Roy ft. Nimue

Muziek. Deuntjes. Zang. Zijn moeder had vroeger voor hem gezongen als hij een nachtmerrie had en na een tijdje had hij de liedjes mee kunnen zingen. Dan hadden ze in koor gezongen. Toen hij meegenomen werd was hij muziek gaan haten. Toch? Hij dacht het wel. Overdag zong hij niet, speelde hij geen muziek en hoewel ze af en toe muziek hadden mogelijk luisteren, had hij daar altijd nee tegen gezegd. Niet meer. Ze hadden hem geleerd van muziek te houden en hem daarna alles afgenomen. Maar hij haatte het niet. De medicijnen brachten het terug en nu, na twee jaar, was hij er nog steeds niet immuun tegen. Het geneurie alleen al was voldoende geweest. Zwakke punt. Één van de weinige zwakke punten die hij nog had. Of de enige. Hij had gehoopt dat niemand erachter kwam. Nou, het was haar gelukt. Misschien had ze het niet door. Maakte niet. Niets maakte. Als hij van haar af was, zou het wel weer normaal worden. Niemand wist dat muziek een zwak punt was. Toch? Nee, niemand. Hij haatte het dat ze het nu wist, maar hij zou doen alsof er niets aan de hand was. Herpakken. Hij moest adem halen, het loslaten. Hij moest ervoor zorgen dat er niets meer aan de hand was. Helaas was hij een mens, hoezeer hij het menselijk ras ook haatte en hij zakte ineen op zijn bed, als een klein kind. Een nachtmerrie. Een gekte, die hem bekroop. Het was hopeloos.

Ze hoorde hem niet meer, zelfs niet toen ze aan niets anders dacht dan geluid. Nee, niets. Langzaam liep ze naar de deur, deed deze open en keek keek voorzichtig om zich heen. Niets. Ze was nu midden in een hal, met één deur die op slot was en één die open was. De woonkamer, zo te zien. Met in de hoek een vorm met een wit plastiek om zich heen. Het had de vorm van iets vertrouwds, van iets wat ze zelf ook had en toen ze de witte plastiek af het voorwerp trok, trof ze een antieke vleugelpiano aan. De verleiding was groot nu, te groot. Maar de angst was ook nog steeds aanwezig. Ze liet zich op het bijhorende stoeltje zakken, staarde naar de toetsen en zette zachtjes één vinger op een lage noot. Blijkbaar was deze ook nog prima afgesteld. Ze ademde diep in, plaatste beide handen naar de toetsen en begon één van de stukken die ze al van kinds af aan kende te spelen. Het was een stuk dat haar moeder haar bijgebracht had, uren hadden ze samen voor de piano gezeten, dagen moest ze zeuren voor haar moeder het haar wilde leren. Maar toen ze het stuk beet had, was er geen stoppen meer aan. Dagenlang zat ze achter die piano, steeds hetzelfde stuk te spelen. De stappen herhalend die haar moeder zo zorgvuldig uitgelegd had. Natuurlijk had ze pauze genomen om te eten en te slapen, maar alle vrije tijd ging naar dat ene stuk. En zelfs nu kwam het beeld van haar moeder die haar vingers op de toetsten plaatste als ze verkeerd was weer in haar op. Ja, ze mistte haar ouders en dit stuk deed haar naar thuis verlangen. En ze wist niet hoe lang het zou duren voor Roy beneden was en het ding misschien zou verbranden en komaf met haar zou maken. Maar dan was dit het waard geweest.

https://www.youtube.com/watch?v=kFWq3TUh5Ho

Het was stil. Doodstil. Er bewoog niets, er was niemand die iets zei. Slechts de duisternis van zijn kamer omringde hem en hij vond het prettig. Het hielp hem zijn evenwicht in de wereld terug te vinden, langzaam maar zeker. Helaas kreeg hij niet de kans om totaal te herstellen, aangezien hij weer omvergeduwd werd door pianoklanken die door het huis klonken. Het verwarde hem en in eerste instantie vroeg hij zich af hoe het kwam, totdat hij zich de piano in de woonkamer herinnerde. Die had hij afgedekt, toch? Hij had er een lap plastic overheen gelegd, zodat hij er niet aan herinnerd hoefde te worden als hij daar liep. Blijkbaar had het niet echt goed gewerkt. Nimue had het ding gevonden en was erop gaan spelen. Geruisloos kwam hij overeind, liep naar de trap en toen hij eenmaal beneden was, bleef hij even stil staan luisteren. Het waren klanken van een muziekstuk dat hij wel eens gehoord had, toen hij jonger was. Ja, alle muziek die hij kende had hij vroeger gehoord. Hedendaagse muziek was hem onbekend. Dit kende hij wel, hoewel hij niet precies wist waarvan. Vroeger. Lange tijd geleden. Hij liep met geruisloze passen de woonkamer in, maar bleef in de deuropening staan. Nimue zat met haar rug naar hem toe en dat vond hij prima. Wat er in zijn hoofd spookte wist hij zelf niet eens, maar hij wist de rust op te brengen te luisteren naar de muziek. Voor het eerst in tien jaar luisterde hij weer naar muziek. Naar echte muziek, niet de muziek die in zijn hoofd speelde. Dit was niet normaal. Hij moest zichzelf niet kwijtraken hierin.

