Roy ft. Nimue

Ze hoorde hoe hij begonnen was met neuriën en daarna overging tot zingen. Ze reageerde er niet op, maar ze vond het aangenaam. Stiekem werd ze er rustig van, nog rustiger dan ze al was en drukte het haar gedachten op de achtergrond. Alleen zijn stem vulde haar oren, ze dacht alleen aan de tonen die hij zong. Ze had geen idee of hij eigenlijk doorhad dat ze hier ook was, dat hij niet alleen was. Ach, ze vond het fijn en hij misschien ook. Op de één of andere manier klonk het nu nog beter dan toen ze hem voor het eerst had horen zingen. Misschien omdat het nu de bedoeling was dat z e het hoorde, dat ze rustig kon luisteren zonder dat ze bang moest zijn om gesnapt te worden. Het voelde ook vreemd aan, als hij voor haar zong was hij de eerste die dat gedaan had. En het was dan ook nog eens in een heel vreemde situatie. Een situatie die ze heel beangstigend, maar tegelijkertijd ook aangenaam vond. Al had angst gisteren overwonnen en vandaag was het de beurt aan het aangename gevoel. Hoe lang het zou duren? Lang, hoopte ze. Zo lang als maar kon, hier kon ze dagen naar luisteren. Het voelde niet meer alsof ze niet thuis was, voelde niet alsof ze ergens was waar ze nooit vrijwillig heen zou gaan. Het voelde als een plek waar ze tot rust kon komen en dat was voor haar thuis. Misschien omdat het de eerste dagen waren dat ze hier doorbracht en nog geen contact begon te missen, maar dat deerde haar nu even niet. Enkel dit moment, dat haar helemaal in zijn macht had.

Oh, nu werd haar ademhaling wel langzamer, voor zover hij dat kon zien en horen, nu hij aan het zingen was. Het maakte dat hij zijn stem nog wat zachter door de kamer liet klinken en daarna vergat hij weer dat ze er was. Heel raar. Tja. Hij bleef wel zingen, gooide er wat variaties doorheen en daardoor was het na een tijdje niet meer herkenbaar als het liedje van zijn moeder. Was maar goed ook, aan haar wilde hij sowieso niet herinnerd worden. Rotwijf. Had hem net zo hard in de steek gelaten. Maakte nu niet meer. Uit het oog, uit het hart. Moest hij ook nog toevoegen aan de lange lijst met uitspraken en woorden op zijn lichaam. Maar dat zou hij later wel doen, niet nu. Even stopte hij met zingen, haalde diep adem en kwam overeind. Hoe lang had hij niet gezongen? Jaren, sowieso. Dus nu was zijn stem schor aan het worden en dat kon hij niet hebben. Gelukkig zat er zat water in de kraan en dus kon hij wat drinken. Misschien kon hij ergens op zolder zelfs nog wel wat andere liedjes vinden. Misschien. Anders moest hij zijn eigen liedjes maar verzinnen, na drie dagen zou het liedje dat hij nu zong hem wel gaan vervelen. Ach ja. Hij zette zijn glas weer neer en ging op de stoel zitten, ditmaal neuriede hij de tekst alleen, zonder erbij te zingen. Dat verband zou er zo wel af kunnen.

Hij mocht eigenlijk wel weten dat ze al de hele tijd had zitten luisteren, dus ging ze overeind zitten en keek ze over de rug van de bank naar de jongen, man, wat ook. Maakte niet uit. Zachtjes kwam ze overeind, hield hem in de gaten, maar het leek hem niet te deren. Ze haalde het plastiek weer van de piano af, liet haar vingertoppen zachtjes over de toetsen kijken, nog steeds meer blik op Roy gericht. Daarna ging ze zitten, voorzichtig en zacht drukte ze een paar toetsen in. De muziek volgde het ritme dat hij aan het neuriën was, mocht hij nu beginnen zingen zou het werkelijk nog beter klinken. Geen idee of hij dat durfde, het was lang geleden, dat had ze gezien. Verder liet ze de muziek zijn werk doen, besteedde zijzelf alleen nog aandacht aan zijn stem en hoe die soms van ritme veranderde, waarna zij hetzelfde deed. Zij speelde op hem in, hij misschien op haar. Maar het klonk zoals het moest klinken en dat was de bedoeling van dit alles. Hoe het klonk en hoe het aanvoelde. En bij beide kon je er de term "goed" opplakken. Want zo was het nou eenmaal. Tussen het spelen door had ze naar haar arm gekeken, hij was beginnen prikken, branden. Maar het zou het waard zijn, er zouden zalfjes voor zijn die straks gebruikt zouden worden als het verband er eenmaal af was. Sinds een lange tijd voelde ze zich tevreden, op dit moment voelde het voor haar volmaakt. En zo'n gevoel had ze al lang niet meer gehad. Niet sinds ze begon te werken, niet sinds ze alleen was gaan wonen en nooit toen ze met vrienden ergens was, er was altijd iets wat ze gemist had. En ze had nooit gedacht dat hier weer te vinden.

