Ravje & Deanie

Langzaam liep ze het gebouw binnen, haar ogen scanden iedere persoon waar ze langs kwam, maar het zag ernaar uit dat dit alleen nog maar de intelligente personen waren, als je jezelf slim kon noemen wanneer je besloot naar een internaat te gaan en hierbij te worden gekoppeld aan een ruziezoeker. Zelf had ze niet veel keus gehad, haar ouders hadden het geld niet om haar naar een universiteit te laten gaan en als je een bepaald niveau had, dan kon je hierheen en betaalde de overheid het voor je. Groot nadeel was dan wel dat je tegelijk met je studie iemand moest gaan heropvoeden, gedeeltelijk, en ze wist nog niet hoe dat allemaal in z'n werk zou gaan.
Op een gegeven moment gingen de deuren naar een zaal open en moest iedereen gaan zitten, er waren twee stukken waar je kon zitten en zij werden gedirigeerd naar een van de twee, terwijl er uit een deur aan de andere kant andere mensen kwamen die er een stuk ruiger uit zagen. Op het moment dat iedereen zat, wat erg vervelend was want zo kon Ravay de mensen niet verder bekijken, begon een net uitziende man te spreken. Naast hem stond weer de ruigere variant. Het was echt een grappig gezicht. Beide mannen straalden autoriteit uit, zei het allebei op een andere manier, waardoor het geroezemoes in de zaal al snel stil viel.
'Zoals jullie allemaal weten, immers hebben jullie een brief ontvangen van de overheid, worden dadelijk twee mensen gekoppeld. Een van jullie zit hier daadwerkelijk voor de opleiding, de ander voor een opleiding en gedeeltelijk heropvoeding. De namen zullen worden opgelezen. Er kan niet geruild worden qua partners en de duo's zijn willekeurig gekozen, als je naam wordt opgelezen, ga dan even staan zodat je partner kan zien wie je bent. Laten we beginnen.'

Hij was hier niet uit vrije wil heen gegaan. In tegendeel, hij was een soort van gedwongen door de man die hem naar binnen had gebracht. Ja, daar moest je even over nadenken. Dean was een hopeloos geval met een te hoge intelligentie om in de sloot te laten liggen, dus hadden ze hem eruit gevist en hierheen gebracht. Op kosten van de overheid. Het plan was dat een goed opgevoed persoon hem zou leren integreren in een normale gemeenschap en dat ze daarbij ook nog wat zouden leren, een opleiding dus.
Dean had toegestemd toen ze gezegd hadden dat hij hierheen zou moeten, hoewel niet van harte. Het was dit, of jeugdgevangenis. Dan ging zijn keuze toch hiernaar uit. Hij nam plaats, voelde de blik van een bewaker op zich (ja, hij kon niet zonder begeleiding naar zijn nieuwe school, zoals wel meer mensen rondom hem) en negeerde dat zo goed mogelijk. Hij luisterde naar het praatje van de directeur zonder echt te luisteren, want zijn gedachten gleden al af. Samen met zijn blik, die bleef even hangen op de andere groep mensen. Het was duidelijk te zien dat er twee verschillende culturen bij elkaar gebracht werden in deze ruimte. Kleding, houding, alles sprak van verschil en een zekere terughoudendheid. Hij zuchtte licht en probeerde de aandacht weer op de spreker te richten, die een lijst namen erbij pakte. Even zocht de man naar namen, waarna hij kuchte om de aandacht weer te krijgen. 'Het eerste koppel bestaat uit Ravay Donesticia Delacour, gaat u maar even staan jongedame, en Dean Danzear Delacoeur. Ook u mag even gaan staan, jongeman.'
Dean zuchtte, ditmaal diep. Dat hij als eerste genoemd werd, had geen verrassing mogen zijn. Die pech had hij namelijk altijd. Hij kwam langzaam overeind en richtte zijn blik op de andere groep, waar als het goed is ook een meisje overeind kwam. De directeur leek een beetje nerveus, alsof hij bang was dat het hele plan zou mislukken. De ruige man die ernaast stond, leek nergens door van zijn stuk te kunnen raken. Dean had het gevoel dat die hier was om de 'slechte' groep in de gaten te houden. Leuk.

Willekeurig werd er gezegd, maar ze vond toch echt dat hun achternamen te veel op elkaar leken om dit toeval te laten zijn. Desalniettemin kwam ze omhoog en scande de zaal even, niet dat ze daar lang mee bezig was, de man aan wie ze gekoppeld was, was niet bepaald een kleintje. Van een afstandje leek hij misschien wel langer dan hij in werkelijkheid was, echter wist ze vrij zeker dat hij wel boven haar uit zou komen. De jongeman zag er wel interessant uit, vrij ruig, maar dat had ze wel verwacht van de personen die hier te vinden waren. Tenminste, de mensen aan de andere kant, zij zat voornamelijk tussen de lieverdjes.
Aan het einde van de speech, als je het al zo kon noemen, werden er blaadjes uitgedeeld met daarop de duo's en naar welke kamer je moest gaan. Daar zouden je spullen ook al te vinden zijn, dus ze hoopte maar dat iedereen van haar troep af was gebleven. Als er iets was waar ze een hekel aan had, was het wel nieuwsgierige mensen. Beetje hypocriet aangezien er bijna niemand nieuwsgieriger was dan Ravay, echter vond ze dat een detail. Zodra ze het blad had, stond ze op en liep richting Dean. Dwars door de andere groep heen, het kon haar echt niet schelen wat ze van haar vonden. 'Hey,' voor hem hield ze halt en haar gedachtes werden bevestigd: hij was echt groot. 'Zullen we gaan?'