Ze speelde de laatste noten, zich afvragend waarom ze niet van de stoel gesleurd werd. Niet dat ze dat wilde, integendeel. Het was... Vreemd. Na het stuk draaide ze zich om, misschien was hij niet thuis, was hij weg. Beter voor haar, dan kon ze nu terug naar de kamer en doen alsof er niets aan de hand was. Pas toen ze hem in de deuropening zag staan sprong ze overeind. Ze zei niets, deed niets. Ze wist toch wat er zou gebeuren. Ze stonden oog in oog en ze kon nergens heen. Ze zette een paar stappen achteruit, liep over het plastiek heen en stond na een tijdje weer tegen een muur aan. Te wachten tot hij haar bij de keel zou grijpen, misschien haar beide schouders uit de kom zou halen. Maar hij bleef gewoon staan, alsof hij onder hypnose was. Ze ging iets dichter, niet verder dan de bank, maar toch, dichter. Hield hem in de gaten, zodat ze wist wanneer hij zou toeslaan. Maar er gebeurde niets. Ze slikte moeizaam, liep nog iets verder, stond nu maar een paar centimeter van hem. Wantrouwend keek ze hem aan, het was alsof hij bevroren was. 'Gaat alles wel goed?' mompelde ze. Ze had geen idee waarom ze dat vroeg, alsof hij ooit met haar in zou zitten. Voorzichtig zette weer een paar stappen achteruit, richting de bank, waar ze haar hand op zette, haar nagels boorden zich in de vulling. Het was best eng om iemand daar zo stil te zien staan. Alsof hij bevroren was. Zijn ziel was bevroren, dat had ze al gemerkt. Maar nu leek het ijs zijn hele lichaam in beslag genomen te hebben.

'Nee.' Na een minuut wist hij pas een antwoord op haar vraag. Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij deze beantwoordde. Stom kind. Het was haar schuld dat hij gevangen raakte in de tonen van de piano, die na jaren nog steeds zuiver klonk. 'Doe dat plastic eroverheen,' beval hij, nog steeds niet helemaal bekomen. Hij wilde het ding niet meer zien, er niet meer aan hoeven denken. Uit het oog, uit het hart. Zijn levensmotto, op alles wat hij meegemaakt had van toepassing. Echt alles. Hij draaide zich om, gunde Nimue geen enkele blik meer en ging naar boven, naar zijn kamer. Een muzikaal intermezzo was nu niet echt op zijn plaats geweest, maar ach. Gebeurd was gebeurd en nu was het opgehouden, dus hij kon weer nadenken. Nimue had zijn plannen wel aardig door de war geschopt, dat moest hij haar nageven. Niet dat ze de intentie had gehad, dat niet. Hij wist zeker dat zij het niet expres deed, aangezien ze geen benul had van waar ze mee bezig was geweest daarbeneden, dat was gebleken uit haar houding, haar reactie en haar woorden. Raar kind. Nou ja, maakte niet uit. Niets maakte uit. Hij liet zich op zijn bed vallen, sloot zijn ogen en luisterde naar zijn eigen ademhaling, die een aantal honderdste seconden te snel ging voor een normaal mens en dan nog eens te snel voor zijn normale tempo van ademhalen. Dit was niet de bedoeling geweest. Muziek zou niet zo'n invloed op hem moeten hebben, of wel?

Verward keek ze naar de schaduw die naar boven ging, waarna ze het plastiek over de piano heen deed. Ze keek nog even rond in de kamer en nam een kussen van de bank, om mee te nemen naar de kamer waar ze vandaag kwam. Dan had ze toch iets om haar hoofd op te laten rusten. Ze sloot de deur van de woonkamer achter zich, liep de gang door en kwam weer in de andere kamer. Het bloed op de grond was ondertussen niet meer dan een rode vlek en ze zocht haar vertrouwde plaats in het hoekje weer op, stopte het kussen onder haar hoofd en ging toen liggen, met haar jas over zich heen. Daarna sloot ze haar ogen, probeerde ze zich weer van de omgeving af te sluiten. Maar deze keer lukte het niet. Ze wilde dat ze de piano niet had gezien, dat ze niet weer de drang kreeg om er nog een nummer op te gaan spelen. Geërgerd keerde ze zich om, zodat ze op haar zij lag. Wat voor reactie had hij ook gehad? Een vreemde reactie, bijna onverklaarbaar eigenlijk. Ach, hij had niets met haar gedaan en daar moest ze blij om zijn. Misschien omdat hij daar geen behoefte aan had, maar toch. Ze lag nu met haar gezicht naar de muur gericht, strekte haar arm uit en begon met haar vinger tekeningen en tekens op de muur te zetten, deze waren natuurlijk niet te zijn, maar voor haar was het puur tijdverdrijf. Puur tijdverdrijf. Op de een of andere manier hielp het zelfs om zich te ontspannen, maar ook deze keer vroeg ze zich af voor hoelang. Ach, ze was nog steeds heel en volgens haar was dat al iets.

