Zombies enzo ~ Evie, Lillith & Roy

Hij had uiteraard gelijk gehad. De zombies, walkers, hoe je het ook wilde noemen, hadden hun weg naar de fabriek gevonden en het bloed geroken. 'Deur open, naar rechts!' brulde hij naar de jonge vrouw, die ineens begon te lopen met één gehavende enkel. Waarom dit, waarom nu? Het was maar goed dat er naar rechts een ondergrondse gang op het terrein was, waardoor hij het terrein op was geslopen. De gang kwam enkele honderden meters verderop uit in een bos, waar het nu redelijk veilig moest zijn. Hij pakte zijn wapen, laadde alvast een pijl en wilde net weglopen, toen hij de gil hoorde.
Het andere meisje. De moederkloek was weggerend, had het meisje achtergelaten. Roy snoof minachtend. Zo deden moeders dat, daar wist hij alles van. Maar als het meisje hier zou sterven, was het feestje mooi afgelopen. Met een precies schot legde hij de zombie om, die half op Evie viel en daar dood bleef liggen. Ze hadden nog enkele tellen, daarna zou het hek het begeven. En het meisje was veel kleiner dan hij, zou het tempo niet volhouden.
Na nog geen halve seconde bedenktijd liep hij met grote passen naar haar toe, gooide haar over zijn schouder alsof het niets was en begon te rennen. In zijn ene hand de kruisboog, aan de andere kant een meisje op zijn schouder. De gang, waar was de gang? De deur uit, naar rechts. Het meisje op zijn schouder woog nauwelijks iets, wat hem goed uitkwam op dit moment. Op het moment dat hij de ingang van de tunnel bereikte (waar Lillith zich al bevond ja ik godmod je Lilz) braken de hekken door en met een wild gegrom kwamen de zombie-dingen door de hekken heen. Roy vloekte hardop, gooide het meisje enkele meters de tunnel in en bleef staan, laadde zijn kruisboog opnieuw en wierp een blik achterom. 'Lopen, dom kreng. Tenzij ze je mogen opvreten.' Hijzelf zou zich hier wel even staande houden, tijd winnen voor het domme tweetal. Aan het einde van de tunnel was een luik. Een luik kon open, en weer dicht. Dat zou de zombies op zijn minst lang genoeg afremmen om genoeg ruimte tussen hen en de dingen creëren. Mits die meiden gingen lopen, anders zaten ze nu als ratten in een muizenval.

(sterre, je doos is een godmode)

Alles voelde als een waas aan door de aderlinie-rush. 'Deur open, naar rechts!' Riep de zware stem richting Lillith. Als een puppy zonder hersenen drukte ze deur open en rende ze naar rechts toe. De muren schoten voorbij terwijl ze zo snel rende als ze kon. Het stof rond haar enkel kleurde meer en meer rood, pijn schoot af en toe hevig door in haar kuit, maar haar dwang om te overleven was te sterk. Ergens op de achtergrond hoorde ze een gil, het was Evie. "Kut!" gilde Lillith uit. Ze had Evie alleen gelaten. Hoe kon ze dit nou doen? Toen ze abrupt tot stilstand kwam en zichzelf omdraaide zag ze hoe de zware stem Evie in de tunnel gooide. "Evie" riep Lillith terwijl ze richting Evie hobbelde. Lillith gaf haar hand aan Evie en tilde haar overeind. "Kom op! We moeten gaan!" En ze trok Evie mee, richting een luik die aan het einde van de tunnel bevond.

Toen ze daar eenmaal waren drukte ze de luik open met wat gesteun en pakte Evie op bij haar middel. "Spring!" Schreeuwde ze tegen Evie. Aderlinie vloeide door haar armen heen, het leek alsof ze een honderd kilo zware steen kon gooien. Toen Evie omhoog sprong 'gooide' Lillith haar de lucht in, hoog genoeg om boven de luik uit te komen en een zachte landing in het sneeuw te kunnen komen en vlaag met pijn schoot door haar enkel heen. Toen Evie veilig boven zat keerde ze zich om naar de man die haar been kapot schoot, maar ook zojuist Evie's leven redde. De zombies waren hem vol op aan het aanvallen. Lillith keek om zich heen, opzoek naar een afleiding. Ze vond een steen die iets groter dan haar hand was, pakte die op en smeet die richting de man en de zombies. Het zoefde langs zijn hoofd heen, tegen de schouder van een zombie. De zombies stopte met aanvallen en keken verward naar de steen. Het duurde maar een seconde voordat ze weer naar de man keken. Eén seconde om te beseffen dat het maar een steen was. Eén seconde lang genoeg voor hem om weg te rennen.

