TinnBimm VS. Sterre -2-

Het was geen echte verrassing, de lippen die hij voelde. Of eigenlijk, het was een aangenaam soort van verrassing. Een verrassing waarvan je hoopte, bijna zeker wist, dat je hem zou krijgen en hem uiteindelijk ook kreeg. Hoe dolgelukkig kon je daarmee zijn? Nou, Eliah was er in ieder geval helemaal gelukkig van. Hij legde zijn armen om Andreas heen, kuste deze zacht en glimlachte toen. 'Andreas,' fluisterde hij zachtjes. Legde zijn wang tegen die van hem aan, heel eventjes maar. Over een paar minuten zou de douche gevuld zijn met stoom en dan zou het beeld van de Goddelijkheid zelve vertroebeld worden, dus daar wilde hij echt nog wel even naar kijken. Hij verplaatste één hand naar Andreas' nek en kuste hem toen weer op zijn lippen. Had hij geweten dat dit zou gebeuren, het moment dat hij toegestemd had samen te gaan douchen? Hij dacht in ieder geval van wel. Ergens in zijn onderbewustzijn moest er een stem geweest zijn die hem verteld had dat het zou gebeuren. Hij had er geen problemen mee, totaal niet. Hij vond het prettig, heel prettig, om Andreas zo dicht bij zich te hebben. Dat was toch niet raar? Of wel? Maakte niet uit. Hij was gelukkig.

Nu pas had hij door dat de douche wel degelijk aangezet was. Nou ja, hij had er niet op gelet. Was te druk met Eliah bezig geweest, alweer. Zijn handen trokken Eliah's shirt over zijn hoofd, waardoor zijn adem even stokte wanneer hij zijn bovenlichaam weer zag. Hij kon zichzelf wel weer even helder doen denken hoor, maar al snel volgde Eliah's broek en kort daarna de zijne. Alsof het beest in hem ontsnapt was. Gisteren al, maar nu was het een beetje extremer. Waardoor? Nou, wat dacht je? Eliah had net gesport, werd hij helemaal gek van. Hij grijnsde even toen hij de kleding op de grond zag liggen en liet zijn lippen toen de hals van de jongen verkennen. Hij had hem leren kennen in een ziekenhuis, wat op zich wel erg vreemd was. Zeker omdat jij er iets mee te maken had. Hij had hem eigenlijk twee keer leren kennen, nog vreemder. Maar het allervreemdste was dat hij het de eerste keer vergeten was geweest. Kon hij zelf ook niet veel aan doen, maar toch. Lot? Toeval? Geen idee. Hij vond alles prima. Kwam door de jongen.

Hij glimlachte even. Zichzelf uitkleden was niet eens meer nodig, dat deed Andreas en Eliah vond het niet erg. Pas toen hij de lippen van de jongen weer in zijn hals voelde, schoot er een rilling over zijn lichaam. Gekte. Genot. Pure lust. Nee, het was wel meer dan pure lust. Zachtjes pakte hij hem bij de schouders en duwde hem onder de douch, zonder hem los te laten. Ging zelfs dichter tegen hem aan staan toen de zachte, warme stralen zijn huid raakten. Gek, gek werd hij ervan. Van Andreas. Van de bewegingen die de jongen maakte. Gek, gek. Krankzinnig. Hoe weinig was ervoor nodig? Nou, dat bleek wel weer. Heel weinig. Absurd weinig. Hij was al gek. Gek, krankzinnig. Kwam vanzelf als je verliefd was, vooral als je verliefd was op zo iemand als Andreas. Gek, gek. Van de liefde. Zijn handen, die eerst om Andreas' schouders gelegen hadden, verplaatsten nu naar zijn hals, nek. Had hij gedacht dat hij Andreas' bewegingen al kende, al wist hoe zijn lippen voelde, dan was hij dat nu vergeten. Het voelde net zoals gisteren, nieuw, vernieuwend. Maar tegelijkertijd toch vertrouwd, prettig. Warm.

