ORPG met Sterre

'Prima, dan lossen we dat wel op na het eten,' Voordat ze kon reageren, had hij haar al opgetild en over z'n schouder gegooid. Verbaasd verwijdden haar ogen ietjse, want die had ze niet aan zien komen. 'Ik ben geen speeltje dat je overal mee naartoe kan nemen.' Ze mompelde het een soort van, hoewel je het ook als vals zou kunnen interpreteren. Nou, dat maakte niet zoveel uit, het ging om het feit dat hij daar waarschijnlijk anders over dacht. Zou hij haar werkelijk zien als een speeltje om gewoon mee te nemen? Mee te doen wat hij wilde? Nou, hij zag haar in ieder geval niet als een mens, dat was wel duidelijk.

Ik weet niets bij Aiden, geef me inspiratie

WAT wil je dat ze gaat doen, bij hem op schoot gaan zitten als een hoertje of zo?

'Nee, je bent net iets intelligenter en levendiger dan dat,' mompelde Levi zacht tegen haar, waarna hij de schaal met sandwiches bekeek en er ééntje pakte, waarna hij er een grote hap uit nam. Nou, ze smaakten in ieder geval goed, dat moest hij beamen. 'Eten jij,' gromde hij naar Arya, die doodstil op haar stoel zat. Hij had onder de hand wel door dat ze bijna niets at, maar als hij haar beval te eten, diende ze te gaan eten, of ze nu honger had of niet. Ze had geen keuze en eigenlijk wist ze dat ook wel, hoewel ze maar bleef ontkennen als een koppig klein meisje, wat ook precies was wat ze eigenlijk was.

Ehm

'Nee, je bent net iets intelligenter en levendiger dan dat,' Oh, dat was dan al iets. 'Fijn dat je het toegeeft.' Haar stem was snerend want nu hij niets gedaan had met haar laatste paar valse opmerkingen, durfde ze ook wel weer snerend en erg vals te worden. Zo ging het bij haar. 'Eten jij,' Verbaasd trok ze een wenkbrauw naar hem op, zei hij dat nou net? 'Dat je me als een speeltje behandeld, wil niet zeggen dat je ook beslist of ik eet of niet, wat ik dus niet doe.' Loop naar de hel, dacht ze er nog achteraan, maar dat zei ze toch even niet. 'Niets tegen jou hoor Shira, ze zijn vast lekker.' Mompelde ze erachteraan, omdat ze het andere meisjes niet wilde beledigen, dat verdiende Shira niet.

Nadat ze alles opgeruimd was, haalde ze even haar schouders op richting Arya. Het maakte haar niet zo uit wat deze van haar kookkunsten vond, aangezien ze toch bijna niets at. Hoewel, ze zou er goed aan doen te luisteren naar Levi, aangezien deze waarschijnlijk niet zo lief en vriendelijk was als een dokter in de gesticht. Nou ja, het was haar zaak. Geruisloos liet ze zich op een stoel naast Aiden glijden, waarna ze, als een braaf meisje, gewoon afwachtte. Wist zij veel. Ze wilde hem niet tegen de haren instrijken, aangezien dat nog wel eens slecht voor haar kon aflopen. Sowieso kon het slecht voor haar aflopen.

'Eet.' Hij legde de klemtoon op het woord, keek haar ijzig aan, en streelde met zijn vinger langs haar kaaklijn. 'Je wilt toch niet dat scherpe tongetje van je verliezen, of wel soms?' Hij wist wel wat hij allemaal tegen haar kon gebruiken, hij had onder de hand wel door welke dingen Arya het ergste vond om te horen. Hij trok een wenkbrauw op, wachtte rustig tot ze een antwoord gaf en nam ondertussen een hap van zijn sandwich, zich er niets van aantrekkend dat hij de enige was die hier zat te eten. Ach, who fucking cares. Hij genoot van het eten.