Hij was lichtelijk verward toen hij ineens klanken van de piano hoorde, wat zijn geneurie even deed stokken. Slechts tijdelijk, aangezien hij, toen hij opkeek, zag dat het Nimue was. Achter de piano. Nou ja, dat was niet zo erg. Het vulde zijn stem aan en toen ze begon te spelen, zette hij de tekst van het liedje weer langzaam in. Het was wennen, om met pianobegeleiding te zingen, maar op zich was hij er snel aan gewend en het klonk mooi, ook toen hij er variaties doorheen gooide om een beetje te spelen met de makkelijke melodie. Nee, Nimue maakte het mooi. Geruisloos kwam hij overeind en hij bleef zingen, hoewel hij de keuken in liep, een aantal dingen uit een keukenkastje haalde en weer naar de woonkamer liep, de dingen op het tafeltje neerzette en zelf naar de piano toeliep, met een oprechte glimlach rond zijn lippen. Wat, hij was blij zo te kunnen zingen. De piano was prima begeleiding, hoewel hij vroeger altijd de gitaar geprefereerd had. Nu nog steeds, trouwens. Maar piano klonk niet slecht. Hij moest echt een zoeken naar wat andere liedjes, vooral nu hij zich besefte dat hij het zo leuk vond te zingen, met of zonder begeleiding. Wat was hij ook al weer aan het doen? Oh ja, hij wist het al weer. Met een gebaar gaf hij aan dat Nimue maar moest stoppen met spelen, aangezien het tijd was voor wat anders. Iets heel anders. Tja, kon hij ook niets aan doen. Moest gebeuren.

Hoe meer hij zich overgaf, hoe beter dit alles klonk. Zelfs toen hij opstond en naar de keuken liep, wat dingen op de tafel zette die ze van de plek waar ze nu was niet kon zien, bleef hij verder zingen. Tot hij naar haar toekwam, haar gebaarde om te stoppen met spelen. Niet gemeen, nee, gewoon. Normaal. Na de laatste nood stopte ze ook, draaide ze zich kwartslag en probeerde te achterhalen wat er op de tafel lag. 'Klonk niet slecht.' En dat meende ze ook, het had eigenlijk heel goed geklonken. Deels omdat hij iets speciaals had in zijn stem en misschien ook deels omdat ze nooit verwacht had dat hij gewoon zou blijven zingen zijn. Zouden ze misschien nog wel een keer doen. Nou, ze wist eigenlijk niet wat ze nou precies moest doen nu. Opstaan, blijven zitten, ergens heengaan. Een raadsel, alweer. Ze hield haar hoofd lichtjes schuin, keek hem vragend aan en bewoog een beetje ongemakkelijk op het stoeltje. Misschien het verband eraf halen, zou leuk zijn. Dan kon ze eindelijk zien hoe het er nou precies uitzag. Of misschien was het wel iets heel anders, hij was ook gewoon zo onvoorspelbaar. Niet dat ze het erg vond, dat maakte hem alleen nog mysterieuzer. Hoe hij nu was, ze dacht dat hij zo wel veel mensen kon bekoren. Haar ook, deels, wat er gisteren gebeurde had dat een beetje in de weg gestaan. Ach, hoe hij nu was, ze vond het wel prima zo. Hopelijk kon hij het volhouden tot, nou. Tot wanneer? Tot ze dood was? Tot ze weg was? Tot hij er genoeg van had om zo te zijn? Het was onbepaald. Alweer.

Hij knikte toen ze dat opmerkte, maar reageerde er verder niet op. Hij trok haar -voorzichtig- aan haar arm zonder verband overeind en duwde haar op de bank, waarna hij met vakkundige vingers het verband van haar andere arm haalde en één van de potjes die op de tafel stonden oppakte en wat van de crème die erin zat op de zwarte inkt smeerde. Dat zou de eerste weken iedere dag moeten en daarna gewoon regelmatig, mits ze haar tatoeage een beetje mooi wilde houden. Waarschijnlijk wilde ze dat wel, anders was het zonde geweest. Nadat het spul ingewerkt was, haalde hij zijn hand weg en keek hij pas echt naar de letters die nu bijna in haar arm gegraveerd stonden. Hey, het was best goed gelukt. Normaal deed hij alleen zijn eigen huid, dat gaf toch wel een ander resultaat. Of het kwam door de manier waarop hij ernaar keek. In ieder geval, haar quote stond erop en de letters hadden grote krullen en sierlijke randjes gekregen. Hmm, dat was nog best goed gelukt, hoewel hij het zelf zei. Ja, was totaal niet mislukt, als hij het mocht zeggen. Ho, niet arrogant worden nu. Hij zuchtte, borg het verband op en liet de spullen die voor het ontsmetten nodig waren, staan. Wist hij veel wat er nu ging gebeuren.

Ze voelde haar evenwicht verplaatsen en kwam daarna op de bank, even was ze bang geweest maar toen ze doorhad dat hij gewoon wat dingen met de tattoo ging doen haalde ze opgelucht adem. Alhoewel, even had ze haar adem ingehouden toen hij het verband af haar arm haalde. Goed gelukt, beter dan ze verwacht had eigenlijk. Hij smeerde er een soort zalf op, waarna ze tevreden naar hem knikte. 'Ziet er goed uit.' Geen idee of hij haar nog hoorde, hij was alweer de kamer uit om de spullen op te bergen. Ach. Ze bleef nog even kijken naar haar arm, de letters waren sierlijk en duidelijk leesbaar. Precies zoals ze wilde, eigenlijk. Ze besloot gewoon op de bank te zitten, ze had eigenlijk geen idee wat hij nu verlangde dus kon ze vast ook niets verkeerd doen. Maar hoe langer ze bleef zitten, hoe duidelijker haar maag begon te grommen. Ja, eten en drinken. Moest ze ook nog doen. Maar hoe moest ze dat gaan vragen? Of moest ze afwachten tot hij zou vragen of ze wat nodig had? Ze koos voor de laatste optie, het was tenslotte ook niet haar huis en manieren had ze wel. Ze zou de koelkast dus niet plunderen. Tenzij het echt nodig was, nou, dan kon ze misschien ook de badkamer in glippen om wat water te halen, dat was noodzakelijker. Je kon tenslotte maar twee dagen zonder en dit was haar tweede dag. Of anderhalve, aangezien ze thuis ook gedronken had. Of misschien moest ze nu snel gaan? Kon ze wel doen, hij was er nu niet en ze kon wel een excuus verzinnen. Langzaam stond ze op, stapte ze zo stil mogelijk naar de hal en probeerde van de eerste keer de badkamer te zoeken.

