Roy ft. Nimue

Hij hoorde gestommel boven, maar daarna was het er weer stil, waardoor hij het weer vergat. Ze zou zo wel weer in slaap vallen of verder slapen. Dacht hij. Hij ruimde de laatste dingen op en daarna verliet hij de ruimte, om in de hal stil te blijven staan. Nee, hij nam een besluit. Een shirt aandoen en even naar buiten gaan, dat was het beste idee van de nacht. Dus geruisloos liep hij de trap op, opende deur van zijn kamer en het eerste wat hij zag was dat de helft, of meer dan de helft, van Nimue haar kleren op de grond liggen. Oh. Dat betekende dat ze nogal halfnaakt was en aan haar ademhaling te horen was ze nog wakker ook. Dan was het al helemaal geweldig. Hij deed alsof hij het niet merkte, maar doordat hij nogal uit balans gebracht was door deze ontdekking lukte het hem niet helemaal zonder geluid zijn kast te vinden, hoewel hij geen grote herrie veroorzaakte. Dat was dan in ieder geval iets. Op één of andere manier voelde het raar, om in zijn eigen kamer te zijn. Kwam waarschijnlijk door het halfnaakte meisje in zijn bed. Oh, dat klonk pas raar. Halfnaakt meisje. In zijn bed. Nee, vogel. Vogel. Onschuldige, kleine vogel. Nimue. Hij schudde zijn hoofd, haalde een shirt uit de kast en besloot hem beneden aan te doen, des te sneller kon hij hier weg. Geweldig. Hij werd hier echt een stuntel van of zo. Geweldig. Hij draaide zich om en liep voorzichtig naar de deur, hoewel het nog steeds niet geruisloos ging. Oh, nog geweldiger. Hij was dus echt totaal uit balans. Fijn, heel fijn.

Dat was werkelijk de eerste keer dat ze iemand met zoveel kabaal een kast had horen openen, nou, als ze nog sliep zou ze hier wakker van zijn geworden. Beter dat het misschien niet zo was. Toen hij weer weg was had ze nog even liggen grijnzen, maar ze was alweer moe geworden. Ach, maakte ook niet zo veel meer uit. Waar hij heen ging wist ze ook niet, misschien ging hij wel gewoon beneden slapen of zo. Denken maakte haar moe en misschien was het wel degelijk beter om toch nog even verder te slapen, proberen tenminste. Ze probeerde een comfortabele houding te vinden, maar aangezien de lakens nog nat waren was dat moeilijk dan ze dacht. Ach, ze moest niet zo zeuren. Het zou wel opdrogen, gewoon negeren. Ze keerde haar kussen om, haar haren waren immers zo goed als droog dus dat lag misschien beter, keerde zich nog een keer om en keek toen nog even de kamer rond. Het was één van de mooiste kamers, dat wel. Er lag nergens een plastiek vel over hier en het bed lag ook lekker, vast nog beter als het niet nat geweest was. Nee, niet zeuren. Ze mocht in eerste instantie al blij zijn dat ze niet op de vloer hoefde te slapen of dood was. Kon beide heel goed mogelijk geweest zijn. Dus geluk had ze in zeker zin wel. Geluk, geluk. Ook weer zo'n vaag begrip in deze hele situatie. Het was wel zo, deels. Vorige meiden die hier geweest waren hadden het misschien slechter gehad. Hadden vast niet in zijn bed mogen slapen, hij voelde het vast ook vreemd aan. Nou, was te horen geweest aan het kabaal. Ze grijnsde even naar de kleren die op de grond lagen. Nee, was hij vast niet gewoon. Ach.

Drie tellen nadat hij het shirt over zijn hoofd had getrokken, was hij de straat op gelopen. Hoewel het midden in de winter was en er een snijdende wind waaide, had hij geen last van de kou die de nacht overheerste. Nee, hij werd er juist rustig van. De kou blies alle gedachten uit zijn hoofd en zorgde dat hij zich kon focussen. Op wat? Wist hij niet. Focussen op de toekomst zou alleen maar meer denkrimpels veroorzaken en dat wilde hij niet. Het was de bedoeling dat hij ontspande, niets meer had om over na te denken. De deur was op slot en hij had de sleutel, dus weg zou ze niet komen. Hoewel hij niet verwachtte dat ze ervandoor zou gaan. Nee. Met regelmatige passen liep hij door de schaduwen, ontweek hij het licht van de lantaarnpalen en hij liet zijn voeten de leiding nemen. Hij vroeg zich niet af waar ze hem heen zouden brengen, ze liepen gewoon. Rustige passen, door bekende gedeeltes van de stad. Overbekende gedeeltes. Ineens stond hij voor het huis van Nimue en hij fronste eventjes. Waarom was hij hier? Geen flauw idee. Toch besloot hij naar binnen te gaan, liet zijn vingers eerst even over het randje van de deur glijden, op zoek naar een sleutel. Niet gevonden. Dat was niet zo handig. Wat wel handig was, was dat haar brievenbus in haar deur zat en zo kon hij de deur openen, door zijn arm naar binnen te steken. De deur zwaaide open en geruisloos liep hij naar binnen. Nu was hij binnen. Wat een geweldige prestatie.

