Roy ft. Nimue

Hobby's, daar vroeg hij wat. Die had ze namelijk niet, of toch amper. 'Ik weet nier wat jij onder hobby's vindt vallen,' mompelde ze, 'maar toch, ik speel regelmatig piano. Laten we zeggen dat ik dat en muziek luisteren leuk vind.' Ze dacht even na, was er verder nog iets dat je een hobby kon noemen? Ja, wat stomme dingen. Ach, wat maakte het uit. 'Souvenirs verzamelen,' mompelde ze bijna onverstaanbaar. 'O, festivals met vrienden. Dat ook.' Ze besefte hoe dicht ze bij hem in de buurt was, dus steunde ze zacht op haar handen en duwde zichzelf zo weer een paar centimeter naar achteren. Nu was het haar beurt weer, ze kon beter interessante dingen vragen. Dingen waar ze wat mee kon. Niet van die standaard dingen. Ze dacht na, dacht aan de hand die ze een paar dagen geleden voelde en keek toen naar zijn hand. 'Was jij het?' vroeg ze. Verwarrende vraag besefte ze nu. 'Onder de brug.' Dat moest duidelijkheid scheppen. Als hij ja zou zeggen, zou ze weten dat ze niet gek was. Als hij nee zou zeggen, nou, dan was het misschien toch verbeelding, of was ze echt gek. Stiekem hoopte ze dat hij ja zou zeggen, al zou dat beangstigend zijn aangezien hij haar dan drie dagen volgde. En dat betekende ook dat hij vast al genoeg over haar wist, haar niet nodig had voor informatie, maar zichzelf. Aan nee en ja zat zowel een negatieve als een positieve betekenis. Nou, de waarom kon ze zo wel vragen. Eerst zijn antwoord afwachten.

Piano. Muziek. Had hij vroeger ook leuk gevonden. Niet dat hij echt de kans gehad een muziekinstrument te leren bespelen, dat niet. Nee, natuurlijk niet. Hadden ze hem geen kansen voor gegeven. Maakte niet uit, hij had zijn eigen leven ontworpen en leefde precies zoals hij dat wilde. Hij merkte direct op dat ze iets naar achteren ging zitten, maar deed er niets tegen. Helemaal niets. Als zij dat wilde, prima. Hij besteedde liever aandacht aan haar vraag, die bij hem al direct een belletje deed rinkelen. Het maakte hem aan het glimlachen. 'Zeker,' beaamde hij. Dat was hij geweest. Hij had zijn hand in haar nek gelegd en genoten van haar schrik, dat was hij geweest. Goed, volgende vraag. Niet te veel aandacht besteden aan gezegde dingen, dat was leuk. Wisten ze niet wat je ermee ging doen later. Geweldig. 'Familie?' Broertjes, zusjes. Ouders, opa, oma. Wist hij veel. Soms vroeg hij zich af waarom hij de moeite nam vragen te stellen. Met het innerlijk alleen al kon hij genoeg schade aanrichten, daar was geen familie voor nodig. Het zou wel tijdverdrijf zijn, of zo. Automatisme. Aan het begin had hij dat gedaan, nu deed hij het nog steeds. Maakte niet zo veel uit, zelfs als er vraagtekens geplaatst werden, zou ze die nooit kunnen uiten. Zij niet.

Ja, ze was dus niet gek. Of dat een opluchting was? Ja, ze was tevreden met dit antwoord. Loste voor haar een groot vraagteken op. Maar toch, betekende wel dat hij haar al langer in de gaten had. En dan was nou niet bepaald een fijne gedachte.'Een zus,' mompelde ze. 'En mijn ouders natuurlijk. Was best rustig thuis, zeker nadat mijn zus vertrok voor haar studie. En zeker voor mijn ouders toen ik ook alleen ging wonen.' Ze grijnsde even. 'Maar dat laatste wist je vast wel al.' Ze had al een vraag in haar hoofd, maar was niet zeker of ze deze wel wilde stellen. Het was namelijk met de deur in huis vallen, maar misschien was dit moment haar enige kans om vragen te stellen. 'Wat ben je van plan?' Ze ging nog een klein beetje achteruit, aangezien dat hem blijkbaar niet deerde. 'Met mij bedoel ik,' fluisterde ze. Slechte dingen, dat zeker. Haar blik viel op de marteltuigen en wapens en toen ze naar hem keek, kreeg ze een prop in haar keel. Die dingen zou hij vast gebruiken, maar ze wist het nog niet zeker. Ze zou bevestiging krijgen en ook dit was weer een moment waarop ze vol spanning het antwoord afwachtte. Ja, risico's waren deze vragen. Maar ze beantwoordden steeds wal iets wat ze wilde weten, wat haar leven kon bepalen. Als het echt zo was dat hij die dingen zou gaan gebruiken, kon ze zich daar op voorbereiden. In hoeverre dat mogelijk was, want de meeste dingen had ze nog nooit gezien. Enkel een mes en een bijl, samen met een geweer en wat andere dingen kwamen haar bekend voor. Maar de rest? Nee, zegde haar niets, helemaal niets.

