Roy ft. Nimue

'Maakt me niets uit,' mompelde ze. Ze voelde zijn handen op haar huid, zijn lippen tegen de hare. Nee, maakte echt niet uit. 'Maar,' zei ze zacht, 'ik moet nog steeds de badkamer even opruimen. Ik vind de spullen wel.' Ze beantwoordde de kus slechts zacht en liep dan naar beneden. Zulke spullen zouden in de keuken liggen, een stofblik en een nat doekje. Moest volstaan. Toen ze deze dingen gevonden had liep ze weer naar boven, badkamer in. Ze zocht alle scherven bij elkaar, zorgde ervoor dat die in het stofblik terechtkwamen en zorgde ervoor dat al het bloed van de grond was. Na een vijftal minuten was dit klaar, lagen de scherven in de prullenbak en stond zij weer boven. 'Nu heb je weer een nette badkamer,' fluisterde ze toen ze haar hand op zijn borst legde, zoals ze eerder had gedaan. Eerder, toen ze verzwakt was. Ach. 'Ga jij nu maar weer slapen, ik houd me wel bezig.' Hij wilde al een tijdje slapen, maar toen had zij de spiegel aan stukken geslagen en was hij wakker geworden. Ze had geluk dat hij niet chagrijnig geworden was. Zij kon zich wel bezighouden, had ze de hele week gedaan. Het sudoku boekje was intussen bijna uit, nog een paar puzzels, twee of zo. Ongeveer zoiets. Dat had ze de hele week gedaan, dus die laatste zouden haar wel een half uurtje bezighouden. En dan zag ze wel, ging ze wel op de bank liggen. Of iets. Maakte niet uit, niets maakte uit. Misschien had ze leren accepteren dat ze nooit terug haar normale leven zou kunnen leiden, maar het maakte haar niets uit. Ze vond het vreemd genoeg prima zo. Voorlopig nog wel.

Hij knikte toen ze zei dat hij moest gaan slapen. Ja, hij was moe. Natuurlijk was hij moe. Hij wist ook dat Nimue binnen de kortste keren niets meer te doen zou hebben, aangezien hij, oplettend als hij normaal gesproken was, had gezien dat het eerst nog lege boekje met sudoku's nu ineens helemaal gevuld was. Bijna helemaal. Misschien moest hij iets voor haar bedenken, zodat ze weer wat te doen had. Er lag iets op de rand van zijn denken, maar hij kon er nu helaas net niet bijkomen. 'Weet je het zeker?' Natuurlijk wist ze het zeker, anders zou ze het niet zeggen. Slechts beleefdheidsvormen, om het maar zo te noemen. Misschien dat als hij ging slapen, hij kon bedenken wat hij nu niet kon grijpen. Misschien. Hij sloot zijn ogen, merkte dat ze een stuk zwaarder waren dan hij in eerste instantie gedacht had. Slapen. ja, dat was eigenlijk wel een goed idee. Misschien dat hij slapende wel meer dingen kon bedenken. Hoe dit af zou lopen. Hoe hij dit vol ging houden. Want nu zou hij Nimue nooit meer laten gaan. Of juist wel? Zou kunnen. Haar laten gaan, zodat ze niet meer gezocht werd. Vertrouwde hij haar dan voor 100%? Eigenlijk wel, hoewel er een stem was die riep dat het dom was. Hij vertrouwde Nimue. Hoopte dat ze zou blijven leven. Zou hij haar laten gaan? En dan? Wat dan? Dit was geen normale situatie. Stop. Hij moest slapen. Hij was doodmoe en begon langzaam maar zeker te ijlen, dat bleek wel weer.

'Ja, weet ik zeker.' Hij hoefde eigenlijk helemaal geen toestemming te vragen, was nergens voor nodig. Zijn huis, zijn regels, zijn wil. 'Slaap lekker,' fluisterde ze toen ze nog even haar lippen tegen de zijne drukte en toen de trap af liep. Ze nam het boekje weer, loste de puzzels op. De laatste waren altijd de moeilijkste, nu ook weer. Toch waren ze sneller dan anders opgelost en keek zij alweer de kamer rond, op zoek naar iets om te doen. Ze zag de piano maar schudde haar hoofd, Roy sliep, geen goed idee. Slapen, misschien. Maar ze was de bank zat. Wilde niet op een bank slapen wanneer hij boven was. En ze had geen idee of hij het leuk zou vinden als zij ook boven was. Misschien wel, misschien niet. Ze stond op, bleef even aan de trap staan. Ze wist het niet. Proberen kon geen kwaad, toch? Nee, vast niet. Ze liep de trap op, heel voorzichtig. Maar Roy was er nog steeds, sliep nog niet. 'O,' stamelde ze, 'ik wilde net vragen of je het erg zou vinden als ik bij je kwam liggen.' Ze grijnsde even. 'De bank begint me een beetje te irriteren.' Ze beet even op haar lip, ook zij was dit niet gewoon hoor. Ze had nog nooit bij iemand geslapen, nou ja. Bij vriendinnen, maar dat was bij logeerpartijtjes. Dit was iets helemaal anders en het ging snel, maar toch. Als het voor hem niet goed voelde, zou hij dat ook wel zeggen. Wist ze zeker, dan zou ze gewoon beneden slapen, proberen. Heel moe was ze eigenlijk niet, dus op de bank zou ze niet zo snel in slaap vallen als in een bed. Het feit dat hij nog boven stond was ook zoiets. Nou ja. Had hij vast wel een reden voor, misschien vond hij dit ook allemaal zo onwennig en probeerde hij dit alles te relativeren.