Nou, dat had ze dus wel. Het liet hem niet meer los en in plaats van kalmeren, raakte hij hier alleen maar gestressder van. Na enkele seconden kwam hij weer overeind, ging hij met opgetrokken knieën op zijn bed zitten. Wat was hij? Geen mens, al lang niet meer. Maar hij was nog wel gevoelig voor sommige dingen, bleek wel weer. Gevoelig voor klanken, voor muziek. Hij rilde even toen het gezicht van zijn moeder voor zijn ogen verscheen. Ze zong een liedje, zachte woorden die hem vroeger altijd hadden gekalmeerd en die hij daarna zorgvuldig uit zijn hoofd gebannen had omdat hij haar haatte en ook de muziek die met haar gepaard ging, haatte hij. Nu waren ze er weer. Hij sloot zijn ogen voor haar gezicht, maar zijn oren bleven de klanken horen, nodigden hem uit om mee te zingen. En, na niet al te lange tijd, gaf hij zijn verzet op. Zachtjes begon hij eerst te neuriën en toen zong hij steeds woordjes. De tekst was inderdaad vervaagd na al die jaren, maar het was een simpel liedje geweest en het was makkelijk te herhalen. Steeds meer tekst kwam terug, steeds meer woorden verlieten zijn lippen en steeds meer regen de klanken zich aaneen tot een liedje. Zijn stem, die hij al jaren niet meer had gebruikt om te zingen, protesteerde eerst hiertegen, maar paste zich al snel aan en zong de deuntjes en tonen zo gemakkelijk als vroeger, voordat hij het zingen afgezworen had. Het was... anders. Prettig. Hij zong zachtjes, kon er niets aan doen dat hij de klanken uit bleef stoten. Hoe hard zong hij? Geen flauw idee.

Haar vingers waren opgehouden met tekenen, toen ze een stem hoorde. Niet zo duidelijk, vaag zelfs, maar ze hoorde een stem. Het was iemand die zong, was hier nog iemand? Ze schoot overeind, begon de kamer af te zoeken. Nee, hier zeker niet. Voor ze het wist was ze weer in de hal, het gezang werd duidelijker. Woonkamer? Misschien, ze liep er weer heen, keek overal, maar toen ze beseft had dat het geluid daar zwakker werd was ze weer naar de hal gelopen. Het kwam van boven. Was Roy boven? Ze dacht van wel. Voorzichtig liep ze de trap op, die slechts zachtjes kraakte. Niet hoorbaar, hoopte ze. Hoe hoger ze ging, hoe sterker het geluid werd. Geen twijfel meer mogelijk, de stem was die van Roy. En toen ze hem zag zitten op zijn bed, met opgetrokken knieën waren de laatste twijfels weg. Even bleef ze verward kijken. Zijn stem was aangenaam, rustgevend. Het had iets speciaals. Ze wist dat hij woedend zou worden als hij haar zag, maar ze kon het niet opbrengen om weg te gaan. Ze moest blijven luisteren. Dit was hij niet, of ja, dit was hij wel, maar dit was niet hoe hij zich toonbaar maakte aan anderen. Zou hij überhaupt weten dat hij kon zingen? Vast niet. Zachtjes kwam ze iets dichter, de verleiding was te groot. Ze wist niet eens waarom ze het hem zo makkelijk maakte, maar iets in haar zei dat ze het moest doen. Uiteindelijk deed ze het ook. 'Je bent goed,' zei ze zacht. 'Heel goed zelfs.' Normaal zou ze zichzelf voor de kop geslagen hebben, maar toch voelde het goed om dit te zeggen. 'Sorry dat ik het hoorde, ik denk dat dat niet de bedoeling was.'

Hij had zijn ogen de hele tijd gesloten gehouden en doordat hij zijn eigen stem hoorde, had hij niet gemerkt dat Nimue de trap beklommen was en nu in zijn kamer stond. Pas toen ze dichterbij kwam en sprak, opende hij zijn ogen en hij keek haar aan. Doordat ze iets gezegd had, was hij gestopt met zingen en hij kneep even zijn ogen samen, niet wetend of ze het meende of dat ze haar dood probeerde te rekken. Uiteindelijk besloot hij dat ze het echt meende. Even aarzelde hij, maar toen verscheen er een oprecht glimlachje op zijn gezicht. 'Bedankt.' Meer niet. Wat moest hij nog meer zeggen dan? Oh ja, hij wist wel wat hij nog kon zeggen. 'Je speelt goed piano.' Wat was er mis? Hij was in nog een kwartier veranderd van een krankzinnige psychopaat in een zanger, iemand die van muziek hield. Kwam door vroeger. Als hij vroeger niet zo veel om muziek gegeven had, was dit niet gebeurd. Hij vond het niet eens heel erg dat ze het gehoord was. Hij wist niet wat hij vond op dit moment. Hij had nu eenmaal nooit verwacht nog echte muziek te horen en te zingen. Wel eens zachte tonen van rockmuziek en pop, die nu veel in de hitlijsten stonden, maar dat deed niets met je. Pianostukken en gezongen liedjes, zonder pijnlijke begeleidingen. Die hoorde je niet meer. Dit was pas echt pijn. Te veel pijn.

