They're dead. And they walk.

Het was eigenlijk niet eens nodig geweest om Benji de muur op te helpen, want na Valerie nam hij een klein aanloopje en trok zichzelf zo omhoog. Roy was achtergebleven, zowel Valerie als zij en Benji waren hem uit het oog verloren. Nee, ze konden hem niet achterlaten. Niet zomaar. Ze zette haar spullen neer, zodat ze alleen nog haar zwaard bij zich had. 'Ik ga hem zoeken,' zei ze. 'En nee, jullie gaan niet mee. Als ik voor zonsondergang niet terug ben gaan jullie ervandoor, ja?' Ze keek het dak nog eens rond, waarna ze een houten plank vond en die zo over twee verschillende daken legde, zodat ze zich makkelijk kon verplaatsen. Nou ja, ze ging twee steegjes verder en sprong daar naar beneden, om er zo snel mogelijk vandoor te gaan. Ze bekeek de omgeving nog eens goed, om te weten waar ze precies heen moest. Nou ja, rennen dan maar. Ze liep terug naar de bossen, want dat was waar ze Roy voor het laatst gezien hadden. Het aantal walkers was al behoorlijk gezakt en het aantal dat er nog was, schakelde ze makkelijk uit en ze doorzocht de lichamen snel, op zoek naar iets wat misschien nog bruikbaar was. Ze vond niets en besloot dat het beter was om het weer op een loopje te zetten, zo min mogelijk geluid te maken en dus vooral niet Roy te roepen, want de kans was groot dat hij het niet zou horen als hij al een eindje verder was. Ze zag, op niet echt vers bloed na, geen sporen van Roy, al was het bloed waarschijnlijk van de walkers afkomstig. Nou ja, ze liep niet terug naar het huisje, maar liep langs de weg naar opzij toe, weg van het steegje. Walkers met een pijl door het hoofd zou een spoor kunnen zijn of gewoon dode walkers, maar die zag ze voorlopig nog niet echt, wat ofwel betekende dat ze in de verkeerde richting liep of gewoon... Tja, ze kon geen tweede reden verzinnen, dus het was er maar één. Logisch. Ze schrok even op toen ze gegrom hoorde, waarna ze de walker die vanachter de bomen kwam neerhaalde.

Hij sprong behendig de muur op, waarna hij zichzelf naar boven trok. Nou ja, het was niet echt om te tonen hoe sterk hij was, maar het ging ietsjes sneller. Goed, nu stonden ze met drie op het dak. De vierde persoon was verdwenen, maar het duurde niet lang voor Jac voorstelde hem te gaan zoeken. Of ja, het was niet echt een voorstel. Ze was zeker van haar zaak en niet veel later rende ze via een plank een ander dak op, nadat ze haar spullen hier had neergezet. Nu was hij hier nog alleen met Val, wat hij op zich niet erg vond. Hij wilde haar leren kennen eigenlijk en nu ze hier alleen waren, zou het misschien ook nog makkelijker gaan. Of ja, ze waren niet zo heel alleen, maar de walkers waren geen mensen die gesprekken konden verstaan. 'Ze vindt hem wel,' fluisterde hij, waarna hij haar even aarzelend aankeek. Ze had het er zo te zien een beetje moeilijk mee, wat hij ook volkomen begreep hoor. Hijzelf vond dit ook niet echt een fijne situatie. 'Is Val trouwens een afkorting van Valerie?' vroeg hij luchtig, gewoon, om het even over wat anders te hebben. Best een domme vraag nu hij erover nadacht, maar goed. Het kon haar misschien een beetje van de situatie afleiden, hij had het gevoel dat ze dat wel nodig had. Nou ja, misschien was dit niet het beste moment om haar te leren kennen. Hij wist het niet, hij vond haar enkel een interessant persoon, of zo. En ze zag er goed uit, viel ook niet te ontkennen. Heel goed zelfs, onder alle omstandigheden. Nou ja, iedereen was mooier dan de dingen, maar je snapte wel wat hij bedoelde. Hij was tenslotte ook een man, misschien alleen met wat meer behoeften dan een ander, maar goed. Stop, een gewoon gesprek. Dit was geen moment voor dit soort dingen, al vroeg hij zich af of het ooit nog het moment zou zijn. De hele mensheid was namelijk ongeveer uitgestorven en wandelde nu rond als menseters, dus nee, het zou nooit het moment zijn.

Benji klom op eigen krachten de muur op, was misschien ook wel beter want Valerie was zo sterk nog niet en ook in gewicht deed ze het waarschijnlijk makkelijk voor hem onder. Nou ja, ze waren nu in ieder geval boven en Roy was weg, weg. Jac wilde hem gaan zoeken en eigenlijk wilde ze daartegen protesteren, ze konden toch niet nog iemand kwijtraken? Benji had nauwelijks kogels over en het enige wat ze daarnaast hadden, waren twee messen van Roy. Niet dat ze de kans kreeg iets te zeggen, Jac was al weg voordat ze iets tegen haar in kon brengen en met een vermoeide zucht ging ze op het dak zitten. Net had ze door de adrenaline een heel eind kunnen rennen en ze had ook wel een goede conditie, maar dat betekende niet dat ze nu zonder moeite door kon gaan. Nee, ze had wel iets van een adempauze nodig of zo. Jac verdween al snel uit het zicht en Benji begon te praten, waarna ze op haar lip beet. 'Ik weet dat ik dat moet blijven hopen, maar hoe groot is die kans nu? Er waren ongeveer dertig zombies in de horde achter ons en er kwam nog een groep bij, minstens veertig dus. Dat kan toch niet?' Jeetje, ze klonk inderdaad wel heel pessimistisch en dat was niet bevorderlijk voor de stemming hier, of wat dan ook. Daarom was ze blij dat Benji gewoon doorsprak, want nou ja alles was beter dan hier zitten en naar de schuifelende wezens kijken die best wel eens een hapje Roy genomen konden hebben. Dat klonk wel heel ranzig, moest ze toegeven. Ze richtte haar blik even op hem en knikte. 'Val is Valerie, maar die naam is me te lang. Is Benji echt jouw volle naam?' Ja nou, nu ze toch over namen aan het vragen waren, kon ze net zo goed een terugvraag stellen. Anders zou hun vrij korte gesprek toch alleen maar stilvallen en dan konden ze tot zonsondergang gaan zitten afwachten of Jac en Roy nog terug zouden komen. Nah, dan kon ze beter haar tijd gaan zitten verdoen aan een gesprek, vond ze persoonlijk. Het gesprek was ook nog niet echt interessant hoor, maar het leidde haar gedachten tenminste een beetje af en dat was beter dan helemaal niets. Het was best raar hoor, om te weten dat je van mensen afhankelijk was waarvan je alleen de naam wist. Niet dat ze daar tot nu toe echt diep over nagedacht had, nee. Maar het was wel zo en dat bedacht ze zich nu, was precies op tijd of zo. Nou ja, wat maakte het ook eigenlijk uit?

Terug het bos in, waar hem eigenlijk opviel dat het vrij rustig was, waarschijnlijk omdat de horde naar de stad gedreven was door hun beweging. Nou, mooi zo. Dan zou hij in ieder geval niet van de voorkant belaagd worden, voor zo ver dat mogelijk was. Verdomme, hij zweette zich helemaal kapot en als hij nog veel langer door moest gaan rennen, wist hij niet zijn benen het nog vol zouden houden. Hoe lang rende hij nu al? Vanaf het moment dat ze razendsnel hun spullen hadden gepakt, dat sowieso. Dat was naar zijn gevoel toch al wel een tijdje geleden, dus dan was het helemaal niet raar dat hij moe aan het worden was, dat hij het gevoel had dat alle spieren in zijn lichaam het zo zouden begeven. Verdorie, de zombiedingen zaten nog veel te dicht achter hem, dus het mocht nog niet zo zijn dat hij stopte met lopen want dat zou zijn dood betekenen. Hij draaide zich om, zag dat er wel iets speling was tussen hem en de dingen, wat maakte dat hij zijn wapen hief en enkelen door de ogen schoot. Zo blokkeerde hij de weg voor de anderen en kon hij zelf weer doorlopen, hoewel hij merkte dat het na een pauze zwaarder werd om weer door te gaan lopen. Het liefste zou hij nu gaan zitten en gewoon afwachten, maar dat kon hij niet maken. Hij had een eind gerend hiervoor, hij had zombies afgeslacht... Hij kon nu niet stoppen, toch? Hij draaide zich nogmaals om, schoot er een door zijn oog en liep door, door en door. Een bos zonder einde, zo leek het wel. Maar het was toch maar een smal bosrandje geweest? Dat betekende dat hij als hij afboog, weer in het grasveld zou komen en als hij in het grasveld was, kon hij makkelijk doorlopen naar de snelweg, waar het allemaal makkelijker zou zijn omdat er geen bomen in de weg stonden. Hij maakte dan ook een zwenking naar de kant waar hij hoopte dat de weg was en bleef doorlopen, telkens maar lopen. De slepende passen achter hem bleef hij de hele tijd horen, maar door gewoon niet meer te kijken, hield hij het ongeveer vol. Nog eventjes en dan was hij bij de rand, hoopte hij. Dan zou hij zien of hij nu helemaal verloren was, of geluk had gehad. Vijftig procent kans.

Net toen ze weer de andere richting uit wilde lopen, vond ze één van de walkers die Roy had neergeschoten en ze trok de pijl uit het hoofd van het ding. Hij liet zijn pijlen achter, wat dus wilde zeggen dat hij geen tijd had om ze te halen en dus nog steeds aan het vluchten was. Zweet parelde ondertussen wel op haar voorhoofd en in een normale situatie zou ze dit verafschuwen, maar aangezien bijna niemand haar zou zag, vond ze het niet erg. Of ja, de walkers zagen het, maar of die er echt op gingen letten... Voor de dingen was ze gewoon een hapje, niet meer of niet minder. Ze scheurde een stukje van haar shirt los, waardoor het er losjes bij hing en ze de pijl eraan vast kon knopen. Ze hoopte echt dat alles in orde was met Roy, want het zou voor de groep gewoon geen goede zaak zijn en ze wilde ook niet echt dat hij stierf. Niemand mocht sterven, want ze had eigenlijk geen idee of ze dat wel aan zou kunnen. Nee, vast niet. Hoe sterk ze zich ook al had kunnen houden, nog een dode zou haar breken. Daar was ze vrijwel zeker van. Gaandeweg vond ze steeds meer pijlen, die hoofden van de walkers hadden weten te doorboren op één van de lijken vond ze nog een mes, dat ze misschien wel aan Roy kon geven aangezien hij er eerder twee had uitgeleend. Ze hoopte eerlijk gezegd ook wel dat ze voor zonsondergang terug zouden zijn, want anders waren Benji en Valerie weg en dan was zij alleen en Roy alleen. Het zou geen goede situatie zijn, maar als ze dood zou gaan tijdens deze tocht, hoefden ze ook niet eeuwig op het dak te blijven zitten. Ze vond steeds meer pijlen, wat haar zowel hoop als angst aanjoeg. Ze bleef vooruit rennen, haalde nog een paar walkers meer en vond geen enkele pijl meer, wat een teken was dat ze nu de verkeerde kant uitliep en zich weer om moest keren, hopend dan wel de juiste kant uit te rennen.

