TinnBimm VS. Sterre -2-

'Ik zou je niet lastig moeten vallen met mijn ouders,' zei Eliah direct toen hij het ongemak in de ogen van Andreas zag en aan de ene kant was hij wel blij dat deze iets anders vroeg, aan de andere kant was dit een net zo ongemakkelijke vraag. Nou ja, dan moest hij het er maar direct uitgooien. Of zo. 'Ik had tot een halfjaar geleden een vriend inwonend, maar na een aantal ruzies om kleine dingetjes is die er ook weer vandoor gegaan,' zei hij, alsof het een gewone vriend geweest was. Nou ja, het was de bedoeling geweest dat het een gewone vriend was. Eliah had hem namelijk wel aantrekkelijk gevonden, maar meer ook niet. Andersom lag het anders en Eliah had heel duidelijk gezegd dat hij kon oprotten. Hij moest trouwens wel even toegeven dat Andreas de juiste vragen wist te stellen om het gesprek ongemakkelijk te laten worden.

'Geeft niet hoor, ik heb toch niets anders te doen. En dan nog, ik luister graag naar wat je te vertellen hebt.' Een vriend, hoorde hij dat nou goed? Het kan ook een gewone vriend geweest zijn, maar dan nog. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht, maar die probeerde ik meteen te verbergen omdat dit best serieus was. 'Voordeel van geen relatie hebben,' mompelde ik, 'geen ruzie.' Al had ik soms momenten dat ik net maar al te graag. Zoals nu, iemand die bij me was in het ziekenhuis, dag en nacht. Al klonk dat misschien net iets te klef. En ik had het al eens verpest met goede vrienden, wat zou er dan nu gebeuren met iemand die altijd bij me was?

Een lachje gleed over zijn gezicht toen hij dat hoorde en hij knikte eventjes. 'Klopt, hoewel het best stil is in huis zonder hem.' Na een halfjaar was Eliah er wel aan gewend hoor, dat het niet zo druk meer was in zijn huis. Hij zou graag iemand hebben die weer wat van die stilte kwam opvullen. Iemand... Zijn ogen gleden over Andreas heen en daarna wendde hij zich snel weer af. Absurde gedachten waren nu niet op zijn plaats. Sowieso niet, aangezien Andreas, hoewel hij geen vriendin had, nooit op jongens zou vallen. Gewoon niet. Dat geluk had Eliah nog nooit gehad met een jongen en dat zou hij waarschijnlijk ook nooit krijgen. Hij zette zijn glas weer neer en zweeg eventjes.

'Je mist hem, toch?' vroeg ik grijnzend. Dat kon ik zelf ook wel al raden. Maar dan nog, de manier waarop hij het zei. Een vriend, geen vriendin. Even voelde ik mijn hart sneller kloppen waarna ik mijn hoofd schudde. Nee, dit was niet goed. Maar goed, het voelde aangenaam in zijn gezelschap, dus misschien was het zo erg niet. Ik nam de afstandbediening van mijn nachtkastje en gooide hem naar Eliah toe. 'Als je iets wilt kijken, als het te saai wordt,' zei ik lachend. Ik keek even op de klok, die aangaf dat het ongeveer vijf uur in de avond was. Etenstijd, hoopte ik. Thuis at ik altijd rond dit uur, dus ik wist niet hoe het hier zat. 'Heb je trouwens honger? Anders roep ik de zuster even, die kan je misschien naar het restaurant brengen hier. Als dat er is,' mompelde ik. 'Ik kan misschien vragen of ik mee mag met je? Of klinkt dat niet erg aangenaam?' Ik was misschien ook nog niet in staat om dit te doen, maar dat zag ik dan wel.

'Soms, maar dan denk ik dat ik beter af ben zonder hem,' zei Eliah oprecht. Onder de hand hij het gevoel dat, hoewel Andreas nu echt moest doorhebben dat Eliah niet straight was, hij dat niet eens echt heel erg vond. Hij ving de afstandsbediening, maar legde hem weer naast hem neer. Het irriteerde hem totaal niet, verveelde hem ook niet, om een gesprek te voeren met Andreas en dat kon hij bewijzen, want hij had totaal niet meer aan de tijd gedacht en toen hij zag dat het vijf uur was, merkte hij pas dat hij honger had. Maar om vijf uur was het bezoekuur eigenlijk afgelopen. 'Ik zou wel willen, maar de artsen willen niet dat er na vijven nog bezoekers rondlopen,' zei Eliah met een knipoog. 'Morgen kom ik wel weer langs, het was gezellig.'

