Roy ft. Nimue

Hij verstijfde toen hij haar woorden hoorde, het voorstel zijn ouders uit te nodigen. Hij had geen ouders. Geen ouders. Geen beelden, geen gezichten. Alle haartjes op zijn armen rezen en in een razendsnelle beweging greep hij haar hals drukte hij haar tegen de muur aan. Het kon hem niet schelen dat het halfvolle bakje yoghurt nu op zijn bed viel en dat bevuilde, het maakte niet uit. Het maakte niet uit. Ze moest haar woorden niet wijten aan zijn ouders, dat was alleen maar slecht voor haar. Hij gromde kwaad, boog zich over haar hals, zodat zijn lippen bij haar oren lagen. 'Ik heb geen ouders,' siste hij zacht in haar oor, waarna hij erin beet. Niet zachtjes of lief, maar hard. Om pijn te doen. Daarna drukte hij zijn hand, die hij om haar hals geklemd had, harder tegen de muur aan. Ze zou stikken, over niet al te lange tijd zou ze geen lucht meer krijgen, dan had ze geboet voor de woorden die ze sprak. Zijn ouders. Geen ouders. Hij had geen ouders, nooit. Hij zou haar laten boeten, boeten voor wat ze zei. Drukte haar keel nog verder dicht, waarna hij daar ineens mee ophield en haar als een lappenpop door de kamer gooide, tegen een kast aan. Daar liet hij haar liggen, keek met behoedzame ogen naar het lichaam. Het meisje. Nee, geen meisje meer. Ze was dood, moest dood zijn. Mocht geen dingen over zijn ouders zeggen, want die had hij niet. Waren er niet. Mocht niet. Uiteindelijk liep hij naar haar toe, trok haar overeind aan haar ongekamde haren en sleepte haar zijn kamer uit, de gang op. Met een harde duw de trap af, het slappe lichaam rolde over de vele treden naar beneden en kwam met een doffe klap op de begane grond te liggen. Hij hijgde nog na, waarna hij een laatste blik op het nu doodstille lichaam wierp en zijn kamer weer betrad. Daar lagen de resten van het lieflijk klaargemaakte ontbijt nog, maar hij kon zich er nu niet toe zetten om er iets mee te doen. Hij nam plaats op het bed, knieën opgetrokken. Niets meer. Wat was er net in godsnaam gebeurd? En wilde hij dat überhaupt wel weten? Zijn ouders waren dood, nee hij had gewoon geen ouders. Geen ouders. Wat waren ouders? Hij had ze niet, was geen mens. Mensen hadden ouders. Hij niet. Geen ouders.

Het ging snel, te snel. Veel te snel, wat er ook voor zorgde dat ze niet half besefte wat er nu gebeurde. Zijn hand klemde zich om haar hals heen, sloten de luchttoevoer af. Het deed pijn, pijn tegen ze tegen de muur gedrukt werd. Hij had het gezegd... Gezegd dat hij haar geen pijn meer zou doen. Of tenminste, dat had hij haar doen geloven. 'Roy,' fluisterde ze zachtjes, hees, wegens de druk die hij zette. Hij siste iets in haar oor, beet in haar oorlel, wat behoorlijk wat pijn deed. Nee, ze wilde zijn lippen niet voelen, niet nu, niet nooit. Hij had zijn belofte verbroken of zij was in zijn val gelopen. Met een klap vloog ze tegen de kast aan, voelde alles om zich heen draaien, zwart worden. Ze was nog bij bewustzijn hoor, maar dat wilde ze niet laten merken. Haar hart bonsde in haar keel, haar ademhaling was zwaar, voelde ruw aan in haar keel. Ze werd opnieuw omhoog getild, deze keer aan haar haren, maar ze gaf geen kik. Wilde hem niets gunnen van de pijn die ze nu had, nee. Hij was nog steeds dezelfde persoon als eerder, hij kon niet veranderen en zei dingen die hij niet meende. Hij loog. Had hij misschien altijd gedaan. Ze rolde de trap af, dacht ze. Ze kon niet kijken, wilde niet kijken. Ogen strak op elkaar, enkel de tranen doorlatend die ze wilde ophouden, maar het lukte niet. Ze was niet dood, alweer niet. Ze hoorde niets meer, maar Roy was doodstil. Altijd. Uiteindelijk waagde ze het om een oog te openen, kwam moeizaam overeind terwijl de tranen, samen met een beetje bloed, op de grond onder zich vielen. Haar hand zocht de deurknop, de voordeur. Ze moest hier weg, weg bij Roy. Nee, ze had het nooit gewild, maar nu wilde ze wel. Hij had gelogen, alles gelogen. Kon niet anders. Als hij iets meende van wat hij had gezegd, had hij dit nooit of te nimmer gedaan. Vogel. Nee, ze was geen vogel. Niet zijn vogel, nooit meer. De vogel die hij voor ogen had, had haar vleugels gebroken en dat was zijn schuld. Ze trok de deur open, liet deze openstaan. Geen tijd om ze te sluiten, Roy, Roy was in het huis. Kwam achter haar aan, hoogstwaarschijnlijk. Weg. Weg. Gebroken vleugels. Nee, ze dacht niet helder na. Helemaal niet. Bloed liet een spoor achter in de sneeuw, hij zou haar toch wel vinden. Snel ook. En toch liep ze verder, er was niemand hier. Te koud buiten, te koud voor vogels. Gebroken vleugels. Ze zakte door haar knieën, begon te hoesten waarna bloed in het rond spatte, op de sneeuw. Winter. Verleden. Roy. Vogel. Alles was wazig, vage figuren sloten zich om haar heen, zeiden onverstaanbare dingen. Spraken in dingen waarvan ze de naam nu niet kende. Sirenes in de verte, alles werd zwart. 'Roy,' mompelde ze. Daarna niets meer, enkel een naderende sirene.

De deur vloog open, hij hoorde het gebeuren. Deur open, nooit dicht. Hij hoorde haar niet, had haar sowieso niet gehoord. Sowieso niet. Ze moest weg, weg. Dood. Ze was dood, dood. Hij ook. Dood. Zijn vingers begonnen ineens onophoudelijk te trillen, zijn brein leek niet te kunnen bevatten wat hij net gedaan had. Wat er net gebeurd was. Ze was weg. Nee, niet dood. De deur was opengegaan. Ze was weggevlucht, bij hem vandaan. Zijn vingers trilden, zijn ademhaling haperde meerdere malen. Ze was weggegaan, weggevlucht. Bij hem vandaan. Ze had gedaan wat ze hem had moeten beloven, hoewel hij betwijfelde of ze daaraan gedacht had toen ze ervandoor ging. Ze was er sowieso vandoor gegaan, omdat ze bij hem weg wilde. Ze wilde niet bij hem blijven en eigenlijk... Het was logisch. Was dit niet waar hij altijd bang voor geweest was? Dat ze uiteindelijk zou beseffen hoe gevaarlijk hij was, dat ze hem uiteindelijk zou verlaten omdat hij haar pijn deed? Ja, dat was zijn angst en dat zou het nu niet meer hoeven zijn. Zijn vogel was opnieuw uitgevlogen, geschrokken van de jachtvogel die boven haar cirkelde. Hij duwde zijn nagels in zijn handpalmen, beet op zijn lip. Wat had hij gedaan? Hij had de vogel ditmaal niet vermoord, dan zou het tenminste over geweest zijn. Ook dan zou hij niet met zichzelf kunnen leven hoor, daar niet van. Maar ditmaal had hij haar weggejaagd, haar ervan overtuigd dat hij slecht was. De slechtheid zelve. Zijn ouders bestonden niet, er was niets zoals "zijn ouders". Maar dat had ze niet geweten, kon ze ook niet weten. Hij had haar pijn gedaan, weggejaagd. Daar moest hij voor boeten, want dit maakte alleen maar duidelijk dat hij haar echt niet verdiende. Dat zij veel te goed voor hem geweest was, dat ze een droom was die nooit uit zou mogen komen. Mensen zoals hij verdienden nu eenmaal geen geluk, mensen zoals hij hoorden alleen te blijven en zichzelf te verdrinken in het bloed van hun slachtoffers. Nee, dat zou te makkelijk zijn. Hij zou blijven leven, zichzelf iedere dag pijn doen met de gedachte aan haar. Dat was wat hij zou doen. Heel langzaam kwam hij overeind en zijn blik viel op de kast. De kast waar hij haar tere en breekbare lichaam net tegenaan gegooid had, alsof het een lappenpop was. Speelgoed dat afgedankt werd. Hij kon er niets aan doen dat enkele tranen aan zijn oog ontsnapten.

