ORPG met Sterre

Ja en jij mag beginnen xo

Dat is niet eerlijk.
~~
'Slaap lekker Rosa, slaap lekker,' zei ze zachtjes, met haar blik op het gesloten raam gericht. 'Slaap lekker Tim, ga maar snel naar je eigen kamer.' Haar blik wendde zich van het raam naar de deur en daarna ging ze op haar bed zitten. 'Slaap lekker Shira, tot morgen,' fluisterde ze zachtjes, om te gaan liggen en haar ogen te sluiten. De kamer? Die was al lang leeg. Er was niemand, geen Tim. Geen Rosa. Alleen Shira en zij was ervan overtuigt dat haar vrienden haar net een goede nacht gewenst hadden. Slaap lekker Shira, slaap lekker. Het meisje was ervan verzekerd dat haar vrienden op haar zouden letten, omdat ze dat altijd deden. Ze vertelden haar altijd dat ze het één moest doen, of juist het ander. Ze hielpen haar met moeilijke beslissingen en ze vertrouwde hun. 'Slaap lekker vrienden, slaap lekker,' fluisterde ze zachtjes, om nog geen vijf minuten later weg te zakken in een vreemd soort rust, wat tussen slapen en wakker zijn in ligt.

Op het moment dat zij haar ogen sloot, liep er over het terrein een schaduw. Een lange jongeman met een donkere huid, die in deze duisternis zwart leek, kwam steeds dichter naar het gebouw waar Shira verbleef toe. Niet dat hij totaal alleen was, hoewel dat misschien zo leek, nee. Ergens achter hem was een bondgenoot, een man die hem vandaag zou helpen. Ze zouden samenwerken en de prijs daarna ook delen. De prijzen, beter gezegd. Hij glimlachte even en verschool zich in een bosje toen er een bewaker langs kwam lopen. 'Wat is dit?' fluisterde hij zachtjes, verbaast over de beveiliging die hier was. Waar waren ze terecht gekomen? De bewaker liep gelukkig voorbij en de lange jongeman durfde weer overeind te komen. Tijd om het plan ten uitvoer te brengen, mits Aiden een beetje opschoot. Anders waren ze hier morgennacht nog niet weg.

Daar zat ze dan, ooit had ze een ''normaal'' leven geleidt, maar nu was ze als gek verklaard en hier opgenomen. Ze was helemaal niet gek, hoe durfden ze? Oké, misschien had ze soms stemmingswisselingen en misschien had ze wel eens de neiging om iemand z'n hersenen in te slaan, maar dat wil toch nog niet zeggen dat je gek bent? Nee, Arya wist heel zeker dat ze niet gek was, dat wist ze want het was zo. Och, ze wist zoveel zeker, zoals hoe de wereld hierbuiten eruit zou zien. Fleurig, met een vleugje verderf. Het verderf veroorzaakt door de vele, vieze mensen die hier rondliepen en nooit in bad gingen. Ze kreeg al rillingen als ze eraan dacht. Net als dat ze rillingen kreeg van de ketting om haar enkel, dat hielp ook niet echt mee voor haar gemoedsrust. Ze zat vast en kon nergens heen. Ze hadden gezegd dat ze haar dagen moest gaan slijten in deze cel, dat ze er nooit meer uit zou komen. Het liet haar naar de dood lonken, maar zelfs dat zouden ze niet toestaan en dat wist ze.

'Wat is dit?' Hé, wat? Aiden had niet heel erg goed opgelet op Levi, hij had meer de omgeving in de gaten gehouden en zich, overduidelijk net als Levi, verbaasd over de bewaking hier. Het leek van de buitenkant zo vredig, maar als je er eenmaal was, zeker binnen, dan kwam je erachter dat het helemaal niet was wat het leek. De muren waren kil, er waren geen planten en er zaten zelfs bij sommige ramen tralies ervoor. Er klopte hier iets zeer zeker niet. 'Geen idee,' Fluisterde hij net zo zacht terug toen hij uiteindelijk naast Levi was komen te staan. 'Maar het boeit me ook niet, laten we die deur nemen.' Aiden gebruikte al meteen de schaduwen en kwam na een tijdje bij de deur aan, om te wachten op Levi.

Haar vrienden waren er weer, maar ditmaal was ze niet in die rare, koude kamer. Nee, ze liep buiten. Ze liep over de kinderkopjes die zachtjes in haar voetzolen drukten, want ze droeg geen schoenen om haar smalle voetjes. Met kleine passen liep ze door de straten en ze luisterde naar alle geluiden om haar heen, onder andere naar het gesprek van Rosa en Tim, die weer eens ruzie hadden om iets onbenulligs. 'Stil nou,' zei ze zachtjes, waarna ze hun mond hielden. Een zachte muziek speelde en Shira herkende de klanken direct, om erachteraan te gaan, zonder te merken dat ze haar voeten open haalde aan de straatsteentjes waar ze nu met volle kracht overheen rende. Het maakte haar niet uit, want vlak voor een grote vijver bleef ze stilstaan, luisterend naar de muziek, die nu overal om haar heen klonk. Klanken die ze al maanden niet meer gehoord had, klanken die haar zo bekend waren. Muziek, muziek om op te dansen. Haar lichaam leidde zijn eigen leven en begon de passen te maken die ze zo vaak herhaald had en ze genoot ervan, om door haar enkel te gaan en op de grond te vallen. Direct kwamen Tim en Rosa naar haar toe. 'Ik zei toch dat je moest stoppen met dansen,' zei Rosa, waarna ze Shira overeind hielp. Shira opende haar ogen en lag weer in haar kamer, een celachtig verblijf.

Aiden had niet heel goed opgelet, maar het maakte niet zo heel veel uit. Beiden wisten ze dat er iets niet goed was en daarom wilde Levi hier weer snel vandaan, hoewel hij altijd voorzichtig te werk zou gaan. Nadat hij even goed om zich heen gekeken had, kwam ook hij in beweging en met snelle, geruisloze passen liep hij naar de deur waar Aiden een minuut eerder ook heen gegaan was. Hoewel er bewaking was, wist hij gewoon dat ze die konden omzeilen zonder echte problemen te krijgen en ze zouden ook weer kunnen vertrekken zonder dat er iemand iets van merkte. Ze hadden hierop getraind en deden dit wel vaker, er was hier alleen iets meer beveiliging dan ze gewend waren, maar ach. Iets dat zo klein was, kon hij nog wel aan.