Hij trok even een bedenkelijke blik, waarna hij naast het meisje ging zitten. 'Roy heeft een kruisboog, Jac een zwaard. Ze rennen misschien ook sneller, het komt wel goed. Echt.' Hij nam zijn tas van zijn rug af en haalde daar een flesje cola uit. 'Hier,' zei hij, waarna hij Valerie het flesje toestak, 'van al dat rennen krijg je dorst.' Hij moest trouwens ook nog even antwoord geven op de vraag of Benji zijn volledige naam was, wat dus niet zo was. 'Benjamin,' mompelde hij. 'Geloof dat die naam echter alleen gebruikt werd tijdens mijn babyjaren.' Nou ja, vrijwel iedereen was Benji gaan zeggen en hij kon niet zeggen dat hij dat erg vond, aangezien hij het best een leuke naam vond. Nou ja, beter dan Benjamin tenminste. Maakte niet uit, over namen speculeren was nu een beetje... Misplaatst. Hij haalde het geweer even uit zijn zak, waarna hij merkte dat de kogels op waren. Fijn. Nou ja, hij had nog steeds een mes, net zoals Valerie een mes had en de zombies konden - zoals het er nu naar uitzag - niet op het dak komen. 'Vreemd om te bedenken dat dit ooit mensen waren, hé? Zouden ze nog herinneringen hebben, denk je?' Ze zagen er niet echt zo uit, als hij eerlijk moest zijn. Ze leken eerder op hersenloze wezens - wat ze in sommige opzichten ook waren - die zich alleen maar wilden voeden met wat dan ook mocht leven. Er leek niets menselijks in ze te zitten, maar misschien was het er nog. Misschien. Hij wilde wel weten hoe anderen er over dachten, ook al zaten ze nog maar net in deze situatie verwikkeld. Of ja, het leek al veel langer dan het eigenlijk het geval was, maar goed. Dat zou zo nog wel even doorgaan. Een hele tijd misschien, langer dan hij zelf zou leven. Nee, daar mocht hij niet aan denken. Ze zouden dit hele gedoe wel overleven, allemaal. Jac zou zo terugkomen met Roy en dan konden ze samen verder. Hij keek naar de steentjes die op het dak lagen, waarna hij ook dacht aan het zakmes in zijn tas. 'Denk je dat, als we hard genoeg gooien, de steentjes ook effect hebben op die dingen?' vroeg hij, waarna hij Valerie vragend aankeek. Zo konden ze er een paar uitschakelen en eventueel straks nog eens de lichamen doorzoeken, je wist nooit wat je kon vinden en als het dan een stuk minder druk zou zijn, was het ook meteen minder gevaarlijk.

Ze haalde haar schouders op, deze discussie wilde ze niet met hem voeren want ze waren het waarschijnlijk toch niet al te snel met elkaar eens. Wel nam ze zonder tegen te stribbelen het flesje aan en ze nam er een kleine slok uit. Als Roy en Jac terugkwamen, zouden ze het meer nodig hebben dan zij en zo veel hadden ze er niet van, dacht hij. Dus een kleine slok, waarna ze de dop weer op het flesje draaide en het aan hem teruggaf. Als hij wilde, mocht hij er nog wel wat van drinken want het was dan ook zijn bezit, maar hij moest het lekker zelf weten. Ze waren nu wel in de stad, dus de kans dat ze iets nuttigs vonden, zoals een supermarkt die nog intact was, zou groter zijn dan toen ze in het bos verbleven. Ze luisterde naar zijn vraag, haalde haar schouders op. Dacht toen aan haar ouders. 'Nee, ze weten niets meer. Alle herinneringen en gevoelens zijn weg. Het zijn lijken van doden waar iets de lust tot moorden en bloed ingestopt heeft. Meer niet.' Want als haar ouders ook maar iets van zichzelf gehad hadden, dan hadden ze haar niet aangevallen toch? Dan zouden ze niet zomaar hun eigen kind aan stukken gescheurd hebben en dan zouden ze ook niet zomaar jacht gemaakt hebben op haar bloed. Nee, ze leefden niet. Dat kon gewoon niet. Lopende doden, meer was het niet en meer zou het ook niet meer zijn. Ze was er gelukkig mee dat haar ouders niet in hun lichamen zaten, maar weg waren. In de hemel of zo, mits ze daarin geloofde. Momenteel geloofde ze er niet meer in, maar dat was van bijzaak. Alles was beter dan geloven dat er nog iets menselijks in die dingen zat, want dat zou betekenen dat ze moordenaars waren. Het laatste beetje leven uit een organisme schieten of slaan. Nee, niet nu. Ze keek naar Benji, die zijn blik op de steentjes gericht had. 'Als je zo hard kunt gooien dat je door hun schedel mept,' mompelde ze zachtjes, niet helemaal overtuigd. 'Je zou ze er in ieder geval mee af kunnen leiden, mochten Jac en Roy terugkomen. Maar ik weet niet of je hun schedels ermee kunt doorboren.' Ze geloofde van niet, eigenlijk. maar ze zou het niet zeggen, ze had al genoeg pessimisme geuit vandaag en als ze daarmee door bleef gaan, werd de situatie echt niet ineens beter. Eventjes haalde ze adem en ze ging iets verzitten, in de hoop dat dat minder pijnlijk was, het dak was namelijk hard. Niet dat ze iets te klagen had..

Hij dacht dat hij ze nu eindelijk kwijt begon te raken. Het gesleep werd minder en de dingen die hij nog door hun koppen schoot, kon hij ook weer van pijlen ontdoen omdat er niet zo veel meer waren dat hij moest blijven rennen. Hij ging dan ook langzamer lopen, gaf zichzelf kans om adem te halen. Paste nu ook beter op met wat hij deed, aangezien brekende takken geluid gaven en dat geluid kon weer lelijkerds aanlokken. Nee, dat zou hem niet overkomen. Trouwens, hij had nu toch de rand van het bos bereikt en kwam erachter dat dit de verkeerde kant van de bosrand was. Oftewel: Hij moest omdraaien en in tegenovergestelde richting lopen, want anders kwam hij hier nooit weg en als zijn gevoel voor richting was al verdwenen. Geen enkel oriëntatiepunt was er meer over, dus de snelweg was gewoon het beste voor hem. Daar kon hij ook auto's doorzoeken, misschien waren er nog nuttige spullen. Kleine flesjes water, misschien. Een politiewagen waar wapens te vinden waren, als hij geluk had. Wacht, eerst het bos uit. Hij hoorde een geluid in zijn richting komen en zijn intuïtie schreeuwde direct dat hij in actie moest komen, wat hij dus ook deed. Zijn kruisboog, die hij eventjes opgeborgen had omdat hij zo moe was, werd tevoorschijn gehaald en gespannen, waarna hij wachtte tot hij een beweging zag die op een zombie wees. Gewoon wat in de rondte schieten was namelijk zonde van zijn pijlen en dat zou hij dus ook niet doen. Verder had hij gewoon niet genoeg kracht om meerdere malen te gaan richten, dus het moest in een schot raak zijn of hij ging eraan. Waarom moesten die kutzombies nou weer naar hem toekomen? Was het karma, zou er zo één van zijn vroegere slachtoffers tevoorschijn komen? Was mogelijk, als de doden ook tot "leven" gekomen waren. Dan was het wel echt karma, hoewel hij niet echt geloofde dat die dingen nog iets van wraak kenden. Nee, ze wilden bloed en ingewanden en daar bleef het bij. Hij moest toegeven dat het ding weinig geluid maakte voor een zombie, maar toch verloor hij zijn waakzaamheid niet. Wist hij veel, misschien traden er nu al mutaties op. Schieten als hij het zag, klaar. Pijl door de kop en dan moest hij zich maar voort gaan slepen, hij was namelijk nog lang niet het hele bos door. Te veel bomen.

Ze hoorde het gestaag breken van kleine takjes, waardoor ze meteen aan walkers dacht, maar die zouden zich niet zo voortbewegen. Dan zou ze constant gesleep moeten horen. Ze grijnsde, waarna ze een blik door de bomen probeerde te werpen en keek wat het precies was dat dit geluid maakte. Misschien een dier, kon ook. Ze kon het helaas niet van hieruit zien, waardoor ze dus voorzichtig een stap naar voor zette en een vluchtige blik achter zich wierp, om daar niets anders dan de dode walkers te zien. Haar blik weer naar voor, waardoor ze geschrokken haar adem inhield toen ze Roy zag. Of ja, de persoon had een kruisboog en leek een beetje op Roy, al kon ze zijn uiterlijk niet heel goed zien door de verschillende bomen. Goed, wat ze wel wist was dat de jongen zijn kruisboog nu op haar gericht had. Hij dacht vast dat zij één van de walkers was en dat was nog niet eens zo onlogisch. Het enige probleem was dan wel dat ze niet zomaar tevoorschijn kon komen, want dan kreeg ze gegarandeerd een pijl door haar oogkas. Ze moest het op een andere manier duidelijk maken en het enige dat ze kon gebruiken was haar stem. Vrijwel alleen haar stem. Ze zuchtte, waarna ze nogmaals op zich heen keek. 'Roy!' ze probeerde zo stil mogelijk te roepen en het enige wat er gebeurde, waren een paar vogels die een boom verlieten. Nou ja, ze hoopte natuurlijk dat Roy haar ook had weten te horen, maar dat zag ze wel wanneer hij zijn kruisboog liet zakken of weer verder liep. Het voordeel was wel dat ze hem gevonden had en ze vast voor zonsondergang bij de andere twee zouden zijn. Tenminste, als ze nergens geblokkeerd werden door een nieuwe horde. Voordeel was wel dat ze dan niet alleen zou zijn. Ze had Roy nu in het oog en was van plan hem niet meer te verliezen.

Hij luisterde aandachtig naar wat ze vertelde en knikte toen. Ze had gelijk, vond hij. Alhoewel hij de steentjes toch eens ging proberen. 'Als ze er niet door sterven, wil ik ze wel pesten,' mompelde hij, waarna hij opstond en een paar steentjes van de grond raapte en met een scheve glimlach naar de rand van het dak liep. Het aantal zombies was al flink gezakt, maar er waren er nog steeds redelijk veel. Nou ja. Hij begon de steentjes te gooien naar één van de dichtstbijzijnde zombies, waarna deze grommend om zich heen keek en geen idee had dat de steentjes van boven kwamen. Nou, dit was nog eens vermaak. Hij gooide nog een paar anderen en zag hoe de dingen gewoon verder slenterden. Hij keek achter zich, waarna hij Valerie naar zich toe wenkte. 'Kan je goed mikken?' vroeg hij, waarna hij wat nieuwe steentjes in zijn hand nam en die eens bekeek. Nou ja, als ze niet meteen de beste richter was zou hij haar wel helpen hoor, had hij ook meteen een excuus om het meisje aan te raken. Nee, stop. Gewoon helpen, meer niet. Hij moest echt stoppen met zo te denken, want dat zou hem echt niet verder helpen. Ook al was het nou eenmaal een feit dat er nog heel weinig vrouwen waren, of ja, er waren zombies, maar goed. Zombies wilde hij niet, logisch. Nee, stop, gewoon ophouden. Hij gooide nog een steentje richting één van de zombies, waarna deze tegen een andere aanbotste en hij zachtjes grinnikte. Bleek nog maar eens dat de dingen dom waren en alleen leefden voor het voedsel. Niet dat ze dat zouden krijgen hoor, zouden die dingen eigenlijk verhongeren? Zou wel handig zijn, maar hij dacht niet dat ze zoveel geluk zouden hebben.

Ze volgde Benji toen deze naar de rand van het dak toeliep en steentjes opraapte, deze naar de wandelende doden begon te gooien. Ze snapte het nut er niet van, maar maakte dat wat uit? Toen hij haar wenkte, kwam ze overeind en liep ze naar hem toe, keek naar de groep zombies onder zich en haalde haar schouders op. 'Niet uitmuntend goed, maar ik denk dat ik wel een beetje raak kan gooien.' Een beetje was dan ook voldoende, de dingen bewogen niet al te snel en aangezien er genoeg van die lelijkerds waren, zou het een kunst zijn om géén zombie te raken. Even glimlachte ze flauwtjes om die gedachte en ze raapte een handje steentjes op, die ze in haar handen woog. Nou ja, het leek op wegen maar eigenlijk woog ze niet, ze was nu eenmaal geen weegschaal dus dat zou hem niet worden. Wacht, dit was een krankzinnige gedachte, straks werd ze nog echt gek. Ze koos zorgvuldig een klein steentje met enkele scherpe hoekjes uit en in een snelle beweging gooide ze deze, om een zombie in zijn oog te raken. Daar leek het geraakte ding niet echt blij mee te zijn en hij begon te grommen, leek de boosdoener te willen zoeken met zijn ene nog goed oog, maar vinden zou hij haar niet omdat ze boven op een dak stond en nou ja, hij niet. Ze giechelde eventjes, koos een nieuwe steen uit maar gooide niet. 'Jij weer,' zei ze. Het was krankzinnig, haar nieuwe tijdelijke hobby's was steentjes naar een zombie gooien. Dat klonk vrij scheef en dat was het ook wel, want als ze op de grond gestaan had, zou het ding haar aangevallen hebben en in stukjes gereten hebben. Nou ja, ieder zo zijn of haar plezier. Mocht ook wel, dit was de eerste keer in twee dagen dat ze weer echt kon lachen. Hierboven was ze veilig en er was niemand die haar iets aan ging doen, in ieder geval op dit moment. Waarom zou ze niet vrolijk zijn? Oh ja, ze waren Roy nog steeds kwijt en ook Jac was nog niet terug. Hoewel ze de kans dat zij terugkwamen nu ineens veel groter achtte dan eerst, want ze was nu gewoon optimistischer gestemd. Nee, ze had geen last van zware stemmingswisselingen. Deze verandering van haar wereld had gewoon een nogal aparte invloed op haar gehad. Ze was niet gek, maar ook niet totaal bij zinnen. Wie wel, in deze wereld?

