Roy ft. Nimue

Ze trok de koffer met een beetje moeite de trap op. Niet dat ze verwacht had dat Roy haar zou helpen, vond ze ook niet erg. Toen ze op de slaapkamer kwam grijnsde ze even, veel rommel. Heel veel rommel zelfs. Ach, kon ze straks misschien wel weer opruimen. Ze ritste haar koffer open, legde het stapeltje kleren in zijn kast en legde de andere spullen op het nachtkastje, sommigen daarin. Daarna deed ze de koffer weer dicht en zette ze deze tegen de muur aan. 'Zal ik deze rommel anders even opruimen?' Ze had eigenlijk geen idee waarom deze er lag, toen zij hier was, was het niet rommelig geweest. Toen lag alles redelijk netjes. Nou ja, ze wist natuurlijk ook niet wat er in die periode geweest was. Ze wist zelfs niet eens wat er met haar geweest was. Ze ging op het bed zitten, wachtte zijn antwoord af en keek de kamer rond. Nog steeds dezelfde als zes maand geleden, nog steeds de plek waar ze lag toen ze op het randje van de dood gebalanceerd had. Zou hij het vergeten zijn? Misschien. Het was het begin van alles. Nou ja, niet helemaal. Ongeveer. Het had de aanzet wel gegeven. Toen hij haar vast had gehouden, spijt had. De zwarte lijnen op zijn borst die hij er helemaal in de war had opgezet. Nee, hij zou het vast niet vergeten zijn. Het was misschien op de achtergrond geraakt, verloren gegaan in de wirwar van gedachten, maar weg zou het niet zijn. Natuurlijk dacht hij heel anders na dan zij dat deed, maar herinneringen zoals die... Nee. Dat kon niet vergeten worden.

Krijg 'm niet voller :S

Hij schudde zijn hoofd. Nee, het was niet nodig. Zou hij wel opruimen. Straks. Het zou raar worden, nu. Nu ze hier was en hij haar niet vasthield, nu ze er ook vandoor kon als ze dat wilde. Nu hij haar vrijheid gaf. Anders dan het was. Geweest was. Moeilijker, dat zeker. Alles. Hij wist niet eens of hij het kon, of hij het überhaupt vol kon houden. Nog nooit had hij iemand zo dichtbij zich durven houden en eigenlijk durfde hij het ook nu niet. Gevaarlijk. Hij hoefde maar even zijn zelfbeheersing te verliezen en het was voorbij. Voor Nimue dan, voor hem niet. Niet dat het lang zou duren voordat hij er achteraan ging, in dat geval. Wacht, niet over denken. Hij schudde zijn hoofd opnieuw. Weg gedachten. Terug naar het verleden, waar alles makkelijker geweest was. Of ja, makkelijker? In flitsen zag hij dingen die hij eigenlijk niet hoefde te zien. Nimue, bijna dood. Geëlektrocuteerd. Met water erbij en zo. Toen had hij spijt gehad, veel spijt. De kleine vogel, die hij toen niet had willen kooien. Maar toen hij haar had laten vliegen, keek hij iedere dag naar de hemel, op zoek naar een teken dat ze er nog was. Vandaag was ze weer terug komen vliegen, terug thuis. Zijn thuis, wat nu ook haar thuis was. Voor zo lang het duurde. Hij wist hoe gevaarlijk was en hoe problematisch het zou kunnen worden, maar sloot het uit. 'Dat ruim ik zo wel op, wat wil je doen?' Afleiden. Vervelen was niet handig, onnodig. Hoewel ze zich waarschijnlijk wel vaker zou vervelen, tenzij ze dingen wist te vinden om te doen. Hij zou het ook niet lang volhouden, bij haar blijven. Zelfs niet als hij het wilde met zijn hele hart, wat het geval was. Zelfs dan zou hij het niet kunnen. Vervelen was niet goed.

'Ik heb je wat beloofd,' mompelde ze toen ze naar haar bladmuziek liep, daar de eerste meenam en Roy's hand nam. Zachtjes trok ze hem mee de trap af, de woonkamer in. De piano, nog steeds dezelfde piano. Ze glimlachte, liet zijn hand los en liep erheen. Plaatste de bladmuziek op de juiste plek en wachtte tot Roy dichter zou komen. Ze wist niet hoe hij er op zou reageren, of hij het fijn zou vinden. Moest wel, hij vroeg het. Ze moest het beloven. Kon niet anders. Wacht. 'Zal ik het je leren?' vroeg ze. Misschien wilde hij dat wel, iets bijleren. Ze wist namelijk niet of hij het al kon of niet, de stem had hij. Zou hij een instrument spelen? Was mogelijk, maar piano en zijn stem zouden de perfecte combinatie zijn. Of hij zou zingen en zij spelen, was ook mogelijk. Maar als hij haar weer beu zou zijn, als hij echt iets anders nodig had, zou hij zichzelf toch kunnen begeleiden. Natuurlijk was dit een nare gedachte, helemaal zelfs. Maar het kon gebeurden en ze kon er maar beter op voorbereid zijn. Ze glimlachte zwakjes, schudde kort haar hoofd en keek toen weer naar de toetsen. Ze had gedacht dat het wel makkelijker zou gaan, om eerlijk te zijn. Het voelde zelfs weer een beetje onwennig. En ze wist niet of het aan hem lag of aan haar of aan de hele situatie. Haar hoofd vloeide leeg. Alles voelde leeg. Was het misschien omdat er zoveel was gebeurd vandaag? Dat was een mogelijkheid, kon een verklaring zijn. Maar toch. Het bleef vreemd. Ze keek weer zijn kant op, zag de lijnen weer. Mooie lijnen. Zij had ook lijnen, letters, op haar arm. Had hij gezet. En toen ze weg was geweest, hadden deze haar altijd aan hem laten herinneren. Dat was niet vreemd geweest, iedereen had er naar gevraagd. Zij had altijd moeten liegen, want verraden zou ze hem nooit. Dat wilde ze niet eens. Zou ze nooit doen, want als je van iemand hield, deed je dat niet.

