Roy & Nimue ~ A different story

Omdat we dat nodig hadden. We kunnen niet zonder ze.
-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
Stilte. Rust, stilte. Niets meer, slechts een sereniteit die hij niet zou kennen wanneer hij niet verdoofd was met de verschillende medicijnen. Na zijn uitstapje van een jaar hadden ze de beveiliging verder aangescherpt en zouden ze hem nooit meer uit het oog verliezen, ze zouden hem geen mogelijkheid meer geven om weg te komen. Niemand mocht bij hem komen, alleen af en toe iemand om ervoor te zorgen dat zijn lichaam niet verwaarloosd werd. Of in ieder geval, niet te veel verwaarloosd. De schaarse heldere momenten die hij had waren momenten die hij het liefste ook weer vergat, omdat hij meestal toch machteloos was. Hij kon helder nadenken, wist dan waar hij was en wist ook dat hij hier niet wilde zijn. Maar genoeg macht om overeind te komen, weg te lopen, had hij niet meer. Dat zouden ze hem nooit meer geven, aangezien ze hem niet vertrouwden met ook maar het kleinste beetje vrijheid. Hij was niets meer, slechts een slechte herinnering die weggestopt was om weg te kwijnen, een geest die iedere dag verder van de wereld vervloog en een lichaam dat, hoewel het dagelijkse infuusvoeding kreeg, toch magerder werd. Over enkele maanden was hij dood, zouden zelfs de enkele schaarse momenten van helderheid die hij had vervlogen zijn. Ze wilden hem hier niet, het liefst zou de arts die zijn behandeling voorschreef zelf een mes door zijn schedel steken. Het jammere was dat de arts in kwestie dan ontslagen zou worden en zelf in zijn eigen kliniek zou verdwijnen, dus dat zou nooit gebeuren. Hij zou langzaam leiden tot hij uiteindelijk toch dood was.
Hoe zielig was het? Hij kon niets meer, was zo zwak als een pasgeboren veulen en iedereen die zijn kamer binnenkwam, kon met hem doen wat hij of zij wilde. Hij kon toch niets. Hij was zo machteloos als een insect, klaar om platgeslagen te worden. Het was helemaal niets, zijn leven was niets meer. Dit besefte hij zich nu wel hoor, nu hij met geopende ogen op de witte lakens lag, plat op zijn rug en starend naar het plafond. Hij was op dit moment bij volle kennis, wist wat er om hem heen gebeurde maar kon niet eens zijn hoofd optillen om naar de zwarte deur te kijken, waar ieder moment iemand doorheen kon komen om hem te controleren, zodat ze zijn medicatie weer konden verhogen, zijn schaarse momenten van helderheid weer konden minimaliseren.

De schuifdeuren gingen verwelkomend open en met een ietwat nerveus gevoel stapte ze naar binnen, de zwarte mat op die net achter de schuifdeuren lag. Enkele schilderijen sprongen haar meteen in het oog, net zoals de verschillende artsen in witte pakken en sommige anderen die nog een karretje met medicijnen vooruit duwden. Stage dus. Zo heette dat. In haar handen had ze een mapje met wat documenten in, die ze aan de receptie zou moeten laten ondertekenen om weer mee te nemen achteraf, na haar stage. Een beoordelingsformulier, zo kon je het wel noemen. Niet dat ze zichzelf echt als een stagiaire beschouwde, ze had al wat ervaring na het aantal jaar dat de opleiding in beslag had genomen. Ze kreeg er tenslotte ook loon voor. Een soort stage, zoiets. Wat het ook was, ze kon alleen hopen dat het meeviel. Dat ze een goede beoordeling mee naar huis kreeg en ze haar opleiding kon afwerken om echt aan de slag te gaan, met een echte job dat niet tussen stage en werk inzat.
'Nimue?' De ietwat zware stem was afkomstig van de man bij de balie, een oudere man. Ongeveer rond de veertig, achteraan de dertig. Hier en daar zag je al enkele grijze haren en of dat door dit werk kwam of niet was niet echt duidelijk.
'Meneer Goubert,' antwoordde ze beleefd. Ja, ze had zijn naam meegekregen en wist dus ook wie hij was. Hij zou haar begeleider slash baas zijn voor de komende periode, zou haar de dingen hier een beetje uitleggen en dat soort dingen. Ze liep naar de balie toe, sloeg het mapje dat ze de hele tijd in haar handen had gehouden open en haalde daar alvast de documenten uit die ze hier moest laten. Wat dus blijkbaar alles was, dus schoof ze gewoon het mapje door.
'Nerveus?' vroeg hij, zijn bril een stukje omhoog schuivend op zijn neusbrug.
'Het is een beetje nieuw, wennen,' antwoordde ze, haar ogen stevig op het mapje gericht houdend. 'Ik zou het niet nerveus noemen.' Ze glimlachte even snel, streek een stukje haar achter haar oor en tikte zachtjes met haar voet op de grond. Oké, misschien was ze wel nerveus. Was niet zo heel vreemd als je keek waar ze was. Goed, het hoorde erbij.
'Dat is dan allemaal in orde,' mompelde de man. 'Kan je enkel hier nog even tekenen?' Hij reek haar een balpen aan, waarna ze op de aangeduide plek snel een krabbeltje zette. Goubert reek haar een witte jas aan, zoals iedereen van het personeel die hier had. 'Goed, Nimue. Je eerste patiënt is al meteen één van de zwaardere, maar geen zorgen. Hij wordt onder medicatie gehouden en kan niets doen, dus je komt er weer heelhuids uit. De eerste dag tenminste.' De man lachte om zijn eigen grapje, want oh, het was dan ook een geniaal mopje. Echt. God, waarom had ze deze plek weer uitgekozen? Oh ja, omdat ze deze plek had toegewezen gekregen omdat ze wat betere resultaten had dan anderen van haar studie. Oké. 'Roy Jean Jules,' begon de man, 'psychopaat in hart en nieren. Slachtoffers zijn niet op één hand te tellen, evenmin op twee handen. Hij wordt opgeborgen in kamer tweeëntwintig en het enige wat jij hoeft te doen op dit moment is zijn infuus vervangen zodat hij daar ook blijft. Is dat duidelijk?'
Ze knikte even snel, waarna ze even moeizaam slikte om de details die ze had meegekregen. Ze wist wat ze hier kon vinden hoor, maar ze hoefde echt niet alle details van de patiënten hier te kennen. Ze was hier niet om mensen te veroordelen tot crimineel, om vooroordelen op te bouwen op basis van hun verleden. Misschien hadden ze een reden, of zo. Ze was hier gewoon om haar studies af te ronden en te doen wat ze echt wilde. 'Alles wat je nodig hebt hangt aan de muur naast de ingang,' sprak de man weer. Goed, kamer tweeëntwintig, Roy Jean Jules alias kasplantje dat hier zo te zien beter zou blijven - volgens Goubert. Dat zouden dan behoorlijk wat infusen zijn, of gewoon zware medicatie.

Joehoe, kwam er nog wat van? Of was dit een nieuwe manier van hem in stukjes proberen te breken? Hem eerst zo lang bij bewustzijn laten blijven dat hij eventueel weer zin kreeg om ook echt op deze wereld te blijven, om het hem daarna weer af te nemen en hem op deze manier dus nog verder te verkruimelen? Was ook een mogelijk, zeker weten. De echte reden wist hij niet, maar of daar nou een helaas bij hoorde, daar was hij niet zeker van. God, hij was helemaal nergens zeker van en hij wist ook eigenlijk helemaal niets meer. Met veel krachtsinspanning kon hij zich zo draaien dat zijn ogen de klok zagen, maar de cijfers en wijzers betekenden nauwelijks nog iets voor hem. Hij kon er niet eens een tijd uit halen, laat staan een conclusie. En aangezien hij geen ramen in zijn kamer had, kon hij ook niet zien of het dag of nacht was. Het was een tergende routine die nooit veranderde, aangezien hij altijd opnieuw verdoofd was en alle helderheid verloor. Soms verloor hij zelfs stukken van zijn geheugen, hoewel die later altijd weer terugkwamen, als de medicatie zijn kracht weer begon te verliezen. Je werd toch na een tijdje immuun tegen bepaalde medicijnen, waardoor ze minder goed gingen werken? Hij had er nog vrij weinig van gemerkt, om eerlijk te zijn. Eigenlijk nog helemaal niets. God, hij kon zelfs geen duidelijke zinnen meer vormen in zijn hoofd door al die drab die ze hem inspoten. Een voorzichtige blik op het infuus vertelde hem trouwens dat de medicijnen op waren en dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij weer lichtelijk bij bewustzijn was, hoewel niemand kon vertellen hoe lang het nog zou duren. Misschien hadden ze ergens wel een camera opgehangen die in de gaten hield hoe hij zich ontwikkelde zonder medicijnen, hoewel hij daar eigenlijk niet in geloofde. Ze vonden het vele malen veiliger om hem gewoon onder zware verdoving te bewaren. Veiliger. Hij snoof eventjes, maar in plaats van dat het als een krachtige ademhaling klonk was een flauw stroompje lucht dat hij binnen kreeg, waardoor hij begon te hoesten en hoewel hij zijn lichaam eigenlijk niet kon voelen, deed het toch pijn toen hij begon te kuchen. Ja, ze mochten hem wel weer verdoven. Leek hem een goed idee, veel beter dan dit half-leven.

