Roy ft. Nimue

"Geruisloos nam hij haar kin tussen zijn handen en drukte hij zijn lippen op de hare. Nu proefde hij haar angst, haar verbazing en haar onzekerheid, maar na een tel of twee beantwoordde ze zijn kus. Het laatste redmiddel. Zijn andere hand, waar hij een mes in verborgen had, verdween in haar maag en ze hapte naar adem. Hij liet haar los en kwam overeind, keek naar het stervende lichaam op de grond. ´Niet huilen, kleine meid,’ waren zijn zachte woorden. ´Jouw tijd hier is voorbij.´ Hij sloot haar ogen, om haar verder te negeren. Liefde bestond niet in zijn wereld. Slechts passioneel sterven intrigeerde hem en zij had hem niet teleur gesteld."


Het had een tijd geduurd. Een tijd. Voordat hij zich ertoe had kunnen zetten door te gaan. Hij had altijd gedacht dat het wel goed zou komen, dat hij dit aankon. Dat mensen niets voor hem konden betekenen. De kater die hij de volgende drie dagen gehad had, had hem anders bewezen. Niet dat ze zo veel voor hem had betekend, maar het was genoeg geweest om hem aan een tijd van eerder te doen denken. Vergane tijden, dingen die nooit meer terug zouden komen. Het was weer weggezakt hoor, daar niet van. Iedereen wist dat hij van niemand kon houden, dat er niemand voor hem bestemd was. Niemand, niemand die perfect bij hem paste. Nee, niemand. Hij zou alleen blijven, dat kon hij. Dat had hij altijd gedaan, dus nu zou hij dat ook kunnen. Rpy Jean Jules was op jacht. Hij was op jacht, zoekend naar zijn eerste prooi in drie dagen tijd. Herpakken, doorgaan. Hij had nooit kunnen weten dat dit meisje zo'n impact zou maken. Nee, hij had het niet kunnen weten. Anders was alles wel anders gelopen. Nu moest hij doorgaan, niets laten merken.

Op een snel tempo liep ze de verschillende steegjes en straatjes door die ze elke dag opnieuw bewandelde, toch, elke dag na het werken. Zondag, woensdag en vrijdag waren dus uitgesloten. Een vervelend werkrooster, dat had ze. Al moest ze toch iets doen om geld in het laatje te brengen en een restaurant was daar wel oké voor, al waren het lange en vooral vermoeiende dagen. Ook vandaag verlangde ze naar haar bad, waar ze steeds een bruistablet ingooide die naar lavendel geurde. En ook nu weer verlangde ze naar haar sofa waar ze elke avond opgenomen films en series keek met een deken strak om zich heen. Ja, avonden waren altijd iets om naar uit te kijken, al moest ze nu wel even opletten voor het koude weer en gladde stukken op het pad waar ze liep. Het was putje winter, temperatuur kon meestal nog eens zakken tot ver onder het vriespunt. Vallen door een glad stuk was daarom ook niet uitgesloten. Zoals vandaag dus, al had ze zich deze keer nog staande weten te houden. Ze trok haar jas iets steviger dicht, haar sluiting nog iets hoger. Het gure winterweer had al veel gedaan met haar huid, haar handen voelden in de avond meestal ruw aan, zeker in combinatie met het werken. Gelukkig had ze daar steeds een oplossing voor, ergens diep in haar tas. Een potje handcrème. Ze stopte even met wandelen, streek haar handen in en vond ook haar iPod, waar ze de oortjes van in haar oren stak en haar favoriete muziek liet spelen. Een routine die ze dagelijks onderging, zonder uitzonderingen.

Zijn oren vingen geluid op, meegebracht door de koude vrieswind. Het maakte dat hij zijn gezicht draaide, luisterde naar de dingen die een normaal oor niet goed zou kunnen horen. Geluiden die een normaal oor buiten zou sluiten, omdat ze als onbelangrijk bestempeld werden. Een meisje, luisterend naar random muziek die hij niet kende. Hij hoorde alleen dat het een meisje was door haar lichtere ademhaling en dat, dat was was hem in beweging bracht. Moeiteloos ging hij op in de schaduwen en niet veel later zag hij het meisje. Tenger, onschuldig, blond. Hij dacht haar al eens eerder gezien te hebben, maar ze was hem nog niet opgevallen. Nu deed ze dat klaarblijkelijk wel, maar hij besloot haar nog niet te verrassen. Misschien omdat zijn hoofd eigenlijk nog niet naar een nieuw slachtoffer stond. Misschien omdat hij haar wilde bestuderen. In ieder geval, hij ademde een wolkje lucht uit en volgde haar toen ze voortbewoog door de straten. De muziek van haar Ipod stond te hard, aangezien hij die hier kon horen. Muziek. Iets wat hij al jaren niet meer geluisterd had. Waarschijnlijk was dit iets nieuws, want hij kende het niet en het klonk hem ook al niet bekend in de oren. Het zorgde wel dat ook het laatste beetje geluid dat hij eventueel maakte, gedempt werd. Mooi zo.