Hij liep met haar mee, liet zich gewillig meeslepen. De trap af, de gang door, de woonkamer in, waar de piano stond. Hij had hem niet meer aangeraakt, hij had het ding sowieso nooit aangeraakt. Geen piano voor hem. Hij wilde dat zij speelde, dat zij de toetsen indrukte. Haar smalle vingers moesten de toetsen bespelen en het moest makkelijk lijken, zo simpel dat iedereen het kon. Dus hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij het wilde leren. Nee, hij wilde het niet leren. Hij zou wel zingen. Neuriën. Of zo. Nee, hij wilde het niet leren. Nimue moest spelen, alleen dan was het goed. Iemand anders die speelde zou het alleen maar lelijk maken. Hij kwam wel dichterbij staan, hij kon de letters op haar arm nu goed lezen en glimlachte. Ze had de tatoeage goed onderhouden, dat wel. Hij was nauwelijks vervaagd. Zijn vingers gleden over die huid en hij ging op zijn hurken zitten, waardoor zijn lippen op gelijke hoogte kwamen met de tatoeage. Zacht kuste hij de huid, waarna hij weer opkeek. In haar ogen. 'Speel voor me,' fluisterde hij zacht. Smekend. Hij kwam voorzichtig weer overeind, keek naar de bladmuziek. Er zat ook een tekst bij, maar hij kende het niet. Besloot dus om maar niet in te vallen. Hij kon geen noten lezen, had hij nooit geleerd. Hij zong op zijn gehoor, niet op zijn notenvaardigheid. Die had hij namelijk niet en daar kon hij prima mee leven. Hij wel. Over het algemeen. Nu wilde hij dat Nimue zou spelen, dan zou hij daarna de tekst kunnen plaatsen. Hij wilde haar horen, haar smalle, sierlijke vingers op de toetsen. Hij had dat geluid gemist.

Ze glimlachte zacht, keek naar de bladmuziek voor zich en zette haar vingers op de toetsen, begon te spelen. Het deuntje vormde zich, alsof het rechtstreeks van het blad zelf kwam. Lage tonen, hoge tonen. Allemaal volgden ze elkaar op en vulden ze de hele ruimte. Vulden haar oren en wellicht ook die van Roy. Zou hij nog muziek gehoord hebben sinds zij weg was geweest? Zou iemand anders gespeeld hebben? Nee, ze wilde er niet aan denken. Hij vroeg het aan haar, smeekte bijna. Het was wel goed zo. Hij had het gemist, dat was duidelijk geweest. En hoe hij zich nu voelde? Dat kon ze niet weten, Roy had bijna altijd een neutrale uitdrukking. Hij toonde geen gevoelens. Maar hij vertelde wat hij dacht en dat was prima. Voor haar was het lang geleden geweest om te spelen, het was wennen geweest. Maar het beviel haar prima, zeker omdat het Roy was die het haar gevraagd had. En zij had het beloofd. Af en toe week ze af van de originele noten, verzon ze zelf nieuwe stukken. Dat was eigen, anders zijn. Door op Roy te vallen was ze anders geweest, door andere noten te spelen. Alles wat ze deed week af van wat mensen haar opdroegen en ze vond het alleen maar fijn. Omdat dit meer met zich meebracht, omdat dit anders was. Herinnerde ze zich nog de noten die ze voor het eerst gespeeld had hier? Het deuntje dat toen iets had veroorzaakt? Ja, ze dacht van wel. Haar vingers namen een ander ritme aan, het voelde bekend. Zou Roy het nog kennen? Zou dit deuntje nog cirkelen in zijn spiraal van gedachten? Ze hoopte van wel, het was namelijk iets wat veel veroorzaakt had. Het had knoppen omgedraaid, zowel bij hem als bij haar. Zijn reactie had bij haar dingen uitgelokt. En nu kwam het allemaal terug. Het was onmogelijk dat hij het vergeten was, het kon niet zijn. Het klonk precies hetzelfde. Na al die tijd.

Hij sloot zijn ogen, luisterde naar de muziek. Wil om mee te neuriën op de klanken, had hij niet. Hij luisterde slechts, hoorde stukken die hem bekend voorkwamen en stukken die hij nog nooit eerder gehoord had. Muziek, lieflijke klanken. De piano was na zes maanden nog steeds perfect gestemd en alles wat Nimue speelde klonk prachtig. Alles. Zelfs toen klanken door elkaar begonnen te lopen en er een andere melodie klonk. Een andere melodie, maar iedere toon, iedere noot, stond in zijn geheugen gegrift. Een andere melodie. Hij opende zijn ogen, voelde hoe de haartjes op zijn armen overeind gingen staan. Een andere melodie. Flitsen. Een half jaar geleden. Melodieën. Precies hetzelfde hoorde hij nu weer, de schone klanken van de piano. Nimue, die speelde alsof ze dit iedere dag gespeeld had, een half jaar lang. Maar dat kon niet, dat kon niet. Hij merkte dat hij nog steeds doodstil stond te luisteren, niet wist wat te doen. Dit waren andere klanken dan hij verwacht had, andere klanken dan waar hij op voorbereid was. Niet op voorbereid, nu wist hij niet wat hij moest doen. Nimue, die speelde en ervan genoot. Hij, die slechts luisterde. Zwijgend. Wat moest hij anders doen? Iedere beweging die hij maakte zou iets kunnen laten gebeuren, iedere stap die hij zou zetten kon een valse noot opleveren. Dat wilde hij vermijden, hij wilde slechts luisteren. Alleen luisteren naar wat ze speelde, naar de muziek van een halfjaar geleden. Hij genoot ervan en zij ook, dat wist hij zeker. Klanken die hij had opgesloten ergens diep vanbinnen en nu tot uiting kwamen.

Nog een aantal toetsen, daarna niets meer. 'Ik ben blij dat ik mee mocht, de afgelopen zes maanden waren...' Nee, ze zou zwijgen. Niet terugdenken aan de maanden waarin ze alleen was geweest, zonder Roy. In plaats daarvan stond ze op, streelde zacht Roy's wang. Alles hier was nog precies hetzelfde. Niets had hij veranderd aan deze plek en dat beviel haar. Een zachte kus op zijn lippen, ja, ze hield nog steeds van hem. Dat zou nooit veranderen. Ze glimlachte vrolijk toen ze zijn lippen weer losliet. Voor haar was dit een perfecte plek, een perfecte persoon. Zou dat ooit veranderen? Nee, vast niet. Misschien was dit zijn kant wanneer hij bij haar was, had hij die bij niemand anders, maar dat maakte haar niet uit. Ze hield van hem, hij van haar. Hoopte ze, nee, ze wist het. Anders zou dit nooit geweest kunnen zijn, dat ze hier nu op deze manier zaten. Bij elkaar. Zou daarnet nooit plaatsgevonden hebben. Ze glimlachte nog een keer. Zou hij weten hoe geweldig ze hem vond? Alles aan hem? Hoe hij was, wat hij deed? Nou ja, wat hij deed wanneer hij bij haar was. De andere dingen hoefde ze niet te weten, dat maakte haar niet uit. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ze. Oprecht, ze had hem echt gemist. Ach, had hij vast al gemerkt. Was niets nieuws. Maar toch, ze moest het zeggen, bekennen. Opbiechten. Ze wilde zichzelf ervan verzekeren dat hij het ook wist. Maakte niet uit wat hij nu zou zeggen, haar dag was compleet. Vandaag was een dag dat ze zou koesteren, na zes maand mee mocht maken. De dag dat ze weer tot leven kwam, vrolijk was. Vrolijk zou blijven, zolang ze bij hem was. Hij van haar hield. Ze zou hem niet loslaten, niet meer. Ze wilde niet meer weg, nooit. Misschien kon ze dit wel één van de mooiste dagen uit haar leven noemen, ja, misschien was dat wel mogelijk.

