Roy ft. Nimue

Hij wilde ook niet meer weg. Niet meer. Niet nu hij haar lippen weer geproefd had, na zes maanden alleen maar dromen, nadenken. Niet nu hij haar lichaam voelde, dicht tegen dat van hem. Niet nu hij zachtjes door haar gedwongen werd achteruit te lopen, haar kamer in. Nee, hij wilde niet weg. Maar hier blijven kon ook niet. Hij wist dat het niet kon, net zo goed als Nimue dat zou moeten weten. Hij wilde het alleen niet weten, dat was het grootste probleem. Hij beantwoordde haar kussen en snoerde haar de mond toen ze het had over blijven. Hij wilde wel, dat was het probleem niet. Nimue. Nimue. Kleine vogel. Ze was opgegroeid in het halfjaar dat hij haar niet gezien had. De vogel was opgegroeid, had de wereld gezien en was sterker geworden. Nimue. Hij hield van haar. Van haar handen. Van haar lippen. Van haar smalle gezicht. Van haar bleke huid. Nimue. Zijn Nimue. Hij verplaatste zijn handen naar haar nek, legde ze daar neer en drukte haar dicht tegen zich aan. Nimue. Nimue. Hij werd gek van haar en tegelijkertijd zou hij haar nooit meer kwijt willen. Nimue. Hij had een halfjaar zonder haar moeten doen en dat was veel te veel. Hij wilde haar hier houden, of in ieder geval bij hem. Wat de gevolgen daarvan ook konden en zouden zijn. Hij was een egoïst, maar dat maakte niet uit. Dit was toch ook wat zij wilde? Zo leek het wel, in ieder geval. Stop, niet nadenken. Dat kon hij later wel weer doen. Nimue. Ze maakte hem ziek, maakte hem gek. Krankzinnig. Haar tengere lichaam tegen zijn bleke huid. Nimue, de mooiste vogel die hij ooit had mogen zien.

Ze sloot de deur achter zich, voelde zijn handen op haar hals. Ze had hem gemist en dat werd nu nog maar eens duidelijk. Ze moest er van genieten, zo hard als mogelijk. Haar handen verplaatsten zich naar zijn shirt. Haar gedachten sloegen op hol, dat was nu wel duidelijk. Ze wist niet in welke mate hij gek werd, maar toch. Haar handen hadden nu zijn shirt al iets omhoog getrokken, nog niet helemaal. Als hij dit niet wilde, als het niet goed voelde voor hem, kon hij nog terug. Zij ook, maar voor haar was het prima zo. Haar lippen drukte ze weer tegen die van hem aan. Wat dit allemaal was? Een combinatie van vele dingen. Ze kon ze niet allemaal opnoemen, maar dat deerde niet. Enkel Roy was wat op dit moment telde. Haar vingertoppen rustten tegen zijn buik, zodat haar handen zich meteen konden verplaatsen als hij ook doorging. Maakte niet uit, het was maar een shirt. Zo zacht mogelijk scheurde ze deze los, haalde het nu aan stukken gescheurde shirt van zijn lichaam af en hoopte enkel dat het niet zijn beste was. 'En.' Nee, geen sorry van zijn shirt. Niet nodig. Deels zijn eigen schuld. Ze schudde haar hoofd, om aan te tonen dat zen iets meer wilde zeggen, drukte toen haar lippen weer op de zijne en legde haar hand op zijn borst. Geen verontschuldigingen, geen spijt, geen angst. Niets, alleen maar Roy. Ze zag wel hoe hij hier op reageerde, of hij het oké vond of niet. Ze zou het wel meteen voelen als hij haar losliet of net niet. 'Ik houd van je,' fluisterde ze zachtjes. Hij had dat nog nooit gezegd, had hem nog nooit verteld hoe veel ze van hem hield. Waarom? Wist ze niet, misschien omdat het nooit het juiste moment was geweest om zoiets te zeggen. En nu wist hij het, na al die tijd.

'Ik ook van jou.' Zijn stem klonk schor, anders dan eerst. De afgelopen zes maanden had hij nog minder gesproken dan ooit ervoor. Vroeger had hij nog tegen zijn slachtoffers gepraat, zo nog vragen gesteld. Nu was hij zes maanden wezen zwijgen en dat voelde hij in zijn keel. Maakte niet uit. Hij had er ook geen problemen mee dat zijn shirt nu kapot was. Het was toch warm geweest, veel te warm om buiten te zijn. De enige reden dat hij buiten was gaan lopen was omdat hij zijn huis zou slopen als hij nog langer binnen zou blijven. Zomers waren te warm, maar als het niet allemaal zo gelopen was, had hij nu nog steeds binnen gezeten. In zijn huis. Of hij had Nimue niet gevonden. Hij trok haar shirt voorzichtiger uit dan zij dat van hem uitgetrokken had, over haar hoofd, maar gaf haar daarna niet veel tijd om nog iets te zeggen. Hij drukte zijn lippen weer op die van haar en duwde haar tegen de deur, zo voorzichtig als in de situatie mogelijk was. Ging tegen haar aanstaan. Hij wilde haar nu echt tegen zich aanvoelen. Beide bovenlichamen waren nu toch niet meer bedekt door een shirt. Meer voelen. Nimue, mooie vogel. Hij verliet haar lippen heel even, drukte een aantal zachte kusjes op haar kin, in haar hals en daarna weer terug naar haar mond, waar hij zijn lippen weer tegen die van haar drukte en zijn mond iets opende. Zonder nadenken. Hij kon ook niet nadenken, op dit moment. Niet met Nimue zo dichtbij. Dan moest ze eerst een heel eind weg gaan staan, dan pas zou hij weer goed na kunnen denken. Maar dat wilde hij niet, hij wilde dat ze heel dicht bij hem bleef en nooit meer weg zou gaan. Nooit meer.