De dood, het zou eigenlijk zo vredig kunnen zijn, maar toch ook weer niet. Je wist nooit wat mensen van je gingen verlangen daar, het was onbeschrijflijk, omdat niemand er ooit van was teruggekeerd. Natuurlijk, Eurydice en Orpheus was het bijna gelukt, maar de mens was van nature stom en hij vertrouwde het niet, alleen om zijn geliefde opnieuw te verliezen. Waarom was de mensheid zo stom? Arya dacht vaak na over dat soort vragen, hoewel ze niet kon beantwoorden waarom die vragen in haar gedachten verschenen. Het was iets, vreemds. Ze had altijd al interesse gehad voor de oude Grieken en Romeinen, maar dan toch de mythen en sagen van het Griekse volk. Vroeger op school had ze ook Grieks geleerd, maar dat was ze waarschijnlijk al weer vergeten. Hier mocht je niets leren, laat staan lezen waar niemand anders bij was en lezen terwijl iemand je aanstaart, is gewoonweg onmogelijk.

De beveiliging was makkelijk te omzeilen, het was dan misschien meer beveiliging dan ze gewend waren of dan ze handig vonden, dat wilde niet zeggen dat ze dit niet konden. 'Kies een kamer.' Gromde hij Levi zachtjes toe, toen ze eenmaal binnen waren gekomen. Aiden had geen zin om lang te wachten en forceerde een van de sloten, van een van de eerste kamers die hij tegenkwam. Eenmaal binnen zag hij een meisje op het bed liggen, het leek wel alsof ze ergens naar staarde. Met langzame, bedachtzame en sluipende passen liep hij op haar af. Zachtjes knielde hij naast haar bed om haar eens goed te bekijken. Ze was beeldschoon, een groot voordeel. Zijn hand streelde een lok uit haar gezicht en dat was het moment waarop hij besloot dat hij haar mee ging nemen.

'Tim?' Ze hoorde de deur opengaan, wat niet gebruikelijk was, midden in de nacht. De vage blik in haar ogen verdween heel even toen ze keek wie het was. Een figuur, meer zag ze niet. 'Tim, je moet gaan sla-' begon ze zachtjes, maar ze zag dat het Tim niet was en de vage blik verscheen weer in haar ogen. Ze herkende deze jongeman niet en ze wist zeker dat ze hem niet kende, dus wat deed hij hier? Ze besloot het hem niet te vragen, uit angst voor wat hij zou doen. Want toen hij dichterbij kwam, zag ze zijn gespierde lichaam, de harde blik in zijn ogen en de behoedzaamheid van zijn bewegingen. Dat duidde over het algemeen op niets goeds. Mensen duidden sowieso niet op iets goeds, op een paar na. Alleen Rosa en Tim waren goed. De mensen hier waren ook niet goed, nog erger dan die jongeman voor haar kon zijn. Toen ze zijn hand voelde die een pluk haar uit haar gezicht streek, richtte ze haar blik weer op hem. Ze wist nog steeds niet wat hij hier deed en wat hij van plan was met haar, maar ze zag een kans. 'Neem me mee,' zei ze op bevelende toon. Nee, Shira ging niet veel met mensen om. Dat bleek wel weer.

Levi wachtte heel even tot Aiden verdwenen was, om daarna zelf door te lopen en een random kamer verder in de gang te kiezen. Nadat hij die open gekregen had en naar binnen gegaan was, bleef hij even staan. Het was donker in deze kamer, alsof het hier nog dieper in de nacht was dan buiten. Niet dat het hem verontrustte, hij was een vriend van de nacht. Toen zijn ogen eenmaal aan het duister gewend waren, kon hij de figuur op het bed onderscheiden van de rest in de kamer. Een meisje, vrij tenger. Ze sliep niet, dat was wel duidelijk. Niemand slaapt in die houding, niemand. Geruisloos zette hij nog wat stappen de kamer in, om nu ook een mooie botstructuur te kunnen onderscheiden en een ketting die haar enkel sierde, hoewel hij haar tegelijkertijd vastketende aan de kamer. Dat zou nog een leuke klus worden. Een hele leuke klus. Nou ja, hij kon het wel aan. Zolang zij maar meewerkte, of hij haar bewusteloos kon slaan. Dan kon hij haar rustig losmaken en meenemen. Welke maniak sluit meisjes op in een kamer, met een ketting om ze daar te houden? Wat was dit voor een plaats?

Meteen was Arya terug in de wereld waar ze werkelijk hoorde te zijn, iemand was net haar kamer binnen gekomen en daar hield ze niet van. Meestal werd je na acht uur wel met rust gelaten, of er moest iets heel ergs gebeurd zijn. Het was al een keer eerder voor gekomen dat ze ergens in de nacht haar uit bed hadden gehaald, toen hadden ze haar net zo lang zweepslagen gegeven totdat ze bekende. Ze wist niet eens wat ze moest bekennen, maar ze had het wel gezegd. Ze had gehuild dat ze het had gedaan, wat haar nog meer straf opleverde. Nee, als ze midden in de nacht kwamen, dan kon je beter heel diep in slaap zijn, of dood. Zelfs de dood was beter geweest dan die zweepslagen. Trillend kroop ze in de hoek van haar bed, tot ze de muur tegen haar rug aan voelde. Angstig keek ze naar de gestalte voor haar. Hij was duidelijk gespierd, té gespierd naar haar mening, want met spieren deed je iemand pijn. Zijn gezicht lag gehuld in schaduwen, alsof hij zo uit het duister kwam. Haar ogen waren vergroot en een angstige blik was op hem gericht, die ze ook weer snel afwendde, want misschien zou hij boos worden. 'Wie.. wie ben jij?' Haar stem trilde, net als de rest van haar lichaam. Arya had een van haar angstige buien, een bui die straks wel weer over zou zijn, maar nu nog niet.

