TinnBimm VS. Sterre -2-

Omdat we een leukere verhaallijn hebben.

Eliah en Andreas, foto's zijn niet nodig. Jij begint.

Gehaast liep ik naar de hal, waar ik mijn jas van de hanger haalde. Toen mijn sleutels vielen kon ik wel helemaal vergeten dat ik ooit nog op tijd op die sollicitatie zou zijn. Ik raapte mijn sleutels op, trok mijn jas aan en opende de door, waarna ik door mijn tempo bijna uitschoof op een plas, die ondertussen ijs was geworden. Gelukkig wist ik mijn evenwicht te bewaren en draaide ik de voordeur op slot. Mijn auto moest binnen voor reparatie en mijn fiets was een een onderhoudsbeurt toe, dus zat er niets anders op dan te rennen. Haastig liep ik de straat uit, waarna ik meteen in het centrum van de stad kwam. Zuchtend liep ik naar het plein, vanaf daar moest ik een paar straten links en de laatste rechts. Dus deed ik dat en negeerde ik de rode lichten compleet. Waar enkele chauffeurs duidelijk niet blij mee waren en bruusk op hun rem duwden.

Zijn vingers lagen om het stuur en nonchalant reed hij naar het kruispunt toe, hoewel deze op dit moment nog niet echt dichtbij was. Zijn oog richtte zich op de achteruitkijkspiegel en die verdraaide hij enigszins, aangezien de bestuurder achter hem zijn lichten verkeerd had staan, waardoor hij verblind werd. Een nonchalante blik naar het kruispunt vertelde hem dat het licht op groen stond en dus checkte hij nog een keer het adres waar hij verwacht werd, aangezien verkeerd rijden niet echt handig was, dat zou hem weer meer tijd kosten. Nee, hij was nog op tijd. Hij veegde een pluk haar uit zijn gezicht en keek voor zich, aangezien hij nu op het kruispunt. Vanuit zijn ooghoek zag hij ineens een figuur de straat oversteken, hoewel zijn licht waarschijnlijk niet op groen gestaan had. Met een woedende haal probeerde hij er nog voor te zorgen dat hij de voetganger niet schepte, maar een doffe knal bewees het tegendeel en de auto kwam rokend tot stilstand.

Met een klap kwam ik tegen de grond en duurde het even tot ik kon beseffen wat er aan de hand was. Aangereden, nu zou ik het zeker niet halen. Ik probeerde weer op te staan, waarna mijn hoofd begon te tollen en het leek alsof ik bijna mijn bewustzijn verloor. Mijn zicht was wazig en helder denken leek niet de lukken toen allerlei gedachten in mijn hoofd ronddwaalden. Beelden flitsten voorbij en vertelden een heel verhaal. Ze beschreven de dood toch zo? Dat alles voorbij komt flitsen? Lag ik dan op het punt om te sterven? Nee, dat niet. Ik was nog bij bewustzijn, ik was duidelijk nog bij bewustzijn. Dood kon ik nog niet gaan, nog lang niet. Ik was nog jong en ik had nog een heel leven voor me. De beelden verdwenen en ik zag een grote groep mensen om me heen staan.

'Verdomme,' zei hij geschrokken, waarna hij zich uit zijn auto wurmde, de mensenmassa door die er ineens aan was komen lopen. Natuurlijk waren mensenmassa's er weer als de kippen bij wanneer er iets gebeurde en aan hem om ervoor te zorgen dat er iets zou gebeuren. Opnieuw streek hij zijn haar weg, maar ditmaal bleef er een rode substantie op zijn vingers zitten. Bloed. Nou ja, niet zo erg als je het vergeleek met de jongeman die daar op de grond lag, die had namelijk een lichtelijk reusachtige wond op zijn hoofd en verloor het bewustzijn. Ergens in de mensenmassa hoorde hij iemand met het alarmnummer bellen, wat in ieder geval zou betekenen dat er zo iets aankwam. Mits ze niet te laat waren. 'Godverdomme, geef hem ruimte dan!' schreeuwde hij woedend naar een aantal mensen die heel dichtbij stonden, waarna deze als geschrokken vogels aan de kant sprongen. Idioten. Nou ja, in ieder geval haalde het slachtoffer nog zelf adem en in de verte hoorde hij de sirenes al.