Zelf stapte ze iets sneller dan het ritme van haar muziek, gewoon door dit weer en omdat ze snel thuis wilde zijn. Morgen had ze trouwens een vrije dag, dus dat was nog een reden te meer waarom ze naar thuis verlangde. Ze streelde een pluk haar weg dat voor haar gezicht hing en haar handen vonden daarna ook hun weg weer in haar tas, waar ze een muts vond. Ja, ze had werkelijk alles in dat ding zitten. Van muntjes tot briefjes van vijf. En allerlei ander spul natuurlijk, zoals haar mobieltje, haar sleutels en die standaard dingen die in een tas horen te zitten. Zij had gewoon wat extra dingen, zoals deze leuke muts, die ze ondertussen al op haar hoofd gezet had en tot over haar oren had getrokken. Zachtjes begon ze de tekst van het nummer mee te neuriën, om de tijd een beetje te doden en omdat ze het gewoon leuk vond om te doen. Niet dat er veel tekst aan dit nummer te pas kwam, maar de tekst die er was kende ze wel. Ze was bijna thuis, nog heel even. Als ze de steeg met de drie groene containers zag en iets verder een brugje waar ze onderdoor moest, betekende dat dat ze er bijna was. De brug vond ze altijd al het engst, ooit zat daar eens iemand die haar zo eng had aangekeken, ze had niet kunnen opmaken wie het was. Ze had alleen bloed op het gezicht van die persoon gezien, als het een persoon was tenminste. Kon evengoed een dier geweest zijn, maar goed. Dat 'ding' had haar koude rillingen gegeven. Wat maakte dat ze zo snel mogelijk van die brug wel wilde zijn.

Ze liep uit de maat. Dat bracht even een glimlach op zijn gezicht. Mensen die uit de toon liepen. Uit de maat. Niet het tempo van de massa volgden. Had hij zelf ook nooit gedaan. Expres op zoek gaan naar het gemiddelde, om het te overstijgen of eronder te gaan hangen. Niet dat zij dat ook deed, er was niemand die dat deed. Niet in de mate die hij het gemiddelde overstegen had. Geruisloos schoot hij langs haar, door de schaduwen. Naar een brug dichtbij. Had hij ooit een lijk gedropt dat hem in de weg lag. Had er ongeveer een uur gelegen, daarna had hij het toch maar weer opgehaald en ergens anders achter gelaten, waar het niet zo op zou vallen. Hij dacht in ieder geval dat niemand het gezien had. Kind was dood als een pier geweest. Tja. Hij liet zichzelf tussen de pilaren zakken, sloot zijn ogen en ademde een paar keer in en uit, wat opnieuw wolkjes lucht liet verschijnen. Wat hij deed? Een spel spelen. Het kat-en-muisspel. Ja. Daar was hij goed in, hij speelde het altijd. Nu was het haar beurt om het spel te spelen, hij vroeg zich af of ze er goed in was. Beter dan hij? Niet mogelijk. Hoewel, ze liep wel uit de maat. Anders dan anderen. Boven of onder het gemiddelde gaan zitten. Ze was niet gek. Slim kind. Had zijn aandacht getrokken. Zou ze later erg blij van worden.

Nou, muziek genoeg gehad. Ze trok haar oortjes weer uit en liet die samen met het toestel in haar tas vallen. Ze was bij de brug, wilde zich ook concentreren op geluiden die een gevaar konden vormen. Wilde niets over het hoofd zien. Al was er tot nu toe alleen een koude wind en een glad stuk, waar ze net iets te snel overheen gestapt was en daardoor met een smak op de grond kwam. Typisch dat dat hier weer gebeurde. Al was er niemand nu en kon ze weer rustig overeind komen, veel voorzichtiger en dus ook trager liep ze verder. Toen ze een blik achterom wierp zag ze dat haar sleutels blijkbaar uit haar tas gevallen waren. Hoe lang zou ze hier nog blijven dan? Normaal was ze nu al een heel stuk verder, waarom vandaag dan niet? Geërgerd liep ze terug naar de plek waar haar sleutels lagen, voorzichtig weliswaar, aangezien ze daar zonet gevallen was en ze dat geen tweede keer wilde laten gebeuren. Niet dat iemand het zou zien, maar het deed wel pijn om zo snel onderuit te gaan. En het was koud. En ze wilde naar huis. Dit vertraagde haar alleen maar. Voorzichtig ging ze door haar knieën en raapte de bos sleutels op, waarna ze even bleef kijken naar de foto die eraan hing. Haar zus, die ging studeren in Engeland, waardoor ze haar al een tijdje niet meer gezien had. Ze schudde haar hoofd en liet de sleutels in haar tas glijden.

