They're dead. And they walk.

Uiteindelijk waren ze in de straat waar ze moesten zijn en ook hier leek het haar niet al te druk, wat betekende dat ze heel erg veel geluk hadden gehad. Eventjes ademde ze enkele keren diep in en uit, doordat ze wat sneller gelopen had dan normaal was ze ook wat meer uitgeput natuurlijk, ze had geprobeerd om Benji niet te hinderen en zoals ze al eerder vermeldde, hij was langer dan haar dus kon hij makkelijker snel voortbewegen dan zij. Goed, Benji besloot eerst naar de drogisterij te gaan en eigenlijk vond zij dat helemaal niet erg, want ze moest zelf ook nog een aantal dingen hebben en wanneer er toevallig medicijnen in de schappen lagen, zouden ze die goed mee kunnen nemen omdat ze toch niet zwaar waren. Wie weet, misschien hadden ze het binnenkort wel nodig en dan was het goed dat ze de spullen hadden, of niet dan? Nou ja, ze liep het zaakje binnen en keek rond, om te beseffen dat het grootste gedeelte van de spullen natuurlijk al weg was. Het was logisch dat andere mensen hun voor geweest waren, maar het was in ieder geval goed dat er nog enkele dingen in de schappen lagen. Ze stapte over de doodgeschoten walker heen naar binnen en bewoog zich voort, op zoek naar de dingen die ze misschien konden gebruiken. Voor zichzelf enkele doosjes met inhoud en die stopte ze nonchalant weg, waarna ze doorliep naar een schap waar koortsremmende spullen lagen, pijnstillers. Of, waar ze hadden gelegen in ieder geval. Er was nauwelijks nog niets van over en toen ze op haar knieën ging zitten om de doosjes die op de grond gevallen waren te bekijken, hoorde ze ineens geluid naast zich. Slepende voetstappen en gegrom, wat maakte dat ze geschrokken opkeek. Op nog geen meter afstand bevond zich een walker en hij bewoog zich naar haar toe, terwijl zij weerloos was. Haar mes had ze namelijk weggestopt toen ze naar binnen was gegaan en dat had ze nu dus niet bij de hand. Verder zat ze nog steeds laag bij de grond en ze viel naar achteren, schoof zo ver mogelijk bij het ding weg, toen het haar kant op kwam. Doodsbang, zo kon je het wel noemen. Het ding bleef gewoon dichterbij komen en zij kon niets doen, aangezien ze precies nu natuurlijk haar mes niet los kreeg. Dus slaakte ze een kreet en hoopte ze dat Benji het ding kon raken voor de walker haar te pakken kreeg. Anders had ze namelijk een wel heel groot probleem, zij allemaal. Dan zouden koortsremmende middelen haar niet meer kunnen helpen.

Hij nam gewoon wat hij kon vinden en wat goed leek om mee te nemen, ontstekingsremmers, ontsmettingsmiddel. Die dingen. Dingen die je leven konden redden, ongeveer. Je wist nooit wanneer je ze nodig kon hebben. Hij liep iets verder, waarna hij even grinnikte toen hij zag wat er in de schap lag. Tja, ook die dingen kon je gebruiken en hij stopte ze in zijn achterzak, misschien dat hij ze nog een keertje deelde met Roy. Lag eraan wat de jongen precies nodig had. Hij keek echter verbaasd op toen hij gegil hoorde, waarna hij maakte dat hij zich omkeerde en richting het geluid liep. Een walker was onderweg naar Valerie, waarna hij zijn mes bovenhaalde en de walker af het meisje trok, om het mes daarna in zijn hoofd te boren en aan de kant te gooien. Hij keek het meisje bedenkelijk aan, waarna hij voor haar neer knielde. 'Alles oké?' aarzelde hij, waarna hij moeizaam slikte en naar de dode walker naast zich keek. 'Vies ding ook,' mompelde hij, waarna hij een plukje haar uit het gezicht van het meisje streek. 'Blijf voorlopig maar achter me, niet te ver gaan.' Hij glimlachte even, waarna hij het meisje onder haar oksels greep en haar zo overeind trok. Oh, hij kon wel de bezorgde jongen uithangen hoor, deed hij wel vaker. Onbewust, maar toch. Nou ja, ze leek niet gebeten of gekrabd te zijn of wat dan ook. Het zag ernaar uit dat ze er met de schrik vanaf was gekomen, iets waarvan hij niet wist of dat nou positief of negatief was. Eenmaal het meisje rechtop stond, liet hij haar los en keek naar de spullen die nog op de grond lagen. Nee, hij zou nu niet vragen of er wat bruikbaars tussen had gezeten. Niet nu ze zonet was aangevallen door een zombie. Hij wist niet eens hoe die hier binnen was geraakt, de deur was nog gesloten. Misschien personeel, eigenaar van deze zaak. Was een mogelijkheid, maar ze hadden ongeveer alle bruikbare spullen bij elkaar weten te rapen, moesten ze straks maar even naar de supermarkt en deze keer zou hij ervoor zorgen dat Valerie dicht bij hem bleef, zodat een volgende aanval misschien minder erg was. Of ze moest voorop gaan, was ook een optie. Zag hij wel weer, eerst maar even kijken hoe het met Valerie ging.