Een geluid kwam dichterbij, maar ik kon mijn ogen niet openen om te zien wat het was. Tot ik voelde hoe ik omhoog ging en werd neergelegd. Waarna ik in een ruimte kwam met verschillende stemmen. Ik kon geen enkele stem onderscheiden en toen ik een aantal prikjes in mijn arm kreeg wist ik waar ik was. De ambulance. Ziekenhuis. Ik leefde nog, dat moest wel. Alles was zo snel gegaan, ik was nu in een ambulance in plaats van een ruimte waar misschien veel, heel veel, van af hing. Maar ik was in leven en op dit moment was dat het enige waaraan ik me kon vasthouden, dat ik in leven was en dat alles goed kwam. Dat de bazen daar het wel zouden begrijpen, dat ik misschien zelfs later mocht terugkomen. Ja, het kwam allemaal goed.

'En wat is uw naam meneer?' De politieman die achter gebleven was keek hem strak en serieus aan. 'Eliah Elliott Rageshi,' antwoordde Eliah verslagen. Het maakte niet uit dat hij te laat zou zijn, hij had net iemand aangereden en misschien wel alle kans op een leven ontnomen. Hoewel hij er niet zo uitzag, was Eliah namelijk best een gevoelig persoon. De agent schreef zijn naam op en keek hem toen aan. 'Morgen hoort u meer van ons, we willen graag meer weten. Voor nu brengt mijn collega u naar huis.' Even wilde hij protesteren, maar hij knikte slechts en ging op de bijrijdersstoel van zijn eigen auto zitten, waarna hij een adres noemde en de vrouwelijke collega reed hem zwijgend naar huis. Morgen zouden ze hem vragen waarom hij niet opgelet had en hoe dit had kunnen gebeuren. Morgen zou hij nog eens lekker met zijn neus op de feiten gedrukt worden. Oh en hij was van plan morgen eens te kijken of die jongeman nog leefde of niet. Dat leek hem wel aardig.

Ik werd meteen naar een kamer gebracht waar ze mijn ogen opentrokken en er met een lichtje in schenen, waarna ze mijn ogen weer toe lieten zakken en iets met mijn hoofd deden waar ik, opvallend genoeg, niets van pijn voelde. Dat kon natuurlijk ook te maken hebben met de prikken, dat was misschien verdoving geweest.Een tijdje later werd ik naar een gewone kamer gebracht. Ondertussen had ik mijn ogen alweer kunnen openen en voelde ik alle pijn die ik eerder niet voelde. Zo deden bijvoorbeeld mijn dij, mijn borst en mijn hoofd pijn. Ze zeiden dat ik pijnstillers kreeg later en dus nu even moest doorbijten, dat moest wel lukken. Mijn pijngrens lag namelijk niet laag, maar ook niet ontzettend hoog. Ik kreeg een vochtinfuus en toen ging iedereen die op dit moment in de kamer was, waardoor ik alleen was in een vreemde omgeving die totaal niet was waar ik nu hoorde te zijn.

'Dus u had hem inderdaad niet gezien?'
'Nee. Ik zag een groen licht en reed door, waarna ik pas te laat zag dat er een jongeman overstak.'
'Is er iemand die dat kan getuigen?'
'Wat moet er getuigt worden?'
'Dat u probeerde uit te wijken.'
'Denk je nou echt dat ik expres iemand aanrijdt?'
'Was het een ongeluk of opzet?'
'Ongeluk.'
'We willen u toch nog een paar dagen vasthouden, tot we de getuigenis van de heer (achternaam idk what) gehoord hebben.'
'Fuck it.'
Kwaad stond hij op en voordat er ook maar iemand in staat was hem tegen te houden, liep hij de straat op, zonder nog om te kijken. Fuck hen allemaal. Hij voelde zich verschrikkelijk, was vanmorgen wakker geworden met een geweldige kater omdat hij gisteren had geprobeerd alles weg te zuipen en kreeg nu stomme vragen naar zijn hoofd gesmeten. Hij was verantwoordelijk voor een ernstig ongeluk. Fijn zeg. Misschien had hij wel een moord gepleegd. Niet expres. Toch verdachten ze hem ervan dat het opzet was. En dat slechts omdat hij een keer of twee opgepakt was toen hij bij een lokale bende zat, waar hij al vijf jaar niets meer mee te maken had willen hebben. Godverdomme.

