TinnBimm VS. Sterre -2-

Mijn vingers volgden uiteindelijk de omtrek van zijn volle lippen en bleven even hangen waar ze lichtjes omhoog krulden. Mijn ogen keken daarna recht in zijn blauwe ogen. Daar had ik altijd al een zwak voor gehad, blauwe ogen. Donker haar. Hij paste dan ook weer perfect binnen het plaatje en had nog wat leuke extra's, lang haar namelijk. Haar waar ik wanneer ik maar wilde doorheen kon woelen, zoals ik dat nu deed. De donkere lokken gleden zachtjes door mijn vingers waarna ik nogmaals besefte hoe perfect deze jongen was. Te perfect, dat zeker. En ik hield van hem, misschien meer dan nodig was. Dat was ook zeker. Ik zuchtte even toen ik naar het prachtige lichaam voor me keek. Het was haast onmogelijk om daar van af te blijven, dus vonden mijn handen weer snel hun weg naar zijn borst en buik.

Het voelde intens, bijna intenser dan alle aanrakingen. Die blik. Het maakte dat hij zijn ogen eventjes wilde neerslaan, maar toen hij een hand door zijn haar voelde strelen, keek hij toch weer op en hij besloot dat hij moe was. Ja, hallo hij is nog steeds onder de invloed van drank, oké. Hij legde zijn hoofd tegen Andreas' borst en luisterde naar het ritmische kloppen van diens hart, dat ongeveer gelijk leek te gaan met dat van hem. Sloot zijn ogen, legde zijn armen om Andreas heen. Hij was moe, de alcohol maakte hem slaperig, licht in zijn hoofd. Op dit moment wist hij dat hij, als hij in slaap zou vallen, zijn ogen zou openen in de hemel. Het was mooi. Te mooi. Prachtig, ontzagwekkend. Hij drukte zijn lippen tegen Andreas' borst en liet een rust over hem heen komen, die hem langzaam in slaap liet vallen. Langzaam. Hij was zich nu nog van alles bewust.

Ik voelde hoe hij dichter tegen mij aan kwam liggen, zijn hoofd op mijn borst legde en zijn armen om me heen sloeg. Nu hij zo deed, ik was ook moe. Zachtjes schoof ik iets meer naar boven, trok Eliah zachtjes mee en legde mijn hoofd op het kussen, waarna ik met mijn hand naar een laken reikte en deze om ons beide heen trok. Ik streelde zachtjes door zijn haren terwijl mijn ogen zachtjes dichtvielen. Ja, vanavond zou ik beslist niet vergeten. Ik gaapte een keer diep, sloot mijn ogen en voelde hoe mijn aanrakingen steeds zachter waren, om uiteindelijk van zijn kant niet meer gevoeld te kunnen worden. Deels omdat hij sliep, deels omdat ze zo zacht waren dat ik amper mijn hand voelde bewegen. Na een tijdje waren mijn ogen volledig gesloten, lag mijn hand op zijn rug en lagen we beide in een diepe slaap. Lichaam tegen lichaam.

Het ritmische kloppen maakte hem de volgende morgen wakker. Eerst dacht hij dat het zijn bonzende hoofd was, verdoofd door de alcohol, maar het bleek de hartenklop van Andreas te zijn. Dus het was geen droom geweest! Zijn hart sprong op toen hij zich dat besefte en voorzichtig kwam hij iets overeind, voorzichtig. Om Andreas niet wakker te maken. Hij drukte een kus op diens voorhoofd en verliet het bed daarna, trok snel wat kleren aan en ging naar beneden, waar hij besloot dat hij eerst een sigaret nodig had om van die bonzende koppijn af te komen, die nu niet meer verdoofd werd door Andreas' aanwezigheid. Hij besloot er buiten mee te gaan staan aangezien de rook dan niet in de woonkamer of keuken hing en de frisse lucht zou zijn hoofd ook wat opfrissen, hoopte hij. In ieder geval, een minuut later stond hij buiten met de sigaret in zijn hand en langzaam maar zeker raakten zijn ogen gewend aan het felle licht, trok zijn hoofdpijn wat weg.