Het was een trieste glimlach, een trieste glimlach die rond zijn lippen speelde. Klanken die hem aan dingen herinnerden, dingen die hij eigenlijk niet wilde zien. De goede dingen, maar ook de slechte dingen. De pijn die hij haar bezorgd had. Als hij niet zo gevoelloos of zo koud geweest was, hadden er waarschijnlijk druppels zout vocht over zijn wangen gelopen. Maar hij was wel gevoelloos en koud, negen van de tien momenten. Nu ook. Hij beantwoordde de zachte kus die ze op zijn lippen drukte, legde zijn armen zelfs om haar heen. Sloot zijn ogen, luisterde naar haar woorden. Ze was blij hier te zijn, hoewel ze wist dat hij niet te vertrouwen was. Daarvoor had hij haar weggestuurd. Hij wilde haar geen pijn meer doen, maar verlangen naar haar was groter dan de kracht om haar weg te duwen. Hij kon het niet, hij wilde haar zo dicht bij zich houden. Hij zou haar nooit weg kunnen sturen. Nooit. Nu niet meer, daarvoor was de wil haar dicht bij zich te houden te groot. Hoe het uit zou pakken? Hij wist het niet. Maar hij had haar gemist, net zoals zij hem had gemist, aan haar woorden te horen. 'Ik jou ook, meer dan ik ooit had gedacht dat ik iets kon missen,' antwoordde hij op haar woorden, hoewel de zin die hij sprak slechts een vage fluistering in ijle lucht leek. Hoorbaar, maar zo snel vervlogen dat het bijna een droom leek, hoewel het oprecht de waarheid was. Hij was blij met haar bij zich en tegelijkertijd was hij doodsbang dat hij haar iets aan zou doen, zijn logische denkvermogen zou verliezen. Hij zag zichzelf ervoor aan.

Als ze hem goed begreep, had hij haar echt gemist. Vragen hoopten zich op, vloeiden uit haar mond alsof het niets was. 'Waarom ben je me niet komen zoeken? Heb je niets achtergelaten, zodat de kans groter werd dat ik je ooit terug zou vinden?' vroeg ze. Antwoorden, dat wilde ze. Duidelijkheid, over alles. Ja, waarom kwam ze nu mee? Wist ze zelf ook niet, misschien omdat het nu een goede moment vond om te vragen. Het zich af te vragen. Of ze antwoord zou krijgen, wist ze niet. Het was nog steeds Roy, onvoorspelbaar. Al vertrouwde ze hem. Alsof het vragen waren die een stem hadden gekregen, fluisterden ze ze in haar oor. Onlogisch, ze was onlogisch bezig. Kwam het omdat ze zich gelukkig voelde, of werd ze gek? Gek van liefde, van geluk. Ze wist het niet, hoefde ze ook niet te weten. Niet op dit moment, enkel antwoorden op haar vragen, die zonet uit haar mond gekomen waren. Klanken, onzekerheid. Ze voelde zijn arm om haar heen, glimlachte zwak. Hij had haar gemist. Waarom had hij er dan niets aan gedaan, wat was zijn reden? Was hij bang geweest, om haar iets te doen? Dat er iets zou gebeuren? Nee, niet nog meer vragen. Deze twee waren al genoeg, als hij hier al antwoord op wilde geven. Hoopte ze. Ze beet even kort op haar lip, maar schudde daarna meteen haar hoofd. Nee, ze mocht niet zo denken, niet zo in de war zijn. Gewoon een antwoord afwachten, dan zou het wel duidelijk worden. Wat hij voor ogen had, wat zijn plannen waren. Wat hij wilde. Wat zij wilde, wat haar plannen waren. Ze zouden wel een oplossing zoeken, of net niet. Het gewoon zo laten. Alles was voor haar perfect, zolang hij maar de Roy was die zij kende. Wilde kennen, voor altijd. Maar niemand anders zou dat mogen, hij hoorde bij haar en misschien was dat een egoïstische gedachten, maar ze wilde hem niet delen, zou hem niet delen. Hij moest bij haar blijven, tot het eind der tijden. Haar nooit loslaten, dan zou zij precies hetzelfde doen.

Vragen. Klonken als zweepslagen, verborgen nog meer vraagtekens. Ze vroeg, maar niet genoeg. Hoe moest hij vertellen, uitleggen? Straks schrikte hij haar af, joeg hij haar weg. Zorgde hij ervoor dat ze niet meer bij hem wilde zijn. Hoe mogelijk was dat? Heel erg mogelijk. Geen denken aan. Hij kon het haar toch niet vertellen? Maar dan, het was wel wat ze verdiende. Eerlijkheid. Hoe kon hij tegen haar liegen over zoiets als dit? Dat zou oneerlijk zijn, mocht niet. Hij was haar verplicht te antwoorden en dat wist ze wel. Hij wist het ook. Hoe zou hij het verwoorden? Zacht, aarzelend? Oprecht, hard? Niet? Hoe? Hij drukte haar nog wat steviger tegen zich aan. Niet pijnlijk hard, maar gewoon steviger. Hij wilde haar bij zich hebben. Waarom was hij haar niet komen zoeken? Waarom had hij niets achtergelaten zodat ze hem kon vinden? Het antwoord was simpel, maar o zo moeilijk om te vertellen. 'Ik wilde je niet dichtbij me hebben. Of, dat wilde ik wel. Maar hoe groot is de kans dat ik mijn gedachten, mijn denkvermogen, verlies als ik bij jou ben? Hoe groot is de kans dat ik je pijn doe en dat ik niet meer weet wat ik doe? Ik heb je al eerder bijna vermoord, terwijl ik tegen mezelf had gezegd dat ik het niet meer zou doen. Hoe groot is de kans dat het nogmaals gebeurt?' Hij beet op zijn lip, vond dat hij wel heel veel gepraat had nu. Heel erg veel. Snapte ze wat hij had bedoeld? Wat hij had willen bereiken toen hij haar wegstuurde? Voor haar eigen veiligheid, voor zijn gezonde verstand? Als hij haar wat aandeed, als hij haar ook maar een haar krenkte, zou hij zichzelf verdrinken in spijt. En dat had hij niet gewild, maar haar op afstand houden ging ook niet lukken, dat wist hij nu. Hij wilde haar te graag bij zich houden, voor zo lang zij ook bij hem wilde verblijven. Daar kon hij niets aan doen, hoe had hij zich ook tegen dat onterechte verlangen verzette. Verdiende hij haar? Nee.