Oh ja ze moeten ook nog eten

Hij hoorde dat ze de kamer verliet en aan de voetstappen te horen ging ze naar de badkamer. Waarom? Wist hij niet. Maakte hem ook niet zo uit. Gaf hem rust. Want ja, hij wist niet zo goed wat er nou precies nog ging gebeuren. En hij plande liever vooruit. Nou ja, dat was dus nogal door de war geschopt dankzij Nimue. Kon hij totaal niets aan doen, echt niet. Was niet cool gewoon. Hij zuchtte, opende één van de keukenkastjes en haalde daar een glas uit, dat hij vulde met water. Water was goed. Water was gezond, zorgde ervoor dat je op de been kon blijven en tegelijkertijd zat er bijna niets in. Niets schadelijks, in ieder geval. Zorgde ook dat hij niet zo vaak naar de keuken hoefde te lopen om wat te eten te pakken, deed hij eigenlijk bijna nooit. Hij at eens per twee dagen wel eens wat, of zo. Soms nog minder. Was hij aan gewend. Was ook de reden dat hij zo eng mager en bleek was. Nou ja, dat kwam ook deels door een tekort aan zon en de zwarte tekeningen die het nog wat extremer leken te maken. Mond dicht, het was niet interessant. Hij dronk het glas water leeg en liep weer naar de woonkamer. Zag de piano. Oh ja, misschien had hij nog wel een gitaar boven. Of niet. Nee, waarschijnlijk had hij die een keer in de fik gestoken toen hij in een slecht humeur was. Nou ja, dan niet toch? Jammer, maar het was niet anders dan dat.

Ze hoorde hem niet en had meteen de juiste deur gekozen, prima. Voorzichtig liep ze de badkamer binnen, draaide ze de kraan open en nam een bekertje van de wasbak, handig dat die er stond. Ze deed deze halfvol en dronk het daarna leeg. Veel beter. En nu nog terug zien te gaan, dat zou misschien nog wat worden. Ach, ze kon ook hier blijven. Maar dat zou opvallen, of niet? Ze wist het niet. Een tijdje kon ze hier blijven. Nou, dat tijdje was al voorbij door te denken. Teruggaan dan maar. Zo voorzichtig als ze binnengekomen was, liep ze ook weer zo voorzichtig naar buiten, langs de hal om daarna weer in de woonkamer aan te komen. Het water had duidelijk wel een impact, haar keel voelde veel minder droog en schor aan, meteen veel beter. Ze hoorde wat geluiden uit de keuken komen, vast waar Roy was. Dan zou hij moeten horen hebben dat ze wegging of hij negeerde het, was beide mogelijk. Nou, ze kon dan maar beter even kijken wat het precies was. Ze liep meteen door naar de keuken, waar ze inderdaad Roy aantrof. Hij negeerde haar dus, nou, negeren op een goede manier. Nou, nu wist ze ook niet of ze moest beginnen praten of niet. Dus zwijgen was misschien wel de beste optie. Nou, dan ging ze wel gewoon in de keuken zitten. Op een stoel. Was wel nog zo beleefd, thuis ging ze altijd op een aanrecht zitten, maar hier zou dat ten eerste verkeerde intenties uitlokken, misschien en ten tweede, het was gewoon vreemd. Ach.

'Als je honger hebt..' Hij maakte een beweging die aangaf dat de keuken tot haar dienst stond. Daarna verliet hij de keuken door de gang op te lopen, de trap naar boven te beklimmen en daarna de trap die naar zolder leidde naar beneden trok, zodat er een opening kwam waardoor hij op de duistere zolder kon komen. Het kleine peertje brandde een beetje flets en zorgde ervoor dat alles in een vreemd licht gesteld werd, maar dat kon hem niet zo veel schelen. Geruisloos liep hij over de zolder, langs dozen. Het grootste gedeelte was niet eens van hem, maar rotzooi die andere mensen hadden achtergelaten toen ze verhuisden. Achterin stonden misschien één of twee dozen met spullen die echt van hem waren. Van vroeger. Had hij gejat direct nadat hij weggegaan was uit de kliniek. Wat zat erin? Wist hij niet eens meer, aangezien hij de dozen zo snel mogelijk naar achteren gezet had om te vergeten. Hij had het risico genomen ze te stelen, maar had er nooit in gekeken. Had alleen zijn naam zien staan op de dozen en had ze meegenomen. Nu opende hij één van de dozen en warempel, er zat papier in. Niets dat hij herkende, in ieder geval. Hij pakte een stapeltje op en zag dat het nooit verzonden brieven waren. Van zijn moeder. Direct legde hij ze weer weg, aangezien hij niet wilde lezen wat ze had geschreven. Dat het beter voor hem was. Ze had ze niet verzonden dus zou het nooit goed zijn. Een ander stapeltje dan maar. Liedteksten. Hè? Liedteksten. Ook hier zat een briefje bij. Z'n moeder had ervan gedroomd samen liedjes te zingen. Oh nee, dat ging er niet van komen. Direct gooide hij de papieren weer terug en de doos sloot, waarna hij met een hoofd dat op onweer en ijzige koude stond weer naar de eerste verdieping ging en niet eens de moeite nam de zolder af te sluiten.