Ze werkte gewillig mee toen ze haar shirt over haar hoofd voelde glijden. Een seconde later stond ze tegen de deur aan, stond hij nog dichterbij dan anders. Niet dat ze het erg vond, zeker niet. Ook zij deed haar lippen zachtjes van elkaar, ging daarna met haar handen naar zijn rug, zette heel voorzichtig haar nagels in zijn huid en liet haar handen toen naar zijn broek zakken, heel even maar want daarna gingen ze weer naar zijn rug, zijn zij, zijn buik, zijn borst. Geen enkel plekje op zijn met tatoeage's bedekte bovenlichaam bleef onaangeraakt. Daarna gingen haar handen naar waar ze vandaag kwamen, bleven haar vingers haken in de haakjes van zijn broer en frummelde ze even aan zijn broeksriem. Hoe ver ze zou gaan? Ze had geen idee, maakte haar niet uit. Voor haar was het allemaal prima. Haar handen verplaatsen zich naar vooraan, waar ze zijn riem losmaakte en die, wanneer die volledig los was, op de grond liet vallen. Daarna klemden haar vingers zich om de knoop van zijn broek, waardoor ze hem nog dichter bij zich probeerde te trekken. Niet dat dat ook echt mogelijk was, maar toch. Zo voelde het wel. Als dit het resultaat zou zijn van zes maanden wachten, zes maanden gemis, dan was ze tevreden over het resultaat. Je kon het beter eerder een prijs noemen. Uiteindelijk had ze het voor elkaar gekregen om de knop los te maken, hadden haar handen weer de weg naar zijn gezicht gevonden en bleven uiteindelijk achter zijn hals hangen. Het maakte haar niet uit wat er nu zou gebeuren, zolang het maar met Roy was.

Op de plaatsen waar ze haar vingers legde, gingen de haartjes overeind staan en hij verkende haar mond voorzichtig met zijn tong, toen hij merkte dat ze daar meewerkte. Ondertussen kopieerde hij haar bewegingen deels, hoewel zij geen riem droeg en dat het voor hem veel makkelijker maakte. Zijn vingers haakten zich rond de haakjes en zochten de knoop van haar broek, waarna hij die los frummelde. Hij legde zijn handen rond de zijkant van haar lichaam en streelde toen naar beneden, volgde de smalle taille en de daarna iets bredere heupen, waarna hij weer bij de rand van haar broek aankwam. Zachtjes duwde hij die iets naar beneden en uiteindelijk verloor het kledingstuk grip op haar huid, waarna het op de grond viel. Nimue. Nimue. Hij liet haar lippen voorzichtig weer los, keek haar aan. Iets zeggen was niet nodig. Nee. Hij tilde haar op en en klemde haar benen rond zijn middel door met zijn handen haar bovenbenen te omklemmen. Nimue. Nimue. Het meisje dat hij mishandeld had, weggestuurd had en toch van hem hield. Nimue. De enige die ooit zijn hart bereikt had en de enige die dat ooit zou doen. Niemand, niemand in ruil voor haar. Het was egoïstisch, dat wist hij. Het maakte niet uit. Zolang hij gelukkig was. Zolang zij gelukkig was. Dan waren ze beiden gelukkig. Hij had gedacht dat hij haar gelukkiger zou maken als ze weg was. Bleek niet zo te zijn. Dan moest het maar zo en dat vond hij eigenlijk helemaal niet erg. Voorzichtig liep hij naar de rand van haar bed, maar zette haar in eerste instantie nog niet neer. Nog niet. Nimue. Het meisje van zijn dromen, het meisje met de tengere vingers die met kracht op toetsen konden drukken, de mooiste klanken konden produceren.

Ze voelde hoe hij haar optilde, dichter dan dit kon ze niet zijn. Met haar voeten probeerde ze grip te krijgen op de broek die hij droeg, na een tijdje lukte dit en hoefde hij deze alleen nog uit te trappen. Kon hij best doen, anders zouden ze nog eens vallen. Nou ja. Zelf trapte ze haar lichte slippers ook uit en legde haar handen achter zijn hals, duwde hem zo een beetje naar zich toe als teken om haar neer te leggen, nou ja, hij koos tenslotte nog steeds zelf. Het maakte haar tenslotte niet zoveel uit, het was zijn tempo. Ze vond het wel aardig zo. Haar handen verplaatsen zich weer naar zijn rug, haar vingertoppen streelden zachtjes over zijn huid en zijzelf maakte soms figuurtjes, gewoon, willekeurig. Ze voelde hoe hij voorzichtig haar mond verkende, waarna zij ongeveer hetzelfde deed. Heel zacht, voorzichtig. Precies zoals ze wilde eigenlijk. Haar vingertoppen streelden nu langs zijn sleutelbeen, daarna weer zijn hals en tenslotte weer zijn rug. Haar ene hand week af naar zijn boxer, streelde zachtjes langs de rand terwijl haar andere hand weer in zijn haren zat. Beiden in hun ondergoed, nee, na zes maanden had ze dit zelfs niet verwacht, maar ze was er wel blij mee. Dat wel. Ze zou misschien weer met hem meekunnen als ze een briefje voor haar zus achterliet, dat ze niet naar haar hoefden te zoeken en dat alles oké was. Dat ze wel contact met haar zou houden. Ja, het zou kunnen. Hoop. Er was weer hoop. Als haar lippen nu niet tegen de zijne stonden was er waarschijnlijk een glimlach op haar gezicht te vinden, maar die kon je nu niet zien. Misschien zouden ze nu wel voor altijd samen zijn, ze kon er wel mee leven dat hij nog deels anders was en andere dingen te doen had dan alleen lief zijn.

