Roy & Nimue ~ A different story

Ze stonden buiten, zijn plan was gelukt, al was het nog niet genoeg. Zijn grip verzwakte wel, al was zij niet in staat om te gaan rennen. Misschien omdat ze nog niet goed besefte wat er allemaal aan de hand was op dit moment, wat er zonet aan de hand was geweest. Ze kon nu in elk geval normaal adem halen, haar gedachten op een rijtje zetten. Voor even dan, totdat hij met iets in haar rug porde. Ze wilde niet eens weten wat het was, al zeker niet toen hij sprak. Een soort van liefkozende toon, op het einde van zijn woorden. Puur ironisch natuurlijk. Ze wist niet of zij geluk had, of hij geluk had omdat ze haar sleutels wel op zak had. Ze liet bewust alle waardevolle spullen thuis, zodat ze die niet zou vergeten of kwijtraken. Alleen haar sleutels had ze op zak, was het enige dat ze ook nodig had. De weg was trouwens niet lang, misschien een paar straten. Het was lang genoeg in deze situatie hoor, maar ze zouden er na een paar minuten al zijn. Ze zuchtte even, waarna ze begon te stappen. Iets trager dan haar normale tempo, zodat Roy niet zou denken dat ze aan het vluchten was. Misschien gooide hij die naald dan wel, landde die ergens anders dan haar oog en bezorgde haar een trage, ietwat pijnlijke dood. Nee, rustig stappen was de beste optie op dit moment. Of ja, wat je rustig kon noemen. Ze moest namelijk haar vingers in haar handpalmen drukken om het onophoudelijke trillen tegen te gaan, al voelde ze wel dat ze redelijk wankel op haar trillende benen stond. Geweldig dit. En om dan te denken dat ze zo hard uit had gekeken naar de laatste dag van haar stage.
Het waren ongeveer vijf minuten geweest deze keer, ze had de seconden in haar hoofd geteld om zichzelf af te leiden van de situatie, zichzelf op andere gedachten te brengen. Nu stonden ze voor de witte deur die toegang tot haar woning bood, haar eigen, persoonlijke ruimte die nu ruw binnengevallen werd door een vreemde verschijning, iets wat haar huis niet meer liet aanvoelen als haar huis. Voorzichtig haalde ze de sleutel uit haar broekzak, waarna ze de deur opende. Alleen het slot dan, ze liet hem verder nog dicht. De tijd een beetje rekken, poging tot.

Kijk, het was wel prettig dat ze nog steeds meewerkte alsof er niets aan de hand was. Mits je het feit dat haar hand trilde, niet meetelde. Eigenlijk trilde haar hele lichaam, wat hij wel een beetje overdreven vond. In ieder geval vonden ze de weg naar haar huis, dat gelukkig niet al te ver bij de inrichting vandaan leek te liggen. Niet dat hij niet graag langer buiten had willen blijven hoor, zeker niet. Hij had graag nog even van het zonlicht genoten, slechts omdat hij het ontwend was. Over enkele dagen zou hij de nacht weer verkiezen, of in ieder geval de schaduw. Voor nu voldeed de zon.
Hij vond het wel vervelend dat ze de tijd zo probeerde te rekken, aangezien er nog best een redelijke kans was dat die domme artsen alsnog politie belden en waar zou de politie als eerste gaan kijken? Uiteraard, bij het huis van het ontvoerde meisje, want de ontvoerder had namelijk geen huis meer. Dachten ze. Als zij de deur niet open deed, moest hij dat maar even doen, zichzelf binnenlaten. Hij duwde de deur open, besloot dat het best leuk ingericht was, beter dan sommige kitscherige huizen die hij wel eens gezien had. Sloeg nergens op, was alleen maar lelijk. Hij zorgde dat Nimue binnen stond, waarna hij de sleutel van haar pakte en de deur weer op slot deed. De sleutel verdween in zijn zak en daarna pas liet hij het meisje echt los, alsof ze nu vrij was om te gaan en staan waar ze wilde. Dat was niet het geval hoor, zeker niet. Alleen voor nu had ze eventjes de vrijheid waar ze naar moest snakken, de vrijheid om zelf te kiezen. Straks zou hij haar meenemen en dan zou zelfs dit, haar eigen huisje, haar ontzegd worden. Niet dat hij zich daar schuldig over kon voelen, hij had namelijk altijd gehoord dat hij een gevoelloos wezen was. Dan bestond schuldgevoel voor hem dus ook niet. Het was niet zijn idee hoor, het was wel zijn leven geworden. Gevoelloos. Of zo. Hij snoof eventjes, ging op zoek naar de keuken. Eerst maar eens even wat eten, aangezien dat infuusvoedsel echt nergens naar smaakte. Als hij het al kreeg. 'Over een halfuur gaan we hier weer weg, dat je het even weet,' zei hij nog tegen het meisje, hoewel hij niet wist of ze er nog was, of ze nog luisterde. Maakte niet uit, of ze het nou gehoord had of niet, over een halfuur gingen ze weg. Niet alleen hij, zij beiden zouden vertrekken. De politie bellen? Zou ze waarschijnlijk niet durven. Ze had niet eens gedurfd de artsen in het ziekenhuis in actie te laten komen. Wat een toestand.
Kijk, de keuken was snel gevonden en toen hij zichzelf eenmaal van wat voedsel had voorzien, was ook een kaart snel tevoorschijn gehaald uit een laatje. Een stadsplattegrond, waarop hij heel eventjes moest gaan zoeken naar straatnamen die hem bekend voorkwamen. Wat zij aan het doen was, maakte hem eigenlijk helemaal niets uit. Maar dan ook echt helemaal niets. Zo lang ze niet uit een raam sprong en zelfmoord pleegde, was het allemaal prima. Wacht, waarom mocht ze dat niet doen?

