TinnBimm VS. Sterre -2-

'Laat maar dan, ik wil niet dat je je ongemakkelijk voelt. Iets drinken?' vroeg ik terwijl ik mijn hand reeds op de knop gelegd had. Ik wilde zelf namelijk ook wel iets, altijd dat water werd ik gewoon zat en aangezien ik nu toch al meer mocht eten, zou een glas sinaasappelsap ook wel mogen. Zo niet, dan was het maar zo. Je kon altijd proberen. 'Ze komen zo,' zei ik toen ik de knop losliet. 'Ik vroeg me af wanneer je weer zou komen,' mompelde ik. Ik heb dagen aan je zitten denken. Nee, dat zou ik niet zeggen. Hoe vreemd klonk dat dan? Alsof ik helemaal dol was op hem. Al had hij wel iets, maar ik kende hem niet, dus dat was het ook. Ik wilde hem wel leren kennen en daarom was het ook fijn dat hij hier was.

'Is goed, ja graag,' zei hij zacht, waarna hij de kamer even rondkeek. Kleine details vielen hem op. Niet noemenswaardig, maar er zaten drie nagelkrassen in het behang, die waarschijnlijk wezen op iemand die kwaad geweest was. Interessant. Nee, eigenlijk was het totaal niet interessant, maar het leidde hem eventjes af van de stilte die heerste toen Andreas op de knop drukte en meldde dat er zo iemand zou komen. Dat kon hij niet echt gebruiken. 'Ik was nogal druk met het terugkrijgen van mijn rijbewijs en een aantal verzekeringspapieren,' mompelde hij zachtjes als een soort van antwoord. Niet eens een leugen. Vraag was of er nu een belletje zou gaan rinkelen of niet. Gedane woorden kun je helaas niet terugnemen, anders had Eliah dat nu gedaan. Hij had geen zin in nog meer stress.

'Rijbewijs,' mompelde ik toen ik met mijn vinger naar hem wees. 'Het was mijn fout, ik stak over omdat ik gehaast was. Dus als je iets moet betalen, zeg maar wat.' De verpleegster was ondertussen binnengekomen. 'Zou ik sinaasappelsap kunnen krijgen, of mag dat nog niet?' vroeg ik. 'Wat wil jij, Eliah?' vroeg ik toen ik naar zijn gelaatstrekken keek. Nee, dit ging ik niet doen. Ik wendde mijn blik aan en keek de verpleegster weer aan, die het één en ander door leek te hebben en grijnsde, of ze grijnsde omdat ik sinaasappelsap vroeg. Kon ook. Ik beet even op mijn lip en nadat ze nog een blik op Eliah geworpen had nadat die zijn drankje vroeg, zo, dat was awkward.

'Multivruchtensap,' zei Eliah droog toen de zuster wilde weten wat hij wilde drinken, waarna ze weer verdween. Daarna schudde hij zijn hoofd. 'Er valt niets te betalen, de verzekering vergoedt de schade aan mijn auto, hoewel die minder was dan de schade aan jouw hoofd.' Een grimmig lachje gleed over zijn lippen maar verdween weer heel snel. Sorry dat ik niet beter oplette. Waarom was hij hier in eerste instantie gekomen? Om zijn excuses aan te bieden, wat hij nog steeds niet gedaan had. En wegvluchten was niet meer mogelijk, die zuster ging nu wat te drinken halen en wegvluchten was dus onbeleefd. En sowieso, hij wilde niet weg. Zonder hem aan te kijken haalde Eliah Andreas' gezicht voor de geest en hij vulde wat details aan. Een tekening, een 3D-beeld van het schepsel dat in het ziekenhuisbed lag. Eliah kon ook niet even normaal doen of zo.

'Dat is mooi,' zei ik glimlachend. 'Fijn trouwens dat ik wat bezoek heb, jij bent werkelijk de enige die hier is geweest. Wel eenzaam, zo alleen hier.' Voordat ik verder kon praten kwam de zuster al weer binnen en gaf ons beide het drankje dat we wilden, waarna ze ook de pleister op mijn hoofd eraf haalde. 'Die hoeft voorlopig ook niet meer,' zei ze rustig, waarna ze de wond nog even ontsmette. 'Ik ben in de buurt, als je nog iets nodig hebt,' zei ze toen ze de kamer verliet. In de buurt om ervoor te zorgen dat we niets misdeden of echt als ik wat nodig had? Nou, die dacht vast dat wij wat hadden. Ik viel dan misschien op mannen, maar dat betekende niet dat hij ook zo was. Nog iets wat deze hele situatie ongemakkelijk maakte.