'Zo vroeg al?' vroeg ik met een sip gezicht. 'Verstop je anders gewoon onder mijn bed en kom straks weer tevoorschijn.' Dit was niet eens zo'n slecht idee. 'Tenzij je liever toch weer gaat,' mompelde ik. 'Maar als je wil blijven, zal je snel onder dit bed moeten zitten, want ze komen zo geloof ik met het eten. Hoop ik, want ik rammel.' Even produceerde mijn buik een gegrom, waar ik door moest lachen. 'Altijd op het juiste moment.' Ik grijnsde even. 'Maar om even terug te komen op net, als je hem mist, bel hem op. Misschien komt het goed. Niet dat ik er ervaring mee heb, meisjes boeien mij niet en jongens, de meeste zijn al helemaal mijn type niet.' Nu we toch eerlijk waren, kon ik dat ook maar meteen zeggen. Achteraf gezien was het misschien wel dom, heel dom. Misschien was het wel degelijk een gewone vriend bij hem en vond hij me nu één of ander raar wezen. Ja, zulke mensen waren er nog steeds. Dus ik kon alleen maar naar beneden kijken en hopen dat hij het misschien toch niet hoorde.

Meisjes... boeiden hem niet. En de meeste jongens waren zijn type niet. Een lichte rilling ging over Eliah zijn huid toen hij dat hoorde en hij keek Andreas, die heel onopvallend naar beneden keek, aan. Wacht. Was het überhaupt mogelijk dat hij zo veel geluk had? Of was Andreas nu maar wat met hem aan het fucken? Als dat zo was, dan zou hij hem voor eeuwig haten. Nou ja, niet te voorbarig zijn. Hij lachte even nonchalant en schudde zijn hoofd. 'Ik kan wel vragen of ik wat langer mag blijven, aangezien ik zogenaamd een goede vriend van je ben.' Hij knipoogde eventjes naar Andreas. Hij zou hem haten als deze nu zat te fucken met hem, ja. Maar er was geen reden dat aan te nemen. Snel keek hij de gang op, op zoek naar de zuster die net drinken had gebracht. Was het net? Nee, hij was hier rond twee uur gekomen. Zaten ze hier dan al weer drie uur? Dat was.. best lang.

Vragen! Dat betekende dat hij me niet als zo iemand zag. Vrolijk keek ik op. 'Kan je doen,' zei ik met een stem die iets enthousiaster was dan ik wilde. 'Die zuster is nog oké, die laat vast wel wat toe.' Ik staarde hem even aan toen hij de gang op keek, van opzij zag hij er ook al zo leuk uit. Een apart uiterlijk wel, maar toch. Hij had iets speciaals en dat had ik altijd al leuk gevonden. Ik wendde mijn blik af, aangezien ik gewoon aan het staren was en het leek alsof ik hem wilde opeten, al was dat misschien deels waar aangezien ik honger had en niet kon wachten tot ze mijn eten kwamen brengen. Of deden ze dat niet? Ik hield mijn hoofd even schuin en zuchtte even.

Rustig liep hij de gang op en na een kort gesprek met de zuster kwamen ze tot een overeenkomst. Als je het zo kon noemen. Hoewel Andreas Eliah eerst niet herkend had, was Eliah namelijk wel de enige die voor hem gekomen was en nou ja, het was ook zo wat om hem het laatste contact te ontnemen. Dus hij mocht blijven als hij even zijn ID liet controleren beneden en dan zouden ze direct zorgen dat er wat te eten voor Andreas kwam. En voor Eliah, want die had ook honger. Snel zorgde hij dat hij beneden werd opgeschreven als bijzonder bezoek en hij haastte zich weer naar boven, waar Andreas -hoe toevallig- nog steeds was. 'Het is geregeld hoor,' zei hij vrolijk tegen de jongen op het ziekenhuisbed. 'Je eten komt er zo aan.'

'Dat was snel,' zei ik toen hij de kamer weer binnenkwam. 'En eten, jij kent me blijkbaar al goed.' Inderdaad, een tijdje later kwam de zuster binnen met een schaal voor mij en Eliah. Tot mijn opluchting was het best iets lekkers, nu hopen dat de smaak ook prima was. Ik nam de schaal aan en zette die op mijn schoot, waarna ik een beetje hoger ging zitten en zag dat Eliah zijn schaal ook nam. 'Eet smakelijk jongens,' zei de zuster toen ze de kamer weer uit liep. Ik nam een hap van mijn stamppot. Die was zeker niet slecht, waarna ik al snel nog een hap nam. 'Smakelijk trouwens,' zei ik lachend tegen Eliah.