Het lukte niet eens om vijf minuten haar ogen dicht te houden. Ze hoorde niets, helemaal niets, wat haar alleen ongeruster maakte. Enkel het bewegen van de lakens en haar ademhaling drongen haar oren binnen. Ze ging met haar rug tegen de rand van het bed zitten en trok de lakens tot haar schouders. Als ze niet kon slapen zou ze wel gewoon zitten, niksen. Denken. Of gewoon zitten. Ze wist niet eens waar Roy was, die lag misschien wel gewoon beneden. Maar ze hoorde echt niets. Ze wilde wel gaan kijken, maar misschien haalde ze de trap niet eens. Ze voelde zich nog steeds zwak, had ze al gemerkt toen ze was gaan zitten. En dan was er nog iets, wat als ze hem niet vond? Wat als ze hem wel zou vinden? En ze had tenslotte amper kleding aan. Nee, gewoon blijven zitten. Niets aan de hand. Ze kon misschien over een tijdje nog eens kijken, als haar kleding droog was of gewoon met het laken. Als ze nou gewoon eens zou kunnen slapen, zou al een hele verbetering zijn. Maar nee hoor, waarom zou dat nou gebeuren? Of wacht, thuis zette ze altijd een warme chocolademelk als ze niet kon slapen. De keuken wist ze zijn, dus was er alleen het risico nog. En als hij geen chocolademelk had? Tja, dan verzon ze wel wat anders. Ze kon niet anders namelijk. Ze zette haar voeten op de grond, steunde met haar handen op het bed en duwde zich zo overeind. Dat lukte nog wel, prima. Voorzichtig liep ze naar de smalle gang en zo naar de trap, waar ze voorzichtig afliep. Ook gelukt, beter dan. Naar boven gaan zou misschien nog wat anders worden, maar ook daar kon ze wat op bedenken.

Het was ook helemaal donker binnen, voelde zelfs verlaten aan. Nou, dat was maar goed ook, want het was verlaten. Ongeveer anderhalve dag was hier niemand meer geweest, dus moest het verlaten zijn. Hij liep door, de gang uit, de woonkamer in. Een nette, opgeruimde woonkamer. Niets bijzonders, maar ook niet verschrikkelijk random. Hij haalde de mobiele telefoon uit zijn broekzak en legde deze op een kastje neer, zo was hij in ieder geval niet te traceren. Daarna verliet hij de woonkamer, ging op weg naar de slaapkamer, die stijlvol ingericht was. Niets op aan te merken, gewoon een leuke, stijlvolle kamer. Hij keek naar een aantal foto's, maar raakte ze niet aan. Raakte niets aan. Dit waren niet zijn spullen, dus daar moest hij vanaf blijven. Hoewel de eigenaar van de spullen op dit moment in zijn huis verbleef. Maakte niet uit. Hij opende uiteindelijk toch de kastdeur toen hij bedacht dat Nimue haar kleren op dit moment nat waren en ze misschien wel wat anders aan wilde doen. Dus pakte hij een aantal kledingstukken en kon alleen maar hopen dat ze goed waren, aangezien hij niet wist wat ze nou echt leuk vond en zo. Of zo. Hij deed de kleren bij elkaar in een plastic tas die hij in de bijkeuken vond en daarna verliet hij het huis weer, hoewel hij wel een reservesleutel in zak stak en de deur op slot draaide. Daarna liep hij ontspannen over straat. Zie je, hij kon zijn gedachten wel afleiden. Gedeeltelijk.

Ze kwam beneden, trof niemand aan. Geen Roy op de sofa, niet in de hal. Alsof hij er nooit geweest was. Maar zomaar weg kon hij niet zijn, of wel? Een paar tellen later stond ze in de keuken, bij de koelkast. En toen ze deze opentrok trof ze inderdaad chocolademelk aan. Geen microgolfoven, maar wel een degelijk elektrisch vuur. Ze haalde een pot uit de kast en goot daar wat van de chocolademelk in, zette het vuur aan en zocht ondertussen naar een mok. Dat zou wel moeten helpen. Wat als Roy haar hier echt had achtergelaten? Dan zat ze hier opgesloten. De wapenkamer zou misschien wel helpen, maar daar kon ze de komende tijd niets mee doen aangezien al die dingen te zwaar zouden zijn. Toen de chocolademelk klaar was goot ze deze in de mok, ruimde alles netjes op en nam meteen een slok, voorzichtig natuurlijk, het was ook niet de bedoeling dat ze zichzelf zou verbranden. Toen ze weer langs de woonkamer liep zag ze nog steeds geen spoor van Roy, misschien was die ergens anders. Geen zorgen maken. Met de mok stevig in haar handen geklemd liep ze de trap op, voorzichtiger dan toen ze af de trap liep want nu had ze ook geen houvast meer. Gelukkig lukte het wel om zonder enige pijn boven te geraken. Ze zette de mok even op het nachtkastje en ging toen weer op het bed zitten, bijna droog. Beter. Toen ze eenmaal haar comfortabele zithouding weer had gevonden, nam ze de mok weer in haar handen en nam daar nogmaals een slok van. Als het op was zou ze normaal moeten kunnen slapen, tenminste, thuis lukte dat toch altijd.

