TinnBimm VS. Sterre -2-

'Maakt niet uit hoor,' mompelde ik. Ik was over het algemeen wel een net persoon, maar vrienden vroeger helemaal niet en ik had daardoor dus al veel erger gezien dan hij dacht. 'Het valt vast wel mee.' Volgens mij woonde hij ook erg rustig, aan de weg te zien en aan de hoeveelheid auto's - wat er eigenlijk geen waren - die er reden. Nou, dat was dan eens iets anders aangezien mijn huis in het midden van een drukke wijk lag. Rust zou me ook goed doen en waar kon dat beter dan in een rustige buurt? Al had ik nu niet het gevoel dat ik rust nodig had, in tegendeel. In de voorbije drie dagen had ik meer dan gerust en nu was het tijd om wat levendiger te zijn, mijn minder saaie kant te uiten. Al zou ik niet te hevig zijn, misschien lag ik dan binnen de kortste keren terug in het ziekenhuis en dat wilde ik ook niet.

'Oordeel zelf, we zijn er bijna,' mompelde hij zachtjes en uiteindelijk stopte hij bij een vrijstaand huis, waarna hij de sleutels uit het contact haalde en uitstapte. De achterklep opende hij wel nog even en hij haalde Andreas koffer -Die inderdaad niet zo zwaar was- uit de auto, waarna hij naar de voordeur liep en deze opende. Een aangename warmte kwam hem tegemoet, aangezien hij voordat hij wegging de thermostaat niet helemaal uitgedraaid had. Mooi zo, want het was nog vrij fris buiten. Hij hield de deur open zodat Andreas ook naar binnen kon komen. Nee, hij was geen gasten gewend. Dit zou nog wel eens wat stroef kunnen gaan lopen. Oei.

Het was alvast lekker warm binnen, prima, ik had een hekel aan koude huizen. 'Bedankt,' zei ik toen ik hij de deur openhield en ik naar binnen ging. Door de warmte moest ik wel meteen mijn jas uittrekken, waarna ik die even in mijn hand hield en met mijn ogen op zoek ging naar een haakje. 'Is het goed als ik die hier ophang?' vroeg ik toen ik die eenmaal gevonden had. Trouwens, ik wist niet wat hij onder rommelig begreep, maar deze hal was dat lang niet. Nouja, het was natuurlijk nog maar de hal, maar dan nog. Ik zou er ook niet te hard op letten, ik was hier tenslotte te gast en daar mocht ik al ontzettend blij mee zijn. Zonder hem zat ik misschien nu nog in die veel te kleine en saaie ziekenhuiskamer.

'Ja, daar is prima,' zei hij, waarna hij zelf ook zijn jas ophing en de voordeur sloot. Daarna opende hij de deur naar de woonkamer, een ruime kamer die verlicht werd door een groot raam aan de zijkant. Eliah had het inderdaad niet krap, wat hem goed uitkwam, hoewel hij er niet mee op de koop liep. 'Ik zal je even je kamer laten zien, dan kan je even rustig uitpakken of zo. Dan zal het daarna wel zo'n beetje tijd voor middageten zijn. Eet je warm of koud?' Hij sprak heel snel, maar niet te snel. Nou ja, hij hoopte dat het niet te snel was en wachtte -on-geduldig af tot Andreas antwoordde. Hij kon wel rustig doen hoor, maar voor nu was hij gewoon een beetje nerveus.

Ik hing mijn jas aan het haakje en grijnsde even toen ik de woonkamer zag, zo, dat was nog eens groot. 'Ik ben benieuwd wat er in die koffer zit en maakt mij niet uit, waar jij zin in hebt.' Ik nam de koffer van hem over, die ik het liefst meteen wilde openen. Ik kon alleen hopen dat ze leuke kleding erin gestopt had, wat ik nu droeg was ook wel oké. Maar in mijn kast lagen ook dingen die ik nooit droeg en als die er in zaten zou het pas erg zijn. Nou goed, dat zagen we dan wel weer. Ze had volgens mij wel goed gekozen, aan deze outfit te zien. Al was ik toch nieuwsgierig naar misschien kleine spulletjes die ze erbij had gestopt, aangezien ze dacht dat wij meer waren dan alleen vrienden.

