Walkers aten de naam van dit orpg op.

Het gelijkmatige geluid van de dreunende hoeven ging ongeveer gelijk op met haar hartslag, die angstaanjagend hoog was. Het paard dat zich momenteel uitsloofde voor zijn ruiter galoppeerde met volle snelheid over de vlakte, die Maya gelukkig goed kende. Zo wist ze precies waar de verraderlijke stukken waren, waar konijnen en mollen de grond hadden uitgegraven. Ook wist ze dus waar ze haar paard nog harder kon aansporen, slechts om te ontsnappen aan hetgeen dat ze enkele minuten geleden, of misschien was het al wel langer, gezien had. Maakte ook niet uit, ze hoopte maar gewoon dat de ranzige dingen niet in staat waren ook op een paard te klimmen, want dan had ze een probleem.
Wacht, ze had al een probleem. Omdat ze eventjes niet goed opgelet had, had ze het zombie-achtige wezen niet gezien, dat zich nu voor haar bevond. Ze gilde en haar paard besloot dat het geen zin meer had om nog verder te rennen, stijgerde en wierp haar daardoor van het zadel, op de grond. Enkele tellen later was het hoefgetrappel al vervaagd in de verte en lag Maya ietwat versuft tegen een ietwat gammele stenen muur aan, die blijkbaar bestond uit gestapelde, in plaats van gemetselde stenen. Dus toen hetgeen waar zij zo van geschrokken was tegen de muur stootte, begonnen de stenen te vallen. Laat het nu net zo zijn dat ze niet snel genoeg weg kon komen doordat haar hoofd nog duizelde, waardoor er nu enkele stenen afketsten op haar lichaam. Haar vijand werd gelukkig ook bedolven onder stenen, wat er in ieder geval voor zorgde dat hij haar niet zou kunnen bereiken. Dat was dan ook het enige goede, want deze muur had een dak omhoog gehouden en dat dak begon nu ook in te storten. Goed, het gebouw was zo gammel als maar wat dus en het was haar altijd verteld dat ze er niet in de buurt moest komen, omdat het zo makkelijk in zou storten. Nu bleek wel weer hoe waar dat geweest was, bedacht ze zich. Niet dat ze nog weg kon komen hoor, ze raakte razendsnel bedorven onder een laag stenen en beschermde haar gezicht zo goed en kwaad als het ging. In ieder geval kon ze nog ademhalen, dat was al wat. Haar lichaam voelde ze niet meer door de stenen die erop geland waren, ze wist ook niet of ze nu iets gebroken had of niet. Of iets gekneusd. Was heel goed mogelijk, aangezien ze eerst gevallen was en daarna bedolven raakte onder stenen. Waar ze niet zonder hulp onder vandaan zou komen. Shit.

Het was allemaal heel onwerkelijk, dat moest hij toegeven. Niet dat er nog iemand was om het aan toe te geven, het was al een wonder dat hij er zelf nog was. In de stad, die ver achter hem lag, was in ieder geval niemand meer. Geen echte mensen, in ieder geval. Ja of ja, hoe moest hij dat zeggen? Er waren wel mensen, of in ieder geval hun lichamen. En ze bewogen ook nog. Maar hij wilde ze niet echt levend noemen, omdat velen van hen enkele happen vlees misten en ze vonden het ook niet echt erg om een hapje van iemand anders te nemen. Hij had er eventjes geen naam voor, wilde er ook geen naam voor hebben. Hij wilde terug naar zijn huis, naar zijn vrienden. Wakker worden in zijn eigen bed en erachter komen dat dit allemaal slechts een nachtmerrie geweest was. Ja god, zelfs hij was wel eens ergens bang voor hoor. Hij mocht dan wel één bundel spieren lijken, tegen deze macht kon niemand op. Hij al helemaal niet.
Maar het was geen droom, het was sowieso geen droom. Geen nachtmerrie. Hij had zichzelf onder het lopen al vaak genoeg geknepen, in de hoop dat hij iedere keer toch weer in zijn eigen bed wakker zou worden. Helaas, dat was niet het geval geweest en hij had het ongeveer geaccepteerd, hoewel begrijpen niet van toepassing was. Hoe kon zoiets gebeuren in een wereld als de zijne? Een wereld waarin tot voor kort gewoon geleefd kon worden, zonder dat mensen elkaar op begonnen te eten? Hij had er geen conclusie voor, geen antwoord op deze brandende vragen. Nee, niet brandend. Brandende vragen konden wachten tot hij zeker wist dat hij zou overleven, wat nu nog niet het geval was. Hij liep namelijk over een verlaten landweggetje met de rokende stad een eind achter hem. Ja, rokend. Het bleek dat de dode mensen niet zo van vuur hielden, of in ieder geval konden ze verbranden en dat vonden ze niet zo leuk. Dus was er besloten de hele stad in de fik te zetten, terwijl om hen heen steeds meer mensen ten prooi vielen aan de scherpe tanden van de ondode vijand. Hijzelf was er vandoor gegaan in zijn eentje. Laf misschien, maar hij leefde nog. Dat kon niet van iedereen gezegd worden.

