Ravje & Deanie

Hij wist het. Die vuile gore hufter wist het. Dean zag het aan de blik in de ogen van de man en moest de neiging onderdrukken om naar voren te lopen om de man een klap op zijn voldane smoel te geven. In plaats daarvan haalde Dean diep adem, probeerde nog iets van de pagina mee te krijgen in de tijd die hij nu rekte, maar meer dan de eerste paar regels had hij niet kunnen ontcijferen. Hij keek de leraar aan, maar kreeg het niet voor elkaar om vriendelijk terug te glimlachen. Zijn bloed kookte. 'Zoals u misschien wel weet,' begon hij op een ijskoude toon, 'heb ik last van een zware vorm van dyslexie.' Hij haalde diep adem. Dat was er in ieder geval uit. Hier moest hij het bij laten. Gewoon dit melden, verder niets. Niets bijzonders. Hij kon dit. 'Wat inhoudt dat ik ongeveer vier keer zo langzaam lees als een gemiddelde leerling.' Hij balde zijn vuisten. Stoppen nu. Hij moest niet doorgaan anders was het klaar, werd hij direct de les uitgezet en was het klaar uit voor hem. Maar hij kon het niet. Dyslexie lag gevoelig. Het was één ding om moeite te hebben met lezen, maar de letters dansten al zo lang voor zijn ogen dat hij niet andders kende. Maar deze man, deze zogenaamde volwassene, een leraar zelfs, bleek het nodig te vinden om daar direct al de spot mee te drijven. Om direct erin te wrijven dat Dean nauwelijks kon lezen. Om hem direct voor gek te zetten. Om hem direct een slechte naam te geven, de sukkel van de klas. Hij ging niet huilen. Hij kookte van woede. 'Dus nee, ik kan u verdomme niet vertellen wat ik heb gelezen in de inleiding. Want ik was nog niet klaar met lezen en aan die gore, smiechterige blik van u te zien, weet u dat heel goed.' Zijn handen waren nog steeds tot vuisten gebald en deze trilden onophoudelijk. Nog één woord van die vent en hij zou overeind komen om hem op zijn bek te slaan.

Zodra de iets minder beleefde woorden uit Deans mond kwamen, legde Ravay een hand op de schouder van haar partner en keek naar de docent. 'Maar ik kan heel goed uitleggen wat er in die inleiding staat en dat zal ik doen ook, immers weten de meesten het waarschijnlijk wel, maar dit boek gaat over de legenden en mythes van de oude Romeinen. Hun geloof, om het zo te zeggen, echter ook over de echtheid van die legendes. In velen daarvan bevindt zich namelijk een kern van waarheid. Wat die kern is, leer je in dit boek.' De docent gaf haar een goedkeurend knikje, maar in zijn ogen kon iedereen zien dat hij dit niet zo gewild had.
'Prima uitleg, Ravay, alleen jammer dat ik het aan je partner vroeg en niet aan jou. Het feit dat hij onmiddellijk zo uitvalt en jij hem daarin bijstaat, terwijl je hem op hoort te voeden, zegt wel genoeg over de straf die ik hierbij uit zal-'
'Helemaal niet.' Zonder pardon onderbrak ze de man in zijn zin, wat haar even een verbaasde blik opleverde. 'Er gaat geen straf uitgedeeld worden. Ik ben inderdaad verantwoordelijk voor zijn heropvoeding en in die opvoeding leer ik hem dan ook dat je niet gestraft kan worden voor iets dat niet in de regels staat, alleen omdat anderen vinden dat het gedrag niet door de beugel kan. Nergens, en dan bedoel ik ook nergens, staat dat hij geen grove verwensingen mag uiten. Wat er wel in staat, is dat de partner de ander altijd te hulp mag schieten tijdens een ongekozen vak, wat mijn antwoord rechtvaardigt. U heeft geen enkele grond om uw straf op te baseren, behalve dan misschien uw gekrenkte ego, alleen weet ik echt honderd procent zeker dat ook dát niet in de regels staat.'