Hij was totaal in gedachten verzonken, maar toen Nimue kwam keek hij verbaasd weer op en schudde zijn hoofd. 'Vind ik niet erg,' mompelde hij zachtjes, waarna hij naar zijn bed stommelde en erop ging liggen. Oh, dit zou pas echt leuk worden. Hij was moe, doodmoe. Maar dit zou nogal wat aan zijn rustige slaapje veranderen, gokte hij zo. Nou ja. Waarschijnlijk zou het vooral raar zijn, maar aangezien het een vrij ruim bed was, hoefden ze niet per sé tegen elkaar aan te gaan liggen of zo. Hij wist ook niet wat zij in gedachten had. Ze leidde hem toch wel af. Hij beet op zijn lip ging even wat verliggen en richtte toen zijn blik op Nimue. Waarom deed ze dit? Wilde ze dit echt? Ja, hij geloofde van wel. Aan de ene kant vond hij het heel raar. Vooral aan die kant. De andere kant wees hem erop dat hij toch ook voor haar viel, hoewel ook dat raar was. Tja, dat was waarheid. Waarheid. Het sloeg eigenlijk helemaal nergens op, toch? Wacht, zijn hoofd sloeg op hol. Slaaptekort. Eigenlijk moest hij nu gewoon gaan slapen en het laten voor wat het was. Pas als zijn hoofd weer helder was, zou hij echt goed na kunnen denken. Toch? Hij wist helemaal niet, helemaal niets. Hoewel hij dacht dat hij dingen van Nimue wist, wist hij eigenlijk helemaal niets. Niets. Ze was een mysterie en toch was ze zo bekend voor hem. Stop. Slapen. Niet meer nadenken.

Ze wachtte even tot hij was gaan liggen en ging daarna aan de andere kant van het bed liggen. Veel comfortabeler dan die bank, dat was zeker. En toen ze goed lag hoorde ze enkel zijn ademhaling, die van zichzelf ook natuurlijk, maar daar lette ze niet echt op. Ze keerde zich om, zodat ze met haar gezicht naar hem toe lag. Ze zou zo wel in slaap vallen, als hij sliep. Het zou haar wel rustig maken, dacht ze. Meestal werd ze zelf ook moe van mensen die sliepen, dus zou dat nu ook wel het geval zijn. En als het deze keer niet zo was, was ze toch nog steeds rustig. Wat je rustig kon noemen, eigenlijk. Ze trok de lakens nog iets meer op, keek hoe Roy in slaap zou vallen. Dacht niet meer na over wat hij gedaan had, alleen aan nu en daarnet. Hij had dit vast ook nooit verwacht, hij dacht vast dat hij gewoon zou doen met haar wat hij bij al zijn slachtoffers deed. Dat hij haar na een weekje kwijt zou zijn. Niet meer, niet minder. Maar nu... Nu was alles anders, zou alles anders blijven. Voor hem, voor haar. Ook als ze ooit weg zou gaan hier zou haar leven voor altijd anders zijn, ze zouden vragen waar ze geweest was en zij zou Roy niet verraden. Ze zou hem dan vast nooit meer terugzien, alsof hij nooit bestaan had. Alleen de tattoo en het litteken op haar pols zouden haar aan hem doen herinneren. En als ze terug zou komen van een werkdag, zou ze altijd blijven stilstaan bij de brug, waar ze misschien ooit nog zijn hand op haar hals zou voelen. Vergeten zou ze hem zeker nooit doen. En zeker niet als ze hier voor altijd zou blijven. Maar daar mocht ze niet te veel aan denken, ze was nog hier, er was nog niets zeker. Ze was hier.

Hij keek haar even aan toen hij merkte dat haar ogen op hem gericht waren, maar sloot toen zijn ogen en viel langzaam in slaap, zonder echt problemen te hebben. Slapen ging altijd, ook als er iemand naast je lag. Zijn dromen waren de hele week rustig geweest, hadden bestaan uit zacht gezang en pianospel, dat iedere keer zachter was gaan klinken, alsof het vervaagde. Nu was het weer terug, klonk het door zijn hoofd terwijl zijn lichaam in diepe rust lag. Aangewakkerd door de moment van zonet, zeker weten. Zelfs in zijn slaap voelde hij haar aanwezigheid naast zich heel duidelijk en dat was niet onprettig, zeker niet. Het verschil met zijn eerdere dromen was, dat er nu een beeld bij was. Nimue, die de toetsen van de piano indrukte, gelijk met de klanken van de muziek. Ze speelde weer. Eindelijk. Hij vergat bijna dat het niet echt was. Nee, hij vergat het helemaal en liep naar haar toe. Van binnen voelde hij zich intens gelukkig, echt waar. Alles was mooi. Zachte, heldere kleuren en de muziek die klonk, vervulde hem van vreugde. Ze speelde weer. Haar vingers dansten over de toetsen, zo snel dat hij ze nauwelijks kon zien. Pas aan het einde van het lied zag hij de vele littekens die op haar huid zaten en toen hij naar haar keek, naar haar gezicht, huilde ze. Nimue. De kleine vogel. Vingers die onder de littekens zaten. Net zo lang mishandeld tot ze weer speelde, met vingers die pijn deden. Dankzij wie? Dankzij hem. Hij schrok wakker, had waarschijnlijk maar een halfuur of nog minder geslapen.