'Dan eten we zo gewoon brood en vanavond iets waar jij zin in hebt,' besloot hij, waarna hij naar de trap liep en naar de eerste verdieping steeg, waar hij uitkwam in een donkere gang waar meerdere kamers aan verbonden waren. Hij klikte het licht aan en wachtte even tot Andreas boven was, waarna hij deuren aanwees. 'Dit is de badkamer, mag je gebruik van maken wanneer je wilt. Daarnaast is mijn kamer dus als er 's nachts wat is, kom me vooral lastig vallen.' Hij zei het droog en liep door naar de derde kamer in de gang, die hij opende. 'Dit is tijdelijk jouw kamer. Je spullen kunnen in de kledingkast en in het nachtkastje en er hangen wat foeilelijke foto's en schilderijen, mocht je ze niet willen moet je het even melden. Eigenlijk was het de logeerkamer.' Hij haalde even zijn schouders op. Logés had hij toch nooit, dus het maakte niet zo veel uit.

De kamer zag er prima uit en ik knikte even dankbaar naar Eliah, waarna ik de kamer binnenliep en mijn koffer op het bed legde. Een beetje zenuwachtig deed ik de koffer open, waarna ik meteen voldoende ondergoed en een paar leuke truien zag, die ik meteen enthousiast opborg. Shirts en broeken waren er ook, al waren daar een paar minder leuke bij. Goed, over het algemeen was ik tevreden wat de kleren betreft. Mijn mobiele telefoon zat erin, net als een fotoalbum waar een briefje inzat. "Om sfeer te scheppen" stond erop. Het waren allemaal babyfoto's, peuterfoto's en foto's uit mijn kindertijd. Al was het wel een klein album, eerder zo'n boekje. Verder wat geld en wat kaarten die ik wel kon gebruiken, in een zijzakje zat een tandenborstel en, zoals ik het niet dacht, een pakje waarin niet bepaald kauwgum zat. Ik vloekte binnensmonds en duwde het pakje onderaan mijn koffer, ik zou ze wel nog weggooien later. Ja, het waren inderdaad condooms. Ik had het kunnen raden door haar knipoog, al vond ik dit al bij al wel grappig.

Hallo zulke zusters heb ik nog nooit gezien:(
___
Hij liet hem alleen met zijn koffer en bewoog zich de trap weer af, naar de woonkamer. Andreas was hier. Vervloekt, het liefste zou hij die jongen zo bespringen en nogal... vieze dingen doen. Censuur, censuur. Dit was niet oké. Ze hadden Andreas nooit met hem mee mogen sturen, zeker niet omdat hij vermoedde dat die zuster niet zo dom was als ze blond was. Snap je. Hij plofte neer op de bank en zette een programma aan dat hem totaal niet boeide maar wel eventjes afleidde van Andreas. Dit zou nog wat worden. De laatste paar dagen hadden ze wel leuk gepraat, maar Eliah had nergens uit op kunnen maken dat Andreas überhaupt op jongens viel. Oh shit. Eliah had het er ook niet meer over gehad, maar toch. Dit kon nooit goed zijn voor zijn mentale gesteldheid.

Ik wel helaas

Toen alles een plekje gekregen had keek ik eens rond in de kamer, groot genoeg, best gezellig ook. Prima dus. Het bed zag er ook comfortabel uit en ik liet me er meteen op neerzakken, waarna ik het fotoalbum nam en daar een beetje in begon te bladeren. Toen had ik nog een band met hen, aangezien ik er toen ook nog helemaal geen besef van had dat ik niet op meisjes viel. Pas toen ik het hen vertelde was de band weg en het contact verbroken. Maar dat was nu even buiten de kwestie, de foto's zelf waren wel leuk genoeg om te delen als ik daar even zin in had, of hij. Nu zou ik dat toch nog niet doen, daar was het het moment nog niet voor. Ik was hier nog maar net, dus zou ik me nu wel even afzijdig houden. Ik nam de koffer en zocht nog even naar mijn headset, die er ook inzat, gelukkig.

Nee serieus
~~
Hij keek naar het doodsaaie programma, dat zijn aandacht slechts half vast wist te houden. Hij had besloten dat hij om twaalf uur wat te eten op tafel zou zetten en dus keek hij om de vijf minuten op de klok, omdat hij niet wist wat anders te doen. Vanmiddag zou hij eigenlijk nog sporten, of ja, joggen. Hardlopen. Dat zou hij sowieso doen, hij moest alleen niet vergeten dat nog even tegen Andreas te zeggen. Het was ook zo wat als Eliah ineens weg was.
Uiteindelijk werd het twaalf uur en hij zette de tv uit, waarna hij rustig naar de keuken liep, een aantal soorten broodbeleg uit de kast en koelkast haalde en op tafel zette. 'Als je honger hebt, beneden staat eten,' riep hij naar boven, waarna hij voor zichzelf een boterham smeerde.