Het duurde eventjes voordat hij doorhad wat die hand op zijn schouder betekende en de woorden die door de persoon naast hem gesproken werden, kwam ook vertraagd door. Lichtelijk verbaasd keek hij naar de persoon naast zich, merkte dat de woede in zijn lichaam lichtelijk begon te zakken. Nog niet naar een neutraal punt, maar wel tot het punt dat helder nadenken weer wat makkelijker werd. Ravay zat de leraar hier de les te lezen en verdedigde daarmee hem. Dean was er niet zeker van wat hij hiervan moest denken, maar hij besloot dat zijn mond houden misschien nu het beste was. Ravay kon dit heel goed alleen en hoewel hij echt niet wist wat hiervoor de wederdienst zou moeten zijn, was hij haar nu dankbaar dat ze in de bres sprong, zonder dat ze van tevoren had geweten dat zoiets als dit ging gebeuren. Hier zouden ze waarschijnlijk wel in voor in de problemen komen trouwens, hoewel er misschien geen concrete regel was. Als het aan deze man lag, zouden ze van deze school geschopt worden op de eerste dag. Er klopte een adertje in de slaap van deze man en Dean had het vermoeden dat hij de brutaliteit van het meisje niet lang zou kunnen verdragen. Echter had de leraar niets tegen de feilloze redenering van de betweterige leerlinge in te brengen en kon hij dus niets zijn strot uit krijgen. Hij slikte een aantal keer, kneep zijn ogen samen en keek de leerlinge vuil aan. 'U zult nog van mij horen, mevrouw Delacour.' Alsof er niets gebeurd was, ging hij door met zijn verhaal, vertelde iets over de inhoud van het vak en wat ze zouden leren dit jaar. Dean kalmeerde zelf ook nog wat meer en wierp een blik op het boek dat voor hem lag, waar hij nu al helemaal een stronthekel aan had. Hij durfde geen opmerking te maken tegen Ravay over hetgeen dat voorgevallen was, maar hij zou zijn dankbaarheid nog wel moeten betuigen en zijn excuses aanbieden... Later.

Oh-oh. Het was vast niet slim om de docent meteen het eerste uur van de eerste dag tegen je in het harnas te jagen, maar het was dit keer echt niet haar schuld. Ravay had allang bedacht dat zij goed de regels wilde kennen om ervoor te zorgen dat dit soort dingen niet gebeurden, echter was dit de verkeerde docent om deze trucjes bij uit te halen. Aan het einde van de les, terwijl ze de boeken dicht sloeg en oppakte, schudde hij lichtjes zijn hoofd naar haar. Had ze kunnen verwachten. 'Wacht nog maar even, Ravay, Dean, we moeten praten,' en met praten bedoelde hij vast dat het een monoloog zou worden.
Ietwat geërgerd bleef ze op haar stoel zitten, nadat alle andere leerlingen vertrokken waren en ze keek de docent aan met licht getuite lippen. Dat was een van de kenmerken dat ze aan het nadenken was hoe ze onder dingen uit kon komen. Haar gezicht was altijd heel makkelijk te lezen, maar Ravay was ook niet iemand die goed kon liegen. De feiten zo gebruiken dat ze er iets mee won, ja, daar was ze goed in, echter was dat nog steeds wel de waarheid. 'Ik ben het er niet mee eens dat jullie dit soort gedrag meteen vertonen op de eerste dag en ik weet zeker dat niet alleen ik, maar ook mijn collega's, niet gediend zijn van jullie lak aan respect voor je meerdere. Bij deze besluit ik dan ook dat jullie een dagje mogen proberen wat het betekent om gestraft te worden. Morgenochtend zal de straf klaar zijn, hopelijk hebben jullie er dan iets van geleerd.' Uit een van de lades haalde hij de handboeien en onmiddellijk stond Ravay op, liep met een boog om hem heen en lachte schamper.
'Zie me dan eerst maar te pakken, als dat is hoe het hier moet gaan.' Niemand strafte haar, zelfs haar ouders dachten daar vijf keer over na en deden het dan niet.