Het ding kwam dichterbij, maar hield stil net buiten het bereik van zijn kruisboog en dat maakte hem ontevreden. Een slimme walker, die stopte buiten zijn bereik. Hij had niet echt de neiging om dichterbij te komen, om het ding aan te pakken, maar hij deed het toch maar want anders zou het hem gaan achtervolgen. Dus, dat ding niet uit het oog verliezen en al helemaal niet de kruisboog laten zakken, hij wist niet of hij hem dan nog opnieuw op zou kunnen tillen. Plotseling sprak het ding en dat verraste hem al helemaal. Niet zo zeer omdat het sprak, maar om wat het sprak. Zijn naam? Er waren maar enkele mensen in leven die zijn naam kenden en zombies spraken niet. Dus.. Hij liet zijn wapen nu wel zakken, keek behoedzaam naar het figuur. 'Jac?' Was ze hem komen zoeken? Wat stom van haar, aangezien het hier helemaal niet veilig was. Maar tegelijkertijd waren ze maar met een kleine groep en ieder leven was kostbaar. Nou, hij zou zich er verder niet over uitlaten, want hij was maar al te blij dat ze gekomen was en dat ze nu dus bezig waren met een soort van reddingsoperatie. Of ja, zij in ieder geval. Hij gokte en hoopte dat Benji en Valerie in ieder geval nog veilig waren, want als ook zij aan het zoeken waren, zou de hele groep uit elkaar vallen en dan waren ze alsnog nergens. In ieder geval had hij Jac terug en zij wist waarschijnlijk wel waar de rest was. God zij dank, ze leefde nog en de rest waarschijnlijk ook. Iedereen leefde nog. Of ja, iedereen van zijn groep dan tenminste. Over de rest van de wereld kon hij namelijk niet echt spreken, die waren meer dood dan levend en dan om precies te zijn ook nog eens ondood. Goh. Hij had wel heel erg diepzinnige gedachten vandaag, dat moest hij toegeven. Nee, niet dus. Hij borg zijn kruisboog nu echt op, liep naar het meisje toe. 'Waar zijn Benji en Valerie?' Hij hoopte maar dat ze ergens op een veilige plek waren, anders was de hel van vandaag nog niet voorbij. Die was sowieso nog niet voorbij, deze hel zou de rest van de resterende tijd die hij nog had door blijven gaan. Verdomme.

Opgelucht haalde ze adem toen Roy haar naam uitsprak. Het was Roy en hij was - zo te horen - oké. Ze kwam achter de bomen vandaan, waarna ze de pijlen losmaakte en deze aan Roy gaf. 'Benji en Valerie zijn oké, toen we rennen zag ik een dak en daar gingen we dus op, tot we merkten dat we jou uit het ook verloren waren. Ik heb gezegd dat ze daar moesten blijven en als ik na zonsondergang niet terug was, ze door moesten gaan. Maar ze zijn oké, walkers kunnen niet klimmen.' Ze glimlachte even, waarna ze merkte hoe Roy doorweekt was van het zweet. 'Benji had wat te drinken geloof ik, maak je geen zorgen. Zal het lukken om alleen te stappen of heb je even wat steun nodig?' aarzelde ze, waarna ze met haar hand over haar hoofd ging en zo het zweet wegveegde. Hij leefde nog, dat was het voornaamste. En ze hadden ook nog heel wat tijd voordat de zon onder ging. 'Het spijt me trouwens, we hadden er niet zo snel vandoor moeten gaan en je zo uit het oog verloren te zijn geraakt.' Ze beet even op haar lip, waarna ze wachtte tot hij zou reageren. Ze hadden trouwens wel geluk dat de walkers grotendeels verdwenen leken te zijn, ze achtervolgden hem en haar voorlopig niet meer en dat was goed, want ze wist niet of Roy echt in staat zou zijn om weer te gaan rennen. Zij zou rennen overigens ook niet echt lang volhouden, hooguit tien seconden. Nou ja, als ze nu vertrokken was de kans groot dat ze ook niet al te veel meer moesten rennen. Als de zombies ook eens wegbleven op de plek waar zij naar beneden gegaan was, was het nog beter. Misschien konden ze het dak wel bereiken via één of andere container, zagen ze dan wel. Het belangrijkste was dat ze nu met twee waren en dat was veel en veel beter dan alleen.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Valerie één van de dingen volop raakte. 'Een beetje raak?' herhaalde hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij vond het trouwens ook wel aangenaam dat ze dit - zo te zien - ook even fijn vond. Gewoon, wat anders doen. 'Ik zal je eens een trucje leren,' zei hij, waarna hij achter het meisje ging staan en haar arm nam. Hij zette haar wijsvinger op haar duim, zodat ze nog een stukje van haar duim overhad waar hij het steentje op plaatste. 'Als je nu schiet, komt het nog een keer harder aan,' mompelde hij, waarna hij een kus op haar wang drukte en hetzelfde deed als wat hij had uitgelegd. Nou ja, hij raakte één van de dingen op zijn been, waarna het ding wankelde en omviel en zo nog een paar anderen neerhaalde. Wat een spektakel. Hij vroeg zich trouwens af of alles ook in orde was met Jac. Ook met Roy hoor, met beide eigenlijk. Zou ze hem al hebben gevonden of was ze ondertussen al verslonden door de wezens, of omgekeerd? Nee, hij moest er maar niet al te veel aan denken. Gewoon zijn gedachten hier houden, bij de zombies die ze nu met steentjes aan het bekogelen waren. Het waren geen mensen, ze hadden geen herinneringen, geen geweten. Nou ja, het was weer Valerie's beurt, aangezien zij het om de beurt wilde spelen. Vond hij prima hoor, was misschien ook handiger dan samen de dingen volop bekogelen. Hij was wel benieuwd waar, wanneer Roy en Jac terugkwamen, ze zouden gaan slapen. Hij geloofde niet dat dat hier zou zijn, aangezien dat écht niet goed zou zijn voor hun spieren na al dat rennen. Misschien trokken ze wel de stad in en vonden ze daar iets. Hij hoopte op een bed, minstens een matras of een zachtere ondergrond. Ach, misschien moest hij gewoon nergens op hopen, was misschien achteraf nog het beste.

Ze grinnikte toen Benji dat zei en haalde haar schouders op. 'Een beetje raak ja,' mompelde ze en toen Benji achter haar ging staan, keek ze even verbaasd op. Een trucje ja. Zijn hand sloot zich om haar arm, maar het was een veel prettigere aanraking dan die van een zombie, niet dat dat heel moeilijk was maar toch. Ze liet hem gewillig haar vingers buigen maar keek wel een beetje raar toen hij klaar was en haar een kus op haar wang gaf, hoewel ze het eigenlijk niet erg vond. Haar vingers stonden voor haar gevoel nu heel raar en ze wist niet of dit echt goed zou gaan, maar ach. Hij kon het blijkbaar wel heel goed, aangezien hij de walker op zijn been raakte en hiermee een domino-effect veroorzaakte. Een zeer goed schot, hoewel ze dat niet toe geven. Het was nu haar beurt en dat werd nog wat, ze was namelijk niet gewend om zo te schieten en dus ging het ook finaal fout. Het steentje verliet haar hand wel, maar tikte af op de grond onder haar en dus slaakte ze een licht geïrriteerde zucht. Vooral omdat Benji het wel goed kon en zij het blijkbaar totaal niet kon, maar ze zou het waarschijnlijk toch niet al te snel leren. Ze zouden toch niet veel tijd hebben om dit soort dingen te oefenen. Dus omdat ze de zombie waar ze het op gemunt had niet kon raken, pakte ze een nieuw steentje en gooide nogmaals, maar dan op haar eigen manier, om het maar even te noemen. Gewoon om de voldoening eventjes te voelen op het moment dat de steen tegen de schouder van het wezen afketste en daardoor begon het ding te wankelen, tot deze uiteindelijk echt omviel. Zonde dat er verder geen lelijkerd dichtbij stond, maar ach. Ze was op deze manier ook al tevreden, aangezien het raak was geweest. Nu was Benji weer aan de beurt en als hij wilde, mocht hij van haar ook wel twee steentjes gooien. Haar beurt was voorbij en ze keek even naar de bossen in de verte, maar er was geen beweging. Ach, het zou wel goed komen. De dag was net begonnen toen ze wegrenden van het huisje, dus voor zonsondergang zouden Roy en Jac echt wel terug zijn, mits zij nog in leven waren. Nee, optimisme. Ze waren nog in leven, struinden op dit moment samen door het bos, op weg naar de stad. Ze zouden moe zijn, dat sowieso. Maar ook levend en daar ging het om. Ze zouden nog in leven zijn en van vermoeidheid kon men gewoon weer bekomen, dus daar hoefde ze zich echt niet druk te maken. Een diepe zucht, waarna ze zich weer op Benji richtte. Zijn beurt.

Het was Jac. Godsamme, het was Jac en ze was in leven, net zoals Benji en Valerie die veilig op het dak van een gebouw zaten. Nu was het enige probleem nog dat ze terug moesten gaan naar de stad, wat nogal een eind lopen was. Vooral in de conditie waarin hij zich nu bevond, was het nogal een hels eind. Nou ja, het zou wel goed komen. Als ze er eenmaal waren kon hij uitrusten, konden ze allebei uitrusten. Want hoewel hij een heel eind had moeten rennen om bij de zombies vandaan te blijven, had Jac een heel eind moeten rennen om bij hem te komen. Ze zouden nu gewoon teruglopen, want het grootste gedeelte van de groep was weg en de rest was dood. Enkele eenlingen konden ze nog wel afmaken want ze waren met zijn tweeën, hoewel hij zichzelf eigenlijk niet meer als een volle kracht kon tellen, niet nu het hem nauwelijks lukte om zijn armen op te heffen. 'Ik kan zelf wel lopen,' mompelde hij koppig en hij haalde eventjes diep adem, waarna hij voorzichtig in beweging kwam. 'Het is trouwens wel goed, als jullie gestopt waren, waren we nu waarschijnlijk allemaal dood geweest en nu zijn we allemaal nog ongeveer in leven.' Dat ongeveer doelde meer op hem dan op de rest, maar dat zou ze waarschijnlijk wel begrijpen. Iedere idioot kon zien dat hij niet in topconditie was en daar schaamde hij zich niet voor, of misschien ook wel. Hij hield zich graag sterker dan hij was, ook omdat de groep hem nodig zou hebben. Hij wist in ieder geval wel ongeveer welke kant ze op moesten, richting de stad en die kant liep hij dus ook op nu. Samen met Jac. De pijlen die ze hem gegeven had, stopte hij trouwens weer weg, zodat hij ze later nog een keer kon gebruiken. Benji had het al aangestipt en hij wist het zelf ook, die pijlen konden levens redden. Niet dat hij er echt iets aan kon doen dat hij ze niet teruggehaald had, hij had zijn eigen leven moeten redden want dat ging voor. Toch was hij heel blij dat Jac ze wel gevonden had, want dat betekende dat hij gewoon weer een voorraadje had en hoewel hij niet wist hoeveel het er nu precies waren, zouden het er voldoende zijn voor een tijdje. Goed, concentreren op het lopen. Anders zou hij straks instorten, op de grond vallen en niet meer op kunnen staan. Zijn shirt plakte aan zijn bovenlichaam maar hij wilde het niet uittrekken, hij had geen andere kleding mee en het kon 's nachts best koud worden. Nee, geen kleding uittrekken dus. Door blijven lopen, hop.