De waterstralen raakten zijn huid, ze hadden de perfecte temperatuur, al was het dankzij Eliah net iets warmer in de douche. Hij voelde zijn aanrakingen, die eerst zacht geweest waren en nu ruwer werden. Hijzelf deed eigenlijk net hetzelfde. Hij had hem tenslotte de kleren van het lijf gerukt. Hij grijnsde even bij die gedachte. Zijn hand streelde de wang van de jongen voor zich, zijn ogen namen de perfecte lijnen van zijn gezicht in zich op en zijn lippen vonden de zijne weer. Was het niet de bedoeling geweest om te douchen? Jawel. Maar dit was ook oké. In zoverre ze daar eigenlijk schoon van zouden worden. Zijn vingers gingen zachtjes langs Eliah's borst, hij was volmaakt. Pure perfectie. En hoe vaak hij vroeger ook beweerde dat perfectie niet bestond, hij had het nu gevonden. Misschien was hij niet perfect, maar wel voor hem. Alles aan hem. Elke haarlok, elk bot in zijn lichaam. Elke huidcel. Wacht, niet overdrijven. Hij hield het bij perfectie. Bereikbare perfectie. Hij wilde zoveel tegen hem zeggen, maar dat zou alles verpesten. Later. Er zou nog tijd genoeg zijn. Eliah. Het leek alsof zijn leven opnieuw was begonnen, toen hij deze jongen had ontmoet. Een beter leven, zeker. De slechte kant in hem was nu op de achtergrond. Of die ooit naar boven zou komen? Kon wel, alleen zou hij er zelf voor zorgen dat Eliah daar niet mee af hoefde te rekenen. Hij mocht niet weten dat hij die kant had. Dat was zijn geheim, het zou altijd zijn geheim blijven.

De douche, die was nodig. Andreas, die was ook nodig. Samen de perfecte combinatie, hoewel hij zich afvroeg hoeveel schoner hij zou worden van deze douche. Ja, hij zou niet meer zo zweten. Hoopte hij tenminste. Hij dacht in ieder geval dat dat wel zou kunnen kloppen, maar het lag aan Andreas of dat echt zo zou zijn. Vingers tegen zijn huid, borst. Een hart dat sneller klopte. Godsamme, hoe had hij het hiervoor uitgehouden? Hoe kon het dat hij nooit een stuk van zijn hart gemist had? Andreas had het al die tijd bij zich gedragen, dat wist hij zeker. Nu hij het terug had, was hij intens gelukkig. Hoe had hij daarvoor kunnen leven? Nee, hiervoor was niets. Niets. Een zwarte duisternis. Pas vanaf het moment dat hij Andreas had leren kennen, was hij gaan leven. Had hij geademd. Pas vanaf het eerste moment dat hij de ogen van de jongen had gezien. Pas vanaf het eerste moment dat ze een woord spraken. Andreas. Zijn vingers streken over Andreas' sleutelbeenderen, volgden de lijnen van zijn hals. Andreas. Lieve Andreas. De jongen die zijn hart weer had laten kloppen. Eliah was gek, gek. Krankzinnig. En verliefd. Vooral verliefd. Douchen? Ze stonden onder de douche, dat was genoeg. Meer had hij niet nodig. Een beetje douche en heel veel Andreas.

