Samuel Haily Jace Alia

tinn jij begint kusje kusje

Deze wel laten leven ja? c:

Ze voelde hoe de boeien tegen haar huid schroefden en bij elke beweging die ze maakte, leek het alsof er kleine stukjes huid werden weggetrokken. Dat de boeien veel te strak zaten, was een feit. Net zoals het feit dat ze hier niet alleen was, maar dat een ander meisje ook hetzelfde lot onderging als zij. Praten was ook geen optie, aangezien een prop in haar mond dat verhinderde. Enkel vaag gemompel kon haar lippen verlaten, maar dat was meteen ook het enige. Hoe ze hier gekomen was en wie haar hierheen had gebracht, was een volkomen raadsel. Het zou handiger zijn geweest wanneer ze één hand vrij zou hebben gehad, want ze had speldjes in haar haar - dat netjes op een knot zat - en daarmee zou ze haar andere hand kunnen bevrijden. Net zoals het andere meisje. Zou zij weten hoe ze hier was geraakt? Of was het voor haar ook één grote, vage herinnering die ergens helemaal achteraan zat? Weggedrukt onder alle andere herinneringen en feiten. Als ze nou gewoon los was geweest, dan was ze al lang gevlucht, maar ze veronderstelde dat dat net niet de bedoeling was van de persoon, personen, groep, wat dan ook, die haar hier heen had gebracht. Ze trapte wild voor zich uit, wat enkel resulteerde in nog meer pijn, nog meer huid dat weggetrokken werd en nog meer pijnlijk gejammer dat haar mond verliet. Ze wilde hier weg, weg uit de vochtige ruimte dat niet anders dan een kelder kon zijn, weg uit de boeien die haar huid bezeerden en schaafden en weg uit wat deze plek ook was. Als ze zich nou gewoon zou kunnen herinneren hoe ze hier gekomen was... Dat zou al een heel stuk helpen, een heel groot stuk. Dan wist ze tenminste de details, die wie of wat en de waarom. Ach. Het zou een vaag raadseltje zijn, net zoals haar hele leven een vaag raadsel was geweest.

Glimlachend keek hij voor zich uit, keek naar buiten door het enige raam dat in dit huis was gebouwd. Verder was dit een koude, donkere omgeving. Een verlaten plek, precies waar hij en de andere jongen graag te werk in gingen. 'We hebben een goede buit gemaakt,' zei hij, niet wetend of de jongen die wellicht achter hem stond het hoorde. 'Had ik al gezegd dat ik de roodharige wilde?' Ja, vanaf het moment dat hij haar had gezien had ze hem aangesproken. Het was een apart type geweest, een beetje rebels geloofde hij. Een katje dat hij wel zonder handschoenen aan kon pakken, maar een ander niet. Een uitdaging, wat precies was wat hij wilde deze keer. Hij was het zat geworden om altijd kleine puppy's te hebben die nooit een weerwoord boden, daar ging de pret meteen mee verloren. Dat hadden zowel hij en Jace gemerkt, want na een dag of drie had hij een nieuwe meid nodig gehad. En deze kon het langer uithouden, lag eraan of hij haar juist had ingeschat. Spannend? Welnee, alhoewel hij wel het verlangen voelde om de verbaasde gezichten te zien wanneer hij en Jace de kamer binnenkwamen. Ogen die dan altijd wijd open gingen en daarna weer angstig blijven hangen, god wetende wat er daarna zou komen. Dat denken plezierde hem altijd en wanneer zijn kleine fantasie dan ook werkelijkheid werd, vond hij dat altijd wel plezierig. Nou, volgens hem was het nu wel tijd om de meiden eens een bezoekje te brengen, alles lag klaar en het spel zou weldra kunnen beginnen. Hij stond alvast op, liep naar de deur en deed deze open, waarna hij richting de kelder liep en bij de deur op Jace bleef wachten aangezien hij de man met de sleutels was.

Er zat een prop in haar mond, haar handen zaten in boeien achter haar getrokken en haar haren hingen voor haar gezicht. Het ergste waren die stomme, in de weg zittende haren want doordat ze zo hingen, kon ze niet goed zien wat er gebeurde. Een lichte zucht verliet haar lippen terwijl ze zo schudde dat ze weer iets kon zien, maar behalve dat andere meisje was er gewoon niet veel te zien. Natuurlijk, ze kon dat andere slachtoffer gaan observeren, interesse tonen en daarna laten merken dat het haar geen ene fuck boeide, maar zelfs daar had ze geen zin in. Waarom zou ze ook? Het leek er niet op alsof ze levend deze kelder gingen verlaten en je hoefde geen tijd te besteden aan een ten dode opgeschrevenen. Maakte niet uit of Haily zelf ook ten dode opgeschreven was, want zij vond altijd wel een uitweg. Deed ze haar hele leven al. Haily hield van tradities, dat was ook waarom ze nooit een jongen wilde, omdat haar moeder ook pas iemand lief ging hebben na haar twintigste. Zo ook haar grootmoeder, overgrootmoeder, betovergrootmoeder en verder had ze het niet echt uitgezocht. En Haily was nog maar negentien, geen jongens dus. Wat niet wilde zeggen dat ze ze niet makkelijk om haar vinger bond, want met haar uiterlijk was dat niet heel erg moeilijk. Verbaasd keek ze op toen opeens twee jongemannen de ruimte binnen gelopen kwamen. Hoewel ze hen niet heel goed kon zien, was ze wel nieuwsgierig om ze te bekijken. Niet bang, nieuwsgierig.

Jace staarde rustig voor zich uit, het deerde hem niet zoveel dat er alweer twee nieuwe slachtoffers in hun kelder zaten. Hij kon haar ook gewoon laten verhongeren, daar zou hij geen problemen mee hebben. Natuurlijk was het niet zo leuk als zelf martelen, maar af en toe was hij niet in een martelbui. 'We hebben een goede buit gemaakt,' dat wist Jace zelf al want hij had geholpen, dus dan was het altijd een goede buit, maar dat zag Sam vast even over het hoofd. 'Had ik al gezegd dat ik de roodharige wilde?' Een lichte grinnik rolde over Jace z'n lippen. 'Nee hoor, dit is pas de zoveelste keer, was het bijna alweer vergeten.' Hij zag de andere jongeman al naar de deur lopen, om daar op hem te wachten. Misschien moest hij Sam voortaan de sleutel geven, hij was veel ongeduldiger dan Jace en wilde meteen beginnen, waardoor hij weer moest komen met de sleutel. Erg vervelend, maar je kon er niets aan doen. Nadat hij de deur geopend had, gooide hij de sleutels in de handen van de ander en rolde met zijn ogen. 'Dan hoef ik het niet meer te doen.' Hij vond het sowieso al erg onhandig dat er maar één sleutel was, maar daar kon hij nog wel mee leven, als Sam hem niet op zijn nek zou zitten tenminste. Hij liet het nu trouwens klinken alsof ze een hekel aan elkaar hadden, dat hij beter was en dat Sam altijd zeurde, maar dat was niet zo hoor. Jace verdraaide de waarheid gewoon graag naar hoe hij het zag of wilde zien.

De deur ging open en twee jongens liepen naar binnen, wat er meteen voor zorgde dat ze zichzelf kleiner maakte dan ze werkelijk was. Haar knieën trok ze zo dicht mogelijk tegen zich aan, waarna haar blik op jongens gericht bleef. Een donkerblonde en een witblonde jongen, beide nogal groot. Niet echt de standaard type jongens die je op de straat tegen het lijf liep. Nu leek het net alsof zij zoveel met jongens omging, nee dus. Niemand mocht haar, ze was vrijwel alleen. Zelfs haar ouders wilden haar liever laten opsluiten in een instelling omdat ze soms niet 'helder' dacht. Misschien dat ze daarom nu hier was, alsof alles zich tegen haar keerde omdat zij zich tegen alles keerde. Nee, nee. Gedachten mochten haar nu niet gek maken, gekker maken. Ze was hier nu en ze moest haar hoofd koel houden, niet te veel denken over wat dit nou precies was en wat de jongens van plan waren. Of was dit een instelling? Een veel zwaardere instelling? Kon dat? Ze kneep haar ogen dicht, schudde haar hoofd alsof ze zo haar gedachten weg kon schudden. Nee, het maakte alleen dat er nog meer vragen kwamen, vragen die ze niet wilde stellen omdat ze het antwoord niet wilde weten, omdat het antwoord pijnlijk zou zijn. Was ze bang? Wat was bang zijn? Iedereen dacht daar anders over, maar nee, ze was niet bang. Enkel verward. Angst was nog niet aanwezig, maar misschien liet deze niet lang meer op zich wachten. Misschien hadden de jongens het antwoord, hadden zij er alles mee te maken. Nee, stop, ophouden met denken. Ze zou het wel zien wanneer ze haar ogen opende, misschien was dit slechts een vage hallucinatie en zou alles normaal zijn wanneer ze weer helder kon denken.