Armen nu nog steviger om haar heen, Roy die voorzichtig begon te spreken. 'Het gevaar is er altijd, maar ik vertrouw je. Ik zal je altijd vertrouwen, ik weet dat je jezelf onder controle kan houden.' Haar voorhoofd tegen het zijne. 'Ik weet dat je het kan.' Haar lippen die zacht tegen de zijne drukten, nauwelijks een aanraking te noemen, maar toch. Ze wist dat hij het kon, dat hij zichzelf voldoende in de hand kon houden om haar te sparen. Het was goed, ze geloofde hem, vertrouwde hem. 'Het is oké,' fluisterde ze. Ja, alles was oké. Het zat wel goed. Ze vertrouwde hem. En wat als hij toch de controle verloor? Nee, nee. Dat zou niet gebeurden. Onbestaande. Blindelings vertrouwen in iemand die ze nog maar net terug had, ja, noem haar gek. Het was Roy, hij was ook gek. Twee gekken maken één gek. Halfgek. Nee, wacht. Twee gevallen apart, het was niet logisch wat ze zei, wat ze beweerde. Maar ze vertrouwde hem. Op leven en dood. Nog meer vragen? Nee, de vragen waren weg. Dit was genoeg geweest, voldoende. Meer dan voldoende. Dit was prima geweest, had meteen meerdere vragen op de achtergrond gedreven. Hij wilde haar bij hem, dat was er één van. Goed. Geen zorgen meer, nu niet. Niet nu, later misschien. Voorlopig zat het wel goed, hoefde ze zich nergens zorgen om te maken. Haar vingers duwden zijn mouw omhoog, streelden de zwarte lijnen. Een huid vol inkt, allemaal een betekenis. De meesten dan. Had hij gezegd, had zij onthouden. Ze wist nog veel, alles bijna. Er waren geen zwarte vlekken, herinneringen waren aanwezig, bleven aanwezig. Dingen die ze niet kon uitwissen, was nu ook niet meer nodig. Niet meer. Het was nodig geweest en hoe hard ze ook haar best had gedaan, de herinneringen zelfs een klein beetje laten vervagen, was ook onmogelijk geweest.

Ze zou hem niet moeten vertrouwen, niet na wat hij haar had aangedaan. Hij wist zeker dat het kleine litteken in haar pols nog niet verdwenen was, dat ze nog steeds heel goed voelde hoe de stroom op haar huid gevoeld had. Ze zou hem niet moeten vertrouwen en toch deed ze dat. Stom van haar, maar tegelijkertijd... lief. Heel lief. Hij... zijn gedachten werden onderbroken door de lippen die die van hem streelden, de vingers die over de zwarte inkt op zijn huid gleden. Hij pakte de hand die ze niet gebruikte om zijn arm aan te raken, kneep er zachtjes in. 'Beloof me één ding,' begon hij voorzichtig, 'mocht het ooit fout gaan, ren dan weg en kom hier niet meer terug.' Als het fout ging. Als ze dan überhaupt nog kon lopen. Nee, niet aan denken. Hij moest alleen duidelijk maken dat ze dan weg moest wezen. Dat hij niet te vertrouwen was, hoewel ze dacht dat hij dat wel was. Ze moest weggaan als hij gek was, haar iets aan wilde doen. Anders zou hij daarna zichzelf wat aandoen. Nee, dat zou hij sowieso. Als hij haar op welke manier dan ook pijn deed, of als zij wegging, zou hij zichzelf sowieso wat aandoen. Zijn stembanden uit zijn lichaam snijden, zodat hij nooit meer kon spreken. Of gewoon zijn huid afschuren, was ook een oplossing. Hij kon een mes in zijn hart steken, dan was hij er tenminste van af. Nee, als hij Nimue pijn deed, dan moest hij lijden. Mocht hij zich het niet gemakkelijk maken. Wacht, stop. Niet over nadenken, niet nu. Dat zou de situatie toch niet verbeteren, niemand zou er blij van worden. Hij moest ervan uit gaan dat hij het kon, dat er niets zou gebeuren. Dat kon hij, daar vertrouwde zij op. Dat vertrouwen moest hij niet breken, niet kapot maken. Ze vertrouwde hem, dan moest hij zichzelf vertrouwen. Nimue telde, hij niet. Zonder haar was er namelijk niets dat het leven waard was.

Ze voelde zijn ruwe, koude hand op haar arm. Woorden die als schuurpapier langs haar gedachten gingen. Als hij haar wat aandeed. Hij dacht erover na. Ze moest het beloven, dat ze weg zou gaan. Weg bij hem. 'Maar,' begon ze, waarna ze in de ogen van de jongen keek. Nee, ze moest het beloven. Dat wilde hij, hij wilde zekerheid die zij hem moest geven. Ze keek even omlaag, plaatste haar hand tegen zijn buik. 'Ik beloof het,' fluisterde ze zachtjes. Ze beloofde het, weglopen. Van hem, voor altijd. Omdat hij het wilde, hij haar geen pijn wilde doen. Nee, het zou niet gebeuren, maar toch beloofde ze het. Liegen? Nee, nee. Liegen kon je het niet echt noemen, wel dan? 'Maar je gaat me niets doen, dat weet ik zeker,' aarzelde. Haar hand gleed zachtjes naar boven, bleef op zijn borst liggen. Een onregelmatig kloppend hart. Haar andere hand legde ze tegen zijn kaak aan, de ruwe haartjes op zijn gezicht prikten tegen haar handpalm, maar zelfs dat kon haar gestolen worden. Ze hoorden bij Roy, maakten hem tot wie hij was. Wat hij was geweest. Ze had het beloofd, weg te gaan bij hem wanneer zijn stoppen doorsloegen. Ze had beloofd om weg te gaan, hoe veel ze ook van hem hield, hoeveel ze van hem zou houden. Beloftes mochten niet worden gebroken, maar ze vertrouwde hem. Wist dat deze beloftes nooit ingehuldigd, maar ook nooit verbroken zouden worden. Alles zou goed zijn, prima. Zoals het zou moeten, niet meer, niet minder. Nou ja, natuurlijk bestond het perfecte leven nooit, maar zij had haar lading wel al gehad, hij had er spijt van. Zij was al een keer weggegaan en hoe zijn slaapkamer er aan toe was geweest... Nee, nee. Niet meer denken, het zat goed zo. Meer dan goed, prima. Er zou niets meer gebeuren waardoor zij hem zou moeten verlaten, achterlaten. Kon niet, ook al moest ze het beloven. Het was niet mogelijk. Zij zou er voor zorgen, hij ook. Ze vertrouwde hem, overal, altijd.