Het was zo, dat hij vanuit deze hoek perfect uitzicht op haar had. Kon precies de lijnen van haar profiel zien, zag precies waar een klein littekentje zat en ook de zorgvuldig verborgen uitdrukking van angst was verborgen. Ze haatte het hier, dat was wel duidelijk, hoewel ze er verdomd lang over deed om haar sleutels te pakken en weer in beweging te komen. Het irriteerde hem. Langzaam was niet snel genoeg, het leven moest flitsen. Razendsnel aan je ogen voorbij schieten. Hij zou haar eens een handje helpen. Voorzichtig kwam hij overeind, zorgde hij dat ze hem niet kon zien en hij legde zijn hand een moment in haar nek toen ze overeind kwam, om er daarna razendsnel vandoor te gaan, in de schaduwen te verdwijnen. Ze had hem niet gezien, daar was ze zeker van. Hij had haar verrast en nu was hij benieuwd hoe erop gereageerd zou worden. Niet dat het heel belangrijk was, nee. Licht vermaak, dat kon hij nog wel hebben. Niet te overdreven, niet te veel willen hebben. Niet overdrijven. Niet nodig. Slechts licht vermaak. Ze zou hem nog wel plezier bezorgen, maar daar was ze zich op dit moment nog niet echt bewust van. Was ook niet de bedoeling, als ze het wist was er een grote kans dat ze ervandoor probeerde te gaan. Niet de bedoeling.

Ze voelde wel degelijk iets en geschrokken trok ze haar tas dicht tegen zich aan, keek rustig om haar heen en draaide zich toen om. Ze was rustig, was ze zich ook van bewust. Maar toch moest ze toegeven dat er een heel pak angst in haar schuil ging. Terwijl ze aan het stappen was keek ze nog een paar keer om haar heen, om er echt zeker van te zijn dat er niemand was. Dat was ook niet zo, toch wilde ze zeker zijn. 'Hallo?' vroeg ze rustig, haar kalmte behoudend. Nee, geen antwoord. Ze schudde haar hoofd en ze liep gewoon door. Vast de stress die het werken met zich mee bracht. Ja, dat was het. Ze was bijna thuis, bijna. Nog even een steegje door en dan was ze in het centrum, dan moest ze alleen nog een goed verlichte straat door. Doorstappen, dat was de boodschap. Al voelde ze toch de angst die zachtjes tevoorschijn wilde komen. Ze zette deze om in een snellere pas, wat ook bleek te lukken en al snel zat ze op het tempo tussen rennen en wandelen in. Muziek wilde ze nu niet, ze spitste haar oren, om elk geluid op te vangen. Liet haar capuchon zakken en streek haar haren achter haar oren, om alles nog beter te kunnen horen. Koud was het wel, maar toch. Veiligheid ging voor, ook als het pure verbeelding was geweest.

Hij lachte eventjes zachtjes toen hij haar angst zag. Ja, goed ingeschat had hij haar zeker. Ze was bang en verborg het slechts deels. Dat maakte dat hij haar door de schaduwen volgde, tot ze bij haar huis aankwamen. Door de straatjes, langs straatnaambordjes. De straten waren zo verlaten als maar kon en dat was voor hem alleen maar goed. Het betekende dat hij minder snel op zou vallen, dat niemand haar zou waarschuwen voor de schaduw die haar volgde. Ze zag het niet, dat was goed. Hoe sneller zij ging, hoe sneller hij volgde. Door de straatjes, steegjes. Telkens in de schaduwen blijvend, zijn ogen strak op het figuurtje gericht. Geweldig was ze, nu al. Leidde hem af van vroeger. Van eerder. Veel beter. Hij glimlachte. Ze deed hem aan iemand denken, maar hij wist niet wie. Maakte ook niet uit. Hij was de jager, zij de prooi. Er waren duizenden prooien op de wereld, maar zij was verkozen tot zijn prooi. Zou ze later niet blij om zijn, maar ze had niet echt keuze. Hij volgde haar, rende straten door, achter haar aan. Zorgde dat ze hem niet opmerkte. Tot ze thuis was. Dan zou hij weer verdwijnen, in schaduwen opgaan. Maar, hij had besloten. Morgen zou hij haar echt komen halen. Zou hij haar meenemen. Met iedere stap naar buiten zou ze dichter naar haar lotsbestemming komen. Het einde, een tragische dood. Passioneel. Wacht, dat bracht hem weer terug naar Haar. Nee, dat mocht niet. Ze zou gewoon sterven, punt.