Het gebeurde allemaal ontzettend snel. De man vermoordde de zombie en Evie slaakte een kleine kreet toen ze een gewicht op haar voelde vallen. Een seconde erna werd ze opgetild alsof het niks was en haar hart bonkte als een gek in haar borstkas. De stevige arm kneep haar haast fijn, maar gek genoeg voelde ze zich veilig. De man was nog niet zo gemeen, hij redde haar leven, en Evie besefte dat dat waarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn. Een pijnscheut schoot door haar rug toen de man haar een tunnel in gooide. Nauwelijks tijd om na te denken, om te reageren of om iets te zeggen. Evie werd alweer meegesleurd, dit keer door Lillith.
'Spring!' schreeuwde ze tegen Evie en Evie deed wat Lillith haar vroeg. Ze sprong en greep de rand van het luik beet, waarna ze zichzelf omhoog trok. De sneeuw voelde koud aan onder haar handen en armen. Haar trui was doorweekt omdat ze op haar buik uit het luik kroop en rillend stond ze op. Ze sloeg haar natte armen om zich heen, maar duwde de koud slechts dieper in haar huid. Voorzichtig en bang keek ze om zich heen. De zombies die zojuist tegen het hek stonden te rammen waren een paar honderd meter verderop. De tunnel met het luik kwam uit op enkele honderden meters van de fabriek vandaan en de zombies zagen haar niet. Nog niet. Achter de fabriek, waar ze zich nu bevonden, was een enorm bos. Dat wist Evie, aangezien ze daar nog wel eens rondzwierf als ze tijd voor zichzelf nodig had. Ze sloop dan het tehuis uit en zocht haar favoriete plekje op, een kleine grot, met ongezien door een omgevallen boom die er haast compleet voor lag. Evie kroop dan tussen de takken door en zat daar vaak urenlang. Niemand miste haar toch.
Misschien konden ze daarheen, misschien zou dat hun tijdelijke schuilplek worden. Evie besefte heus dat ze verder moesten gaan, eten moesten zoeken, wapens, kleding, beschutting. Maar ze was blij dat ze een plan had, zíj had een plan. Snel draaide ze zich weer om naar het luik en knielde, klaar om de man of Lillith te kunnen helpen met omhoog klimmen.

De kitten deed tenminste wat hij zei en leek in veiligheid te komen. Nu alleen de moederkloek en hijzelf nog, maar dat was geen enkel probleem. In de seconde die zij voor hen won, aarzelde hij geen moment om haar op te tillen en haar door de opening te duwen, waar Evie -want zo heette de kitten, had hij net gehoord- de moederkloek aan kon pakken en in veiligheid kon trekken. Dat was twee van de drie, nu hijzelf nog. Dat zou een stuk makkelijker zijn, want hij hoefde alleen maar rekening met zichzelf te houden. Eerst moest hij een einde maken aan het miserabele leven van de zombie, als je het al een leven kon noemen. Zonder ook maar een moment van twijfel haalde hij een mes uit één van zijn zakken en hiermee stak hij door de oogkas van de dichtstbijzijnde zombie, die gorgelend in elkaar zakte. Zo won hij nog een seconde tijd en die zou hij niet verspillen aan het afmaken van deze moordlustige wezens. Hij sprong, trok zichzelf op door de opening van de tunnel en gaf zichzelf geen moment rust, maar sloeg het luik direct dicht. Dit geluid zorgde er echter voor dat ze de aandacht trokken van een aantal zombies die niet zo snel geweest waren. Feitelijk kwam dat wel goed uit, want het luik bleef niet van zichzelf dicht zitten. Hij ondernam dus maar meteen actie en schoot binnen enkele tellen drie pijlen naar de langzame wandelaars. Hij pakte Evie bij haar kraag en zette haar op het luik neer. 'Niet bewegen,' beval hij haar, waarna hij wegliep om de lichamen op te halen. Eerst trok hij de pijlen uit zijn slachtoffers en controleerde of ze wel echt dood-dood waren. Dat bleek gelukkig zo te zijn. Hij begon met het verslepen van de eerste twee lichamen, duwde Evie heel subtiel weer aan de kant en legde de lichamen op haar plek, zodat het luik wat beter gesloten bleef.