En inderdaad, na een tijdje kreeg ik ook pijnstillers en werd ik aan iets wat op een verhoring leek onderworpen. Ik was heel eerlijk en vertelde ook dat het mijn schuld was, omdat ik zo snel mogelijk ergens heen moest. Wat ik dus kon verwachten was een geldboete om door het rood te gaan en de verzekering zou hier niet tussen komen. Dan was je eens eerlijk. Ik kreeg een glas water van een verpleegster en spoelde zo de verschillende pillen weg. Het goede nieuws was wel dat de bestuurden niet zou worden aangehouden, aangezien hij niet in de fout zat. Mijn infuus werd vervangen door water én een pijnstiller, waarvan ze zeiden dat ik enorm moe zou worden en misschien beter nu al kon gaan slapen. Ik zuchtte en schuifelde toen mijn hoofd in mijn kussen, al waren de kussens hier minder diep dan thuis.

Nou, hij had geluk gehad. De man was bij kennis gekomen, had verteld dat hij in de fout geweest was en niet Eliah, wat deze wel weer oké vond. Misschien, nee sowieso, moest hij maar een keer langsgaan bij de jongen, om te zien hoe het met hem ging. Die wond had er namelijk heel angstaanjagend en dodelijk uit gezien, maar aangezien hij blijkbaar nog leefde was het niet zo ernstig. Toch wilde hij wel weten hoe het nu met hem ging, dus besloot hij bij de receptie te vragen waar hij heen moest om de man te kunnen spreken. En om even sorry te zeggen. Geen stomme excuses, alleen sorry. En daarna zou hij weer doorleven, of zo. Kwam wel goed.

Na een paar minuten werd ik weer wakker door de stekende pijn. Dat belemmerde dus ook mijn nachtrust, al was het nu nog lang geen nacht. Het zou wel beter worden, dat zeiden ze tenminste. Ik ging op mijn rug liggen en zag nu pas dat er een tv was, plus afstandsbediening. Dat zou me wel helpen later, nu was er nooit wat leuks op tv. Eigenlijk was het nog best oké hier, je had geen stress en je hoefde niets te doen. Niemand beoordeelde je omdat je anders was of om welke kleren je aantrok, want nu had ik ook gewoon dezelfde ziekenhuisschort aan als iedereen die hier lag. En er was nog meer, veel meer. Er kwam een verpleegster binnen die me weer wat nieuwe pillen en eten bracht. Of wat je eten kon noemen, een vruchtenyoghurt omdat ik geen te zware dingen mocht eten. Ik keek haar dankbaar aan aangezien het net mijn favoriete yoghurt was en ze verliet de kamer weer.

Had 'ie nog geluk dat het bezoekuur was en de receptioniste hem doorverwees naar de verdieping, gang en kamernummer van de man die hij had aangereden. Of Eliah niet te lang wilde blijven want die kerel had rust nodig. Ja ja, dat snapte hij heus wel hoor. Snel liep hij naar de liften en hij drukte op de knop met de gewenste verdieping, waarna de lift omhoog zoefde en hij op de juiste verdieping uitkwam. Snel liep hij de gangen door, tot hij de goede kamer gevonden had. Ja, daar lag een jongeman die verdacht veel op de man die onder zijn auto lag leek, dus Eliah gokte dat dit de juiste kamer was. Zachtjes klopte hij aan, voordat hij zomaar naar binnen ging.

Een kort klopje duidde erop dat er iemand aan de deur stond, dat geen verpleegster of dokter was. Die kwamen altijd zomaar binnen. 'Kom maar,' zei ik aarzelend, waarna een jongen die me vaag bekend voorkwam de kamer binnenliep. Ik grijnsde even, wat meteen pijn deed aan mijn hoofd en ik een pijnstiller nam. 'Ik herken jou,' zei ik daarna op fluistertoon. Ik ging rechtop zitten en wees naar de stoel, als teken dat hij daar wel kon gaan zitten. Ik nam wat weter en spoelde de pil daarmee weg. 'Ik heet Andreas trouwens,' zei ik lachend. Mede lachend omdat ik mezelf nog niet eens voorgesteld had, al leek dat niet nodig aangezien ik dacht dat ik hem kende. Of ik begon te hallucineren, dat kon ook.