Na een tijdje op hetzelfde tempo gestapt te hebben, kwam ze bij haar kleine, maar gezellige huisje aan. Ze draaide deur alvast open en liep toen even naar de brievenbus, waar ze tot haar grote vreugde een paar brieven en een pakketje dat ze al eerder besteld had vond. Dit alles klemde ze onder haar arm en liep toen naar binnen, deed de deur dicht en voelde nog een keer of deze wel degelijk stevig dichtzat. Daarna legde ze alle post op het tafeltje in de hal en liep toen naar boven. Relaxen, dat zou ze nu doen. Alle stress die de wandeling met zich had meegebracht. De hand die ze voelde en of die al dan niet echt was laten varen. Ze was er nog steeds niet uit. Nou ja, het was voorbij. Verleden tijd. Toen ze boven stond draaide ze de kraan van haar bad open, voelde of het water de juiste temperatuur had en liet er toen een bruistablet die naar lavendel geurde invallen. Prima, dit zou nog een gezellige avond worden. Ze hing haar jas aan de hanger die op de deur zat, trok daarna haar kleding omlaag en zette zachtjes een voet in het water. Daarna voorzichtig haar andere erbij en uiteindelijk zat ze neer in het warme water. Ze ontspande vrijwel meteen, het was een wonder wat warm water met haar kon doen. En morgen een vrije dag, dus hoefde ze niet terug langs dat pad en zou ze alles ook weer vergeten. Alles wat misschien ook niet echt was, ach. Maakte niet meer uit.

Hij had lang genoeg. Was er klaar voor. Haar verblijf was ingericht, de spullen, accessoires, uitgestald en de werktuigen waren schoongemaakt. Klaar voor de volgende. De stad had lang genoeg rust gehad, hoewel er gisteren opnieuw in de krant had gestaan dat ze zochten naar de moordenaar van het meisje Emma. Zo had ze geheten. Maakte hem niet meer uit, hij was haar al weer bijna vergeten. Hij gaf niet om de tijd, leefde met de dag. Nu was zij aan de beurt. Nimue. Had hij uitgezocht. Was makkelijk hoor, als je eenmaal een adres had. Hij glimlachte even, ging iets verzitten. Hoe lang wachtte hij al? Drie uur, minstens. Het was best onbeleefd je gasten te laten wachten. Als je hem überhaupt een gast kon noemen. Nah, hij was geen gast. Hij was een jager, hij zou haar bijten, krabben en uiteindelijk doden. Een glimlach speelde rond zijn lippen toen hij even een voet bewoog. Drie uur stilstaan was te veel, veel te veel. Maar hij moest direct klaar staan om in te grijpen als ze naar buiten kwam. Vanuit de schaduwen toe kunnen bijten. Haar pakken, grijpen, meenemen. Ze zou geen kans krijgen te reageren, dan zou het al te laat zijn. Ja.

Ze nam haar jas van de haak, precies op dezelfde plek waar ze die achtergelaten had. Ze ging wandelen, hoe stom het ook mocht klinken. Het andere stuk van de stad weliswaar, niet het afgelegen stuk. Al zou het nu wel afgelegen zijn, het was namelijk ochtend. Hoe laat was het? Even wierp ze een snelle blik op de klok, half acht. Vroeg dus. Maar ach, maakte niet uit. Dan was het meteen veel rustiger. Ze liet haar armen in haar mouwen glijden en trok haar jas stevig dicht, liep nog even langs de salontafel en nam daar een briefje van tien euro, samen met haar mobiel en haar sleutels. Meer had ze niet nodig. Tien euro was zelfs al te veel, want ze zou alleen maar brood kopen. En een mobieltje was ook overbodig, aangezien de bakker niet zo ver was. Maar toch, als er iemand belangrijk zou bellen kon ze de oproep wel beantwoorden. Ze liep weer naar de hal, deed de deur open en rilde even toen de koude lucht haar overviel. Winter zou wel mogen stoppen als het van haar afhing. Ze deed de deur op slot, keek even voor zich uit, om te zien of het echt zo was dat er niemand zich buiten begaf. De lege en witte straat bevestigde dat. Al was er verder waarschijnlijk wel wat leven. Ze liep haar eigen straat uit, kwam in een open gebied waar de wind niet tegengehouden werd en nam toen het kleine padje, dat haar naar de bakker zou leiden.

Geluid. Direct spitste hij zijn oren, voor zover een mens dat kon en hij richtte zijn concentratie op de deur. Ja, daar was ze. Perfect. Zo onschuldig, zo jong. Hij kwam langzaam in beweging, volgde haar een tijdje. Toen hij er zeker van was dat niemand hen meer zou zien, sloeg hij pas toe. Razendsnel schoot hij naar voren, duwde zijn hand over haar mond en met zijn andere hand omklemde hij haar hals. 'Ieder geluid zorgt voor meer pijn,' gromde hij zachtjes, waarna hij haar keel eventjes dichtkneep als waarschuwing. Daarna sleurde hij haar mee, de schaduwen in. Het zou niet gemakkelijk worden om haar mee te nemen zonder dat het opviel, aangezien ze waarschijnlijk niet totaal mee zou werken en hij nu niet geruisloos kon sluipen, omdat ze mee moest. Hij had in ieder geval geluk dat het rustig was op straat, anders had dit nog wel eens problemen op kunnen leveren. Ze was trouwens ook niet zo zwaar. Nog een voordeel. Des te makkelijker was ze mee te slepen. Hij glimlachte eventjes, hoewel er niemand was die dat kon zien. Hoefde ook niet, hij wist dat hij lachte, een zeldzame glimlach. Zijn nagels boorden zich nog even in haar blanke huid en daarna opende hij de deur van een achteraf staand huis, waar dit meisje de laatste dagen van haar leven zou vertoeven. Hij had er zin in, meer dan zij waarschijnlijk. Ha-ha.