Ze opende zachtjes haar ogen, waarna ze meteen gerustgesteld werd door een vrouw met sluik, donkerbruin haar. Ze lag in een bed, witte lakens over zich heen, zo wit als de sneeuw van net... Roy. Ze was in een ziekenhuis, veilig. Ongeveer. De vrouw scheen met een lampje in haar ogen, waarna ze wat noteerde. 'Wat... is er aan de hand?' vroeg ze hees, niet beseffend hoe ruw haar stem klonk. 'Hersenschudding, paar gekneusde ribben,' vermeldde ze rustig, waarna ze dichter naar het bed liep. 'Maar er is nog iets, dat je denk ik niet zo graag zult horen.' Ze trok een wenkbrauw op, probeerde overeind te komen, waarna ze na een pijnlijk gejammer toch bleef liggen. Iets wat ze niet wilde horen. Roy? Was Roy... Nee, geen Roy meer. Roy was verleden tijd, al kon ze het niet helpen dat haar hart iets sneller sloeg toen ze zijn naam hoorde. Zowel negatief als positief. 'Wat is het?' aarzelde ze, waarna de vrouw haar beide handen omklemde. 'We hebben een paar onderzoekjes gedaan, het blijft dat je drie weken zwanger was.' Ze trok haar handen terug, waarna haar ogen groot werden van verbazing. Zwanger, wacht. Nee, dat kon niet. Hoe? Wacht, was? Ze snapte er niets van. Het kon niet, ze had de pil geslikt. Altijd. Kon niet. 'Was?' vroeg ze achteraf, waarna ze verward naar de vrouw kreeg. 'Je hebt een miskraam gekregen, wat het ook was geweest, het moest een flinke klap geweest zijn.' Met die woorden liep de vrouw de kamer uit, waarna haar assistenten volgden en nu pas merkte ze de verschillende draden aan haar lichaam, een infuus, een hartmonitor. Een ziekenhuis. Een miskraam. Zwanger. Roy, eerder. Het huis, de val, zijn uitbarsting. Nee, nee, het was niet mogelijk. Mocht niet mogelijk zijn, kon niet mogelijk zijn. Haar lichaam begon zachtjes te schokken, tranen stroomden over haar wangen en haar vingers haakten zich in het beddengoed. Ze had een baby'tje gedragen, van Roy. En nu was het weg. Door hem. Op de één of andere manier, zonder dat hij het zelf wist, had hij al zijn herinneren gewist. Ja, als ze het kindje nog had, zou ze het gehouden hebben. Dat zou ze willen. Haar hand verplaatste zich naar haar buik, op zoek naar een teken van leven. Een miskraam, geen kindje meer. Niets van Roy meer over, alsof hij nooit had bestaan. Echter waren de littekens op haar lichaam een bevestiging dat hij wel bestaan had, net zoals de zwarte letters op haar armen. Een kleine vogel, uit het nest gevallen. Ze kneep haar ogen dicht, schudde haar hoofd. Nee, het kon niet. Dit was een nachtmerrie, niet meer dan dat.

Ze was weg, weg. Hij moest ook weg. Weg, weg van hier. Hij kon het niet aan om nog langer hier te blijven, niet in een huis waar duizenden herinneringen aan hem kleefden, hem probeerden te pakken. Zes maanden. Zes maanden en het was weg in nog geen zes seconden. Nimue. Hij beet op zijn lip, veegde ruw de tranen weg die uit zijn ooghoek wilden rollen. Weg. Weg. Zonder verder nog na te denken, verliet hij zijn kamer. Verliet hij de gang. Liep hij de trap af, naar beneden. Het enige wat hij deed was een stapeltje bankbiljetten pakken en deze wegstoppen in zijn zak. Weg, hij had niets nodig. De huissleutel, de deur moest achter hem op slot want dit was geen plek voor iemand anders om te komen. Hij sloot de deur achter zich, voelde hoe zijn maag zich omdraaide toen hij de bloeddruppels in de witte sneeuw zag. Rode bloeddruppels. Nimue haar bloed, geen andere mogelijkheid. Nee, weg hier. Hij hijgde, liep direct de andere kant op. Weg van zijn huis, weg van de bloeddruppels die hem aankeken, hem beschuldigden van wat er gebeurd was. Het was niet gek ook, dat dat gebeurde. Het was ook zijn schuld, het was zijn schuld dat gebeurd was was gebeurd was. Alles was verdomme zijn schuld. Zijn vingers trilden, nee. Doorlopen. Mensen keken hem aan, niet gek ook. Hij droeg een shirt met korte mouwen en een broek, verder niets. Ja, schoenen. Die had hij aangedaan in zijn haast naar buiten te gaan, maar meer ook niet. Mensen keken hem aan alsof hij gek was, in zulke kleding naar buiten gaan. Ja, hij was gek. Hij wilde het best naar ze schreeuwen, dat ze inderdaad naar een gek keken. Dat hij krankzinnig was, dat ze hem op zouden moeten sluiten. Hij deed het alleen niet, want dan zou de politie geroepen worden en dan zouden ze hem opsluiten, opsluiten en ervoor zorgen dat hij in zijn kliniek terug zou komen. Ze zouden hem nog wel herkennen, daar was hij zeker van. Nee, stoppen. Doorlopen, wegwezen hier. Over een uur kon hij een heel eind bij de stad vandaan zijn, alles achter zich laten. Behalve dan de herinneringen, die zich aan hem vastgekleefd leken te hebben en met hem meegingen, waar hij ook heenliep. Misschien moest hij straks maar in de sneeuw liggen en gaan creperen. Het had toch geen nut meer, of wel dan? Nee, geen nut. Ze was weg. Hij was ook weg. Geen reden meer om ooit nog terug te komen, ze zou hem toch nooit meer willen zien. Hij haar wel, daar niet van. Maar zij hem niet en het ging om haar, niet om hem.

Ze had maar een weekje of twee in het ziekenhuis moeten blijven, dan was ze lichamelijk weer in orde geweest. Was ook zo, alleen het mentale stuk liet het afweten. Nog niet eens zo miniem. Ze had elke dag weer van die waanbeelden, hallucinaties. Dromen waarin alles zich herhaalde en soms zag ze Roy nog een keer. Minder vaak dan eerst, maar hij was er. En ze wist niet of het door de pillen kwam die ze moest slikken, ze nam er overigens altijd te veel, of omdat hij er echt was. Nee, hij was er niet echt. Hij zei niets, deed niets en als ze naar hem schreeuwde, bleef hij doodstil staan. Enkel wanneer de iets naar het figuur gooide, verdween hij. Het was zelfs zo, dat ze alle, onnodige spullen uit de kamer hadden gehaald en er nu alleen nog een bed stond. Een simpel bed, dat was alles wat ze gaven. Oh en pillen, elke dag meer en meer om haar lam te leggen en over te laten aan haar gedachten. Rust, noemden ze dat dan. Het was geen rust als je elk moment dingen zag die er niet waren, flitsen voorbijkwamen van dingen die ze niet wilde horen en geluiden, onder andere het gehuil van een baby, geluiden die hier onmogelijk aanwezig konden zijn. Nee, het ging helemaal niet zo goed als ze haar deden geloven. Het kwam niet goed, ze zou niet beter worden. De hallucinaties zouden niet vervagen, verdwijnen. Ze kwamen alleen maar sterker terug, drukten haar dieper in een eindeloze, zwarte tunnel, waar géén licht op het einde aanwezig was. Ze kende ondertussen alle kleine scheurtjes in het plafond al, hetzelfde gold voor de muren. Lege, saaie muren. Doodse muren, net zoals alles in deze kamer doods was. Hij wist het ook nog niet. Roy wist ook niet dat ze zwanger was geweest. Was. Hij kon vader geworden zijn, hij. Tranen rolden over haar wangen, ze begon zachtjes te snikken. Nee, hij kon geen vader zijn. Daar was hij niet voor gemaakt. Maar wat als? Wat als hij niet had gedaan, wat hij had gedaan? Nee, ze mocht er niet aan denken, haar lichaam trilde zachtjes. Ze kreeg alweer nieuwe pillen, injecties. Ze hadden niets beters. Monsters waren het hier, allemaal.