Ze sliep net, ongeveer vijf minuten, toen ze weer wakker werd. Niet omdat ze niet moe was, maar omdat Roy zo onrustig geworden was. 'Gaat het wel?' vroeg ze zacht. Hij was wakker geschrokken, waardoor zij ook abrupt wakker geworden was. Niet dat ze het erg vond hoor, ze was tenslotte maar net in slaap gevallen dus echt vast sliep ze nog niet. 'Wat is er mis?' Misschien had hij zich toch bedacht of zo, ze wist het niet. Ach. Ze zou het wel te weten komen hoor, dat wel. 'Zal ik wat voor je halen?' Hij moest het maar zeggen, zou ze wel doen. Nou ja, iets wat normaal was. Of misschien ook niet, maakte niet uit. Ze ging wat dichter tegen hem aan liggen, streelde langs zijn wang en keek hem vragend aan. Hij was gewoon vreemd soms, mysterieus. Je kreeg amper hoogte van hem en dat maakte het juist zo anders, je wist niet wat er in zijn hoofd omging en misschien zou je het ook nooit weten. Zou iemand het ooit geweten hebben? Misschien. Misschien wist hij het zelf niet eens, waarom zou je anders zo verward zijn bij alles wat er gebeurde? Maar hij was niet gek, gekke mensen waren anders. Hij was gewoon, ja, hoe noemde je zoiets? Niet gek, niet gestoord, niet krankzinnig. Gewoon, anders. Mysterieus. Er was niet echt een correcte benaming voor. Uniek, dat wel. Zo iemand had ze nog nooit leren kennen. Zou ze ook niet meer leren kennen, zou net iets te toevallig zijn. Misschien bestond er ook niemand anders zoals hij, vast niet. Er bestonden wel gekken, psychopaten, maar anders. Heel anders. Roy was anders.

'Niets, er is niets,' mompelde hij, hoewel zijn vingers trilden. Niets dat hij aan haar zou vertellen. Hij raakte haar hand aan, die tegen zijn wang lag. Littekens. Muziek. Nee, littekens op vingers. Handen. Door de pijn beschadigd. Nee. Nee. Mocht niet. Hij trilde, slikte even en sloot zijn ogen weer. Direct zag hij de handen. Littekens. Gespannen huid. Het moest wel pijn doen om daar mee te spelen. Nimue. En het was zijn schuld geweest, dat wist hij zeker. Wie anders zou haar handen bewerken met messen om haar weer aan het spelen te krijgen? Niemand. Hij was gewoon gek. Niet helemaal honderd procent. En hij gaf te veel om Nimue. Ze was te dichtbij. Als hij zich ergens op moest uiten, zou zij dat zijn. Het slachtoffer. Net zoals de elektriciteit, vorige week nog. Hij vertrouwde haar, maar zij moest hem niet vertrouwen. Ze moest zich niet op haar gemak voelen bij hem. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. 'Ik hoef niets.' Nee, niets. Hij wilde niet dat ze dingen voor hem deed. Stel dat hij de fout beging. Dan zou hij voor altijd schuldig zijn. Voor altijd. Nimue. Ze verdiende dit niet. Ze moest vrij zijn, vliegen als een vogel. Niet hier vastzitten. Hij moest haar wegsturen, hiervandaan. Een vogel kon niet in het hol van de leeuw verblijven, niet als de leeuw een eeuwige honger had die nooit voorbij leek te gaan, hoewel zij soms gedempt leek. Nee. Morgen moest ze weg. Nimue, de kleine vogel. Ze kon niet blijven, voor haar eigen bestwil.

De nacht was verder wel goed verlopen, Roy was niet meer wakker geworden en zij voelde zich uitgerust. Hij sliep echter nog. Best schattig hoe hij daar zo lag, je zou nooit denken dat hij ooit mensen kwaad deed. Maar dat had hij wel gedaan, al was dat een periode waar ze liever niet aan wilde denken. Het was verleden tijd. Zacht drukte ze nog een kus op zijn voorhoofd, waarna ze opstond en naar beneden liep om eten te halen. Een cracker of twee was wel genoeg als ontbijt, echt iemand die elke morgen at was ze niet. Meestal had ze ook geen tijd. En nu had ze tijd in overvloed, geen zorgen. Of misschien wel een beetje zorgen, mensen waren vast naar haar op zoek of al aan het rouwen. Nou, dat was een zorg. Maar ze hoefden niet te weten dat ze hier was, ze zouden haar hier weghalen, Roy hier weghalen. Nee, ze hoefden het niet te weten. Zouden het ook nooit weten. Binnen een jaar zou het zijn alsof zij nooit bestaan had voor haar familie, zouden ze enkel de herinnering nog hebben. Dan was ze een stem in hun hoofd geweest, een illusie. En als ze over een zekere Nimue zouden spreken, zou niemand ooit denken aan een meisje dat leefde maar een herinnering. Dat stelde haar al gerust, dat was genoeg. Ze at de crackers op en liep toen de trap weer op, waarna ze naast Roy op het bed ging zitten. Hij zou vanzelf wel wakker worden. Zij kon wel even wachten, kon ze altijd. Ze ging met haar hand zacht door zijn warrige haar, wachtend tot hij zijn ogen zou openen.

De nacht was rustig verlopen, voor zover dat mogelijk was. Hij was niet meer geplaagd door beelden van littekens, had geen tranen meer gezien. Nee, hij had alleen de treurzang van een piano gehoord en daar kon hij wel tegen, dus toen hij de volgende morgen een hand door zijn haar voelde, opende hij lichtelijk verbaasd zijn ogen en toen hij zag dat het Nimue was, glimlachte hij eerst even, waarna hij zich bedacht wat er gisteren door zijn hoofd spookte. Langzaam ging hij overeind zitten, wreef de slaap uit zijn ogen en voelde zich even gelukkig. Even maar, veel tijd om blij te zijn wilde hij zichzelf niet geven. Gelittekende vingers. Tranen. Nimue. Gekooide vogel. Nee, stop. Niet aan denken. Hij wilde haar niet wegsturen, helemaal niet. Hij wilde haar tegen zich aantrekken, zeggen dat hij blij was dat ze er was. Was hij ook, maar als hij het zou zeggen, zou het er echt niet beter op worden. Nee, ze moest weg. Voor haar eigen bestwil, hij wist het zeker. Wilde het niet. Maar was nodig. Hij wilde het niet. Beet op zijn lip, zuchtte. Hoe ging hij hieraan beginnen, terwijl hij niet eens zelf wilde dat ze wegging? Hoe kon hij haar er dan van overtuigen dat ze weg moest gaan? Dat kon hij niet. Nimue, kleine vogel. Het was wreed om haar in een kooi te houden, maar haar te laten uitvliegen zou net zo veel pijn doen. Voor hem. Uiteindelijk was het voor haar het beste. Zou ze een normaal iemand vinden om mee te praten, iemand die antwoordde en niet zweeg. Iemand die bij haar paste, iemand waar ze verliefd op kon worden. Een normaal mens. Nimue moest weg.