'Neem me mee,' Verbaasd trok Aiden een wenkbrauw op, gaf ze hem nou echt een bevel? Nou, dan had hij tenminste al iets om haar af te leren, want zo ging hun ''relatie'' niet werken. Hun ''relatie'' ging sowieso bestaan uit zijn plezier en haar pijn, maar daar hoefde hij geen grote mond bij. Nee, een grote mond was nergens voor nodig. 'Rustig maar lieverd, we hebben je hier zo weg. Houd jezelf een beetje kalm, oké?' Hij had een vriendelijke stem opgezet, alsof hij haar echt wilde helpen, wat natuurlijk niet zo was. Echter, zo was het veel makkelijker om het meisje mee te krijgen en hij kon ook nog eens haar reacties op dingen bestuderen. Bovendien, was het wel heel leuk om haar dan later te laten weten dat hij helemaal niet zo erg was. Ach, hij leerde het haar nog wel af. De ketting die om haar heen zat, maakte hij makkelijk los door een pincet en ijzerdraad te gebruiken. Dat liet al maar weer zien hoe goed de beveiliging hier was, als het zo makkelijk was om dat los te krijgen. Niet dat het voor hem iets uitmaakte, hij vond het eerlijk gezegd wel handig dat alles zo makkelijk ging.

Na die geruststellende woorden zakte ze weer ontspannen terug op het bed, om weer vaag naar het plafond te staren. Hoewel de man er een beetje gevaarlijk uitzag, was hij heel vriendelijk voor haar en daarom ontspande ze weer. Hij ging haar hier weghalen en daar was ze blij mee. 'Mogen Tim en Rosa ook mee?' vroeg ze, met een glimlachje. Haar voet was nu los, wat eigenlijk wel raar aanvoelde. Ze trok haar been naar zich toe en kwam overeind, om in kleermakerszit op haar bed te gaan zitten. 'Ze zijn heel lief, het zijn mijn beste vrienden.' Opnieuw glimlachte ze, met een lichtelijke vage blik in haar ogen.
Shira lag achter op haar leeftijd. Door haar weinige contact met echte leeftijdsgenoten, was ze blijven hangen op het niveau dat ze gewend was. Kinderlijk, onschuldig. Nou ja, dat merkte je op dit moment wel. Kinderlijk draaide ze een vinger rond haar haar en daarna kwam ze lenig overeind, waardoor haar jaren ballettraining zichtbaar werden. Vrolijk sprong ze van haar bed af, waarna ze makkelijk met twee voeten landde en op gelijke hoogte stond met de jongeman. Nou ja, ze was misschien iets kleiner dan hem en een stukje tengerder, maar dat maakte haar helemaal niets uit.

'Je redding,' zei Levi, lichtelijk sarcastisch, hoewel hij lichtjes glimlachte. Dit meisje, met haar mooie botstructuur, lange haren en heldere stem, was doodsbang voor hem. Waarschijnlijk doordat zijn gezicht in schaduwen gehuld was en hij dus niet goed zichtbaar was. Of wat dan ook. Hij liep wat dichter naar haar toe, maar hield toch nog afstand. Hoewel Levi geen mensenkenner was, wist hij wel wat hij moest doen om geen vuisten in zijn gezicht te krijgen. 'Als jij je even stil houdt, maak ik je voet los en dan neem ik je mee hiervandaan, is dat goed?' vroeg hij, op een vriendelijke, bezorgde toon. Prachtig toneelspel, al zei hij het zelf. Nou ja, hij dacht het. In ieder geval hoopte hij dat het goed genoeg was, aangezien hij niet voor niets moeite in dit meisje wilde steken. Hij was nu zo dichtbij dat hij de angst in haar ogen kon zien, dus zij moest zijn gezicht nu ook kunnen zien.

'Je redding,' Arya was dan misschien bang en volgens sommigen niet helemaal goed in haar hoofd, dom was ze niet. Ze kon de sarcastische ondertoon moeiteloos analyseren en wist dat hij helemaal geen goede dingen met haar voor had. Zelfs de woorden die hij daarna sprak, over het weghalen, zouden haar niet aanzetten tot een andere mening. Zachtjes schudde ze haar hoofd, ze was nog steeds bang, maar onder die angst zat koppigheid. Ze had buien dat ze bang, vrolijk of extreem verdrietig was, maar altijd zat die heldere koppigheid eronder. Arya deed nooit wat mensen van haar vroegen, wilden en zelfs niet als ze het eisten. Het was gewoon onnatuurlijk voor haar om naar iemand te luisteren. Bovendien, was het nog steeds midden in de nacht, dus hij kon helemaal niet goed zijn, dat had ze al gemerkt andere keren dat ze 's nachts was gehaald en dat wilde ze niet nog een keertje. 'N-nee, ga weg.' Nog steeds trilde haar stem, maar ze keek hem wel weer aan en bood hem weerstand, al was haar weerstand heel erg zwak. Nou, weerstand was weerstand. Ze zou niet doen wat de onbekende man, hier voor haar, zei dat hij wilde of dat ze moest doen, zeker niet nu ze ook zijn gezicht kon zien. Aan de blik in z'n ogen kan Arya zien dat het een meedogenloze man was, zo eentje die je liever niet tegen kwam.

'Mogen Tim en Rosa ook mee? zijn heel lief, het zijn mijn beste vrienden.' Heel even was Aiden stomverbaasd, er was werkelijk niemand ander hier, zou ze dat niet door hebben? Pas op dat moment sprong het lichtje in zijn bovenkamer aan, natuurlijk, een gekkenhuis. Of in ieder geval, zoiets. Bijna begon hij zichzelf uit te lachen, zichzelf en Levi natuurlijk, eens zien met wat ze allebei naar buiten zouden komen. 'Natuurlijk, maar dan moeten jullie alle drie wel heel stil zijn en pas praten als ik zeg dat het veilig is, oké?' Hij keek haar glimlachend, vriendelijk aan en deed zijn vinger voor z'n mond, duidend dat ze echt stil moest zijn. Nou, hij had in ieder geval nog een gek die geloofde dat hij goede bedoelingen had. Eens zien hoe dat Levi zou vergaan, misschien zou hij met nog wel iets ergers komen. Aiden moest bijna al weer lachen, maar hield zich in, zich bedenkend dat Levi misschien ook nog niet doorhad waar ze waren. Dat kon nog wel eens interessant worden.

