ORPG met Sterre

'Ga je je nagels uitslaan, poesje?' Ze gromde naar hem. Ja, Arya gromde letterlijk naar de jongeman die haar een ''poesje'' durfde te noemen, moest hij haar maar geen poes noemen. Ze kon ook nog naar hem blazen, maar daar had ze nu geen zin in, dat was té voor de hand liggend. 'Een paar uur is slecht voor je, dan gaat je haar uitvallen en dat zou zonde zijn, denk je niet?' De hand door haar haren deed het hem, kon hij niet gewoon van haar afblijven? 'Waarom eigen je mijn lichaam niet meteen aan jezelf toe, het is niet dat je het niet wilt.' Snauwde ze, terwijl ze opnieuw probeerde haar polsen los te krijgen, wat verbazingwekkend genoeg nog lukte ook. Met een harde klap kwam ze op de grond terecht en toen pas snapte ze wat er gebeurd was. Door de hitte waren haar polsen zachter, gladder en dunner geworden, terwijl de boeien juist een beetje uitgezet hadden. Dit laatste getrek van haar was de druppel geweest en toen was ze er dus los van gekomen. Onschuldig glimlachte ze naar hem en haalde haar schouders op. 'Niet mijn schuld.' Mompelde ze.

Aiden slaapt.. :s

Doe anders soort van TS dinge want ik wil niet halfdode reacties posten.

Razendsnel reageerde hij op de uitbraak. Natuurlijk was het niet haar schuld, maar dat betekende niet dat hij het zo zou laten gaan. Voordat ze iets kon doen, greep hij haar bij haar keel en trok hij haar omhoog, zodat ze met haar voeten net boven de grond bungelde. Daarna vernauwde hij de polsbanden met één hand en moeiteloos maakte hij haar weer vast, zelfs met een glimlachje rond zijn lippen. 'Waar hadden we het ook al weer over? Over jouw lichaam? Maak je geen zorgen, ik krijg wat ik me toe eigen altijd, of het nou nu is of over een week. Geen zorgen. Ik krijg wat ik wil.' Hij lachte opnieuw, poeslief.

Geschrokken hapte ze naar adem toen ze onmiddellijk zijn hand om haar keel heen voelde en ook nog eens hoog de lucht in werd getild. Ze hing aan haar nek in zijn greep, met haar voeten boven de grond bungelend, waardoor ze onmiddellijk probeerde zijn hand los te krijgen. 'Waar hadden we het ook al weer over? Over jouw lichaam? Maak je geen zorgen, ik krijg wat ik me toe eigen altijd, of het nou nu is of over een week. Geen zorgen. Ik krijg wat ik wil.' Uiteindelijk hing ze weer, maar ze kreeg tenminste wel weer adem. 'Is het een spelletje om me steeds opnieuw bijna te laten stikken ofzo?' Woedend keek ze hem aan, waarna ze opnieuw probeerde haar polsen los te krijgen, iets wat haar dit keer niet lukte en grommend bleef ze het proberen.

Ja maar, hoe dan want Levi en Arya zijn nog wakker..

Levi en Arya gaan zo ook wel slapen hoor

'Het is een spelletje om jou te laten lijden,' fluisterde hij zachtjes, waarna hij een lichtelijk maniakaal lachje uitstootte en een besluit nam. 'Ga maar lekker slapen, ik spreek je morgen wel weer.' Verveeld liep hij de trap op, de kelder uit. Wat hem nu opviel, was dat hij niets gehoord had van Aiden en zijn slachtoffer. Niet dat hij zich zorgen maakte, beide heren hadden zo hun eigen manier om te genieten, angst aan te jagen. De vorige keer ook toen Aiden en Levi slachtoffers hadden. Die van Levi was in een kleine twee weken gestorven, terwijl die van Aiden nog ruim een maand als slavin had rondgelopen voordat ze uiteindelijk onbruikbaar geworden was. Zorgen maken was dus totaal niet nodig.

Die springsmiley is leuk hé

'Het is een spelletje om jou te laten lijden,' Ze siste hem een aantal scheldwoorden toe in het oud Grieks, maar hield daarna toch haar mond. Ze had hem nu net voor ezelneuker, koeienstront en nog wat van die dingen uitgescholden, ook nog ergere dingen, maar hij zou het toch niet kunnen verstaan. 'Ga maar lekker slapen, ik spreek je morgen wel weer.' Slapen? Meende hij dit serieus? 'Godverdomme, hoe kan ik zo in godsnaam slapen?!' Woedend keek ze hem aan, maar hij was al weer de kelder uit verdwenen, waardoor Arya een heel klein beetje ontspande. Ze moest toch gaan slapen, anders had ze nooit genoeg energie de volgende dag. Energie die ze nodig ging hebben. Energie die ze niet kon missen, maar misschien wel moest missen. Langzaam ontspande het meisje, maar echt slapen deed ze niet.