Ik voelde hoe hij opstond, me een kus op mijn hoofd gaf en toen de kamer uitliep. Ik wist het nog, hij blijkbaar ook. De alcohol had wel duidelijk zijn werk gedaan en een kreun van pijn verliet mijn mond toen ik mijn hoofd even bewoog. Koppijn, tuurlijk. Verdomme, liep ik daar ook weer mee rond. Ik gooide mijn handen achter mijn hoofd en hoopte stiekem dat Eliah wat spul daarvoor in huis had. Kon ik wel even vragen, straks. Ik wilde nog even blijven liggen. Ik liet mijn hand over de plek gaan waar Eliah net nog had gelegen, deze voelde nog warm aan en ik had de drang om hem weer dicht bij me aan te hebben. Nou, ik moest beseffen dat dat ook niet kon. Niet elk moment. Wel zo vaak mogelijk, maar toch. Ik ging rechtop zitten, wat ik net iets te snel deed en een pijnscheut zich in mijn hoofd boorde. Met een geërgerde zucht viel ik weer achteruit. Ik haatte koppijn.

Er was een tweede sigaret voor nodig om Eliah zo ver helder te krijgen dat hij weer naar binnen kon gaan en eenmaal binnen stond zijn hoofd er niet naar om zijn rokersadem te verdrijven. Hij keek slechts op de thermostaat, die een degelijke temperatuur aangaf. Natuurlijk, gisteren had hij hem niet uitgezet. Hij besloot het koffiezetapparaat maar even te laten pruttelen en terwijl dat ding langzaam een bak koffie voor hem maakte, ging hij op zoek naar aspirine, die hij al snel vond. Met een glas water slikte hij er vier in één keer, dat leek hem wel nodig. Niet lang nadat hij zijn eerste slokken koffie had genomen, begon hij langzaam wat ontbijtrotzooi op tafel te zetten, voor een ontbijt. Hij had honger. Neveneffect van de alcohol, waarschijnlijk. Maakte niet uit, het was.. zondag. Toch? Hij dacht van wel. Op zondag ga je nergens heen. Of ja, misschien dat hij straks nog even zou gaan hardlopen. Misschien ook niet. Verdomme, zijn handen waren koud. Gisteren was gezellig. Heel fijn. Hij had het niet koud gehad gisteren. Nee.

Ik hoorde wat gerommel beneden, wat me hielp om zachtjes overeind te komen. Grijzend liep ik naar de logeerkamer, trok mijn koffer open en nam daar de nodige kleding uit. In tegenstelling tot andere keren had ik mijn kleding vrij snel aan en liep ik haastig de trap af, niet goed voor mijn hoofd, wat ik ook besefte eenmaal ik beneden stond. 'Goedemorgen,' mompelde ik toen in de woonkamer inliep en de rooklucht en de warmte me overviel. Oja, hij rookte. Ook vergeten. Een kuch kwam door mijn mond. 'Nou, jij hebt ook je best gedaan,' zei ik, waarna ik nogmaals begon te kuchen. 'Excuseer,' lachte ik. 'Heb jij trouwens ook zo'n koppijn?' vroeg ik terwijl ik een stoel van onder de tafel trok en daar plaats op nam. Of toch niet, ik stond weer op en liep naar hem toe, waarna ik voorzichtig zijn hoofd tussen mijn handen nam en een kus op zijn lippen drukte. Die lucht kon ik wel gewoon worden, hoopte ik. Zal wel, ik was al zo veel dingen gewoon. Misschien konden we dit ook afbouwen.

Andreas kuchte een aantal keer, maar het viel hem eigenlijk niet zo op. Hij keek op toen hij de jongen de trap af had horen komen en opnieuw was hij gevangen in de schoonheid die zo dicht bij hem was. Andreas, perfectie hemzelf. Hij glimlachte even, beantwoordde de kus eventjes en pakte toen het doosje aspirines. 'Ik heb er net wat naar binnen gewerkt, standaard medicijn tegen de kater,' adviseerde hij, waarna hij zelf op een stoel schoof en een boterham begon te smeren, hoewel hij niet zo veel honger. De sigaretten namen zijn trek over het algemeen ook weg, dus er was geen mogelijkheid dat hij echt lekker relaxt even zijn boterhammetje zou eten. Sowieso niet met Andreas dichtbij. Te dichtbij. Nee, niet te dichtbij. Gewoon, dichtbij. Prettig dichtbij. Een glimlachje speelde rond zijn lippen. Dichtbij. Prettig dichtbij. Heel dichtbij. Twee lichamen tegen elkaar. Een diepe nacht. Nee. Stop. Boterham.