Nu lette hij wel op, aangezien de dageraad iets lichter kleurde, wat betekende dat het ochtend werd. Acht uur 's ochtends, als hij het goed had. Door de wintertijd waren de nachten langer, maar doordat deze al ten einde liep, werd het lichtelijk verwarrend. Als het al acht uur was, zouden de straten tot leven gaan komen, aangezien het onder de hand al weer maandag was. Nimue zou niet op haar werk verschijnen vandaag. Ze zouden erachter komen dat ze er niet was. En dan? Als er iemand verdween, was het vaak zo dat het lichaam binnen drie dagen gevonden werd. Wat zou er met Nimue gebeuren? Hij gokte niet dat haar lichaam zo snel gevonden zou worden. Liever niet. Dan zou hij wel heel ver gegaan zijn. Spijt. Vogel. Hij opende de huisdeur en ging naar binnen, waarna hij deze weer op slot deed. Ergens hoopte hij dat ze nog sliep en dat ze vooral niet gemerkt had dat hij ervandoor gegaan was, maar eigenlijk maakte het niet uit. Als ze het wel wist, nou ja. Wat had ze dan kunnen doen? Ze had kunnen raden dat hij terug zou komen. Ditmaal hoopte hij voorbereid te zijn op wat hij in zijn kamer aan zou treffen en toen hij de trap opliep en de deur opende, werd hij dus ook niet uit balans gebracht. Ze was wel wakker en zo te ruiken had ze een mok chocolademelk voor haarzelf gepakt, maar dat maakte hem niet uit. Hij legde de plastic tas met kleren voor haar neer en raapte haar andere spullen op, die hij wel even in de badkamer zou hangen. Of aan een waslijn. Maakte niet uit. Dan zou het in ieder geval eerder drogen.

Hij was er weer, met een plastic zakje. Toen ze even goed keek zag ze dat het kleren waren. Haar kleren. Hij was dus naar haar huis geweest. Nou ja, nu had ze kleren. Al zou ze die nu niet aantrekken, nog niet, was wel goed zo. Ze konden al meteen weer verkreukelen of nat worden van het overige water, later. Ze moest misschien nog lang met die kleren doen. Ze dronk nog een keer van haar mok, die nu volledig leeg was. Ze zette hem weer op het nachtkastje, ging weer beter liggen. Nou ja, ze zag wel of ze nog kon slapen of niet. Het voelde niet zo, dat niet. 'Bedankt trouwens, voor de kleding,' fluisterde ze. Hij hoorde het vast niet, maakte niet uit. Toen ze uiteindelijk merkte dat ze echt te wakker was en niet meer in slaap zou vallen, stond ze op om de inhoud van de zak te bekijken. Ze nam een jeans en een truitje, was wel prima. Zolang ze maar iets had om aan te trekken. Ze trok de broek aan, gelukkig één van haar betere. De meeste waren te groot of te klein, deze was net gepast. Ze trok het truitje over haar hoofd en besloot dat het toen wel goed was. Zolang hij niet te veel van haar verlangde vandaag zou het goed zijn, ze was namelijk zwak en moe, al lukte het niet om een oog dicht te doen. Misschien later op de dag, avond, ze wist het niet. Ze ging met haar hand door haar haren, waarna ze besefte dat daar ook al wat klitten in waren. Ach, dat was misschien nog wel het minste van haar zorgen. Ze keek nog eens in de zak, knikte tevreden en haalde toen de kleding eruit, vouwde alle kledingstukken op en legde ze naast het nachtkastje. Tenslotte vertelde hij niet waar ze die precies moest leggen, dus lagen ze daar wel goed.

Ze moest zelf maar uitzoeken wat ze met die spullen ging doen. Misschien kon ze ook bedenken hoe ze zichzelf nuttig ging maken zolang ze nog leefde. Halleluja. Hij ging haar niet doodmaken. Wat was zijn probleem, van psychopaat naar doetje? Kon nog geen vogel het leven ontnemen. Had ze maar nooit gezongen. Hij liep naar beneden, aangezien hij het risico niet wilde nemen in een nat bed te moeten slapen en dus ging hij op de bank liggen, die was breed genoeg en ook aan comfort ontbrak het hem niet. Binnen tien tellen sliep hij in. Hoewel hij problemen had met alles, was slapen daar een uitzondering op geweest. Slapen kon altijd. Gaf hem rust. Had hij nodig. Nimue bracht meer moeilijkheden dan ze dacht. Of misschien wilde ze het gewoon niet weten. Kon ook. Zijn ademhaling werd een stuk langzamer en hij zakte weg, zijn ogen sloten en alle geluiden van de buitenwereld werden buitengesloten. Hij voelde geen kou, geen angst, geen woede. Het enige wat hij in zijn dromen van vandaag hoorde, was zacht gezang, dat werd begeleid door een piano. Wist hij veel waar het vandaan kwam. Deed hem denken aan de uren medicatie. In de kliniek. Dan was hij ook altijd zo rustig. Ontspannen. De laatste jaren was hij altijd gespannen geweest. Natuurlijk, kon ook niet anders. Als je ontspande, werden je slachtoffers hoopvol. Dachten ze dat ze weg konden komen. Dat kon natuurlijk niet gebeuren.

Hij ging weer naar beneden, dus de kleding zou hier wel mogen blijven. Wat ze nu moest doen? Ze wist het niet. Ach, hier blijven, dat wist ze. Of douchen, of zou ze hem dan wakker maken? Sliep hij überhaupt? Nee, het was het veiligste om hier te blijven, al waren hier niet veel dingen om zichzelf mee bezig te houden. Nou, dan wist ze het ook niet. Ze keek de kamer voor de zoveelste keer rond, misschien zaten er nog wat dingen in de kast. Een boek misschien, kruiswoordraadsel. Voorzichtig liep ze naar de kast toe, opende zo stil mogelijk de lade en doorzocht deze toen. Kogelpen, sudoku puzzel. Prima. Ze schoof de lade weer dicht, ging op de grond zitten om het nog deels natte bed te ontwijken en begon met de puzzel. Vroeger toen ze bij de dokter of zo zat, lagen er ook altijd van die puzzelboekjes en voor haar was het puur tijdverdrijf. Het hielp wel hoor, meestal leek de tijd dan een stuk sneller te gaan. Nou, dat was bij de dokter. Iemand die sliep deed er meestal veel langer over dan een tiental minuten. Om zich echt bezig te houden zou ze nog eens moeten zoeken, later misschien. Zag ze dan wel weer, misschien sliep hij niet eens. Maar nu zou ze niet naar beneden gaan, want als hij wel sliep en als ze hem waker zou maken zou het misschien niet goed aflopen. En dat was niet de bedoeling, zou voor haar ook nooit de bedoeling zijn. Twee. En toen had ze alweer een rij af, ging snel. Het boekje was voorlopig wel nog leeg, dus kon ze er misschien nog een uurtje mee verder, als ze het dan al niet beu zou zijn.