Gewone familie. Hij onthield het. Zou misschien de zus nog een bezoekje brengen, haar het slechte nieuws komen vertellen. Misschien. Hij kon het ook door de kranten laten verspreiden. Was ook een mogelijkheid. Maar nu liep hij op de zaken vooruit en dat was niet de bedoeling. Haar vraag zette hem even aan het denken. Wat was hij met haar van plan? Hij wist het eigenlijk nog niet, moest er nog over nadenken. Niet dat hij dat haar zou vertellen, nee. Hij wist wel hoe het zou beginnen en eindigen. Hij zou een globaal antwoord kunnen geven. Dus boog hij naar haar toe, lachte koud en fluisterde iets. 'Boeten, boeten zul je. Voor alles wat je niet gedaan hebt, maar door wat anderen hebben gedaan.' Na die woorden ging hij weer normaal zitten, ontspande zelfs iets en sloot zijn ogen weer. Nimue van eenentwintig. Die van muziek hield en een zus had. Wat wilde hij nog meer weten? 'Een vriend?' Een vriend, zou ze die hebben? Dan kon hij foto's maken en naar die vriend sturen. Zorgen dat hij zag wat er met haar gebeurde, dat die vriend kon zien wat er met zijn vriendin gebeurde. Eens zien hoe ver de loyaliteit die met liefde gepaard ging hen bracht. Niet ver, waarschijnlijk. Liefde kende haar grenzen heel goed. Of het nu om familie gaat, of om een passionele liefde tussen twee mensen. Liefde kent haar grenzen dondersgoed en overschrijdt deze nooit.

Ze had een slecht antwoord verwacht, maar zoiets niet. Het maakte dat ze zachtjes begon te trillen en stotteren toen hij vroeg of ze een vriend had. Praten zou dus niet lukken en daarom schudde ze haar hoofd. Ze had er één gehad, toen ze jonger was. Een ober die in hetzelfde restaurant als haar gewerkt had, maar dat kon je niet echt een relatie noemen. Een kus was er geweest, een knuffel misschien, maar meer ook niet. Maar dat hoefde hij niet te weten. Vragen had ze zelf niet meer, niet na dat antwoord. Honger wel, misschien was hij wel zo humaan om haar eten te geven. Maar hoe moest ze dat nou weer vragen? Het knorrige geluid dat uit haar maag kwam, luchtte haar op. Ze hoefde haar stem niet te gebruiken om te vragen om eten. Of hij had het helemaal niet door, ach wat. Een mens kon twee weken zonder eten, dus in die twee weken kreeg ze vast wel iets binnen. Als ze het zo lang uithield, tenminste. Die gedachte bezorgde haar nog meer koude rillingen. Ze zou blijven leven, hoe dan ook. Daar zou ze voor vechten, hoe hard het ook ging worden. Ze zag er misschien niet uit als een vechter, maar als ze dat echt wilde, dan kon ze dat. Hij dacht vast dat ze meteen gebroken zou zijn, maar dan had hij het mis. 'Roy?' vroeg ze, waarna ze haar hoofd schudde. 'Laat maar.' Trillend van angst stond ze op, liep ze naar de uithoek van de kamer en ging ze daar zitten. Als hij nog iets wilde weten, moest hij dat maar vragen. Antwoord zou ze toch geven.

Jammer. Geen vriend voor Nimue. Zou ze nog maagd zijn? Hij gokte van wel, de onschuldigheid spatte van haar af. Deed bijna pijn aan zijn ogen. Niet meer dan bijna. Hij bleef zitten toen ze nog verder achteruit deinsde, speelde wat met het vlijmscherpe mes dat hij nog steeds in zijn handen had. Bij het horen van zijn naam keek hij wel even op, maar toen er geen vraag kwam, wierp hij het mes naar haar toe en het boorde zich vlak naast haar hoofd in de muur. Toen kwam hij overeind. 'Geen enkel woord wordt hier verspild, Nimue. Bewaar je adem.' Hij liep geruisloos naar de deur toe, opende deze en verliet de kamer, waarna hij de deur echt op slot deed. Niet dat het veel uitmaakte, als ze naar buiten had willen gaan, zou hij haar zo tegengehouden hebben. Was niet nodig dus. Deed hij toch. Tja. Hij liep weer naar de keuken, maakte zich ook geen zorgen over het scherpe mes dat hij Nimue nu cadeau gedaan had. Zelfs als ze ermee om kon gaan, was het alleen maar extra toevoeging aan het spelletje dat hij met haar aan het spelen was. Ze zou onder geen enkele mogelijkheid kunnen winnen van zijn plannen, die zich nog moesten vormen in zijn hoofd. Maakte niet uit, hij had tijd genoeg. Tot ze dood was. Een geraamte, of gestorven aan iets anders. Lag eraan of hij zin had om voor haar te koken of niet. Lag eraan of hij haar water zou schenken of niet. Het lag aan van alles.