'Eet. Je wilt toch niet dat scherpe tongetje van je verliezen, of wel soms?' Ze voelde zijn vingers over haar kaaklijn en rilde, maar richtte haar blik ergens anders op. Ze ging hem niet aankijken en ze ging niet eten. 'Vroeg of laat snijd je mijn tong er toch wel uit, als je van me af wilt tenminste.' Haar stem was zacht, maar wel deels opstandig en dat kon hij ook horen, als hij tenminste zijn hersenen gebruikte, waarvan ze zich nog steeds afvroeg of hij die wel had. Maar ach, wat maakte haar het uit. Hoe minder hersenen hij had, hoe beter voor haar.

Aiden zag vanuit zijn ooghoeken dat Shira ook ging zitten en hij gebaarde haar te eten, hopelijk zou ze niet zo moeilijk doen als die andere, want hij zag dat Levi dalijk zijn geduld zou verliezen. Zelf had hij ondertussen ook een sandwich gepakt en hij was aangenaam verrast, hij had niet verwacht dat iemand uit het gekkenhuis goed zou kunnen koken, laat staan zó goed. Natuurlijk waren het nog maar sandwiches, maar Aiden had een zwak voor dit soort eten en dat betekende dat ze het nog heel vaak moest gaan maken. Ach, dat maakte ook niets uit, de rest vond het vast ook lekker.

Ze knikte eventjes en pakte met licht trillende vingers een sandwich. Niet dat ze nu bang hoefde te zijn, Aiden leek aangenaam verrast door haar kookkunsten. Nou ja, als je het koken kon noemen. Sandwiches maken kon iedereen en als je het niet kon, was het makkelijk te leren. Niet dat ze dat zou zeggen, ze nam slechts zwijgend een hapje van het brood en moest zelf ook opmerken dat ze heel goed geslaagd waren en dat terwijl ze al een aardige tijd niet meer had gekookt, doordat ze in het gekkenhuis iedereen ver uit de keuken vandaan hielden. Geen idee waarom, ze hoefde het ook niet te weten.

'Oh alsjeblieft, laat me gewoon eten zonder dat ik dat dreigement moet uitvoeren,' zuchtte hij geïrriteerd. 'Het is niet dat je doodgaat aan het verliezen van je tong. Nou ja, jij misschien wel.' Geïrriteerd begon hij aan zijn tweede sandwich en die kauwde hij vrij snel op. Stom wicht, die Arya. Hij zou zo met Aiden ruilen hoor, Shira leek een stuk leuker om mee te spelen. Nou ja, misschien was zij weer nét iets te rustig voor Levi, maar dat maakte nu niet zo veel uit. Feit was dat Arya hem op de zenuwen werkte en daar had hij echt geen trek in.

'Oh alsjeblieft, laat me gewoon eten zonder dat ik dat dreigement moet uitvoeren. Het is niet dat je doodgaat aan het verliezen van je tong. Nou ja, jij misschien wel.' Arya mompelde hem iets toe wat leek op ''klootzak'', maar liet het daar verder ook bij. Hoewel ze heel graag opmerkingen had willen maken als: ''Dan eet je toch door, wat boeit mij het wat jij doet?'', ''Nee, jij laat mij niet met rust, dus ik jou ook niet, had je me maar niet mee moeten nemen.'' en ''Tsja, dat krijg je ervan als je zonodig met meisjes moet spelen.''. Allemaal zei ze niet, maar ze wilde het o zo graag.

Hij kon zien aan haar lichaam dat ze bang was, meestal ben je namelijk bang als je trilt, maar op dit moment hoefde ze dat juist niet te zijn. Aiden hield er niet van om iets met z'n meiden te doen waar Levi bij was, dus dat was al één, verder had ze gedaan wat hij vroeg en het ook nog eens goed uitgevoerd, wat twee en drie waren. Dus nee, bang hoefde ze niet te zijn, dat ze trilde was nergens voor nodig. Hij snapte het wel, maar het was niet nodig. Niet dath et uitmaakte, als zij bang wilde zijn op ieder moment van de dag, dan mocht ze dat van hem.

