ORPG met Sterre

'Xiànzài, nǐ hàipà ma? Xiànzài nǐ yào yuánliàng ma? Xiànzài nǐ yào wǒ tíng xiàlái, xiànzài nǐ yào wǒ gěi nǐ yīgè jīhuì. Xiànzài, míngnián jiāng shì wéi shí yǐ wǎn. Xià yīcì bù huì yǒu xiànzài. Jì zhù, bùyào wàngle, cónglái méiyǒu.' Was dat chinees ofzo? Het klonk heel erg als Chinees, want ze wist dat daar vaak ''X'en'' in werden gebruikt, maar ze durfde het niet te vragen. Toen hij het klemmetje los trok, sloot ze onmiddellijk haar mond en keek door haar haren heen naar zijn gezicht. 'Laat dat je allerlaatste waarschuwing geweest zijn, meer zul je er nooit krijgen,' Wat wilde hij nou? Wilde hij haar angst, haar pijn, haar gedachten, haar valsheid? Het was alsof hij alles en niets wilde, wat haar verwarde en ze wist het niet meer, maar hij had nu meerdere van die dingen. Verslagen knikte ze, bang dat hij het nog een keer zou doen.

'Het feit is, ik sta al mijn hele leven op eigen benen, hoewel mijn benen, mijn houvast, zich buiten mijn lichaam bevinden. Snap je het niet? Jij hebt toch ook voorgevoelens? Jij hebt toch ook wel eens een goed of slecht gevoel bij iets? Ik ook, maar het waren Tim en Rosa die mijn goede en slechte gevoelens uitdrukten.' Een lachje rolde over zijn lippen. 'Goed én slecht? Dus een van hen zorgt ervoor dat je dingen doet, die helemaal niet je bedoeling zijn? Logisch, weet je dan ook welke van de twee? Want misschien gebeuren er wel dingen, die anders niet nodig geweest zouden zijn.'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, niet goed en slecht op die manier. Jij hebt toch wel eens een voorgevoel dat er iets mis zal gaan? Dat zijn de slechte gevoelens. De goede zijn die die je voelt als er iets goeds gaat gebeuren. Moet iemand die al achttien jaar voor gek verklaard is je dat gaan uitleggen?' Ze keek hem verbaasd aan, waarna ze van de wasbak afging en op één been stond, haar andere been zo min mogelijk belastend. Ineens voelde ze zich vele malen lichter en het leek alsof alle gedachten van haar denkbeeldige vrienden, weer in haar hoofd zaten. Ze waren bij haar, altijd. Dat had ze alleen nooit geweten, omdat ze die voorgevoelens een personificatie gaf.

Hij zag de angst en het onbegrip op haar gezicht en genoot ervan, waarna hij het vlijmscherpe mes weer op zijn plaats legde. 'Vertel, want is fijner. Om de polsen of om de enkels?' Hij verwachtte geen serieus antwoord van haar, maar ging in een ongemakkelijke stoel zitten, zette zijn ellebogen op zijn knieën en probeerde te doen alsof hij er echt in geïnteresseerd was. Gesprekken voeren. Ze werd al langzaam gek doordat ze niet wist wat hij wilde, hij ging haar nog gekker maken door gewoon te doen wat hij altijd deed. Een onvoorspelbaar doelwit was nog leuker dan hij ooit had kunnen dromen.

'Vertel, want is fijner. Om de polsen of om de enkels?' Dacht hij nu echt dat ze hem nog antwoord ging geven? Nee, ze zou haar mond houden of hij moest haar gaan dwingen te praten, want uit zichzelf zou ze het niet meer doen. Had hij dat dan niet verwacht als hij zo met haar omging? Bovendien, kon hij ook wel bedenken dat de enkels veel fijner waren, want zo kon ze meer bewegen en gingen haar armen niet zo'n pijn doen. Dus dat hij dat nog aan haar moest vragen, was vreemd, maar ze liet het erbij. Nog steeds zat ze ineengedoken in het hoekje, geen aandacht aan hem schenkend en ze gooide haar haren zo voor haar gezicht, dat hij haar niet meer kon zien en zij hem ook niet.