Een gil ontsnapte uit haar mond toen het mes haar op een haar na mistte. Ze hoorde de deur in het slot draaien, wat wilde zeggen dat ze nu alleen was. Met een mes dat ze goed kon gebruiken, was niet slim geweest. Zachtjes trok ze het mes uit de muur, legde het naast haar neer. Vrijwel meteen daarna begon ze de kamer af te speuren, op zoek naar een weg om te ontsnappen. Al zag deze kamer er secuur uit, er was altijd wel ergens een zwakke plek. En haar plan was om die te vinden, liefst zo snel mogelijk. Ze klopte zachtjes op de muren, hard genoeg om de zwakke stukken te vinden, maar zacht genoeg om niet op te vallen. Hoopte ze. Ze had namelijk al gemerkt dat zijn gehoord niet één van de slechtste was. Een groot nadeel, zeker wel. Ze liep nog een keer naar de deur, duwde de klink omlaag, maar de deur was echt op slot deze keer. Als een rat in de val, want na haar ronde bleek deze kamer toch beter afgesloten dan ze had kunnen denken en was er geen mogelijkheid om even snel te ontsnappen. Hij had een goede voorbereiding, zo te zien. Werkte allemaal alleen maar in haar nadeel. Ze begon te denken aan de mensen die zich vragen zouden stellen, haar zus die geen brief terug zou krijgen, haar ouders die geen oproepen meer zouden hebben en zelf zouden bellen, haar baas die zich afvroeg of ze nog op haar werk kwam en haar postbode, die zich zou afvragen waarom de postbus zo vol zat. Zou Roy haar oproepen beantwoorden? Vast niet, dan zouden ze vast achterhalen waar zij was en dat wilde hij niet. Of hij verzon een leugen. Nee, nee. Hij mocht ze niet beantwoorden. Had hij geen zaken mee, met haar oproepen.

Hij stelde zich voor waar ze nu mee bezig was. De kamer verkennen. Op zoek naar zwakke punten. Zoekend naar een uitweg. Hij stond nog steeds bij de deur, dus toen hij zag dat de deurklink naar beneden ging, werden zijn gedachten alleen maar bevestigd. Op zoek naar een weg uit die kamer, zelfs als het haar opleverde dat ze de leeuw in de armen liep. Gek meisje. Nu liep hij de gang wel uit, naar zijn kamer, waar een paar verdwaalde haren lagen die hij uit haar hoofd had getrokken toen hij haar onder zijn bed vandaan had getrokken. Hij liet ze liggen, aangezien hij toch niet al te vaak op zijn bed sliep. Nee, hij controleerde slechts de schade aan de stoel, of wat er nog van over was. Terwijl hij zijn vingers over het hout liet glijden, voelde hij de splinters, die zich telkens opnieuw in zijn vingers boorden. De poten waren of helemaal, of half doorgebroken en het geheel maakte dat het meubelstuk er nogal triest uitzag. Nou ja, dan moest hij hem maar weggooien als de nacht viel. Nu was het nog dag en over het algemeen hield hij niet zo van het daglicht. Alleen in de winter, omdat de zon dan toch niet op zijn huid kon branden. Wat het te koud voor. Nou ja. Nu moest hij eerst de splinter uit zijn vingers halen en nadat hij dat gedaan had, nadat alle stukjes hout op de grond lagen, rond de stoel, was de avond al weer gevallen. Het spel zou zo pas echt beginnen.

De hele tijd was ze bezig geweest een weg uit deze kamer te vinden, maar werkelijk niets had geholpen. Na een tijdje legde ze zich hier bij neer, ging ze zitten en probeerde te slapen. Een tijdje was dat gelukt, een uurtje ongeveer, maar toen was ze weer wakker geworden. Sindsdien was ze weer klaarwakker geweest. Denkend over wat er nog kon gebeuren. Daar had ze echt haar hoofd over gebroken. Al had het geen resultaat en stond ze nog steeds waar ze, sinds ze hier was, stond. Goed, ze kon wel opnieuw proberen slapen. Ze legde haar jasje over zichzelf heen, stopte het mes er iets onder - niet dat hij niet zou weten dat ze het had - en rolde zich toen op. Erg lekker lag deze grond niet, al besteedde ze daar niet al te veel aandacht aan. Ze was nooit zo erg op luxe gesteld geweest, deze keer wel een voordeel. Ze stopte haar armen onder haar hoofd, sloot haar ogen en probeerde niet te veel aan deze kamer en Roy te denken. Ze dacht aan het verleden, gisteren, deze ochtend en een paar maand geleden. En toen ze begon te beseffen dat die dingen misschien nooit meer zouden gebeuren, begonnen de tranen te lopen. Ze hoorde ze zelfs zachtjes tegen de grond druppen, al deerde het haar niet. Roy mocht de vlek en haar betraande ogen gerust zien, vond hij vast leuk. Ook al wilde ze zich niet zwak opstellen, het zou haar toch niet lang lukken. En voor nu mocht hij denken dat ze een zwakkeling was, hij mocht denken wat hij wilde. Hij zou nog wel zien dat zijn opvattingen verkeerd waren.