Hij had het al vaker gezegd, maar dat maakte niet uit. Dan was het zeker dat hij er niet met haar vandoor moest gaan. Hij kreeg de sleutels in zijn handen toen de deur al open was, waarna hij al grinnikend naar binnen liep en naar de twee meiden keek. De ene sloot meteen haar ogen, maar het meisje met het rode haar hield haar ogen - voor zover hij deze kon zien - strak op hem en Jace gericht. Glimlachend liep hij op het gestalte af en zo te zien was ze niet heel erg groot. Ach, voor hem was groot ongeveer een lengte van een meter vijfenzeventig en hij geloofde dat dit meisje daar net onder zat. Maakte niet uit. Hij knielde bij haar neer, streek wat lokken haar uit haar gezicht zodat hij haar beter kon zien. Knap gezichtje, viel niet te ontkennen. Eens kijken wat ze nog meer te bieden had. Zijn hand gleed behendig in haar broekzak, maar hij vond verder niets. Nou, kijk. Hij zou zijn informatie anders moeten vinden, door het zelf te vragen bijvoorbeeld. Moest hij eerst het meisje wel losmaken en aangezien hij op dit moment de sleutels had, ging dat al een stuk sneller. Goed, hij zou wel nog even wachten, hoor. Haar eerst grondig bestuderen. Wat hij alvast wel deed, was de prop uit haar mond halen, waarna een stel donkere lippen beter zichtbaar werden. En nu ze de mogelijkheid had om te praten, kon hij haar ook al meteen waarschuwen. 'Kijk, let op wat je zegt, geef antwoorden op de vragen die ik stel. Wanneer je een te grote mond tegen mij opzet, zorg ik ervoor dat je niet meer kan praten met naald en draad, goed?' Hij glimlachte weer, drukte zacht een kus op haar wang en nam toen haar polsen vast. 'En deze kunnen er snel weer omheen zitten wanneer je je niet kan gedragen,' mompelde hij, doelend op de handboeien.

Een van de jongemannen liep vrijwel onmiddellijk naar haar toe, waardoor ze de mogelijkheid had om hem beter te bestuderen. Oké, ze moest eerlijk toegeven dat hij niet lelijk was, maar knap zou ze hem ook niet noemen. Of wel, ze wist het eigenlijk niet, zo vaak kwam je geen man tegen met witte haren. Hij voelde als eerste in haar broekzak, wat hem niets opleverde en dat had ze makkelijk kunnen vertellen. Eigenlijk nam ze nooit iets mee als ze de straat op ging, dat werd toch alleen maar gestolen of tegen je gebruikt. Niet dat Haily niet voor zichzelf kon zorgen, ze deed al een flink aantal jaren aan meerdere vechtsporten. Enige reden dat ze hier zat was omdat ze haar verrast hadden en snel genoeg buiten westen hadden gemept, anders had ze echt wel terug gevochten, want mensen hoorden haar niet aan te raken. 'Kijk, let op wat je zegt, geef antwoorden op de vragen die ik stel. Wanneer je een te grote mond tegen mij opzet, zorg ik ervoor dat je niet meer kan praten met naald en draad, goed? En deze kunnen er snel weer omheen zitten wanneer je je niet kan gedragen.' Dan kon hij die boeien net zo goed om haar handen laten zitten, of gewoon meteen haar mond dicht naaien. Naaibal. Hè, wat een leuke woordspeling. Oké nee Haily was op dit moment in een grafstemming en hoewel ze vrij nieuwsgierig was naar wat de jongeman nu precies wilde, wenste ze hem net zo goed dood. Ja, dood. Morsdood. Overreden door een trein. Vallen in het ravijn. Oh wauw, dat rijmde, wat was ze goed op weg vandaag. (en dat rijmen deed ik niet eens expres hihi)

Jace liep zonder al te veel interesse naar het tengere meisje toe, knielde bij haar en tilde haar hoofd op zodat ze hem wel aan moest kijken. Haar lichtbruine haar accentueerde haar ogen mooi, ze hadden iets intrigerends en daardoor keek hij haar er recht in aan, maar ook omdat hij wist dat ze dat niet leuk ging vinden. Bijna niemand vond het leuk als iemand je recht aan keek, zeker als je niets terug kon doen. Met geoefende beweging -want het was niet bepaald de eerste keer dat hij dit deed- haalde hij de prop uit haar mond en gooide hem achter zich neer. 'Praat wanneer ik dat niet wil en ik trek je tong eruit, als je niet praat wanneer ik dat wél wil, dan verlies je een voor een je vingers. Duidelijk?' Het was vast wel duidelijk, geen enkel slachtoffer van hem had ooit het lef gehad hem tegen te spreken en anders gebeurde het geen tweede keer, want dan was ze haar tong al kwijt. Je kreeg één eerste waarschuwing, daarna was het wie niet luisteren wil, moet kaar voelen. Zo ging het altijd bij zijn slachtoffers, een reden waarom ze zo snel bezweken, maar hij hoopte dit keer toch een iets leukere gepakt te hebben. 'Wat is je naam en leeftijd?' Niet dat hij echt geïnteresseerd was in het meisje voor hem, maar er waren gewoon een paar standaard dingen die hij wilde weten en bovendien had hij zo de kans om haar meteen al bang te maken. Leuk toch?

Toen ze handen om haar kin voelde, sperde ze haar ogen meteen open en zag dat de donkerblonde jongen naar haar was toegelopen. Deze zag er in eerste instantie minder angstaanjagend uit, maar zijn woorden maakten dat ze nog verder in elkaar kromp. Net zoals ze de witblonde jongen hoorde dreigen, dreigde deze jongen ook bij haar. Haar tong zou eruit worden getrokken als ze sprak wanneer hij dat niet wilde, maar ze zou haar vingers kwijtraken als ze niet sprak wanneer hij dat wél wilde. Het maakte dat ze nu niet wist wat ze moest zeggen, maar toch knikte ze zachtjes. Niet wetend of dat eigenlijk wel enig effect had aangezien de handen van de jongen nog steeds om haar kin zaten. Nou, wanneer hij natuurlijk wat vroeg was het wel duidelijker. Naam en leeftijd, simpele dingen die hem waarschijnlijk niet interesseerden. Maar hij verwachtte een antwoord en hij had al duidelijk gemaakt wat er anders zou gebeuren. 'Alia,' aarzelde ze moeizaam, 'en ik ben achttien jaar oud.' In plaats van hem blijven aan te kijken, wendde ze haar blik af naar beneden, slikte moeizaam en hoopte dat hij haar snel los zou laten. Natuurlijk had ze haar voeten vrij, maar hem een trap geven was volgens haar ook niet slim. Zo verstandig was ze nog wel. Er lagen nu vragen op het puntje van haar tong, maar telkens wanneer ze deze woorden wilde uitspreken drongen de bedreigingen weer in haar hoofd en haakten zich vast in haar gedachten. Ze wilde haar vingers niet kwijt en haar tong al zeker niet, dat zou ervoor zorgen dat ze nooit meer kon praten. Mond houden, wegkijken. Hopen dat hij haar niet al te veel pijn zou doen, dat waren ongeveer de enige dingen die ze nu kon doen.

Ze zei niets, knikte niet of reageerde niet. Als hij het niet dacht, een koppige meid. Hij grinnikte, keek weer naar de handboeien en besloot ze gewoon aan te laten, tot ze waren waar ze moesten zijn. Namelijk de voor hem voorbestemde kamer, alhoewel het meerdere kamers waren. Ongeveer twee aparte huizen. Hij ging rechtop staan, klemde zijn armen onder de oksels van het meisje en tilde ook haar recht. Daarna liet hij haar los, stappen kon ze voorlopig nog zelf. 'Meekomen,' mompelde hij, 'en waag het niet om weg te lopen, er is namelijk geen uitweg en de gevolgen zul jij niet heel erg leuk vinden.' Hij zette alvast een stap vooruit, keek toe hij ook Jace zijn spelregels aan het meisje duidelijk maakte en liep tevreden de kamer uit. Het was niet dat hij hoopte dat het meisje zou volgen, hoor. Ze mocht tegenstrijdig zijn, kon ze al meteen ervaren hoe het voelde om daarna haar verdiende loon te krijgen. Hij zag haar er ook niet voor aan om braaf te luisteren, dat was de reden geweest waarom hij haar had willen hebben. Misschien zou haar koppige gedrag hem nog gaan irriteren, ja, dat was een optie, maar dan kon hij haar ook weer zo snel afmaken. Een uitdaging, was het niet? Maakte niet uit wat ze deed, haar lot was toch hetzelfde. Zij besliste er enkel zelf over hoe lang ze het zou volhouden en voorlopig, voorlopig mocht hij haar wel. Benieuwd hoe snel dat zou veranderen.

Moest hij haar nou per se aanraken of vond hij dat gewoon leuk? Zelf had ze echt ook wel op kunnen staan hoor, maar dat zou dan wel weer aan haar liggen. Ja, vast. 'Meekomen en waag het niet om weg te lopen, er is namelijk geen uitweg en de gevolgen zul jij niet heel erg leuk vinden.' Maakte het haar iets uit als hij haar zou pijnigen? Nee, haar pijngrens was namelijk erg hoog en ze wilde wel eens weten of hij zijn dreigementen waar zou maken. Zoals al eerder gezegd, Haily was erg nieuwsgierig ingesteld en zocht altijd de uiteindes op. Altijd. Geen uitzonderingen. Langzaam liep ze achter hem door de kelderdeur, terug naar een kamer waar ze duidelijk al een keer geweest was want het was de enige weg naar de kelder, maar waarschijnlijk was ze de vorige keer bewusteloos. Jammer dat ze toen niet van dit wonderschone huis kon genieten, dat had ze vast heel erg leuk gevonden. De pracht en praal spatten er gewoon vanaf. Zodra ze in de kamer was en hij een bepaalde kant op liep, ging Haily de andere kant op. Niet om hem dwars te zitten -hoewel dat natuurlijk ook heel leuk was- maar meer gewoon omdat het er daar interessanter uit zag. En ze ging naar de interessantste plekken, de rest vond ze namelijk niet zo boeiend. Vrij logisch eigenlijk. Soms zat ze wel logisch in elkaar, praktisch zelfs, maar dat was helaas voor anderen niet het geval. 'Mooi huis, zelf ingericht?' Haar stem was totaal niet spottend, eerder alsof ze het echt meende, hoewel daar natuurlijk geen zak van waard was.