Haar niveau zat op dat van een.. Nou ja, een tienjarige? Jonger? Het maakte niet uit, want ze luisterde naar zijn woorden en knikte serieus. 'Ze zullen heel stil zijn,' zei ze zachtjes, waarna ze haar vinger over haar lippen legde en keek naar de muur tegenover haar. Daar stonden Tim en Rosa, beiden niet heel gelukkig. Even fronste Shira, maar ze negeerde het. Haar vrienden waren het wel vaker niet met haar beslissingen eens, maar ze was nu achttien jaar oud en kon heus wel zelf bedenken wat goed was en wat niet. Ze was al gestopt met dansen, ze zou niet alweer naar hun luisteren. Deze jongeman was vriendelijk tegen haar en zou haar hiervandaan halen, dat was genoeg. 'Jullie moeten stil zijn,' zei ze, tegen de muur. Rosa keek nukkig en Tim keek een beetje nerveus, maar beiden waren ze in ieder geval stil. Ze konden vertrekken, want Shira had zich niet omgekleed toen ze in bed was gaan liggen. Zelfs als ze een pyjama aangehad had, had het haar trouwens niets kunnen schelen. Ze had er alsnog vandoor willen gaan, gewoon weg. Hiervandaan. Dit was niet waar ze thuishoorde. Sowieso niet, alles was beter. Een vriendelijke jongeman was het beste.

Koppig. Vechtlust. De woorden schoten snel door hem heen en het verontrustte hem niet. Meiden die vochten waren een stuk interessanter dan bange kindjes. 'Rustig maar, ik beloof je dat ik niets doe.' Hoewel het niet overduidelijk was, kon Levi toch zien dat er iets mis was. Wat precies, dat wist hij niet. Maar als hij hier nog langer bleef, zou hij er vanzelf achter komen. 'Als het hier zo erg is, is alles toch beter dan hier zijn?' Hij keek haar vragend aan, legde zijn hand al op de ketting waar ze mee vast zat. Hij deed zijn best, echt waar. Vriendelijk zijn was niet zijn sterkste kant en hij vond dat hij het heel behoorlijk deed. Meer dan behoorlijk. Als ze zo doorging, zou hij zijn zelfbeheersing alsnog verliezen en dan zou hij haar sowieso meenemen, of ze wilde of niet. Ze had eigenlijk niet eens een keuze. Ja, tussen bewusteloos of vrijwillig meegaan.

'Rustig maar, ik beloof je dat ik niets doe. Als het hier zo erg is, is alles toch beter dan hier zijn?' Haar bange bui was in een oogopslag over, hoezo stemmingwisselingen, en ze keek hem schuw aan. 'Jij ziet er anders ook niet heel vriendelijk uit, hoewel je het met toneelspel probeert te verbergen.' Haar woorden gingen als een zweep door de kamer en toen hij met zijn hand bij de ketting was, probeerde ze haar voet terug te trekken. Natuurlijk ging dat niet zomaar want hij zat wast, maar ze kon hem in ieder geval een stukje terugtrekken. 'Laat me met rust, ga gewoon weg. Je weet niet eens waar je bent.' Arya had op dit soort momenten veel mensenkennis en had gezien dat hij niet precies wist waar hij was. Zou hij weten dat hij in een gekkenhuis was gestrand? Vast niet, maar daar kwam hij ooit nog wel eens achter. Ooit.

Nou, het was in ieder geval iets dat ze zelf ook stil was, dat maakte het een stuk makkelijker. Zachtjes pakte hij haar hand vast en trok haar mee naar de deur, om die open te doen en daarna weer achter hen te sluiten. Eenmaal buiten de deur, moest hij natuurlijk weer op Levi gaan wachten en hij wist niet welke kamer de andere man binnen was gegaan. Zuchtend leunde hij tegen de muur, nog steeds de hand van het meisje vasthoudend. 'We moeten heel even wachten op een vriend van mij, maar geen zorgen, ik krijg je hier echt weg.' Fluisterde hij lief in haar oor, waarna hij er een zacht kusje op drukte. Als ze in het gekkenhuis zat, dan was hij wel benieuwd hoe ze op dit soort dingen zou reageren.

Ze knikte, om even in zijn hand te knijpen en hem te volgen. Achter haar liepen Rosa en Tim, die zouden wel jaloers zijn op haar, omdat zij wel aandacht kreeg, maar zij niet. Ze glimlachte, volgde hem de gang op en bleef daar staan, omdat hij nog niet wegging. Het was donker op de gang en haar blik gleed over de muren, die half verborgen gingen in de schaduwen. Daardoor merkte ze niet dat zijn lippen zo dicht bij haar oor kwamen en ze schrok eventjes van zijn stem, maar meer ook niet. Wel keek ze hem met een scheve blik aan nadat ze zijn lippen op haar oor gevoeld had. Ze wilde vragen waar hij mee bezig was, maar deed het niet. In plaats daarvan keek ze naar Rosa en Tim, die beiden nog ongelukkiger leken dan net. Op dit soort momenten stuurde ze ze meestal weg, maar als ze dat nu deed, zouden ze waarschijnlijk niet meer terugkomen en dat wilde ze vermijden. Dus besloot ze maar dichter tegen de jongeman aan te gaan staan, zodat Rosa en Tim zouden zien dat het een aardige man was, die haar alleen maar wilde helpen.

'Als je je stem niet dempt, komen de gemene mensen je halen,' siste hij zachtjes. Ze sprak veel te hard, veel en veel te hard. Als ze zo door ging kwam er inderdaad iemand kijken, dan was zijn kans verspeeld. Want hoewel ze hem toch niet zouden vangen, zou hij toch graag met een prijs naar huis gaan. Wat was dit voor een raar iets?
Plotseling schoot het hem te binnen en hij moest een grijns onderdrukken. 'En of ik weet waar ik ben, gekke meid,' zei hij. Ditmaal oprecht. Ze was gek, dat moest wel. Anders zou ze hier niet zitten. 'Waarom kom je niet met me mee, dan voorkom je moeilijkheden.' Met een neutraal gezicht verwijderde hij de ketenen, die zo los waren dat hij ze bijna met blote handen los had kunnen trekken.