'Lekker geslapen? Ik heb wat crackers overgehouden, als je honger hebt.' Ze had er eigenlijk nog nooit op gelet of hij at in de ochtend, hij zag er niet zo uit maar toch. Hij had nog wat te eten als hij dat wilde. Zo te zien was hij nog moe, dat kon je zien toen hij zuchtte. 'Ik heb wel lekker geslapen, veel beter dan op de bank.' Geen leugen, zo goed had ze nooit geslapen eigenlijk. Wilde ze wel vaker, hier slapen. Deels omdat hij er was en deels omdat het gewoon een bed was. Stiekem hoopte ze dat hij vandaag hier bleef, het was lang geleden dat ze hem horen zingen had. Misschien als ze de piano bespeelde, hij dan ook weer zou meedoen, net zoals de vorige keer. Zijn stem had iets unieks, bijna magisch. Hij was aangenaam om naar te luister, zowel wanneer hij sprak als wanneer hij zong. Zijn stem was misschien nog de reden van alles geweest. Zou hij vaker gezongen hebben? Nee, hij leek er zo onzeker over. En wanneer ze hem had horen zingen, voor het eerst, probeerde hij dat stiekem te doen. Ervoor te zorgen dat zij hem niet zou horen, maar het toeval wilde dat ze het wel zou horen. En dat was was er zo anders aan. Hij had het ook niet zien aankomen, zij ook niet. Ze had nog geen seconde spijt gehad van dit alles, hij? Dat wist ze niet. Misschien van andere dingen. Wacht, jawel. Zijn borst, vogel en spijt. En zij was de vogel en hij had die tattoo gezet toen hij dacht dat ze dood was. Daar had hij spijt van gehad, hoe vreemd dat ook was. Lijnen die over zijn hele lichaam stonden en hem nog unieker maakten dan hij al was.

's Ochtends ontbeet hij sowieso nooit, dus hij schudde zijn hoofd opnieuw. Nee, hij hoefde geen crackers. Als hij wat at, zou het vanavond zijn. Eergisteren had hij zijn laatste normale maaltijd gehad, namelijk. Nou ja, hij was in ieder geval weer een beetje wakker geworden, had weer mogelijkheden tot denken. Oh ja, Nimue moest weg. En hoe langer hij wachtte, hoe moeilijker het zou worden. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang en besloot toen dat hij maar dat hij het het beste nu kon doen. Wist hij haar nu de deur uit te krijgen, dan zou ze zeker weten gevonden worden. Dan zou het allemaal weer normaal zijn. 'Nimue, je moet gaan,' mompelde hij zachtjes. Hij wilde haar niet weghebben. Natuurlijk niet. Maar als ze bleef was dat alleen maar slecht voor haar eigen gezondheid. Dus. Hij proefde bloed in zijn mond, dat betekende dat de binnenkant van zijn wang nu dus kapot was. Heel fijn. Hij vermeed het om haar aan te kijken. Natuurlijk wilde hij haar niet weghebben, hij was niet gek. Hij hield van haar, van haar gezicht, van haar vingers, van haar handen, van haar tengere gestalte. Van haar onschuldigheid. Van haar vertrouwen. Het vertrouwen in hem, dat ze niet moest hebben. Hij wilde haar niet weghebben. Maar het was beter. Hij wilde niet dat ze met hem in verband gebracht werd als er ooit iemand was die hem oppakte. Hij wilde niet dat zij de dupe werd van zijn woedeaanvallen, als hij die weer kreeg. Hij wilde niet dat ze voor eeuwig opgesloten was. De vogel moest vliegen, vrij zijn. Weg van hier.

'Weg?' Lichtelijk in de war keek ze hem aan. 'Ik wil niet weg,' mompelde ze. Niet nu, niet nu alles op zijn plek leek te vallen en ze alles begon te vergeten. Wat moest ze zeggen? Mensen zouden haar vragen waar ze was, hoe lang zou ze liegen volhouden? 'Dat kan toch helemaal niet, wat als ze blijven vragen? Wat als ik je verraad?' Nee, ze wilde niet weg. Het zou te vreemd zijn, te veel vragen. En haar ouders zouden verbaasd opkijken, net zoals iedereen. Ze zouden een boete krijgen omdat ze misschien gewoon 'weggelopen' was. Dan zou ze wel moeten bekennen, maar ze zouden haar nooit geloven. Vrijgelaten. Vogel. Nee, ze zouden niets van wat ze zei begrijpen. 'Ik wil niet weg.' Waarom ook opeens? Waarom wilde hij haar weg, waarom zou hij haar überhaupt vrij willen laten? Nee, nee. Kon niet. Ze ging niet weg. Ze plaatste haar handen weer tegen zijn huid, ging dichter bij hem aanzitten en zorgde ervoor dat hij haar aankeek. 'Ik laat je niet achter,' mompelde ze. Waarom zei hij ook dat ze weg moest? Wilde hij haar niet meer? Was ze niet goed genoeg? 'Ik kan niet meer verder zonder jou, niet nu.' Ze kende hem al een tijdje, te lang om weg te gaan zonder uitleg. Te lang om weg te gaan in het algemeen. Ze kende hem dan wel al lang, maar veel wist ze niet over hem. Nog een reden. 'Alsjeblieft,' smeekte ze. Ze voelde een traan opkomen, die daarna zijn weg vond en langs haar wang naar beneden liep. Daarna schudde ze enkel haar hoofd. Hij mocht haar niet laten gaan.