'Geen vriendin op bezoek gehad?' Hij was lichtelijk verbaasd dat er niemand bij Andreas op bezoek geweest was, aangezien een jongen die zo... zo.... handsome was, toch wel een vriendin moest hebben? Ja, hij sloeg zichzelf voor zijn kop omdat hij dit alleen maar dacht, maar ondertussen deed hij alsof het een heel normale vraag was en nam hij zijn drinken aan, dat net door de zuster gebracht was. Hij had om een glas hele sterke drank willen vragen, maar dat hadden ze hem toch nooit gegeven en dat zou het gesprek hier ook niet echt bevorderen, gokte hij zo. De zuster verliet de kamer en nadat Eliah een slok van zijn drinken had genomen, zette hij het even op het bijzettafeltje neer.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben best een loner,' zei ik lachend. Dat was ik altijd al geweest, ik had wel een paar goede vrienden en vriendinnen gehad maar daar liep het ook mis mee wanneer ik een opvlieging had. Ach, dat bewees ook meteen hoeveel ze over me wisten. Ik stond op om het glas te nemen dat op het tafeltje stond, zonder ergens rekening mee te houden. Wat ook niet slim was geweest, aangezien mijn bloeddruk blijkbaar erg laag was en ik meteen zwarte plekken zag, waarna ik zonder het te weten achterover viel en zo op mijn hoofd terechtkwam. Een lichte kreun kwam uit mijn mond toen alles begon te draaien.

Net zoals Eliah dus. Ook Eliah had vroeger en nu nog steeds, maar een kleine groep vrienden. Heel even dacht hij daaraan terug, maar die gedachten werden onderbroken doordat Andreas, die overeind gekomen was om zijn drinken te pakken, ineens wankel begon te doen en ineens omviel, waarna zijn hoofd met een klap op de grond belandde. Shit. Snel kwam hij overeind en na eerst heel even gekeken te hebben of het ernstig was, besloot Eliah de zuster van net maar te roepen, die heel snel aan kwam lopen en direct van alles begon te regelen. 'Jij kunt beter naar huis gaan en morgen weer terugkomen,' zei ze bezorgd tegen hem en toen hij de kamer uitliep, kwam er een arts ergens vandaan, richting Andreas' kamer. Oh God. Dit kon nooit goed zijn.

Ts want bewusteloos zijn is niet leuk

Ik lag in een bed, met een paar dokters om me heen die iets aan mijn hoofd deden. Vragend keek ik voor me uit. Niet in staat om iets uit te brengen. 'Waarom lig ik in het ziekenhuis?' vroeg ik uiteindelijk. Enkele zusters keken bedenkelijk van mij naar de dokter, die me een hele uitleg gaf. 'Nee, ik ben niet aangereden!' riep ik. 'Jullie hebben de verkeerde, ik was gewoon...' Ik dacht even na, waar was ik? Waarom kon ik me dit niet herinneren? 'Je hebt geheugenverlies, je bent een tijdje geleden gevallen, toen je bezoek had. We zeiden tegen hem dat hij later terug mocht komen, dan kan je je het misschien weer herinneren.' Ik grijnsde even en hield mijn vinger voor me uit, waarna ik die weer neer liet vallen. Ik zou het me wel herinneren, zeiden ze. Ik wist nu niets over al dit gedoe en al zeker niet over bezoek.

Hij had zelfs telefoon gehad van het ziekenhuis, of hij alsjeblieft weer langs wilde komen. Ze dachten dat het het herstel van Andreas zou bevorderen. Eliah maakte zich zorgen om Andreas, hoewel hij het niet erg vond dat hij weer naar hem toe kon gaan. Het laatste bezoek was nog niet eens zo heel verschrikkelijk, hoewel nog steeds lichtelijk ongemakkelijk. Het enige probleem was dat Eliah in de paar vervlogen dagen zonder Andreas nogal wat... Gevoelens voor de jongen had ontwikkeld. Niet heel verschrikkelijk hoor, maar het was een feit dat hij de jongen niet uit zijn hoofd kreeg. Al helemaal niet omdat het laatste bezoek nogal rommelig afgesloten was. Nou ja, hij liep het ziekenhuis in, naar de verdieping waar hij moest zijn, naar de juiste kamer. De deur was open en er was een zuster, dezelfde als de vorige keer, in de kamer. Toch klopte hij eventjes aan.