Een hartelijk welkom terug. Welkom terug. Hoe blij waren zijn ouders geweest, toen ze hoorden dat hun krankzinnige zoon gevonden was, weer teruggebracht was naar de plaats waar hij thuishoorde? Het was hier geen haar veranderd, alles was hetzelfde. Dezelfde muren, dezelfde ruimtes. Zelfs nog steeds dezelfde mensen, hoewel zij wel veranderd waren. Ingevallen wangen, lege ogen. Hij wist wat deze plaats met je deed, zelfs als je niet direct een gevaar voor de mens vormde. Hij wist ook dat hij de mensen, de andere patiënten die hier rondwaarden, nauwelijks zou zien. Eens hij in zijn kamer was, zouden ze hem niet meer laten gaan. Bang dat hij er opnieuw vandoor zou gaan, dat hij opnieuw een stad zou terroriseren, uitmoorden. Maar dat zou hij niet doen, dat zou hij niet meer doen. Er was niets dat hij nog wilde, moest doen. Niets meer. Doodgaan. Sterven. Niets meer. Zijn huid was nog bleker geworden in de laatste twee weken, zijn botten nog beter zichtbaar. Had hij voor zichzelf gezorgd? Nee, hij had nog minder om zichzelf gegeven dan toen in de zes maanden dat zij weggeweest was. Hij had nog minder naar zichzelf omgekeken dan toen en dat was duidelijk zichtbaar, hij was bijna een wandelend skelet en de vijf artsen die om hem heenliepen om hem tegen te houden als hij iets van plan was, waren onnodig. Hij ging niets doen. Niets meer. Dat was juist de reden dat ze zo op hun hoede waren, hij deed veel te makkelijk wat ze van hem vroegen. Misschien was het wel goed ook, dat hij zo in een kamer zou liggen en slechts bij zou komen uit een comateuze toestand om te eten, mits ze dat niet via een infuus deden. Misschien was dat wel beter, voor iedereen en alles. Hij had Nimue vermoord. De vogel gedood. Zichzelf daarna van een rots afgeworpen, was met haar gestorven. Het enige wat nu nog in leven was, was zijn lichaam. Ademhalen. Ademhalen. Lopen. Het enige dat hij nog helder zag, was de donkere, zwarte tatoeage op zijn huid. Één enkele. Het deed pijn ernaar te kijken, maar het gaf nu nog beter weer wat hij voelde dan daarvoor. Spijt. Spijt. Ineens veranderden ze van richting en werd hij een kamer ingeleid. Welkom thuis.

De naald werd uit haar lichaam gehaald en ze had geen enkele kik gegeven, pas toen de werknemers hier verdwenen waren, draaide ze haar hoofd naar de deur. Nee, ze deden hem nooit op slot. Ze wisten dat ze te zwak was, of ja. Dachten ze. Ze slikte de pillen wel hoor, maar ze was sterker dan ze haar eigenlijk achtten. Ja, ze trilde wanneer ze opstond, maar ze kon stappen. Zich voortbewegen en als ze haar rond zagen stappen, zouden ze haar ook niet terugsturen zolang zij overeind bleef staan. Nou ja, ze had geen zin om hier te blijven en ze moest maar even haar benen strekken, alleen. Ze liep voorzichtig haar kamer uit, sloot de deur weer achter zit. Nummer acht. Kamer acht. Kon ze wel onthouden. Ze sloeg linksaf, waarna ze zachtjes door de gangen liep. Hier en daar was verplegend personeel aanwezig, maar ze schonken haar geen aandacht. Einde van de gang, linksaf. Hier was het net iets drukker, een stuk of vier mensen brachten een nieuwe patiënt naar binnen, zo leek het wel. Ze liep voorzichtig naar voor, waarna ze bedenkelijk voor zich uit keek. Wacht, de lijnen op zijn lichaam. Zwarte lijnen. Roy? Nee, het was Roy niet. Roy zou hier nooit komen. Maar... Deze Roy bewoog, of waren de hallucinaties nog erger geworden? Ze zette een paar wankele stappen achteruit, voelde hoe ze tegen iemand op botste en keek verschrikt op. 'Jij hoeft hier niet te zijn, Nimue. Kom,' zei de vrouw, waarna ze haar hoofd wenkte, 'ik breng je wel naar je kamer.' Ze wierp weer een blik achterom, maar de hallucinatie was weg, samen met de andere personen, al kwamen die de kamer wel weer uit. 'Wie hebben ze binnengebracht?' vroeg ze zachtjes, haar stem klonk nog steeds ruwer dan normaal. Het voelde ietwat pijnlijk om te spreken, omdat ze al zo lang had gezwegen. 'Dat hoef je niet te weten,' zei de vrouw. 'Jij hoort niet op deze afdeling te zijn.' Ze besloot verder te zwijgen, zich weer mee te laten nemen naar haar kamer. Terug naar die saaie, stomme kamer. Misschien was het beter, dan zag ze hém niet overal. Hij kon hier niet zijn, daar was hij te slim voor. Te sluw.

Oost west, thuis best. Dit was alleen zijn thuis niet, nooit geweest. Hij had liever in een gevangenis gezeten, dan kon hij tenminste nog zonder medicatie door het leven gaan. Hij glimlachte eventjes tegen het raam, dat van beveiligd glas gemaakt was. Er zou geen kogel doorheen komen, dus hij ook niet. Ongeveer hetzelfde glas als hij in zijn eigen huis gehad had, dacht hij. Hij bewoog zijn voeten, hoorde het gerinkel van boeien. Boeien. Hij haatte het feit dat ze vonden dat ze hem vast moesten ketenen, dat ze dachten dat hij ervandoor zou gaan. Zijn voeten zaten met enkelboeien vast aan het bed, dat op zijn beurt weer stevig aan de grond gepind stond en dat hield dus in dat hij niet weg kon komen. Over enkele minuten zouden de artsen weer terugkomen, zouden ze een reusachtige injectiespuit in zijn arm steken. Hem bewusteloos spuiten, platleggen. Zorgen dat hij niet meer gevaarlijk was. Voor zover je hem gevaarlijk kon noemen. Hij was niet gevaarlijk meer, niet meer. Hij was een skelet, een lopend skelet dat geen enkele lust voor leven had. Hij hoefde niet platgelegd te worden en eigenlijk wisten de artsen dat wel, ze hadden hem op alle mogelijke manieren onderzocht en waren erachter gekomen dat hij kerngezond was, doch niet in staat leek te zijn een woord met anderen te wisselen. Doch niet in staat leek te zijn om kracht uit te oefenen. Ze stonden voor een raadsel, besloten het zekere voor het onzekere te nemen. Vastgebonden aan een bed, medicijnen die ze hem straks toe zouden dienen om hem rustig te houden. Rustig houden, ja vast. Dan moest hij nu nog maar genieten van de laatste heldere momenten die hij had, over enkele uren was hij ook dat kwijt. Zijn kamer, de ruimte die ze nooit aan iemand anders toegewezen hadden. Hij had hier tien jaar geleefd, was daarna ontsnapt. Nuw as hij weer terug, zonder tegenstribbelen. Een dolle hond die er even uit had gemoeten en nu zo mak als een lammetje weer terug ging naar zijn hok. Hoewel het niet geheel op hem van toepassing was. Maakte niet uit. Het was hier nog steeds zo wit en kil, vonden mensen het raar dat patiënten hier gek werden? Hij zou het niet raar vinden, hij was er zelf een slachtoffer van geweest. Dood, hij was dood. Over enkele momenten zouden ze komen, zou hij zich ook dood mogen voelen. Dan had hij niets meer om over na te denken.