De dingen volgden elkaar razendsnel op en hoe hard ze ook spartelde, ze kwam niet los uit zijn greep. Integendeel, ze ging steeds sneller mee. Dus in plaats van te bewegen hield ze zich stil, om zwaarder te zijn. Het hem moeilijker te maken. En gillen, al zou niemand het horen aangezien ze een tijdje later al ergens binnen was. Ze had de persoon nog niet eens gezien, alleen zijn stem kon ze horen. Al had ze daar niet echt op gelet, ze geloofde ook niet dat hij nog wat zei. Het enige waar ze nu op lette was deze kamer, waar verschrikkelijk pijnlijk uitziende dingen stonden. Nee, nee. Dit kon hij niet maken, ze kon niet bij een psychopaat zijn. Ze schudde als een gek haar hoofd, probeerde hem te trappen en weg te duwen maar dat lukte gewoon niet. Het leek alsof ze vastgehouden werd door een standbeeld, hij hoefde er gewoon bijna geen moeite voor te doen om haar in bedwang te houden. Waarom ging ze ook weer zo vroeg in de ochtend weg? Nou, het was licht. Normaal zou hij dit in de avond doen. Wacht, de hand. Had hij haar al eerder gezien? Ze wilde het vragen, had nu al vragen. Waarom, wie hij was, wat hij wilde. Niet dat ze wat kon zeggen met zijn hand op haar mond. Ze had werkelijk niets waar ze mee tegen kon werken. Wacht, mobieltje, in haar zak. Nog niet prijsgeven. Pas als hij haar alleen liet.

Oh, ze hield op met tegenstribbelen. Fijn. Eenmaal binnen sloot hij de deur en hij duwde haar op de grond. Nog niet eens zo heel ruw. Oh kijk nou eens, wat een mooie kamer! Aan de wanden hingen verschillende wapens in verschillende groottes. In een hoek stonden martelwerktuigen die niet eens een naam hadden omdat ze zo gruwelijk waren. Hij glimlachte even, gewoon doordat hij de blik in haar ogen kon zien. Angstig, maar tegelijkertijd zo vol nieuwsgierigheid. Het bracht een glimlach op zijn lippen. Niet dat ze bij zijn wapens zou komen, oh nee. Dat was niet mogelijk. Beveiliging of zo. Moest ze zich niet zo'n zorgen om maken. Zijn vingers verdwenen in haar zakken, waarna hij het mobieltje tevoorschijn haalde. Hij grinnikte eventjes, waarna hij de kamer verliet. Ze was gearriveerd. Opgesloten. Nu eens kijken hoe lang haar zenuwen het volhielden. Hoe lang het zou duren voordat ze zou zien dat hij de deur niet op slot gedaan had. De ramen en buitendeuren wel hoor, maar de deur van het "Martelhok" waren open. Of ja, niet op slot. Verwarrende zinnen. Hij moest misschien wat duidelijker worden. Maar nee, dat was niet nodig. De enige die last had van deze verwarring was hijzelf en hij had er jaren geleden al mee om leren gaan, ja. Hij liep de keuken in en ging daar op een stoel zitten, zijn rug naar de deur. Als ze in beweging kwam, zou hij het toch wel horen. Hoewel hij niet verwachtte dat hij snel iets zou horen. Leek ze veel te bang voor, eigenlijk.

En daar ging haar mobieltje, verdomme. Toen hij wegliep had ze geen slot dicht horen gaan. Dom. Of wist hij dat ze ervandoor zou gaan? Hij was vast te onvoorzichtig. Nu, weg. Ze stond op, trillend op haar benen maar vastberaden om hier weg te komen. Ze liep naar de deur, trok die iets voorzichtiger open en kwam toen in een huis. Raam zoeken, geen deur. Deuren zou hij op slot gedaan hebben, ramen sloeg ze wel in. En dan rennen. Oké, ramen. Ze liep zo zacht mogelijk en vond haar weg in een slaapkamer. Vast de zijne, met een klein raam. Wacht, die eerst inslaan. Onder het bed duiken, wachten tot hij achter haar aan zou gaan. Ze zocht naar iets in de kamer, iets hard. Iets waar ze mee kon gooien en vond het al snel. Een stoel. Ze nam hem stevig vast, ging op het bed staan en sloeg de stoel toen zo hard mogelijk tegen het raam. Het haalde niets uit, alleen een kapotte stoel. En een hels kabaal. Verdomme. Zo snel mogelijk dook ze onder het bed, klemde ze haar hand om haar mond heen en probeerde niet of amper adem te halen. Hij mocht haar niet vinden, ze wilde weg. Niet hier zijn. Ze was bang, heel erg bang. Zeker nadat ze die dingen in de kamer had gezien. Ze zagen er vreselijk uit. Hem had ze nog niet goed gezien, maar als hij haar vond, dan vast wel.