Met bijna plechtige passen liep hij weer naar de deur, die hij opende. Eerst zag hij het ineengedoken meisje niet eens, dat op de grond probeerde te slapen. Aan haar ademhaling was te horen dat ze nog niet in slaap gevallen was, daarvoor ging deze te schokkerig, alsof ze huilde. Zou goed kunnen. Of ze had gehuild. Was ook goed mogelijk. Maakte nu even niet uit. Hij sloot de deur achter zich en liep naar binnen, niet eens naar haar toe. Nee, haar liet hij liggen. Mocht ze overeind komen hield hij haar toch wel tegen, hoewel ze een prima mes in haar bezit had. Nog wel. Als ze slim was, zou ze er nu iets mee gaan doen en niet wachten tot hij het haar weer afgenomen had. Ach. Voordat hij met haar zou beginnen, moest hij eerst wat dingen klaarmaken. Voor hem was een vrijwel lege muur, op een paar handboeien na. Over een paar minuten zou het meisje daarin hangen, zodat ze totaal weerloos zou worden. Pas na drie dagen zou hij haar daarna weer losmaken, wanneer er geen kracht meer in haar lichaam zat en ze alleen maar als een hoopje niets op de grond kon liggen. Standaard procedure. Als ze na drie dagen nog wel kracht had, liet hij haar wat langer hangen. Ondertussen kon hij met haar spelen. Zijn vingers gleden over de ijzeren ringen en controleerden de soepelheid, waarna hij zich naar het meisje draaide. Zwijgend. Ze wist wel wat er komen zou, wat er te gebeuren stond.

Ze hoorde hem binnenkomen, hoorde hoe de deur zich sloot. Ze klemde het mes vast, waardoor ze zich veiliger voelde. Veiliger. Nog niet helemaal veilig, nee, zou zo ze zich nooit voelen als ze hier was. Ze wilde zien wat hij deed en keerde zich zachtjes om. Hij keek naar een muur, een muur met handboeien. Ze ging achteruit, tegen de muur. Trok haar knieën op, klemde het mes in haar handpalm. Niet dat ze hem neer zou steken, daar was ze te bang voor. Maar misschien was het genoeg. Nee, vast niet. Misschien als ze op stond. Ze kwam overeind, steunde met haar hand tegen de muur en ging toen een paar stappen naar voor, het mes recht voor zich, de punt naar hem gericht. Zachtjes schudde ze haar hoofd, liep ze langs hem heen. Moeizaam slikte ze. 'Wat je ook van plan bent met die dingen,' fluisterde ze, 'doe het niet.' Ze haastte zich naar de deur, probeerde de klink. Tevergeefs, deze was op slot. En nu ze haar concentratie kwijt was, een makkelijke prooi was, was het vast al te laat. Hij zou binnen een mum van tijd achter haar aan staan en zou haar aan die boeien hangen. Wanhopig liet ze het mes vallen, draaide zich naar hem toe en voelde hoe tranen over haar wangen liepen. 'Alsjeblieft,' mompelde ze, 'niet doen.' Ze zette een paar passen achteruit, voelde hoe ze tegen de deur stond en wist dat dit niet goed zou komen. Dat het al te laat geweest was sinds het moment dat ze die hand haar had voelen vastgrijpen. Al wat ze deed of zei op dit moment, kon daar helemaal niets aan veranderen.

Hij draaide zich pas naar haar om toen hij haar stem hoorde, keek haar aan zonder ook maar enige emotie in zijn ogen. 'Waarom zou ik het niet doen, Nimue?' vroeg hij, zachtjes. Hij liep naar haar toe, pakte het mes van de grond op en stak deze weg, waarna hij haar polsen pakte. Ze waren warm vergeleken met zijn van nature koude handen en hoewel haar huid bleek was, stak zijn huid alsnog fel tegen de hare af toen hij zijn vingers om haar polsen klemde. Het moment zelf had even iets weg van een gentleman die de hand van zijn danspartner pakte, maar daarna veranderde dat. Hij draaide haar schouder uit de kom zonder ook maar iets in zijn blik te veranderen en daarna sleepte hij haar half mee naar de boeien die aan de muur hingen, waarna hij haar daarin vastmaakte. Haar voeten raakten de grond net niet, dus hing de helft van haar gewicht op de uit de kom getrokken schouder. Wat jammer nou. Hij keek even of de boeien goed vast zaten en dat bleek zo te zijn. Het spel zou nu pas echt kunnen beginnen. Het voorspel was voorbij en het mooiste gedeelte zat eraan te komen. Het mes dat hij net van de grond opgeraapt had, haalde hij nu tevoorschijn en hij keek er even naar. Een beetje vuil, maar dat was het dan ook. Zo scherp, dat was nauwelijks nog te vernietigen. Sneed door alles heen. Alles. Als hij maar wilde.

De hevige pijn leidde haar gedachten helemaal ergens anders naar toe en zonder ook maar na te denken, begon ze te gillen terwijl de pijn alsmaar heviger werd. Na een tijdje had ze door waarom, ze hing, ze stond niet meer. Haar gewicht versterkte de pijn in haar schouder, die er misselijkmakend uitzag. Niet dat ze zoveel woog, integendeel. Maar je voelde het wel. Tranen borrelden op in haar ogen terwijl de geluiden die de pijn veroorzaakt had, nog steeds op haar mond bleven vloeien. 'Ben je helemaal gek?' gilde ze. Niet dat je nog veel van haar stem hoorde, de pijn had die deels afgenomen. Enkel een vage, hese stem was nog te horen. En zij voelde enkel pijn. 'Wat heb je gedaan?' Voor de zoveelste keer begonnen de tranen zachte tikken op de grond te veroorzaken. Verontwaardig, bang en met een blik vol pijn keek ze hem aan, Roy, die daar gewoon emotieloos stond. Ze probeerde haar voeten op de grond te zetten, haar gewicht niet meer op haar schouder te laten drukken, maar de boeien waren te hoog. Enkel de top van haar tenen kon de grond raken en dat haalde helemaal niets uit. Weer keek ze hem aan, met een blik die smeekte om de pijn te laten ophouden. Woorden zouden tekortschieten om haar pijn uit te drukken, maar hem deed het vast niets. Pas toen ze besefte dat dit niet de ergste pijn was die ze zou voelen, begon ze met haar benen te spartelen, wat haar enkel nog meer pijn bezorgde en waardoor een zacht gejammer uit haar mond kwam.