'Als je je stem niet dempt, komen de gemene mensen je halen,' Hoe durfde hij. 'Nee, dan komen ze jou halen want ik doe op dit moment niets verkeerd.' Siste ze op precies dezelfde toon terug. Wat hij kon, kon zij ook. En beter. Nou misschien kon ze niet alles beter, want haar lichaam was overduidelijk niet zo gespierd als dat van hem en hij zag er ook veel gemener uit, maar met woorden kon ze het zeker weten wel beter. Dat moest even duidelijk zijn. 'En of ik weet waar ik ben, gekke meid, Waarom kom je niet met me mee, dan voorkom je moeilijkheden.' Gek? Noemde hij haar nou net gek? Dat ze hier zat, wilde niet zeggen dat ze gek was. Wat een opgeblazen, arrogante blaaskaak. 'Ik ga in ieder geval niet mee met een arrogante klootzak, dat je het even weet.' Meteen toen hij de ketting om haar enkel had losgekregen, trok ze haar been naar zich toe en keek hem boos, vals en arrogant tegelijk aan. Best knap eigenlijk dat ze dat kon, maar daar ging het niet om. Het ging om het feit dat ze eigenlijk wel bang van hem was en dus niet met hem mee wilde, wat hij ook zou willen.

Ze schrok van hem, maar deed niets. O, hij hield nu al van het meisje dat hij uit de kamer had geplukt. Ze snapte er niets van en toch deed ze wat hij wilde. Als Levi nou gewoon eens zou komen, dan hoefde hij ook geen moeite te doen met het wachten hier, want dalijk zou ze al weer weg willen. Niet dat ze daar dan iets over te zeggen zou hebben, maar het ging om het idee dat hij nog even de vriendelijke, aardige jongeman moest spelen, iets wat hij totaal niet was. Toch vond hij dat hij het best goed deed, hoewel hij meteen met dat stomme toneelspel zou stoppen, meteen als ze ver genoeg weg waren en haar gegil door niemand meer gehoord zou worden. Haar gegil, hij verheugde zich nu al op haar pijn. Pijn die zij nog niet eens aan zag komen, maar hij wist dat het ging gebeuren. Hij wist zelfs al wat hij als eerste ging doen, hoewel het lastig zou zijn om het geloofwaardig te maken. Hij moest iets met die Tim en Rosa doen, proberen haar te laten geloven dat hij hen vermoord had. Ja, dat zou een perfect scenario zijn.

'Komt je vriend snel?' vroeg ze, waarna ze weer dromerig naar de muren keek. Het duurde nu al aardig lang, voor haar gevoel. Ze wilde de buitenlucht weer proeven en muziek horen. Ze wilde weer dansen, ze wilde weer vrij zijn. Tim en Rosa zouden snel genoeg merken dat er niets aan de hand was, hoewel ze nu wantrouwend deden. Tim en Rosa... Snel keek ze op, naar de plek waar ze net nog stonden. Weg. Ze waren weg, niet meer aanwezig. Even schoot er een rilling over haar ruggengraat, maar ze negeerde het. Ze negeerde het nare gevoel dat tevoorschijn kwam toen ze merkte dat Tim en Rosa weg waren. 'Ze spelen verstoppertje,' mompelde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de jongeman die naast haar stond. Ze zouden zo wel weer komen, daar was Shira zeker van. Heel zeker. Ze zouden zo weer terugkomen en dan zouden ze gaan, een vrij leven tegemoet.

'Fine, dan doen we het op mijn manier,' zuchtte hij vermoeid, waarna hij naar het kind toeliep, haar een klap voor haar hoofd verkocht die haar wel even moest versuffen en haar daarna optilde van het bed en over zijn schouder gooide. Kon het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Nu verliet hij snel de kamer, sloot de deur weer en liep terug naar Aiden, die met een tenger meisje naast zich stond te wachten. Zo te zien had hij meer geluk gehad dan Levi, want dit meisje leek heel graag mee te willen. Of hij had gewoon niet de hele waarheid verteld, wat Levi waarschijnlijker leek. Ach ja, ze waren nu allemaal bij elkaar, dus konden ze gaan. 'Aiden, wegwezen uit dit gekkenhuis,' mompelde hij zachtjes. Gekkenhuis... In dit geval was het letterlijk, maar ook figuurlijk op te vatten. Hoe enig was het niet.

'Fine, dan doen we het op mijn manier,' Voordat ze ook maar kon reageren, wat ze wel wilde, kreeg ze een enorme klap op d'r hoofd en versuft zakte ze onderuit. Oké, die had ze niet zien aankomen, daar was ze toch even niet snel genoeg voor geweest. Haar lichaam was slap, eigenlijk ontspannen maar ze noemde het slap, toen de man haar optilde en over z'n schouder gooide. 'Hier krijg je spijt van.' Mompelde het meisje. Of het verstaanbaar was? Ze had geen idee, ze dacht van wel, maar daar zou ze nog wel achter komen, mits hij op haar ging reageren. Ze probeerde haar lichaam te bewegen, probeerde zo te kronkelen dat hij haar wel los zou moeten laten, maar het enige wat gebeurde was dat er een zwak gekreun over haar lippen kwam. Waarom sloeg hij zo hard? Het was oneerlijk om als man je spieren tegen een tenger, verzwakt meisje te gebruiken. Hij had ook iets minder hard kunnen slaan en dat had hetzelfde effect gehad, nouja niet helemaal, maar toch. Dit vond ze laf. 'Lafaard.' Mompelde ze er nog achteraan, maar dit keer wel zo hard dat hij het kon horen en verstaan.

