Nic, Kayji, Jace & Helena

Helena
http://nl.wikipedia.org/wiki/Anorexia_nervosa
http://nl.wikipedia.org/wiki/Angststoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Claustrofobie

Jace
http://nl.wikipedia.org/wiki/Grootheidswaan
http://nl.wikipedia.org/wiki/Monomanie (op seks + moord)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Parafilie


En jij mag beginnen my dear ♥

Nicolas :
http://nl.wikipedia.org/wiki/Selectief_mutisme
http://nl.wikipedia.org/wiki/Reactieve_hechtingsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger

Kayji :
http://nl.wikipedia.org/wiki/Nymfomanie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Antisociale_persoonlijkheidsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Theatrale_persoonlijkheidsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Algolagnie

---

'Selectief mutisme, reactieve hechtingsstoornis, syndroom van Asperger en nog een paar dingen die daar mee samenhangen.' Een man, gekleed in een wit pak dat eerder een laboratoriumjas leek dan een doktersjas, kwam de kamer binnenwandelen. Wat hij zonet gezegd had, zouden stoornissen moeten zijn die hem moesten omschreven. Goed, als ze het zelf geloofden. Het waren niet al te verstandige wezens, dat had hij al ondervonden. Deden geen moeite om dingen te onderzoeken, hadden niet doorgehad dat hij nog verboden spullen bij zich had. Niet dat hij ook maar één kik had gegeven. Hij zat op een houten stoel, in een kamer naast een andere kamer, waar twee heren met elkaar spraken. Zelfs nu bleef hij doodstil zitten, luisterde naar elk woord dat gesproken werd. Altijd dezelfde termen, nooit synoniemen. Domme mensen, kenden waarschijnlijk alleen die woorden. Schreven alleen de begrippen toe die ze kenden. 'Breng hem naar kamer vijfentwintig.' Zijn mondhoeken krulden zachtjes omhoog toen de heren in de kamer waar hij zich bevonden liepen. Door de wrijving van hun pak vulde dat geluid, samen met hun voetstappen, de ruimte. 'Nicolas?' In eerste instantie reageerde hij niet, keek voor zich uit, de andere kamer in die nu leeg was. Pas toen een van de mannen een hand uitstak om hem aan te tikken, gunde hij hen een blik, een beweging opzij makend om niet in contact te komen met de man. 'Ik denk dat er meer mis is in jullie psyche dan in de mijne. Volgende keer nog luider spreken, zodat zelfs een doof persoon kan horen wat jullie zeggen.' Hij stond op en liep naar de deur, de mannen wilden net hun mond openen tot hij weer begon te spreken. 'Bedankt voor de gastvrijheid, heren. De weg naar mijn vertrek vind ik wel alleen, jullie schreven me tenslotte geen gevaarlijke stoornis toe, dus ik zie geen bedreiging hier.' Met die woorden verliet hij de ruimte, een lichte, triomfantelijke glimlach op zijn gezicht toen er ook geen alarm in werking trad. Wat een beveiliging hier.

Giechelend liet ze zich in de voor haar gereserveerde kamer duwen, waarna ze glimlachend toekeek hoe de tralies gesloten werd. Een mentaal instituties, leek wel een gevangenis. 'Weet je zeker dat je me niet wilt vergezellen? Het is hier groot genoeg voor twee,' sprak ze. Ze drukte haar tong tegen de ijzeren staaf van de tralies, liet deze naar boven glijden en keek de bewaker strak aan. 'Toe nou,' mompelde ze. 'Ander is het zo zonde van die mooie attributen die je daar hebt.' Ietwat sip keek ze de man aan, die even niet goed wist hoe hij zich moest gedragen.
'Ik heb een vrouw,' zei hij uiteindelijk. 'En twee kinderen waarvan ik zielsveel houd.'
Ze begon te lachen, schudde haar hoofd en keek de man toen weer aan. 'Oh, meneer heeft een vrouw én kinderen. Zeg me, hoe voelt het om in een uitgerekte kut te zitten, daar waar je schatten van kinderen zijn uitgekomen? Ze kan je vast niet geven wat ik wel kan, vijf minuutjes, je krijgt er geen spijt van.' Ze legde haar vingers op zijn hand, zag een man die helemaal weg was van de wereld.
'Je zit hier omdat je hulp nodig hebt, niet om met iedereen naar bed te gaan. Hulp.' Met die woorden stapte de man weg en bleef zij in de war achter. Ze begon te lachen, alweer. Harder deze keer, luider. Ietwat hysterisch. Het lachen ging langzaam over in gegil. 'Verrekte mongool,' schreeuwde ze. 'Ik dacht dat bewakers meer ballen hadden dan dat. Je weet niet wat je mist.' Haar woorden echoden door de gang toen ze op het bed ging zitten. Ze schudde haar hoofd, keek boos voor zich uit en bleef zo zitten. Klootzak.