Eens op het bed knikte de vrouw nog even, waarna ze weer wegliep. Ze wist niet wat ze zonet al dan niet had gezien. Het was ofwel alweer een hallucinatie, wat ook meteen het meest logische was, iemand die heel sterk op Roy leek of gewoon Roy. Ze wilde het weten, zeker omdat deze hallucinatie, dit waanbeeld, ook bewogen had. Al de voorgaande hadden dat niet gedaan. Ze wilde wel gaan kijken hoor, terug naar de plek gaan. Maakte haar niet uit als iemand haar zag, ze kon zich misschien wel weren. Het enige probleem was dan dat ze niet wist of ze het wel aan zou kunnen om hem echt te zien. Misschien was hij nog steeds dezelfde, nog steeds helemaal gek en zou hij haar opnieuw pijn doen. Nou, hij zat achter slot en grendel, toch? Hij kon haar niets doen, maar dan was het probleem dat ze hem niets kon zeggen. Ze wist niet wat ze moest doen en misschien was denken nu ook niet het beste, dus stond ze voor de tweede keer op, keek ze door het raampje van de deur heen en zag dat de zuster weg was. Niet meer in de buurt. Ze opende aarzelend de deur, glipte tussen het spleetje door en liep terug naar waar ze vandaag kwam. De gangen waren rustig, redelijk rustig. De deur, waar ze eerder mensen had zien binnengaan, was open. De deur waar Roy of niemand zat. Voorzichtig, goed om zich heen kijkend, liep ze naar de kamer, keek door het kiertje naar binnen. Lijnen, lijnen op zijn lichaam die ze uit haar hoofd kende. Ze opende deur, iets verder. Zachtjes trillend. Hij was... Vastgebonden, hij kon haar niets doen. 'Roy?' fluisterde ze. Het rasperige geluid van haar stem zou hem niet doen vermoeden dat zij het was, hij herkende haar misschien niet eens. Ze wist dat ze er slecht uitzag, heel slecht, al had ze zichzelf sinds ze in het ziekenhuis niet meer willen bekijken. Maar ze was dunner geworden, nog tengerder. Haar lichaam was zwak van alle pillen, wat dus ook in haar ogen te zien moest zijn. Ze zag Roy's borst bewegen, of iets wat Roy moest zijn. Ze sloot de deur achter zich, liep met zachte, gecontroleerde passen op het figuur af. Haar vingers, die zijn huid aanraakten, het figuur dat bleef. Niet wegging als een stofwolk. Hij was deze keer geen hallucinatie, hij was echt.

Hij staarde, staarde naar niets. Hij wist niet naar wat hij keek, want hij keek niet echt. Ook niet toen de deur openging, zelfs toen vertrok hij geen spier. Het zouden de artsen zijn, hoewel die normaliter meer herrie maakten. Nee, het was geen arts. Artsen bewogen niet zo geruisloos, hij was de enige die dat echt kon. In dit gebouw, in ieder geval. Nee, blijkbaar toch niet. Er was nog iemand, want anders zou hij het echt horen. Plotseling een stem, een rauwe stem die duidelijk het spreken lang niet gekend had. Hij herkende hem niet, maar de persoon die sprak, moest hem wel herkennen. Wie anders noemde hem bij zijn naam? Zelfs zijn ouders, de mensen die hij niet meer wilde kennen, noemden hem niet meer bij zijn naam. Niemand durfde dat, er was maar één iemand die dat gedaan heeft. Met verbazing in zijn ogen keek hij op, zag een mager figuur op korte afstand van hem staan. Hij herkende het meisje zo snel niet, maar ze had wel iets bekends. Dacht hij. Ze was dun, heel dun. Haar haren hingen in slierten langs haar gezicht en haar ogen leken leeg, door de zware medicatie waar ze vast en zeker onder lag. Wie was zij, kende ze hem echt? Of was het een wilde gok, de naam die ze noemde? Nee, wacht. Hij kende haar wel, dat wist hij zeker. Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, maar aan de vormen van haar heupbotten kon hij niet afleiden wie ze was, net zoals haar ogen hem niets konden vertellen. Hij voelde haar vingers tegen zijn lichaam, alsof ze wilde controleren of hij echt was. Wie wilde er nou controleren of hij echt was? Niemand, niemand. Iedereen die hij kende, kende hem niet. Wilde hem niet kennen. Was dood, verbannen uit zijn leven. Toen ze zo dichtbij kwam dat ze hem aan kon raken, kon hij haar natuurlijk ook aanraken maar daar ging het niet om. Zijn oog viel op een dun zwart lijntje dat onder de mouw van haar kleding vandaan kwam en aarzelend schoof hij de mouw omhoog, waarbij hij erop lette dat hij het meisje niet liet schrikken. Hij wilde niet dat ze wegging hoewel hij momenteel niet wist wie ze was. Pas toen de gehele tatoeage onthuld werd, herkende hij haar. Of ja, wat ze geweest was. Ze leefde nog. Ongeveer. Ze was hier, dus echt in leven kon hij het niet noemen. Hij slikte, kreeg het niet voor elkaar om een woord te spreken. Nimue. Ze leefde nog, de vogel was nog steeds niet gestorven. Alleen afgeranseld en gemarteld, tot ze haar vleugels niet meer kon gebruiken.

Hij zei niets, helemaal niets. Keek even, maar zijn ogen waren leeg. Geen blijk van herkenning, niets. Hij was niet echt, hij zei niets. Hij zweeg. Net toen ze zich wilde omdraaien, we hallucinatie achter zich wilde laten, schoof hij haar mouw omhoog. Tatoeage. Die hij had gezet. Ze voelde zijn vingers, op haar huid. Iets kouder dan haar eigen temperatuur. 'Roy?' vroeg ze, zachtjes, aarzelend. 'Ben je... echt hier?' Haar vingers gleden over zijn lichaam, raakten de ruwe haartjes aan. Nog ruwer. In geen weken bijgewerkt. 'Ben je echt?' Nee, hij kon niet echt zijn. 'Nee, ga weg. Je bent een droom, je bent hier niet, je bent hier niet,' mompelde ze. 'Hij is er niet, is er nooit.' Ze kneep haar ogen op elkaar, wilde weggaan, maar het lukte niet. Ze wilde schreeuwen, schreeuwen dat de het beeld weg moest. Maar dan kwamen ze haar halen, hij was niet echt. Dan zou hij hier niet zijn, toch? Hij zou nooit... Nee, hij was hier niet. 'Ga weg, weg. Gewoon weg. Je bent niet echt. Waarom blijf je me lastigvallen?' zei ze, onrustig. Tranen vielen op de grond, waarna ze de jongen nogmaals aanraakte. 'Als je me dood wilt, dan niet zo, niet door beelden die er niet zijn.' Ze liet de jongen los, de hallucinatie die ze kon voelen. Het waren de pillen, het waren altijd de pillen. Ze mocht ze niet inslikken, ze moest ze verstoppen, weg. Onder haar kussen, nooit meer terug. Het zou beter zijn, het zou beter thuis zijn. Ze keek de jongen aan, zowel verward als gebroken. 'Ga weg, je bent niet echt. Je bent niet hier, je bent waar je hoort te zijn. Thuis, doen wat je altijd al deed. Doen waar je me beloofde van weg te houden, het waren leugens. Allemaal leugens. Is het nu goed? Ga je me nu met rust laten, nu ik zeg hoe het echt zat?' Ze kneep haar ogen weer dicht, opende ze weer, maar het beeld bleef. Een op en neer gaande borst, een ademhaling. Nee, hij was niet echt, maar tegelijkertijd kon ze zich ook niet omdraaien en weggaan, omdat dit de meest echte hallucinatie was die ze sinds ze was gevlucht had gehad.