Toen ze richting de deur liep, werd het wel duidelijk dat het zware én veel medicatie was. Teveel medicatie om gezond te zijn, dat wel. Hiermee kon je mensen vermoorden, tenzij dat de bedoeling was. Mensen die hier geen verstand van hadden, zouden niet weten wat de werkelijke reden achter het plotselinge overlijden van een patiënt was. Nee, dit spelletje speelde zij niet echt mee. Goed, wel nam ze alle spullen mee naar binnen, waar ze een mager, levenloos figuur zag liggen. Het enige waardoor ze wist dat hij leefde, was het op en neer gaan van zijn borst en het vage bewegen van zijn ogen, die gericht waren op de klok. Oh, hij hoestte ook. Dat was een ietwat duidelijker teken van leven.
'Vijf na tien, ochtend,' mompelde ze, waarna ze het lege infuus uit zijn arm haalde en aan de kant legde. 'Ik weet niet eens of je me kan horen, al ben je zeker niet in staat om iets terug te zeggen. Nou, Nimue. Stagiaire die hier stage heeft gekregen en jij, Roy, bent de eerste patiënt die ik toegewezen kreeg. Of je dat nou leuk vindt of niet.' Ze nam een nieuw infuus, waarna ze een klein beetje van de inhoud in het andere infuus overhevelde. Een beetje, ze wist niet eens of het effect op zijn geest zou hebben. Het was wel gezonder, dat wel. Het mocht ook niet te opvallend zijn. Nou ja, nu moest ze het infuus enkel in zijn arm stoppen en dan was dat weer klaar, dan kon ze over naar de volgende patiënt en dat zou dan nog zo'n week of twee duren. Ach. Ze liep naar de man op het bed toe, waarna ze zijn arm nam en de verschillende lijnen opmerkte die over zijn arm liepen en zo te zien ook de rest van zijn lichaam inpalmden. Ze vielen extra op door de witte lakens en zijn bleke, ruwe huid. Pikzwarte lijnen. Ze schudde zachtjes haar hoofd, waarna ze het infuus in zijn ader prikte en vastmaakte. 'Dat is dan ook weer klaar,' mompelde ze. 'Ik weet niet waarom ze jou zo'n hoge dosis opleggen, maar ik geloof dat Goubert een keertje wel serieus was over wat hij zei. Wil nog steeds niet zeggen dat ik hem mag.' Ze grinnikte even, waarna ze de spullen die ze weer mee kon nemen bij elkaar raapte en de kamer verliet. De volgende patiënt, als ze ze allemaal snel afhandelde mocht ze misschien sneller weer weg, zoiets.

Geluid, een beweging van de deur en daarna opnieuw geluid. Voetstappen. Het waren niet de zelfverzekerde voetstappen van de mensen die hem normaal gesproken weer buiten bewustzijn brachten, wat maakte dat hij zijn ogen probeerde te fixeren op de persoon die zijn kamer betreden had. Dit ging nauwelijks, pas toen ze sprak kon hij zich echt op haar concentreren. Ze noemde getallen, een tijd. Vertelde ze hem nu hoe laat het was? Als hij nog enige kracht in zijn spieren gehad had, zouden zijn mondhoeken misschien zelfs omgekruld zijn. Een stagiaire was ze, een meisje dat niets van zijn achtergrond en dergelijke wist. Alleen zijn naam was haar bekend en dat was waarschijnlijk doordat één van de artsen haar die verteld had. Wat hadden ze nog meer gezegd? Eigenlijk had hij geen flauw idee en hij hoefde het ook niet te weten, aangezien hij niets aan de informatie zou hebben. Kijk, ze was al bezig met het infuus, hoewel hij ook hier niet eens probeerde om te zien wat ze precies deed, daar had hij de kracht niet eens meer voor. Het was maar goed dat ze hem vaak verdoofden, anders ging hij zelf wel een dutje doen. Futloos kon je het wel noemen, misschien was er zelfs nog een krachtigere term om dit te beschrijven. Helaas was hij niet in staat om die termen weer naar boven te halen, zelfs dat was hem ontnomen.
Hij was zich trouwens wel ten volle bewust van haar zachte handen die zijn arm namen en deze optilde alsof hij niets woog, wat ook best het geval kon zijn. Niet dat het lang duurde, met een prikje werd het infuus weer vastgemaakt en hij voelde direct hoe de vloeistof zijn lichaam weer binnenliep. Vaarwel helder moment. Hij hoorde ergens verder weg nog wel dat ze sprak hoor, iets zij over ene Goubert. Feit was dat hij de letters niet meer uit elkaar kon houden en dat alles aan elkaar geregen werd, waarna zijn ogen ook weer dichtvielen. Ze zou geen makkelijkere patiënt kunnen wensen, aangezien hij zo mak was als een lammetje.

hbejbrnfkd,gh;mjù  

De dag was op een redelijk vlot tempo voorbijgegaan. Nou ja, de dag. Die was nog niet voorbij, maar haar ronde in de gang wel. Alle patiënten waren ongeveer dezelfde geweest, al was Roy de enige waar ze tegen gesproken had. Misschien omdat ze over hem iets meer wist dan over de anderen, of omdat ze geen tijd wilde verspillen aan woorden. Ze hoefde geen verklaring te geven. Het was haar wel opgevallen dat de andere patiënten veel minder medicijnen kregen en sommigen waren daardoor ietwat actiever, spraakzamer. Misschien vond ze het gewoon leuk om tegen mensen te praten die niet zouden antwoordden, die geen commentaar konden leveren. Iemand die luisterde, maar niet sprak.
'Nimue? Ben je klaar met deze gang?' De stem liet haar even opschrikken, maar het was fijn om een vrouwenstem te horen en niet die van Goubert. Ze knikte even, waarna haar mondhoeken zachtjes omhoog krulden. 'Mooi, dan moet je gewoon nog even een check-up doen en dan mag ben je klaar voor vandaag.' Haar glimlach werd nog net iets breder en ze besloot dat ze check-up gewoon even snel door de raampjes kijken zou worden. En dat was ook precies wat het was geworden, al bleef ze bij één kamer net iets langer staan, reikte haar hand naar de deurknop en draaide deze open. Ze wist niet wat het was met hem, waarom hij volgespoten werd met medicatie die hem zowat verlamde. Waarom hij en niet de anderen, die hier ook zaten om een reden. Nee, ze wilde het niet weten. Ze was alleen benieuwd, vroeg het zich alleen af. Voorzichtig liep ze naar binnen en liet haar blik even op de klok vallen.
'Vier uur, namiddag,' sprak ze zachtjes. Ze sloot de deur achter zich, waarna ze op een stoffen, zwarte stoel in de kamer plaatsnam. 'Ik heb het gevoel dat ze hier bang zijn voor je, angst voor je kennen die ze niet voor gelijk welke andere patiënt kennen. En je zit niet in de gevangenis, dus ofwel ben je gek ofwel slim. Of een mengeling. Of het was wraak, gevoelens. Emotionele kwellingen.' Ze schudde heel even haar hoofd. Waar was ze mee bezig? Geen vooroordelen vellen, klopt, maar toch niet zo? Ze kon hem wel helpen, hem een menswaardig verblijf schenken hier. 'Ik heb je medicijnen een beetje afgebouwd, misschien merk je er niets van, maar het is gezonder en op termijn merk je het wel. Ik kan het blijven afbouwen tot op niveau van de anderen, al weet ik niet of ik de enige ben die toezicht krijgt over je.' Ze zuchtte even en wierp nog een blik op de klok. Drie na vier. Nog eventjes.