Het maakte dat zijn hart een stukje lichter voelde. Ze had het beloofd. Ze had het beloofd, dus het was goed. Het zou goed komen, ze vertrouwde hem maar zou wel weggaan wanneer hij over de scheef ging. Dat was goed, maakte dat hij zich wat beter voelde. Dat hij zich weer op haar warme aanwezigheid kon richten, die hem kalmeerde. Kleine, lieve Nimue. De vogel. Het meisje met de zilveren vingers. Duizend namen kon hij haar geven, maar die veranderden niets aan het feit dat ze de enige was waar hij zijn hart mee wilde delen. De enige aan wie hij zijn hart zou willen geven. Figuurlijk, dan. Hij wilde haar geen vies en bloederig orgaan aanbieden. Dat kon ook niet, dat was te erg. Wilde hij haar niet aandoen. Zou hij haar niet aandoen. Hij zou haar niets aandoen, dat had hij zichzelf beloofd. En aan haar kon hij het niet beloven, omdat er geen zekerheid was. Toch zou hij willen dat hij het kon en hij zou er alles aan doen om het niet te laten gebeuren. Dat wist ze vast wel. Haar zachte, zilveren vingers tegen zijn borst, tegen zijn kaak. Hij, die iets naar haar toe boog, zijn lippen tegen die van haar drukte. Niet dwingend. Niet angstaanjagend. Een normaal mens zou het als lief omschrijven. Hij noemde het een wonder. Een evolutie. Iets wat hij nooit had gedacht te kunnen, te willen. Een wonder. Nimue was een wonder, een klein maar geweldig wonder. Het meisje uit duizend dromen. Namen, te veel namen. Hij moest haar geen namen geven, dat was nergens voor nodig. Ze was Nimue, zijn Nimue. In zijn hart gegraveerd, net zoals ze tekeningen op zijn huid gebrand leken. Nimue. Hoeveel verschillende woorden waren er om haar te omschrijven? Duizend. Duizenden. En allemaal positief, geen enkele negatief. Nee, ze was geweldig. Ze waren als Ying en Yang. Twee zijden van hetzelfde leven. Duisternis en licht. Roy en Nimue. Zo verschillend. En toch was er een chemie. Iets wat er niet zou moeten zijn, eigenlijk. Hij zuchtte, liet haar lippen zachtjes los en drukte haar weer tegen zich aan.

Ze beantwoordde zachtjes zijn lippen, waarna ze glimlachte toen hij haar weer dichter tegen zich aan trok. Ze liet haar vingers naar zijn rug glijden en liet deze daar ook liggen, waarna ze een tijdje in zijn ogen staarde, nog steeds met dezelfde glimlach. Alsof deze erop was geplakt met lijm die je niet weg kreeg. En dan was ook zo, alleen niet met lijm. Ze kreeg de glimlach niet weg, niet nu ze hier met Roy was. Niet zolang ze bij Roy zou zijn. Niets zou die glimlach wegnemen. Toen ze zachtjes over zijn rug begon te strelen, merkte ze dat ze duidelijk de verschillende botten in zijn lichaam kon voelen en toen ze net zijn wang had gestreeld, had ze de verschillende, prikkende haartjes opgemerkt. Ruwe kenmerken, die hem maakten tot wat hij was. Een ander zou het misschien vies vinden, onaantrekkelijk, maar het hoorde bij Roy en zij hield van zijn totaalpakket, van alles wat hij had en van alles wat hij deed. Ze had hem weer terug. Nog maar net en het voelde al een eeuwigheid. Alsof ze hem nooit kwijt was geweest. Ja, het was vreemd. Een beetje vreemd, maar het maakte niet uit. Niet nu. Nooit. Ze had hem terug en dat was het voornaamste. Het was eigenlijk wel heel raar geweest, hij was op zoek geweest naar een slachtoffer. Dat zou haar moeten doen huiveren hebben, maar dat deed het niet. Waarom niet? Een verklaring kon ze niet vinden, misschien omdat ze wist wie Roy was, wat hij deed. En zij vond het... Wat vond zij, het niet erg? Nee, ja, nee. Ze wist het niet. Hoefde het niet te weten. Zij kende een andere Roy, een betere Roy. Had nog een andere Roy leren kennen, vroeger. Maar bang was ze niet. Niet meer. En bang wilde ze niet meer zijn. Voorzichtig liet ze de jongen los, ging van zijn schoot af en stond toen voorzichtig op. Liet haar blik op het kruisje op zijn pols vallen, waarna zij een blik op het hare wierp. Nee, ze was niet meer bang.

Hoe intens gelukkig kon een mens zijn? Hij wist het niet, maar wat hij wel wist, was dat hij meer geluk bereikte dan menigeen ooit in zijn leven zou voelen en dat terwijl hij het eigenlijk niet eens verdiende. Want hij was slecht, een misdadiger. Een moordenaar. Nimue wist dat, ze was al twee keer zijn slachtoffer geweest. Eigenlijk wel vaker, maar dat liet hij maar achterwege. Ze wist wat hij deed en toch was ze hier, haar lichaam dicht tegen het zijne en haar vingers die over zijn rug streken. Nimue. Het vogelmeisje, het meisje dat hij niet verdiende, maar toch hier was. Hij hield van haar, zielsveel. En ergens hoopte hij dat zij ook van hem hield. Nee, hij hoopte het niet. Of ja, hij hoopte het wel, maar wist het ook wel zeker, eigenlijk. Wie anders zou bij hem in de buurt komen? Hij verafschuwde zichzelf voor wat hij haar aan had gedaan en toch was zij hier. Nimue. Hij glimlachte, volgde haar blik toen ze overeind kwam. Het kruisje op zijn pols. Daarna hetzelfde kruisje, maar dan in de huid gekerfd, op haar pols. Zijn eerste misdaad tegen haar. Nimue. Pijn die ze niet verdiend had, pijn die ze nooit zou verdienen. Maar ze was hier, ze was hier verdomme! Hij en zij waren hier, samen. Hij wilde niet dat ze bang voor hem moest zijn en hij wilde geen bedreiging voor haar vormen, maar zo was het nu eenmaal en hij kon er niets aan doen. Geruisloos kwam hij overeind, streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Ik ga boven opruimen, vermaak jij je maar een halfuurtje.' Alles stond tot haar beschikking, mocht ze dat willen. Als ze er echt trek in had, mocht ze zelfs de zolder bezoeken, waar hij sinds de laatste keer niet meer geweest was, toen hij na een woedeaanval Nimue geëlektrocuteerd had. Nog meer slechte herinneringen, maar dat kon hij op zich wel achterwege laten. Hij liep de trap op, naar boven. Liet Nimue, de vogel, achter in zijn woonkamer en had moeite om zijn kamer in te gaan, waar het een wirwar was van verwaarlozing. Waar moest hij mee beginnen? Met de spullen die weg konden. Eerst die allemaal bij elkaar doen, dan kon hij daarna de dingen die niet weg mochten, uitzoeken. Hij begon bij de kast en pakte direct een stapeltje oude kleren op, die een aantal maanden onaangetast hier hadden gelegen. Van Nimue, uit de eerste tijd dat ze hier geweest was. Nee, die mochten zeer zeker niet weg. Zorgvuldig borg hij ze weer op.

