They're dead. And they walk.

Ze had gerend, keihard gerend. Kilometers afgelegd, om maar steeds verder van de stad te lopen, om de puinhopen achter zich te laten. Er was niets meer over, geen enkele vorm van leven was overgebleven en eigenlijk had ze nog steeds geen idee wat er nu echt aan de hand was. Het enige wat telde was dat ze nog in leven was en dat verder iedereen dood was. Of, ze dacht dat iedereen verder dood was. Zouden er nog anderen zijn zoals zij, of was ze echt de enige die nog in leven was? Nee, dat zou niet kunnen. Het was niet mogelijk dat zij de enige was, er waren veel meer mensen op deze wereld, mensen met veel meer talenten en wetenschap van overleven. Ze was niet de enige, het feit dat ze er nog was, zou al een gelukstreffer zijn. Nou ja, dan kon ze in ieder geval zeggen dat ze het langer dan een dag overleefd had. Of ja, ze kon het niet zeggen want er was niemand om mee te praten. Zonder dat ze het merkte, werd haar tempo steeds langzamer en ze begon te wandelen, zich niet meer echt bewust van haar omgeving. Alleen de gedachten die haar kwelden, de vragen die ze zichzelf bleef stellen, spookten nog door haar hoofd. Daardoor was ze zich veel te laat bewust van het gegrom achter zich en op het moment dat ze zich omdraaide, werden haar handen al vastgepakt door de klauwachtige vingers van het monsterlijke wezen. Het was dood, het stonk naar de dood. Maar liep, grauwde naar haar en liet zijn tanden op elkaar klappen. Ze gilde, probeerde zich los te trekken en brak daarbij drie vingers van het ding, maar het liet niet los. Opnieuw de klappende tanden en de meurende lucht, terwijl zijn bek steeds dichterbij kwam. Toen was het ineens allemaal voorbij en waren haar handen los, op de grond lag het ding. Een pijl had zich door zijn oogkas geboord en bloed droop eruit, wat ervoor zorgde dat ze kokhalzend een stap naar achteren zette.

Hij dwaalde al uren over dit terrein, gokte hij. Misschien nog wel langer, mijn zijn besef van tijd was weg. Net zoals zijn hart, dat was uitgerukt toen het meisje gestorven was. Nou ja, het was nu toch te laat om daarover weg te kwijnen, hoewel hij het graag nog meerdere malen zou doen. Ze was dood, hij had haar laten sterven en in plaats van met haar te sterven, zwierf hij nu over de verlaten straten van het buitengebied, met enkel een paar houdbare etenswaren en een vliesdeken tegen de mogelijke kou, hoewel hij het nooit snel koud had. Hij liep door, schoot door hoofden van walkers als zij te dicht bij kwamen en op deze manier ging hij door, tot er ineens een gil opklonk. Hij draaide zijn hoofd automatisch en zag hoe een meisje met sluik blond haar aangevallen werd door een levende dode. Nou ja, ze was wel iets ouder dan een meisje, een jaar of twintig gokte hij. Maakte niet zo heel veel uit, ze zou dood zijn als hij niet snel ingreep en hoewel hij niet vaak levens redde, waren er nu nog maar zo weinig levenden over, dat die die er nog waren, te kostbaar waren om te verspillen. Hij hief zijn kruisboog, richtte en schoot recht door de oogkas van het monsterlijke ding door. Het was verwarrend om een keer iemand te redden in plaats van te doden, maar ach. Hij liep op het meisje toe, die zelf achteruit liep omdat ze waarschijnlijk niet zo goed tegen die dode lelijkerd kon. Nou ja, dat maakte ook niet zo uit want hij pakte haar bij haar schouders, zorgde dat ze stilstond. 'Niet vergeten achter je te blijven kijken,' fluisterde hij zachtjes in haar oor en met een nieuwe gil draaide zij zich om, in eerste instantie bang maar daarna een stuk rustiger. 'Heb jij hem gedood?' Hij knikte in antwoord op haar vraag en zij omhelsde hem alsof ze beste vrienden waren. Opnieuw zoiets raars, maar ze zou hem zo wel loslaten. Alsjeblieft, kon ze hem nu loslaten? Anders werd het ongemakkelijk.

'Vies ding,' mompelde toen één van de dingen haar richting uit schuifelde, waarna zij met het zwaard dat ze eerder had gekregen het hoofd van het ding insloeg, waarna deze met een doffe klap neerplofte. Hij was weg, zij was waarschijnlijk weg. De spullen waren weg en nee, ze wilde niet terug om ze te halen. Niet als dat betekende dat ze hén weer zou zien. Opnieuw gegrom, waarna ze haar zwaard de lucht in zwaaide en inhakte op het hoofd van het ding, waarna ze hem met haar voet van het zwaard duwde. Het feit was dat er nog veel meer zouden komen, héél veel meer. Er was misschien niemand meer over zoals zij, alleen de wandelende doden. Ze draaide haar zwaard even rond, waarna ze in één beweging twee van de dingen ten gronde richtte. Kon bijna een spelletje worden zo. Ze zuchtte even, waarna ze de deur forceerde en deze uiteindelijk opende. Ze hoorde opnieuw voetstappen, maar ze waren deze keer veel regelmatiger en dit ding sleepte zichzelf niet vooruit. Ze schuilde achter aan halve muur, waarna ze voorzichtig over de rand keek en verbaasd opkeek toen een jongen, die zo te zien iets langer was dan zijzelf, de ruimte inliep. Ze was niet de enige, voorlopig niet. De jongen keek opzij, waardoor zij te laat was om zich opnieuw te verschuilen en ze liep op hem af, waarna ze hem in een wilde beweging tegen de muur drukte en hem met haar arm klem zette. 'Jij,' begon ze, 'geef me die spullen, nu.' De jongen werkte tegen, probeerde haar van zich af te duwen, maar haar beweging was te snel geweest en hij zat echt klem. Ze hoorde glas achter zich breken, waarna ze opnieuw gegrom en geschuifel hoorde. Ze liet de jongen los, die snel hapte naar adem en begon te rennen, het enige probleem was dat de dingen opeens langs alle kanten kwamen en ook naast zich hadden ze zich een weg in het gebouw weten te maken. Er was er zelfs één die haar arm greep, waarna ze begon te gillen, terwijl ze met haar zwaard de anderen probeerde te vermoorden. Ze waren met veel, veel te veel voor haar alleen. Wacht, ze was niet alleen. De jongen was naar buiten gelopen en had haar belager neergestoken, waarna hij het raam verder aan stukken sloeg en zij er door klom. Had hij haar... Gered? Ja, daar leek het wel op. Dankbaar knikte ze hem aan, waarna ze controleerde of er nergens bloed op zijn lichaam zat dat van hém was.

Hij wist niet wat het was geweest, maar hij werd tegen de muur aangedrukt en er werd al meteen van hem verwacht dat hij zijn spullen aan zijn belager gaf. Na-ah. Kon ze wel vergeten, moest ze zelf maar even naar de kleine winkel van het tankstation gaan. Dit waren zijn spullen. Gelukkig had ze de kans niet om hem nogmaals te bedreigen, want het geluid van brekend glas galmde al door de ruimte en het meisje liet hem vrijwel meteen los, waarna ze panisch naar een uitgang begon te zoeken. Nou ja, dat ze maar zocht. Hij had er lang één gezien en na een blik opzij liep, haalde hij een klein paneel weg en kroop zo door een buis naar buiten. Deze gebouwen hadden altijd wel wat mankementen en dit was er één van, één dat ook behoorlijk in zijn voordeel werkte. Net op het moment dat hij er vandoor wilde gaan, hoorde hij gegil, wat erop duidde dat het meisje in de problemen zat en heel even twijfelde hij, waarna hij één van de wezens die haar arm had gegrepen langs achteren neerhaalde met het simpele zakmes dat hij eerder had gevonden. Nou ja, deze brak daarna al meteen doormidden en hij hielp het meisje door het raam, waarna deze haar blik over zijn lichaam liet glijden. In eerste instantie zou hij hier andere dingen bij denken, maar het was duidelijk dat ze controleerde op bijtwonden. 'Nee, ik heb niets, geen zorgen. Tenzij je even wilt controleren,' zei hij, waarna hij even knipoogde en zag hoe een horde wandelende lijken hun richting uit kwam. 'Rennen!' riep hij, waarna hij de arm van het meisje greep en haar meetrok naar de wegen, die nu behoorlijk verlaten waren. Richting de stad, er waren er hier té veel. En hij had wapens nodig, want hij had maar één zakmes gehad en dat was nu kapot. Of ja, hij had er nog één, in zijn tas, maar dat zou hij niet zomaar gebruiken omdat hij daar misschien nieuwe wapens van kon maken. Misschien, dan moesten ze eerst een veiligere plek zoeken.

Hij had de levende dode gedood, zij omhelsde hem omdat ze nog leefde. Als hij er niet geweest was, zou zij nu ook dood geweest zijn en dat leek haar nu niet echt een prettig vooruitzicht. Ze leefde nog en uiteindelijk liet ze hem los, omdat ze niet het gevoel had dat hij heel erg blij was met haar omhelzing. Of in ieder geval, zo leek het wel want hij reageerde niet al te warm op haar aanraking. 'Sorry,' mompelde ze toen ze hem weer losliet en ze besloot dat hij één van de meest angstaanjagende mensen was die ze ooit gezien had. De bleke huid die volstond met zwarte inkt en de donkere ogen die niet echt warmte uit leken te stralen. Hij maakte haar bang, maar hij had ook net haar leven gered dus eigenlijk kon hij haar niet dood willen. Ze was blij niet meer alleen te zijn en dat was het belangrijkste. Nee, het belangrijkste was dat hij een wapen had en haar ermee kon beschermen. Dus besloot ze om hem niet boos te maken en bij hem in de buurt te blijven, maar voordat ze dat op een iets minder dwingende manier duidelijk kon maken, deed hij dat al. Ongeveer. In ieder geval pakte hij haar bij haar arm en hij trok haar haar mee, in een looppas die ze wel bij kon houden, maar haar niet natuurlijk liet lopen. Het was tussen rennen en wandelen in en dat was precies scheel naar haar mening. Nou ja, het was niet dat ze echt veel keuze had en ze liepen door, haar ene arm in de houdgreep van zijn hand en haar andere arm hing er nutteloos bij, alsof ze een dode was die niet eens goed kon lopen. Nee, ze was niet gebeten en hij ook niet, anders had ze het vast wel gezien. De bloedvlekken op zijn huid waren niet van zijn wonden, maar van dode tegenstanders. Hoe lang liep hij hier al rond? Net zo lang als zij, minder lang? Ze wist het niet en wilde vragen, maar ook weer niet. Als ze iets verkeerds zei zou hij haar toch wel door haar hoofd schieten en dat was precies wat ze wilde vermijden, omdat het gewoon niet positief voor haar uit zou pakken. Ineens stopte hij en zij botste bijna tegen hem aan, maar op het moment dat ze daar een opmerking over wilde maken, legde hij een vinger tegen zijn lippen en wees daarna naar de horizon, waar twee figuren zichtbaar waren. Zombies? Of andere overleven?

Hij wist niet waar hij mee bezig was, maar nadat ze hem losgelaten had en aangestaard had alsof hij een boeiend biologieproject was, pakte hij haar arm vast en trok, sleurde, haar mee. Hij hield niet echt rekening met haar, want zijn eigen tempo was veel sneller dan dat van haar, waarschijnlijk. Haar benen waren dan ook minder lang dan die van haar en dus merkte hij ook wel dat hij haar echt aan het meeslepen was, aangezien ze achterbleef en hij haar af en toe echt moest trekken. Nee, hij wilde niet langzamer gaan lopen want straks werden ze ineens ingehaald door de walkers. Waarom nam hij haar eigenlijk in eerste instantie mee? Omdat ze een overlevende was, net zoals hij. Omdat ze waarschijnlijk één van de weinige was die nog niet dood was en herrezen was. Nimue. Nee, niet aan denken. Dit was een geheel nieuwe situatie en het verleden was het verleden, hij moest niet blijven hangen bij het dode meisje want dat zou zijn situatie niet bevorderen. Hij liep door, dacht niet echt na. Tot hij ineens figuren zag en stopte met lopen. Twee figuren op enkele honderden meters afstand, maar hij kon niet zien of ze gevaarlijk waren of niet. Wat waren het? Leefden ze of waren ze doden? Hij had geen idee en hij wist zeker dat het meisje naast hem het ook niet wist, anders zou ze het vast wel gezegd hebben. Dat betekende dat hij haar een duwtje gaf richting het hoge gras, waar ze doorheen zouden gaan lopen. Zijn zicht op de twee figuren was nu niet meer goed, maar dat was van klein belang. Uiteindelijk duwde hij haar op de grond naast een wagen en wachtte zelf af tot de twee figuren dichtbij genoeg waren. Geen slepende stappen, geen gegrom als wilden. Mensen waren het waarschijnlijk. Dus kwam hij overeind, richtte hij zijn kruisboog op de langste van de twee, de man. 'Blijven staan of ik jaag deze pijl door je kop heen,' siste hij dreigend. Het meisje naast hem moest maar even blijven zitten, ze zou toch niet echt van pas komen en zijn tegenstanders waren toch niet in de overmacht. 'Zijn jullie gebeten?'

Ze had de man in eerste instantie niet opgemerkt, pas toen deze een kruisboog voor het gezicht van de andere jongen hield had ze hem gezien. Ze slikte even moeizaam, waarna ze haar blik wierp op de jongen die haar eerder had gered en waarvan ze zijn naam nog niet eens wist. Ze kon nog altijd toeslaan met haar zwaard, nu ook zijn leven redden zodat ze ongeveer bij elkaar in het krijt stonden, maar de jongen kon nog altijd sneller zijn dan zij en dan was hij ook dood. 'Nee,' zei ze uiteindelijk. 'We zijn niet gebeten. Het bloed is van de dingen en haal nu die kruisboog maar weg, je wilt toch niet de levenden gaan vermoorden, of wel?' Ze keek de man strak aan, grijnzend om het feit dat hij wel de minst gevaarlijke persoon van de twee had uitgekozen. Zij was namelijk de enige met een echt wapen, het zijne was kapot gegaan. 'Kijk, als je wilt dat we gaan, geen probleem, maar zeg dan wél even waar je dat ding vandaan hebt, want het is niet zo dat wij ruim op voorraad zitten.' Nou ja, het feit dat hij van de stad vandaan kwam, wilde ook zeggen dat het daar niet zo veilig meer was. Nou ja, op de wegen ook niet echt. De horde was gelukkig wel uit het zicht verdwenen, maar hoe lang zou het duren voordat deze opnieuw opdook? Was het trouwens nog ergens veilig of niet? Nee, vast niet. De hele wereld bestond uit wandelende lijken, of ja, niet de hele wereld. Zij waren nog hier. Vier tegen de overige zeven miljard. Ze keek de man aan, volgde de lijnen die langs zijn nek liepen en merkte op dat dat bij de andere jongen ook het geval was. Ze grijnsde even, waarna ze achter zich keek, hopend dat de jongen de andere met rust zou laten. Wacht, ze noemde de man met de kruisboog wel twee en de andere één. Hopen dat twee één met rust liet. Klonk niet eens zo slecht, maar goed. Echte namen zouden wel beter zijn, want ze kon ze onmogelijk deze naam geven in een echt gesprek. Zou wel een beetje vreemd zijn. Ze vroeg het straks wel, als ze bij twee weg waren of net niet. Lag er precies aan wat er ging gebeuren, extra hulp was voor haar niet echt slecht meegenomen trouwens. Twee zag er ook niet echt één van de zwaksten uit en als één een wapen zou hebben, zou ze ook nog wat aan hem hebben. Had ze ook al gehad, trouwens, maar goed. Twee moest even de kruisboog laten zakken en dan zagen ze het wel.