Hij wist niet of het kwam doordat er gewoon nooit iemand tegen hem sprak en hij het daardoor ook niet kon horen, of omdat zij de dosis verdoving die hij kreeg had verlaagd. In ieder geval kon hij haar verstaan, horen, toen ze de kamer binnenkwam en zei hoe laat het was, alsof ze wist dat hij geen enkel besef meer van tijd had. En ze sprak, praatte met hem alsof ze een dierbare van hem was, die wilde begrijpen waarom hij had gedaan wat hij deed. Alsof ze het zich echt afvroeg en hem wilde helpen om weer mens te worden, voor zo ver dat mogelijk was. Alsof hij zelf niet wist dat zijn lichaam meer dan vergelijkbaar was met dat van een dode, dat zijn geest verpulverd was door zijn macabere zelf en door de zware medicatie. Maar goed, hij had er geen bezwaar tegen dat zij hier was en zelfs als hij had gewild dat ze weer ging, hij had het toch niet voor elkaar kunnen krijgen. God, hij kon niet eens zijn ogen opendoen, laat staan dat hij haar duidelijk kon maken dat hij haar weg wilde hebben, wat eigenlijk helemaal niet het geval was. Hij wist nu trouwens wel zeker dat ze vrijwel niets van hem wist, anders begreep ze ook wel dat de andere artsen zo bang van hem waren en dat zijn dosis medicijnen zo hoog lag. Niet dat zij zich daar wat van aantrok, zij zou gewoon rustig zijn medicatie verlagen tot een menselijk punt en ach, hij kon daar best mee leven hoor. Was de vraag of zij zo blij zou zijn met haar beslissing, hoewel hij nu misschien wel wat ver in de toekomst keek. Misschien was ze volgende week wel weg en dat was pech voor hem, een gemiste kans. Stop. Voor nu was het genoeg dat haar gepraat zijn aandacht bij de wereld hield, ervoor zorgde dat hij niet geheel tijdloos rondzweefde. Waarom in vredesnaam? Was ze zo vriendelijk dat ze dit bij iedere patiënt deed, of had ze gewoon nog wat tijd over en moest ze die maar zien te vullen omdat ze een bepaald aantal stageuren had? Hij wist het niet, wilde het misschien wel niet weten. Ze was apart, dat sowieso. Maar haar aanwezigheid was veel beter dan de stilte waar hij eigenlijk al een tijdloos lange tijd in leefde.
Het begon nu trouwens wel weer moeilijk te worden om zich te concentreren op haar stem, slechts omdat het hem veel inspanning kostte om te luisteren, hoewel hij die leverde zonder daarover te klagen. Als hij zich nu weer overgaf aan de verdoving zou hij zijn heldere moment kwijtraken en de lichte hoofdpijn die opgekomen was zou weer verdwijnen. Net zoals haar aanwezigheid. Ze was een raar persoontje, maar hij vond het niet erg dat ze wat aandacht aan hem besteedde. Hij was een makkelijk persoon wat betreft alleen zijn hoor, maar zelfs hij was de negatieve tot geen aandacht die hij achteloos kreeg beu. Dit was verandering van spijs en zoals ze zeggen, dat doet eten. Hoewel hij niet wist hoe het uit zou pakken.

Het was stil in de kamer, muisstil. Ze kon haar eigen ademhaling horen, maar geen andere. Die van Roy, als ze hem al bij zijn voornaam mocht aanspreken, leek niet te bestaan. Onzin, natuurlijk. Hij was gewoon verzwakt door de medicatie en dan waren die dingen niet zo duidelijk. De wijzers van de klok tikten zachtjes verder, tot op het tijdstip dat aangaf dat ze mocht vertrekken, dat haar dag erop zat. Haar eerste dag dan, ze zou alleen nog even langs de receptie moeten, door de schuifdeuren en dan weg. Voorlopig. Ze wilde niets met dit ziekenhuis - of instelling, wat het ook was waar ze mensen plat spoten met medicijnen - te maken hebben en dat zou ze laten merken ook. Geen band met iemand van het personeel, geen pauzes die ze samen met 'collega's' nam. Ze werd immers niet beoordeeld op haar sociale leven op de werkvloer, maar op de manier waarop ze haar werk deed.
'Probeer wat te slapen,' sprak ze zachtjes. 'Morgen voel je je wel beter, dan zijn de medicijnen die nu teveel in je bloed zitten ongeveer uit je lichaam.' Ze liep naar de deur, stapte de kamer uit en sloot de deur weer zachtjes achter zich. Op slot met de sleutel die ze daarvoor had gekregen.
En alsof het nog niet genoeg was, stond Herbert nu ook voor haar neus, op haar vingers te kijken hoe ze de deur op slot draaide. Misschien kon hij er nog wat van leren. Ze legde de sleutel weer waar deze hoorde en keek Herbert toen aan, zij het dat ze direct oogcontact wel vermeed. 'Waarom krijgt hij zoveel medicijnen? Ik dacht dat dit gebouw rekening hield met de mensenrechten.'
De man lachte en knikte, waarna hij even na leek te denken. 'Het zit zo, deze jongeman heeft heel wat kattenkwaad uitgehaald. Dingen die voor de maatschappij ondenkbaar zijn. Deze man is een gevaar voor de maatschappij en omdat doodstraf niet uitgevoerd mag worden, doen we het zo. Geloof me, het is beter om hem geen energie te geven dan een klein beetje.'
Afwezig luisterde ze naar zijn slappe poging om haar opmerking te ontwijken, het viel niet goed te praten wat hij deed en dit maakte hem niet beter dan wat de jongen binnen had gedaan. Hij was geen haar beter, maar met zijn verstand kon je dat niet beseffen. Toch lieten Herberts woorden haar niet koud, natuurlijk had iedereen hier iets verkeerds gedaan, maar de manier waarop hij het zei was het probleem. Alsof dit nog erger was dan het ergste dat je kon bedenken. Alsof hij zelf bang was. En angst, dat was precies waarom ze deze persoon wilden verzwakken. Uit eigen angst, wetend dat ze verkeerd zijn, maar dat compenseren met de angst die door hun zenuwen raasde. Ze knikte snel, waarna ze langs Herbert heenliep, de schuifdeuren door richting haar woning.

Zijn eigen gedachten was hij onder de hand echt wel zat geworden, daarom was hij blij dat zijn bewustzijn gedeeltelijk teruggekomen was. Niet dat hij daar ook maar iets van aan anderen had laten merken, welnee. Die zouden er direct weer voor zorgen dat hij alles kwijt was en dat was wel het laatste wat hij wilde, vooral nu de toekomst perspectieven bood, hoewel slechts nihil.
Hoe lang was het ook al weer geleden dat ze binnengekomen was, duidelijk had gemaakt dat zijn medicatie verlaagd moest worden en daar dan ook zelf voor gezorgd had? Drie dagen.. vier? Zijn besef van tijd begon wel terug te komen, maar al helemaal optimaal was het niet te noemen. In ieder geval was hij al zo ver gevorderd dat zijn ademhaling echt hoorbaar was, niet meer dan geruisloze inademen dat het enkele dagen geleden was geweest. En als ze zijn infusen nog moesten vervangen, was het zelfs nog beter. Dan voelde hij de kracht om overeind te gaan zitten, hoewel hij dat nooit deed. Als hij ook maar een centimeter zou verschuiven zou dat iedereen alarmeren, terwijl ze er nu vanuit gingen dat alles goed was, dat alles normaal was. Liep zij hier eigenlijk nog steeds stage? Hij kon zich niet herinneren dat hij haar nog echt vaker had gezien, maar je moest ook niet vergeten dat hij nog steeds vaak buiten bewustzijn was en dan was het erg lastig om je te herinneren wat je nou wel gezien had en wat slechts een droom was. Hij kon niet ontkennen dat ze in zijn dromen geweest was, aangezien ze toch een soort van redder in nood was. Mits je zijn situatie nood kon noemen, maar daar valt nog wel over te twisten, een andere keer.
Welke dag was het vandaag? Wist hij niet. Welk jaar? Wacht, dat wist hij wel. Hij zat hier toch nog geen drie jaar? Dan wist hij wel hoe lang hij hier zat, zeker wel. Dat was gewoon jaartallen bij elkaar optellen. Hij wist in ieder geval hoe laat het was, dat kon hij nu wel zien door zijn hoofd iets op te heffen en naar de zacht tikkende klok op de muur te kijken. Hij wist in ieder geval hoe laat het was. Ochtend, bijna elf uur. Elf uur. Hij was benieuwd of er nog iets zou gebeuren. Of eigenlijk ook niet. Eigenlijk wel. Hij wist het niet meer, verwarring. Zijn gedachten verstrikten hem weer en hij liet zijn hoofd weer in het kussen vallen. Nadenken was vermoeiend en deed hem nog steeds pijn.

