet ze haar los en glimlachte ze vriendelijk naar haar. "Je voelt koud aan. Als je wilt mag je wel een trui van mij lenen. Ik heb een paar meegenomen in mijn rugzak. En ik denk dat we hier ook zo snel mogelijk weg moeten gaan. Gesloten plekken zijn nu een val. Dus laten we de kasten leeg plunderen, opzoek gaan naar materialen en daarna wegwezen." Lillith's stem klonk vriendelijk, maar toch ook zelfverzekerd. Ook al kende ze haar niet, ze wilde het meisje helpen.

Ze schrok van de aanraking, van de plotseling liefkozende armen om haar heen. Even verstijfde Evie, niet wetend wat ze met zo'n onbekend gebaar moest doen. Toen ze eenmaal een beetje ontspande liet de vrouw haar al los. Met grote ogen staarde Evie haar aan, verbaasd over de zachtheid van haar stem en ze moest zowaar een beetje glimlachen. Ze veegde met een vlug gebaar haar tranen van haar wangen af. 'Het gaat oké met mij, ik heb het wel koud, een trui zou fijn zijn,' zei ze en de dankbaarheid was duidelijk te horen in haar stem. Langzaam schudde ze haar hoofd. 'Ik heb niks, geen wapen, geen rugzak.. hoe is het buiten?' het liefst zou Evie springen, dansen, de vrouw rond haar nek vliegen. Ze had immers aangeboden haar mee te nemen, of, zo klonk het tenminste. Evie wilde hier zo snel mogelijk weg, ze moest hier weg. Ze hoopte dat de vrouw haar kon leren vechten en misschien kwamen ze buiten nog meer mensen tegen die ze konden redden, zoals deze vrouw haar zojuist had gered.
'Ik ben Evie. Eigenlijk Evelynn, maar noem me maar Evie,' haar ogen schoten even naar de deur achter de prachtige vrouw, er was niks door te zien en in de fabriek klonken ook helemaal geen geluiden. Nog steeds was ze in een soort na-shock van de plotselinge knuffel. Het laatste lichamelijke contact wat Evie had gemaakt met iemand kon ze zich nauwelijks herinneren. Het laatste positieve contact dan, misschien was het er wel nooit geweest. Bij haar geboorte, toen hielden haar ouders nog van haar. Toen kwam de drugs, toen kwam de agressie bij haar moeder los. Je zag het niet vaak, een vrouw die haar man mishandelde, maar het gebeurde. Evie's vader hield zielsveel van zijn vrouw en kon het niet over zijn hart verkrijgen om weg te gaan. Hij probeerde alles, hij verstopte de drugs, probeerde haar zelf eruit te praten en schakelde doktoren in. Dat laatste gebeurde ongeveer twaalf jaar na Evie's geboorte en tot die tijd kreeg ze minstens een paar keer per week rake klappen van haar vader, die zijn angst en agressie op Evie uitte. Ze hadden nooit echt van haar gehouden, dat kon niet anders. Ondertussen had Evie de hoop opgegeven dat het ooit nog goed ging komen, ze voelde zich ongelukkig, gehaat, depressief, maar nooit had ze eraan gedacht om haar leven te beëindigen. Nooit. Ze moest nog iets doen, ze voelde het, haar leven was nog niet compleet en Evie wilde per se uitvinden wat dat ene was, voordat ze moest gaan.

Lillith glimlachte vriendelijk naar het meisje en haalde haar rugtas van haar schouder af. Geduldige opende ze het en rommelde ze er in, zoekend naar een geschikte trui. Uiteindelijk vond ze een iets té grote 'man-sweater'. "Ah, dit zou je wel goed staan!" zei Lillith terwijl ze de blauwe sweater eruit trok en het in haar handen duwde. "Trek maar aan! Gewoon over je eigen shirt, dat is lekker warm! Ondertussen haal ik de kasten leeg. Oh... en buiten? Het is een chaos..." Lillith's stem stierf weg, haar ogen rolde naar de kasten toe. Met grote stappen liep ze naar de eerste kast toe, waar twee planken vol met bruinen bonen in blik stonden, in totaal 7 blikken. Ze hield haar schouders op en schoof ze allemaal in der open tas. Het maakte der tas zwaarder, maar het was nog te doen. Terwijl ze naar de tweede kast stapte hoorde ze het meisje zachtjes praten, ze vertelde haar naam. "Evelynn, wat een prachtige naam! Mijn naam is Lillith, maar je mag me ook Lilth noemen." zei Lillith terwijl ze twee waterflessen van een plank af haalde. "Water en bruine bonen.. Het is niet veel, maar hier kunnen we zeker een paar dagen mee vooruit." Lillith draaide terug naar Evie met een grote glimlach. Ze merkte hoe Evie half bevrozen stond. Kwam dat door die knuffel...? Ze schudde met haar hoofd. "Kom, we gaan naar een andere kamer. Heb jij trouwens een rugtas bij je? Dan kunnen we meer dragen!" Ondertussen greep Lillith haar schep weer vast en liep ze naar de deur opening toe, waar de dode zombie nog lag. Ze hurkte voor de zombie neer en bekeek of het nog spullen bij zich had.