Ze wist niet of het haar verbeelding was, maar ze had een glimlach gezien. Niet zo'n sarcastische, nee, een oprechte glimlach. En een bedankje. Grijnzend keek ze hem aan. 'Jij ook bedankt, mag wel denk ik, na tien jaar oefenen.' Nu werd het pas ongemakkelijk, ze wiebelde een beetje op haar benen. Voor haar zat nu een heel andere persoon, hij was uit geweest op pijn en nu zag ze daar niets van terug. Het was er nog, dat zeker, maar toch. Het was vreemd. En ze was nog steeds bang, dat ook. Ze wist niet wat dit allemaal was, of ze moest rennen of moest blijven staan. Ze wist niet of ze moest praten of haar mond houden. Ze liep langzaam naar voor, de kamer in, maar bleef toch nog zo ver mogelijk uit zijn buurt. 'Wist je het? Dat je kon zingen?' Ze keek hem niet aan, ze staarde enkel naar de grond. Allerlei gevoelens en emoties dwarrelden door elkaar en ze wist het niet meer. Vanochtend was alles nog normaal geweest en kijk nu. Het was allemaal zo vreemd. Na een tijdje durfde ze opkijken, meer zelfs. Zachtjes liep ze naar voren, naar het bed toe, waar hij zat en ging zitten, naast hem. Nog steeds niet wetend wat ze moest doen. Het was een bewuste keuze, want ze wilde weglopen en terwijl meer te weten komen over deze kant, dus naast hem gaan zitten was er ongeveer tussenin. Als ze zou spreken zou het meer naar de tweede optie hellen, maar ze zweeg. Ze zou wachten tot hij het woord nam, of haar wurgde of haar zei dat ze weer naar beneden moest. Of helemaal niets.

Wist hij het? Nee. Ja. Nee. Hij wist het niet. Eigenlijk. Toen ze op zijn bed kwam zitten, sloot hij zijn ogen weer, maar ontspande zijn lichaamshouding iets meer. Dit was totaal uit de hand gelopen en doen alsof er niets aan de hand was, was niet echt meer een optie. Hij zuchtte. 'Nee, ik wist het niet. Heb bijna tien jaar niet meer gezongen of een muziekinstrument aangeraakt,' mompelde hij ellendig. Hoe kon hij haar nu nog wegsturen, vermoorden, nu ze zo deed? Hij was meer mens dan hij altijd dacht, bleek wel weer. Gevoelens. Schuldgevoel, eergevoel. Emotie. Bah. Nee, eigenlijk vond hij het niet erg. Hij voelde zich er weer levend door, hoewel hij zich tegelijk niet honderd procent op zijn gemak voelde in deze situatie. Hij snapte namelijk totaal niet wat ze deed. Als hij haar geweest was, had hij deze kans genomen om ervandoor te gaan en zou hij hier niet staan praten. Zitten praten, eigenlijk. Het was sowieso al niet goed dat hij zich in kon leven in iemand die eigenlijk zijn slachtoffer was. He, dit ging totaal de verkeerde kant op, dat bleek wel weer. Hij haalde even diep adem, opende zijn ogen weer en keek naar Nimue, die nog steeds op het bed zat, naast hem. Hij zag duidelijk dat ze bang was, bang voor wat hij eventueel kon gaan doen. En hij wilde haar gerust stellen, zeggen dat hij het niet zou doen. Maar hoe kon hij? Hoe zou hij dat kunnen doen? En waarom, waarom zou dat doen? Dat sloeg nergens op. Hij was de krankzinnige, de slachter. Zij het slachtoffer. Of was dat verleden tijd?

'Tien jaar,' mompelde ze. Dat was een lange tijd. Zijzelf zou geen tien jaar zonder muziek kunnen, wat er ook gebeurde. Hij had ook een reden, zeker, maar deze zou ook niet volstaan. 'En nu lijkt tien jaar niets,' fluisterde ze. Eens je begon met iets wat je gemist had, leken voorgaande jaren niets meer, leek alsof ze nooit plaatsgevonden hadden, het enige verschil was dat je wel wist dat ze er geweest waren. Hij keek haar aan, deze keer niet met een lege blik. Maar een blik vol twijfel. Misschien dacht hij na over een tactiek, hoe het het snelst zou gaan. Of eerder het traagst. Het maakte haar zenuwachtig, te zenuwachtig. Haar handen begonnen te trillen, maar ze wilde niet gaan. Niet nu. Niet nu hij zo anders leek te zijn, of was het slechts een illusie die hij deed opwekken? 'Wat is er toch met jou?' fluisterde ze zacht. Niet gemeen bedoeld, maar eerder geruststellend. Ze stond weer op, ging weer zitten. Ze wist het niet meer. En hij blijkbaar ook niet. Als ze nu zou vertrekken, zou hij dat dan erg vinden? Was hij in staat om het dan te beseffen? Was zij in staat om te beseffen dat ze nu weg kon? Nu hij zo anders leek te zijn? Nee. Ze wist het niet meer. Haar gedachten stapelden zich op. Geen enkele nam de overhand. Ze wist het echt niet meer. Het kon haar ook allemaal niet meer schelen. Ze keek naar haar pols, naar het kruisje, keek toen naar de zijne. Ze fronste, schudde haar hoofd. Misschien waren ze gewoon beide gek, zij in gedachten en hij in daden. Nee, ze was niet gek. En hij op dit moment ook niet.