'Komt je vriend snel?' Aiden mompelde heel zachtjes iets wat leek op dat Levi maar snel moest komen, anders ging hij ervandoor, maar Levi kwam al uit één van de kamers gelopen met een meisje over z'n schouder, dus ze konden vertrekken. 'Daar is hij al, kom je mee? En vergeet niet, ssst.' Hij legde nogmaals zijn vinger op z'n lippen, waarna hij haar zachtjes meetrok, haar hand niet loslatend. Binnen mum van tijd waren ze buiten, kwamen langs de bewakers en kwamen bij de muur. Het zou een stuk lastiger worden om daar overheen te komen met het meisje erbij. Dan moest hij haar maar tillen. Zonder iets te zeggen, daar had hij namelijk geen zin in, tilde hij het meisje voorzichtig over z'n schouder. 'Houd je vast.' Mompelde hij, waarna Aiden zonder moeite de muur op begon te klimmen, ervan uitgaand dat Levi toch wel zou volgen.

Ze hield haar hoofd even schuin toen ze zag wie eraan kwam. Nou ja, ze kende de gespierde man die eraan kwam niet, maar het meisje dat over zijn schouder hing herkende ze wel. Arya, het kind met de stemmingswisselingen. Tim en Rosa mochten Arya niet en ook Shira koesterde een goed verborgen angst voor het meisje, omdat zij van het ene op het andere moment van stemming kon wisselen. Niet dat ze er iets over zei, ze had beloofd stil te zijn en dat was ze nu dus ook weer. Snel volgde ze hem, heel even vergetend dat haar vrienden niet meer in de buurt waren. Ze zouden zo wel komen, dat wist ze zeker. Ze lieten haar nooit in de steek, dus nu ook niet. Voordat ze het doorhad, waren ze bij de muur die het terrein omringde en haar tot nu toe altijd tegen gehouden had, maar ze voelde hoe haar voeten loskwamen van de grond en ineens lag ze over de schouders van de jongeman, die moeiteloos tegen de muur op begon te klimmen. Zie je nu wel, Rosa? Het is een vriendelijke man. Timmie, ik had wel gelijk. Hij doet niets, hij wil me slechts helpen.

Hij lachte zachtjes, zo zacht dat het bijna onhoorbaar was bij het horen van haar woorden. Ze maakte hem niet eens boos, het was duidelijk dat ze het onderspit zou delven, sowieso. Hij liep geruisloos achter Aiden aan, die een meisje had dat blijkbaar een stuk makkelijker mee te krijgen was, omdat ze hand in hand met hem meeliep. Nou, dat had hij dan mooi voor elkaar. Niet dat het Levi heel veel uitmaakte, hij trok het meisje nog wat beter over zijn schouder, om even te wachten tot Aiden zo'n beetje over de muur was. Daarna klom hij zelf ook tegen de muur op, zonder moeite te hebben met het tegensputterende lichaam over zijn schouder. Als ze viel, was ze dood. Dat zou wel jammer zijn, maar ach. Dan was ze zijn zorg niet meer, dus hoefde hij zich geen zorgen over haar te maken. Het zou wel de duur van zijn plezier verkorten en hij zou de moeite voor niets gedaan hebben. Hmpf.

Ze kon niet zien waar ze heen werd gedragen, maar ze wist wel dat het niet goed ging zijn. Hij had slechte plannen met haar, ze voelde het gewoon. Waaraan ze het voelde? Werkelijk, ze had geen idee, maar ze voelde het. Misschien aan het feit dat hij haar midden in de nacht half bewusteloos sloeg en mee probeerde te nemen. Niet dat ze er iets tegen ging doen, bijna alles was beter dan hier blijven en zodra ze weer hersteld was, dan kon ze misschien proberen om ervandoor te gaan. Misschien. Ze had de spieren van de man waar ze op lag al gezien en dat was beangstigend, niet iets waar ze echt mee in aanraking wilde komen. Het moment dat ze opeens de grond ook onder zijn voeten zag verdwijnen, omdat hij aan het klimmen was, verkrampte haar gehele lichaam. Oh god, wat was hij aan het doen? Wilde hij dood? Trillend en met vergrote ogen van angst lag ze op zijn rug, ze maakte geen enkele beweging meer. Zeker niet omdat ze ook nog eens hoogtevrees had, wat een perfecte combinatie.

Aiden deed niet echt moeite om het rustig aan of zachtjes te doen voor het meisje op z'n rug. Ze zou er dan ook snel genoeg achter komen dat hij helemaal niet zo aardig was. Jammer dan, daar moest ze mee leren leven. Eenmaal boven op de muur, sprong hij lichtvoetend naar beneden en landde een beetje door zijn knieën gezakt, hij had namelijk geen zin om die te breken. Hij liet het meisje gewoon over zijn schouder hangen, waarna hij naar het busje liep waarmee Levi en hij gekomen waren. Het busje was goed afgeschermd, dus niemand had het gezien. Hij opende de klep en liep naar binnen, zette het meisje op de grond en maakte haar beide handen vast in ijzeren ringen die stevig aan de auto waren vastgemaakt. 'Lief zijn.' Gromde hij, waarna hij een aai over haar haren gaf en weer uitstapte, om naar de bijrijdersstoel te lopen. Hij was meestal te lui om te rijden, dus liet hij dat Levi doen.

Verbaasd liet ze zich in de auto zetten en ze wilde net vragen wat er ging gebeuren, toen hij haar handen achter haar rug vastmaakte aan de ijzeren ringen en haar een aai over haar haren gaf. Direct bekroop een onheilspellend gevoel haar, iets dat haar vertelde dat dit niet oké was. Maar wat had ze fout gedaan? Waarom moest ze vastgebonden worden? Ze snapte het niet, het was niet te begrijpen. Koppig klemde ze haar tanden op elkaar toen hij haar opdroeg lief te zijn en ze wendde haar blik af, om hem verder totaal te negeren.
Ineens voelde ze zich alleen, doordat Rosa en Tim er niet waren. Wat zij natuurlijk niet wist was dat ze terug zouden komen zo snel als ze zichzelf weer onder controle had, maar op dit moment was ze geschrokken, enthousiast en een beetje bang ineen en daardoor werden alle rare hersenkronkels uitgeschakeld. Voor nu was ze alleen en dat maakte dat een traan over haar wang rolde, hoewel ze nog steeds niet het gevoel had dat het heel ernstig was. Op instincten vertrouwen was niet iets dat ze vaker moest doen.