Alia en achttien jaar dus. Niet heel interessant, hoewel hij haar naam erg mooi vond. Jalia. Ja, Jace shipte zijn naam altijd met zijn slachtoffers, vond hij leuk, hoewel anderen en zeker de slachtoffers dat niet te weten kwamen. Zonder moeite boog hij zich voorover zodat hij bij haar oor kon, streelde haar haren daar weg en gaf er eerst een kusje op. 'Luister Alia, je bent hier voor mijn plezier. Het maakt me niet zoveel uit wat je er zelf van vindt, maar ik doe met je wat ík wil. Als je gewoon alles toe laat, zal mijn plezier al snel weg zijn en dan dood ik je. Laat je niets toe, dan erger ik me aan je en dood ik je. Fifty fifty is een oplossing, maar dan hoop ik dat je slim genoeg bent dat je weet waar te beginnen of te stoppen.' Hij wist dat dit haar gedachtes op hol zou laten slaan, want niemand wist wanneer hij iets te weinig of te veel vond, dat zou ze zelf moeten bepalen. Ongeïnteresseerd kwam hij weer naar achteren. 'En ik geef je nu de gelegenheid om me twee vragen te stellen, omdat ik er ook twee van jou heb gehad. Vraag maar raak, voor geen van de vragen zal je gestraft worden.' Dit was de enige manier om een slachtoffer te leren kennen, aan de hand van de vragen die ze stelde. Dat gaf een bepaald beeld en via dat beeld bepaalde Jace hoe hij haar ging pijnigen. Dus beter koos ze haar vragen wijs.

Ze voelde een warme lucht bij haar oor, wat in eerste instantie een kusje was geweest. Dat kusje was overgegaan tot een stem, zijn stem. Zijn plezier, fifty fifty. Het verwarde haar. Het was niet omdat ze half gek was, of misschien wel volledig, dat ze in andermans hoofd kon kijken. Gedachten kon lezen. Dat kon alleen in films en dat wist zij ook wel. Per slot van rekening had iedereen een andere definitie van het woord 'te veel' of ja, woorden in dit geval. Het feit dat ze wel twee vragen mocht stellen, kon haar duidelijkheid bieden. En wat ze ook zou vragen, ze zou er niet voor worden gestraft. Dat was wat hij zei, was het niet? Het feit dat hij ook wat afstand van haar had gedaan, zorgde ervoor dat ze durfde te gaan praten, vragen durfde te stellen. Twee, om precies te zijn. Niet meer, maar misschien wel minder. Ze slikte even en besloot daarna om haar tweede vraag op zijn woorden van net te baseren. Hij zou haar niet straffen en een duidelijk, eerlijk antwoord zou haar ook vooruit helpen. 'Oké,' begon ze zachtjes, 'als eerste zou ik graag je naam willen weten.' Ze slikte even moeizaam en keek daarna weer op. 'En als tweede zou ik je willen vragen wat voor jou te veel is.' Te weinig kon ze niet naar vragen, want dat vormde drie vragen en ze had er maar twee. Een derde zou haar misschien een straf opleveren.  
 
Mooi huis. Hij keerde zich grijnzend om en de lege gang achter hem bevestigde dat het meisje niet was waar ze moest zijn. Hij liep richting het geluid en trof haar toen in de woonkamer van Jace. Zelf ingericht? Hij grinnikte, nam het meisje langs achteren beet en drukte haar tegen één van de muren. Hij drukte een kusje in haar hals en hield daarna zijn mond naast haar oor. 'Wat had ik net gezegd, lieve schat? Meekomen betekende niet de andere kant opgaan.' Hij drukte haar nog iets steviger tegen de muur aan en legde zijn handen op haar heupen. 'En nee, dit is het werk van Jace.' Ruw greep hij haar haren vast en trok haar zo van de muur af, waarna hij haar een duwtje gaf en schuin glimlachte. 'En nu graag de juiste kant op,' zei hij. 'Tenzij het liever nog wat ruwer wilt, dan zou ik je aanbevelen om gewoon door te gaan. Maar weet wel dat je het dan niet al te lang vol zult houden.' Nog steeds met diezelfde, valse glimlach keerde hij zich om en beende de kamer uit.

Haily keek verwonderd om zich heen, deed alsof ze echt interesse had in het huis, terwijl ze eigenlijk alleen maar benieuwd was of er ergens een uitgang was die ze kon gebruiken. Heel handig als je wist waar die zat, mits die er was natuurlijk. Opeens werd ze tegen de muur aan gedrukt en een zucht verliet haar lippen, hij zat al meteen aan haar, dat ging nog een erg educatief verblijf worden. 'Wat had ik net gezegd, lieve schat? Meekomen betekende niet de andere kant opgaan. En nee, dit is het werk van Jace.' Jace? Zou dat de andere jongeman zijn? Maakte ook niet veel uit, Haily had niets met die ander te maken, des te meer met degene die haar tegen de muur aan gedrukt hield. Of nou, nu trok hij haar aan haar haren van de muur af en duwde haar weg, maar dat telde ook want het principe was er. 'En nu graag de juiste kant op.' Kalm liep ze de kant op waar ze heen moest, tot ze voorbij een soort keuken kwamen en Haily daar weer iets veel interessanters zag. Nieuwsgierig liep ze de keuken in, waar allerlei spullen in kastjes opgeborgen waren, maar een aantal kastjes stonden wel open. 'Gadverdamme,' ze mompelde het zo dat hij het net wel of niet kon horen, maar dat maakte niet uit. Ze had haar spel gespeeld en was het zat om te doen alsof ze een onschuldig meisje was. Met een zwiep draaide ze opeens op en trapte de jongeman hard in zijn geslachtsdeel. 'Dat is omdat je me een kusje gaf, ik hoef jouw kwijl niet.'

'Oke, als eerste zou ik graag je naam willen weten. En als tweede zou ik je willen vragen wat voor jou te veel is.' Verstandige meid, slimme vragen ook, want zo kon ze hem aanspreken, mocht ze dat willen. Niet dat dat de bedoeling was want Jace was niet van plan haar verder te laten praten, maar dat maakte niet uit. 'Jace Alexander Delacour en wat voor mij te veel is? Daar is geen concreet antwoord op te geven. De ene keer kan je heel ver gaan, de keer daarna moet je helemaal niets flikken. Omdat ik geen antwoord kan geven op je specifieke vraag, wil ik je best vertellen dat je meestal aan mijn ogen kan zien of je te ver gaat, of niet. En je krijgt nog een vraag, voor deze ene keer, omdat dat niet het antwoord was wat je wilde krijgen en dat weet ik. Ik speel mijn spelletjes eerlijk, hoewel dat voor jou niet zo zal lijken.' En als ze nou ging vragen wat voor hem te weinig was, dan mepte hij haar, dat was één ding dat zeker was. Hij had er namelijk geen zin in om opnieuw en opnieuw vragen te blijven uitdelen, want hij had zin om een spelletje te spelen. Een angstaanjagend spelletje voor haar. Een spel waarbij ze zichzelf moest verminken, maar dat ging hij ook doen, bij zichzelf. Eens in de zoveel tijd speelde hij dit spel en het zorgde altijd voor veel vermaak. Misschien moest hij het eens aan Samuel uitleggen, hij zou er vast ook plezier aan beleven.

Het was inderdaad niet het antwoord dat ze gewild had, of ja, het tweede deel dan. Het was helemaal niet waar ze eerst op gedoeld had en nu restte enkel nog de vraag of zij niet duidelijk genoeg was geweest of hij gewoon dacht dat het ergens anders over ging. Ach. Beide dingen kwamen op het eerste neer. Het voordeel was wel dat ze een extra vraag kreeg, alsof het een spelletje was en ze zonet een bonusronde had gekregen. Ze moest wel even denken over een passende vraag, want de vraag wat voor hem te weinig was zou weer zo onduidelijk beantwoord worden als de eerste. O, ze wist wel wat. Uiteindelijk. 'Jace,' begon ze, want het voordeel was dat ze zijn naam wel kende, 'waar ga je me heen brengen of laat je me hier zitten?' Ja, volgens haar was dat wel een goede en verstandige vraag. Het was misschien zelfs mogelijk dat ze meer informatie zou verwerven dan ze eigenlijk wilde hebben. Plannen. Wat hij echt van haar wilde. Misschien.  
 
Nu liep ze naar de keuken, zijn vorige waarschuwing was blijkbaar niet volledig doorgedrongen. En wanneer ze zich omkeerde en hem een trap verkocht, beet hij even op zijn tanden. Dom meisje, ze liep niet eens weg. Niet dat ze daar df mogelijkheid voor zou hebben, hoor. Maar ze kon tenminste proberen. Ach. Ze wist vast zelf wel dat alle andere uitgangen dubbel waren afgesloten. 'Dus je wilt het ruw spelen?' gromde hij, mede nog steeds door de pijn die haar trap had veroorzaakt. 'Mij niet gelaten.' Hij liep naar het meisje toe, greep haar arm vast en draaide deze naar buiten toe, waarna gekraak bevestigde dat haar schouder min of meer uit de kom was. Daarna duwde hij het meisje met volle kracht tegen het aanrecht, draaide haar van haar rug op haar buik en trok haar via haar heupen dichter naar hem toe. Niet dat hij nu al zulke dingen zou gaan doen, het was eerder een waarschuwing. Een dreigement. 'Vertel eens, ben je nog maagd?' Ook dat was een dreigement en het had al vaker gewerkt, natuurlijk was deze meid een heel ander geval, maar hij twijfelde niet echt aan het feit dat ze zou weten dat zulke dingen doen niet echt handig was.