Het gedoe ging nog even door, tot het ongenoegen van Dean. Dit duurde allemaal al veel te lang en hij verveelde zich werkelijk een ongeluk. Gelukkig kwam er uiteindelijk een einde aan het gepraat en werd er toestemming gegeven om je partner op te zoeken en richting kamers te gaan. Hij hoefde dat eerste niet eens te doen, het meisje Ravay had hem al lang gevonden. Beter, want hij wist niet hoe snel hij haar teruggevonden zou hebben. Gezichten herkennen was niet zijn sterkste punt namelijk. Hoewel, ze had een leuk koppie. Niet dat hij verwachtte dat het inhield dat ze direct leuk zou zijn, maar het was een begin. Nog steeds voelde hij ogen van bewaking op zich gericht, dus hij besloot zich neutraal te gedragen. Hij had geen idee wat hij aan haar zou hebben, dus dat was sowieso de beste optie. Hij knikte dus in reactie op haar. 'Ik zie geen reden hier langer te blijven.'

ik ehm godmod even dat dean z'n tatoeages zichtbaar zijn (sommige dan) want ik weet niet waar ze overal zitten maar vast wel op zn armen en had t effe nodig

'Mooi!' Ravay wilde al weg lopen, toen haar oog op zijn arm viel en ze onmiddellijk weer omdraaide. Ze was te enthousiast om nieuwsgierig te zijn en zonder waarschuwing streek ze met haar vingers over zijn arm. 'Zet je die zelf?' Natuurlijk doelde ze op de tatoeages die zijn lichaam sierden, ze had er in eerste instantie niet naar gekeken, maar nu zag ze dat hij er erg veel had en waarschijnlijk nog wel meer op plaatsen die ze momenteel niet kon zien. 'Wie weet, misschien was het toch niet zo willekeurig met deze selectie. Niet als je kijkt naar achternaam tenminste, of naar ons lichaam.' Grinnikend draaide ze om en liep naar de gang met de slaapkamers. Haar tatoeages waren niet zichtbaar onder de kleding, maar ze had nu wel duidelijk gemaakt dat ze aanwezig waren.
Het duurde niet lang voordat ze bij kamer 27 aankwam, hun kamer, waar ze de sleutel in stak en de deur open gooide. Ze ging ervan uit dat Dean haar gewoon gevolgd was, immers had zij de sleutel gekregen en als hij zijn spullen wilde zien, dan moest hij met haar mee. Het was niet heel luxe ingericht, maar ze hadden een eigen badkamer en twee bedden, plus ieder een kast en bureau. Prima te doen. Voor haar was het niet nodig dat er luxe aanwezig was, hoewel de slimmerds waar ze bij had gezeten, daar vast anders over dachten. Op haar bed lagen niet alleen haar spullen, ook een lijst met allerlei regels en de consequenties als je die zou verbreken. Tof, zat ze net op te wachten.

Dean trok een wenkbrauw op toen ze op een van de zichtbare tatoeages op zijn arm wees en er zelfs iets over vroeg. Hij haalde zijn schouders op. 'Soms wel. Het is een dure hobby als je ze altijd door een shop laat zetten. En om eerlijk te zijn vind ik mijn eigen designs toch mooier.' Hij was nu wel een beetje nieuwsgierig naar haat tatoeages uiteraard, aangezien ze er wel op zinspeelde maar hij ze niet op haar huid kon zien in de huidige situatie. Zou wel te maken hebben met het feit dat ze anders niet braaf genoeg leek om iemand te heropvoeden. Het zou wel. Hij volgde haar inderdaad naar hun kamer en was opgelucht dat hij zijn schamele bezittingen op zijn bed zag liggen. Wat minde blij was hij met se gigantische regellijst, maar dat was een zorg voor later.

Eigen designs? Die had Ravay, als ze heel eerlijk was, niet aan zien komen. Het waren erg mooie tatoeages en als hij die dan ook nog eens zelf maakte, had hij daadwerkelijk talent. Mocht hij haar wel een tatoeage geven, het was best handig om je persoonlijke artiest te kennen - niet te vergeten dat ze met hem een kamer deelde - en vast ook goedkoper. Scheelde in ieder geval reiskosten.
Eenmaal binnen in de kamer gooide ze de deur achter hen dicht, trok een short en croptop uit haar tas en legde ze op het bed. Momenteel had ze een kokerrok, nette blouse en panty's aan. Verschrikkelijk. Zonder op of om te kijken naar wat Dean deed, het kon haar werkelijk worst wezen, trok ze de kleding uit en zodra alleen haar lingerie nog op haar lichaam zat, gingen de short en top aan. Stukken beter. Nu kon Dean ook haar tatoeages zien. Het leek wel alsof hij er meer had, echter was het niet bepaald dat Ravay er weinig had. Haar ouders hadden de eerste al verschrikkelijk gevonden, echter leerden ze er uiteindelijk mee leven dat hun dochter nu eenmaal rebels was. Zolang ze de gegeven hersenen gebruikte en haar best deed om een toekomst te creëren, vonden ze het goed. Niet te vergeten dat ze het zelf betaalde, heel veel hadden ze er op die manier niet over te zeggen. 'Eigen designs zeg je, wil je daar later dan niet iets mee gaan doen in plaats van de vervelende vakken die je hier gaat krijgen?' Ze was op haar bed gaan zitten met de regellijst op haar schoot, die moest ze sowieso even doorkijken. Scannen. Iets in die richting zou vast wel genoeg zijn.