'Ik ben het er niet mee eens dat het ú een geinig idee lijkt om een dyslectische, oud-delinquent direct in de eerste les op de eerste dag de eerste beurt te geven met vertellen over gelezen stof, wetende dat deze dyslect nog lang niet de mogelijkheid gehad heeft om de tekst in kwestie te lezen.' Dean snoof diep. Hij had dit hele uur geen minuut meer op het gezwets van die kerel gelet en zich alleen maar voorbereid op de niet te vermijden confrontatie aan het einde van de les. Hij kwam overeind, liep naar de vent toe en keek deze recht aan. Voor de nota: Dean was ongeveer een kop groter dan de leraar en lichtelijk intimiderend. Wel zorgde hij ervoor zijn polsen buiten bereik van het smiechterige mannetje te houden, in de angst dat deze de ranzige gevangenisketenen bij hem om zou doen. 'Als er hier iemand de handboeien verdient omdat hij "dit soort gedrag" vertoont, bent ú dat wel.' Hij spuwde nog net niet in het gezicht van de man, maar het scheelde niet veel. Eerst flikte die vent hem dat gedoe aan het begin van de les, nu kwam hij met handboeien aanzetten? Handboeien, verdomme. Misschien had Dean hier wel een prachtige argumentatie omheen kunnen bouwen en daarmee naar de directeur of leidinggevende of hoe het ook heette van deze instelling kunnen gaan en dan vertellen wat er goed mis was met deze kerel, maar daar mistte hij de gespreksvaardigheden voor. Dean kende de taal van intimdatie en de taal van zijn vuisten, maar beide talen leek deze Latijns leraar niet te kennen. Zonde. Hij snoof, zag een druppeltje zweet op het voorhoofd van de leraar. Schattig. Dit zou nog leuk worden, vooral omdat Ravay echt niet geketend wilde worden.
Niet dat Dean geloofde dat dit allemaal enig effect zou hebben, ze waren vast en zeker niet het enige duo dat direct voor ophef zorgde en er was vast wel iets of iemand aanwezig om de regel af te dwingen als ze niet vrijwillig met de polsen aan elkaar gingen. Dean was nieuwsgierig.

'Het is best een optie dat je het daar niet mee eens bent, helaas heb jij weinig te willen in dit geval en zal het mij ook geen zorg zijn om je dat duidelijk te maken. Intimideer wat je wilt, jongeman, maar weet wel dat het je nergens brengt en er alleen voor zorgt dat je straf lang zal duren dan de al opgelegde tijd.' Hij draaide om, drukte op een knop onder zijn bureau en het duurde nog geen halve minuut voordat er een stuk of vijf erg gespierde mannen in het lokaal stonden. 'Dacht je werkelijk dat we geen bewaking hadden, terwijl we met zoveel delinquenten werken hier. Fout gedacht dan.' De mannen wachten geduldig tot de docent een bevel zou geven, hoewel je kon zien dat ze de twee studenten al in de gaten hielden op onverwachte bewegingen. 'Heren, deze dame en heer weigeren aan elkaar gemaakt te worden met de handboeien. Een beetje hulp zou gewaardeerd worden,' de man was nog niet uitgesproken, of een van de mannen was binnen een paar stappen bij Ravay en zijn hand klemde als een bankschroef om haar pols heen. Een luide vloek verliet de lippen van het meisje terwijl hij haar mee sleurde richting Dean.
'Ik geef je één kans om je pols uit te steken.' De ogen van de man waren ongeïnteresseerd, het maakte hem echt niet uit of hij die twee met geweld aan elkaar moest maken of niet. Het meisje probeerde sowieso al uit zijn grip te komen - waarschijnlijk omdat het daadwerkelijk veel pijn deed - en hij wist dat haar dit niet zou lukken, bovendien had hij nog vier mannen achter hem staan die Dean wel in de juiste positie konden forceren. Mocht dat nodig zijn natuurlijk.