Hij slikte, haar acties joegen hem angst aan. Niet op een manier dat hij ervoor weg wilde rennen, maar omdat ze niet het meisje was dat hij gekend had. Ze was gek geworden, had het leven niet gelaten maar had de krankzinnigheid gevonden. Waarom? Oh, hij wist wel waarom. Hij wist heel goed waarom dit gebeurd was, dat kon hij horen in haar woorden, woorden waarmee ze zichzelf ervan probeerde te overtuigen dat hij niet echt was, dat hij een hallucinatie was. Dat moest ze afgelopen weken telkens gedaan hebben, anders zou ze nu niet zo reageren. Het was niet raar dat ze hem weg wilde hebben, dat kon hij niet ontkennen. Het was wel raar dat het op deze manier was. Waanbeelden? Hallucinaties? Het was mogelijk, het was allemaal heel goed mogelijk. Hij snapte nu ook waarom ze hier was, waarom ze niet gewoon leefde. Als ze in een waas leefde, konden ze haar niet zomaar op de wereld zetten en hij was blij dat ze dat niet gedaan hadden. Haar hadden beschermd toen hij dat niet kon. Nu ook weer, ze vertelde hem dingen waar een normaal iemand dan misschien geen wijsheid uit kon halen, maar hij wel. De waarheid, dingen die hij niet wilde weten maar dingen die wel zo waren, dingen die pijn deden aan zijn hart. Heel voorzichtig, met langzame bewegingen, ging hij overeind zitten en hij liet haar blik vooral niet los. Hij zorgde dat hij haar aan bleef kijken, bleef rustig bewegen, zorgde ervoor dat hij haar niet zou laten schrikken, voor zo ver dat mogelijk was. Nu zat hij op zijn bed, maar dat was nog niet voldoende. Nog steeds in een langzaam tempo kwam hij overeind, maar voordat ze van hem weg kon lopen, had hij zijn armen om haar heen gelegd. Zacht, niet dwingend. Niets. 'Nimue,' fluisterde hij zachtjes, met een schorre stem. Schor. Net zoals die van haar door het vele zwijgen. Schor. 'Ik ben hier wel. Ik ga niet weg. Ik... ik heb fouten gemaakt. Hele grote fouten. En ik kan daar geen vergiffenis voor vragen, want daar is het al veel te laat voor. Ik ben niet nep. Ik ben echt hier, ik doe niet de dingen die ik beloofde niet te doen. Ik had je nooit pijn mogen doen. Ik....' De deur werd verder open geduwd, enkele artsen kwamen binnen en hij wist niet wat ze dachten, maar het bleek niet positief te zijn. Hij werd gedwongen het meisje los te laten en werd gedwongen zijn bed op te kruipen, zo ver mogelijk bij de artsen vandaan. 'Jij blijft van dat meisje af, ze heeft jou niets gedaan,' gromde de eerste arts tegen hem. Hij reageerde al niet meer. Ze zouden hem toch zo verdoven, dan was alles weg.

Armen, armen die naar haar toereikten. Waanbeeld. Nee, ze hoorde zijn stem, herkende zijn stem, die schor was, net zoals die van haar dat was. Hij sprak. Woorden, vormde zinnen. Dat deden waanbeelden niet, toch? Dit was Roy, echte Roy. Geen waanbeeld, helemaal niet. De woorden die hij sprak, ze deden pijn, ja. Maar tegelijkertijd voelden ze zo goed... Bijna magisch, net zoals de armen die om haar heen lagen, zachtjes. Het mocht echter niet lang duren, alsof het hen na al die tijd nog steeds niet was gegund. Ze trokken haar van hem weg, brachten haar de kamer uit, waarna zij in eerste instantie niet tegenwerkte. Nou ja, ze draaide zich om eens ze de kamer uitliep, waarna een doodse glimlach op haar gezicht speelde en ze de sleutels van de bewakers nam, om de kamer weer in te glippen en de deur achter zich op slot te draaien. Goed, dat ze maar probeerden om binnen te komen. Zij had andere dingen te doen nu. Voorzichtig liep ze op Roy af, echte Roy. Van vlees en bloed. 'Sorry als ik je pijn doe,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze infusen los begon te maken. Voorzichtig, één voor héén, met niet erg stabiele handen. Het waren er veel, was er echt zoveel nodig om hem kalm te houden? Goed, eens ze los waren ging ze op het uiteinde van zijn bed zitten, ademde even diep in en keek de jongen toen aan. 'Je weet dat ik niet boos op je kan zijn, Roy. Ik houd van je, ben altijd van je blijven houden. Tot nu, tot vandaag. Die waanbeelden waren er niet zomaar, toch?' Een flauw glimlachje verscheen op haar lippen, waarna ze zuchtte. 'Er is... Nog iets wat ik je moet vertellen.' Ze nam Roy's hand in de hare, hield deze stevig vast. 'Beloof me dat je niet boos wordt,' aarzelde ze, waarna ze zijn hand nog iets steviger vasthield. 'Toen ik in het ziekenhuis was, hebben ze gezegd dat,' ze slikte even, waarna ze naar beneden keek. 'Je zou papa zijn geworden, Roy. Drie weken. Miskraam, door een val zeiden ze. De trap.' Ze voelde tranen in haar ogen prikken, waarna ze ze gewoon liet vallen en haar lippen op elkaar perste. Ze had het hem willen vertellen, maar nu ze het gedaan had, leek het opeens niet zo'n goed idee meer.

Hij werkte zelfs gewillig mee, toen ze één voor één de infusen in zijn lichaam begonnen te steken. Hij ging er zelfs maar gemakkelijk bij liggen, want over enkele minuten zou hij toch niet meer helder na kunnen denken en als zijn lichaam in een slechte houding lag, zou hij de resten van zichzelf nog geheel vernietigen. De restjes, de laatste beetjes. Hij glimlachte toen de dingen allemaal in zijn lichaam zaten en de artsen de ruimte verlieten, waarna het stil was. Het werd steeds rustiger, kalmer. Allemaal een waas. Voordat deze waas hem echter geheel kon verblinden, kwam er iemand de ruimte binnen en werd de deur op slot gedaan. Hij wilde zijn hoofd heffen, besloot dat niet te doen en hoorde de stem van Nimue, die vertelde dat het pijn zou kunnen doen. Nou, dat deed het inderdaad. Maar het was goede pijn, pijn waar hij wel mee kon leven. Eens al de infusen uit zijn lichaam verdwenen waren, ging hij voorzichtig iets overeind zitten, om het meisje op de rand van zijn bed te zien zitten, ze glimlachte zelfs toen ze het erover had dat de waanbeelden die ze gehad had, niet voor niets geweest waren. Het was lief, om het maar zo te zeggen. Heel lief, om te horen. Hoewel ook slecht, want ze zou niet moeten lijden vanwege hem en dat wilde hij net zeggen, toen ze zijn hand in de hare nam en dat verbaasde hem, verbaasde hem ten zeerste. Net zoals de vraag of hij alsjeblieft niet boos op haar wilde worden, want dat kon hij nu in volle eerlijkheid beloven. Hij was al een keer boos op haar geworden in een razende bui en dat was de reden dat ze nu beiden hier zaten, dus dat zou hij niet nogmaals laten gebeuren. Ook nu wilde hij net beloven dat hij niet kwaad zou worden, toen ze al begon te spreken. En... En niets. Hij wist niet wat hij nu moest doen, hij kon het niet in zich opnemen. Niet verwerken. Zwanger, drie weken. Drie weken. Hij had haar van de trap gegooid, haar daarmee weggejaagd en het kind vermoord. Vermoord. Moord. Zijn vingers trilden in haar hand, oncontroleerbaar. Moord. Moord. Drie weken zwanger. Moord. Dood. Zijn schuld, het was allemaal zijn schuld en mede door de lichte hoeveelheid medicatie in zijn bloed, voelde hoe hij licht in zijn hoofd werd. Moord. Zijn schuld, hij had vader kunnen zijn. Ze hadden samen kunnen zijn, voor altijd gelukkig. Moord. 'Oh god,' fluisterde hij zachtjes, waarbij hij het vermeed haar aan te kijken. 'Oh god.' Nogmaals. Hetzelfde. Kon hij nog iets anders zeggen? Ja, vast wel. Vast wel dat hij het kon. Hij richtte zijn blik met moeite op het meisje naast hem, zag de tranen die ze vrijelijk over haar wangen liet rollen, vrijelijk op het bed liet vallen. 'Nimue... Het spijt me zo.' Meer kon hij niet zeggen, meer kreeg hij niet over zijn lippen. Moord. Hij had haar vleugels gebroken, een ongeboren kind vermoord. Dood. Goddeloos.