haar echte naam is btw SG Lass dus dan kan je haar effe bekijken voor dr tatoeages

Ze had wel lef, dat moest hij direct toegeven. In het bijzijn van een zo goed als wildvreemde, voelde zij zich blijkbaar toch genoeg op haar gemak om zich halfnaakt te presenteren. En dat terwijl hij niet zomaar een wildvreemde was, maar haar kamergenoot, een man en ook nog eens een zogenaamd probleemgeval met een crimineel verleden. Het gaf hem in ieder geval de kans om haar tatoeages te bestuderen, wat er ook niet al te weinig waren. Mooi vond hij ze wel, al kon hij niet anders dan zijn eigen mooier vinden. Nou ja, hij kon dus al direct zeggen dat ze een goede smaak had. 'Eigen designs ja, maar zo lang je niet gecertificeerd bent kun je niets beginnen met een hobby als dit. En om gecertificeerd te raken, heb je geld nodig.' Zijn gezicht betrok even. Geld bleef een lastige kwestie. Als het simpel was geweest, had hij niet hoeven stelen, of andere dingen in ruil voor geld te doen. 'Dus daarmee iets gaan doen is niets meer dan een mooi verhaaltje voor het slapengaan.' Het was waar, de enige reden dat hij naar deze school mocht, was omdat hij een probleemgeval was met potentie. Op sommige gebieden. Dean was geen domme jongeman, hij had een talent voor cijfers. Op de middelbare school, die hij wel had mogen afronden, was dat altijd zijn beste vak geweest en medeleerlingen konden maar niet begrijpen hoe iemand met dyslexie nou zulke goede wiskundecijfers haalde. Dean kreeg maar niet uitgelegd dat het niet hetzelfde was, cijfers en letters.
Terug naar het heden, naar het nu. Blijkbaar hadden ze bij de politie zijn diploma gevonden en daardoor was hij hier terecht gekomen. Beter dan gevangenis, in ieder geval. Zelfs op een bijzondere school als deze zouden ze beeldende vakken geven en ook die zaten in zijn rooster.
Hij volgde automatisch haar beweging en pakte ook zijn regellijst vast, bekeek hem vluchtig. Regels boeiden hem al lang niet meer. Eens een jeugddelinquent, altijd een crimineel. Met een strafblad als dat van Dean zou het toch lastig worden om nog iets van zijn leven te maken. Maar goed, hij moest het blijkbaar een kans geven.

Ze had kunnen raden dat geld de oplossing was in zijn situatie, maar wanneer was dit niet het geval? De enige reden dat zij op deze school zat, was geld. Haar ouders hadden het geld niet om haar te laten studeren en de banken vonden dat ze niet betrouwbaar genoeg waren - immers hadden ze nog een vrij hoge hypotheek - om hen een extra lening te geven voor de universiteit. Probleem. Niet meer toen de overheid besloot haar te rekruteren voor dit projectje van hen. Terwijl ze over het geld na liep te denken, bladerde ze door de regels en markeerde af en toe dingen die ze moest onthouden. Blijkbaar was het niet toegestaan om té naakt door de gangen te lopen. Wat viel onder ''té''? 'Kan ik dan gokken dat tekenen in ons pakket gaat zitten? In de regels staat dat we de vakken van de ander ook moeten volgen, immers mogen we niet meer dan twee meter bij elkaar vandaan zijn, dus dan wil ik wel graag voorbereid zijn op de te komen vakken. Jij krijgt Latijn, Grieks, biologie, scheikunde en muziek erbij, geen idee of je dat leuk gaat vinden.' Als je goed naar de vakken keek, dan snapte je dat er een grote neiging naar medicijnen studeren zat bij Ravay, hoewel ze het nog niet helemaal zeker wist en daarom muziek er ook bij had gekozen. Het waren ook veel extra vakken overigens, dus ze hoopte maar dat Dean er niet net zoveel had als zij, dan kregen ze nog een druk jaar.
Overigens was Ravay nog steeds aan het bladeren en ze kwam bij de straffen, bovenaan stond meteen de straf voor het meer dan twee meter uit elkaar zijn, de enige uitzondering daarop was dat de ene sliep en de ander douchte. In hun eigen kamer en badkamer, natuurlijk. 'Wist je dat we met handboeien aan elkaar gemaakt worden als we te ver uit elkaars buurt zijn? Wat een onzin.'