Geen moment had ze nagedacht en was meteen naar de koelkast gelopen, niet dat daar zo veel inzat, maar toch iets. Een appel had ze gevonden, moest wel volstaan. Voorlopig dan, niet dat ze zo veel at, dus het was wel goed zo. Met die appel in haar hand was ze weer op de stoel gaan zitten, verder niet zo veel. Ze hoorde alleen zacht gerommel boven, ach. Ze nam nog een hap en merkte dat de appel al bijna helemaal naar binnen was, een seconde later was het ook zo ver en liep ze naar de pedaalemmer die in de keuken stond, zette haar voet precies zo dat de klep omhoog ging en liet toen het klokhuis zorgvuldig vallen. Badkamer, moest ze ook nog eens heen aangezien ze naar de toilet moest. Gebeurde ook altijd op de juiste momenten hoor. Ze stond op, liep naar de hal waar ze Roy zag staan. Die duidelijk weer dezelfde kille blik had als eerder, wat bij haar meteen wat signalen opwekte. Voorzichtig stapte ze achteruit, probeerde ze met haar hand de deurklink van de badkamer te vinden, maar deze vond enkel de klink van de kamer die gesloten was. Die blik voorspelde niet veel goeds, integendeel. Het bezorgde haar rillingen. Waar was die ook opeens vandaan gekomen? Of was het tenslotte toch gewoon toneel geweest net? Ze voelde haar hart weer in haar keel bonzen, keerde zich half om, om te kijken hoe ver ze van de badkamer verwijderd was. Nee, dit zat niet goed. Helemaal niet. Binnen een seconde was hij bij haar, was zij te laat bij de deur en had hij weet ze veel wat met haar gedaan.

De eerste beste die hij zag. Het meisje. Nimue. En de angst in haar ogen. Dat moest ook, dat moest ook. Hij had de angst nodig om door te gaan, het zou hem verzadigen. Het zou de haat uit zijn lichaam doen verdwijnen. Ouders die brieven schreven zonder ze op te sturen. In een tel was hij bij haar, nog sneller dan ze met haar ogen kon knipperen stond hij achter haar, legde zijn hand in haar hals en kneep haar keel iets dicht. Niet genoeg om haar te doen stikken, maar genoeg om haar angst aan te jagen. En genoeg om haar weer pijn te doen. Zonder nog te aarzelen sleepte hij haar mee, naar de hal beneden, naar de ruimte met alle martelwerktuigen. Daar duwde hij haar op de grond neer, trok een elektriciteitsdraadje los en gooide daarna water over de vloer, zodat het water onder de elektriciteit zou komen te staan wanneer hij de knop omzette. Eerst gooide hij ook nog water over Nimue heen, zodat ook zij nat werd. Dit alles gebeurde in slechts enkele tellen en hij zette de knop om, waarna hij zorgvuldig oplette dat hij niet in het met elektriciteit geladen water stapte en hij raapte het meisje op van de grond, om haar zonder ook maar enige emotie te tonen in het water te duwen, waar het water binnen no-time grip op haar zou krijgen en zo ook de elektriciteit zich door haar lichaam zou verspreiden. Hijzelf deed een stap naar achteren, schakelde de knop naar een nog wat hogere stand en wachtte af tot er een reactie zou komen. Nimue. Nimue, het meisje dat pijn zou lijden.

Water, de kamer, een kille blik en iets wat leek op elektriciteit. Nog voor ze kon tegenwerken voelde ze een paar schokken door haar lichaam heen gaan, voelde het alsof elke zenuw het begaf. Lichaamsdelen die niet meer deden wat zij wilde en haar stem die een paar kreten slaakte. Steeds meer schokken, steeds meer pijn en het werd alsmaar moeilijker om haar lichaam onder controle te houden. Haar stem zwakte af, enkel wat hees gejammer vulde de kamer. En het geluid van de elektriciteit, nog iets langer en ze zou bewusteloos zijn. Zeker als er nog meer elektriciteit door haar lichaam raasde. Ze voelde steeds regelmatigere pijn, voelde hoe deze begonnen af te wisselen van hevig naar zwak, maar elke stoot die door haar lichaam raasde had hetzelfde effect : stuiptrekkingen. En zij liet het gewoon begaan, haar lichaam zou het begeven, dat was zeker. Nog heel even en ze zou zich niet meer bewust worden van de pijn. Bewusteloos, een beangstigend idee. Wie weet waar zou ze zijn, als ze weer bijkwam? Misschien lag haar hele lichaam uit elkaar, zoiets. Ze zou niets gewaar worden en die gedachte maakte dat ze niet wilde merken hoe zwak ze werd, hoe haar zicht wazig werd. Nog meer stroom, een zware ademhaling. Het kon niet lang meer duren en ze wilde het niet, ze wilde weten wat er zou gebeuren en niet wakker worden wanneer alles al te laat zou zijn. 'Laat het ophouden,' fluisterde ze. Hees, ze kon zichzelf amper horen. Dus of hij het door zou hebben? Geen idee.