Nou, het was tenminste iets dat ze stil bleef liggen terwijl hij de muur beklom, dat had een stuk minder positief kunnen uitpakken. Voor hem, maar vooral voor haar. Moeiteloos bereikte hij de bovenkant van de muur en moeiteloos sprong hij er ook weer vanaf, waarbij hij slechts lichtjes door zijn knieën hoefde te buigen om niets te breken. Het was niet gracieus, maar wel zeer effectief en hij had zijn buit veilig op de grond, als je dit tenminste veilig kon noemen. Moeiteloos nam hij haar mee naar de auto, om haar achterin vast te binden, tegenover het meisje van Aiden, dat lichtelijk gestoord voor zich uitkeek. Nadat hij gecontroleerd had of de ringen goed zaten, liep hij de auto uit, sloot hij de klep en ging hij achter het stuur zitten, waarna hij de auto startte en langzaam optrok. Over een uur zouden ze hun thuisbasis bereikt hebben.

Ze had tijdens het klimmen stil gelegen op zijn rug, maar toen hij eenmaal veilig op de grond geland was, probeerde ze wel van zijn schouder af te komen. Het lukte alleen niet helemaal, zeker niet omdat ze nog steeds versuft was door de klap op haar hoofd, maar ook omdat hij haar te stevig vasthield. Het was niet eerlijk. Vals keek ze hem aan toen hij haar in het busje vastzette. Pas toen viel haar op dat Shira tegenover haar zat en verbaasd trok ze beide wenkbrauwen op. Wat moest dat kind hier? Ze was niet gewend dat iemand zich bezig hield met Shira, de meesten meden haar als de pest, wat Arya compleet begreep. Zeker met die twee nepvrienden van d'r.

Ik moet gaan, dus Aiden doet even niets.

Ze keek niet toen Arya en de andere jongeman binnenkwamen, ze keek niet toen geluid van ijzeren ringen opklonk en ze sloot haar ogen toen de laatste lichtstralen afgekapt werden door de deur, die sloot. Nog geen minuut later voelde ze hoe de wagen in beweging kwam en ze opende haar ogen weer, om, hoewel ze in het duister zat, Rosa naast haar te zien zitten, Tim aan de andere kant. Zie je wel? Ze hadden haar niet in de steek gelaten, ze was niet alleen. Ze zouden haar nooit zomaar in de steek laten. Een lachje gleed over haar lippen, maar verdween toen ze zich weer bedacht dat Arya tegenover haar zat, Arya met de stemmingswisselingen. Die wilde ze niet op haar dak krijgen, dus veegde ze de glimlach snel van haar gezicht en concentreerde ze zich op de aanwezigheid van haar vrienden, die haar geruststelden, hoewel het duidelijk was dat Rosa vond dat Shira had moeten luisteren naar hun advies, als je het nog advies kon noemen.

Hij besloot ter plekke om geen provinciale of grote wegen te nemen en sloeg af, één van de vele landweggetjes in. Het was maar goed dat hij de weg hier zo'n beetje kende, anders hadden ze nu een klein, heel klein probleempje gehad. Tijdens het rijden wierp hij even een blik op de dashboardklok, die een tijd van vijf over twee aangaf. Ze waren aardig snel geweest, hoewel Levi persoonlijk nogal wat moeite had gehad met het meisje, dus hij was vrij tevreden over deze actie. Snel sloeg hij nog een andere weg in, deels om de meiden achterin te desoriënteren, als ze al een idee hadden van waar ze precies waren.

Hij had ook echt nog nooit gehoord van rustig rijden, dat was wel weer duidelijk. Arya ergerde zich kapot aan de rijstijl van de man die de wagen bestuurde, maar ze zei er niets over. Soms kon ze zichzelf wel inhouden, het was alleen lastiger dan dat andere mensen dachten. Zij snapten niet dat je je eigen emoties niet onder controle kon houden, dat ging nog wat worden tussen die man en haarzelf. Hij wist niet precies waarom ze in het gekkenhuis zat en kon dus ook niet zeker weten van haar stemmingswisselingen en dat ze in zichzelf verzonk. Niet dat hij er niet snel achter zou komen, maar dat was iets waar ze dan wel angst voor had. Ze was het gewend dat mensen haar vreemd vonden, maar als zij opeens stemmingswisselingen ging hebben en hi j was erbij, dan kon dat nog wel eens slecht uitpakken. Net als in al die Griekse mythen, daar was op een of andere manier ook altijd het meisje het slachtoffer.
Aiden had geen verdere aandacht besteedt aan de meisjes. Waarom zou hij ook? Die zaten toch alleen maar achterin, vastgebonden en konden niets. Helemaal niets. Ach, zo hulpeloos, bijna kreeg hij medelijden met ze. Bijna. Ergens vond hij het raar dat dit het eerste slachtoffer zou zijn die op het begin al gek zou zijn, in plaats van dat hij ze langzamerhand tot waanzin dreef. Dat was vreemd, maar wel een uitdaging. Misschien kon hij proberen om haar nog erger te krijgen, haar te laten sterven van waanzin. Dat zou leuk zijn. Toch moest hij eerst iets gaan bedenken met die onzichtbare vriendjes van haar. Hoe kon hij haar zover krijgen om te geloven dat ze dood waren? Dat wist hij nog niet en dat ergerde hem verschrikkelijk. Uiteindelijk zag hij hun huis al aankomen en een lichte grijns verscheen op z’n gezicht, het plezier ging beginnen.

Ze had haar ogen gesloten, luisterde naar de rustige ademhalingen van haar twee vrienden en had bijna geen last van de woeste rijstijl van de bestuurder. Bijna. Dat was ook de reden dat ze er totaal geen problemen mee had dat de auto uiteindelijk stopteen de motor afgezet werd, hoewel het ook weer betekende dat ze op plaats van bestemming waren. Ze moest zo maar aan de jongeman vragen of ze niet gewoon naar huis kon, ze miste haar... Nee. Ze had niet eens familie om naar terug te gaan. Maar ze wilde weer vrij zijn, opnieuw beginnen. Dus ze hoopte maar dat de jongeman dat begreep en haar daarmee kon helpen. Hij had haar immers ook al uit het gekkenhuis gehaald, hoewel de mensen die er werkten het prefereerden hem een 'speciale kliniek' te noemen. Niemand die dat herhaalde, natuurlijk. Zelfs Tim en Rosa niet, zelfs zij waren het niet met de naam eens. Gekkenhuis. Maar ze was niet gek. Ze was niet gek.