Nou ja, het was wel op het nippertje te noemen. Benji trok het ding van haar af en doodde het, waar ze hem heel, maar dan ook echt heel dankbaar voor was. Hij had haar dus praktisch gered en daar was ze hem heel dankbaar voor, toen hij haar weer op haar benen gezet had omhelsde ze hem dan ook. Gewoon omdat ze blij was dat hij er geweest was en ze moest moeite doen om verder nog aardig rustig te blijven, want je kon wel stellen dat ze verschrikkelijk geschrokken was. Ze was dan ook niet van plan om hem los te laten, geheel niet. 'Ik lette niet op en ineens stond hij naast me en ik wist niet wat ik moest doen,' fluisterde ze, haar woorden smorend tegen zijn borst. Ze was bang, geschrokken. Het maakte haar niet uit dat hij geen shirt aan had want dat was op dit moment totaal niet van belang voor haar. Ze was nog in leven, dat was wat telde en het kostte haar toch wel enkele seconden voordat ze zichzelf zo ver kreeg om hem langzaam los te laten. Alles oké? Alles oké? Ze dacht van wel, hoewel ze daar niet helemaal zeker van kon zijn. Ze dacht dat het oké was, voor zover iets oké kon zijn. Wegwezen hier. Ze liep snel naar de doosjes die ze eerder in haar hand gehad had, pakte ze op en liep weer naar terug naar Benji. Ze gaf ze aan hem aangezien hij een tas had om ze in te stoppen en zij het anders maar allemaal moest tillen, wat niet echt handig was. Nou ja, stop. Ze was gewoon nog gestressd van hetgeen dat net plaatsgevonden had en dat was niet zo heel raar, dus pakte ze voor de zekerheid haar mes maar weer tevoorschijn en klemde deze in een hand. Beter dat ze een hand minder had, dan dat ze opnieuw verrast zou worden door zo'n lelijkerd, toch? Ze wenkte dat ze verder wilde gaan en hoopte dat Benji het daarmee eens was, tenzij hij natuurlijk nog dingen zag die hij moest hebben hier. Was natuurlijk mogelijk, hoewel ze niet dacht dat er echt veel dingen over waren die ze konden gebruiken.

Hij wist niet precies hoe hij moest reageren toen het meisje haar hoofd tegen zijn borst legde, haar lippen eerder. Hij voelde hoe haar lippen bewogen, woorden vormden die door zijn huid ietwat gesmoord werden, maar toch verstaanbaar bleven. 'Maakt niet uit,' stelde hij haar gerust, 'hij is nu dood en kan je niets meer doen.' Hij merkte hoe Valerie's greep verzwakte en hij moest eerlijk toegeven dat hij de aanraking fijn had gevonden. Was niet geheel vreemd, maar toch. Hij voelde fijner dan andere aanrakingen. Goed, ze had hem losgelaten, liep nu de ruimte door en raapte alle spullen op, gaf deze aan hem en hij stopte ze in de tas. Hij zag wel dat ze er niet helemaal gerust op was en na de aanval van net was dat ook vrij logisch, maar ze hoefde niet bang te zijn. Dat was niet goed, focussen op deze situatie. Op het hier en nu. Ze ging bij de deur staan, wenkte hem naar zich toe, wat hij in eerste instantie ook deed. Niet om er vandoor te gaan, niet echt. Daar was ze te angstig voor. Te bang, te onvoorzichtig op dit moment. Hij liep naar het kleine meisje toe, waarna hij zijn mes even wegstopte en zijn kruisboog over zijn schouder hing, waarna hij haar polsen greep en haar naar zich toe trok, om zo naar de muur te stappen en eens ze daar tegenaan stond, drukte hij zijn lippen op de hare, liet hij één hand los, dat hij naar haar hals bracht om haar gezicht net iets hoger te brengen, zodat hij niet al te veel moeite moest doen om bij haar lippen te komen. Hij wist niet eens of ze dit wilde, eigenlijk. Het was misschien niet meteen de meest slimme actie op dit moment, maar ze was bang en dat was ook niet goed. Niet bevorderlijk, om het zo even te zeggen. Hij zette haar iets steviger klem met zijn lichaam, waarna hij haar lippen losliet en alleen zijn hand op haar huid liet liggen. 'Niet bang zijn, is nergens voor nodig. Ze doen je niets en daar zal ik persoonlijk voor zorgen, ja?' Hij grijnsde even, niet wetend wat hij moest verwachten. Qua reactie, gebaar. Iets. Misschien was een doodse blik het enige wat hij terugkreeg, maar zolang ze ietwat rustiger zou zijn was hij tevreden en konden ze verder.