Oh god, haar vingers moesten eens heel snel ophouden met trillen, aangezien het haar totaal niet plezierde dat ze haar lichaam niet meer onder controle kon houden. Voorzichtig knabbelde ze nog wat aan de sandwich en ze sloot haar ogen, waarna de twee figuren voor haar ogen verschenen. Een meisje. Een jongen. Beiden ontevreden, opgesloten in een hoek van haar geest. Ze opende haar ogen weer. Ja, het was nu eenmaal de waarheid. Tim en Rosa waren opgesloten in haar verbeelding. Daar moesten ze blijven. Voorzichtig nam ze nog een hap.

Hij lachte even toen hij haar hoorde, nam een derde sandwich en begon hiervan te eten, een stuk langzamer dan net. Prima, dan deed ze het niet. Dan zou ze sterven van de honger. Ze zou er later nog wel achter komen dat dat een verschrikkelijk moeilijke manier was om dood te gaan, omdat je lichaam gewoon naar voedsel snakte. Dom kind. Hij had het allemaal uitgezocht een tijd geleden en nou ja, de foto's die je van die half verhongerde mensen kon vinden, waren niet echt prettig. Voor een normaal mens. Als kleine Arya er ook graag zo uit wilde zien, moest ze dat zeker doen.

Ze hoorde hem lachen, maar besloot verstandig te zijn en er niet op in te gaan. Dat was dan ook de eerste keer in Arya's hele leven dat ze verstandig was, om eerlijk te zijn. Nog steeds voelde ze zich heel bezwaard om hier zo te zitten, zo open en bloot. Had Levi haar niet iets kunnen geven om rond haar lichaam te wikkelen? Nee, natuurlijk niet, die klootzak geilde gewoon op haar. Ze wist zeker dat hij zich stiekem aan het aftrekken was, op de momenten dat hij even niet bij haar was. Een lichte giechel kwam uit haar mond, terwijl ze het al helemaal voor zich zag en ze moest echt haar lachen inhouden. Opnieuw kwam er een klein lachje uit haar mond en schuldig staarde ze naar het tafelblad, ze kon het ook niet helpen.

Aiden werd compleet gek van het feit dat Shira constant zat te trillen, was stilzitten nou echt teveel gevraagd? En het ergste nog was wel, dat hij haar er niet voor wilde straffen. Hij had niet gezegd dat ze niet mocht trillen en ze had gedaan wat hij wilde, dus kon hij haar niet opeens een klap tegen haar achterhoofd aan geven, hoewel hij daar zeker de neiging toe had. Misschien dat ze dan stopte met trillen, hoewel hij het betwijfelde. Ze zag er echt bang uit en dan stop je niet met trillen, ook niet na een klap tegen je kop aan. Jammer genoeg. Erg jammer.

Werd het trillen al minder? Uiteindelijk wel. Arya haar gegiechel kalmeerde haar op één of andere manier en daardoor stopte het trillen ook. Nou ja, niemand die daar problemen mee had, toch? Nu kon ze weer rustig een hapje nemen en ze hoefde zich niet af te vragen wat Arya zo grappig vond, dat was gewoon niet nodig. Ze kon weer normaal eten en daar ging het om, hoewel ze alsnog maar kleine happen nam en het lang duurde voordat de sandwich helemaal verorberd was. Heel lang. Ze was ervan aan het genieten, oké? Kon ze ook niets aan doen. Laat haar.

Hij negeerde het giecheltje dat naast hem opklonk, aangezien ze niet brutaal geweest was en hij haar lachen nooit verboden had. Als zij wilde lachen, als zij iets wist waar ze om kon lachen, moest ze dat zeker doen. Ja. Het lachen zou haar toch wel snel vergaan, dus hij had er niet echt problemen mee. Bedachtzaam nam hij nog enkele happen van zijn brood en besloot toen dat het wel weer genoeg geweest was. Aiden had maar geluk met Shira, hoewel die tot voor kort opvallend had zitten trillen. Nou ja, ze luisterde tenminste. Een stuk beter dan Arya, dat sowieso.