Prima. Alas hij vijf dikke mannen erbij wilde halen om hem vast te ketenen aan Ravay, kon hij het ook zo spelen. Hij spuwde in het gezicht van de leraar en grijnsde erbij, waarna hij zijn pols uitstak om het makkelijk te maken voor de vier kleerkasten. Hij liep zelfs naar het meisje toe, met een iets te rustige blik op zijn gezicht. Nu kwam er een iets andere kant in hem naar boven. 'Als we toch worden behandeld als kleine kinderen, mag ik me dan ook als een klein kind gedragen, juffrouw Ravay?' Hij zette zijn meest onschuldige, kinderlijke stemmetje op en keek het meisje aan met een verwachtingsvolle blik, terwijl hij zijn pols op het laatste moment terugtrok toen ze zijn hand aan die van haar vast probeerden te maken. Hij knipoogde ondeugend. 'Oeps,' zei hij zachtjes, waarna zijn pols naar voren gerukt werd, wat hem het gevoel gaf dat zijn hand van zijn arm losgemaakt diende te worden. Best pijnlijk. Het liet in ieder geval weinig keuze met betrekking tot tegenstribbelen of niet, want voor de beide opstandelingen iets konden doen, waren de boeien al dichtgemaakt. De leraar was duidelijk niet al te blij met de klodder speeksel in zijn gezicht, maar daar kon Dean zich niet al te druk om maken. Waar hij zich pas echt druk om maakte was het feit dat hij en Ravay nu echt aan elkaar vast zaten - letterlijk. Geen onstnappen meer mogelijk, een ontspannen douche aan het einde van en hectische dag was ook niet meer aan de orde. Hij zat aan het meisje vast, voor god wist hoe lang. En de boeien schuurden ook nog eens langs zijn pols, waar hij ook al niet blij van werd. Nee, dit was op geen enkel vlak voordelig. Gelukkig hadden ze tekenen pas morgen, hoe kon hij in vredesnaam iets tekenen als hij aan haar vast zat met zijn tekenhand? Hij zuchtte, trok zich los van één van de kleerkasten die hem nog vasthield en keek deze verveeld aan. 'Niet te intiem graag,' mompelde hij zachtjes. De sfeer had zich ietwat bedrukt met het besef dat hij vastzat.

Een grom verliet haar lippen terwijl haar blik richting Dean ging en ze een wenkbrauw omhoog liet gaan. 'Ziet het eruit alsof ik er momenteel veel moeite mee zou hebben dat jij je als een klein kind gedraagt? Ik heb meer problemen met het feit dat de zogenaamde organisatie hier zich niet eens aan hun eigen opgestelde regels kan houden en ons straft, terwijl ik de regels tenminste ken. We zitten opgescheept met een flink stel idioten en het maakt mij niet veel uit als jij het dan nog wat erger maakt, een hogere straf dan dit is er toch niet.'
Haar blik boorde zich ondertussen in die van de leraar, echter werd ze heel even afgeleid toen ze hoorde dat de handboeien echt goed vast zaten. Hoewel ze het later waarschijnlijk nog heel irritant zou vinden, kon ze er voor nu wel mee leven. Het was in ieder geval beter dan de ijzeren greep van de man hiervoor, aangezien dat wel degelijk pijn had gedaan en ze daar niet zo van hield. Wie wel. 'Laten we gaan Dean, er is niets over om hier te blijven want zelfs de docent heeft geen waardigheid meer op te houden. Als hij die ooit al had.' Met een ruk draaide het meisje om en liep weg, hoewel ze toch besloot even te wachten. Voordat ze vast zaten, was Dean toch wel achter haar aan gelopen, echter wist ze zeker dat ze niet in staat was om hem gewoon achter haar aan te sleuren. Er was een lichtelijk verschil van spieren tussen de twee en Ravay was heel goed op de hoogte dat ze het af zou leggen tegen hem. Misschien niet qua hersenen of zelfs EQ, maar wel op het gebied van spieren. Die van haar waren niet eens zichtbaar en die van hem, tsja, daar kon je niet bepaald omheen. Letterlijk.