Langzaam schudde Evie haar hoofd, verrast door het enthousiasme van Lillith, wat ze overigens een prachtige naam vond. 'Ik heb niks bij me, het spijt me,' nadat ze Lillith zware blikken in haar tas had zien stoppen voelde ze zich schuldig over het feit dat zij niks kon dragen. Ze besefte zich dat ze de trui nog in haar handen had geklemd en vlug trok ze de ietwat grote trui aan, hij zat heerlijk warm en Evie glimlachte weer lichtjes. 'Bedankt, zal ik anders de tas tillen?' vroeg ze zachtjes en ze vervloekte zichzelf erom dat ze niet normaal een gesprek kon voeren met een persoon. Hoe kon ze zo opgegroeid zijn? Ze balde haar vuisten en kneep met haar nagels in de binnenkant van haar handpalmen. Ze keek hoe Lillith de zombie die ze eerder had vermoord doorzocht op spullen en rechtte haar rug. Ze zette een aantal stappen naar de deur toe. 'Hoelang ben je al buiten?' vroeg ze, dat was een van de duizend dingen die ze wilde vragen. Evie wilde alles weten, haar jeugd, hoe ze ontdekte dat de wereld ten onder ging, haar leeftijd, alles. Een stemmetje in haar achterhoofd zei dat het niet netjes was om al die dingen te vragen, en dat deed ze dan ook niet.
Eigenlijk wilde ze alleen maar iets vragen om de stilte te verbreken. Evie kon immers niks doen, ze moest Lillith alles laten doen, zij was de ervaren persoon. Ze hoopte dat Lillith haar alles zou leren over hoe je de zombies moest vermoorden en over het leven buiten. Ook wist Evie niet hoe ze moest koken en meteen voelde ze zich weer enorm schuldig over de last die ze Lillith waarschijnlijk meegaf, maar Evie was te bang om te zeggen dat Lillith haar hier moest achterlaten. Dat was absoluut niet wat ze wilde.

De wereld was toch niet helemaal verlaten, dat deed Roy een plezier. Hij had de voetstappen gehoord en de gedempte stemmen horen spreken. Och, hij had ook de klap gehoord die de arme dode had gekregen toen deze een aanvaring had gehad met één van de levenden. Barbaars. Vrijwel geruisloos kwam hij dichterbij, zo dichtbij als hij maar durfde te komen in de huidige situatie. Twee vrouwen, zo te horen. Één van de twee was bang, de andere was zorgzaam. Hij kon het aan hun voetstappen horen, aan hun manier van bewegen. Levenden. Mensen die hem zouden veroordelen om wie hij was, om hoe hij eruitzag.
Een haat kwam opborrelen en zijn hand greep het wapen dat hij droeg stevig vast. Die zorgzaamheid, die kon hij niet verdragen. Mensen waren hypocriet, droegen alleen zorg voor hetgeen dat ziek en zwak was. Dus hij kon ook daaruit concluderen dat het andere meisje een hulpeloos geval was, iemand die hij makkelijk zou kunnen intimideren. Een leuk spelletje. Maar niet hier, niet in het donker. Geruisloos verdween hij weer door de enige in- en uitgang van de fabriek, verschool zich daar in de buurt en hield zowel zijn ogen als zijn oren gespannen op het gebouw gericht. Er was niets bijzonders meer te horen, maar het kon nooit meer lang duren voordat er iets gebeurde.
Wat zou hij met dit tweetal doen? Een glimlach speelde rond zijn lippen. Moorden, daar was het nog wat vroeg voor. Misschien kon hij wel een spelletje spelen met het zorgzame type. Ja, dat klonk hem wel goed in de oren. Hij zou het andere meisje niet eens aan hoeven te raken om angst in haar hoofd te zaaien, nog meer angst dan er al in zat. Och, het meisje moest helemaal gek zijn geworden toen de wereld gezuiverd werd, nu had ze eindelijk een moederfiguur gevonden en daar zou hij, Roy, een spelletje mee gaan spelen. Dat klonk hem ongelofelijk aanlokkelijk in de oren en een zeldzame glimlach speelde rond zijn lippen. Nu was het de vraag wanneer deze meiden het spelletje zouden willen beginnen, hij had de tijd. Alle tijd van de wereld, kon je wel zeggen.

Lillith duwde haar handen in alle zakken die ze kon vinden, met maar weining geluk. Het enige wat ze vond was een metalen aansteker waar een naam in gegraveerd stond. Elizabeth. Met een bedroefde blik keek ze richting de zombie die ze een paar minuten eerder omver sloeg. Ze had lang haar -niet dat er veel haar op haar hoofd zat- met vage en pluizige krullen. Lillith leunde richting de zombie's hoofd toe en legde haar vingers op der oogleden. Toen ze deze naar beneden willen duwen, om haar ogen te sluiten, brokkelde het huid onder der vingers weg. Het lijk was al langzaam aan het weg rotten. "Hm... Jakkie" mompelde Lillith tussen lippen door, terwijl ze haar rug rechtte. Lillith draaide haar hoofd verbaasd over haar schouders, richting Evie die met haar zachte stem waar begon te praten. Met een glimlach beantwoorde Lillith haar vraag; "Al sinds dit allemaal begon, nu iets langer dan een week denk ik? Mijn appartement gebouw werd op de eerste dag al aangevallen door de Zombies. Opzich, best logisch als je erover na denkt. Veel student op één plek. Feestmaaltje!" Ze eindige haar zin met een grap, maar het was alles behalve leuk. Mensen sprongen uit hun ramen, zaten als muizen vast in een val. Lillith's kamergenoten hadden geen kans, ze werden wakker met de zombies bonkend op de deuren. Lillith zelf zat verstopt in één van de kledingkasten, zij werd een paar minuten eerder wakker door het gegil van anderen. "En hoe zit het met jou?" Zei Lillith terwijl ze naar een deur tegenover hun liep.