Lillith's hart bonkte bijna uit haar borstkas, haar steen raakte de zombie. Tijd stond stil voor haar gevoel, pas nu besefte ze zich in hoeveel gevaar ze waren. Hoeveel geluk ze hebben gehad dat er een tunnel was. Met een knipper sloeg de tijd weer door en binnen een paar seconde stond de man pal voor haar neus om haar omhoog te tillen. Zijn ruwe handen pakte haar vast rondom haar middel en tilde haar omhoog de lucht in. Lillith klemde haar handen om de opening rand heen, maar voelde al snel Evie's zachte en koude handen die haar vast greep. Dankzij Evie's hulp klom Lillith over de rand heen en landde in ijskoud sneeuw. Een ruwel van kou kroop langzaam over haar lichaam heen, van haar tenen tot aan haar neus. De sneeuw doorweekte haar kleding, de kou dwong door haar lichaam heen. Lillith's lichaam trok in elkaar, haar knieën tegen haar borsten aan, haar handen om haar kuiten.

Maar er gebeurde iets erger dan de kou, iets waardoor een kreun uit haar mond ontsnapte. De aderlinie waardoor zij een paar minuten geleden nog kon vluchten verdween net zo snel als dat het verscheen, de pijn trok heviger terug in haar enkel en werd vuriger per seconde. Warme tranen vulde haar ogen en rolde over haar wangen. Maar zelfs door de pijn heen, hoorde ze de man nog vechten met een zombie, zijn mes boorde hoorbaar die zombie, gevolgd met een luide gorgel. Ze liet haar kuit los met haar linker hand en reikte haar hand uit naar de opening. Al snel voelde ze hoe een ruwe en koude hand haar vastpakte en met haar laatste beetje energie drukte ze haar arm omhoog. Haar arm kwam niet hoog, zijn gespierde lichaam was zwaar, té zwaar. Maar het was hoog genoeg voor hem om eruit te kunnen klimmen. Ze voelde zijn zware voetstappen naast haar toen hij uit de opening kwam, maar haar ogen sloten vermoeid. Ze maakte het niet meer mee hoe de man de luik barricadeerde met twee karkassen.

In het begin merkte Evie niet dat Lillith zoveel pijn had, ze merkte niet dat ze buiten bewustzijn raakte en had het pas door nadat de man haar had bevolen te blijven zitten en niet te bewegen. 'Lillith?' siste Evie, maar ze reageerde niet. Evie had de kreun wel gehoord, het drong alleen nu pas tot haar door. 'Lillith?' vroeg Evie nog een keer, dit keer harder. Ze kon net niet bij haar, zonder van het luik af te stappen. Een klein gilletje ontsnapte uit haar mond toen het luik iets omhoog werd getild en het gegrom van de zombies voor een milliseconde beter hoorbaar was. Ze keek naar de man, die met twee zombies terug kwam lopen. Het was duidelijk dat zij aan de kant moest en dat deed ze dan ook. De zombies werden op het luik gelegd en het leek te werken, aangezien het luik niet meer bewoog. Dit zou ze tegen houden, voorlopig of voor altijd.
Voordat de jongen terug kon lopen greep Evie in een reflex zijn arm beet en liet hem meteen daarna weer los. 'Sorry, ik- Lillith, help haar, alsjeblieft,' Evie wankelde een aantal stappen achteruit en knielde bij Lillith op de grond neer. 'Ze bevriest hier, het luik zit wel genoeg dicht. Ik ken dit bos, ik weet waar we voor nu heen kunnen, voordat het weer begint te sneeuwen,' ze wist vrijwel zeker dat de man Lillith zou helpen. Evie zag het wel, het behulpzame. Hij had een lieve kant, maar het leek alsof er een enorme dikke muur om hem heen hing, een muur waardoor hij zich totaal niet bezighield met andere mensen. Het leek ook alsof hij dat bij hen ging doen, totdat hij Lillith had neergeschoten. Zijn gedrag was niet veranderd, maar zijn acties wel. Evie snapte de man niet, maar respecteerde wel dat hij hen niet alles ging vertellen. Het enige waar ze nu om gaf was dat Lillith van de koude grond af zou zijn en ze veilig waren. 'Hoe heet je?' vroeg Evie zachtjes erna. Ze wist niet of hij het had gehoord, maar was te bang om het nog een keer te vragen.