Hij liep over straat, gehuld in de schaduwen. Ontweek de lantaarnpalen en bleef vooral naar de grond kijken, zo ver dat mogelijk was. Iedere keer dat er politie voorbij kwam, probeerde hij nonchalant te doen, voor zo ver dat mogelijk was. Alle agenten gingen namelijk dezelfde kant op, richting de plaats waar gezegd was dat het meisje Nimue zou zitten. Toen ze die maandag vermist werd, deed de politie niets. Binnen drie dagen zou het lichaam gevonden worden. Dachten ze. Gebeurde altijd en er was niets aan te doen. Toen ze na drie dagen nog niet gevonden was, werd er een reusachtige zoekactie opgezet. Ze dachten dat ze nog in leven kon zijn. Slimme mensen. Nu was er een melding gedaan van een meisje dat op haar leek en dood tegen een muur aan lag. Wiens schuld was dat? Hij had werkelijk waar geen enkel idee. Hij had het meisje niet per toeval gevonden en vermoord, om haar daarna tegen een muur te duwen en te zorgen dat er wat dramatisch bloed omheen lag. Ze leek wel wat op Nimue, maar de politie zou er snel genoeg achter komen dat dit niet het meisje was dat ze zochten. Dan zou het helaas al te laat zijn en zou de alle pers op de hoogte zijn. Eindelijk had hij de kans om de mensen te bereiken. Om iedereen te laten sidderen van angst. Niet alleen de politie, maar de hele stad en binnenkort de hele staat wist van hem. Een glimlachje gleed over zijn lippen en hij opende de deur van zijn huis, om naar binnen te glippen. Eens zien hoe het met de echte Nimue was.

De hele tijd was hij weg. Elke dag wel een paar uur. Hoe lang was ze al hier? Een week, ongeveer. En in die hele week was hij bijna nooit thuis geweest, zij kon zich wel bezighouden hoor. Ze had dubbel zoveel vrijheid als hij weg was. Nou ja, ze begon haar gewone levensstijl wel te missen. Zeker nadat hij gewoon zo kil was als anders, wanneer hij hier was. Niet dat hij haar nog pijn had gedaan, niet direct. Maar toch. Zij was weer aangesterkt, had zwakke plekken in het huis proberen zoeken maar er was werkelijk niets dat haar naar buiten kon leiden, enkel de voordeur die steeds op slot was. En nu hoorde ze hem weer binnenkomen. Ze stond op, ze had namelijk alweer een paar uur op de bank gezeten en nog steeds vertrouwde ze hem niet en kon hij haar zomaar beetnemen en weer in water duwen. Nee, geen tweede keer. Ze vertrouwde hem wel al iets meer hoor, maar niet om te zeggen dat ze geen aandacht meer besteedde aan de dingen die hij deed, want dat deed ze wel nog steeds. Ze wilde eigenlijk weten waar hij altijd was, misschien had nog een slachtoffers ergens anders. Een rilling liep over haar rug, kon wel zijn. Dat hij haar gewoon hier had voor... Ja, voor wat? Alsof hij zoveel aan haar had. In het begin misschien, toen ze nog zo vreemd deed in zijn buurt. Toen hij ook anders deed en hier vaker was. Of misschien had die week haar gewoon even laten doordraaien op dit moment, ze wist het niet. Nog niet. Misschien straks wel, of zo. Ach. 'Fijn buiten?' vroeg ze, ietwat sarcastisch. Ze wist ook niet waarom hoor, het leek net alsof ze jaloers was. Misschien wel, omdat ze gezelschap altijd wel leuk vond. Nu deed ze wel echt vreemd. Nou.

Hij keek verbaasd op toen hij haar stem hoorde. De vogel zong niet meer, de laatste dagen. Nee, ze zong al niet meer sinds hij haar geëlektrocuteerd had. Nou ja, eigenlijk kon hij het wel begrijpen. Ze zong, speelde niet meer als hij erbij was. Was waarschijnlijk ook zijn eigen schuld, aangezien hij er nooit was. Hij liet de stad sidderen en zij wist het niet, hoewel ze het misschien wel vermoedde. 'Niet echt,' zei hij rustig. Wauw, wat een koelte hing er tussen hen in. En dan te bedenken dat hij haar vorige week nog tegen zich aangedrukt had, haar had laten zeggen dat ze hier zou blijven. De ironie. Eigenlijk wist hij wel dat hij iets moest doen, maar wat dan? Hij was zo asociaal als de pest, lakte de sociale vaardigheden voor een gewoon gesprek gewoon. Net zoals hij het lef miste om weer naar de zolder te gaan en te lezen wat zijn moeder precies had geschreven, welke liedjes het waren en wat er nog meer was. Nee, hij had geen lef. En geen sociale vaardigheden. En hij was moe. Maar niet zo moe. 'Heb je de nacht overleefd?' vroeg hij, op een koele toon. Jeetje, er hing wel echt een koelte tussen hen in, waarvan hij niet wist hoe hij die weg zou moeten krijgen. Op geen enkele manier. Hij zuchtte even, sloot zijn ogen. Ergens wilde hij haar nu omhelzen en zacht voor haar zingen, omdat hij heus wel gezien had dat ze dat de eerste dagen prettig had gevonden. Maar ergens anders zei een stem dat dat nergens op sloeg.