Eten, precies op het goede moment. Haastig liep ik naar beneden, de woonkamer door en zo naar de eetkamer. 'Ziet er goed uit,' zei ik toen ik plaatsnam en naar al het voedsel op de tafel keek. Het voelde even ongemakkelijk om een snede brood te nemen, maar eigenlijk was het ook gewoon heel normaal. Nou, het was wennen, laten we het zo zeggen. Maar eens ik mijn beleg had genomen was het al wat aangenamer. De eerste boterham ging al snel binnen, ik moest toegeven dat dit veel en veel beter was dan het eten van het ziekenhuis. Nouja, misschien ook omdat Eliah hier ook volledig anders was, net zoals ik. 'Trouwens, als jij ooit iets nodig hebt laat je het maar weten.' Dit meende ik ook echt, wat dan ook. Nouja, ik zou nu ook niet helemaal uit de kleren gaan, misschien ooit. Grijnzend keek ik naar beneden, waarna ik even moest lachen. En waarom dacht ik dit ook alweer?

Hij wuifde het weg. 'Niet nodig, echt niet. Happy to help.' Hij nam de laatste hap van zijn boterham en begon een tweede te smeren. 'Ik ga vanmiddag nog een stuk hardlopen, dus dan zal je je alleen moeten redden. Komt dat goed?' Hij keek hem even vragend aan, maar lang aankijken lukte niet zonder een blos te krijgen, dus richtte hij zijn ogen na nog geen seconde weer op zijn brood en hij merkte dat hij er te veel hagelslag op had gedaan. Nou ja, dat was dan pech. Hij nam een hap van de boterham en kwam erachter dat het echt veel te veel was, de helft van de hagelslag viel weer op zijn bord. Zucht. Het was gezellig hoor.

'Nee, is prima, ik red het wel.' Hardlopen, hij was dus ook nog eens sportief. Wat dus ook betekende dat hij ook een aantrekkelijk lichaam had. Nee, daar mocht ik niet aan denken. Waarom dacht ik daar aan? Ik schudde mijn hoofd. 'Mijn maag kan trouwens niet veel hebben, dus ik krijg er geen tweede meer bij,' mompelde ik. 'Het was wel lekker.' Dat klonk pas verkeerd, maar ik besloot om me er verder niet meer mee bezig te houden. 'Trouwens, ik vind het hier helemaal niet rommelig hoor.' Ik keek hem even aan, te lang naar mijn zin, maar om de één of andere manier kon ik mijn blik niet afwenden. Het vreemde gevoel in mijn maag bevestigde dat en ik voelde mijn wangen even gloeien. Shit, niet nu, niet op dit moment.

God, waarom deed hij zo aantrekkelijk? Eliah werd er gek van en wilde tegelijkertijd niet dat hij ermee ophield. Godverdomme. Hij lachte even alsof hij het echt meende. 'Dankjewel, ik heb mijn best gedaan,' zei hij, waarna hij een aantal verdwaalde hagelslagjes wegveegde om maar niet naar Andreas te kijken. Als hij zou kijken, zou hij gek worden. Helemaal gestoord. Krankzinnig. Geen idee wat er dan zou gebeuren, hij wilde het ook totaal niet weten. Dan zou Andreas heel snel een ander adresje moeten vinden om te verblijven. 'Maakt niet uit hoor, als je niet meer op kunt dan gaat dat nu eenmaal niet. Wat wilde je vanavond eten?' Eliah kwam overeind en begon al een beetje af te ruimen, zodat hij Andreas maar niet aan hoefde te kijken. Moeilijkheden, moeilijkheden. Altijd maar moeilijkheden. Als hij nou gewoon op meisjes viel zou het leven veel makkelijker geweest zijn. Heel veel makkelijker.

'Ik lust zowat alles,' mompelde ik toen. Gelukkig ging hij opstaan, wat de hele situatie wel wat makkelijker maakte. Uiteindelijk stond ik ook gewoon op en nam mijn bord mee. 'Laat dat maar aan mij over,' zei ik toen ik naar de wasbak liep en zijn bord ook nam, waarbij ik per ongeluk zijn hand aan geraakt had en de borden bijna liet vallen. Ik draaide de kraan open, stroopte mijn mouwen op en nam een afwasmiddel van het aanrecht. Ik liet er wat van in het water vloeien en waste de borden toen af, om ze daarna weer zo snel af te drogen. 'Die kunnen weer in de kast,' zei ik toen ik naar de kasten boven me staarde. 'Tenminste, als je even kan zeggen welke.' Ik zette ze borden op het aanrecht en ging met mijn hand even naar mijn hals, wachtend op antwoord.