'Je schouder,' legde hij kalmpjes uit, 'is uit de kom.' Hij moest toegeven dat ze nogal overdreven reageerde op dit beginnetje. Een schouder uit de kom. Er waren mensen die dat dagelijks hadden. Die mensen konden ze er ook weer handmatig inzetten. Kon hij ook hoor, deed hij alleen niet. Als hij uit de kom was, deed het meer pijn. Kon hij niets aan doen. Tja. Hij hoorde zachte tikjes op de grond en toen hij opkeek, merkte hij dat er tranen over haar wangen rolden. Gaf ze het nu al op? Was mogelijk. Goed mogelijk. Zou wel jammer zijn, ze had zo leuk kunnen zijn. Voor hem. Niet voor haarzelf. Alleen maar pijn. Door het kronkelen in de boeien leek ze nog meer pijn te krijgen en hij zuchtte. Ze was blijkbaar niet al te slim, aangezien ze anders wel stil was gaan hangen, toch? Dat zou hij gedaan hebben, als hij in haar schoenen gestaan had. Tja. Hij stond alleen niet in haar schoenen en zou dat ook nooit staan. Even kreeg hij de neiging iets te zeggen, maar hij besloot het niet te doen en enkel met de botte kant van het mes over haar armen te glijden. Dit zorgde niet voor krassen, maar was over het algemeen een onprettig gevoel voor het slachtoffer, vooral als hij te dicht met de punt van het mes bij haar keel kwam. Meestal vonden ze dat niet al te leuk nee. Wat jammer nou, toch? Jazeker wel. Hij raakte haar jukbeenderen aan met het mes, gleed van daar naar haar sleutelbeenderen en volgde daarna haar armspieren naar haar hand.

Toen ze eenmaal stil hing, nam de pijn af. Ze voelde het wel nog steeds hoor, maar niet meer zo erg als net. Misschien mede doordat haar focus nu op het mes lag, dat zachtjes langs haar huid ging. Niet dat het erg veel pijn deed, geen pijn eigenlijk, het was alleen niet aangenaam. Het voelde benauwd, alsof hij elk moment dat mes in haar huid zou rammen. Misschien deed hij dat ook nog. Haar ogen volgden de bewegingen en zijzelf hield zich heel erg stil. Al voelde ze wel dat ze zachtjes beefde. En bang, ja bang was ze zeker. Voor wat komen zou, er zouden zeker nog veel dingen gebeuren die ze zelf niet zou willen. Hier hangen op zich, zonder een schouder die uit de kom was, zou ze ook niet als fijn ervaren hebben. Toen ze het mes naar haar hand voelde gaan wendde ze haar blik af. Ze wilde het niet zien, als hij wat zou doen zou ze dat voelen. Ze hoefde haar eigen bloed niet te zien, het mes dat zich in haar huid boorde. Nee. Hij kon er van genieten, maar zij niet. Ze probeerde haar schouder zo min mogelijk druk te laten ondergaan, maar ze zag geen mogelijkheid daarvoor. Hem terug in de kom zetten kon ze niet, had ze de middelen niet voor aangezien ze vast zat. Haar ademhaling was duidelijk aanwezig, net zoals het snelle kloppen van haar hart. Beiden waren té duidelijk aanwezig. Alles wat hij - waarschijnlijk - leuk vond, was aanwezig. Zij, die pijn had. De wapens. Alles wat zij deed dat veroorzaakt werden door zijn acties, alles.

Toen hij eenmaal bij haar handpalm aangekomen was, draaide hij het mes zodat ditmaal de scherpe kant tegen haar huid lag. Hij hoefde maar iets druk te zetten en hij zou haar huid opensnijden, wat zij waarschijnlijk wel wist. Hij drukte dan ook zachtjes en bewoog het mes iets, waardoor een dunne, helrode streep verscheen. Hij haalde het mes nu helemaal van haar huid af, bestuurde de kleine kras en zette het mes daarna loodrecht op de kras, waarna hij opnieuw een streep trok. Een klein, helrood kruisje verscheen nu op haar hand en hij glimlachte. Meesterwerk. Leek wel op het kruisje dat hij op zijn hand had, hoewel dat van hem met zwarte inkt gemaakt was en dat van haar van felrood bloed. Als hij het niet ontsmette, zou het nog wel eens een mooi wit littekentje worden, nog witter dan haar bleke huid. Dat zou interessant zijn. Hij haalde het mes van haar huid, bewoog het weer naar haar hals en duwde de botte kant tegen de zijkant van haar nek, waarna hij over haar hals bewoog. Hiermee zou hij niets veroorzaken, maar ach. Het gaf hem een prettig gevoel, aangezien het precies dezelfde beweging was die hij maakte als hij iemand echt de keel doorsneed. Dat was er voor Nimue nog niet bij, helaas voor haar. Nee, aan haar zou hij nog plezier beleven. Alleen al door haar reacties op zijn acties. Angst. Trillen. Wegkijken. Hij zou er nog voor kunnen zorgen dat ze nooit meer kon kijken, als hij dat wilde. Maar dat was wel een beetje extreem voor de eerste nacht, niet waar? Zeker wel.