De mannen hadden het er steeds over gehad dat Helena geen bedreiging zou vormen, voor niemand niet. Wel had ze meerdere keren gehoord dat ze vonden dat ze gek in haar hoofd was, iets wat je toch niet kon beschouwen als erg vriendelijk. Er was gezegd dat dit de beste plaats was om van haar stoornissen af te komen, welke stoornissen? Het enige wat ze de hele dag deed was dansen door de kamer heen, koken als het nodig was en af en toe overgeven omdat ze weer eens te veel gegeten had. Zo erg was dat toch niet? 'Mag ik iets vragen?' Haar fluistering doorbrak de stilte en de bewaker die net voorbij kwam, stopte om te kijken wat er was. Schijnbaar hingen er bordjes bij de kamers, hij mompelde namelijk een paar woorden die opnieuw neerkwamen op ongevaarlijk, gek. Waarom? 'Waarom noemt iedereen me hier gek? En waarom is deze kamer zo klein, hoe denken jullie ooit dat ik hier kan dansen?' In eerste instantie leek de man verbaasd te zijn, tot hij bedenkelijk glimlachte naar het meisje, die overduidelijk geen kwaad in de zin had. Hoofdschuddend mompelde hij dat ze er nog wel achter zou komen hoe het hier werkte, om daarna weer verder te wandelen. Niet het antwoord was ze gehoopt had, maar misschien betekende het wel dat ze later een grotere kamer zou krijgen! Als ze zich goed gedroeg bijvoorbeeld, dat was best mogelijk. 'Dankuwel!' Riep ze lachend de man nog na, om zich dan toch maar op de muren van de kamer te storen. Sierlijke dansbewegingen waren er niet bij, ze werden afgekapt voordat ze nog maar begonnen was, echter was het het proberen waard. Zachtjes neuriede ze erbij, afgesloten van de rest van de gevangenen.

Er werden nieuwelingen gebracht, het vreemde was dat ze meestal met een stuk of tien tegelijk kwamen en de rest van de week of zelfs twee weken kwam er niemand. Het was leuker om die nieuwelingen te pesten dan om ruzie te zoeken met de rest, de mensen die hier al een tijdje waren wisten wel hoe ze zich moesten gedragen, de nieuwelingen waren vaak veel leuker om in te palmen. Zeker als het vrouwen waren. 'Het enige wat die bewakers opwindt is een gevecht tussen de mensen hier, moet je eens proberen.' Zijn stem was luid genoeg om door de jongedame naast hem gehoord te worden. Het was duidelijk dat ze een issue had met seks, ze konden samen wel eens iets proberen, lag er trouwens wel aan hoe ze er qua uiterlijk uit zou zien. Hij was benieuwd. Niet dat hij nog lang moest wachten tot hij het meisje zou kunnen zien, over niet veel langer dan een half uur mochten ze al weer naar buiten en dan kon hij de nieuwelingen eens goed inspecteren. Het schenen twee meisjes en een stuk of zeven jongens te zijn. Jongens waren vaak minder interessant, er zaten hier veel meer jongens dan meiden, daarom was hij vooral benieuwd naar die twee meiden. Misschien waren ze wel geïnteresseerd... Die ene sowieso wel, zijn uiterlijk kon het probleem niet zijn en zijn innerlijk maakte haar waarschijnlijk geen zak uit.