'Nee, niet goed en slecht op die manier. Jij hebt toch wel eens een voorgevoel dat er iets mis zal gaan? Dat zijn de slechte gevoelens. De goede zijn die die je voelt als er iets goeds gaat gebeuren. Moet iemand die al achttien jaar voor gek verklaard is je dat gaan uitleggen?' Ach, hij had het zelf ook wel kunnen raden, mocht dat nodig zijn geweest, maar dit was veel leuker. 'Nee, ik probeer jouw gedachtekronkels te begrijpen, is dat niet logisch?' Een lichte grijns sierde zijn gezicht toen hij zag dat ze ervandoor probeerde te gaan, maar dat ging niet gebueren. Meteen trok hij haar aan haar keel weer op de wastafel.

'Rustig maar tijger, ik ging er niet vandoor,' mompelde ze, waarna ze haar vingers om zijn hand klemde en die voorzichtig los probeerde te trekken. 'Mocht je vragen hebben over mijn hersenkronkels, ik ben vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week, beschikbaar.' Ze had haar keel weer los en wreef er even overheen, aangezien ze het gevoel had dat zijn vingers erin gedrukt stonden. Nou ja, een conversatie was beter dan iets anders, dat was nu eenmaal zo. Ze streek een pluk van haar nu warrige haren achter haar oren en sloot haar ogen, luisterend naar de stemmen die nu in haar hoofd zaten en die ze uit kon schakelen wanneer ze dat wilde. Ineens leek ze tien jaar ouder dan ze zich eerst gedragen had. Van iemand van negen, tien jaar, verschoof ze naar achttien in een minuutje.

'Ik kan je overal voor straffen. Als je niet spreekt, is er ook geen reden om je tong nog in die vuile bek van je te laten zitten, denk je niet?' Hij glimlachte even toen ze geen antwoord gaf, waarna hij even iets van houding veranderde, meer ontspannen ging zitten en rustig afwachtte of ze van gedachten zou veranderen, hoewel ze vrij koppig deed op dit moment. Nou ja, met haar stemmingswisselingen zou dat toch wel weer snel voorbij zijn, hij was benieuwd hoe lang ze dit zo vol ging houden. Bijna geen brandstoffen en zware inspanningen van haar hersenen. Apart kind.

'Ik kan je overal voor straffen. Als je niet spreekt, is er ook geen reden om je tong nog in die vuile bek van je te laten zitten, denk je niet?' Dat was oneerlijk, het was dus nooit goed? 'Als je me toch overal voor kan, en misschien gaat, straffen, hoe moet ik dan ooit nog begrijpen wat je van me wilt? Hoe wil je dat ik gehoorzaam, als ik niet eens snap wat jij wilt dat ik doe? Leg me dat dan eens uit.' Haar stem was zacht, misschien wel bijna eerbiedig, maar er zat wel een ondertoon in. Ze liet toch wel zien dat ze niet helemaal hulpeloos was, hoewel ze dat in feite natuurlijk wel was. Jammer dan, Arya liet zich niet zomaar kennen, dat zat totaal niet in haar aard en daar zou hij ook achter komen.

'Rustig maar tijger, ik ging er niet vandoor,' Tijger? Aiden schoot in een kort, sarcastisch en bovenal vals lachje. 'Mocht je vragen hebben over mijn hersenkronkels, ik ben vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week, beschikbaar.' Natuurlijk was ze dat, want ze kwam hier nooit meer weg. Aiden leunde ietsje naar achteren en bekeek het meisje eens goed, waarna hij bedacht dat ze nu wel genoeg gespeeld hadden zonder inzet. 'Kleed je uit.' Gromde hij haar toe, waarna hij nog een stap achteruit deed om haar de ruimte te geven.

' Doe je dat niet liever zelf?' Ze trok een wenkbrauw op en nam hem even snel op, hoewel ze dat al had gedaan toen hij haar kamer binnen gekomen was in het gekkenhuis. Nog steeds was het een knappe man, maar meer zou ze er niet over denken, gewoon omdat ze dat niet wilde. Dat zou haar zwak maken, zwak voor hem. En dat was precies wat ze wilde vermijden, aangezien hij niet echt het beste met haar voorhad. Nee, ze wachtte nog even ontspannen af of hij van gedachten zou veranderen, terwijl Rosa, die nu in haar hoofd zat, probeerde vrij te komen om haar eens hartig toe te spreken. Ze wilde niet horen dat ze nog steeds dom bezig was, het was nu toch al te laat om er iets aan te doen, toch?