Hij hield abrupt op met lopen toen een wildvreemde, wild én vreemd, man een kruisboog op zijn oogkas gericht hield. Gebeten. Dat was dan al de tweede die controleerde, al had de andere persoon het niet letterlijk gevraagd. Nou ja, de andere persoon voerde het gesprek en dat was misschien maar beter ook, aangezien hij misschien voor zijn eigen dood zou zorgen. Ook slim van de meid was het feit dat ze naar de herkomst van het wapen vroeg, de kruisboog zag er namelijk wel een leuk wapen uit en hij had verder ook niet veel. Was voorlopig niet zo handig. Hij speurde de omgeving af, waarna hij nog een ander figuur op de grond zag liggen, een meisje. Geen lijk, maar een levend meisje. 'Is zij misschien wél gebeten dan?' vroeg hij, waarna hij een beter zicht op haar probeerde te krijgen. Dat laatste lukte echter niet zo goed, want hij wilde geen onverwachtse bewegingen maken zodat die pijl zijn hoofd alsnog zou doorboren. Ze hadden de grote groep zo te zien wel achter zich gelaten en voorlopig was het op de straten rustig. Voorlopig, lang zou het niet meer duren. De dingen zaten namelijk overal, dus het kon gewoon niet lang duren voordat er één opdook en één van de vier zou aanvallen. Of het waren er weer meteen meerderen en dan werden ze alle vier aangevallen. Nou ja, dan mocht meneer hier wel even zijn kruisboog laten zakken. Of laten vallen, was misschien nog beter. Dan had hij meteen ook een wapen. Dat zou hij echter wel aan zijn fantasie moeten overlaten, aangezien hij de jonger slimmer beschouwde als dat. Hij had trouwens, voor zover hij kon zien, wel leuke tatoeages. Maakte dat hij niet zo'n afkeer had voor hem, wat hij trouwens wel een beetje had. Hallo, hij hield een kruisboog op zijn hoofd gericht en werd al voor de tweede keer aangevallen vandaag? Ging lekker hoor. Alsof hij er zo zwak uitzag. Het meisje zag er zwak uit ja, het meisje dat op de grond lag dan. Hij vroeg zich trouwens wel af of zij vrijwillig met meneer kruisboog mee zou zijn gegaan.

Ze bleef stil toen de man die haar gered had en het meisje dat aan was komen lopen, praatten. Niet dat ze geheel op haar gemak was, ze voelde ogen op zich gericht en toen ze opkeek, zag ze dat de laatste persoon, een man met enkele tatoeages, naar haar keek. Ze slikte toen hij vroeg of zij gebeten was en schudde daarna haar hoofd, waarna ze ook overeind kwam. Een jongen en een meisje, een man en een vrouw. Ongeveer daartussenin. Zij waren niet gebeten, zij was niet gebeten. Hij was ook niet gebeten, de man die haar gered had. Namen, ze wilde namen hebben. Maar erom vragen was nogal onbeleefd, vond ze persoonlijk. Vragen was geen goed idee en ze bestudeerde het tweetal, om tot de conclusie te komen dat het meisje gewapend was met een zwaard en de jongen, de man, had geen zichtbaar wapen. Wel een tas waar van alles in kon zitten en die had zij niet. Ze beet op haar lip, wachtte tot de man met de kruisboog het woord weer zou nemen en dan zou ze wel zien wat er zou gebeuren. Ze wilde best met zijn allen bij elkaar blijven, om eerlijk te zijn. Een groep van vier had meer kans op overleven dan een groep van twee en met zijn vieren vielen ze toch niet echt op. Vier was een perfecte groep, maar dat was niet haar keuze, haar beslissing om te nemen. Ze wreef over haar arm, waar de sporen van zijn vingers nog in stonden. Niet gebeten, ongeveer onder de bescherming van de man met de kruisboog -die er nu trouwens heel gevaarlijk uitzag- en geen voedsel. Tenzij hij dat had natuurlijk, maar daar kon ze niet direct vanuit gaan omdat het niet goed zichtbaar was. Ze beet op haar lip, hoopte eigenlijk dat hij de andere twee niet neer zou schieten, want dan waren ze de enige andere overlevenden misschien ook wel kwijt. Want ja, misschien waren ze wel met zijn vieren tegen de rest van de wereld, hoewel dat haar niet waarschijnlijk leek. Er waren er vier in een betrekkelijk klein gebied, dan moesten er wereldwijd toch nog veel meer zijn? Of was dat maar een rare gedachtegang van haar, omdat ze zo graag hoop wilde hebben?

Hij aarzelde even toen ze hem opdroeg zijn wapen te laten zakken, besloot ongeveer te luisteren. Hij had zijn hand niet meer echt op scherp, maar alsnog was hij erg op zijn hoede. In ieder geval waren de twee niet gebeten, dat was al heel wat en toen het meisje naast hem ging staan en haar hoofd schudde ten teken dat zij ook niet gebeten was, leek de spanning iets te zakken. 'Dat wapen is van mij en heb ik uit mijn huis meegenomen,' antwoordde hij koeltjes. Niet dat ze er iets aan zouden hebben, zijn huis was in vlammen opgegaan en dus ook alle wapens die hij gehad had, op een aantal messen en de kruisboog die hij in zijn handen hield na. Hij kneep zijn ogen even samen, keek de twee aan. Ze logen niet, ze waren echt niet gebeten. 'Wie zijn jullie?' vroeg hij, aangezien het niet weten van namen alleen maar ongemakkelijk was. Nadat hij dat gevraagd had, bekeek hij wat ze mee hadden. De een een zwaard, de ander een tas met onbekende inhoud. Één verkeerde beweging en hij zou ze neerschieten, want dit waren mensen en die kon je ook pijnigen zonder ze door hun hoofd te schieten, daar was hij al meerdere malen achter gekomen. Nu hij eraan dacht, hij wist ook de naam van het meisje naast hem niet. Maakte niet uit, dat zou vanzelf wel duidelijk worden. Ook zou duidelijk worden hoe nuttig dit tweetal eigenlijk was, momenteel was hij degene die de overmacht en dat wisten ze waarschijnlijk wel. Als hij niet wilde dat ze iets deden en ze deden het toch, schoot hij gewoon een pijl door hun verrekte koppen heen. Oh, nu moet je geen rare dingen gaan denken hoor, eigenlijk vond hij het helemaal niet erg om meer mensen tegen te komen. Hij haatte mensen, ja. Maar hij wist ook dat mensen nodig waren om te overleven, aangezien ze met zijn tweeën niet zo sterk stonden, vooral niet omdat het meisje geen spullen had en dus eigenlijk geen kans op overleven, niet als ze geen hulp had. De jongen zag er niet hulpeloos uit en het andere meisje ook niet. Hij wachtte af.

Ze knikte tevreden, ietwat opgelucht toen twee zijn wapen laat zakken en naar hun namen vroeg. Handig, nu zou ze tenminste echte namen kunnen gebruiken. 'Jac,' zei ze kort, waarna ze de hand waarin ze haar zwaard vast had ietwat ontspande. Het andere meisje was ondertussen ook rechtop komen te staan, waarna ze deze nog een keer grondig bekeek. Ja, ze had gezegd dat ze niet was gebeten, maar voor hetzelfde geld loog ze. Kon altijd, toch? Ze wist dat ze afgemaakt zou worden, maar het meisje zag er goed uit en ze geloofde haar. Ze was trouwens wel aan de kleinere kant, nou ja, zijzelf was namelijk redelijk groot en ook de mannen waren niet geheel klein. Toch viel het haar op en haar uiterlijk maakte ook dat ze er nog jonger door leek, al kende ze de precieze leeftijd van het meisje niet echt. Nou ja, maakte niet uit. Ze leefde en dat was het belangrijkste, al wist ze niet precies hoe. Ze kon wel familie zijn van de jongen, een zus of zo, maar ze leken niet echt op elkaar. Verre van, eigenlijk. Of het lag gewoon aan de inkt, samen met de ruwe stoppels, die hem een ander uiterlijk gaven. Stond hem trouwens niet geheel verkeerd, maar dit was geen moment om zich daarover uit te laten. Het feit dat het zijn eigen wapen was, was zowel handig als angstaanjagend. Nou ja, ze had zelf een wapen, maar dat was niet echt van haar. Ze zou het ook niet kwijtraken, er zaten herinneringen aan verbonden. 'Waar wilden jullie trouwens heen gaan? De wegen zijn niet echt veilig, eigenlijk is het nergens veilig en ik, wij, wilden een plek zoeken waar we konden schuilen. Dat lijkt mij namelijk het veiligste, al hebben we nog wel wat wapens nodig.' Nou ja, zij kon zich wel tegoed doen aan het zwaard, maar één had nog een wapen nodig en zij kon er eigenlijk ook wel meerdere gebruiken. 'Politiebureau is een optie, misschien een wapenhandel in de buurt.' Best ironisch als ze een politiebureau binnen zouden vallen. Stelen van de politie. Ze grinnikte even, nu was het niet meer stelen, toch? Nee. Het was overleven.

Hij liet zijn kruisboog zakken, goed. Hij zette ongeveer meteen een stap achteruit en grijnsde even toen het meisje rechtop ging staan. Zag er niet verkeerd uit, Jac ook niet trouwens. Goed idee van meneertje kruisboog om de namen te vragen, hij kon nu toch al één iemand aanspreken. 'Benji,' mompelde hij, waarna zijn ogen op het meisje gericht bleven. Nou ja, vragen om hun namen was misschien overbodig, omdat ze die zelf zouden zeggen. Als ze zo beleefd waren dan. Het meisje zag er trouwens wel angstig uit, wat ook best logisch was. Hij glimlachte even scheef naar haar, waarna zijn blik weer op Jac viel toen deze sprak. Nou ja, hij wilde ook best het woord nemen hoor, maar zij was gewoon altijd iets eerder. 'In het politiebureau kunnen ook cellen zijn om de nacht door te brengen,' mompelde hij. 'Beter dan niets, uiteindelijk. Tenzij jullie een beter idee hebben.' Hij hoorde gegrom uit de verte, waarna een paar wandelaars in het zicht kwamen. 'Maar als jullie een beter idee hebben, gelieve dat dan nu te zeggen,' mompelde hij, waarna hij een tak van de grond raapte met ongeveer een scherpe punt. Zou de dingen ook wel even op afstand kunnen houden. Een politiebureau was trouwens ook goed qua wapens, ze zouden er vast ook meer dan wapens hebben. Misschien zelfs een kruisboog, maar daar hoopte hij niet echt op. Wapens, gewoon wapens. Messen, misschien. Daarvoor zouden ze eigenlijk een huis in moeten, messenblokken leegplunderen. Was wel wat beter dan een zakmes dat meteen brak. Nou ja, hij had er uiteindelijk wel iemand mee kunnen redden. De wandelaars kwamen hun richting uit, waarna hij Jac iets naar achteren duwde en zijn blik in die van de man met de kruisboog boorde. Als hij een idee had, moest hij het nu zeggen.

'Val,' antwoordde ze op de onuitgesproken vraag van Benji. Hij had haar aangekeken en de vraag naar haar naam was bijna van zijn gezicht te lezen, had ze het gevoel. Niet dat het er echt toe deed en dat haar naam echt interessant was, maar ach. Ze wist ook niet waar hij mee bezig was, met zijn scheve lach naar haar. Nou ja, ze keek hem in ieder geval niet al te lang aan, richtte haar ogen op de wagen waar ze tegenaan leunde. Ja, ze stonden midden op een weg en normaliter zou het hier razend druk zijn, maar nu niet. Enkel wat verlaten wagens sierden de geasfalteerde weg en daar bleef het dan ook bij. Ook niets bijzonders te zien, dus ze richtte haar blik op de uitgestrekte en lege velden. Of ja, leeg? Enkele doden kwamen hun kant op en ze slikte, waarna ze een stapje achteruit deed. Alsof dat zou helpen, maar goed. De anderen hadden de dingen nog niet gezien, maar binnen enkele tellen zouden ook zij ervan op de hoogte zijn. Tot die tijd luisterde ze naar het voorstel van de twee nieuwkomers, Benji en Jac. Ze gokte dat de naam van die laatste eigenlijk een afkorting was, want ze kende geen ouders die hun dochter zo zouden noemen. Jac. Nou, eigenlijk maakte het niet uit want ze zou toch niets hebben aan het weten van een volle naam. Trouwens, haar eigen naam was ook een afkorting en het zou best wel eens kunnen dat Benji ook een afkorting van iets was. Ze wist het niet, maar het was heel goed mogelijk want het was een naam die ze nog niet veel vaker gehoord had. Maar opnieuw, het maakte niet zo veel uit. Ze richtte haar blik weer op de levende doden, die ze voor het gemak maar zombies noemde. De enige naam die ze niet kende, was die van haar nieuwe partner. Op een professionele manier dan hè, dat partnerschap. Voor zo ver hij ooit wat aan haar zou hebben. Met een half oor luisterde ze naar wat de anderen zeiden, nog steeds. Een gevangenis, was dat een goed idee? Politiebureau. Dat lag in de stad en aangezien zij die ternauwernood ontsnapt was, dacht ze persoonlijk dat het niet zo'n heel goed idee was. Maar, ze zou haar twijfels niet uitspreken. De man naast haar kwam ook uit de stad, van zijn huis vandaan. Hij zou weten hoe verschrikkelijk het eraan toe was in de stad en dus wel kunnen vertellen dat het geen goed idee was om terug daarheen te gaan. Zelf richtte ze nu vooral haar aandacht op de wezens, die steeds dichterbij leken te komen.