Hij liet het toe dat ze dichterbij kwam, veegde zelfs de traan weg, die over haar wang liep. 'Ni...' mompelde hij zachtjes, 'het is niet jouw schuld. De mijne. Ik heb je bijna gedood omdat ik woedend was. Wat nou als ik weer boos word en je dood? Dan is het mijn schuld. Mijn schuld.' Hij zweeg even. Zo veel woorden en zoveel om te verspillen. Tranen. Woorden. Daden. Dingen. Leven. Dagen. Tijd. Uren. Alles was te verspillen. Voor Nimue. 'Je verraadt me niet, dat weet ik. Ik vertrouw je. Maar jij moet mij niet vertrouwen.' Hij aarzelde even, besloot hier niet verder op door te gaan. 'Zeg dat het een verschrikkelijke psychopaat was, hij had je ontvoerd en mishandeld. Laat het kruisje zien. Je hand met verband. Zeg dat je ontsnapt bent en een heel eind moest lopen voordat je weer in de stad was. Je weet niet waar hij zat. Je kunt ze verder niet helpen. Nimue, het is niet veilig bij mij.' Hij beet opnieuw op zijn onderlip en duwde haar toen zachtjes bij hem weg. Drukte haar huissleutel in haar hand, die eerder op het nachtkastje gelegen had. Ze kon niet blijven. Hij wilde het wel, maar mocht het niet. Niet dat hij haar echt alleen zou laten, dat niet. Hij zou wel eens door de stad spoken en opkijken als hij het figuur van Nimue zag. Maar hij zou haar met rust laten. Dat was het beste voor haar. De vogel moest vrij zijn. Niet onder constant gevaar van hem moeten leven, nee. Dat was niet goed. Het was het beste als ze nu meteen ging. Nu.

Ze omklemde de sleutel, keek hem droevig aan, maar als dit was wat hij wilde... Dan moest ze dat doen. Ze ging hem missen, dat zeker. Maar ze wilde hem gelukkig zien, of ja, zien. Ze ging hem niet meer zien. En hij dacht misschien dat ze hem zou vergeten, maar dat zou ze nooit doen. 'Ik ga je missen.' Nog een paar tranen liepen over haar wangen, waarna ze langzaam opstond en haar schoenen aantrok. 'Als je nog iets wilt zeggen,' stamelde ze, 'doe het dan nu.' Ze zou de rest van haar kleding hier laten liggen, hij had er misschien nog wat aan. Zij niet, enkel herinneringen. Te veel herinneringen. Nou, alle herinneringen aan hem zouden haar bijblijven. Die zouden niet vervagen, telkens als iemand vroeg waar ze die tijd geweest was of vroeg naar haar verhaal, zou ze aan hem denken. Hem vergeten was geen optie, zou nooit een optie zijn. Ze ging in het deurgat staan, misschien moest hij de deur nog openen, kon ook. Het was best vreemd dat ze nu weer daglicht zou zien, weer thuis zou zijn. Het zou wennen zijn, net zoals ze hier aan moeten wennen had. Weer de dagelijkse routine, haar leven zou na een tijd hetzelfde worden, alleen met veel herinnering en een persoon die ze zou missen, niet missen zoals in dood. Nee, dit zou erger zijn. Omdat ze wist dat Roy altijd ergens zou zijn. Misschien zou ze hem ooit nog opzoeken, maar dat betwijfelde ze. Hij zou toch niet opendoen, wilde haar waarschijnlijk nooit meer zien. En waarom wist ze niet eens, misschien zou het ooit wel duidelijk worden. Ooit. Tijd. Nee. Het zou nooit duidelijk worden.

Hij schudde zijn hoofd. Niets meer te zeggen. Zou alleen maar zorgen dat hij haar bij zich wilde houden. Het was al zo moeilijk, hier werd het echt niet beter van of zo. Oh wacht, hij moest de deur van het slot afhalen. Dus kwam hij overeind, liep hij met haar mee naar de deur naar buiten en deed deze van het slot af. Hij was blij dat ze, hoewel ze moest huilen, niet tegen bleef stribbelen. Dan had hij misschien wel toegegeven, haar laten blijven. Zodat hij haar later pijn kon doen. Vingers met littekens. Concentratie, nu. Anders gaf hij alsnog toe. Toen ze eenmaal buiten stond, aarzelde hij nog even. Het was donker, maar de zon was al aan het opkomen. Over een uurtje zou het licht zijn. Negen uur, of zo. Hij boog zich voorover, drukte zijn lippen nog een laatste keer tegen die van haar aan. Bleef even zo staan, maar rechtte zich toen weer. 'Het ga je goed, Nimue,' fluisterde hij hol, waarna hij de deur sloot en naar de woonkamer liep. Ze was weg. Als ze slim was, ging ze nu naar het dichtstbijzijnde politiebureau en meldde ze zich. Dan zou ze een verhaal op moeten hangen, maar dat kon ze wel. Hij had meer vertrouwen in haar dan zij ooit in hem zou mogen hebben. Zacht beet hij op zijn lip, merkte dat zijn hele lichaam trilde en hij liep weer naar boven, om daar weer op zijn bed neer te ploffen. Helaas voor hem lag er nog een hoopje met Nimue's kleren, waardoor hij het niet voor elkaar kreeg zijn gedachten op iets anders te richten.