Alsof hij werd geraakt door een elektrische schok, trok Eliah zijn hand terug bij de aanraking met Andreas' hand. Voordat hij nog iets kon zeggen, was Andreas al bezig met het afwassen van de borden en dus ruimde hijzelf razendsnel de rest van de spullen op. Na een paar minuten waren ze beiden klaar en hij wees op het kastje naast Andreas om aan te geven dat de borden daar moesten. 'Kies nou maar gewoon iets om te eten wat je lekker vindt. Je bent uit het ziekenhuis, normaal gesproken viert men dat met flessen bier en alles, maar ik vraag me af of dat bevorderlijk is voor je geheugen. Dus wat wil je nou eten?' Hij had geen keuze, moest Andreas nu wel even recht aankijken. Oh shit. Dit ging niet goed zo.

'Wat alcohol kan geen kwaad denk ik, daar zeiden ze toch niets over. En pizza is prima voor mij, als jij dat goed vindt?' Ik glimlachte even toen we redelijk dicht bij elkaar stonden en moest me even herpakken toen ik zag dat de borden er nog stonden. Snel nam in ze op en zette ze ik in de kast die Eliah had aangewezen. Zo, dat was ook weer klaar. 'Ik ga nog even naar boven, wat uitrusten enzo, ik hoor wel van je.' Snel liep ik de trap op en liet ik me op het bed vallen. Stél dat we vanavond zouden vieren met alcohol, dan konden er zoveel dingen gebeuren en misschien vergaten we ze weer, misschien was dat een goede of een slechte zaak, ik had er geen idee van. Goed, wat ik wel wist is dat deze jongen iets bijzonders had en ik dat niet kon ontkennen. Waarom moest het nu weer allemaal zo snel gaan?

'Prima, doen we dat. Ik ga me zo even omkleden en dan ben ik een halfuur weg,' zei hij en hij voelde dat zijn hart weer iets langzamer ging kloppen toen Andreas eenmaal de trap op liep. Jezus, dit was echt niet goed. Hoe lang zou hij dit zo volhouden? Niet heel lang hoor. Toen hij Andreas niet meer hoorde, liep hij even naar de kelder. Als hij alcohol wilde, moest er even gecontroleerd worden of het er nog was. Gelukkig, het was er inderdaad nog. Dan moest hij alleen een goeie pizzeria vinden, aangezien hij niet van plan was zelf een pizza te bakken. Rustig liep hij naar boven, naar zijn kamer, waar hij zich snel omkleedde en nog geen tien minuten later liep hij in een rustig tempo over de straat, Ipod aan en muziek in zijn oren.

Ik nam mijn hoofdtelefoon en bevestigde die aan mijn mobiel, waar ik altijd nog wat leuke nummers op had staan. Ik zette de muziek op het hoogste volume en deed toen wat bewegingen op het ritme, perfect om tijd te doden eigenlijk. Meezingen zou ik niet doen, stel je voor dat Eliah weer terug kwam. Nee, dat zou ik me net iets te hard schamen dus dat deden we niet. Ik stond op en liep naar het raam, waar ik een paar personen zag rennen. Waaronder Eliah, die een truitje droog waardoor zijn armen goed zichtbaar waren. Goed uitzicht vanaf hier en deze keer kon hij me niet betrappen, dit was nog eens leuk. Al starend vroeg ik me af hoe de komende dagen zouden verlopen, het was hier wel fijn eigenlijk. Beter dan ik gehoopt had. Ik had gehoopt om mijn gevoelens niet de overhand te laten nemen, maar daar was het ondertussen wel te laat voor.

Zonder ergens aan te hoeven denken, liep hij over de straat. Hardlopen was geweldig. Het leidde je gedachten af en je hoefde nergens aan te denken, je nergens zorgen over te maken. Zo ook bij hem, tijdens het rennen had hij geen last van gedachten die hem kwelden en gevoelens die hem lastig vielen. Hij luisterde slechts naar de muziek en naar zijn eigen ademhaling, die regelmatig ging. Na een halfuurtje lopen was dit iets minder, maar alsnog liep hij in hetzelfde tempo weer richting zijn huis, waar hij eerst even rustig halt hield en toen hij helemaal op adem was, zette hij zijn muziek uit en ging hij weer naar binnen, met een fris gemoed en een bezweet lichaam. Nou ja, dan moest hij maar even douchen.