Langzaam en voorzichtig liep Evie achter Lillith aan en hield haar adem in terwijl ze over de verrotte zombie heen stapte. Ze leefde hier dus al een week in, in deze wereld. Voor Evie duurde het pas drie dagen. 'En hoe zit het met jou?' vroeg Lillith haar en Evie beet op haar lip terwijl ze zenuwachtig om zich heen keek, aangezien ze nu niet meer veilig in haar kleine kamertje zat. 'Ik verbleef.. woonde in het huis hiernaast. Ik zat in de voortuin toen het gebeurde, drie dagen geleden. Ik ben meteen hierheen gevlucht, anders was ik hier niet meer. Ik weet ook helemaal niet of ik dit wel kan, ik houd je waarschijnlijk alleen maar tegen..' zonder dat Evie het zelf wilde rolden die laatste zinnen eruit. Ze wilde ontzettend graag bij Lillith blijven maar ze wist nu al dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als Lillith iets zou overkomen door haar doen. Ze bedacht zich nu ook pas dat de wereld al vier dagen aan het ondergaan was voordat zij het merkte. De enorme muren om het tehuis die ervoor zorgde dat de kinderen niet zomaar weg konden hadden een boel buitengehouden. Achteraf gezien het enige voordeel van de muren.
Evie drukte haar armen stevig tegen zich aan en haar ogen vlogen weer door de ruimte, ze voelde zich niet prettig. Alsof er meerdere mensen bij waren, naast Lillith en zijzelf. Een rilling kroop over haar ruggengraat en ze zuchtte trillend. Geduldig wachtte ze af wat Lillith ging zeggen, of doen, en tegelijkertijd vroeg ze zich af wanneer zij haar eerste zombie zou vermoorden, of dat ze al voer zou worden voordat dat moment er kwam.

Lillith keek weer over haar schouder, richting Evie. "Ik weet niet of ik het kan, ik houd je waarschijnlijk alleen maar tegen.." zei Evie tegen haar. "Oh nee joh! Ik leer je wel wat je moet weten om te overleven. De eerste paar zombies verslaan zal waarschijnlijk lastig zijn. Ik ga niet liegen, ik raakte in shock de eerste keer. Maar het zijn geen mensen meer. Hun zielen zijn verdwenen," Zei Lillith erg nonchalant, maar Evie's woorden spookte door haar hoofd. Het deed haar pijn dat Evie zichzelf zo erg weg nummerde. "Het komt goed lieverd. Ik zal je beschermen." voegde ze er aan toe. Lillith draaide haar hoofd terug naar de deur toe en legde haar handen op de koude deurklink. Ze drukte de deurklink naar beneden, maar werd halverwegen gestopt. Door de nonstop kou zaten sommige metalen dingen aan elkaar vast bevroren. Met een zuchtje begon ze als een idioot de deurklink op en neer te bewegen, ooit zou het moeten werken. Na wat gekreun, gemopper en geklaag schoot de deurklink naar beneden en openede de deur langzaam met een scherpe piep. Kippenvel kroop over haar rug terwijl ze de deur verder open duwde, gevolgd met meer gepiep. "Ze mogen de deuren wel weer is gaan invetten" klaagde Lillith terwijl ze naar binnen stapte.

De deur werkte voor het tweetal niet echt mee, kon hij zo horen. Een lachje. Ze begrepen niet half hoeveel extra tijd die deur hen opleverde, hoeveel meer lucht ze in die tijd inademden. Ze zouden er te laat achter komen, veel te laat. Hij legde een pijl op de kruisboog en richtte op de deur, die nu langzaam open zwaaide. Eerst gebeurde er niets, hij hoorde slechts wat onherkenbare stemmen. Toen kwam de eerste naar buiten, op de voet gevolgd door de tweede. Vrouwen, meisjes. Vanaf hier kon hij niet precies zien hoe ze eruit zagen, vooral omdat ze niet precies zijn kant op keken. Niet dat het moeilijk was om het tweetal te onderscheiden, nee. Hij zag direct welke van de twee het angstige meisje was en welke van de twee het zorgzame type. Hij snoof, bewoog de kruisboog zorgvuldig en vuurde de pijl af. Met een zoevend geluid vloog het ding door de lucht en nog geen halve seconde later boorde het wapen zich door de enkel van de vrouw die de leiding genomen leek te hebben. Die zou niet meer vluchten. En de andere? Die zag er niet uit alsof ze überhaupt kon vluchten.
Geruisloos kwam hij overeind vanuit zijn schuilplek en langzaam, tergend langzaam, liep hij op de twee overlevenden af. Hij had een prachtig schot gemaakt, precies zo geschoten dat het meisje met geen mogelijkheid weg zou kunnen rennen. Prachtig, al zei hij het zelf. Geen vitale delen van het lichaam beschadigd, dus sterven aan deze miezerige wond zou ze niet. Tenzij het geïnfecteerd raakte. Misschien wel met het speeksel van de levende doden. Dat zou nog eens een interessant spelletje zijn. Er lag een glimlach rond zijn lippen, terwijl hij nog steeds dichterbij kwam.
'Dames,' fluisterde hij met een schorre, lage stem toen hij eenmaal binnen gehoorsafstand kwam, 'wat een toeval dat ik jullie hier tref.'