De ene heette Jac, wat sowieso afgeleid moest zijn van Jacqueline. De ander, de man, heette Benji en hij wist niet of het een afkorting was of niet, maar het boeide hem ook maar weinig. Het tengere meisje naast hem daarentegen, haar naam interesseerde hem wel. Val, hoewel dat ook een afkorting was van Valerie. Gokte hij. Hij was niet zo goed met het herleiden van afkortingen, wat bij zijn naam niet nodig was. Hij pakte zijn kruisboog even op een andere manier vast en keek toen naar de twee tegenover hen. 'Roy.' Zo, dus nu waren de namen bekend en ze zouden samen verder gaan, aangezien ze gezamenlijk sterker stonden dan alleen. Hij keurde hun idee wel af trouwens, want het politiebureau lag in de stad. Niet in het centrum, maar toch echt wel in de stad en daar krioelde het van deze wezens. Dus hij schudde zijn hoofd. 'Lijkt me niet zo'n goed idee, in de stad is het vol met dit soort zombies.' Hij maakte een knikje naar de naderende lelijkerds en zag dat Benji ook al een wapen hief, maar natuurlijk was Roy sneller. Hij hief zijn wapen, mikte even en de eerste van deze groep viel neer. Al snel viel er nog één en nog één en zo was de hele groep snel neergehaald. Nou, het was misschien niet het beste geweest, maar er waren weer een aantal monsters de wereld uit geholpen. Hij borg zijn kruisboog weer op en keek het groepje aan. 'Er moet hier in de buurt wel iets van een boerderij zijn, daar kunnen we overnachten en misschien zijn er ook wel spullen. Totdat jij een wapen hebt...' Hij keek hierbij naar Benji en zijn vingers gleden naar zijn verborgen voorraad messen, waarna hij er één pakte. '..moet je deze maar gebruiken. Minder geweldig dan een zwaard of langeafstandswapen, maar het is beter dan niets en we vinden wel iets voor jou en voor Valerie.' Nu maar hopen dat ze echt Valerie heette, anders was het best wel een fout van hem. En hopen dat Benji hem niet neer zou steken met zijn eigen mes, dat zou toch wel een heel klein beetje jammer zijn, vond hij persoonlijk. De monsters waren dood en de weg verder zag er rustig uit, dus als ze wilden gaan moesten ze dat nu doen. Beter zou het toch niet worden, naarmate de tijd verstreek zou het alleen maar erger worden.

Val en Roy. Mensen hadden wat met letters die maar uit drie letters bestonden, al hoorde de hare daar ook bij. Ze dacht wel dat Val een afkorting was, net zoals haar naam een afkorting was. Jacquelyn, moeilijk om uit te spreken, nog moeilijker om op te schrijven. Jac was daarom ook veel beter. De andere heette Benji, wat op zich wel een naam was voor hem. Ze luisterde aandachtig naar de voormalige twee, wiens naam dus Roy was. De stad was geen goed idee en hier in de buurt waren meestal wel een paar boerderijen te vinden, al vroeg ze zich af of deze niet overrompeld zouden zijn door de wezens, die hij blijkbaar zombies noemde. Van die fantasie dingen, maar ze waren verdomme wel echt hier. Goed, boerderij dus. Prima. Benji had nu ook een wapen gekregen van Roy, wat nogmaals zijn angstaanjagende uiterlijk bevestigde. Jammer dat het de 'zombies' niet afschrikte. Nou ja, het schrikte haar ook niet echt af, maar goed. Boerderij dus, nou, dan moesten ze maar even in beweging komen. Zijzelf hield het zwaard behendig in haar handen en liep door de velden, op zoek naar iets wat een gebouw moest voorstellen, of een boerderij zoals Roy eerder vermeldde. Was trouwens wel een prima idee nu ze er over nadacht, boerderijen hadden meestal ook nog wat dieren die een voedselbron waren, als deze nog niet opgegeten waren door de doden. Of ja, niet-helemaal-doden. Ze was eigenlijk wel tevreden dat ze nu met vier waren, anders hadden zij en Benji niet geweten dat de stad er ook zo slecht aan toe was als de buitenwegen, al klonk het nu wel logisch dat de stad zich gewoon onder een stortvloed wandelaars bevond. Nou, hem bedanken ging ze ook niet echt doen, aangezien hij zonet nog Benji had staan bedreigen en alhoewel ze de jongen totaal niet kende, wilde ze hem nog niet kwijt. Nee, ze wilde niemand kwijt, want als iedereen uiteindelijk weg was, was zij alleen. Hier, in een wereld vol met die dingen. Niemand mocht weg, simpel.

'Dus dat is hoe je ze noemt,' zei hij toen Roy over de zombies begon. Origineel. Nou ja, het was beter dan niets en zo hadden ze ook meteen een soort codewoord voor de dingen. Roy en Val dus, nou, hij viel wel op haar. Hij lachte even om zijn eigen, stomme grapje en toen Roy een boerderij voorstelde, knikte hij goedkeurend. Het werd zelfs nog beter toen de jongen hem een mes toewierp dat niet meteen zou breken en hij liet de tak vallen, waarna Jac al begon te lopen. Een boerderij dus, gezellig hoor. Hij liep echter wel even terug naar de gevallen zombies en haalde Roy's pijlen uit hun hoofd, mits deze niet gebroken waren. Tja, elke pijl kon uiteindelijk je leven redden en hij liep weer terug naar de groep, waarna hij de pijlen aan Roy gaf. 'Zuinig zijn met die dingen,' mompelde hij, waarna hij weer de nodige afstand van de jongen nam en zijn mes in zijn achterzak stopte, waarna hij zijn andere handen in zijn zakken stopte. Trouwens, als de boerderij niets werd, zou hij een ondergrondse parking voorstellen. Ten eerste had je daar wat auto's, waar misschien nog spullen in konden zitten en zombies zouden niet zo snel hun weg vinden tussen de verschillende etages. Was zijn theorie hoor, kon evengoed zijn dat de boerderij prima was, maar het feit dat die midden in de velden zou liggen. Nou ja, ze konden hem wel een beetje verstevigen door eventueel hekken te bouwen, zagen ze wel. Als ze deze nacht heelhuids doorkwamen was het goed. Hij had trouwens ook nog wat te drinken en kou zou ook niemand lijden, aangezien hij nog een lakentje had. Of ja, twee van de vier zouden kou lijden en als hij mocht kiezen, deelde hij het lakentje met Val, aangezien die - voorlopig - de zwakste leek en het ding ook het meeste nodig zou hebben. Nou ja, feit was dan ook dat ze met hem de grond of het bed - lag eraan welke mogelijkheden het huis bood - moest delen, al vond hij dat absoluut niet erg. Goed, boerderij. Hij was benieuwd of ze er één zouden vinden en zo ja, wat ze dan precies aan zouden treffen.

Roy. Haar nieuwe partner heette Roy en dat moest ze maar goed onthouden, wat vast wel zou lukken. Roy, Jac, Benji en Valerie. Val. Wat dan ook, het was niet van groot belang. Hoewel, ze moest toegeven dat ze het voorstel van Roy om een boerderij te zoeken, haar beter in de oren klonk dan terug rennen naar de stad waar ze net uit gevlucht was. In ieder geval, het andere meisje begon over het veld te lopen en Benji was ook al snel terug van het halen van Roy zijn pijlen, dus ook Valerie begon te lopen, hoewel ze zich ongelofelijk kwetsbaar voelde omdat Roy nu niet dicht bij haar liep. Of ja, hij liep nog wel dicht in haar buurt, maar eerst had hij ongeveer naast haar gelopen en haar meegesleurd, wat nu niet meer het geval was en daar baalde ze ergens wel van, want het enige wat ze zag was de rug van Jac, die geen gezelschap nodig had want die had een zwaard. Roy had een kruisboog. Benji had een goed mes. Maar zij? Zij had niets en zou anders toch niets kunnen, daar was ze niet goed genoeg voor. Ze kon niet schieten, ze kon niet mikken, het enige wat ze had gedaan was een deur tegen haar vader zijn hoofd meppen en een dak op klimmen. Wauw, dat was een prestatie. Hoewel ze natuurlijk niet wist wat de anderen hadden gedaan om weg te komen, nee. Dat kon alles zijn. Nee, zij had gewoon razend veel geluk gehad dat ze nog in leven was, want ze had geen kwaliteiten behalve haar snelheid en dus was het ook niet nuttig om haar een wapen toe te stoppen, ze zou het toch alleen maar verkloten voor de rest van de groep. Als ze nu maar dachten dat ze nutteloos was, zouden ze niets van haar verwachten en dat was het beste wat ze kon presteren. Niets. Nee, ze moest niet zo depressief zijn, al helemaal niet toen ze naast zich keek en ineens -want ja ze was zo in gedachten dat het haar niet opgevallen was- Benji naast zich zag lopen. Ze had hem wel zien terugkomen toen hij Roy zijn pijlen gepakt had, maar daar bleef het dan ook bij. Nu was het anders, hij liep naast haar en dat wetende, voelde ze zich in ieder geval iets minder alleen. Stilte was oké, maar eenzaamheid was verschrikkelijk. Vooral in deze situatie, want ze hadden elkaar nodig. Zij had hen vooral nodig, waarschijnlijk konden zij ook wel zonder haar. Nee, niet aan denken. Doen alsof ze zich volwaardig lid van het net ontstane groepje voelde, wat ook eigenlijk zou moeten want ze was één van de weinige overlevenden. Dus ze was al deel van de groep.

'Ja, zo noem ik ze,' antwoordde hij koeltjes, hoewel niet direct geprikkeld. Hij wist niet hoe hij de wezens anders het beste kon noemen, aangezien ze het meeste leken op zombies. Wezens uit films, die nooit in het echt zouden bestaan omdat het fantasie was, door iemand verzonnen. Levende doden. Nou, deze dingen leken verdomd veel op levende doden, dus zo gek was het niet dat hij ze zo noemde. Hij pakte zijn kruisboog vast, spande deze ook alvast voor het geval hij ineens moest schieten en pakte toen de pijlen aan die Benji voor hem opgehaald had. Het was niet zo dat hij lui was hoor, hij had gewoon even niet aan de pijlen gedacht die hij al had verspild en hij kon niet anders dan de man gelijk geven, aangezien iedere pijl een leven kon redden. Het leven van Valerie, die nu voor hem liep, bijvoorbeeld. Hij sloot de kleine groep en Jac leidde ze, terwijl Valerie en Benji in het midden liepen. Zij waren degenen met de minst sterke wapens, maar het maakte Roy eigenlijk niet al te veel uit. Als zij zo wilden lopen mochten ze dat van hem doen, hij zou ervoor zorgen dat hen niets overkwam en Jac zou daar ook wel wat aan meehelpen, aangezien zij met dat zwaard net zo gevaarlijk was op korte afstand als hij met zijn kruisboog op lange afstand. Nee, hij vond het helemaal niet zo erg dat ze van een groepje van twee naar een groep van vier gegaan waren, want met vier waren ze gewoon een stuk sterker en als Benji een iets beter wapen had, zouden ze zelfs een kans maken tegen de zombies, zoals hij ze zelf noemde. Nou goed, op zoek naar een boerderij dus maar, om de nacht door te brengen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want het zag ernaar uit dat het hier vrij leeg was, want je kon een eind kijken. Niet dat het echt leeg zou zijn, dat wist hij zeker. Er waren zombieachtige wezens en achter een groep bomen zou vanzelf wel een keer een licht verborgen boerderij zijn. Misschien dat er enkele lelijkerds waren, die vroeger de bewoners van het huis gevormd hadden, maar dat konden ze nog wel aan en dan hadden ze een plek om tijdelijk te verblijven. Klonk niet verkeerd, klonk totaal niet verkeerd. Doorlopen dus maar, want tot nu toe zag hij nog niets.

De velden waren leeg, de horizon was op de bomen na compleet recht en de moed zonk haar bijna in de schoenen, tot ze door de verschillende bomen een klein, houten huisje zag staan. Het was dan wel niet veel, het was tenslotte beter dan niets. 'Ik zie wat in de verte, Roy,' zei ze, omdat ze hem ongeveer als leider beschouwde, al liep hij uiteindelijk wel achteraan. Nou ja, hij was een vreemde vogel, viel niet te ontkennen. Goed, huisje dus. Het lag niet te diep in het bos, dus dat was misschien zowel een voordeel als een nadeel. Het was alleen hopen dat de zombies wegbleven, tenzij ze iemand op wacht zouden zetten. Was misschien wel een goed idee, twee personen. Doorschuifsysteem, dan konden ze misschien ook even de beste wapens doorgeven. Niet dat ze haar zwaard kwijt wilde, maar als dat nodig was om de groep veilig te houden, vond zij het wel oké. Ze zouden wel zien wat er gebeurde, zolang ze maar veilig waren. Ongeveer dan, volledig veilig zouden ze nooit meer zijn, tenzij dit allemaal een nare droom was, maar alles had tot nu toe als echt aangevoeld. Ze vertraagde haar pas toen ze dichterbij het bos kwam, om daar meteen een walker neer te halen die zichzelf vooruit sleepte. Het was niet echt een gevaar voor de groep geweest, maar het was beter dat hij dood was. Was er tenslotte ook weer één minder, toch? Het huisje zag er van dichtbij trouwens niet al te best uit, maar het was beter dan buiten. Ze hadden dan tenminste iets van beschutting. Goed, verder waren er geen zombies in de buurt, dus gebaarde ze de rest dat ze dichterbij mochten komen. Zij liep alvast het huisje binnen, waar ze ook verder niets of niemand aantrof. Enkel wat kapotte spullen, misschien dat iemand daar nog wat mee kon doen. Nou, uiteindelijk was het beter dan niets en nu was het gewoon even wachten tot de rest ook naar binnen kwamen en dan zouden ze wel wat afspraken gaan maken, ongeveer. Ze had het gevoel dat Roy daar wel een voorstander van was, van organisatie en zo. Goed, zagen ze wel weer.

Hoewel Roy niets over zijn pijlen had gezegd, wist hij dat hij wel tevreden was dat hij ze weer terug had. Nou ja, hij liep ondertussen naast Val, die niet heel erg comfortabel leek te zijn met deze hele situatie. Jac had ongeveer de leiding op zich genomen en liep nu vooraan. 'Heb je dorst?' vroeg hij, waarna hij het meisje ongeveer gerust probeerde te stellen. Nou ja, niet dat hij daar geheel goed in was, maar goed. 'Ik heb wat drinken mee kunnen nemen uit dat tankstation, cola geloof ik.' Nou ja, hij had ook wat ander spul, maar hij was niet echt van plan om dat te gaan delen eigenlijk. Het was misschien de laatste fles voor een lange tijd, aangezien hij wel dacht dat, wanneer ze een supermarkt ingingen, hij de broodnodige spullen mee moest nemen en geen alcohol. Ach, zag hij wel weer. Jac had zo te zien iets gevonden en hij versnelde zijn pas, om te zien dat ze ook een halfdode had neergeslagen. Nou ja, als dat de enige was, vond hij het wel goed hoor. Het was sowieso goed dat ze iets gevonden hadden, betekende ze dat ze zich niet aan de nacht moesten overgeven en dat ze tenminste iets hadden dat hen kon beschermen tegen de dingen die overal waren. 'Ziet er goed uit,' mompelde hij toen hij naar binnen liep. Klein, maar goed. Een vervallen hutje, om het zo maar even te zeggen. Ze zouden vast ook zo wel dingen gaan regelen, want zonder echt iemand die de zombies in de gaten hield was het ook niet veilig en konden ze evengoed buiten liggen, toch? Nou ja, zagen ze wel weer. Hij keek even achterom, waar hij Val zag en hij knipoogde even naar het meisje, waarna hij even glimlachte naar Jac.