Hij kon wel lachen om haar, ware het niet dat de situatie misschien niet helemaal vroeg om gelach. Hij had zijn spullen gelukkig al bij elkaar gepakt, anders was het nu wel problematisch geworden. Hij miste een hand, een hand die nu meegesleurd werd door het meisje. Nou ja, ze probeerde het heel eventjes maar leek zich direct te beseffen dat ze die krachtmeting nooit zou kunnen gaan winnen. Hij zou niet tegenwerken, in tegendeel. Nog een fiks geïrriteerde blik ging er naar de leraar, waarna Dean achter het meisje aan liep en ze dus de gang in liepen. Het was nog redelijk druk, aangezien er tussen de voorgaande les en de volgende een kwartier pauze zat. Dat betekende dus direct dat er blikken geworpen werden op het tweetal met de handboeien, gefluister rees op uit de menigte en Dean moest zijn kaken op elkaar klemmen om venijnige opmerkingen in te houden. Niet dat hij het erg vond om vast te zitten, hij vond de toon die sommige mensen gebruikten, veel vervelender. Medelijdend naar Ravay, maar neerbuigend naar hem. Vervelend. Hij balde zijn ene hand tot een vuist en deed met zijn andere hand zijn best om de boei niet te veel om zijn pols te laten schuren. Het dragen van handboeien was één ding, het kaputschuren van je pols een ander. Dean had er ervaring mee en had ook gezien hoe mensen en zelfmoord mee hadden geprobeerd te plegen, met opzet van hun boeien af te komen. Geen van de dingen stond hem echt aan en alleen de gedachte aan een opengeschuurde pols deed de rillingen al over zijn rug lopen.

Het viel haar onmiddellijk op dat de meeste mensen boze blikken naar Dean wierpen en dat zij als het slachtoffer bestempeld werd, terwijl daar echt niets van waar was. Sterker nog, als zij zich er niet mee bemoeid had, dan was er misschien wel een oplossing mogelijk geweest. 'Oh kom op, rot een eind op allemaal en ga als braverikjes naar je eigen klas. Als je van plan bent om te staren, heb dan ook het lef om dichtbij te komen in plaats van drie meter verderop te staan bibberen.' Een paar wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog, ze hoorde bij de lievelingetjes van de leraren, tenminste zo dachten mensen over haar aangezien Dean toch een stuk erger was, dus hadden ze niet verwacht dat zij zo zou reageren. Het bleek echter wel te helpen, groepjes voelen uit elkaar in duo's en de meesten gingen gewoon alvast naar het lokaal.
'Volgens mij hebben we nu een van jouw vakken, zou best eens tekenen kunnen zijn. Niet dat ik kan tekenen, dus als jij nou gewoon tekent en ik zorg dat het blad niet verschuift, hebben we vast genoeg aan twee handen.' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze verder naar het lokaal liep. Ze moest toch iets? Het had ook geen zin om de gehele dag chagrijnig te blijven, dan kon ze beter aan mensen laten zien dat dit geheel en al de bedoeling was.

Hij beantwoordde haar glimlach ietwat flauwtjes. Wie had gedacht dat zij de sterkere persoonlijkheid leek te hebben? Hij in ieder geval niet en hij was er ook niet zeker van dat de verhoudingen zo zouden blijven, maar voor nu had hij niet zo veel zin in reageren op de omstanders. Hij was wel opgelucht dat ze in ieder geval een vak kregen waar hij een beetje goed in was, én dat hij niet zijn schrijfhand in de boeien had gekregen. Een gelukje bij een ongeluk. 'Ik vind het prima, beter dan niets, in ieder geval.' Ze namen plaats aan één van de vele tafels, die weer zo neergezet waren dat tweetallen naast elkaar konden zitten. De lerares, een mollige vrouw met donkere haren, zag er streng op toe dat iedereen netjes zijn plaats opzocht en daar niet meer vanaf zou komen. Dean had ietwat gemengde gevoelens over dit vak gekregen, vanaf het moment dat hij hier binnenliep. Met een blik op zijn medeleerlingen kon hij zien dat vooral de wat excentrieke mensen dit vak gekozen hadden en vaak zat de zogenaamde braverik er een beetje met tegenzin naast. Stereotype. Geen van hen zaten aan elkaar vast, zag hij ook direct. Natuurlijk zouden hij en Ravay de eersten zijn, ze waren vast en droomkoppel om als voorbeeld te stellen aan ongeveer alles. Zijn ogen gleden terug naar de docente, die direct van wal stak. Tekenen was niet zomaar een spelletje of iets om te relaxen, het was een kunstvorm. Maar met alleen talent zou je er volgens haar niet komen, je moest ook techniek leren. En die techniek zou zij wel eventjes aan het klasje leren, aan de mensen die het zo lang vol zouden houden. Dean had direct al lichte tegenzin, maar tegelijkertijd voelde hij er alles voor om deze vrouw van haar zelfbeeld af te helpen, het kapot te slaan met behulp van slechts een potlood. Gelukkig zouden ze vandaag geen theoretisch uur krijgen, slechts een uur waarin de docente zou kunnen bestuderen op welk niveau haar leerlingen werkten. Snerende opmerkingen over aan elkaar gebonden polsen zouden waarschijnlijk niet lang uitblijven.