Hij trilde, zijn handen trilden. Ongecontroleerd. Ze wilde hem gerust stellen, maar ze kon dat nog niet eens bij zichzelf. Ze zweeg, luisterde naar zijn verontschuldigingen. Twee kleine woordjes en dan spijt. Ze slikte moeizaam, keek de jongen aan. 'Je wist het niet, Roy. Net zoals ik het niet wist, je kon er niets aan doen.' Ze had het pas geweten toen ze bijkwam, het vreemde was dat ze ook niets gemerkt had van het prille leven in haar buik. Of merkte je niets na drie weken? Wel, toch? Ze wist het niet, was misschien wel vreemd, maar op dit moment wist ze gewoon niets. De pillen, geloofde ze. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' fluisterde ze. 'Ik bedoel... Je bent Roy, je zou nooit zomaar hierheen gaan, dus waarom?' Ze hield haar hoofd zachtjes schuin, niet spottend of iets, gewoon. Vragend, een kleine hoek. Ze snapte het niet hoor, hij zou zich nooit, maar dan ook nooit vrijwillig hierheen begeven. Tenzij... Natuurlijk, tenzij hij zich schuldig voelde. Ze had het kunnen weten, eigenlijk. Had die vraag niet moeten stellen, maar hey, ze dacht niet helder na, dus het was logisch dat ze rare vragen ging stellen, toch? En wat het kindje betrof... Nee, ze vergaf het hem. Als ze het dan toch nog had, moest het zonder vader opgroeien. Moest zij één of andere leugen verzinnen, een verhaal dat niet klopte terwijl het haar vanbinnen nog erger openscheurde dan de waarheid. Nee, één of ander lulverhaal ging de bittere waarheid niet maskeren. Ze legde haar hoofd op zijn schouder neer, niet echt wetend waarom. Misschien omdat ze moe was, zwak. Uitgeput en leeg door alle pillen. En ze dacht niet helder, nog steeds niet. Ondertussen wist ze wel zeker dat dit echt Roy was hoor, de mensen buiten hadden het gezien. Zij was er zeker van, had hem horen spreken. Had de ruwe baard aangeraakt. Het was Roy, hij was terug, zij was terug. Ironisch dat ze een paar weken eerder nog gedacht had dat ze hem nooit meer wilde zien.

Hij wist het niet. Dat was geen excuus, hij zou de onwetendheid van de mens niet als excuus mogen gebruiken om zijn fouten goed te praten en hij zou het dan ook niet doen, dat wilde hij niet. Hij wilde niet dat zijn fouten maar goedgepraat werden, omdat hij iets niet wist. Dat deden mensen en mensen waren verschrikkelijk, mensen sloten andere mensen op in klinieken en hielden elkaar onder de duim met medicijnen die nog ergere gevolgen hadden dan drugs. Hij snoof eventjes zachtjes, bleef verder zitten. Ging niet tegen haar in, hij wilde haar niet van streek maken en dat zou hij dus ook niet doen. Ook niet toen ze vroeg waarom hij hier eigenlijk was, waarom hij niet vrij was en deed wat hij hoorde te doen. Hoewel hij niet dacht dat ze het antwoord nodig had, ze leek het zelf al wel te kunnen raden. Hij schudde zijn hoofd. 'Dat doet er niet toe,' mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn armen om haar heen legde, verder niet. Haar hoofd rustte op zijn schouder, zijn armen om haar heen. Verder niets. Enkele momenten geleden had ze nog tegen hem staan schreeuwen, geroepen dat hij weg moest gaan, dat hij niet echt was. Dat leek nu ineens onwerkelijk, maar tegelijkertijd was het ook nog steeds zo logisch, zo redelijk. Zo stom van hem, de dingen die hij had gedaan. Zo raar, dat zij hem leek te vergeven. Hij wist niet in hoeverre trouwens, maar feit was dat het weer beter tussen hen leek dan hij ooit had kunnen dromen. Ooit had kunnen hopen. Hij zou hels gelukkig moeten zijn nu en ergens was hij dat ook, hij was het sowieso. Sowieso nu hij haar in zijn armen had, haar hoofd tegen zijn schouder voelde. Niet dat hij geloofde dat dat echt lekker lag, zijn schouderbotten staken wat uit doordat hij nauwelijks gegeten had de laatste twee weken. Was nu bijzaak, aangezien hij weer in de kliniek lag en hier nooit weg zou kunnen komen, kreeg hij toch wel weer porties voedsel binnen die zijn lichaam weer in normale staat zou brengen, hoewel zijn kracht langzaam af zou nemen. Hij beet op zijn lip, hield het meisje iets steviger vast, wilde haar nog niet loslaten. Over enkele minuten zouden artsen komen met de reservesleutel, ze zouden haar meenemen en hem opnieuw vast willen pinnen. Hem opnieuw de infusen in willen steken en hen weer scheiden. Dat wilde hij niet. Hij wilde haar bij zich houden, gewoon haar lichaam tegen dat van hem voelen, verder niets. Geen schuldgevoelens meer, geen schaamte. Niet dat die ooit geheel zou verdwijnen, maar op dit moment kon hij het heel even wegdrukken. Heel eventjes doen alsof de dingen van enkele weken geleden nooit gebeurd waren en ze nu niet in een witten kamer in een kliniek zaten, maar in zijn huis, op zijn bed. Heel eventjes maar.

Het deed er niet toe, nu niet. Dat begreep ze wel ergens, ze had net tegen zichzelf gezegd dat het een stomme vraag was geweest, dus het was ergens wel logisch dat hij er geen antwoord op wilde geven, toch? Ze wist niet wat er straks zou gebeuren, er was vast meer dan één sleutel voor deze kamer, maar misschien reageerden de bewakers, verzorgers of wat dan ook wel helemaal anders als ze hen hier aantroffen. Op deze manier, zij met haar hoofd op zijn schouder, hij met zijn armen om haar heen. Ze zouden vast denken dat ze helemaal gek was geworden, zouden haar nu echt volledig platleggen en zouden hetzelfde doen met hem. Of ze lieten haar hier, samen, maar dat zou niet echt meteen gebeuren gokte ze zo. Het enige wat ze wel wist, voor zover ze nu kon nadenken, was dat ze hier wilde blijven en niet zomaar mee zou gaan mochten ze dat eisen. Ze wist namelijk goed, maar dan ook echt heel goed dat er geen kans meer zou zijn dat eens ze bij Roy weg was, ze hem nooit meer zou zien. Als hij hier was... Wanneer ze wisten wat hij was, wat hij deed. Ze zouden hem er nooit meer uitlaten en zij zou de eerstkomende maanden opgesloten worden. Zij kwam wel buiten hoor, later. Maar Roy... Nee, Roy had zijn eigen doodvonnis getekend als hij wel degelijk vrijwillig hierheen was gekomen. Nee, ze mochten haar niet weghalen, nooit, maar voor altijd hier blijven was ook weer onmogelijk. Ze zag vanzelf wel hoe lang het toegelaten zou worden. 'Ik heb je niet verraden,' fluisterde ze. Nee, dat had ze niet gedaan. Ze had hem niet aangegeven, had gewoon gezegd dat ze... Nee, ze had op geen enkele manier gehint naar Roy. Een ongelukje, dat was het. Niet meer dan dat. En toen leek het wel alsof ze haar geloofden, al had ze geen flauw idee of dat nu nog steeds zo was. Nu ze bij Roy was, hier. Samen met hem terwijl iedereen hier wist dat deze afdeling net iets anders was. Maakte haar niet uit, zelfs als ze erachter kwamen zou ze hem niet verlinken. Dat zou ze ook nooit kunnen.