'Ik wil alles van je, maar tegelijkertijd wil ik dat je niets doet,' zei hij met een onvriendelijke grijns op zijn gezicht. Haar ondertoon beviel hem niet, maar hij zei er op dit moment nog niets over. Een gesprek met haar voeren was leuk, maar waarschijnlijk zou hij zich toch wel snel aan haar gaan irriteren. Hij zou iets nieuws moeten zoeken, aangezien haar emotieswitches het niet veel gemakkelijker voor hem maakten om aan te passen op wat ze precies zou doen en hij onder de hand wel weer genoeg van dat brutale gedoe gezien had.

'Ik wil alles van je, maar tegelijkertijd wil ik dat je niets doet,' Heel eventjes trok ze een wenkbrauw naar hem op en keek hem aan. 'Nou, daar heb ik dus niets aan.' Snauwde ze hem toe, waarna ze meteen wist dat ze veel te ver was gegaan. Geschrokken probeerde ze nog een stukje verder tegen de muur aan te kruipen en opnieuw wendde ze haar blik af, bang dat hij haar nogmaals zou slaan, of iets in die trant. Die klap die hij al eerder had uitgedeeld was namelijk vrij pijnlijk geweest en dat wilde ze niet nog een keer, want haar wang was toch al rood. Gokte ze dan.

'Doe je dat niet liever zelf?' Hij moest haar toch wel gaan leren dat ze bij het eerste bevel gelijk moest gehoorzamen, hoe beschamend het ook voor haar zou zijn. 'Als ik zeg, kleed je uit, dan kleed je je uit, is dat duidelijk?' Zijn ogen knepen ietsje samen en hij nam haar houding goed in zich op, hier zou ze spijt van krijgen. Niet nu, dalijk. Ze zou pijn gaan lijden en alleen omdat ze nu dacht dat ze hem kon tegenspreken, wat ze niet kon. Iets dat ze duidelijk nog niet helemaal doorhad.

'Ja hoor, maak je niet druk,' mompelde ze, waarna ze het jurkje over haar hoofd uittrok en al weer bijna naakt stond, aangezien er onder dat kledingstuk alleen nog maar een slipje zat, dat ze met een neutraal gezicht ook uittrok en ze legde deze kledingstukken zorgvuldig aan de kant, waarna ze haar gezicht weer naar Aiden wendde en haar ogen, die net zo neutraal waren als haar gezichtsuitdrukking. Afwachten, dat moest ze nu doen. Wist zij veel wat hij van plan was. Ze gokte dat hij haar niet mild zou behandelen, maar ach. Ze mocht er fragiel uitzien en dat ook zijn, ze kon wel tegen een stootje. Echt wel.

'Tututut, dat is niet zo heel beleefd van je.' Snel kwam hij overeind, pakte in het voorbijgaan een bijtend schoonmaakmiddel en toen hij bij haar was, duwde hij haar met haar buik op de grond, zodat de krassen in haar rug zichtbaar werden, waaronder het merkteken. Met een ijzig gezicht gooide hij de halve fles over haar rug heen en hij bond haar polsen aan elkaar met een stuk touw, zodat ze het spul niet van haar rug kon proberen te vegen. Tja, het was niet zijn schuld dat zij straf nodig had, hij had zijn regels duidelijk gemaakt, dacht hij.

'Tututut, dat is niet zo heel beleefd van je.' Hoe durfde hij over beleefd te gaan praten? Hij was een en al opgeblazen, arrogante blaaskaak en dan begon hij tegen háár over beleefdheid? Nee, dat moest een grapje zijn. Wel zag ze meteen dat ze het niet had moeten doen, ja wat jammer dat ze dat erna bedacht. Ze voelde het ook toen hij haar opeens op de grond duwde en een hoge, eenzame gil rolde over haar lippen, net als een paar snikken toen hij het spul op haar rug gooide en haar polsen vastbond. Ze probeerde zichzelf in te houden en, wonder boven wonder, lukte het, deels dan. Ze lag ineengekrompen op de vloer vanwege de pijn, maar ze huilde niet meer.

'Ja hoor, maak je niet druk,' Nu was het genoeg. Met flink wat kracht sloeg hij haar hard in haar gezicht, waardoor ze ook nog eens op de grond, van de wastafel, af viel. Meteen knielde hij bij het meisje neer en drukte haar stevig op de grond. 'Dat je mag praten, wil niet zeggen dat je mag zeggen wat je wilt. Is dat duidelijk? Je doet wat ik wil, wat ik je opdraag en jij gedraagt je daarbij ook nog eens, anders kon je verblijf hier nog wel eens heel erg onprettig worden.' Vals, woedend, maar ook beheerst, een leuke combinatie want mensen wisten dan nooit wat ze met je aan moesten.