'Ik sta hier nog, dus ik denk van wel,' fluisterde ze. Best een domme vraag, maar langs de andere kant wel schattig. Hij probeerde een gesprek aan de gang te krijgen, dat dacht ze, tenminste. Kon ze hem niet kwalijk nemen. 'Vind je het erg als ik zo ga douchen?' Normaal vroeg ze nooit toestemming hoor, hij was er nooit. Maar ze was van plan geweest om te douchen net en toen was Roy terug, dus kon ze het beter toch even vragen. Als hij andere plannen had zou ze wel wachten, maar dat betwijfelde ze. Hij had de hele week geen plannen gehad, dus nu vast ook niet. Misschien moest ze gewoon blij zijn dat ze nog in leven was, maar dat was ze ook. Ze voelde zich gewoon eenzaam, had bijna geen contact gehad met andere mensen gedurende deze week. En het enige contact dat ze kon hebben, was met Roy. Die toevallig heel slecht was in gesprekken voeren. Dat was misschien nog haar grootste ergernis, de eenzaamheid. Of ze dit nog lang kon volhouden? Misschien, misschien niet. Ze had geen keuze, de kamer waar de wapens opgeborgen lagen was op slot en ze had geen mogelijkheid om zich daarmee een weg naar buiten te werken. Ze moest afwachten. Wachten. Geen aandacht aan tijd schenken, geen aandacht aan alle verspilde minuten die er waren geweest nu ze hier was. Haar ouders zouden zich ook zorgen maken, haar zus. Vrienden, collega's. Zouden ze haar zoeken? Misschien hadden ze al opgegeven. Iedereen gaf op. Zeker als er nergens hoop was. Ze dachten vast dat ze ergens heen was, zo eigenwijs was ze soms wel. Ze kon op haar eigen benen staan en zou ook perfect op reis gaan zonder iets te zeggen. Maar dat was niet het geval.

Hij uitte even een lachje, hoewel het niet al te oprecht klonk. Natuurlijk leefde ze nog. Het was een sleur aan het worden, bleek wel weer. Ze leefde nog. Was niets bijzonders. Maakte hem niet uit. 'Ga je gang, je weet waar de douche is,' antwoordde hij op haar vraag. Natuurlijk wist ze waar de douche was, hij had heus wel door dat ze douchte als hij er niet was. Soms waren woorden niet nodig om dingen duidelijk te maken, maar in haar geval wel. Nimue hield van woorden, gesprekken, gezelligheid. Laat dat nou net wat hij allemaal niet was. Had hij wel kunnen worden, nu nog steeds hoor, maar er was niet genoeg aansporing voor. Hij wachtte tot ze naar boven zou gaan, maar liep ondertussen wel naar de keuken en pakte daar een glas water. Dat was wat hij het meeste dronk, was nog goedkoop ook, aangezien de waterrekening op die van zijn ouders aangesloten was en dat betekende dat zij degenen waren die alles betaalden. Ook het gas en al het andere, elektriciteit. Ze merkten er toch niets van. Hij snoof eventjes en gooide de rest van zijn water weg. Verspilling. Natuurlijk, verspilling. Hun centen vlogen door het afvoerputje. Niet dat ze het zouden merken, ze hadden geld genoeg. Geld genoeg. Moeders was een brave huisvrouw en vaders had een goedbetaalde baan. Zoonlief was ontsnapt uit een kliniek en dochterlief bestond niet. De perfecte familie. Hij beet even op zijn lip, besloot dat hij wel zou gaan slapen als Nimue douchte.

Ze knikte slechts kort, liep naar boven, badkamer in. De deur kon niet op slot, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Ze trok haar kleding uit, nam een handdoek uit de kast, samen met een washandje en draaide de kraan open. Warm water, net iets anders dan het bad dat zij altijd nam, maar toch. Warm water. Voorzichtig zette ze een voet in de douche, waarna haar andere al snel volgde. Ze voelde het warme water over haar lichaam lopen, dat was waarschijnlijk het enige dat haar nu nog rustig maakte. Het liefst zou ze de hele dag onder de douche staan, maar dat zou een beetje te ver gaan. En nu zeker, aangezien de deur niet op slot kon en Roy thuis was. Een paar minuten later stond ze dus ook met een handdoek om zich heen in de badkamer, stond de kraan uit en was het warme water op haar lichaam verdwenen. Nu pas zag ze de spiegel, zag ze haar spiegelbeeld. Ze zag er niet heel goed uit, haar ogen hadden een lege uitdrukking en dat was duidelijk te merken. Het frustreerde haar om zichzelf zo te zien, ze begreep het niet. Ze was zichzelf niet meer. Niet wetend wat te doen sloeg ze met haar vuist de spiegel in, waarna deze in scherven op de grond viel en een diepe kras op haar hand achterliet. Nee, ze was zeker zichzelf niet meer. Bloeddruppels vielen op de grond, terwijl zij helemaal niet wist wat er aan de hand was, wat er mis was met haar. Haar andere hand haalde haar haren compleet door de war. Als ze niet zo bang geweest zou zijn voor de dood, kon ze er nu makkelijk een einde aan maken. Maar ze was wel bang en Roy zou haar horen. Dan was het toch te laat. Te laat. Tijd was onbestaande, maar altijd te laat. Met haar rug tegen de muur en haar hand onder het bloed liet ze zich om de grond zakken.