Ze vond het zwijgend naast elkaar lopen wel prima, hoewel hij het heel lief van hem vond dat hij haar drinken aanbood. Ze weigerde zijn aanbod echter omdat ze nog geen erge dorst had en ze wisten ook niet wanneer ze weer nieuwe rantsoenen -voor zover ze die hadden- konden inslaan. 'Hoeft niet, waarschijnlijk zal het later allemaal een stuk nodiger zijn.' Het klonk wel heel wijs wat ze zei, maar eigenlijk was het gewoon de waarheid. Als ze het weinige voedsel en drinken dat ze hadden nu al opaten of opdronken, zouden ze later niets meer hebben, als het echt nodig was. In ieder geval leek Jac iets gevonden hebben en zonder een waarschuwing vooraf, werd een zombie neergeslagen door het meisje. Nou, fijn zeg. Valerie moest een gil smoren omdat ze niet meer van die monsters wilde lokken, wat wel lukte maar niet helemaal fijn was. In deze wereld leefde ze nu, in een wereld waarin iedereen een moordenaar was. Je moest doden om te kunnen leven, anders stierf je. Ze slikte eventjes, concentreerde zich toen op het huisje, eerder een hutje, dat voor haar stond. Jac was al naar binnen gegaan, maar eigenlijk aarzelde ze nog. Niet omdat er iemand binnen was, maar omdat er mensen, dingen, buiten waren en wie wist wat die zouden doen als ze het huisje betraden? Nah, ze moest niet bang zijn. Eerder zou ze bang moeten zijn voor Benji, die haar een knipoog gaf waar ze maar weinig van begreep omdat ze nou niet het gevoel had dat ze supergoede vrienden waren of zo. Nou ja, ze waren ook geen directe vijanden hoor, maar een knipoog verwarde haar gewoon en daar kon ze nu eenmaal niets aan doen, zo was het. Uiteindelijk liep ze achter Benji en Jac aan naar binnen, maar helemaal blij was ze er niet mee. Nou, in ieder geval liep Roy nog achter haar en hij zou wel zorgen dat die enge freaks wegbleven, toch? Ze vertrouwde erop dat hij dat zou doen en ondertussen ontspande ze iets, aangezien het hier veel beter was dan buiten. Een dak, een muur. Vier muren, om precies te zijn. Het was niet groot, maar het was meer dan onder de blote sterrenhemel slapen. Hierbinnen zou een gedeelte van de wind buitengehouden worden en dus zou het ook wat warmer zijn. Daar was ze blij mee, hoewel ze nog steeds bang was dat er ineens enge wezens naar binnen zouden komen. Nee, ging niet gebeurden. Echt niet, daar was haar groep te sterk voor. Ze zouden ervoor zorgen dat er niets gebeurde.

Hij was achter de groep aan blijven lopen, als de rugdekking voor iedereen en dat was wel prima voor hem. Zo hield hij overzicht en tegelijkertijd kon hij de omgeving zien, was hij zich bewust van iedere slepende beweging die in het veld plaatsvond. Toen Jac tegen hem zei dat ze iets dacht te zien, verwarde het hem dan ook enigszins, hij had niet verwacht dat zij dat zou doen omdat zij vooraan liep, de positie van de leider dus. Nou, blijkbaar toch niet helemaal, maar hij gaf met een knikje aan door te gaan lopen. Dat deden ze dus ook en uiteindelijk kwamen ze bij de bosrand aan, waar een zombie stond. Voordat hij het ding echter door zijn kop kon schieten, had het meisje met de leiderspositie dat al gedaan en dat was voor hem helemaal prima, aangezien ze goed was met dat zwaard van d'r. In een normale situatie zou hij bijna bang van haar geweest zijn, maar dit was niet echt een normale situatie te noemen. Uiteindelijk kwamen ze bij het huisje aan en het zag er verlaten uit, maar voordat hij kon voorstellen voorop te gaan omdat hij het beste wapen had, waren de anderen ook al naar binnen verplaatst en hij zuchtte, waarna hij achter hen aan liep en nog eens rondkeek of er misschien nog angstaanjagende halfdoden rondliepen, maar dat bleek niet het geval te zijn en dat vond hij alleen maar mooi. Hij liep naar het groepje toe, keek ondertussen rond. Het was hier geen pure luxe, maar er was genoeg ruimte om rechtop te staan en ze zouden hier ook allemaal kunnen slapen, dus daar hoefde hij zich in ieder geval niet druk om te maken. Een heel flauw lachje gleed zelfs over zijn lippen, gewoon omdat hij een enkele tel het gevoel had dat hij rust had, gewoon heel even niets aan de hand. Heel eventjes maar. Toen keek hij de groep aan, zag de vermoeide gezichten. 'Ik ga vannacht op wacht staan,' besloot hij toen maar, aangezien hij vond dat de rest hun slaap nodig had en hij toch nog even wilde peinzen over wat er vandaag allemaal gebeurd was. Daar kon hij geen pottenkijkers bij gebruiken en daar wilde hij graag lang de tijd voor hebben. Hij zou op wacht staan, de hele nacht. Slapen zou er namelijk toch niet van komen, niet voor hem. Hij had sowieso niet al te veel slaap nodig en nu hij eigenlijk weer alleen was, -hierbij rekende hij om Valerie heen- zou hij nog minder slapen en toch kunnen functioneren. Nee, hij zou op wacht staan. Punt.

Zo, dat was snel geregeld. Roy zou op wacht staan, daarmee uit. Ze wilde haar hulp wel aanbieden hoor, al leek de jongen niet echt tegenspraak te dulden. Alsof het al vast stond dat hij alleen op wacht zou staan. Ze liep uiteindelijk toch naar hem toe, waarna ze haar hoofd even schuin hield. 'Als er iets is, geef dan maar een gil. Goed?' Zo, dan wist hij dat ook weer. Niet dat ze echt verwachtte dat hij veel hulp nodig zou hebben, maar goed. Ze keek de andere twee aan, waarna ze even naar de rommel keek. Hout, konden ze op zich nog wel gebruiken. Misschien, als ze er wapens van konden maken. Nou ja, Benji had een mes dat ze misschien wel even kon lenen. Roy had er, als ze het goed had, ook nog een paar op overschot. Nou ja, zag ze wel weer. Ze nam een paar houten staven, waarna ze er één naar Benji gooide. 'Slepen, gewoon een scherpe punt. Je hebt een mes en misschien weet ik nog een soort val op te zetten, al heb ik er dan wel meer nodig.' Een draad, om precies te zijn. Ze kon wel zo'n systeem in elkaar stoppen met een paar staken en een touw ertussenin, wanneer een zombie dan tegen deze draad liep zou hij meteen een staak of twee in zijn lichaam krijgen en als ze ook nog een belletje of iets vonden, zouden ze ook meteen op de hoogte zijn van eventuele aanvallen. Of wat waren gewoon wilde plannen, aangezien ze deze dingen vast toch niet tot hun beschikking hadden. Niet op dit moment dan. Goed, een staak of twee drie was al voldoende voor vanavond, ze moesten er ook voor zorgen dat de bagage die ze hadden, niet al te zwaar was. Misschien konden ze er ook gewoon voedsel op roosteren, wanneer één van hen kon jagen of dat leerde. Zouden ze wel nog zien, Roy kon wel goed mikken en misschien zou hij nog wel wat kunnen vangen later, moesten ze het meisje ook maar even met een bepaald wapen leren omgaan. Mits ze dat nog niet kon, ze leek voorlopig geen wapen te hebben. Nou ja, logisch ook. Wie komt er nou buiten zonder? Vrijwel iedereen dus. Tenzij je een moordenaar of iets was, dan had je wel altijd een mes of iets dergelijks bij je.

Het meisje hoefde niets en ze had eigenlijk ook wel gelijk, misschien was nu het moment niet. Nou ja, als je dorst had, had je dorst. Je kon tenslotte ook maar twee dagen zonder water. Nou ja, het aanbod zou wel nog een tijdje blijven gelden als het van hem af hing. Voor iedereen, trouwens, aangezien hij ongeveer de enige leek te zijn die meerdere spullen mee had. Hij ving het stuk hout dat Jac hem toegooide, waarna hij het neerlegde en haar met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Voor het slapengaan maar even speren maken, waarom ook niet. Eerst eens kijken wat hij precies allemaal uit het tankstation mee had kunnen nemen. Hij haalde de rugzak van zijn rug af, waarna hij deze opende en de inhoud eens bekeek. Drinken, twee flesjes cola en een fles alcohol, een extra zakmes, dat hij eruit haalde om de speer te slijpen, een dun lakentje dat hij straks wel nam en een energiereep. Nee, bewaren die. Hij had trouwens ook gewoon de tas, wat ook wel handig kon zijn als ze onderweg wat vonden. Hij ging zitten, waarna hij de speer weer van de grond nam en met zijn zakmes een punt begon te slijpen. Wat hem wel opviel was dat de wind hier niet compleet buiten werd gehouden, maar hij had een lakentje dat hij gerust wilde delen, zoals hij al eerder gezegd had. Hij vond het trouwens wel leuk van Roy dat hij alleen de wacht op zich nam, want nu zat hij hier met twee, niet verkeerd uitziende meiden. Goed, maakte niet uit. Of ja, maakte wel uit, maar nu even niet. Ze moesten deze nacht doorkomen, levend. Al hun huid aan hun lichaam en geen stukken kwijtraken door één van de zombies. Hij vertrouwde Roy wel eigenlijk, geloofde wel dat hij hen veilig zou kunnen houden. Hij keek weer even naar Val, die nog rechtop stond. Klein meisje, viel hem wel op. Was ook wel ergens schattig, nou ja. Hij zou haar straks het laken wel geven, Jac zag er net iets sterker uit dan zij en zou dus ook beter tegen de ijzige wind kunnen.

Ze nam plaats op de grond, leunde met haar hoofd tegen de muur aan en verder niets. Er was niets wat ze kon doen, niets waar ze goed voor was. Dat wist ze ook wel, ze zou het vijfde wiel aan de wagen zijn, hoewel er maar vier groepsleden in het totaal waren. dat maakte niet uit, ze was toch degene die het minst nuttig was. Geen wapen en geen bijzondere dingen die ze kon doen. Even beet ze op haar lip, maar toen besloot ze dat ze eventjes moest genieten van de rust, de kans op uitrusten. Ze had gelopen vanaf het moment dat ze de deur van haar ouderlijk huis dichtgeslagen had en rennen, dat had ze ook enkele uren gedaan. In ieder geval had ze nu rust, een soort van pauze. Morgen zouden ze vast weer verder moeten trekken en dat vond ze helemaal niet erg, des te moeilijker konden de monsterlijke wezens die door Roy zombies genoemd werden, hun inhalen. Het zou vermoeiend worden, de komenden dagen. Maanden, jaren. Hoe lang zou het eigenlijk duren? Ze had niet het gevoel dat dit iets was dat binnen enkele dagen opgelost was, het zou waarschijnlijk maanden duren en dan nog was de kans dat er niets veranderd was, groot. Of ze was over een paar maanden gewoon al dood, dat was ook goed mogelijk. Misschien al wel eerder, gewoon door een stomme fout of doordat ze erachter kwamen hoe nutteloos ze eigenlijk was en haar daarom maar achterlieten. Ze beet op haar lip, sloot haar ogen. Niet te ver naar de toekomst denken, in het heden blijven. De toekomst was zwart, een zwart niets waar geen enkel sprankje hoop te zien was op dit moment. Het heden was neutraal, want ze leefde nog. In het heden blijven, in het heden blijven. Ogen gesloten, niet aan de toekomst denken. Ze zou vanzelf merken hoe het allemaal afliep. Misschien werden ze vannacht wel overvallen en kon Roy hen niet op tijd waarschuwen weg te gaan, was ook mogelijk. Misschien, misschien. Allemaal toekomst. Nog niet aan denken, uitrusten. Nee, niet slapen, alleen rusten. Slapen kwam later wel, wanneer Benji ophield met het slijpen van zijn speer. Niet dat het heel irritant was hoor, maar het monotone geluid hield haar wel in het nu, zorgde dat ze niet af kon dwalen naar dromenland. Eigenlijk was dat wel goed, want anders zou ze de nachtmerries van vandaag misschien nog wel eens herbeleven en dat wilde ze eigenlijk ook niet. Ze opende haar ogen weer, zodat het ook niet leek alsof ze sliep. Ze was gewoon wakker, rustte alleen uit. Nog niet slapengaan.

Hij liep weer naar buiten nadat hij eventjes naar Jac had geknikt, hij zou het wel aangeven als er iets aan de hand was, hoewel hij dat niet verwachtte aangezien hij snel genoeg was. Nou ja, in ieder geval liep hij naar buiten, nam plaats naast de vervallen deur en legde zijn kruisboog op zijn knieën toen hij eenmaal op de grond zat. Het was helemaal stil hier, zelfs de natuurlijke bosgeluiden waren gedempt. Alles was in de ban van de gebeurtenissen van vandaag, alles en iedereen. Niet in het minste hijzelf. Zijn ogen gleden waakzaam langs alle bomen, maar aangezien hij niets hoorde of zag, richtte hij zijn ogen daarna op de hemel vol sterren boven hen en zijn aandacht vestigde hij op een lichtpuntje in de hemel dat feller leek te branden dan de anderen. Hij stelde zich voor dat zij het was en glimlachte zelfs even om deze rare gedachten. 'Je zou verbaasd zijn als je me zo zag,' fluisterde hij zachtjes, met zijn ogen nog steeds strak op het lichtpuntje gericht. 'Ik ben met een groep andere overlevenden. Een groep. Je weet dat ik normaliter de eenzaamheid verkozen zou hebben, maar toch.' Eventjes slikte hij, schudde hij zijn hoofd. 'Ik weet dat jij niet hier bent, in deze hel op aarde. En daar ben ik blij mee, want ik wil dat je gelukkig bent en dit is geen plaats voor geluk. Nu kun je over me waken vanaf daarboven, je zilveren vingers laten dansen over nieuwe toetsen. Het lot.' Opnieuw stopte hij, keek hij weg van de lichtpunt. Het lukte niet, hij kon het zich nog steeds niet voorstellen dat ze dood was. Dat ze gebeten was en zelfs overeind gekomen was om hem aan te vallen. Nee, ze was dood. Hij had haar lichaam in vlammen op laten gaan toen haar geest al lang en breed verdwenen was. 'Ik houd van je en dat zal ik altijd blijven doen,' mompelde hij zachtjes, als laatste woorden. Er kwam geen antwoord, dat zou hij nooit meer krijgen. Hij zou nooit meer haar stem horen, nooit meer haar smalle vingertjes over zijn piano zien dansen. Nooit meer de lieflijke klanken horen en ze zouden nooit meer samenzijn. Hij zou haar missen, natuurlijk. Maar ze zou over hem waken, dat wist hij zeker. Dus een laatste blik werd op de sterren geworpen, waarna hij zijn ogen weer op het bos richtte. Ze was bij hem. Of in ieder geval, dat moest hij geloven. Ze was weg, maar toch weer niet. Ze zou samen met hem de wacht houden over de drie anderen die in het huisje zaten, zijn beschermelingen. Hij was geen beschermer, hij was een moordenaar. Maar voor haar was hij veranderd en dat zou hij nu in stand houden, voor haar. Zijn knokkels werden bleek omdat hij de kruisboog zo stevig vasthield, maar dat kon hem maar weinig schelen. Nog steeds was het stil om hem heen.