Een klein glimlachje verscheen rond Evie's lippen. Lillith zou haar beschermen en ze meende het. Voor het eerst in drie dragen voelde Evie zich al een stuk veiliger en ze besefte zich dat Lillith het beste was wat haar in haar leven was overkomen. Zachtjes duwde Lillith de deur open en een scherpe piep echode door de fabriek heen. Een rilling gleed over Evie's rug en ze kon aan Lillith zien dat zij precies hetzelfde voelde. Samen stapten ze de kamer in, waar een aantal bureau's stonden. Het leek al langer verlaten te zijn. Aangekoekte koffie stond in de mokken die op de tafels stonden en papieren lagen keurig opgeborgen in de kasten. 'Hier gaan we niks vinden,' mompelde Evie zachtjes, niet wetende of Lillith het wel zou horen. Het maakte vrij weinig uit, ze zei het tegen zichzelf.
Na alle kasten voor de zekerheid te hebben doorzicht stapte het tweetal weer de kamer uit. Lillith eerst. Lillith altijd eerst en Evie volgde schichtig, als een bange hond achter haar baasje aan.
Voordat ze ook maar konden reageren, voordat ze al doorhadden wat er precies aan de hand was, zoefde er een pijl door de lucht, recht in de enkel van Lillith. Evie slaakte een kreetje en deinsde achteruit, totdat ze tegen de dichtgevallen deur tot stilstand kwam. Van schrik vergat ze adem te halen en er sprongen tranen in haar ogen. Wat gebeurde er? Ze snapte er niks van. Zombies konden niet met pijlen schieten, een mens moest dat gedaan hebben. Maar waarom? Welke zieke ziel schoot er een pijl in een andere overlevende? Bestonden er nog steeds moordenaars? Zelfs in deze vergaande wereld?
Evie hapte naar adem toen een zware stem de stilte verbrak, die klonk alsof hij dagen niet had gepraat. Schor, maar niet zwak. De stem zorgde er zelfs voor dat Evie kippenvel kreeg over haar hele lichaam, of was dat de angst die dat veroorzaakte? Misschien wel een combinatie. De stem begroette hen, maar Evie was te bang, te laf, om iets terug te zeggen. Ze durfde de man niet eens aan te kijken, maar vanuit haar ooghoeken zag ze wel de tattoos die sierlijk over zijn huid kronkelden. Haar ogen bleven hangen op Lillith. Ze wilde haar knuffelen, haar troosten, maar ze kon zich niet bewegen. Verstijft van angst stond ze daar, terwijl de tranen over haar wangen rolden.

"Heey, daar is een mooie glimlach!" Lachte Lillith uit voordat ze de kamer in stapte. Een frons kronkelde over Lillith's gezicht toen ze merkte hoe leeg en verlaten de kamer was. Ze hoorde Evie's gemompel, maar besloot om er niks mee te doen. Met een vrolijk maar zachte fluitje begon ze de kast deuren open te trekken en alles te doorzoeken. Eerste kast, leeg. Tweede kast, een blikje tomatensoep met gehaktballen. "Evie? Zou jij de tomatensoep willen tillen tot dat ik de rest doorzocht heb? Ik ben té lui om mijn tas nu al te gaan openen!" Zei ze met een dramatische ondertoon, gevogd met een lachje. Na vier kasten geplunderd te hebben -zonder resultaten- liepen Evie en Lillith terug naar de deur toe. Lillith, met toen nog legen handen, drukte haar handen op de metalen deurklink maar werd gestopt door een zoevende geluid, gevolgd door de kracht die tegen haar been aan schoot. Lillith voelde hoe de metale punt van de pijl door haar spieren rijte, maar gestopt werd door het bot in der enkel en in tweeën barste.

Een gil vulde de kamer toen Lillith op de grond inklapte. De pijn was vreselijk en elke beweging maakte het erger. Straaltjes bloed rolde over haar kuit en vormde al snel een plasje bloed onder haar lichaam. Voor de eerste paar secondes was alles zwart voor haar ogen. Ze hoorde Evie's kreetje en de voetstappen die ze buiten ook al hoorde. Langzaam maar zeker werd alles helder, ze lag met haar rug op de grond terwijl haar enkel in de lucht werd gehouden door de pijl die tegen de grond aan stond. De pijl stond flink onder druk en zou knappen als ze niks deed. Kreunend en snikkend van de pijn begon ze langzaam haar lichaam om te draaien, zodat ze op haar buik eindigde en de pijl nu alleen in haar vlees hing. Met ogen gevuld met tranen keek ze omhoog riching de ruwe stem die hun begroette. Een lange man, gesierd met een kronkelende tatoeage die in haar ogen bijna begon te bewegen stond voor de tweetal, gewapend met een kruisboog. "Alsjeblieft... Laat der gaan..." riep Lillith uit met een harde snik.