Tekenen was niet bepaald een talent dat Ravay bezat, sterker nog, waarschijnlijk zou een kind van vijf betere krabbels op papier zetten dan haar ooit ging lukken. Op de middelbare was ze er nog prima mee weg gekomen. Ze had de docent wijs gemaakt dat ze een passie had voor abstracte kunst en dat haar krabbels er expres zo uitzagen, doordat ze er altijd een heel verhaal bij maakte, kreeg ze dan wel voldoendes, alleen betwijfelde Ravay of dat hier ook ging lukken. De vrouw zag er niet uit alsof ze zo makkelijk ging geloven wat de studenten haar wijs probeerden te maken, laat staan dat ze luisterde naar het enige koppel dat al aan elkaar vast zat. Nee, dat was niet ideaal.
Uiteindelijk kregen ze dan toch het teken dat ze mochten gaan tekenen, joepie. Geweldig. Je zag dat sommigen meteen aan het werk gingen en een heel idee hadden over wat ze gingen tekenen, anderen leken iets meer verloren en dan had je Ravay nog. Langzaam zette ze wat lijnen op het papier, toen ze voelde dat de vrouw naast hen stond en verveeld keek ze omhoog. 'Dat ziet er niet uit,' wat fijn dat hun docent dat kon zien aan drie lijnen.
'Ik weet het, maar om nu meteen uw kleding te bekritiseren, leek mij wat overdreven. Goed dat u het zelf door heeft!' Na die opmerking draaide Ravay zich weer terug naar haar blad en ging verder met random streepjes zetten. Je kon horen dat de vrouw haar adem even in had gehouden, echter liep ze wel verder. Natuurlijk gingen ze daar nog wat van horen, echter was Ravay nu eenmaal chagrijnig en het was niet alsof ze nog een keer aan Dean vast kon worden gemaakt. 'Kan jij niet voor ons beide tekenen? Zelfs met de smoes dat dit gewoon abstracte kunst is, gaat het niet meer lukken, denk ik zo.' Een kleine zucht verliet haar lippen, terwijl ze richting Dean en zijn blad keek.

Dean was, ondanks zijn handicap, al een eind opgeschoten met zijn werk. Hij keek op toen de vrouw achter hen bleef staan en een kritisch woord over Rav te zeggen had, maar hem in het geheel negeerde. Waar hij wel blij mee was. Ze keurde zijn werk nog geen blik waardig, maar dat was misschien maar goed ook, na de brutale woorden van Ravay. De vrouw schuifelde weg, dus hij keek naar zijn lotgenote. En naar haar papier. Sceptisch. Ze had werkelijk geen talent. Maar daar was ze waarschijnlijk zelf ook van op de hoogte, dus het leek hem niet relevant om het er nog eens in te wrijven. 'Ik weet niet wat je wilde gaan tekenen, maar als je niet te veel vage lijnen op je papier zet, maak ik het zo wel af en dan kun je met een goed verhaal over basislijnen aan komen zetten. Ik hoop dat je weet wat ik daarmee bedoel?' Hij keek haar even aan, maar ondertussen wierp hij wel telkens blikken op zijn eigen werk, dat de vormen begon te krijgen van een schets van een gezicht. Er waren nog geen details aangebracht, maar wel enkele scherpe trekjes en herkenbaarheden aangebracht. Enkele lijnen van lange haren liepen ook al langs het smalle gezicht, maar Dean wist nog niet zo goed wat hij verder ging doen met deze tekening. Dus nu gleed zijn blik helemaal weg van zijn tafelgenote, de ruimte door. En omdat daar niets te zien was dat zijn inspiratie prikkelde, bleef zijn blik hangen op een tatoeage die hij zelf op zijn eigen arm had gezet, zelf had ontworpen. Er onstond een idee. Hij glimlachte even, maar voordat hij zch daar weer op focuste, moest hij eerst zijn aandacht weer naar zijn buurvrouw laten gaan, en haar streepjes.