Hij wilde net zijn ogen sluiten toen het geluid van brekend glas zijn oren bereikte. Nou, direct hoefde hij niet meer te slapen. Hij kwam overeind, liep de trap op en luisterde even aan de badkamerdeur, waar hij niets hoorde. Nou, dan ging hij haar haar privacy bij deze ontnemen en hij opende de deur, waarna hij direct de bloeddruppels zag die op de grond gevallen waren. Eromheen de scherven van de spiegel en tegen de muur zat het ineengedoken figuur van Nimue. Haar hand bloedde en het leek niet alsof ze 100% zichzelf was. Behoedzaam liep hij de badkamer in, waarbij hij ervoor zorgde dat hij niet in de scherven ging staan. Nimue. Vogel. Kleine, kwetsbare vogel. Hij had spijt gehad toen hij haar pijn had gedaan, maar nu deed ze zichzelf pijn dankzij hem. Dat was net zo erg. Of in ieder geval, hij gokte dat ze het deed dankzij hem en dat wilde hij niet. Hij hurkte voor haar op de grond, pakte haar handen voorzichtig vast. Vooral de hand die onder het bloed zat, aangezien hij niet wist of er daar nog een scherf in zat of niet. Risico's kon hij maar beter niet nemen. Hij keek haar aan, zuchtte eventjes. Niet op een verveelde manier, maar anders. Hij wist niet hoe precies, maar het was wel zo. 'Nimue...' fluisterde hij. Maar hij wist niet hoe hij zijn zin af moest maken, dus deed hij het niet. Hij tilde haar voorzichtig op, geen waarde hechtend aan het feit dat ze alleen maar een handdoek droeg. Nimue was helemaal niet zichzelf, helemaal niet gewoon. En het was weer zijn schuld.

Ze hoorde hem binnenkomen, sloot haar ogen voor het geval dat hij boos werd. Maar dat deed hij niet, hij tilde haar weer op. Fluisterde haar naam, wilde zijn zin aanvullen maar zweeg. Was hij niet diegene die zei dat er geen woorden verspild werden? Ja, dat was hij geweest. Ach. Nu ze zichzelf wat aandeed schonk hij weer aandacht aan haar, best vreemd. Hij was vreemd, zij was vreemd. Paste wel. 'Sorry van de spiegel,' mompelde ze. Alsof hij daar wat om gaf, ach. Ze had hem tenslotte aan stukken geslagen en daar moest ze zich maar voor verontschuldigen. Zoals ze eerder had gedaan, ging ze net iets dichter tegen hem liggen. Het voelde veiliger en ze besteedde minder aandacht aan haar hand. Het deed pijn, maar het was haar eigen schuld. Dat was het probleem. Ze leerde er dan beter mee omgaan. Ze kon alleen hopen dat het niet gehecht moest worden, kon pijn doen. Anders zou het vanzelf wel genezen. 'En sorry dat je onder het bloed zit,' mompelde toen ze haar hand zo ver weg probeerde te houden als lukte, maar zijn hele borst zat al onder de rode vloeistof. Wat was er eigenlijk met haar? Het ene moment was ze bang van hem, het andere moment lag ze in zijn armen en verontschuldigde ze zich. Hij was niet boos geworden, dat was al iets. Misschien kwam dat nog wel, maar het feit dat hij haar optilde zoals hij eerder had gedaan... Nee. Het kon niet dat hij haar nu kwaad zou doen. Het leek wel een flashback, alleen had ze die nu aan zichzelf te danken.

Hij snoof even. Alsof hij om de spiegel gaf. Nimue was hem veel meer waard en hoewel ze dat niet doorhad, door leek te hebben, was het wel zo. Ook het bloed maakte hem niet zo, hij zat dagelijks onder het rode vocht. Maar dat ging hij haar niet aan haar neus hangen, dat zou de situatie er niet beter op maken. 'Het is al goed,' mompelde hij zachtjes. Alles was goed. Het was zijn schuld, allemaal. Kon zij niets aan doen, hoefde ze ook niets aan te doen. Hij hield haar tegen zich aan terwijl hij haar de trap aftilde en op de welbekende bank legde. 'Blijven liggen,' beval hij haar, waarna hij vanuit de keuken verband en ontsmettingsmiddel haalde. Hij wist niet wat hij anders kon doen, hij kon alleen maar hopen dat het voldoende zou zijn. Er waren in ieder geval geen aders of slagaders geraakt, dat was al heel wat. Anders was ze waarschijnlijk al wel doodgebloed. Zou ook zijn schuld geweest zijn. Hij beet even op zijn lip en leidde zijn gedachten af door haar hand snel schoon te maken en te verbinden, aangezien er geen stuk spiegel meer in zat. Daarna drukte hij zijn lippen even tegen haar andere hand. De handen die zo mooi op de piano konden spelen, maar dat niet meer deden. Hij beet even op zijn lip. Wat, hij had het verkloot. Natuurlijk. Zo was hij. Hij zou alles verkloten, zo was hij nu eenmaal. Hij kon niet normaal doen. Sowieso niet en al helemaal niet bij Nimue. Hij zuchtte, wist niet meer wat te doen. Problemen. En hij maar denken dat hij alle problemen uit de weg kon ruimen.