Drie dagen later haatte ze deze plek nog steeds en het feit dat ze in die drie dagen ook andere gangen kreeg, had haar flink dwars gezeten. Nou ja, zij had de medicatie aangepast en zolang niemand ook echt nadacht en gewoon de dosis toediende die aangegeven stond, zou Roy Jean Jules nu ongeveer bij zinnen zijn. Of ja, in staat om te praten, te bewegen en die dingen. Niet in staat om een marathon te rennen, natuurlijk. Zij ook niet hoor en ze had niet eens medicijnen in haar bloed die haar verdoofden. Vandaag was het die gang wel weer en ze had een manier gevonden om Herbert te kunnen ontwijken 's ochtends en dat was simpelweg door vijf minuten eerder te komen, dat zat hij weet ik veel wat te doen in zijn kantoor. Nou ja, ze kon hem dus nu wel verwijderen. Ze begroette echter wel een aantal andere collega's, want er zaten wel nog aardige mensen tussen hier. Het was niet dat het hier echt één gebouw vol idioten was, al leek het misschien wel zo door de manier waarop ze het uitlegde. Ach. Op de lijstjes hingen een paar nieuwe medicijnen, dus moest ze die even gaan halen en eens dat klaar was, kon ze aan haar gang beginnen. Het was wel toevallig dat Roy al meteen de eerste was, maar erg vond ze het niet. Het zou fijn - of ja, aangenaam - zijn om hem in een betere, gezondere toestand te zien verkeren. Ze klopte zachtjes aan, omdat hij nu ook wel recht had op privacy. Ze was vast de enige die dat deed, maar goed. Ze liep voorzichtig de kamer in en sloot de deur achter zich, om een Roy te zien die er inderdaad al een stuk bewuster uitzag dan wanneer ze hem voor de eerste keer had gezien.
'Ik geloof dat je nu zelf kan lezen hoe laat het is, is het niet?' zei ze zachtjes, waarna ze op het stoeltje plaatsnam waar ze eerder al had gezeten. 'Ik hoef geen bedankjes, ik doe gewoon wat ik geleerd heb en dat is om mensen altijd te behandelen zoals het hoort. En de dosis medicijnen die ze jou gaven... Tja, dat was net iets te veel. Het is alleen maar te hopen dat niemand het merkt en de dosis weer omhoog trekt wanneer ik weg ben. Misschien is dit maar een tijdelijk ding, dus een bedankje is niet nodig want ik kan je niets beloven. En als dit weer van je weggenomen wordt, zal je me niet meer zo dankbaar zijn dat ik je ooit weer heb laten voelen hoe het voelt om niet zo zwaar onder invloed van medicijnen te zijn.' Ze beet even op haar lip, misschien had ze te veel gezegd. Ergerde haar aanwezigheid hem nu al, omdat hij toch geen stemmen kon horen zoals hij dat nu deed wanneer hij onder verdoving was. Straks zou ze toch gewoon verder gaan, dan was hij ook van haar verlost.

Geklop op de deur. Geklop op de deur. Het was een wonder, een wonder dat iemand de moeite nam om te kloppen. Dus opende hij zijn ogen, zag hij hoe de deur opendraaide en hoe daarna een tenger figuurtje naar binnen kwam. Hij  herkende haar wel, wist precies wie ze was. Haar stem had de laatste dagen door zijn hoofd gemaald, samen met zijn gedachten vermengd. Achter haar motief was hij nog niet gekomen, hoewel zij zelf maar bleef zeggen dat het was omdat zijn behandeling niet menselijk was.  Hij geloofde niet dat men echt zo onbaatzuchtig kon zijn, dus hij zou er nog wel achter komen waarom ze het echt gedaan had. In ieder geval nam ze nu plaats naast het bed, begon ze tegen hem te spreken. Dat ze geen bedankje wilde, dat ze niet wist hoe het zou verlopen wanneer zij weer weg was, maar dan echt weg. Dat hij haar zou haten als de dosis weer verhoogd werd. Misschien, misschien ook wel niet. Nu waren er weinig mogelijkheden voor hem, dus weinig keuzes. Uiteraard kon hij terug praten, maar spreken was voor hem al zo lang geleden dat hij dat niet waagde. Daarom tilde hij -met moeite- een arm op en met zijn hand pakte hij de hare vast. Geen bedankje, zeker niet. Maar het was prettig, om iets levends vast te kunnen houden. Iets warms, iets waarin kracht stroomde. Het was sowieso prettig om te weten dat er weer kracht door zijn lichaam liep, hoe weinig ook. Dat hij weer kon bewegen, dat hij überhaupt dingen kon doen. Hij hield haar hand naar zijn gevoel vrij stevig vast, maar uiteraard was het slechts een slappe greep doordat hij weinig kracht had. Een glimlach speelde rond zijn lippen, zo toonde hij eigenlijk zijn vreugde. Geen bedankje. Gewoon, zwijgend. Hij was blij dat ze hier was, dat ze aandacht aan hem besteedde, hoe weinig ook. Voor nu was haar aanwezigheid fijn, opwekkend. Het zorgde ervoor dat hij zich bewust werd van alles om hem heen en niet alleen omdat ze zijn dosering verlaagde. Hij was blij, voor zover hij blij kon zijn. Toch liet hij haar hand na een niet al te lange tijd los, gewoon omdat de kracht op was. Deze legde hij weer naast zich neer, maar zijn blik hield hij op haar gericht. Geen doordringende blik zoals hij die vroeger altijd had gehad, maar een neutrale blik. Ze wist niets van hem, hij wist niets van haar. Het leek bijna een nieuw begin.

rdgfhyghn,jnbfhfgghnghhbrg crey  

Ze volgde nauwgezet zijn bewegingen op, verstijfde even toen zijn koude, ruwe huid de hare raakte en zijn hand zich om de hare klemde. Niet echt klemde, hij probeerde wel kracht te zetten, maar daar was hij nog te zwak voor. Hij glimlachte, wat ervoor zorgde dat haar mondhoeken automatisch een klein beetje omhoog krulden. Geen bedankjes, toch niet met woorden. Hij liet ook weer los hoor, wat een rilling langs haar rug liet lopen door de verandering van temperatuur. Zijn huid was koud, ruw. Anders, net zoals hij waarschijnlijk anders was. 'Het heeft dus al resultaten,' sprak ze. Ze knikte even, waarna ze de contouren van zijn gezicht bekeek. Nu hij haar aankeek, kon dat veel beter. Rechte, ruwe lijnen. Een speciaal gezicht wel, zeker niet lelijk. Nee, stop. Hij was een patiënt, zij hielp hem alleen. Er zat meer achter zijn zwakke lichaam, een wolf in schaapsvacht. Als ze mocht geloven wat hij gedaan had dan. Nee, iedereen was hier voor een reden. Het moest wel waar zijn. Het was best vreemd om hier gewoon te zitten, niets te zeggen. Of ja, zij had al gesproken, hij niet. Dat was vreemd. Normaal gezien zou zoiets ongemakkelijk moeten zijn, misschien niet eens gebeuren. 'Je moet wel voorzichtig zijn,' fluisterde ze. 'Als er andere verzorgers zijn, niet bewegen. Gewoon zoals je vroeger deed, anders valt het te snel op. Geven ze je misschien zelfs meer dan voordien.' Het zou trouwens niet alleen gevolgen hebben voor hem, maar ook voor haar. Ze wist niet in hoeverre het legaal was wat ze nu deed, maar van de andere optie was ze geen voorstander. Twee vuren en zij stond er middenin, al zou ze geen spijt hebben van deze keuze. Het zou niet in haar hoofd blijven spoken dat ze hem niet geholpen had en dan was dit de beste keuze, toch? Zolang hij rustig bleef, doen alsof hij nog steeds een te groot aantal medicijnen in zijn bloed had en zijn rolletje bleef spelen, kwam het goed. Als.