De reacties van de overlevers waren niet anders dan hij ze had ingecalculeerd. Een ruwe, vreugdeloze lach kwam over zijn lippen toen hij op zijn hurken voor de jonge vrouw ging zitten. 'Wie moet ik laten gaan, jongedame? Het meisje?' Opnieuw een vreugdeloze lach en zonder een waarschuwing rukte hij de afgebroken pijl uit de enkel van de vrouw. Waarschijnlijk deed dat wel pijn, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Er zat bloed aan, dat hij met een afkeurend gezicht afveegde. Jammer van het wapen, het had nog goed bruikbaar kunnen zijn. Hij kwam overeind zonder zijn eerste slachtoffer nog een blik waardig te keuren en draaide zich naar het andere meisje, dat niet bewogen had sinds hij zijn entree had gemaakt. Misschien moest hij haar maar even helpen. 'Het is de beleefdheid dat je terug groet, kleine kitten,' zei hij zachtjes, waarna hij haar kin pakte en haar zo dwong naar hem te kijken. De angst was duidelijk zichtbaar in haar ogen en ditmaal lachte hij wat harder, van plezier. Met dit meisje kon hij nog wel wat plezier beleven, zeker. Ze zou een intrigerend testobject zijn, zo had hij ze al een tijdje niet meer mee mogen maken. Hij liet haar los, draaide zich weer naar de vrouw die op de grond gevallen was. 'Zo zorgzaam, zo liefdevol. Schaam je je niet dat je het meisje nu alleen maar in meer gevaar hebt gebracht, door haar mee te nemen uit haar veilige holletje?' Hij pakte één van de pijlen die hij bij zich droeg, duwde deze in de wond die eerder veroorzaakt was. Niet te diep, hij moest haar zo meeslepen naar een andere plek namelijk. Hier was het niet veilig, vooral niet met de geur van bloed die hier nu hing. Hij snoof eventjes, borg de pijl weer op streek een pluk haren uit het gezicht van de vrouw, die een niet al te heldere blik had. Waarschijnlijk kon ze de pijn nu al niet aan, maar hij zou haar wel even dwingen om de dood recht in de ogen te kijken. Zoals hij al eerder had gedaan, pakte hij de kin vast en dwong haar daarmee om hem aan te kijken. Een excentriek gezichtje, dat moest hij toegeven.

"Ja..." Siste Lillith tussen neus en lippen door. Tussen haar tranen door zag ze hoe de jongeman voor haar bukte, met een bijna onmenselijke glimlach. Voordat ze het doorhad boog de jongeman naar haar enkel toe en rukte hij de pijl eruit. Een vlaag van helse pijn trok vanaf haar enkel naar haar bovenbeen toe, alsof er duizende messen over haar been een kronkelde. Krijsend van de pijn sloeg Lillith een vuist op de grond, gevolgd met een grote snik. Steeds meer tranen vulde haar ogen waardoor haar zicht één wazige vlek werd. Ze zag vaagjes hoe hij, de man die dit allemaal veroorzaakte, richting Evie stapte. Ze openede haar lippen om te praten, maar de pijn snoerde haar mond. Ren Evie, ren! wilde Lillith roepen, maar in plaats van woorden kwamen er alleen kreunen over haar lippen gerold en al snel werd het duidelijk hoe slecht Lillith met de pijn om ging. Al als kind kon ze niet tegen de pijn, de grootste tranen rolde over haar wangen als ze al tegen een stoel aan liep of als ze op de grond struikelde.

"Zo zorgzaam, zo liefdevol. Schaam je je niet dat je het meisje nu alleen maar in meer gevaar hebt gebracht, door haar mee te nemen uit haar veilige holletje?" Zei de ruwe stem. Een blosje van schaamte vulde haar blanke wangen, hij had ergens wel gelijk maar ze wilde het niet toegeven. "Ze... zou daar dood gaan..." wist Lillith uit de stuntelen, maar het was alles behalve verstaanbaar. Blijkbaar had hij geen zin om te luisteren want zonder iets te zeggen, zonder dat Lillith ook maar iets door had, duwde hij een tweede pijl in haar enkel. Een schreeuw luider dan eerst keer vulde de kamer en echode door de fabriek heen. Toen ze eindelijk klaar was met het schreeuwen voelde ze hoe een paar ruwe handen haar kin vastpakte en haar hoofd omhoog duwde. Geforceerd keek ze omhoog in zijn ogen, de ogen die in haar ziel boorde. En in zijn ogen zag ze haar eigen blik, een blik van woede, afschuw, maar ook angst en pijn.