Hij had eerst helemaal niet door dat de kitten hem tegen probeerde te houden om weer terug te lopen, maar toen hij druk op zijn pols voelde, stopte hij toch en keek haar zwijgend aan. Een smeekbede zei hem niets, maar hij wist wel dat de moederkloek, Lillith dus, dood zou gaan van de kou en pijn als ze hier te lang bleven. Een zucht rolde over zijn lippen. 'Mijn naam gaat jou niets aan, kitten. Maar de media vond het heerlijk om me Shadow te noemen, omdat ze nooit iets van me konden vinden, behalve de lichamen die ik achterliet. Intrigerend hoeveel artikelen er over me verschenen zijn.' Hij liep naar Lillith toe, die inderdaad bewusteloos in de sneeuw lag. Voor haar, niet voor degene die in de sneeuw lag. Al deze gevaren doorstond hij voor haar. Omdat hij zijn leven niet wilde beteren voor iemand anders dan voor haar. Hij aarzelde even, maar pakte toen zijn kruisboog en drukte deze bij de kitten in handen. Het wapen was niet zwaar, dus ze zou het zeker kunnen dragen. 'Les één: Richten en vuren met deze hendel.' Hij wees erop. 'En dat is alles wat je deze les leert. Hij is geladen dus pas op dat je jezelf niet neerschiet, kitten.' Nu had hij zijn handen vrij om Lillith van de grond op te rapen. Ze was ijskoud en bleek, bijna doodsbleek. Weinig levendig. Fijn dit. Hij gebaarde de kitten dat ze de weg moest wijzen, voordat de zombies hen op het spoor zouden geraken. 'Maar mijn naam is Roy, als het je zo boeit. Formele introducties kunnen tot later wachten, als je je surrogaatmoeder tenminste in leven wilt houden.' Hij zou zijn armen over elkaar slaan en afwachten, ware het niet dat het hem erg lastig werd gemaakt door de jonge vrouw in zijn armen.

Zodra de man naar Lillith toeliep stond Evie weer op en keek naar hem, al zag hij haar niet. 'Lichamen?' mompelde ze binnensmonds en ze voelde haar hartslag omhoog schieten. Hij.. vermoordde mensen? Hij werd gezocht? Nee, dit was niet goed. Deze situatie van de wereld maakte het hem enorm makkelijk om door te gaan met zijn moordpartijen, maar waarom hielp hij hen? Waarom had hij hen niet al lang vermoord? Dit was een vraag die Evie nooit ging stellen en voordat ze tijd had om iets te zeggen kreeg ze zijn kruisboog in haar handen. De angstige blik in haar ogen bleef maar zonder dat ze het echt doorhad verscheen er een kleine lach rond haar lippen. Eindelijk kreeg ze een wapen in handen, eindelijk kon ze zichzelf beschermen. Beschermen tegen de zombies, maar misschien ook tegen de man.
Kitten, noemde hij haar, zo werd ze dus tegenwoordig genoemd. Dat was in ieder geval beter dan al het andere wat ze naar haar hoofd geslingerd kreeg in de afgelopen jaren. Ze zal hem eens bewijzen dat ze geen kitten is. Tenminste, dat ze geen kitten meer wil zijn. Evie probeerde een paar keer met de kruisboog te richten en hield hem daarna stevig in haar handen, terwijl ze toekeek hoe de man Lillith oppakte. Zij moest de weg wijzen en voordat ze gingen lopen noemde de man zijn naam. Roy. Die naam paste wel bij hem, krachtig. Evie begon te lopen, haar hoofd geheven en oren gespitst. Ze voelde zich machtiger dan ooit met dit wapen in haar handen, maar toch hoopte ze vurig dat ze geen zombies zouden tegenkomen. 'Het is wel eventjes lopen,' zei ze over haar schouder. De grot lag wat dieper in het bos, misschien niet de handigste plek om op dit moment te zijn maar op dit moment wel de enige optie en aangezien Roy niet met een ander voorstel kwam zou hij dat vast ook vinden.