De motor zette hij af, handrem erop en hij liep de auto uit. Eerst gooide hij de deur open, zodat hij zijn prooi makkelijk mee naar binnen kon nemen, daarna liep hij naar de achterklep en opende deze, om beide meisjes te zien zitten. Het ene meisje leek bijna in trance, met gesloten ogen en een vrij vredige uitdrukking op haar gezicht, het andere meisje had nog steeds een harde blik op haar gezicht. Interessant. Heel interessant, maar hij zou die blik nog wel van haar gezicht afvegen. Met een neutrale, doch koude blik op zijn gezicht liep hij naar haar toe, maakte haar handen los en hij trok haar overeind, want hoewel ze wel weer iets beter bij kennis leek, was ze nog niet honderd procent. Nou ja, honderd procent zou ze nooit worden, als ze in een gekkenhuis gewoond had.

Arya was uitermate blij toen ze merkte dat de bestuurder gestopt was, maar die vreugde was van korte duur want al snel opende hij de deuren van het busje en trok haar overeind. Een blik van angst, woede en koppigheid richtte ze op hem terwijl ze probeerde zichzelf los te trekken, maar hij was nog steeds te sterk voor haar. Hoe vaak zou ze nog gaan proberen zichzelf los te krijgen uit zijn greep, om daarna te constanteren dat hij nog steeds te sterk was? Vast heel vaak, dat was één ding dat zeker was, hoewel ze dat juist niet zeker wilde hebben. 'Wat moet je nou van me.' Gromde ze hem toe, nog steeds zat haar stemming in boosheid. Dat was eigenlijk al heel wat, want meestal was haar stemming allang weer gewisseld.

Eenmaal toen Levi de auto had stilgezet en was uitgestapt, stapte Aiden ook uit en sloeg de deur achter zich dicht. Levi had zijn pleziertje al uit de auto, dus hij had alle tijd voor het meisje. 'Luister eens, ik ga je losmaken, maar dan mogen Rosa en Tim niet mee naar binnen. Zij zijn heel stout, ze werken met de gemene mensen, daarom wilden ze dat je daar bleef.' Het was maar een gok in het wilde weg, maar het zou best eens kunnen kloppen wat hij zei. Als die ''vrienden'' van haar een deel van haar instinct waren, dan was het bijna zeker dat minstens een van die twee niet wilde dat het meisje met hem mee ging. Ugh, hij dacht na over dingen waar hij helemaal niet over na wilde denken, gekkenwerk dit. Letterlijk.

Geschrokken keek ze op, opende ze haar ogen en de beelden van Rosa en Tim naast haar verdwenen, ineens waren ze weg. Ze had ze niet weg horen gaan, waar waren ze? Waar waren ze? Eerst hoorde ze, door haar woest bonkende hart, bijna niets van wat hij zei. Toch drong het tot haar door en met een verbaasde blik keek ze naar de jongeman, wier gezicht een stuk minder vriendelijk leek dan eerst. 'Ro.. Ro... Rosa wilde me tegenhouden,' fluisterde ze zachtjes, waarna haar vage blik naar de verte keek. 'En.. en... Tim..' Haar stem bibberde, waarna ze dichtklapte. Nee. Ze zou niets meer zeggen, dat was het niet waard. Ze wilde niet geloven dat haar twee beste vrienden haar verraden hadden, want dat kon niet. Ze waren er altijd voor haar geweest, waren altijd trouw aan haar geweest. Ze zouden haar nooit verraden. Zachtjes beet ze op haar lip, want ze wilde wel losgemaakt worden. Haar handen deden pijn. 'Maak je me alsjeblieft los?' Ze richtte haar ogen, die uitzonderlijk groot waren geworden van de verbazing, op de jongeman en keek deze lichtelijk smekend aan.

'Wat zou ik niet van jou moeten?' vroeg hij met een zijdezachte stem, om haar daarna zonder verder nog te treuzelen mee naar binnen te nemen, de donkere gang van het huis door, de woonkamer in en daarna naar een kelderdeur, die hij opende om daarna de trap af te lopen. Hierbeneden was duisternis en alleen als je wist waar alles lag, zou je het kunnen vinden. Hij wist waar alles was, dus hij kon het gebruiken. Zij was... Machteloos. Ja, zo kon je het wel noemen. Ze was pure machteloosheid op dit moment en dat wilde hij nog even zo houden, om haar daarna weer een klein beetje macht te geven. Breken, opbouwen en weer opnieuw afbreken.

'Wat zou ik niet van jou moeten?' O, daar had ze wel antwoord op. 'Een trap tegen je muil aan wil je vast niet.' Siste ze hem toe, terwijl ze nog steeds probeerde uit zijn greep te komen. Haar voeten schraapten over de vloer van het huis en over de trap, alles om maar niet daar naar beneden te hoeven. Het was oneerlijk. Álles was hier gewoon oneerlijk. Verdomme, híj was oneerlijk. 'Laat me los.' Ze stonden ondertussen in de kelder en ze trapte hem hard in zijn kruis, waarna ze haar pols losgetrokken kreeg en geschrokken een paar stappen achteruit zette. Meteen zag ze haar kans en nam een spurt naar de trap toe, haar voet raakte de eerste trede al.

'Ro.. Ro... Rosa wilde me tegenhouden. En.. en... Tim..' Aiden maakte de ijzeren ketting makkelijk los en bleef op zijn hurken tegenover het angstige meisje zitten. 'Het spijt me, ze kunnen en mogen niet mee naar binnen. Ze zijn niet te vertrouwen. Ik ben bang dat ze je al die tijd hebben voorgelogen, het spijt me.' Vol nep medeleven keek hij het meisje aan. Hij zag wanhoop, paniek en ongeloof door haar ogen schieten, maar aan de andere kant geloofde ze hem wel. O hij was zo goed in toneelspelen, hij voelde zich er ook gewoon echt goed in. Niet dat hij dat nu al aan het meisje ging vertellen, nee daar had hij nog tijd zat voor.