'Dat was het namelijk nog niet,' mompelde ze koppig. Ze had het gevoel dat hij net haar kaak gebroken had, of in ieder geval een aantal tanden uit haar bek geslagen had, maar goed. Ze was helder, helderder dan ooit en ze wist dat het toch zou eindigen in een pijnlijke dood. Beter nu, nu ze toch bijna niets had en kon lachen, dan straks. Het zou toch wel pijn doen. En wilde hij haar juist daarom niet meer straffen, doden, dan zou ze wel een plan B vinden, daar hoefde hij zich echt geen zorgen over te maken. Ze kon heel creatief zijn.

'Je tranen zijn toch niet op hè?' Hij keek haar lichtelijk bezorgd aan, om een bus pepperspray te pakken, haar hoofd overeind te trekken en razendsnel in haar ogen te spuiten, voordat ze deze kon dichtknijpen. Daarna liet hij haar weer vallen alsof ze een lappenpop was en hij liep weer naar zijn stoel, waar een flesje water onder stond, dat hij langzaam opende en hij nam een kleine slok, zonder zijn ogen van het tengere lichaam af te halen. Een glimlach speelde zich rond zijn lippen.

'Je tranen zijn toch niet op hè?' Wat wilde hij daar mee zeggen? Zou hij..? Het antwoord werd haar al snel duidelijk en ze begon te gillen toen hij opeens een of ander spul in haar ogen spoot, om daarna met een klap weer op de grond te komen. Ineengedoken, je zou het kunnen zien als een jong vogeltje, lag ze daar op de vloer. Haar ogen had ze dichtgeknepen, maar de tranen liepen nog steeds uit haar ooghoeken. Ze zou nog steeds koppig zijn, maar het werd wel lastiger zo voor haar. Ze wilde dit niet, ze kón het niet en hij dwong haar om zo te zijn. Hiervoor leefde ze niet, dit was niet haar doel.

'Dat was het namelijk nog niet,' Aiden was het zat. Met een snelle beweging trok hij haar overeind, deed zijn eigen rits open en drong, met een vlugge maar perfecte beweging, haar binnen. Meteen gaf hij een harde, diepe stoot aan het meisje. Hij wist zeker dat dit haar eerste keer zou zijn, dus dat hij haar aan het ontmaagden was, dat moest wel en wat ook vast stond, was dat dit haar zeker pijn deed.

Een gil rolde bijna over haar lippen, maar de emotie die haar lichaam wilde verlaten, uitte ze door haar nagels in zijn rug te zetten, door ze door zijn shirt heen te boren. Het deed pijn, verdomme. Pijn op een andere manier de ze van hem gewend was, pijn op een andere manier dan pijn hoorde te zijn. Hoewel hij haar verdomme verkrachtte en haar verschrikkelijk veel pijn deed, voelde ze ook een licht genoegen in haar lichaam. Slechts op de achtergrond natuurlijk, verdreven door de pijn. Verdomme, dit was haar eerste keer en zelfs als er nog een tweede keer kwam, zou dat niet met iemand anders zijn. Godverdomme.

Ze zou de strijd binnenkort opgeven, dat kon hij aan haar zien. Ze wilde niet meer, was verslagen. Nou ja, zo zag het er in ieder geval wel uit. Gebroken lag ze op de grond en ze bewoog nauwelijks, alleen tranen drupten op de grond. Opnieuw kwam hij overeind, waarna hij naar haar toe liep en op zijn hurken voor haar ging zitten. 'Begrijpen wij elkaar nu?' vroeg hij zachtjes, lichtelijk dreigend. Als ze nu ja zei, zou hij haar de rest van de dag met rust laten. Was ze koppig genoeg om nee te zeggen, kon hij nog wel een uurtje doorgaan.

Ze hoorde zijn voetstappen, voelde zijn aanwezigheid en hoorde daarna zijn woorden, maar het drong niet tot haar door. 'Begrijpen wij elkaar nu?' Ze tilde haar hoofd op en keek hem angstig aan, maar zei niets. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Mocht ze ''ja'' zeggen, dan kon hij nog wel eens denken dat ze loog en dan kreeg ze pijn, maar zou ze ''nee'' zeggen, dan kreeg ze sowieso ook pijn. En aangezien ze dus niet wist wat te zeggen, hield ze haar mond. Wat vast ook weer niet goed zou zijn, maar hij was gewoon onduidelijk en dat was níet haar schuld.