Hij kon zelf lopen, zei het nog eens koppig ook. 'Oké oké, wat jij wilt.' Ze liep op haar eigen, houdbare tempo vooruit, weer terug waar ze vandaan kwam. Zijn probleem als hij niet bij kon houden, al zou ze wel even wachten daarna hoor. Hij moest gewoon niet zo koppig zijn en zich sterker opstellen dan hij was, want het was duidelijk dat hij uitgeput is en niet alleen door het rennen. Ze had hem gisteren heus wel gehoord, hij leek het alleen niet zo heel goed te beseffen. Nou ja. Ze grinnikte even toen ze haar zwaard weer even in haar hand draaide en keek toen achterom. 'Kom dan,' mompelde ze met een lichte grijns. Ja, dit kon je wel plagen noemen. Was zijn eigen fout, uiteindelijk. Koppige Roy, was onderhand wel zijn bijnaam geworden in haar ogen. Nu dan. Toen hij de kruisboog op Benji had gericht had ze hem een andere naam willen geven, maar goed. 'Een beetje steun hebben is niet erg hoor,' lachte ze, waarna ze even stilstond en wachtte tot hij haar weer wist in te halen. Ze bedoelde geen steun als in optillen hoor, zo sterk was ze niet. Gewoon, een schouder om een beetje op te leunen, hoefde nog niet eens zo erg te zijn. 'Hoe sneller je bent, hoe eerder je wat te drinken krijgt,' zei ze, als extra aanmoediging. Nou ja, ze wachtte tot hij bij haar was en dan zag ze vanzelf wel wat hij deed en of hij eventueel de koppige ezel wilde blijven uithangen. Hij had het blijkbaar ook verdomd warm, zijn shirt plakte aan zijn lichaam van het zweet en hij wilde die op de één of andere manier niet uittrekken. Maakte haar niet uit hoor, ze vond het gewoon grappig om te zien hoe koppig de jongen was. Man, wat dan ook.

Het lukte blijkbaar niet zo goed om zijn trucje toe te passen, waarna hij even lachte toen hij zag hoe het haar irriteerde en ze een tweede steentje gooide. 'Dat,' begon hij, waarna hij weer naar het meisje toeliep, 'is vals spelen.' Hij ging weer achter haar staan en legde haar vingers weer zoals eerder. 'Gewoon een opwaartse beweging maken met je wijsvinger,' zei hij, waarna hij haar wijsvinger even bewoog. Hij legde een steentje op haar duim, waarna hij met zijn vinger tegen de hare duwde en het steentje zo tegen het hoofd van een zombie schoot. 'Zie je? Zo moeilijk is het niet.' Hij deed nogmaals hetzelfde, waardoor zijn twee steentjes weer op waren. 'Jouw beurt, denk je dat je die kan raken?' vroeg hij, waarna hij er één aanwees die een tas om zich heen had. Die moesten ze misschien later maar eens doorzoeken, of zo. Hij hield het meisje wel nog steeds vast, één hand lag op haar heup terwijl zijn andere haar arm even op het wezen richtte. Nou ja, ze mocht hem gerust wegduwen als ze dat wilde hoor, hij had alleen het gevoel dat ze het net ook niet erg had gevonden. Of ze wilde het niet zeggen, kon ook, maar dan had ze wel een teken gegeven of iets in die aard. Nou ja, moest ze maar eerst even dat steentje wegschieten en dan zagen ze wel weer. Misschien dat Jac en Roy dan ook terugkwamen of zo, hoopte hij. Hij vond het wel fijn hoor, hier alleen met Valerie zijn, maar hij zou ook wel graag hebben dat Jac en Roy levend terugkeerden. Zoiets.

'Ik speel nooit vals, ik pas de regels aan terwijl we het spel spelen,' antwoordde ze brutaal waarna ze lachte alsof er niets aan de hand was. Alsof er geen horde zombies onder hen liep en alsof de enige twee anderen die ze hadden niet weg waren. Alsof de vraag of dit allemaal ooit nog goed zou komen, niet door haar hoofd spookte. Nee, stop. Ze was heel eventjes blij en dus moest ze niet weer aan slechte dingen gaan denken. Nou ja, Benji stond al weer achter haar en pakte haar opnieuw vast, legde haar vingers op de goede manier en schoot een steentje af vanaf haar hand, dat hard tegen het hoofd van een zombie kwam. Oké, ze kon het dus wel. Mits ze hulp kreeg van Benji. Hij schoot nog een steentje weg en verdorie, waarom leek het bij hem zo makkelijk en als ze het dan zelf moest doen, leek het niet te kunnen? Daar kon ze echt niet tegen, hoewel ze haar blik op de door hem aangewezen zombie richtte en aangezien hij haar arm al voor haar in positie bracht, moest het eigenlijk wel goed komen. Het was zo dat ze ineens heel goed merkte dat Benji haar bij haar heup vasthield en heel dicht tegen haar aan stond, maar op één of andere manier was die aanwezigheid troostend. Prettig. Oh ja, of ze die zombie kon raken. 'Ik denk het wel,' mompelde ze en ze concentreerde zich op het lelijke ding, waarna ze haar wijsvinger bewoog en voelde hoe de steen wegschoot, maar ze keek in eerste instantie niet want ze had het gevoel dat ze toch misgeschoten had. Tot ze een tik hoorde en toch opkeek, om te zien hoe de zombie omviel. Dat maakte dat haar ogen eerst groot werden van verbazing en toen lachte ze opnieuw, vrolijk. Ze draaide zich naar Benji toe, die achter haar stond dus dat was makkelijk, hoewel ze even op moest letten dat ze niet op zijn tenen ging staan. 'Het is me gelukt!' zei ze enthousiast als een klein kindje dat een cadeau kreeg -awh wat lief- waarna ze hem omhelsde. Ja, rare dingen gebeurden nu eenmaal en op dit moment was ze gewoon al blij omdat ze een zombie had neergehaald met een steentje, met een techniek die ze niet zo goed kende. Gekke meid. Ze liet hem wel weer los hoor en bloosde daarbij aangezien ze niet wist of dat wel een heel goed idee geweest was. 'Sorry,' mompelde ze snel en ze knikte op de zombies. 'Jouw beurt.' Er was vooral niets aan de hand, echt niet. Tumtiedumtiedum.

Ze was regelrecht gemeen, aangezien ze op haar eigen tempo terug liep. Het werd hem daardoor ook meteen duidelijk dat ze hem snel door had, want eigenlijk was hij veel te zwak om nog zo'n eind te lopen zonder hulp. Hij wilde het gewoon niet hebben dat hij hulp nodig had, dat voelde op een bepaalde manier beschamend. Klonk raar? Ja natuurlijk klonk dat raar, vooral in deze situatie. Nou ja, het was gewoon zo en daar kon hij ook niets aan doen. Ze pestte hem er ook nog eens bij, alsof ze hoopte dat hij op zou geven en haar hulp ging accepteren. Oké, misschien was dat uiteindelijk wel het beste idee want als hij nog verder liep, stortte hij misschien in en kwam hij nooit meer overeind, wat geen voordeel voor de groep zou zijn. Uiteindelijk kwam hij weer bij haar in de buurt, maar dat was ook enkel en alleen omdat zij stopte met lopen en niet omdat hij weer sneller ging lopen, integendeel. Hij had het gevoel dat zijn tempo steeds trager werd en nou ja, hoewel hij haar uiteindelijk weer ingehaald had, maakte haar geplaag het er niet makkelijker op om haar hulp te gaan accepteren. 'Goed goed,' mopperde hij zachtjes, hoewel hij het niet meende. Hij kon niet eens echt mopperen, het was meer een soort van hijgen, wat hij nu deed. Een schouder, meer zou hij niet doen. Zij moest zelf ook kunnen bewegen, toch? Hij wilde haar gewoon niet belasten, leek hem niet bevorderlijk voor haar situatie. Leek hem sowieso niet handig aangezien zij de enige was die momenteel in staat was om een wapen te hanteren, hij was gewoonweg kapot. Gesloopt. Zaten ze op een dak? Dan vroeg hij zich af of hij er überhaupt op zou kunnen klimmen. Of hij überhaupt zijn armen kon heffen. Nah, dat waren niet de dingen waar hij zich nu druk om moest maken. Eerst moesten ze maar eens tot de stad komen, dan zag hij wel weer verder. Misschien haalden ze dat niet eens, hij was nu zo pessimistisch dat hij zelfs dat wel wilde geloven. Een horde zombies en ze waren dood, tenzij Jac het voor elkaar kreeg ze allemaal af te slachten. Hij wist niet of ze dat zou kunnen, hij betwijfelde het in ieder geval ten zeerste. Niet omdat hij haar onderschatte hoor, maar meer omdat ook zij aardig moe was en hoewel ze hem steun bood, was ze niet zo verschrikkelijk sterk als Benji of hijzelf in een normale situatie. Stop, doorlopen. Eerst maar eens de stad bereiken, dan piekeren over andere dingen. Vooruit zien te komen, hij had zijn trots al gedeeltelijk opzij gezet en meer kon niemand van hem verwachten. Of ja, dat konden ze wel. Maar hij kon dat alleen niet waarmaken.

Ze grinnikte hoe hij uiteindelijk, duidelijk met tegenzin, toegaf aan haar voorstel en naar haar toe gestapt kwam, al ging het wel erg langzaam. Uiteindelijk was Roy toch tot bij haar geraakt en legde hij zijn arm op haar schouder, waarna zij een arm om hem heen sloeg om hem zo bij elke stap zachtjes mee vooruit de duwen. 'Volgende keer loop jij voorop, tenzij we tegen dan al een voertuig gevonden hebben.' Nou ja, het tempo ging iets sneller dan net en ze had wel het gevoel dat Roy het vol wist te houden. Op dit moment waren er ook nog geen walkers in de buurt, wat nog eens een voordeel was. Nou ja, moest ze maar niet luidop gaan zeggen, want dan kwamen die dingen weer in groepen op haar en Roy af, wat ook niet meteen haar bedoeling was. Ze liepen weer langs dezelfde weg die ze eerder had genomen, alleen nu in tegenovergestelde richting. De straten waren rustig en hier en daar lagen dode walkers die zij of Roy eerder al ten gronde hadden gericht. Goed, uiteindelijk hadden ze heelhuids het dak bereikt, waar haar blik nog net viel op Valerie die Benji net losliet. Ze grijnsde even, waarna ze even opzij naar Roy keek. De omgeving hier was minder begunstigend, maar blik viel op een container waar ze Roy wel even op kon zetten en hem dan omhoog te halen door zelf het dak op te klimmen. Het was dan wel niet het dak van Benji en Valerie, maar dat waar ze eerder de plank achter had gelaten. Ze voerde het tempo waarop ze stapten iets op, waarna ze heelhuids de container bereikt hadden. 'Goed, jij klimt erop en ik reken wel af met die dingen, als je hulp nodig hebt, steun je maar op mij of zo.' Mocht hij sowieso wel doen, zolang hij maar op de container klom. Daarna klom zij ook wel even en klom ze op het dak om hem daarna omhoog te helpen, was wel een goede tactiek vond ze zelf.

Hij was best verrast wegens het feit dat ze opeens haar armen om zich heen sloeg, al vond hij het absoluut niet erg en hij schudde dus ook zijn hoofd toen ze zich verontschuldigde. 'Je hoeft je excuses niet aan te bieden,' fluisterde hij, waarna hij even knipoogde en hoorde hoe de walkers onder hem iets luider werd. Een blik opzij maakte ook meteen duidelijk waarom en hij tikte Valerie even aan, om haar duidelijk te maken dat Roy en Jac terug waren. Roy zag er niet al te best uit, maar hij leefde nog en dat was prima. Het enige probleem dat ze hadden waren de walkers en het feit dat Roy zichtbaar niet in staat was om zomaar een dak op te klimmen, al zag hij dat Jac wel een plan had. Mooi. Misschien moest hij maar even wat te drinken klaar houden voor de twee, leken ze vast wel te kunnen gebruiken. Het zat hem ook best dwars dat ze van hieruit niets konden doen, al dacht hij dat het niet echt handig was om nu het dak af te springen en een handje toe te steken. Nou ja, hij liep naar zijn tas, waar hij het flesje cola uithaalde en dat naar Valerie gooide, als teken dat ze het straks wel aan Roy mocht geven. Hij hoopte wel dat alle voorgaande moeite niet voor niets was geweest en ze ook heelhuids het dak bereikten, maar hij had het gevoel dat dat wel zou lukken, als ze dit al voor elkaar hadden gekregen. Blablabla ik krijg dit stukje niet vol.