Hij knikte, waarna hij naar buiten liep en zij besloot hem verder niet te storen. In plaats daarvan ging ze voor Benji zitten, om af en toe de plekken aan te duiden die verder bij geslepen moesten worden. Nou ja, na een tijdje had hij de zijne af en was de hare bijna klaar, waarna ze opstond en hem verder bij sleepte, om er daarna even buiten mee te gaan. De deur afzetten, ongeveer. Toen ze echter buiten was hoorde ze Roy praten en in eerste instantie dacht hij dat hij tegen zichzelf sprak, maar toen ze beter luisterde en hoorde wat hij zei, wist ze dat het niet zo was. Hij was schijnbaar ook iemand kwijtgeraakt, net zoals iedereen hier. Waarschijnlijk. Maar ze had het gevoel dat deze persoon net iets dichter bij Roy stond. Ze schudde haar hoofd, waarna ze de staken door de openingen in het huisje stak en deze zo samen een punt vormden. De dingen zouden ertegenaan lopen en de punt zou hen doorboren, waardoor hij vast kwam te zitten en de eventuele nieuwe walkers niet meer door zouden kunnen. Nou ja, het was enkel voor wanneer Roy ook rust wilde en het was misschien niet meteen het meest veilige systeem. Ze had meer vertrouwen in Roy dan in de staken, maar dat was ook wel redelijk logisch. Ze schraapte haar keel even, waarna ze moeizaam slikte. 'Als je graag ook even wilt slapen, dit kan je een uurtje geven. Zorg er wel voor dat je voldoende bukt wanneer je naar binnen komt.' Ze glimlachte voorzichtig, waarna ze de jongen écht met rust liet en even hurkte, om zo onder de staken naar binnen te lopen. Ze liep nog een keer naar het kleine keukentje, waar ze een blik soep vond die zo te zien nog niet vervallen was. Nou ja, het was iets. Konden ze later wel nog opeten, delen. Ze zagen het wel. Ze liep weer naar Benji en Val toe, om haar zonet gevonden blik in zijn rugzak te stoppen en deze weer aan hem te geven. Ze ging weer tegen een muur zitten, waarna ze haar hoofd tegen het houd legde en geeuwde, wat betekende dat ze behoorlijk moe werd. Ze zou wel nog even wachten voor ze ging slapen hoor, te anderen sliepen. Alleen slapen in een groep kon ze niet echt, voelde vreemd aan.

Hij kreeg nog een paar laatste instructies, waarna hij de staak aan Jac gaf en die er verder haar plan mee uit zou werken. Hem niet gelaten, als zij dat wilde doen mocht ze. Hij keek even opzij, waar hij zag dat Val er redelijk moe uit zag en hij grijnsde even, waarna hij het lakentje uit zijn tas haalde en naar haar toegooide. 'Is misschien beter, al zou ik je ook graag warm houden,' zei hij, waarna Jac alweer binnen kwam gelopen en naar de keuken liep. Nou ja, hier was vast niets om te eten, maar ook dit mocht ze van hem wel doen hoor. Ze kwam echter wel terug met een blik, soep volgens hem, waarna ze dat in zijn rugzak stopte. O, hij mocht het weer dragen hoor. Tuurlijk, hij had de rugzak. Nou, dan mochten ze hem wel een rug massage geven achteraf hoor, als hij al de spullen droeg. Verdiende hij dan wel achteraf. Hij kon er ook wel één teruggeven achteraf, was voor hem geen enkel probleem. Nou ja, ze was ondertussen alweer ergens anders gaan zitten en Roy zou hoogstwaarschijnlijk niet meer terugkomen vannacht, aangezien die eerder al had besloten de wacht te houden. Dan bleven alleen hij en de meiden over, ook dit was opnieuw geen probleem. Hij zakte een beetje onderuit, leunde met zijn hoofd tegen de muur en keek het huisje nog een keer door. Nou ja, door te kijken zou het er niet beter op worden, maar de meiden mochten zijn lichaam ook nog steeds als een soort van kussen gebruiken. Niet dat het echt zacht was, maar het was misschien beter dan de houten vloer. Nou ja, moesten ze zelf weten. Misschien hapte Valerie nog wel toe, als dat haar volledige naam was. Hij dacht van wel trouwens, anders had ze Roy eerder al gecorrigeerd.

Ze zat stilletjes tegen de muur en pas op het laatste moment kon ze het laken uit de lucht grissen. Anders was het in haar gezicht beland en het was natuurlijk maar een dekentje, ze hoefde het nou eigenlijk niet in haar gezicht te krijgen. Hoewel ze het laken bijna weer liet vallen toen ze zijn woorden hoorde en ze keek snel weg. Oké, dat was vrij ongemakkelijk. Ze wilde best onder het laken slapen, maar hij dan? Hij bood het haar dan wel aan, hij had zelf niets verder. Was een beetje scheef, vond ze persoonlijk. Zeker omdat zij degene was die het minste nut voor de groep had, hoewel ze heus wel wist dat ze niet zo moest denken want dat zou haar echt niet helpen met overleven. Eventjes beet ze op haar lip, waarna ze de deken uitvouwde en besloot dat hij vrij groot was, groot genoeg voor twee. Zou ze dat doen? Eigenlijk, waarom ook niet? Ze haatte alleen zijn sowieso en het zou niets meer zijn dan het delen van een deken, dacht ze. Mits hij dat überhaupt een goed idee vond. Ze krabbelde voorzichtig overeind, liep naar Benji toe die ook al op de grond was gaan zitten. 'Het is jouw laken,' mompelde ze aarzelend. Wist zij veel wat ze nu ging doen, het laken was te lekker om niet onder te gaan liggen maar het ding was van Benji, de ze ging wel ongeveer naast hem zitten, legde het laken over hen heen en sloot haar ogen toen opnieuw. Het was niet totaal ontspannen, maar beter dan een schuldgevoel omdat zij een laken had dat hij niet had, terwijl het van hem was. Hij zag maar wat hij deed, zij legde haar hoofd tegen de muur en probeerde nu wel in slaap te vallen, aangezien ze doodmoe was van deze hele dag, van alles wat er gebeurd was. Morgen zou de dag niet beter zijn dan die van vandaag, maar in ieder geval was ze niet meer alleen. Was ze sowieso niet alleen. Nu in ieder geval niet, morgen ook niet. De dag van morgen kwam vanzelf, overmorgen ook. Wat er zou gebeuren, dat was alleen nog niet zeker. Daar maakte ze zich alleen niet zo heel erg druk om. Of ja, eigenlijk wel. Maar dat moest ze dus niet doen, want het zou toch niet helpen. Nee, stop. Ogen dicht, concentreren op ademhaling en dan in slaap vallen. Roy zou hen beschermen en ook Jac had een extra beveiliging aangebracht bij het huisje. Het was veilig, ze kon in slaap vallen.

Hij was net gaan zwijgen, stil voor zich uit gaan kijken, toen hij de geluiden hoorde en Jac hoorde. Direct waren al zijn zintuigen op scherp gezet want hij wist niet hoe veel zij gehoord had van wat hij gesproken had. Hij schudde zijn hoofd tegen de duisternis en leunde weer tegen de muur aan toen het meisje zich naar binnen bewoog. Hij had geen slaap nodig, dan zou hij toch alleen maar terugblikken krijgen. Dingen die hij niet wilde zien, dingen die hem emotioneel en zwak zouden maken. Mentaal labiel maakten. Nee, dat ging hem niet gebeuren. Hij zou de omgeving veilig houden voor de schone slapers in het huisje, zorgen dat de boze wolf niet op de deur klopte. Bij wijze van spreken dan, dit was alles behalve een sprookje waarin iedereen lang en gelukkig leefde. Uiteindelijk zouden ze allemaal sterven en dat wisten ze. Maar niemand zei het, wat ook wel logisch was. Geen onrust en angst zaaien in hun net ontstane groep, want dan zouden ze uit elkaar vallen als een dood herfstblad waar iemand op ging staan. Nee, geen rare vergelijkingen bedenken, daar was nu niet het moment voor. Vooral niet omdat hij ineens een slepend geluid hoorde en dat maakte dat hij direct overeind kwam, zijn blik richtte op de plaats waar het geluid ongeveer vandaan kwam. Het was rottig dat het hier zo donker was, dan was mikken veel moeilijker. Gelukkig kon hij het wezen ook horen toen het eenmaal dichterbij was en hij richtte, schoot op gevoel en het geluid van een ter aarde stortend lichaam gaf aan dat het ding dood was. Echt dood. Ook was er geen gegrom of gegrauw meer, dus dat was ook positief in dit geval. Hij besloot niet naar het lijk toe te gaan, de pijl haalde hij er morgen wel uit, wanneer het weer lichter was. Hij wilde niet van het huisje afdwalen en hun kwijtraken, dat zou hem eigenlijk wel een beetje angst aan jagen. Niet dat hij dat hardop zou zeggen, nooit. Ze vertrouwden hem het beschermen toe, dus dat zou hij doen. Niet zeggen dat hij ook angst kende. Hoewel het onmogelijk was om dat in deze situatie niet te voelen, maar ach. Hij haalde eventjes diep adem, ging weer zitten. Verder was het toch stil.

Had Roy eigenlijk nog iets van een extra licht of was hij volledig afhankelijk van met maanlicht, dat op dit moment werd tegen gehouden door de bomen? Met ietwat tegenzin stond ze op en liep ze naar Benji toe, die zo te zien erg tevreden was met het feit dat Valerie naast hem was komen zitten en nu zijn laken met hem deelde. Ze raapte zijn rugzak op, waarna ze haar vinger op haar lippen legde als teken dat hoe moest zwijgen, ze wilde Valerie niet wakker maken en wilde dus automatisch ook niet dat hij dat deed. Ze ritste de tas voorzichtig open, waarna haar hand de inhoud doorzocht en uiteindelijk een zaklamp vond. Nou, de jongen had zijn werk wel goed gedaan en had nu iets meegebracht dat ze konden gebruiken. Ze sloot de tas weer, waarna ze Benji even gebaarde dat ze naar buiten ging om Roy de lamp te geven en zijn tas weer naast hem neerzette. Ze kon eigenlijk niet anders dan de jongen opnieuw storen en hoe stom ze het ook vond, ze wilde hem toch de enige veiligheid bieden die hij nodig had. Ze liep weer onder haar eigen opgezette val door en kwam de buitenlucht weer in, waarna ze zag hoe Roy weer ging zitten. 'Walker?' aarzelde ze, waarna ze naast de jongen ging zitten en hem de zaklamp toestak. 'Ik wilde je liever niet storen want ik merk dat je liever alleen bent, maar aangezien deze misschien handig is, wilde ik je hem toch even geven.' Ze klikte hem even aan, waardoor ze in de verte inderdaad een dode zombie zag, met de pijl nog in zijn hoofd. En dat nog in het donker, nou, ze moest wel zeggen dat hij behoorlijk wat talent had dan. Goed, hij had de zaklamp nu en er was voor haar geen reden meer om te blijven, dus liep ze opnieuw naar binnen, zag dat Benji ondertussen ook zijn ogen had gesloten en ging verder zitten, waarna ze haar jas uittrok en deze over zich heen legde. Nee, ze hoefde geen laken. Ze kon perfect zonder en ja, het was misschien een beetje frisser, maar het maakte niet uit. Ze wilde zichzelf al meteen geen luxe meer opleggen aangezien deze toch meteen verdwenen zou zijn. Gewoon niets verwachten, dat was in deze situatie het beste wat je kon doen. Niet dat ze ervaring mee had hoor, niemand had ervaring met dit hele gedoe, maar ze geloofde dat dat het beste was. Uiteindelijk vielen haar ogen toe, haar lichaam protesteerde nog zachtjes tegen de harde ondergrond, maar het kon haar gedachten geen barst meer schelen. Slapen, morgen zou misschien nog zwaarder worden.

Het was inderdaad zijn laken en om eerlijk te zijn had hij dit niet verwacht, waardoor hij ook toeliet hoe ze het laken over hen heen legde. Hij vond het om eerlijk te zijn wel aardig, maar goed. Ze sloot haar ogen, voor zover hij dat kon zien en keek op toen Jac weer voor hem stond en zijn tas opraakte. Voordat hij echter kon reageren, legde ze hem echter al het zwijgen op en toen hij zag wat ze precies zocht, hield hij ook zijn mond. Slim, een zaklamp voor Roy die op dit moment misschien zijn leven waagde voor het drietal en dat terwijl hij ze amper kende. Nou ja, hij zou de volgende keer wel op wacht gaan staan. Zag hij wel, ieder om de beurt. Misschien was bescherming niet echt nodig op de volgende bestemming, maar die lag voorlopig nog niet vast en zin om daarover te speculeren had het ook niet, daar was hij - ook al wilde hij het niet toegeven - veel te moe voor. Jac liet zijn tas weer met rust, na deze netjes weer dicht geritst te hebben en naast hem weer neergezet te hebben, waarna ze naar buiten liep. Nou ja, veel nut om op haar te wachten had het niet en hij sloot zijn ogen, waarna hij zijn hoofd tegen de muur legde. Erg lekker lag het natuurlijk niet, maar het was voldoende. Om in slaap te vallen, dan. of het morgenochtend nog steeds voldoende zou zijn wist hij niet, maar dat zou hij dan wel weer zien. Als hij ondertussen nog niet opgevreten was door die dingen, maar Roy zat buiten en die zou er wel voor zorgen dat de wezens niet naar binnen konden komen, anders zorgde de val van Jac misschien nog voor extra tijd die ze konden gebruiken om te vluchten. De muren waren hier nog niet zo stevig en als hij en Roy er even tegenaan zouden duwen, zouden ze het ook wel begeven. Hoopte hij tenminste, de muren konden nog altijd sterker zijn dan dat ze eruit zagen. Hij hoorde Jac wel weer binnen komen hoor, maar hij schonk er verder geen aandacht meer aan, wat sowieso ook geen goed idee zou zijn wanneer hij wilde slapen. Nou ja, uiteindelijk voelde hij hoe hij langzaamaan zijn grip op de realiteit verloor en zijn onderbewustzijn het van hem overnam.