Ze knikte even, ze kon zich wel bezig houden, een half uurtje was niets vergeleken met de zes voorbije maanden. Zes verschrikkelijke maanden die langer hadden geduurd dan ze had gewild. Een halfuurtje was niets, in dit geval. En ze was in zijn huis, dat slechts een beetje rommeliger was dan het eerder was geweest. Ze kon er Roy in herkennen, dat was goed. Dat was waarom dit huis meer aanvoelde als een huis, haar huis. Ongeveer. Een halfuurtje dus, kwam wel goed. Ze zag nog net hoe Roy de trap op glipte en glimlachte even, waarna ze zich op de bank liet vallen, het materiaal waaruit het bestond voelde goed aan, ze was echt oprecht blij om hier weer te zijn. Bij Roy. Nee, ze zou niet meer gaan als hij het wilde. Nooit meer. Ze had zelf gezien wat daar van geworden was, het was nadelig geweest voor zowel hem als haar. Nou ja, ze had het ongeveer aan hem gezien, aan dit huis. Aan zichzelf had ze het gewoon gemerkt, ze was er zelf bij geweest. Haar vingers streelden over de rand van de bank, merkten de kapotte deeltjes op. Ruwe deeltjes, net zoals Roy ruwe deeltjes had. Nee, ze ging hem niet vergelijken met een bank. Dat was... Vreemd, onlogisch. Vooral onlogisch. Hij was duizend keer beter dan de bank waar ze nu op lag, hij was beter dan alles. Echt alles. Een halfuurtje. Oké, misschien was het wel lang. Gewoon omdat ze bij Roy wilde zijn, na al die tijd weer even. Ze glimlachte, zuchtte zachtjes en kwam weer overeind, liep naar de verschillende voorwerpen in het huis toe. Rondjes lopen, wachten tot Roy klaar was boven. Hier blijven en Roy rustig zijn ding laten doen, hij zou vanzelf wel naar beneden komen en ze wilde hem niet storen. Nee, ze wilde hier zijn zonder hem lastig te vallen. Zonder het risico te lopen dat hij haar weer weg wilde hebben, al had het vorige keer misschien wel anders in elkaar gezeten.

Een halfuur opruimen leek dan wel niet zo lang, dat was het wel wanneer het mooiste van het gehele heelal beneden zat. Hij had de tijd wel nodig hoor, daar niet van. Het duurde wel eventjes voordat zijn kamer weer toonbaar was een aangezien dat toch de ruimte was die het meeste onder hem te lijden had gehad, besloot hij dat het verder wel weer goed was toen hij die ruimte eenmaal weer leefbaar gemaakt had. Het grootste gedeelte van de rotzooi verdween en hij verliet de bovenverdieping, op weg naar beneden. Beneden zat Nimue en dan wilde hij geen tijd boven gaan verspillen, simpelweg omdat dat in vergelijking met beneden totaal niet interessant was, tijdverspilling dus. Hij verliet de trap en kwam de woonkamer weer binnen, waar hij verveeld naar de spullen zag kijken die ze eerder ook al had gezien. Hij had namelijk niets veranderd, hij had nauwelijks tijd aan de woonkamer besteed. Wel nu hoor, want zij stond in het midden van de ruimte en had hem niet gezien, wat betekende dat hij geruisloos naar haar toe kon bewegen en zijn armen om haar middel kon slaan, om een zachte kus in haar hals te drukken. Het halfuurtje was voorbij en zijn kamer was weer grotendeels toonbaar, dus hij kon best even genieten van haar aanwezigheid in het huis, die hij maandenlang had moeten missen. Natuurlijk was dat zijn eigen schuld geweest en hij had er dan ook niet heel veel spijt van, het was voor haar eigen veiligheid geweest en die ging voor hun eigen wensen. Of ja, zo was het geweest. Sinds heel kort was dat veranderd en kon hij haar niet zomaar loslaten, ze moest bij hem blijven en het maakte niet uit dat ze gevaar liep, hij wilde haar niet zomaar meer kwijtraken nu. Hij was veel gelukkiger zo en natuurlijk hoopte hij dat zij dat ook was, want dat zou hem nog eens extra vrolijk maken. Hoe gevaarlijk het ook was voor haar en daardoor ook voor hem, hij was gelukkig zo en zij was gelukkig zo, dat was wat nu eventjes telde. Anders niets.

Heel even liet ze een geluidje uit haar mond ontsnappen toen ze Roy's armen om zich heen voelde, maar puur omdat het Roy was, was ze slechts zachtjes geschrokken. Het was typisch iets voor hem om haar te besluipen, geruisloos. Hij had het al vaker gedaan en het bezorgde haar altijd weer de kriebels, op een fijne manier. Of ja, nu toch. Vroeger was een ander verhaal geweest en daar mocht je het woord 'kriebels' wel in de negatieve context trekken. Nee, die tijden waren allang voorbij. Ze geloofde trouwens niet dat Roy opgehouden was met de dingen die hij deed, maar zij had ervoor gekozen om er mee te leven. Ze had een leven met hém gekozen en daar hoorden deze dingen bij. Haar eigen keuze en ze zou het niet anders willen. Ze glimlachte even, waarna ze zich in Roy's greep omdraaide zodat ze naar hem keek. 'Jij,' begon ze, 'vindt het echt leuk om mensen een hartaanval te bezorgden.' Haar stem klonk ietwat plagend, al zou hij wel snappen dat ze het niet gemeen bedoelde. Ze glimlachte ietwat breder, waarna ze haar lippen tegen de zijne drukte en de ruwe haartjes op zijn gezicht in haar huid voelde prikken. Tja, het was vast lang geleden dat hij dat had bijgewerkt, maar voor haar hoefde het ook niet. Roy was Roy, hoe dan ook. Wat prikkende haartjes meer of minder maakten haar echt niets uit. Roy was Roy, altijd. Ze liet haar hand zelfs even langs zijn wang glijden, waarna de ruwe haartjes daar ook in haar hand prikten. Het was een teken dat Roy echt was, hier, bij haar. Of zij bij hem, deed er niet toe. Het was een teken dat hij er niet naar verlangde om haar pijn te doen, maar er gewoon naar verlangde om bij haar te zijn. Hier. Dat hij het ook wilde. Ze keek even omhoog, aangezien ze net iets kleiner was dan hij. Nee, ze wilde niet meer weg.