Dit mocht door blijven gaan, dit moment. In de oneindigheid, zodat hij haar warme aanwezigheid niet hoefde te missen, zodat hij haar zachte ademhaling kon blijven horen. Haar hoofd tegen zijn schouder kon blijven voelen. Dat was het enige wat hij nu wilde, hij kon zelfs eventjes vergeten dat hij met een enkel vastgemaakt zat aan zijn eigen bed. Hij kon alles vergeten, nu eventjes. Het was weer goed, momenteel. Alles was goed, momenteel. Ze was niet meer kwaad, ongeveer. Het leek in ieder geval beter te zijn dan het geweest was, dan hoe ze eerst deed. Ze leek er nu in ieder geval van overtuigd dat hij echt was en dat was al een hele stap, vond hij persoonlijk. Hij zou het echt niet raar gevonden hebben als ze hem niet geloofde, niet kon geloven dat hij echt was. Hij had hier zelf al eerder gezeten, wist wat ze hier met je deden en wist ook dat het zwaar was om met alle medicatie het ware van het onware te onderscheiden. En als ze sowieso al problemen had gehad met het zien van beelden die niet echt waren, was dat waarschijnlijk alleen maar moeilijker geworden met alle medicatie. Niet dat hij het precies kon zeggen, dat niet. Hij wist niet precies wat er nu in haar hoofd rondspookte, hij wist wel dat hij haar niet meer los wilde laten, hij wist dat hij haar voor altijd tegen zich aan wilde houden. Gewoon, zonder iets te zeggen. Of ja, zij zei wel iets. Dat ze hem niet verraden had. Dat had hij eigenlijk al wel gedacht, dat ze dat niet zou doen. Hij had het in ieder geval gehoopt. Hij zuchtte eventjes, sloot zijn ogen. 'Dat weet ik,' mompelde hij, 'want toen ik mezelf aangaf ben ik opnieuw veroordeeld voor moord en doodslag, maar niet voor mishandeling.' Zulke zware termen, die hij toch zo gemakkelijk in zijn mond nam en hij leek er zo nonchalant mee overweg te kunnen. Het was maar schijn hoor, sinds Nimue weggaan was, had hij overal problemen mee gehad. Zo veel dat hij uiteindelijk gewoon het politiebureau binnengelopen was en zijn naam gegeven had. Het had hen verbaasd, aangezien je nooit iets van hem zag, alleen wel eens zijn naam hoorde vallen. Niet dat ze een gegeven paard in de bek gekeken hadden, ze hadden hem linea recta veroordeeld en weer hierheen gestuurd, waar ze maar al te blij waren dat hij weer terug was. Hij was ook blij geweest dat hij zich over mocht geven aan de onwetendheid van de pijnstillers, tot hij Nimue had gezien. Ze was hier, net zoals hij. En als er iemand was die hier niet hoorde te zijn, was zij dat. Hij moest haar hier wegkrijgen, omdat ze hier niet moest zijn. Ze verdiende dat niet.

Zichzelf aangegeven? Nee, dat kon hij niet menen. Waarom was hij dan hier en niet in de gevangenis, of was het hier stukken erger? Hij mocht sowieso op geen van beide plekken zijn, wat hij ook gedaan had. Dat verdiende hij niet, zou hij nooit verdienen. Wat ze ook zeiden, ze kenden hem niet zoals zij hem gekend had, kende. Nee, hij mocht zichzelf niet aangegeven hebben, maar net op dat moment kwamen er artsen binnen, wat ze ook waren. Ze grepen haar arm, waarna zij nog even Roy's kin greep en een kus op zijn lippen drukte. 'Sorry,' fluisterde ze, waarna ze zich liet meetrekken door de mannen. Niet dat ze ruw waren hoor, ze had geen idee hoe ruw of zacht ze waren. Het enige waar ze aandacht voor had, was Roy. Roy. Ze zou hem niet meer terugzien, niet nu. Ze werd weer door een verpleegster naar haar kamer gebracht, kreeg weer een infuus in haar arm. Nou ja, zoals ze al gezegd had, ze zouden haar lamleggen. Gewoon, omdat ze daar de macht over hadden. Het was misschien goed ook, zodat ze niet te veel aan Roy zou denken. Ze zou dan elke dag wel willen slapen, omdat ze dan niet aan Roy hoefde te denken die nu opgesloten was in een kamer, in haar buurt, maar tegelijkertijd was hij zo ver weg. Onbereikbaar ver weg, omdat ze de deur op slot zouden houden en zij geen sleutel meer had. De sleutel... Nee, ze wist niet waar hij was, ze kon niet meer denken door de vloeistof die nu ingespoten werd. Ze was wakker hoor, ze was alleen niet in staat om te denken, iets te doen. Een kasplantje. Dat was wat ze hier ongeveer van iedereen maakten en zij was daar nu ook geen uitzondering op. Nou ja, ze zag wel hoe lang ze hier nog vol moest houden tot ze weg mocht. Al moest Roy wel met haar mee, hij mocht hier niet blijven.

Het klonk als een afscheid voor eeuwig, net zoals altijd in boeken. Een laatste kus, een excuus en daarna weg. Om nooit meer terug te komen. Normaliter was hij niet zo van zulke verhalen, aangezien de twee hoofdpersonen elkaar dan blijkbaar nooit meer terugzagen, tot ze oud en verrimpeld waren. Laat het nu net het geval zijn dat hij geen zin had om zo lang te moeten wachten en hoewel hij afwachtte tot zij zijn kamer uit was, begon hij daarna ineens tegen te stribbelen. Niet als een jong kind dat nauwelijks verzet kon bieden, hij haalde zonder nadenken uit naar de neus van een arts en met een bevredigend gekraak brak het bot in de neus. Direct waren de twee andere artsen in opperste staat van paraatheid, maar op zich was het al te laat. Zonder moeite zorgde hij ervoor dat ook zij onderuit lagen, waarna hij met snelle vingers over de lichamen gleed op zoek naar de sleutel van zijn enkelboei. Helaas had hij te laat door dat de arts met een bloedneus op de alarmknop drukte, die ervoor zorgde dat er meer artsen zijn kant op zouden komen. Helaas voor hen was het al te laat, hij kreeg het voor elkaar zijn voet los te trekken en de deur uit te lopen, die nog niet op slot gedaan was omdat ze toch nog met hem bezig geweest waren. Nimue, waar was ze? Waar was ze, waar moest hij haar zoeken? Een vrouwelijke arts kwam zijn richting op lopen, vanuit een andere afdeling. Alsof ze hem tegen wilde houden, helaas voor haar was ze kleiner en veel minder sterk dan hij. Met een simpele duw was ze onderuit gehaald en hij liep door, liep door. Keek via raampjes kamers binnen, zocht naar het bekende gezichtje, dat hij in eerste instantie niet kon vinden. Natuurlijk, hij zou ook op moeten schieten want ze wisten dat hij weg was, er was op de alarmknop gedrukt. Na eventjes zoeken vond hij de juiste kamer, die hij binnenglipte zonder dat iemand hem zag. Op het bed lag zijn Nimue, de gebroken vogel. Ook in haar huid hadden ze infusen gestoken, dingen die niet nodig waren. Hij liep geruisloos op haar af, drukte zijn lippen tegen die van haar en haalde de naalden secuur uit haar huid. Niemand die wist waar hij was en als ze hier gingen zoeken, kon hij op zo veel plaatsen weg. Zo was het de vorige keer ook gegaan, hoewel hij toen geen pauze had genomen voor een meisje dat hier lag, ongeveer buiten bewustzijn gebracht.