Ze had relatief goed geslapen, eigenlijk. Gedroomd van mooie dingen, zonlicht en haar ouders die samen met haar broertje zaten te picknicken, terwijl zij foto's maakte. Toen ze haar ogen die ochtend dan ook weer opende, merkte ze dat er tranen in haar ooghoeken zaten die wegrolden toen ze een keer knipperde. Ze waren dood, verdomme. Ze moest niet meer aan ze denken, want ze waren verleden tijd en huilen zat er niet in, ze moest sterk proberen te blijven, zodat het niet al te snel leek alsof ze zou gaan breken. Voorzichtig veegde ze de tranen weg, zonder Benji wakker te maken die nog naast haar lag. Ze vond het nog steeds heel lief van hem, dat hij zijn laken met haar gedeeld had, hoewel ze niet wist of Jac daar echt blij mee was. Nou ja, heel voorzichtig kwam ze overeind en geruisloos liep ze het huis uit, zag de val die gisteren gemaakt was en liep eronder door, wat ze vrij makkelijk kon want ja, ze was nu eenmaal klein. Roy zat naast haar, tegen een muur aan. Zijn vingers waren nog steeds strak om de kruisboog geklemd en zijn ogen waren open, alsof hij de hele nacht niet geknipperd had. Toen ze de omgeving bekeek, zag ze enkele doden lichamen liggen, maar daar bleef het dan ook bij. Een rustige nacht dus? Of was er nog niet echt te zeggen wat rustig was en wat niet? Ze dacht van niet, want het kon best wel eens zijn dat er de aankomende nacht gewoon niets gebeurde, maar dat was nu niet het geval geweest. Ze liep zwijgend naar de lichamen toe, haalde de pijlen uit hun hoofden. Het viel haar op dat ze allemaal door een oogkas of door het midden van de schedel geschoten waren, wat betekende dat hij een goede schutter was. Ze was blij dat hij nog in leven was, want als ze hem niet gehad had, zou ze niet overleefd hebben gisteren. Ze was ook blij dat hij zo'n goede schutter was, want aan hem hadden ze wel iets. Ze was sowieso blij. Ze leefde nog in tegenstelling tot velen anderen, die niet overleefd hadden. Nee, niet aan denken. Ze beet op haar lip, ging naast hem zitten en zweeg. Wachten tot Jac en Benji ook wakker zouden worden, daarna moesten ze maar overleggen wat ze gingen doen. Hier blijven, of op zoek gaan naar een voedselbron. Ze zouden het straks bespreken, voor nu zweeg ze en genoot ze van het kleine beetje zonlicht dat op haar huid scheen. Een luxe die ze zich waarschijnlijk niet vaak meer kon veroorloven, vermoedde ze.

De nacht was rustig geweest, vond hij. Hij was niet weggesukkeld, de drie walkers (zoals Jac ze de voorgaande avond genoemd had) die nog gekomen waren, had hij zonder moeite neer kunnen halen en de lijken die nu verspreid lagen, waren zo dood als maar mogelijk was. Net zo dood als Nimue. Nee, niet als zij. Zij was speciaal geweest en deze dingen waren dat niet. Niet aan denken, gewoon iet aan denken. Weg, weg. Hij werd afgeleid toen het kleine meisje, Valerie, naar buiten kwam. Dat betekende dat het al echt ochtend was, dat ze de nacht zonder moeite doorgekomen waren. Of in ieder geval, zo had hij het ervaren en te zien aan het meisje, had ook zij het goed gehad vannacht. Ze liep in ieder geval aardig energiek naar de dode lichamen en trok zijn pijlen uit de schedels van de monsters, waarna ze ze aan hem teruggaf en naast hem ging zitten. Haar aanwezigheid was niet storend, om eerlijk te zijn. Zo lang ze niet sprak, hem liet denken, was het eigenlijk wel goed. En ze zweeg ook, dus het was allemaal goed. Zijn ogen waren nog steeds op het bos gericht, waakzaam op bewegingen, maar die waren er nu even niet. Of ja, in ieder geval geen slepende bewegingen met gegrom als achtergrondgeluid. Wat hij wel hoorde, was het geluid van trippelende pootjes op de grond en hij kwam overeind, richtte zijn kruisboog en schoot. Hij wist niet wat hij nu precies geraakt had, maar aangezien het klonk alsof het dood op de grond neerviel, gebaarde hij het meisje te blijven zitten en liep hij zelf in de richting waar hij zijn pijl heen geschoten had. Hij liep door, vond uiteindelijk zijn pijl in het lichaam van een vrij groot konijn, wat eigenlijk wel heel veel geluk hebben was. Dus hij tilde het beest op, wilde teruglopen. Tot hij nu wel iets hoorde en zich razendsnel omdraaide, wat tot gevolg had dat hij een walker die een arm miste, recht in de ogen keek. Het ding keek hem scheef aan en kwam nog dichterbij, waardoor bij hem een halve paniekaanval optrad. Hij had in zijn ene hand een konijn en in zijn andere hand de kruisboog, die hij niet met een hand kon vuren. Dus hij liet het ding vallen, zette enkele stappen achteruit en haalde uit met een mes, recht door de borst van het wezen. Waar dit ding dus geen schade aan ondervond, het enige wat Roy ermee bereikte was dat het ding zijn klauwachtige hand om zijn arm sloeg. Helaas zou het niet genoeg tijd hebben om te bijten, want hij stak zijn mes naar boven, door de kin van het ding heen. Dood stortte deze ter aarde en hij pakte zijn kruisboog weer op, liep met het konijn in zijn handen terug.

Voor haar was de nacht goed verlopen en toen ze haar ogen opende, merkte ze dat Benji nog sliep en Valerie waarschijnlijk naar Roy toe was gegaan. Of weg, wacht. Zou dat kunnen? Zouden ze er samen vandoor zijn gegaan omdat ze toch dachten dat het uiteindelijk beter was als zij alleen verder gingen? Kon niet ,toch? Zou wel een rotstreek zijn. Ietwat moeizaam kwam ze overeind, waarna ze Benji bij de schouders greep en hem wakker schudde, probeerde. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat deed hoor, maar als hij hier nog alleen sliep was hij ook zo alleen en ja. Goed, ze liep alvast naar buiten, waar ze gelukkig het duo wel aantrof. Roy had zo te zien net een konijn gevangen, waarna haar ogen wijd opengingen. Nou, dat was nog eens goed nieuws. Ze hadden al meteen een jager. Ze glimlachte even, waarna ze geluiden van achteren hoorde komen die zo te zien van Benji waren. 'Dat zul je ons wel nog een keer moeten leren, Roy,' zei ze, waarna ze nog eens goedkeurend knikte en even de omgeving scande, op zoek naar lijken, die er ook lagen. Gelukkig niet al te veel, het was ongeveer een rustige nacht geweest. Ze keek Valerie ook nog even aan, die er ook nog goed uit zag. Nou ja, beter dat ze goed geslapen had dan. 'Ik heb gisteren nog een blik soep gevonden en binnen ligt nog wat brandhout, dus als iemand een ketel weet te vinden,' aarzelde ze. Nou ja, in haar ogen leek het beter om eerst de soep op te eten, het konijn was eerder geschikt voor een grotere maaltijd, maar was ook moeilijker te dragen. Het konijn kon nu trouwens wel al gemaakt worden, gewoon op een staak prikken en klaar. Lekker prehistorisch wel, maar zo zouden de dingen nu eenmaal gebeuren aangezien de elektriciteit gewoon verdwenen was. Nou ja, ze zag het wel. Roy had tot nu toe wel al de beste ideeën gehad, dus hij zou deze keer ook wel met een verstandig en praktisch idee komen.

Hij mompelde wat onverstaanbare dingen toen iemand aan zijn schouders schudde, maar zijn ogen schoten vrijwel meteen open wanneer hij zich de wereld waarin ze nu leefden herinnerde. Gelukkig was het gewoon Jac die het leuk vond hem zo te wekken, maar hij was nu tenminste wel wakker en merkte dat Valerie niet meer naast hem zat, lag. Wat dan ook. Hij vroeg zich trouwens wel af of ze er niet vandoor was gegaan deze nacht en het deken nu, om de schijn op te houden, over hem had gelegd. Het zou wel kunnen trouwens, hij had niet echt het idee dat ze zich volledig gerust gesteld voelde met hem in de buurt. Nou ja, dat had hij wel meerdere meegemaakt en meestal waren die meiden uiteindelijk het leukst. De kans wel trouwens ook groot dat die meiden nu ergens ronddwaalden als zombies, net zoals iedereen. Bijna iedereen. Hij kwam moeizaam overeind, waarna hij vrijwel meteen het laken weer opborg en zijn tas om zijn rug sloeg, voor het geval dat ze weer snel moesten rennen. Hij had het mes ondertussen wel weer in zijn hand, want je wist maar nooit buiten. Over buiten gesproken, hij trof een aangename verrassing daar en nee, hij doelde niet op het feit dat hij op zijn knieën onder de val van Jac moest, maar hij doelde op Roy die blijkbaar een grote maaltijd had gevangen. Puik werk, moest hij toegeven. Had hij ook niet meteen verwacht van hem, maar hij bewees nogmaals dat hij goed met die kruisboog van hem overweg kon en niet alleen op doden en levenden kon richten. Hij zag trouwens Valerie ook staan, waarna hij haar even aankeek en toen zijn wenkbrauwen fronste, waarna hij even op zijn lip beet en weer wegkijk. Ze was vreemd, ja. Een beetje vreemd en dat onderscheidde haar van de rest. Sowieso onderscheidde alles haar nu van die dode dingen, maar goed. Ze was gewoon anders en leek geen hoogte van haar te kunnen krijgen, wat hem zowel intrigeerde als irriteerde.

Ze was verbaasd geweest toen Roy er ineens vandoor ging, maar aangezien hij al snel weer aan kwam lopen met een konijn, ontspande ze weer. Hij was er en wel in één stuk, zonder missende happen vlees. Dat was positief, net zoals het gevangen beest een positief iets was. Ze zouden het kunnen roosteren en even kunnen bewaren, hoewel vlees bederfelijk was. Nou ja, als ze het nu roosterden, konden ze het vanavond misschien als avondeten opeten en dat betekende dat ze gewoon weer een maaltijd hadden. Roosteren, boven een vuurtje. Zoiets had ze vroeger wel eens gedaan, toen ze met haar ouders was wezen kamperen in de wildernis. Echt in de wildernis, niet op een camping of zoiets. Het vlees was toen wel van andere oorsprong, ze hadden het namelijk bij de slager gekocht. Het was lekker geweest hoor, daar niet van. Maar daar dacht ze nu aan terug en dat moest ze niet doen, dan werd ze alleen maar weer verdrietig en dat was nu juist wat ze wilde vermijden. Oh wacht, ketel. Snel kwam ze overeind, liep weer naar het hutje toe. 'Volgens mij zag ik binnen een ketel staan,' zei ze snel, waarna ze naar binnen liep en daar inderdaad een ietwat gammele ketel aantrof. Hij leek op het eerste gezicht in ieder geval niet lek, dus dat was al heel wat. Hij zou ook niet direct uit elkaar vallen, dus dat was al een tweede goed iets. Ze bracht het ding weer naar buiten, aangezien het haar geen goed idee leek om binnen een vuurtje te gaan stoken. Het hout was vrij droog en nou ja, hout was nu eenmaal een goede brandstof. Niet zo'n heel goed idee dus, maar dat zouden de anderen wel weten. Kijk, nu voelde ze zich niet zo heel erg nutteloos, al was het enige wat ze gedaan had, het halen van een pan uit een hutje. Ze kon ook het konijn villen, als dat nodig was. Nee, ze was geen held met wapens. Ze kon een mes vasthouden en zichzelf er niet mee snijden, maar er iemand mee aanvallen zou ook niet lukken. Richten kon ze ook niet al te goed dus een afstandswapen was ook al niet handig voor haar. nee, zij zou misschien wel voor kokkin kunnen spelen, voor zo ver dat nuttig was. 'Moet ik dat beest villen?' Ze moesten het nu wel roosteren, anders was het over een paar uur bedorven vlees en ze hoopte dat Roy zich dat ook besefte, anders moest ze dat gaan uitleggen en daar had ze geen zin in. 'Zo ja, mag ik dan een mes van je lenen?'

Toen hij terugkwam, was het ineens een stuk drukker buiten. Benji en Jac waren blijkbaar ook wakker geworden en nu dus buiten gekomen. Direct waren ze enthousiast over het konijn, dus hij besloot zijn mond te houden over het monster dat hij afgemaakt had, ook omdat het gewoon niet zo handig was. Hij haalde zijn schouders op toen ze het had over het aanleren van jagen, hij vroeg zich namelijk af of dat wel goed zou komen. Zijn scherpe oog had hij ook niet altijd gehad, maar hij oefende al jaren en door zijn ietwat aparte hobby, was hij sowieso beter geworden in richten en in het gebruik van wapens in het algemeen. Zou hij ook niet aan hun neuzen hangen, hij dacht niet dat dat echt bevorderlijk zou zijn voor de situatie. 'Ik denk dat we het konijn het beste nu kunnen roosteren, anders bederft het. De soep is lichter, dus dat kunnen we inderdaad beter nu eten. Benji..' Hij keek de jongen even aan. 'Kan jij iets van hout gaan zoeken? Anders wordt het maken van een vuur wel heel moeilijk.' Natuurlijk begreep hij het wel als de jongen niet alleen weg wilde gaan, hij zou het niet eens zo heel raar vinden. Het was dan wel geen groot bos, je kon er momenteel allerlei gevaarlijke dingen tegenkomen en dat was echt niet de bedoeling. Ondertussen gaf hij een mes vanuit zijn riem zat aan het meisje en ook het konijn overhandigde hij, hoewel hij wel eerst de pijl uit het beest verwijderde. Als zij het ding graag wilde villen, vond hij niet erg. Zou haar misschien het gevoel geven dat ze wat nuttigs deed, want hij had het gevoel dat ze niet geheel tevreden was met haar ligging in hun kleine groepje. Kwam wel goed, in deze groep werd niemand achtergelaten, al zou hij die persoon zelf moeten gaan dragen. Was zijn mate van beschermer zijn zo hoog gestegen? Dat bleek wel weer en hij zou bijna zeggen dat hij het eng vond, hoewel het ook wel geruststellend was dat hij de groep bij elkaar zou kunnen houden wanneer deze uit elkaar dreigde te vallen. Wacht, niet te ver naar de toekomst kijken, eerst maar eens een ontbijtje nuttigen en de verdere plannen bespreken. Hij wist niet of ze hier zouden blijven, of op zoek zouden gaan naar iets beters, dus dat was sowieso handig om te overleggen. Anders zouden daar misverstanden over ontstaan en dat was niet makkelijk, niet nu. Sowieso niet. Stop. Het meisje begon met het villen van het konijn en de ketel stond ook al klaar, dus er was in ieder geval actie ondernomen. Dat was al heel wat en als Benji niet alleen wilde gaan, liep hij wel mee.