Hij glimlachte om het feit dat ze hem ervan beschuldigde mensen graag te besluipen, maar ontkende het niet. 'Alleen bij jou vind ik het echt leuk,' mompelde hij zachtjes in haar oor. Ze had zich omgedraaid in zijn armen en nu keken ze elkaar dus ongeveer recht aan, hoewel zij nog altijd kleiner was dan hij. Dat maakte voor hem niet uit en op het moment dat ze haar lippen tegen die van hem drukte, maakte het zelfs nog minder uit. Het was gewoon fijn om haar hartslag te horen, haar lichaam bij dat van hem te voelen en gewoon haar aanwezigheid hier in dit huis, maakte dat het minder duister was. Ze was een lichtje, een sprankje goedheid in zijn leven dat het verkoos om hier te zijn, bij hem. Waarom ze het gedaan had, was hem nog steeds niet duidelijk. Waarom ze bij hem wilde blijven, terwijl er in de wereld honderden, duizenden mannen waren die haar behoeften konden vervullen, misschien zelfs nog wel beter dan hij. Nee, sowieso beter dan hij. Niet dat hij het een ramp vond hoor, dat zou hij nooit vinden. Hij was gelukkig met haar, hij was overgelukkig dat ze hier wilde zijn met hem, dat ze niet bang wegrende, dat ze hem wilde. Hoe hij ook was, wat hij ook deed. Hij vond het wel raar hoor, nog steeds. Nee, niet klagen. Gelukkig zijn. Hij liet haar lippen los, tilde haar zo op dat ze op ongeveer gelijke hoogte naar elkaar konden kijken en legde daarna zijn hoofd in haar nek, gewoon zonder iets te zeggen of verder iets te doen. Hij was blij dat ze er was, dat was het enige feit dat nu telde. Hij was blij, hij was zielsgelukkig en zou haar nooit meer pijn willen doen. Hij kon niks beloven en dat wist ze, maar ze kon blijkbaar leven met dat gevaar. Hij wilde zijn woede, zijn krankzinnigheid, gewoon niet op haar uiten. Niet op zijn kleine vogel. Nee, niet zijn kleine vogel. Nimue was niet zijn eigendom, ze was van zichzelf. Maar hij hield van haar en zou dat altijd blijven doen, wat ze ook besloot wanneer hij zich weer eens niet in kon houden. Het was haar keuze, als zij er gelukkig mee was was het goed. Tot die tijd zouden ze samen gelukkig zijn, hoopte hij.

'Het enige probleem is dat ik jou nooit kan besluipen, want ik wil je wel nog een keer terugpakken,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze weer even glimlachte. Ze voelde haar balans verdwenen, waarna ze merkte dat Roy haar een klein beetje omhoog had getild. Was wel schattig ergens. Ze voelde de ruwe haartjes in haar hals prikken, de temperatuur van zijn lichaam die haar eerst even kippenvel bezorgde, op een fijne manier, maar daarna een fijne aanraking werd. Een meer dan fijne aanraking. Ze sloeg voorzichtig haar benen om zijn lichaam heen, omdat gewoon in de lucht hangen niet echt geheel comfortabel was, en streelde zachtjes over zijn rug. Het waren fijne momenten, deze. De momenten die ze met hem deelde konden gewoon niet anders dan fijn zijn. Of ja, de recente momenten. Nee, de eerdere momenten was ze vergeten. Ongeveer, ze dacht er niet meer aan terug en dat was maar goed ook. Ze wist trouwens niet of hij ooit nog aan die momenten dacht, maar ze hoopte wel dat hij het zichzelf had vergeven. Hij mocht er niet meer mee inzitten, zij had het hem vergeven en het verleden was voorbij. 'Jij ruimt wel snel op, trouwens,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze zijn hoofd uit haar nek haalde en haar twee handen op zijn gezicht legde, waarna ze even glimlachte. Ze drukte haar lippen weer voorzichtig op die van hem, hield zijn steeds zacht zijn gezicht in haar handen. Nee, hij moest zichzelf wel hebben vergeven. Zij had hem vergeven, zonder enige problemen, omdat ze van hem hield. Nu. Toen had ze geen idee wat ze voelde, ze kende hem niet. Niet zoals nu, niet met zijn andere kant erbij. Of gewoon zijn andere kant, één van die dingen. En hij hoefde zich niet zo op te stellen naar de buitenwereld toe, niet als hij dat niet wilde. Ze kon hem niet kwalijk nemen wie hij was, ze wist dat hij niet kon veranderen, niet zou veranderen en zij wilde hem niet anders.

Tijd speelde geen rol in hun leven. Ze leefden, ze hadden tijd. Hij wist niet hoeveel weken er verstreken, hij was namelijk in een soort roes beland die de rest van zijn leven aan mocht houden. Zijn leven was namelijk grandioos veranderd op het moment dat Nimue weer bij hem was komen wonen en dan wel op een goede manier, hij was gelukkig en hij geloofde dat zij dat ook was. Het was zelfs zo ver gekomen dat hij de kelder opgeruimd had, maar dan ook echt opgeruimd. Het grote arsenaal aan martelvoorwerpen was verdwenen en was nu veel meer een normale kelder, hoewel de duistere kast met een groot slot nog altijd terug deed denken aan de tijd dat de spullen die het ding nu verborg, door de ruimte verspreid waren. Soms kwam hij er nog wel eens, dan zat hij op de trap en staarde hij gewoon de ruimte door. Niet vaak, meestal was hij te druk met het meisje dat nu de lichtbron van zijn leven vormde om terug te verlangen naar tijden die duisterder geweest waren. Nee, hij was hier alleen als zij nog sliep en hij al wakker was. Dit was nu ook het geval, maar hij sloot de ruimte al weer af voordat hij haar voetstappen op de trap hoorde. Het verleden opnieuw afgesloten, zoals hij al duizend maal eerder had moeten doen. Een trieste glimlach speelde rond zijn lippen, waarna hij naar de keuken liep. Hij miste het niet hoor, het ging allemaal veel beter op deze manier. Zijn leven leek helderder, zelfs al leefde hij in een roes van geluk. Met Nimue. Altijd met haar, hij wilde niet anders meer en was gelukkig dat alles goed leek te gaan. Alles ging ook goed, er waren geen dingen meer fout gegaan sinds ze bij hem woonde. Het huis leek een stuk warmer, gezelliger dan eerst en dankzij haar aanwezigheid voelde hij zich ook gewoon meer mens. Natuurlijk was hij vanbinnen nog steeds wie hij altijd geweest was, maar zij wist dat in hem te onderdrukken zonder dat het hem stoorde. Ze liet hem merken hoe mens zijn eigenlijk voelde, een rare ervaring. Iets dat hij niet op wilde geven. Hij liep naar de keuken, begon dingen op een dienblad te zetten. Een soort van ontbijt op bed, omdat het kon. Niet dat hij zelf 's ochtends ontbeet, maar dat wist ze wel. Zij was degene die wat ging eten. Hij bracht het dienblad met de verschillende etenswaren erop naar boven, naar de kamer waar zij en hij 's nachts samen sliepen.