Geluid. Voeten die eerst een kamer verlieten en toen een andere kamer ingingen. Zijn kamer. Dat hoorde hij gewoon doordat hij dit huis door en door kende. Wat dacht ze wel niet? Dat hij echt dom was? Een doffe bonk en een hard gekraak lieten hem wel overeind komen. Het raam dus. En een stoel. Antiek dat ze nu gesloopt had. Niet dat hij veel om antiek gaf, dat niet. Het was alleen zonde. Zachtjes liep hij de gang op en daarna opende hij zijn kamerdeur, waar inderdaad de kapotte stoel lag. Waar het raam was, zonder ook maar één enkel deukje, wat hem plezierde. Hij had altijd geweten dat zijn ramen prima waren en dat was nu opnieuw bewezen. Hij bleef zwijgend in de deuropening staan en liet zijn ogen de kamer afspeuren. Niets te zien, maar ze moest er nog zijn. Er was geen mogelijkheid dat ze ontsnapt was, want hij had niets gehoord en de enige weg de kamer uit, was via de gang. En die was stil gebleven. Hij luisterde zwijgend, hield zelfs zijn adem even in en dat maakte dat hij al snel een haastige, angstige ademhaling vanonder het bed vandaan hoorde komen. Raak. Hij glimlachte, trok het meisje aan haar haren onder zijn bed vandaan en keek slechts even in haar ogen, die hem vanaf het eerste moment aangetrokken hadden. Anders. Apart. Het zou haar niet zo heel veel opleveren, helaas.

Hij had haar al beet, nog voor ze de kans had gekregen om zich te verplaatsen. Hij had haar aangekeken en zij had angstig teruggekeken. 'Wat moet je,' stamelde ze angstig, terwijl ze haar hoofd schuin hield om te pijn die hij veroorzaakte door aan haar haren te trekken weg te krijgen. En ze probeerde zich terug te trekken, wat alleen nog meer pijn deed. Haar benen waren nog heviger gaan trillen, aangezien ze hem nu gewoon goed kon zijn. Ze zag de inkt op zijn hals, de inkt die vast op zijn hele lichaam zag en een lege blik. Psychopaat. Met haar vrije hand probeerde ze het zijne van haar haren los te krijgen, maar zoals ze al dacht waren haar vingers daar te dun voor. 'Laat me los,' piepte ze. Nee, controle was ze kwijt. Haar stem gaf nu gewoon haar gevoelens door en op dit moment was dat angst, pure angst. Waar hij zichtbaar van genoot. 'Ik ben niet de persoon die je nodig hebt, ik ken je niet, laat me gaan, dan zwijg ik erover.' Ze kon proberen, maar het zou niet helpen. Hij had dit vast al zo vaak meegemaakt. Ze probeerde haar vingers nogmaals onder zijn hand te haken, waar ze opnieuw niet in slaagde en zette toen haar beide handen tegen zijn borst en duwde, wat ook niets uithaalde. Hij vond vast dat ze er als een volslagen idioot uitzag, maar dat maakte haar niet uit.

Hij grinnikte bij haar angstige woorden, door haar tegenstribbelingen. Dom meisje. Hij had haar hoger ingeschat, om eerlijk te zijn. Hij had gedacht dat ze slimmer was dan smeken. Blijkbaar had hij het verkeerd gehad. Zonder op haar te reageren, op haar bewegingen of op haar woorden begon hij te lopen. Hierbij merkte hij wel dat ze afgeschrikt werd door zijn tekeningen, ach ja. Had hij ook wel verwacht. Uiteindelijk stonden ze weer bij de kamer met martelwerktuigen en hij keek haar aan, kneep zijn ogen even samen en ontspande toen weer. 'Je bent wel de persoon die ik nodig heb,' fluisterde hij, zachtjes. Een lachje rolde over zijn lippen en hij duwde haar de kamer weer in, zonder na te denken over de vraag of hij haar misschien pijn deed. Daar deed hij het niet om. Hij ging in de deuropening staan, bestudeerde haar lichaam. Zwak. Niet sterk genoeg om lang vol te houden. Maar ze had wel een mooie huid. Blank, egaal. Een apart gezichtje, met mooie ogen. Pracht. Het deed hem denken aan Emma. Maar Emma was verleden tijd. En binnen de kortste keren zou Nimue ook bij het verleden horen. Oh ja. Binnen de kortste keren zou er niets meer van haar over zijn. Hij zou nooit meer uitschieten zoals bij Emma gebeurd was. Nee, niet meer. Emma was verleden tijd. Liefde had hij jaren geleden al vergeten. Dit zou hem niet overkomen.