'Bedankt', mompelde ik toen ik het doosje nam, daar een tweetal aspirine's uitnam en een glas water voor mezelf inschonk. Nou, deze had ik thuis ook en die hielpen wel. Nu zou het dus niet anders zijn. Snel slikte ik de dingen door en dronk daarna ook meteen mijn glas leeg. Veel honger had ik trouwens niet, mijn buik zat nog steeds vol kriebels van gisteren en ik verlangde terug naar die momenten. Vanavond was er nog een kans. Nee, joh, houd op. Niet het moment. Nog niet. Ik schudde mijn hoofd en nam een boterham, sneed die doormidden en at hem gewoon droog op. Volgens mij zou dit alles zijn, voor deze ochtend. Zeker zolang die koppijn er nog was. Nou, een kus of drie vier zouden wel helpen. Werd ik nou helemaal gek? Verlangde ik zo naar hem? Blijkbaar. Als het van mij zou afhangen lag hij nu al weer boven mij. God, wow. Dit ging echt wel even te ver.

Het was hels moeilijk niet iedere beweging te volgen. Onmogelijk. Alle dingen die Andreas deed, vielen Eliah op. Vooral omdat ze leken te zwijgen over vannacht. Nou ja, er was ook niet zo veel meer over te zeggen, of wel? Nee, dacht hij ook niet. God, hij moest zo even weg. Gedachten sloegen nu al op hol. Misschien viel vier onder een overdosis. Nah, vast niet. 'Ik ga zo een stuk hardlopen, als je wilt mag je wel mee?' vroeg hij, zo ontspannen als hem lukte tussen twee happen van zijn brood door, dat hij lusteloos naar binnen aan het werken was. Hardlopen zou hem tenminste een beetje afleiden. Zelfs als Andreas meeliep. Kon die dat überhaupt? Was mogelijk. Nou ja. Hardlopen en daarna zijn kop onder de koude kraan houden. Diep eronder. Afkoelen. Anders werd vanavond net zoals gisteren. Maar vond hij dat wel erg? Nee, eigenlijk niet. Verdomme, hij kon het niet. Hij kon zijn gedachten niet losmaken van Andreas. Nog een sigaret zou ideaal zijn, maar sigaretten zijn duur en het was hels slecht voor zijn conditie. Sigh. Hardlopen dan maar.

Ik gniffelde even toen hij over het hardlopen begon. 'Niet zo' n goede combinatie denk ik,' mompelde ik. 'Tenzij je me terug wil dragen.' Zou ik ook niet erg vinden, zeker niet. Nou ja, zou ook leuk zijn om hem weer helemaal bezweet thuis te zien komen. En zeker niet aangezien ik me deze keer ook niet in moest houden. 'Ik wacht hier wel op je, kan ik ondertussen iets doen voor je anders?' Ik ruimde mijn stukje van de tafel al op aangezien Eliah ook nog niet alles op had. Ik moest mezelf ook wel een beetje nuttig maken. 'Je zegt het maar,' riep ik vanuit de keuken terwijl ik mijn bord afspoelde om deze daarna even droog te wrijven en in de kast te zetten. 'Tenzij je me echt wil terug dragen natuurlijk.' Ik moest even lachen en ging toen naar hem toe, waarna ik hem een kus op zijn wang gaf en mijn glas nog even nam, om daar hetzelfde mee te doen als ik met het bord gedaan had.