Hij zag de pijn die ze leed en dat zorgde er alleen maar voor dat hij dit spelletje nog veel leuker ging vinden. De pijn die zich ophoopte in haar ogen, ook haar buik maar hij zag het in haar ogen, verrukkelijk. Aiden ging daarom ook gewoon door en hij voerde het tempo nog eens op. Hard, snel en diep, terwijl hij in haar nek ruwe kusjes drukte. Ze zou weten wiens eigendom ze was. Van de man die haar getatoeerd had en haar maagdelijkheid had afgenomen. Ze zou het weten.

Haar nagels boorden zich nu echt in zijn rug, maar nog steeds sprak ze geen woord, smeekte ze hem niet te stoppen, schreeuwde ze niet van pijn. Ze sloot haar ogen, probeerde alles buiten te sluiten, hoewel het nog heviger werd en de pijn nog brandender werd. Ergens hoopte ze gewoon dat hij snel klaar zou zijn en haar daarna kapot zou laten liggen, zodat ze gewoon... Dood kon gaan. Ze had pijn, hij vond het geweldig en zijn lippen die bijna in haar nek beten omdat hij zo ruw was, voelde ze niet eens echt, zo veel pijn had ze al. Haar zintuigen waren op de innerlijke pijn gericht en sloten bijna alles buiten. Het deed helse pijn, goddome. Hij wilde de baas over haar spelen, dat deed hij. Maar hij zou ervoor boeten.

'Niets antwoorden is geen antwoord en geen antwoord vat ik op als nee,' zei hij langzaam, waarna hij haar kin pakte en haar recht aankeek, hoewel zij hem waarschijnlijk niet kon zien dopor de pepperspray in haar ogen. 'Je krijgt nog één kans. Begrijpen wij elkaar nu, of niet?' Hij bleef op zijn hurken voor haar zitten, wachtte met een kalme blik af tot ze een antwoord gaf op zijn vraag, wat misschien wel handig was voor haar. Als ze niets zei, tekende ze haar lot. Zelfs liegen zou op dit moment beter voor haar zijn dan nee zeggen. Maar dat vertelde hij niet, dat moest ze zelf maar raden. Tja.

'Niets antwoorden is geen antwoord en geen antwoord vat ik op als nee. Je krijgt nog één kans. Begrijpen wij elkaar nu, of niet?' Het arme kind snapte er helemaal niets meer van. Ze kon hem amper aankijken, want het was onmogelijk om haar ogen open te houden door de pepperspray, waardoor ze ook zijn uitdrukking niet kon zien. Ze snapte niet wat hij bedoelde en wist niet wat ze moest zeggen. Dus deed ze het stomste wat je kon doen en trok haar kin uit zijn greep, om haar blik naar de grond af te wenden. Ze snapte het niet, ze snapte niet wat hij bedoelde en ze snapte niet wat hij nu wilde. Hoe moest ze dan antwoord geven? Dat kon ze niet en ze durfde te wedden dat dat pijn ging kosten.

Hij voelde haar nagels in z'n rug, maar dat deerde hem totaal niet, hij voelde het zelfs amper. Langzaam trok hij zich terug uit het meisje, deed zijn rits dicht en streelde haar wang. 'Snap je het nu? Je bent van mij en er is niets dat je daaraan kan veranderen, lieverd, pas je aan.' Hij streelde door haar haren en grijnsde, waarna hij een paar stappen achteruit deed om het meisje te bekijken. Ze zag er beroerd uit, maar wat wilde je ook als je net verkracht was. Hij daarentegen voelde zich heel goed, er was een heerlijk gevoel door zijn onderbuik verspreidt. Jammer dat ze dat niet deelde.

Ze besloot hem geen blik waardig te keuren en hield haar ogen gesloten, ook toen ze hem hoorde spreken. Hij kon de fucking pot op, het kon haar geen zak meer schelen, waarbij hij de zak in kwestie was. Het kon haar echt niet schelen. Ze slikte even, maar bewoog niet. Sowieso niet omdat haar hele lichaam pijn deed en nou ja, dit was haar manier van protesteren. De helderheid die ze hiervoor gehad had, was ze dan wel kwijt, maar ze had besloten dat het niet meer uitmaakte of ze nu meewerkte of niet. Ze ging liever dood dan dat hij zo deed. Ze kon hier blijven liggen, hij vond het toch leuk haar overal naartoe te tillen. Hoefde ze ook geen moeite meer te doen.