Hij kijkt zo droog
~~
Ze opende de volgende morgen haar ogen en was verdwaasd. Ze wist niet waar ze was, wat ze hier deed en wie er naast haar lag... In eerste instantie. Tien tellen nadenken en alles kwam weer naar boven. Van de kogel door haar been tot de man die tegen haar aan genesteld lag als een klein kind. Ze besloot niet te bewegen, deels niet omdat het nauwelijks ging met een kapotte knie, deels omdat ze nog steeds met haar ene pols vast zat aan de rand van het bed. In plaats daarvan sloot ze haar ogen weer en haalde ze een paar keer diep adem, om zichzelf voor te bereiden op deze dag. Dat had ze vroeger iedere ochtend gedaan en zou ze nu weer doen. Vooral omdat het nu harder nodig was dan vroeger, veel harder nodig. Alles hier was erger, toch? Het zou in ieder geval erger worden. En Rosa en Tim waren er nog steeds niet. Misschien kwam het inderdaad doordat de man had gezegd dat ze niet naar binnen mochten.

Hij was gaan slapen, diep gaan slapen. En toen hij de volgende dag wakker werd, had hij weer energie voor een nieuwe uitdaging, wat maar goed was ook. Het meisje in de kelder was nu eenmaal een uitdaging, hoewel ze uiteindelijk zou buigen voor zijn wil en zich over zou geven. Tot die tijd kon hij een heerlijk spel met haar spelen, een spel dat uiteindelijk door hem gewonnen zou worden. Maar eerst ontbijten, want zonder een stevige maaltijd aan het begin van de dag, zou een goede nachtrust niet voldoende zijn om hem op de been te houden. Dus liep hij naar de keuken en merkte hij dat Aiden nog boven was, dus kon hij rustig een boterham smeren.

Langzaam, tergend langzaam gingen haar ogen open. Waar was ze? Wat gebeurde er? Waarom kon ze haar armen niet bewegen? Waarom voelde haar lichaam zo slap? Die en nog veel en veel meer vragen spookten door haar hoofd, wat was hier in godsnaam aan de hand? Totdat alles opeens met een rotgang weer terug kwam en ze ook besefte dat ze nog steeds naakt was. Ze was naakt en die gast zou dalijk weer terugkomen. Onmiddellijk begon ze te kronkelen en probeerde haar polsen los te krijgen, maar ze had er niet eens genoeg energie voor. Ze had gewoon geen energie over. Ja, wat krijg je ook als je de hele nacht aan verschrikkelijk pijnlijke kettingen hangt en je lichaam al je energie gebruikt om in een diepe nachtrust te blijven, hoewel zelfs dat niet heel goed gelukt was, want ze had vrij onrustig geslapen.

Dwaas opende Aiden z'n ogen, om daarna te beseffen dat hij nog steeds het lichaam van het meisje in zijn armen hield. Het voelde een beetje slap aan, maar dat was waarschijnlijk omdat ze niet durfde te bewegen en het ook nog eens amper kon. Wat jammer nou. Hij drukte zacht een kus in haar nek en kwam toen overeind. 'Lekker geslapen?' Het was eigenlijk op een nog best normale toon, zolang zij, als zijn slavin, deed wat hij wilde, dan was hij nog niet eens zo slecht. Dat liet hij haar nog wel merken, maar eerst zouden ze dalijk gaan ontbijten, Aiden stierf van de honger en dat was niets voor hem. Eten, dát was wat hij wilde.

Zijn lippen raakte de gevoelige huid die hij gisteren nog geïnkt had en ze opende haar ogen, waarna ze zich iets omhoog werkte en maar besloot te knikken. Hoe lang had ze nu niet meer gesproken? Niet zo lang, maar het voelde als een hel. Normaal gesproken praatte ze uren met Tim en Rosa, maar nu was er geen reden tot spreken. Ze haalde even adem en probeerde haar ene been te bewegen, wat prima ging en ze verschoof hem zo dat ze iets gemakkelijker zat/lag. Haar andere been durfde ze niet eens te bekijken, laat staan bewegen. Oh ja, en ze was vrijwel naakt. Wat een prachtig begin van haar dag. Nou ja, hij had eigenlijk nog niets gedaan, dus zo erg was het nog niet. Nog niet. Het had nog erger gekund, vele malen. Vooral omdat ze geen scherpe tong had, was ze waarschijnlijk nog grotendeels onbeschadigd. Arya, die wel een scherpe tong had, zou het waarschijnlijk stukken zwaarder hebben.