Een minuutje later was ze alweer in de andere kamer, met alle dingen waar ze het liefst zo ver mogelijk weg van wilde zijn. De duw deed geen pijn, maar toch was het genoeg om haar op de grond te krijgen. Ze trok meteen haar knieën tegen zich aan en sloeg haar armen om ze heen. Wat ze eerder zei, had geen effect gehad. Nou, was wel te verwachten. Hij staarde een beetje naar haar, liet zijn ogen over haar heen glijden. Waardoor ze zich enorm ongemakkelijk voelde, het was alsof hij meteen aan het plannen was hoe hij haar zou pijnigen. Wat hij zou gebruiken, wat hij zou zeggen of wat hij kon doen. Angstig legde ze haar hoofd op haar knieën, zodat hij haar niet meer zo goed zag. Niet goed voor haar, want zo zag ze niet wat hij ging doen. Ze kon het misschien wel horen, maar als ze niet zou reageren of haar best deed om dat niet te doen, zou hij haar misschien snel beu raken en als ze misschien hard genoeg probeerde, ook laten gaan. Nu zou dat nog niet het geval zijn, volgens haar had hij nu al plezier aan haar gehad. Al zou ze ook zelfstandig weg proberen komen, in de mate dat het zou lukken. Het eerste wat ze zou doen, was dat als ze mocht douchen, een manier vinden de deur van binnenuit op slot te doen. En dan zag ze wel. Hopen dat dat plan zou werken. Desnoods kon ze daar ook blijven tot hij de deur zou intrappen, dan had ze ook tijd gewonnen.

Het plezierde hem dat ze zo ineengedoken ging zitten, alsof ze dacht dat wanneer zij hem niet zag, hij haar niet zou zien. Nou ja, dat had ze mooi verkeerd bedacht dan. Maakte niet uit. Ze zorgde ervoor dat hij zin kreeg om het spel te starten, vooral omdat hij nog meer reactie van haar wilde. Maar wat moest hij pakken? Waar kon hij mee beginnen, op welke manier kon hij haar pijn doen, zonder haar haar schoonheid al direct te ontnemen? Hij liep de kamer in, sloot de deur achter zich en met langzame stappen, liep hij langs de muren waar de werktuigen hingen. Bijlen uit de steentijd tot hypermoderne martelmachines, hij had het allemaal. Niet dat hij alles al eens gebruikt had, zeker niet. Na een korte aarzeling pakte hij een scherp mes uit één van de lades en streek er met zijn vinger overheen. Bloed welde op en dit maakte dat hij zeker wist dat het scherp genoeg was. Het bloed dat zich nu over de rest van zijn hand aan het verspreiden was, likte hij op en daarna maakte hij het razendsnel schoon. Daarna draaide hij zich om, liep naar het meisje toe en ging voor haar op de grond zitten. 'We spelen een spelletje, oké? Ik stel de vragen, jij beantwoordt ze. Ik wil graag meer over je te weten komen.' Beantwoordde ze ze niet, kreeg ze een probleem. Zo speelde hij het spel. Wilde ze niet meedoen aan het spel, had ze sowieso een probleem. Zo makkelijk was het.

Een stem en een zuchtje wind maakten dat ze haar hoofd optilde en naar het mes keek. Zachtjes knikte ze. Het waren vragen, niet meer en niet minder. Hij was vast zo iemand die informatie over drugshandelaars wilde verkrijgen. Nou, dan zou hij snel doorhebben dat zij hier niets van wist en haar laten gaan. Wel zo makkelijk. Of ze had het misschien helemaal mis, kon natuurlijk ook nog. Ze slikte moeizaam terwijl ze haar blik over het mes liet glijden. Vlijmscherp, dat was het zeker. Slecht één simpele beweging en dat ding maakte een eind aan haar leven, wat ze niet wilde. Nee, hoe erg dingen ook waren, dood wilde ze niet. Dat was haar grootste angst. Ze wist niet wat er hierna zou komen, het was gewoon zo plots voorbij. Best simpel, eerst een heel leven en dan niets meer. Zomaar weg, zonder enig besef. Nee, niets voor haar. Ze wilde eeuwig leven, ook al was dat niet mogelijk. Ze moest het beste van haar leven maken en het zo lang mogelijk laten duren. Dus nu wat vragen beantwoorden, in ruil voor vrijheid misschien, vond ze best wel oké. Of misschien zou hij haar helemaal niet vrij laten en zou ze hier voor altijd blijven. Nou ja, niet voor altijd, tot hij genoeg van haar had. Nee, nee niet mogelijk. Haar ademhaling versnelde bij deze gedachte, maar ze kon hem snel weer onder controle houden. Alles zou goed komen, niets om bang voor te zijn. Gewoon wat vragen, alles kwam goed zolang hij dat mes nu maar niet zou gebruiken. 'Wat wil je weten?' vroeg ze aarzelend.