'Dus je wilt het ruw spelen?' Zijn gezicht was goud waard, dat zou iedereen haar nageven, want hij keek niet bepaald vrolijk. 'Mij niet gelaten.' Geschrokken nam ze een hap adem, niet per se omdat ze echt bang was, maar meer omdat hij haar schouder uit de kom trok. Nu kon ze dus haar ene arm niet gebruiken, hopelijk vond ze daar op tijd een oplossing voor. Een lach borrelde op uit haar binnenste toen hij haar opeens tegen het aanrecht aan duwde, om haar heupen naar zich toe te trekken. 'Vertel eens, ben je nog maagd?' Ondertussen trilde haar lichaam van het lachen. 'Nee, ik ben geen maagd meer en daar heb je toch het lef niet voor. Je bent niet de eerste jongen die ik tegenkom die wil spelen met me, go ahead, play.' Oké, ze was nog wel maagd, maar doordat ze goed toneel kon spelen had ze gezegd van niet. Hij zou er toch pas achter komen als hij haar ging verkrachten en dat duurde nog wel even, ze geloofde gewoon niet dat hij het lef al zou hebben.

'Jace, waar ga je me heen brengen of laat je me hier zitten?' Zijn borstkas schudde, wat aangaf dat hij de vraag erg grappig vond. 'Ik laat je voornamelijk in dit huis, maar af en toe ook erbuiten, ligt er net aan met welk spel we bezig zijn. Over spellen gesproken, laten we maar eens aan de eerste gaan beginnen.' Hij maakte haar boeien los en gooide het meisje moeiteloos over zijn schouder, om daarna de kelder uit te lopen en haar op de bank liet vallen. Hij haalde twee messen tevoorschijn en gaf er eentje aan het meisje op de bank, waarbij hij haar waarschuwend aankeek. 'Probeer het mes tegen me te gebruiken en je eerste littekens zullen een feit zijn.' Hij zakte onderuit op de bank en speelde wat met zijn eigen mes. 'Het spel is simpel, als je wint dan laat ik je gaan, verlies je dan gaan we over een paar uur verder met het volgende spel. Dit gaat erom wie er het beste tegen bloed kan, ik wil dat je een snee in je pols maakt. Voor iedere snee die je maakt, zal ik er ook eentje bij mezelf maken. Als je zes sneeën hebt, dan win je, haal je de zes niet, dan win ik. Duidelijk?'

Hier blijven en soms buitengaan. Frisse lucht. Misschien. Veel tijd om na te denken had ze echter niet, want nog geen seconde later waren haar handboeien verdwenen en lag zij op de schouder van Jace. Nog een seconde later zat ze op een bank in een aangename ruimte. Rondkijken was echter geen optie, want vrijwel meteen werd er een mes in haar handen gestopt. Zes snijwonden en ze was vrij. Het probleem was echter dat ze hem niet geloofde. 'Je gaat me toch niet vrijlaten. Dat weet ik ook wel,' fluisterde ze. Wacht, wat had hij eerder gezegd? Ze mocht niet praten wanneer hij niet wilde dat ze sprak en dat had ze nu gedaan. Stom, stom kind dat ze was. Ze trok haar knieën weer op, ging in het hoekje van de bank zitten en keek naar haar weerspiegeling in het mes, waarna ze weer naar de jongen keek. Met trillende handen bracht ze het mes naar haar tere huid toe, drukte de punt een beetje dieper en trok deze toen verder in een snede. Ze beet op haar lip terwijl een pijnlijk gejammer zich tussen haar lippen door naar buiten wurmde. Pas toen een hevige pijn zich door haar arm verspreidde en ze het bloed over haar pols voelde lopen, besefte ze dat ze net iets te ver had doorgetrokken. Verschrikt liet ze het mes vallen, waarna ze de wond probeerde te deppen. 'Jace?' fluisterde ze angstig. 
 
Geen maagd meer, zei ze of verzon ze. Hij grijnsde even. Wel, hij wilde wel even testen of haar mond zo groot zou blijven. Hij maakte zijn broeksriem gedeeltelijk los, klemde zijn armen om haar heen en maakte haar broeksknoop los, waarna hij grinnikte en het meisje weer omdraaide. Hij had het lef wel, hoor. Het was alleen een beetje vroeg om die soort straffen toe te passen. Met een grijns op zijn gezicht maakte hij haar broek weer dicht en deed daarna hetzelfde met zijn riem. In plaats van het meisje nu zelfstandig te laten lopen, gooide hij haar over zijn schouder en trok haar puntige naaldhakken uit, zodat ze daar al geen streken meer mee uit kon halen. Eens hij was waar hij moest zijn, gooide hij het meisje op het bed van de kamer die zij de komende dagen, weken haar eigendom mocht noemen. Natuurlijk was ze er niet de baas over en zou hij geregeld langskomen, het was haar eigen plekje. Hij grijnsde en haalde zijn pakje sigaretten uit zijn rechterbroekzak, waarna in de linker zijn aansteker vond. Hij stak het ding aan en nam er een trekje van, waarna hij het meisje weer aankeek. 'Voorlopig is dit je verblijf, als je nog vragen hebt moet je die nu stellen want veel andere kansen krijg je niet meer. Hij glimlachte en blies de overtollige rook de lucht in.

Het deerde Haily helemaal niets dat hij zijn eigen riem los maakte en de knoop van haar broek, want hij maakte ze vijf seconden later toch weer vast. Ze had gelijk gehad, hij deed het niet. Lafaard. Wel kon ze merken dat hij geen man was om mee te sollen, want hoewel ze niet veel woog, was ze ook niet zo licht dat de meeste mannen haar gewoon op konden tillen, over hun schouder gooien en dan nog verder lopen ook. Hoe vriendelijk van hem dat ze ook gewoon weer op een of ander bed in een kamer werd gedumpt. 'Voorlopig is dit je verblijf, als je nog vragen hebt moet je die nu stellen want veel andere kansen krijg je niet meer.' Nee, ze had geen vragen, alleen wel een verzoek. Of nouja, meer een eis, maar hij zou toch niet naar haar luisteren. 'Doe die sigaret weg of ik prop hem in je keel.' Het was inderdaad een dreigement en terwijl ze dat zei, bewoog ze haar arm zo dat ze hem weer terug in de kom kreeg en dus ook weer kon gebruiken. De enige reden dat ze wilde dat hij die sigaret weg deed, was omdat ze een aantal littekens eraan over had gehouden door haar vader. Toen ze heel klein was drukte hij ze namelijk op haar uit, iets wat haar een trauma voor vuur had bezorgd en nu haatte ze sigaretten met haar hele hart. Kon ze niets aan doen hoor, had haar vader voor gezorgd, moest je hem aankijken.

Ze luisterde nog ook, het was werkelijk de eerste keer dat een van de slachtoffers waarmee hij dit spelletje speelde, daadwerkelijk ging luisteren. En ze sneed al meteen te diep, niet dat ze er dood aan zou gaan, zo diep was het nog niet, maar het was wel heel stom dat ze niet eens wist tot waar ze kon snijden. 'Jace?' Hij was haar babysitter niet, maar hij wilde ook zijn speeltje nog niet kwijt. Hoewel hij trots was dat ze gewoon gedurfd had om in haar pols te snijden, meer dan hij had verwacht, als hij heel eerlijk was. Zuchtend stond hij op, graaide van onder de bank een verbanddoos tevoorschijn en trok haar pols naar zich toe. Het mes had hij ondertussen van haar afgepakt en naast hem neer gelegd, zodat ze daar in ieder geval niets meer mee kon doen. Zachtjes duwde hij een watje op haar snee, rolde er verband omheen en trok toen zijn wenkbrauwen naar haar op. 'Iets minder diep de volgende keer.' Zonder een kick te geven maakte hij een snee in zijn eigen arm en stak haar het mes weer toe. 'Volgende, maar minder diep.'

Hij keek haar verbaasd toen ze in plaats van een vraag, een eis stelde. Alsof zij de dingen bepaalde hier. Hij liep glimlachend op het meisje af, nam nog een trekje van zijn sigaret en knielde toen voor het meisje neer, waarna hij de lucht in haar gezicht blies en de sigaret vlak naast haar uitdrukte. 'Voor deze ene keer dan,' fluisterde hij, waarna hij in een snelle beweging haar boeien losmaakte en de kamer uitliep, waarna hij de deur op slot deed. Zo, ze had geen vragen gehad, dus een andere kans zou ze ook niet meer krijgen. Hij verkende de kamer opnieuw, speurde de kasten af naar wapens die hij graag op haar wilde uitproberen en vond al snel wat irriterende en zelfs bijtende producten, maar die waren voor wanneer ze zich echt niet kon gedragen. Die waren voor later. En touwen, kon ook wel een handig eindje helpen wanneer hij haar in bedwang moest houden. Touwen deden sowieso meer pijn dan de boeien en hoe harder hij ze aanspande, hoe meer pijn ze zouden doen. Lag eraan hoe zij zich zou gaan gedragen en hij zou haar niet meer duidelijk maken dat hoe erger ze tegenstribbelde, hoe erger haar situatie zou worden. Nou ja, ze had nu wel haar handen vrij, maar het was niet dat ze echt heel veel kon doen. Tenzij hem nog een trap geven, maar dan zou ze de gevolgen wel ervaren. Voorlopig mocht ze wel even wennen aan haar nieuwe omgeving en of ze die nu leuk vond of net niet : het maakte hem vrijwel geen ene flikker uit. Het was nou ook niet dat ze nog ergens anders zou slapen, ach. Misschien een nachtje op zijn slaapkamer, maar dat vonden ze nooit heel erg leuk. Hij grinnikte, waarna hij alle spullen al op de salontafel plaatste en naar de overige kamer liep, waar wat andere wapens in opgeborgen zaten.