Dean kon een kreun niet onderdrukken toen hij hoorde wat haar extra vakken waren. Daarbij vielen de andere dingen die ze zei, bijna niet het niet. Latijns en Grieks, de rest zou hij zich wel uit weten te lullen. Maar die twee vakken waren een hel, zo erg dat hij vermoedde dat ze hem met opzet aan dit meisje hadden gekoppeld. Naast wiskunde en tekenen had hij maar weinig vakken gehad die hij wilde volgen hier, maar hij had er een aantal aan moeten kruisen. 'Bedrijfseconomie en tekenen zijn mijn extra vakken, de rest sprak me allemaal niet echt aan.' Hij deed er kort over, maar in zijn hoofd speelden zich al allemaal doemscenario's af waarin hij keihard zou falen op de taalvakken. Het was niet dat hij grote ambities had voor deze school, maar dat hij bij voorbaat al gedoemd was om te falen was niet erg behulpzaam. Langzaam begon hij met lezen van de regels, merkte dat hij zelfs daarmee al moeite had. De zinsconstructies vielen hem tegen en het kostte hem veel tijd om de eerste pagina door te nemen. Tegen die tijd had hij het al opgegeven en het papier naast zich neergegooid. In plaats daarvan luisterde hij naar de hoogtepunten van de regels die zijn nieuwe kamergenote oplas. Niet meer dan twee meter bij elkaar vandaan, dat zou gezellig worden. En handboeien als ze het wel deden. Daar was hij wel aan gewend, zulk soort dingen. Maar voor het meisje zou het niet al te prettig zijn om ineens aan hem vast te zitten. Niet dat hij er naar uitkeek om weer in de boeien geslagen te worden, hij zou er wel mee kunnen leven als het nodig mocht zijn. 'Dan zullen we maar braaf aan elkaar moeten plakken, ik neem aan dat je niet gelukkig wordt van handboeien om je polsen en dan ook nog eens écht aan elkaar vast zitten. Dan kan je zelfs niet meer douchen met privacy.'

Ietwat verbaasd keek ze op toen ze hem hoorde kreunen en een van haar wenkbrauwen ging omhoog. Had ze iets verkeerds gezegd? In ieder geval niet dat zij ervan op de hoogte was, maar je wist het nooit met een jeugddelinquent. Daarover gesproken was ze wel heel erg nieuwsgierig waarom hij op het slechte pad was gekomen en dan eigenlijk ook nog wat hij allemaal had gedaan. Er waren genoeg mensen die geen geld te besteden hadden, echter gingen die niet allemaal richting de criminaliteit en dat had hij wel gedaan. Haar nieuwsgierigheid was gewoon te groot om daar niet over te vragen en ze had het al lang genoeg binnen gehouden.
'Mag ik weten waarom je als probleemgeval wordt bestempeld? Wat je allemaal hebt gedaan?' De intentie was goed, het was niet alsof ze deze informatie ging gebruiken om hem onderuit te halen, maar Ravay kon haar nieuwsgierigheid gewoon niet voor zich houden en keek hem dus ook aan terwijl ze haar vraag stelde. 'Dan mag je mij ook dingen vragen, als je wilt, niet dat ik zo'n interessant leven heb en al zeker niet in vergelijking met jou waarschijnlijk. Ik ben best braaf, maar vraag raak, als je daar de behoefte toe voelt.' Misschien dat hij het fijn zou vinden als ze dat zei, misschien niet. Het was lastig om te bedenken hoe je met iemand zoals hij om zou gaan, het was niet alsof je iedere dag met een crimineel in een kamer zat. Feitelijk was dat de juiste benaming: crimineel. De mensen hier noemden het anders en deden alsof er hoop was voor de jongeren, maar in de maatschappij waren ze criminelen en tenzij ze het hier goed deden, gingen ze waarschijnlijk niet meer terug richting de beschaving.

Of ze dat mocht weten. Ja hoor, hij kon het haar wel vertellen. Was misschien wel fair als ze de rest van hun schoolcarrière samen door moesten brengen. Hij haalde zijn schouders op, waarmee hij instemde met haar vraag. 'Ik heb geen moord gepleegd hoor, anders zouden ze me deze kans niet eens gegeven hebben. Als je het een kans kunt noemen.' Hij snoof eventjes, zette de gedachten aan Latijns en Grieks aan de kant. Even opletten, anders ging hij dingen uitkramen die hij beter voor zich kon houden. 'Ik ben een dief, heb mensen een lesje geleerd, boodschappen voor grote jongens afgeleverd..' Hij aarzelde eventjes. 'En heb een aantal zogenaamde verboden genotsmiddelen gebruikt om de meest kloterige thuissituatie die je je kunt voorstellen te vergeten.' Daar ging hij niet verder op in. Hij wees op één van zijn tatoeages, een wirwar van donkere lijnen die een patroon vormden op zijn arm. 'Een bijkomstigheid van de drugs is inspiratie. Ook zonder kan ik wel tekenen hoor, maar het is erg.. stimulerend.' Hij keek het meisje aan, verwachtend dat ze hem nu zou afschrijven als een junkie die wat geldproblemen had. Misschien was hij dat in feite wel. Hij haalde zijn schouders mentaal op. 'Mijn dealer werd opgepakt en om zelf strafvermindering te krijgen gaf hij de namen van ongeveer al zijn klanten door. En aangezien ik al een strafblad had, kwam ik direct vast te zitten. Een paar mooie cijferlijsten gaven me de optie om me te laten heropvoeden en mijn opleiding voort te zetten. Zo ben ik uiteindelijk hier terecht gekomen.' Hij keek haar nogmaals schattend aan, voor nu verraadde haar blik niet zo goed wat ze dacht. Hopelijk kwam dat nog. Hij was wel benieuwd wat ze nu dacht van haar kamergenoot. 'Mooi hè?' vroeg hij, licht sarcastisch.