Ze sprak hem aan, alsof ze hem kende. Alsof ze hem om een gunst mocht vragen. Hij wilde niet antwoorden, wilde haar niet haar zin geven. Maar anders zou ze buiten bewustzijn raken en dan was de lol eraf. Hij schakelde het ding uit, maar aangezien de elektriciteit het water niet zo snel verliet, merkte hij toch dat haar ademhaling langzamer ging en dat ze bewusteloos raakte. Kon hij niets aan doen. Had ze maar moeten proberen het water te verlaten. Na een aantal minuten waagde hij zich het water in en voelde slechts nog kleine schokjes die onschadelijk waren. Liep naar het lichaam toe, dat nu niet meer schokkerig bewoog en slechts doodstil in het water lag. Hij tilde het op, voelde hoe de haren zwaar waren van het water en keek naar de oogleden, die de aparte ogen verborgen. Hij verliet de vochtige ondergrond, zette het meisje tegen de muur en zag de bleke vingers, die eerder nog levendig over de toetsen van een piano gedanst hadden. Levendig. Muziek. Piano. Nimue. Nimue. Hij liet haar los, nu echt. Keek naar het bewusteloze lichaam dat tegen de muur aangeleund zat. De tekening op haar armen. De woorden. Muziek. Klanken. De muziek. Nimue. Nimue. Verward liep hij weg, verliet de kelder. Nimue. Kleine vogel. Onschuldige muziek. Het verwarde hem. Alles. Waar was hij mee bezig? Vogel. Kleine, onschuldige vogel. Nimue. De woonkamer. Woonkamer. Zonder nog ergens over na te denken, liep hij naar de woonkamer. Of ja, eerst naar de keuken. Toen naar de woonkamer. Wat deed hij bij diepe gedachten, dingen die hij niet begreep? Zijn huid was het levende voorbeeld. Levend. Nimue. Vogel. Hij pakte de spullen die hij nodig had, koos een nog onbeschreven plek en zette razendsnelle lijnen. Een ruwe vogel. Vogel. Nimue. Kleine, onschuldige vogel. Vermoord. Gedood. Spijt. Regrets, in het Engels. Spijt. De letters verschenen onder de tekening. Spijt. Daarna gooide hij de spullen aan de kant. Radeloos.

Een wit licht, een zwart licht. En zij ergens daartussen. Twee handen, allebei naar haar uitgestoken. Verward keek ze naar de man in wit pak en wanneer ze haar hoofd draaide, zag ze de man in zwart pak. Hij had geen gezicht, of toch niet zichtbaar. 'Waar ben ik?' De mannen keken haar niet begrijpend aan. 'In de tussenwereld, nog heel even en je kan je bij ons voegen,' mompelde de man in wit pak. Zijn stem was zacht, vol medeleven. 'Je hebt een keuze,' mompelde de man in zwart pak, met een veel lagere stem, 'een keuze die niet veel mensen hebben.' Niet begrijpend schudde ze haar hoofd. De mannen keken elkaar aan, geen vriendelijke blik, nee. De ene keek met een verdrietige uitdrukking, de andere met een kille. Een kille blik, dat herkende ze. Voelde... Bekend aan. 'Als je niet kan kiezen, blijf je hier volledig ronddwalen. Ik kan je veel bieden, Nimue. Er wachten nog veel dingen op je.' Ze draaide haar hoofd naar de man met de zweverige stem. Keek naar beneden, merkte dat ze enkel een witte jurk droeg, gemaakt uit een lichte stof. Wit. Man in wit pak. De kille blik, die ze herkende. Zwart pak. Welke kant?

Met een ruk schoten haar ogen open, een ademhaling die jarenlang vast had leken te zitten had eindelijk een weg naar buiten gevonden. Doorweekt zat ze tegen de muur aan, voor de grond een plasje. En toen herinnerde ze zich alles weer. Roy, het water, de elektriciteit, leven dat uit haar lichaam vloeide. Maar ze was er nog, ze was niet dood. Ze was een vechter, altijd al geweest. En nu was ze de dood bijna tegemoet gegaan.

Dood. Het was altijd weg geweest. Hoewel ze altijd haar lange tentakels rond zijn lichaam en leven had gespannen. Hij gaf haar prooien. Zij bleef tevreden. Hij was tevreden. Nooit gedacht aan de mensen. Hoefde ook niet. Nu was de dood dichterbij gekomen. Had een tentakel om zijn hart gelegd. Nee. Hij knipperde met zijn ogen. Weg beeldspraak. Dood kwam nu eenmaal. Sowieso. Niemand werd gespaard door de dood. Het was zo. Vogel. Kleine, onschuldige vogel. Nimue. Dood. Gestorven. Gebraden. Elektriciteit. Ze was dood. Door hem. Hij had haar niet dood willen hebben. Toch? Nee. Eigenlijk niet. Hij vond haar wel leuk. Leuk. Een woord met veel betekenissen. Leuk. Ze was anders. Had een mooie stem gehad. En haar vingers hadden over de toetsen van de piano gedanst alsof het niets was. Piano. Met een ruk keek hij op, naar het muziekinstrument dat nu niet meer met plastic bedekt was, omdat Nimue erop gespeeld had eerder vandaag. Het goed verzorgde materiaal was nu zichtbaar en hij liep eropaf, liet zijn vingers over het oppervlak glijden. Grotendeels hout. Met snaren. Dat zou wel fikken. Hij zette kracht op zijn handen, merkte dat zijn nagels zich in het hout boorden en de lak die erop zat kapot maakten. Snel haalde hij zijn hand van het muziekinstrument af en hij liep naar de kast, waar hij een aansteker vandaan haalde. Testte of deze het deed en toen het vlammetje begon te branden, glimlachte hij, lichtelijk droef. Droef. Hij keek naar de piano.