Hij ging naar binnen, zij ging naar binnen. De deur ging dicht en werd op slot gedraaid, de sleutel verdween in zijn zak. Hij liet haar los, waarna hij wegliep, haar huis in. Op zoek naar iets wat hem kon helpen, misschien. Ze wachtte echter wel nog even voordat ze in beweging kwam, uit angst dat hij gelijk welke beweging als een bedreiging zag. Pas toen hij echt uit het zicht verdwenen was, liep ze de trap op, richting haar slaapkamer. Een kamer die een slot langs binnen had. De deur ging dus meteen op slot eens ze binnen was, ging ze in één van de hoeken van de kamer zitten. Tussen de kast en muur was nog een open ruimte, waar een paar dagen geleden nog een plant had gestaan. Nu fungeerde het als verstop plaats, of iets dergelijks. Ze wist niet of ze zichzelf eigenlijk moest verschuilen, nu de deur op slot was. Ze wist niet waartoe deze man in staat was, welke krachten hij nu wel of niet had. Hij had er veel meer dan hij liet uitschijnen, dat was al gebleken. Ze wist niet eens waarom hij hierheen wilde, wat hij dacht hier te kunnen vinden. Ze zou alleen hier blijven, geen geluid maken. Misschien ging hij vanzelf weg, hoorde ze de deur beneden weer sluiten en was het daarna stil. Misschien, ze wist niet wat dit was. Op dit moment was niets duidelijk, al werden de gebeurtenissen van net nu wel duidelijk, drongen ze tot haar door. In een poging de gedachtes te verdringen, trok ze haar knieën op, in een beschermende houding. Met haar armen trok ze deze nog iets dichter tegen haar lichaam aan, dat nu iets rustiger was - het trillen was ongeveer opgehouden, alleen haar ademhaling was gejaagd en haar oren waren bereid om elk geluid op te vangen en te vertalen, als in 'rennen, hij komt eraan'. Het enige probleem was dat ze vanaf hier nergens heen kon. Het zou dus eerder iets worden van 'verstop je, onder het bed want daar word je zeker gevonden.' Het was een logische plek om je te verstoppen, maar ook een logische plek om een verstopt iemand te gaan zoeken. Voorzichtig kwam ze overeind, nadat ze zich herinnerde dat er een schaar in haar nachtkastje lag. Voor inbrekers, ze had hem daar ooit gelegd. Normaal lag hij er nog steeds, al wist ze niet waarom ze dat ding überhaupt zou nemen. Ze zou niet durven uithalen, maar misschien zorgde het voor een gevoel van veiligheid. Het duurde dan ook niet lang voor ze weer in haar vorige houding op de grond zat, al zat er deze keer wel een scherp voorwerp in haar hand.

asdfghjk dit is lang geleden wacht even even inkomen surprise Tinn.