'Hmm, blijf jij maar thuis dan,' zei hij droog. Snel nam hij de laatste happen van zijn brood en hij stond op, om zijn eigen rotzooi achter zich op te ruimen. Het bord spoelde hij af en het glas idem. Daarna schudde hij zijn hoofd pas. 'Niet nodig joh, als jij nou eens weet ik veel wat gaat doen, dan kleed ik me weer om en ga ik ervandoor,' zei hij vrolijk. Toen dacht hij aan de kast boeken die op zijn kamer stond. Hoewel Andreas er dus wel geweest was, hadden ze niet echt aandacht aan die kast besteed. Nou ja, als hij wilde, kon hij daar ook een boek uit lezen. Wist Eliah veel wat Andreas wilde. Hij ruimde ook het beleg af en bleef dit maal even staan bij de kast, met zijn rug naar Andreas. Heel even. God, was het ooit nog mogelijk om aan iets anders dan Andreas te denken? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk was het daar al te laat voor. Veel te laat.

'Zal ik doen,' zei ik toen ik al naar boven liep, boven kon ik wel een beetje opruimen aangezien mijn kleren daar nog lagen. Ik liep haastig de trap op en raapte al mijn kleding bij elkaar, waarna de boekenkast me nu pas opviel. Nou, handig. Ik kon wel even lezen terwijl hij weg was. Ik liet mijn vingers over de rug van de boeken glijden en koos er daarna één uit, meteen één die me ook interessant leek. Nou, niet dat ik veel zou kunnen lezen. Ik zou mijn gedachten op een rijtje zetten, overlopen wat er allemaal aan de hand was tussen mij en Eliah en nog andere dingen waar eens goed over moest worden nagedacht. Eens goed nadenken en me vooral geen naakte Eliah inbeelden, dat zou weer alle rijtjes doen omvallen. Niet dat ik het erg vond om me dat in te beelden. Forget it. Ik nam de kleren en het boek mee naar de logeerkamer en liet mezelf toen op het bed vallen, de kleren naast me.

Niet lang nadat Andreas naar boven verdwenen was, ging ook Eliah naar boven. Hij merkte dat Andreas zijn eigen kleren uit zijn kamer had gehaald en toen hij naar de kast keek, zag hij ook direct het gat waar eerder nog een boek had gestaan. Was prima. Hij kleedde zich om, zocht zijn Ipod en klopte even op Andreas' deur. 'Ik ga ervandoor, ben met een drie kwartier terug,' meldde hij, waarna hij de trap af denderde, zijn muziek aanzette en het huis verliet. Het duurde wat langer dan gewoonlijk voordat hij zijn ritme gevonden had, deels doordat hij zijn gedachten er niet bij kon houden en deels doordat hij nog een halve kater over had. Vier pilletjes was blijkbaar niet genoeg. Of hij had ze langer in moeten laten werken. Boeiend. Na een tijdje had hij toch zijn ritme gevonden, op de maat van de muziek en nu lukte het hem ook even rustig na te denken. Om te leren bevatten wat er gisteren gebeurd was. En wat niet. Te veel schoot door zijn hoofd, te veel om op te schrijven. Hij besloot slechts dat hij intens gelukkig was. Er zat nog wel wat achter hoor, daar niet van. Over zijn opgewondenheid van gisteren. Over de vraag of de alcohol echt geen invloed op hen beiden had gehad. Over of dit een goed idee was. Te veel. Niet over nadenken.

'Is prima, ik houd me wel bezig,' riep ik terug. Ik sloeg het boek open tot ik zeker wist dat hij weg was. Als ik eenmaal goed aan het nadenken was hoorden daar ook wel rare pasjes bij en ik wilde niet dat Eliah die te zien kreeg. Nou, wat maakte het ook uit? Ik stond op en dacht na over hem, Eliah. Het was zo, dat ik namelijk heel wat gevoelens voor deze jongen ontwikkeld had. Ik tikte met mijn vingers tegen de muur. Gisteren gebeurde er al meer dan nodig, of eigenlijk niet meer dan nodig, maar je snapt het wel. Hand tegen de muur. Er gingen nog dingen gebeuren. Dat stond vast. Dat kon gewoon niet anders zijn. Vraag is, wilde ik dat? Ja, eigenlijk wel. Nog nooit zo graag, al had ik ook nog nooit meer gedaan dan gisteren. Voelde gisteren onwennig? Beetje, misschien. Ging snel weer over, misschien mede door de alcohol. Vuist tegen de muur. Kan, normaal was ik verlegen. Conclusie : loskomen. Ik begon weer tegen de muur te tikken. Moest lukken.