Heel zachtjes begon ze te lachen, hij peilde overduidelijk haar reactie, maar ze kon het gewoon niet laten. 'Ik ben nooit verder gekomen dan wiet, wat voor dingen snoof jij dan?' De gedachte begon in haar op te komen dat Ravay misschien niet helemaal de juiste persoon was om Dean een heropvoeding te geven, ze was ook niet echt de braafste, alleen deed zij het in mindere mate en was ze niet gepakt. Voordeel als je het deed bij vrienden thuis waarvan de ouders op vakantie waren, dan ging het toch minder snel fout. Dat alles kon overigens ook de reden zijn dat juist zij was uitgekozen, de tatoeages konden worden gezien als een band tussen de twee en mocht je iemand nieuwe normen en waarden willen leren, dan moest de persoon in kwestie wel een soort van respect hebben - wat natuurlijk wederzijds moest zijn - of in ieder geval de intentie iets van je aan te nemen.
'Ik zal niet zeggen dat je hier drugs kan nemen, maar als je eens inspiratie hebt, wie weet vind je het wel leuk om mij een nieuwe tatoeage te geven? Ben wel nieuwsgierig naar je designs als je niet high bent, van wat ik kan zien, heb je wel duidelijk talent en ik vind het niet erg om mijn persoonlijke artiest te hebben.' Ietwat grinnikend knipoogde ze naar hem, maar ging verder niet in op de andere stukken van zijn verleden. Iedereen kon bedenken wat het betekende dat hij mensen een lesje had geleerd, er was geen reden om daarop in te gaan. 'Over een half uurtje hebben we trouwens lunch en daarna onze eerste les, geen idee of je nog leuke plannen had voor die tijd?'

Hij was al verbaasd dat ze blijkbaar wel drugs had gebruikt. Wiet was dan geen zware drug, het was voor veel gebruikers een opstapje geweest naar zwaardere genotsmiddelen. Dat had zij overduidelijk niet gedaan, ander had hij de tekenen wel kunnen herkennen en dan was ze al helemaal niet naar deze school gekomen om iemand anders te heropvoeden. 'Cocaïne, vooral. Soms ook wat pillen, lag eraan waar ik zin in had. Spuiten deed ik niet. Zonde van je huid.' Hij moest er even om glimlachen. Hij had nooit van de naald van heroïne gehouden en de mensen die het gebruikten, zagen er niet uit. Nee, zo wilde hij niet eindigen en daarom was hij weggebleven van die naald. De enige naalden die hij op zijn huid zette waren die van zijn tatoeageapparatuur, die ergens onder in zijn tas verstopt moest zitten. Dat hij het meegekregen had was een wonder, ze hadden ongeveer alles dat als wapen kon fungeren, afgenomen. Dit kleine wondertje had hij met veel moeite mee kunnen nemen. 'Ze hebben alle drugs geconfisqueerd, dus als het goed is, kan ik er hier toch niet aan komen. Dat wordt afkicken.' Die gedachte maakte dat zijn gezicht even betrok, maar op zich was er wel een positief puntje: Hij mocht dan wel geen drugs meer gebruiken, de reden dat hij het in eerste instantie was gaan gebruiken was ook weg. Zijn ouders konden hem niet bereiken hier, daar had de politie (op Dean zijn verzoek) voor gezorgd. En daar was hij in ieder geval blij mee. 'We zullen wel zien wat ik met dat huidje van jou kan doen, al zal je op moeten passen met waar je ze laat zetten. Voor je het weet zit jij aan de andere kant van het heropvoedingsprogramma, braaf meisje.' Dat was meer als een grapje bedoeld dan als gemene spot, hij knipoogde er zelfs bij. Hij zou het totaal niet erg vinden om een keer iets op haar huid te zetten, wel nee. Dat was toch anders dan alleen jezelf tatoeëren.

Heel lichtjes fronsten haar wenkbrauwen terwijl ze nadacht over de naald met heroïne, dat was sowieso iets wat zij nooit zou doen. Ravay hield niet van naalden en de enige uitzondering daarop was een tatoeage, misschien vreemd, maar ze kon er gewoon niet tegen dat mensen spullen in haar lichaam gingen spuiten die bedoeld waren om haar beter te maken, echter altijd flink wat bijwerkingen hadden. Vaccinaties noemden ze dat, hoogst overbodig. Het was ook geen probleem als ze die zelf moest doen, bij anderen wel te verstaan, want dat was anders, maar zelf hoefde ze dat niet hoor.
'Zoals je ziet, heb ik al flink wat tatoeages en ik denk niet dat de leiding hier er heel erg mee zal zitten wanneer daar weer eentje bij komt. Immers stopte het hen ook niet om me jou te laten heropvoeden, dus ik gok dat het wel goed komt en misschien vinden ze het wel heel dápper van me dat ik dichter dan de verplichte twee meter bij jou in de buurt durf te komen!' Als hij haar kon plagen, dan zou zij dat ook doen. 'Kom op, over vijf minuten moeten we in de lunchzaal zijn en je ziet eruit alsof je wel wat te eten kan gebruiken. Fatsoenlijk eten, hopelijk.' Zelf liep ze al naar de deur en opende deze, echter stopte ze wel met lopen en wachtte tot hij ook kwam. Het was niet slim om meteen al alleen naar buiten te lopen en zo te riskeren dat er onmiddellijk handboeien nodig waren. Het was niet echt haar ding om aan iemand of iets vast te zitten.

dit is trouwens wat ze dan nu aanheeft enzo

http://orig07.deviantart.net/30dd/f/2013/234/5/a/lass_by_suicidelass-d6j9x0v.jpg

sexy ding is ze.