Er werd geklopt aan de deur en de zuster liet een jongeman binnen, waarna ze vroeg of ik hem kende. Ik grijnsde even en schudde toen verward mijn hoofd. 'Herinner je je iets anders?' Alweer schudde ik mijn hoofd. 'Ik denk echt dat jullie de verkeerde persoon hebben hoor,' mompelde ik. Mijn hoofdwond ontkende dat, maar toch. Misschien kwam dat ergens anders door? Thuis tegen de kast gelopen misschien. Ik staarde de jongen maar aan, maar niets schoot me te binnen. 'Ga maar zitten hoor,' fluisterde ik. 'Misschien helpt het als ik met hem praat?' vroeg ik aan de vrouw. 'Kende ik hem al lang?' Ze staarde hem aan. 'Jullie waren best close, volgens mij,' zei ze, waarna ze een klopje op mijn schouder gaf en de kamer uit liep. 'Zo, onbekende jongen. Sorry dat ik me niets kan herinneren. Als we close waren komt dat wel terug, toch?' vroeg ik angstig.

Rustig ging Eliah zitten op de stoel die hij een paar dagen geleden in alle haast had moeten verlaten en hij keek even rond. Het viel hem op dat er ineens een stuk meer machines in deze kamer stonden, meer metingen en dat het leek alsof er beter op hem gelet werd. En aangezien het zo bleek te zijn dat Andreas niet meer wist wie Eliah was, viel er te raden wat er precies gebeurd was. Even liep er een rilling over zijn rug toen de zuster hen close noemde, maar hij liet het niet opvallen en toen ze eenmaal weg was, wendde hij zich tot Andreas. 'Zo close waren we niet, ik kende je net, hoewel we wel goed op konden schieten. En natuurlijk komt alles weg goed, nier alleen ik,' zei hij kalm. Nu gaan stressen was niet heel goed voor hem of zo. Tja.

'Dacht ik al, ik kan me personen herinneren, maar jou helemaal niet. Net zoals andere mensen hier, dokters enzo.' Ik keek naar het glas sinaasappel sap dat op het tafeltje stond. 'Was die nog van iemand?' vroeg ik, aangezien ik best dorst had. Er stond namelijk nog een glas naast, dus het was mogelijk dat het ene nog van mij was. Enorm frustrerend wel, niets herinneren. Vervelend voor de jongen misschien, aangezien we volgens hem goed met elkaar konden opschieten en ik daar nu niets meer van wist. Hoe hard ik ook probeerde, ik kon hem nergens in mijn geheugen terugvinden. Ik keek hem peinzend aan. 'Mezelf voorstellen zal niet veel helpen, toch?' vroeg ik toen, nog steeds met diezelfde peinzende blik.

Verbaasd keek hij naar de glazen, die waren hem nog niet eens opgevallen. Het ene glas was gevuld met sinaasappelsap, het andere glas was gevuld met een restje multivruchtensap. 'Ja, dat is van jou, hoewel ik, als ik jou was, een nieuw glas zou vragen, aangezien het hier al staat sinds mijn vorige bezoek.' Hij zweeg even, waarna hij zijn schouders ophaalde. 'Ik denk het niet, maar als je je mij niet meer kunt herinneren, wil ik me wel voorstellen?' Wist hij überhaupt nog wie hij zelf was? Of wist hij dat ook niet meer? Dat zou nog een probleem zijn, hoewel Eliah dacht dat het niet zo ernstig was. 'Wat weet je allemaal nog wél dan?'

Ik keek bedenkelijk naar de glazen. 'Lijkt me best ja.' Tja, wat wist ik nog? 'Ik weet wie ik ben, mijn huis en die dingen. Ik heb trouwens over een paar dagen een afspraak voor een job.' Dat was ook waar, zou ik hier tegen dan weg zijn? 'Maar die zal ik vast wel missen, damn.' Ik keek even naar de knop, die volgens mij zoiets was om een zuster te roepen. 'Heb jij dorst?' zei ik toen ik de knop indrukte. 'Stel je trouwens maar voor,' zei ik toen grijnzend, aangezien ik alleen met de glazen en mezelf bezig was geweest. Trouwens, hij was ook net iets te aantrekkelijk om niets over te weten. Al ging ik dat beslist niet zeggen, het kon altijd verkeerd uitdraaien. 'Ik kan ook meteen vragen hoe lang ik nog moet blijven straks,' grijnsde ik. Misschien kon ik dat gesprek toch nog halen.