'Ik doe er mijn best voor,' zei deze als antwoord, waarna hij de schaal met eten in ontvangst nam en er even aan snoof. Stamppot. Het rook zelfs beter dan het spul dat je normaal gesproken in ziekenhuizen voorgeschoteld kreeg en dat was dan ook de reden dat Eliah een hap nam en besloot dat het prima te eten was. Na dit doorgeslikt te hebben, antwoordde hij op Andreas. 'Jij ook, trouwens.' Langzaam stak hij nog een lepel met stamppot in zijn mond en na rustig gekauwd te hebben, slikte hij het door. Hij had nergens waar hij nu nog heen hoefde, dus kon hij het leven rustig nemen. Ja, eigenlijk had hij die zaterdag ook een gesprek gehad, maar dat was uitgesteld. Mooi voor Eliah.

Na een tijdje was mijn hele bord leeg. 'Zo, dat was zelfs beter dan ik verwacht had,' grijnsde ik. Ziekenhuizen hadden meestal vies voedsel, altijd te taai, soms half afgekoeld of gewoon helemaal niet lekker. Dit daarentegen was wel een stuk beter. Ik schoof mijn schaal op de kast naast me en keek even glimlachend naar Eliah. Ookal was ik soms niet sociaal, ik vond het altijd leuk om gezelschap te hebben. 'Ik hoop dat ik goed slaap vannacht, misschien mag ik dan eerder naar huis.' Ja, langs de ene kant verlangde ik naar huis, maar langs de andere kant... Misschien hadden ik en Eliah dan ook geen contact meer.

Instemmend knikte Eliah en hij slikte de laatste hap van de maaltijd door. Andreas had namelijk gelijk, het eten was eigenlijk best wel heel goed te eten geweest. Hij zette de schaal aan de kant en ontspande zich weer in de stoel. 'Lijkt me wel bevorderlijk voor je status ja, als je goed slaapt.' Even speelde er een glimlachje rond zijn lippen. Des te eerder Andreas naar zijn ouders kon, of naar mensen die voor hem zouden zorgen tot hij beter was. Dan zou Eliah het contact met hem verbreken en eens wat beter opletten in het verkeer. Hij had al genoeg problemen zonder een iets te snel kloppend hart bij het horen van de naam Andreas. Zijn nagels boorden zich in zijn handpalm.

De zuster kwam de kamer weer binnen en nam beide schalen in haar hand. 'Ik heb gezocht naar iemand om je bij onder te brengen, aangezien je in he t begin van je verblijf liet weten dat je geen contact meer hebt met iemand. Ik dacht dat Eliah misschien wel kon helpen, regelden jullie dit al?' Even keek ik haar verbaasd aan, waarna ik op mijn lip beet en zij ook wist dat ze dat beter niet zei. Zij dacht misschien dat we al hadden afgesproken dat ik bij hem zou intrekken, maar dat was helemaal niet zo. Ik wilde hem niet tot last zijn en het was misschien beter dat we elkaar niet zagen, misschien voor mij omdat ik me tot hem aangetrokken voelde en hij een persoon was die ik amper kende. En hij, aangezien per slot van rekening hij me had aangereden en dit niet hoefde te doen.

Even vertrok Eliah's gezicht, maar hij liet verder niets merken en knikte. 'We hebben het er nog wel even over,' zei hij gladjes. Hij had net nog tegen zichzelf gezegd dat hij het contact met Andreas zou verbreken als deze uit het ziekenhuis was. Niet omdat hij het wilde, maar omdat het beter was. Als Andreas tijdelijk bij hem in zou komen wonen... Daar konden problemen van komen. Problemen die Eliah al eens gehad het met zijn oude vriend. Alleen zou Eliah in dit geval waarschijnlijk degene zijn die meer wilde. Verdomme. Dit was totaal niet handig, maar de zuster leek tevreden met het antwoord en verdween weer.
Aan de andere kant zou Eliah het geweldig vinden als hij Andreas zou kunnen blijven zien, begrijp hem niet verkeerd. Hij hield van de lach van de jongen, van zijn stem en van zijn heldere ogen. En had Andreas niet laten doorschemeren dat hij niet 100% straight was? Eliah wist het niet meer. Lekker dan.