Hij merkte dat zijn ademhaling langzaam maar zeker versnelde en nadat hij zijn broek totaal uitgeschopt had, legde hij haar voorzichtig op het bed neer. Zijn schoenen schopte hij ook uit en daarna kroop hij een stukje op haar, plaatste zijn handen naast haar hoofd en kuste haar weer. Zijn knieën plaatste hij ook op het bed, één aan iedere van haar benen. Zachtjes kuste hij haar, telkens korte kusjes. Op haar lippen, op haar kin, in haar hals.. Op een gegeven moment gleden zijn lippen naar beneden tot hij de rand van haar bh voelde en vanaf dat punt volgden zijn lippen hun weg terug, om uiteindelijk weer op haar lippen te eindigen en deze te kussen. Hij steunde nu op één hand en met zijn andere hand streelde hij door haar haren heen. Nimue. Nimue. Zo dichtbij, zo verdomd dichtbij. Maakte dat hij totaal niet meer helder kon denken, alleen nog maar aan haar. Alleen nog maar haar gezicht zag, haar hartslag voelde en alleen nog maar haar lichaam tegen het zijne opmerkte. De rest was allemaal bijzaak. Ze maakte hem gek, totaal krankzinnig. Gestoord. Maar op een goede manier. Hij kon zich nu niet voorstellen dat hij haar ooit echt pijn zou doen, hoewel hij dat wel gedaan had. Nu niet meer. Hij zou het nooit meer doen, dat beloofde hij zichzelf bij deze. Hij zou het niet meer doen. Dat verdiende ze niet. Nimue. Mooie, onschuldige vogel. Het prachtigste wezen dat hij ooit gezien had, ooit aan had mogen raken. Nimue.

Ze voelde hoe haar gewicht weer verplaatst werd en voelde toen Roy's lippen weer op die van haar toen hij ook op het bed gaan steunen was. Ze voelde zijn lippen haar lichaam verkennen en toen die aan de rand van haar bh kwamen, volgden ze hun weg weer naar boven. Haar handen verkenden zijn borst weer, gingen weer omhoog naar zijn rug. Verder langs zijn heupen, tot waar ze kon gaan. Zijn hele lichaam was één groot kunstwerk, het fascineerde haar. Hij fascineerde haar. Ze voelde zijn hand door haar haren gaan, zijzelf beet heel voorzichtig in zijn liep. Roy. Nooit verwacht dat ze hem terug zou zien en kijk nu. Het was perfect. Het wachten misschien zelfs waard. Weggaan mocht hij nu echt niet meer, dan zou ze hem achterna gaan. Hem zoeken tot ze hem gevonden had. Nee, ze zou bij hem blijven, ze zouden samen weggaan hier. Niemand zou haar zoeken als ze zelf aangaf dat alles oké was en als hij het oké vond dat ze contact hield met iedereen. Dan zou ze gelukkig zijn. Even gelukkig als nu, maar dan zonder zorgen voor de toekomst. Haar handen gleden via zijn zij naar zijn onderrug, ze drukte hem iets dichter tegen hem aan. Voorzichtig, zoals ze altijd al gedaan had. Ze zou het straks misschien wel hebben over dat briefje, dat ze met hem mee zou gaan. Als hij dan nog niet weg was. Nee, nu was geen geschikt moment. Straks. Hij zou er nog wel zijn dan, hij zou niet in een vingerknip verdwenen zijn als zij even niet keek. Ze kwam ietwat overeind, alleen met haar schouders en een stukje van haar rug, hield haar handen nog steeds op zijn onderrug en drukte weer een zachte kus op zijn lippen.

Hij beantwoordde ook deze laatste kus en liet zijn hand, die daarvoor haar haren gestreeld had, over haar schouders naar haar rug glijden, tot hij de clip van haar bh voelde. Durfde hij zo ver te gaan? Ja. Nee. Ja, eigenlijk wel. Wilde hij zo ver gaan? Zeker weten. Wilde Nimue zo ver gaan? Hij hoopte het, maar wist het niet zeker. Hij zou het wel merken. Voorzichtig maakte hij hem los en schoof hem van haar af. Ze was gek, dat ze hier wilde zijn met hem. Hij was gek, dat hij hiermee door bleef gaan. Daarom dacht hij dat ze wel bij elkaar pasten. Ze waren beiden gek, dat kon alleen maar een goeie combinatie zijn. Toch? Zou je zeggen. Zachtjes streelde hij over haar middel met zijn ene hand en met zijn andere hand steunde hij nog steeds naast haar hoofd. De hand die niet op het bed steunde, gleed vederlicht over haar huid, tot deze vlak onder haar borsten lag. Daar aarzelde hij even, wist niet hoe hij nu verder moest gaan. Dus kuste hij haar opnieuw. Hoe waren ze hier zo gekomen? Door een fout, dat sowieso. Een fout die duizend maal beter uitgepakt had dan hij ooit had kunnen dromen. Een fout, een fout die prachtig gemaakt was. Nimue. Zijn vingers verschoven iets, voelden de bolling van haar borsten en streelden daaroverheen, waarbij hij zo voorzichtig was als mogelijk. Het was moeilijk, raar. Anders. Maar het was Nimue, de gevlogen vogel. De vogel die vrijgelaten was en nu weer naar huis leek te willen. Nimue. Hij duwde haar weer tegen het bed, liggend.