Even fronste Eliah, maar in eerste instantie reageerde hij er niet op. 'Ik ben Eliah, negentien jaar,' vermeldde hij daarna droog en hij haalde zijn schouders op. Dat leek hij nogal vaak te doen hier. 'Multivruchtensap, dat vraag ik zo wel aan de zuster, wanneer die binnen komt. En om eerlijk te zijn... Welke dag denk je dat het vandaag is?' Ergens had Eliah het gevoel dat de laatste dagen gewoon gewist waren en dat hij totaal niet meer wist dat er een ongeluk gebeurd was, dat hij daarom opgenomen was. Wie weet, misschien had hij in zijn hoofd dat het de dag voor dat ongeluk was. Wist Eliah veel. Maakte hem ook niet zo, hij zou het heel geduldig uitleggen, mocht het nodig zijn. Heel geduldig. Het was toch deels zijn schuld dat de jongen hier lag en heel erg vond hij het niet, om hier wat langer te blijven.

'Dan ben ik maar één jaar jonger dan jou.' Tja, welke dag was het. 'Donderdag, toch? Ik heb zaterdag gesprek.' Of was het een andere dag? Ik wist het niet meer, dus schudde ik mijn hoofd en hield het bij dat antwoord. 'Ik kom vast heel dom over als dat fout is,' mopperde ik. Ach, tot nu toe was hij ook niet weggelopen. Wat alleen maar positief kon zijn en wilde zeggen dat hij geduld had. Of hij verloor het langzaam aan, dat kon ook. Goed, ik moest ook niet pessimistisch gaan doen. Een zuster kwam de kamer binnen en keek ons bedenkelijk aan. 'Zelfde als vorige keer?' vroeg ze, waarna ze haar hand omhooghield en begon te lachen. 'Sorry, even vergeten. Sinaasappelsap en multivruchtensap?' vroeg ze uiteindelijk. Waarna ik alvast bevestigde wat ik wilde.

'Het is woensdag vandaag,' mompelde Eliah, een beetje grimmig. Oké, hij liep dus een week achter op de werkelijkheid. Ongeveer. Die zaterdagmorgen had Eliah hem namelijk aangereden en vanaf toen was het nogal hels geworden. Oké. Dat betekende dus... Dat er een week aan herinneringen weg was. Lekker dan. Toen de zuster binnenkwam, knikte Eliah vriendelijk naar de vrouw en deze liep weer weg om hun drinken te halen. 'Laten we hopen dat het dit maal iets minder rampzalig uitpakt dan de vorige keer,' mompelde hij zachtjes en hij wist niet of Andreas hem hoorde. Nou ja. Even keek Eliah de jongen aan en direct wendde hij zijn blik weer af. Zelfs nu Andreas niet meer wist wie Eliah was, voelde hij lichte kriebels in zijn maag. Nee, nee nee. Hij had die jongen aangereden, dit kon niet.

'Dan zit ik er wel behoorlijk naast.' Rampzalig? Oja, het vallen, dat hadden ze me gezegd toen ik bij bewustzijn kwam. 'Ik zal het proberen,' gniffelde ik. Ik liet mijn hoofd even zakken. 'Hoe hebben we elkaar leren kennen, eigenlijk?' Ja, ik wilde dit weer weten. Ik was altijd al nieuwsgierig geweest en nu nog meer, aangezien ik dat ooit geweten had. Het was ook te toevallig dat we elkaar gewoon gezien hadden en aan de praat geraakt waren, daarvoor was hij te aantrekkelijk. Zo iemand kom je niet zomaar tegen. Alleen op het internet, meestal. Maar dan heb je nog geen naam. Deze jongen had dat wel, een hele leuke naam trouwens. Eliah, klonk net als een engel. Ik schudde mijn hoofd, nee, niet zo denken. Niet nu, niet op deze plek.

Hmm, dat was nogal.. een ongemakkelijke vraag. 'Hoeveel hebben ze je verteld over de dingen die je je niet meer herinnert?' vroeg hij, behoedzaam. De zuster kwam binnen, zette het drinken neer en ging er zwijgend weer vandoor, waarschijnlijk hoopte ze dat Eliah kon helpen. Hij zou wel eerlijk zijn hoor, aangezien Andreas de vorige keer ook had geaccepteerd dat Eliah hem aangereden had en daarna nog normaal had kunnen doen. Eliah pakte zijn drinken op en nam een slok van het spul, dat verkoelend aanvoelde. Waarschijnlijk had hij een nogal rooie kop gekregen van het intensief doen alsof er niets aan de hand was, dus wat te drinken was zeer welkom.