Hij wist niet hoe snel de dingen waren die nu overal leken te zijn, maar het feit dat ze traag waren, kon hij gelukkig wel bevestigen. De grauwende, ondode mensen - zoals hij ze nu even noemde - konden het voertuig, waar hij de stad mee uit geraakt was, niet volgen. Ze kwamen wel op het geluid af, maar in de achteruitkijkspiegel zag hij hoe ze steeds verder achterop geraakten. Hij wist eigenlijk niet eens wat zijn bestemming was, hij wist niet eens wat dít was. Met een lichte zucht dreef hij de snelheid van de wagen op, richting waar de wegen hem ook brachten. Hij had wel wat voedsel meegenomen net voor hij uit zijn huis vertrok, nadat hij vuur had gezien dat zich nu richting zijn huis begaf. Niet dat hij echt veel mee had kunnen nemen, toen er ook van die dingen richting zijn huis liepen, had hij in de snelle spurt naar de garage nog wat voedsel laten vallen. Nu lag er een twee-literfles water op de passagiersstoel, net zoals een doos ontbijtgranen en een doosje biscuits. Het was iets, dat moest hij toegeven. Hij wist niet voor hoelang het voldoende zou zijn, dat kon wel nog een probleem worden. Zijn mobieltje lag op de achterbank en met zijn rechterhand tastte hij het oppervlak af, op zoek naar het toestel. Deze liet zich echter niet zo makkelijk vinden en hij moest over zijn schouder kijken, zijn blik van de weg losmaken, om het ding te pakken te krijgen. Iets wat hij beter niet gedaan had, hij hoorde de hoeven van een paard uit de verte komen en binnen een mum van tijd moest hij uitwijken voor een bruin paard. Hij kantelde zijn stuur ruw naar rechts, duwde rem in en de auto begon te slingeren na een korte knal. Gesprongen band, er kon geen beter moment voor zijn geweest. Hij ademde uit, zijn handen van het stuur losmakend. 'Verdomme,' mompelde hij, waarna hij de deur opende om de schade op te meten. Met een klapband zou hij niet veel verder komen, maar alsnog. En een autodienst bellen zou ook niet lukken, omdat zijn mobieltje geen bereik had. Hij haalde even zijn hand door zijn haar, zijn ogen speurden de omgeving af. Een vlakte, niets meer dan dat. Een verlaten stuk weiland, zo te zien. Al was het zo dat het paard gezadeld was, alsof het gevlucht was van iets. Toen hij zijn blik nogmaals over het weiland liet glijden, zag hij een hoop stenen ergens in het midden, waar nog een half muurtje stond. Misschien was hij toch niet de enige die zijn spullen had gepakt en de stad had verlaten.
Het was een goede zaak geweest dat hij deze keer wel zijn ogen op het veld had gehouden, de putten en oneven stukken grond had hij kunnen ontwijken. De weg naar de hoop stenen en zo te zien ook een stuk van een dak, was korter dan hij eerder had geleken. Hij zag een bruine lok tussen de stenen vandaan komen, een stukje huid dat nog een normale kleur had en bloed in de kleur dat bloed oorspronkelijk had gehad. Hij haalde de brokstukken weg, waarna hij steeds meer van een ietwat versuft meisje zag, tot alle brokstukken uit de weg waren. Hij hoorde enkel nog wat gegrom van zo'n griezel komen, wiens hoofd hij insloeg met een steen die hij nog in zijn hand had. 'Alles oké?' vroeg hij, waarna hij zijn hand uitstak om het meisje overeind te helpen. Domme vraag eigenlijk, al wist hij niet echt wat hij moest doen of zeggen.