'Het blijft een lange tijd,' antwoordde hij. Ze zag het natuurlijk anders, voor haar lag het ook anders. De tien jaar die hij geen muziek had gezien, gehoord of gemaakt, waren de jaren die hij in de kliniek had doorgebracht en dat was een lange tijd geweest, op welke manier dan ook. Jaren die voor altijd zouden blijven. Maar ach, hij verwachtte niet van haar dat hij dat verwachtte en voordat hij hier verder over na kon denken, voelde hij haar blik. Een echte blik. Naar hem en niet naar hetgeen dat hij leek te zijn. Wat was er met hem? Wat was er met haar? Wát was er met hem? Nee, waarom stelde ze die vraag? Waarom was ze zo onduidelijk? Vragen stapelden zich op, dankzij haar woorden. Wat was er met hem? Hoe kon hij dat nou weten? Wat was er toch met hem? Vraagtekens, te veel vraagtekens. Hij hield het niet vol om haar echt aan te kijken en wendde zijn blik af, richtte zijn ogen op het raam, waar hij niet al te lang geleden nog een stoel doorheen gesmeten had. Hij wilde het openzetten, adem kunnen halen. Frisse lucht. Hij deed het niet. Wat was er toch met hem? Wie was hij? Waarom was hij wie hij was? Hoe was hij geworden wie hij leek te zijn? Het was verwarrend. Alles. Het zat allemaal in haar vraag en hij had geen antwoord. Hoe moest je antwoorden op een vraag waar alleen maar meer vragen van kwamen? Hij wist het niet. Hij wist het niet. 'Ik weet het niet,' was dan ook zijn antwoord. Hij wist het niet.

'Ik weet het ook niet,' fluisterde ze. Al sinds ze hier was wist ze het niet meer. Haar blik ging weer naar zijn arm, naar de vele patronen die samen één geheel vormden. Ze ging met haar vinger over de sterren, de bloemen, alle andere details. Een schip, een oog, allemaal verschillende dingen die zo mooi bij elkaar pasten. Haar blik bleef hangen bij een meisje met vleugels op zijn bovenarm. Ze wist zelf niet eens waarom ze dit deed, ze wist goed wat er kon gebeuren en ze begreep niet waarom ze niet wegging, wat elk normaal mens zou doen. Ze begreep niet waarom ze bleef zitten, misschien wist ze dat het toch niet kon lukken of misschien wilde ze niet weg. Maar waarom niet? Ze grijnsde. 'Hebben ze allemaal een aparte betekenis?' vroeg ze toen zacht, om de stilte te verbreken. Nou, niet dat dit niet ongemakkelijk was, maar ze kon meer te weten komen over hem. De andere kant, die nu blijkbaar langzaam aan het doorbreken was. Hij had vast ook nog nooit meegemaakt dat een slachtoffer naar de betekenis van zijn tattoo's vroeg. Net zoals al het voorafgaande. Misschien betekende dit voor haar een vroegere dood, omdat hij niet wist wat hij nou met haar aan zou moeten of net een dood die lang op zich liet wachten, omdat ze anders was. Of misschien was dit gewoon onderdeel van zijn spel, maar dat dacht ze niet. De blik in zijn ogen was volledig anders dan die die ze zag toen ze zich probeerde te verstoppen.

Ze wisten het beiden niet. Een gemeenschappelijk gevoel. Ze wisten het niet. Plotseling rezen de haartjes op zijn armen, toen hij een koele vinger op zijn huid voelde. Zijn ogen gingen van het raam naar haar gezicht, volgden haar arm naar haar vinger en zagen hoe ze de tekeningen op zijn huid aanraakte. Haar koele vinger tegen zijn ijskoude huid, het voelde raar. Maakte dat hij zijn blik weer afwendde, hoewel hij het gevoel en de vraag niet buiten kon sluiten. Hij aarzelde maar heel even voordat hij antwoord gaf. Een eerlijk antwoord. 'De meesten wel,' zei hij zachtjes. De meesten. Sommigen had hij gewoon mooi gevonden. Sommigen waren een herinnering. Sommigen waren een straf. Sommigen waren een belofte. Het was allemaal wat. En samen vormden ze iets, ze vormden hem. Alles had een betekenis, zelfs als het alleen maar voor de sier was. Tja. Wie was hij, zonder die tekeningen? Hij wist het niet eens, ging er ook niet op in. Voelde slechts haar vinger tegen zijn huid en de haartjes op zijn arm die niet meer wilden gaan liggen nadat ze dit gevoeld hadden. Hij werd nooit door mensen aangeraakt. Hij raakte ze alleen aan om ze pijn te doen. In de kliniek raakten ze hem alleen aan om hem te verdoven. Maar dit leek daar in niets op. Sowieso niet, want Nimue hoorde niet bij de kliniek. Dit was anders, heel anders dan daar.

De meeste wel. Ze duidde het schip aan, aangezien ze die één van de mooiste had gevonden. 'Waar staat deze voor?' Hij hoefde het niet te zeggen, dat zou ze niet erg vinden, ze was tenslotte gewoon benieuwd. Als hij zou antwoorden, zou ze misschien wel aan de toon horen of ze andere betekenissen moest vragen of niet. 'Als je het liever niet kwijt wil zeg je het maar,' mompelde ze er nog achteraan. Al wilde ze het wel weten, zo'n betekenis was meestal mooi. Ze kende mensen met tattoo's en die waar een betekenis aan verbonden zat, was ze ook te weten gekomen. Alhoewel dit anders was. Roy had er ook meer, veel meer. Vast over zijn hele lichaam, maar ze zag enkel zijn armen en hals, meer hoefde ze ook niet te zien. Daar had ze geen nood aan, hij vast ook niet. Ook nu was er weer een stilte die even ongemakkelijk was als de voorgaande, hij voelde het vast ook zo aan. Volgens haar zei hij ook nooit veel, was dit wel misschien de eerste keer dat hij een eerder 'normaal' gesprek had, niet één met bedreigingen, niet één met een valse ondertoon. Nee, een normaal gesprek was vast een ver verleden voor deze jongeman. Of jong, ze wist niet hoe oud hij precies was. Ze zou het misschien nog vragen, ze schatte hem niet ouder dan 26. Een vreemd gevoel eigenlijk, normaal verliepen gesprekken nooit zo stroef. Nou, jongens namen ook vaker het woord. Jongens die anders waren dan hem, misschien wel slechter in sommige opzichten. Nee, nee, wat dacht ze nu? Het was niet omdat hij anders was dat hij niet op dezelfde dingen uit was dan de jongens die zij ooit kende.