Ze voelde even een koude wind op de plek waar zonet haar bh gezeten moest hebben, voelde hoe ze weer volledig lag door zijn hand en voelde hoe zijn hand haar bovenlichaam verkende. Hij verraadde veel, dat hij hier niet vertrouwd mee was. En stiekem was ze daar blij mee geweest, want zij was dat ook niet. Beter. Ze vond zijn geaarzel best wel schattig, zei ook weer wat over wie hij was. Alle jongens zouden hier geen problemen mee hebben, niet dat hij hier problemen mee had - dacht ze toch niet - maar hij was anders. Altijd al geweest en dat zou hij ook altijd zijn, nog iets wat ze zo leuk vond. In eerste instantie had ze dit misschien ongemakkelijk moeten vinden, maar het voelde niet zo en dat kon alleen een goed teken zijn. Een teken dat dit juist zat. Alweer. Hoe ver zouden ze gaan? Verder dan ze gedacht had, dat zeker. Ze had nooit verwacht dat ze hier nu beiden bijna naakt zouden liggen, gewoon wat praten en zo. Vanaf het moment dat hij zijn armen om haar heen had geslagen waren plannen anders gaan lopen, beter op de één of andere manier. Haar handen vonden de weg weer naar zijn boxer, vingers knelden zich voorzichtig om de rand en trokken er zachtjes aan, waarna ze de boxer in beweging brachten. Eigenlijk was hij niet helemaal naakt, de tatoeages vormden een soort nieuwe laag kleding, al was hij in feite wel naakt. Wartaal, wartaal. Hij was naakt, moest alleen zijn boxer nog van zijn hielen helpen. Of waar dit ook zat. Niet meer waar hij hoorde te zitten, dat was zeker. Maakte niet uit, was de bedoeling geweest. Zou vreemd zijn om dat te gaan ontkennen.

Oké, die mocht ook wel uit. Dat betekende dat hij nog 0,0 kledingstukken droeg. Potverdikkie, wat jammer nou. Het voelde wel raar hoor, daar niet van. Het voelde heel apart, naakt zijn en toch zo dicht bij Nimue verblijven. Maakte niet uit. Hij liet zijn vingers naar haar slipje glijden, trok ook deze naar beneden. Hoe ver zouden ze gaan? All the way? Leek er wel op. Tenminste, als zij dat wilde. Hij keek haar aan, merkte dat zijn lichaam trilde. Van spanning. Van gekte. Van alles. Gedachten. Nimue. 'Weet je het zeker?' fluisterde hij zachtjes, waarna hij een plukje haren uit haar gezicht streek en daarna haar kaaklijn volgde tot hij bij haar kin kwam, vanaf daar ging hij recht naar beneden, tot hij bij haar borsten was. Op het punt dat zijn vingers bijna tussen haar borsten waren, drukte hij zijn lippen eronder. Met zijn lippen naar boven, tot haar hals. Als zij dit wilde, zouden ze verder gaan. Wilde ze het niet, dan zouden ze dit niet doen. Hij zou niet verder gaan. Daarvoor gaf hij te veel om Nimue. Te veel. Nee, hij gaf niet te veel om haar. Hij gaf alleen maar zielsveel om haar, wilde haar nooit meer kwijt. Kon zich niet voorstellen dat hij haar ooit pijn zou doen. Of wacht, het zou best kunnen dat hij haar zo weer pijn zou doen. Maar, dat was anders. Toch? Zou je zeggen. Hij wilde haar in ieder geval geen pijn doen. Hoewel dit wel met voorbedachte rade was. Nimue. Nimue. Prachtige vogel. Hij hield van haar, met zijn gehele zwarte hart.

Nu was zij ook naakt en hij vroeg wat zij wilde. Daar ging het niet om, voor haar was alles prima. Ook al zei ze dat niet eerder. 'Zouden we anders al zo ver gekomen zijn?' fluisterde ze zachtjes. Nee, beslist niet. Ze drukte een kus op zijn borst. 'Als jij dit ook wilt, wil ik dit ook.' Dat was ook waarheid, als hij gelukkig was, was zij dat ook. En zij wilde dit ook. Hij had geen toestemming nodig, had hij nooit nodig gehad. Misschien was dit ook de eerste keer dat hij toestemming vroeg voor iets. Ze vond het wel schattig, dat wel. Of ja, schattig. Lief. Zoiets. Ze voelde haar hart sneller kloppen, ze was zenuwachtig. Een heel ander soort zenuwachtig dan anders, fijner op de één of andere manier. Ze was nu tenslotte eenentwintig, bijna tweeëntwintig, dus het werd ook eens tijd. En nu ze iemand had van wie ze echt hield, hoefde ze ook niet langer meer te wachten. Nee, hij mocht beslist doorgaan. Als hij wilde. Nou ja, waarom was hij anders ook helemaal meegegaan? Ze wist niet wat het zou zijn, het was vreemd om er over na te denken eigenlijk. Ze legde haar handen zachtjes op zijn rug, streelde zachtjes met haar vingertoppen over de zwarte lijnen die ook daar te vinden waren. Na dit zou ze hem zeker niet meer laten gaan, dat zou gewoon niet mogelijk zijn en dat wist hij ook. Ze hoopte dat hij dat ook wist. Ja, hij kon ook gewoon weggegaan zijn voor hij binnen kwam. Hij kon zeggen dat hij haar echt niet wilde zien, maar iets had hem tegengehouden en had hem gezegd dat dit goed was. Dat iets, gaven ze daar de term liefde aan? Vast wel. 'Ik hou van je, Roy,' fluisterde ze.