Ze voelde wel iets hoor, net zoals ze zijn lippen op haar huid voelde, voelde hoe de naalden secuur uit haar lichaam werden gehaald. Roy. Waarom deed hij dit? Hij was hier vrijwillig - dacht ze - heen gekomen en nu... Nu dit? Ze was wel blij dat hij weg wilde, haar mee wilde nemen. Ze wist niet eens of het hem zou lukken, al was hij hier al eerder weggeraakt. Dat was zonder haar, zonder extra gewicht in zijn armen dat niet eens zelf kon bewegen. Gewoon een hoopje mens was ze, hier. Voor Roy meer, maar dat was duidelijk. Haar hoofd was niet geheel helder op dit moment, de omgeving flitste aan haar ogen voorbij en ze kon slechts enkele keren de gelaatstrekken van Roy zien. Ze wist niet of het zou lukken, maar ze hoopte van wel. Ze wilde hier niet echt zijn, niet nu ze wist dat Roy hier was. Niet nu hij alles wist. Met de laatste, resterende kracht die nog in haar lichaam zat, bracht ze haar vingers naar zijn borst, voelde de hartslag die ze maar al te goed kende. 'Roy,' fluisterde ze zachtjes, waarna haar lichaam het niet toeliet om nog meer te spreken. Nee, ze kon niets en als Roy niet weg kon komen, was het haar schuld. Zij was hem ten laste en versperde misschien zijn uitweg. Ze wilde zeggen dat hij gewoon mocht gaan, zonder haar. Omdat ze nu toch niet kon rennen, stappen of laat staan gewoon rechtop blijven staan. Het enige probleem was dat haar lichaam het niet toeliet. Ze kon enkel luisteren naar zijn hartslag, deze voelen. Zijn handen voelen die haar lichaam omklemden en niet los leken te willen laten. Ze had er vrede mee, hoor. Ze wilde weg en ze was blij dat ook Roy dat wilde, met haar erbij. Ze sloot haar ogen, de flitsende omgeving verwarde haar alleen maar. Ze zou wel luisteren, naar wat ze kon horen. Roy zou zoals altijd geruisloos zijn en zijn handen waren het enige die duidelijk zouden maken dat hij hier was, dat zij bij hem was. Dat eerder niet hun laatste moment was geweest. En dan zou dit moment ook niet zijn.

'Ssst,' mompelde hij zachtjes toen ze zijn naam zei, waarschijnlijk dingen tegen hem in wilde brengen. De infusen waren nu uit haar lichaam verdwenen, maar direct helder zou ze niet zijn. Dat betekende dat hij haar zou moeten tillen, waardoor hij zijn handen niet echt meer vrij had. Er waren maar enkele dingen die hij nu kon doen en één daarvan was haar achterlaten, maar dat verwierp hij sowieso weer. Dit was geen plek voor een vogel, al helemaal niet voor haar. Zij hoorde hier niet te zijn en hoewel hij heel goed wist dat deze plek eigenlijk alleen maar zijn verdiende loon was, zou zij hier niet wegkomen zonder zijn hulp. Betekende dus dat hij toch maar weg moest, hij wilde hier niet zijn als zij hier was en dat zou hij dus ook niet zijn, want hij kreeg ineens een idee en dat moest nog best ten uitvoer gebracht kunnen worden. Hij beet alleen even op zijn lip toen hij bedacht hoe dat op haar over moest komen. Nee, dat was niet van belang. Hij boog zich opnieuw over haar heen, tilde het meisje in zijn armen. 'Niet schrikken, ik zal je niet doen,' fluisterde hij nog zachtjes in haar oor. Daarna liep hij de gang op met haar, zag direct dat er van beide kanten artsen kwamen, die lichtelijk verbaasd waren toen ze hem vanuit die kamer zagen komen, met het meisje in zijn armen. Hij kneep zijn ogen samen, liep zonder aarzelen door, in de richting van de buitendeur, die niet al te ver hier vandaan kon zijn. In ieder geval werd hij dus tegengehouden door de groep artsen voor hem, maar hij legde de vingers van één hand op haar hals en glimlachte. 'Het zou zonde zijn als ik haar nek brak, denken jullie niet? Dan is ze al dood voordat jullie mij kunnen vangen, voordat jullie haar kunnen helpen.' Hij zag hoe de artsen twijfelden en om zijn woorden kracht bij te zetten, pakte hij haar nek zorgvuldig vast, alsof hij de juiste plek zocht. 'Of jullie gaan nu aan de kant en ze blijft leven.' Nog meer aarzelingen, maar uiteindelijk won het goede hart van de artsen en hij glimlachte, waarna hij doorliep. Hij moest wel oppassen dat ze niet te dichtbij kwamen, dan konden ze hem gewoon platspuiten en dat wilde hij al helemaal niet. Nee, de voordeur was veel te dichtbij.

Wat ze kon opmaken uit zijn woorden was dat ze stil moest zijn, niet tegen moest stribbelen. Ironisch eigenlijk, puur omdat ze dat gewoon niet kon. Te zwak, al waren de infusen wel uit haar arm verdwenen. En hij ging haar niets doen, al werd het voor haar niet duidelijk waarom hij dat precies zei. Ze knikte zachtjes, waarna ze de omgeving weer zag veranderen. Niet dat ze echt iets herkende, het ging te snel. Vage stemmen klonken om zich heen, zo ook de stem van Roy, al begreep ze niet wat er precies gezegd werd. Te vaag, te veel stemmen. En zij moest stil zijn, niet bewegen. Misschien kon ze wel achterhalen wat zijn plan was hoor, als haar brein nou iets beter zou functioneren dan het nu deed. Misschien probeerde hij te ontsnappen, had hij al deels gedaan toen hij in haar kamer geweest was. Ze hadden haar er weggehaald, hadden zich met hem bezig gehouden en nu was hij weg. Of ja, weg. Hij was nog steeds in het gebouw, maar niet in zijn kamer, niet opgesloten. Wat er dus op duidde dat hij ontsnapt was. En misschien was hij dat nu nog steeds van plan, met haar. Nee, niet te veel nadenken. Dat maakte haar nog vermoeider dan ze al was en nu leek dat niet echt zo bevorderlijk voor Roy's plannen. Bij zinnen blijven, stil zijn, niet tegenwerken. Dat kon ze wel. De vraag was alleen of het ook zou werken, maar ze vertrouwde Roy. Zijn plannen. Als hij haar hier kon weghalen, was dat goed. Ze wilde hier niet zijn, niet meer. Had ze nooit echt gewild, maar ze had toen geen andere uitweg gezien, maar nu was die er wel. Een uitweg voor haar én Roy, ze konden hier beiden weg. Alhoewel dit in eerste instantie wel zijn keuze geweest was, wist ze zeker.

Ze was nauwelijks bij bewustzijn en eigenlijk baarde het hem wel zorgen, aangezien ze haar zware medicijnen gegeven moesten hebben als ze zo snel al in zo'n slechte conditie was. Hij had echter geen tijd om daar nu veel tijd aan te verspillen, hij moest doorgaan en dat deed hij dus ook. Het hielp wel bij het spel dat hij met de artsen speelden, aangezien het voor hen ook duidelijk was dat het meisje niets kon doen en ze wilden, mochten, haar leven niet op het spel zetten. Dus hij bereikte vrij gemakkelijk de grote deuren waardoor ze naar buiten konden gaan en de artsen hielden hem met toegeknepen ogen in de gaten. Of ja, enkele van hen. Hij was niet zo gek dat hij niet geloofde dat ze de politie er niet bij gingen halen. Een flauw lachje speelde rond zijn lippen toen hij in de buitenlucht stond, de sirenes klonken nog niet luid op, wat betekende dat hij nog tijd had. Nog eventjes. Ze moesten hier weg zien te komen, hij moest haar meedragen en ondertussen ervoor zorgen dat niemand hen inhaalde, niemand hen herkende. En zeg nou zelf: Geheel onherkenbaar waren ze niet, een bewusteloos meisje in een ziekenhuishemd en een man wier bleke huid zwart zag van de inkttekeningen. Nee, incognito reizen ging hem niet worden, dus ze moesten maar gewoon naar zijn huis gaan. Hij geloofde niet dat Nimue daar heel blij mee zou zijn, gezien de herinneringen die ze misschien als naar zou ervaren, maar hij had daar nog wel kleren voor haar, beter dan dit lichte ziekenhuishemd. Nou ja, ze kon ook niet zo heel veel protesteren, te weinig kracht voor. Waar waren ze precies? Hij moest zich oriënteren, maar tegelijkertijd had hij geen tijd om stil te staan en ging hij dus op zijn gevoel af, dat vaker bleek te kloppen. Zo ook nu, want al snel begon hij straten te herkennen en kon hij steegjes inlopen waar nooit iemand kwam. Politiesirenes klonken op, maar niet in deze steegjes. Niemand had ook maar een flauw idee wat betreft de plaats van zijn schuilplek en daarom was het wel veilig, ongeveer. Het meisje in zijn armen was nog steeds nauwelijks bij bewustzijn, maar aangezien hij de deur al openduwde en achter zich sloot, was het niet zo erg. Hij legde haar neer op de eerste plek die in hem opkwam: De bank.