'Weinig, eigenlijk. Alleen iets over dat ik aangereden was en dan dat ik gevallen was omdat ik mijn drinken wilde nemen. Daardoor ben ik dus ook mijn geheugen kwijtgeraakt.' Peinzend keek ik naar het glas op de tafel. 'Zou je die misschien even kunnen geven, straks val ik alweer,' fluisterde ik. Wat een ongemakkelijke vraag. Ik was nu al zo afhankelijk van hem. Ik beet even op mijn lip toen ik naar hem keek. 'Ze zeiden ook dat ik nog een paar dagen moest blijven, maar dat ik niet alleen naar huis mocht en onder toezicht moest blijven.' Maar er is een probleem, ik heb geen band met mijn ouders, ik ben altijd alleen thuis, dus misschien, als jij nog plek hebt? 'Best wel fijn, ziekenhuizen zijn niet mijn beste vriend.'

Dat was inderdaad weinig. Eliah gaf Andreas zijn glas aan en beet even op zijn lip. 'Kijk, ik ken je dus van dat ongeluk. Je stak over en ik zag je niet en toen was het al te laat,' mompelde hij zacht, waarna hij een slok van zijn drinken nam en weer probeerde te doen alsof het niet een al te zwaar onderwerp was. 'En nu? Komen je ouders je over een paar dagen ophalen dan, of wat?' Zijn ogen dwaalden weer door de kamer, waar hij dezelfde nagelkrassen als een paar dagen geleden in de muur zag staan. Het bracht een flauw lachje op zijn gezicht, maar dat verdween al snel weer toen hij zijn glas neerzette en zijn armen om zijn benen sloeg, die hij op de stoel gezet had nadat hij weer was gaan zitten.

Ik grijnsde even. 'Je kan de tijd niet terugdraaien.' Toen hij vroeg naar mijn ouders moest ik even slikken. 'Wel, nee. Ik heb geen contact met hen. Ik hoop dat ze iemand regelen.' Ik haalde zachtjes mijn schouders op en nam toen een slok van het glas, wat meteen veel beter was voor mijn droge keel. 'Wel lief,' stamelde ik, 'dat je me komt bezoeken, ik zou daar het lef niet voor hebben.' Ik zette het glas op het blad van mijn bed, waarna ik weer wat hoger ging zitten en met mijn rug tegen het bed steunde. 'Maar goed, hoe zijn jouw banden met je familie?' Het was nodig om het gesprek een beetje op te krikken, tenzij hij natuurlijk ook een slechte band had met hen. Dan was het al helemaal verpest.

Even bloosde hij heel lichtjes, heel onopvallend, toen Andreas zei dat hij het lief vond. Jij bent hier lief. 'Ik heb het lef eigenlijk ook niet, de eerste keer was ik met vijf minuten weer weg omdat het vrij ongemakkelijk aanvoelde,' meldde Eliah droog en om zichzelf een houding te geven, dronk hij nog maar wat van zijn drinken, om even na te denken hoe hij de volgende vraag zou beantwoorden. 'Mijn ouders... Zijn eh, gescheiden. Nou ja, mijn vader heeft zich drie jaar geleden doodgezopen en mijn ma zit in een kliniek om het trauma te verwerken.' Ja, dat was zeker een heel tactische manier om het te vertellen. Nou ja, eruit was eruit en tot nu was alles nog goed gegaan.

'Kijk, je bent hier weer terug. Dat je het lef hebt om nog terug te komen, dat is gewoon nog, tja, hoe zeg je dat.' Ik moest even slikken toen hij over zijn ouders begon, jeetje. Die waren nog erger dan de mijne. 'Oh, eh,' stamelde ik. Hoe kon ik het gesprek nu nog opkrikken? 'Dus je woont alleen? Of samen met je vriendin?' Ja, dit was meteen ook een test, al was het antwoord vast ja. Persoonlijk, als ik een meid zou zijn en ik zou hem zien, zou ik hem aangesproken hebben. Als jongen ging dat niet zo handig, je wist namelijk nooit zeker wie op jongens viel en wie niet. Goed, ik was het al gewoon dat leuke jongens nooit holebi waren, tot mijn grote spijt.