Het schip. Ze wees het schip aan, met haar dunne vinger. Hij keek even naar de tekening. 'Het is heel simpel,' begon hij, licht aarzelend. 'Het enige wat ik in mijn kamer had in de kliniek was een losse foto van een schip.' Geen ingelijste foto, in verband met het glas. Het was een foto, een foto die ze waarschijnlijk duizend keer gekopieerd hadden en in iedere kamer opgehangen hadden. Voor hem was het een herinnering aan de uren die hij daar verdoofd door had moeten brengen, voor de uren die hij niet had kunnen doen wat hij wilde. Voor hem was het sowieso een gevangenis geweest en die tatoeage liet hem eraan denken dat hij alles van zijn vrijheid moest proeven, zoals een schip op de zee. Maar dat vertelde hij allemaal niet, aangezien ze het toch niet zou begrijpen. Hij keek haar even aan, maar wendde zijn blik al snel weer af, keek naar zijn eigen huid, vol met zwarte inkt. 'En jij? Heb jij tatoeages?' Hij had ze zo snel in ieder geval niet gezien, maar zij kon ook lang niet al zijn tatoeages zien. Misschien zat hij wel verstopt onder haar haren, achter haar kleding. Wist hij veel. Daarom vroeg hij het. Het was trouwens wel raar hoor, zo. Hij had het gevoel dat er iets niet helemaal klopte hier, maar hij wist niet wat het precies was. Nee, hij had geen idee. Het was anders, verder dan dat kwam hij echt niet. Verdorie.

'Kliniek,' mompelde ze. Ach, maakte niet uit. Was zo te horen iets waar hij het niet over wilde hebben. Ze moest even gniffelen toen hij vroeg of zij er één had. 'Nee. Al wil ik er wel één.' Ze was alleen bang dat ze spijt zou krijgen, dus daarom had ze nooit echt de stap gezet. Als ze zeker was, zou er nu op haar arm iets gestaan hebben. 'All the hardest, coldest people you meet were once as soft as water. And that’s the tragedy of living,' mompelde ze, 'op mijn arm.' En nu besefte ze pas dat het eigenlijk op deze hele situatie sloeg, maar dat deed niets af van de betekenis. Sterker nog. Als ze hier weg zou komen, zou ze dit misschien nog wel eens doen. Of als hij het kon, maar dat betwijfelde ze. Ze wist nu wel dat deze zin hem vast aan het denken had gezet en dat het misschien beter was dat ze ging. Ze geeuwde even, wat wilde zeggen dat het zeker tijd was om te gaan. Ze stond op, glimlachte zachtjes naar Roy en liep toen de kamer uit. Wat er zo net allemaal aan de hand geweest was? Geen flauw idee, maar ze was blij dat ze het gedaan had. Zo stil als ze naar boven gekomen was, zo stil liep ze de trap ook weer af. Ze liep de kamer met wapens binnen, raapte haar jas en het kussen op en liep daarna naar de woonkamer. Hij vond het vast niet erg als ze de bank nam. Hij zou vast ook niet meer naar beneden komen. Toen ze eenmaal lag, comfortabel met haar jas over zich heen en het kussen onder haar hoofd, sloot ze haar ogen. Morgen zou ze wakker worden in haar eigen huis en was alles een droom geweest. Nee, dat niet. Maar morgen zou beter zijn.

Hij had slecht geslapen. Heel slecht. Slechter dan normaal. Lag er natuurlijk ook aan wat je normaal vond. Hij vond het normaal om gewoon door te kunnen slapen, zonder ieder halfuur wakker te worden van de stem van je moeder, die de woorden zingt die Nimue op haar arm wilde laten tatoeëren. Het maakte hem... gek. Ja, gek. Oh, alsof hij nog niet gek was. Hij moest van die woorden af en hij wist ook al hoe hij dat kon doen. Hij opende zijn ogen 's morgens, kwam uit zijn bed en nadat hij een broek had aangetrokken -geen shirt, dat vond hij onnodig- had hij helemaal uitgedacht wat hij zou gaan doen. Geruisloos liep hij de trap af, naar de keuken, hoewel hij even een blik in de woonkamer wierp om te zien dat Nimue op de bank lag te slapen. Hij zou haar nog wel even laten liggen, haar nog langer in dromenland laten zijn. Nog veel langer. Hij opende één van de kastjes en haalde daar een medicijn uit, waarna hij naar de ruimte liep waar het hele verhaal begonnen was en daar nog wat andere dingen pakte. Het ging allemaal heel snel en zonder geluid, dus daar kon ze nooit van wakker schrikken. En toen hij eenmaal in de woonkamer was en de spuit met verdovingsmiddelen had leeggespoten in haar arm, zou ze het komende uur ook niet meer wakker worden. Nou, dat was sowieso al de bedoeling geweest. Zorgvuldig schoof hij haar shirt omhoog tot haar hele arm zichtbaar was en toen die huid goed zichtbaar raakte, pakte hij de naald die hij had neergelegd. Ja, je wist het wel. Tatoeages. Zorgvuldig ging hij aan het werk, hij nam de tijd. Inktte haar huid op een zorgvuldige manier, zorgde ervoor dat het netjes bleef. Na een ruim uur werken stond het er dan. "All the hardest, coldest people you meet were once as soft as water." Sierlijk gekrulde letters speelden nu op haar bleke arm en hij plakte het af zodat de inkt niet zou uitlopen voor het ingetrokken was. Toen ging hij er geruisloos weer vandoor, met zijn spullen. Een gokje, over tien minuten zou ze bijkomen.