Eliah was in gedachten verzonken, dat was duidelijk te zien. Hij drukte zijn lippen weer even op de zijne, keek hem toen aan. 'Waar denk je aan?' Hij haalde de druppels die langs Eliah's gezicht liepen. Niet dat het zoveel verschil maakte, hoor. Zijn gezicht zag er altijd perfect uit. Hij zag er gewoon altijd perfect uit en het was bijna onmogelijk dat ze hier nu samen stonden, nuchter. Het wilde zeggen dat het echt was, niet een foutje door de alcohol. De twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. Het voelde fijn om eindelijk iemand te vinden die je perfect kon aanvullen, waarvan je dacht dat die persoon altijd bij je zou blijven. Eliah had hem al gezelschap gehouden in het ziekenhuis, als hij er nooit geweest was, zou hij nu weer thuis zijn. Alleen. Elke dag hetzelfde doen. Nu was er iets nieuw. Iets wat veel fijner was. Deze momenten zouden voor altijd bijblijven, die waren onuitwisbaar. Zijn handen trokken Eliah iets dichter naar zich toe, hij moest zo dicht mogelijk bij hem staan. Twee centimeter was te veel. Het moest een halve zijn, of zelfs nog minder dan dat. Een kwart. Zo dicht mogelijk. Zijn handen gingen naar zijn onderrug, streelden daar zachtjes de huid. Waterdruppels deden zijn huid nog warmer aanvoelen dan hij al was. Onmenselijk. Eliah was onmenselijk. Mensen waren niet perfect, hij was dat wel. Een god, zo kon je het noemen. Halfgod. En hij was een sterveling. Een god kon hij niet zijn, die kwamen maar een bepaalde tijd naar de Aarde. Volgens de mythen dan. Halfgoden bleven. Waren perfect. Zijn ogen namen de jongen weer in zich op, het gevoel dat hij kreeg wanneer hij bij deze jongen was, was onbeschrijfelijk. Onmenselijk, want dat was Eliah ook.

De lippen zorgden ervoor dat hij uit zijn gedachten getrokken werd, de stem van Andreas bracht hem weer naar het heden. 'Aan jou,' antwoordde Eliah glimlachend. Aan wie of wat anders? Andreas was het enige dat hem nog interesseerde, eigenlijk. Het enige waar hij nog adem voor haalde, het enige waarvoor hij nog leefde, voor doorging. Hoe had die jongen binnen zo'n korte tijd in zijn hart kunnen kruipen en zichzelf daar op kunnen sluiten? Hij wist het niet, hoefde het ook niet te weten. Enige feit was, dat Eliah zielsgelukkig was met Andreas. Dat was dan ook het enige feit dat hij nodig had. Geen andere feiten, geen andere regels. Alleen Andreas, dat was voldoende om hem in leven te houden. Hij voelde de druk die op hem uitgeoefend werd, die ervoor zorgde dat hij dichter tegen Andreas aan kwam te staan. Dat kon hij ook nog wel. Zachtjes duwde hij hem naar achteren, tegen de wand van de douche aan. Ging zelf weer tegen de engel Andreas aan staan, drukte zijn lippen op die van hem. Als zijn ouders hem zo zagen... Mijn god, die zouden zich schamen en het kon Eliah geen ene fuck schelen. Niet meer, hij hoefde niet perfect te zijn. Andreas was perfect voor hen beiden en zelfs nu zijn haar plakkerig langs zijn hoofd hing, was hij nog steeds het mooiste schepsel dat er bestond. Daar was geen twijfel over mogelijk en iedereen die met Eliah in discussie wilde gaan over dat feit mocht best langskomen. Andreas was perfectie en Eliah verdiende hem niet, maar hij verdiende wel meer dingen niet. Hij was zielsgelukkig.