Hij stootte eventjes een lachje uit door haar waarschuwing, aangezien hij zelf ook al wel bedacht had dat het de bedoeling was dat hij zich stilhield wanneer er anderen in de ruimte waren. Hij was niet dom hoor, hij had heus wel door dat dat hem in leven zou houden, dat dat hem bij zinnen zou houden totdat hij de mogelijkheid kreeg om een meesterzet te doen. Tot die tijd moest  hij zich dus gedeisd houden, wat hij echt wel zou kunnen. Hij was een meester in het op de achtergrond blijven, zwijgend en luisterend, dus dit zou ook wel lukken. Nou ja, om haar een beetje gerust te stellen knikte hij wel, waarna hij zich weer zo draaide zoals hij altijd lag, waardoor het niet opviel dat hij  net nog bewogen had. Nee, hij zou niets zeggen want spreken was onnodig voor hem. Hij vond het niet erg dat zij sprak hoor, ze had een fijne stem om naar te luisteren. Maar hij sprak gewoon niet, in ieder geval niet nu. 
Het was raar trouwens, om de mogelijkheid te hebben om te bewegen, zelfs te spreken. Het was vreemd, omdat hij er niet meer aan gewend was.
Stop, niet nu. Niet ooit. Of ja, misschien als hij alleen was en toch niets anders kon overpeinzen, omdat hij toch niets anders kon doen wanneer hij alleen was. Ook als er anderen bij waren hoor, dan kon hij alsnog doen wat hij wilde. Maar niet nu, niet nu zij hier zat en tegen hem sprak alsof ze om hem gaf. Huh. Opnieuw keek hij haar aan, ditmaal zonder zijn gezicht echt te draaien. Ze was apart, excentriek. Een leuk gezichtje, aparte gedachtegang. Ze moest toch weten dat hij gevaarlijk was, of in ieder geval gevaarlijk was geweest. Blijkbaar kon het haar niet schelen, nee, ze vond het onmenselijk. Dat had ze gezegd en hij had het onthouden, slimme jongen. Rare meid. Moest ze nog ergens heen? Ergens hoopte hij van niet, maar als ze nu zou blijven zou hij niet weten wat te doen. Hij kon zo weinig.

De laatste dag. Godzijdank, de laatste dag. De stage duurde een maand en een weekje, ongeveer. Het leek wel veel langer, maar het was voorbij, na vandaag. Na vandaag zou ze de vreselijke kop van Herbert nooit meer moeten zien. Na vandaag zou ze een ingevulde beoordeling mee kunnen nemen en haar opleiding afsluiten, ongeveer. Het was echter wel de laatste dag dat ze de controle had over Roy en de medicijnen die hij kreeg. Niet dat ze hem nog vaak had gezien, ze had zijn gang niet meer gedaan. Ze wist alleen welke medicijnen er binnen en buiten gingen en ze had ze niet meer moeten aanpassen. Ze waren er niet achter gekomen en als alles verder verliep zoals de voorbije maand, zou niemand er ooit achter komen. De laatste dag begon wel zoals de eerste, wat wilde zeggen dat ze Roys gang moest doen. Ze wist niet of ze afscheid moest nemen of hem niets moest zeggen. De anderen zouden haar gewoon niet meer zien, zij zouden haar gewoon vergeten, maar Roy. Hij verdiende het wel om te weten dat ze ging, toch? Ze zuchtte en begon aan haar ronde, al begon ze deze keer niet bij Roy, maar bij de laatste kamer. Meer tijd om na te denken, of zo. Ze rolde het karretje met de medicijnen zorgvuldig vooruit, negeerde de eerste kamers en liep de achterste kamer binnen. Zonder al te veel woorden, gaf ze hem zijn medicijnen en verving zijn infuus. Eentje maar, om hem te helpen. Niet om hem lam te spuiten, want deze man was helder. Dat waren ze allemaal, nu toch. Een paar weken geleden was dat niet zo geweest, tenzij ze mensen in de kelder hadden die nog erger waren dan ze beweerden dat Roy was. Misschien. De kelder was ze nooit in geweest en dat zou ze nooit doen. Ze had sowieso al een rot hekel aan kelders, brachten alleen maar ongeluk met zich mee. Zeker in die horrorfilms, waarbij het verhaaltje zich afspeelt in een verlaten huis en mensen iets in de kelder ontdekken. Daarmee laten ze één of andere kwaadaardige entiteit los en oeps, iedereen gaat dood. Iedereen op één iemand na dan, meestal de persoon die je het minst mag. Nee, kelders behoorden niet tot haar favoriete plekjes. Zouden ze nooit doen ook. Omgekeerd ging de gang eigenlijk veel sneller, tenzij dat slechts een illusie was. Hoe sneller ze hier klaar was, hoe sneller ze bij Roy aan zou komen en ze wist nog steeds niet wat ze zou doen.

Hij voelde zich eigenlijk al heel veel beter. Echt heel veel beter. Doordat hij minder medicijnen kreeg, sterkte zijn lichaam ook weer aan en wanneer er niemand was, trainde hij zijn spieren met lichte oefeningen waardoor hij weer beter kon bewegen. Nee, de man die enkele weken geleden slechts moeite een hand op kon tillen, was weg. Hij was vervangen door iemand die weer kracht uit begon te stralen, hoewel dit makkelijk verborgen werd onder een laag van miserabele verzorging. Aangezien zijn reddende engel de laatste weken niet meer bij hem geweest was, had hij toch nauwelijks aandacht gekregen van de artsen, de mensen die hem zouden moeten verdoven. Niemand die echt oplette, tenzij ze weer snel naar de deur wilden komen. Mensen die hem kenden, wisten dat hij gevaarlijk was. Zelfs onder verdoving. Hoe heette ze ook al weer? Nee, ze had haar naam volgens hem niet verteld. Anders had hij het wel onthouden, dacht hij. Wacht, misschien had ze hem al wel verteld maar was het hem gewoon ontschoten omdat zijn geheugen op dat moment niet al te best was, of zelfs uitgeschakeld. Was heel goed mogelijk. Eigenlijk wilde hij wel weten of ze er überhaupt nog was, hij had haar al tijden niet meer gezien en daarom vermoedde hij eigenlijk wel dat ze al weg was, maar echt geloven wilde hij het niet. Deed hij het niet. Hij ademde enkele malen rustig in en uit, waarna hij overeind kwam zitten. Echt overeind dus, niet iets omhoog met zijn lichaam. Hij zat rechtop, als iemand die net wakker was geworden uit een diepe slaap. Iemand met een gezond lichaam, hoewel nog steeds erg mager. De medicijnen waren minder geworden, maar dat maakte niet dat hij ook meer voedingsstoffen binnenkreeg. Hij was mager, nog magerder dan hij ooit geweest was. Zo mager dat zijn heupbotten uitstaken en de lijnen van zijn gezicht scherp afstaken, doordat de botten er zo vlak tegenaan lagen. Of misschien was het al wel langer zo, maar merkte hij het nu pas echt op. In ieder geval was het niet al te gezond. Hij sloot zijn ogen, speelde met enkele gedachten en glimlachte toen. Vandaag zou het gebeuren, vandaag ging het eindelijk gebeuren. Wat dan ook. Hij kwam wel weg, de laatste weken had hij verschillende plannen bedacht. En reserveplannen voor wanneer het eerste plan fout zou gaan. In ieder geval kwam hij zijn bed uit en pakte hij de injectiespuit op die wat verder weg lag. Domme artsen, ze dachten dat hij weerloos was en vergaten daarom wel eens om hun injectienaalden mee te nemen. Laat het nou net zo zijn dat alles voor hem een wapen kon zijn en de injectiespuit in kwestie was dat dus ook. Hij liet zich weer op zijn bed zakken, verborg zijn net verkregen wapen en ging liggen zoals hij al jaren lag. Alleen nu veel gevaarlijker.