Hij had zijn kamer snel bereikt, waarna hij ook merkte dat de deur die naar binnen leidde open stond. Open zou blijven staan, hoogstwaarschijnlijk. Er waren geen bewakers die door de gangen dwaalden. Alleen hij, die nu voor zijn kamer stond. Niet dat hij deze plek weer zou verlaten, hij zou zichzelf nooit hebben laten opnemen als hij geen doel had gehad. Er waren hier mensen, contacten die hij moest leggen. Dit was onderdeel van een opdracht en eens die voltooid was, zou hij vertrekken. Het zou zijn alsof hij hier nooit was geweest. Een hallucinatie voor sommige mensen hier, een illusie. Klonk nog niet zo gek. Het was zelfs heel toepasselijk voor een plek zoals deze. Hij liep de kamer binnen, lege muren. Grijze muren, mooi. Niet te druk, alsof ze rust zouden moeten uitstralen. Inkervingen zeiden wat anders, misschien dat hij die later zou bestuderen, analyseren. Hij sloot de deur van de kamer, die nu ook niet op slot was. Als hij het niet zou laten merken, zou deze ook open blijven. Een voordeel voor hem, omdat hij dan kon gaan en staan waar hij wilde. Hij ging zitten op de kleine bank die in de kamer stond, die zag er op de een of andere manier nog iets comfortabeler uit dan het bed, dat overigens ook redelijk klein was. Te klein voor hem dan, misschien was hij gewoon te groot voor het bed. Misschien maar goed dat hij niet veel slaap nodig had. Sowieso was het nooit de bedoeling geweest om hier een plezierreisje van te maken. Goed, hij zat hier nu. Daar was geen ontkennen aan.

Het was stil gebleven na haar uitbarsting, tot ze opeens een mannelijke stem hoorde. Ze keek door de tralies, maar er was geen bewaker te bespeuren. De stem was van een ander iemand op deze gang, wellicht een persoon in de kamer naast haar. 'Alsof hij nog een kans krijgt,' antwoordde ze. Een grinnik rolde over haar lippen. 'Volgende keer sleur ik hem wel naar binnen en krijgt hij een mes in zijn slokdarm.' Of ja, een mes kon moeilijk worden, aangezien ze hier niets had. 'Of tanden die zijn strot openscheuren,' fluisterde ze. Ze liep naar de muur toe, legde haar handen erop en drukte zichzelf er zachtjes tegen aan. 'Zit je langs deze kant, trouwens?' Haar nagels schraapten een dun laagje verf van de muur. 'Maak er een gat in.' Haar stem klonk iets harder dan net, waar deze eerder lieflijk klonk. 'Kom hierheen.' Nu had haar stem weer een zachtere klank en glimlachte ze. Ze ging weer op het bed zitten, om zich heen kijkend. Godsamme, wat was het hier saai. Er was hier letterlijk niets waar een mens plezier aan kon beleven. Alleen andere mensen die afgesloten zaten in andere kamers. Ze keek de kamer nog een keer rond, alsof er opeens iets zou verschijnen waarmee ze zich bezig kon houden. Dit was helaas niet het geval. Hopen dat ze snel weg mocht hier, wat gezelschap had. Of dat het gat in de muur toch gerealiseerd werd. Het was iemand die hier al langer zat, dat was iets.