Ze had niet verwacht dat hij haar niet zou straffen en hij verzorgde haar pols zelfs, waarna ze hem voorzichtig aankeek en zwakjes glimlachte. 'Bedankt,' fluisterde ze, waarna ze toekeek hoe hij zonder problemen een streep in zijn pols maakte. In eerste instantie had ze gedacht dat het een vals mes was, maar wanneer ze een zwak stroompje bloed uit zijn arm zag lopen, wist ze dat het menens was. Ze ademde diep in, plaatste opnieuw de punt van het zonet gekregen met tegen haar huid en trok voorzichtig een klein streepje, waarna vers bloed over haar arm op de grond druppelde. Ja, het deed pijn, veel pijn zelfs. Maar het was te verdragen, alhoewel ze niet zeker wist of ze een derde ook aan zou kunnen. En hoeveel moesten er het in totaal zijn? Zes? Ja, zes. Nee, dat zou niet lukken en dan won hij. Dan was zij zwak. Maar zes sneetjes naar de vrijheid... Dat was het toch wel waard? Ze gaf de jongen het mes weer aan, waarna ze een druppel bloed opving met haar vinger en verhinderde dat ook deze op de grond viel. Zes. Nee, ze geloofde niet dat dat alles zou zijn wat ze moest doen. Dat kon niet. En ze wilde geen zes littekens op haar arm voor niets, maar toch was er dat kleine sprankje hoop... En nee, vragen zou ze niet doen. Hij was heel duidelijk geweest, zwijgen, alleen praten wanneer hij wilde dat ze praatte. Zes, zes. Het getalletje spookte in haar hoofd. En ze wist niet eens wat nou precies het ergste was : zijn bloed of het hare. Ze vond het beide verschrikkelijk om aan te zien en dat was ook de reden waarom ze haar ogen stevig dichtkneep en haar hoofd op haar knieën liet rusten.

Kon je een prijs winnen voor de irritantste, arrogantste aller tijden te zijn? Haily wist namelijk zeker dat hij dan zou winnen, of in ieder geval genomineerd zou worden, omdat hij juist deed waarvan hij wist dat ze het niet leuk zou vinden. Kon nog erger, want als hij vuur in haar buurt zou laten dan flipte ze helemaal, maar rook in haar gezicht hoefde ze ook niet, als het even kon. 'Voor deze ene keer dan,' ach wat jammer, dus hij zou nu wel iets voor haar doen en later niet meer? Dacht hij werkelijk dat ze daarmee zat? Jammer dat hij een foute gok gemaakt had, de eerste indruk kon je namelijk nooit meer veranderen. Een tweede indruk was toch anders. Logisch als je erover nadacht want het waren twee verschillende woorden, maar daar ging het even niet om, ze had geen zin om logisch na te denken. Het was trouwens best wel fijn dat hij haar boeien af had gedaan en ze had laten liggen in de kamer waar ze nu zat, want improvisatie met spullen vond ze leuk en hij, hij ging dit niet leuk vinden. Behendig haalde ze een speldje uit haar haren en begon de boeien op klem te zetten, maar niet zonder eerst dat speldje ertussen. Dit zorgde ervoor dat het speldje af begon te slijten. Oftewel, het speldje kreeg gewoon een hele scherpe punt. Als je dat op de juiste plek en juiste manier in iemands lichaam geduwd kreeg, dan kon diegene daar dood aan gaan, maar dat was niet waar ze het voor ging gebruiken. Zijn oog zou het mikpunt worden, dan kon hij amper iets terug doen (mede omdat hij geen diepte zou zien) en kon zij ervandoor. Hopen dat die ander te dom was om haar terug te halen.

Ze fluisterde iets naar hem, waar hij haar eigenlijk voor zou moeten straffen, maar ze waren nog maar in het begin van het spel en het was niet leuk om haar tong er nu al uit te moeten snijden. Of had hij voor het praten gedreigd met vingers? Hij wist het nu eigenlijk al niet meer, maakte ook niet uit, want hij vond het niet erg als ze pijn had. Eerlijk gezegd, was dat ook de bedoeling, voor de domme mensen onder ons die dat nog niet door hadden. Een lichte glimlach stond op zijn gezicht terwijl ze een tweede sneetje in haar arm maakte. Wat hij er namelijk niet bij had verteld, was dat een mens maar zes sneeën per pols kon hebben, want anders zou je flauw vallen. Ze zou dit spel nooit winnen, nog nooit had iemand het van hem gewonnen. Het record was vijf, dat wel en daar was hij erg verbaasd over geweest, maar zo'n fragiel meisje kon dat nooit evenaren. Waarschijnlijk zou ze het na de derde opgeven, dat was zo'n beetje wanneer iedereen ermee stopte en zei dat hij gewonnen had. Kalm, zonder enige emotie te lezen van zijn gezicht, maakte hij ook weer een snee in zijn pols en stak haar het mes toe. De emoties die zij wel op haar gezicht had staan, lieten merken dat ze het niet leuk vond om te doen en er snel mee op zou gaan houden. Jammer, Jace hield ervan om spelletjes te spelen en tot nu toe was ze leuk kom mee te spelen.

Alweer een lege blik in zijn ogen toen hij het sneetje maakte, waarna hij het mes weer emotieloos in haar handen stopte. Zachtjes schudde ze haar hoofd, legde het mes neer op het kleine, glazen tafeltje. Als teken dat ze niet meer wilde spelen, dit spel dan. Eigenlijl betwijfelde ze of ze wel één van zijn spellen wilde spelen. Hij was niet zomaar een jongen. Hij dacht niet helder. Zij ook niet, hoor. Maar bij haar was het net iets anders. Hij was kwaadaardig, sadistisch. Zij niet. Dat was het grote verschil, ongeveer. Angstig keek ze heel even op, wat zijn prijs zou zijn wegens het feit dat hij had gewonnen, dat wist ze niet. Ze hoopte dat het niet al te vreselijk was, al kon ze het vrijwel niet inschatten. Ze kon het slechts hopen en hoop was in deze situatie misschien wel een relatief onbestaanbaar begrip. Hoop. Wat was hoop in een situatie zoals deze? Iets wat je op de been hield, ervoor zorgde dat je toch nog net iets verderging? Verderleefde? Dat, dat ene kleine sprankje hoop ervoor zorgde dat je nog net niet wilde opgeven? Ze wist het niet. Het enige wat ze wél wist, was dat alle hoop uiteindelijk vervlogen zou zijn, iets waar Jace voor zou zorgen.  
 
Wapenkamer, wapens. Niet alleen de goederen die hij nu had. Nee, die zouden niet voldoende zijn voor al zijn plannen. Bloed, bloed moest vloeien. En dat kon enkel met wapens. Wapens die hij in overvloed had. Met zijn vingers streek hij over de verschillende messen, de verschillende vuurwapens en alle andere kleine en grote gadgets. Hij glimlachte tevreden, nam een paar pijlen, een mes en een vuurwapen. Pijlen, lang geleden dat hij deze had gebruikt had. Ze waren moeilijkere wapens, maar wel zeer effectief om iemand op het randje van de dood te krijgen. En het was wel leuk om met ze te werken. De puntige wapens konden zo makkelijk door een huid boren, zeker de zachte huid van het meisje zou eronder moeten lijden. Het meisje. Haar naam zou hij nog een keertje moeten vragen. Eerst het schatje maar eens opzoeken. Hij liep weer naar de salontafel, bekeek de wapens nog eens zorgvuldig en nam alvast een irriterend product, smeerde dat om te touwen heen. Het product irriteerde alleen op een geschaafde huid, dus hoe meer ze tegenstribbelde, hoe meer pijn en hoe vervelender het zou worden. Hij liep haar kamer binnen, bond vrijwel meteen het touw om haar polsen heen en bond daarna ook haar voeten vast. Hij wierp echter een sceptische blik op haar kleine projectje en haalde het scherpe speldje uit haar handen. 'En wat waren wij precies van plan?' grijnsde hij, waarna hij de touwen nog iets steviger aanspande. 'Hoe meer je tegenwerkt, hoe vervelender ik en je huid zullen doen.' Glimlachend ging hij voor het meisje zitten. 'Vertel, wat is je naam?'

Haily was het er niet mee eens dat hij opeens haar -ja ze had de kamer nu officieel tot haar eigendom bestempeld- kamer binnen kwam, zonder aanleiding en ook nog eens zonder te kloppen. Wat voor een asociaal persoon was dit, zijn moeder had hem echt beter moeten opvoeden. 'Hoe meer je tegenwerkt, hoe vervelender ik en je huid zullen doen. Vertel, wat is je naam?' Met samengeknepen ogen keek ze naar de jongeman die nu voor haar zat, haar echte naam ging hem niets aan, maar ze kon hem wel een naam geven. 'Elisa,' het was deels de waarheid, want haar volledige naam was Haily Elisabeth Delacour, dus als ze iemand haar naam niet wilde geven werd het Elisa. Niet dat naar die naam luisterde, ze verafschuwde hem, maar dat maakte eventjes toch niet uit. 'Ik hoop serieus dat je moeder dood is, dan hoeft ze niet te zien hoe verschrikkelijk ze haar bloedeigen zoon heeft opgevoedt.' Tegen de meeste mensen was dit echt een rotopmerking en dat wist ze, het was ook de bedoeling om een reactie van hem uit te lokken, zonder zelf te bewegen. Haily had namelijk allang door dat het geen zin had om te bewegen, zou alleen maar pijn doen, dus staarde ze maar emotieloos voor zich uit. Alleen toen ze die opmerking over zijn moeder maakte had ze heel even een blik op hem geworpen, een blik die al vrij snel weer door de kamer dwaalde, want Haily was niet goed in stilzitten en ze moest ergens afleiding hebben.