Zachte woorden duidden aan dat hij naar binnen mocht en dus kwam hij inderdaad naar binnen. Wat hij aantrof was... Verrassend. De jongeman zag er een stuk beter uit dan eerst, hoewel een verband om zijn hoofd erop duidde dat het toch wel ernstig geweest was. Licht aarzelend lachte hij terug, waarna hij plaatsnam op de stoel. 'Eliah. Ik zou het knap vinden als je me herkent, we hebben nog nooit echt kennis gemaakt.' Nou ja, hij herkende hem wel, maar Eliah geloofde niet dat Andreas hem had gezien vanuit de auto. Opnieuw lachte hij, weer aarzelend. 'Hoe gaat het met je?'

'Eliah. Ik zou het knap vinden als je me herkent, we hebben nog nooit echt kennis gemaakt. 'Hoe gaat het met je?' Ik grijnsde. 'Ik zal het me gewoon verbeelden, het gaat trouwens wel oké. Pijnstillers,' zei ik toen ik naar de overgebleven pillen op de kast wees. Ik grijnsde even toen ik een steek in mijn hoofd voelde. 'Al helpen die niet altijd.' Ik ging beter liggen, zodat ik hem beter kon aankijken. 'Alles oké met jou?' Mijn oog viel op zijn heldere ogen, god, was het nu echt nodig om me nu te laten afleiden? Grijnzend staarde ik nog even naar hem, naar de pijnstiller. Nee, die moest ik bewaren voor later, wanneer ik hem meer nodig zou hebben.

Wist hij überhaupt nog wie Eliah was? Zo niet, zou deze er ook maar niet over beginnen. Hij haalde zijn schouders op en ging wat meer ontspannen zitten op de stoel. 'Gaat wel, stukken beter dan met jou,' meldde hij droog, hoewel beide mannen dat waarschijnlijk al wel doorhadden. Hij keek wat naar het raam aan de zijkant van de kamer, hoewel hij een doordringende blik op zich voelde. Wat.. Nee, verdomme, dat kon hij er niet bij hebben. Hij keerde zijn hoofd weer naar hem toe, waarna hij overeind kwam. 'Ik kom wel weer een keer langs, het bezoekuur is bijna voorbij,' zei hij, lichtelijk afstandelijk en beleefd.

'Oké,' zei ik zachtjes, lichtelijk verward. Duidelijk dat ik weer aan het staren was en alweer iemand zich ongemakkelijk liet voelen. Ik liet mijn hoofd weer op mijn kussen vallen, hij kwam toch terug. Dat was al iets, of dat kon hij ook gewoon zeggen. Liegen kon iedereen. En waarom was ik nou alweer zo negatief aan het denken? Het bezorgde me alleen maar meer hoofdpijn en die pil wilde ik nog steeds sparen. Er kwam een dokter binnen deze keer, die me kwam controleren. 'Ziet er nog oké uit,' zei hij. 'Ik wed dat je binnen de kortste keren naar huis mag, pijn zul je wel nog een dag of twee voelen.' Dat was nog eens goed nieuws. 'Prima,' zei ik tevreden. De pijn kon ook alleen maar afnemen, misschien morgen nog even zijn hoogtepunt bereiken maar daarna zou het ook alleen maar beter worden.

Met snelle stappen liep hij naar de liften, waarna hij zo snel mogelijk naar beneden daalde. Verdomme, wat was er mis met hem? Hij had alleen maar een blik gevoeld en direct was het gestresst geraakt. Dat gebeurde hem vrijwel nooit, alleen nu. Nou ja, ook als hij... Nee. Stop. Snel opende hij de deuren van het ziekenhuis en hij verliet het gebouw, moest lopend naar huis gaan en had er na tien minuten de pest in. 2013 had hem tot nu toe nog geen enkel goed iets gebracht, dat bleek wel weer. Het jaar was net begonnen en hij had een lijst van negatieve dingen, maar de positieve dingen waren ver te zoeken. Tot overmaat van ramp begon het te regenen.

Het was nu al drie dagen hetzelfde liedje hier, elke dag controle en ik had helemaal niets te doen. Eliah had ook nog niet van zich laten horen, ik kende hem vast niet eens en hij dacht vast dat ik iemand anders was. Het enige voordeel was dat ik vrijwel geen pijn meer had en ze het verband hadden vervangen door een pleister. Dat was ook meteen al veel handiger. Pijnstillers waren weg en ik kon al wat zwaardere dingen eten, zo at ik gisterenavond nog een kom soep. Dat was pas lang geleden aangezien ik alles kon koken, behalve soep. En soep was vrijwel het makkelijkst, al was ik ook niet de standaard persoon die dat kon. In die voorbije dagen had ik ook alleen maar aan mijn mysterieuze visite zitten denken, daar zou ik wel nog een tijdje aan denken, zeker als ik hier was.