Ze had lekker geslapen, ja. Zoals altijd, al was dit bed niet meteen het beste. Het bleef gewoon stukken beter dan het bed van thuis, haar vorige thuis. Ze geloofde onderhand wel dat dit nu haar huis was en ze zou het voor geen goud willen missen, eigenlijk. Of ja, het huis op zich wel, maar de herinneringen niet. Zowel de goede als de fijne, want ze maakten allemaal deel uit van dit leven, een leven met Roy. Ze wist wel dat de kelder nu leeg was, ongeveer. Ze was er niet meer geweest eigenlijk, maar dat hoefde ook niet. Als Roy zei dat ze leeg was, dat alle wapens verdwenen waren, geloofde ze hem. Haar vingers tasten naar het figuur naast zich, maar ze liet zich met een zucht weer op het bed vallen toen hij weg was. Ja, hij kon zelfs een bed uit sluipen zonder dat ze het hoorde, al had zij nog niet echt zin om naar beneden te gaan. Wel om Roy te zien hoor, maar ze was nog een beetje moe. Gewoon, omdat ze lekker geslapen had en dat graag nog verder wilde zetten. Ze vroeg zich wel af waar hij mee bezig was, maar ze zou straks wel even naar beneden gaan. Tenzij hij naar boven kwam, nog even. Misschien had hij alleen maar even naar de toilet gemoeten, kwam hij zo wel terug. Het feit was dat ze nooit hoorde wat hij precies deed, de sluwe jongen. Ze glimlachte, waarna ze de lakens iets hoger trok en zich op haar zij legde. Hoe lang was ze nu al hier? Een tijdje, de zomer was voorbij. Winter, dat was het nu. Een koude winter, moest ze eerlijk toegeven. Ze vond het wel leuk hoor, maar aangezien de isolatie hier niet heel optimaal was, kon het hier soms wel koud worden. Ze had een laken en ze had, wanneer deze terugkwam, Roy's lichaam om zich warm te houden. Nou ja, de lakens waren ook prima hoor, maar Roy was misschien net iets leuker. Aangenamer om bij zich te hebben. Ze moest ook zeggen dat ze het contact met haar familie had onderhouden, hen vaker had laten weten dat alles hier in orde was en ze ze spoedig wel een keertje kwam opzoeken, wanneer ze daar zin in had eigenlijk. Ze wilde tijd met Roy doorbrengen, alle tijd die ze had. Al wist ze wel dat het niet geheel logisch was, maar ze hield nou eenmaal van hem op een manier waarop ze nog nooit van iemand had gehouden.

Eenmaal boven aangekomen, hoorde hij aan haar ademhaling dat ze al wakker was en dat bracht een glimlach op zijn gezicht, want toen hij de kamerdeur openduwde was het eerste wat hij zag het tengere figuurtje van Nimue, dat nog in het bed lag met de lakens over zich heengetrokken. Hij zette het dienblad op het nachtkastje neer, ging naast haar op het bed zitten en glimlachte. 'Wakker worden prinses, de zon schijnt al,' fluisterde hij zachtjes en hij drukte een kus op haar voorhoofd. Ze was geweldig, ook als ze hier gewoon onder de lakens lag, zonder verder iets bijzonders te doen. Voor hem was ze altijd bijzonder, daar hoefde ze geen rare dingen voor te doen. Ze was bijzonder, bijzonder dat ze hier bij hem was en geen afkeer voor hem had. Dat ze bij hem wilde zijn, dat ze niet gedwongen was en kon gaan en staan waar ze wilde, maar toch in zijn omgeving wenste te blijven. Dat was een bijzonder ding aan haar, net zoals alle andere dingen die haar bijzonder maakte. Hij hield van haar, ook als ze er zo warrig bij lag zoals ze nu deed, de slaap nog in haar ogen en een gezichtje dat er duidelijk nog niet naar stond om uit bed te komen. Hij zou haar niet dwingen hoor, wanneer ze dat wilde zou hij zelfs zonder tegenstribbelen bij komen liggen. Het tegenovergestelde daarvan zelfs, hij zou zich gewillig aan haar overgeven, naast haar komen liggen en bij haar blijven, zoals hij altijd al deed. Zes maanden was het nu ongeveer, een jaar geleden dat ze elkaar bij toeval ontmoetten. Hij had de precieze datum natuurlijk niet onthouden, maar aangezien het nu al weer winter was, kon het nooit veel afwijken van wat hij dacht. Winter vorig jaar, winter dit jaar. Er was zo veel veranderd, zo veel dingen die niet meer waren wat ze ooit geweest waren. Hij zat nu naast haar op het bed, een ontbijt op een dienblad naast hem op het nachtkastje. Een jaar geleden zou hij dit nooit bedacht kunnen hebben, om eerlijk te zijn. Hij zou het absurd gevonden hebben, onmogelijk geacht hebben. En toch was het gebeurd, was dit de situatie zoals hij was. En hij was er gelukkig mee.

Ze ging overeind zitten toen ze Roy met een dienblad binnen zag lopen, waarna haar glimlach iets breder werd. Een ontbijt op bed? 'Nou nou,' fluisterde ze, waarna ze even op het bed naast zich klopte, als teken dat hij erbij moest komen zitten. Mocht. 'Je sloofde je toch niet te erg uit hé? Een simpel ontbijt beneden was ook prima geweest, maar ik vind het wel heel lief.' Ze nam het dienblad op haar schoot, waarna ze keek wat er allemaal opstond. Het waren ook dingen die zij persoonlijk ook lekker vond, wat betekende dat hij haar wel goed kende. Ze nam een slokje van het sinaasappelsap, waarna ze een stukje brood at. 'Trouwens,' begon ze, waarna ze het stukje inslikte. 'Ik heb eens liggen denken en ik beloofde mijn ouders dat ik zo snel mogelijk langs zou komen, het is namelijk al een tijdje geleden dat ik ze heb gezien en ik zat te denken, als jij jouw ouders ook een keer meeneemt? Dan kunnen ze meteen jou en hen ontmoeten, als je dat wilt dan.' Ze glimlachte even, waarna ze nog een slokje nam. Nou ja, ze wist natuurlijk niet hoe het precies met zijn ouders zat en misschien had hij geen contact meer met ze, maar zij vond het persoonlijk een leuk idee. Korte pijn, eigenlijk. Als ze meteen iedereen zagen. Het maakte haar overigens ook niet uit wat ze over Roy zouden zeggen, want ze was gelukkig met hem en dat wilde ze zo laten, maakte niet uit of ieder ander Roy afkeurde. Ze hield van hem zoals hij was, moesten ze maar mee leren leven. Al waren haar ouders wel redelijk begripvol geweest, was misschien wel een voordeel als het plan ook zou doorgaan. Lag eraan wat Roy wilde, ze begreep het wel als hij liever niet meeging. Ze opende het potje yoghurt, waarna ze dat begon op te eten. Ze vond het echt heel lief dat hij dit gedaan had, ook omdat hij hierdoor nog eens liet merken dat hij echt wist hoe ze was en welke dingen ze graag at en welke niet. Nou ja, hij leek alleen niets voor zichzelf klaar te hebben gemaakt, dus hij mocht wel een schepje yoghurt van haar, stukje brood. Ze wilde wel delen met hem hoor, graag.