Hij besloot niet te lang te treuzelen met zijn ontbijt, maar liep direct de kelder in, waar het zwaar verzwakte lichaam van het meisje nog hing. Hij tilde haar hoofd op en dwong haar daarmee recht in zijn ogen te kijken. 'En nu mag je me vertellen wat je naam is, want die vraag heb je nu al lang genoeg ontweken,' zei hij zachtjes, zonder echte dreiging in zijn toon. Het zou niet lang meer duren en hij zou haar los kunnen maken, want haar lichaam had vrij rap het stadium van vermoeidheid bereikt. Zelfs een nacht slapen was dan niet genoeg om haar weer te herstellen, misschien was het daardoor juist nog wel erger geworden. En hij? Hij genoot ervan.

Verbaasd als ze was dat hij opeens in de kelder was, knipperde ze met haar ogen toen hij haar hoofd optilde. Ze trok hem niet eens weg, daar had ze geen reden toe, bovendien had ze zo een steun. 'En nu mag je me vertellen wat je naam is, want die vraag heb je nu al lang genoeg ontweken,' Dat was het moment waarop ze dan weer wél haar hoofd wegtrok, want ze ging haar naam helemaal niet vertellen. Zeker niet aan hem, dat verdiende hij niet. Langzaam schudde ze haar hoofd, hiermee duidelijk makend dat ze niet van plan was ook maar iets te zeggen. Haar stem zou waarschijnlijk toch alleen maar schor klinken en dat klonk stom, dus dan wilde ze zeker al niet praten. Ja, het maakte haar uit hoe haar stem klonk.

Het meisje zei niets terug, wat hij haar niet kwalijk kon nemen, maar hij moest wel even iets duidelijk maken. Langzaam streelde hij door haar haren, balde opeens zijn hand tot een vuist en trok haar ruw, aan haar haren, omhoog zodat ze rechtzat. 'Even duidelijk, als ik je iets vraag, al is het onbenullig, dan geef je antwoord. Snap je dat?' Zijn ogen boorden zich in die van haar, terwijl hij ondertussen haar haren al weer losgelaten had en zachtjes over haar kaaklijn streelde. Bovendien ging het niet per se alleen om het antwoord geven, maar ook om het juiste antwoord geven.

Haar dunne haar kreeg het in een keer zwaar te voortduren en ze knikte toen hij haar losgelaten had, waarna ze met haar hand naar haar haar ging. Haar hoofdhuid brandde en het duurde een seconde voordat ze zich bedacht dat ze opnieuw alleen had geknikt en niet geantwoord had. 'Ja,' fluisterde ze zachtjes. Ze zat nu rechtovereind met haar ene arm in een rare hoek, aangezien die nog aan de bedrand vastzat. De deken was nu van haar afgegleden en onthulde haar naakte bovenlijf, maar daar had ze nog niet eens zo veel last van. 'Dat snap ik.' Verder beet ze haar kiezen op elkaar en haalde ze een paar keer adem. Dit was niet haar favoriete manier van wakker worden, maar waarschijnlijk moest ze er maar aan leren wennen.

Opnieuw pakte hij haar hoofd, bij haar kin en dit maal drukte hij zijn nagels in haar huid. 'Geef maar gewoon antwoord, dat is een stuk makkelijker. Ik zou het ook aan dat andere meisje kunnen vragen, die weet je naam toch ook? De ene weg of de andere, het is jouw keuze.' Hij glimlachte even en trok met zijn nagel een kras over haar huid, waarna hij rustig afwachtte. Een antwoord zou hij sowieso wel krijgen, goedschiks of kwaadschiks. En eigenlijk hoopte hij dat hij het kwaadschiks mocht doen, aangezien dat een stuk interessanter zou zijn dan het lieve gedoe.

'Geef maar gewoon antwoord, dat is een stuk makkelijker. Ik zou het ook aan dat andere meisje kunnen vragen, die weet je naam toch ook? De ene weg of de andere, het is jouw keuze.' Opnieuw had hij haar kin vast en dit keer kreeg ze haar hoofd niet los uit zijn greep. 'Wacht, Shira?' Een sarcastisch lachje rolde over haar lippen. 'Nee, bij haar krijg je echt antwoord hoor, dat kind ziet spoken.' Dat wat wel waar, Arya had nooit geweten wat die Shira precies zag, maar ze zag overduidelijk dingen, of mensen, die niet echt bestonden. Gewoon niet. Toch zou ze geen antwoord gaan geven op de vraag van de man voor haar, dat weigerde ze.