Weg, ze moest weg. Maar of dat zou lukken? Nee, ze was zwak. Heel zwak. Maar het moest, kon niet anders. Hij had haar voor dood achtergelaten, dit was haar enige kans. Ze drukte haar hand tegen de muur, probeerde overeind te komen. Wat lukte, met wat moeite, maar toch. Deur vinden, een uitweg. Wat ze daarna zou doen? Wist ze niet. Op straat dwalen. Mensen zouden haar vreemd aankijken. Zouden niets doen, ze hadden nooit interesse. Misschien herkende iemand haar. Zouden ze helpen? Of zouden ze denken dat de stoppen uiteindelijk doorgeslagen waren? Weg hier. Ze zocht steun aan de muur, wankelde, kwam amper vooruit, maar het lukte. Ze was weer in de gang. Voordeur, waar was die? Woonkamer misschien. Nee, daar was hij vast. Nee, nee. Ze probeerde alle deurklinken, maar slechts één die op slot was. Voordeur. Kon niet anders. Ze liep naar de woonkamer, op hoop van zege. Een raam, afgedekt, misschien was dat er. Maar ze zag enkel Roy met een aansteker in haar handen. Waardoor ze een klein gilletje slaakte en voelde dat haar lichaam toch echt nog te zwak was, waardoor ze op haar knieën zakte en teleurgesteld met haar vuist op de grond sloeg. Werkelijk niets draaide uit zoals zij het wilde. En nu had hij haar vast weer gezien. Te laat, altijd te laat. Ze voelde weer tranen opkomen, alweer. Ze raakten de grond, bleven daar liggen en bewogen enkel als er nog een traan het plasje aanvulde. Tranen, samen met water dat nog steeds van haar lichaam droop. 'Zo snel gaat het,' mompelde ze, 'was dit wat je wilde?' Het maakte haar niet uit wat er nu ging gebeuren, het was te laat. Alles was te laat.

Bijna had hij de aansteker tegen het hout gehouden. Bijna. Toen hoorde hij de stem pas. Hij had niets gehoord, tot de stem. Zachte woorden. Stem. Stem als van een vogel. Onschuldige vogel. De aansteker viel uit zijn hand en doofde voordat hij het kleed raakte, waarna hij zich omdraaide. De vogel. Nimue. Haar woorden staken. Wat had hij gedaan? Hij dacht dat hij haar gedood had. Dat zou verlossing voor haar betekent hebben. Maar nu, nu leefde ze in een wereld van martelingen. Hij liep naar haar toe, hurkte voor haar neer. Zag haar tranen die zich mengden met het water van eerder. Nee. Nee. Martelingen. Spijt. Dood. Sterven. Nee. Mocht niet. Hij tilde haar op, net zoals hij eerder gedaan had, drukte haar tegen zich aan. Ze had toch geen kracht om nog tegen te stribbelen. Nee. Ze mocht niet dood. Dat wilde hij niet. Hij voelde haar natte kleding tegen zijn lichaam. Zijn shirt had hij uitgetrokken toen hij in een wilde actie met de inkt aan de slag gegaan was. 'Nee,' fluisterde hij zachtjes. Nee. Hij had dit niet gewild. Had Nimue willen sparen. Haar niets meer aan willen doen. Ze was een vogel, een onschuldige kleine vogel. Vogels verdienden het niet gemarteld te worden. Zij niet. Haar vingers leken bleek en broos nu, doordat ze zo zwak was. 'Blijf hier,' zei hij zachtjes. Ze mocht niet weg. Dat wilde hij niet. Of wil. Hij wilde dat ze vrij was. Wat wilde hij nou precies? Hij kon haar niet laten gaan. Sowieso niet.

Ze voelde haar kleding plakken, maar deze keer niet tegen haar eigen lichaam. 'Ik kan toch nergens heen,' mompelde ze, 'of ik dat nu zou willen of niet.' Nu zag ze pas de ruwe lijnen op zijn borst die ze nog niet eerder had gezien, een vogel, of ze had te veel fantasie. Ze liet haar vingers er zachtjes overheen glijden, haar ruwe hij bleef soms even hangen. 'Nieuw?' vroeg ze zacht. Ze had het nog niet eerder gezien, kon niet anders dan nieuw zijn. Spijt eronder. Spijt, normaal zou ze grijnzen, maar nu had ze de kracht niet. Had zelfs de kracht niet meer om haar vinger op de lijnen te houden en deze ook zachtjes liet zakken. Ze draaide haar hoofd naar de aansteker die op de grond lag, wat was hij van plan geweest? Dit huis afbranden? Wat voor nut zou dat gehad hebben? Ze draaide haar hoofd weer om. 'Waarom?' fluisterde ze. Waarom hield hij haar nu vast alsof ze alles was wat hij had? Waarom had hij tattoo gezet? Waarom wilde hij dit huis in as laten opgaan? Zoveel vragen, maar één woord om ze allemaal op te sommen. Niet dat hij het zou begrijpen, misschien wel. Maar normaal gezien zou hij vragen wat ze bedoelde. Of hij zou niets zeggen, dat kon ook. Ze liet haar vingertoppen weer zachtjes op zijn borst rusten, niet wetende wat er nu zou gaan gebeuren, hoe zwakker ze nog kon worden en hoe vreemder hij zich nog kon gedragen.