Ze voelde hoe het mes haar huid schaadde, maar ze gaf op het begin na geen kik. Het deed minder pijn dan de schouder. Weer met de botte kant tegen haar hals en zij keek nu niet meer opzij, maar vooruit. 'Wat is het doel?' mompelde ze. Ja, dit deed hij niet zomaar. Hier zat iets meer achter, ook al was het puur voor het plezier, dan nog had het een doel. 'Om terug te komen op net, waarvoor moet ik boeten? Wie wreek je?' Praten zorgde ervoor dat ze het mes en de pijn kon negeren, het leidde haar af. Dat zou haar tactiek worden, zichzelf afleiden. Kon wel helpen, al zou de pijn toch steeds de overhand nemen. Een seconde minder of meer pijn kon haar helpen. Nu won ze vijf seconden. Als hij zou antwoorden misschien nog een paar en als zij daarna nog iets vroeg, nog twee of drie. Ja, zo moest het lukken. En haar vraag was ook niet zo slecht, kon ze zelf ook iets aan hebben. Ze slikte nog een keer moeizaam, voelde het bloed over haar pols naar beneden lopen en toen ze keek, zag ze een rood kruisje. Gelovig? Nee, vast niet. Als je gelovig was deed je dit niet, dit was een zonde. Voor hem stond het vast voor de dood, het kruisje van een grafsteen. Waar zou hij haar begraven? Of zou hij haar ergens dumpen, klaar om te rotten? Nee, nee. Niet aan sterven denken. Ze zou dit overleven, hij zou het weten. Ze was sterk, dat moest ze nu ook tonen. De pijn op de achtergrond schuiven, stil zijn. Zo min mogelijk toegeven aan de kreten en het gejammer dat zouden opwellen.

Het mes liet haar hals met rust en gleed weer naar het kruisje, dat al bijna stopte met bloeden. Dieper. Hij drukte het mes op het eerste streepje, iets dieper in de huid. 'Ik wreek niemand, kleine Nimue,' zei hij zachtjes, waarna hij het mes weer van haar huid afhaalde. Er zat bloed aan, dat hij besloot niet weg te vegen. 'Je boet voor de zonden van de mens, zoals velen voor jou hebben moeten boeten.' Hij duwde het mes nu in de andere streep en zorgde ervoor dat ook deze dieper werd. Pas toen hij tevreden was, trok hij het mes weer terug en het bloed liet hij vrijelijk uit de wond stromen. Het was geen dodelijke wond en er stroomde geen dodelijke hoeveelheid bloed uit, dus hoefde hij er ook niets aan te doen. Het mes hield hij tegen zijn lippen en hij kuste het bloed dat erop zat, waarna hij het er met zijn duim afveegde en het van zijn duim aflikte. Hij proefde het bloed, maar het was niet heel bijzonder of zo. Standaard procedure. Ondertussen liep het bloed nog steeds over de arm van Nimue, maar dat maakte hem niet uit. Hij had de eerste stappen gezet en hij had plezier in haar reacties, of die nu overdreven of klein en ingetogen waren. Het maakte hem niet, hij kon met alles iets. Hij haalde uit alle bewegingen interpretaties, of zijn slachtoffers dat nou wisten of niet. Negen van de tien keer wisten ze het niet.

Toen ze het mes dieper in haar huid voelde duwen, perste ze haar lippen stevig op elkaar om er zo min mogelijk geluid uit te laten komen. Enkel wat zacht gejammer was te horen. Nu begreep ze waarom ze het de eerste keer niet voelde, hij was helemaal niet diep geweest. In tegenstelling tot nu, wat al wat meer pijn deed. Pas toen het mes van haar pols verwijderd was, durfde ze weer ademhalen. Het bloeide nu rijkelijk uit de wond, sommige druppels landden op haar broek en anderen op de grond. Daarna zag ze hoe het bloed in zijn mond kwam en grinnikte zachtjes. Domme actie, wat als ze één of andere ziekte had die werd overgebracht via bloed? Nou, dat had ze niet hoor, maar toch. Tenzij hij een medische fiche over haar opzij had geslagen, maar dat betwijfelde ze ten sterkste. Toen haar lichaam zachtjes bewoog doordat haar borst omhoog en omlaag ging, ging een pijnscheut door haar schouder, waarna ze de hevige reactie niet kon onderdrukken. Teleurgesteld keek ze voor zich uit, terwijl het bloed steeds langzamer begon te druppen, maar wel nog rijkelijk in de wond aanwezig was. 'Wat ga je nu doen? Wachten tot al het bloed uit mijn lichaam is? Hoe voelt dat, zo machtig zijn?' Midden in de zin brak haar stem, maar toch wist ze zich te herpakken. Goed, misschien had ze dit beter niet kunnen zeggen. Misschien werd hij nu wel boos, maar toch. Ze had er niet over nagedacht, niet deze keer. Met grote ogen, haar tanden in haar lip gedrukt en een snelle hartslag keek ze hem aan. Angst, het was vast op haar hele lichaam af te lezen.