'Ja, Dat snap ik.' Brave meid. Hij stapte het bed uit en liep naar de kast, waarna hij een broek en shirt aandeed. Daarna trok hij een jurkje, van een van z'n vorige slavinnen, uit de kast en liep naar het meisje toe. 'Kleed je aan.' Mompelde hij terwijl hij het jurkje naar haar toe gooide en tegen de muur leunde. Eens zien of ze zou gehoorzamen. Pas daarna bedacht hij dat haar pols nog vastzat, dus zette hij zich van de muur af en maakte het touw los, waarna hij weer ging staan wachten. Hij zou haar misschien ook een keer duidelijk moeten maken dat hij soms nogal ongeduldig was, maar dat kwam nog wel.

Het was net een poppenjurkje. Zachtroze met rouches, tot net iets boven de knieën. Eerst was het nogal onmogelijk voor haar om dat ding aan te doen, aangezien ze vastzat, maar op het moment dat ze haar pols los had bewoog ze deze slechts heel even, om daarna het jurkje aan te trekken, over haar naakte borst. Toevallig zat het wel alsof het voor haar lichaam gemaakt was, maar overeind komen deed ze niet. Nou ja, ze stond niet op. Onder de hand zat ze wel rechtop op het bed, zelfs met twee benen die erlangs hingen, maar als ze overeind zou komen, wist ze niet precies hoe veel pijn ze precies zou lijden. Veel, waarschijnlijk en dat wilde ze zo lang mogelijk voorkomen, hoewel er een kans was dat hij haar zo zou dwingen overeind te komen, op een waarschijnlijk niet zo heel vriendelijke manier.

'Zelfs mensen die spoken zien kunnen gedwongen worden om de waarheid te vertellen,' mompelde Levi zacht. 'Maar aangezien je toch niet van plan lijkt te zijn mijn vraag te beantwoorden, gaan we door. Kleine Shira ziet spoken, wat zie jij? Daar ben ik wel benieuwd naar, dat snap je wel. Vooral na je actie van gisteren, toen je ineens zo raar begon te doen. Wat zie jij?' Hij keek haar strak aan, drukte zijn nagels nogmaals in haar kin en voelde een bloeddruppel over zijn vinger glijden, waarna hij even lachte. Na dat korte lachje richtte hij zich weer op haar ogen, boorde zijn blik in de hare.

'Zelfs mensen die spoken zien kunnen gedwongen worden om de waarheid te vertellen. Maar aangezien je toch niet van plan lijkt te zijn mijn vraag te beantwoorden, gaan we door. Kleine Shira ziet spoken, wat zie jij? Daar ben ik wel benieuwd naar, dat snap je wel. Vooral na je actie van gisteren, toen je ineens zo raar begon te doen. Wat zie jij?' Vroeg hij dat nou echt? Grapje zeker. Als hij werkelijk dacht dat ze hem dat ging vertellen, dan kon hij nog wel eens teleurgesteld worden. 'Prágmata pou touláchiston den vlépo̱ diaforetiká kai sígoura den katalavaínoun.' Ze kon goed grieks, ze kon zelfs oud grieks, maar dit deed ze in de nieuwe taal, misschien dat hij het dan ook zou verstaan, hoewel ze dat niet verwachtte.

Hij zag dat het even duurde voordat ze zichzelf aangekleed had, maar dat deerde hem nog niet zoveel. Waar hij het niet mee eens was, was het feit dat ze niet omhoog kwam, dat was niet helemaal zijn bedoeling. 'Kom.' Zijn stem was niet hard, maar ook zeker niet zacht en Aiden was ook niet van plan er iets aan te doen. Mits ze niet zou komen, dan zou ze ondervinden hoe hij haar aan haar haren de trap af kon sleuren en dat ging ze niet leuk vinden. Echt niet leuk. Hij daarentegen zou het misschien wel leuk vinden om haar pijn te horen en zien lijden, maar daar ging het even niet om.

'Dat kan ik niet,' zei ze zachtjes, waarbij ze het vermeed hem aan te kijken. Ze was al lichtelijk bang voor wat hij kon doen en die stem die hij opzette, hoewel deze niet hard was, joeg haar alsnog een lichte angst aan. Als ze nu op zou staan zou iedere stap haar pijn kosten en met iedere stap was er een grote kans dat ze door haar knie ging, waardoor ze voor altijd de kans op dansen kon vernietigen. Nee, dat wilde ze niet riskeren, hoewel ze zijn woede ook niet wilde voelen. Het leven was zo moeilijk, aan iedere keuze zaten negatieve dingen vast. Dus wachtte ze af, doodsbang hopend op een beetje gevoel. Ze wachtte af, hopend dat hij een heel klein beetje begrip kon tonen. Hoewel ze er niet op durfde te vertrouwen.