Laat iets gebeuren anders stop ik dalijk weer met typen hoor..

Hij vond het blijkbaar niet erg dat ze giechelde, dus misschien kon ze nog wel verder gaan dan dat. Je wist het immers maar nooit met hem, hij vond de meest vreemde dingen goed en hele normale dingen was hij dan weer tegen. Niet dat ze geloofde in haar eigen theorie, maar hij had wel iets weg van de duivel. Lucifer. Kat. Nee nee nee, Arya was de kat (of sterre i beg your pardon), dus hij kon geen kat zijn. Over katten gesproken, hij had haar nagels nog niet aangeraakt, dus ze kon proberen zijn oog eruit te halen. Heel simpel eigenlijk, vinger eronder en oogbal eruit. Oh, wat een plezier. Arya wist bij lange na niet in welke emotie ze nu weer belandt was, maar ze vond het eigenlijk nog wel grappig ook.

Aiden had werkelijk geen idee wat hij nou met dat kind aan moest. Het leek wel alsof ze gewoon doodsbang zat te zijn terwijl hij helemaal niets deed. Hoewel het trillen wel wat minder werd, gelukkig ook maar, want hij werd er compleet gestoord van. 'Shira, ga opruimen.' Gromde hij haar toe, waarna hij eventjes zuchtend achterover leunde, het meisje strak in de gaten houdend. Hij vertrouwde haar niet en dat mocht ze weten ook.

kat kat kat kat kat

Ja ja, ze zou gaan opruimen. Ze schoot bijna overeind toen hij haar aansprak en was nog sneller bezig met het opruimen van de spullen. Zorgde voor problemen, aangezien ze in haar snelheid vergat dat ze niet normaal op haar knie kon vertrouwen. Dus hoorde ze een soort van krak en voelde ze een helse pijn, waarna ze op de grond viel. Niet dat ze een bord of zo gebroken had, hell no. Dan zou ze pas echt problemen hebben, hoewel het nu ook nauwelijks lukte om haar tranen binnen te houden. Shit, wat deed dat zeer. Maar goed, als ze erover zou janken, zou het niet beter worden.

(BELANDT WAS) Hij wilde op zich niet weten waar ze aan dacht en daarom negeerde hij haar gewoon. Oh, als ze iets probeerde zou hij haar polsen wel breken hoor, maar hij had verder even geen zin om aandacht aan haar te besteden. Dat was namelijk zwaar vermoeiend en niet eens meer leuk, omdat het kind gewoon voorspelbaar koppig en irritant aan het worden was. Ja, dat was ze gewoon. Niet meer leuk. Misschien hing hij haar binnenkort wel op en liet hij haar langzaam creperen. Klonk ook wel leuk.

Hoe Arya in die soort vreemde giechelbui terecht was gekomen, wist ze niet, noch wist ze hoe ze er in godsnaam uit moest komen, maar daar was ze eigenlijk ook helemaal niet mee bezig. Gewoon, totaal niet. Opeens, like in een vlaag van emotie, stond ze op, drukte een kus op Levi's lippen en liep rondjes draaiend de woonkamer in. Bijna viel ze ook meteen weer op de grond doordat ze duizelig werd, maar ze wist zich op de bank op te vallen, waar ze een koprol over maakte en verbaasd tot stilstand kwam. Giechelend bleef ze liggen, niet precies wetend wat ze nou eigenlijk allemaal aan het doen was. Het maakte haar ook niets uit.

Aiden hoorde de krak van haar knie ook en kon haar wel voor d'r hoofd slaan, dom wicht dat het was. Grommend stond hij op, trok het meisje omhoog aan haar haren en sleurde haar mee de keuken uit, naar boven. Eenmaal daar werd ze op zijn bed gegooid, echt met een zwaai en begon hij naar de verbanddoos te zoeken. Het duurde niet lang voordat hij verband te pakken had, naar het meisje toe liep en haar been ruw strekte. Het kon best zijn dat het haar pijn deed, maar dat maakte hem nu helemaal niets uit. Niets. Behendig legde hij een knelverband aan, waardoor ze er sowieso minder last van zou hebben, hij dus ook.