Een lachje verscheen op zijn gezicht. Wat wilde hij weten. 'Een vraag om een vraag, wel zo eerlijk,' mompelde hij zachtjes. Hij was verdorven, gemeen, een moordenaar. Maar niet oneerlijk. Prima. Vraag om vraag. Als zij een vraag niet beantwoordde, zou ze gestraft worden. Beantwoordde hij een vraag niet... Dat zou niet voorkomen. Hij kon haar alles vertellen. Er zou toch niemand meer voor haar zijn om het aan te vertellen. Hij glimlachte opnieuw, dacht even na. Draaide het mes in de grond en haalde het er weer uit. Geen enkele schade aan het mes. hij veegde de viezigheid er vanaf en zweeg eventjes. Vraag om vraag. Oog om oog. Tand om tand. Zo ver ging hij niet. Vraag om vraag kon. Verder niet. Hij sloot zijn ogen, dacht even na. Hij vreesde niet voor wat het meisje zou kunnen gaan doen als hij niet oplette, ze was niet sterk of snel genoeg om aan hem te ontsnappen. Hij opende uiteindelijk zijn ogen weer, besloot makkelijk te beginnen. 'Ik weet dat je Nimue heet. Hoe oud ben je, Nimue?' Hij vroeg het vriendelijk, niet koel. Het was gewoon aardig, alsof hij een vriend was. Zachte stem, geruststellend. Warm. Hoewel hij niet geloofde dat ze zich voor de gek zou laten houden door een stem. Niet meer. Sowieso niet. Daar had ze al snel doorheen gekeken, dat wist hij zeker. Interesseerde hem wel, dit meisje. Nimue.

Leeftijd, was prima voor haar. 'Eenentwintig,' mompelde ze zachtjes. Het voordeel was wel dat zij vragen terug kon stellen en aangezien hij haar naam al kende, vond ze het prima om naar de zijne te vragen. 'Hoe heet jij?' Ze vroeg het rustig, kalm. Ze was zelf ook rustig, dus dat uitte zich in de toon waar ze op sprak. Ze liet haar blik weer zakken, keek niet meer naar een lege plek, waar zonet een mes was geweest, maar naar de grond. Misschien was dat een teken van zwakte, naar beneden kijken. Maar voor haar was het iets dat haar veilig deed voelen, niemand aankijken. Niets anders dan waar je op steunde. Goed. Ze was dan wel eenentwintig, iedereen had haar jongen geschat. En ze moest toegeven dat ze er ook een stuk jongen uitzag, een voordeel misschien. Als dat al buiten zijn leeftijdscategorie viel. Vast niet, maakte niet uit. Ze schatte hem rond de drieëntwintig, misschien nog iets ouder. Dus eenentwintig was vast goed genoeg. Al werkte dat wel in haar nadeel, misschien moest ze maar eens een leugen verzinnen straks. Of zou hij haar ook achter komen? Nou, als hij haar naam kende, vast wel. Hij zag er zo'n type uit dat in een handomdraai alles over een persoon wist. Haar mond opende even, maar ze sloot hem daarna weer. Vraag om vraag, wachten tot hij er weer eentje vroeg. Dan pas iets vragen. Nerveus dwaalde haar blik de kamer rond.

Eenentwintig. Ze was eenentwintig jaren jong. Oud. Jonger dan hij. Maakte niet uit, hij had ook kinderen van twaalf in zijn handen gehad. De voorspelbare vraag kwam en zijn ogen lichtten eventjes op. Voorspelbaar. Dat was ze. 'Roy. Roy Jean Jules, maar mijn vrienden mogen me gewoon Roy noemen.' Spelletjes spelen, daar was hij goed in. Dingen vertellen die niet waar waren. Het klopte sowieso niet, aangezien hij geen vrienden had die hem Roy konden noemen. Verder noemde niemand hem gewoon bij naam. Het was altijd 'Hij' of iets in die trant. Een naam die anderen angst aanjoeg. Hij glimlachte opnieuw, waarna zijn lippen weer strak werden. 'Wat doe je graag, Nimue?' vroeg hij toen, om hun gesprek wat op gang te houden. Hobby's. Dingen die hij later tegen haar zou kunnen gebruiken. Want ja, hij zou alles onthouden. Niets vergeten, niets achterwege laten. Nee, hij wist wel hoe hij dit moest aanpakken. Veel ervaring opgedaan. Langzaam pijnigen, angst aanjagen. Ze wijsmaken dat het nog wel gaat en ze daarna echt in de hel laten belanden. Dat was wat hij graag deed en waar hij echt goed in was. Niet afdwalen. Nimue. Een jaar jonger dan hij, maar zo veel onschuldiger dan hij ooit geweest was. Ze zou in ieder geval in onschuld kunnen sterven, met geen angst om in de hel terecht te komen. Nee, voor Nimue was de hemel weggelegd. Voor al zijn slachtoffers, die zo veel beter waren dan hij ooit zou zijn.
--
Sorry voor eventuele spelfouten, geen spellingcontrole op school en slechte toetsenborden