'Stil als je niets zinnigs te zeggen hebt,' gromde hij kwaad, waarna hij haar simpelweg in haar gezicht sloeg om haar het zwijgen op te leggen. Rottaal, dat Grieks. Hij had er nooit aandacht aan besteed op school en nou ja, waarom zou hij ook? Er was geen logica in te ontdekken en daarom interesseerde het hem voor geen moer. Geen moer. Hij liet haar kin los en liep ook haar blik liet hij gaan, hoewel ze zeker weten nog een aardige wraakactie kon verwachten. Nou ja, ze kreeg altijd pijn. Maakte niet uit of het wraak of plezier was, voor haar maakte het nauwelijks verschil. Misschien moest hij haar tong maar uitsnijden, dat zou interessant zijn.

'Stil als je niets zinnigs te zeggen hebt,' Ze schrok van de klap die hij haar opeens in haar gezicht gaf, maar hij liet haar daardoor wel los. En het mooiste nog, nu wist ze dat hij geen Grieks kon, dat maakte dit alles een stuk leuker. 'Pí̱ra pollá logikó na po̱, eíste akrivó̱s pára polý i̱líthios gia na katalávei af̱tó.' Hij vond het echt niet leuk dat ze grieks praatte, maar ze had wel een soort van antwoord gegeven op zijn vraag. 'Me ro̱tí̱sate ti kai apánti̱sa , tóte eímai pragmatiká polý kaló?' Ach, wat voelde ze zich nu leuk, vooral omdat ze hem hier heel erg mee kon kloten. Geweldig gewoon!

Ze bleef nog steeds zitten en daar was hij het niet mee eens, moest hij dat dan echt nog een keertje duidelijk maken? Hij had haar knieschijf al kapot geschoten, had haar getatoeëerd en vernederd doordat ze naast hem moest slapen, was het nog niet genoeg? Blijkbaar niet, maar dat kwam nog wel. 'Dat kan ik niet,' Niet, kunnen? Door die knie zeker. Nou, je kon alles, je moest meestal alleen een beetje aangespoord worden. Meteen zette hij zich af van de muur, liep naar het meisje toe en trok haar aan haar haren omhoog. 'Het maakt me niet uit wat jij denkt dat je wel of niet kunt, je moet het maar kunnen want anders sleur ik je de trap af, duidelijk?' Hij siste het vals in haar oor en keek haar daarna weer aan, met een blik die geen weigering wilde.

Even slaakte ze een schreeuw van pijn, maar daarna klemde ze haar lippen op elkaar en trok ze haar haren uit zijn greep. Prima. Als hij een slaaf wilde wier been verkeerd stond, moest hij het zelf weten. Dan was ze vast en zeker een leuker pleziertje. Ze streek de jurk glad en ging toen staan, waarbij ze zo min mogelijk haar ene been belastte. Deels omdat ze niet wist hoe veel ze aankon op dat been en deels omdat ze geen risico's wilde nemen, hoewel ze straks toch die trap af moest. 'het is helemaal duidelijk,' zei ze. Niet meer zachtjes fluisterend, maar ook niet op een heel koele toon. Slechts neutraal. Iemand die niets wilde uitlokken, maar ook geen andere intentie had met haar woorden. Ze stond.

Hij haalde een dun, vlijmscherp mesje uit zijn zak en liep naar haar toe, waarna hij haar mond opentrok en zonder erbij na te denken haar tong, die net in kronkels had moeten liggen om de woorden uit te kunnen spreken, gedeeltelijk uit haar mond te rukken. 'Als je ooit nog een woord wilt spreken, zou ik voorstellen dat in het Nederlands te doen,' gromde hij woedend, waarna hij het mesje tegen haar tong zette en een dunne snede maakte. Niet genoeg om echte schade aan te richten, maar genoeg om een waarschuwing af te geven. Een paar kleine bloeddruppels welden op uit het wondje en hij lachte. 'Ben ik duidelijk?'

'Als je ooit nog een woord wilt spreken, zou ik voorstellen dat in het Nederlands te doen,' Geschrokken keek ze hem aan en ze probeerde onmiddellijk haar tong van het mes weg te krijgen, maar het lukte haar pas nadat hij er een snede in had gemaakt. De enige reden dat het was gelukt was omdat haar tong natuurlijk spekglad was en hij het met z'n hand vast probeerde te houden, wat vrijwel onmogelijk was (dit is echt, ik heb het uitgeprobeerd). 'Ben ik duidelijk?' Meteen knikte ze, nog steeds in shock van het feit dat hij net echt bijna haar tong afgesneden had. Het was verdomme haar tong en zij mocht toch zelf wel weten in welke taal ze sprak? Nee hoor, ze mocht echt helemaal niets hoor. 'Mag ook niets.' Gromde ze hem toe, waarna ze onmiddellijk haar tanden weer op elkaar klemde, zodat hij niet bij haar tong kon komen.