'Dat klinkt als een nee,' mompelde hij vinnig, waarna hij haar aan haar haren overeind trok en op ooghoogte voor hem liet hangen, hoewel ze hem waarschijnlijk niet kon zien. Met grote stappen liep hij naar de polskettingen, waar hij haar weer aan vast maakte, zonder de enkelbanden af te doen. Met een mechanisme aan de zijkant van de kelder zorgde hij dat de kettingen korter werden en dat er meer spanning op kwam te staan, zodat ze lichtelijk uit elkaar getrokken werd.

'Dat klinkt als een nee,' Nee, nee, nee! Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen! Een gil verliet haar lippen toen hij haar aan haar haren optilde en meenam naar de polsbanden. Geschrokken schudde ze haar hoofd, maar hij had haar al vast gemaakt. Nu zat ze dus vast met haar voeten en met haar polsen, dacht hij echt dat ze ervandoor zou gaan ofzo? Opeens hoorde ze iets ratelen, een vreemd geluidje, waarna de kettingen aan haar lichaam begonnen te trekken. Ze voelde hoe de kettingen strak kwamen te staan en daarna ook haar lichaam uit elkaar begonnen te trekken. Van angst begon ze te gillen. Haar ogen waren gesloten, haar rug deed verschrikkelijk pijn en zij werd langzaam uit elkaar getrokken. Verschrikkelijke pijn hoopte zich in haar lichaam op, wat haar alleen maar harder deed gillen.

Aiden liep naar het meisje toe, opende de badkamerdeur ondertussen en trok haar aan haar haren mee naar beneden, waar hij haar op de bank duwde en zichzelf ernaast liet vallen. Juist op dat moment hoorde hij het meisje van Levi verschrikkelijk gillen. Wilde hij haar vandaag al dood of hoe zat dat? Ach, het was niet aan hem om daar iets over te zeggen, maar meestal vermoorde je je pleziertje niet op dezelfde dag als dat je haar had meegenomen. Dat was waarom hij Levi niet snapte, soms moest je je pleziertje wat rust gunnen.

Ze bleef zwijgen, hoewel ze zich wel gewillig in de gevraagde houding positioneerde. Sloeg haar armen over elkaar en zwiepte haar haren, die futloos over haar schouders hingen, zo over haar gezicht dat ze hem het zicht op haar gezicht ontnamen en zij hem niet meer vanuit haar ooghoeken kon zien. Prima. Het maakte haar niet uit dat ze naakt was, of wat dan ook, maar ze hoefde hem nu gewoon eventjes niet te zien. Liever helemaal nooit meer, maar dat zou ze toch niet kunnen bewerkstelligen.

Hij zette het mechanisme stil, waarna hij weer naar haar toe liep. 'Je lijkt het dus niet te begrijpen, is dat het?' Hij lachte, waarna hij alle kettingen losmaakte. Ze was nu toch al gebroken en geknakt, dus als hij haar polsen en enkels losmaakte, zou ze er niet direct vandoor gaan. 'Open je ogen, zie de waarheid. Je bent kapot. Je bent gek, kapot en zult dit niet overleven, dat heb je vast wel door.' Hij greep haar bij haar nek en liep de trap op, naar de woonkamer, waar hij Aiden en zijn naakte slachtoffer zag.

'Je lijkt het dus niet te begrijpen, is dat het?' Natuurlijk begreep ze het niet. Hij zei niet wat hij van haar wilde, dus wist zij niet wat ze moest doen. Met een klap kwam ze op de grond terecht, waarna ze meteen achteruit wilde kruipen, waar ze niet snel genoeg voor was. Hij had haar nek al te pakken. 'Open je ogen, zie de waarheid. Je bent kapot. Je bent gek, kapot en zult dit niet overleven, dat heb je vast wel door.' Hij sleurde haar mee naar boven, aan haar nek nog wel, en daar zag ze Shira zitten, met nog een of andere gast. 'Ik ben gek?' Een sarcastisch lachje rolde over haar lippen. 'Ik ben niet de persoon die mensen pijn doet voor m'n plezier, asshole.' Gromde ze hem toe, haar stemming was duidelijk weer omgeslagen.