Ze bleef liggen, maakte niet uit. Hij kwam terug met een verband, bond dat om haar hand heen, nadat hij haar hand ontsmet had. En daarna voelde ze zijn lippen op haar andere hand. En even was ze helemaal in de war, alweer. Net zoals de eerste keer. Al viel het toen mee, nu niet. Het was altijd al zo vreemd geweest. Ze kwam voorzichtig overeind, liep naar hem toe en zorgde ervoor dat de handdoek bleef zitten, ja, dat was ook nog zo'n probleem. Ach, maakte niet uit, zolang dat ding bleef zitten. Wat ze nu zou doen was misschien een grotere zorg, kon zoveel dingen uitlokken. Zowel positief als negatief. En dan beiden in extreem niveau. Ach. Zag ze wel weer, ze kon toch niets verliezen. Haar leven ja, maar dat zou ze achteraf niet merken. Ze grijnsde toen ze voor hem stond, ze kon nog terug. Maar ze wist niet of ze dat wilde, ze wist niet eens of ze wilde doorgaan met haar plan. Misschien zou alles duidelijk worden eens ze het deed, dus ze had het er wel voor over. Ze raakte met haar goede hand zijn gezicht aan, stapte nog iets dichter naar hem toe. Zachtjes streelde ze zijn huid, grijnsde ze. Doen of niet doen? Ze wist het niet, nog steeds niet. Maar het was misschien nu wel al te laat. Ze ging nog iets dichter tegen hem staan, nog steeds met haar vingers op zijn huid. Ze stonden nu tegen elkaar aan. De leeuw en het lam. Jager en prooi. Goed, niet meer nadenken. Ze sloot haar ogen, ging nog iets meer naar voor tot haar lippen zachtjes de zijne raakten. Heel zacht, zodat meteen duidelijk zou worden of hij dit erg vond of niet.

Eigenlijk stond hij er een beetje bij te kijken, toen ze overeind kwam, naar hem toeliep en daar even aarzelde. Hij zag het vooral aan haar ogen. Aarzeling. Toen legde ze haar hand tegen zijn wang en nog meer aarzeling was zichtbaar. Hij wist niet wat hij nu moest doen, wat ze ging doen of wat hij hiervan moest denken. Toen ze nog dichter tegen hem aan kwam staan en hij haar hartslag tegen zijn borst kon voelen, gingen de haartjes op zijn armen overeind staan, hij sloot zijn ogen, probeerde rustig adem te halen en voelde toen een paar zachte lippen op die van hem. Hij schrok zich dood, om het maar even zo te zeggen. Een explosie van gevoelens vond plaats in zijn buik en zonder een seconde over de gevolgen na te denken, legde hij zijn armen om haar heen, beantwoordde haar zachte kus met een nog veel voorzichtigere kus op haar lippen en voelde hoe zijn hartslag rees. Rees, naar hoogtes die hij nog nooit had meegemaakt. Nimue. Kleine, onschuldige vogel. Nou ja, dat onschuldig kon hij nu wel weglaten. Zo onschuldig was ze niet. Hij voelde haar, haar smalle schouders, haar tengere lichaamsbouw en nog steeds haar vingers, die tegen zijn wang lagen. Ineens openden zijn ogen zich, liet hij het meisje los en ging ervandoor. Naar zijn kamer. Geruisloos maar razendsnel beklom hij de trap en in zijn kamer liet hij zich neervallen op het bed. Wát was er nou net gebeurd? Wat had hij laten gebeuren? Nimue, kleine vogel. Hij voelde haar lippen nog steeds tegen die van hem. Maar het kon niet, was niet goed. Kon niet gebeuren. Hij was haar niet waard, dat bewees ze iedere keer weer. Nimue, kleine vogel. Waarom had ze dit überhaupt gedaan? Zoiets bestond toch niet?

En toen ging hij weg, alsof hij het zelf niet wilde maar hij het toch gedaan had. Ze wist niet of hij nu spijt had, boos was, nee. Alweer niets. Wat ze wel wist, was dat hij haar kus beantwoordde. Ze voelde het nog steeds, net zoals zijn hartslag. Het was echt geweest, maar het was ook weer zo snel voorbij. Hij was boven, zoiets. En ze wist niet of ze nu naar hem heen moest gaan, zich verontschuldigen. Ze werd gek van de onwetendheid. Ze moest nog boven zijn, dat wel. Kleren halen. Als ze de badkamer weer in zou moeten zou ze zeker in een scherf trappen en daar wilde zichzelf voor behoeden. Naar boven dan maar. Ze liep de trap op, richting zijn slaapkamer. Hij lag op het bed, niet wetend wat te doen. 'Sorry,' mompelde ze, waarna ze naar de stapel kleren liep en daar de benodigde spullen afnam. Ze zuchtte even, liep toen weer de kamer uit, op zoek naar een kamer waar ze zich kon omkleden. Beneden. Misschien. Nou ja. Ze liep de trap weer af met kleren, ging met de handdoek die een paar seconden geleden nog om haar lichaam zat door haar haren heen en trok daarna haar kleren en ondergoed aan. Ze wist niet wat er nu zou gebeuren, of het nu altijd anders zou zijn. Ze had geen spijt, dat niet. Hoe vreemd dat eigenlijk ook was. Hij had kwade bedoelingen met haar gehad, misschien nu nog. Je zou niets horen te voelen voor zo iemand. Voelen, gevoelens. Ze schudde haar hoofd, vouwde de handdoek op en liep weer naar boven. Ophangen in de badkamer. Ze trok de deur open, hing de handdoek op en probeerde het glas te ontwijken. Eens dat gelukt was trok ze de deur achter zich dicht en keek even naar de kamer waar Roy was.