'Ik zal je nooit vergeten.' Ze wist nog goed hoe ze dat tegen een gesloten deur fluisterde. En ze was hem ook niet vergeten, al was hij wel een beetje op de achtergrond geraakt. Haar leven had ze weer op orde, ongeveer. Haar zus woonde bij haar in en ze had nu een rustigere baan. Ze woonde niet meer in haar huis, maar in een loft, wat ze meteen gezelliger vond. De verklaring die ze moest afleggen bij de politie was ook geloofwaardig genoeg, maar de dader was nooit gevonden. Ze zouden hem ook nooit vinden. En nu? Nu was ze op het strand, met haar zus en diens vriend, die binnenkort een kind zouden krijgen. Zomer, het was aan halfjaar geleden. Nee, niet aan denken. Verleden tijd. 'Ik ga even wat drankjes halen,' mompelde ze tegen haar zus, terwijl ze opstond en naar de dijk liep. Ze ging geen drankjes halen, nee, het was slechts een excuus om haar gedachten op een rij te zetten. Ze klopte het zand van haar kleding af en liep toen tussen de vrolijke mensenmassa. Nou ja, iedereen wist dat ze anders geworden was. Mensen herkenden haar soms, vroeger hoe het met haar ging en dan knikte zij slechts en zei dat alles goed was. Het leven ging verder, ja, maar toch. Ze liep weg van de drukte, naar een straat waar altijd weinig mensen waren. Slechts een paar kwamen voorbij en die keken haar vreemd aan toen ze haar op een bankje zagen zitten. Maakte haar niet uit. Ze nam haar mobieltje uit haar broekzak, Roy had die op de tafel laten liggen toen hij bij haar thuis was geweest toen zij weer een avond alleen in zijn huis was, belde haar zus om te zeggen dat ze naar huis ging en liep toen naar haar auto. Een kwartiertje later stond haar weer in haar straat, trok ze de sleutel uit het contact en liet toen haar hoofd op het stuur vallen. Nee, het was nog altijd niet beter geworden en op momenten werd het haar soms te veel.

Zomer. Eigenlijk was het zijn minst favoriete seizoen. Normaal gesproken wachtte hij dan tot de schemering viel en kwam hij daarna pas naar buiten. Maar niets was meer normaal en er werd al helemaal niet meer gesproken. Zes maanden zwijgen. Niet dat hij veel sprak, maar vanaf het moment dat hij de deur dichtgedaan had, was er geen woord meer over zijn lippen gekomen. Geen zang. Hij had de kleren van Nimue in zijn kast gelegd, bewaard. Waarom, dat wist hij niet. Het was niet de bedoeling dat ze ze ooit nog nodig zou hebben. Zwijgen. Niet spreken. Zijn normale ritme was niet teruggekomen. Hij kende de lol van het martelen niet meer. Hij moordde nog wel hoor, maar met minder regelmaat. Alleen als hij er moeite mee had. Nimue. Vogel. Zijn hand trilde. Alweer. Nimue. Ze had zo mooi piano gespeeld. Bleke handen. Dunne, sierlijke vingers. Ze hadden de toetsen onder controle gehouden en de mooiste melodieën geproduceerd. De eerste weken had hij daarop geteerd. 's Nachts, als hij in bed lag, sliep, hoorde hij de piano weer. Maar iedere nacht werd de muziek zachter, tot ze opgehouden was. Toen was er alleen nog maar pijn. Missen. Nimue was weg. Weg. Uit zijn leven verdreven. Verdwenen. Het was niet de bedoeling dat hij haar ooit nog zou zien. Hij had er expres op gelet dat hij niet meer in de straat kwam waar haar huis stond. Natuurlijk, hij wist ook niet dat ze verhuisd was. Nimue. God, hij zou zijn leven opofferen om haar weer te zien. Zijn vingers trilden, klemden het mes dat hij verborgen hield nog wat steviger vast. Moord op klaarlichte dag. De auto die hij in vizier had stond naast hem en er zat een meisje in, wier gezicht hij niet kon zien door de schaduwen. Niemand in de buurt. Hij trok de autodeur open, greep het meisje bij haar nek en trok haar de auto uit.

Ze hoorde het portier opengaan, voelde hoe een hand haar nek greep. Een hand. Haar ogen werden groot toen ze zag wie voor haar stond. Roy. Ze slikte even, keek hem niet begrijpend aan. Zou hij weten dat zij het was? Hoe had hij haar dan gevonden? 'Roy,' stamelde ze. Ze was hem nooit vergeten en nu ze hem weer zag leek alles weer van vooraf aan te beginnen. Ze had nooit verwacht dat ze hem nog zou zien, nooit verwacht dat ze zijn handen weer zou voelen en tegen hem zou spreken. Dat gebeurde alleen in haar dromen. Ze had het altijd wel gehoopt en ze kon er nooit met iemand over praten, wat meteen de reden was waarom ze zo vaak alleen was. En nu had hij haar weer gevonden. En gevoelens raakten weer door elkaar. Hij mocht wel even loslaten, misschien besefte hij het niet. Zou hij haar vergeten zijn? Zou hij opnieuw begonnen zijn? Ze wist het niet, ze zou het pas weten als hij zou reageren. Misschien schrok hij wel even erg als zij. Of misschien niet. Kijk, ze was weer in de war. De gekke Nimue. Zoals mensen haar de afgelopen maanden genoemd hadden. Mensen die niet wisten wat er werkelijk mis was met haar. Mensen die niet wisten dat ze zoveel gaf om iemand die ze maanden niet meer gezien had. Hij had haar weer als zijn slachtoffer uitgekozen, had haar nog steeds bij haar nek. Ze wist het niet, maar ze was niet bang. Niet bang zoals de vorige keer. Ze was blij, intens gelukkig. Ze had geluk dat ze alleen was, anders was hij nooit naar haar toegekomen. Had hij haar nooit vastgegrepen. Had hij haar met rust gelaten en haar misschien niet eens gezien. 'Ik ben je nooit vergeten,' fluisterde ze.