Hij kwam naar haar toe, dat was in ieder geval iets. Hoewel het haar wel irriteerde dat hij niet opschoot, want ze wilde hier niet blijven. Ze wilde ook niet naar buiten hoor, maar het was gewoon zo dat hoe sneller ze waren, hoe eerder ze weer terug zouden zijn. Die walker had haar de stuipen op het lijf gejaagd en zo raar was dat niet, ze was de dag ervoor ook al aangevallen door zo'n ding en daar had Roy haar op het laatste moment van gered. Nee, lekker was dit. Ze was al twee keer gered omdat ze zelf niet wist wat te doen en daar was ze kwaad om, maar tegelijkertijd was ze ook nog steeds doodsbang. Dus verbaasde het haar toen Benji actie ondernam op een manier die ze niet verwachtte. Haar polsen werden vastgepakt en ze had echt geen idee wat er nu in hem gevaren was, maar veel te snel voelde ze de muur tegen haar rug en in eerste instantie beangstigde dat haar. Het beangstigde haar nog meer toen ze zijn lippen voelde, hoewel op een andere manier. Of ja, het was geen echte angst meer. Eerder vraagtekens, want zelfs toen hij haar ene hand losliet, kreeg ze het niet voor elkaar die te verplaatsen. Ze snapte niet wat hij wilde, maar op de één of andere manier vond ze het helemaal niet onprettig om zijn lippen te voelen. Hij kon goed zoenen, moest ze toegeven en ze werd er makkelijk in meegenomen. Pas toen hij haar lippen weer losliet besefte ze zich echt wat er net gebeurd was en dat verbaasde haar toch nog wel heel erg, vooral door de belofte die hij daarna deed. Of ja. Valerie vond dat het als een belofte klonk en eigenlijk was Benji degene die het als een belofte deed klinken. Ze vond het niet erg. Hij zou haar dus beschermen als ze aangevallen werden en dat voelde prettig, hoewel ze zich nog steeds nutteloos voelde omdat ze blijkbaar bescherming nodig had. Was ook zo, ze kon nauwelijks met een mes omgaan. Dus ging ze op haar tenen staan, zodat ze nog maar net iets kleiner was dan hij. 'Leer me om te gaan met een wapen,' fluisterde ze in zijn oor, waarna ze een kus op zijn oorlel drukte. Daarna liet ze zich weer op platte voeten zakken en keek ze hem vragend aan. Waar waren ze nu weer in beland? Ze wist het niet, maar de angst en rare gevoelens van daarvoor, leken ietwat weggezakt. Nu moesten ze wel echt verder trouwens, anders zouden er vast ineens meer walkers opduiken. Straks zou ze wel nadenken over wat er gebeurd was, of juist niet. Ze had zijn lippen fijn gevonden. Heel erg fijn, net zoals zijn lichaam bij dat van haar. Heel erg fijn.