Hij glimlachte lichtjes toen hij haar hoorde gillen, dat was als muziek in zijn oren. 'Het is helemaal duidelijk,' Ze keek hem bijna koppig aan, iets wat hem niet plezierde, maar hij liet het erbij. Het enige waaraan je kon zien dat hij het er niet mee eens was, was dat zijn ogen ietsje vernauwden. 'Hup, lopen dan.' Hij gaf haar een duwtje tegen haar rug, waardoor ze wel automatisch een stap naar voren moest zetten. Eens zien of ze in die snelle gok het goede been kon kiezen. Zo niet, dan zou ze gelijk onderuit gaan en dat was voor hem ook leuk om te zien. Plezierig.

Ze had nog geluk dat haar sterke been, het been dat ze altijd voor zette, onbeschadigd was en dat was dan ook het been dat ze het eerste verplaatste, hoewel ze besloot niet te wachten tot hij haar weer kwam duwen, maar in een zo snel mogelijk tempo naar voren begon te schuifelen, waarbij ze haar tong tussen haar kiezen klemde -dat is trouwens iets dat ik altijd doe als ik pijn probeer te verbijten, leuk feitje- en er op beet om zichzelf van de pijn af te leiden. Nou ja, alleen naar de kamerdeur was al hels, hoewel ze haar hoofd op hield en zo min mogelijk emotie toonde. Geen tranen, geen opvallend glanzende ogen. Niets. Tot nu toe ging het nog goed, hoewel ze bij iedere stap het gevoel kreeg dat haar knie nog meer pijn ging doen. Ze leefde nog, het kwam wel goed. Over een maand zou ze weer dansen, tenzij hij rond die tijd haar andere been in stukken had geschoten. Ze zag hem ervoor aan.

'Dat is correct,' mompelde hij, waarna hij zijn hand, die nogal onder haar speeksel zat, afveegde aan haar lange haren. 'Je mag hier inderdaad helemaal niets. Honger?' Als hij het goed had, had ze al een tijdje niets gegeten. Minstens 24 uur niets. En drinken had ze ook al een tijdje niet meer gedaan. Het was ook zo wat als ze doodging aan uitdroging, dus daar zou hij wel wat tegen proberen te doen. Nee, niet proberen. Hij zou er wat tegen doen, aangezien er pas een einde aan haar leven gemaakt werd wanneer hij dat toestond en geen seconde eerder. Dat was gewoon een feit.

'Dat is correct. Je mag hier inderdaad helemaal niets. Honger?' Heel eventjes kneep ze haar ogen samen toen ze hoorde dat ze inderdaad niets mocht, maar daarna liet ze het daar toch maar bij en schudde haar hoofd. 'Ik wil niets.' Mompelde ze erachteraan, duidelijk makend dat ze niets ging eten. Nog zoiets bij Arya, eetstoornis. Zelf vond ze natuurlijk dat het wel meeviel, maar anderen vonden dat ze veel te weinig at en er dood aan kon gaan. Achja, ze had drie dingen waarvoor ze in het gekkenhuis zat en die wist hij, als hij nadacht, nu alledrie. Misschien zou hij denken dat er nog meer bij zou komen, maar dat was niet het geval en dat was ook niet haar bedoeling. Of ze moest nog gekker worden door wat hij met haar zou gaan doen, maar daar kon ze zelf niets aan doen.

Het ging hem echt niet snel genoeg. Daarom liep hij toch maar op d'r af, gooide haar met een zwaai over z'n schouder en liep naar de trap. Eenmaal beneden gooide hij haar neer in een stoel van de keuken en rommelde door de laden. Er was zat eten dat hij kon maken, maar hij wist nog niet precies wat. Tussendoor liep hij even naar de kelderdeur en bonkte er hard op. 'Levi moet je ook wat eten of heb je dat al gedaan?' Gromde hij, maar wel zo dat Levi het zou kunnen verstaan. Misschien moest zijn meid ook wel wat eten, hoewel hij Levi er ook wel voor aan zag om haar eerst heel erg te verzwakken, mits ze dat nog niet was.