Ik keek Eliah even bedenkelijk aan. 'Je hoeft dit niet te doen hoor,' mompelde ik. Al vond ik het persoonlijk wel fijn, er hoefde ook niets meer te gebeuren daar. Gewoon daar verblijven, tot ik weer zelfstandig kon zijn. We zagen wel wat er in tussentijd kon gebeuren. 'Maar toch, bedankt, ik weet niet of we anders iemand gevonden hadden.' Ik grijnsde even bij de ongemakkelijke stilte, waarna ik de tv gewoon aanzette en er toevallig een programma op was dat ik leuk vond. Toch lukte het niet echt om de stilte aangenamer te maken, dus zette ik de tv gewoon weer uit. Stiekem was ik best benieuwd hoe het zou lopen daar, misschien hadden we botsende karakters of misschien wel helemaal niet. Het was gewoon spannend en angstaanjagend tegelijkertijd.

'Het is wel het minste wat ik kan doen,' zei Eliah droog. Nou ja, het was sowieso zijn schuld dat Andreas hier lag, dus eigenlijk was er maar vrij weinig keuze. En op deze manier zouden ze elkaar ook nog wat beter leren kennen. Dat zou goed uit kunnen pakken, maar ook totaal verkeerd. Even staarde hij naar het programma, hoewel hij er niets van meekreeg en toen het beeld weer zwart werd, staarde hij er nog enkele tellen naar. Toen sloot hij zijn ogen even, opende ze weer en kwam overeind. 'Ik ga even vragen wanneer je weg mag, dan zorg ik dat ik dan plaats heb.' En daarna moet ik gaan, voordat ik gek word. 'Waarschijnlijk tot morgen, oké?

'Tot morgen,' fluisterde ik nog toen hij de deur uit liep, al had ik geen idee of hij er wel iets van het opgepikt. Ik liet opnieuw mijn hoofd in mijn kussen zakken en voelde nu pas hoe moe ik was. Nouja, het was ook een vreemde dag geweest. Ik wist niets meer van de voorbije dagen en de jongen die hier de hele dag was geweest was zo lief geweest en ik voelde me goed bij hem. Te goed misschien. Het sterke was ook nog dat ik een tijdje bij hem zou intrekken. Zuchtend sloot ik mijn ogen, al waren het enkel flarden van beelden die voorbij kwamen. Beelden van vandaag, weliswaar. Uiteindelijk gaf ik de vermoeidheid de kans en de beelden vervaagden, waarna ik in slaap viel en niet wist wat er morgen zou gebeuren.

Drie dagen. Altijd drie dagen. Nou ja, het maakte niet zo uit. Eliah had ervoor gezorgd dat zijn huis bewoonbaar was voor buitenstaanders en was nu weer op weg naar het ziekenhuis, iets wat hij de voorgaande dagen ook gedaan had. Iedere dag was hij langs geweest bij Andreas. Waarom? Eigenlijk wist hij het niet eens. Omdat hij hem aardig vond. Heel aardig. Waarschijnlijk. Zijn auto parkeerde hij op de parkeerplaats en daarna liep hij naar binnen, rechtstreeks naar de juiste verdieping en kamer, waar wat artsen dingen aan het testen waren. Nou ja, ze herkenden hem in ieder geval wel aangezien hij degene was die Andreas mee zou nemen en hier verder dagelijks geweest was.

De verpleegster had me helpen rechtstaan, wat eigenlijk nog niet zo heel moeilijk was aangezien ik niet al te zwak was. Ze was ondertussen ook naar mijn huis geweest om kleding te halen, een zaak waar ik haar erg dankbaar voor was aangezien ik nu die stomme ziekenhuisoutfit niet meer hoefde dragen. Ik had ook nog een ontbijt gekregen, zodat ik helemaal in orde was. Vandaag was denk ik voor mij de meest zenuwslopende dag, Eliah kon hier namelijk elk moment zijn en de laatste dagen was ik me alsmaar beter gaan voelen in zijn buurt. Nu werd ik in een totaal andere omgeving gekatapulteerd. Het kon allerlei wendingen aannemen. Ik nam de kleine koffer met spullen die de verpleegster gaan oppikken was in mijn hand en liep toen de kamer uit en ging samen met haar naar beneden via de lift. Ik moest wachten in de lobby van het ziekenhuis, wat ik persoonlijk ook wel iets fijner vond dan de slaapkamer die ik nu alweer drie dagen had gezien.