Ze werd wakker met een licht gevoel in haar hoofd, al voelde ze zich nog moe. Heel moe zelfs. Hoe lang had ze geslapen? Toch genoeg? Ach, ze wist niet wat er was. En opstaan had ze ook geen zin in, dus bleef ze liggen. Haar jasje was blijkbaar op de grond gevallen en haar mouw was omhoog gekomen. Tot ze een verband op haar arm zag zitten en daar even grijnzend naar keek. En dat was? Haar vingertoppen tilden het iets omhoog, waarna ze de zwarte letters op haar arm zag zitten. Verbaasd schoot ze overeind en wist ze niet hoe ze moest reageren. Moest ze bang zijn? Blij? Wat stond er eigenlijk op haar arm? Dat moest ze vragen, maar ze voelde zich zwak. Hoe kwam het dat ze het niet voelde? De lege injectiespuit naast haar bevestigde het, verdoving. Ze kwam overeind, steunde op de bank en liep toen zachtjes naar de hal, de trap op. Roy was misschien boven en dan kon ze meteen vragen wat hij precies gedaan had. Moest ze eerst tot boven zien te raken, want nu wankelde ze al zo erg dat het leek alsof ze dronken was. Ze hield zich stevig vast aan de trapleuning, plaatste voorzichtig een voet op de trede en verplaatste haar gewicht. Op dit tempo moest het lukken en na een aantal minuten was ze boven. 'Roy?' fluisterde ze. 'Ben je daar?' Ze was nu al uitgeput, dus helemaal tot zijn slaapkamer stappen zou misschien niet eens lukken. Of hij kon haar ook wegsturen, misschien nog erger want dat zou zeker niet lukken. 'Ik denk dat je misschien iets teveel verdoving gebruikt hebt,' mompelde ze. En even gniffelde ze om haar eigen zin.

Hij fronste eventjes bij het horen van haar stem. Die tien minuten waren wel heel kort geweest, hij was eigenlijk nog maar net boven. Nou ja, aangezien ze niet verder leek te lopen, liep hij de gang maar op -voor je informatie, mocht het je interesseren, hij draagt nog steeds geen shirt- en daar trof hij een wankelende Nimue aan. Hij zou misschien nog gelachen hebben als ze er niet zo onstabiel bij had gestaan, maar dat deed hij dus maar niet. Hij liep op haar af en tilde haar op. 'Het was ook nog helemaal niet de bedoeling dat je trappen op ging lopen,' mompelde hij zacht, waarna hij haar de trap weer aftilde en op de bank zette, de verdovingsspuit oppakte en deze ook weer opborg. Nou ja, ze was in ieder geval een soort van bij kennis. Geweldig. Maakte niet dat hij nu ineens weer wist wat hij met haar moest doen hoor, hell no. Hij had geen flauw idee. Gisteren had hij niets kunnen doen en vandaag wilde hij niets doen. Niet tegen haar. Kwam door de muziek. Verwarrend. Haar laten gaan kon hij ook niet, dan zou de politie hem binnen 24 uur komen halen. Of in ieder geval, dat dacht hij. Was best een grote kans op. Hij had nog steeds geen echte hoogte van Nimue, hoewel hij geloofde in haar oprechtheid jegens muziek en alles wat gisteren gebeurd was. Maar hey, hij was niet helemaal 100%, dus op zijn eigen gevoel afgaan was in zijn geval ook niet echt een goed idee, of wel dan?

Nog geen minuut later was ze beneden, hij had haar naar beneden gedragen en in eerste instantie had ze dat verwarrend gevonden. Plus, een shirt had hij ook niet nodig gevonden, wat de boel nog ongemakkelijker maakte. Ze ging op de bank liggen, voelde dat ze nog steeds moe was. Maar slapen wilde ze niet. Ze vond dit beter, ook al was dit de moeilijke optie. 'Wanneer mag ik het zien?' vroeg ze zacht toen ze naar haar arm gebaarde, om eerlijk te zijn was ze blij. Ze wilde het en nu had ze het, zonder er ook iets van te voelen. Het enige wat nu nog kon gebeuren, was dat het lelijk was. Maar dat zou wel niet, hoopte ze. Maar toch, hoe eerder ze het kon zien hoe beter. De verdoving had echt goed zijn best gedaan, aangezien ze zich nog steeds licht in haar hoofd voelde, alsof ze niet helder kon denken. Misschien was ze, zonder die verdoving, boos geweest omdat ze een tattoo had. Nee, vast niet. 'Ik wist trouwens helemaal niet dat je die spullen in huis had,' mompelde ze terwijl ze hem aankeek. Hij had dus niet alleen tattoo's op zijn armen, maar ook zijn bovenlichaam en buik stonden vol. Ook allemaal verschillende dingen, al waren ze ook mooi. Verward schudde ze haar hoofd toen ze besefte hoe erg ze zat te staren. Ongemakkelijk, alweer. Nou, met verloop van tijd zou ze er wel aan wennen. Er waren al veel ongemakkelijke momenten geweest en deze zou vast nog niet de ergste zijn, tenzij hij weer overging tot wat hij gisterenochtend deed. Ze trok haar knieën op bij deze gedachte, het was natuurlijk altijd nog mogelijk.