Drie dagen lang had het geregend. Nou ja, niet buiten hoor, maar binnen. In zijn hoofd. Om hem heen. Zijn humeur was er niet op vooruit gegaan en toen de politie hem gisteren zijn rijbewijs weer overhandigde, had hij ze afgeblaft en weggestuurd. Gezellige boel dus, maar vannacht had hij besloten dat hij zijn levensstijl weer aan zou passen. Dus liep hij nu weer door de deuren van het ziekenhuis naar binnen en vroeg hij voor de zekerheid even na of Andreas nog op dezelfde kamer lag, wat het geval bleek te zijn. Hij liep naar de liften, kwam op de juiste verdieping en vond moeiteloos de kamer terug, waar hij aanklopte zoals hij de eerste keer ook gedaan had.

Een zacht geklop deed me opschrikken. 'Kom maar binnen,' zei ik iets enthousiaster dan ik wilde klinken. Kon hij het zijn? Wie weet. Het kon wel, maar ik dacht het niet. Misschien mijn ouders? Nee, daar had ik al lang mee gebroken en daar ook een goede reden voor gehad. Die zouden ook niet komen opdagen. Misschien was het een dokter die wel kon kloppen? Nee, want dan konden ze allemaal niet. Ze hadden geen manieren, wat al vaker was gebleken. Het bleef even stil aan de deur en mijn gedachten sloegen op hol. Wat als hij het wel degelijk was? Hoe zou ik dan reageren, wat zou ik zeggen? Wat zou hij zeggen?

Nou ja, hij klonk een stuk minder gewond dan de vorige keer, dus dat zou betekenen dat hij snel weer beter was en dat Eliah zich geen zorgen meer hoefde te maken. Rustig opende hij de deur en hij liep naar binnen, om direct op te merken dat Andreas er een stuk beter uitzag dan drie dagen geleden. Was het echt maar drie dagen? Ja, dat wist hij zeker. Een licht onzekere glimlach speelde rond zijn lippen en hij liep wat dichter naar hem toe alsof er niets aan de hand was. 'Je ziet er een stuk beter uit dan de vorige keer,' complimenteerde hij hem zelfs. O ja, dat klonk lekker enthousiast. Meer alsof... er een barrière was tussen hen, die nog even weg moest vallen.

Even staarde ik hem gewoon aan, maar besloot dat toch maar niet te doen aangezien dat dat de reden was dat hij vorige keer was weggegaan. 'Ik heb hier geen spiegel, maar als jij het zegt geloof ik je,' zei ik toen ik rechtop ging zitten. 'Ik ben blij dat je toch terug bent gekomen.' Ik was heel eerlijk nu, ik kon ook zeggen dat ik er stiekem naar uitkeek, aangezien hij een mysterie was en ik echt het gevoel had dat ik hem kende. Ik besloot er ook niet meer naar te vragen. Een ongemakkelijke stilte hing in de lucht. 'Zo, wat heeft je overtuigd om toch terug te komen?' vroeg ik uiteindelijk. Ik wilde eens wat antwoorden want ik was er drie hele dagen mee bezig geweest. 'Lag het aan mij dat je ging?' Ja, ik was een onzeker type en soms was dat een nadeel in plaats van een voordeel.

Nerveus lachte hij toen hij hoorde dat Andreas blij was dat hij weer teruggekomen was, waarna hij weer op de stoel ging zitten en het zich zo gemakkelijk maakte als hij durfde. Het bleef daarna een tijdje stil, aangezien Eliah ook niet echt wist hoe hij iets kon zeggen zonder zich opnieuw ongemakkelijk te voelen. Gelukkig werd deze situatie even opgelost, hoewel de gestelde vraag nou niet echt heel makkelijk te beantwoorden was. 'Ik had beloofd om weer terug te komen en ik ben niet iemand die snel zijn beloften breekt, daarom ben ik hier weer.' En omdat ik je miste, je weer wilde zien. Hij zuchtte even en bande die gedachten uit zijn hoofd, waarna hij inging op de volgende vraag. Nou ja, erop ingaan... 'Das nogal een lastige vraag, weet je?'