Nee, anders zouden ze nooit zo ver gegaan zijn. Zouden ze nu niet naakt tegen elkaar aan liggen. Zouden ze niet door dit alles gegaan zijn. Nee. Hij drukte een kus op haar mond, kuste haar eventjes. Daarna bracht hij zijn lippen naar haar oor, kuste haar oorlel. 'Als ik je pijn doe, spijt dat me.' Daarna drukte hij zich in haar, bewoog iets op en neer. Hem deed het geen pijn, om eerlijk te zijn. Als het haar pijn deed, zou hij direct stoppen. Dat wist ze. Of in ieder geval, hij hoopte dat ze het wist. Zachtjes drukte hij zijn bovenlichaam tegen haar aan, zijn lippen tegen haar kin en daarna weer tegen haar lippen. Nimue. Nimue. Het voelde intens, zoals liefde hoorde te zijn. Ze waren een volstrekt uniek koppel, maar wat ze gemeen hadden met de wereld was liefde. Liefde voor elkaar. Passie. Godsamme, wat voelde dit geweldig. Beter dan het doden van mensen. Beter dan wraak. Beter dan alles wat hij al eens gedaan had. Dit overtrof alles. Alles, alles wat hij ooit had meegemaakt. Alles wat hij ooit mee zou maken. Hoe het straks verder moest gaan? Wist hij veel. Hij wist alleen dat hij haar nu nooit meer achter zou kunnen laten. Het zou heus wel moeilijk worden, daar niet van. Maar hij ging haar niet weer achter laten. Niet nu hij wist dat ze naar hem had gehunkerd net zoals hij naar haar had verlangd. Nimue. Zijn kleine vogel, zijn mooie schoonheid. Hij hield van haar, zielsveel. Nimue. Hij kuste haar hals, beet zachtjes in de gevoelige huid. Nimue, de schoonheid zelve. Hoe had hij haar ooit weg kunnen sturen?

En toen voelde ze hem, sloeg haar armen via zijn borst om zijn rug heen, kwam iets overeind en beet zachtjes in zijn schouder, waarna haar vingernagels zich zachtjes in zijn schouderbladen boorden. De eerste momenten had het verschrikkelijk veel pijn gedaan, maar ze had er zelf voor gekozen. En het was een andere soort pijn. Pijn die langzaam overging in genot. Genot dat ervoor zorgde dat haar vingertoppen nu enkel nog rusten op zijn schouderbladen en haar lippen zich weer tegen de zijne drukten. Genot dat ervoor zorgde dat er zachte kreunen uit haar mond kwamen. Nee, nu mocht hij zeker niet meer weg. 'Als je weer gaat,' fluisterde ze zachtjes, 'ga ik weer met je mee. Wat je ook doet.' Haar handen verplaatsen zich naar zijn zij, waar haar vingertoppen zachtjes zijn huid streelden. Ze had nooit gedacht dat dit zo goed kon voelen, maar blijkbaar was het wel zo. Het voelde bijna magisch. Af en toe kneep ze nog zachtjes in zijn huid, boorden nagels zich weer zachtjes in zijn rug, beet ze zacht in zijn lip. Maar dat kwam niet door pijn, maar door genot. Misschien ook deels door de persoon, ja, natuurlijk ook door Roy. Hij was de eerste en enige persoon waar ze zulke gevoelens voor had gehad. En als hij de enige zou zijn voor wie ze die ooit zou hebben, zou ze hem nooit meer laten gaan. Maakte niet uit wat er gebeurde en wat er al geweest was. Hij en alleen hij kon haar zo gelukkig maken, nu en later. En in het verleden had hij dat ook al gedaan. Dit overtrof misschien alles wat hij al gedaan had, maar dan nog. Ze hoopte alleen dat hij er ook zo over dacht.

Hij liet haar lippen heel even los, keek haar even aan. 'Ik was niet van plan je hier weer achter te laten,' fluisterde hij zachtjes. Natuurlijk. Het waren risico's, vele risico's. Maar Nimue hier achter laten, dat zou hij sowieso niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Toen hij merkte dat hij haar geen pijn meer deed, bewoog hij iets sneller. Haar nagels deden hem geen pijn, hij vond het zelfs fijn op zijn huid. Geen pijn, hij voelde geen pijn. Niet op zijn huid, in ieder geval. Zijn inktzwarte hart wel. Maar ook alleen maar als Nimue zou besluiten dat ze hem nooit meer wilde zien. Geen pijn dankzij haar nagels. Geen pijn door haar tanden die af en toen zacht in zijn onderlip beten. Nee, geen pijn. Eigenlijk was dit een rare situatie. Ze hadden elkaar zes maanden niet gezien en daarvoor waren ze.. Tja, hoe kon je het noemen? Ze waren niet heel close geweest, in ieder geval. Wel zo ver dat ze elkaar wel eens gekust hadden, maar verder niet. Toch? Ja. Verder niet. En nu ineens wel. Niet dat hij spijt had van al dit, helemaal niet. Hij ademde zwaarder de langer ze doorgingen, genoot er telkens weer meer van. Iedere beweging voelde zo krachtig, zo vervuld van leven. Van liefde. Van passie. Nee, hij zou haar niet meer achter laten. Niet meer wegsturen. Wat er ook van zou komen, hij wilde haar bij zich houden. Nooit meer achter laten. Hij wist niet hoe veilig het voor haar was, maar zonder haar zou het alleen maar erger zijn. Vooral na dit.

Ze hoorde zijn ademhaling sneller gaan, net zoals ze de hare hoorde. Ze voelde hoe hij sneller ging, maar het deed geen pijn. Misschien heel af en toe, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Haar gedachten toch niet. Haar gedachten waren alleen bij hem, bij het genot. En bij wat hij net zei, dat hij haar niet meer zou achterlaten. Verhuizen, normaal zou ze er tegenop kijken, maar nu was ze alleen maar blij. Niemand zou zich nu zorgen maken om haar. Niemand zou haar zoeken. Gewoon, bij Roy zijn zonder zich druk te maken. Net zoals haar ademhaling sneller was gegaan, was haar hart sneller gaan kloppen en waren de onregelmatige kreunen iets luider geworden. Het enige waar ze zich nu zorgen om moest maken, was dat haar zus niet thuis zou komen. Maar dat had er niet in gezeten, die zouden nog wel lang aan zee zitten. Ze sloeg haar armen weer om Roy heen, zoende nu niet alleen zijn lippen maar ook zijn hals, zijn sleutelbenen en andere stukken waar ze bij kon komen. Zes maanden lang had ze hier op moeten wachten, nou ja, ze wist natuurlijk niet dat ze hem na zes maanden weer zou zien en dat dit zou gebeuren. Maar toch. Het waren zes verloren maanden geweest, die ze nu weer rijkelijk terug had gewonnen. Wat Roy in die periode had gedaan, wist ze niet. Wilde ze niet weten. Het feit dat hij zich op dit moment misschien ook compleet voelde en gelukkig was, na die hele tijd, was voldoende. Het feit dat hij haar nu voor altijd bij zich wilde hebben en haar niet meer zou achterlaten maakte het gewoon compleet. Ze zou weer haar hele levensstijl moeten omgooien, zou zich weer moeten aanpassen, maar het was het waard. Alles wat met Roy te maken had was het waard. Ze hoorde bij hem. Ze keek weer naar de ruwe lijnen op zijn borst. Vogel. Spijt. Nee, hij hoefde geen spijt meer te hebben. Ze had het hem al lang vergeven.