Verbaasd keek hij op toen ze het mes nu al weglegde, had ze dan toch minder wilskracht dan hij dacht? Gaf ze het echt zo snel op? Nou, omdat ze het gemiddelde niet eens gehaald had, moest er wel een straf komen te staan op het stoppen. Anders leerde ze dat ze gewoon altijd kon stoppen met het spel, wat níet de bedoeling was. Zeer zeker niet. Langzaam haalde hij een soort elastisch touw uit zijn broekzak, knoopte het om haar pols en trok het meteen strak aan. Het was trouwens haar goede pols waar hij het om knoopte en strak trok, anders deed het meteen zoveel pijn. Na een seconde trok hij het zo strak dat de bloedtoevoer stopte en hij in feite haar hand af zou kunnen hakken zonder al te veel troep te maken. 'Kies maar, of je maakt nú nog een sneetje, of je bent je hand kwijt.' Glimlachend keek hij haar aan, de glimlach had dit keer wel degelijk zijn ogen bereikt, want eindelijk had hij weer een spelletje om te spelen. Haar reacties maakten het natuurlijk ook heel leuk, want anders was er niets aan en zij reageerde perfect. Nooit geweten eigenlijk dat je perfect kon reageren op een sadistisch spelletje, dat was vast een nieuw record.

Een keuze, een keuze. Dat krijg ze dan nog wel. Hand of een sneetje. De keuze was snel gemaakt en angstig keek ze de ruimte door, op zoek naar het mes dat nog ergens moest liggen. Ze reikte naar het tafeltje, klemde het mes onhandig in haar hand en plaatste dat toen tegen haar huid, trok zachtjes nog een lijntje op haar arm. Het mes hield ze daarna gewoon in haar hand, waarna ze voelde hoe een traan langs haar wang rolde. Angst of pijn? Angst. Ze had niet nagedacht over de pijn van net, angst overheerste alles. Ze keek vluchtig de kamer rond, op zoek naar het eerste beste, kleine hoekje waar ze zou gaan zitten eens hij haar los zou zaten. Haar oog viel op het kleine hoekje aan haar linkerkant, wat ook meteen het dichtste bij was. Dan was het ook meteen de vraag of hij haar wel zou loslaten. Het was goed mogelijk dat ze zo dadelijk weer over zijn schouder hing en naar een andere kamer gebracht werd. Nou ja, daar kon ze ook wel een plekje vinden. Lag eraan. Nu was het vooral belangrijk dat ze haar hand zou houden, dat hij het niet afhakte. Als ze het lef zou gehad hebben zou ze het mes wel in zijn buik durven steken hoor, maar wie zei dat hij geen laag bescherming droeg? Dan zou ze sowieso meer kwijtraken dan een hand, daar was ze vrijwel zeker van. Nee, afwachten. Zwijgen. Hopen. Alle dingen die ze eigenlijk niet mocht doen, kon doen hier, maar het was het enige. Een andere keuze had ze niet. Net wel en nu hoopte ze dat het de juiste was geweest. Ze kneep haar ogen dicht, wachtend tot ze misschien een hevige pijn zou voelen, draaide zelfs haar hoofd weg. Nee, wanneer ze haar hand kwijtraakte hoefde ze dat niet te zien. Echt niet.

Wat zei ze? Had hij haar goed begrepen? Hij keek het meisje aan, Elisa, als dat überhaupt haar naam was. En als dat zo was, paste de naam niet bij haar. Helemaal niet. Hij woog het mes in zijn handen, vloog vrijwel meteen op het meisje af en drukte zijn knie net onder haar middenrif, waarna zijn handen haar hals omklemden. 'Of mijn moeder leeft of niet, gaat je niets aan,' siste hij. Hij sloot haar luchttoevoer nog wat meer af, drukte nog iets harder. Hij voelde hoe het lemmet van zijn mes ook tegen haar hals drukte, keek het een tijdje lang aan toen hij een vreemde grijns op zijn gezicht kreeg. Tussen woede, verdriet en allerhande andere emoties in. In één seconde boorde hij het mes door de rechterschouder van het mesje, waarna hij haar hals nog met één hand vasthield. Bloed welde op uit de eerste wond, waarna hij dezelfde schouder een tweede keer doorboorde. Een plasje rood vocht vormde zich al op het matras, waarna hij het meisje losliet, zijn spullen meenam en op de grond spuugde. 'Kreng,' siste hij. De deur ging weer op slot, hij gooide al zijn spullen langs de kant en liet toch toen op de bank vallen. Oké, hij had een uitdaging gewild, ja. Maar een opmerking zoals deze had hij niet verwacht. En trouwens, ze was een kreng. Zo'n opmerking maakte je bij niemand, dat zou hij zelfs niet doen. Hij nam een leeg glas van de salontafel af, gooide dat met volle kracht tegen de muur waarna hij rechtop ging staan, zijn handen naar zijn haar bracht en zijn vingertoppen in zijn huid drukte. Ja, oké, misschien was hij de controle even kwijt. Maakte hem niets uit wat ze dacht nu. Ze was een kreng, een onbeschoft en idioot wicht en ze mocht het weten ook.

Een schok vloog door haar lichaam toen hij opeens op haar af dook, zijn knie onder haar middenrif duwde en haar hals dicht kneep. 'Of mijn moeder leeft of niet, gaat je niets aan.' Met haar nagels krabde ze over zijn handen om ze weg te krijgen, maar ze had niet zoveel kracht als hij had en hij zat bovenop haar, waardoor ze sowieso al in de minderheid was. Geschrokken probeerde ze naar adem te happen toen hij zijn mes in haar schouder duwde, maar doordat ze überhaupt al geen adem kreeg, lukte dat niet helemaal zoals de bedoeling was. De tweede keer dat hij zijn mes in haar schouder duwde, bleef ze doodstil liggen. 'Kreng,' ja, ze was een kreng, wat knap dat hij daar nu al achter was. 'Beter dan een moordenaar en verkrachter die er niet tegen kan als je zegt dat zijn dode moeder hem niet goed heeft opgevoed.' Ze zei het zo hard dat hij het aan de andere kant van de deur nog prima kon horen, wat ook de bedoeling was, want als ze dan dood moest dan liever zo snel mogelijk. En als maagd. Ze wilde als maagd sterven, sowieso omdat ze hem niet leuk vond, maar eigenlijk wilde ze ook gewoon als maagd sterven. Of ze moest ontmaagd worden door iemand die ze echt leuk vond, maar dat was bij deze jongeman in ieder geval niet het geval. Dus daagde ze hem uit, tot hij zo boos werd dat hij haar zou vermoorden en dan waren ze van elkaar af. Haily had namelijk allang door dat ze nooit meer weg zou komen, niet als het aan hem lag, hij was veel te sterk en ook nog eens veel slimmer dan de meeste jongemannen die dit soort dingen probeerden.

Dat derde sneetje zorgde ervoor dat ze had gedaan wat hij wilde en het gemiddelde had ze nu behaald, eindelijk, al had hij haar een klein beetje moeten aanmoedigen. 'Goedzo meisje, nu heb je even rust.' Hij haalde het elastisch touw van haar pols weer af, waarmee hij haar hand redde en haalde daarna de verbandtrommel tevoorschijn. Zonder haar nog aan te kijken duwde hij hem in haar handen, liep naar de keuken en begon wat te zoeken. Eten. Drinken. Voedsel. Het maakte niet zoveel uit wat hij te eten kon vinden, of te drinken, als hij maar voedsel kreeg. Eten. Drinken. Voedsel. Na even twijfelen haalde hij een flesje bier uit de koelkast en voor haar wat cola. De deur smeet hij dicht en liep terug naar de woonkamer, waar hij de cola op haar schoot liet vallen. 'Kom wat op krachten en drink het op, dan beginnen we over een uur aan het volgende spel en ik hoop dat je dan iets beter je best doet, want anders kon het nog wel eens vervelend worden. Begrepen?' Jace keek haar recht in haar ogen aan, wat een erg leuk effect had toen hij dat de vorige keer deed, maar nu maakte het niet zo heel veel uit. Hij kreeg toch wel wat hij wilde hebben, op de ene of andere manier, deerde hem niet zoveel.

Het elastiekje werd losgemaakt, waarna ze hem ongelovig aankeek en hij weg liep, na eerst een verbanddoos in haar handen te hebben gestopt. Ze deed deze open, vond een aantal pleisters en verbanden en wikkelde deze nog eens extra om haar pols. Ze zaten naar haar mening wel nog steeds te los, maar je hoorde haar niet klagen. Ironisch eigenlijk, want klagen mocht ze toch niet. Viel onder praten en voor praten werd ze gestraft. Ze plaatste de verbanddoos weer onder de bank en wanneer ze dat had gedaan, ving ze het flesje cola op dat naar haar toegegooid werd. Ze knikte zachtjes wanneer hij weer voor haar stond en tegen haar sprak. Natuurlijk paste hij het alom bekende fenomeen van het recht-in-de-ogen-kijken weer toe. Daarna liep ze naar het hoekje dat ze eerst had gezien, waarna ze daar ging zitten en haar knieën weer optrok. Behendig draaide ze het dopje van het flesje en nam meteen een grote slok, wat meteen in een hoestbui resulteerde. Verkeerde keelgat, ja, kreeg je als je zo gulzig was. Nu was het alweer hopen dat hij haar ook niet voor het hoesten zou straffen, dat had ze namelijk niet helemaal onder controle. Ach, ze zou het wel zien. Er zat toch sowieso een nieuw spel aan te komen, een spel dat zij niet wilde spelen. Zijn spellen waren geen spellen te noemen, als ze heel eerlijk moest zijn. En dat zou hij vast zelf ook wel weten. Het waren martelingen, lijfstraffen. Was dat niet verboden? Of was die wet ondertussen afgeschaft? Het nadeel was wel dat als je geen televisie keek en ook geen kranten las, dat je dan niet op de hoogte was van het nieuws. En vrienden die het haar zouden zeggen had ze dan ook weer niet. Niet dat ze ooit problemen had gehad met wie ze was, hoor. Ze dacht alleen anders, gedroeg zich anders. En dat vond ze persoonlijk helemaal oké.