Hij lachte zachtjes, slechts aarzelend. Antwoordde nauwelijks op haar woorden. Hield haar slechts stevig vast, besloot haar niet meer los te laten. Als ze bleef, was het goed. Hoewel hij zich afvroeg of ze doorhad wat hij precies bedoelde. Hij wist het zelf niet eens dus op zich kon hij het haar ook niet kwalijk nemen, maar dat liet hij even achterwege. 'Ik had de vogel vermoord,' fluisterde hij zachtjes. Een antwoord op alle vragen, met één antwoord. Waarom. Wat had hij gedaan. Waarom wilde hij dit doen. De vogel. Ze leefde nog. Zong niet, maar leefde nog wel. Ademde, leefde. Ze zou niet begrijpen wat hij tegen haar zei, maar dat maakte niet uit. De vogel was niet gestorven en haar vingers waren niet dood, maar lagen tegen zijn borst aan, net onder de letters. Spijt. Spijt. Hoeveel spijt? Veel spijt. Ze was zo klein, zo onschuldig. En hij had het voor elkaar gekregen haar pijn te doen. Spijt. Hij had de vogel vermoord. In ieder geval, hij dacht dat hij haar had vermoord. Maar ze leefde nog. Nam niet weg dat hij spijt had. Nam wel weg dat hij de piano wilde verbranden. Nu was er nog iemand die erop kon spelen. Anders niet meer. Haar vingers, tegen zijn borst. Zachtjes verplaatste hij haar gewicht naar één arm en pakte haar kleine, bleke hand met de andere. Drukte zijn lippen zacht tegen haar knokkels en legde hem daarna weer terug op haar buik. Hij dacht dat hij haar vermoord had.

De vogel, vogel op zijn borst. Ze begreep het niet. Wat ze nog veel minder begreep was dat hij haar hand nam, zijn lippen op haar knokkels drukte. Hij legde haar hand weer terug, maar ze begreep er werkelijk niets meer van. Helemaal niets. Alles was één groot raadsel. Nu, de lucht stond in contact met haar natte kleding en dat zorgde ervoor dat zij het behoorlijk koud kreeg en haar eerste reactie was dat ze dichter tegen Roy's borst ging liggen. Het voelde vreemd aan, maar langs de andere kant ook wel fijn. Het ging misschien altijd zo zijn, de ene seconde voelde ze zich fijn bij hem en hij bij haar en de andere, wilde hij haar maar al te graag kapot krijgen. Misschien had hij nu voldoende, aangezien ze nu en kapot en bij hem was. De vogel vermoord. Ze begreep het nog steeds niet. Haar blik verplaatste zich naar omhoog, kruiste de tekeningen in zijn hals en richtten zich daarna op zijn ogen, niet meer kil. Niet meer normaal. Heel anders, zoals ze ze nog nooit zag. Nee, wacht. Het was niet dat ze hem al zo lang kende, integendeel. Maar het voelde op dit moment wel zo. Ze zuchtte diep, keek nog steeds naar boven. Zijn blik, de contouren van zijn gezicht. Eigenlijk had ze nog nooit zo goed naar hem gekeken. Mocht ze hem zomaar zien, zou hij ook haar aandacht trekken. Maar dit was gewoon heel anders, ze wist het niet. Zachtjes ging ze met haar vingertoppen naar zijn kin, draaide deze een beetje. Ze grijnsde, ze wist het echt niet. Als ze nu iets naar boven ging of hij naar beneden, zouden hun lippen elkaar raken. Maar ze wist het niet, langs deze ene kant voelde dit goed, maar toen ze dacht aan hoe echt was wilde ze het liefst weg hier. Maar nu, op dit moment, liep alles door elkaar. Voorzichtig omhoog, ze sloot haar ogen en drukte een zachte kus net onder zijn lippen. Alles liep door elkaar. De middenweg.

Ze begreep het niet, dat was te zien aan haar ogen. Hij kon het wel verduidelijken, maar niet nu. Niet nu. Hij voelde hoe haar vingers zijn kin iets aan de kant duwden en gewillig bewoog hij zijn hoofd, om te merken dat haar gezicht heel dicht bij dat van hem was ineens. En toen haar lippen. Niet eens op de zijne, maar genoeg om hem te doen voelen. Voelen. De haartjes op haar armen stonden overeind, dus waarschijnlijk had ze het wel koud. Ze was ook al dichter tegen hem aan gaan liggen, dat had hij gezien. En gevoeld. Hij drukte haar nog eventjes wat dichter tegen zich aan, maar niet voor lang. Ze had het koud en zijn lichaamstemperatuur lag standaard een halve graad onder de normale lichaamstemperatuur van de mens, dus van hem zou ze niet warm worden. Hij drukte een zachte kus tegen haar voorhoofd en begon te lopen, besloot haar naar boven te brengen. Hij vond het wel fijn hoor, dat ze tegen hem aanlag, daar niet van. Maar voor haar was het beter om even op te warmen. Zijn schuld. Spijt. De dode vogel. Nee, ze was niet dood. Ze leefde nog. Nog wel. Nu moest hij haar in leven houden. Hij wilde haar niet dood zien. Ze was zijn mooie vogel, zijn onschuldige kleine vogel. Met de nadruk op onschuldig. Niet op zijn. Ze was niet van hem. Niet echt. Hij wist niet hij dat uitgelegd kon worden. Hij liep zijn kamer in, legde haar op zijn bed. Dekens over haar heen. 'Jij bent de vogel,' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Daarna kwam hij overeind, besloot weer naar beneden te gaan. Nimue zou zo wel in slaap vallen.