Hij merkte dat ze haar ogen heel even op zijn borst gericht had. De tatoeage. Hij pakte haar hand voorzichtig, legde hem erop. Daaronder bonsde zijn hart, sloeg zijn hart vele malen sneller dan eigenlijk gezond voor hem was. Maakte niet uit. Nu kuste hij haar vingers, haar pols, haar onderarm, haar elleboog, haar bovenarm, haar schouder, haar sleutelbeenderen, haar kin en daarna weer haar lippen. Eventjes. 'Beloof je me, dat je weer voor me gaat spelen?' vroeg hij toen, waarna hij haar even aankeek. Eventjes. Daarna voelde hij dat hij zijn hoogtepunt bereikte en niet lang daarna kwam hij klaar. Hij rolde daarna ook van haar af, ging naast haar op het bed liggen, hijgde na. Het was toch wel heerlijk geweest. Meer dan heerlijk. Overweldigend. Toen hij naar buiten liep eerder die dag, had hij dit niet kunnen voorspellen. Niemand niet. Nimue niet, hij niet. Zelfs God had het niet kunnen weten. Er was iets gebeurd dat in zijn hoofd nooit had kunnen gebeuren. Niet bij hem. Liefde. Voor Nimue. Vogelmeisje. Voor wie hij zoveel pijn had geleden, diegene die zo veel pijn voor hem had moeten lijden. Nimue. Nimue. Ze was zo mooi, hij had haar zo veel pijn gedaan. Toch was ze er nog, wilde ze hem nog. Hij kon het eigenlijk niet begrijpen, dat iemand zoiets kon. Hij zou het niet gekund hebben, had hij in haar schoenen gestaan. Maar, zo was het niet. En hij was maar al te blij dat Nimue niet hetzelfde zou reageren als hij. Zeker.

'Dat beloof ik,' fluisterde ze, waarna ze voelde hoe hij zijn hoogtepunt bereikt had. Hij lag nu naast haar, was zo te zien overweldigd. Ze glimlachte even, rolde daarna op hem, gaf hem een kus en streelde toen zacht langs zijn wang. 'Even een telefoontje plegen hoor,' mompelde ze, waarna ze naar haar hoopje kleding liep en haar mobiel uit haar broekzak nam, het nummer van haar zus indrukte en daarna wachtte tot deze op zou nemen. Daarna zou zij zeggen dat ze een huis had gevonden, dat ze weer op eigen benen zou staan en ze wel voldoende contact zouden houden. Na twee minuten was dit in orde en stond zij met een koffer voor haar kleerkast. 'Je weet zeker dat je me bij je wilt hebben?' Hij kon nog terug nu, niet dat ze het fijn zou vinden. Maar toch, hij moest het ook goed vinden. Nou ja. Ze haalde stapeltjes kleding uit haar kast, stopte die in de koffer en haalde dan nog wat noodzakelijke spullen uit haar kamer zelf. En dan het belangrijkste, bladmuziek. Ze ging nog even naar hem toe, plaatste één knie op het bed en drukte toen een kus op zijn voorhoofd. 'Je bent geweldig,' fluisterde ze. Ze raapte haar kleren op, trok ze aan en gooide daarna de zijne naar hem toe. 'Als je nog iets wilt doen voordat we vertrekken, moet je dat nu doen.' Nou ja, ze ging wel snel. Hij had vast nog geen tijd gehad om na te denken. Ze grijnsde even en liet zichzelf toen op het bed vallen, naast Roy. Haar vingertoppen gingen over zijn buik, weer naar zijn borst waar ze net nog een snelle hartslag gevoeld had. 'Of als je nog even tijd wilt, om na te denken.' Dan kon ze ook wel even bellen om te zeggen dat het niet voor meteen was.

Hij lachte eventjes. Heel eventjes. Daarna werd zijn gezicht weer normaal en hij duwde zichzelf op zijn ellebogen overeind. Het enige wat hij nog wilde doen, was zich weer wat aankleden voordat ze naar buiten gingen. Dat was het enige. Het ging snel, ja. Maar maakte dat echt uit? Voor hem niet, in ieder geval. Voor Nimue had het tot nu toe ook nog niet uitgemaakt, nou ja. Hij drukte een kus op haar kaak, kwam nu helemaal overeind en schudde zijn hoofd. Nee, hij hoefde geen tijd meer. Ja, hij wilde haar bij zich houden. Zeker weten. Hij had zijn kleding opgevangen en trok deze nu snel aan, aangezien hij zo wel wilde gaan. Natuurlijk, niemand zou hem herkennen, maar eigenlijk wilde hij niet gezien worden. Zou toch nog wel eens vervelend kunnen worden. En aangezien het midden zomer was, kon hij nu niet wachten tot middernacht. Zou het nog steeds warm zijn. Nee, het liefste zou hij nu direct vandoor gaan en als hij eenmaal thuis was, dan zou hij wist hij veel wat doen. Iets heel nuttigs. Of zo. Zou nog wel eens interessant kunnen worden. Niet direct op een goeie manier. Hij zuchtte even, controleerde of zijn kleding nu goed zat en trok Nimue van het bed overeind. 'Kom, we gaan,' zei hij met een glimlach rond zijn lippen. Hij lachte veel te veel ineens. Was hij niet van zichzelf gewend, om eerlijk te zijn. Nou ja, hij was ook niet gewend om zo te voelen. Voor Nimue. Hij drukte een kus op haar hand.