Hij liep door, telkens op hetzelfde tempo, op dezelfde muziek. Een tempo dat hij uren vol zou houden zonder er echt bij na te hoeven denken en doordat hij er niet over na hoefde te denken, lukte het hem niet zijn gedachten weg te houden van Andreas. Hij was gek op deze jongen. Dol. Nee, dol klonk alsof hij het over een leuk huisdiertje had. Dat was Andreas niet, Andreas was zo veel meer dan dat. Duizend keer meer. Andere muziek. Andere beat. Ander tempo. Nadenken over het hardlopen, niet over Andreas.
Hij was leuk, lief en perfect. Gisteren was geweldig geweest, hoewel ze verder gegaan waren dan Eliah in eerste instantie van plan geweest was. Nou ja, alcohol had toch invloed gehad, bleek wel weer. Maar het was fijn geweest, met Andreas. Heel fijn. Eliah wilde best nog...
Ho. stop. Het lukte ook niet om er niet aan te denken, of zo. Dit was niet oké. Met een frons op zijn gezicht zette hij snellere muziek op en dat maakte dat ook zijn tempo versnelde, waardoor hij eerder moe zou worden. Was prima, nu moest hij zich op het lopen concentreren. veel beter.

Een tijdje had ik alleen op het bed gezeten, niet naar het boek omgekeken. Maar door verveling had ik het boek nu stevig in zijn handen. Goed boek wel, ook al was ik maar net begonnen met lezen. Het had nu al mijn aandacht, beter. Dan was Eliah toch heel even van mijn gedachten weg. Voorlopig. Als de jongen weer binnen zou zijn en ik hem weer zou zien, zou ik de hele dag weer aan hem denken. Gisteren was zo fijn geweest, alhoewel ik het nooit had durven dromen. Het was zo geweest. Ik had het leuk gevonden. Kon ik nu echt mijn gedachten niet in de hand houden? Wat was dit? Werd ik gek, door verliefdheid? Gevoelens? Nou, had ik me toch helemaal anders voorgesteld dan. Nu lukte het me dus ook niet meer om me op het boek te concentreren. Verdomme, was nou net een leuk boek geweest. Andere keer dan, als hij vrij was van zijn gedachten en gevoelens. Of zou dat hoogstens een seconde duren? Ja, vast wel.

Door het snellere lopen duurde het een stuk korter dan de bedoeling was voordat hij weer voor zijn huis stond. Daar bleef hij even staan, zorgde ervoor dat hij een prettig ademritme hervond en liep toen pas naar binnen, om te merken dat Andreas waarschijnlijk nog boven was. Die had misschien wel een boek gevonden. Zou fijn zijn, dan kon Eliah even douchen. Nah, eerst wat drinken. 'Ben er weer!' riep hij naar boven. Het voelde bijna als een déjà vu, aangezien hij daarna naar de keuken liep en wat te drinken pakte. En straks zou hij gaan douchen. het zweet van zijn rug wassen, of zo. Niet dat het zou uitmaken, zijn gedachten waren niet fris te wassen, aangezien Andreas zich daar al te diep in genesteld had. Als een ziekte. Maar geen slechte ziekte. Nee, het was fijn. Heel erg fijn. Te bedenken dat die jongen boven zat, zo dichtbij. Tegelijkertijd zo ver weg, maar daar dacht hij momenteel even niet over na. Was nergens voor nodig, zou je zeggen.

Een glimlach speelde om zijn lippen en hij gooide het boek zo snel als hij kon weg, haastte zich van de trap af en liep toen naar de keuken. Om daar Eliah te treffen. Nou, niet slim. Hij mompelde wat dingen toen hij hem daar zo zag staan, bezweet en nog aantrekkelijker als de laatste keer dat was gaan rennen. 'Nou,' stamelde hij, 'jij hebt blijkbaar wat energie verbruikt.' God, kon het nog erger? Wat was dan voor een domme opmerking dan? 'Vergeet wat ik zei,' mompelde hij, terwijl hij zachtjes zijn handen over zijn hals naar zijn rug liet glijden en hem een kus op zijn voorhoofd gaf. 'Ik heb je gemist hoor.' Gelukkig was hij nog niet helemaal van de kaart en kon hij nog redelijk normaal functioneren. 'Was wel een goed boek hoor.' Hij lachte even. 'Al heb ik er niet zoveel van gelezen.' Hij liet de jongen weer los en streelde nog even langs diens arm. 'Ik zie je straks weer?' mompelde hij toen hij alweer naar de woonkamer was gelopen, om daarna weer naar boven te gaan en zijn best zou doen om de jongen niet meteen te bespringen, want hij zag er wel erg goed uit na het hardlopen en het maakte hem gek.