Ze jammerde niet, stribbelde ook niet tegen, toen ze aan haar haren omhooggetrokken werd en naar boven gesleurd werd. Wat, ze had het ook wel kunnen weten. Het was geen lieverdje. Maar dat ze als een lappenpop op het bed geworpen werd, ging wel wat ver. Ze had niet veel eisen hoor, deed zelfs haar best om niet dood te gaan. Meestal. Waarschijnlijk ging hij ervan uit dat dat normaal was. Hij was nu eenmaal krankzinnig en gek, dus dat kon ze zich ergens ook wel voorstellen. Maar wacht, zij was toch ook niet helemaal 100%? Ze hadden haar uit een inrichting gehaald. Wat een logische conclusie. Ze beet even op haar lip toen ze voelde dat hij van alles bij haar been aan het doen was, maar zei verder niets meer. Geen reactie.

Huh. Wat. Arya was nog krankzinniger dan hij eerst van haar gedacht had. Bleek wel weer. Aangezien ze nu als een krankzinnige door de woonkamer rollebolde, terwijl haar heldere lach bleef klinken. Nee, dit was toch nog wel een beetje raar. Dus hij kwam overeind, liep naar de woonkamer toe en bleef daar eerst even verbaasd staan kijken. Hij wist dat ze krankzinnig was en last had van stemmingswisselingen, maar dit was wel heel apart, naar zijn mening. Hallo, ze was gewoon gek. De volgende keer zou hij toch wel weer een normaal iemand meenemen. Gaf ander soort plezier.

Arya zong zachtjes voor zich uit, in het oud Grieks en dat was misschien niet heel slim met Levi in de buurt, maar dat maakte niet zoveel uit. Het maakte helemaal niet uit wat ze deed, want ze merkte niet eens dat ze het deed. Tot ze opeens recht voor Levi stond, haar hoofd ietwat schuin hield en hem -met haar vlakke hand- een klap in zijn gezicht gaf. Leuk leuk. Tenminste, Arya vond het geweldig om te doen, wat hij ervan zou vinden maakte haar niet zoveel uit. Waarom zou het haar ook uitmaken?

Het duurde niet lang voordat het knelverband goed aangetrokken was en hoewel het haar misschien ietwat pijn zou doen, zou ze er wel een stuk beter door kunnen lopen. En nu was hij het meisje een beetje zat. 'Waar kom je vandaan?' Hij was de spullen aan het opruimen en besloot om eens een gesprek te beginnen. Wie weet wat er dan zou gaan gebeuren, misschien kwam er wel iets heel leuks uit, iets wat hij nog niet wist en graag wilde weten. Zoiets, weet je wel.

Waar kwam ze vandaan? Wat was haar geboorteplaats? Moest ze dat nog weten? Stond in haar dossiers, dat wist ze zeker. Maar die had hij niet, dat wist ze ook zeker. Waar kwam ze vandaan? Uit een inrichting. Maar dat wilde hij niet weten. Hij wilde een plaatsnaam, een stad. Een plek waar ze gewoond had tot ze hier terecht was gekomen. 'De achterbuurten van New York,' zei ze uiteindelijk, na een tijdje nagedacht te hebben. Daar had ze een aantal jaar gewoond. Dus liegen was het niet. Of het de hele waarheid was, wist ze alleen ook niet. Maakte niet uit. Ze loog niet.

Oh, ze gingen van een kus naar een klap? Zo kon hij ook nog wel wat spelletjes spelen. Hij greep haar bij haar beide polsen en trok haar op deze manier uit evenwicht, alsof ze een lappenpop was die hij achter zich aan kon slepen. Terug naar de kelder dan maar weer, daar moesten de meisjes heen die zich niet aan de regels hadden gehouden. Kon hij ook niets aan doen, het was haar eigen schuld. Gek zijn betekende niet dat ze om zich heen mocht slaan. Was geen excuus om geweld te gebruiken, hoewel ze waarschijnlijk te labiel was om het geweld te kunnen noemen.

Giechelend ging ze achter hem aan toen hij haar opeens meesleurde alsof er totaal geen gewicht aan die botten van haar zat. Alsof ze lucht was, wat ze hopelijk niet was want dan begon ze het zelf toch ook wel een beetje eng te vinden. Een klein beetje maar, maar toch wel eng. Opeens was Arya weer in een beetje een normale stemming en keek verbaasd om zich heen, waarna ze bijna voorover viel omdat Levi haar zo meesleurde. 'Wat heb ik nou weer gedaan?' Mompelde ze hem chagrijnig toe, hoewel ze niet zeker wist of ze het wel wilde weten. Arya kennende? Waarschijnlijk niet.

'De achterbuurten van New York,' Verbaasd keek Aiden op toen hij dat hoorde en een schamper lachje kwam over zijn lippen. Moest hij dat serieus geloven? 'Vast niet de gehele tijd, want anders hadden ze je niet naar het gekkenhuis gesleept.' Hij wist namelijk heel goed dat de politie amper in die buurten kwam, laat staan de mensen van het gesticht. Nee, Shira moest ook nog ergens anders gewoond hebben, dat kon niet anders en hij geloofde het niet als ze zou zeggen dat het wel zo was.

Natuurlijk wist hij wel beter dan geloven dat ze alleen daar gewoond had. Waar had ze nog meer gewoond? Ze wist het niet meer. Nee, ze moest het nog weten. Godsamme, ze werd gek. Gek, gek. Wisten Rosa en Tim het wel? Nee, die wisten het ook niet. Die wisten niet meer dan zij. Waar had ze nog meer gewoond? Waar? Waar had ze gewoond? Kom op, ze moest nadenken. Ze wist het antwoord op deze vraag wel. Waar had ze gewoond? Nee, ze wist het echt niet meer precies. Vanuit de achterbuurten naar... het gekkenhuis. Meer wist ze niet. 'Aangereden, opgenomen in het ziekenhuis en daar besloten ze dat ik te labiel was om in een huis te wonen,' mompelde ze, terwijl haar gedachten eigenlijk nog bezig waren met nadenken. Klopte het wat ze zei? Ze wist bijna zeker van wel. Maar ze was niet in New York geboren.

'Beter vragen wat je niet gedaan hebt, labiel kind,' gromde hij kwaad, waarna hij haar een duw gaf zodat ze de kelder inrolde, de trap af en uiteindelijk op de grond bleef liggen, als een hoopje gebroken mens. Nou ja, ze zou waarschijnlijk niets gebroken hebben hoor, dan had ze nog wat dieper moeten vallen. Kon hij ook nog voor zorgen, maar momenteel had hij daar niet zo veel zin in. Eens kijken wat het lot voor hen in petto had. Ja, daar was hij op zich nog wel benieuwd naar. Hij hoefde geen plannen te hebben, die kwamen namelijk vanzelf wel. Haar eigen schuld.

'Beter vragen wat je niet gedaan hebt, labiel kind,' Dus hij gaf wel antwoord op haar vraag, maar weigerde een normaal, nuttig antwoord te geven? 'Als je niets norma...' Arya begon met een sneer naar hem te maken, wat eindigde in een gil toen ze opeens de trap af werd geduwd en met een paar klappen beneden op de grond te liggen kwam. Versuft deed ze haar ogen weer open. 'Waar was dat nou weer goed voor.' Bijna was het alsof ze het naar hem grauwde, zo boos was ze, niet dat het ook maar iets uit zou maken voor hem, maar het was een opluchting voor haar dat ze nog zo kon reageren op hem. Dat ze nog niet te bang was.

'Aangereden, opgenomen in het ziekenhuis en daar besloten ze dat ik te labiel was om in een huis te wonen,' Moest hij dat geloven? Het was wel een logische verklaring waarom ze in het gekkenhuis terecht was gekomen. Een erg logische verklaring, maar hij zag aan haar gezicht dat ze nog niet alles verteld had. Jammer, maar hij zou wel op een ander onderwerp overgaan, iets leukers. 'Hoe was je leven voordat je hier kwam? Op straat, het gekkenhuis?' Ja, Aiden was best wel nieuwsgierig naar het meisje dat hij hier had, maar dat ging hij niet altijd laten merken. Dalijk zou het gewoon weer pijn zijn voor haar en dan was het over.

Waarom vroeg hij haar al die dingen? Dan moest ze nadenken, want alles voor de inrichting was vaag en moeilijk van elkaar te onderscheiden. Het kon alles geweest zijn. Moeizaam. 'Het was... Eenzaam. Pas toen Tim en Rosa kwamen, begon ik echt te praten. En ze praatten terug, werden mijn vrienden. Verder had ik niemand, mensen keken me raar aan als ik over straat liep. In de inrichting zeiden ze dat Tim en Rosa slecht voor me waren. Ik was weer alleen.' Nou, nu klonk het net als één of ander zeikverhaaltje. Eigenlijk was het dat ook wel. Kon ze niets aan doen, hij had ernaar gevraagd.

Hij vond het prettig dat hij nog voldoening kon halen uit zoiets kleins, het meisje de mond snoeren toen ze van de trap af flikkerde, midden in een snerende opmerking die hij in zijn hoofd wel af kon maken. 'Ik dacht dat het wat van die labiliteit weg zou halen, als je maar hard genoeg op je hoofd viel,' zei hij, veel te kalm. De deur ging weer dicht en hij liep met regelmatige passen de trap af, tot hij ook op de vloer van de kelder stond en dus weer dicht bij Arya was. Gek kind, labiel wijf. Ze sloeg helemaal nergens op en alles wat ze deed klopte niet, maar zelf had ze dat niet door.

'Ik dacht dat het wat van die labiliteit weg zou halen, als je maar hard genoeg op je hoofd viel,' Woedend keek ze hem aan. 'Coward, eíste éna vró̱miko, vró̱miko, vró̱miko deilós kai elpízo̱ óti poté den tha se odi̱gí̱sei ekeí pou eíste ef̱charisti̱ménoi mia zo̱í̱.' Hij zou het niet kunnen verstaan, maar waarschijnlijk zou hij wel boos worden. Daar ging ze bijna vanuit en het was eigenlijk ook om hem te treiteren. Vast geen goed idee, maar hij verdiende het. Hij verdiende het om getreiterd te worden, om de waarheid te horen, ook al kon hij die waarheid niet verstaan. Hè dat was een mooie, de waarheid horen maar niet kunnen verstaan.

'Het was... Eenzaam. Pas toen Tim en Rosa kwamen, begon ik echt te praten. En ze praatten terug, werden mijn vrienden. Verder had ik niemand, mensen keken me raar aan als ik over straat liep. In de inrichting zeiden ze dat Tim en Rosa slecht voor me waren. Ik was weer alleen.' Enigzins verbaasd was Aiden wel, er was iets met die denkbeeldige vriendjes van haar en hij zou er graag meer over weten. Om eerlijk te zijn. 'Vertel eens meer over die Tim en Rosa, hoe ze zijn.' Misschien kon hij er dan eindelijk achter komen hoe die vervelende hersenspinsels van haar werkten.

Spreken was een stuk prettiger dan lopen, zijn slaaf moeten zijn, of wat dan ook. En als ze doodging, waarom zou ze die dingen dan niet vertellen? Hij had haar er al mee gechanteerd. Pijn mee gedaan. Dus dit kon ook nog wel. 'Rosa is het fellere type, zegt altijd wat ze ervan vindt en is vrij grof. Tim is jonger, minder fel. Lijkt soms bang te zijn om te zeggen wat hij vindt. Rosa is ouder dan ik, Tim is jonger dan ik.' Over hun vertellen... Was dat het ongeveer? Qua uiterlijk wist hij niets van ze, maar wilde hij dat weten? Hij had er niet naar gevraagd, in ieder geval.

Hij trok een wenkbrauw op, ging op zijn hurken voor haar zitten en pakte een pluk van haar haren. 'Volgens mij had ik je al meerdere keren gewaarschuwd voor wat er zou gebeuren als je een andere taal sprak,' zei hij met een glimlachje. Dus hij kwam overeind en aangezien hij haar haren vasthield, trok hij haar daaraan ook gedeeltelijk overeind. Hij had het verzonnen, zij had de keuze gehad om wel of niet te luisteren. Nou, dit was dus het resultaat geworden. Hij maakte haar vast, zorgde dat ze niet tegen kon stribbelen en ging op zoek naar het ding dat ze in haar mond moest houden zodat hij haar tong eruit kon halen zonder haar tanden in zijn hand te krijgen.

'Volgens mij had ik je al meerdere keren gewaarschuwd voor wat er zou gebeuren als je een andere taal sprak,' Foute boel. Heel erg fout, zeker toen hij haar aan haar haren meetrok en ergens vast maakte. Geschrokken volgde ze zijn bewegingen met haar ogen, maar sprak nog niet. Nog niet. Oké ze hield het niet vol om niet te spreken. 'Je kán mijn tong er niet uithalen.' Ze piepte het bijna, terwijl ze met een -nog steeds- angstige blik zijn bewegingen volgde. Natuurlijk kon hij het opzich wel, maar hij mocht het niet van haar. Ze ging het niet toelaten, gewoon niet.

'Rosa is het fellere type, zegt altijd wat ze ervan vindt en is vrij grof. Tim is jonger, minder fel. Lijkt soms bang te zijn om te zeggen wat hij vindt. Rosa is ouder dan ik, Tim is jonger dan ik.' En nu kwam de vraag waar Aiden heel wat mee zou kunnen. 'En welke vind jij het aardigste?' Hij glimlachte sowieso al bij het zien van haar uitdrukking toen ze over die twee vertelde, maar dit was nog veel leuker. Het gaf aan hoe zij was. Haar innerlijk. Hoewel ze dat misschien zelf niet eens door zou hebben. Jammer voor haar dan, hij kon de informatie goed gebruiken, heel goed.

Ze haalde haar schouders op, zich niet meer bewust van wat er allemaal gezegd werd. Wat ze vertelde, wat hij kon gebruiken. Zijn blik viel haar niet eens op. Wie vond ze het aardigst? Rosa? Tim? Wist ze niet. Rosa was zo hard, te hard. Tim niet, die was schriel en niet zo spraakzaam. Rosa? Tim? Ze wist het niet. 'Ze zijn er beiden altijd voor me,' mompelde ze uiteindelijk. Ze had geen favoriet. Zonder Tim was het niet leuk, maar als Rosa er niet was was het ook niet interessant. Waarom moest ze die keuze maken? Had ze zelf nooit voor gekozen. Geen keuze, dat was het enige antwoord dat ze voor hem had. Nu maar hopen dat het goed was.

'Geef me eens een goede reden waarom ik het niet kán doen,' zei hij nonchalant, waarna hij het hoofdstelachtige ding tevoorschijn viste en keek of alles nog goed in elkaar zat, wat het geval bleek te zijn. Mooi zo, dan kon hij haar nu nog wat laatste woorden laten zeggen en daarna had ze voor de rest van haar leven -dat toch niet meer zo lang zou duren- niets meer om te zeggen. Wat zou dat een heerlijke rust opleveren zeg! Hij grinnikte eventjes om zichzelf, hoewel het niet eens zo heel grappig geweest was. Nou ja, jammer dan.