Ze zou het hem gewoon vertellen. Ze kon niet zomaar weggaan, hem onwetend achterlaten. Niet na wat ze gedaan had. Het duurde dan ook niet lang tot ze voor zijn deur stond. Ze zuchtte, duwde de deurklink naar beneden en liep naar binnen. Het eerste wat haar opviel was hoe hij toch verder aftakelde, qua gewicht. Een tijdje geleden had hij er minder mager uitgezien, maar nu zag je hoe zijn gezicht scherper was. Ze nam een brooddoos van de onderste lade van de kar af en legde die op het kastje dat voor zijn bed stond. 'Die heb ik niet meer nodig vandaag,' sprak ze. Enkel een flauwe glimlach kon ze opbrengen, alhoewel die wel oprecht was. 'Ik mag gaan wanneer ik klaar ben en jij bent vandaag de laatste. Voor altijd de laatste patiënt hier.' Zo, ze had het gezegd. Al wist ze niet zeker of het voor hem ook duidelijk was. 'Je weet dat ik hier maar tijdelijk was, of je weet het niet, maar vandaag is mijn laatste dag. Ik vond dat jij het wel even moest weten.' Nu moest hij nog voorzichtiger zijn trouwens. Er was niemand meer die de medicijnen weer kon afbouwen als het aan het licht zou komen, niemand die als een soort vangnet zou fungeren. 'Dus als ik de eer zou krijgen om voor de laatste keer je infusen te vervangen,' mompelde ze, terwijl ze naar de jongen toeliep en ook deed wat ze moest doen. 'Het spijt me dat ik niet meer voor je kon doen dan dit, het lijkt me niet zo leuk om uiteindelijk toch gewoon opgesloten te zitten zonder de nodige verzorging. Nu je het zo bekijkt, zijn die medicijnen echt tien keer niets tegenover wat je zou kunnen krijgen.' Alweer die flauwe, maar oprechte glimlach. Ze ruimde haar kar nog een beetje op, gooide alle lege papiertjes in de zak die aan de kar hing en borg een paar dingen weer gewoon op. Ze nam wel nog een laken, waarna ze dat aan het voeteinde van Roys bed legde. 'Het kan koud worden 's nachts, nu het bijna winter is.' Eigenlijk was nu alles klaar, maar ze wilde niet weg. Nog niet. 'Nimue, trouwens. Mocht het je interesseren. Zo, nu was ze klaar. Ze moest alleen haar invulformulier nog halen en dan was ze klaar om te vertrekken en niet meer terug te keren.

Ja hoor, er kwam iemand binnen. Zijn ogen openden in eerste instantie niet, maar dit waren voetstappen die hij redelijk goed herkende. Toen hij uiteindelijk toch keek, bleek dat hij gelijk had. Voorzichtig ging hij iets overeind zitten, waarbij hij zich minder sterk voordeed dan hij eigenlijk was. Het was misschien niet helemaal netjes, omdat zij wel de reden was dat hij dit überhaupt kon doen, maar ach. Sinds wanneer hield hij zich aan gedragsregels? Juist, sinds nooit en dat zou toch nooit gebeuren, hoe vaak hij ook afgestraft werd en een soort van gedwongen werd zich aan te passen. Dat ging hij toch niet doen. Toch hield hij het toneelspel nog even vol, waarbij hij glimlachte. 'De eerste en de laatste, hoewel er nog wel iets veranderd is sinds de eerste keer dat we elkaar zagen.' Zijn ene hand, waarin zijn wapen verborgen was, hield hij angstvallig verborgen, zonder dat het er al te houterig uitzag. Het was te wijten aan zijn slechte conditie dat het er ietwat raar uitzag, uiteraard. Dus hij glimlachte nogmaals flauwtjes naar het meisje, dat haar brooddoosje op zijn nachtkastje. Niet dat hij het nodig zou hebben, na vandaag was hij weer vrij. Vrijer dan een vogel. Vrijer dan een bevrijdde ziel. Hij zou opgaan in gedachten, ware het niet dat hij op moest blijven letten. Oh ja, haar naam. Nee, die moest ze niet vertellen aangezien dat het niet veel makkelijker of zo maakte. Nu werd ze nog meer een persoon en personen kon hij niet hebben. Onderdanige, nietige wezens. Nee, ze moest geen gelijke worden. Dat zou dus ook niet gebeuren. Net zoals het niet kon gebeuren dat ze er echt vandoor ging zonder hem. Dus zonder een spier te vertrekken trok hij in een razendsnelle beweging de infusen los, waarna hij binnen luttele honderdsten van seconden voor het meisje stond, de injectiespuit richting haar oog. 'En ik ben Roy, maar dat wist je vast al. Ik heb gehoord dat zo'n spuit via je oog door je hersenen heen kan gaan met zo'n scherpe naald, lijkt me best interessant. Ik ga er alleen vanuit dat jij nog niet dood wilt dus daarom ga jij maar eventjes met mij meewerken.' Hij zorgde ervoor dat ze niet los kon komen trouwens, daar had hij nu genoeg kracht voor. Meer kracht dan zij, hij had de macht. 'Iedere beweging die ik niet vertrouw betekent je dood. Dus nu loop je de kamer uit, naar de uitgang van het gebouw. Ik ben het hier meer dan zat.'

Ze kon het niet laten om even te grijnzen bij het horen van zijn stem, al was ze enigszins geschrokken. Ze had niet verwacht dat hij nog zou praten, maar dat deed hij dus wel. Ze bevestigde wat hij zei door even kort te knikken. Er was inderdaad behoorlijk wat anders geworden dan bij de eerste keer. Hij wist wat hij moest doen om de situatie ook te houden zoals hij nu was, dus dat moest ze hem niet nog een keer vertellen. Echter leek Roy andere plannen te hebben en geschrokken hield ze haar adem in toen de jongen voor haar stond, groter dan ze verwacht had. De scherpe punt van een injectienaald stond gevaarlijk dicht bij haar oog. Nee, dit kon hij niet menen, niet na wat ze had gedaan. Ze zouden er meteen achter komen dat zijn medicijnen niet waren zoals ze hoorden te zijn. Nerveus keek ze de kamer rond, haar blik rustend op de grond. 'Roy,' fluisterde ze, 'ga terug zitten. Dit haalt niets uit, het levert alleen maar nadelen op en niet alleen voor jou.' Het was een poging hem te kalmeren, tot bedaren te brengen. Misschien wierp het zijn vruchten af, misschien niet. Misschien boorde de scherpe naald, die ze nu zo zorgvuldig mogelijk probeerde te ontwijken met haar blik, zich zo dadelijk echt door haar oog. Gevaarlijk, hij was gevaarlijk en zij wilde dat niet geloven. Gevolgen, dit waren de gevolgen van haar stomme actie. Een horrorfilm die zich niet in de kelder afspeelde. Ze wilde een stap achteruit zetten, maar ze voelde vrijwel meteen het ruwe oppervlak van de muur achter zich. Ze slikte moeizaam, haar blik nog steeds op de grond gericht. 'Dit hoeft niet zo te eindigen, alsjeblieft,' fluisterde ze, ietwat moeizamer dan net. Er waren geen vluchtroutes, ze kon nergens heen tenzij ze meewerkte. Al was dat niet vanzelfsprekend, omdat iedereen dan alles zou weten. Het vertrouwen dat ze had, was weg. Ze geloofde niet dat Roy nog steeds zijn mond zou houden over wie de dosis verlaagde. Haar studie afronden zou ze dan mogen vergeten, misschien werd die vervangen door een rechtszaak. Het papier zou ze niet eens meekrijgen. En als Roy niets zou zeggen, was de kans groot dat ze alsnog dat papier toch niet meer in handen zou krijgen. Wat ze ook deed, het had altijd een slechte afloop.

Hij glimlachte om haar luttele, niets uithalende woorden. Hoe ze zo haar best deed om vrij te komen, zichzelf te redden van zijn dodelijke omhelzing. Hij trok haar weg bij de muur, ging nu achter haar staan, waarbij hij één hand rond haar keel klemde en met zijn arm haar lichaam onder bedwang hield. De andere hand hield nog steeds de injectiespuit vast en hij zorgde ervoor dat, hoewel het ding vlakbij haar oog was, hij haar nog niet raakte.
'Snap je het dan niet?' fluisterde hij zachtjes, waarna hij opnieuw lachte. Ditmaal geen warme lach zoals hij had willen voordoen toen hij nog hulpeloos was, maar een koude lach. Kil. Gemeen. Zoals hij was. 'Jij bent mijn weg uit. Niemand krijgt hier problemen mee, aangezien ik op zal gaan in de mist, in de schaduwen van de stad. En ik neem jou met me mee. Dit is geen einde lieve Nimue, dit is slechts het begin.' Hij verstevigde zijn greep rond het tengere lichaam van het meisje en dwong haar om vooruit te lopen. Nee, helemaal netjes was het niet. Niet echt. Maar ach, hij was nooit netjes geweest en echt netjes zou hij ook nooit zijn, zo was hij nu eenmaal niet en dat had ze kunnen weten, ware het niet dat ze haar huiswerk niet goed gedaan had.
Niet dat dat nu nog van belang was, zeker niet. Het was nu vooral van belang om zijn aandacht erbij te houden, want zonder dat zou hij zijn reddingsboei verliezen. In dit geval was die reddingsboei het meisje, laten we even wel zijn. Hij zou haar meenemen en ervoor zorgen dat zij nooit kon vertellen wat ze had gezien, wat ze had gedaan, wat ze had losgelaten op de wereld. Hij zou ervoor zorgen dat ze bij hem bleef, zodat ze kon zien wat ze had aangericht. Straf, een soort van. Ware het niet dat hij niet snel mensen strafte. Nee wacht, hij strafte altijd. Liet gerechtigheid gelden. Iedereen was schuldig, klaar. Niet dat hij zich daar nu op moest focussen, zeker niet. 'Zoals ik al zei, als je een beetje meewerkt zal het nog best prettig voor je zijn. Niet al te veel pijn, in ieder geval.' Met de injectienaald streelde hij eventjes over haar wang, waarna hij haar opnieuw naar de deur duwde. 'Mits we hier wegkomen, dus je werkt beter mee.'