Hij zag het in eerste instantie niet. Pas toen hij haar gezicht goed bekeek en de trekken die verdriet definitief in haar gezicht gegraveerd hadden wegdacht, zag hij het. Voor de zekerheid controleerde hij het door naar haar arm te kijken. Zwarte lijnen. Tatoeage. Vogel. Zijn lichaam trilde nu nog heviger dan eerst, toen hij hier aan kwam lopen en hij liet haar los. Zette een pas naar achteren. Was het waar? Was het Nimue? Was het het meisje dat hij zes maanden geleden weggestuurd had? Ja, haar stem was bekend. De tatoeage had hij zelf gezet. Nimue, de vogel. Onschuldige, kleine vogel. Die constant trekken van verdriet op haar gezicht leek te hebben. Nunu. Wat was wijsheid? Zijn instincten schreeuwden dat hij ervandoor moest gaan, haar hier moest laten en haar met rust laten. Zijn hart wilde dat hij haar omhelsde, haar tegen zich aandrukte. Meenam naar huis. Maar het kon niet, het kon sowieso niet. De hele wereld had opgelucht ademgehaald toen Nimue weer thuis was. Hij wilde haar niet weer achterlaten. Hij had haar al achtergelaten en het was er niet beter door gegaan. Helemaal niet. Nimue. De vogel. Het meisje dat hem het laatste halfjaar zwijgend had gehouden. Het meisje. Nimue. De vogel. Hij merkte dat het heel moeilijk was om zijn ademhaling kalm te houden, vooral toen ze dat laatste zei. Ze was hem nooit vergeten. Nee, natuurlijk was ze hem niet vergeten. Het was niet dat hij makkelijk te vergeten was. Maar dit was anders, dat merkte je aan haar stem. Nimue. Vogel. Hij was intens gelukkig haar weer te zien.

Roy, het was Roy. Ze wist niet hoe ze moest reageren, wat ze moest zeggen of wat ze moest doen. Ze kon alleen maar stomverbaasd kijken. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. 'Wil je anders even binnenkomen? Er is niemand anders thuis, dus maak je geen zorgen.' Haar zus zou toch nog even wegblijven, die kwam vandaag misschien zelfs niet meer naar huis. 'Tenzij je liever weer gaat, dat snap ik dat wel.' Het was tenslotte ook niet de bedoeling geweest dat ze elkaar weer zouden zien, tenminste, zo leek het wel. Het was wel toeval, misschien zelfs een beetje geluk. Ach. Hij was stil, zei geen woord op dit moment. Net zoals toen hij gezwegen had toen hij haar liet gaan. Ze haalde haar huissleutel uit haar zak en hield die voor haar. 'Ga je mee of niet?' Ze zou het wel fijn vinden als hij mee zou gaan hoor, heel erg, maar ze wist niet wat hij wilde. Dat was het probleem. Misschien was hij zo weer weg, zo snel als hij gekomen was. En dan zag ze hem weer een lange tijd meer. Nee, ze moest iets verzinnen. Hij mocht niet weggaan. Ze legde haar hand op zijn borst, wilde er zeker van zijn dat hij echt was. Dat het geen illusie was. Ze voelde zijn huid, zijn hart, ze voelde hoe zijn borst op en neer ging. Dit was echt, nu, dit moment. Echt. Nu moest hij hier blijven, niet meer weggaan. Hij mocht haar niet achterlaten, niet meer. Niemand kende hem, dat maakte niet uit. Zij kende hem. En zij wilde hem hier houden, hem niet laten wegglippen. De vraag was alleen hoe ze dat ging doen. Was het mogelijk? Ze sloot haar ogen, maar opende deze razendsnel. Hij mocht niet weg, ze moest hem in de gaten houden. Hij kon zo weg zijn.

Nini. Nimue. Vogel. Onschuldige, kleine vogel. Het meisje dat hij had weggestuurd omdat hij te gevaarlijk voor haar was. Stond hier voor hem. Vroeg hem mee naar binnen te komen. Naar binnen. Nimue. Haar hand tegen zijn borst. Hij voelde de vingers, legde zijn hand op de hare. Pakte hem, drukte er een zachte kus op. Het lot? Of puur toeval? Hij wist het niet, wilde het niet weten. Ze was hier bij hem en zijn wens ging hiermee in vervulling. Nimue. Nimue. Zo vlak bij hem, nadat hij haar zes maanden niet gezien had. Ontweken had. Gezorgd dat hij niet in haar buurt kwam. En toch stonden ze hier. Hij wist niet wat te zeggen. Kon hij überhaupt nog wat zeggen? Misschien wel. Maar als hij het deed, zou hij dan niet helemaal in elkaar storten? Nimue. Na zes maanden. Hij moest eigenlijk weg. Dat was beter voor haar. Beter voor hem. Deze stad had zijn woedeaanvallen gevoeld. Hij wilde niet dat zij ze ook moest voelen als ze bij hem was. Nee. Mocht niet gebeuren. Hij haalde even diep adem, knikte toen. Ja, hij wilde wel even binnen komen. Het kwaad was nu toch al geschied. Dan kon hij er maar beter zoveel gebruik van maken als hij kon, voordat hij er weer vandoor zou gaan en Nimue weer achter zou laten. Voor haar eigen bestwil, nog steeds. Dat wist ze heus wel en ze wist ook wel dat hij haar mee wilde nemen, toch? Hij had het haar nooit gezegd. Hij had haar zoveel nooit gezegd. Hij had haar niet eens gezegd dat hij haar pianospel prachtig had gevonden, dat hij ernaar had gehunkerd. Hij had niets gezegd.