'Als het goed is kan dat ding er over een paar uur af,' antwoordde hij, waarna hij een shirt pakte dat hij een andere dag had laten liggen en dat aantrok. Natuurlijk zou dat ding iedere dag ingesmeerd moeten worden en zou het de eerste dagen nog wat rood zijn, maar dat was normaal. Hij streek zijn shirt glad, keek haar daarna aan. 'Je denkt toch niet dat ik niet zou opvallen als ik voor die laatste paar naar een shop gegaan was? Dan hadden ze me direct weer meegenomen.' Het was een lichtelijk minachtende opmerking, alsof ze het had moeten weten. Had ze kunnen weten, maar ach. Dit spul had hij via internet besteld in een internetcafé, net zo makkelijk. Hij had haar ogen op zijn lichaam gevoeld, bijna net zo duidelijk als hij gisteren haar vingers had gevoeld. Nou ja, ook nu bekeek ze de tatoeages weer, die hij net onder het shirt verborgen had. Kon ze doen. Als ze het interessant vond. Hij werd er een beetje nonchalant van en ging op een stoel zitten, hoewel hij het vermeed naar de met plastic afgedekte piano te kijken die midden in de ruimte stond. Geweldig dit. OH ik kan dit bericht niet meer vullen sorry Tinn.

Ze grijnsde even bij zijn opmerking, hij was alweer anders. Niet dat het uitmaakte, kon ze wel verwachten. 'Nog even geduld dus,' zei ze zacht toen ze naar haar arm keek. Misschien kon ze toch nog even slapen, dan ging de tijd sneller. Zou hij het erg vinden? Vragen zou ze niet doen, dan leek ze zwak. Of was ze dat al? Ja, ze dacht van wel. Ach. Ze ging weer liggen, staarde nog even voor zich uit en voelde toen haar ogen zwaar worden, al had ze nog niet de neiging om deze te sluiten. Integendeel, ze keek Roy's kant uit, die op een stoel was gaan zitten. Zo ging het een tijdje door, ze weigerde om haar ogen dicht te doen en bleef kijken. Hield strak zijn bewegingen in de gaten, alsof ze bang was dat hij opeens weg zou gaan. Misschien was ze dat ook, want dan wist ze niet meer wat haar te wachten stond. Uiteindelijk werd de verleiding te groot, liet ze haar ogen dichtvallen en draaide zich weer om. Al sliep ze nog niet, hoorde ze nog alles - wat hier te horen viel. Ze sliep niet en toen haar ogen zich weer openden en doelloos voor zich uit staarden, wist ze ook dat ze niet ging slapen. Voor Roy zou het wel zo lijken, die zou misschien weggaan. En daarna terugkomen, wanneer hij dacht dat ze wakker was, terwijl ze dat in werkelijkheid de hele tijd geweest was. Dan had je nog de andere kant, dat hij wist dat ze wakker was en dat ook zag. Wat hij dan zou doen? Ook weggaan, misschien.

Ik krijg 'm ook niet voller

Hij zag hoe ze haar ogen sloot en hoe haar ademhaling rustiger werd. Tekenen dat een lichaam in slaap viel, over het algemeen. Maar hij had vanmorgen lang genoeg naar haar ademhaling geluisterd om te weten dat ze nog niet in slaap gevallen was. Hij reageerde er verder niet op hoor, dat deed hij niet. Of ja, misschien ook wel. Zachtjes begon hij te neuriën, hetzelfde liedje als gisteren. Het liedje van zijn moeder, hoewel het die betekenis langzaam losliet. Nee, het was nu zijn eigen liedje. Zachtjes begon hij daarna ook de tekst mee te zingen, alleen maar omdat het kon. Omdat Nimue blijkbaar deed alsof ze sliep en ze gisteren nog had gezegd dat ze zijn stem mooi vond. Nee, dat was de reden niet. Het was iets anders. Gewoon, iets anders dan ze normaal gesproken tegen hem zeiden. Het was prettig om te merken dat zijn stem precies deed wat hij wilde, precies de tonen produceerde die hij wilde produceren. Hij vergat bijna dat Nimue hier ook was, hoewel hij ervoor zorgde dat hij zijn stem niet verder verhief. Nee, hij hield zijn stem zachtjes. Deels omdat het avond was en de buren geen argwaan mochten krijgen. Ja, het hele ritme hier was omgedraaid. Geen zon die naar binnen schijnt, maar slechts koud maanlicht dat door de ramen scheen. Het simpele liedje werd nu een stukje moeilijker, omdat hij een variatie erop probeerde. Spelen met de tonen. Hij vergat het meisje op de bank erdoor.