Aan hem. Niet dat het zichtbaar was, maar een klein blosje verscheen op zijn wangen. Handen die hem zachtjes naar achteren duwden, een vochtige muur waar hij nu met zijn rug tegenaan stond. Lippen op die van hem. Zijn handen, die zachtjes naar zijn onderrug gleden, zachtjes in de huid drukten. Als teken dat hij niet los zou laten, nu niet. Als hij de kans kreeg zou hij nooit loslaten. Figuurlijk, natuurlijk. Letterlijk zou vreemd zijn, niet zo heel handig. Maar figuurlijk zou hij Eliah nooit loslaten, bij hem blijven, voor altijd. Handen die naar zijn hals gingen, zachtjes door zijn natte haren gingen. Handen die vervolgens naar beneden gleden, op zijn bovenbenen bleven rusten. Nog niet te ver gaan, nu nog niet. Opbouwen, anders was de pret er zo van af. Of ja, zo. Alles was prettig met Eliah, zo duurde het gewoon langer. Ja, dat was het. Hij wilde dat het langer duurde, langer bij Eliah zijn. Mogen zijn. 'Als ik denk,' fluisterde hij, 'denk ik ook alleen aan jou, een sneltrein die voorbij raast, maar geen eindwagon heeft.' Wow, hij werd wel even heel poëtisch. Hij grijnsde even, drukte zijn lippen daarna weer tegen die van de persoon voor hem. Eliah, het belangrijkste wat er was. Wat er bestond. Of iemand hem ooit zou vervangen? Nee, nooit. Niemand kon zoiets vervangen, perfectie bestond niet. En nu hij het wel gevonden had, bestond het zeker geen twee keer. Waarom Eliah voor hem gevallen was? Hij had er geen idee van, geluk. Puur geluk. En nu haalde hij zijn geluk uit de kleinste dingen, de voorzichtigste aanrakingen, de lippen, al waren dat geen kleine dingen meer. Enorme dingen. En gisteren wasal zo fijn, wat zou het nu worden? Gisteren. Hij glimlachte bij de gedachte. Ze waren het beide niet vergeten geweest. Ze wisten alles nog, grotendeels. Gisteren.

Hun lichamen waren dicht bij elkaar en zijn huid leek gevoeliger te worden bij iedere aanraking van Andreas' vingers. Verdomme, hij werd hier gewoon gek gemaakt. Niet alleen door de aanrakingen hoor, nee. Ook de poëtische woorden die Andreas sprak, zorgden ervoor dat zijn hart sneller ging kloppen en voordat er nog meer gezegd kon worden, nog meer waarmee ze elkaar in verlegenheid konden brengen, drukten beide personen hun lippen tegen elkaar. Telepathie, het was prachtig. Eliah en Andreas, Andreas en Eliah. Perfect bij elkaar passend en dat terwijl ze de voorgaande avond begonnen waren met schrijnende onzekerheid. Schrijnende onzekerheid die behandeld werd met de helende zalf van liefde, liefde voor Andreas. Hmpf. En Eliah maar denken dat Andreas van hen beiden de dichter was, nou hij kon er ook wat van. Niet dat hij deze zin hardop zou herhalen, nee. Hij zou hem koesteren, opslaan. Poëzie die alleen kon ontstaan in echte liefde, liefde zoals zij zich nu bij hen bevond. Hielden ze van elkaar? Ja, dat deden ze. Zielsveel. Schijnbaar. Nog geen vierentwintig uur geleden had hij het ongemakkelijk gevonden, had hij niet zo goed geweten wat hij met zijn kalverliefde voor Andreas aanmoest. Waarschijnlijk was het voor deze hetzelfde geweest, want toen voor hen beiden eenmaal duidelijk werd dat emoties weerspiegeld werden, waren de grenzen grotendeels verdwenen. Nee, niet grotendeels. Totaal. Weggevaagd en niet meer teruggehaald, hoewel de alcohol een licht stimulerend effect gehad had. Maakte niet uit, nu waren ze hier en dit was geen moment om terug te denken aan andere momenten, want dit was zelf een moment wat niet vergeten mocht worden. Zijn lippen verlieten die van Andreas, slechts om de hals op te zoeken, daar eerst zachte kussen te zoeken en toen hij eenmaal een gevoelige plek in de hals van de jongen had gevonden, zette hij er zijn tanden in. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar stevig genoeg om het niet verloren te laten gaan in de verschillende andere aanrakingen, de verschillende andere stukken huid die elkaar raakten.