Het ging hem niet snel genoeg, maar ze had het in ieder geval geprobeerd. Lopen, schuifelen, was al een stuk meer dan ze gisteren had gedacht te kunnen doen en nou ja, ze had er geen problemen mee dat ze nu weer kon zitten, hoewel ze het niet zo oké vond dat hij haar als een pop dacht mee te kunnen tillen en kon neerzetten waar hij maar wilde. Ze wierp een voorzichtige blik door het raam en hoewel het nacht was (want, ja, omgekeerd dag-nachtritme) kon ze een aantal bomen onderscheiden en twee figuren op één van de takken. Rosa en Tim, dat moest wel. Ze waren er dus nog, hielden haar in de gaten en waren er voor haar, hoewel ze op afstand bleven. Ze lachte eventjes vaag, om weer op te schrikken toen ze de harde stem van Aiden hoorde. Tegen Levi, maar dat maakte niet dat zij er niet van opschrok. Levi, dat was die andere man. Die man die Arya meegenomen had. Ze had niet echt iets met Arya, maar dit gunde ze niemand, dus voelde ze licht medelijden met het meisje dat waarschijnlijk daarbeneden was.

'Ook geen water?' Dat verbaasde hem slechts een seconde, daarna herpakte hij zich weer. Wat dan ook. Als zij niets wilde, dan kreeg ze ook niets. Ineens hoorde hij de stem van Aiden boven en hoewel hij niets hoefde, besloot hij toch even naar boven te gaan. 'Blijf jij hier nog maar even hangen, ik ben zo terug,' mompelde hij zacht, waarna hij naar de trap liep en de kelder verliet. Aiden was in de keuken en op een stoel daar zat een meisje in één van de jurken die een oude slavin ook wel eens gedragen had. Ze had een verband om haar knie en keek lichtelijk gek voor haar uit, maar dat vond hij niet zo raar. Ze was uit een gekkenhuis gehaald en volgens de meid beneden zag ze dingen die er niet waren. 'Nee, geen honger. Heb je er bezwaar tegen als ik iets aan haar vraag?' Hij wees even op het meisje dat aan de tafel zat.

'Ook geen water?' Als ze zei dat ze niets wilde, dan wilde ze niets, hé? Bovendien vroeg hij of ze honger had, niet of ze dorst had, was hij stom ofzo? Hij mocht zelf ook wel eens een paar nachtjes in het gekkenhuis verblijven, dat zou hem vast heel goed doen. Of in ieder geval, het zou haar goed doen omdat hij haar dan een tijdje met rust liet. Heerlijk. 'Blijf jij hier nog maar even hangen, ik ben zo terug,' Aan de ene kant was ze blij dat hij wegging, aan de andere kant wekte het ook haar zenuwen. 'Ja want ik kan ook ergens anders heen, hé klootzak.' Sneerde ze hem toe, terwijl haar ogen hem de keuken uit volgden. Ze kon niet horen wat er verder gebeurde daar boven, maar ze wist ook niet zeker of ze het wilde horen. Vaag hoorde ze stemmen, dus waarschijnlijk ging hij nu haar naam aan Shira vragen. Shit.

Aiden bestad geen aandacht aan het feit dat Levi naar boven kwam, want hij had zijn hoofd ondertussen half in de koelkast gestoken, zodat hij wat te eten kon gaan maken. 'Nee, geen honger. Heb je er bezwaar tegen als ik iets aan haar vraag?' Verbaasd keek hij omhoog. Erg snappen wat Levi aan Shira wilde vragen, deed hij niet, maar wat maakte het ook uit. 'Nee tuurlijk, vraag d'r maar.' Hij gebaarde naar Shira dat als ze geen antwoord gaf, ze het nog wel eens heel moeilijk zou kunnen krijgen. Ze had het sowieso al moeilijk, maar het was haar keuze hoeveel moeilijker ze het nog voor zichzelf ging maken. Want als ze niet deed wat hij wilde, dan kon hij alsnog besluiten haar nooit meer te laten dansen.

Eerst volgde ze de conversatie zwijgend, maar toen er een gebaar naar haar werd gemaakt dat ze nog wel eens problemen kon krijgen als ze niet antwoordde, zuchtte ze. Ze wist wel wat hij wilde vragen, zo intelligent was ze wel. Arya zou nooit antwoord geven op zijn vraag, dus moest hij het aan iemand anders vragen. Ze voelde zich een verrader, hoewel ze haar niets verschuldigd was. 'Ze heet Arya,' fluisterde ze zacht, maar niet zacht genoeg om niet verstaan te worden. 'Ze heeft last van woedeaanvallen en terugvallen naar een andere wereld, verder verdenkt de halve inrichting haar van anorexia.' Als ze dingen vertelde, kon ze het maar beter goed doen ook. Was ze in één keer klaar met praten en hoefde ze niet naar vragen te luisteren. Des te minder woorden, des te beter. Zijn antwoord had hij nu en hoewel ze hem niet aangekeken had, moest hij verbaasd zijn dat ze al antwoordde voordat zijn vraag gesteld was.