De planken van het bed - als je dat krakkemikkige schepsel al een bed kon noemen - kraakten onder het niet te noemen gewicht van Helena, je zou zeggen dat als ze haar konden houden terwijl ze sliep, dat was tenminste de bedoeling, dat ze haar ook wel konden houden als ze erop aan het dansen was. Dit bleek echter niet het geval en zodra haar voet voor de vijfde keer op dezelfde plaats terecht kwam, hoorde je één van de planken hard kraken en met een klap kwam het meisje op de grond neer. Verbaasd keek ze naar de gebroken plank, probeerde te begrijpen waarom die nou weer door gebroken was en besloot dat het wel aan haar lichaamsgewicht moest liggen. Dat betekende dat ze vanavond weer eens niet kon eten, ze moest op perfect gewicht zijn wilde ze ooit nog danser worden. Kon je eigenlijk wel danser worden als je in zo'n soort kliniek gezeten had? Vast wel, het ging om je fysieke inspanningen en niet om je mentale vermogens. Hoewel je niet kon zeggen dat ze mentaal nou zo beschadigd was, ze hield gewoon niet zo heel erg van sommige dingen en dat ging ze dan uit de weg, zo'n groot probleem was dat niet. Uiteindelijk besloot het meisje om gewoon verder te dansen, de planken kraakten toch al en ze moest iets doen om de tijd te verdrijven! Daarnaast was het ook nog eens een uitdaging om sierlijke lijnen te tekenen met haar lichaam zolang die kamer zo krap was, maar als ze zich goed zou gedragen dan kreeg ze een andere, grotere kamer. Daar deed ze het voor, daar was alles voor. Dansen. Gedragen. Niet eten.

Alsof ze ook daadwerkelijk aan een mes kon komen, zij wel hoor, kleine meid die dacht dat ze hier iets te betekenen had. Ze zou nog wel merken dat dingen hier anders gingen, als je aan een mes wilde komen dan moest je de ''baas'' van het plein eerst nog eens trotseren en die vroeg er dingen voor die je niet wilde doen. Als meisje was je nog erger de klos dan als jongen, je zou namelijk als seksspeeltje gebruikt worden tot je zo verzwakt neer viel, dat je niet eens meer een mes vast zou kunnen houden. Hoewel hij niet het idee had dat ze het erg vond om een seksspeeltje te zijn, misschien wel als het tien mannen in tien minuten was, maar dat kon hij niet weten, kende haar daar ook nog niet goed genoeg voor. Wilde haar niet eens zo goed kennen, daar had je niets aan, vrienden waren hier niets waard en het enige waarvoor hij haar zou willen kennen, was voor seks. Dat kon nog best wel eens wederzijds zijn. 'Zit je langs deze kant, trouwens?' Ze had inderdaad de goede kant te pakken, dat wilde hij haar nog wel mee geven, maar de muur openbreken? Nee. Niet dat hij het niet zou kunnen, alleen hoefde hij niet continue de aanwezigheid van een brutaal kreng te merken. 'Iedereen opstaan, voor de tralies gaan staan en houd je handen gereed!' De bewakers kwamen in grote getallen naar binnen, ieder ging apart voor een deur van een gevangene - zo zag Jace de mensen hier tenminste, veel meer dan een gevangene waren ze niet - staan en gebood hen te komen. Zonder enige moeite te doen om tegen te stribbelen liep hij naar voren, ging de deur open en werd hij bij zijn schouder gepakt.