Het meisje stelde voor om het konijn te villen, wat ervoor zorgde dat ze een wenkbrauw optrok. Ze had gedacht dat zij het beest misschien niet zo heel smakelijk vond om te zien, maar dit was alleen maar goed. Niet zoals het goed was dat ze ook een ketel had gevonden en hij even snel naar Benji liep, om de soep uit zijn rugzak te halen en hem daarna een schouderklopje gaf, om de soep op de houten planken van het smalle terrasje te zetten. Nou, dat was eens een organisatie. Het was dan wel nog even een raadsel wat haar taak zou worden, maar misschien was het deze keer gewoon niet al te veel. Opletten of er geen zombies kwamen, walkers, zoals zij ze beschreef. Ze zag dat Benji wel even leek te aarzelen, wat ook begrijpelijk was aangezien hij alleen rond zou gaan lopen in het kleine bos. Ze grijnsde even, waarna ze hem haar zwaard toestak en zelf zijn mes nam. 'Dat is misschien beter, maar raak hem alsjeblieft niet kwijt want dan ga ik je echt haten,' mompelde ze. Nou ja, dat zwaard was belangrijk voor haar, maar als Benji echt ging zou hij zich wel moeten beschermen en een mes leek haar niet zo handig als er een grote groep je richting uitkwam. Ze vertrouwde er wel op dat hij het zwaard volledig zou terugbrengen, er zouden alleen een beetje bloedspetters opzitten, maar dat was het dan ook. En anders... Tja, haten zou ze hem niet hoor, ze zou alleen teleurgesteld zijn. Enorm teleurgesteld. Het mes van Roy zag er trouwens ook wel goed uit, nu ze het van dichterbij bekeek. 'Ik ga ook even kijken of er wat nuttigs te vinden is,' zei ze snel, waarna ze van het terrasje stapte. Ze zou wel heel dicht in de buurt blijven hoor, gewoon een beetje rond kijken. Had blijkbaar ook nut gehad, want ze vond een klein stuk touw. Nou ja, alles kon helpen, toch? Ze vond ook een klein haarspeldje, waarna ze deze in haar zak stopte en het touw even bekeek. Nou, het was iets. Een klein stuk touw dat misschien nog een leven kon redden. Verder lag er in de bruut niet echt wat, dus liep ze terug naar het terras en zag dat Benji ondertussen al verdwenen was. Samen met haar zwaard.

Hij knikte dankbaar naar Jac toen ze haar zwaard aan hem overhandigde. Net zoals hij dankbaar was voor het feit dat ze de soep gelukkig wel uit zijn tas haalde. Roy's voorstel viel hem ook wel in de smaak, tenslotte had hij nu ongeveer iets dat hem beschermde. 'Als jullie hier blijven is het voor mij prima, ik red me wel.' Hij keek nog even om zich heen. 'Hoop ik,' mompelde hij. Ja, natuurlijk was hij bang, maar dat was ook redelijk logisch, toch? Nee, in- en uitademen. Kwam allemaal wel goed. Hij liep het terrasje af, waarna hij dieper het kleine bos introk en al bijna meteen een walker tegen het lijf liep, die hij in één keer doormidden sneed. Zijn hoofd, dan. Nou, het zwaard was goedgekeurd en hij zocht de zombie nog even af, waarna hij enkel wat los wisselgeld vond wat hij toch besloot mee te nemen. Hout dus, brandhout. Kleine takjes, alles wat ze op konden gooien. Hij liep een eindje verder, waarna hij een paar bruikbare dingen voor het vuur vond en besloot ze in de terugweg op te rapen, hij legde ze wel op een hoopje, zodat ze ook nog een keer opvielen. Hij hoorde zacht gegrom, waarna hij zich stilhield tot de zombie dichterbij kwam en daarna zijn hoofd insloeg. Ook deze zombie werd doorzocht en hij vond een pistool met nog een kogel of vier erin. Toeval trof dat hij had leren schieten, dus een geweer was zeker handig. Hij stopte het in zijn zak, waarna hij nog iets verder liep en daar ongeveer een goudmijn qua brandhout vond. Brandstof, ongeveer. Lag eraan hoe je het wilde noemen. Hij raapte alles ongeveer op, waarna het wel duidelijk moeilijker werd op het zwaard te dragen. Nou ja, snel zijn dan maar. Hij raapte alles bij elkaar, hoorde voorlopig geen geluiden en vond iets verderop nog een kogel, nou, handig. De eerdere zombie had een andere aanval blijkbaar niet weten te overleven en hoe cru het ook klonk ; het was in zijn voordeel. Nou ja, uiteindelijk wist hij het heelhuids en met veel brandhout weer tot de groep te schoppen en hij legde alles wat hij gevonden had neer, waarna hij zijn mes weer terugnam en Jac met lichte buiging - gewoon, omdat het kon - het zwaard overhandigde. 'Ik heb trouwens nog iets leuks gevonden,' zei hij, waarna hij het pistool uit zijn zak haalde en de kogel die hij nog los had gevonden erin stopte. Hij glimlachte tevreden en leunde toen tegen de muur aan.

Ze pakte het mes aan, besloot dat het hels scherp was en dat ze zich er dus niet aan moest snijden, wat ze ook niet ging doen want ze wist wel hoe ze een beest moest villen. Dat begon ze dus te doen, de huid werd voorzichtig van het wezen afgeschraapt en nou ja, daar was nogal wat concentratie voor nodig, dus ze zweeg en keek niet op toen Benji wegliep met het zwaard van Jac, of toen Jac ervandoor ging met het mes van Roy. Roy zelf bleef trouwens wel bij het huisje, maar ook aan hem besteedde ze niet al te veel aandacht omdat ze bang was in haar vingers te gaan snijden. Zou niet handig zijn want ze had niet het gevoel dat de geur van bloed de zombies nu bepaald af zou schrikken. Oh, dan was dat konijn ook helemaal niet handig, maar ach. Uiteindelijk was het beest helemaal schoon en tegen die tijd was Jac al terug en Benji kwam niet veel later met brandhout aanlopen. En de jongen was triomfantelijk, verschrikkelijk triomfantelijk. Hij liet een pistool zien dat er niet al te liefjes uit zag en blijkbaar had hij er ook kogels bij, want anders zou hij er heus niet zo verschrikkelijk trots mee rond paraderen. Niet dat ze niet blij voor hem was hoor, zeker niet. Nu hij een wapen had, had bijna de gehele groep een wapen en dat betekende een verbeterde kans op overleven, hoewel het misschien maar heel weinig uitmaakte. Het gevilde konijn lag al klaar om aan het spit gehangen te worden en het enige probleem was, dat ze geen spit hadden. 'We moeten iets hebben om dat beest aan te roosteren,' mompelde ze zacht. Niet te veel in de aandacht komen, dat was gewoon niet iets waar ze heel goed in was en nou ja, ze wilde het ook sowieso niet want dan gingen mensen dingen van haar verwachtte en die dingen kon ze negen van de tien keer niet waarmaken. Stop, niet te ver ratelen. Ze keek afwachtend of iemand misschien nog een goed idee had, want een spit was wel nodig. en anders moest iemand dat blik open maken en de soep in de ketel gieten, terwijl iemand anders vuur maakte. Het klonk als heel veel en het resultaat dat ze kregen zou wat soep zijn. Nou ja, alles was momenteel beter dan niets. Net zoals de paar kogels die Benji had, beter waren dan geen wapen. En dat was precies wat zij had. Geen wapen, geen overlevingskans. Gelukkig had ze de rest, want die hadden wel wapens en konden er zelfs mee omgaan. Geen zorgen om maken dus, ze maakte zichzelf er toch alleen maar gek mee en dat konden ze nu echt niet gebruiken, niet in deze situatie.

Hij volgde Benji met zijn ogen toen deze het kleine gezelschap verliet en bleef daarna zitten, keek gewoon het bos in. Niet dat hij af en toe geen blik op Valerie wierp hoor, daar niet van. Ze was best handig in het villen van beesten, dat moest hij haar nageven. Mocht ze wel vaker doen. Hij zou schieten, zij zou villen. Misschien kon Jac het vlees dan wel braden. Hij braadde zelf namelijk nooit vlees, maar dat was iets wat verleden tijd was en dat zou dan ook verleden tijd blijven. Nu hij het over Jac had, ze kwam alweer teruglopen uit de richting waar ze eerst in was verdwenen, maar hij wist niet precies wat ze nou gedaan had. Ach, ze leefde nog en zag er niet uit alsof ze echt aangevallen was, dus dat was alleen maar positief voor hen allen. Nog steeds zweeg hij en hij dacht niet specifiek ergens aan, totdat zijn blik op een klein steentje viel. Roy was nu eenmaal iemand die rare gedachtekronkels had, dus door dat steentje dacht hij aan het feit dat ze zo vuur zouden moeten maken, anders kon er geen beest gebraden worden en zou er ook geen soep opgewarmd kunnen worden. Voordat hij dit in de groep kon gooien, kwam Benji al terug en deze liet een stapeltje droog, goed brandbaar hout vallen. Dat zou wel voldoende zijn om een maaltijd op te koken, maar eerst moesten ze dus vuur hebben. En Valerie stipte nog een ander klein probleem aan, ze hadden een spit nodig om het beest aan te spiesen. Oh, maar daar viel trouwens wel wat op te verzinnen want hij haalde een pijl van zijn kruisboog tevoorschijn, gaf deze aan haar. Iemand zou het ding vast moeten houden en gewoon zo draaien alsof het een marshmallow aan een stokje was, (oh, niet daaraan denken dat was te lekker en daar was het nu niet het moment voor) maar hij geloofde dat dat wel goed zou komen wanneer ze eenmaal een vuurtje hadden. 'Wees maar zorgvuldig met dat wapen, als je kogels op zijn heb je niets,' mompelde hij met een glimlachje tegen Benji, want dat had hij nog niet eerder gedaan en nou ja, beter laat dan nooit, zeiden ze toch? Niet dat dat echt van belang was, wat ze zeiden, maar ach. Hij keek iedereen eventjes snel aan, van Jac naar Valerie naar Benji en toen naar het dode konijn. 'Wie van jullie kan vuur maken?'

Benji kwam terug met hout, een pistool en haar zwaard, waar ze behoorlijk opgelucht door was en ze pakte haar zwaard dankbaar weer aan, waarna ze zijn mes terug gaf. Nou ja, aangezien hij maar een beperkt aantal kogels had, moest hij nog een ander wapen hebben. Misschien dat, wanneer ze geluk hadden, nog een paar extra kogels tegen kwamen. Of extra vuurwapens en kogels, was misschien nog beter. Vuur maken, nou, daar had je ofwel vuurstenen voor nodig ofwel een aansteker. Wacht. Ze graaide even door haar broekzak, waarna ze nog een aansteker vond. Van Nic, maar daar mocht ze nu niet aan denken. 'Dit kan misschien helpen,' mompelde ze, waarna ze het ding naar Roy gooide en op de grond ging zitten. Ze moest wel toegeven dat Valerie behoorlijk wat lef had gehad om dat beest te villen, zij vond het een klein beetje vies en het meisje leek er helemaal geen problemen mee te hebben. Het konijn was trouwens ook wel prima schoongemaakt, al vroeg ze zich alleen af wat ze met al de ingewanden zouden doen. Ach. Ze keek om zich heen, merkte in de verte een walker op. Twee, drie. Vier. Shit, dit was niet goed. 'Jullie blijven hier,' beval ze, waarna ze naar de walker toeliep en haar wapen nog een keer in haar hand woog. Vier. Zowel Benji als Roy konden ook van op een afstandje richten, tenminste, ze wist zeker dat Roy dan zou raken, maar goed. Ze hakte meteen op de eerste in, die er trouwens helemaal niet goed uitzag en haalde al snel de tweede neer. Wat ze echter in de verte zag, voorspelde niet veel goeds. 'Pak alles in, weg hier!' schreeuwde ze, hopend dat ze ook meteen in zouden pakken. Desnoods lieten ze het brandhout en het konijn hier, het was een extra last en ze moesten duidelijk rennen. Waar kwamen al die dingen opeens vandaan? Het was een raadsel, maar ze keerde zich weer om en rende weer naar de groep toe, waarna ze ook een paar dingen mee probeerde te nemen, waaronder de ketel en haar jas die nog in het huisje lag. Ze stopte trouwens ook het konijn in de ketel, zodat ze die toch niet kwijt waren. 'Walkers,' zei ze, 'een hele horde, een stuk of dertig. Snel,' hijgde ze, waarna ze wachtte tot iedereen ongeveer alles bij elkaar zat en alsmaar meer walkers uit de bossen zag komen. Oh god, dit was echt niet goed. 'Verspil enkel pijlen of kogels aan ze wanneer ze te dicht komen,' beval ze, waarna zij het al op een loopje zette en hoopte dat de anderen zo snel mogelijk achter haar aan kwamen.

Hij grijnsde even naar Roy, waarna hij zijn wapen nog eens bekeek en het mes waar aannam. 'Ik heb nog steeds je mes, als ik dat mag blijven gebruiken.' Hij wierp even een blik op Valerie, die ondertussen het hele konijn had zitten villen en hij trok een wenkbrauw op. Nee, hij had niet echt verwacht dat ze dat zou doen zonder te gaan kokhalzen. Nou, misschien stelde ze zich een stuk zwakker op dan ze eigenlijk was. Hij hoefde trouwens al niet meer te antwoorden op Roy's vraag over het vuur, want Jac gooide hem al een aansteker toe, al was het met lichte tegenzin. Hij volgde haar blik nog even, waarna hij zag hoe deze volledig anders werd. Ze ging iets halen en toen hij zag hoe er drie zombies uit de bossen tevoorschijn kwamen, vier zelfs, werd het duidelijk. Toen ze echter daar was, bleken het er geen vier te zijn, maar veel meer. Ze schreeuwde dat ze hun spullen bij elkaar moesten rapen en omdat hij ongeveer alles bij zich had, maar wel zijn handen vol had aan het mes en het pistool, kon hij verder niets meer dragen. Zeker niet toen Jac er met de ketel en het konijn vandoor ging, maar hij geloofde dat ze zo dan enkel wat brandhout mistten. Wacht, zijn rugzak. Hij ritste deze snel open, waarna hij er zo veel mogelijk brandhout instopte als mogelijk was en de zak weer dicht ritste, waarna hij Valerie's hand greep en haar meetrok, Roy zou vanzelf wel volgen. Hij knalde ondertussen wel een zombie neer die dichterbij kwam en rende toen wel op een behoorlijk tempo, nou ja, hij liet het meisje ook wel los omdat ze anders misschien zou struikelen - wanneer ze zijn tempo niet kon bijhouden. Nou ja, de maaltijd zou dan voor een andere keer zijn, duidelijk. Hij keek nog eens achterom, waarna hij hoopte dat Roy ook snel achter het drietal aan zou rennen.