Eliah vond het wel grappig hoor, de verlegenheid van Andreas en diens gebrabbel. Nou ja, hij vond het vooral schattig en Andreas die maakte hem nogal gek als hij zo deed, howwel deze dat waarschijnlijk niet eens door had. Nou ja, dat was misschien maar beter ook en nadat hij weer alleen was in de keuken, wist hij even niet wat te doen. Ja, douchen. Eigenlijk. Dat was wel zo hygiënisch. Zou je zeggen. Even beet hij op zijn lip en hij liep uiteindelijk ook naar boven, besloot zijn ogen te sluiten voor domme acties en naar Anreas' kamer te gaan. Waar was hij mee bezig? Maakte niet uit. 'Welk boek heb je gekozen dan?' vroeg hij, nonchalant, toen hij in de kamer van Andreas stond, waar deze ook zat met een boek dat hij zo snel even niet herkende. Hij zou het wel weten als hij de titel hoorde, maar nu even niet. Damn, Andreas was gewoon leuk en het was geweldig dat hij ook van lezen hield.

Welk boek? Daar vroeg hij wat, eigenlijk had hij de titel niet eens gelezen. Waardoor hij weer even stamelde en naar de kaft van het boek keek. 'Slaap,' mompelde hij, 'goed boek hoor.' Wat hij ervan gelezen had. Nou, als hij weer helder kon denken zou hij wel verder lezen. Maar dat moment was niet nu, niet nu hij in zijn slaapkamer stond. Waarom verliep het eigenlijk zo stroef? Alsof ze niet wisten dat ze beide gevoelens hadden. Of misschien net daarom. Hij grijnsde even, stiekem zou hij het niet eens erg vinden om hier te blijven en niet meer naar huis te gaan. Nou, hij moest wel nog wat spullen ophalen, dus dat moesten ze ook nog even overleggen. En douchen, moest hij ook eens doen. Nou, misschien na Eliah. Of samen. Nee, time-out, pauze. Dat ging net te ver. Al zou het toch fijn zijn. Nee. Hij gniffelde even om zijn eigen gedachten en keek toen de jongen aan. 'Een beetje oorlog hierboven,' mompelde hij. 'Jouw schuld,' voegde hij er nog lachend aan toe. Het was ook zijn schuld, nou, niet dat hij het hem kwalijk nam hoor. Helemaal niet, alleen viel het wel op dat het alleen Eliah was die in zijn hoofd omging.

(http://www.bol.com/nl/p/slaap/9200000010081380/ Dit boek trouwens, hebben hebben.)

Oh ja. Dat boek had hij ook wel eens gelezen. Wist niet meer precies waar het over ging. Als hij de achterkant zou lezen, zou het wel weer weten. Nu was het slechts een vaag beeld. Hij kende het wel. Alle boeken in zijn kast had hij gelezen. Allemaal. Sommige zelfs twee of drie keer. Allemaal topboeken, anders verdwenen ze naar de zolder om nooit meer gezien te worden. Verkocht te worden op een rommelmarkt. Of zo. Hij keek verbaasd op toen hij hoorde wat Andreas daarna zei. Oorlog? Dankzij hem? Dat had niet met het boek te maken, dat wist Eliah heel zeker. Hij hield niet zo van oorlogsboeken. Hij had ze wel, maar die stonden niet in de kast daar. Lagen ergens anders. Toch? Ja, wist hij zeker. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij, nonchalant en onschuldig. Hij wist het ook echt niet. Onschuldig was hij waarschijnlijk toch niet, maar nonchalant was altijd een leuke manier van praten geweest. Vooral als je hart eigenlijk bonsde in je keel omdat je zo dicht bij degene die je leuk vond was. Eh, kappen nou. Normaal gesprek op gang houden.