'Iedere minuut die ik met jou doorbreng doet me twijfelen aan de mensen die hebben besloten dat jij aan de eisen voldoet om iemand te heropvoeden, Ravay.' Hij schudde zijn hoofd en kwam overeind, om inderdaad maar te zorgen dat ze niet direct al gepakt werden met meer dan twee meter afstand tussen zich. Hij negeerde de opmerking over zijn ietwat tengere postuur maar, want hij wist dat hij mager was en best wel wat meer vet kon gebruiken. Kwam doordat hij drugs had gebruikt, dat onderdrukte het hongergevoel en daardoor was hij dus niet al te breed. Wel sterk hoor, dat zeker. Gewoon niet breed.
Hij bestudeerde nogmaals haar tatoeages. Het waren er veel, maar ze zaten meer verspreid dan die van hem. Waar hij ze vooral op zijn bovenlichaam had, had zij ze ook op haar benen. Ze waren wel erg mooi hoor, dat had hij volgens mij al gezegd, maar heel anders dan die van hem. Niks mis mee. Hij sloot de deur achter hen, pakte in een snelle beweging de sleutel van het meisje af en stak deze in het slot, om de deur snel op slot te draaien. Daarna keek hij rond, in de hoop ergens bordjes te zien waarop de richting aangewezen werd. Dat bleek niet het geval te zijn, dus hij keek zijn kamergenote maar even aan. 'Ik neem aan dat er niet heel toevallig een plattegrondje bij die regels zat, of wel? Anders gaan we nog lang moeten zoeken naar onze lunch, ben ik bang.' Hij wachtte eventjes af, keek rond in de hoop wat medeleerlingen te zien die wel wisten waar ze heen moesten, maar tevergeefs. Dat werd gokken, wat hem betreft.

'Hey, ik ben dan misschien niet de braafste, maar ík zorg er tenminste voor dat ik niet gepakt word en dat valt niet te zeggen over iedereen in dit gesprek!' Hierbij even buiten wege gelaten dat ze wel echt een stuk braver was dan Dean, echter was het niet nodig om dat erbij te vermelden, het haalde de grap een beetje uit proportie. 'Zonder mij zou je meteen verdwalen hoor, want ik heb tenminste gelezen waar we heen moeten en wat we moeten doen, jij duidelijk niet. Kom op, als al het eten op is dan ga zelfs ik vloeken en dat wil je niet meemaken, dat kan ik je wel vertellen.'
Ravay huppelde half naar voren, verliet de gang met slaapkamers - er even vanuit gaande dat Dean toch wel zou volgen - en kwam uiteindelijk in de eetzaal terecht. Er waren nog niet heel veel mensen, terwijl ze toch al een paar minuten te laat waren, wat haar alleen maar op de hoogte stelde van de hoeveelheid die niet in staat waren om de regels te lezen. Overigens wist ze niet dat haar opmerking over het lezen van de regels vervelend uit zou kunnen pakken bij Dean, hoe moest zij weten dat hij dyslexie had? En zelfs als ze het wist, dan was de opmerking waarschijnlijk ook gekomen, ze was lomp in dat opzicht. Fragiel, klein en lomp. Ze sloot ondertussen achteraan bij de rij voor het eten en bekeek de mensen eens. 'Vertel, ken jij nog mensen hier?' Zelf kende ze helemaal niemand en eigenlijk zagen ze er geen van allen uit alsof ze het echt goed met hem zou kunnen vinden.

'Touché,' reageerde hij, iets minder enthousiast dan daarvoor. Ze zei het niet expres, maar het was wel vervelend om opmerkingen te krijgen met betrekking tot zijn lezen. Ach, hij zou het haar straks wel een keer duidelijk maken. Begreep ze misschien ook waarom hij niet al te blij was met haar vakkenpakket. Zorgen voor later, eerst was het tijd voor de lunch, waar het nog vrij rustig was. Niet gek ook, de meesten hadden waarschijnlijk pas net hun kamer gevonden en moesten de regels er nog bij pakken, tegen de tijd dat ze het wisten zou de lunchpauze al voorbij zijn. Maakte voor Dean niet uit, hij had nu in ieder geval de mogelijkheid om wat te eten uit te zoeken, in plaats van met restjes achterblijven. Hij zorgde er wel nauwlettend voor om bij het meisje in de buurt te blijven, die leek er een gewoonte van te maken om weg te lopen en er vanuit te gaan dat hij volgde. Was wel prima voor hem, hij kon het toch wel volgen. Op haar vraag liet hij zijn blik eens door de zaal glijden en hij haalde zijn schouders op. 'Een enkeling heb ik wel eens gezien. Volgens mij om dezelfde reden opgepakt als ik.' Hij boog zich naar haar toe. 'Junkies, eersteklas. Ik heb medelijden met hun heropvoeders, vergeleken met hen ben ik namelijk een engeltje.' Ja, misschien dat Ravay het niet zou geloven, maar Dean had tenminste nog wat sociale vaardigheden. De bekende gezichten die hij hier zag, hadden dat niet. Hij zag dan ook enkele "nette" mensen er een beetje hulpeloos bij zitten of staan, wat een geamuseerd lachje bij hem teweegbracht. Zo erg was het gelukkig nog niet met hun gesteld, naar wat hij zag waren ze een heel redelijk duo.