'Het is de beleefdheid dat je terug groet, kleine kitten,' klonk de stem zachtjes nadat hij Evie met de plotselinge aanraking had doen verstijven. Ze had haar ogen stijf dichtgeknepen nadat hij haar een seconde in de ogen aankeek en durfde van angst geen adem te halen. Hij was even gebukt bij Lillith voordat de man op haar was afgekomen en Evie wilde niets liever dan dat de ruwe handen van haar huid verdwenen. Kennelijk was hij haar zat, en een aantal seconden nadat ze niks meer voelde opende ze langzaam haar ogen. Een schreeuw, afkomstig van Lillith, echode luid door de oude fabriekshal.
Een klap op haar wang, gesnik, een klap op haar andere wang, gesnik, en ze sloeg haar handen voor haar ogen. Een stevige hand die haar polsen vastpakte en haar met een duw van zich af gooide, waardoor ze met een klap tegen de muur aan belandde. Even zag ze zwart en alsof ze een soort tijdsprong had gemaakt zat ze op de grond. Geschreeuw, maar het drong haast niet tot haar door. Een trap in haar maag en ze klapte dubbel. Meer geschreeuw, scheldwoorden, beledigingen, uitspraken die haar kapot maakten. Ze probeerde ze buiten te sluiten maar het leek alsof ze steeds luider werden. Nog een trap, dit keer raak tegen haar hoofd en het zwarte doek dat voor haar ogen werd neergegooid kalmeerde haar.
Maar het schreeuwen stopte niet. 'HOU OP!'
Voor ze het wist zat ze op haar knieën op de grond, trillend, haar handen voor haar oren geklemd. De echo van haar eigen geschreeuw klonk nog na in haar hoofd en ze wist dat ze een paniekaanval had gehad. Ze ademde snel, alsof ze net een marathon had gerend en als je op dit moment in haar ogen zou kijken zouden haar pupillen enorm zijn. Ze kon zich niet beheersen, kon niks. Ze zat verstijft op de grond terwijl de tranen over haar wangen rolden en ze elk moment kon gaan hyperventileren.
Lillith's gehuil drong haar oren binnen en Evie wist niet wat er nou ging gebeuren, of wat er zojuist was gebeurd. Wat ze wel wist was dat ze samen overvallen waren door een psychopaat die Lillith heel erg pijn heeft gedaan en dat Evie zojuist geroepen had dat hij - het was in haar hoofd niet tegen hem, maar zo zou hij het opvatten - moest ophouden, zou niet veel goeds betekenen. Misschien was het juist wel een goed ding geweest, misschien redde Evie Lillith wel met haar leven, misschien was dit het laatste wat ze dacht.
Die gedachte bracht haar angstaanjagend veel rust en langzaam kreeg ze haar gedachte op een rijtje. Nog steeds zat ze echter op de grond, met haar handen tegen haar oren gedrukt. Misschien was het allemaal een nachtmerrie en werd ze zo wakker. Ze hoopte het zo.

De reacties van het tweetal waren alles behalve teleurstellend, vooral omdat ze dachten dat ze iets tegen zijn wil in konden brengen. Ophouden, dat moest hij van het kleine katje. Ze beval het, nee schreeuwde het, naar hem. Hij richtte zijn aandacht weer op het meisje en zag dat zij op de grond in elkaar gezakt was, handen over haar oren alsof ze daarmee de wereld buiten kon sluiten. Hij lachte. Ophouden, ophouden waarmee? Hij deed niets. Helemaal niets, behalve het pijnigen van de moederkloek. Een vogel en een kat. Hij fronste eventjes, keek naar de jonge vrouw die hij had gekweld. Nogmaals pakte hij haar kin, die hij had losgelaten toen het meisje schreeuwde, keek naar het gezicht van de vrouw. Een apart gezicht, zoals hem al opgevallen was. En de ogen, de ogen... Hij kneep zijn ogen samen, waarna hij ze weer wijd opende. Geen twijfel over mogelijk, dit was een teken, Hij duwde de jongedame van zich af en kwam overeind. Zijn lichaam trilde nog, verwarde gedachten gonsden door zijn hoofd. Het was een teken, het kon niet anders. Maar waarom? Waarom nu, waarom juist zij? Waarom een vervelende moederkloek, die alleen maar gaf om het welzijn van zielige, kleine kindertjes? Hypocriet. Hij balde zijn handen tot vuisten, haalde diep adem en keek naar boven. Hij kon de hemel dan wel niet zien, maar hij wist dat zij hem wel kon zien. Blies de gigantische hap adem uit, ontspande zijn handen weer. 'Voor jou,' fluisterde hij zachtjes, zo zacht dat de twee meiden het waarschijnlijk niet zouden kunnen verstaan. Gelukkig maar, het was helemaal niet de bedoeling dat zij konden horen wat hij had gezegd. Voor haar. Niet voor de twee die nog leefden, maar voor de ene die gestorven was door zijn hand. Voor haar. Met grote stappen liep hij naar de jonge vrouw toe. Niet voor deze, voor háár. 'Kiezen op elkaar tenzij je tong wilt verliezen,' gromde hij. Hij haalde een tangetje uit één van zijn zakken en klemde deze om de pijl die nog in haar enkel stak, gaf er een ruk aan en de gehavende pijlpunt schoot uit het vlees met een onaangenaam geluid. Die was er in ieder geval uit. Voor haar, niet voor hen. Zij verdienden zijn hulp niet, dat vond hij tenminste. Maar zij vond van wel. Voor haar.