Hij kwam zo terug. Hij had het gezegd. Hij ging spullen halen, eten of zo. Hij kwam zo terug, zij moest blijven zitten op het hooi dat ondanks de jeans die ze droeg, toch nog stak. Hij ging hulp halen omdat mam doorgeslagen was, omdat ze een stuk uit papa's arm had gebeten. Hij had haar wel in de schuur gestopt en die op slot gedaan, maar hij kwam zo terug. Tussen haar vingers had ze een hooisprietje, dat ze met snelle en korte bewegingen tussen haar duim en wijsvinger draaide. Naast haar lag een mes, voor het geval dat. Hij had het daar gelegd, voor wanneer zoiets als mam de schuur zou openbreken. Dan moest ze aanvallen en niet nadenken. De schuur was op het hooi na ook niet leeg, er lag nog wat gereedschap van papa waar ze vroeger nooit aan mocht komen. Het was gevaarlijk, dat wist ze ook wel. Haar vader en moeder leefden nu al hun hele leven op het platteland, afgezonderd van de stad. Het was rustig, maar toen ze met hem alleen was gaan wonen verkoos ze toch de drukte. Rust kon namelijk behoorlijk snel gaan vervelen. Ze was op visite, omdat pap had gezegd dat mam zich niet lekker voelde. Ze was al behoorlijk oud ook, dus pap dacht dat elke dag haar laatste kon zijn. Misschien waren het stuiptrekkingen die ze gekregen had. Misschien speelde een spelletje en had pap een valse arm aangetrokken. Nee, het had er te echt uitgezien en nu zat ze hier, in een schuur met prikkend hooi onder haar benen. Zacht gegrom drong haar oren binnen en was duidelijk van buitenaf afkomstig en ook de deur van de schuur bewoog, maar ze mocht hem niet openen. Onder welke omstandigheden dan ook. Ze neuriede zacht een deuntje, om het geluid op de achtergrond te drukken. Te verdringen. Ze hoopte wel dat hij hier zo snel mogelijk weer was, ze vond het hier niet echt fijn. Misschien was ze bang, was wel mogelijk. Ze wist niet wat er aan de hand was, iedereen was opeens in paniek. Ze trok haar knieën op, legde haar hoofd erop en liet het hooisprietje met rust, ook het neuriën hield op. Het enige wat ze nog hoorde, was het gegrom van buitenaf, de deur die een klein beetje piepte toen deze een beetje openging en terug dichtging. Hij kwam zo wel weer terug en dan konden ze hier weg, naar het ziekenhuis met mam en pap.

Goed, het was best wel een beetje onprettig om zo bedolven onder stenen te liggen. Met wat moeite kon ze nog gewoon ademen hoor, deels doordat ze haar gezicht afgeschermd had voor de vallende stenen. Het was alleen de vraag hoe lang ze dit volg ging houden zo, aangezien ze met haar armen een gedeelte van de stenen tegen probeerde te houden en laten we even wel wezen, zo sterk was onze lieve Maya niet. Het was dan ook een hele verademing toen ze gedempte geluiden hoorde en het gewicht op haar lichaam iets af voelde nemen. Blijkbaar was er iemand deze kant op gekomen om één of andere reden. Misschien had die persoon de instorting gehoord, maar dat was nog geen verklaring om echt te komen kijken. Als de hele wereld er zo aan toe was, vond ze dat zelfs een beetje raar. Niet dat ze kon klagen, er werden stenen van haar lichaam gehaald en op een gegeven moment kon ze weer echt wat zien, kon ze haar lichaam weer bewegen. Het duurde eventjes voordat ze weer goed beeld kreeg van haar omgeving en in die tijd hoorde ze hoe een ondode het leven liet, voor zo ver dat mogelijk was voor iets dat eigenlijk al dood was. Ze pakte blind de hand van de jongeman aan en liet zich overeind helpen, waarbij ze direct vaststelde dat haar enkel ofwel zwaar gekneusd was, of gebroken was. Fijn, heel fijn. Ze verbeet de pijn maar eventjes en zette gewoon haar volle gewicht op de enkel toen ze zichzelf bevrijdde uit de laatste restjes pijn. 'Ja hoor, het gaat wel. Voor zover het kan gaan als je net van je paard geflikkerd bent en daarna bedolven bent onder een stapel stenen.' Ze klonk niet met opzet redelijk sarcastisch hoor, dat was gewoon de inval die haar toon nu ineens kreeg. Ze schudde haar hoofd. 'Het gaat bar slecht met me en dat heeft vooral met dát ding te maken.' Ze weest op de nu bewegingloze dode, in de hoop dat hij misschien wat uitleg kon geven. Misschien wist hij hier wel meer van dan zij, was niet zo heel raar om eerlijk te zijn. Zij wist van niets, dus meer weten dan zij was niet eens zo moeilijk. 'Maya, trouwens. Bedankt voor het helpen.'