Aiden had het gegil van de meid van Levi heel erg irritant gevonden, dus hij was blij toen ze ophield, maar toen kwamen beiden naar boven en verbaasd nam hij het meisje in zich op. Ze had haar ogen samengeknepen en werd door Levi meegesleept, ook zag hij een flink merkteken op haar rug, dan viel Shira's tatoeage nog wel mee. Niet dat hem dat iets uitmaakte, maar Shira vast wel, hoewel hij nu aan haar geen aandacht besteedde.

Ze keek recht voor zich uit, tot ze geluid hoorde en er een figuur de kelder uitkwam. Twee figuren, om preciezer te zijn. De één was een man en de ander een gebroken meisje, nog meer gesloopt dan Shira. Oh, ze wist wel wie het was hoor. Het was Arya, hoewel je haar nauwelijks als zodanig kon herkennen. Haar lange haren lagen in klitten rond haar lichaam en een grote wond op haar rug leek rood en lichtelijk ontstoken. Verder leek ze lichamelijk gewoon gebroken en zelfs aan haar stem was te horen dat ze, hoewel ze nog leek te vechten, eigenlijk niets meer had.

'Jij bent gek, ik kom niet uit een gekkenhuis,' gromde hij, waarna hij het nutteloze en onder de hand ook vrij lelijke lichaam op de grond gooide en zelf op een stoel ging zitten. Een gezellig avondje met zijn vieren. 'Plezier aan der beleefd?' Hij knikte naar het koppig kijkende meisje op de bank, dat nog niet zo lang geleden nog in een schattig jurkje rondgelopen had. Dat was gewoon wat dingen bij elkaar optellen en je wist wat er gebeurd was, maar oké. 'Laten we hopen dat je het niet tot kinderen laat komen.' Dat was Levi namelijk één keer overkomen, of ja, bijna. Toen hij erachter kwam dat ze zwanger was had hij haar simpelweg vermoord.

'Jij bent gek, ik kom niet uit een gekkenhuis,' Nou, hij kwam er dan misschien niet uit, maar dat wilde niet veel zeggen. 'Dat ze je nooit gepakt hebben, wil niet zeggen dat je er niet hoort.' Ze sneerde het hem toe, waarna ze op de grond belandde en meteen haar kans greep. Ze ging ervandoor. Ze rende heel snel naar boven en zag de badkamerdeur open staan, waar ze dus naar binnen rende en de deur achter haarzelf op slot deed. Nu kon ze eens mooi haar wonden verzorgen. Meteen pakte ze een van de washandjes, maakte hem nat en begon haar ogen schoon te maken, die ze net met veel moeite open had kunnen houden.

Aiden vond het wel grappig dat het meisje van Levi nog steeds probeerde een grote mond te hebben, niet dat ze er ook maar wat aan zou hebben, maar dat maakte niet zoveel uit. 'Plezier aan der beleefd?' Aiden grinnikte en keek heel eventjes naar het meisje, dat geen aandacht aan hen schonk. 'Laten we hopen dat je het niet tot kinderen laat komen.' Aiden schoot in de lach, mede omdat Levi's meid ervandoor ging. 'Je denkt toch niet dat ze hier na negen maanden nog is?' Zei hij lachend.

Ze besteedde geen aandacht meer aan haar omgeving, keek slechts voor zich uit en negeerde alle woorden die over haar gesproken werden. Zelfs Arya die naar boven vluchtte kreeg geen aandacht van het meisje, deze bleef slechts onbeweeglijk zitten en reageerde nergens op. Het kon haar toch helemaal niet meer schelen. Wat maakte het nog, of ze haar best deed of niet? Er was niet, ze had net weer te horen dat ze over negen maanden dood zou zijn. Misschien had hij haar wel zwanger gemaakt. En wat moest ze dan?

Hij volgde het meisje dat naar boven rende met zijn ogen, maar ging er niet achter aan. De deuren en ramen waren beveiligd en gesloten, dus weg zou ze toch niet komen. De wapens lagen achter slot en grendel. Hij richtte zich weer tot Aiden en haalde zijn schouders op. 'Je weet maar nooit met jou, een tijdje geleden had je toch zo'n donkere die hier bijna een jaar rondgelopen heeft tot ze zelfmoord wist te plegen met een keukenmes toen er even niet opgelet werd?' Of in ieder geval, dat was wat Levi zich herinnerde.