Eenmaal in de lobby keek hij even rond, moest hij zich even oriënteren op de drukte die er heerste. Er was een ongeluk gebeurd en alle artsen waren druk aan het rondlopen met dossiers en informatie, dus in eerste instantie zag hij Andreas en de zuster niet eens. Nou ja, na een minuut rondkijken ontdekte hij ze, waarna hij snel naar ze toe liep en lachte. In gewone kleren was hij... Nou ja, damn hot. Om het maar even zo te zeggen. Hij was sowieso al hot, maar nu hij geen ziekenhuisstuff meer aan hoefde, was hij nog leuker. Nee, niet aan denken. Het is een vriend. Niet je vriend, maar een vriend. Eliah glimlachte naar de zuster, die teruglachte. 'Een goedemorgen,' zei hij op beleefde toon.

Toen hij naar ons toekwam, verscheen er vrijwel meteen een glimlach op mijn gezicht. 'Neem hem maar meteen mee, hij is al uitgeschreven en hij heeft hier lang genoeg gezeten.' Met een knipoog en een glimlach verliet ze de lobby, om andere dokters te hulp te staan toen die haar riepen. 'Ik hoor nog van jullie!' riep ze nog. Ik grijnsde even en bekeek Eliah van kop tot teen, het was echt helemaal anders om hem hier te zien en niet in die kamer. Ik klemde mijn hand om het handvat van mijn koffer en wist niet echt goed hoe ik Eliah nou precies moest begroeten, dus glimlachte ik gewoon even, dat volstond wel. 'Ik ben blij dat ik hier eindelijk weg kan,' zei ik toen opgewekt. 'Ik weet trouwens niet wat ze allemaal in mijn koffer gestopt heeft,' mompelde ik terwijl ik omlaag keek. Niet al te veel, maar zeker ook niet te weinig. En die knipoog daarnet voorspelde ook niet veel goeds. Ze was een geval apart, dat wel, maar ze heeft me wel goed geholpen de laatste dagen. Eliah ook, natuurlijk.

Eliah lachte even naar de zuster die er vandoor ging. Ja joh, ze zou nog wel van hen horen. Of zo. Daarna wendde hij zich tot Andreas. 'Dan ga je zo als we thuis zijn even je koffer uitpakken en dan merk je het wel,' zei hij opgewekt en hij wenkte hem mee te lopen naar de grote deuren van het ziekenhuis, waar zeven moesten wachten tot een groep ambulancebroeders naar binnen gerend was met een spoedachtig iets. Het zou wel. Eliah liep naar buiten en opende zijn auto waarna hij ook de achterklep opende. 'Je kunt je koffer hier wel in doen,' zei hij, nog steeds gewoon opgewekt. Hij had heus wel zin in dit bezoek hoor, hoewel hij lichtelijk nerveus was. Nou ja, lichtelijk... Het was wel iets erger dan lichtelijk.

Ik legde, gooide eerder, mijn koffer in de kofferbak en deed deze daarna dicht. Ik opende de deur van de passagierskant en ging zitten, waarna ik mijn hand de gordel greep en die vast deed. Leuke auto was dit wel, tegenover mijn rammelbak in de garage die dringend op onderhoud moest. Goed, dat zou ik wel weer doen als ik thuis was. Nu had ik daar helemaal geen nood aan. Zeker niet toen ik via de achteruitkijkspiegel Eliah zag staan. Ik moest toegeven, dat hij zeker niet lelijk was. Verre van lelijk. Ik schudde mijn hoofd, voor de zoveelste keer in die dagen wanneer ik aan hem dacht. Het was een hele vreemde situatie om je in te bevinden en zeker vreemd om iemand leuk te beginnen vinden. Al kon je dat gewoon niet tegenhouden en na alles wat hij al gedaan had in die drie dagen en misschien daarvoor, was meer dan iemand ooit deed.

Hij voelde twee ogen op zich gericht en draaide zich om, liep naar de bestuurderskant toe en stapte in. Startte de motor en reed langzaam de parkeerplaats van het ziekenhuis af, richting zijn eigen huis, waarbij hij vooral op de weg lette. Één ongeluk maken was meer dan voldoende geweest en dus sprak hij ook weinig. Of ja, eigenlijk niet. Het zou nog eens wat zijn als hij nu weer een ongeluk maakte, net nu het wat beter ging met zijn vorige slachtoffer. Slachtoffer. Bah, wat een kutwoord zeg. Hij sloeg af bij een kruispunt en nu reden ze door het buitengebied, waar het een stuk rustiger was. 'Je moet zo niet schrikken van de rotzooi hoor, ik ben niet gewend aan bezoek en hoewel ik de laatste dagen het iets heb opgeruimd, is het niet perfect,' waarschuwde hij even, waarna hij opnieuw een afslag nam.