Hij wist niet wat nou precies haar doel was, maar alweer een belediging was voor haar niet te veel zo te zien. Nou, geen aandacht geven. Niet meer. Voorlopig. 'Als je je mond niet houdt zorg ik ervoor dat je niet meer kan praten,' snauwde hij. Het was niet dat de deur zo dik was, dus horen zou ze hem zeker. Misschien moest hij al wat spullen klaarzetten, een paar klemmen, een tang. Wist hij veel. Een tong verwijderen had hij nog niet gedaan, een mond dichtnaaien wel. Slechts één keer, gewoon omdat dat kind vragen bleef stellen. Daarna had ze het niet lang meer volgehouden, dus hoe sneller Elisa niet meer kon praten, des te sneller ze dood zou zijn. Goed, voorlopig kon hij haar mond nog voor andere doeleinden gebruiken. Nou niet meteen doordenken hoor, zo snel zou hij niet gaan. Hij wilde haar liever laten geloven dat hij haar niets zou doen qua lichamelijkheid en intimiteit, brak ze vaak nog eens dubbel zo erg achteraf. Het ongeloof dat dan op hun gezichten te lezen was, bevestigde ook altijd dat ze het niet hadden zien aankomen. Misschien moest hij eens zijn tekenblok erbij halen en het meisje nog eens op papier zetten voordat ze een dichtgenaaide mond had of een mond zonder tong. Hij liep naar de wapenkamer, want aangezien daar niemand kwam kon niemand zijn tekeningen zien. Op de één of andere manier wilde hij dat ook niet, aangezien er nog een aantal privé tekeningen instonden. Ach, misschien ooit zou hij ze wel eens tonen. Iemand die het twee weken vol kon houden, drie misschien. Voorlopig was ook dat nog niet het geval geweest. O ja, tekenblok, potloden en gum. Precies, op zoek dan maar.

Eventjes leek het erop dat hij niet ging reageren, tot ze zijn antwoord hoorde en een lach uit haar mond ontsnapte. 'Als je je mond niet houdt zorg ik ervoor dat je niet meer kan praten.' Dat deed hij niet, ze wisten allebei dat hij het niet zou doen. Nog niet tenminste. 'Als je mijn mond dicht naait of mijn tong eruit trekt, dan kom je nooit meer de dingen te weten die je wilt weten, zoals mijn naam. En dat ik je zus ken is misschien ook een leuke toevoeging.' Natuurlijk kende ze zijn zus niet, ze wist niet eens of hij een zus had, maar ze gokte er gewoon op. Vaak voelde Haily instinctief aan of ze goed of fout zat, dus dat wist ze ook bij hem. Hij had een zus, misschien dat hij haar nooit sprak of dat ze ondertussen dood was (net als zijn moeder), maar hij had een zus. Eigenlijk vreemd dat iemand z'n hele leven gewoon op gaf om anderen te pijnigen. Je zou toch zeggen dat ze wel iets beters te doen hadden? Het idee dat hij dom was nam ze graag aan, maar dat was onmogelijk. Als je dom bent, dan word je binnen de kortste keren gepakt en hij zag eruit alsof dit niet zijn eerste keer was. Domme jongen. Waarom deed hij niet gewoon iets met zijn leven? Oké, Haily deed misschien ook niets, maar ze ging ook niet dat van anderen verpesten voor haar eigen plezier. Zij was geen sadist, hoewel ze het wel leuk vond om anderen te kwetsen, maar dan moesten ze haar eerst iets misdaan hadden. Karma. Karma die ze zelf in werking zette, dat wel, maar het was en bleef karma. Opeens hoorde ze een andere man, maar ze kon niet horen wat er gezegd werd, alleen zijn naam hoorde ze. Sam. Sam. Sam? Oké, wist ze dat ook weer.

Bijna had Jace de neiging om in een lachbui te resulteren toen ze bijna stikte in haar cola en ergens anders ging zitten, maar hij zou het meisje met rust laten. Voor eventjes nog, want straks begon het nieuwe spel. Een spel dat Samuel vast ook heel leuk zou vinden, misschien moest hij hem maar eventjes informeren. Met een paar passsen was hij bij het meisje, bond haar vast met boeien aan de muur zodat ze niet weg kon en liep naar boven. Eenmaal daar ramde hij op de deur, maar kwam niet binnen. 'Sam, ik ga een jacht doen in het bos hierachter. Kijken of ze slim genoeg is om te ontkomen, doe je mee of niet? Misschien vind die van jou het ook wel leuk, kan je meteen kijken hoe vindingrijk ze is.' Hij hield zijn stem gedempt zodat het meisje beneden het nog niet zou horen, maar Sam hoorde het in ieder geval. Echter, hij wist niet of die meid van hem het zou horen, maar dat maakte niet uit. Als Sam mee ging doen dan kreeg ze het spel toch wel uitgelegd, als hij niet mee zou doen, dan maakte het niet uit of ze wist hoe het gespeeld werd. 'Ik zie je wel beneden als je meedoet.' Dat laatste mompelde hij en met een paar stappen was hij weer verdwenen, hij moest even een aantal dingen regelen. Bij zijn eigen kamer liep hij naar binnen, opende één van de lades en graaide erdoorheen, tot hij uiteindelijk de zweep vond die hij wilde hebben. Het was een lange, gladde zweep, die verschrikkelijk veel pijn ging doen als hij je raakte. Daar ging hij het meisje mee vangen, dat was één ding wat zeker was en dat ging niet geheel pijnloos worden.

De jongen kwam weer naar haar toe, bond haar vast aan de muur. En waar was dat voor nodig? Ze keek hem verward na. In een paar tellen was hij weg, de kamer uit. Ze had wel één arm vrij, wat nogal in haar voordeel werkte. Glimlachend haalde ze haar hand door haar haar, maakte het knotje los en verzamelde alle speldjes die ze had. Tuurlijk, ze droeg ze wel vaker bij zich en het had haar al vaker uit benarde situaties geholpen. Zoals opgesloten zitten in haar eigen slaapkamer omdat ze de sleutel uit het raam had gegooid, ja ook dat was er één. Goed, al die flaters maakten wel dat ze handig met sloten overweg kon. Goed, na een tijdje had ze twee speldjes. Ze hield er eentje tussen haar duim en wijsvinger geklemd en één tussen haar wijsvinger en haar middelvinger. Ze stopte ze in het slotje van haar handboeien, waarna deze al snel los kwamen en zij glimlachend overeind kwam. Wapens, wapens. Als hij een spel wilde spelen - mits dit de volgende fase van het spel voor een vergevorderde was - dan kon hij dat spelen. Ze nam het mes van de tafel, gebruikte dezelfde speldjes om ook de deur te forceren en vond zo haar weg naar buiten. Een uitweg, een schuilplaats. Voor zover ze deze kon vinden in dit labyrint. De kamer waar ze eerder was geweest? Kon wel. Om zich even te verstoppen, of zo. Ze dacht niet dat Jace meteen daar zou gaan zoeken en dat zou haar net een beetje meer tijd geven. Ze glimlachte terwijl ze haar haren nog iets losser schudde. Kijk, die simpele speldjes hadden haar nu wel een eindje geholpen. En het feit dat ze een mes had om zich eventueel toch te verdedigen - aangezien hij het niet zag aankomen en zijn gezicht niet helemaal bedekt was. 

Hij hoorde haar weer praten, een zus. Een naam. Tuurlijk, hij had al gedacht dat Elisa niet bij haar paste. Niet helemaal. Het feit dat ze zijn zus zou kennen, was dan echter weer een andere nieuwigheid, al boeide het hem niet echt. 'Leuk voor je,' mompelde hij. Niet dat ze het zou horen, maar dat maakte niet uit. Hij hoorde hoe iemand op de deur bonsde, zijn naam uitsprak. Jace. Wie anders? Een spelletje spelen, dat deden ze toch altijd al? Maar goed, daar had hij wel zin in, om eerlijk te zijn. Dat arrogante wicht te slim af zijn. En nu hij toch in de wapenkamer was, kon hij meteen ook wel wat wapens meenemen. Attributen. Touwen, als eerste. Was altijd wel handig en eens hij haar had gevonden kon hij er ook meteen gebruik van maken. Een glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij een paar stevig uitziende exemplaren bovenhaalde. Natuurlijk nam hij ook zijn alom vertrouwde mes mee en een werpster kon ook dienst doen. Zijn schetsblok liet hij nu gewoon liggen, tijd genoeg. Terug naar de woonkamer, om daarna de dingen die hij niet zou gebruiken op te ruimen en de wapenkamer achter slot en grendel te stoppen. Dubbel slot en grendel, zodat er geen mogelijkheid was om er binnen te komen. Niet dat ze echt door zou hebben dat een simpele boekenkast de toegang tot wapens gaf. Weer naar de kamer, waarna hij even naar het meisje glimlachte en twee sneetjes in haar voeten maakte. Kleine sneetjes die ze nu nauwelijks zou voelen, maar straks daarentegen... Hij liep weer weg, deed haar deur dicht, maar niet op slot. Vond de weg naar buiten en nam al zijn spullen mee, waaronder een irriterend product dat hij op de grond goot zodat ze er wel moest doorheen stappen. Een spelletje. Hij liep naar beneden, gooide het lege flesje waar zonet het product had ingezeten weg en liep naar beneden, om daar Jace te ontmoeten die een zweep had. 'Zo, zo,' lachte hij.