Snel raapte ze de koffer nog van de grond en sloot het hele huis af. Vreemd wel, om nu al weer te gaan. Ach. Het was anders dan eerst. Ook omdat ze nu ook gewoon veel meer spullen bij zich had. Gisteren had ze nog zitten nadenken over een eigen huis en nu had ze Roy weer terug. Of hij nog steeds in hetzelfde huis woonde? Ze wist het niet. Kon wel zijn, maakte niet uit. Ze zou sowieso anders naar het huis kijken, alles vergeten wat ze eigenlijk al vergeten was. Ze drukte weer op de knop van de lift, waarna ze even moesten wachten tot deze zijn weg naar boven had gevonden en stapte daarna in. Trok Roy ook voorzichtig de lift in, hield zijn hand daarna gewoon vast en trok hem daarna weer mee uit de lift toen deze op de begane grond was aangekomen. Waar ze nu heen zouden gaan? Roy zou het wel zeggen. Ze keek naar de jongen die naast haar stond, glimlachte even en keek toen even naar haar auto. 'Als je die nodig hebt,' zei ze terwijl ze haar hoofd richting de auto wenkte, 'ik heb de sleutels.' Misschien was het wel sneller of zo, geen idee hoe ver ze precies van zijn huis weg was. Ze wist niet eens zeker of hij nog op dezelfde plek woonde. Vast wel, zomaar weg zou hij ook niet gaan. Dat was te veel werk, al die meubels meeverhuizen. En twee, hij woonde daar ook al lang dacht ze. Nee, verhuizen zou hij vast niet gedaan hebben. Er zaten ook teveel risico's aan verbonden als ze het vanuit zijn standpunt bekeek. Aanpassen. Zij zou zich ook moeten aanpassen aan deze situatie, niet dat ze daar veel problemen mee had hoor. Helemaal niet. Voor hem, had ze dat over. En anders zou ze hem weer moeten laten gaan en dat weigerde ze.

Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij had de auto niet nodig. Zo ver was zijn huis hier niet vandaan en hij had niet eens een rijbewijs. Wanneer had hij die moeten halen? Hij kon wel autorijden hoor, maar was niet van plan contact met de politie te krijgen. Het hoefde maar één keer fout te gaan. Nee, ze zouden wel lopen. Hij vond lopen toch prettiger dan rijden, lopen gaf hem op één of andere manier een prettiger gevoel. Hij kneep even in haar hand, heel zachtjes, waarna hij haar de straat uit leidde. De zon scheen nog steeds veel te fel op zijn bleke huid, maar hij negeerde het. Normaal gesproken zou hij zich aan de zon geërgerd hebben, zou hij op honderden manieren hebben geprobeerd de zon te vermoorden. In zijn hoofd, natuurlijk. Zijn logisch denkvermogen had hem heus wel verteld dat het onmogelijk was om een zon te vermoorden. Krankzinnig, maar niet dom. De gevaarlijkste soort gekken. De mensen die sluw waren, maar verder geen idee of lak hadden van de grenzen die de maatschappij had opgesteld. Daar hoorde hij bij, dat wist Nimue eigenlijk ook wel. Hoopte hij toch. Niet aan denken, niet nu. Niet na net. Hij keek haar heel eventjes aan, sloeg doen een zijstraat in. Misschien herkende ze het al wel. Waarschijnlijk niet, het was al zes maanden geleden en in de winter zag het er hier een stuk troostelozer uit dan in de zomer, want nu was het een vrolijk weggetje met kinderkopjes. In de winter was het slechts een smalle steeg waar vanuit iedere schaduw mensen naar je loerden en waar de lantaarnpalen het maar af en toe deden. Meeste mensen prefereerden de zomer. Hij had liever de winter.

Geen auto, niet dat ze het erg vond om te lopen. Het was aangenaam weer buiten dus de auto was alleen als je het echt te warm wilde hebben. De straat kwam bekend voor, het was misschien ook de straat die ze een paar maanden geleden uitgelopen was. Alleen anders, killer. Nu was het een steegje waar je Roy nooit in zou zien lopen. Nou ja, misschien zag het er in de zomer ook volledig anders uit. Zeker wel. Er zat altijd veel verschil tussen die twee seizoenen. Bepaalde plekken herkende ze wel, daar was ze even blijven staan in de hoop dat Roy zich bedacht had. Het maakte haar ook duidelijk dat het nog steeds hetzelfde huis was. Misschien wel een voordeel, aangezien ze dat huis al een soort van kende. Een aanpassing minder. Nou ja, niet helemaal, ongeveer. Het zou makkelijker wennen zijn, zoiets. Komt wel goed, komt altijd goed. Het duurt alleen soms wat langer. Zoals de voorbije zes maanden lang waren. Ze hield Roy's hand nog iets steviger vast, voelde hoe de zon iets minder scheen en toen zelfs plaats maakte voor een zacht briesje. Dat waren voor haar de leukste momenten tijdens de zomer, een zacht briesje na een hele laag hitte dat je even alles deed vergeten waar je dat moment over nadacht. Volgens haar was het nu niet ver meer, hoogstens een paar minuten. Ze was best zenuwachtig, het was vreemd om hier terug te zijn maar op hetzelfde moment ook zo fijn. Hier had ze zo'n zes maand naar uitgekeken, dus het was best normaal dat ze zenuwen had, toch? Maakte niet zoveel meer uit, ze moest blij zijn. Wat ze ook was. Een ander zou denken dat ze gek was, maar niemand kende Roy. Toch niet zoals zij hem kende. Zouden ze ook nooit doen, mensen stonden er niet voor open. Zij ook eerst niet.