Vanuit het raam zag ik hoe hij terug naar binnen liep en ik ging meteen bij het raam weg, zo te zien was hij erg bezweet en dat was nou net iets waardoor ik meestal de controle verloor. Ik haalde mijn hand door mijn haar en ging snel weer op mijn bed zitten, alsof ik hem niet had zien binnenkomen. Nou, hij ging vast wel douchen en dan zou hij toch niets doorhebben. Maar goed, ik zette mijn muziek wat stiller en na een paar seconden ook gewoon weer uit. Ik stond weer op en liep opnieuw wat rond in mijn slaapkamer, niet echt wetend wat ik moest doen. Nou, vanavond kon wel leuk worden, dat zal het ook wel worden. Alleen moet ik opletten dat ik niet te veel drink en me alles nog herinner, tenminste, van de vorige dag. Ik had nog steeds niets van mijn geheugen terug over het ongeluk en de paar dagen in het ziekenhuis.

'Ben terug!' riep hij naar boven, hoewel dat misschien een beetje overbodig was door het lawaai dat hij maakte door de gangdeur achter zich dicht te gooien. Zijn hoofd was bezweet, maar van binnen weer kalm en daardoor was hij veel meer ontspannen. Rustig liep hij naar de keuken, maakte daar een glas citroenlimonade -Dat is lekker na het sporten oké- en dronk deze in een paar tellen leeg. Aangezien hij Andreas niet in de woonkamer zag, zou deze nog wel op zijn kamer zijn. Nou ja, dat was ook prima. Die moest waarschijnlijk ook wennen aan dit huis en de omgeving en dat vond Eliah helemaal niet erg. Toen zijn glas leeg was, zette hij het op het aanrecht neer en liep hij de trap op. Tijd om te douchen en een pizzeria te zoeken.

Terug, ja dat had ik wel kunnen horen. Het gerommel beneden had dat ook bevestigd en ik had hem zien binnenkomen, wat hij niet wist. In eerste instantie hoorde ik geen geluid op de trap, wat wilde zeggen dat hij beneden was en ik ook wel even daarheen kon. Om iets te drinken te halen, wat ik ook wel wilde, maar het was eerder om hem te zien. Heel even maar, maar toch lang genoeg. Ik nam een grote hap adem en liep toen mijn slaapkamer uit, waarna ik Eliah de trap al op zag komen. Zonder me ook maar één moment te kunnen herpakken staarde ik hem als een losgeslagen fangirl aan, waarna ik, pas een paar seconden later, mijn blik kon afwenden. Kijk, van beneden zag hij er al zo goed uit, maar van dichtbij was het nog tien keer beter. 'Ik ga even wat te drinken halen,' mompelde toen ik haastig de trap afliep en mezelf wel voor het hoofd kon slaan.

Boven aan de trap kruisten ze elkaar. Niet alleen in een simpel voorbijgaan, maar een moment dat nét iets te lang duurde om normaal te zijn, keken ze elkaar aan. Meer dan normaal. Eliah voelde dat zijn hartslag van normaal naar hoog steeg en wendde zijn blik zo snel als hij kon af. 'Is goed,' mompelde hij zachtjes, waarna hij zonder nog eens naar hem te kijken naar zijn kamer liep, daar schone kleren pakte en zichzelf opsloot in de badkamer. Hij had net hardgelopen, zijn hoofd leeggemaakt, maar hij was nu al weer gek gemaakt door Andreas. Zou deze het überhaupt door hebben? Zou hij überhaupt weten hoe gek Eliah werd van hem? Van zijn bewegingen, zijn blikken, zijn woorden? Nee, Andreas zou het niet weten. Dat kon hij ook niet weten. Eliah zette de douche aan en voelde hoe de hete stralen over zijn bezwete huid liepen. Hij mocht het ook niet weten.

Toen ik in de hal kwam oriënteerde ik me even, wat helemaal niet vlot verliep aangezien ik helemaal in de warm was. Boven hoorde ik het water lopen, waarna ik meteen dacht aan hoe hij er naakt uit zou zien. Niet zo raar doen, jeetje. Maar goed, misschien waren mijn hormonen ook harder aanwezig na die tijd in het ziekenhuis. Ik liep de woonkamer binnen en liep zo door naar de koelkast, waar ik een flesje water uit de koelkast haalde. Ja, water, alweer. Maar het was goed om helder te blijven. Nouja, heel erg helder zou ik niet zijn deze avond. Tenzij ik me in zou houden, wat ik misschien ook nog zou doen. Dat ging ik ook doen, wat zei ik nou weer? Ik had die belofte aan mezelf gemaakt, aangezien als ik gedronken had, ik ook meer risico liep op een woede-aanval. En laat dat nou net wezen wat ik niet wilde laten gebeuren.