Het werkte niet, natuurlijk niet. Het haalde niets uit, wat had ze verwacht? Dat hij weer poeslief ging doen, niet dat hij dat ooit echt gedaan had. En het was haar laatste dag hier, als ze dit geweten had, wilde ze hier gerust nog even blijven werken. Een ruwe, koude hand klemde zich om haar hals, al klemde deze haar luchtwegen niet volledig af. De naald zat nog dichter bij haar oog, waardoor ze geen enkele beweging kon maken zonder dat de naald zich een weg door haar oog boorde. Hij sprak alweer, fluisterde eigenlijk. Alsof dat nog niet genoeg was, begon hij ook zachtjes te lachen. Een valse lach, geen oprechte, maar kille lach. 'Geen problemen?' ze kon het niet laten om een sarcastische ondertoon te gebruiken. 'Nee, het feit dat al mijn spaargeld dan ook in het niets opgaat omdat ik mijn diploma niet haal is helemaal niets, niemand krijgt hier problemen door.' En als ze het dan wel haalde, kon ze er nog niets mee. Als hij echt zou doen wat hij zei en haar dus mee zou nemen, zou ze nooit ergens aan de slag kunnen en was dat diploma ook niets. Ze voelde hoe hij met zijn andere arm zijn greep rond haar lichaam verstevigde, dwingend om haar te doen lopen. Zonder het echt te willen, zette ze voorzichtig een stap vooruit, richting de deur. Alweer zijn stem, samen met de naald die zachtjes over haar wang ging en kippenvel achterliet. Ze hield haar adem in, zei het dat ze een traan wegpinkte en een krop in haar keel had. Uiteindelijk had ze wel de deur bereikt, maar het zou vast nog erger worden dan dit. Ze haatte het om toe te geven dat Herbert gelijk had gehad, dat zij dom was geweest en dat ze behoorlijk in de problemen zat. Stomme stage, stomme instelling of wat dit ook was. Ze wist niet waaraan ze moest denken, wat ze moest doen. Niets zeggen, dat was zeker. Het hielp niet, zorgde er alleen voor dat hij ook sprak. Misschien dat gewoon doen wat hij haar opdroeg nog het beste was, de veiligste keuze. Ze was bij de deur, hij moest hem alleen nog openen, zij durfde geen enkel ledemaat te bewegen.

Opnieuw een lach, ditmaal harder en nog kouder dan eerst, alsof zijn adem de lucht kon bevriezen. 'Waar zit jij met je hoofd, dat je je druk maakt om je spaargeld?' mompelde hij zachtjes toen hij klaar was met lachen. Het rare meisje maakte zich druk om geld, terwijl een leven niet te betalen was. Voor haar in ieder geval niet, hij kon levens genoeg nemen. Zij niet, dat bleek wel weer. Met één hand opende hij de deur een stukje, om de gang op te glippen. Het was hier nog redelijk rustig, maar het zou niet lang duren voordat ze in een drukkere gang kwamen. 'Een geluid en je gaat eraan, dat je het maar even weet. En daarna neem ik alsnog de benen, dus je wint er niets mee.' Hij siste de woorden in haar oor, waarna hij zijn wapen weer in positie bracht, haar verder naar voren duwde. Niet zachtaardig, laat dat even duidelijk zijn. Hij was vrij ruw in zijn bewegingen, hoewel ze nog geluk had. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze in leven bleef tot hij buiten was in ieder geval, dan had hij meer aan haar en was de kans groter dat hij echt weg zou komen.
Plotseling stond er een vrouw voor hen die hier werkte en hoewel ze twee tellen een verbaasde blik op haar gezicht had, ging ze razendsnel tot actie over. Of ja, als je het tenminste actie kon noemen, ze gilde namelijk moord en brand totdat Roy ingreep. Hij duwde de spuit dichter, nog dichter dan eerst, tegen het oog van het meisje aan. 'Als jij je mond niet houdt troela, ben jij degene die de moord veroorzaakt heeft.' Hij zag hoe ze verstijfde en er nogal snel vandoor ging, waarschijnlijk om versterking te halen. Eventjes bleef hij stil staan wachten, op zoek naar een aanwijzing naar de uitgang. Deze vond hij redelijk snel en hij duwde het meisje inde richting van de pijl. Ze zouden waarschijnlijk wel snel in een ruimte komen waar meerdere artsen waren, maar dan had hij haar dus nog om weg te komen. Zo simpel was het.

Ze snapte niet wat er zo grappig was, waarom hij lachte. Misschien lachte hij omdat hij wist dat hij deze hele situatie onder controle had, een soort van triomfantelijke lach. Al was het niet dat, hij sprak ook, verduidelijkte de plotselinge lachbui. Haar spaargeld, hij moest lachen omdat zij dacht aan haar spaargeld en niet om haar leven. 'Het is niet dat je zoveel bent met je leven zonder geld en diploma,' antwoordde ze voorzichtig. De deur opende, waarna ze ongeveer meegetrokken - of geduwd, wat dan ook - werd, de gang op. Niemand, natuurlijk was er niemand. Iedereen deed zijn gang alleen en de meesten zouden de tijd nemen om alles te doen. Misschien dat zij beter hetzelfde had gedaan, maar nee hoor. Zij wilde hier perse zo snel mogelijk weg. Haast en spoed is zelden goed, bleek wel weer. Alweer een stem, een stem die haar verbood om geluid te maken. Ze drukte zachtjes haar tanden in haar onderlip, om er zeker van te zijn dat er geen enkel geluid vrij zou komen en knikte zachtjes. Niet dat hij dat echt zou merken, omdat ze weer hardhandig vooruit gestuwd werd. Bijna in de armen van een vrouwelijke verpleegster die meteen haar keelgat openzette. Ze wilde haar waarschuwen, maar voelde haar tanden in haar onderlip, als teken dat ze haar niet kon waarschuwen. Ze slikte moeizaam, haar ogen sperden zich ietwat verder open, onbewust en puur uit angst. Als zij geen geluid mocht maken, zou dit heel wat reactie veroorzaken van Roy. Actie, dat was precies wat er gebeurde. De scherpe punt van de naald kwam nog dichterbij, nu nog ongeveer een millimeter van haar oog verwijderd. Ze wilde haar hoofd naar achteren brengen, maar omdat ze praktisch tegen de jongen aan stond, ging dat niet meer. Roy sprak, de vrouw ging weg. Het leek alsof ze er niet eens geweest was. Alweer werd ze verder geduwd, zo te zien richting de grote hal, waar ook meteen de uitgang was. Ze wilde niet weten wat hij van plan was eens hij buiten was, misschien ging die naald alsnog door haar oog. Werd ze afgedankt als grof vuil, hij was toch vrij. Misschien bleef ze wel liever binnen de muren van dit gebouw.