Hoe dom zou hij haar vinden als ze nu bekende dat ze geen idee had wat basisstrepen waren? Waarschijnlijk vrij dom, echter was het niet haar schuld dat ze hier zat, híj had dit vervloekte vak gekozen. Een van de vervloekingen overigens, aangezien ze geen van zijn vakken echt geweldig vond. Ze was ervan overtuigd dat dit andersom ook het geval was, echter was dat voor haar minder erg. Zij kon hem makkelijk bijles geven, andersom was lastiger. Niet omdat hij zogenaamd te dom zou zijn om bijles te geven, nee, meer omdat Ravay een onmogelijk kreng was als andere mensen slimmer bleken te zijn op bepaalde aspecten en ze erg veel moeite had met dat accepteren. Het kon dus best zijn dat ze de bijles voor zichzelf zou verpesten. Niet te vergeten dat ze niet eens haar papier vast kon houden zodat het bleef liggen, slecht excuus, maar wel een excuus dat ze ging gebruiken.
'Ja, ik heb geen idee wat je bedoelt met basislijnen, maar ik blijf gewoon bij mijn excuus dat ik van abstracte kunst houd en zie wel wat er gebeurt. Ik mag vast wel ergens een onvoldoende voor staan. Denk ik.' Haar blik ging richting het papier waarop Dean aan het tekenen was en ze zag duidelijk een gezicht, alleen veel verder dan dat kwam het nog niet. Hij moest ook gewoon verder gaan, het zag er erg mooi uit en ze was nieuwsgierig naar het resultaat. 'Wat teken je?' Ze kon het beter over zijn tekening hebben, aangezien die van haar gewoon rampzalig was en zelfs met zijn hulp, ging het waarschijnlijk niet heel goed worden.

'Ik dacht dat jij de regels had gelezen,' reageerde Dean zonder op te kijken van het papier, waarop hij nu driftig lijnen schetste en uitwerkte. 'Je mag een onvoldoende staan, één onvoldoende. En die onvoldoende mag niet lager zijn dan een vijf, anders haal je het jaar automatisch niet.' Hij keek nu wel even op, naar het papiertje dat voor zijn tafelgenote lag. 'Gelukkig voor jou is een vierenhalf afgerond ook een vijf, maar de vraag is of je het daarmee red.' Dat bedoelde hij niet gemeen, hij maakte zich zelf namelijk ook veel zorgen om het feit dat hij niet lager dan een vierenhalf voor één van Ravay mocht staan. Dat zou zeker een uitdaging worden. Hij wilde er niet te lang bij blijven hangen en focuste zich dus op de andere dingen die Ravay had gezegd. 'Basislijnen zijn de basis van iedere tekening.' Hij probeerde een vergelijking te zoeken. 'Denk aan de standaardwoorden in een taal, de zinsopbouw bijvoorbeeld. Dat is de basis waaruit je werkt. Met tekenen is dat niet anders, zonder basis zul je nooit de taal vloeiend beheersen of een tekening perfectioneren.' Ondertussen werkte hij weer verder aan zijn eigen tekening. De haren kregen nu al diepte, net zoals de kuiltjes in de wangen van dit onbekende meisje. De hals kreeg wat schaduw en hij besloot dat hij wel verder kon gaan met de krullende lijnen op het gezicht en rond de ogen, waar hij trouwens wel nog wat details in aan zou moeten brengen. Maar daar had hij geen tijd voor, de lessen waren daar nu eenmaal niet lang genoeg voor. 'Ooit gehoord van Día de los Muertos?' Hij keek haar even schuin aan, maar wachtte niet echt op een antwoord. Hoewel het niet perfect zou worden, wilde hij toch wel iets van een finishing touch aan kunnen brengen in zijn tekening voordat de tijd om was. En aangezien hij ook nog moest spelen met het papiertje van Ravay, zou het een uitdaging worden.