Het duurde niet lang of alle pepperspray was uit haar ogen en ze kon ze weer normaal openhouden, nu hopen dat hij er niet weer spul in ging spuiten, want dat deed verschrikkelijk zeer. Als tweede wilde ze haar rug schoonmaken, maar dat ging heel wat lastiger dan gedacht. Ze kon niet goed bij de wondes en had eigenlijk iemand nodig die het voor haar deed. De enige die het misschien zou doen, was Shira, maar daar had ze niet veel aan want dat kind zat ook altijd in haar eigen wereldje. Geweldig. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde ze de wonden schoon te maken, waarbij ze een van de kastjes van de muur stootte en die met veel kabaal op de grond terecht kwam. Heel veel scherven lagen zo voor het oprapen. Het was dus helemaal niet zo moeilijk hier weg te komen, ze hoefde alleen maar haar pols door te snijden.

'Je weet maar nooit met jou, een tijdje geleden had je toch zo'n donkere die hier bijna een jaar rondgelopen heeft tot ze zelfmoord wist te plegen met een keukenmes toen er even niet opgelet werd?' Aiden schoot in de lach toen hij Levi's woorden hoorde. Ja, dat was waar, maar dat was wel heel anders. 'Ja, maar zij kwam niet uit het gesticht en was heel wat sterker dan deze hier.' Grinnikte hij, waarna hij vrij ruw door haar haren streelde, duidelijk makend dat ze niets moest proberen.

Was ze de enige die het hoorde? Scherven die op de grond vielen. Dingen die omgestoten werden. Toen ze zijn hand in haar haren voelde, sprong ze overeind, zo goed en kwaad als het ging. Zonder op de bijtende pijn in haar knie te letten stoof ze naar de trap, naar boven, naar de badkamer. Daar was een ravage aangericht, met Arya in het midden van dit al. Arya die op een nogal klunzige wijze haar wonden had willen verzorgen, wat haar niet helemaal gelukt was. Aarzelend stak ze haar hand uit naar de reinigingspullen, waarmee ze eigenlijk vroeg of ze überhaupt mocht helpen. Ze was niet gek, ze wist best dat Arya en zijn geen beste vriendinnen waren en dat zouden ze waarschijnlijk niet zo snel worden ook, te verschillende persoonlijkheden.

Levi keek het kind even na toen ze ervandoor ging. 'Ik zou toch maar oppassen met der, voor hetzelfde geld houdt ze het voor je verborgen als ze echt zwanger is. Er blijken mensen te zijn die dat kunnen.' Nou ja, het was zijn zorg ook niet, ze was Aiden's pleziertje en dus moest hij ervoor zorgen dat er geen ongelukjes gebeurden. Mochten deze wel gebeuren, moest hij ze ook gaan opruimen en dat wist Aiden wel. Levi zuchtte even en zakte lui onderuit. Hij had al aardig wat lol gehad met dat kind, om eerlijk te zijn.

Het maakte Arya niets uit dat al die spullen op de grond waren gevallen, zo kon ze in ieder geval proberen zichzelf van kant te maken of iets anders. Verbaasd keek ze op toen Shira opeens in de deuropening stond en duidelijk aarzelde, maar haar wel wilde helpen. Arya knikte schuw en gaf haar de reinigingsspullen. Ook zag ze meteen wat er aan de hand was bij Shira, haar knie. 'Moet ik je straks helpen met je knie?' Vroeg ze langzaam, duidelijk makend dat ze ook wel iets terug wilde doen voor het meisje dat haar wonden ging verzorgen.

'Ik zou toch maar oppassen met der, voor hetzelfde geld houdt ze het voor je verborgen als ze echt zwanger is. Er blijken mensen te zijn die dat kunnen.' Aiden glimlachte lichtjes, wat maakte het uit. 'Maakt niets uit, desnoods steek ik over een week, als ze dan nog leeft, een mes door haar baarmoeder heen, dan zijn we daar ook weer van verlost. En die van jou dan, zo te zien houdt ze het geen dag meer vol als je zo doorgaat.' Ja hij was altijd vrij nieuwsgierig naar wat mensen van hun pleziertjes vroegen, niet dat het ook maar iets voor hem uitmaakte. 'Hoe komt het dat je haar erger behandelt dan de rest? Ik heb de rest nog nooit zo afgetakeld gezien na één dag.'