Hij glimlachte even om haar volgende actie, waarna hij de hij naar het mes keek dat ze bij zich had. Hij liep naar de dode zombie, waarna hij deze tegen één van de kasten zette en de vrije hand van het meisje greep, om haar mee te trekken. 'Regel één is dat je niet bang moet zijn voor ze,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij zijn ene hand over haar heup liet glijden en met zijn andere haar pols pakte. 'Stap twee, je tilt je mes de lucht in en drukt hem in het hoofd van de zombie, zo hard als je kan.' Hij tilde haar hand op, waarna hij haar losliet. 'Doe maar, je zal zien dat het niet zo moeilijk is.' Het was ook niet zo moeilijk, alleen vreemd om het de eerste keer te doen. Hij zou haar later wel met andere wapens leren omgaan, als ze er meer hadden dan. Moesten ze later zoeken, als ze wist hoe ze fatsoenlijk met een mes kon omgaan was het ook al goed. 'Nog een tip, langs achter aanvallen is handig.' Hij was ondertussen bezig met het goed stoppen van de spullen in zijn zak, zodat ze niet te erg door elkaar zaten er er meer ruimte was. Nu hij de toch de tijd had, was het alleen maar handig. Lag er aan hoe snel Valerie klaar zou zijn, maar goed. Hij nam nog enkele doosjes mee die hij achter de kassa vond, waarna deze verdere ruimte nu wel bijna leeg was. Misschien hadden ze zelfs wat vitamines mee, was ook altijd handig. Goed, hij was ongeveer klaar om te vertrekken, nu was het even wachten tot zij dat ook was. 'Nog een kleine tip, niet bang zijn voor het bloed, anders kom je er nooit.' Hij glimlachte even, waarna hij een blik op de straten wierp, die nog altijd rustig waren. Mooi, zij konden straks wel makkelijk bij de supermarkt komen. Misschien was het in de supermarkt wel een beetje drukker, maar eens Valerie fatsoenlijk met dat mes om kon gaan vertrouwde hij het wel. Hij had tenslotte ook nog altijd wapens die hij wel kon gebruiken. Hij glimlachte even toen hij naar het meisje keek, waarna hij zuchtte. Nou ja, hij had geen spijt van net hoor en het leek ook niet alsof zij er spijt van had. Of ze hield de schijn op, kon ook.

Ze liet hem haar lichaam leiden tot ze vlak voor het al eerder doorkliefde zombieding stond en haalde eventjes diep adem. Een mes in zijn hoofd steken, oefenen. Klonk logisch, klonk zelfs makkelijk. Het was alles behalve makkelijk, maar toch sloot ze haar ogen, haalde ze even diep adem en opende ze daarna weer. Wat was het ook al weer? Zo hard mogelijk steken. Zonder er verder nog een gedachte aan te besteden, haalde ze uit naar het voorhoofd van het ding en met een onprettig geluid verdween het mes door zijn voorhoofd de hersenen in. Enkele spetter bloed kwamen op haar hand terecht, maar ze had heus wel gehoord dat ze niet bang moest zijn voor het bloed. Dat had hij net nog gezegd en dus negeerde ze het zo goed mogelijk, waarna ze het wapen terugtrok, wat nog een onsmakelijk geluid opleverde. Dat was ook al zo onprettig om te horen. Eens het wapen uit het voorhoofd van het ding getrokken was, begon daar bloed uit te stromen en ze kon er niets aan doen dat ze toch een stap naar achteren zette, om daarna naar het mes te kijken en zich te beseffen dat het bloed dat daarop gezeten had, zich nu ook over haar hand verspreidde. Fijn, heel fijn. Ze beet op haar lip en zei verder niets meer, haalde slechts enkele malen goed en rustig adem om ervoor te zorgen dat ze geen paniekaanval kreeg. God, hier de rest van haar leven in moeten voortbestaan leek haar nu niet echt een droomwens, maar veel keuze had ze niet. Ze had in ieder geval raak gestoken en nog goed raak ook, deze zombie was dubbel dood. Oké, nog een keer. Gewoon om zeker te weten dat ze het kon. Opnieuw een stap naar de zombie toe, hoewel ze ditmaal sneller handelde. Als het ding nog in leven was, dan zou ze nooit zo veel tijd krijgen om adem te halen, rustig goed te gaan staan, of wat dan ook. Toch haalde ze opnieuw uit en door de iets minder gecontroleerde beweging stak ze het ding in zijn oog, wat een fontein aan bloed veroorzaakte en opnieuw stapte ze achteruit, het mes in één beweging lostrekkend uit de schedel van het ding. Ja, ze was er wel zo ongeveer klaar voor nu. Dus keek ze Benji aan, knikte. 'Laten we maar verder gaan,' mompelde ze zachtjes, waarna ze het al opdrogende bloed van haar arm probeerde te vegen. Gatverdamme, zombiebloed. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest.