Oh nee, hij vond het niet erg. Eigenlijk was het best wel een charmeur, met die knipogen en nonchalante bewegingen. Niet dat ze daar echt problemen mee had hoor, er was verder bijna niemand meer over en dan werd je vanzelf een beetje eenzaam. Ze keek om bij het horen van geluid en haar ogen werden iets groter bij het zien van de onrustige groep walkers, maar het was nog erger toen ze een Roy zag die nauwelijks nog in staat leek te zijn om te lopen. Verder was hij ongedeerd en samen met Jac kwamen ze uiteindelijk toch aan bij een dak in hun buurt, vanwaar ze naar haar en Benji toe zouden kunnen komen. Enige probleem was dat er een grote groep walkers was die hen ook gezien had en hoewel Jac een zwaard had, was Roy te zwak. Niet dat zij van hierboven echt nog wat konden doen, geen langeafstandswapens om te gebruiken op de monsterlijke dingen, hoewel ze nog wel een handje steentjes had. In haar andere hand kreeg ze een flesje cola geworpen, dat ze nu even vasthield en straks wel aan Roy zou overhandigen, die leek het namelijk echt nodig te hebben want hoewel ze nu dicht bij het gebouw waren, zouden ze pas op het dak helemaal veilig zijn en dat kon nog wel eens een probleem worden, gezien de staat waarin hij zich nu verkeerde. Nee, daar moest ze zich niet al te veel zorgen om maken. Ze waren al zo ver gekomen, nu zouden ze het dak ook kunnen beklimmen. De hand waarin ze nog enkele steentjes hield balde ze tot een vuist, waarna ze in een snelle beweging de projectielen richting de walkers gooide. Net secuur hoor, gewoon een wilde worp. Het bracht ze echter wel in verwarring en uit evenwicht, wat de andere twee wat speling zou geven. Meer tijd om het dak te beklimmen dus, want dat hadden ze nodig. Verdorie, ze had iets nodig dat echt veel aandacht van die dingen zou trekken, zodat ze niet naar Roy en Jac toe zouden gaan, maar hoe moest ze dat in vredesnaam voor elkaar krijgen? Ze kon nauwelijks iets nuttigs doen en heel creatief was ze ook niet. Even beet ze op haar onderlip, waarna ze nog een handje stenen opraapte en opnieuw gooide. Het waren misschien enkele tellen die ze Roy en Jac nu gaf, maar dat telde toch? Iedere tel kon het leven van een van hen beiden redden, of misschien wel van hen allebei. Dat zou nog eens een mooi iets zijn, hoewel ze het nog niet zeker wist natuurlijk. Ze zag hoe Roy moeite had met het beklimmen van de container en knikte naar Benji. 'Probeer te zien of je hem kunt helpen,' stelde ze voor.

Het was nog steeds heel zwaar voor hem om vooruit te komen, maar de weg was rustig en daarom ging het wel, zolang hij zich niet op zijn vermoeidheid concentreerde, maar op het looptempo dat vrij regelmatig was, lukte het allemaal prima en hij werd dan ook telkens zekerder. Nou ja, zijn pas werd niet zeker, maar het gevoel dat ze het zouden halen, werd wel telkens stabieler en toen ze uiteindelijk in de buurt van de veilige haven kwamen, haalde hij even diep adem. Bij het heffen van zijn gezicht zag hij Valerie en Benji op het dak staan, waarna hij eventjes glimlachte, hoewel het geen geheel overtuigende gezichtsuitdrukking was. Hij was doodop en hoewel iedereen gelukkig veilig was, kon hij daar geen euforie om voelen op dit moment. Uiteindelijk volgde hij Jac maar ongeveer naar waar ze hem heen leidde. Hij merkte wel dat ze een doel voor ogen had want ze dreef het tempo ietwat op, wat het voor hem wel een stukje zwaarder maakte maar aangezien ze opgemerkt werden door enkele walkers, snapte hij haar ook wel. Nou ja, het duurde toch niet al te lang voordat ze bij de container waren waar ze hem heen had willen leiden en hij kreeg het bevel erop te klimmen, wat hij deed terwijl Jac korte metten maakte met de naderende walkers, hoewel dit nog niet de hele groep was. Valerie leidde er ook een aantal af en dat was alleen maar goed, want hij kon niet zeggen dat hij snel kon klimmen, zeker niet. Nou ja, in ieder geval zat hij nu op de container en dat was al heel wat, maar nog steeds geen veilige haven. Wel veiliger, maar daar bleef het dan ook bij. Jac daarentegen was met haar zwaard bezig en hij? Hij deed niets, als hij nog verder omhoog moest klimmen, zouden zijn armen waarschijnlijk gewoon van zijn lichaam afvallen en dat mocht niet gebeuren, dat was namelijk nogal zonde. Nee, hij zou wachten en uitrusten en hopen dat de walkers een heel klein beetje op afstand bleven. Hij baalde ervan dat hij de groep hiermee zo in gevaar bracht, want in eerste instantie was hij degene die de weg kwijtgeraakt was en als dat niet gebeurd was, zouden ze nu waarschijnlijk gewoon veilig geweest zijn. Dat was helaas niet het geval.

Roy klom op de container, waar ze al behoorlijk tevreden mee was geweest. Ze haalde nog enkele walkers neer, waarna ze zelf ook op de container klom en daarna verder het dak op klom. Goed, nu kwam het moeilijkste stuk. Roy alleen omhoog krijgen zou niet echt lukken, maar toen ze een blik opzij wierp zag ze dat Benji van het dak sprong en even verwarde dat haar, maar als ze zich dan ook herinnerde hoe soepel hij eerder het dak op was geraakt, klonk het wel logisch. Nou ja, dan moest ze maar even wachten tot hij hier was en dan zouden ze Roy wel omhoog krijgen. Lag eraan of Benji zich levend een weg door de walkers wist te banen, maar ze geloofde wel dat hem dat zou lukken. Als hij er niet zeker van zou zijn, was hij niet gesprongen, toch? Nou ja, het kwam wel goed. Nu was het hopen dat Roy zijn evenwicht niet zou verliezen en zich recht wist te houden, want het aantal walkers rond de container stapelde zich een beetje op. Ze hoorde wat geluid en zag dat Benji aan kwam rennen, duidelijk overweldigd door het aantal walkers ondertussen. 'Benji,' riep ze, vangen!' Ze gooide haar zwaard naar beneden, waarna Benji opgelucht ademhaalde en het aantal walkers weer liet zakken. Goed, uiteindelijk was de jongen ook de container opgeklommen en kreeg ze haar zwaard terug, waarna hij Roy een zetje gaf zodat die zich omhoog kon duwen, waarna zij hem dan verder het dak optrok. Nu was het enkel hopen dat Valerie niet van het dak tuimelde of zo, maar dat zou wel niet gebeuren. Zij stond niet heel wankel op haar benen, dus het zou onlogisch gaan. Ze stak haar handen al uit naar Roy, die hij na Benji's zetje wel zou grijpen. Mits hij zijn trots weer even opzij wilde zetten.

Hij bekeek de situatie beneden even, waarna hij zag dat het aantal walkers voor hun neus al enorm geslonken was. Hij richtte zijn blik weer even op Valerie, waarna hij even aarzelde. 'Wat er daar beneden ook aan de hand is, jij blijft hier.' Met die woorden sprong hij van het dak af en kwam behendig op zijn voeten neer, waarna hij naar Jac en Roy liep. Of ja, de container. Daar was Roy en Jac zat op het dak, dus als ze Roy van beneden kon aannemen was het wel makkelijker dan dat ze beide boven stonden om hem zo het dak op te trekken. Goed, voor de eerste keer had hij een logisch en ook uitvoerbaar plan, maar toen hij het aantal walkers bij de container zag, moest hij dat plan eigenlijk gedeeltelijk herzien. Gelukkig had Jac haar zwaard nog en opgelucht haalde hij adem toen ze het ding naar hem toegooide en hij het opving. Hij haalde zoveel mogelijk walkers met het ding weg, waarna hij zo snel mogelijk de container opsprong en zag hoe zwak Roy precies was geworden. Het was duidelijk dat die wel een heel eindje had moeten rennen, maar hij leek niet gebeten te zijn, wat goed was. Nou ja, Jac stond al op het dak, dus moesten ze Roy even naar boven krijgen. Hij bukte even, waarna hij zijn hand op zijn knie legde. 'Roy,' zei hij, 'zet je voet op mijn knie en ik geef je een zetje naar boven toe.' Hij knikte even naar Jac en keek achterom, naar Valerie. Het was misschien geen al te goed idee geweest om haar helemaal alleen te laten, maar als hij het goed had, stelde ze zelf voor dat hij even ging helpen, niet? Nou ja, nu was het wachten tot Roy zijn voet op zijn hand zou zetten, waarna hij de jongen naar boven kon duwen.

Oh ja, grandioos. Ze had eigenlijk bedoeld dat Benji van bovenaf zou kunnen helpen met het op het dak trekken van Roy, maar nee. De held moest zich midden in de strijd werpen en zij moest hier achterblijven, wat wel duidelijk aangaf hoe sterk ze haar achtten. Niet dat ze er echt problemen mee had, ze snapte zelf ook wel dat het haar echt niet ging lukken om daar te helpen en daarom moest ze maar afwachten, keek ze met een gespannen blik naar Benji die zich met het zwaard van Jac een weg baande door het strijdgewoel om bij de container te komen waar Roy momenteel opzat en waar Jac net vanaf geklommen was, naar het dak. Oftewel: het kwam wel goed, want Benji was nu bij Roy en zou hem het dak wel ophelpen, maar daarna moesten ze nog hierheen komen en aangezien Benji haar zo ongeveer bevolen had hier te blijven, bleef ze dat ook maar. Niet dat ze er erg blij van werd, maar ja. Veel keuze had ze nu niet echt. Met een licht ontevreden blik bleef ze staan, wachtte ze af wat er ging gebeuren, hoewel ze nu echt zeker wist dat het wel goed zou komen. Roy leefde nog, Jac leefde nog, Benji leefde nog en nou ja, zij zat op het dak ook in leven te zijn. Ze hield haar ogen gericht op het drietal en zag hoe Benji en Jac een vermoeide Roy het dak optrokken, waarna alleen Benji nog op de container stond. Nou ja, die kon waarschijnlijk zelf het dak wel opklimmen, want dat had hij eerder ook al gedaan en ditmaal kon hij vanaf een container komen. Toch had ze geen zin om hier nog langer te wachten en ze vloog met het flesje in haar handen naar het andere dak toe, over de plank die Jac daar eerder neer had gelegd en dus was ze al snel bij de anderen, waarna ze bij de nogal ingestorte Roy op haar knieën ging zitten en hem het flesje aanbood.

Hij was doodop en merkte dus pas dat Benji naast hem zat toen deze tegen hem begon te praten en zelfs toen was het voor hem moeilijk om te volgen. Wacht, de bedoeling was dat hij een zetje kreeg van Benji en dat Jac hem dan verder het dak op zou helpen. Een strak plan, moest hij toegeven. Nu moest hij alleen nog zo goed mogelijk meewerken, wat hij ook echt probeerden en met ongeveer de laatste krachtreserves die hij had, pakte hij de hand van Jac vast toen hij het zetje gekregen had. Met veel moeite van alle kanten kwam hij uiteindelijk wel op het dak van het gebouw en dat hield in dat hij veilig was, dus alleen Benji stond nog op de container en die man kon waarschijnlijk op eigen kracht wel naar boven komen, of in ieder geval dat hoopte Roy voor hem want hijzelf kon momenteel echt niets, maar dan ook echt niets meer doen. Of ja, toen Valerie eraan kwam met een flesje drinken, pakte hij dat met trillende vingers nog wel aan en hij begon kleine slokjes te nemen, waarbij hij ervoor zorgde dat hij ten eerste niet te snel dronk en ten tweede dat hij niet alles opdronk, want hij had geen flauw idee hoeveel er nog was, op dit flesje na. Waarschijnlijk niet zo heel veel, zo groot was die tas van Benji nu ook weer niet geweest en er had ook nog een laken ingezeten. Nee, zo veel spullen hadden ze echt niet meer en daarom moest hij zuinig zijn met wat hij kreeg, hoewel hij ongelofelijk veel dorst had. Na enkele slokken sloot hij het flesje weer en hij gaf het terug aan Valerie. Hij was dood, maar dan ook echt doodop.

Ze trok Roy het dak op, waarna ze opgelucht ademhaalde en toekeek hoe Benji ook het dak opklom. Ze was echter wel verrast door het feit dat Valerie ook haar weg hierheen had gevonden, maar het was misschien goed ook. De oversteek konden ze misschien niet eens meer maken, dus zij zou straks wel even de spullen halen. Nu, eigenlijk. Ze liep over de plank, hees Benji's rugzak over haar schouder heen en nam toen de ketel en alles wat ze kon dragen - gelukkig kon ze alles in één keer meenemen - en maakte toen weer de oversteek naar de rest van de groep. 'Goed,' begon ze, waarna ze alles netjes klaar zette, 'ik denk dat we aan het eten kunnen beginnen.' Ze hadden namelijk een heel konijn dat vandaag wel moest worden klaargemaakt, anders zou het rotten en had Roy het voor niets gevangen. Was ook niet zo verstandig dan. Nou ja, het zou Roy ook helpen om op krachten te komen en dan zagen ze wel waar ze heen gingen, het was misschien niet zo heel aangenaam om op een dak te slapen, maar misschien hadden ze gewoon geen andere keuze. Nou ja, Roy had nog wat cola overgelaten, maar zij hoefde het niet. Hij had het namelijk een stuk erger nodig en nu ze toch aan de rand van de stad waren, kwamen ze misschien nog wel een supermarkt of zo tegen. Misschien moesten ze ook maar eens verlaten auto's bekijken, misschien konden ze daar nog wat bruikbaars in vinden. Een halfvol flesje water, doosje lucifers, wist ze veel. Zolang het maar ietwat bruikbaar was, dat was al meer dan voldoende. Het was nou ook niet de bedoeling om echt alles mee te gaan nemen, want dan werd de draaglast te groot en dan moesten ze sowieso een stuk voorraad achterlaten. Nee, alleen het broodnodige. Wat eigenlijk ook weer alles was.