Alles begon een waas te worden, de kamer begon voor Lillith's ogen te draaien, stemmen klonken vervaagd. De pijn werd haar teveel. Ergens op de achtergrond hoorde ze Evie's stem, ze schreeuwde dat hij, de gene die hun pijn deed, moest stoppen. Evie... Vlucht dan... Lillith liet haar hoofd zakken, tranen rolde over haar wangen. Dit was dan het einde, ze zouden gaan sterven door mensen handen in plaats die van zombies, hoe komisch, hoe falend. Op het moment dat Lillith haar wimpers neersloeg werd haar kin weer omhoog getilt. Ze voelde hoe zijn ruwe vingers over haar kin gleden terwijl hij Lillith's gezicht bestudeerde.

Iets veranderde, zijn greep om haar kin, die blik in zijn ogen. Hij schoot achteruit, zijn benen trilde. Ze tilde haar wenkbrauw op en keek omhoog, richting zijn gezicht. Onderweg leken zijn tatoeages weer te bewegen op zijn lichaam, als slangen die elk moment van hem af sprongen. Toen haar zicht hoog genoeg kwam om zijn gezicht te zien mompelde de man wat. Het was onhoorbaar, maar hij leek ongelukkig. "Kiezen op elkaar tenzij je tong wilt verliezen", gromde hij uit nadat hij richting haar enkel boog. Ging hij haar nou echt helpen? Verward en vol met vragen drukte ze haar kiezen op elkaar, maar een kreun ontsnapte toen de pijlpunt uit haar enkel werd getrokken, gevolgd met meer bloed. "Mghm... Dankje", wist Lillith uit te mompelen voordat een nieuwe steek met pijn door haar kuit trok.

Zodra ze weer tot rust was gekomen wreef Evie in haar ogen en liet haar armen langs haar lichaam vallen. Hij deed niks, helemaal niks. Voorzichtig keek ze naar hem, alsof ze dat eigenlijk niet mocht en ze zag dat hij achteruit deinsde en geschrokken leek. Geschrokken, waarvan? Evie liet haar ogen weer naar de grond zakken. Ach, hij was ook maar een mens, hij bedoelde dit vast niet zo slecht allemaal. Lillith lag naast haar op de grond en zag bleek, de pijn was van haar gezicht af te lezen en Evie voelde zich ellendig. Waarom gebeurde dit? Ze vroeg het zich voor de zoveelste keer deze dag af. Ze leefde zo erg mee met Lillith, ze wilde haar pijn overnemen, ze wilde het liefst..
Nee, dat mocht ze niet denken. Een gedachte schoot door haar hoofd, één waarin ze een pijl van de man afpakte en hem recht door zijn hart stak, of ergens anders doorheen, als het maar in zijn lichaam was. Met moeite verdrong ze de gedachte en tranen schoten in haar ogen. Hoe kon ze dat denken? Hoe kon zij, het meisje wat nooit iets of iemand kwaad deed, dat überhaupt denken? Zou deze wereld haar nu al zo manipuleren dat ze dat in haar gedachten kon zien? Evie balde haar vuisten en haar nagels boorden zich in haar handpalmen. Misschien was dit wel goed, dit was haar kans om wat harder te worden, niet meer de belachelijk softe, lieve persoon die ze altijd was. Ze keek weer opzij, naar de man die zijn pijlpunt uit Lillith's enkel trok en Evie beet even op haar tanden. Het zag er pijnlijk en vies uit, en de gedachte die ze net had verdween weer als sneeuw voor de zon.
Zie je wel? Hij was niet zo slecht.

'Bedank me niet,' zei hij kortaf tegen haar, zonder haar verder nog aan te kijken. Hij kwam overeind, liep naar het andere meisje en ging voor haar op zijn hurken zitten. Zonder haar nog een blik waardig te keuren, scheurde hij een reep van haar toch al gehavende shirt af, waarna hij weer terugliep naar de andere. Waarom waren het nou weer twee meisjes? Waarom? Waarom zij, waarom nu? Hij keek nogmaals naar boven, naar het plafond. Zuchtte. Hij had hier niet voor gekozen. Hij zou hier nooit voor gekozen hebben.
Op zijn hurken gezeten, bond hij de reep shirt om de wond heen. Strak, zodat de gehavende enkel niet lang meer zou blijven bloeden. Dat kon hij niet gebruiken, met die wezens op de loer. Hoewel, dan kon hij ze makkelijk dumpen zonder een schuldgevoel eraan over te houden...
Nee, stop. Zij wilde dat hij voor hen zorgde. In ieder geval voor de ene, maar de ene wilde voor de andere zorgen en dat maakte hem dus verantwoordelijk voor twee meisjes die het zonder hulp nog geen maand vol zouden houden. Nog een zucht, daarna kwam hij overeind. Hij pakte zijn wapen op, dat hij in zijn verwarring had laten vallen, waarna hij weer een blik op de meisjes wierp. 'Ik doe niet voor jullie, onthoud dat. Als het mijn leven om dat van jullie is, zijn jullie de eersten die sterven.' Hoewel zij het daar niet mee eens zou zijn, kende ze hem. Ze zou het wel van hem accepteren, zoals ze alles van hem geaccepteerd had. Hij sloot zijn ogen, kon haar bijna voor zich zien. Zijn meisje, zijn prachtige vrouw. Zo onschuldig, zo mooi. En als dit haar laatste wens was, kon hij niet anders dan die in vervulling laten gaan. Voor haar, niet voor hen. Zij waren slechts ballast in een wereld die gedragen moest worden. Als ze niet opschoten, zouden de doden haar bloed ruiken en dan was het feest nog sneller voorbij. Ze moesten hier heel snel weg.