Ze vond het betrekkelijk rustig, dat moest ze eerlijk toegeven. Het konijn werd aan één van Roy zijn pijlen gespietst en ze konden zo een vuur maken, aangezien Jac een aansteker gedoneerd had aan de maaltijd. Nou ja, Valerie was hierdoor dus vrij optimistisch geworden, totdat ze iets hoorde en Jac snel overeind zag komen. Met haar ogen volgde ze de ander en ze zag de vier walkers, die haar direct gespannen maakte. Natuurlijk zou Jac ze wel uitschakelen met dat geweldige zwaard van haar, maar toch was het niet prettig om te weten dat ze zo dichtbij gekomen waren. Ineens kwam Jac terug rennen, schreeuwend dat ze de spullen moesten pakken en weg moesten gaan. Een horde, veel te groot om aan te pakken. In een snelle beweging kwam ze overeind, griste ze het blik van de grond af en voordat ze rond kon kijken of er nog iets was, -ze had het mes in haar broekriem gestoken- werd ze door Benji meegetrokken en normaliter zou ze klagen over het feit dat ze nu voor de tweede keer in twee dagen door een man meegesleurd werd, maar aangezien dit niet echt het moment was om kwaad te worden op wie dan ook, deed ze dat ook niet en al helemaal niet toen hij haar losliet omdat hij door leek te hebben dat zijn tempo net te snel voor haar was. Hij was veel en veel langer dan zij, zijn benen waren veel langer en hij rende aardig snel. Niet dat ze achterbleef hoor, nu ze haar ene hand weer terug had kon ze de soep -die helemaal niet makkelijk mee te nemen was- even anders vastpakken en een blik achterom werpen, om te zien dat Roy achter hen aan liep. Niet te lang blijven kijken, want dan zou ze struikelen en wanneer dat gebeurde, was ze zwaar de pineut. Nee, door blijven rennen. Niet stoppen, gewoon de ruggen van Benji en Jac volgen, wat haar heel aardig lukte. Ze zou sowieso niet achterblijven, daar was ze nu eenmaal te snel voor en haar conditie was ook uitstekend, maar dit was niet het moment om zich daarover uit te laten. Hoe ver zouden ze moeten rennen? De slepende geluiden achter haar waren nog niet opgehouden, het leek zelfs alsof ze dichterbij kwamen. Nee, ze zou niet omkijken. Daar zou ze alleen maar angstiger van worden dan ze al was, dat zou niet helpen in deze situatie. Blijven rennen, telkens maar blijven rennen. Hopen dat ze hier allemaal zonder kleerscheuren weg konden komen, dan zou haar dag al weer gedeeltelijk goed zijn. Dagen konden sowieso nooit meer geheel goed worden.

Hij gebaarde dat Benji het wapen mocht houden en keek hoe Jac opstond en enkele zombies, of walkers zoals zij ze noemde, afslachtte. Helaas was dat niet alles, want enkele tellen later kwam ze in lichte paniek teruglopen. Ze moesten hier weg, er kwam een groep van enkele tientallen monsters aan en daar kon ze in haar eentje niet tegenop. Met zijn vieren zou het ze ook niet lukken en daarbij dacht hij nog niet eens aan het feit dat Valerie niet echt een wapen had. Hij kwam overeind, keek als laatste nog een keer of alle spullen meegenomen waren, maar hij zag niets achterblijven, dus hij gokte erop dat alles mee was. Alle belangrijke dingen sowieso, dus hij moest ook maar eens vertrekken. Jac liep voorop, leidde de weg. Daarachter Benji en Valerie, die tot voor kort hand in hand gerend hadden. Hij had haar losgelaten toen bleek dat ze net niet snel genoeg was om zijn tempo bij te houden, maar nu ging Roy stoppen met het geven van dit verslag want de wezens kwamen hem iets te dichtbij. Lelijke, grauwende wezens die zich slepend voortbewogen. Nee, hij vond het niet prettig om hier langer te blijven. In een opwelling schoot hij de eerste die dichtbij kwam door een oog en deze stortte neer, waarna er een andere over struikelde en viel. Ja, dat was natuurlijk wel zo. Die slepende monsters konden hun voeten niet optillen en zouden dus vallen, dat was logisch. Niet dat hij daar nu echt veel aan had, hij moest maar heel snel beginnen te rennen anders was hij ten eerste de groep kwijt en ten tweede zouden de zombies te dicht bij komen. Razendsnel draaide hij zich om en hij rende achter de blonde haren van Valerie aan, die nog zichtbaar was. Jac zag hij al niet meer, maar hij maakte zich daar niet zo druk om aangezien hij er niet vanuit ging dat Valerie niet achter Jac aan zou gaan. Dus hij liep door, zo snel als hij kon en hij besloot dat ze de afstand tussen hen en de horde niet vergrootten, dus moest hij maar even een handje helpen. Of een pijltje. Hij stopte, richtte en schoot achter elkaar enkele wezens neer, die een lichte blokkade veroorzaakten. Een lichte maar, want ze krabbelden al weer een beetje overeind. Dus, hij besloot dat hij er heel erg snel vandoor moest gaan aangezien hij de blonde lokken van Valerie ook al kwijtraakte en niet wilde moeten roepen om hun te horen.

Ze keek niet echt waar ze heen rende, ze rende gewoon, alweer. Weg. Weg van de doden. Ze zag wel waar ze uitkwamen, toch? Alle plekken die een beetje veilig waren, waren voor haar al prima. Ze zag ook hoe ze wel in een meer bebouwde omgeving kwam en ze rende een steegje in, waarna ze vluchtig een blik achterom wierp en zag dat Benji en Val duidelijk in het zicht waren. Toen ze weer naar voren keek, zag ze een nieuwe horde en voor zich was een muur met enkele gaten erin, wat betekende dat ze moest klimmen. Wacht, als ze snel genoeg waren kon Benji haar en Val wel de muur op krijgen, dan haalden zij achteraf hem omhoog en daarna Roy, mits die op tijd hier zou zijn. 'Benji,' riep ze, 'geef me eens een zetje.' De jongen kwam op haar afgelopen, waarna ze zich door middel van zijn knie omhoog hief en daarna Valerie gebaarde dat ze hetzelfde moest doen. 'Zie je Roy nog achter je?' vroeg ze kort, waarna ze weer een blik opzij wierp en de steeds dichter naderende horde zag. Nee, dit was niet goed. Ze moesten snel zijn, meer dan snel. En ze zagen Roy niet. Wacht, er lagen steentjes op het dak, waarmee ze de dingen misschien even kon afleiden. Ze liep naar de andere kant van het dak, waar ze begon te gillen en merkte dat dit een klein beetje effect had, maar de walkers verloren al snel hun aandacht. Nee, niet goed. Ze liep weer naar de andere kant van het dak, wachtend tot Val boven zou zijn en ze Benji ook het dak op konden hepen. Dan alleen nog Roy, die het hopelijk ook zou halen. In de korte tijd dat ze hem kende had hij zich al meerdere malen nuttig bewezen en dat zou vast vaker gebeuren, sowieso wilde ze eigenlijk niemand meer kwijt uit dit groepje.

Val hield hem opvallend goed bij als hij zo eerlijk mocht zijn, merendeels omdat ze behoorlijk klein was. Betekende dat ze redelijk snel was en ook nog eens een goede conditie had. Het enige probleem was dat hij Roy niet zo goed meer zag en hij wilde hopen op het beste, maar op dit moment had hij eigenlijk geen hoop. Jac rende een steegje in, waardoor hij merkte dat ze niet meer op de eerder verlaten wegen en velden zaten, maar aan de rand van de stad. Ook hier kwamen de walkers echter in hordes op hen af en hij wilde eigenlijk wel eens weten wat hen precies lokte. Geluid zou een logische verklaring geweest zijn voor deze, aangezien hij eerder een geweerschot had gelost. Of bloed, van het beest eerder. Maakte niet uit, hij had verder ook geen tijd meer om na te denken, aangezien Jac hem om een zetje vroeg dat hij ook gaf en haar zo het dak op hielp. Nu moesten Val en Roy nog even opduiken, hij kon wel zelf het dak opklimmen, mits hij voldoende tijd kreeg. Nou ja, Jac probeerde de zombies af te leiden en dat gaf hen wel een klein beetje tijd, maar ze hadden al snel hun belangstelling voor haar verloren en schuifelden weer op hem af. Rustig, kwam wel goed. Valerie moest enkel opduiken en hij had nog vier kogels. Of drie? Nou ja, hij schoot er drie van de zombies mee neer die een blokkade vormden voor de anderen, waar ze snel overheen kwamen. Het waren seconden die telden en hij nam zijn mes al klaar, hopend dat ze het alle vier zouden maken. Nee, ze zouden het alle vier maken. Kon niet anders.

Uiteindelijk kwamen ze bij de achterwijken van een stad aan, bij een steegje. Een muur blokkeerde de weg naar voren en een horde zombies achter hen blokkeerden de weg terug blokkeerde. Hoewel, Jac kwam met een vrij goed idee want ze konden de muur opklimmen, Benji kon hen helpen en daarna zouden zij hem helpen. Op een muur konden de lelijkerds toch nooit komen en dan waren ze veilig, Roy incluis. Hoewel... Roy? Ze keek om, zag alleen de horde. Geen Roy. Eventjes sloeg haar hart een slag over en ze keek naar Jac, die de muur al opgetild was. 'Net liep hij nog achter me, maar ik zie hem niet meer,' zei ze geschrokken. Hij was weg, kwijtgeraakt. Niet snel genoeg? Dat geloofde ze niet, die jongen was razendsnel en ook goed met zijn wapen, dus zo nodig had hij enkele zombies af kunnen schieten. Hij was toch niet weg? Dat voelde onwerkelijk aan, net zoals het onwerkelijk had gevoeld toen haar ouders haar broertje in stukken reten. Maar ach, dat was ook waargebeurd dus dan kon dit ook. Maar nee, ze geloofde het niet. Als Roy dood was, had geen van hen een kans op overleven want hoewel ze Jac of Benji niet wilde onderschatten, Roy was echt de sterkste en de snelste van hun allen. Toch liep ze naar Benji toe, liet zich de muur ophelpen door hem en vanaf daar kon ze ook beter de omgeving overzien, hoewel dat verder niet zo veel uitmaakte. Ze zag een horde zombies en vooral geen Roy. Was hij weg? Ze kon het eigenlijk nauwelijks geloven, maar dat had ze al meerdere malen duidelijk gemaakt. Roy was niet dood, dat kon niet. Toen ze eenmaal stevig op de muur stond, gebaarde ze Jac om te helpen Benji de muur op te trekken. Dan was in ieder geval drie vierde van het groepje veilig en dat was meer dan niets. Het dak was een stuk veiliger dan de grond aangezien de wezens niet tegen een muur op konden klikken, hoopte ze. Dacht ze. Duimde ze voor. Verdomme, waar was hij nou? Hij had achter haar gelopen, dat had ze nog gezien en ze had zelfs zijn ademhaling gehoord. Hoe kon hij nu ineens weg zijn dan? Ze wilde niet dat hij weg was, ze vond hem aardig, mits dat de juiste beschrijving was van hoe je dit moest zien. Maakte niet uit.

Hij was ze kwijt. Valerie haar blonde haren waren verdwenen op het moment dat hij was gestopt om zombies tegen te houden en nu rende hij door, waarbij hij helaas op een volgende groep walkers stuitte. Wat moest hij doen? Voor hem, achter de horde, lag de stad en dat wist hij. Als hij ook maar een beetje op zijn gevoel af kon gaan, zou Jac de rest daarheen geleid hebben en daar waren ze waarschijnlijk veiliger momenteel dan in een bos. Veiliger dan hij. De horde achter hem kwam ook weer in beweging, dichter naar hem toe. Ingesloten van voren en van achteren, maar naar de zijkant kon hij nog weg. Dacht hij. Razendsnel kwam hij weer in beweging, rende door de opening die snel smaller werd, om maar niet gebeten te worden door één van die monsterlijke wezens. Dat lukte hem, maar nu had hij zo'n veertig walkers achter zich aan en hij werd weer teruggedreven naar het bos, wat voor hem nu niet echt een goed idee leek want het bos, daar waren ze net vandaan gevlucht. De groep, was de groep veilig? Hij hoopte van wel, al baalde hij ervan dat hij Benji niet zijn kruisboog had gegeven want de kans dat hijzelf hier levend uitkwam, was nihil en dan zou niemand meer wat hebben aan het wapen, terwijl Benji kon richten en er misschien nog wel mee om kon gaan. Verdomme, wat moest hij doen? Rennen, iets anders kon hij niet doen. Zijn shirt zat onder de hand tegen zijn lichaam geplakt van het zweet en zijn haren hingen tegen zijn voorhoofd aan omdat ze zo vochtig waren. Nee, dit was niet de situatie waarin hij wenste te zijn, maar ze konden het zo stellen: Hij had niet echt een keuze, op dit moment. Waar moest hij heen? Richting de stad, waarschijnlijk. Laat het nou net zo zijn dat tussen het eerste gebouw en hem twintig walkers stonden, wat een spurt naar de stad onmogelijk maakte. Dan maar weer terug naar het bos, in de hoop ze daar kwijt te raken. Dag twee van de hel en hij was nu zijn groep al kwijt, kon je nagaan hoe geweldig het nog zou worden mits hij ook vandaag overleefde. Kleine kans, want de wezens leken zijn spoor nog niet los te laten. Nou ja, hij leidde de dingen in ieder geval hij zijn groep weg. Deed 'ie in ieder geval nog iets goeds. Wie had dat verwacht, Roy de psychopaat, die iets goed wilde doen voor de mensheid? Hijzelf in ieder geval niet, hoewel hij dacht dat zij trots op hem zou zijn. Nee, niet over nadenken. Wegwezen hier, hij hoorde de slepende voetstappen veel te dichtbij.