Hij klom op de muur nadat Roy boven was geraakt, waarna hij even grijnsde toen Valerie er al was met een flesje water. Nou, luisteren kon ze niet echt, maar misschien was het maar beter ook. Roy was echt niet meer in staat om nog één stap te zetten. Nou ja, was misschien ook niet echt bevorderlijk voor het verdere verloop van de dag, maar goed. Jac ging de spullen halen, waarna ze ook hier konden blijven. Mooi. Hij ging zitten, waarna hij nog een keer naar beneden keek. Het leek hem gewoon beter om nu stil te zijn, Roy weer op krachten te laten komen, wist hij veel. Valerie en Jac konden het eten misschien klaarmaken, want dat kon hij niet echt, tenzij je aangebrande dingen wilde hebben. Nou ja, hij zou wel helpen als ze zijn hulp nodig hadden hoor. Zag hij wel weer, het belangrijkste was dat ze alle vier nog in leven waren, of ze nou hier zouden uitrusten of ergens anders maakte hem niet zozeer meer uit. Krijg 'm niet voller sowwy.

Hij wilde dus blijkbaar niet alles opdrinken en dat snapte ze wel, maar hij had het nodig dus drukte ze het flesje opnieuw in zijn handen. Ondertussen zag ze vanuit haar ooghoek hoe Jac de spullen op ging halen van de andere kant en het lukte haar net om die dingen allemaal in een keer mee te nemen, waarna hun nieuwe basis zich hier bevond en niet op het andere dak. Ach, ze wisten in ieder geval zeker dat ze hier veilig zaten, want anders waren die walkers de muren al wel beklommen, toch? Dat was haar beredenering in ieder geval. Jac stelde voor om toch maar het eten klaar te gaan maken, omdat het nu echt nodig was en anders zou het konijn ook niet meer eetbaar zijn. Ze knikte, begon het hout zo neer te leggen dat er een goed vuurtje zou gaan branden en richtte haar blik toen op Roy, die naar zij dacht nog steeds de aansteker had, tenzij hij die had laten vallen tenzij het rennen. Nee, het ding zat vast in zijn zak, dat zou wel het meest logische zijn. En anders hadden ze toch geen vuur, dat zou misschien wel een probleem zijn met het roosteren van een konijn. Nee, dat was iets stoms om zich druk om te maken en dat wist ze, dus daar hield ze maar snel mee op. Ze liep naar Roy toe toen het stapeltje brandhout eenmaal goed lag en maakte een onduidelijk handgebaar, maar hij leek het te begrijpen en stond zijn kruisboog af, waarna ze deze oppakte en aan Benji gaf. 'Roy kan hem nu toch niet gebruiken en mocht er iets gebeuren, moet er iemand zijn die op afstand iemand af kan knallen,' legde ze zachtjes uit, waarna ze weer op de grond ging zitten. Ze vond het een vrij goed idee van zichzelf, vooral omdat Benji goed kon schieten maar gewoon geen schietwapen meer had. Nee, ze had het goed opgelost vond ze persoonlijk. Nu nog wachten op dat vuur, hoewel ze vond dat haar taak nu wel weer voorbij was. Ze had de achterstand die ze had qua nuttigheid wel weer een beetje ingehaald, vond ze persoonlijk. Ach, het zou toch niet beter worden momenteel. Een beetje zitten en wachten, Jac mocht wel koken.

Hij kreeg het flesje opnieuw in zijn handen geduwd en hoewel hij opnieuw koppig wilde zijn, wist hij zelf ook heel goed dat hij het gewoon nodig had en dus begon hij opnieuw kleine slokjes te nemen, probeerde hij wat overeind te gaan zitten, wat niet helemaal goed ging maar ach. Het was beter dan als een zoutzak op de grond liggen en hij haalde met moeite de aansteker van Jac tevoorschijn, die hij weer aan haar gaf. Hij had het dingetje gewoon in zijn zak gestopt en dat was de reden dat hij het nog had, hoewel het natuurlijk ook gemakkelijk gevallen had kunnen zijn toen hij rende. Niet dat hij veel tijd kreeg om daarop terug te blikken, Valerie kwam opnieuw naar haar toen en ze maakte een gebaar dat ze zijn wapen aan Benji wilde geven, wat voor nu misschien wel een beter idee was, aangezien hij er zelfs niets mee kon. Met moeite maakte hij de kruisboog los en hij gaf hem aan het meisje, die er wel heel klein bij leek want nou ja, het was best een groot wapen en zij was best klein. Ze bracht het ding naar Benji, die er waarschijnlijk wel goed mee om zou kunnen gaan en dan zouden ze nog wat veiliger zijn, hoewel hem niet duidelijk was of dat echt zou kunnen hierboven. Hij had het gevoel dat de zombies hier niet konden komen, maar straks bedachten ze zich dat ze dat wel konden en dan had Benji nu een wapen om ze ietwat mee te verdedigen. Hij hoopte alleen dat het niet nodig was en keek naar het stapeltje brandhout dat zo aangestoken zou worden, waarna ze een maaltijd zouden bereiden. Ja, dat was wel een goed idee. Hij had honger, ze hadden allemaal waarschijnlijk honger. Het ging je niet in de koude kleren zitten, een vlucht van de ene plek naar andere. En al helemaal niet als er een aantal lelijke zombies achter je aanzaten. Nee, was geen aanrader en ook helemaal niet prettig. Gelukkig was het nu voorbij, dus hij kon genieten van de rust die hij nu eventjes had. Hij ging er niet vanuit dat het lang zo zou blijven, niet in de huidige wereld.

Ze kreeg de aansteker, waarna ze even glimlachte. Goed, die hadden ze ook nog. Ze waren gedurende hele tocht niets kwijtgeraakt, misschien enkel wat zweet en luchtreserves. Nou ja, ze zaten nu op een dak en de walkers beneden konden niet klimmen, dus hier konden ze wel even uitrusten als dat nodig was. Nee, niet als. Het was nodig. Goed, ze stak het stapeltje hout in brand, waarna ze er nog een paar kleine takjes opgooide om de vlammen net iets hoger te laten reiken. Het leek wel bijna een kampvuur. Eigenlijk helemaal niet, maar hey, positieve sfeer? Ze zuchtte even, waarna ze het konijn uit de ketel haalde en deze, met de pijl, boven het vuur hield. Ze konden misschien straks wel even afwisselen of zo, lag eraan hoelang het precies zou duren voordat het ding voldoende gegaard was. Ze moest wel zeggen dat de warmte aangenaam was, ietwat huiselijk. Ze draaide af en toe haar hand een beetje, zodat andere kanten van het beest wat meer vlammen kregen. Benji had ondertussen Roy's kruisboog gekregen, wat ook weer een voordeel was wanneer de walkers opeens besloten dat ze wél konden klimmen, maar voorlopig zagen deze er nog dom genoeg uit. Niet echt stabiel, dat ook. Te zwak om zichzelf op te trekken aan de muur, maar goed. Konijn, daar ging het nu even om. Zorgen dat het ding niet aanbrandde, ook al stonden er nog drie anderen op te kijken. Ja, ze moest toegeven dat ze behoorlijk wat honger had, wat op zich ook logisch was aangezien ze sinds gisteren niet meer had gegeten, gedronken ook niet trouwens. Niet dat ze daar wat over ging zeggen, Roy had het flesje veel harder nodig dan zij en misschien vonden ze later wel wat. Het konijn zou haar ook wel nog wat water opleveren. Iets, tenminste. In alle voedingswaren zat ook water, dus dat zou haar misschien wel ietwat helpen tegen de uitdroging die haar anders stond op te wachten. Maakte niet uit, ze waren nu in de stad en als het misschien iets rustiger werd - voor zoverre dat mogelijk was - konden ze misschien even wat dieper in de stad trekken of hier even rondkijken, misschien stond er nog ergens een auto met wat spullen in. Zagen ze wel weer.

Hij moest eerlijk toegeven dat hij erg blij was met het feit dat hij die kruisboog gekregen had, al betwijfelde hij of hij deze van hieruit zou kunnen afvuren, simpelweg omdat de zombies geen besef leken te hebben van klimmen en grauwend en grommend door de straten liepen. Nou ja, hij had de kruisboog en als er iets gebeurde kon hij schieten. Jac had ondertussen het stapeltje brandhout in lichterlaaie gezet en hield het konijn erboven, wat betekende dat ze vandaag ook nog wat zouden eten. Hij liet zijn blik nog even op Valerie vallen, waarna zijn mondhoek zachtjes omhoog ging en hij weer gewoon voor zich uit keek. Straks zouden ze wat te eten hebben en het was nog eens lekker ook, daarna zagen ze zelf wel wat ze zouden gaan doen. Roy moest wel eerst op krachten komen, dat sowieso. Het zag er namelijk ook naar uit dat Jac ook wel wat rust kon gebruiken, dus de kans was groot dat ze ook hier de nacht zouden doorbrengen. Het was hier trouwens wel redelijk warm en het vuur benadrukte dat nog een keer. Hij zuchtte even, waarna hij zijn kruisboog even neerlegde en zijn shirt uittrok. Het was niet dat ze het zo erg zouden vinden, maakte hem trouwens niet veel uit eigenlijk. Een boete konden ze hem niet geven, het leek er namelijk ook niet op dat één van hen politie was geweest. En het was gewoon warm. Het betekende niet omdat Roy's shirt aan zijn lichaam plakte, dat dat van hem hetzelfde moest doen. Ach, wat maakte het uit. Hij propte zijn shirt in zijn rugzak en nam zijn kruisboog weer op, waarna hij even omlaag keek om de zombies nog steeds gewoon te zien stappen zonder enig besef te hebben. Ze zouden ook nooit een besef hebben, logisch. Het waren geen mensen, ooit wel geweest, maar nu niet meer. Hij draaide zich om, waarna hij de kruisboog over zijn schouder hing en naar het vuur keek.

Zo ging het dus ook. Roy deed niets, Jac kookte. Benji lette ongeveer op of er niet iets gebeurde en zijzelf zat ook gewoon op de grond te zitten, wachtend tot het kleine stukje vlees gaar was. Het was raar om te bedenken dat ze hier vierentwintig uur geleden nog een vriendelijk "nee" tegen gezegd had, maar ach. De situatie was veranderd, voor zowel haarzelf als de anderen. Voor haar vader, haar moeder, haar broertje... Nee, voor hen was er niets veranderd want zij waren er gewoon niet meer, ze konden gewoon rusten of zo. Niet dat ze zich bij hen wilde voegen, dat zeker niet. De dood was niet is waar ze naar uitkeek en al helemaal niet omdat er nog wel leven was op deze wereld, sowieso drie anderen die het niet verdienden om achtergelaten te worden. Ze kende ze nauwelijks, maar het was haar toch duidelijk dat ze ongeveer alles voor deze mensen zou doen, gewoon omdat ze samen zo veel sterker stonden dan alleen. Wacht, nu moest ze stoppen want ze sloeg wartaal uit en dat wist ze ook wel. Ze schudde haar hoofd eventjes, niet opmerkend dat de rest dat misschien raar zou vinden omdat ze niets gezegd had. Nee, ze bleef verder rustig zitten, liet haar haren iets voor haar gezicht hangen maar deed verder niets. Ja, ze keek tussen de plukjes door naar het konijn dan langzaam gaarde terwijl hij boven het vuur hing en de geur die ervan afkwam alarmeerde walkers die er in de buurt zaten. Zij begonnen wat in beweging te komen, werden lichtelijk rusteloos. Nu wist Valerie eigenlijk heel zeker dat die dingen hen niet zouden kunnen bereiken, dus eigenlijk zou ze zich er niet druk om moeten maken. Helaas deed ze dat wel want de aanblik van die gruwelijke dingen, die dood waren maar toch trekjes van mensen leken te hebben, was gewoon te niet echt aanlokkelijk om naar te kijken. Vooral omdat ze nu dus als wilde beesten op zoek gingen naar de bron van de geur en dat was het dak. Nee, ze was er niet geheel blij mee en dus kwam ze overeind, liep ze iets verder van de rand vandaan. Het was niet mogelijk dat ze haar zouden grijpen, maar toch was daar zitten niet echt iets wat ze graag wilde gaan doen. En dat allemaal door een klein konijntje dat niet eens één walker zou voeden. Wel vier mensen, maar ach. De dingen waren raar verdeeld in deze wereld.