Zonder pardon schoot Ravay in de lach toen ze hoorde dat Dean zichzelf een engeltje noemde. 'Ik geloof dat onze standaard over engeltjes dan toch wat verschilt Dean, junkies leren mensen geen lesje, of wel?' Ze trok een wenkbrauw naar hem op, ze was namelijk heel even omgedraaid zodat ze hem aan kon kijken, echter ging ze daarna weer richting het eten. Iedereen kreeg een dienblad en je kon er gewoon opleggen wat je wilde hebben, was een stuk beter dan wat ze verwacht had. Alles qua vlees en fruit wat ze kon vinden, gooide ze op haar dienblad. Dit kwam neer op een of andere fruitsalade, worstjes, een hamburger, etc. Het was niet alsof ze andere dingen niet lustte, echter was het wel de eerste dag en dan mocht je jezelf best even laten gaan. Daarbij sportte ze genoeg om die calorieën er weer af te krijgen. Als ze hier konden sporten, maar daar ging ze stiekem wel vanuit.
'Kom op engeltje, laten we eens gaan kijken wie ons fantastische gezelschap verdient!' Ze ging er alweer vandoor. Het werkte wel om nergens naar te kijken en er gewoon vanuit te gaan dat Dean wel volgde. Ravay ging aan een van de tafels bij wat mensen zitten die er best oké uitzagen, waarbij ze doelde op zowel de braverikjes als de criminelen die hier zaten. Beide waren niet echt haar doelgroep, echter was het niet alsof ze momenteel veel te kiezen had. Terwijl ze hen nog steeds aan het bekijken was, prikte ze met haar vork in de fruitsalade en stak het in haar mond, om er bijna in te stikken. 'Het is zo jammer als mensen eten verpesten,' een lichte grom verliet haar lippen terwijl ze de salade aan de kant schoof. Te veel citroensap gebruikt, typisch.

Ze had een ietwat bijzondere keuze gemaakt in haar eten, merkte Dean al snel. Fruitsalade in combinatie met een hamburger, dat was alsof je ging sporten en jezelf daarna beloonde met een zak chips op de bank. Tegenstrijdig, dus. In tegenstelling tot haar, nam hij een hamburger, een flesje frisdrank en zo'n heerlijk chocoladetoetje mee. Ze had zelf gezegd dat hij meer moest eten, dus Ravje had niets aan te merken om wat hij koos. Nu hij het toch over haar had, ze was alweer weggelopen. Met een zucht ging hij achter haar aan, want het was hem duidelijk dat het zijn verantwoordelijkheid was geworden om te zorgen dat ze dicht genoeg bij elkaar bleven. Hij had al genoeg tijd in handboeien doorgebracht. Liever niet als het niet echt nodig was, dus.
Hij nam ongeveer naast haar plaats, op het moment dat zij bijna stikte in haar fruitsalade. Kijk, dat was een soort van karma. Had ze maar niet moeten proberen gezond te doen in combinatie met ongezonde hap. Hij merkte dat hun tafelgenoten nogal terughoudend waren, waarschijnlijk doordat Ravay niet het typische uiterlijk had van een brave heropvoeder en er nu dus getwijfeld werd of ze de bewaking erbij moesten halen omdat er twee criminelen rondliepen zonder begeleiding. Blijkbaar werd toch besloten dat Ravay als begeleider gezien kon worden, want een van hun tafelgenootjes glimlachte flauwtjes om de opmerking van Ravay. 'Het zal waarschijnlijk niet het enige zijn wat ze verpesten qua eten.' Ze wees op haar bord, waar een hoopje slappe friet lag. 'Koud, ongezouten en niet echt lekker.' Nu stak ze haar hand uit naar Ravay. 'Ellen, leuk kennis te maken.'

Het gebeurde in een oogwenk, maar Ravay besloot onmiddellijk dat ze het meisje niet mocht en trok dan ook vrij arrogant een wenkbrauw naar haar op. Je kon zeggen dat Ravay iemand was die standaard afging op haar eerste indruk en als die niet positief was, dan kon je het wel schudden. Het was overduidelijk dat Dean de positieve kant had gekregen, echter vond ze hem dan ook daadwerkelijk intrigerend en ze hadden op het eerste gezicht al wat dingen gemeen, maar die Ellen vond ze niets. Haar hand bleef dan ook in het niets zweven terwijl het roodharige meisje haar in haar ogen keek.
'Ach, mensen verpesten wel meer,' het was de enige opmerking die het meisje kreeg, voordat Ravay weer door ging met haar eigen eten. De mensen om haar heen ietwat verbijsterd naar haar kijkend. Waar was dat vandaan gekomen? Heel simpel. Die Ellen had geblondeerde haren, strak in een knot en veel te veel make-up op haar gezicht. Het zag er niet uit. Niet te vergeten dat haar lippenstift niet bij de kleur van haar huid paste, haar kleding veel te netjes was en ze eruit zag alsof dit de eerste keer was dat ze buiten de deur van haar ouders kwam. Tel daarbij op dat Ravay er niet van hield als mensen de intentie hadden haar aan te raken - andersom was dat natuurlijk wel heel normaal - en iedereen had kunnen verwachten dat Ellen een fout maakte. Als ze haar gekend hadden, tenminste. 'We hebben dadelijk als eerste tekenen, daarna latijn en als laatste biologie, dat zijn de lessen van vandaag nog. Denk je dat we dat overleven, zonder al regels te verbreken?' Haar blik was weer naar Dean gegaan en werd een stuk liever, en vrolijker, terwijl ze naar hem keek.