Lillith's rode ogen van het huilen draaide naar Evie, die vlak naast haar zat. Ze zag er slecht uit, bleekjes, grote ogen, bijna in shock zou een dokters verklaring zijn. Niet gek als je je bedenkt dat ze toe moest kijken hoe Lillith neer geschoten werd, gevolgd met vele schreeuwen. Kort hapte Lillith naar adem toen hij de reep shirt om haar wond heen bond. Stof schuurde tegen haar wond aan en kroop langzaam de wond in, maar het bloeden stopte al snel en de pijn doofde langzaam weg, haar zenuwen werden steeds lammer door de beknelling van de reep. Dit gaf haar de kans om langzaam rechtovereind te gaan zitten. Met een kreun drukte ze haar handen op de grond en kwam ze traag overeind. Haar enkel met de wond hield ze onder haar achterste om het meer af te knellen. Het deed pijn, maar werkte. Lillith's ogen bleven geplakt op Evie's gezicht terwijl ze omhoog bewoog. "Evie, het sp-", haar zin werd afgekapt door de kreun van een onmenselijke wezen.

In haar ooghoek zag ze in het raam achter Evie een zombie. Het liep richting hun toe, kreunend en wankel. Zijn ogen waren ingezakt in zijn oogkas, zijn kleding kapot gescheurd, bestuurd door zijn lust voor vlees. Oké, dat is maar één zombie dacht Lillith bij haarzelf, maar al snel merkte ze dat ze fout zat. Erg fout. Om het fabriek heen stond een grote metalen hek om vreemde buiten te houden, maar in dit geval hield het zombies tegen, enorm veel zombies. Overal waar ze keek stonden zombies tegen het hek aan, ze probeerde naar binnen te komen. Een horde. Ze staken hun armen door de hekken heen, duwde er tegen aan, klommen over elkaars lichamen heen. Ze roken bloed, hoorde geschreeuw, ze wisten dat de drietal hier zaten. "J-Jongens..", Lillith's stem trilde, haar ogen werden wijder, haar wangen bleker. "We moeten nu gaan!" De adrenaline schoot door haar lichaam toen ze een paar zombies door het hek zag komen en haar pijn verdween als sneeuw voor de zon. Lillith stapte op, wankelde voor een seconde op haar voeten -haar kapotte spieren konden haar amper ondersteunen- en haastte zich naar de deur toe. "Kom op nou!", riep ze uit.

Ze verroerde zich niet toen de man, waarvan ze nog steeds niet wisten hoe hij heette, een stuk van haar shirt afscheurde en het gebruikte om Lillith's wond te verbinden. Hij gebruikte het voor een goed doeleinde, het was niet erg. Evie keek hoe Lillith overeind probeerde te komen, en daarin slaagde. Langzaam stond ze op en plots voelde Evie Lilliths ogen in die van haar prikken. 'Evie, het sp-' plots stopte haar stem, haar ogen werden groter en verschrikt keek ze naar iets wat zich achter Evie bevond. Met een ruk draaide Evie zich om, haar adem stokte en ze wankelend stond ze op. Een zombie kwam de hoek om, grommend. Zijn ogen stonden leeg en hij zwaaide met zijn armen, hij kwam recht op Evie aflopen, het dichtstbijzijnde slachtoffer.
Struikelend kwam Evie overeind, in een flits van een seconde vroeg ze zich af waarom Lillith wegrende, maar toen zag ze het. Door de ramen heen naar buiten zag - en hoorde - ze tientallen zombies. De hekken waartegen ze ramden klonken luid, te luid in Evie's oren en ze voelde haar ademhaling weer omhoog gaan.
Ze was zo gefocust op buiten dat ze de zombie compleet vergat, zijn gegrom klonk ineens enorm duidelijk en overstemde het geluid van de hekken. Evie slaakte een gil terwijl ze achterover struikelde om de maaiende armen te ontwijken en ze kroop zo snel ze kon achteruit. Haar ogen flitsten door de ruimte heen, op zoek naar een wapen, maar natuurlijk lag er niks. Hulpeloos keek Evie naar Lillith en de man, een van de twee moest haar helpen, dat moest. Ze wilde niet nu al opgeven, of opgegeven worden. Zodra ze veilig waren moest Evie leren vechten, dat moest, en anders zou ze het zichzelf aanleren. Het geluid van de zombie klonk angstaanjagend en hij was nu enorm dichtbij. Evie kon het loshangende vlees zien zitten bij zijn nek, alsof hij zelf ooit gebeten was. Vreemd, zombies aten elkaar toch niet op? De geur maakte Evie misselijk en het leek alsof zijn nietszeggende ogen recht hoor haar heen keken. Ze was voedsel voor dit.. wezen, de rollen waren plots omgedraaid. De mensheid werd opgejaagd, opeens waren zij de slachtoffers, in plaats van al het vee wat de mensen al eeuwen aten. Evie voelde de muur achter zich, als ze nu niet gered werd was het voorbij. Ze drukte haar handen tegen haar ogen, ze wilde het niet zien als het echt zo ver was.