Zitten. Blijven zitten, niet overeind komen want dan zou hij de kleine beetjes energie die hij bij elkaar geraapt had direct weer verspillen en dat was voor niemand echt goed, want dan zouden ze hier nog langer vastzitten en hoewel het hier betrekkelijk veilig was, of in ieder geval leek, was dit niet de plaats die hijzelf zou kiezen om een echt en vast kamp op te slaan. Dat kon natuurlijk ook aan hem liggen hoor, maar het was waarschijnlijker dat hij de reden was dat ze hier nog waren en als ze eenmaal allemaal op krachten waren gekomen, zouden ze waarschijnlijk gewoon weer verdergaan. Nee, dat was geen waarschijnlijk. Dat was gewoon zo want anders zou hij ze wel dwingen door te lopen. Daar moest hij zich alleen niet druk om maken, dat was nu nog niet van toepassing namelijk. Voor nu zaten ze hier en daarmee was het punt uit. Jac was het eerder gevangen konijn aan het roosteren, Benji had een kruisboog en Valerie ging op een andere plek zitten, waarschijnlijk omdat de walkers rusteloos begonnen te worden en zij vrij dicht bij de rand gezeten had. Hij nam het haar niet zo kwalijk hoor, hoewel ze allemaal wisten dat die dingen niets konden doen nu en eigenlijk moest ze dus ook niet bang doen. Ach, wat zeurde hij eigenlijk de hele tijd? Alsof hij alles zo perfect gedaan had en telkens de slimste keuzes had gemaakt. Als dat zo geweest was, zou Nimue nu nog in leven zijn, hoefde hij zich niet schuldig te voelen omdat zij dood was en hij levend. Stop. Het kwam door de vermoeidheid, hij liet zijn gedachten telkens veel te veel afdwalen en over enkele weken zou dat hem pas echt gekte bezorgen, wanneer alle onderwerpen waar hij over na kon denken afgehandeld waren. Hij had nu namelijk wel veel tijd om na te denken, al zijn eerdere... hobby's kon hij nu niet uitvoeren. Of ja, het kon wel maar het zou niet echt hetzelfde zijn, zou hem niet echt plezier geven. Hij sloot zijn ogen, luisterde naar het knapperende vuurtje. Zo ging het wel, hoopte hij.

Ze draaide het konijn nog een paar keer om, wisselde af en toe van hand toen ze zag dat het beestje ongeveer klaar moest zijn. Tenminste, het zag er goed uit. Ze haalde het beest van het vuur af, waarna ze een plekje zocht om het neer te leggen. Goed, de ketel. Ze haalde het beest van de pijl af, waarna ze deze grinnikend terug aan Roy gaf. 'Weet niet of je er wat mee kan doen,' mompelde ze, waarna ze nog een keer naar het beest keek en een blik op de messen wierp. 'Goed, als iemand op heeft gelet tijdens de lessen biologie op school, wil ik diegene vriendelijk verzoeken om dit ding even open te snijden. Ik heb het gevoel dat ik jullie alleen maar organen ga voorschotelen.' Ze had dan ook nog nooit een dier opengesneden en aangezien Valerie daarnet haar kunsten getoond had, zou ze dit misschien ook weten. 'Je kan beter daarna ook de ingewanden bewaren, misschien kunnen we er vanavond of morgen die walkers mee afleiden als we hier weg willen. En ik zie dat we weinig water hebben, dus ik stel voor dat er straks,' haar blik viel op Benji en Valerie, 'even naar nodige spullen wordt gezocht, ik heb het gevoel dat hier ergens een supermarkt is.' Het was misschien niet het meest handige moment om twee mensen in te zetten, maar het was nodig en het was ook beter dan uitdrogen, toch? Nou ja, zij waren ook heelhuids teruggekomen en Benji en Valerie zouden dan ook nog beter voorbereid zijn, ongeveer. Zij zouden tenminste wel op krachten zijn gekomen, was alleen even kijken wat ze zouden zeggen. En of iemand het vlees wilde snijden, want ja, ze had honger. Net zoals de dingen daar beneden, maar goed.

Hij schudde lachend zijn hoofd toen Jac over het vlees begon. 'Biologie was mijn vak niet, ik geloof dat het bij mij allemaal in het rond spat.' Hij keek even naar Roy, waarna hij weer naar Jac luisterde. Een supermarkt zoeken, nou ja, leek hem op zich geen slecht idee. Ze zaten inderdaad door het drinken heen, of ja, hij had nog wel wat alcohol maar dat was niet echt bevorderlijk. Integendeel, maar het weggooien kon hij ook niet doen, toch? Niet nu ze echt alles konden gebruiken. Ze konden het misschien wel nog gebruiken, zag hij wel. Goed, supermarkt. Hij knikte kort. 'Ik wil na het eten wel gaan, mits Valerie meewilt als rugdekking?' Hij keek het meisje even aan, waarna hij zijn mondhoek zachtjes omhoog trok. Hij geloofde wel dat ze ongeveer met een wapen wist om te gaan, hij had ook nog altijd een kruisboog en als de supermarkt ongeveer afgesloten was toen dit allemaal begon, kon het niet anders dan rustig zijn, toch? Tenzij de zombies door hadden hoe ze een slot moesten openen zonder sleutel, maar dat zag hij om eerlijk te zijn nog niet echt gebeuren. Goed, eerst eten, dan zagen ze vanzelf weer wat er gebeurde. Al stond het nu wel ongeveer vast dat hij, desnoods alleen, een supermarkt zou gaan opzoeken en daar wat spullen ging halen. Wat ze konden vinden, tenminste. Zou wel redelijk wat kunnen zijn en ze konden eventueel ook een winkelmandje meenemen wanneer de spullen niet meer in zijn rugzak pasten, toch? Het was alleen minder handig, maar toch. Het was mogelijk.

De pijl werd aan Roy gegeven en Jac wist duidelijk niet hoe ze een beest moest ontleden, of opensnijden. Nou, dan mocht ze toch aan het werk want Roy leek niet in staat te zijn om nu echt met een vaste hand vlees te snijden en Benji gaf aan dat hij het ook niet kon. Ze glimlachte en pakte het beest aan, waarna ze ook het mes dat ze nog had tevoorschijn haalde. 'Als jullie nou opletten, hoef ik het niet altijd te doen,' mompelde ze plagend en ze zette het mes in het gebraden beest, waarna ze voorzichtig begon te snijden. Ze had daar nogal wat concentratie voor nodig, want zoals al eerder vermeld, het was een zeer scherp mes. Nou ja, het lukte wel hoor. Ze haalde de ingewanden eruit en legde die apart, terwijl ze daarnaast het vlees verdeelde in vier ongeveer gelijke stukken. Pas daarna keek ze op. 'Ik ga wel mee hoor, de dichtstbijzijnde supermarkt van hier is toch niet al te ver weg.' Ze kende deze stad toch wel heel erg goed en aangezien ze ook ongeveer de plek wist waar ze nu zaten, had ze niet het gevoel dat ze een probleem zouden hebben met het vinden van levensmiddelen. Water, brood... Producten die niet zo snel bedorven dus. Nou ja, dat zou wel loslopen. Eerst maar eens wat eten, dus ze verdeelde het vlees over hen vieren en begon zelf wat aan haar stuk te knabbelen, hoewel ze merkte dat ze niet eens zo heel veel honger had. Nou ja, ze zou zo met Benji naar een supermarkt gaan en ze zouden nu niet eventjes normale boodschappen gaan doen, want dat kon niet meer. Wie wist wat ze zouden aantreffen en zou er überhaupt nog wat over zijn? Ze waren vast niet de enige overlevenden en de kans dat er niemand anders op het idee gekomen was om etenswaren te gaan zoeken, was klein. Misschien hadden ze geluk en misschien ook niet, maar daar zou ze zich ook later pas druk om maken. Net zoals ze zich dan pas druk zou maken om het feit dat ze eigenlijk nauwelijks met een wapen om kon gaan en dus heel veel steun van Benji nodig zou hebben, omdat hij degene was die wel een wapen had waar hij goed mee om kon gaan, hoewel de kruisboog eigenlijk van Roy was. Die bleef toch hier bij Jac, om een beetje terug op krachten te komen en dat was maar goed ook, want anders zouden ze niet echt verder kunnen komen. Ze bleef maar wat aan het vlees knabbelen omdat ze niet echt bestek hadden en merkte dat het wel lekker was, hoewel het natuurlijk ongekruid was en daarom niet heel veel smaak had. Het was beter dan niets.

Hij kon wel vlees snijden, een dier ontleden. Maar nu niet, want nu zou hij niet eens het mes recht in het lijkje kunnen steken doordat zijn vingers trilden en dus was het gewoon geen goed idee. Hij bleef dus zitten, keek naar hoe Valerie het vlees sneed en hij moest toegeven dat ze het wel goed kon, niet dat dat heel verrassend was. Ze had het beest eerder ook al op een prima manier gevild en dus was het niet raar dat ze ook de ingewanden eruit kon snijden. Nah, hij bleef hier weer te lang op haken en toen hij zijn deel van het beest kreeg, probeerde hij zich daarop te focussen. Hij begon stukjes vlees van het bot af te halen en at deze op, waarbij hij merkte dat het best te eten was en als hij het eenmaal ophad, zou hij sowieso weer een gedeelte van zijn krachten teruggewonnen hebben. Niet alles hoor, dat sowieso niet. Dan moest hij eerst nog maar eens goed uitrusten en dat zou hij doen wanneer Benji en Valerie weg waren, wanneer zij een supermarkt gingen plunderen. Leek hem best een goed idee en volgens hem was dat ook de bedoeling, dus hij zou er wel goed gebruik van maken. Al snel merkte hij dat hij op een stukje bot zat te bijten en dat verbaasde hem eigenlijk wel, want hoewel een konijn niet groot was en een vierde van een konijn ook niet, had hij niet gedacht dat hij zo'n honger had dat hij het zo snel op zou hebben. Kwam waarschijnlijk doordat hij echt oververmoeid was, maar ach. Hij ging zo rusten en dan kon hij er morgen weer tegenaan, dan konden ze weer verder trekken en dat was wel de bedoeling, hier te lang blijven zou uiteindelijk gevaarlijk worden en dat wisten ze allemaal maar al te goed, ze hadden de walkers gezien nadat ze welgeteld één nachtje in een huis verbleven hadden. Hij beet op zijn lip, legde de afgekloven botjes neer en deed verder eigenlijk niets. Straks slapen, als die andere twee weg waren. Stiekem keek hij daar best wel naar uit want ja, hij was kapot, voor als je daar nog niet achter was. Kapot, een wrak. Hij had een prima conditie hoor, maar nu even niet meer. Morgen, morgen vast wel weer. Nu gewoon even niet, hij was moe. Had gegeten, had gedronken en was nu dus verzadigd. Slapen, dat was het enige wat hem nu nog weer beter op energie kon brengen. Zucht.