Het meisje bleef nog even verbijsterd naar haar eigen hand staren, liet deze toen zakken en wisselde een blik met haar buurman, waarna ze weet doorging met het eten van haar slappe frietjes. Dean ving dit alles op en nam dit ook daadwerkelijk in zich op, dit was een kant van zijn kamergenote die hij nog niet gezien had. Mentale aantekening: die kant wilde hij niet tegen zich krijgen. Dat het meisje Ellen dat al had gehad, wad alleen maar meer reden om aan de goede kant van zijn heropvoedster te blijven. Dus deed hij alsof er niets voorgevallen was en hij richtte zijn aandacht op Ravay. 'Ik zal mijn best doen, meet dan dat kan ik helaas niet beloven.' Er speelde een zweem van een grijns rond zijn lippen, waarna hij zijn laatste beetje eten naar binnen werkte. De lessen zouden zo beginnen, dus vervelen zouden ze zich niet hoeven.

De eerste les waar ze bij aanwezig moesten zijn, was Latijn, en persoonlijk was Ravay daar best tevreden mee. Het was - voor haar tenminste - niet erg om te beginnen met een taal die ze toch al beheerste. In het begin zouden ze wat rustiger gaan, zodat de mensen die het per se als vak erbij kregen, zoals Dean, ook mee zouden komen en niet meteen in het diepe gegooid werden. Prima, kon zij een uurtje slapen.
Eenmaal in het lokaal aangekomen, ving ze al de ietwat chagrijnige blik van de docent op en verbaasd trok ze een wenkbrauw omhoog. Als hij nu al het lokaal uit wilde, weg van zijn studenten, dan zou hij het niet heel makkelijk krijgen dit jaar. Wat zij overigens niet wist, was dat niet iedereen die blik kreeg. Er waren wat geruchten de ronde gegaan tussen de docenten voor welke leerlingen je uit moest kijken en zowel Dean als Ravay stonden daarop. Zij was dan misschien de brave, echter was ze wel een betweter en vaak had ze nog gelijk ook, wat haar nooit geliefd maakte bij de docenten. Behalve bij de hele goede, aangezien ze hen geen loer kon draaien.
'Dames en heren, welkom, op de hoek van jullie tafel liggen de verschillende boeken die we gaan gebruiken tijdens Latijn. Deze mag je meenemen naar je kamer, maar zorg er dan wel voor dat ze heel blijven. Nu, open het bovenste boek en sla naar pagina vijf, de inleiding kunnen jullie zelf wel even lezen.'

Met een ietwat naar voorgevoel nam ook Dean plaats in het lokaal. Naast Ravay uiteraard en nadat hij de chagrijnige blik van de leraar ook opgevangen had. Hij beet op zijn lip. Latijns. En deze leraar mocht hem blijkbaar op voorhand al niet, dus dit zou nog een interessant lesje worden. Ze wisten toch dat Dean dyslectisch was? Was dat de reden geweest om hem en Ravay samen te zetten, puur om hem een hak te zetten? Hij wist het niet, maar sloeg het boek open op pagina vijf en kon een zachte kreun niet onderdrukken. De termen in dit boek waren overduidelijk niet voor zijn niveau geschreven en al helemaal niet makkelijk om te lezen. De letters begonnen al direct voor zijn ogen te dansen en met heel veel moeite dwong hij ze terug op hun plaats, moeizaam beginnend aan de eerste regel. Eenmaal die gelezen, wist hij niet wat er nou precies gezegd werd en een verslagen zucht ontsnapte hem. Hij wierp een blik opzij, naar zijn kamergenote. Die leek dit soort literatuur wel te kunnen waarderen. Fijn voor haar, maar hij ging nooit een voldoende kunnen halen voor een vak als dit. Zijn blik schoof terug naar de pagina en hij las de eerste zin opnieuw. Aan andere tafeltjes waren mensen die alweer opkeken uit het boek, omdat ze de opgegeven tekst al gelezen hadden. En hij was net bij de tweede zin. Even eerlijk zijn, hij kon wel janken. Latijns was nog niet eens begonnen en hij wist nu al dat het een hel zou worden voor de rest van het jaar. Als hij dat al volhield.

De inleiding was nog geen pagina lang en was alleen wat gezwets over wat er in dit boek te vinden was. Dit boek ging namelijk gewoon om de mythen en legendes waarin de Romeinen geloofden, niet over het vertalen van teksten of de leefwijzen die ze erop nahielden. Hoewel je kon stellen dat die leefwijzen werden bepaald door de verschillende mythes waarin ze geloofden. In feite moest je dus gewoon verhaaltjes uit je hoofd leren, dat kon iedereen wel. Haar blik ging even naar Dean, die nog naar de inleiding staarde, echter schonk ze hem verder geen blik waardig en keek weer naar voren. Niet iedereen las even snel of vond het even interessant.
'Goed, nu iedereen daarmee klaar is, kunnen we beginnen. Dean, zou jij even kunnen vertellen wat er precies in de inleiding verteld wordt? Ik ga vaker dit soort vragen stellen nadat jullie iets hebben moeten lezen dames en heren, dus beter letten jullie een beetje op. Nu, Dean, vertel het eens.' Hij wist dat de jongeman dyslexie had en, zelfs al was hij echt bezig geweest met lezen, hij het nooit zo snel had kunnen lezen. De docent zelf vond dat de jongeman maar gewend moest raken aan het tempo en gaf hem daarom meteen de eerste beurt. Die twee hadden van tevoren al een klein beetje te boek gestaan als een drama koppel, waardoor hij besloten had zijn gezag meteen te laten gelden.