Nog meer verontschuldigingen. Verontschuldigingen. Van haar kant. Terwijl zij niets gedaan had. Hij was degene die dingen verklootte, dingen verkeerd deed. Wat dan? Wat was er toch mis, met hem en met haar? Met haar wist hij wel wat er mis was, ze viel blijkbaar op de verkeerde mensen. Hij was niet goed, niet goed genoeg. Met Emma was het anders geweest. Nee, niet Emma. Emma moest weg. Emma was mooi geweest, maar meer niet. Nimue had inhoud, iets wat hem bezighield. Ook nu weer. Wat was er met haar, dat ze dit deed? Het was sowieso niet gespeeld, dat wist hij zeker. Het verwarde hem. Zij verwarde hem. Hij verwarde zichzelf. Nee, geen goed idee. Hij had haar nooit van de straat moeten plukken, haar nooit moeten zien. Als hij hier nooit aan begonnen was, zou er nooit iets gebeurd zijn. Zou hij nog steeds iedere avond, nacht, mensen aan het martelen zijn tot ze erbij neervielen. Nu deed hij dat niet, alleen maar heel af en toe. Zonder dat Nimue het wist. Hij zuchtte. Hij wist het niet. Natuurlijk, Nimue betekende veel meer voor hem dan hij ooit had kunnen bedenken en ze speelde ook vaak door zijn hoofd, maakte hem nog krankzinniger dan hij volgens de kliniek al was. Krankzinnig. Hoe kon het zijn dat iemand, hem niet verafschuwde? Hoe kon het dat er iemand was die blijkbaar om hem gaf, misschien wel van hem hield? Dat kon toch niet? Dat verdiende hij niet, wilde hij niet. Wacht, hij wilde het wel. Eigenlijk wel. Hij slikte even, sloot zijn ogen en opende ze weer. Hij wilde het wel. Nimue. Maar wat was dit? Het kon niet. Toch? Hij sloot zijn ogen, bleef nog tien tellen liggen en kwam daarna overeind, liep naar de deur en zag Nimue staan, die naar hem keek. Ze had waarschijnlijk naar de deur gekeken. En nu stond hij hier. Ongemakkelijk moment, zeker omdat hij geen flauw idee had wat wijsheid was, in deze situatie.

Toen hij bij de deur stond sloeg ze haar ogen neer. 'Ik ging net spullen halen om de badkamer op te ruimen,' fluisterde ze. Was ze ook van plan, het was tenslotte aan haar om dat te doen aangezien zij die dingen kapot had gemaakt. 'Heb je een stofblik in huis? Voor de scherven.' Ze liep naar de trap, nog steeds naar de grond kijkend. Ze wist niet waarom ze dat deed eigenlijk, ze deed het gewoon. Misschien omdat ze anders weer in de war zou raken als ze hem aan zou kijken. Vreemd, alles was vreemd hier. En de piano was het enige vertrouwde voorwerp hier, al was dat misschien wel de reden dat dit allemaal aan het gebeuren was. Ze keek hem nu wel aan, vroeg zich af waarom hij al een hele tijd niets meer zei. Als hij wat zei, kon ze conclusies trekken. Nu helemaal niets, hij was stil. Keek alleen maar, was verward. Was hij even erg in de war dan zij? En zo ja, waarom? Allemaal nieuwe vragen, nu de oude deels beantwoord waren. 'Zeg dan wat,' fluisterde ze. Iets, maakte niet uit wat. Zolang hij maar iets zei. Ze draaide zich weer om, stond nu met haar gezicht naar hem. 'Ik weet ook niet wat er is, ik zal het misschien nooit weten.' Ze sloot haar ogen even, opende deze weer. Zuchtte. 'Maar wat ik wel weet, is dat het goed voelde. En ik weet dat het niet zou mogen, dat het niet goed is. Misschien zelfs onmogelijk, maar het was wel zo.' Nou ja, was dat ook weer duidelijk. Ze zou alleen nog even wachten op zijn reactie, als hij dit had. Anders zou ze wel naar beneden gaan, spullen bij elkaar zoeken om op te ruimen. Dan was dat ook weer gedaan.

Hij verspilde nooit woorden. Aan niemand. Maar Nimue was geen verspilling. Nu alleen nog bedenken wat te zeggen. Wat. Wat moest hij zeggen? Wat kon hij zeggen? Hij was geen man van woorden, terwijl zij wel een vrouw van spreken was. Hij aarzelde even, bleef stil staan. Liet haar woorden op zich inwerken. Ze wist dat het niet kon, eigenlijk niet goed was. Dat het goed voelde. Hij wist niets meer. Helemaal niets. Wat hij ook deed, wat hij ook besloot, op dit moment zou alles wat hij deed zijn eigen, zorgvuldig opgebouwde leven omverwerpen. Maar had hij eigenlijk nog wel een keuze? Was het niet al te laat geweest toen hij haar had horen spelen, toen zij hem had horen zingen? Hij wist het niet. Aarzelde nog steeds. Toen kwam hij in beweging. Niet de razendsnelle bewegingen die hij normaal maakte, maar langzame, bedachtzame passen. Tot hij voor haar stond. Legde zijn beide handen om haar kin, tilde deze op tot ze elkaar recht aankeken. 'Je hebt geen idee waar je nu aan begint,' fluisterde hij spijtig. Hij wilde haar niet loslaten, maar ze had echt geen flauw idee waar ze mee bezig was. Zij werd gezocht omdat ze vermist was, hij zou gezocht worden als men erachter kwam dat hij het al die tijd geweest was. Trouwens, als ze vingerafdrukken controleerden, zouden ze weten dat hij het geweest was. Als ze nog wat verder doorgingen met onderzoeken, zouden ze ontdekken dat de familie Jules een gasrekening op een huis had dat niet van hen was. Nee, dat was pas verdacht. Nimue wist niet waaraan ze begon. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar.