ORPG met Sterre

Ze keek op toen ze haar naam hoorde en was direct weer terug in het hier en nu, in de keuken. Met nog steeds een lichtelijk vage blik in haar ogen keek ze naar Aiden, om zwijgend over zijn vraag na te denken, maar daarna te besluiten dat het haar niets kon schelen, zolang ze maar iets eetbaars naar binnen kon werken. 'Ik lust bijna alles,' mompelde ze zacht, waarna ze de man die de kelder in liep nog even nakeek. Die zag er krankzinnig uit en nog een stukje agressiever dan de man die haar in zijn macht had, dus in dat opzicht had ze het nog getroffen. Als je dat nog zo kon noemen in deze situatie, tenminste. Ze werd er niet heel blij van, maar dat verborg ze. Een nieuwe blik uit het raam, om te merken dat de twee figuren verplaatst waren.

'Zou kunnen,' mompelde hij zonder om te kijken, waarna hij de kelder weer in liep en de deur achter hem sloot. Het was er nog steeds duister, hoewel hij Arya kon onderscheiden en zij hem waarschijnlijk ook wel, aangezien ze hier nu al zo lang hing dat haar ogen wel aan het duister gewend moesten zijn. Met kalme, beheerste passen liep hij naar haar toe. 'Arya dus. Zo moeilijk was dat toch niet?' Hij lachte even, om met het mes in zijn hand een kleine snede in haar kin te maken. 'Het is zo veel makkelijker als je zelf antwoordt, trouwens,' mompelde hij, waarna hij het mes weer wegstopte.

'Arya dus. Zo moeilijk was dat toch niet? Het is zo veel makkelijker als je zelf antwoordt, trouwens,' Ja, officieel haatte ze Shira nu. Stom wicht dat het was. Ze zag dan misschien spoken, maar dat wilde niet zeggen dat Shira dom was. Ze had moeten bedenken dat Arya niet wilde dat haar naam verteld werd. Stom, stom wicht dat het was. 'Waarom zou ik jou mijn naam vertellen, als ik die van jou ook niet weet.' Ze had haar ogen ergens op de muur achter hem gericht, probeerde te onderscheiden wat voor spullen daar stonden. Welke spullen hij op haar kon gaan gebruiken, maar ze kon het niet echt goed zien. Ze bestad dan ook geen aandacht aan de man voor haar, daar had ze helemaal geen behoefte aan.

Levi mompelde iets, maar Aiden besteedde er al geen aandacht meer aan, waarom zou hij ook? Ze hadden allebei een ander slachtoffer en dan hoefden ze elkaars gezelschap niet. 'Ik lust bijna alles,' Hij gooide haar een appel toe en nam ook nog wat yoghurt voor d'r mee, daar moest ze het maar mee doen. Hij zette het voor haar neer, waarna hij zelf ook een appel pakte en een grote hap nam. Hij was benieuwd naar de eetlust van het meisje, want met wat er nog ging komen voor haar, kon ze beter goed eten. Ach, daar kwam ze ook nog wel achter. Ze zou overal nog achter komen.

Ze besloot te beginnen met de appel, die ze met kleine hapjes wegwerkte. Het deed haar denken aan het gesticht, waar ze nooit appels kregen omdat de gekken daarin konden stikken als er iets fout ging. Alleen appelmoes was toegestaan en ze had het altijd raar gevonden. Er was niets mis met haar, maar ze mocht niet eens meer een normale appel eten. Daarom genoot ze er nu lichtelijk van om dit stuk fruit te eten en hoewel ze geen grote happen nam, was ze wel snel met eten en al snel was alleen het klokhuis nog over, dat ze verder niet opat. Ze had best wel van deze appel genoten, om eerlijk te zijn. Ze had het heerlijk gevonden, het had als een middelvinger naar het gesticht gevoeld. Fuck jullie, ik eet een appel en jullie kunnen er niets tegen doen.

'Als dat het probleem is...' Hij grinnikte. 'Levi Arwen Lavvar, nu tevreden?' Hij volgde haar blik, naar de achterste wand van de kelder, waar de moordwapens hingen. 'Doe maar rustig, zo ver zijn we nog niet,' mompelde hij met een lach in zijn stem, waarna hij vanuit een kleine kist aan de zijkant een dolk pakte en deze langs de top van zijn vinger haalde, waarna er bloed op begon te wellen. Perfect geslepen, zonder ook maar enige botheid. Hij liep weer naar haar toe, ging achter haar rug staan en zette het mes tegen haar rug aan. 'Als je beweegt doet het alleen maar meer pijn,' zei hij zacht, dreigend.

'Als dat het probleem is... Levi Arwen Lavvar, nu tevreden?' Nee, eigenlijk nog steeds niet want zijn naam boeide haar geen ene fuck, maar oké, ze zou er wel gewoon niet op reageren, dat was het beste. 'Doe maar rustig, zo ver zijn we nog niet,' Dus het kwam wel?! Oh god, ze ging dood. Het laatste wat ze zou zien was deze donkere kelder en zijn gezicht. Haar laatste oogopslag zou een van die wapens zijn. 'Als je beweegt doet het alleen maar meer pijn,' Ze had helemaal niet door gehad wat hij deed, dus schrok ze lichtelijk van het koude staal op haar rug en ze kromp ineen, waardoor ze meteen een klein straaltje bloed voelde, alleen omdat ze zelf bewogen had. Nu snapte ze wat hij bedoelde. Ze probeerde daarna wel stil te hangen, maar dat was lastig, wetend dat er een maniak met een mes achter je stond en je rug ging bewerken.

Het was net alsof ze nooit appels had, wat in zijn ogen erg vreemd was. Wie at er nou nooit appels? Zelfs in zo'n gesticht zou je toch zeggen dat er appels, of in ieder geval vergelijkend, waren. Blijkbaar niet. Het maakte ook niets uit, hij had in ieder geval iets gevonden qua eten waarmee hij haar kon belonen, dat was iets. 'Wat voor dingen kan je zoal koken met de dingen uit deze keuken?' Hij gebaarde dat ze de keuken mocht doorzoeken. Het maakte voor hem toch niets uit of ze een scherp mes of iets zou vinden. Hij was altijd sneller en de messen lagen in lades waar een slot op zat, tenminste de echt scherpe messen, want hij had al wel vaker slavinnen gehad die die messen erg interessant vonden.

Ze kwam voorzichtig overeind, om van het gasfornuis naar de kastjes met pannen te hink-lopen, alles te bekijken, soms iets aan te raken en zelfs de kruiden die ze ergens zag staan werden onderzocht. Hierbij moest ze toegeven dat er aardig wat was, dat ze hier heel veel mee kon doen. Nou ja, mits de rest van de ingrediënten er ook waren. Ze opende één van de lades met messen, hoewel ze niet heel scherp leken. Ja, er was er één bij die misschien wat scherper was dan de rest, maar ook dat zou nooit scherp genoeg zijn een stuk vlees mee door te snijden. 'Zijn jullie beiden vegetarisch, of hebben jullie de vleesmessen ergens neergelegd zodat domme meisjes er niet bij kunnen?' vroeg ze, waarbij ze zich pas na het stellen van haar vraag besefte dat het een niet heel intelligente opmerking geweest was. Oeps.

'Ik zei het toch, niet bewegen,' mopperde hij, waarna hij het mes, dat nu een onregelmatige kras veroorzaakt had, weer van haar huid afhaalde en deze ergens anders opnieuw plaatste. Snel kraste hij een rechthoekige vorm met een lijn in het midden, waardoor er een soort van digitale acht ontstond. In het bovenste vakje zette hij nog twee schuine lijnen vanaf de onderste hoeken naar het midden van de bovenste rand en toen haalde hij het mes weer van haar huid. Hoewel het aardig aan het bloeden was, liet hij dat zo. Het was de bedoeling dat die kervingen nooit meer uit haar huid verdwenen, aangezien het een merkteken was. Levi Arwen Lavvan.

'Ik zei het toch, niet bewegen,' Ja, maar dat was simpeler gezegd dan gedaan. 'Iedereen beweegt als je zegt dat ze niet mogen bewegen, dat heet instinct.' Mompelde ze, maar ze bleef daarna wel stil hangen. Het mes in haar rug deed pijn, maar het was minder erg dan ze had verwacht. Ze was gewend aan zweepslagen, dus dit deed haar enkel een beetje in elkaar krimpen. 'Kátharma eíste.' Schold ze hem uit in het Grieks, maar daarna besefte ze pas dat hij haar verboden had om Grieks te praten en ze klemde haar kaken op elkaar. Misschien had hij het niet gehoord. Hopelijk niet tenminste, ze had het niet al te hard gezegd, dus wie weet. Hoewel ze zelf ook heel goed wist dat het best verstaanbaar voor hem was geweest.

Aiden hield haar goed in de gaten terwijl ze de keuken doorzocht, maar er was niet heel erg veel aan de hand, dus zijn gedachten dwaalden een beetje af naar wat hij met haar kon doen. 'Zijn jullie beiden vegetarisch, of hebben jullie de vleesmessen ergens neergelegd zodat domme meisjes er niet bij kunnen?' Verbaasd keek hij haar aan, waarna hij in de lach schoot en op het meisje toeliep. Van achteren sloeg hij zijn armen om haar middel en gaf haar een kus in haar nek. 'Ja inderdaad, we hebben ze zo gelegd dat jíj er niet zomaar bij kan, dat heb je goed gezien.' Fluisterde hij grinnikend in haar oor.

'Maar jullie hebben ze wel, dus als ik vlees moet snijden kan dat,' zei ze zachtjes, waarna ze gedachteloos en lichtelijk verstrooid met zijn vingers begon te spelen, hoewel ze niet eens merkte dat ze dat deed. Nou ja, pas na een minuut en toen stopte ze er ook snel mee, hoewel ze zijn kus wel genegeerd had. Opnieuw bekeek ze de dingen die in de kasten stonden, ditmaal vanaf een staande positie, aangezien hij nog steeds zijn armen om haar middel geslagen had. Uiteindelijk draaide ze zich om in zijn armen, zodat ze met haar gezicht naar hem toestond. 'Als ik ingrediënten heb, kan ik hier ongeveer alles maken. Als je een kookboek voor me hebt, kan ik nog wel meer dan dat,' zei ze neutraal. Hij was nu zo dichtbij dat ze liever niet aan zijn kwade kant terecht kwam.

'Dat instinct moesten ze dan maar afleren,' mopperde hij zacht, waarna hij het mes weglegde en haar een klap in haar gezicht gaf voor het Grieks spreken. 'Ik dacht dat ik je al eens gewaarschuwd had, of ben je dat nu al weer vergeten?' Hij keek haar even duister aan, waarna hij een flesje water uit een krat in de buurt pakte en de dop daar vanaf draaide. Hij nam een aantal slokken en zette het flesje toen aan haar lippen. 'Drinken, anders snijd ik je tong er alsnog uit,' dreigde hij kil en hij hief het flesje iets, zodat het water naar haar lippen begon te stromen.

'Ik dacht dat ik je al eens gewaarschuwd had, of ben je dat nu al weer vergeten?' Natuurlijk was ze dat niet vergeten, maar ze had gehoopt dat hij er geen consequenties aan zou verbinden, maar een klap in haar gezicht kon ze nog wel mee leven, dat was minder erg dan dat hij haar tong eruit zou snijden. Een stuk minder erg. Haar spraak was haar meest gebruikte en beste verdedigingsmiddel, maar het zorgde er vaak ook voor dat mensen haar terug aanvielen en niet alleen via spraak. Hij zette een of ander flesje aan haar lippen en onmiddellijk sloot ze die, ze hoefde niet. Hoe eerder dood, hoe eerder van hem af, hoe beter. 'Drinken, anders snijd ik je tong er alsnog uit,' Haar ogen kneep ze iets samen, waarna ze een heel klein slokje nam en daarna haar lippen weer sloot. Ze had gedaan wat hij vroeg en dat was al een hele opoffering voor haar.

'Maar jullie hebben ze wel, dus als ik vlees moet snijden kan dat,' Natuurlijk kon dat, maar dan zou hij erbij staan en haar heel, heel goed in de gaten houden. 'Als ik ingrediënten heb, kan ik hier ongeveer alles maken. Als je een kookboek voor me hebt, kan ik nog wel meer dan dat,' Ze was nu naar hem toegedraaid en dat vond hij op een of andere manier amusant, want zij vond het duidelijk niet zo leuk. Waarschijnlijk voelde ze zich een beetje oncomfortabel. Hij liet het meisje los, waarna hij een wat kleiner kastje opentrok en er vele verschillende kookboeken tevoorschijn kwamen. Indisch, Chinees, Thais en nog wat normale kookboeken, maar wel erg veel. Tsja, je had altijd slavinnen die het ene beter konden dan het andere, ook al werkten ze met kookboeken.

Ze keek in het kastje en haalde een random boek met Chinese gerechten tevoorschijn, waar ze even doorheen bladerde. Dat zat wel goed. Nadat ze een bladwijzer had gemaakt bij een recept dat haar aansprak, deed ze het boek weer dicht en stopte ze het weg, terug op de plek waar ze het vandaan gehaald had. Nou, koken zou ze hier prima kunnen, mits de vrijheid kreeg. Misschien zou de hier zelfs nog plezier in krijgen, een tijdelijke vervanger voor dansen. Ze zou heus wel weer een lichtpuntje vinden, anders was ze hier niet. Het leven was er om je aan kleine lichtpuntjes vast te houden. Doofde er een lichtje, moest je een nieuwe kaars aansteken.

'Meer, anders blijf ik hiermee dreigen. Dat flesje moet leeg.' Ze zou blijven leven, of in ieder geval niet aan uitdroging sterven. Nu hij wist dat haar tong haar dierbaar was, kon hij het prima tegen haar gebruiken en dan zou ze nog luisteren ook, hoewel hij het al heel wat vond dat ze gewoon, zonder tegenstribbelen, een centimeter toegegeven had. Hij zou het bijna aan haar bewonderen. Bijna, maar net niet. Had ze aan het begin maar niet zo verschrikkelijk irritant moeten doen, dan had hij misschien nog wel iets milder tegen haar gedaan. Die kans was, helaas voor haar, nu verkeken.

'Meer, anders blijf ik hiermee dreigen. Dat flesje moet leeg.' Wat? Nee, dat kon helemaal niet. Arya was niet gewend zoveel in één keer te drinken, dat kregen ze nooit zo en waarschijnlijk kon ze het niet eens. Met grote ogen keek ze hem aan, proberend hem te laten merken dat ze dat niet kon, maar het leek er niet op dat hij ging toegeven. Met grote tegenzin nam ze nog een paar slokjes, tot het flesje half leeg was, maar als ze meer zou drinken dan zou het er meteen weer uitkomen. Snapte hij dat niet? Ze kón niet eens zoveel drinken, hoe wilde hij haar daartoe gaan dwingen? Hij vond het vast ook niet goed als ze het weer uitkotste, bovendien wilde ze dat zelf niet eens. Het enige wat ze nu wilde was haar polsen rust geven en los, want anders stierven haar handen af en dat wilde ze niet. Haar lippen kneep ze stijf op elkaar, hij kon haar niet dwingen verder te drinken als ze het gewoon niet opkreeg, dat kón hij niet doen en dat mocht hij ook niet doen.

Hij vond het nu wel prima hoe ze deed. 'Kom,' Hij pakte haar pols vast en trok haar mee naar de woonkamer, naar een deur die naar de schoonmaakkast leidde. 'Hier zijn je spullen, ga je gang.' Aiden wilde heel graag weten hoe ze op dat bevel zou reageren, misschien probeerde ze zelfs wel een keertje te weigeren, maar daar ging hij eigenlijk niet vanuit. Ondertussen liet hij zichzelf in een van de zetels vallen en hield haar bewegingen goed in de gaten, klaar om haar duidelijk te maken wie de baas was, mocht dat nodig zijn. Niet dat ze veel kon met die stomme knie van d'r, maar toch, misschien. En je weet maar nooit.

'Alles? Alle kamers, alles stofzuigen, stof afnemen en alles dweilen?' Dat zou haar wel een tijdje kosten, hoewel ze niet wist hoe groot het huis precies was en wanneer het voor het laatst schoongemaakt was, maar ach. Ze voelde zich toch al assepoester, hoewel deze assepoester haar mooie jurk al bij het schoonmaken droeg en niet pas op het bal. Haar bal zou waarschijnlijk toch nooit komen, samen met haar prins. Ze liep wel naar de kast toe en bekeek de vele schoonmaakspullen. Ja, er zat ook bijtend spul bij dat een huid zou doen branden wanneer het per ongeluk op de huid kwam, daar zou ze dus voorzichtig mee zijn, want ze haatte dat soort spullen. Op één of andere manier kwam het altijd op haar handen en benen, waarna ze de rest van de dag naar werd van de jeuk.

Nou ja, halfleeg was voldoende. Het gaf hem in ieder geval weer duidelijkheid. Ze wilde haar tong dus echt niet kwijt, dat was een makkelijke manier om haar te laten doen wat hij wilde. Een makkelijk dreigement dat hij zou uitvoeren wanneer nodig, maar aangezien zij te bang leek om te zorgen dat hij het moest doen, was het slechts een makkelijke oplossing om haar tot dingen te dwingen. Hij maakte de polsbanden los, zodat ze vrij slap op de grond voel en dit keer maakte hij haar enkels aan de grond vast, zodat ze er niet vandoor kon gaan. Oh, wat was hij blij met zijn speeltjes.

Hij dwong haar in ieder geval niet meer om nog te drinken, dat was al iets en daar moest ze erg blij mee zijn, tenminste dat idee had ze. Dat idee had ze heel sterk. Opeens maakte hij haar polsen los, waardoor ze met een klap op de grond kwam en voordat ze zichzelf had kunnen herstellen van de val, zaten haar enkels al weer in boeien. Bijna, écht bijna had ze hem weer in het Grieks uitgescholden, maar ze wist zich deels in te houden. 'Asshole,' Mompelde ze hem toe, terwijl ze zijn bewegingen strak in de gaten hield. Hij ging haar nu niet nog een keer verrassen, dat liet ze niet gebeuren. 'Wat heb je op mijn rug getekend?' Ze ging er tenminste vanuit dat het een of andere tekening was, maar ze wist niet wat en ze wilde graag weten met wat hij haar lichaam verpestte.

'Alles?' Hij knikte alleen maar naar haar, want het was inderdaad wel de bedoeling dat ze alles ging schoonmaken. 'Begin maar met de kamer hier.' Hij bedoelde dan de woonkamer, want dat was voor hem veel makkelijker in de gaten te houden. Opeens bedacht hij iets waar hij veel meer zin in had, maar wat zij waarschijnlijk iets minder leuk zou vinden. 'Nee, wacht maar even.' Mompelde hij opeens, waarna hij op het meisje toeliep en haar oppakte als een POPJE. Meteen liep hij naar boven, naar de badkamer. Ze zouden eens samen een douche gaan nemen, zien hoe ze daarop reageerde. Altijd leuk, je slachtoffer uitdagen.

FY
~~
Ze raakte er onder de hand wel aan gewend, aan zijn handtastelijkheid en aan het feit dat ze veel te langzaam was en hij haar daarom altijd moest tillen, dus toen ze opgetild werd en hij haar meenam naar boven, reageerde ze er nauwelijks op. Waarschijnlijk moest ze wel bang worden om wat hij zou gaan doen, maar ze maakte zich nu nog niet zo druk. Er zat veel wijsheid in haar hoofd, helaas dat die er nooit echt duidelijk uitkwam doordat iedereen een raar, gek meisje zag. Mensen zagen geen meisje dat met het moment leefde, omdat ze bang was dat de toekomst haar vernietigde. Mensen zagen een meisje dat niet helemaal honderd procent was.

'Slechts een merkje, een heel klein merkje.' Dat haar hele rug besloeg, maar dat zei hij er niet bij. L.A.L. Dat stond er en dat zou ze ook nooit meer van haar rug afkrijgen, tot op de dood zou ze het blijven zien. Kon ze mooi van genieten dan, want hij had er nu al plezier van. Ze zou ermee moeten leven tot hij besloot dat ze genoeg geleden had. 'Geniet van de vrijheid van je polsen nu je ze nog hebt,' mompelde hij ijzig toen hij haar hoorde schelden.

'Slechts een merkje, een heel klein merkje.' Woedend richtte ze haar blik op hem. 'Ik ben niet dom, ik voel ook wel dat het over mijn gehele rug zit.' Gromde ze hem snerend toe, ook met een blik waar mensen bang van zouden kunnen worden. Alleen hij waarschijnlijk niet, wat jammer. 'Geniet van de vrijheid van je polsen nu je ze nog hebt,' Oh, gingen ze het zo spelen? Nou, kon ze ook, alleen ditmaal in het Nederlands want ze was echt bang haar tong kwijt te raken. 'Nou, snijdt ze dan door, ben ik ook gelijk van jou verlost.' Haar stem was sissend, snerend en verschrikkelijk vals, net als Arya op dat moment en meestal betekende dat niet veel goeds. Het kon namelijk ook wel eens betekenen dat ze dalijk weer in haar eigen verbeelding terecht kwam.

Ze spartelde niet tegen. Eigenlijk was ze gewoon veel te tam voor Aiden, hij wilde een meisje dat tenminste een beetje tegenwerkte en nadat hij haar knieschijf verbrijzeld had, deed ze dat gewoon niet meer. Heel erg vervelend, want zo was hij al heel snel op haar uitgekeken en zou ze dus ook heel snel de kogel krijgen. Niet dat Aiden daarmee zat, dan ging hij gewoon opzoek naar een volgend slachtoffer, die wél deed hoe hij het graag zag. Een beetje gezond tegenwerken was het minste wat hij van hen kon vragen en als ze dat niet deden, dan was het spelletje voor hem ook een stuk minder leuk.

Ze wist dat hij haar haatte omdat ze zo tam was. Wat dacht hij anders? Dat ze tegen zou stribbelen, om uiteindelijk met twee aan gort geschoten knieën te eindigen en dood te bloeden? Hij had haar flink angst aangejaagd met zijn kogels, dat moest toch duidelijk zijn. Nou ja, hij maakte haar nerveus en omdat Tim en Rosa er niet waren hier, was ze lichtelijk verloren. Alleen, zonder de mensen die ze vertrouwde. 'Ik mis ze,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze op haar lip beet. Ze hoopte maar dat hij haar niet gehoord had, anders had ze waarschijnlijk een heel groot probleem. Daarbij kneep ze dus ook haar ogen dicht. Ja, haar lichaam werd beheerst door angst. Grote angst.

Hij lachte slechts. 'Sla je nagels dan uit, sla je nagels uit, vuile kat.' Hij stond net buiten haar bereik en kon gewoon zien dat ze langzaam maar zeker gek aan het worden was. Nou ja, gek was ze dus al, maar ze werd nog gekker. Ze verloor haar beheersing over haar lichaam, zou zo heel goed weer in haar rare verbeelding kunnen verdwijnen. Genieten zonder dat hij er moeite voor hoefde te doen, dat was nog eens machtig, hoewel hij haar wel geholpen zou hebben om in die speciale staat te komen. Wat had Aiden ook al weer geopperd? Griekse mythen? Het klonk hem heel saai in de oren, maar als dat was wat zij interessant vond en waar zij gek van werd, bezorgde het hem plezier.

'Sla je nagels dan uit, sla je nagels uit, vuile kat.' Kat? Wat wilde hij daar nou weer mee zeggen? Op slag was haar vijandige stemming verdwenen en die maakte plaats voor onbegrip, maar ook voor deels een dromerige toestand. Dit waren de momenten waarop ze over dingen heel goed nadacht, maar nooit echt de waarheid zag. Nooit snapte wat er bedoeld werd. Zo kon ze nu heel goed naar Levi kijken, zonder überhaupt te weten wie hij was, wat ze dus ook echt niet meer wist. Verbaasd richtte ze haar blik op de enkelbanden, waar ze zachtjes overheen streek. 'Waar ben ik?' Vroeg ze met een zangerige, meisjes-achtige stem. Een stem die hij nog niet van haar gehoord had, maar dat wist Arya niet meer.

Ze deed nog steeds niets en hij dacht er werkelijk over haar in de prullenbak te dumpen, daar paste ze vast wel in met dat gewicht. 'Ik mis ze,' Aiden moest echt zijn best doen om te horen wat ze zei en daarna moest hij het ook nog snappen, maar na een tijdje, hij had even moeten nadenken oké, snapte hij toch wat ze bedoelde en over wie ze had. Alsnog kwam er een sarcastisch lachje uit zijn mond, waarna hij haar een kus op d'r voorhoofd gaf. 'Geen zorgen, je zal ze niet meer nodig hebben. Niet nu, niet later, nooit niet.'

'Ik heb ze altijd nodig.' Even slikte ze, waarna ze haar hoofd afwendde en ineens besefte ze zich dat, wat ze ook zou doen, hij haar toch zou doden. Dat maakte hij haar net duidelijk met zijn woorden. Ze had gedacht dat ze kon leven, zover je dit een leven kon noemen. Een marteling, maar met dansen zou het te doen zijn. Maar hij had gezegd dat het niet zou gebeuren, hoewel hij het goed verborg achter verzachtende woorden. Ze zou toch wel doodgaan, dus wat maakte het dan? 'Ik hoef me geen zorgen te maken om hen, zij overleven het wel. Zelfs zonder mij.' Ze sloeg haar armen om zijn nek en kwam iets dichterbij, waarna ze opnieuw lachte. Ontspannen.

Het kostte hem misschien een seconde om te bekomen van zijn verbazing, maar daarna ging hij op zijn hurken zitten, trok het meisje aan haar kin overeind en drukte een kus op haar oor. 'Op dit moment zit jij in je vreselijkste nachtmerrie,' zei hij zachtjes, waarna hij overeind kwam en wegliep, benieuwd wat ze nu zou gaan doen. Als hij de tijd had gehad, zou hij hier zo een boek over vol kunnen schrijven. De rare fratsen van iemand met een gekte. Zou nog goed kunnen verkopen ook, misschien zou hij er maar eens over na moeten denken.

Ze rilde toen hij haar kin vastpakte en haar eraan omhoog trok, om daarna ook nog een kus op haar oor te drukken. Wie was die vent dat hij dacht dat te mogen? Het verwarde haar ten diepste, maar zijn woorden nog meer. 'Op dit moment zit jij in je vreselijkste nachtmerrie,' Onmogelijk. Het kon niet. Tot opeens alles tot haar doordrong. Met een gil kroop ze zo ver weg van hem als de enkelband toe liet en haar gehele lichaam begon, opeens, te trillen. 'Eíste o Minó̱tav̱ros ?' Natuurlijk wist Arya ook niet meer dat hij haar verboden had om Grieks te praten en het was dus bijna een gewoonte van haar, een gewoonte die heel erg moeilijk af te leren zou zijn, maar dat wist Levi nog niet.

'Ik heb ze altijd nodig.' Hij kon nog wel eens proberen haar op het verkeerde pad te brengen, eens zien hoe ze dan zou reageren. 'En waarom? Zij hebben jou niet nodig, ze kunnen heel goed zonder je en jij? Jij kan niet zonder hen. Jij bent afhankelijk van mensen, terwijl je zogoed je eigen leven zou kunnen bepalen.' Hij zette haar neer op het wasbakken in de badkamer en sloot de deur achter hen, waarna hij weer voor haar ging staan. 'Laten we een deal maken: Zolang jij gehecht bent en dus afhankelijk van die twee, kom je hier niet weg, maar weet je je los te maken van hen, dan laat ik je gaan. Is dat een goede deal?'

'Waarom zou je me laten gaan? Als ik niets meer heb om me aan vast te houden, wordt het voor jou dan niet allemaal nog makkelijker?' Ze was zich er vaag van bewust dat ze momenteel op de rand van een wasbak zat -wat trouwens totaal niet romantisch was, dat moest hij toch ook toegeven- en dat de deur van de badkamer dicht was. Waarschijnlijk op slot gedraaid en ze zou toch niet snel genoeg zijn. Dan maar ingaan op zijn woorden, ja? 'Ze geven me advies.'

Hij liep op haar toe, drong haar daarmee in een positie waarin ze vastzat. 'We hadden afgesproken geen Grieks te praten, voor als je het even vergeten was.' Hij vond het zo irritant als mensen dingen zeiden die hij niet kon verstaan, vooral omdat haar toon nu vooral doodsbang was en hij daar sowieso niets uit op kon maken. Een zachte, corrigerende tik tegen haar hoofd, waarna hij weer wegliep.

Hij liep op haar af, waardoor ze nog verder weg probeerde te komen, maar ook haar enkel schaafde aan de banden, want ze kón helemaal niet verder. 'We hadden afgesproken geen Grieks te praten, voor als je het even vergeten was.' Ze kreeg een tik op haar hoofd, waarna de man weer wegliep. Angstig bleef ze in het hoekje zitten en gooide haar lange haren voor haar gezicht, waarna ze ook haar handen om haar lichaam heen sloeg. Zo zou hij wel naar haar kunnen kijken, maar haar haren en armen zorgden ervoor dat er geen intieme gedeeltes waren om naar te kijken. Dat wilde ze namelijk helemaal niet. 'Waarom zou ik geen Grieks mogen praten?' Mompelde ze zachtjes, nog steeds zonder hem aan te kijken.

'Waarom zou je me laten gaan? Als ik niets meer heb om me aan vast te houden, wordt het voor jou dan niet allemaal nog makkelijker? Ze geven me advies.' Ja, wat moest hij daar nou weer op antwoorden. 'Lieverd je zit niet meer in het gekkenhuis, dan hoef je dus ook niet meer om te gaan met die twee. Je kan sociaal gaan doen, misschien laat ik je ook wel een keertje bij Arya, dan kan je tenminste nog met een meisje praten, oké?' Hij wist niet wat ze van Arya vond, maar ook daar kwam hij snel genoeg achter.

'Ze waren al voor het gekkenhuis mijn vrienden,' mompelde ze zachtjes, waarbij ze zijn blik ontweek. 'En net zou je me nog vrijlaten, nu is je beloning me bij Arya laten? Vriendelijk hoor, maar bedankt.' Ze bleef op de wasbak zitten, wiebelde een beetje met haar benen keek hem nog steeds niet aan, maar richtte haar blik op het raam, hoewel er vanaf hier niets te zien was. Geen boomtoppen, dus ook geen figuren in de bomen. Had hij gelijk? Moest ze ze laten gaan? Ze hadden geen moeite gedaan om haar te komen redden tot nu toe...

Hij lachte even toen ze, preuts als ze was, haar lichaam probeerde te bedekken. God prijze de preutse meisjes, aangezien die verschrikkelijk leuk waren om te pesten, of om mee te spelen. 'Omdat ik het besloten heb en jij liever geen ruzie met mij maakt,' riep hij vanaf de andere kant van de ruimte naar haar, waarna hij een mes dat toevallig een keer op de grond gevallen was, opruimde door het in één van de lades aan de wanden van de kelder te leggen.

'Omdat ik het besloten heb en jij liever geen ruzie met mij maakt,' Door zijn lach was er een of andere klik weer omgeschoten, waardoor Arya's stemming ook omschoot. 'Ohnee? Eláte na akoúsete , kryfá theo̱roún óti eínai o̱raía giatí egó̱ eímai éna korítsi pou den kánei akrivó̱s af̱tó pou thélete apó ti̱n , sas prokaleí na me apeiloún kai vlépo̱ óti échete párei ti̱n ef̱charísti̱si̱ se af̱tó , akóma ki an boreíte na vreíte den arései óti den katalavaínete ti léo̱. Maláka sas.' Nou, dat zou in ieder geval duidelijk zijn. Uitdagend schudde Arya haar haren weer naar achteren en liet haar eigen lichaam los, wel bleef ze in de hoek zitten, omdat ze zo een muur tegen haar rug had en veel beter zat dus.

'Ze waren al voor het gekkenhuis mijn vrienden. En net zou je me nog vrijlaten, nu is je beloning me bij Arya laten? Vriendelijk hoor, maar bedankt.' Een zucht rolde over zijn lippen, deed ze nou dom of was ze het ook echt? Gek wilde namelijk niet altijd ook per se dom betekenen, maar bij haar twijfelde hij. 'Nou, als het je vrienden zijn, dan vind ik wel dat ze het heel goed geregeld hebben. Eerst wilden ze niet dat je wegging uit het gekkenhuis, waar het toch echt niet fijn geweest kan zijn. Daarna lokten ze je, zodat ik wel op je moest schieten, wat ik eigenlijk niet gewild had en waar zijn ze nu?'

'Als je me niet had gedwongen terug te komen, was ik weg geweest. Het is mijn eigen stomheid die me tegen hen in laat gaan. Ik kijk een uur vooruit, zij zien al dagen verder. Een uur uit het gekkenhuis en ik ben blij. Drie dagen later en ik zit hier. Minder. Dan is de keuze snel gemaakt. Ze wisten het en ik niet. Ik had ze moeten vertrouwen. Begrijp je dat?' De tranen rolden nu over haar wangen, terwijl de stortvloed van woorden over haar lippen snelde. Het was haar nu ineens duidelijk geworden. Alles. Haar vingers trilden en de rand van de wasbak liet ze los, waardoor ze bijna op de grond viel. 'Ze zijn mijn... Hoe heet het? Voorgevoel? Vooruitblik? Ze zijn mij en ik ben hen. Ze zijn altijd bij me. Daarom zeggen ze dat ik gek ben.'

'Xiànzài, zhè shì bùgòu de, xiànzài nǐ jiāng yǒngyuǎn shīqù nǐ de shétou. Wǒ yǐjīng jǐnggàoguò nǐ.' Hij spoog de woorden naar haar uit, waarna hij het mes, dat hij net had weggelegd, weer oppakte en met grote stappen liep hij naar haar toe, om in het voorbijgaan een klemmetje te pakken waarmee hij haar tong kon vastzetten. Razendsnel ging hij te werk, hij trok haar tong uit haar mond en klemde deze vast. 'Nog een laatste woord?' Woede. Woede. Ze sprak hem nooit meer tegen, nooit meer. Ze zou voor altijd zwijgen. Nog één keer controleerde hij of de klemmetjes goed zaten, daarna haalde hij het mes over zijn vlezige duimtop. Bloed welde op, wat betekende dat het een scherp mes was.

'Xiànzài, zhè shì bùgòu de, xiànzài nǐ jiāng yǒngyuǎn shīqù nǐ de shétou. Wǒ yǐjīng jǐnggàoguò nǐ.' Ze wilde net vinnig gaan antwoorden dat hij ook een taal sprak die zij niet begreep, maar toen was hij al bij haar en klemde haar tong in een of ander apparaat, terwijl hij er een mes bij hield. Meteen probeerde ze zichzelf terug te trekken en tranen liepen over haar wangen. Ze schudde haar hoofd en keek hem smekend aan. Niet doen. Niet doen. Dat was wat haar ogen seinden en ze zat in elkaar gedoken voor hem. Dit kon hij niet menen. Angstig keek ze heel even naar het mes, waarna ze weer haar blik op hem richtte. Nog steeds huilde ze, bang dat hij echt haar tong eruit zou snijden.

'Als je me niet had gedwongen terug te komen, was ik weg geweest. Het is mijn eigen stomheid die me tegen hen in laat gaan. Ik kijk een uur vooruit, zij zien al dagen verder. Een uur uit het gekkenhuis en ik ben blij. Drie dagen later en ik zit hier. Minder. Dan is de keuze snel gemaakt. Ze wisten het en ik niet. Ik had ze moeten vertrouwen. Begrijp je dat? Ze zijn mijn... Hoe heet het? Voorgevoel? Vooruitblik? Ze zijn mij en ik ben hen. Ze zijn altijd bij me. Daarom zeggen ze dat ik gek ben.' Aiden wist niet precies hoe hij hierop moest reageren, wat was het met dit kind? Was ze nu werkelijk gestoord of snapte ze de realiteit gewoon niet. Hij hield het op allebei en hij wist ook niet precies wat nu te zeggen. 'Op je eigen benen leren staan, is ook wat voor te zeggen.' Zuchtte hij.

Een raar lachje rolde over mijn lippen. 'Het feit is, ik sta al mijn hele leven op eigen benen, hoewel mijn benen, mijn houvast, zich buiten mijn lichaam bevinden. Snap je het niet?' Nu ze niet geremd werd, bleven de woorden over haar lippen rollen en alles werd duidelijker. Alles, maar dan ook alles. 'Jij hebt toch ook voorgevoelens? Jij hebt toch ook wel eens een goed of slecht gevoel bij iets? Ik ook, maar het waren Tim en Rosa die mijn goede en slechte gevoelens uitdrukten.' Het was haar duidelijk. Waarom mensen dachten dat ze gek was. Waarom niemand ooit iets zei over Tim en Rosa. Ze waren niet echt. Slechts hersenpinsels. Dat waren ze. Ze had haar eigen macht. Ze begreep zichzelf eindelijk. En het onbegrip op Aiden zijn gezicht was een leuke bijkomstigheid, hoewel ze dat niet hardop durfde te zeggen.

'Xiànzài, nǐ hàipà ma? Xiànzài nǐ yào yuánliàng ma? Xiànzài nǐ yào wǒ tíng xiàlái, xiànzài nǐ yào wǒ gěi nǐ yīgè jīhuì. Xiànzài, míngnián jiāng shì wéi shí yǐ wǎn. Xià yīcì bù huì yǒu xiànzài. Jì zhù, bùyào wàngle, cónglái méiyǒu.' Minachtend trok hij de klemmetjes los en hij gooide ze aan de kant, waarna hij met het mes uithaalde naar haar lippen en daar een kleine snee in maakte. 'Laat dat je allerlaatste waarschuwing geweest zijn, meer zul je er nooit krijgen,' gromde hij kwaad, ditmaal in verstaanbaar Nederlands. Het was haar eigen schuld en de volgende keer zou ze minder vergiffenis krijgen.