Het geluid van een brekende plank, gevolgd door een doffe klap die nauwelijks hoorbaar zou zijn geweest mocht het hier niet zo stil zijn, onderbrak zijn concentratie. Hij maakte zijn blik los van de inkervingen waar hij naar aan het staren was en richtte zich tot de bron van het geluid. Een veel te mager meisje lag op de grond, samen met een gebroken bed in de kamer. Ze leek er zich echter niets van aan te trekken en ging ongestoord verder waarmee ze bezig was. Dat bed zou niet echt geschikt zijn om op te slapen, niet dat het hem wat kon schelen. Ze had nog een bank ter beschikking en als zij haar spullen zo nodig wilde vernietigen, mocht ze dat van hem gerust doen. Wie was hij om haar regels op te leggen, moralen?
Het geluid van meerdere voetstappen maakte zijn blik weer los van het meisje, waarna hij een groep bewakers de gang zag opwandelen. Een paar kwamen langs zijn kamer voorbij, tot er één voor zijn deur bleef staan. Net toen die zijn sleutelbos wilde pakken, schraapte hij zijn keel. 'De deur is al geopend door een andere bewaker,' zei hij vriendelijk. De bewaker keek hem wantrouwend aan, maar leek toch ietwat opgelucht met het feit dat de deur wel degelijk open was. Een andere bewaker paradeerde ondertussen door het midden van de gang, wachtend tot iedereen een stap naar voor had gezet en niet meer in de kamers stond. 'Jullie mogen naar buiten, al is jullie hoofdplaats op dit moment onder verbouwing.' Enkele mensen stribbelden meteen tegen en werden hardhandig in bedwang gehouden. 'We schakelen extra bewakers in voor jullie veiligheid.' De man liep de gang uit, samen met enkele andere bewakers. De overige bewakers begeleidden de groep naar buiten. Hij moest toegeven dat hij zich niet op zijn gemak voelde tussen deze mensen, mensen die wél een stoornis hadden. Niet op zijn plek, al was er buiten meer plek om zich af te zonderen. Misschien ook een voordeel dat hij nu ook de andere personen uit deze instelling te zien zou krijgen.

Haar gesprek werd onderbroken door een andere stem en ze hoorde hoe deuren opengingen. Vrijwel meteen begaf ze zich naar de deur, klemde haar handen rond de ijzeren staven en wachtte tot ze ook haar deur zouden openen. Lang hoefde ze niet te wachten, toen ze een bekend gezicht zag glimlachte ze tevreden en ze kreeg een klein zetje naar voor langs haar schouder. Ze wierp een snelle blik opzij, om een gezicht toe te schrijven aan de stem van eerder en ze moest toegeven dat wat ze zag, zeker niet verkeerd was. Ze maakte haar blik van hem los, om naar de bewaker te kijken. Hij was ietwat nerveus, zijn hand zocht naar iets in zak en toen hij een papiertje bovenhaalde stopte hij dat in haar hand. Hij had zich bedacht, geweldig. Man met kinderen en een vrouw van wie hij zielsveel hield, had zich bedacht. Wat jammer nou dat deze meid het begrip 'een tweede kans' niet kende.
Wat de hoofdbewaker zei, ging volledig aan haar voorbij. Op het briefje stond dat ze in de kamer moest glippen die voor de hoofdplaats stond, dat was alles wat voorlopig telde. Dat was dus ook wat ze deed eens ze naar buiten begeleid werden, de bewaker was er ondertussen al. 'Wel, heb je je bedacht?' sprak ze, lieflijk. Hem gerust stellend. Hij knikte, begon te friemelen aan zijn broeksriem. 'Ho, niet zo snel. Wat dacht je van een reden waarom je nu pas beseft dat je vrouw toch niet zo aantrekkelijk is als je dacht?' Ze liet haar nagels langs de muur glijden, waardoor deze steeds scherper werden. De man stotterde even, het angstzweet brak hem uit. 'Weetje, stoere jongen, meiden zoals ik wijs je niet zomaar af.' Ze ging dichter naar hem toe, ging op zijn schoot zitten en streelde langs zijn kantlijn. 'Meiden zoals ik, liefste, geven geen tweede kansen.' In een snelle beweging boorden haar nagels zich in zijn hals, de beweging die daarna volgde trok zijn huid verder open en het bloed gutste uit zijn wonde terwijl de mans schreeuwen onderdrukt werd door het bloed dat uit zijn mond kwam. 'Wat jammer nou, we hadden zoveel plezier kunnen hebben.' Het bloed zat nu overal en glimlachend ging ze van zijn schoot af, verliet de kamer en tekende met haar vingers een hartje op de deur. Daarna liep ze door naar de hoofdplaats, haar vinger - waar nog bloed opzat - aflikkend. Glimlachend naar de eerste beste gozer die ze tegenkwam, ze had niet eens gezien wie het was.