Zij was de vogel, maar hij had haar niet vermoord. Nee, ze leefde nog. Hoe kon ze dan de vogel zijn? Had hij spijt van wat hij gedaan had? Waarom? Ze wist het niet, wilde het ook niet weten. Niet nu, ze was moe, nat en ze had het koud. Al waren de lakens beter geweest dan in zijn armen. Ze trok de lakens iets dichter naar zich toe, ging toen op haar zij liggen en sloot haar ogen. Het water zou wel opdrogen, normaal zou dit dan nooit hebben plaatsgevonden. Voor een ander. Zij wist beter, hij wist beter. Wat zou hij eigenlijk met haar gedaan hebben als ze echt dood geweest was? De aansteker voorspelde ook al wat, maar dan nog. Ze leefde nog. Ze moest maar niet te veel nadenken, toch niet als ze wilde slapen. Wilde ze dat? Ze wist het niet, alweer niet. Eigenlijk voelde ze zich niet heel moe, gewoon zwak. Misschien zou rust haar wel helpen, dus misschien was het toch beter. Ze sloot haar ogen, trok de lakens nog iets dichter tegen zich aan en probeerde toen niet te veel na te denken, anders zou het vast nooit lukken om in slaap te vallen. Zij was de vogel. Hij had spijt, hij had haar bijna vermoord. Had in zijn woede zijn huid met inkt bewerkt, een vogel. Spijt. Roy. Nee, genoeg. Het werd vanzelf wel duidelijk en slaap was nu belangrijker. Nu ze alles ongeveer op een rijtje had, was ze echt gaan merken dat haar ademhaling nog rustiger werd, dat ze zich voelde wegzakken en uiteindelijk had ze daar ook aan toegegeven. Vandaag had ze gezien waar ze zo bang voor was geweest, maar ze leefde nog. Voor hoe lang? Dat was niet duidelijk, misschien werd ze wel niet meer wakker. Maar dan besefte ze het niet.

Ze viel inderdaad in slaap, merkte hij toen hij een tijdje had staan luisteren. Haar ademhaling was rustiger geworden en daarna was deze in het tempo gekomen dat het altijd had als ze sliep. Dan was het goed. Geruisloos liep hij de trap af, naar de woonkamer en besloot dat hij de troep die hij gemaakt had maar op moest ruimen. Moest gebeuren en nu had hij tijd. Geruisloos liep hij de kamer binnen, sloot de deur achter zich en begon met opruimen. Dit was stom en saai en gedachteloos werk, dus kreeg zijn brein de vrije loop. Hij kon denken over alles waar hij niet over na wilde denken en dat gebeurde dan ook. Vooral Nimue. Ze had zijn leven overhoop gegooid en bleef daar mee doorgaan. Zo dat hij niet meer wist wat hij deed, wat hij wilde doen en waarom hij het deed. Het verwarde hem. Maar zo erg was het niet. Of wel? Hij wist alleen niet hoe het verder moest gaan nu. Want als hij haar iets aandeed, leverde hem dat een reusachtig schuldgevoel op. Ze wilde waarschijnlijk niet hier blijven, maar vrijlaten was ook geen optie. Hij vertrouwde haar wel, daar niet van. Maar vrijlaten ging niet. Oké, misschien vertrouwde hij haar niet. Niet helemaal, in ieder geval. Hij vond het moeilijk. Zijn hand gleed even over zijn kin, waar hij eerder haar lippen had gevoeld. Dat had hem ook verward. Heel erg verward. Maar hij had toch ook haar vingers en haar voorhoofd gekust? Wat was het verschil? Alles en tegelijkertijd niets. Het bracht hem helaas alleen maar meer in verwarring.

Heel even had ze kunnen slapen, een twintigtal minuten ongeveer. Meer niet, nu lag ze alweer te draaien en te keren in het bed dat minder doorweekt was dan eerst, nou ja, haar kleren dan. Helaas nog niet volledig, maar het was al een verbetering. Ze zouden alleen nog maar verder opdrogen. Ze was wel nog steeds even zwak, twintig minuten slapen haalde helemaal niets uit. Het zou nog wel even duren voor ze weer helemaal op kracht gekomen was. Een paar dagen, een week, twee weken. Ze zag wel. Tijd was iets onbestaand hier. Niet dat ze ooit zoveel om tijd gegeven had hoor, het viel alleen op dat hier nooit over tijd gesproken was. Geen "morgen" geen "eeuwigheid". Deze twee lagen ver uit elkaar en misschien had ze morgen over het hoofd gezien, maar voor zover ze zich kon herinneren had Roy nooit over tijd gesproken. Ze haalde haar arm onder het laken vandaag. Soft as water. Water. Maakte deze tatoo nog eens zo toepasselijk. Straks had elk woord nog een aparte betekenis. Dan was het één zin met zo'n tien betekenissen. En alleen zij zou het weten. En Roy, misschien. Maar die zou het met verloop van tijd weer vergeten. Tijd. Hoe laat zou het zijn? Ze had werkelijk geen idee, het kon al nacht zijn. Alle ramen waren zo dik dat je het verschil niet kon merken of er waren er gewoon geen. Ze draaide zich nog een keer om, slaakte een zucht toen de kleding weer aan haar lichaam bleef plakken en besloot om daarna de grootste stukken uit te trekken, haar trui, broek en sokken. Meteen een hele verbetering, zo konden die dingen ook sneller drogen. En de dingen die ze nu nog droeg ook.