Sam. Samuel. Meestal werd de naam Sam afgeleid van Samuel, maar dat hoefde niet altijd de waarheid te zijn en Haily wist niet zeker of het dit maal de waarheid was. Misschien was het beter als ze hem gewoon Sam noemde, dan was het goed als zijn naam Sam of Samuel was. Hoewel, ze niet zeker wist of hij het überhaupt wel goed vond dat ze zijn naam wist. Was niet haar schuld, dan had die andere dat niet moeten verraden. Eigen schuld. Nee, schuld van de ander. Schuld van beide. Niet de schuld van Haily. Verbaasd keek ze op toen hij opeens binnen kwam en in haar beide voeten een sneetje maken, om daarna weer te vertrekken. 'En ik dacht dat er nog enige intelligentie in dat hoofd zat, blijkbaar had ik het mis.' Zachtjes mompelde ze tegen zichzelf, waarna ze de kamer verliet. Natuurlijk was dat ook zijn bedoeling want anders liet hij de deur niet open staan, maar ze was wel benieuwd naar het spelletje dat hij wilde spelen. Het werd erg snel duidelijk. Op de vloer lag her en der een stinkend spul verspreid, iets wat zeker pijn zou doen aan haar voeten, maar nu zou hij dan ook even haar kwaliteiten te weten komen. Behendig sprong ze met haar handen van de ene kant naar de kamer, om bij de andere kant aan te komen. Bedden en kastjes gebruikte ze als opstapje, totdat ze bij de deur aan kwam en glimlachend naar buiten liep. Hindernis één was genomen, nu moest ze de rest nog. Jammer dat ze geen wapens had om mee te spelen, die zouden alles een heel stuk gemakkelijker maken dan dat het nu was. Ach, ooit zou ze toch wel iets tegen komen om mee te spelen? Je zou zeggen van wel, omdat het spel voor hem anders niet leuk was, maar je wist nooit. Je wist nooit. Met een langzame tred verliet ze het huis, de bossen in, benieuwd wat haar daar wachtte.

Uiteindelijk kwam Jace terug de kamer in en hij zag dat het meisje al verdwenen was, wilde ze het spel vervroegd beginnen? Nee, dat hoorde niet bij zijn deel. Heel stil stond hij, zonder een vin te verroeren en toen hoorde hij haar voetstappen heel zachtjes. Onderweg naar de kelder, dom meisje. Een paar passen en hij was er al, waarna hij haar aan haar haren terug sleurde naar boven. 'We spelen dit spel op mijn manier, veranderingen aan het regelement worden niet geaccepteerd zonder mijn toestemming. Duidelijk? Mooizo.' Terwijl hij het meisje nog steeds mee sleurde liep hij naar buiten, duwde haar naar het bos toe en glimlachte. 'Als ik je niet binnen het uur te pakken krijg, dan heb je je vrijheid verkregen. Krijg ik je wel te pakken, dan ben je ook je maagdelijkheid kwijt. Ga maar gauw.' Hij glimlachte haar bemoedigend toe en wist dat vooral de dreiging haar maagdelijkheid kwijt te raken, genoeg was om haar aan het rennen te zetten. Eigenlijk wist hij niet eens zeker of ze nog wel maagd was, maar zo zag ze er wel uit en als het al niet zo was, dan nog vonden de meeste meiden het niet leuk om verkracht te worden. Zelf zag hij niet in wat daar niet leuk aan was, persoonlijk had hij altijd heel veel plezier om ze dat aan te doen, terwijl zij gilden en smeekten. Af en toe probeerden ze zelfs zijn ogen uit te krabben, maar dat werd zwaar bestraft met nog een spelletje. Erg leuk allemaal.

Ze hapte verbaasd naar adem toen ze voelde hoe iemand haar vastgreep en aan haar haren sleurde. Maar toen ze echter buiten richting een bos stond, werd ze enkel nog erger in de war gebracht. De spelregels werden opnieuw uit de doeken gedaan en wanneer ze nu wél verloor, hingen er consequenties aan vast. En die waren niet al te leuk. Ze begon vrijwel meteen te rennen, keek de eerste paar honderd meter nog een paar keer echter zich om te zien of hij haar al dan niet volgde, maar toen ze zag dat hij voorlopig nog bleef staan bleef ze voor zich uit kijken. Ze voelde hoe ze het mes nog steeds in haar hand had en kon allemaal maar god weet wie bedanken om haar toch nog een kleine kans te geven. Ja, ze was maagd en ja, dat wilde ze nog wel even blijven. Een heel lang even. Een uur. Dat kon toch niet lukken, of wel? Misschien, ze kon proberen, haar best doen en zich misschien voorbereiden. Verdomme, verdomme. Toen hij volledig uit het zicht verdwenen was, klom ze een boom in. Een plek zoeken om zich schuil te houden, een plek met veel plaatjes, een put. Ergens. Verdomme, wie zegt dat hij niet alle mogelijke schuilplaatsen in dit bos kende? Goed, de bomen waren hier wel voldoende dicht naar elkaar, dus dat was een voordeel. Behendig sprong ze van de ene tak naar de andere, klom daar nog iets hoger. Een mens die niet zou weten wat hier aan de hand was, alsof ze een klein kind was dat in de bomen klom. Nee, mensen zouden niet beter weten - als hier al mensen rondliepen. Nog een andere tak, waarna ze zich ongeveer tussen de bladeren schuilhield, hopend dat ze het komende uur niet ontdekt zou worden.

Jace verdween al meteen uit het zicht, waarna hij dan ook maar naar buiten liep, zag dat het meisje al aan het rennen was en Jace de spelregels aan de zijne uitlegde. Hij grijnsde even bij het horen van zijn woorden, typisch iets voor hem om daar mee te dreigen en hij wist sowieso dat hij zou winnen. Jace won altijd, net zoals hij altijd won. Goed, het meisje had nog steeds sneetjes in haar voeten, die ook wel eens lastig konden gaan doen wegens de ondergrond. Goed, maakte niet uit. Ze mocht wel rennen, dan zou hij haar straks toch wel weer vinden. Hij keek even naar de zweep die Jace nog steeds in zijn handen had. 'En die,' begon hij, 'ga je die gebruiken?' Grijnzend keek hij weer voor zich uit, waarna hij de touwen om zijn pols wikkelde. Hij had touwen, ja. Was ook goed, alhoewel hij een zweep ook wel kon gebruiken. Elisa, of hoe ze ook mocht heten, kon die ook wel gebruiken. Zou haar mond ook meteen wat kleiner maken, zou haar leren dat ze zich moest gaan gedragen. Nou, hij zou wel eens op zoek gaan naar zwepen dan, binnenkort. Nu was het eerst de bedoeling om een spelletje te spellen, kat en muis. Maar goed, hij zou haar wel even voorsprong geven, een klein beetje. Hij zou haar toch alweer snel inhalen, kende de verschillende schuilplaatsen hier wel al. En natuurlijk had hij Jace, die wel een beetje verplicht zou worden om te helpen aangezien hij dit spel in eerste instantie bedacht had en en hem had kunnen overtuigen om even mee te spelen. Zou leuk worden.

Haily was er ondertussen vandoor gegaan en rende door het bos, op zoek naar een uitweg. Een plek die haar zou beloven om veilig te zijn, niet terug te hoeven naar de jongeman die het op haar pijn gemunt had. En ze wist niet wat haar straf zou zijn als ze weer gevangen werd, want ze had echt wel gehoord dat de straf bij het andere meisje ontmaagding was, maar ze wist niet of dat nou ook voor haar gold. Hopelijk niet. Nee, dan zou ze nog beter haar best doen om niet gepakt te worden, want ze had sowieso al een hekel aan mensen die haar dwongen tot iets, laat staan die haar gingen verkrachten. Opeens zag Haily boven in een hele grote boom, het andere meisje zitten. Het was een goed idee van haar om de boom in te klimmen, dus Haily stal dat idee met gemak en klom omhoog, zodat ze aan de andere kant van het meisje terecht kwam. 'Hee,' voorzichtig keek ze het meisje aan en maakte oogcontact, maar zodra ze merkte dat het meisje dat niet fijn vond, keek ze weer weg. Bijna gleed ze trouwens van de tak af, maar ze ving zichzelf nog net op. Alleen schaafde haar voet hierdoor wel langs de boomstam en haalde ze hem helemaal open. Wat, om eerlijk te zijn, niet bepaald fijn aanvoelde. Kreunend zakte ze tegen de harde boomstam aan en bekeek haar voet, waarbij ze op haar lip beet om de pijn binnen te houden. Niet cool. Niet cool. Ik weet niets meer voor Haily dus ik lul dit laatste stukje even vol met dingen die er geen ene ruk mee te maken hebben, maar ik ga zo wel verder met Jace, dan kan Alia daarna op Haily reageren. EN KIJK ik heb het stukje al volgeluld.

Glimlachend keek Jace het geflipte meisje na. Aan de blik in haar ogen had hij gezien dat ze inderdaad nog maagd was, anders was ze nooit zo bang voor ontmaagding én anders had ze wel geopperd dat ze geen maagd meer was. Niet dat het iets uit zou maken voor haar verkrachting, maar het zou er wel minder dramatisch van worden en Jace hield van drama. 'En die ga je die gebruiken?' Sam doelde duidelijk op zijn zweep en Jace schoot in de lach. 'Wat denk jij dan? Dat is het leukste van het hele spel, je slaat met één klap het vlees van hun benen af als je hard slaat en daarbij, is het ook leuk om te zien hoe ze worstelen met zo'n zweep om vrij te komen. Je moet er ook eentje aanschaffen, het is erg leuk speelgoed.' Eenmaal dat Alia ver genoeg in de bossen was, liep Jace ook het huis uit en gebaarde Samuel mee te komen. 'Als je meid een beetje lenig is dan zit ze in een boom, ik ga er ook vanuit dat dat is waar ik Alia kan vinden. Is ze dat niet, dan kan je haar waarschijnlijk vinden bij de rotsen aan de oostkant, daar is water en op een of andere manier denken ze altijd dat dat een goede verstopplek is. Jammer genoeg ben ik daar ook al achter.' Zijn tred ging iets sneller dan dat het eerst was, maar al snel liep hij ook in het bos en richtte zich op de bomen. Op zoek naar zijn meisje.