Tevreden keek hij toe hoe Valerie zich uitleefde op de reeds dode zombie. Het feit dat ze wel steeds op de goede plekken sloeg, maakte dat ze ook wel klaar zou zijn voor de wandelende zombies. Veel verschil was er eigenlijk niet, ze liepen traag en konden geen wapens ontwijken. Het was gewoon een kwestie van goede timing, raken voor ze je beten of te dichtbij kwamen. Niet dat hij heel gedreven was in het doden van die dingen en hij vond het eigenlijk ook wel vreemd dat hij het haar 'leerde', het was tenslotte nog maar de tweede dag in zombieland en niemand had eerder lessen genomen over hoe je de dingen het beste kon doden. Het zou hem overigens ook verbazen als er zulke lessen bestonden. Vast niet, want dan zou de bevolking wel wat groter geweest zijn dan vier personen, voor zover ze nog met vier waren. Het enige nadeel was wel dat Valerie nu onder het bloed zat en dat leek ze zelf ook niet zo fijn te vinden, maar hij had ook wat bloed op zich gekregen dus het was niet echt zo'n ramp. Voor hem dan, hij kon wel geloven dat Valerie het niet echt fijn vond. Hij knikte instemmend toen ze voorstelde om te vertrekken, waarna hij de deur opende en zag dat het nog steeds rustig was. Als ze stil genoeg waren, konden ze zonder kleerscheuren - of huidscheuren in zijn geval - de overkant bereiken. 'Nog één tip, als je één van die dingen ziet mag je niet twijfelen en moet je meteen uithalen, goed?' Hij liet zijn blik nog eens op haar kleding vallen, die nu onder het bloed zaten en hij grinnikte even, waarna hij de straat opliep en zich richting de supermarkt begaf. Het was wel mogelijk dat er daar wat meer van de dingen een plekje gevonden hadden, maar nu Valerie haar eerste les zombiedoden erop had zitten, kwam het wel goed. Ongeveer. Dat hoopte hij tenminste, want zowel hij als zij zouden het niet fijn vinden om tegen Roy en Jac te vertellen dat ze een persoon minder in de groep hadden. Het was sowieso niet fijn om dat tegen eender wie te zeggen. Nee, hij mocht er niet aan denken want het zou niet gebeuren. Al moest hij daar persoonlijk voor zorgen. Nee, het feit dat ze nu nog leefden en niet in één van die dingen waren veranderd toen iedereen dat leek te doen, was al een wonder op zich. Nu sterven zou alleen maar vreemd zijn.

Oh, wat voelde zij zich slonzig op dit moment. Bloedvlekken op haar lichaam en kleding waren dan wel niet haar grootste zorg, ze voelde zich er nu niet echt beter door. Ze voelde zich sowieso al niet helemaal op haar in deze nieuwe wereld en hoewel ze nu wel het gevoel had dat ze er iets beter tegen opgewassen was, geloofde ze niet geheel dat ze het echt aan zou kunnen. Een harde trek rond haar mond verhardde haar gehele gezichtsuitdrukking toen ze samen met Benji de straat opliep, maar daar was het nog steeds rustig genoeg en de supermarkt kon ze vanaf haar huidige positie inkijken door de glazen wanden. Of ja, wat er nog van over was. Een groot gedeelte van de ramen was gebroken en de glasscherven lagen op de grond, zowel binnen als buiten de winkel. Nee, het was niet het meest vrolijke tafereel, maar het was wel de waarheid van hun wereld en ach, eigenlijk raakte ze er wel aan gewend dat dingen niet zo gingen zoals zij wilde dat ze gingen. Niet twijfelen dus, want iedere seconde kon haar haar leven kosten en dat zou toch zonde zijn, als ze met nog maar zo weinig mensen waren. Nee, niet twijfelen dus. Ze besloot gewoon de hoofdingang van de supermarkt te nemen, die slechts enkele meters verder was en hoewel de deuren daarvan opengebroken waren, lagen er in ieder geval geen glasscherven waaraan je je kon snijden. Bloed lokte de zombies aan en dus was het gewoon een goed idee om alle gevaarlijke dingen te mijden, de wereld was al gevaarlijk genoeg. Ze beet even op haar lip, liep naar de deur toe en trok deze open, hoewel het ding al vermolmd was en er dus nauwelijks iets open te trekken was. Nou ja, het was gewoon automatisme, dit was de supermarkt waar ze vroeger altijd boodschappen deed en dus was het raar het ding in deze staat te zien. Ze werd er even door in beslag genomen en bleef dus stil staan, waardoor ze eigenlijk te laat erachter kwam dat er vlak achter de deur een walker op de loer had gelegen en deze wierp zich nu op haar. In de seconde die ze nog had tot het ding haar vast zou grijpen, haalde ze uit met het mes dat ze gelukkig nog in haar hand had en zonder dat ze er echt bij nadacht, raakte ze het ding in zijn hoofd. Dood, nog doder dan hij al was. En ze had ditmaal haar eigen leven gered, ze had niet de hulp van Benji nodig gehad en daar was ze ergens wel blij mee. Bleek dus weer dat ze wel een heel klein beetje op zichzelf kon letten. Niet geweldig, maar beter dan een halfuur geleden.