'Ik laat de dood je niet zo snel meenemen,' mompelde hij zachtjes, waarna hij het mes weglegde, vanuit zijn ooghoek naar het meisje keek. Ze was doodsbang en had pijn, nu al. terwijl ze net begonnen waren. Hij dacht even na over haar woorden en besloot nog iets toe te voegen aan de dingen die hij al gezegd had. 'Het is geen macht, het is het terugkrijgen van wat mij al afgenomen is.' Hij hoefde nooit na te denken over wat hij wel en niet kon vertellen. Hij kon toch alles zeggen. Ze namen het allemaal mee hun graf in en hoewel ze dat soms nog niet doorhadden en alles zo goed mogelijk opsloegen om later te kunnen doorgeven aan de politie, die ze nooit zouden bereiken. Hij zou nu kunnen terugdenken aan een vroeger slachtoffer, die zelf politieman geweest was, maar hij deed het niet. Het verhaal eindigde niet anders dan dat van alle anderen. Zoals haar verhaal ook af zou lopen. In angst en pijn. De angst was er al en hij gokte dat de pijn ook al aardig aanwezig was, hoewel dat nog niet zo goed bleek. Alleen uit de bloedvlekken op haar kleding en het kruisje, dat nog steeds bloedde. Niet levensbedreigend, aangezien hij wist dat hij geen ader geraakt had en over een paar minuten zou het bloed toch wel gaan stollen. Tot die tijd zou ze waarschijnlijk iets zwakker worden, hoewel hij betwijfelde of dat erg merkbaar zou zijn.

'Wat hebben ze van je afgenomen dan?' Misschien hadden haar ouders hier iets mee te maken, misschien was dat de reden waarom hij haar moest hebben. 'En wie?' Deze keer kon alles misschien wel duidelijk worden. Ze voelde geen bloed meer langs haar arm lopen en toen ze even omhoog keek, zag ze dat het bloed niet meer lopend was. Nou, dat was al iets. Haar hele arm zat nu onder het bloed. 'En wat nu, ga je me zo maar laten hangen met een schouder die straks niet meer te genezen valt?' Het zou wel kunnen, was vast de bedoeling. Begon ze werkelijk zo snel wartaal uit te slaan? Zou kunnen, alles wat ze zich voor mogelijk hield kon nu niet meer. Er was vast maar een kleine kans dat ze ooit nog van deze kettingen verlost zou zijn, dat ze zou sterven zonder pijn. Alle hoop was vervlogen. Wat zei ze nou net? Wartaal. 'Weet je, ik geloof niet dat je werkelijk zo slecht bent,' mompelde ze, 'als je me nu gewoon losmaakt, me laat gaan, dan vergeet ik dit alles en ben ik gewoon van de trap gevallen.' Ze zuchtte. 'Dan kan jij verder zonder een extra dood op je geweten.' En wat was ze nu precies aan het proberen? Complete nonsens was dit, alsof ze niet verdomd goed wist wat voor persoon dit was. Alsof hij haar zou vertrouwen en laten gaan. Nee, dat zou niet gebeuren. Dat zag je gewoon aan hem. Zijn hele leven stond vast in het teken van zoveel mogelijk doden, op zijn manier. 'En als je dat niet wilt, maak me dan gewoon los, want dit is niet bepaald comfortabel.' Of ja, het was nog steeds beter dan dood zijn. En ze had haar kleding nog aan, dat was ook nog iets positief.

'Een eigen beslissing kunnen nemen.' Hij trok een geïrriteerd gezicht toen hij de woorden die uit haar mond stroomden, in zich opnam. Ze sprak te veel, veel te veel. En het was ook nog eens allemaal onzin. Ze wist dondersgoed dat hij haar niet zou laten gaan, onder geen enkele beding. 'Niemand heeft ooit gezegd dat ik slecht ben, waar haal jij dat idee vandaan? Ik heb mijn eigen rechtvaardiging.' Alsof een dood hem wat uitmaakt. Hij was al duizend doden gestorven en aan dat aantal zou hij in nog geen twintig levens komen. Niet dat hij het bijhield, maar dat maakte niet zo uit. En ze moest niet zo zeuren over die arm. Die lag alleen maar uit de kom. Niets mis mee. Kon hij zo rechtzetten. Ook na een week nog. Ze moest echt niet zo zeuren. Haar stem was niet onprettig hoor, daar niet van. Maar het feit dat ze haar best deed een dealtje met hem te sluiten en hem aan te spreken alsof hij schizofreen was en extra aandacht vergde, maakte alleen maar dat hij minachtend werd. Dom kind. Kende niets van de wereld, bleek wel weer. Ze geloofde toch zelf niet, dat ze vrij kon komen op deze manier? Dan moest ze eerst met iets originelers komen, want nu verveelde ze hem slechts met smeekbedes en dingen die hij al duizenden malen gehoord had. Nou ja, geen duizenden. Maar wel vaak, te vaak om op te noemen. Het interesseerde hem dus totaal niet, tenzij ze met iets interessants kon komen. Dan zou hij heel misschien luisteren.