Kijk, het was toch fijn om te merken dat het meisje een beetje meewerkte, ze had net zo goed in opstand kunnen komen. Misschien was ze zelfs nog wel sneller dan hij, omdat zijn conditie niet optimaal was. Hij gebruikte redelijk veel van zijn energie om haar in bedwang te houden namelijk. Niet dat hij zich zorgen maakte, op dit moment liep zijn plan nog gesmeerd en als het aan hem lag, zou hij hier binnen enkele minuten weg zijn. Het gebouw uit en dan op weg naar de dichtstbijzijnde schuilplek. Dat zou nog wel wat lastiger worden, aangezien hij totaal geen coördinatievermogen meer bezat. Misschien moest hij haar maar dwingen hem naar haar huis te leiden, zodat hij vanaf daar een route naar één van zijn eigen verblijfplaatsen kon uitstippelen. Dat klonk hem in de oren als een goed idee, moest hij eerlijk zeggen. Eerst hier wegkomen.
De hal was groot, groter dan hij in eerste instantie verwacht had. Er waren ook veel mensen, veel meer mensen dan hij verwacht had. Vooral veel bezoekers en artsen, hoewel er ook enkele bewakingslieden bij de deur stonden. Zo ook bij de deur waardoor hij de hal binnenkwam. Direct was de man gealarmeerd, maar Roy lachte slechts. 'Geef een kik en ze is dood, daarna steek ik dit ding door je keelgat heen en doorboor ik je long. Je zult langzaam en bloederig sterven, terwijl ik ervandoor ga.' Hij bewoog de spuit iets, in een schijnbeweging die het meisje niets zou doen dan angst aanjagen, maar je zag hoe het gezicht van de bewaker bleker werd. Het was duidelijk dat de man, hoewel het een berg was, niet voorbereid was op de meest angstaanjagende psychopaat van het gesticht. Dat werkte alleen maar in het voordeel van de psychopaat in kwestie, die het meisje voor zich uit duwde en weer begon te lopen, in een redelijk rap tempo. Helaas haalden ze de deur niet helemaal en stonden er al snel een stuk of vijf artsen rond hem heen. Hij lachte opnieuw, haalde de injectienaald eventjes bij het oog van de jongedame weg, draaide langs alle artsen. 'Één stap en ik boor dit ding door je schedel. Ik meen het en jullie weten dat ik het meen. Daarna gebruik ik het lijk van degene die stierf om jullie allemaal mee neer te knuppelen, waarna ik haar alsnog meeneem en de overlevenden zullen haar verpulverde lichaam over een week vinden. Of ik ga nu zonder dat jullie allen sterven.'

Ze liepen rechtstreeks op de hal af, waar meer mensen waren dan normaal. Misschien omdat de pauze net voorbij was, misschien omdat ze nieuwe medicijnen of een kop koffie gingen halen. Het maakte niet uit, ze wist alleen dat Roy niet zo'n groot aantal mensen verwacht had en dat kon ofwel een nadeel, ofwel een voordeel zijn voor haar. Ze zweeg nog steeds, wilde geen risico's lopen, zeker niet op dit moment. De bewaker die zoals normaliter bij de deuren stond en nog enige vorm van beveiliging bood, kwam meteen in actie. Iets wat hij niet had mogen doen, besefte ze toen ze de stem van haar gijzelaar weer hoorde. Gijzelaar, kon ze dat woord gebruiken hier, paste het? Wist ze veel, ze kon niet denken op dit moment. Haar brein was daar niet meer toe in staat. Al haar logisch verstand was verdrongen door de angst die hij veroorzaakt had. De spuit bewoog, bij elk woord dat hij uitsprak kwam de naald dichterbij. Gespannen hield ze haar adem in, waarna ze het gezicht van de bewaker bleker zag worden. Hij ging uit de weg, Roy ging naar voor, haar met zich meenemend. De deur, hij was bijna weg. Zij was bijna weg, voorgoed. Ze dacht niet dat, als ze hier levend uitkwam, dat ze nog lang in leven zou blijven of überhaupt ooit nog daglicht te zien zou krijgen. Misschien was bloed het enige, zijn gezicht. Rood, alles wat ze zou zien zou rood zijn als ze de beelden mocht geloven die zich aan haar verbeelding opdrongen. De deur werd echter geblokkeerd door nog andere medewerkers, die niet alleen waren. Alsof ze een muur wilden vormen tegen het grote gevaar dat zich een weg in de bewoonde wereld wilde banen. De naald ging weg, waardoor ze durfde uit te ademen. Heel even maar, maar het was lang genoeg om haar ietwat te kalmeren, zij het dat ze nog steeds doodsbang was. Roy bedreigde ze, allemaal. Het was verschrikkelijk wat hij zei en ook nu lieten de beelden haar niet met rust. Het scenario dat hij in zijn hoofd had, werd op de een of andere manier geprojecteerd naar haar verbeelding. Ze zag nog net hoe één van de artsen iets wilde proberen, waarna ze haar hoofd schudde. Als hij iets probeerde, betekende dat het einde van hen allemaal. Van haar, als ze zijn woorden mocht geloven. Ze zag een andere arts, die wilde spreken, maar voordat hij wat kon zeggen, hadden haar tanden zich van haar lip losgemaakt. 'Niets zeggen, het is oké, ga verder met jullie werk. Vergeet dit, het komt goed. Mijn stage is voorbij, jullie zouden me toch niet terugzien.' Ze had moeite met spreken, enerzijds door de krop in haar keel en anderzijds door zijn hand, dat nog steeds om haar hals zat. De arts knikte, zette een stap achteruit, de uitgang toegankelijk makend. Ze knikte even. 'Wat je ook doet, bel geen politie. Dit was gewoon een nare droom.' De deur was nu vrij, hij kon weg. Doen wat hij wilde, de kans was groot dat dit de laatste buitenlucht zou zijn die ze zou voelen, het laatste zuchtje wind. Ze had gesproken, iets wat niet mocht. Al was het om de veiligheid van het personeel te garanderen, want ze haatte ze niet zo erg als ze dacht. Alleen Herbert mocht ze niet echt, al was haten een groot woord.

Er was een arts die zichzelf blijkbaar hoger inschatte, want deze leek actie te willen ondernemen. Roy was dan ook van plan om de injectienaald in zijn hoofd te boren, ware het niet dat het meisje dat hij vasthield bewoog. Ze schudde haar hoofd, begon te praten. En haar woorden verbaasden hem ten zeerste, aangezien het net leek alsof ze het voor hem opnam. Uiteraard nam ze het alleen op voor haar eigen leven en voor dat van de artsen, maar goed. Hij zou erdoor vrijkomen en dus bewees weer hoe waardevol dit meisje eigenlijk was. Wat fijn dat hij haar had leren kennen, anders was er nooit iets goeds gebeurd. Of ja, iets goeds voor hem dan hè? Hij grinnikte eventjes toen hij de bleke gezichten zag van iedereen in de hal, waarna hij doorliep naar de deur. Ze lieten hem er inderdaad langs zonder dat hij er verder nog moeite voor hoefde te doen en zonder dat hij ze nog een blik waardig gunde, stond hij ineens buiten. Kon hij frisse lucht inademen. Verrast door de impact die dit op hem had, werd zijn greep op het meisje iets losser. Het was in ieder geval zo dat ze weer normaal adem zou kunnen halen. Eventjes, tenminste, terwijl hij genoot van de frisse lucht. Frisse lucht die bezoedeld werd met uitlaatgassen van voorbijrijdende auto's weliswaar, maar dat maakte op dit moment niet uit. Hierbuiten waren geen mensen die hem zouden herkennen. Niemand herkende hem. Hij liet het meisje nog wat los, ditmaal bewust. 'Goed, nu gaan we een toneelspelletje spelen. Ik ben een patiënt, jij bent mijn verzorgster en we gaan een stukje wandelen, omdat ik me goed gedragen heb. De wandeling leidt naar jouw huis.' Een bedankje kon er niet af, bleek wel weer. Eigenlijk dacht hij er gewoon niet aan. Zijn eerst instinct op dit moment was hier wegkomen en dat ging hem nog lukken ook, als ze een beetje meewerkte. Ook als ze niet meewerkte zou hij haar wel te pakken krijgen hoor, daar niet van. Het zou alleen een beetje raar zijn als de patiënt achter de verzorgster aanrende. Het zou er ook raar uitzien als de verpleegster bij de patiënt vandaan rende. Hoe intrigerend dat de maatschappij nog een rol zou kunnen spelen hierin. Hij porde haar eventjes met de achterkant van de naald, die niet scherp was. 'Graag voordat de dag voorbij is, ma chère.' Des te eerder had zij rust hoor, hij was niet van plan haar echt iets aan te doen. Daarvoor had ze zich te nuttig gemaakt, zo gevoelloos was hij niet. In ieder geval niet tegenover haar, zij die hem gered had van een tijdloze wereld. Hoewel hij dat nu niet echt liet blijken.