Het duurde lang voordat hij zijn maaltijd, die bestond uit lichte voedingsmiddelen, eindelijk weggewerkt had. Dit had misschien te maken met het feit dat hij ondertussen op de stadsplattegrond op zoek was naar verschillende herkenningspunten en uiteraard had hij al tijden geen vast voedsel meer kunnen eten, wat maakte dat hij er nog eventjes extra van genoot. Een simpele maaltijd, maar toch genoot hij er ten zeerste van. Apart, zeker apart te noemen.
Kijk, deze straat kende hij. De naam kende hij, tenminste. Eventjes fronste hij toen hij niet op de kaart zag wat hij verwachtte, maar het werd al snel duidelijker toen hij nog meer herkenningspunten vond. De wereld was maar klein en niet al te veel veranderd in zijn afwezigheid, maar doordat hij zo lang niet meer door de straten had gelopen, waren zijn herinneringen vervaagd. Dat was uiteraard doodzonde, want er waren honderden herinneringen die hij niet wilde vergeten en er zouden er ook nog honderden bij komen, als het aan hem lag. Goed, nu moest hij dus eventjes de straat opzoeken waar hij zich nu bevond en een route uitstippelen, want anders zou hij nooit bij zijn oude huis komen. Mits dat er nog stond. Nee, dat stond er nog. Dat kon niet anders, het stond er nog want hij had er nooit iemand over verteld en toen hij opgepakt werd was het niet bij dat huis. Het was zijn huis en er was niemand in gaan wonen, de politie zou hem er niet staan opwachten en hij was er veilig. Dit zou goed komen.
Het meisje dat boven zat, hoorde hij eigenlijk niet. Helemaal niet. Eventjes was hij bang dat ze zichzelf van kant gemaakt had, maar toen besloot hij dat het niet zo uitmaakte wat ze eigenlijk deed. Als ze de politie belde was hij toch zo weg, hij had nu uitgevogeld hoe hij precies zou moeten lopen om zo snel mogelijk in een hem bekend gebied te komen. Hij was zo goed als veilig nu.

U no say!!!

Erg veel hoorde ze niet beneden, een teken dat hij het huis niet ondersteboven aan het halen was op zoek naar een plek om zich te verstoppen. Een teken dat hij hier misschien niet te lang meer zou blijven. Ze had geen idee of dat goed of slecht was. Misschien dat hij opzettelijk zo stil was, zodat eens hij de weg naar de slaapkamer hier had gevonden niet gehoord zou worden. Hij had al bewezen dat hij geruisloos kon zijn, al wilde ze het niet nog een keer meemaken. De schaar bewoog zachtjes door het trillen van haar handen en ze wist dat wanneer ze zou gaan staan, ze niet lang overeind zou blijven. Het was een wirwar aan gedachten in haar hoofd, wat ze wel en niet moest doen, wat ze moest doen maar niet kon doen en wat ze zou kunnen doen in het geval dat. Toch wist ze dat het haar niet zou lukken om ook maar iets te doen, alsof iemand haar hele lichaam op pauze had gezet, behalve haar gedachten. Ze wist niet zeker wat hij ging doen, maar ze gingen weg. Zij moest mee, of ze dat wilde of niet. Haar ogen tuurden de kamer door, op zoek naar spullen die ze normaliter mee zou nemen, maar ze wilde ze niet nemen. Misschien omdat ze niet wilde beseffen dat het wel eens heel lang kon duren voordat ze hier terugkwam. Ze wist niet wat ze moest verwachten, wat ze kon verwachten. Waarschijnlijk zou het even onvoorspelbaar zijn als hij, iets wat ze niet begreep. Ze kon begrijpen dat hij weg wilde, maar daarvoor hoefde dit alles niet. Het was hoe hij was, dat hadden ze gezegd, maar men zou verwachten dat een persoon na al die tijd wel degelijk in staat was om te veranderen. Kennelijk was dat niet het geval, slechts naïeve hoop.