Ja, hoe moest hij dat gaan uitleggen. Hij werd gek van hem, op een goede manier. Wilde niets liever dan de hele dag lang bij hem zijn, dicht bij hem. Een verslaving. Nu al. Nee, dat zou niet werken. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Nee, hij zou het niet begrijpen. 'Je bent gewoon leuk,' zei hij zacht. Klopte wel, somde ook alles zo'n beetje op. Ach. Mocht hij ook wel weten, wist hij vast al. Maakte nu even niet uit. 'Ik ga na jou ook even douchen trouwens,' mompelde hij. 'Dus ik wacht hier wel, tenzij ik mee mag douchen.' Oké, wat zei hij nou net? Nou ja, te laat. Hij grijnsde even, nam toen het kussen van zijn bed en liet zijn hoofd daar op vallen. Awkward. Altijd al hoor, maar nu. Ho. Misschien was het wel normaal, na gisteren. Ja, normaal. Nee. Niet helemaal, deels. Het was tenslotte nog maar één dag. Niet zo hard van stapel lopen, was misschien gewoon een opvlieging. Nee, nee, niet langs zijn kant. Hij had gevoelens, duidelijk. Was gisteren duidelijk, paar dagen daarvoor en nu. Morgen, overmorgen. De jongen had veek met hem gedaan. Met zijn gedachten, met zijn gevoelens, met zijn houding. Hij bedoelde het vast niet eens zo. Ook vast nooit gedaan. Nou ja, nu was het wel zo. Niet dat hij het hem kwalijk nam, helemaal niet. Hij had misschien hetzelfde gedaan.

Het maakte dat zijn wangen, die toch al rood en warm waren van het hardlopen, nog iets roder en warmer werden. Niet dat Andreas dat merkte, die had zijn hoofd in een kussen verborgen na zijn laatste opmerking. Hij glimlachte heel even, waarna hij naar het bed toeliep, zo geruisloos als hij voor elkaar kreeg. Daar aangekomen plaatste hij zijn lippen even in Andreas' hals en liet ze daarna naar zijn oor glijden. 'Ik heb daar geen problemen mee hoor,' fluisterde hij zachtjes, waarna hij even lachte. Een lachje waarin nervositeit heel lichtjes doorklonk, maar eigenlijk vrij goed verborgen was. Hij ging weer normaal overeind staan en liep naar de deur, waar hij nog heel even naar Andreas keek. Die zou wel komen, als hij echt wilde. Zelf moest hij toch nog even andere kleren pakken. Wat, hij was nog geen vijf minuten in een kamer met Andreas en hij wilde hem nu al bespringen en de kleren van het lijf rukken. Eh, dat was toch niet helemaal gezond, of wel? Nee, dat dacht hij ook. Oeps.

Hij had er geen problemen mee. Geen problemen. Zijn lippen waren nog steeds voelbaar in zijn hals. Geen problemen. Hij kwam overeind, liep naar de badkamer, waar Eliah ook was. Hij ging wel nog niet meteen naar binnen, hé, wat klonk dat dubbel zeg, maar bleef gewoon aan de deur staan. Luisteren. Gek was dit alles, maar zo fijn. Een gevoel dat hij al lang niet meer gehad had. Eliah. Er zouden weer dingen gebeuren, dingen die hij fijn vond. Dingen die ze beiden fijn vonden. Uiteindelijk was hij de kamer binnengestapt, was tegen de muur gaan staan, wachtend tot Eliah de douchekraan open zou draaien. Nou ja, zijn shirt lag ondertussen wel al op de grond. Wat er met hem was? Geen idee. Het gevoel? Lust, alweer. Liefde. Overwelvend was dit alles. Hij liep naar de jongen toe, zijn hand vond zijn kaaklijn en zijn lippen vonden de zijne weer. 'Eliah,' mompelde hij zachtjes. De jongen die zoveel met hem had gedaan. De jongen die alleen zijn zachte kant gezien had. Misschien was er alleen een zachte kant in de buurt van deze jongen. Hoopte hij ook. Lust. Was ook niet echt zacht. Maakte niet uit. Niet nu, alweer niet nu.