Hij knikte, dat betekende dus ja. Ze liep de hal van het gebouw in en drukte toen op de knop van de lift. 'Geen gelijkvloers meer,' mompelde ze toen de liftdeuren opengingen en ze alvast de lift inliep. De loft was wel ruim hoor en het was er aangenaam, dus klagen mocht ze niet. Zeker niet. Ach. Ze drukte even op de knop die de deuren zou openhouden zodat Roy ook rustig de lift in kon stappen en toen deze hier was liet ze de knop ook weer los. Voor hem was dit vast ook wennen, altijd zijn eigen huis. Zou hij ooit bij iemand op bezoek geweest zijn? Nee, waarschijnlijk niet. Nou ja, voor alles een eerste keer. De liftdeuren gingen weer open toen ze op de juiste verdieping waren en daar haalde ze de deur van haar woonplaats uit het slot. 'Nou, welkom zou ik zeggen.' Het was luxueuzer dan haar vorige huis en voor haar was het nog steeds onwennig om mensen binnen te laten. Nou ja, haar zus had ook een goede baan, net zoals haar vriend en die konden zich dit veroorloven. Maakte niet echt uit wat zij vond, al zou ze binnenkort toch wel weer alleen gaan wonen. Voorlopig moest ze hier maar tevreden mee zijn. Ze liep alvast naar binnen, Roy zou wel volgen, hoopte ze. Ze hield hem wel nog in de gaten hoor, zo lang als mogelijk was. Het liefst zou ze haar armen rond hem leggen en hem niet meer loslaten, maar dat kon gewoon niet. Nu toch niet, misschien wilde hij dat niet en voelde hij zich ongemakkelijk, ze wilde het niet verpesten. Wilde hem niet nog een keer verliezen, maar dat zou toch gebeuren. Ze wist zelf dat hij hier niet kon blijven en als zij mee zou gaan, zou iedereen zich weer zorgen maken.

Hij had niet eens geweten dat ze verhuisd was, was dat niet goed van hem? Hij had haar totaal met rust gelaten en dus bracht dit huis hem eerst in verwarring, maar toen hij erover nadacht, was het op zich niet zo heel raar. Mensen hielden nu eenmaal van verhuizen en Nimue had zo veel meegemaakt in een week, dat het niet raar was om ergens anders te gaan wonen. Hij moest trouwens wel melden dat dit een prachtig huis was, weelderig. Luxueus. Niets van dit huis haalde het bij Nimue, maar dat kon ook niet. Hij liep naar binnen, sloot de deur achter zich en geruisloos liep hij naar haar toe. Sloeg zijn armen om haar heen. Wist hij veel of dit een goed idee was. Nee, was het waarschijnlijk niet. Maakte niet uit. Hij wilde haar tegen zich aanvoelen, haar hartslag tegen zijn borst voelen. Nimue. De kleine vogel, het meisje dat hem een halfjaar bezig had gehouden. Hij wilde haar niet meer kwijt. Niet opsluiten in een kooi zoals hij eerst gedaan had, maar hij wilde dat ze gewoon bij hem kon blijven. Een vogel die zich ergens nestelde. Kon natuurlijk ook niet, mensen zouden het raar vinden. Nimue, kleine vogel. Was hem nooit vergeten, had hem niet verraden. Nimue, het meisje dat hij niet verdiende en ook nooit zou verdienen. Toch was er geen mogelijkheid dat hij haar nu nog met rust zou laten, nu opnieuw zou laten gaan. Dat kon hij gewoon niet meer, daar was het te laat voor. Hij vond het niet erg. Hij wilde haar terug. Als zij hem nog terug wilde. Nimue. Kleine vogel.

Ze voelde zijn armen om haar heen, voelde een bijna niet te onderdrukken verlangen opkomen om hem bij zich te houden. Ze plaatste haar handen bij zijn jukbeenderen en drukte haar lippen toen heviger op de zijne dan ze ooit gedaan had. Misschien omdat het een gevoel was dat maanden in haar lichaam had gezeten en nu eindelijk kon overnemen. Een hevig verlangen, zes maanden lang. 'Ga niet meer weg,' mompelde ze toen ze eindelijk de kracht had gevonden om zijn lippen los te laten. Ze wilde geen zes maanden meer zonder hem zijn, misschien zelfs langer. Ze wilde bij hem blijven, voor altijd. Ze had nog nooit iemand ontmoet waar ze zoveel om gegeven had, het was onmogelijk, maar wel werkelijkheid. Nog nooit had ze iemand leren kennen waar ze werkelijk interesse in had, hoe vreemd hij ook was. Ze stapte iets naar voor, zodat hij wel naar achteren moest. Als haar zus thuiskwam zou die zich ook wel vragen stellen, dus konden ze beter ergens apart zitten. Ze drukte zijn lippen weer tegen de zijne aan, duwde hem nog een beetje achteruit en opende dan de deur van haar slaapkamer. Het was meteen ook haar vertrouwde plek en als hij toch wegging, had ze herinneringen. Nieuwe herinneringen die ze nooit meer zou loslaten. Misschien werd ze wel gek als hij weer ging, erger zelfs. Maar als ze die herinneringen zou hebben zou het haar misschien helpen, dan kon ze daar altijd aan terugdenken. 'Alsjeblieft,' fluisterde ze tegen zijn lippen aan, 'ga niet meer weg.' Haar ene hand verplaatste zich naar zijn achterhoofd, ging daar voorzichtig door zijn haar heen.