'Dan moet je maar door beginnen te lopen, kitten,' zei hij koeltjes tegen haar. Ze bleek het een ongelofelijk avontuur te vinden, de kruisboog in haar handen, maar Roy was er vrij zeker over dat ze het ding eigenlijk niet zou durven gebruiken. Eens een kitten, altijd een kitten. Of ze nou nagels had of niet. Hij voelde zich dan ook totaal niet ongemakkelijk toen hij haar het wapen in handen had gegeven, want ze zou het toch niet tegen hem gebruiken.
Het was wel vervelend lopen, de sneeuw zorgde voor een laag tempo en de jonge vrouw in zijn armen maakte het ook niet makkelijker om in een lekker tempo door te blijven wandelen. Maar aangezien ze toch langzaam liepen, kreeg hij wel de mogelijkheid om de omgeving in zich op te nemen. Dit was een bos waar hij nog niet eerder geweest was, dus alle takken waren nieuw. Ieder boompje was vernieuwend, iedere bocht in de weg een verassing. Een ontdekking, een geboorte van kennis. Intrigerend. Hij voegde alles wat hij zag, toe aan de kaart die in zijn hoofd had. Het was een grote kaart en met iedere minuut dat de wereld vergaan was, leerde hij meer over deze dode wereld. Bijzonder, op zijn minst. een plukje haar van de moederkloek kwam in zijn gezicht en hij snoof geïrriteerd. Daar had hij dus écht geen zin in. Maar hij had geen hand beschikbaar om de haren uit zijn gezicht te halen, dus hij moest het er maar mee doen. Als de kitten nou iets langere benen had, zouden ze iets sneller kunnen lopen. Dan zouden ze iets sneller uit de wind zijn en kon hij de haren uit zijn gezicht vegen. Heel fijn.

Het was minstens vijf minuten rennen op Evie's tempo, dus ze gokte dat het ongeveer een kwartiertje lopen was. Ze besloot de opmerking van Roy te negeren en bleef rustig op haar eigen tempo doorlopen. Het kon haar niks schelen dat hij het vervelend vond dat hij Lillith moest dragen, hij koos er zelf voor en daar was Evie hem al dankbaar genoeg voor. Ze ging zich niet buiten adem lopen alleen omdat hij vond dat ze langzaam liep. Hij was zeker vergeten dat zij degene was die hen nu moest beschermen.
Tien minuten gingen voorbij en Evie zag haar vertrouwde schuilplaats al opkomen uit de bosjes. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek over haar schouder. 'Daar is het,' ze durfde de kruisboog niet met een hand te dragen en wees dus maar met de punt van de pijl naar de zijkant van de grot.
De ingang van de grot was precies zoals ze het zich herinnerde, hetzelfde als een aantal weken geleden, toen ze hier voor het laatst was. Ze zette een laatste sprintje in en legde de kruisboog voor de ingang op de grond, zodat Roy hem zo kon pakken.
Evie schoof de bladeren opzij, in de veronderstelling dat zij de enige was die van deze plek af wist en stapte de donkere grot in. Het was precies zoals ze zich herinnerde en wist dat ze haar ogen even moest laten wennen aan het donker, maar wanneer je eventjes in de grot zat, kon je alles zien. Plots hoorde ze wat, iets wat niet in de grot thuishoorde en Evie verstijfde. 'H-hallo?' piepte ze en voor de zoveelste keer vandaag deinsde ze achteruit, maar een stevige hand greep haar arm vast, trok Evie weg van de opening waarna ze een gilletje slaakte en legde zijn of haar arm vlak onder haar keel.
'Ik weet dat ze niet alleen is, kom naar binnen en leg al je wapens en eten neer, of ik zal niet twijfelen en haar vermoorden,' klonk de zware stem in Evie's oor en een koud en scherp object drukt tegen haar keel aan. Ze had nog nooit zoveel angst gevoelt. Zelfs niet toen de zombie op haar afkwam, zelfs niet toen ze voor de zoveelste keer werd geslagen door haar vader en ook niet toen Roy de pijl door Lillith's enkel schoot. Tranen rolde over haar wangen en ze hoopte vurig dat Roy niet zijn kruisboog pakte en er vandoor ging.