Ze zag hoe hij zich ergerde en besloot dat het beter was als ze haar mond hield, waardoor haar focus weer meteen naar de pijn ging. Al was deze opvallend minder geworden, of ze wende er al aan. Kon ook. Ze leerde er misschien mee omgaan en het zou een voordeel zijn als ze dat zo snel deed. Een tijdje staarde ze hem alleen maar aan, volgde het patroon in zijn tattoo's, zag op zijn pols een kruisje overeenstemmend met het hare. Allee zou het hare een litteken worden en was het zijne inkt. Toch waren ze gelijk aan elkaar, ze konden beiden niet weg. Daarna keek ze alweer naar de muur voor zich, een kale, lege muur. Daarachter zat een andere ruimte, één die misschien vrijheid bood. Er kwam een deuntje in haar op, eentje die ze thuis altijd op de piano speelde en waar ook een nummer bij hoorde. Niet dat ze een kei was in zingen, maar ze vond het leuk om te doen en dat was het enige dat telde. Heel zachtjes begon ze het nummer te neuriën. Hopend dat hij het niet zo horen of dat het hem niet zou irriteren. Het voelde goed om dat te doen, na een tijdje sloot ze zelfs haar ogen. Probeerde zich af te sluiten van deze omgeving, zich in te beelden dat ze thuis was. De waarheid was echter onverbiddelijk en toen ze haar ogen weer opende, stond ze oog in oog met de kamer en toen ze een blik opzij wierp zag ze Roy nog steeds staan. En de hele tijd haar ogen sluiten, was ook geen optie. Toch was de verleiding groot en deed ze dit na een tijdje opnieuw, nam ze een nieuw deuntje aan en hoopte dit nog steeds zacht genoeg te doen.

Nou, ze hield in ieder geval haar mond. Nee, toch niet. Na een korte stilte was ze begonnen met neuriën en dat irriteerde hem bijna nog meer dan het praten. Muziek. Niet het woord, maar het geluid. Hij kende het deuntje niet, maar dat deed niets af aan het effect. Hij klemde zijn vingers om haar keel, kneep deze zelfs een stukje dicht en verloor bijna zijn zelfbeheersing. 'Als je je tong wilt houden, moet je vooral niet zo doorgaan,' gromde hij kwaad, waarna hij in één beweging haar boeien lostrok, zodat ze als een lappenpop op de grond viel. Ze had zijn kalme zelfbeheersing op één of andere manier totaal gebroken en met passen die totaal niet bij hem leken te horen liep hij naar de deur, opende deze en verliet de kamer en hoewel de deur achter hem dicht viel, was dit niet in het slot. Met grote passen liep hij naar zijn kamer, opende zijn raam met een sleutel en gooide de stoel via het raam naar buiten, waar het met een grote klap op de straat belandde. Hij moest nadenken. Kalmeren. Muziek. Jaren niet gehoord. Hij stond het niet toe. Geen enkele van zijn slachtoffers had een connectie met muziek gehad. Muziek. Klanken die in je hoofd blijven dansen tot ze je in slaap gewiegd hadden. In de kliniek hadden ze hem vaak verdoofd met medicijnen. Dan hoorde hij altijd zachte klanken van prachtige muziek en daardoor protesteerde hij er nooit tegen. Drugs. Rust. Maar nu werkte dat niet meer. Hij haatte muziek. Toch?

Toen ze de stem hoorde en de hand voelde waren haar ogen opengesprongen. Nog voor ze kon knikken viel ze op de grond, recht op haar schouder, die na een heuse pijnscheut helemaal geen pijn meer deed. Of ja, het was eerder aangename pijn. Door de klap zat het bot volgens haar weer op zijn plaats. Ze maakte haar vingers nat, begon het bloed van haar arm af te vegen, rukte een stukje van haar broek los om de wond op haar pols schoon te maken en beet op haar tanden toen ze het speeksel voelde prikken op het vlees. Terwijl ze dat deed, vroeg ze zich af waarom het deuntje zoveel effect op hem had gehad. Hij had haar losgemaakt, was volgens haar ook even de controle verloren. Hij was weg, de deur had hij laten openstaan. Maar nu ontsnappen kon ze niet, had ze moed niet meer voor. Zou ook niet lukken. Ze bleef gewoon liggen op de plek waar hij haar laten vallen had, of beter, waar ze gevallen was. Zich afvragend wat er nu net aan de hand was geweest. Het enige dat nu telde, was dat ze los was, precies wat haar doel geweest was. Misschien niet lang meer, maar ze was los geweest. Hij zou vast zo weer binnenkomen en dan zou ze de gevolgen vanzelf wel zien. Ze kwam overeind, liep naar het hoekje waar ze zonet gezeten had en liet zich daar weer tegen de muur zakken, waarna ze haar jasje weer over zich heen trok. Uit de wonde was weer bloed gaan stromen, maar een aanzienlijk mindere hoeveelheid tegenover net. Vast omdat de wond nu ook zo goed als schoon was, het zou vast wel een litteken worden, maar toch.