Maar waar moest hij nu dan weer heen? Er was geen logisch doel in deze wereld, niet meer in ieder geval. Er was helemaal niets meer in deze wereld, niet als de wereld was geworden zoals de stad die hij met moeite verlaten had. En eigenlijk geloofde hij best dat de hele wereld zo geworden was, want hij had dus echt nul ontvangst hier op zijn mobiele telefoon en dat was best wel een beetje kut. Hij had dus ook geen idee wat er nu met de buitenwereld aan de hand was. Goed, hij ging zich even niet druk maken over de rest van de wereld, aangezien hij voldoende had aan zijn eigen problemen. En die bestonden dus vooral uit het hebben van geen enkele voorziening. Dan moest hij daar dus maar naar op zoek gaan, want zonder voorzieningen ging er echt niets gebeuren.
Gelukkig voor hem was er hier in de buurt een boerderijtje, nogal eenzaam in de omgeving. Interessant, hij vroeg zich eigenlijk af of er nog mensen waren of niet. Of dat ze al veranderd waren in gore zombies die levenloos mensen opaten. Was ook heel goed mogelijk. Hij hoopte van niet, maar het risico wilde hij niet lopen door het woonhuis zelf binnen te stappen. Trouwens, als er ergens iets lag dat bruikbaar was, zou het in de schuur naast het gebouw zijn. Gereedschap of zo, dat als wapen kon fungeren. Dat was nog niet eens zo'n heel slecht idee, vond hij persoonlijk en dus besloot hij in de richting van de boerderij te lopen. Was niet zo heel ver weg gelukkig en de velden rondom hem waren rustig, zonder angstaanjagende sleepstappende wezens. Was alleen maar positief, tenzij ze zich allemaal in de schuur hadden verborgen die hij over enkele minuten zou betreden. Dat zou nog eens jammer zijn, vooral omdat hij echt zijn best aan het doen was om niet dood te gaan. Ja, dat zou zonde zijn. Tja. Hij zuchtte eventjes, stond stil voor de deur van de schuur. Niet dat hij uit beleefdheid wachtte hoor, zeker niet. Eigenlijk geloofde hij niet dat er iemand binnen was, dus het verraste hem ten zeerste om iemand te zien toen hij de schuurdeur opengemaakt had. Een meisje nog wel, dat op het hooi zat. Er lag zelfs een mes naast haar, maar eigenlijk begreep hij niet zo goed wat de bedoeling daarvan was. 'Hallo?'

Hij trok even een wenkbrauw op toen hij haar ietwat sarcastische, enigszins brutale reactie hoorde. 'Dus dat was jouw paard,' mompelde hij droogjes. 'Het beest zorgde ervoor dat mijn wagen het begeven heeft, tenzij er gereedschap en een autoband in de buurt is.' Hij keek even om zich heen, maar de lege vlakte die overal om hem heen was, gaf hem niet echt veel hoop. Hij zuchtte toen hij een blik  wierp op het levenloze iets - of moest hij iemand zeggen? - dat net nogmaals gestorven was. 'Als je wist wie of wat het waren, zou het misschien moeilijker zijn die dingen uit te roeien. Misschien is het beter dat ook ik niet weet wat er aan de hand is. Ik weet alleen dat je niet gebeten mag worden door één van die dingen, ze scheuren je namelijk aan stukken.' Hij had het wel ongeveer zien gebeuren, al drongen de gebeurtenissen van eerder nu pas echt tot hem door. 'Mikael, trouwens.' Alweer ietwat afwezig. Zijn blik dwaalde van de omgeving af naar de voet van het meisje, die zo te zien lichtelijk begon te zwellen. Het was hier nu wel rustig, maar om echt te kijken naar de schade aan haar voet moesten ze een beter plekje uitzoeken. Ofja , hij sprak nu wel over 'ze', maar hij had geen idee wat haar plannen waren. Hij wist alleen dat ze met die voet niet ver zou komen. Zijn auto zou ook niet ver komen op dit moment.

De deur kraakte, ging open. Een jongen kwam binnen. Jongen, of één van hem? Hij maakte geluid. Gegrom of echte woorden? Haar hand klemde zich om het mes, maar het waren woorden die de jongen sprak. Mensentaal. 'Heb je hem gezien?' vroeg ze. 'Hij zou terugkomen, heeft hij jou gestuurd?' Ze liet het mes los, gaf haar positie op en sprong van de stapel hooi af. 'Komt hij nog?' Ze keek de jongen aan, niet wetend wat hij dacht over haar. Misschien dat hij dacht dat zij één van hen was. De wezens buiten, waar ze slechts een korte blik op had geworpen. Ze liep naar de deur toe, keek even snel naar buiten en sloot de deur. Nu ze zo dicht bij de vreemdeling stond, merkte ze dat hij een stuk groter was dan zij. En hij stonk niet naar dood en verderf. Hij leefde, de vraag was waarom hij hier was.