Ze knikte tevreden bij het horen van Benji en Valerie, waarna het stukje vlees aannam. De organen waren verdwenen, wat het geheel al meteen een stuk smakelijker maakte. Ze nam een hapje, waarna ze merkte dat het best wel lekker was. Beter dan ze had verwacht, maar goed. Ze haalde nog wat vlees van het botje af en alhoewel het een niet al te groot stuk was geweest, was het toch genoeg geweest. Voor nu dan, als Benji en Valerie nu ook nog naar de supermarkt gingen en daar nog wat te eten en zo vonden, zaten ze wel goed voor de komende dagen. Weken, misschien. Lag eraan wat ze dan precies meenamen, wat er nog precies te rapen viel. Ze beet nog een paar kleine stukjes vlees van het botje af, waarna ze deze op de grond naast zich legde. Nou ja, als Benji en Valerie weg waren kon zij misschien een beetje rusten, slapen. Wist zij veel wat ze zou kunnen doen, willen doen. Roy zou slapen, was wel zeker. Of ja, daar leek het op. Hij was uitgeput en de enige remedie tegen uitgeput zijn was slapen. Rusten. Al had Roy wel een paar uur nodig, konden ze wel. Ze hadden geen werk meer waar ze heen moesten, geen afspraken om te komen. Tijd leek nergens meer goed voor te zijn, alleen nog een houvast aan de wereld, al vroeg ze zich af hoe lang het zou duren voor ook de laatste batterijen uit de laatste klok het zouden begeven en ze ook die zekerheid verloren. Zoals ze al zei : veel deed het er niet meer toe. Tijd was tijd, tijd bestond niet meer. Niet in deze wereld. Tijd was er enkel voor afspraken, om het leven te regelen. Nu er geen leven meer was, of vrijwel geen, was tijd niet meer nodig. Ach, wat lulde ze nou dan? Ze zuchtte even, waarna ze nog een keer om zich heen keek. Nou, als Valerie en Benji wilden vertrekken konden ze die organen wel even naar de walkers gooien, konden ze hier al zonder kleerscheuren wegkomen. Misschien moest ze het even vermelden. 'Benji, Valerie, als jullie willen vertrekken, organen zijn voor jullie.' Ze grinnikte even, waarna ze even naar Roy keek. Ja, die zou wel slapen straks. Zij ook.

Hij grijnsde even toen Valerie het ding opensneed, waarna zijn maag even draaide. Ja, het feit dat ze het niet eens vies vond. Nou ja, hij vond het niet zo heel smakelijk om naar te kijken, maar zij deed het gewoon zonder te aarzelen. Ze legde de organen apart, waarna ze het vlees verdeelde en hij dankbaar zijn stukje aanpakte. Hij moest zeggen dat het niet slecht smaakte, al miste het wel kruiding. Logisch natuurlijk, het was niet zo dat de zombies hun zomaar wat kruiden zouden overhandigen. Nee, nu moesten ze overal zelf voor zorgen, net zoals hij er straks voor zou zorgen dat hij en Valerie heelhuids terugkwamen. Ongeveer. Hij grinnikte, waarna hij nog een hapje van het vlees nam. Zolang Valerie hem maar niet zou opensnijden en zijn organen aan de kant zou leggen straks, kwam het wel goed. Het stukje vlees was al snel naar binnen gewerkt, maar voorlopig was het voldoende geweest. Ze zouden nog veel meer honger moeten verduren dan nu, als ze een paar dagen zonder voedsel kwamen te zitten. De zombies waren nou ook niet meteen appetijtelijk en die opeten was misschien niet zo'n heel goed idee. Het waren rottende, wandelende lijken. Rot vlees, nee. Hoefde hij niet, toch bedankt. Jac begon trouwens nog een keer over de organen, na het stukje vlees. Perfecte timing, moest hij toegeven. 'Nou, we gooien ze er wel over en maken ons dan wel uit de voeten, ligt eraan wanneer Valerie haar stukje opheeft en wanneer zij precies wilt vertrekken. Sluitingsuren doen er geloof ik toch niet meer toe.' Tenzij er een zombie achter de kassa zou staan dan, nou ja. Die krijg dan wel een pijl door zijn oogkas, hij had tenslotte Roy's kruisboog die hij ook nog een keer mocht meenemen. Misschien vonden ze ook een wapenwinkel ergens, was ook een leuke plek. Voor meerdere dingen, maar nu was niet echt het moment om zich daarover uit te spreken. Als het dan toch zo zou zijn, zou hij eerst ook nog even langs de drogist moeten. Je weet wel, veilige dingen tijdens een apocalyps? Nou ja.

Nadat ze de laatste stukjes naar binnen had gewerkt en het botje dat erbij gezeten had, dus helemaal van het vlees ontdaan was, kwam ze weer overeind en ze klopte wat stof van haar kleren, hoewel dat weinig nut bleek te hebben. 'Het lijkt me goed om nu te gaan, aangezien het nu nog licht is en straks waarschijnlijk niet meer.' Ze was niet bang in het donker hoor, daar niet van. Het enige mindere was, dat ze dan de walkers minder goed zouden zien en dat was gewoon niet handig, want dan konden ze je zomaar verrassen. Ho, dat zou niet gebeuren. Benji was met haar mee (of zij was met Benji mee natuurlijk), dus het kwam wel goed. Daar ging ze vanuit en dat zou ook wel zo zijn, want hij had een kruisboog en beiden hadden ze nog bijna al hun energie, dus ze waren eigenlijk in optimale staat. Ze pakte de organen op, het zou voldoende zijn om de walkers af te leiden, zodat ze hier weg konden komen. Hoopte ze in ieder geval. Haar vingers streken even over het mes dat ze nu bij zich droeg en ze wist dat wanneer er zo'n ding te dichtbij zou komen, ze toch wel bang zou zijn voor wat dan ook. Ja, ze kon er niets aan doen. Ze keek even naar Jac en Roy, die hier zouden blijven. Roy moest waarschijnlijk gaan slapen en Jac moest dan maar een beetje opletten en ook uitrusten, ze had toch dat hele stuk achter Roy aangerend. Nou ja, dat zou ook wel goed komen. Walkers konden hier niet komen en zij en Benji waren degenen die waarschijnlijk het meeste gevaar zouden lopen, de komende uren. Nah, ze moest zich daar niet zo druk om maken. Het was nu eventjes wachten tot Benji er klaar voor was -misschien moest hij even de pijlen van Roy vragen, aangezien Benji er nu maar vijf had die aan de kruisboog zelf bevestigd waren- en dan konden ze vertrekken, hopelijk op weg naar een voorraad eten. Lag eraan wat al die andere mensen hadden gedaan. Of walkers. Nee, het zou wel goed komen. Mits ze nu vertrokken, want momenteel verspilden ze slechts tijd. Nou ja, die paar minuten maakten waarschijnlijk niet zo heel veel uit, maar ze had gewoon geen zin om al te lang te wachten. Wie wist hoe lang het duurde om bij de spullen te komen die ze nodig hadden?

Valerie gooide de organen naar de walkers, waarna hij besloot langs de andere kant naar beneden te gaan. Nou ja, hij had nog wat pijlen van Roy meegenomen, dat zou de jongen vast wel begrijpen, niet dan? Hij kon er toch niets mee en hijzelf wel, dus ja. Nu waren het zijn pijlen, al zou hij ze wel aan Roy terugbezorgen, wat er nog van overbleef. Hij sprong van het dak af, om nog net te zien hoe de zombies duidelijk even genoeg hadden aan de ingewanden van hun eerder veroverde konijn. Goed, hij kwam op de container te staan, waarna hij Valerie zag staan beneden. Mooi, dit was al gelukt, al moesten ze nu wel rennen. Valerie had aangegeven dat zij de weg wel kende en hij vertrouwde dus ook op haar oriëntatie. Het enige wat hij nu kon doen was rennen en de mogelijk zombies die hen achterna kwamen, op afstand houden. Hij had nu wel en behoorlijk aantal pijlen, maar hij wilde ze ook niet allemaal verspillen in een horde. 'Oké, jij kent de weg, dus loop jij voorop, als je een zombie ziet haal je hem maar neer of geef je mij een seintje.' Hij knikte even naar het meisje, waarna hij al één van de dingen een pijl door de kop joeg en deze daarna wel terughaalde, aangezien het voorlopig bij één bleef. 'Ken je trouwens nog andere winkels? Drogist, wapenwinkel, apotheek, alles wat we kunnen gebruiken?' vroeg hij, waarna hij nog een keer om zich heen keek en een nieuwe pijl klaar stak. Hij moet wel zeggen dat het ding erg fijn schoot, beter dan hij eerst had verwacht. Nou ja, hij kon wel mikken en dit ding had ook nog eens een fijn vizier (heet dat zo idk), waarmee je niet kon missen als je enige ervaring had met wapens. Geweren, in zijn geval. Daar moest je ook richten en dit, tja, met dit lukte het ook wel. Hij keek weer naar Valerie, wachtend op de volgende instructies. Een beschrijving van route, iets in die aard. Wat hem ook maar op pad zou zetten en hem ergens heen zou brengen, hen ergens heen zou brengen. Ze moesten natuurlijk wel nog samen blijven, toch? Ja, logischerwijs wel.

Ze beet even op haar lip toen ze hoorde wat hij vroeg. Niet alleen een supermarkt, maar ook andere dingen. Dan konden ze het beste enkele straten verder lopen, aangezien er daar wel een supermarktje zat, maar ook andere winkels. 'Ja, dat moet kunnen,' mompelde ze zachtjes, waarna ze eventjes wachtte tot hij de pijl teruggehaald had en in haar hoofd de route die ze zouden moeten gaan lopen, of rennen, naliep. 'Een hele tijd rechtdoor, dan ineens links, tweede straat weer links en dan sta je ongeveer in de drogisterij, daartegenover is een supermarktje, als ik het goed onthouden heb.' Dat had ze wel hoor, daar niet van. Ze pakte het mes, dat tot voor kort nog verborgen had gezeten, waarna ze begon te lopen. Het was geen moeilijke weg, dat moest Benji ook gemerkt hebben. Het enige mindere was dat er best wel eens wat walkers rond konden lopen hier en ze had geen flauw idee of ze het überhaupt zou kunnen, zo'n ding neerhalen. Ja, ze wist dat ze op het hoofd moest mikken en dat ze aan iets anders geen schade ondervonden, maar het zou waarschijnlijk niet al te prettig zijn. Ze bedoelde maar, zombiebloed op haar gezicht? Dat zou nog een ranzig idee zij. Dus, niet aan denken en gewoon lopen, ze hoorde de voetstappen van Benji achter zich en dat was goed, want als zij het dan verpestte kon hij haar redden. Waarom was ze ook al weer meegegaan? Voor de rugdekking. Nou, dat ging nog wat worden hoor, ze zou totaal geen goeie rugdekking kunnen geven en Benji wist dat wel, of hij zou er maar al te snel achter gaan komen. Ze kon nu eenmaal niet verbergen dat ze totaal geen wapenervaring had, want dat had ze gewoon niet. Ze kon vlees snijden, zo ver kwam ze nog wel. Maar verder? Nou ja, zombies waren ook vlees dus misschien klonk het dan logisch dat ze daar ook in kon snijden, maar dat was nog wel iets anders dan een dood gebraden konijntje. Nee, stop. Niet aan denken, niet bevorderlijk voor de situatie. Gelukkig waren ze nog geen echt grote groepen tegen gekomen en al snel kon ze linksaf slaan, wat betekende dat ze er al bijna waren.

Drogist en supermarkt, recht tegenover elkaar. Goed, ze gaf de weg door, waarna hij haar volgde. Hij hoefde hem niet eens echt te onthouden, aangezien zij voorop liep en wanneer hij zijn tempo iets liet zakken, kon hij haar gewoon prima volgen. Ze gingen links en als hij het goed uit, was het na een straat of twee weer links. Geen grote groepen op dit moment, de straten waren ongeveer verlaten. Slechts een paar zombies, die hun aandacht even op iets anders hadden gevestigd. Een ander lijk, was mogelijk, een dier. Kon ook. Hij hoefde het om eerlijk te zijn helemaal niet te weten, het feit dat zij verder konden zonder te veel van die dingen tegen te komen, was al meer dan voldoende. Nou ja, ze kwamen uiteindelijk aan waar ze moesten zijn en het leek hem beter om eerst de drogist binnen te gaan, aangezien etenswaren net iets zwaarder waren. Hier konden ze wel dingen vinden die lichter waren en ze ook dus ook langer mee konden sleuren, pillen en die dingen, moesten ze maar even zien wat er te rapen viel. Hij duwde de deur open, waarna hij al meteen een walker neerschoot en zijn pijl weer terugtrok. Verder zag het er hier leeg uit, redelijk leeg, dus gebaarde hij Valerie om binnen te komen. Misschien barricadeerde hij daarna de deur wel even, of misschien was Valerie iets eerder. Nou ja, nu hij hier was, zag hij dat de meeste spullen al lang verdwenen waren, kapot op de grond of iets dergelijks. Ze hadden wel geluk dat er nog een aantal dingen stonden en dat was beter dan niets, er zou dan vast iets tussen zitten wat ze ooit konden gebruiken, in een latere fase. Moest hij kijken hoe lang ze nog houdbaar zouden zijn, de spullen hier. Nou ja, eerst maar de boel hier beveiligen en dan zagen ze wel wat ze konden vinden en meenemen, alles was goed op dit moment.