Hij opende zijn mond om de vragen aan het meisje te stellen in de hoop dat ze zou antwoorden, maar voor hij ook maar een woord sprak, begon zij al te spreken, gaf ze alle informatie die hij nodig had. Zijn mond sloot zich weer en zijn verbazing verdween al snel weer. Oké, dat was wel heel makkelijk. Arya zelf had gezegd dat het moeilijk zou zijn om Shira wat te laten zeggen, dus de vraag was of ze de waarheid had gesproken of niet, hoewel hij niet gokte dat ze in staat was tot liegen. Aiden had haar heel goed in de hand en ze was zo schuw als een muis, dus liegen zat er waarschijnlijk niet in van haar kant.

'Ze heet Arya. Ze heeft last van woedeaanvallen en terugvallen naar een andere wereld, verder verdenkt de halve inrichting haar van anorexia.' Verbaasd keek Aiden op, was dat wat Levi ging vragen? En zo ja, hoe wist Shira dat Levi dat wilde vragen, want hij zag al aan Levi's gezicht dat hij dit had willen vragen. 'Wil die van je niet echt praten?' Vroeg hij spottend. Hij had niet verwacht dat Levi zich zou verlagen naar het niveau dat hij het aan een ander meisje ging vragen, zo was hij meestal niet. Tenminste, zo had Aiden hem nog nooit meegemaakt. Dus het meisje moest wel heel koppig zijn of Levi was gewoon in een té goede bui en wilde haar geen pijn doen. Hij gokte op een combinatie, want dat laatste was vrijwel onmogelijk.

En daar hing ze dan. Ze hing en hing en kon ze gewoon niets doen. Wat was dit voor iets? Gunde dan niemand haar het feit dat ze los gemaakt werd en in ieder geval haar polsen wat rust kon gunnen? Ze wist heel zeker dat ze meerdere stemmen boven gehoord had, dus hij zou dalijk toch wel alles van haar weten. Stomme Shira, kon d'r mond niet houden. Tenminste daar ging Arya vanuit, zeker als hij dalijk haar naam zou weten. En als hij het niet zou weten, dan moest ze haar gedachten ongedaan maken. Toch, ging ze er niet vanuit dat Shira niets zou zeggen, waarschijnlijk was het meisje bang van beide mannen en dat kon ze haar niet kwalijk nemen.

Nu zweeg ze weer, dit gesprek was niet meer voor haar. Haar blik richtte zich weer op het raam en gedachteloos staarde ze naar buiten, naar de twee vormen op de takken. Tim en Rosa. Zij waren nog vrij, niet gevangen. Ze konden nog dansen, hoewel ze dat nooit gedaan hadden. Ze waren altijd naar haar optredens komen kijken, maar zelf dansen deden ze niet, wat ze niet erg vond. Nu was ze bijna jaloers op ze, gewoon omdat zij wel konden doen wat ze wilden, maar tegelijkertijd hield ze van ze, omdat ze op haar wachtten, over haar waakten, terwijl ze net zo goed ergens anders heen hadden kunnen gaan. Het spijt me, Arya, spookte er door haar hoofd, hoewel het meisje in de kelder dat nooit zou weten. Het spijt me dat ik hem vertel wie je bent.

'Ik heb mijn best gedaan, dat kind is niet normaal irritant. Ze ging nog Grieks lopen kletsen ook, dus toen heb ik haar maar even verteld dat ik haar tong uit zou snijden wanneer ze daarmee door bleef gaan. In ieder geval, veel plezier met dat daar.' Hij wees naar het meisje, dat nu weer vaag uit het raam zat te staren, naar één of andere boom in de verte. Nou ja, als zij dat leuk vond, moest ze dat vooral doen. Hijzelf liep weer richting de kelder, aangezien er daar een meisje op het wachtte die nu een stuk minder geheimen voor hem had.

'Ik heb mijn best gedaan, dat kind is niet normaal irritant. Ze ging nog Grieks lopen kletsen ook, dus toen heb ik haar maar even verteld dat ik haar tong uit zou snijden wanneer ze daarmee door bleef gaan. In ieder geval, veel plezier met dat daar.' Waarschijnlijk legde Aiden de klik veel sneller dan Levi, maar dat was omdat Levi het Aiden op een presenteerblaadje aanbood. 'Levi, zei Shira niet net dat ze naar een andere wereld vertrok? En jij zegt dat ze grieks praat? Misschien heeft dat een verband.' Zo en nu wilde hij eten. 'Shira, blijf hier met je gedachten en zeg me wat je lust.' Hij had heus wel gezien dat ze al afgedwaald was, maar dit keer kon hij haar dat écht niet kwalijk nemen. Ze had net misschien wel een vriendin van haarzelf verradden, dan voelde je je inderdaad vrij kut.

Wat moet ik met Arya?