Het was maar een klein stukje lopen door het steegje, voordat ze bij de deur kwamen die hij zes maanden had dichtgeslagen om Nimue buiten te sluiten. Weg te sturen. En nu wilde hij haar maar al te graag weer binnen laten in zijn huis, het hol van de leeuw. Hij was gek geworden, voor zo ver hij dat nog niet was. Hij liet haar hand heel even los en opende de deur, waarna deze toegang bood tot de ietwat schemerige hal, waar geen lichten brandden en slechts één of twee ramen waren. Nou ja, hij hoefde de ruimte niet te beschrijven. Hier liep hij zo vaak en ook Nimue kende dit huis al wel. Grotendeels. Natuurlijk was ze nog nooit op de zolder geweest, maar dat maakte niet zo uit. Als ze echt wilde, kon hij haar dat nog wel laten zien. Niet nu. Hij wachtte tot ze binnen was en sloot de deur toen, waarna hij de sleutel op een kast in de gang neerlegde. Hij hoefde zich er nu niet meer van te verzekeren dat ze niet weg ging, gelukkig niet. Het was haar eigen keuze, hij hoefde haar niet meer gevangen te houden. Het hoefde niet meer en daar was hij blij mee. Hoewel, zijn huis was op dit moment niet voorbereid op bezoekers, dus hij moest zo maar heel snel een check doen. Bloedspetters of zo. Het laatste halfjaar was hij namelijk nogal onvoorzichtig geweest, want het had toch niet uitgemaakt. Af en toe ruimde hij wel wat op hoor, als de lijken begonnen te stinken. Had ze nog geluk dat hij gisteren opgeruimd had. In ieder geval de lichamen.

Alles zag er nog precies hetzelfde uit, hetzelfde als toen ze was weggegaan. Weg moest gaan. Ach. Ze liet haar koffer in de hal staan, liep meteen door naar de woonkamer. De piano. Zachtjes liet ze haar vingers over de toetsen glijden, maar drukte ze nog niet in. Nog niet. Nou ja, niet dat het lang duurde voor ze dat wel deed. Vrijwel meteen toen ze was gaan zitten. Ze had Roy een belofte gemaakt en beloften wilde ze altijd zo snel mogelijk invullen. Haar vingers drukten de lage tonen in, schakelden over naar de hogere en vormden zo een deuntje. Ze had het nog nooit eerder gespeeld, gewoon willekeurig. Deed ze vaker en dat kwam altijd goed. Nu ook weer, het klonk zelfs beter dan deuntjes die ze thuis had gespeeld. Nou ja, niet dat ze zoveel bezig was geweest met muziek. Erg weinig eigenlijk, ze had er geen zin in gehad. Niet nadat ze weg moest bij Roy. Het deed haar te hard aan hem denken, daarom. Nu hij er weer was, toen zij weer bij hem was, kon ze het gewoon weer. Het bracht fijne herinneringen met zich mee, geen pijnlijke. Het voelde meer dan fijn om nu weer te spelen, maar toch liet ze de toetsen na vijf minuten weer met rust. Ze was hier nog maar net, nu was eigenlijk het moment niet. Straks wel weer, als hij het vroeg of zo. Zag ze wel nog. Misschien moest ze eerst haar koffer nog uitpakken. Even gniffelde ze om hoe ze zo impulsief was geweest, liep toen weer naar de hal en klemde haar hand om de koffer. 'Zal ik deze eerst leegmaken?' Hij moest maar zeggen waar ze haar spullen moest opbergen, zo gewoon was ze het hier nog niet. Wat had ze nou ook alweer gezegd? Wennen? Aanpassen? Ja, zoiets. Dan was dit wel een goede stap.

Hij luisterde zwijgend naar de klanken die nu op klonken vanuit de woonkamer. Muziek, Pianospel. Had hij al maanden niet meer gehoord. Was ook niet zo raar, hijzelf kon eigenlijk geen instrument bespelen en hij had zes maanden gezwegen. Hij vond het wel jammer dus, dat ze stopte met spelen. Niet dat het veel maakte, ze wilde hier voor langere tijd verblijven en dat betekende dat ze later wel weer kon spelen. Toen ze weer in de hal stond, haalde hij zijn schouders op. 'Lijkt me handig,' was de droge reactie. Hij liep naar de trap, wachtte even en keek of Nimue volgde en toen dat het geval was, liep hij naar boven, naar zijn kamer. Ja, hij liep iets voor haar uit. Controleren of het wel een goed idee was dat ze naar boven ging. Bloed of zo. Wapens. Messen. Iets in die trant. In ieder geval, die waren er niet. Mooi zo, dan was het niet zo verschrikkelijk om haar naar boven te laten gaan. Niet dat hij haar nu nog tegen kon houden, ze was al aardig onderweg. Dus opende hij de deur van zijn kamer en besloot dat het één grote onredbare puinzooi was van dingen die hij in sommige gevallen niet eens kon plaatsen. Dat was wel rampzalig. Nou ja, er was in ieder geval nog ruimte in de kledingkast. Veel ruimte. De kast was altijd al te groot geweest voor zijn spullen, dus dat kwam nu heel goed uit. Ja, heel goed. Hij haalde eventjes adem. Oké, niets aan de hand. Nimue kwam vanzelf wel.